#il doon

[ugh-tsumu]

Intrams Pt. 4 (Atsumu x Student Council Pres.!Y/N)

Presenting to you the passive aggressive tension between the Student Council President and...the piss-haired na pasaway.

More at my Tambay series (exclusive for Atsumu only).

-> pairings. Atsumu x Student Council Pres.! Y/N

-> dedicated to. [gen. tag. Nag-copy paste lang po ako sa existing list ko. Let me know if you want out of this shi] @mirakeul @gayerthanthee @nakizumie @kirakirasaku @riniroulette

-> warning. Written in TagLish

-> note. salamat doon sa isang nag-ask. nagka-inspo tulay me HAHAHA

"Kamusta na?"

Hinihingal ka na umupo katabi ng Treasurer ng student council na ABM student rin. She scooted to the left to give room for you to sit. You sat on her side while wiping off the sweat on your forehead.

"Ahead 'yung TVL. Aggressive maglaro, eh."

The screams from the court took your attention. Kitang-kita mo kaagad sa left side ng court ang TVL Volleyball Male Team na nakasuot ng green jersey. On the right naman ay ang ABM, nakasuot ng itim na jersey.

You glanced at the score, 23-21, in favor of TVL.

"Pang-ilang set na?" You asked while staring at the court this time.

"Fourth."

Makes sense. You glance at the familiar players of the ABM team. Madalas naman silang nagbubulakbol at nagloloko in and out of the court, but once you see them frowning or not cracking up a smile, you can tell that they're pissed.

You could never understand how sports can rile up other people. I mean...so what kung matalo? It's just a game. You would have understand if this were in a professional setting, but it's just for Intrams.

You heard the referee whistle dahilan para mapatingin ka sa kaniya. The crowd shushed as the referee did hand signals na nakalimutan mo na. Whatever it is, you know it's a violation.

"Huh? Anong touch net?!"

Napatayo 'yung ibang audience dahil sa sigaw ni Atsumu. You can't help but also stand to check what is going on.

Malapit ka sa floor kaya klarong-klaro kung paano sumimangot si Atsumu. His brows are furrowed, ears turning red as he took big steps towards the referee. Si Osamu, his twin, ay nasa likod niya na, hinahawakan si Atsumu sa balikat. It seems like he's trying to stop his twin from bursting out to the referee.

"Hindi 'yon touch net! Hindi ko naman nahawakan, ah?!"

"Lagot, na-bad trip na!"

"Naiinis na 'yan. Malapit na manalo ang TVL, eh."

"Kung violation nga talaga 'to, mas lalong lumaki lamang."

Hindi mo marinig ang referee, but you can see him pointing his chest. Nalaglag ang panga ni Atsumu bago iling-iling na iniwas ang tingin. He gave a sarcastic grin before Suna spoke to him. Kitang-kita mo how he mouthed the word tangina while listening to Suna.

"What's happening?" Tinanong mo nalang ang katabi mo dahil 'di mo naiintindihan ang nangyayari.

"Foul, Pres. Touch net daw pero mukhang wala naman kanina."

"Huh? He didn't touch the net!" You accidentally raised your voice out of frustration.

"Kaya nga, eh. Kaya galit si Atsumu. Tumama daw dibdib niya sa net ata."

"But he was preparing for a set. 'Di naman siya nakaharap sa net..."

"'Di, eh! Ang duga, eh!" Atsumu blurted out before giving a glare at the referee before going back to the center of the court.

"Pres!"

Napalingon ka sa kaliwa mo. At first, hindi mo alam kung saan galing 'yung boses pero nakita mo si Aran. Malapit siya sa pole kung nasaan nakatali ang net. Sa tabi niya ay ang nakabangko na team ng ABM.

You raised your brows at him. 'Di ka na nagtangka na magsalita kasi alam mo namang 'di ka niya maririnig sa ingay ng paligid. Ano?

He motioned his hands at you before nodding his head na para bang iniimbitahan ka lumapit sa kaniya.

"Pakibantay ng p'westo ko."

"Ok, Pres."

You walked towards Aran's. He's sitting on the first step of the staircase. May tuwalya na nakapatong sa balikat niya.

"Ano?"

"Dito ka muna. Ibabangko si Atsumu."

Huh?! Kumunot ang noo mo. "At bakit kailangan ko rito umupo?"

Aran clicked his tongue na para bang naiinip dahil nagtatanong ka pa. He stood from his seat, placed his hands on your shoulders to guide you to sitting on his spot. "Sus! 'Wag ka na nga magtanong. Basta diyan ka lang para kumalma 'yon."

"Aran, nandoon na ang upuan ko."

"Okay nga lang—"

"Aran, sub ka raw sabi ni Sir."

You stared at the presence that emerged on Aran's side. Dahil nakatayo silang dalawa ni Aran, Atsumu's and Aran's presence are looming over you. You're not usually intimidated by them despite their bigger frame pero medyo kinakabahan ka dahil alam mong galit 'tong si Atsumu.

It wasn't hard for Atsumu to spot you. Kaagad ka niya tinignan. Nakakunot pa rin ang noo niya, but you could see it loosen up a bit when you caught him staring. Umiwas siya ng tingin bago nagpunas ng pawis gamit ang likod ng palad niya.

"Okay. Diyan ka na sa tabi ni Pres."

Usually, Atsumu would have given out a playful remark pero tahimik lang siyang tumango bago umupo sa tabi mo. You cleared your throat when you felt his sweaty arm sticking to yours.

Naramdaman ata ni Atsumu ang pagka-ilang mo because he scooched closer to his teammate. "Sorry, Pres. Pawisan ako."

Umiling ka bago kinuha ang tuwalya (na galing kay Aran at nilagay niya sa balikat mo). You offered it to Atsumu. "Okay lang. Here. Use this."

"'Wag. Madudumihan ko tuwalya mo."

"That's not mine. That's Aran's."

"Ah..." he only replied before taking it from you. He wiped off the excess sweat on his face before heaving a heavy sigh. Kitang-kita mo pa rin ang inis niya dahil sa pito ng referee sa kaniya. You can tell by how he's glaring at the court.

"Foul daw?" Kahit na obvious na obvious na, eh.

Atsumu only gave a curt nod. "Bulag ata 'yung referee, eh. Tanginang 'yan."

"Baka binayaran ng TVL." You joked which made Atsumu look at you.

His eyes are wide at halatang natawa siya sa sinabi mo. He looked around before slightly pinching your waist. Kung 'di lang talaga nakaupo at wala kang masasagi na katabi, baka gumalaw-galaw ka na sa kiliti.

"Atsumu!" you glared at him para ilayo niya ang kamay niya sa bewang mo. Atsumu bit his lip to stop a smile.

"'Pag ikaw marinig ng TVL, nako! Baka abangan ka sa gate, sige ka! 'Di talaga kita tutulungan, bahala ka d'yan." he taunted in a joking manner.

Umirap ka. "Subukan lang nila. I'm the Student Council President." You said in pride before smirking at him. Atsumu shook his head before trying to pinch you again by the waist.

"Ano ba!" you screamed at him which made him laugh.

"YES!"

Napalingon kayong dalawa sa court. Naghihiyawan ang ABM audience habang nag-aapiran ang mga volleyball players. You immediately checked the score and to your surprise and joy, 24-22!

You stood up at kagaya mo ay tumayo rin si Atsumu. "Sir! Sir, ipasok niyo 'ko! Pasok na 'ko ulit!"

"Sir, si Atsumu raw!" sigaw ni Suna bago tinuro ang direksyon niya.

"Pasok, Miya. 'Wag pa-initin ulo, ah!"

"Oo!" Atsumu replied back before looking at you. Nilapag niya ang tuwalya sa balikat mo. "Pakibantay, ah? Gamitin ko mamaya. 'Wag mo ibalik kay Aran. Tapos pagkatapos ng laro, picture tayo sa stage. 'Wag—"

"Atsumu." You had to stop him dahil tuloy-tuloy na ang pagsasalita niya. "Pumunta ka na sa court. Bilis!"

"Oo, na!"

"Atsumu!" You screamed when he suddenly hugged you. His hug was so tight, you can your body getting squished by his frame. Buti nalang ay nasapak mo ang likod niya. "Pawisan ka!"

"Sorry!" he ran towards the court while chuckling. Lumingin siya sa 'yo at patalikod na naglakad papunta sa p'westo niya.

Atsumu gave a wink before giving you a nod. He turned to Suna this time for pep talk.

[x-reader-theater]

Hey hey hey!!! So you want more asks then, be not afraid dear author, here I am once again.

Today I am not feeling the angst, might i interest you in a Soap x italian!male reader, where they are obviously enamored with each other but they are both hot headed so every interaction they have is a screaming match in gaelic and italian.

I don't really know where i was going with this prompt but i hope you can find it interesting! Keep up the good work!!

pairing: John "Soap" MacTavish x Male!Reader

word count: 338

warnings: He/Him pronouns are not used, but it is heavily implied the reader is male. Also there's talk about having sex but the story ends before anything explicit happens.

a/n: i am so sorry this isn't be best. i don't know if this is what you wanted, but this is what you're gonna get. also, i don't know scottish or italian accents well enough to really write out their dialects in dialogue, so I apologize for my half assed attempt. also i used google translate so that's why the italian and gealic are bad. i hope you still like it though. my requests are open and you can find my request rules here.

“You are too fucking reckless!” you scream at Soap as the two of you storm out of the Helo. “You have a real fucking problem with authority!”

“I doon have a problem with authority when they doon treat me like a fuckin’ child!” Soap yells back. You try to speed up to lock him out of the showers, but he keeps up on your heels, always so much faster than you. “Tha thu cho feargach, tha mi dìreach airson do dhùnadh suas!”

“Sì? Vuoi farmi tacere? Come? Utilizzerai la tua stessa bocca per farlo?” you mutter back, and you swear you hear Soap’s steps stutter, before he’s back to his overly confident self.

“Is dòcha nach cleachd mi mo bheul, ach rudeigin eile,” Soap says, and now it’s your turn to stumble.

Luckily, you’re at the door to the showers, and so you stumble through the door. Luckily, you and Soap got back late enough, there’s no one else in the showers as you move to your lockers. You both undress in silence, stuffing your dirty fatigues into your locker and grabbing clean ones.

“La tua bocca è troppo bella per dire cose così sporche,” you whisper close to Soap’s ear, before walking towards the showers.

You get yours turned on when you’re slammed into the wall, a familiar body pressed against yours, already aroused. He spins you around, and Soap kisses you, hard, bruising, all teeth.

“I’ve wanted to do this all fuckin’ mission,” Soap growls into your mouth.

You slap his ass loudly, the sound not hidden by the spray of the ice-cold water on the dirty tile, though your words are. “Guess you’re not as impulsive as I thought you were.” Soap kisses you again, just as hard, and you say in between breaths, “Se non mi scopi adesso, giuro su Dio, non ricambierò mai più il favore.”

Soap chuckles and spins you around, pinning you to the wall again, and he whispers in your ear, “Ge bith dè a chanas tu, a ghràidh.”

[upismediacenter]

LITERARY: Sa Agos ng Harana

Nakasakay sa bangkang nakabaon sa buhangin

Isang taong ang paglalayag ay wala sa hangarin

Ikinababalisa ang pag-ugoy habang sinisiklot ng alon

Dahil tiyak ay magbabalik-tanaw sa dating panahon.

Kung kailan hindi pa bakante ang upuan sa tabi

Pagsayaw ng bangka’y sumasabay sa alon at awit

Ng isang musikang nanggaling sa tapat na kalooban 

Bago pa natuklasan na ang sakay ay maaari palang palitan.

Nagsimula ang ating pagsasama sa isang daluyong

Kung saan bangka nati’y sa laot nagkasalubong.

Pareho tayong tinulak ng unos ng dagat 

Gayunpaman, landas natin ay magkasalungat.

Sa dagat ng mga bestida at amerikana,

Nagmamasid na mga bituin ng tadhana.

Dalawang manlalayag ang takot na tumaob

At malunod sa mga alon ng pagtangi.

Ngunit habang tumagal, sa gitna ng kaguluhan,

Tumugtog ang musika mula sa taginting ng kalooban.

Hindi malaman kung bakit o kailan nagsimula;

Hinahanap-hanap ko na ang iyong presensya.

Noong isang gabing napapalibutan ng hamog,

Pinili nating magkasama tayong pumalaot.

Inialay mo ang iyong kamay upang kunin ko ito

Saka ako’y inakay sa sayaw ng iyong barko.

Sumabay tayo sa simoy ng hanging-lupa

Walang imik, ngunit bawat titig ay nagsasalita

Sa lihim na awit ng tugmang mga tinig

Saliw ang sayaw ng mga aninong umiibig.

Kasabay ng musika, bumagal ang takbo ng barko.

Dinamdam ko ang bawat hakbang at sirko.

Sa pagtaas ng kamay natin, iniangat mo ako,

Nilapit sa iyong dibdib na para bang ako’y iyo.

Isang pagsagwan paharap, dalawang pagsagwan pabalik.

Hinayaang kitang dalhin ako sa kung saan mo ninais,

Hanggang sa ako’y iyong pinaikot-ikot

Saka biglaang binitawan sa kresendo. 

Patuloy pa rin ang agos ng dagat sa paligid ko,

Ngunit nawala na ang mahika at napakabilis mong naglaho.

Doon ko lang napagtanto na kahit sabay man tumalon,

Walang katiyakang kasama kitang aahon.

Kung sana'y sinabi mo buhat sa paghawak ng iyong kamay

Na iiwan mo akong mag-isa sa balse ng buhay.

Hanggang sa dulo ika’y nanatiling masalimuot na alon

Tinatago ang lalim sa ibabaw na dinisenyong ilusyon.

Kapag masyadong napapalapit, pinapadaong ang bangka

Kinakailangang ang karagatan ay nasa pagitan nating dalawa.

Nang maiwang mag-isa't palutang-lutang sa laot

Ang barkong pangdalawa’y saan-saan na ang inabot.

Ilang manlalayag man ang nang-ayang sumabay

Tanging iling ang isinasagot ng pusong lumbay.

Lagi’t lagi ko na lang tinatanong:

Naririnig mo pa ba ang musikang ating sinabayan?

Baka iba na ang iyong pinakikinggan,

Dahil ibang puso na ang iyong pinaglalaruan.

Ngunit tulad ng dati’y walang maririnig na imik

Sapagkat nilalamon ng simoy ang bawat isang titik.

At bagaman patuloy pa rin ang paglalayag natin

Iniba na ng tadhana ang ihip ng hangin.

Ang bangka’y mananatiling nakapirmi’t nakabaon

Hanggang sa muli tayong bigyan ni tadhana ng pagkakataon

At ng lakas ng loob upang ako'y tanungin

Upang sa wakas ay ako'y muling ayain:

“Sumakay tayo sa bangka na para lamang sa atin.”

[solhrafn]

DOON™

Mon pauvre petit coeur quand Denis annonce qu'il n'ira pas plus loin que Messiah (il a dit aussi que rien n'est définitif mais qu'il préfère ne pas s'avancer). Parce que la raison de porter Dune à l'écran c'est de pouvoir adapter le quatrième livre "God Emperor of Dune". C'est LE roman à lire.

Je m'endors souvent en l'écoutant. C'est presque comme un texte religieux, une légende d'un temps immémorial. Je crois que certains passages me parlent vraiment parce qu'ils explorent des questions philosophiques profondes.

[quackerhoots]

Batik-batik na Medyas

“Please, don’t make me dream anymore.”

Si Yun Ah-yi ang pangalawang pinakamahusay mag-aaral ng kanyang paaralan, isang masipag na mag-aaral na mahusay sa akademiko at nagsisikap na mabuhay upang suportahan ang kanyang nakababatang kapatid sa pagaalis ng kanilang mga magulang. Ang sinasabing pinakamahusay na mag-aaral sa paaralan, si Na Il-deung, na inilalarawan bilang may katawa-tawang mahabang ulo sa mambabasa, ngunit nakikita itong guwapo ng lahat ng taong nakakasalamuha niya. Sa kabila ng pagiging ehemplo na estudyante, pinipilit ni Il-deung na makakuha ng mas mataas na grado kaysa kay Ah-yi, na itinuturing niyang kanyang karibal.

Sa kabila ng pagiging mahusay na estudyante ni Ah-yi, nahihirapan siya sa pananalapi, napupunit na ang kanyang medyas lumalaktaw sa pagkain para lang makatipid, at kumuha ng maraming trabaho para lang matiyak na mabuhay sila ng kanyang kapatid. Matapos matanggap ang kanyang suweldo para sa trabaho sa isang tindahan kung saan siya nagtatrabaho, tinatangay ng hangin ang pera, na humantong sa kanya na habulin ito dahil sa lubhang pangangailangan ng pera. Dinala ng hangin ang kuwenta sa isang pinabayaang amusement park sa ibabaw ng burol, wala itong laman at tiwangwang, bukod isang salamangkero na pinangalanang R.

May reputasyon ang salamankero sa mga taong nakatira sa malapit, na may mga sabi-sabing baliw raw si R, na tumatanong sa mga taong dumadaan kung naniniwala sila sa mahika, may isang usap rin na pinuputol niya ang mga tao sa kalahati at tinatawag itong mahika. Mga alingawngaw lamang ang mga ito, ngunit naging maingat si Ah-yi, dahil hinahawak ng salamankero na nakatayo mismo sa kanyang harapan ang  kanyang suweldo. "Do you believe in magic?" Kaya't tulad ng isang makatuwirang tao, tumakbo si Ah-yi ng palayo, kung saan siya’y nahulog at napunit ng higit pa ang kanyang mga medyas, ngunit nakauwi sa- kung saan hinihintay siya ng kanyang kapatid na si Yoo-yi. Nakipagtalo sila sa isa, sinasabi ni Ah-yi sa kanyang kapatid na kailangang kumain ang mga bata upang lalaki at lalakas sila. Nung tinanong ni Yoo-yi kung bakit hindi kumakain ang kanyang ate, sinabi ng ito na nakipag diyeta lang ito at iniiwan ang lahat ng pagkain sa kapatid. Bumalik sa amusement park  si Ah-yi sa kinabukasan upang kunin ang kanyang suweldo, nahanap niya si R na humihintay sa kanya, na sumabi kay Ah-yi na bumalik ang babae dahil sa kanyang mahika na ginawa, na nakulong ang babae ng kanyang mahika. Ginawa ng salamangkero ang isang panlilinlang, “Annarasumanara”  at dumoble ang pera na iniwan ni Ah-yi.

“They are cute, your bubble-patterned tights”

Pagkatapos ni  Ah-yi bumalik sa bahay, bumili siya ng isang sako ng bigas at ipinakita kay Yoo-yi, na tuwang-tuwa sa pagkakaroon ng pagkain, isang bagay na hindi palaging naroroon sa kanilang sambahayan. Samantala, naniniwala si Ah-yi na walang kabuluhan ang ginagawa ng salamangkero, na hindi siya dapat nakikipaglaro sa isang pinabayaang amusement park, at dapat siyang lumaki na at kumilos tulad ng dapat gawin ng mga karaniwang matatanda. Tumatakbo ng isang pagawaan ng laruan ang ama ni Ah-yi noong mas bata ito, at noong naalala niya ito,  pinag-isipan niya ang tungkolin ng mga laruwan, kung paano ginawa ng mga matatanda, ngunit ginagamit ng mga bata; kung paanong ang bagay parehong pambata at gayon pa man parang may naman rin may sapat na gulang. Nakita ni Ah-yi Si R sa parehong paraan na nakita niya ang kanyang ama, hindi mabitawan ang pagkabata at nananatili sa nakaraan, gumagawa ng mga aktibidad na para sa mga bata at hindi gumagawa ng mga dapat gawin ng mga matatanda; isang taong nasa sapat na gulang ngunit walang trabaho, ito ang nabunsod sa ama ni Ah-yi, iniwan niya nag kanyang pamilya at tumakas sa mga utang na naging dahilan kung bakit iwan niya ang kanyang pamilya ng walang pera.

Kabaliktaran ni Ah-yi si Na Il-deung, mayaman at meron ang dalawang magulang doon upang bigyan itong pansin at oportunidad. Mayabang at mapagmataas na estudyante, nagsisilbing mas lalo pang pagpapalaki ng kanyang ego ang pagiging pinakamahusay na estudyante sa paaralan. Natagpuan ni Il-deung na naakit kay Ah-yi, nabighani sa kung paano niya malalampasan siya sa ilang mga paksa, tulad ng matematika, at ang kahirapan ng nararanasan ni Ah-yi, isang malaking kaibahan sa kanilang pamumuhay. Unti-unti si Il-deung umiibig sa kaklase, nag-aalok na bayaran siya para ligawan ito. Sinasabi ng lalaki na bibigyan niya si Ah-yi ng pera, sinasamantala ang kakulangan nito sa pera nito. Naniniwala si Il-deung na papayag ang kaklase sa suhol dahil nasanay na ang lalaki na gumagawa nito, at alam niya na kinakailangan ng kababaihan ng pera.

Noong mas nakilala ni Il-deung ang mga tungkol kay Ah-yi at kay R sa amusement park, nagsimulang bumago ang pananaw nito sa buhay, napagtanto na hindi mabibili ng pera ang lahat na kailangan at gusto niya, na hindi gumuho ang kanyang buong kinabukasan sa paminsan-minsan na hindi magandang grado. Napagtanto ni Il-deung na hindi niya gusto na ang kanyang buong kinabukasan na itinakda ng kanyang mga magulang para sa kanya ng pera at impluwensya. Hindi isang itinakdang pamantayan ang pagiging "tamang" gulang, inaasahan lamang ito ng lipunan para sa mga bata upang lumaki sila ng “maayos” and maging “matagumpay” sa buhay. Nalaman ni Il-deung na may kaugnayan siya sa salamangkero, na hindi sila gaanong naikaiba pagkatapos ng lahat na naranasan at nangyari sa kanya. Sa huli, nang tuluyang nakalaya si Il-deung sa kanyang mga magulang at ang kanilang mga inaasahan, umalis siya sa malungkot na daanan na kanyang nilakaran. Pinakita ang kanyang ulo sa totoong sukat, at dito na natin nakita ang kagwapuhan na pinuri ng lahat sa kanya.

Isang taong mentally challenged ang salamankero sa amusement park. Dating tulad si R kay Na Il-deung, isang masipag na estudyante na may mayayamang magulang na bumgiay ng daanan na kailangan niyang sunurin upang maging mahusay sa buhay. Naglakad sila sa parehong kalsada, sa parehong malamig na kalsadang aspalto. Pinilit si R ng kanyang mga kasamahan, ng mga matatanda, at kanyang mga magulang na maging mahusay sa akademiko at sa kanyang mga aral, pinupuri siyang isang henyo, ngunit nang hindi niya maabot ang mga inaasahan na ito, gumuho ang kanyang kalusugan sa isip at naging dahilan kung bakit naging isang salamangkero nalang ito, gumaganap ng mga tricks para sa mga bata, at hindi gustong lumaki, natakot sa anong ibig sabihin ng pagiging isang gulang.

“I finally realize not all roads are asphalt roads.”

Napagtanto ni Ah-yi na hindi magagarantiya ng tagumpay ang pag-aaral ng mabuti at pagkuha ng mga magagandang marka, maaaring hindi siya makakuha ng sapat na pera para suportahan ang kanyang sarili at ang kanyang kapatid. May mga taong hahanda ng daan para sa mga mayayaman, at inaasang mananatili sila sa daang iyon at hindi lalayo rito. Pagkatapos ng pakikibaka sa buhay, napagtanto ni Ah-yi na ganap na mali ang kanyang pananaw sa kung ano ang dapat ang mga gulang. Hindi kinakailangan na sumusunod na walang sariling isip sa pamantayan ng lipunan, pagkatapos kumita ng pera at mamuhay, maaring hindi lamang ito ang totoong kahulugan ng tagumpayan. Matagpuan natin ang kaligayahan sa sarili nating mga paraan, sa sariling mga pamantayan. Naging masaya at nagsimulang mamuhayoong napagtanto si Ah-yi noong malaman ito at nakahanap ng libangan at aliw sa ginagawa ng salamankero. Nakita na niya sa wakas ang kabutihan sa buhay at natutong magsaya muli.

“The scene was too beautiful, that I couldn't say 'I dont believe in magic.'"

Nakatuon ang kuwento sa paksa ng kahirapan, kung paano napilitang lumaki ng mabilis si Ah-yi upang maging nag-iisang tagapagbigay ng kanyang kapatid matapos silang iwanan ng kanyang mga magulang na may utang at mga loan shark na humahabol sa kanila;  tungkol sa mga panlipunang isteryotipo na hindi maganda na pinilit sa mga bata mula sa isang murang edad, tumatanim sa kanilang isipan na dapat nilang sundin ang tuwid na landas na inilatag ng mga matatanda na nagtutulak ng kanilang mga inaasahan sa nakababatang henerasyon. Sa kabila ng pagiging matagumpay sa akademiko, hindi mayaman si Ah-yi, malayo dito, pinilit siyang mabuhay sa kahirapan, lumalaktaw sa pagkain at pinabayaan ang sariling kalusugan at kapakanan upang matiyak na natutugunan ang mga pangangailangan ng kanyang kapatid. Sinakripisyo niya ang kanyang pagkabata para magtrabaho, hindi nagkaroon ng pagkakataon si Ah-yi na maging isang bata dahil kailangan niya ng pera, ngunit hindi naging sapat kahit gaano pa kalaki ang kanyang pagsisikap. Ipinakita sina Il-deung at R na pinipilit sa isang landas na binigay sa kanila ng mga nasa hustong gulang sa kanilang buhay, nakatali sa matataas na pamantayan at hindi makamit ang mga inaasahan na ito. Nakalaya ang isa sa kanila, tinutuloy ang kanyang mga pangarap at nag-iisip para sa kanyang sarili. Sumuko naman ang isa sa panggigipit at pasya na masyadong nakakatakot ang pagiging isang gulang sa paraan na nakikita ng karamihan, at dumulot lamang ng pinsala sa kanyang kalusugang pangkaisipan.

“Maybe he just didn't want to become an 'adult’. Maybe he was scared and didn't want to be the ‘adult’ that everybody has to become. So he decided to stay a child forever. A child who believes in magic, no matter what.”

-Ha Il-kwon, Annarasumanara: The Sound of Magic

Sangguinian: Ha, I. (2010). Annarasumanara: The sound of magic. Webtoon.

[aisawvhel]

04/01/24

hi, it’s a new. a new start. new chapter added to my life. what the fuck, ayoko na e. kimi ! :p

okay, so earlier wala naman gaanong nangyari. during morning time, kinilig at nabaliw lang ako sa binabasa kong story sa wattpad since my goal this month ay matapos lahat ng stories sa offline ko. bale, dalawa na natatapos ko tapos on-going yung pang third kasi medyo mahaba siya and pure english siya sis kaya mahilo-hilo ang utak ko.

mga 11 yata yon or 10, niyaya ako nila G sa room since lunch na raw, naka-tatlong iling ako pero she insisted kaya sumama na ako. ganon lang yon, pilitin niyo lang ako para pumayag ako. tapos edi ayon, nasa room na kami. masaya, malamig, pero malungkot kasi lowbat na ako oo, lesson na ito sa akin na magdala na ako ng sarili kong charger tuwing nasa school ako.

then during vacant time, kasama ko yung circle ni G hanggang sa mag exam kami sa p.e, and doon talaga nag lift up yung mood ko T___T ikaw ba naman makakasama ng mga ka-humor mo sinong hindi matutuwa ron, pero shempre medyo may nonchalantitis pa rin tayo kanina kasi yon talaga ang peg ko this month. pero fr, mamatay-matay ako kakatawa sa kanila kanina, and sobrang-sobrang saya nila kasama. G’s the first one to ask me if ayos lang ba ako kaya love na love ko siya, palagi niya rin akong inaampon. and also, sabi niya sa akin kanina na magpi-picture raw kami bukas (⁠╥⁠﹏⁠╥⁠) she’s the best i swear !!!

tapos yon, thankful ako kay R since siya yung nagtaas nung upuan ko. ang nangyari kasi ay dapat kanya-kanya kami ng pag akyat sa taas nung mga upuan, tapos nagulat ako bigla niyang kinuha yung upuan ako 🥹🥹🥹 kaya ayon, nag thank you naman ako ‘no! tsaka pala, ang cute niya tumawa kanina. idk if i made him laugh noong sinabi kong “aww, kawawa naman” kasi Paul was teasing me ab sa ex ko na kasama nila sa circle oo (na dating nasa circle ko rin) tapos sabi niya “tanong mo kung miss niya” then i asked, “break na ba sila?” tapos yon, nung sinabi kong “aww, kawawa naman” tumawa siya. then then then, nung buhat-buhat na niya yung upuan namin, nahulog yung jacket niya kaya ako na lang nagdala, tapos kinuha na lang niya sa akin after. ang saya-saya nila kasama i swear, sayang lang at wala sina S at B kanina.

tapos nung pauwi na kami, kasabay ko sila maglakad tapos bumili kami ng fries hehehe i feel like deserve ko naman yon since i survived this day. tapos ayon, masaya akong umuwi :)

so, that’s it for today. i’ll probably meet you again tomorrow, diary. and i hope na sana i’ll be writing happy moments again, like this one. thank you for starting this month softly with me.

— sincerely,

isobel.

[yourshiningastr]

CHAPTER 3

"Come in, Uhm sorry sobrang gulo pa ng loob."

Hinimas nito ang batok at malikot ang mga matang nakatingin sa paligid.

Ngayong malapit kami sa isa't isa ay hindi ko na napigilan ang pasadahan siya ng tingin. He's wearing a white cotton shirt at black trouser na tamang tama sa pangangatawan nito. 

He's tall. Siguro ay nasa 5'9 ang tangkad nito. I noticed how his round and dark brown eyes gaze at his glass window and how his Adam's apple moves as he gulps as if he is nervous.

"Uhm.. pwede bang wag mo akong titigan? Pakiramdam ko kasi ay nahuhusgahan ang buong pagkatao ko. Hehe"

I gasped and turned my gaze to my side. Shocks, bakit ko ba kasi siya tinitignan?

"I'm not judging you." Mahina kong sabi habang inaabala ang sarili na tignan ang mga nagkalat na gamit sa loob ng unit niya?

"Ay weh? Ano lang, nagagwapuhan lang?" I frowned and shook my head.

"Sayang, itatanong ko pa naman kung pasado ba ako." Bulong nito na halata namang pinarinig din sakin.

I shook my head and did not entertain what he just said. Sinimulan ko nalang linisin ang ilan sa mga nagkalat na plastics at boxes sa sahig at inayos ko din ang pag kakaayos ng sofa niya dahil nakatabingi ito ng bahagya.

Tutulungan ko pa sana siya na buhatin ang ilang kahon sa labas ng unit niya pero ang sabi nito ay wag na dahil mabigat daw yun.

Nakipagtalo pa ako na kahit babae ako ay kaya ko buhatin ang mga yun, ayokong iniisip ng mga tao na mahina ang mga babae at dapat sila laging pinoprotektahan dahil kaya namin gawin yun sa sarili namin.

Napabuntong hininga ito at walang sabi sabi na binigay ang isang malaking box sakin at nang makitang hindi ko mabuhat ay natawa ito at sinabing siya na ang bahala mag hakot at ako nalang ang bahala maglinis. Tsk.

"So.. where are you from?" Tanong ko dito habang pinupunasan ng tuyong basahan ang lamp shade niya.

"Nueva Ecija." Mabilis naman akong napalingon dito sa narinig.

"You're from Nueva Ecija? Saan doon?"

"Doon sa Bongabon, bakit parang gulat na gulat ka? Wait---wag mo sabihing pupunta ka doon at hahanapin buong angkan ko at parurusahan sila dahil pinag lilinis kita ngayon dito. Wag! Parang awa mo na– "

Binato ko ito ng remote control at tumama ito sa pisngi niya.

"Aray ah! Hindi naman masakit noh?" I scoffed and rolled my eyes at him.

"I'm from Nueva Ecija too, that's why."

"What? Really? Tignan mo nga naman, mukhang destiny talaga tayo! Saan ka naman doon sa Nueva Ecija?"

Napatayo pa ito at nanlalaki ang mata sa sinabi ko, ang oa ah.

"Sa Talavera. " Sandali itong napahinto at tumingala.

"Wait, wait, wait!" Napa angat ang tingin ko dito nang lumapit ito sakin.

"You're a Trinidad, and you're from Nueva Ecija....shit!" Gulat itong napatakip ito ng bibig.

"Are you somewhat related to Don Francisko Trinidad?" I sigh and nod my head. 

"He's my father."

Nagulat naman ako ng bigla nitong inagaw sakin ang basahan at lumuhod sabay yumukod sa harapan ko, what the hell?

"Señorita, ikinagagalak kong makilala at makasama kita ngayon." pffft, he's so cut— crazy!

"What the hell?" I said in between my chuckle. 

Pakiramdam ko ay namumula na ako sa tawa dahil ilang ulit siya yumuyukod sa harapan ko na akala mo ay nasa seremonya.

"Hindi mo naman kasi agad sinabi! Kung alam ko lang ay baka kahit ilang beses mo ako iuntog sa kahit anong pintuan ay tatanggapin ko ng buong buo." Iiling iling lang ako dito at kinuha na uli ang basahan na kinuha niya sa kamay ko at ipinagpatuloy ang pag punas.

"Hoy, wag mo ako isumbong sa Daddy mo ah. Mahal ko pa ang buhay ko." Kinunutan ko naman ito ng noo at tuluyang bumaling dito.

"Why? Are you scared of him?"

"Sino bang hindi Señorita? Eh kilala ang pamilya niyo sa buong Nueva Ecija kasama na ang mga Vasco. Alam namin lahat kung gaano kayo kayaman at katanyag ang pamilya niyo doon na hangang dito sa Manila ay matunog ang apelyido ninyo. "

I am well aware of how much power our family name holds.

Trinidad's name has already been known since the 80s with the great Don Federico, my great grandfather. 

Since my Dad is the oldest son of Don Fernando ay ipinamana niya main business at plantasyon kay Daddy, at mas lumaki pa nga ang mga ari arian namin doon ngayon. My mother on the other hand has a cosmetic and clothing line, she is a well known fashion deisgner. 

I have 2 uncles and 1 auntie, they are all Engineers and Architects.

Our family has always been picture perfect. Madalas kaming kainggitan dahil sa yaman at kapangyarihan na mayroon kami na tila mo wala na kaming pinoproblema sa buhay.

Kung totoo lang sana na kaya bilhin ng pera ang lahat, bibili na din ako siguro ng bagong magulang.

"But why do I get this feeling that you are not happy?" I lifted my gaze at him but immediately look away to avoid his deep stares.

Pakiramdam ko ay tinitignan nito ang kaloob looban ko at kung hindi ako mag-iingat ay malalaman niya ang mga tinatago ko.

"Why wouldn't I? I have everything. I would be ungrateful if I am not happy."

"Aren't you?" That's it, napatingin na ako sa kanya at kita ko ang malamlam na mga mata niyang nakatingin sa mga mata ko.

"Don't act as if you know me." Akala ko ay sasagot pa ito base sa pagtingin niya sakin ngayon ngunit ngumiti lang ito at marahan ginulo ang buhok ko.

"I'll cook our dinner, what do you want to eat?"

I'm now fixing my things na dadalin ko pauwi sa Nueva Ecija. Tatlong araw lang naman ako doon kaya hindi ganon kadami ang damit na nilalagay ko sa bag at saka isa pa ay may mga damit din naman ako doon.

Matapos ang dinner nung gabi after ko si Benedict tulungan sa pag aayos ng unit niya ay hiningi nito ang number ko na mabilis ko din pinagsisihan dahil hindi ako nito tinigilan.

May one time pa na nag message ito kung saan patulog na ako.

FROM: Neighbor

Knock, knock.

TO: Neighbor

What? Hindi kita papapasukin.

FROM: Neighbor

Luh, basag trip naman si Señorita oh. Dapat ang sagot mo ay Who's there.

What the fuck? Ano na namang trip neto?

TO: Neighbor

K, who's there?

FROM: Neighbor

Woo.. ireply mo Señorita "Woo who?"

Napairap naman ako sa reply nito.

TO: Neighbor

I know what to reply, tsk.

TO: Neighbor

Woo who?

Bagot kong hinintay ang reply nito at pinipigilan ang sariling makatulog.. He's quite entertaining and not to mention unpredictable.

FROM: Neighbor

Glad, I'm not the only one who's excited. ; )

The hell? Napailing nalang ako at hindi na ito nireplyan.

Bago lumabas ng unit ay nag one last check muna ako sa paligid dahil baka may naiwan akong nakasaksak sa outlet at baka pagsimulan pa ng sunog or aksidente. Nang makitang okay naman lahat at wala na ako nakaligtaan ay lumabas na ako ng unit at ini-lock ito.

Bago umalis ay sumulyap muna ako sa katabi kong unit, 4 AM palang kaya naman alam kong tulog pa ito. Hindi ako nagsabi sakanyang aalis dahil bakit? Need ba?

Hindi naman din ako nahirapan gumising ng madaling araw dahil nitong mga nakaraang araw ay umaayos na ang tulog ko. Ewan, siguro nakatulong na may kinabubuwisitan ako na kapit bahay.

Nadidivert ang atensyon ko doon, instead na mag-isip ng kung ano ano ay puro ring tone ng text messages ang naririnig ko.

Tahimik kong hinihintay na magbukas ang elevator, susunduin ako ng driver namin ngayon kaya nasabi ko na din si Kuyang guard na kilala ko na bantayan ang kotse ko. Nang magbukas ang elevator ay yumuko ako at kinuha ang bag ko na nasa sahig, lalabas na sana ako ngunit bago pa ako makalayo ay napahinto na ako at napalingon sa babaeng pumasok sa elevator.

That scent..

Balak ko pa sanang habulin ang babae para makita o makilala ito ngunit tinawag na ako ng driver namin at kinuha na nito ang gamit ko. Wala naman ako sa sariling naglakad at sumunod dito.

"Ma'am, okay lang po ba kayo?" Napaangat naman ang tingin ko sa driver namin at tumango.

"Yes, Kuya. Tara na po." Agad naman ito tumalima sa aking utos at sumakay na sa driver seat.

It's been one year since I got my last sleep paralysis at hindi ko pa din makalimutan ang gabi na yun.

That's the first time I became scared, akala ko ay katapusan ko na. Kung hindi lang ako nakarinig ng katok noon sa unit ko ay baka hindi na ako pinakawalan ng mga demonyong nabuhay sa utak ko.

I can still remember that scent. It was around 2 AM when I woke up from that nightmare, isang minuto ko pang hindi maigalaw ang mga paa ko.

Matapos niyon ay dali dali kong kinuha ang roba ko at maingat na binuksan ang pintuan, marahan naman ako hinagkan ng malamig na hangin. Nilinga ko ang aking paningin upang hanapin kung sino ang kumakatok sa unit ko but in my dismay, there's no one there but a faint scent that even until now ay hindi ko malimutan.

I want to thank that person, she somehow saved me from those demons.

Even without knowing, her lingering scent comforted me, as if hugging me and telling me that aroma is more powerful than any traumatic experiences I got.

That faint knock awoke me from deep despair.

Akala ko ay makikilala ko na siya kanina ngunit hindi pa din pala. I wanna meet her.. badly.

Almost 9 AM nang makarating kami sa Nueva Ecija. Wala naman akong ginawa sa byahe kundi ang matulog at pagsisihan na hindi hinabol ang taong kanina pa umuukupa sa isip ko.

Pinagbukan na ako ng driver namin at nang makababa sa kotse ay nagulat ako sa nakita. I was expecting an empty welcome from the house but that became unlikely when I found my parents waiting for me on our front door. 

My mom being a typical Doña, she's wearing a Givenchy dress, paired with her black J'Adior slingback pump. Agaw pansin din ang mga alahas nito na nagsusumigaw kung gaano siya kayaman.

Habang ang Daddy ay nakasimpleng blue polo na may grey coat at trouser, kita ang boredom sa mukha nito na parang napilit lang ni Mommy na hintayin ako sa front door.

"Anak! I miss you!!" Ramdam ko naman ang mahigpit na yapos nito.

My mom is already in her 40s but she just looks like in her late 20s. She has fair skin and she is full of grace and sophistication.

Unlike Daddy, she isn't born with a golden spoon nor even a silver spoon. Naikwento akin ni Manang Mariflor, ang caretaker ng mansyon namin ang ilang detalye kung paano sila nagkakilala ni Daddy.

Nasabi nito na laki sa hirap si Mommy, ngunit ginawa nito ang lahat para maabot kung nasaan man ito ngayon. My mom is a prodigy when it comes to designing clothes. She loves dressing up, and indeed she is hardworking.

My Dad met my mom when she was yet to create a name for herself. And he was struck by love at first sight, as Manang said.

However, things aren't easy for the two of them. Lolo dislikes my mom because she isn't rich so they force them to break up but their love for each other is too strong that they did everything so they could end up together.

And that story used to be my definition of love. But as I grew old, I realized that their love isn't for everyone.

"I heard you got 1.11 GWA this sem? Why is that?" Napatigil naman si Manang Mariflor sa paglagay ng kanin sa plato ko nang magsalita si Daddy.

"You could've done better, and what? You got 1.25 in your P.E subject? P.E na lang yun hindi mo pa pinagbuti?" Tahimik lang akong nakikinig at walang balak magsalita. 

Bakit pa? There's no use because for them my opinion doesn't matter, my feelings are not valid for them to know or even listen to it.

"Nasa hapag tayo ng pagkain, Francis. At saka, she just became the ambassador of their school organization." Narinig ko ang pagbagsak ng kumbyetos na hawak ni Daddy.

"Really? And you think that is enough? How many times do I have to tell you that you should join the Student Council instead of burying yourself in that useless organization of yours? Ano ba ang mapapala mo diyan?"

Tumayo na ako at nagpaalam na matutulog na lang sa kwarto dahil kung hindi ay baka hindi ako makapagpigil.

Narinig ko pa ang malakas na pagtawag sakin ni Daddy ngunit hindi na ako nag aksaya pa ng oras na lumingon. Dire diretso akong pumasok sa kwarto at dumapa sa kama. Kinuha ko ang unan at binuro ang ulo ko dito saka ako impit na sumigaw.

This is why I didn't want to go home. It was so frustrating.

Instead of asking me things like 'How Am I Doing', or 'Am I Okay?' Or even congratulations for all the achievements that I got.. Ah yes. I forgot it wasn't an achievement for them, it wasn't enough, I will never be enough.

After a few minutes, I heard a faint knock on my door. I know it wasn't my Dad, cause if it's him edi sana kanina pa sira ang pintuan ng kwarto ko.

Pinagbuksan ko naman ito at nakita ko si Mommy na may hawak na tray ng food.

"Mom.."

"You didn't eat. Here, I bought you food." Nilakihan ko naman ang bukas ng kwarto ko at pinapasok ito.

"I'm so sorry about your Dad, alam mo naman yun. He just wants the best in you, he is also just worried na napapabayaan mo ang pag-aaral mo. Don't be mad at your Dad, hmm?" Marahan nitong sinuklay ang buhok ko habang kinakausap ako.

"I'm not mad, Mom. It's alright." No, it's not.

"That's good to hear, 'cause you know your Daddy is right. You could've done better. I know you can get 1.00 GWA but to my dismay, you didn't. " I knew it..

She's just like Daddy.

"You know, pinagbigyan kita sumali sa organization mo na yan. I even talked to your Dad so he could let you too because I know you will never bring us down. I just hope you know the weight of what you did. Hindi ko din nagustuhan ang ginawa mo kanina. He's your father, hindi mo dapat siya tinalikuran ng ganun." Malumanay nitong sabi.

I scoffed. Ang tatay ay hindi lang dahil may anak ka lang. It takes so much more to be a Father.

"You do understand what I'm saying, right?" Wala na akong nagawa kung hindi ang tumango nalang.

"Of course, you would, you're smart. And you're our daughter, I know you will do the right thing. Make us proud, Anak." Ano ba ang tama?

I don't know how many times I cursed in my head. That's my mom. She isn't as aggressive as my Dad, yet she is the most manipulative person in my life.

Mag aalas kwatro na nang bumaba ako sa kwarto ko. Pansin ko ang tahimik na paligid kaya ang hula ko ay nasa trabaho na sila Mommy.

"Rae, anak." Nakangiti akong lumingon kay Manang Mariflor nang tawagin ako nito.

"Manang.." yumakap ako dito na parang bata at natatawa naman ako nitong niyapos din.

"Parang nung Pasko lang tayo huling nagkita pero parang ang laki na ng pinabago mo agad. Kumusta naman ang Señorita naming ire?" Malambing nitong tugon.

"Manang stop calling me that, please ang cringey!" Tumawa lang ito at ginulo ang buhok ko.

Manang is my closest person in this house. She has been living and keeping this house intact since my Father was just a kid. Kaya naman kilalang kilala niya ang angkan namin lalo na si Daddy. Close ako dito at para ko na din siyang Lola.

"Congrats pala! 1.11 ang grade mo, at narinig ko kanina eh ambassador ka daw? Wow! Gusto mo ba na mag celebrate tayo?" Ngumiti ako nang marahan kay Manang.

Isa sa mga dahilan kung bakit kami close ni Manang ay dahil napupunan niya ang pagkukulang ng parents ko.

"Thank you, Manang! Hindi na po need ng celebration. Hindi naman po gaano ka importante yun, ambassador lang po yun sa organization namin atsaka hindi din kataasan ang grades ko para i-celebrate pa." Umupo ako sa sofa at ginalaw galaw ang Sunflower na nasa table malapit sa upuan ko.

"Dahil ba ito sa nasabi sayo ng Daddy mo kanina?" Pilit lang akong ngumiti at hindi na nagsalita.

Lumakad ito palapit sakin at naupo sa tabi ko saka ako nito niyakap.

"Proud ako sayo, Ija. Tandaan mo lagi na nandito ako para sayo. Hindi mo kailangan sarilihin ang lahat." Tahimik lang akong umiyak sa dibdib ni Manang habang hinahagod ito ang likod ko.

When was the last time I cried? I think it was when I had a nightmare last year.

I never cried, I never wanted to.

Alam kong mali, dahil para sakin ang pag iyak ay simbolo ng kahinaan.

Once you cry, you take off your shields, and your mask, and you let the walls that you built for years break. You will become too vulnerable, and defenseless. It exposes your emotions, and that.. scares me.

I'm a guarded person, na kahit ang kaliit liitan na butas tungo sa emosyon ko ay tatakpan ko upang walang makakita, walang makakaalam. 

My walls are so high that when someone tries to climb it they will just fall over in exhaustion. So this kind of situation– me crying, is very rare.

Siguro ay dahil na rin sa pagod at disappointment sa sarili. I already know that this will happen and yet I still cried. What a weak sheep.

"Alam mo, sa kakatago natin ng emosyon mas lalo yan magpapakita. Sa kakasabi natin sa sarili nating malakas tayo at kaya natin lahat, mas lalo mo makikita na yun ay pawang kabulaanan lamang. Kahit ilang beses mo subukan paniwalain ang sarili mo na kaya mo lahat, eh mas marami din beses ipapakita sayo na hindi. Ngunit hindi ibig sabihin nun ay susuko ka na, ang ibig lang sabihin niyon ay tao ka, may pakiramdam at napapagod." Humigpit ang yakap nito sakin at hinaplos ang aking buhok.

"Gustong gusto kong makita kang namumuhay bilang ikaw, yung hindi pinipilit, kasi pakiramdam ko ay mas lalo kang kikinang, mas lalong makikita ang liwanag mo."

"Kung pwede lang ay mapagsasabihan ko talaga ang mga magulang mo. Hindi ito ang inaasahan kong buhay na matatamasa nila– ninyo. Ako na ang humihingi ng tawad para sa mga magulang mo, alam kong sobrang hirap, alam ko, nakikita ko. Dama ko ang sakit na dinadala mo, pero magwawakas din ang lahat, mawawala din ang sakit." Ngumiti ito sakin nang mag angat ako ng tingin.

"Dalangin ko na mawala na ang mga pighati at agam agam sa puso mo. Na mabigyan ka ng kalayaan maging ikaw, na mamuhay ng payapa."

[angmanunulat]

Stardust ✨— [94]

Kung mayroon mang pinagsisihan si Eron ngayon, iyon ay ang hindi niya paghabol kay Lily. If only he could go back in time, he would do anything to make her stay—she would probably be watching the fireflies with him every night for the past years until tonight.

Ngunit hindi na niya mababalikan ang nakaraan kaya ngayon wala siyang ibang magagawa kundi tanggapin ang parusa ng tadhana sa kanya.

But how great it would have been if he wasn't immature back then? He would probably live with Lily in their condo; being furent to Suka, his cat. It would be really great to sleep beside her, laugh with her, drink, study and even cry due to their exhausting courses. Lily would be a great student nurse—if only she was still here.

Mag-aapat na taon na nang mawala si Lily pero hanggang ngayon, wala paring balita ang mga pulis. They concluded that Lily might be dead—which almost crashed Eron in pieces. He closed all the doors and did not let anyone in. Tinalikuran niya ang pamilya niya, ang mga kaibigan niya, at ang buhay niya.

Halos talikuran niya ang mundo. Kinulong niya ang sarili sa kalungkutan kaya halos malaglag siya sa pag-aaral. Mabuti na 'lang ay kahit papaano, natutunan niyang bumangon. He started to study but his family and friends still thinks it's an unhealthy habit that he's using as his defense mechanism. Hindi na nga niya pinapabayaan ang pag-aaral niya pero halos doon naman tumatakbo ang mundo niya—at syempre, kay Lily.

Patuloy pa rin naghihintay si Eron.

Pero minsan hindi niya maiwasang isipin na... what if he's waiting for something that will never be back?

It pains him when he's thinking about it because it's Lily. Nangako siyang kahit na anong mangyari ay si Lily pa rin ang pipiliin niya; Nangako siyang maghihintay siya kahit gaano pa katagal; He promised everything to Lily... but how long can he still take it?

Masakit man aminin, pero ang minsan na pag-iisip niyang sumuko ay nangyayari nang madalas.

Dahil madalas... napapagod na siyang mag-isa sa mundong puno ng pasakit at pagdurusa. Mas masarap na may kasama.

Eron slowly opened his eyes when he realized he's been praying the wrong way.

Napailing-iling siya sa kawalan para iwaksi ang tumatakbo sa isipan pero sa pangalawang pagkakataon, mukhang natalo na naman siya ng tadhana. Mukhang huli na bago pa niya mabawi ang kahilingan.

A loud weeping echoed around the Arroceros Forest Park as if a wild animal has been disturbed. The fireflies scattered around the place were alarmed by the crying voice that made them fly away. Tila natatakot sa nakakagimbal na pagtangis ng kung sino man.

Napakurap-kurap si Eron na kahit medyo kinakabahan sa naririnig ay pinilit parin na sundan kung saan nanggagaling ang boses.

The weeping voice was mumbling something...It's like a name that wasn't audible enough for him to apprehend.

Eron continued walking through the dark forest track. His only light is the flashlight on his phone that's why he couldn't see the way clearly.

It took him a few minutes before he finally found stairs towards an elevated walkway that was just finished around last year.

The weeping voice was coming on top of it so he didn't hesitate to walk up the stairs with a heart beating so fast—probably because he was worried that coming here might be a bad idea.

Who knew that that thought would vanish as soon as he stepped up to the top floor?

Everything went faster as if his thoughts joined the fireflies flying around the air. His eyes drifted to the girl seating on the bench chair alone, crying with both palms on her face.

The young man couldn't gather his thoughts while looking at the helpless young girl. He didn't know that a person can see his reflection without even looking at the mirror. She's just like him.

Dahil sa malakas na hangin, maingay na kaluskos ng mga dahon na nalalaglag mula sa mga puno sa paligid ay nagising ang diwa ng dalaga. Her red eyes soaked of tears gazed at the young man.

Their lifeless eyes finally met each other.

At that moment, no one knew—fate has decided.

[damnitrickfox]

En 2018, j’ai commencé l’année dans la maison de la mère de Marine, qui fut vendue en juin et que j’ai aidé à vider lors des premiers jours de 2019. Avant cela, je m’étais fait renverser en vélo par un scooter dans le 16ème arrondissement de Paris. Lorsque j’ai demandé sa carte au conducteur et qu’il me l’a donné en rechignant sa responsabilité pourtant avérée, j’y ai lu son nom ainsi que l’intitulé de son poste : “Service Presse”, avec pour adresse une entreprise qui s’appelait “Service Presse”. Le 29 mai, lorsque j’attendais dans une salle d’attente du même arrondissement, une jeune fille assise à côté de moi s’est levée d’une traite et m’a souhaité “bonne journée”, elle s’est retournée en passant la porte pour m’indiquer qu’elle s’était trompé de jour. Au début de l’été, j’ai mangé des lasagnes sur un bateau à Hambourg, alors qu’un phoque s’amusait sous les hélices d’un cargo cyclopéen qui s’opposait aux quelques rayons de soleils qui ont précédés des averses. Après le repas et de retour sur la terre ferme, Maria est allée interpréter une chanson de Pink! dans un bar à karaoké de Repperbahn. A Paris, j’ai pris 54 heures de cours d’Espagnol dans le quartier d’Opéra, dont 51h30 avec Isabel, qui m’a raconté sa fuite de Maduro et qui a du annuler un cours lorsque son fils est tombé malade. Le jour de mes 29 ans, Boris m’a invité à voir Kendrick Lamar. Je suis retourné à Terschelling, où Eske a chanté sur la plage et où j’y ai vu France-Argentine sur un ipad dans un festival de yoga au sein duquel on comptait 4 intéressés parmi les 800 participants. J’ai regardé France-Belgique sur un téléphone avec une vingtaine de gendarmes alors que je travaillais sur un autre évènement, au coucher du soleil au milieu d’une piste d’atterrissage de Roissy. Le lieu apagogique de l’animation expliquait la présence de mes co-spectateurs. Nous avons marché sur les Champs Elysée après la finale avec Marion, Karine et Benoît mais ce n’était pas aussi mémorable que la précédente victoire, que j’avais vécu du haut de mes 9 ans. En Aout, nous avons pris le train avec Céline pour rentrer du Jura, et alors que nous étions bloqué en Bourgogne suite à des jets de cailloux, Salomé a décidé de crier sous forme d’itération “Mayonnaise”. Le train est finalement reparti et nous sommes rentrés sous la chaleur étouffante d’un Paris vespéral. Plus tôt, Noémie m’a écris, puis s’est excusée devant une pinte au Petit Village, rue Truffaut. J’ai appris a jouer au piano les premières notes d’une chanson de Vanessa Carlton, mais j’ai plutôt écouté Bonny Doon, Thousand, Anna St Louis et parfois Vald, lors de turbulences aériennes. Nous avons commencé Sharp Objects lors de vacances Suisse à 1700m d’altitude, après s’être baigné dans le Rhône opalescent de Genève, mangé une fondue le 6 Aout et vu l’exposition Hodler pour laquelle nous étions venu en ville. Marion a dévoré le livre de Daniel De Roulet sur le sujet, mes principales lectures de l’année se divisaient plutôt entre Hari Kunzru, Chimanda Ngozie Adichie et Jim Harrison. Florianne m’a emmené voir Annie Ernaux, mais on ne l’a qu’aperçu à travers l’entrée d’une librairie. J’ai aussi lu, plein d’admiration, le livre de Pauline Delabroy-Allard lors d’un diner solitaire dans un hôtel lyonnais, j’y ai beaucoup repensé ensuite. Nous avons regardé l’intégralité du Bureau des Légendes et j’ai été heureux de réaliser que la scène finale de la dernière saison se déroule à l’Etabli, à quelques pas de mon bureau. Lorsque j’en ai parlé aux tenanciers, ils m’ont dit que “l’équipe était super, même Mathieu Kassovitz”. J’ai aussi préparé des doryakis en sous estimant la complexité de la recette, trainé ma valise à Milan pour voir une église dessinée par Gio Ponti avant un coucher de soleil de Décembre et passé une semaine à Madrid sans en voir le centre ville. Avec Marion, nous nous sommes baigné à la piscine du Havre, avons acheté une plante à Anvers qui a brisé notre cafetière en tombant dessus et avons joués au Uno avec Sylvain et Stéphanie au Buttes Chaumont. Je n’ai gagné aucune partie.

En 2019, j’ai commencé l’année dans la nouvelle maison de Michael et Marine, à trois kilomètres de l’Océan, qu’on avait visité ensemble pendant l’été et que Marion avait annoncé vouloir acheter s’ils ne le faisaient pas. Junon venait d’avoir deux ans et il nous restait une autre maison à vider, celle du nouvel an précédent et de la jeunesse de Marine.

[misspeee-9]

Amerò Il Ricordo Per Sempre (Part 1)

Copyright © 2022

MissPeee_

All rights reserved. No part of this story may be reproduced in any form or by any means without the written permission of the copyright owners.

Story Description:

Amerò il ricordo per sempre is a Italian word for “I will love the memory forever” and used to be in this story as “I will love your memory forever”.

Lily Jane, the name of the girl you’ll find in this story was a very best friend with Aidan Hal. They grew up together since five, knew everything about each other’s secrets, share their pains and happiness together, to be precise they are stick together thru thick and thin.

And it was in high school days when Lily Jane felt in love with her best friend. She knew to herself that she shouldn’t have feeling these emotions towards Aidan Hal.

Language:

English-Filipino

Written on February 25th 2022

And published on February 26th 2022

Written By MissPeee_

Disclaimer!!!

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, and incidents are either the products of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual person, living or dead, or actual events is purely coincidental.

Ps!!!

I am not a professional writer. It might have typographical and grammatical errors. Please bear with me.

ッ

AMERÒ IL RICORDO PER SEMPRE

I was in high school when I realized that I am falling in love with my best friend. Sino ba naman ang hindi magkakagusto sa isang lalaking mabait ngunit mapang-asar, magalang ngunit may pagka-pilosopo, hindi 'man katalinuhan ay may alam naman ito. At bukod sa lahat, gwapo kasi s'ya at matangkad.

I knew to myself that I am in love with him, but I chose to not to confess about it. Baka kasi pag-tawanan n'ya lang ako kapag nalaman n'ya. At isa pa, may usapan kaming dalawa na hindi kami pwede magkagusto sa isa't isa.

"So, hindi mo talaga sinabi sa kaniya ang nararamdaman mo? Hindi mo ipinaalam?" Tanong ng bago kong kaibigan, si Ingrid.

By the way, my name is Lily Jane Martell. And I am 23 years old. Currently working as a home-based photographer. Ingrid Natalia De Armas, same age with me, she's a month younger than me. And she's a secondary teacher major in English.

Tumango naman ako t'saka nilagok ang baso ng alak doon sa aming lamesa. "Girl, what happened ba kasi? You never told me everything e, how'd you met this guy ba kasi?" Hindi pa s'ya lasing, hindi gaya ko, Ingrid was just tipsy.

"He's my best friend." Matitinigan mo na ang pagkalasing sa aking boses. Gulat naman na napatakip pa sa bibig si Ingrid habang nakatitig sa'kin.

Tumango-tango naman ako sa kanya t'saka ulit nag-salin nang alak doon sa aking baso. "Magkaklase kami noong nasa kindergarten, we weren't seatmates pero sa'kin s'ya tumabi." May pait ang ngiti na kwento ko kay Ingrid t'saka sumimsim sa baso ng alak.

Hindi sumagot si Ingrid kaya naman nagpatuloy ako. "Naaalala ko pa noon, pinapalipat s'ya ng teacher namin that time kung saan talaga s'ya dapat umupo, pero ayaw n'ya. Pinatawag na ang parents n'ya para sila ang makipag-usap dito, pero ayaw niyang talaga." Natatawa ko pa na sabi at umiling-iling nang maalala ang pangyayari na iyon.

"What's his name again? Nasabi mo na dati yung name n'ya but I forgot." Ani Ingrid t'saka nilagok ang alak sa kanyang baso. I smiled at her and drink a glass of liquor again then I said, "Aidan Hal. Aidan Hal Evans."

Nag-salin nang alak sa aming baso si Ingrid at sinabing, "pangalan pa nga lang ay gwapo na." T'saka n'ya isinenyas na ipagpatiloy ko ang pagkukwento.

I nodded as am smiling at her, agreeing to the fact that Aidan was gwapo. "True! Pero mas gwapo s'ya kaysa pangalan n'ya." Aniko t'saka kami sabay na tumawa at nag-apir pa!

"Tahimik lang akong bata, but every time I don't see my Lola or her shadow outside our classroom, umiiyak talaga ako. Inaasar ako ni Aidan na 'iyakin! Iyakin!' o 'di kaya ay 'crybaby', doon kami naging close." I was chuckling as I say those words to Ingrid.

Nag-kampay pa kami at uminom nang alak, "naku! Sa asaran naman pala! O, tapos?" Nanunuksong wika ni Ingrid t'saka muling nag-salin nang alak sa baso.

"Ayun nga, sa edad pa lang kasi namin na yun ni Aidan, malakas siyang mang-asar. But he's mabait naman, sadyang mapang-asar lang." Kwento ko t'saka tumikim nang snack, "my preschool wasn't bored kasi I am with him. Kapag nag-aaway kami, inaasar n'ya lang ako tulad ng mga pang-asar n'ya sa'kin noong una. Paano ay hanggang grade 2 umiiyak ako sa tuwing hindi ko nakikita si Lola." Natatawa ko na namang kwento t'saka uminom nang alak.

"Kumusta naman s'ya? Nakukwento mo sa'kin yung lalaking gusto mo but I haven't get a chance to meet him." A disappointment in Ingrid's voice.

"He's far away from here kasi kaya you haven't seen him pa. I hope he is okay, he probably is." Mapait na aniko at sunod-sunod na lumagok nang alak.

"Hey, slow down, sweetie. Take it easy, Lj." Dinig ko na ani Ingrid. Pero hindi ko s'ya pinakinggan. Sa tuwing wala nang laman na alak ang aking baso, dinadampot ko ang bote t'saka sasalinan iyon ng panibago.

I just stopped when I felt my eyes get teary-eyed. "Lj, tama na. You're drunk." Sabi sa'kin ni Ingrid at kinuha sa kamay ko ang aking baso upang ilayo iyon.

I faced her, crying, I chuckles when I remember Aidan teasing me that I'm a crybaby. Umiling ako t'saka pinahiran ang mata gamit ang likod ng aking palad, pero may pumapatak pa rin na mga luha mula doon.

"Ayos ka lang? Bakit ba umiiyak ka na naman? Alam mo, sa tuwing kumakain-inom tayo, umiiyak ka na lang lagi." Tipsy na sabi ni Ingrid. I hugged her and said, "I miss him. I miss him, Ingrid. Miss ko na si Aidan."

She hugged me back and tapped my back softly, "why don't you call him? Or hindi kaya'y puntahan mo s'ya? For sure he misses you too." Said she. But I shake my head as I am crying, nothing to say but to cry like a baby.

Hanggang sa kinabukasan, hindi ko alam kung paano akong nakauwi sa bahay ko. Iba na ang suot ko at hindi na iyon tulad sa kagabi kong suot, nakapang-tulog ako ngayon.

Sinasabunutan ang sarili kong nakahiga sa kama dahil sa sakit ng ulo, unti-unting bumalik sa isipan ko ang mga nangyari kagabi. Ayun, hindi ko na naman napigilan ang damdamin ko't umiiyak na naman hanggang sa makatulugan ko ulit iyon.

Nagising na lang ako ulit nang mag-ingay ang aking selpon, may tumatawag. Masakit ang ulo kong tiningnan iyon at dinampot, ngunit hindi pa rin sinagot ang tawag. Saglit pang nawala ang tawag ngunit agad rin bumalik, doon ay sinagot ko na ang tawag, si Ingrid.

"O, kumusta?" Tanong n'ya mula sa kabilang linya.

"Masakit ulo ko, mamaya ka na tumawag, Ingrid Natalia." Inaantok ko pa na sabi, nakatagilid mula sa bintana, yakap ang isang unan at nakapikit pa ang mga mata, habang ang selpon ay nakapatong sa aking tenga.

"Miss De Armas, hindi ka pa ba uuwi?" Dinig ko sa linya ni Ingrid, probably one of her co-teachers. "Pauwi na rin ako, Miss Fajardo. O, girl. Bumangon ka na d'yan, pupunta yung cousins ko sa bahay mo para magpakuha ng litrato." Baling naman ni Ingrid sa'kin mula sa kabilang linya.

"Tell to your cousins na we're close." Umiinit na ang ulo na aniko, dahil nahihilo talaga ako. "Girl, I can't. I already told them na you're there." Sabi naman ni Ingrid.

"Ingrid naman e." Naaasar na aniko and she said, "I know. I know you're still in your hangover." I didn't talk that's why she continued, "sige na, hmm? I'll bring you your favorite hangover drink tapos shopping tayo after, ano?" she added.

Wala akong nagawa kundi ang bumangon mula sa pagkakahiga. Nag-usap pa kami ni Ingrid saglit bago niya ibaba ang linya dahil maghahanap pa s'ya kung saan n'ya mabibili yung hangover drink na gusto ko.

Kahit nahihilo at masakit ang ulo ay kumilos ako upang maligo, naibsan naman ang sakit at hilo matapos kong maligo. Nagbihis ako ng simple lang na kasuotan.

Pinaresan ko ng kulay puti na line and dot turtleneck ang kulay itim ko na topshop pants, kulay dilaw naman na chuck taylor ang sapin ko sa paa. Ang buhok ay naka-ipit nang low messy bun at hindi kakapalan ang lens ng eyeglasses sa mata.

Naabutan ko ang kapatid kong si Erin sa studio na nag-aayos ng mga kakailanganin na gamit, dito lang rin sa loob ng bahay ko. Katapat ng kitchen at dining room.

Erin Samantha Martell, she's three years younger than me, and she is the youngest among the three siblings. And I am the middle. Ewan ko ba dito kay Erin, she is free to find her own job naman pero mas gusto n'ya akong tinutulungan dito sa studio.

"O, Ate Lj. Buti naman at nakapag-ayos ka na? Taob ka na naman na umuwi kagabi, mabuti na lang at hindi dumalaw si Kuya dito. Tumawag si Ate Ingrid, ang sabi n'ya ay pupunta rito ang mga pinsan n'ya para sa litrato. May makakain doon sa kusina, Ate Lj. Gusto mo ipagsandok kita?" Mahabang sabi ni Erin.

Umiling ako at pilit ang ngiti na ibinalik sa kanya, "hindi na. Ako na. Tawagin mo na lang ako kapag nandyan na mga pinsan ni Ingrid." Sabi ko t'saka nagtungo sa kusina upang kumain, narinig ko na umoo si Erin.

Napabuntong-hininga ako nang makita ang pagkain na nandon sa lamesa. Halos lahat iyon ay ang mga paborito namin kainin ni Aidan. Sisig, Sweetened Garlic Chicken Wings, Fried Rice, Relyenong Alimango at Ube Halaya.

Isinabit ko sa aking ulo ang eyeglasses t'saka pinunasan ang luhang pumatak sa aking pisngi. Kahit akong pilit ko na huwag pumatak ang luha ay hindi ko iyon mapigilan. It's been six years since the last time I eat all of these with Aidan. Habang kumakain tuloy ako nang lunch, unti-unting binabalikan ng aking isipan ang nakaraan.

*FLASHBACK*

Katatapos lang ng general practice para sa graduation day naming mga magtatapos sa elementarya. E, bagong lipat lang sila Aidan, yung kaibigan ko, dito sa subdivision na tinitirahan namin. Kaya naman sabay kaming umuwi.

Nauna kasing umuwi ang parents ni Aidan, sila Tita Gailou at Tito Andrew, sila ang mga magulang ni Aidan. Yung parents ko naman ay hindi ko alam kung nakauwi na ba sila o hindi pa? Nasa ibang bansa kasi ang mga ito.

"Hoy, iyakin. Doon na tayo kumain sa amin. Baka mamaya umiyak ka naman dahil wala kang kasama kumain sa inyo." Akala mo ay laging naghahamon ng away na sabi ni Aidan.

"I'm not iyakin anymore, Aidan Hal. T'saka nasa bahay si Kuya, kaya may kasama ako." Salubong ang mga kilay na aniko.

"Your Kuya is not there, Lily Jane. I saw him playing at the yard of the school with his friends. Kaya you're alone ulit."

"Bakit ba lagi mo na lang akong inaaway, ha? Hindi naman kita inaano d'yan e."

"O, 'wag ka iiyak. Iiyak ka na naman e."

"Hindi na nga ako iyakin, Aidan. Palibhasa kasi... "

"Palibhasa kasi ano? Iyakin pa rin, Lily Jane..."

"Ewan ko sa'yo. Palagi mo na lang akong inaaway at inaasar, pero yung ibang girls sa batch natin hindi naman ganito ang turin mo sa kanila." Hindi pa rin naaalis ang pagkakakunot ng aking kilay.

"Ito naman, biro lang e. Sige na, hindi na kita aasarin, sorry na. Iiyak ka na naman e." Ani Aidan at umakbay pa sa'kin.

Lumayo ako sa kanya, "akala ko ba hindi ka na mang-aasar ha?" Pasigaw na tanong ko sa kanya. Tumawa ito at sinabing, "hindi na nga."

"Weh?" Hindi siguradong aniko.

"Oo, promise hindi na kita aasarin." Nangangako pa na aniya.

"Weh? Talaga ba? Baka butog lang yan?" Sabi ko naman.

Tumango s'ya at ipinatong ang palad sa dibdib, kung nasan ang puso. "Promise, hindi na kita aasarin. Ngayon lang. Bukas at sa makalawa at sa mga dadaan pa na mga araw, aasarin ulit kita." Akala ko pa naman ay seryoso na si Aidan.

Sinamaan ko s'ya ng tingin t'saka hinabol nang tumabo ito papalayo sa'kin habang tumatawa, tuwang-tuwa talaga s'yang pinagtitripan ako sa mga kalokohan n'ya.

Pagdating sa subdivision ay dumaretso agad kami sa kanya-kanyang bahay. Magkatabi lang ang bahay namin at bahay nila Aidan. Magkatapat naman ang bintana ng kwarto ko at kwarto nito, nasa ibaba naman ang bakuran which is magkatapat lang rin.

Hindi ko nga naabutan si Kuya sa bahay, si Erin naman ay nasa ibang bansa nag-aaral, sa puder ng mga magulang namin. And they aren't here.

Umakyat ako sa kwarto ko upang magbihis. Nakabukas ang bintana at akma ko sana itong isasarado, ngunit napatalon ako sa gulat nang biglang sumulpot sa bintana ng kwarto ni Aidan ito.

He's wearing his scary mask para gulatin ko, and guess what? He succeeded in from scarring the hell outta me. I rolled my eyes to him and closed my window so I can get change. I even heard him say, "sorry! Hindi ko na uulitin!"

I changed my clothes from wearing a school uniform, I wore a plain color purple short and a plain white t-shirt, ang buhok ay nakalugay. Nang matapos ay nagtungo ako sa kusina upang kumain, and there's a Sisig, Fried Rice, at Ube Halaya. Susubo na sana ako nang pagkain when someone throw a small rock to our window at the kitchen.

"Lily Jane! Come out here, sabay tayong kumain!" It's Aidan's voice and he throw another one of the small rock again. "Lily Jane! Come on!" He calls me.

So, to make him stopped throwing a piece of rock and shouting my name, I pick up all the foods in our table and went outside, sa backyard. There's a lamesa and chairs doon kaya doon ko nilapag ang mga pagkain.

"What's that? Hoy, Lily Jane. Ano 'yan ulam mo?" Dinig ko na tanong ni Aidan Hal. Hanggang tuhod lang kasi ang taas ng halaman na nagsisilbing boundaries ng mga bahay namin kaya kitang-kita namin ang isa't isa.

"It's sisig, my favorite." Aniko at nag-umpisa na kumain. "And a kinirog?" Patanong pa na ani Aidan.

"Anong kinirog?" Tanong ko naman. Kinuha n'ya ang pagkain n'ya t'saka lumipat dito sa table ko, tinawid n'ya yung mga halaman, dalawang beses pa s'yang bumalik doon.

"Kinirog, hindi mo alam yun?" Tanong n'ya at umiling naman ako, "pero yung sinangag, alam mo?" tanong n'ya ulit at tumango naman ako. "They're same. Iba lang yung term of word na ginamit ko." Aniya.

"What's that?" Tanong ko naman sa kanya nang akma na itong kakain. "Sweetened Garlic Chicken Wings, Fried Rice, and Relyenong Alimango. Kung gusto mo kumuha ka lang, basta ako rin sa sisig at ube, ha?" Nagkatinginan kaming dalawa at sabay na natawa.

Simula noon, naging favorite na namin pareho ni Aidan ang mga yun. Ang Sisig, Sweetened Garlic Chicken Wings, Fried Rice, Relyenong Alimango at Ube Halaya.

Every lunch time namin when we entered high school, umuuwi pa kami sa bahay para doon kumain, dahil alam namin na ayun na naman ang ulam namin. Hindi kami nagsasawa sa ganon e, every time we taste it again, it was like new for us again.

*END OF FLASHBACK*

"Ate Lj, nandito na si Ate Ingrid and her cousins." Agad kong pinunasan ang luha sa'kin mga mata at nginuya ang laman na pagkain ng bibig at uminom nang tubig, nang marinig ko si Erin.

"Yeah, tell 'em to come in." Aniko at mabilis na kumilos. Inilagay ang pinggan sa lababo at naghugas ng kamay. Nagpupunas ako ng kamay nang pumasok sa kusina si Ingrid.

"Ano, girl? Shenglot pa? Ito o, inumin mo nang mawala iyang hangover mo." Inabot n'ya s akin ang isang bote na kulay itim at ininom ko naman iyon.

"Salamat. Where's your cousins? Anong type of photograph ba gusto nila?" Tanong ko at akma nang pupunta sa studio nang harangin ako ni Ingrid. "Umiyak ka na naman ba?" She asked.

I fake a smile, "gaga, hindi. Ganyan na talaga yung mata ko simula nung gumising ako." Sabi ko na lang and she sighed. "Hi, cousins! Lahat kayo magpapapicture?" Tanong ko sa limang pinsan ni Ingrid na nandon sa studio kasama ni Erin.

"Girl, makacousins ka naman. Ako ang may pinsan sa kanila, ha? Baka nakakalimutan mo?" Sabi naman ni Ingrid dahilan para magkatawanan sa loob ng studio ko.

"Charot lang, ito naman. Hindi ko naman aangkinin mga pinsan mo, girl." Sabi ko naman, "ay wala, ti! Nasabi mo na kanina." Dagdag ni Ingrid dahilan upang magtawanan na naman kami.

"So, ano? Magkatawanan lang tayo dito? Ganon?" Sabi ko naman. "O, girl. Wait, you haven't meet them before so, ayan mga pinsan ko sila. Si Leinart, Llyan, Tracey, Stanley, and Alexander." Isa-isang pinakilala ni Ingrid ang kanyang mga pinsan.

"O, kayong tatlong lalaki d'yan. Alam kong single kayo pero 'wag itong kaibigan ko, ha?" Dagdag pa ni Ingrid.

"Ate Ingrid, as if naman papatol si Ate Lj sa mga pinsan mo. Hindi pa nga nakakamove-on kay Kuya Aidan." Kumento naman ng kapatid kong lokaret, binatukan ko nga ng hindi kalakasan.

"Alam mo ikaw? Shut off. Kapatid kita pero ayaw ko minsan yung lumalabas d'yan sa bibig mo ha. Let's start, anong klase ba ng photograph nais n'yo kasi?" Mainit na ang ulo na aniko.

"ID picture sa amin ni Llyan, Miss Lj." Sabi ni Tracey. Tumango naman ako t'saka agad silang inayos bago kuhaan ng litrato.

"Bakit magmomove-on si Ate mo, Erin e, hindi naman yata naging sila?" Dinig kong mahinang sabi ni Ingrid kay Erin.

"I can hear you, Ingrid. Isa pa, Tracey. Smile like you won a lottery." Sabi ko naman at inulit pa ni Ingrid ang sinabi ngunit mas hininaan n'ya nga, dinig ko pa rin naman. Lumipas ang segundo, mga minuto, oras, araw at linggo. Wala akong ginagawa kundi ang kuhaan ng litrato ang iba't ibang tao sa araw-araw, sa hapon ay nanunuod kami ni Erin ng Blue Period.

Hindi ako nagsasawa panuorin iyon, dahil kamukha ni Aidan si Yatora Yaguchi, yung protagonist sa Manga Series. Kaya pala familiar yung mukha ni Yaguchi for me dahil kay Aidan. Itim lang ang buhok ni Aidan kasi habang platinum blonde ang kay Yaguchi.

Kapag gabi naman at kung hindi kami busy pareho ni Ingrid ay lumalabas kami at kakain-inom. Iyon ang tawag namin sa hangouts namin ni Ingrid, kain-inom. Literal lang na kakain sa labas at iinom ng hard drinks or wine, minsan ay shopping at relaxation.

"Ate, huwag ka magagalit ha? Ano ba nangyari sa inyo ni Kuya Aidan?" Isang gabi ay tinanong ako ni Erin. Pinapanuod kasi namin ulit yung season 1 ng Blue Period.

Hindi ko s'ya nilingon at nanatiling nakapokus ang paningin sa pinapanuod. "Bakit mo naman natanong?" Tanong ang sagot ko sa tanong ni Erin.

"Wala lang. I was just curious to know. Madalas kasi kitang naririnig na umiiyak doon sa studio mo habang tinititigan yung litrato n'yo ni Kuya Aidan." Nagkibit-balikat na ani Erin.

Doon ko lang s'ya nilingon, ang mga paa ay yakap, habang ang baba ay nakapatong sa tuhod, hindi ako nagsalita. I didn't know na Erin was watching me cry over Aidan.

"I haven't met Kuya Aidan in person, but Kuya Louis Patrick did. Palagi n'yo s'ya nakukwento sa akin dati every time you and Kuya Louis Patrick went to California to visit me." Mahabang sabi ni Erin.

I smiled at her, "we did." Tipid kong sabi. She chuckles and faced the TV screen, pero she's talking to me pa rin.

"I can tell na you like Kuya Aidan just by you always talking about him. And then when I went here, I thought I can see Kuya Aidan na, but you said na umalis s'ya. I asked about him kay Kuya but he wouldn't tell me." Dagdag pa ni Erin, ang tingin ay nasa pinapanuod pa rin.

"It's okay if you can't tell me, Ate. I'll understand. Just tell me your story na lang." T'saka n'ya ako nilingon, may ngiti sa mga labi.

I smiled at her but it didn't get up to my eyes, "anong story?" I chuckled. "Kahit ano? Paano mo nalaman na nagkakagusto ka na kay Kuya Aidan? Did you confess your feelings towards him or not? Why and why not?" Erin shrugged and be both chuckles.

"Looks like my two princess are having a good time together." Napatingin kami pareho ni Erin doon sa pinanggalingan ng tinig. "Kuya! You didn't beep us na you're coming home pala?" Si Erin.

She stood up to greet our brother so I did the same thing. Beso-beso, ganyan. "I forgot e. Ayan na naman pinapanuod n'yo?" Nagsasawa na tanong ni Kuya Louis Patrick. He's three years older than me and a CEO and Chef of his own restaurant in Tagaytay.

"Kamukha kasi ni Kuya Aidan, si Yaguchi." Ani Erin dahilan upang lingunin ako ni Kuya. I sighed and went up to my room.

To be continued...

[dailynews9]

Consumer court asks insurance co to pay Rs IL, legal charges to a man

Consumer court asks insurance co to pay Rs IL, legal charges to a man

Dehradun : The district consumer forum on Tues day ordered an insurance company to pay Rs 1.04 lakh as compensation and Rs 25,000 for legal expenses and mental harassment to Doon resident Amit Bhandari. He had approached the consumer forum after the insurance company refused to give compensation for the damaged roof of his house, which he had insured under the standard fire and special perils…

[ros4rt]

Scandalmonger

Kwento ng 12 taon at 13 taon pa lamang noong 2017 at dalawa silang high school student. Ang pangalan ay Roozumatii at Keycee.

Sa una at ikalawang markahan ni Roozumarii ay naging maayos naman ang takbo ng kaniyang pag-aaral. Hindi nga lang siya tulad ng ibang kaklase niyang matatalino at may mga ranko sa larangan ng akademiko o tulad ng mga kaklase niyang magagaling sa larangan ng atletiks. Siya'y isang normal na estudyanteng tahimik na nakikinig at nag-oobserba sa loob ng klase.

Katulad ng iba may iilan din siyang kaibigan isa rito si Keycee, ang maldita. Siya ang laging kasakasama, pumunta man bumili sa canteen, kumain ng tanghalian, at magbanyo. Minsan nga'y masgugustuhin nilang manatili sa banyo kahit magkakahalo ang amoy ng tae at ihi at mga basurang nakakalat dahil para sa kanila walang mga masmabaho pang nabubulok na tao na nakapaligid sa kanila sa loob ng klase. At katulad din ng mga high school girls o boys ay mayroon ding hinahangaan at pasulyap-sulyap naman sila kapag nakita nila ang mga tipo nilang lalaki. Minsan nga'y nakakasabay nilang pumunta sa banyo, Wala naman silang magawa kung hindi ang sumulyap lang sabay tulakan dahil sa kilig.

Sa ikatlong markahan, ang mga practice teacher ay nagdatingan. Sila ang pansamantang papalit sa mga guro. Sa una ay maayos naman ang lahat, nakikilahok naman si Roozumarii at Kaycee sa mga aktibidad na kailangan nilang gawin. Naging tambayan na rin nila ang banyo, ang tagalinis para hindi na mabaho gaya ng dati sabay pasulyap-sulyap sa mga crush nilang lalaki.

"Uy, tingnan mo oh. Nandito si Junwein, yung crush mo!" May kalbit pa na sabi ni Keycee kay Roozumarii.

"Kilig ka lang kase kasama niya si Krisyan." Bato naman ni Roozumarii kay Keycee sabay sundot sa tagiliran. Inikot na lang ni Keycee ang mata bago muling sinulyapan ang hinahangaan niyang lalaki.

Pumasok si Roozumarii sa loob ng banyo para umihi nang marinig niya ang sigaw ng kasama niya.

"Hoy, Junwein! Crush ka ni Roozu!" Sigaw ni Keycee suit ang demonyo niyang ngiti. Iniisip niyang naisahan na naman niya ang kaibigan niya.

Mga ilang buwan naging kumportable na ang mga estudyante sa mga practice teacher samantalang hanggang sulyap naman ang crush nila roozumarii at Keycee dahil sa mga pagtambay ng dalawa sa banyo.

Hanggang sa naging laman ng bibig ng iba ang tungkol doon.

"Alam niyo may bf daw iyong dalawang kaklase natin. Balita ko nga nakikipagdate daw iyong dalawa sa CR. Mga malanlandi talaga ano? Huwag niyong sasabihin sa iba, ha." Sabi ng isa sa mga tsismosa estudyante one.

"Duh. Wala silang delekadesa sa CR pa talaga?" Kumento naman ng tsismosa estudyante two.

"Anong pinag-uusapan niyo? Anong date sa CR? Sino namang mga estudyanteng yon?" Sabat ng tsismosa P.E practice teacher one.

"A ganito Kasi ma'am..." At nagkwento naman ang tsismosa estudyante tree.

Naging parang apoy sa gubat ang mga kwentong barbero tungkol sa dalawa. Para itong maraming langaw na ang lakas ng alingawngaw.

"Ma'am Adviser, alam niyo ba si Roozumarii at Keycee nakikipagdate sa CR. Idadahilan iyong pag-ihi ma'am. Minsan nga tambay sila doon kahit mabaho, yack!" Chika ng tsismosa estudyante one.

"Totoo? Mga babaeng yon malalandi. Bibigyan ko sila ng advice mamaya pag-umpisa ng klase natin. " Kumento ni tsismosa adviser teacher one.

Nang nag-umpisa ang klase ng adviser teacher ay agad niyang tinawag ang dalawa.

"Bakit po ma'am?" Magalang na tanong nilang dalawa.

"Bakit anong ginagawa niyo sa CR? Rinig ko nakikipagdate kayo?" Tanong nito na may pataas baba ang kilay.

"Nag CR po, ma'am. Minsan tambay po don ma'am. Saka kami din po tagalinis don. Lagi po kasing dugyot yon." Sagot ni Keycee.

"Mga dahilan niyo talaga." Iling-iling ng adviser teacher na sabi.

Dahilan!? Tanong ni Roozumarii at Keycee sa utak nila.

"Hindi po." Pagtanggi naman ni Roozumarii habang pinapanatili ang ulo niyang nakatingin na sahig.

"Haynako. Mag-aral nga kayo hindi puro date date. Doon pa talaga kayo sa CR makikipagdate e ang daming lugar. Bakit kayo doon tatambay? Mga dahilan niyo palpak. Mag-aral kayo hindi yung landi dito landi doon." Payo ng advicer teacher nila.

"Pero ma'am hindi naman po kami nakikipagdate doon—" pinutol ng advicer teacher ang balak sabihin ni Roozumarii l.

"Itatanggi pa e kitang kita na. Huli na nga kayo sa akto itatanggi pa. Manahimik ka na lang at mag-aral."

"E, ma'am. Kami na nga tagalinis don tapos sasabihin niyo pang nakikipagdate. Sino po bang nagsabi na inyo na nakikipagdate kami. Ni wala nga kaming kasintahan para idala doon." Pabalang na sagot naman ni Keycee habang gumagaralgal ang boses.

Samantalang si Roozumarii ay nagsimula ng lumuha.

"Oho! Guilty lang kayo!" Sabat ng tsismosa estudyante one.

"O! Bakit totoo naman ah! Kami Taga linis don. Kayo nga ihi na nga lang Di pa kayang buhusan!" Bulyaw ni Keycee sa tsismosa estudyante one. Hahakbang pa sana siya nang hawakan ni Roozumarii ang braso niya.

Umawat agad ang advicer teacher habang may malokong ngiti na naka taas ang kanang kilay.

"Wala kang maners, Keycee. Nasa harap ka ng guro!" Sabi ng advicer teacher.

"Totoo naman yon ma'am!" Laban ni Keycee.

"Maupo ka na! Nasa harap mo pa ako ganyan ka na! Walang hiya!" Hiyaw ng advicer teacher.

Sasagot pa sana si Keycee subalit hinila na lang siya ni Roozumarii paupo para hindi na maslumaki ang apoy. Tumagal ang naging apoy. Malaki ang sinakop na hanggang sa labas ng campus ay maririnig ang pangalan na Roozumarii at Keycee at ang istoryang kumakalat.

Dalawang linggo ang lumipas, na pagpasyahan na lamang nila pumunta sa bubongan ng iskwelahan at sabay na tumalon.

Marami ang mga mata, na akala mo'y mga teleskopyo sa layo ng natatanaw. Tainga na tila elepante na kung ano-ano ang naririnig. Bibig na parang machine gun na hindi kailangan ng katotohanang bala para ika'y tamaan o maihahambing mo rin ito sa isang nabubulok na basura. Utak, advance and utak nila, hindi mo pa nagagawa may nakahanda ng istorya. Malay mo isa ka sa sikat na biktima nila, wala silang pinipili. Sa kalye man sila o sa iskwela.

[shekeepscreating]

"Sa Susunod na Habang Buhay"

______

Napangiti ako ng makitang nakatingin siya sa gawi ko.

"Huli ka." Mahina kong sambit at bumungisngis. Nakangiti siyang napailing dahil sa nangyare.

Lumapit siya sa akin at hinawakan ang braso ko. Dumausdos ang kamay niya pababa upang hawakan ang kamay ko.

"Ang lambot talaga." Pinagsiklop niya ang mga kamay namin. Hinalikan niya iyon habang nakatingin sa akin.

"Mahal na mahal kita." Hinawakan niya ang pisngi ko. Nilapit niya ang mukha sa akin at hinalikan ako sa noo.

"Mahal na mahal din kita." Hinigpitan ko ang kapit sa kamay niya. Hinawakan ko ang pisngi niya at tinitigan ang kanyang mukha.

Wala pa ring pinagbago. Ang kanyang makapal na kilay, mga labing mapupula, matang nakakalunod.

"Natatandaan mo ba nung unang beses tayong nagkita?" Sambit niya sa akin.

Tumango ako. Sino bang makakalimot doon?

"Paano ko makakalimutan 'yon eh ang lakas ng pagkahampas sa akin ng bolang nilalaro mo." Tumawa siya.

"Atleast napasin mo ako." Umirap ako sa kanya.

Tanging ngiti lamang at katahimikan ang nanatili sa kwarto.

Tumingin ako sa bintana sa tabi ko.

"Malapit na..." Bulong ko sa kanya. Nawala ang kinang ng tuwa sa kanyang mata at napalitan ng kinang ng nangingilid na luha. Dahan-dahan siyang tumango.

"Teka lang..." Tumabi siya sa higaan ko. Nilagay niya ang kanyang braso sa ilalim ng aking ulo upang magsilbing unan ko.

Hinarap niya ako papalapit sa kanya.

Sobrang gaan ng pakiramdam sa tuwing kinukulong niya ako sa bisig niya.

Hinawi niya ang buhok ko at inipit ito sa likod ng aking tenga.

"Ang ganda ganda mo pa din." Muli niyang hinalikan ang noo ko. Napangiti ako.

"Alam mo, thrity-four years old ka na pero kung bumanat ay parang highschool pa din!" Tumawa ako, kasabay ng pagtawa ko ay ang pagtulo ng luha ko.

Inilapit niya ako sa dibdib niya. Ramdam ko ang mabilis na pagtibok ng puso niya.

"Hindi nagbago ang nararamdaman ko sayo. Pinapakilig mo pa rin ako sa mga tawa mo. Pinapakaba mo pa rin ako sa mga titig mo. Paano mo ba ginagawa 'yon?"

Pumatak ang mga mabibigat na luhang kanina ko pa binibitbit sa gilid ng aking mga mata.

"S-Sayang, ang aga-aga pa." Naramdaman ko ang mahigpit ngunit maingat na pagkakayakap niya sa akin.

"Huwag ka umiyak." Naramdaman ko ang pag-iling niya.

"Hindi ah. Susunod naman ako sayo don." Pinikit ko ang mga mata ko.

"Sana sa susunod tayo pa din." Inangat ko ang tingin ko sa kanya. Sinalubong ako ng mga seryosong titig nito.

"Ikaw pa din ang pipiliin ko. Habang buhay ikaw lang..." hinawakan niya ang kamay ko atpinatong ito sa dibdib niya. "... ang laman nito."

Napapikit ako sa naramdamang sakit. Hirap na akong huminga, nawalan ng lakas ang aking mga kamay.

Ngunit sa natitirang lakas na meron ako, pinilit kong magsalita.

"Ikaw pa rin ang pipiliin kong mahalin sa susunod na habang buhay."

Pinunasan niya ang luha muling kumawala sa mata ko.

"Mahal na mahal kita. Baunin mo 'yan." Hinalikan niya ako ng saglit at muling bumulong.

"Magpahinga ka na. Hahanapin kita."

Tumango ako at unti-unti ng ipinikit ang aking mata.

Paalam.

[rosesjournal]

Day By Day

Joh shim seu rae dah gah oh neun nuhl

Chuh eum euh roh ahl gae dwaet dduhn Nahl

Gi ppeum dae shin hahn soom ae

Myuh chl bahm eul sae wuh ssuht jji

Ah joo oh rae guhl lil jji mollah

Noo goon gah bah dah deu ri gin

Ah jik Boo Johk hahn

Nahl ah rah joo gaet ni

Nuh moo soh joong haet dduhn sarang ee

Duh nah buh rin hoo roh

Sarang hahl Soo Up ddah goh

Nahn mi duh waht neun dae

Nah ae sang chuh kkah ji doh

Ah nah joo neun nuhl wi hae

* Mae il jo geum shik bo yuh jool kkae

Nae il jo geum duh chin hae jil kkuh Ya

Ji geum ae moh seup ee dae roh neun

Nuh reul sarang hah gi moh ca rah

* Nah ae mah Eum Oh doo nuh ae gae

Nae uh jool soo eet ddoh rohk

Joon bi hah neun nahl

Gi Dah Ryuh joo gaet ni

Dah shi nuh reul il jjin ah neul kkah

Doo ryuh oon seng gahk ee ahp ssuh

Suhn ddeut nuh ae gae

Dah gah suhl soo up kko

Dduh nahn geu ae seng gahk ddae moon ae

Ah jik noon mool mah nah

Ni ah pae Suh oon juhk ddoh

Nahn mah nah ssuht neun dae

Geu ruhn nah ae noon mool doh

Dah kkah joo neun nuhl wi hae

* Repeat *

* Repeat *

Dah mahn ee guht mah neun gi uk hae

Mahn ee heem deul duhn nahl deul ae

Ji Chin Nae mahn yuh ruh joon sarang

Nuh hah nah yuht ddah neun guhl

Nuh ae kuh dah rahn sarang mahn keum

Ah ni geu boh dah jahl hae jool kkuh Yah

Ji geum ni moh seup geu dae roh mahn

Geu nyang pyuhn ahn hi nahl ji kyuh Bwah

Goh ee ah kkyuh doon nae sarang ee

Nae gae juhn hae ji neun nahl

Geu ddae Mahl Hahl kkae

Nuhl sarang hahn dah goh

Joon bi hah neun nahl

Gi dah ryuh joo Gaet ni...

[yourshiningastr]

CHAPTER 17

I woke up feeling euphoric.  Kinikilig pa akong nagpagulong gulong sa kama ko habang inaalala kung anong nangyari kagabi.

Oh my God! I have a boyfriend now! So this is the feeling ah, I can really feel the butterflies in the stomach that every author puts in their story whenever their characters are getting excited and kilig.

Impit akong tumili sa unan at sumipa sumipa sa kama sa kilig. Umangat lang ang ulo ko mula sa unan nang biglang tumunog ang cellphone ko.

1 message from Neighbor

I immediately smiled as I saw his number. Before I opened his message, I went through my contacts and changed his name on it.

From: Boyfriend ♡

Good morning Señorita. Or babe na?

I chuckled and replied 'Good morning' to him as well.

I energetically get up to my bed and start my routine. I even played some good songs while I cleaned my unit. I was planning to cook something for my boyfriend so I took a bath first and preferred all the ingredients.

I was cutting the carrots already when someone knocked on my door.

I smiled. Thinking that it is Benedict but to my dismay, It was Yna who is wearing high-waisted shorts and a pink tube top. She is also wearing black knee-high boots and gentle monster shades.

"You look disappointed? Why oh why?" I sigh

"Why are you here?" She shrugged her shoulder at walang hiyang pumasok sa unit ko.

"Waiting for someone else?" She placed her Gucci Marmont handbag on my couch and removed her glasses then sat gracefully on the couch.

"Why are you here, Yna?" Nakapamewang kong tanong.

"Why else? I'm visiting you." I raised my eyebrow at her.

"Fine. I want you to come with me sa Arton." I furrowed my brows at her

"Ano namang gagawin natin doon?" Sumandal ito sa couch at ipinatong ang paa nito sa glass table na nasa harap niya.

"Kalilipat lang ni Jacksion doon and I want to pay him a visit." I sigh and shook my head

Eh? As far as I can remember ay sa Vasco mansion siya nakatira.

"He moved?"

"Yes! Pinayagan na daw siya ni Kuya Hades lumipat. And malapit din kasi yun sa School niya, so, let's go. Let's visit him." Pagpipilit nito sakin.

"Paano mo naman nalaman yung mga yan?"

"Duh! We have a GC kaya. Nandoon ka ah, di mo alam?" Eh? I took my phone and fished it out to see if we do really have a gc and to my surprise ay meron nga. Kaso ay natabunan dahil sa dami kong gc galing sa ibat ibang organization na sinalihan ko.

"Let's go, let's go na! Go dress up, bilisan mo ah. Wag mo akong subukang paghintayin." Tinulak ako nito papunta sa kwarto ko.

"Wait, wait, wait. Hindi pa ako pumapayag, Yna. And it's Saturday, it's my rest day. Next time nalang tayo bumisita." Her eyes widened and agape his mouth at me.

"What? No, nandito na ako ngayon. We needed to go, now." Tuluyan na ako nitong naitulak at iiling iling nalang akong pumunta sa walk in closet ko at naghanap ng damit.

Good thing I already took a bath. I just wore a pair of denim shorts and paired them with my loose polo shirt striped with orange and blue. I wear white Balenciaga chunky sneakers and tie my hair into a bun.

I took my phone to messaged Benedict para magpaalam kasi hindi talaga ako titigilan ni Yna. Lumabas ako ng kwarto after I sent the message and gasped when I saw Benedict na mukhang gulat ding nakaharap kay Yna. Yna on the other hand is smirking at him and surveying him from head to toe.

"Babe!" Gulat kong sabi pero mas nagulat si Yna sa narinig. Marahas na pumaling ang ulo nito sakin.

"BABE?" I froze when I suddenly realized what I just said.

"U-uhm.. " Mabilis si Yna na lumakad papunta sakin.

"You! Did you just call him, Babe?" Tinuro niya si Benedict na lumilipad ang paningin sa kung saan saan.

"Parang one week lang akong walang balita sa inyo tapos may babe babe na? Tell me, what the hell is happening?" Nilagay nito ang dalawang kamay niya sa bewang nito at papalit palit na tumingin saming dalawa.

I sigh and tell her the truth. I looked at her and she was just emotionless the whole time we were talking. I furrowed my brow. I suddenly can't read her.

"Are you mad?" Benedict was also watching her reaction, afraid that she might be mad but he shouldn't be.

Yna shook her head and looked at Benedict. "I hate you." Nanlaki ang mga mata ko sa narinig.

"Huh? S-sorry." Benedict bowed his head nervously.

"Why do you hate him? It's not like he had done something bad." I said while furrowing my brows.

"Woah! See? You managed to get her trust so easily while I needed to work hard for it. Amazing!" I bit my lip as I heard the disappointment in Yna's voice.

Anong ibig niyang sabihin? Work hard for my trust? Bakit? Hindi naman na kailangan dahil hinahayaan ko naman na siyang gamitin ako para makuha ang mga connections na gusto niya.

Yna sighs and smiles at us. "Congrats! I'm happy for both of you. Well, hihiramin ko lang tong jowa mo. Kami muna ang magdadate." Hinila ako nito at sabay sabay kaming lumabas ng unit ko.

Hinatid naman kami ni Benedict sa parking lot. Nauna nang sumakay si Yna sa kotse ko, Tinanong ko siya kung nasaan ang kotse niya pero ang sabi niya ay hinatid lang siya ng driver niya papunta dito.

Bago ako sumakay sa kotse ay tinignan ko muna si Benedict.

"Uhm.. aalis muna kami." He smiled and nodded. I was waiting for him to do something like a kiss. Or perhaps a hug at least?

"Ingat kayo." I pouted when he just waved his hands at me. Lumapit ako sakanya and he then furrowed his brow in confusion.

"Hala! Bakit? Okay ka lang?" I hugged him tightly, I felt him flinch but answered my hug immediately.

"I'm sorry about Yna." Benedict turns his gaze to Yna who is pouting and glaring at us. He chuckled.

"It's fine. She just really loves you, Naiintindihan ko naman." I furrowed my brows and looked at him while my arm was still on his waist.

"She's straight, Babe. We are nothing like that." He then laughed and lightly messed my hair before he kissed my forehead.

"Alam ko naman yun. Masaya nga ako na meron kang katulad niya. Treasured her, Babe. She's a keeper." I blinked and looked at Yna.

She rolled the car window down and raised her middle finger to us.

"Mamaya na yan love birds! Tangina niyo talaga." Tumawa naman kami ni Benedict. I turn to Benedict and plant a kiss on his lips.

"I love you." Benedict then smiled at me

"I love you too."

It was almost lunch when we got into Arton. This is my first time going here kaya naman muntik pa kaming maligaw ni Yna. Buti nalang at nakaonline si Jacksion at tinawagan ni Yna saka kami nito tinulungan.

I bought pastries for Jacksion since I don't have any gifts for him. Jacksion's dislikes sweet kaya ito agad ang binili ko. Tamang pang asar lang. And I also got mesmerized by how sweet and pretty the one who's selling them is. I even asked her name and she said it was Anissa, she also said that she's the one who made all of them.

She looks like an angel. I felt really at peace when I was talking to her, she seemed very kind and soft-spoken. I wanna go there again and buy some pastries next time.

"What's up, kumusta naman yung mga naligaw?" I rolled my eyes at Jacksion.

He opens his door wide and I was surprised when I saw all of the Vasco brothers inside.

"What the?"

"Oh Hi, Girls! Long time no see." Lucas greets us.

Kuya Haides is in the kitchen wearing an apron, he is cooking lunch. Kuya Snoah is also in the kitchen helping Kuya Haides slice the meat like he was in an operating room.

"Putcha, alam kong Surgeon ka pero pwede ba, hindi ka nagoopera okay? Bilis bilisan mo paghiwa tol." Kuya Snoah then glared at him and turned to us.

He greets us and waves his hands with a knife habang seryoso ito, kaya bahagya kaming napangiwi ni Yna. Mabilis naman siyang binatukan ni Kuya Haides kaya naman nakakuha din siya ng batok dito.

"Why are we the ones who are cooking again? Shouldn't that asshole be the one who's suffering here in the kitchen instead of us since this is his condo?" Tinuro ni Kuya Snoah si Jacksion gamit ang kutsilyo at mabilis naman lumayo si Jacksion dito.

"Baby bro niyo ako diba? At saka puro luto nalang ginagawa ko, nakakasawa din. Kaya kayo muna diyan. Hoy, Rae, Yna tara dito. " Sumunod naman kami kay Jacskion papuntang living room at iniwan na ying dalawa sa kusina.

I saw Kuya Tim reading some books about Law. I shook my head at hindi na namin siya inabala. Lucas on the other hand is handing us a glass of juice.

"Drink some, Kuya Haides and Kuya Snoah is just cooking for lunch pero matatapos na din yun." Lucas gently said.

"Hay nako! kay babagal kumilos kasi. Partida kanina pa nasa kusina yung dalawa na yun ah." Napa aray naman bigla si Jacksion nang bigla siyang hampasin ng makapal na libro ni Kuya Tim na kanina lang ay binabasa niya.

"Matuto kang gumalang sa matatanda sayo." Jacksion then pouted.

"Eh totoo naman! Lalo na si Kuya Haides abay ikakasal na at lahat mukhang hindi pa marunong magluto. Anong mahihita ni Ate sayo? Kung sana gwapo ka eh, kaso hindi. Galingan mo nalang siguro sa performance." Muling napa aray si Jacksion nang kotongan siya ni Kuya Haides ng sauteing pan.

"Putcha! masakit ah." Himas nito sa ulo niya

"Ang daldal mo." Yna rolled her eyes to Jacksion.

"Ay wow, andito ka pala? Bakit? Sino nag imbita dito sa babaeng ito --aray" Yna hit his arm at naghabulan pa sila sa unit dahil hindi siya tinigilan ni Jacskon sa pang aasar.

"How are you, Rae?" Kuya Snoah asked.

"Ayos naman po ako Kuya Snoah. Same old." He arched his brow and looked at Kuya Tim knowingly.

"That's not what I heard from Theo though." I looked at Kuya Tim who is now smirking.

"H-huh?"

"Theo said he saw you with a guy, are you on a date with someone?" Nanlaki naman ang mga mata ko at napakagat sa ibabang labi.

"Date? Sino? Sinong may date?" Bigla naman lumitaw sa kung saan si Kuya Haides na may hawak pang stainless steel spatula sa kamay. Nginuso naman ako ni Lucas kay Kuya Haides at nanlalaki ang mga mata nitong tumingin sakin

"What? Paano na si Jacksion?" I frowned

"Ano yan ah, bakit niyo ako pinag uusapan?" I rolled my eyes at him and shook my head

"May boyfriend na daw itong bebe girl natin." I cringed sa tinawag sakin ni Lucas. 

Bebe girl? Ewww.

"Aba, buti at may pumatol?" I hit Jacksion's chest.

"Stop teasing your childhood crush, Jacksion." Kuya Snoah said while smirking. I furrowed my brows and looked at Jackson.

"Crush amputa. Kilabutan nga kayo!" Pagdedepensa ni Jacksion. Yumakap pa ito sa sarili na akala mo ay siya pa ang lugi.

"Oh please! Alam naming lahat na may crush ka kay Rae. Kayo lang atang dalawa ang oblivious doon. Umamin ka na, at least ngayon may reason kang masasabi sa iba kapag nireject ka ni Rae. Kaysa naman kapag single siya, at nireject ka niya, kahihiyan!" Yna shrugged her shoulders and sipped her juice.

"Puta!" Jacksion exclaimed. I arched my brow and lifted my gaze at him. Hmmm...

"Crush mo ako?" I asked Jacksion curiously.

"Tangina. Kilabutan ka nga. Labas lang ako, bibili akong wine." Sinundan namin siya nang tingin hanggang sa makalabas ito ng condo niya.

"See? Walk out si gago haha." Nag high five naman ang apat na magkakapatid at iiling iling na tumatawa.

This is how they bond, teasing their troublemaker brother– Jacksion. 

After ng lunch ay inasar lang nila ng inasar si Jacksion. Kinukwento pa ni Kuya Haides lahat ng mga kagaguhan nito.

"Alam niyo bang kung wala lang mga babaeng nageeskandalo sa bahay dahil sa kanya ay hindi ko papayagang lumipat yan dito?" Sabay kami ni Yna na lumingon kay Kuya Haides na may nagtatanong na mata.

"Nageeskandalo?" I furrowed my brows. Jackson then coughed on his drink at hilaw na ngumiti samin.

"He was caught two-timing girls." Kuya Snoah shakes his head at Jacksion because of disappointment.

"Muntik na mahimatay si Mama dahil sa mga babae niya. Pasalamat nalang talaga siya at kaya ihandle ni Kuya Haides yun kung hindi patay siya kay Papa." Lucas said.

Naimagined ko naman bigla si Don Vasco. Mabait naman ito ngunit nakakatakot ang itsura. Hindi ko pa siya totally nakikita magalit, pero pakiramdam ko ay sobrang nakakatakot yun.

"Gago eh, akala ata mauubusan ng babae." Iiling iling na litanya ni Kuya Haides.

"Hayaan mo, mahahanap niya din katapat niya." I agreed.

Naiisip ko tuloy siyang magiging sunod sunuran sa isang babae na parang aso, ano kayang itsura niya nun?

"Eh kaso may boyfriend na." Yna whispered while raising her eyebrow at me. I furrowed mine at her and she just shrugged her shoulders.

"Nga pala, gusto kong makilala yang boyfriend mo, Rae ah. Ipakilatis mo samin yan. Mamaya hindi pala mapagkakatiwalaan yan." I smile at Kuya Haides.

"He's kind." Yna then nodded.

"Just kind? Sounds like a bull." I frowned at Kuya Snoah and he just chuckled.

"He is, he looks kind of decent." Kuya Tim said at napangiti naman ako doon. At Least there's someone who believes in my boyfriend's kindness.

"Yes, he is. And he is also head over heels to Rae." Yna rolled her eyes.

"Aba dapat lang, si Rae natin yan. Hindi ako papayag na mas mahal niya yung lalaki, gusto ko mas mahal siya. Doon lang ako makakampante." I shook my head at them as they agreed.

Well, there is nothing to worry about Benedict. Even if I love him more, it doesn't matter. What's important is that we love each other and that our intentions are pure. I can feel that he is genuine, and I love him for that. 

[codethatbrain]

“Kanina pa sila deadbatt,” I heard this guy from my left say.

I rolled my eyes and stayed quiet. He can do all the talking for the both of us. Mukhang masaya naman siya kahit para siyang tangang kausap ang sarili.

“Paano ka nga ulit napunta ron? Sabi kasi ng kaibigan mo nasa area 1 ka raw, doon ako nagpunta noong una tapos wala ka naman. Bumaba pa nga ako tas inisa isa ko ‘yung mga food stalls don. Tangina sabi ko, wala naman si Greene? Trip ata ako nong mag jowa e.” Umiling iling siya. Kinuha niya ‘yung phone niya sa bulsa tapos may pinakitang picture. Nagulat ako nang makita ko ‘yung mukha ko sa screen ng phone niya.

“Why do you have that?!”

“Sinend sa ‘kin ‘yan ng kaibigan mo for reference, grabe ka naman akala mo ini-stalk kita?” Ah, alright. I never uploaded that picture din naman kasi kaya nga nagulat ako upon seeing that he has it.

“Ayaw mo talaga sa La Salle?” Ayan na naman siya. Ugh! “Imagine, kung don ka nag aral. Accurate na accurate na sa ‘yo ‘yung pangalan mo. Animo talaga.” Tumawa siya. What? Anong nakakatawa sa mga pinagsasabi niya? Super corny, ha. So if Maroon pa ang pinangalan sa ‘kin, dapat sa UP ako mag aral?

“Ikaw, Yellow ba pangalan mo?” I asked rhetorically.

“Bakit? Kasi taga UST ako? Uyyy, paano mo nalaman ha?” He smiled at me. And damn, I’ve never seen a face more annoying than his. Bagay na bagay sa kanya ang mukha niya, kasing annoying ng personality niya.

“I literally just assumed?” I whispered to myself. How did I even end up in this place with this stranger? I trust Mauve so much that I unintentionally extended my trust to this guy that I don’t even know.

In my defense, sobrang tino kaya ng boyfriend niya. It wouldn’t make sense if he’d be friends with a bad guy, or to exaggerate it, a criminal. Nag send pa rin ako ng text kay Mauve na if I didn’t get there safe, walang may ibang kasalanan kundi si Red.