#ijzeren rijn | Explore Tumblr posts and blogs

bartwatching · 4 years ago

Text

Rondje Nederland

Mijn plan om tijdens mijn vakantie de ijzeren gordijn route te gaan volgen was door het Corona virus helaas niet mogelijk. Ik besloot om daarom een rondje Nederland te gaan fietsen. Ook geen straf wist ik uit ervaring want in september 2018 had ik het ook al eens gedaan. Alleen zou ik het nu hier en daar anders doen.

Ik ga grotendeels de zogenaamde LF-routes volgen. De route toont bij uitstek de grote variatie aan landschappen die ons kleine landje rijk is. De route brengt me van Noordzeekust tot Achterhoek en van Groningse wierden tot Brabantse vennen. Karakteristieke dorpen en steden, duinen, dijken, bos, polders, rivieren, heide, heuvels. (officieel) Kamperen ging door de Corona eigenlijk niet. Op het moment van planning was de horeca nog gesloten (en nog onbekend wanneer die weer open gingen en onder welke voorwaarden) en ’s avonds wilde ik toch graag mijn natje en mijn droogje hebben. Via een collega en een artikel in de krant begreep ik dat de Fletcher hotelgroep inclusief hun restaurants open waren, hard werkte om de gezondheidsrisico’s zo klein mogelijk te houden en dat er kosteloos geannuleerd kon worden, zelfs op de dag van aankomst.

youtube

Zondag 24 mei – Hoensbroek - Arcen ’s ochtends tegen negenen gestart. Via de Selfkant naar Roermond gereden waar ik de LF3 Maasroute zou gaan volgen naar Arcen. Gelukkig het windje grotendeels in de rug en het zonnetje scheen. Tenminste in de ochtenduren. Na twaalven werd het bewolkt maar de regen startte gelukkig pas toen ik al zowat in Arcen arriveerde. Onderweg passeer ik eeuwenoude vestingstadjes zoals Kessel en vruchtbare fruitgaarden tot oer-Hollandse vergezichten met dijken en grazende koeien in de wei. Veelal slingerend langs de Maas(plassen) en zo nu en dan een veerpontje. Meestal asfalt maar soms ook gravelpaden. Mooi hoor! Relaxed gereden en na 105 km arriveerde ik bij mijn hotel. Hotel Rooland had alles coronaproof ingericht. Pijlen wezen de looproutes aan en de receptie was flink verbreed zodat de 1,5 m afstand gewaarborgd werd. Een beetje afstandelijk natuurlijk maar het kan nu eenmaal niet anders. Maar ondanks dat was de sfeer prima. ’s Avond prima gegeten en na een paar biertjes op tijd naar bed. Helaas geen Hertog Jan terwijl de brouwerij op een steenworp afstand lag.

Maandag 25 mei – Arcen – Zutphen Na een prima ontbijtje vervolgde ik de LF3 Maasroute . Bij Blitterswijck wilde ik het veerpontje nemen maar helaas was die buiten gebruik. Dit was ook al het geval tijdens mijn eerste rondje Nederland bedacht ik me nu. Na wat gepuzzel even verderop de grote brug genomen. Maar eerst wel nog even een foto gemaakt van de streetart van wielrenner Poels. Blitterswijck is namelijk zijn geboortedorp. Via een stukje Noord-Brabant, fietsend langs heggen en kwetterende vogels, kwam ik weer in Noord Limburg terecht. O.a. Gennep en daarna via de Mookerheide richting Nijmegen. Bij de Mookerheide moet je nog even flink omhoog maar het is niet te vergelijken met Zuid-Limburg. Zo nu en dan een veerpontje om de Waal en/of Rijn over te steken. Meestal kon ik er zo oprijden en hoefde ik niet te wachten. Dat scheelt!

Lekker fietsen over dijken en door uiterwaarden. Soms helaas een stevige tegenwind. Na het bereiken van Arnhem gaat het omhoog. De Maaslandroute had ik verlaten en ik volgde nu de LF4 Midden Nederland route. Na Arnhem gaat het soms stevig omhoog door de Veluwe met o.a. de Posbank. Bijna het hoogste punt van de Veluwe en bekend van het NK wielrennen. Mooi maar pittig maar dat komt waarschijnlijk ook omdat ik al meer dan honderd kilometer erop heb zitten. Ik had me wat vergist in de afstand. En ook de wind had me parten gespeeld. Uiteindelijk reed ik die dag 155 km. Tegen half zeven arriveerde ik pas in Zutphen en ingecheckt bij Resort Hotel Zutphen. Snel douchen want ik had om kwart voor zeven het diner gereserveerd. Door de Corona werkt men namelijk met reserveringen zodat de anderhalve meter gegarandeerd wordt. Daarna nog een paar biertjes genomen in de bar.

Dinsdag 26 mei – Zutphen - Enschede Na het ontbijt eerst even naar het historische centrum van Zutphen gereden. Daarna via een kleine omweg de LF4 hervat. Bij Bronckhorst de IJssel over met een pondje. Het is mooi rijden door de Achterhoek. Een mengeling van bos - soms hele bossen en soms snippertjes bos - en cultuurland. Veel fietspaden zijn smal en (half) onverhard. Een mooie rit maar soms was het wel wat druk met senioren op hun e-bikes. 1,5 meter afstand houden zat er niet altijd in. Onderweg Kasteel Hackfort bezocht. Het imposante kasteel Hackfort is in de 13e eeuw ontstaan uit een versterkte woontoren. Het werd in 1586 door Spaanse troepen verwoest en in 1600 herbouwd. Toen de laatste barones van Westerholt van Hackfort in 1981 overleed, viel het landgoed toe aan Natuurmonumenten. Het is een van de best bewaarde kastelen van Gelderland. Een bezoek gebracht aan Neede. Ik onderzoek momenteel namelijk mijn familiegeschiedenis. Een gedeelte van mijn Limburgse voorvaderen zijn naar Leeuwarden verhuisd begin 19e eeuw. Maar uiteindelijk is een gedeelte van deze Friese tak in Neede neergestreken. Ze hebben zelfs een klimmetje, de Neede berg, van zo’n 4% stijging. Lijkt het toch een beetje op Limburg ;-) Snel Neede ingereden om wat sfeer te proeven. Met mijn Garmin ontdekte ik dat vlakbij de Oude Molen het Rooms Katholieke kerkhof lag. Gelukkig was het kerkhof niet te groot en al snel ontdekte ik het graf van Riek Lenssen (1913-2000). Eigenlijk toch een soort van achter achter achter tante van mij. Verder heb ik geen Lenssens kunnen vinden. Doorgefietst richting Enschede. Erg mooi was ook het gebied rond Haaksbergen met het Buurserzand en bosgebied Het Lankheet. Tegen half vijf arriveerde ik in Enschede. Ik dacht dat ik vlak langs mijn gereserveerde hotel zou rijden. Maar ik had de afslag gemist en moest toen nog een aantal kilometers terugrijden. Mede daardoor had ik vandaag ruim 104 km op de teller.

Woensdag 27 mei – Enschede – Hellendoorn Heerlijk afwisselend gefietst langs weilanden, kanalen en sloten en bossen met kwetterende vogels. Dat het een mooi stuk is merk je ook omdat je veel dagjesmensen tegenkomt. Ik volgde de LF14 Saksenroute. Onderweg een blik kunnen werpen op Landgoed Singraven. Landgoed Singraven is schitterend gelegen langs de Dinkel dicht bij het dorp Denekamp. Op het landgoed staan vele bijzondere monumentale gebouwen, waaronder het statige Huis Singraven, het achterliggende Koetshuis en de eeuwenoude watermolen met drie raderen. Singraven biedt een veelzijdig landschap met bossen, lanen, akkers, weilanden, moerassen, en de steeds aanwezige Dinkel. Omdat ik redelijk vroeg, ondanks 105 km, bij mijn hotel in Hellendoorn was gearriveerd nam ik tegen mijn gewoonte in een biertje en wat borrelsnacks. Mmmm dat ga ik in het vervolg niet meer doen. Ik werd er behoorlijk slaperig van na het fietsen. Voortaan houd ik het weer bij een drankje na de avond maaltijd.

Donderdag 28 mei – Hellendoorn – Emmen Vanuit Hellendoorn was het 10 km voordat ik weer op de LF14 Saksenroute kwam. Bij Den Ham zat ik weer op de route. Er was een lastig windje zo nu en dan. Maar ook weer niet zo sterk dat je er weer echt last van had. Gelukkig maar want aan wind, de onzichtbare vijand, heb ik een broertje dood.

Het was zeker een graad of vijf koeler als gisteren. Mede door de wind denk ik. De route van vandaag liep gedeeltelijk door het Vechtdal. Mooi maar toch minder interessant dan de afgelopen dagen. Veel open stukken met zo nu en dan een bosje of bomen langs de weg om de wind te breken. Bij Dalen een klein Joods kerkhof bezocht wat er al lag sinds begin 18e eeuw. Een ander historisch punt was het monument t.b.v. de Slag bij Ane. De Slag bij Ane was een veldslag in 1227 tussen een ridderleger van de bisschop van Utrecht, Otto van Lippe, en de troepen van burggraaf van Coevorden, Rudolf II van Coevorden. Laatstgenoemde werd gesteund door Drentse boeren. De Drenten wisten het leger van de bisschop te verslaan, waarbij de bisschop zelf sneuvelde. Zeg maar de Drentse versie van de Guldensporenslag.

Maar ondanks dat de route iets minder interessant was was die toch leuk om te doen. In september 2018 heb ik ook geprobeerd om een rondje Nederland te rijden maar toen ben ik naar Emmen gereden via Duitsland. Noodgedwongen heb ik toen een kortere route genomen omdat ik problemen met mijn remmen had. Destijds heb ik vanuit Emmen de trein naar Leeuwarden genomen om mijn fiets te laten repareren. Want met alle respect voor Emmen daar wil je ook niet langer blijven dan nodig is. Na ruim 86 km ingecheckt bij Hotel Restaurant Emmen gelegen in het centrum.

Vrijdag 29 mei – Emmen – Paterswolde Ik bleef de LF14 Saksenroute volgen. Emmen uitrijden was lastig. De route die ik wilde nemen was versperd door de markt en andere wegen die ik koos liepen dood of waren voor fietsers verboden. Ik merkte ook dat mijn voorband wat leeg was gelopen en met mijn handpomp lukte het me niet om er lucht bij te krijgen. Ik besloot het onderweg te proberen bij een fietsenmaker en soms kom je ook wel eens een ANWB eerste hulp paal tegen.

Maar gedurende de hele rit kwam ik natuurlijk geen fietsenpomp mogelijkheid meer tegen. Wel een mooie rit door bosrijke gebieden. Ook een stukje heide én moerasgebied vond ik op mijn weg. Vooral in het begin van de ochtend was het rustig. Ik kwam nauwelijks mensen tegen maar daarom wel een ree die snel het bos invluchtte toen ze me zag. Ik fietste door Drenthe en dat betekend ook veel hunebedden onderweg.

Tegen half drie, na een rit van nog juist geen 80 km, arriveerde ik bij Familiehotel Paterswolde. Daar meteen een fietspomp geleend om mijn voorband op te pompen die ondertussen al wat meer leeg was gelopen. Maar ook met deze pomp kreeg ik er geen lucht in. Waarschijnlijk dus een ventielprobleem. Mijn binnenband verwisseld en mijn buitenband en velg gecheckt. Maar daar zat het probleem niet. Tenminste ik kon niets ontdekken. Mijn voorband had ik ook snel met lucht gevuld.

Na een korte siësta heerlijk op het terras legen lezen. ’s Avonds prima gegeten. Ik moet zeggen dat heb ik tot nu toe altijd wel gedaan deze vakantie maar dit hotel bood toch wat extra’s vond ik. Meer groente én vriendelijk en professioneel personeel.

Zaterdag 30 mei – Paterswolde – Leeuwarden Ik vervolgde nog steeds de LF14 Saksenroute die me uiteindelijk naar het Lauwersmeer bracht. Eerst kort de poldermolen bij Paterswolde bekeken. Onderweg fietste ik langs Groningse wierdedorpen. Zeg maar de Groningse variant van het Friese terpdorp. Het mooiste was het wierdedorp Ezinge. Het dorp heeft een beschermd dorpsgezicht met een kerk uit begin 13e eeuw. Deze kerk met losstaande toren staat op de rand van de afgegraven wierde. Vanaf het Lauwersmeer vervolgde ik mijn weg via de LF10 Waddenzeeroute. Deze route toont de Groningse en Friese kuststreek op haar best. De zon scheen lekker en gelukkig had ik meestal de wind in de rug. Groene weiden, terpen, dijken en slalommen tussen de schapen. O.a. de hoogste terp van Friesland ‘beklommen’ namelijk Hegebeintum. Volgens mij was die 9 m boven N.A.P. Daarna afgezakt naar Leeuwarden. Tijdens mijn stamboomonderzoek heb ik ontdekt waar de panden lagen van de Friese tak van mijn voorouders. En die wilde ik nu eens beter gaan bekijken en fotograferen. Ingecheckt bij Hotel Paleis Stadhouderlijk hof, een paleis uit de 18e eeuw gelegen midden in het centrum van Leeuwarden en vlakbij de panden waar mijn familie heeft gewoond en gewerkt. Mijn fiets kon ik stallen in de parkeergarage. Na het douchen de stad in. De panden had ik snel gevonden. Het was al na vijven en in het centrum van Leeuwarden kon je een kanon afschieten. In september 2018 was dat wel anders. Maar doordat nu de horeca nog gesloten was was er niet veel te beleven in de binnenstad. Het voordeel is dat je dan wel gemakkelijker foto’s kunt maken zonder dat er mensen door je lens lopen. ’s Avonds gedineerd in het hotel. Normalerwijs kun je bij Fletcher kiezen uit de kaart. Maar in Leeuwarden had men een verrassingsmenu. Mooi opgediende borden die galant werden geserveerd en met uitleg wat voor lekkers ik allemaal te eten kreeg. Lekker was het maar voor iemand die meer dan 100 km gefietst had was het toch echt veel te weinig. Naderhand in de bar toch maar een portie bitterballen besteld om de ergste honger te stillen.

Zondag 31 mei – Leeuwarden – Steenwijk De fiets uit de parkeergarage gehaald die schuin tegenover het hotel lag. De stad uitrijden was een makkie en ik ging op weg richting Franeker en Harlingen. Daarna zou ik nog een stukje de LF10 rijden waarna ik zou overstappen op de Zuiderzeeroute. Als ik een echt rondje zou maken dan had ik eigenlijk de Afsluitdijk moeten nemen. Maar dat had ik al een keer gedaan en het leek me ook wel weer eens interessant om via de oostkant van het IJsselmeer te rijden. Tijdens mijn Hanzestedenroute had ik hier gedeeltelijk ook al eens gereden. Met de wind in de rug reed ik richting Afsluitdijk. Daarna dus door via de vernieuwde Zuiderzeeroute. Veel polders met mooi vergezichten en rietkragen natuurlijk maar ook oude historische steden en vissersdorpen zoals bijvoorbeeld Stavoren en Hindeloopen. Na de afsluitdijk een vervelende wind. Ik schoot niet op en het was misschien wel mijn lastigste fietsdag van deze vakantie. Het laatste stuk ging wel weer door een heel mooi gebied namelijk het Nationaal Park Weerribben Wieden. Veel riet en water! Moe, door 145 km en veel tegenwind, arriveerde ik in Hotel Restaurant Steenwijk. Ook hier weer prima gegeten maar het duurde wel erg lang. Er klopt o.a. iets niet met het computersysteem waarin alle bestellingen aan de keuken werden doorgegeven. Het leek wel een beetje op Fawlty Towers. Het personeel deed zijn best maar het liep niet echt lekker. Niet alle gasten hebben hier begrip voor. Ik had gelukkig mijn boek bij mij want het duurde drie kwartier voordat ik mijn voorgerecht kreeg en daarna nog een half uur voordat men het hoofdgerecht kwam brengen. Ik ging gelijk op met een echtpaar wat naast me zat alleen waren die al eerder met het diner begonnen. Maandag 1 juni – Steenwijk – Putten Gelukkig ging het ontbijt een stuk sneller dan het diner van gisteren. Ik bleef de Zuiderzee route vervolgen. De wind zat nu gelukkig meestal wel mee. Eerst weer door het Nationaal Park Weerribben Wieden. Daarna richting Veluwemeer en historische stadjes zoals Elburg, Kampen en Harderwijk. In Harderwijk was het behoorlijk druk. De horeca was sinds vandaag weer geopend. Snel door richting Ermelo. Nog een stuk door het bos wat me uiteindelijk bracht bij Hotel Restaurant Mooi Veluwe. Mooi gelegen in het bos! Ondanks 112 km op de teller voelde ik me niet echt moe. ’s Avonds prima gegeten en wat gebabbeld met een ouder echtpaar die met hun racefiets aan het fietsen waren. De Fletcherhotels hebben een contract met de Bavaria brouwerij. Dat betekent dat men niet altijd vrij kan kiezen wat men serveert. Naast Bavaria zijn het de bieren van La Trappe (onderdeel van Bavaria). Één keer heb ik Grimbergen kunnen drinken. Maar in Putten had men ook Hert bier van een lokale brouwerij. Het smaakte goed en de dag erop had ik toch een rustdag dus ik kon er gerust nog eentje nemen ;-). Dinsdag 2 juni – Putten Vandaag bleef ik in Putten. Ik wilde naar Nijkerk om nieuwe fietsschoenen te gaan kopen en laten ze daar een perfecte winkel voor hebben namelijk https://www.bikeshoe4u.com/. Rustig fietsend er naar toe. Eerst nog even Nijkerk bekijken maar dat vond ik wat tegenvallen. Een colaatje op het terras gedronken en toen BikeShoes4u bezocht die om twaalf uur open gingen. Men had veel keus. Mijn oog viel op een Italiaans schoen van Verducci. Mijn maat was er natuurlijk niet. Maar de vriendelijke eigenaar ging ze bestellen en zou ze me opsturen. Betalen kon later wel. Prima service! Door naar Harderwijk via het Veluwemeer. Het was drukkend warm dus rustig gereden. Het historische centrum van Harderwijk bekeken en geluncht met een broodje paling. Daarna weer terug naar het hotel. Onderweg, in Ermelo, de AH bezocht. Alles bij elkaar toch nog zo’n 49 km gereden. Niet slecht voor een rustdag. In de fietsenstalling van het hotel arriveerde gelijk met mij het oudere echtpaar. Zij hadden er zo’n 80 km op zitten. Ik hoop dat ik dan ook nog zo fit ben als ik hun leeftijd heb. Ze wisten me nog te vertellen dat het weer af zou gaan. Dat is balen natuurlijk want die zon beviel me wel. Woensdag 3 juni – Putten – Velsen Zuid Op tijd vertrokken. Ik volgde nog steeds de Zuiderzeeroute richting Amsterdam waar ik zou overstappen op de Flevoroute. Officieel bestaat deze laatste niet meer maar de GPX heb ik wel nog kunnen downloaden. De museumhaven van Spakenburg bewonderd. Die is gevuld met historische vissersschepen en een scheepswerf. Een lust voor het oog en geeft een uniek inkijkje in de historie van Spakenburg. Na het Veluwemeer onder Almere door richting Amsterdam. Veel water natuurlijk. Ik fiets o.a. langs de vestingen Naarden en Muiden, die onderdeel vormen van de Hollandse waterlinie, en het imposante Muiderslot. Daarna dwars door Amsterdam via het Vondelpark en het Rijksmuseum richting Haarlem. Het was beduidend minder druk in Amsterdam vond ik. Afbuigend richting IJmuiden. Mijn hotel, Hotel Restaurant Spaarnwoude, lag iets ten zuiden van IJmuiden. Vandaag ruim honderd kilometer gefietst. Het inchecken ging rap en ik kon mijn fiets stallen in een van de conferentieruimtes die niet gebruikt werd. Een ruime kamer al kon die wel een likje verf gebruiken. Het restaurant was gloednieuw en lekker in de zon op het terras gezeten. Het eten ’s avonds vond ik wat tegenvallen. Het kan natuurlijk aan het gerecht liggen wat ik besteld had, boerenschnitzel, maar ik ben beter gewend van de Fletcher restaurants. Donderdag 4 juni – Velsen-Zuid – Ouddorp Ik kon in mijn hotel al om zeven uur ontbijten. Mooi! Want het zou een lange dag worden. Het regende wel helaas. Gelukkig was het maar van korte duur en werd het al snel droog. Ik ging de LF1 Noordzee route volgen. Deze LF-route zal worden omgevormd tot de LF Kustroute en ik kwam de nieuwe bordjes al veel tegen. De wind had ik gelukkig voor 99% schuin in de rug. Ik had meer problemen verwacht. Voordat ik op de route kwam reed ik langs de ruïne van Kasteel Brederode. Een kasteel uit de 13e eeuw vlakbij Santpoort-Zuid. En daarna natuurlijk veel (wandelende) duinen, strand, helmgras en naaldbomen. Vooral in het begin veel op en af in het Nationaal Park Zuid-Kennemerland. Ik had hier al eens eerder gefietst en afgelopen winter ook twee dagen gewandeld. Een mooi gebied! Onderweg kroop regelmatig een bastaardsatijnrups over het fietspad. Die kun je beter niet aanraken! Ik bereikte sneller dan gedacht de veerboot halte bij Hoek van Holland. Maar helaas voer die, door de corona crisis, winterdienst. En dat betekende meer dan een uur wachten. Wat gebabbeld met een man uit Den Haag die ook op zijn fiets was. Hij kwam ook checken wanneer het veer zou varen want hij deed ook aan fietsvakanties en wilde volgende week starten met een rondje Zeeland. Een tijdje mee gebabbeld en wat ervaringen uitgewisseld. Daarna geluncht. Na een tijdje kwam een van de bemanningsleden het poortje openen. Ik kon nu in ieder geval al de steiger op en in een soort van bushokje plaatsnemen. In ieder geval een bankje om op te zitten en wat meer bescherming tegen de wind. Toch was het behoorlijk fris zo vlakbij het water. Maar even later werd de boot al open gemaakt en kon ik binnen op de boot zitten. ‘Hier is het warmer’ zei het vriendelijke bemanningslid. Ik had deze veerboot al eerder genomen en was toen bij de eerste halte uitgestapt. Het bemanningslid adviseerde mij om de 2e halte te nemen, transferium, want dan hoefde ik 10 km minder te fietsen en je krijgt een beter zicht op de haven. De tien kilometer maakt me niet veel uit maar dat beter zicht op de haven vond ik wel een pluspunt. En hij had gelijk we kwamen nu korter bij de zeeschepen en hijskranen. Een imposant gezicht al die havenactiviteiten. Het vriendelijke bemanningslid wees me nog de juiste weg hoe ik weer het snelste op mijn route kon komen. Verder op weg naar Ouddorp. Het dorpje Goedereede eens goed bekeken maar ik was blij dat ik er was want de hele rit was toch bijna 120 kilometer.

’s Avonds prima gegeten. Ook hier, net zoals in Leeuwarden, een verrassingsmenu dus ik vreesde al het ergste. Maar dat viel reuze mee en ik kon zelfs nog extra frietjes krijgen. Prima personeel ook. Vrijdag 5 juni – Ouddorp – Bergen op Zoom Een korte etappe vandaag. Het regende behoorlijk die ochtend. Volgens buienradar zou het na negenen droog worden en blijven. Met nog een paar laatste druppels reed ik weg. Helaas had buienradar niet helemaal gelijk want na een dik uur werd ik overvallen door een flinke stortbui. Schuilen was er niet bij want het landschap was geheel open. Ander volk zag ik, zeker de eerste helft van mijn rit, niet. Wel veel ganzen en fazanten. En mooie donkere en spannende wolken. Mijn officiële route was circa 75 kilometer maar ik kon die nog wat inkorten tot 60 km. Tegen half twee arriveerde ik in Bergen op Zoom bij Wellness Hotel Stadspark. Gelukkig was de kamer al klaar. Na het douchen het historisch centrum van Bergen op Zoom gaan bekijken. Bergen op Zoom is best de moeite waar maar het lag er nu wat treurig bij door het minder goede weer. Het eten ‘s avonds was prima maar over de service was ik niet te spreken. Ook bij de tafeltjes tegenover mij was er lichte wrevel. Bij de ene tafel was men het hoofdgerecht vergeten en ik heb 20 minuten gewacht op mijn koffie. Het personeel was nergens te bekennen dus toen maar opgestapt en de drankjes de volgende ochtend betaald. Zaterdag 6 juni – Bergen op Zoom – Leende Tijdens mijn ontbijt was het nog een klein beetje aan het regenen maar toen ik eenmaal op de fiets zat was het droog en dat bleef het gelukkig ook. Vandaag ging ik door het Brabantse land de LF13 Schelde-Rheinroute volgen. Veel bos, weilanden en akkers. Zo nu en dan ook stukjes ploegen door mul zand. Twee keer doorkruis ik, illegaal, kort België maar de wegblokkades waren al opgeruimd. De wind was meestal mee en zo nu en dan was er een flauw zonnetje. Ik kende deze route en streek eigenlijk niet. Hilvarenbeek was een leuke plaats en Oirschot had een mooie historische kern. Ik kende Oirschot alleen maar van de kazerne waar ik tijdens mijn diensttijd een keer geweest was. In Eindhoven ging men zich juist opmaken voor een grote anti-racisme demonstratie. Maar ik kon er gelukkig nog langs. Ik had gisteren nog wat liggen rommelen met de instellingen van mijn Garmin maar had volgens mij niets aan de instellingen gewijzigd. Dat had ik dus beter niet kunnen doen want toen ik vanaf Eindhoven naar mijn hotel in Leende wilde rijden gaf die geen route op mijn kaart aan. Alleen de straatnamen werden genoemd maar dat schoot niet echt op en ik was niet zeker van mijn zaak. De instellingen aanpassen gaf niet het juiste resultaat. Gelukkig wel toen ik voor een ander profiel (race i.p.v. tourfietsen) koos. Ik kon mijn weg hervatten. Naderhand bleek mijn tourfietsprofiel ook weer te werken. Vreemd! Hotel Restaurant Jagershorst lag zo’n 15 km van Eindhoven af richting Weert en vlak langs de snelweg. Maar in het hotel merkte je daar niets van en had je het idee dat je midden in het bos zat. Mooi gelegen dus! Ik kon hier dan ook prima tot rust komen na mijn fietsrit van circa 137 km. Zondag 7 juni – Leende – Hoensbroek Om acht uur gaan ontbijten. Ik kende de route. Ik zou een gedeelte van de LF7 Oeverlandroute gaan volgen maar bij Grathem ging ik de route verlaten en via Echt en Koningsbosch richting Hoensbroek fietsen. Het was gelukkig droog maar de wind viel soms wat tegen. Toch schoot ik goed op en naar bijna 100 km arriveerde ik in Hoensbroek. Weer een ervaring rijker. Nederland is een klein land maar toch enorm afwisselend qua landschappen. Eigenlijk was geen dag hetzelfde.

Handige links

https://www.nederlandfietsland.nl/

https://www.fletcher.nl/nl/

Foto’s van deze fietsvakantie

#fietsvakanties #fietsvakantie #fietsroutes #nederland

0 notes

zannekinbond · 6 years ago

Text

Vlaanderen uit de NAVO, de NAVO uit Vlaanderen!

Vlaanderen in een multipolaire wereld We leven steeds meer in een multipolaire wereld. Toen de Koude Oorlog beëindigd werd aan het eind van de jaren ’80 en de Sovjetunie vervolgens onverwachts implodeerde, werd Amerika de enige supermacht ter wereld. Voortaan regeerde de Pax Americana. Francis Fukuyama kondigde het einde van de geschiedenis aan, de Amerikaanse president Bush sr. verkondigde het ontstaan van een nieuwe wereldorde. De daaropvolgende decennia zouden gekenmerkt worden door een liberale wereldorde, die desnoods manu militari werd opgelegd. Amerikaans interventionisme in het Midden-Oosten (Irak, Afghanistan), Latijns-Amerika (Haïti, Nicaragua) en Oost-Europa (Joegoslavië) bracht alle regimes ten val die in ongenade vielen en niet langer bruikbaar waren in de strijd tegen het wereldcommunisme, of die restanten vertoonden van ideologieën die niet langer binnen het kader van de nieuwe wereldorde bestaansrecht hadden (zoals het Arabisch socialisme in Irak of de restanten van het twintigste-eeuwse communisme in Joegoslavië). De bankencrisis maakte een einde aan deze zeepbel. Het westers economisch model bleek niet langer zaligmakend, andere landen werkten zich steeds meer op tot een niveau waarop ze een zelfstandige koers konden beginnen varen ten aanzien van de VS en West-Europa, waarbij vooral de rol opviel van de BRIC’s (Brazilië, Rusland, India en China). In het daaropvolgende decennium zou China zich verder ontwikkelen tot een economische grootmacht, terwijl Rusland dankzij haar herwonnen assertiviteit eerst militaire successen afdwong in haar eigen periferie (Zuid-Ossetië, Donbas, Lugansk, de Krim) en daarna ook in het buitenland (Syrië, Venezuela). Tegenwoordig projecteren de nieuwe grootmachten van Eurazië (China, Rusland, Turkije en Indië) nieuwe geopolitieke macht dankzij economische initiatieven (het Belt & Road-programma van China of het Russisch atoomagentschap Rosatom) en diplomatieke successen. Oude rivalen groeien naar elkaar toe, vroegere bondgenoten van het westen worden minder betrouwbaar (zoals Saoedi-Arabië) of vallen langzaam weg (zoals Turkije). Zo wordt de rol van Halford Mckinder’s continentale hartland nieuw leven ingeblazen, terwijl de Atlantische randzone aan belang is aan het in boeten. Zoals de Engelsman Mckinder voorspeld had (en gevreesd!) in de negentiende eeuw, speelt connectiviteit op het Eurazisch continent hierin een zeer voorname rol. Het is echter dit keer niet de hegemonie van het Britse koloniale rijk die hierdoor wordt uitgedaagd, maar het westers liberalisme en haar wereldorde, die bewaakt wordt door de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO). In ieder geval lijkt een wereldwijde globalisatie naar westers model een bijzonder ijdele gedachte geworden. Het is daarom des te meer verwonderlijk dat sommige staatslieden en prominenten nog steeds beweren dat diegenen die haar afwijzen aan “de verkeerde kans van de geschiedenis staan”. Daarentegen krijgen we steeds meer een uitsplitsing van de wereld in geopolitieke clusters, beschavingen zo men wil, waarbij een toenemende polarisatie tussen oost en west opnieuw centraal staat. In deze nieuwe wereld dient een soeverein Vlaanderen opnieuw een weg te vinden. Het beste kan het hierbij op zoek naar partners waarmee het een gemeenschappelijk ideologisch kader deelt en complementaire geografische belangen heeft. Het atlanticisme en occidentalisme die tot op de dag van vandaag de mainstream blijven en door links noch rechts in twijfel worden getrokken, hebben hierbij niettemin hun beste tijd gehad. De NAVO als verouderd machtsinstrument Na het eind van de Koude Oorlog is de NAVO blijven bestaan, hoewel het gaat om een verouderd, imperialistisch instituut. De NAVO ontstond in 1949 als een alliantie tussen de West-Europese landen en de VS en Canada. De bedoeling was om te verhinderen dat het door de Tweede Wereldoorlog ernstig verzwakte en geruïneerde West-Europa door het Rode Leger onder de voet zou worden gelopen. Nochtans hadden de landen van Oost-Europa zelf heel wat wonden te likken. De Sovjetunie verloor tussen 25 en 30 miljoen van haar inwoners, zowel soldaten als burgerbevolking. Ook Polen was zeer zwaar getroffen en verloor tussen de 15 en 20% van haar bevolking. Buiten de Europa waren de verliezen het grootst in China, dat zwaar geleden had onder de Sino-Japanse oorlog. Ook in Estland, Letland, Litouwen, Hongarije en Joegoslavië waren de verliezen bijzonder groot. In Oost-Duitsland hadden de geallieerde bombardementen en de bittere gevechten met de Sovjets diepe sporen nagelaten. Het valt dus zeer te betwijfelen dat in deze landen de motivatie en slagkracht te vinden was om een militaire invasie in het westen op poten te zetten. In 1954 stelden de Sovjets op de Conferentie van Berlijn voor om zelf toe te treden tot de NAVO. De Amerikanen zouden in deze nieuwe militaire veiligheidsorganisatie het statuut van waarnemer krijgen, samen met China. Uiteraard namen de VS hier geen genoegen mee. Hoewel de Russische minister van defensie Molotov stelde dat hierover te onderhandelen viel, strandde het voorstel al snel op de onbuigzaamheid van de Amerikanen. Als reactie hierop richtten de landen van Oost-Europa vervolgens het Warschaupact op. Een IJzeren Gordijn liep vanaf dat moment dwars door Europa. Een waanzinnige wapenwedloop volgde daarop. Omdat de conventionele legermacht van het Warschaupact op termijn een duidelijk overwicht begon op te bouwen ten aanzien van die van de NAVO, werd nucleaire proliferatie dé manier waarop het westen haar macht probeerde door te drukken. Maar ook hier overvleugelde het Oostblok het westen vanaf de jaren ’70, zij het dat dit overwicht eerder symbolisch was aangezien beide kampen ondertussen een arsenaal hadden opgebouwd dat groot genoeg was om tot Mutually Assured Destruction te leiden. Er was niettemin een zekere discrepantie in de aanvalsplannen van de NAVO-bondgenoten ten aanzien van deze van het Warschaupact. Nog in het begin van de jaren ’80 oefenden deze laatsten een aanvalsscenario aan de hand van een oorlogssimulatie waarbij in negen dagen tot aan de Rijn zou worden opgerukt. Hierbij was de strategische inzet van kernwapens weliswaar aan de orde, maar daarna zou de oorlog voornamelijk conventioneel worden gevoerd. De Amerikanen koesterden daarentegen reeds van in de jaren ’50 het plan om het hele grondgebied van Oost-Europa onbewoonbaar te maken door middel van totale vernietiging en kernbommen op iedere grote en middelgrote stad in Rusland, Polen, Tsjechoslowakije, Hongarije, Roemenië en Bulgarije. Een onderscheid tussen burger- en militaire doelwitten werd niet gemaakt, collateral damage was hetzelfde als structurele schade. Ondertussen werden in de Derde Wereld proxy-oorlogen uitgevochten tussen door het westen gesteunde autocraten en nationale bevrijdingsbewegingen met materiële en militaire steun van Cuba, Tsjechoslowakije en de Sovjetunie.

"Mutually assured destruction" Aan dit alles kwam een einde toen de Koude Oorlog beëindigd werd. Geheel in tegenspraak met de afspraken die gemaakt waren met Mikhail Gorbatsjov, breidde de NAVO aan het eind van de jaren ’90 stevig uit in oostelijke richting, waarmee de fundamenten werden gelegd voor de conflicten die Georgië en Oekraïne tot op de dag van vandaag verscheuren. Toen de Amerikaanse war on terror uitbrak, werd het grondgebied van de nieuwe lidstaten misbruikt om martelingen en mensenrechtenschendingen uit te voeren (waaronder het beruchte waterboarding). In de oostelijke NAVO-landen werd tevens aan een raketschild gewerkt, zogenaamd om aanvallen uit Iran te weren waar nochtans geen enkele pertinente dreiging van uitgaat, noch zijn er aanwijzingen dat dit op enige denkbare termijn ook maar ooit het geval zal zijn. Hiermee werd Rusland steeds verder geprovoceerd tot de assertieve houding die het de dag van vandaag aan de dag legt. Nochtans werd er aan het eind van de jaren ’80 duidelijk de hand gereikt vanuit het oosten om een gezamenlijke vredesorganisatie uit de grond te stampen, die voortaan gezamenlijk de stabiliteit van de wereldvrede kon garanderen. Men kan zich voorstellen wat dit allemaal betekend zou hebben voor de wereldorde, en hoe het mogelijk zou zijn geweest om met een dergelijke organisatie te bemiddelen in belangrijke conflicten in de Derde Wereld en het Midden-Oosten, waar nu het westers interventionisme unilateraal haar dictaten heeft proberen op te leggen. Een multipolair samenwerkingsverband in plaats van het slappe optreden van de Verenigde Naties, dat een grote genocide in Rwanda niet kon verhinderen, had als niet-imperialistische, pluralistische vredesorganisatie waarin zowel oost als west verenigd waren veel steviger kunnen ingrijpen. In 1989 werden de feiten van 1954 dus nog eens herhaald. Nochtans kon nu bezwaarlijk worden aangehaald dat het om een valstrik van de Sovjets zou gaan. Daarenboven werd het aanbod van de Sovjetunie om een wereldwijd totaalverbod op kernwapens te realiseren afgeslagen door Bush sr. en zijn administratie.

Amerikaanse troepen in Afghanistan In de plaats daarvan ontvouwde zich een westerse, uitgesproken kapitalistische – maar niet noodzakelijk liberale – geopolitieke as tussen Washington, Brussel, Tel Aviv en Riyadh, die de daaropvolgende decennia de balans in de wereld zou bepalen. De belangen van het IMF en de Wereldbank gingen hierbij voorop. Latijns-Amerika bleef hierbij meer dan ooit de achtertuin van de VS, tot in 1999 de Bolivariaanse revolutie in Venezuela daarin een zekere kentering teweeg kon brengen. Grote delen van Afrika vervielen in de jaren ’90 tot chaos. De failed states van Sub-Saharaans Afrika vormden een ideale kweekbodem voor radicale tegenbewegingen zoals het islamitisch fundamentalisme. In Oost-Europa werden de laatste resten van het communisme opgeruimd met de bombardementen op Servië. Dit precaire evenwicht kreeg een symbolische deuk toen de aanslagen van 9/11 in 2001 de Amerikaanse wereldhegemonie uitdaagden. Het westen reageerde met een totale war on terror. De invasies in Afghanistan en Irak waren het directe gevolg. Deze laatste gebeurde op grond van valse voorwendselen, leugens over massavernietigingswapens waarover het Ba’ath-regime van het land zou beschikken werden aan de westerse wereld voorgeschoteld om een moreel draagvlak voor de invasie te creëren. De Verenigde Staten als “politieman van de wereld”, die schurkenstaten opruimde met de bescheiden assistentie van haar hulpsheriffs, de landen van de NAVO, of ‘old Europe’ zoals Donald Rumsfeld het op de vooravond van de Irak-oorlog het welhaast schertsend omschreef. De filmscenario’s van de Hollywoodindustrie dienden werkelijkheid te worden in het posthistorische tijdperk. Toen de Arabische Lente uitbrak werd dit voor een laatste keer geïllustreerd in Libië, waar de Europeanen gewillig het vuile werk van de Amerikanen opknapten. Rusland en China In de multipolaire wereld van vandaag wordt het concept van de global governance met de VS als imperialistische politiemacht echter uitgedaagd. Kort na de bankencrisis van 2008 viel een hernieuwde assertiviteit te signaleren bij Rusland, dat in het najaar van datzelfde jaar met het grootste gemak een conflict over Zuid-Ossetië in zijn voordeel wist te beslechten in een korte oorlog tegen het prowesterse regime in Georgië. Rusland was gedurende decennia in het westen afgeschilderd als niets minder dan een failed state;een Derde Wereldland met kernwapens die lagen te verroesten in instortende legerbarakken uit lang vervlogen tijden. Nu kon alleen een voor de Georgiërs nadelige wapenstilstand verhinderen dat de Russische tanks in enkele dagen oprukten tot in Tbilisi. Toen het westen vijf jaar later nog maar eens een kleurenrevolutie trachtte door te drukken in Oekraïne, werd opnieuw door Rusland zeer assertief opgetreden. De annexatie van de Krim en de onafhankelijkheid van de volksrepublieken in Donetsk en Lugansk zijn hiervan het gevolg. Internationaal wist Rusland nieuw aanzien te creëren door diplomatiek en militair in te grijpen in Syrië en meer recentelijk ook in Venezuela. Het westen ziet hierdoor zijn macht om regimeveranderingen af te dwingen ernstig ingeperkt. Verschillende malen leken regeringen, die enkele jaren daarvoor nog met grote zekerheid ten dode zouden zijn opgeschreven zoals nog het geval was in Libië in 2011, nu veel levensvatbaarder dan kon worden vermoed. Ondertussen timmeren de Russen aan het ontstaan van een Euraziatische Unie. Een mogelijke fusie met Wit-Rusland wordt door beide landen in het vooruitzicht gesteld.

Met hernieuwde assertiviteit sluit Rusland weer aan bij haar Koude Oorlog-profiel China maakte sinds de regering van Deng Xiaoping een gestage economische groei door. Vanaf het eind van de jaren ’80 werd duidelijk dat – met het succes van de veel kleinere Aziatische tijgers in het achterhoofd – deze groei er vroeg of laat toe moest leiden dat China de Verenigde Staten naar de kroon zou steken als economische supermacht. Aan het eind van het tweede decennium van de eenentwintigste eeuw komt dit stadium eindelijk in zicht. Het Belt & Road-initiatief creëert nieuwe zijderoutes dwars over Eurazië en de Stille Oceaan. Wereldwijd neemt de Chinese invloed toe, waarbij de Chinezen investeringen en infrastructuur als ruilgeld gebruiken in plaats van “Europese waarden” of “freedom & democracy”. De VS proberen om hun tanende macht te compenseren met protectionisme en handelsoorlogen. De plotse nadruk op de Amerikaanse soevereiniteit, die door Trump zogenaamd met hand en tand wordt verdedigd, is niet meer dan een symptoom van het feit dat de belangen van de VS voor het eerst in meer dan honderd jaar niet langer gebaat zijn bij expansie en global governance, maar bij een terugplooien van het land als grootmacht op zijn eigen hemisfeer, het Amerikaanse continent. Vanuit dit perspectief wordt de NAVO ook voor de Amerikanen stilaan een atavisme, waarvan ze zich gaan afvragen of de kosten nog wel de baten dekken. Het Midden-Oosten: van revolutionair Arabisch nationalisme naar reactionair salafisme Nergens laat de geopolitieke instabiliteit van het huidige systeem zich sterker voelen dan in het Midden-Oosten. Gedurende de Koude Oorlog was de regio eveneens het toneel van de geopolitieke rivaliteit tussen oost en west. De verzwakte West-Europese grootmachten boden een kans aan de volkeren van het Midden-Oosten om het koloniale juk van zich af te werpen. Onder visionaire leiders als Gamal Abdel Nasser wisten Arabische landen zoals Egypte hun eigen belangen te ontworstelen uit de klauwen van de koloniale machten, zoals werd bewezen door de nationalisatie van het Suezkanaal. De Arabieren ontwikkelden in de Levant en Mesopotamië hun eigen variant van het nationalisme en het socialisme, aangepast aan de historische en geografische omstandigheden van hun regio. In schril contrast daarmee stonden de reactionaire regimes op het Arabische schiereiland, waar oliesjeiks slapend rijk werden dankzij de consumptie- en groeidrang van het westen. Deze regimes kregen actieve steun van de VS, in zoverre zij hun doelstellingen om de Koude Oorlog te winnen konden helpen realiseren.

moslimfundamentalisme verving het nationalisme en communisme als ontvoogdende Derde Wereld-ideologie Symbolisch voor de nieuwe wereldorde was de eerste invasie in Irak in 1991, nadat dat land zich meester had weten te maken van de oliebronnen van het Koeweit. Nationalisme, socialisme en communisme gingen in het Midden-Oosten samen ten onder. Het door de Amerikanen om strategische redenen gesponsorde islamfundamentalisme, ontsponnen aan staten als Saoedi-Arabië en Qatar maar regelmatig ook gesponsord door het westen, bijvoorbeeld om de Sovjets te dwarsbomen in Afghanistan, maakte vanaf de vroege jaren ’90 een steile opgang door en verving de eerstgenoemden als mobiliserende en ontvoogdende ideologie. Grote delen van de Derde Wereld raakten erdoor besmet, met chaos, anarchie en tribalisering van desintegrerende nationale staten tot gevolg. Hoewel vaak gepresenteerd als grote tegenpool van de decadente westen, gaat het eerder om de schaduwzijde ervan. Israël en Palestina Een belangrijke partner voor de belangen van het westen in het Midden-Oosten werd altijd gevormd door de staat Israël. In 1948 gesticht in voormalig Brits-Palestina, heeft de Israëlische staat zich geleidelijk meester weten te maken van een groot deel van de zuidelijke Levant. De Balfour-verklaring van 1917, door de Britse Minister van Buitenlandse Zaken Arthur James Balfour geschreven aan de joodse bankier Lionel Walter Rothschild, was een tactische zet die de Europese joden aan de kant van de geallieerden diende te krijgen. Hierbij werden concessies gedaan aan de Zionistische Beweging, met de belofte van een joods tehuis in Palestina in het vooruitzicht. In schril contrast met het latere verloop van de geschiedenis, gingen Arabisch nationalisme en zionisme aan het prille begin van het post-Ottomaanse tijdperk na afloop van WO I hand in hand. De Faisal-Weizmann-overeenkomst, die werd ondertekend op 3 januari 1919, voorzag in de uitbouw van een dergelijk joods tehuis in Palestina. Faisal I was een van de drijvende krachten achter de Arabische opstand tegen de Ottomanen en werd na de Eerste Wereldoorlog kortstondig koning van Syrië, tot hij in 1920 uiteindelijk door de Fransen werd verdreven. Uiteindelijk werd hij koning van het Brits mandaatgebied in Irak tussen 1921 en 1934. De pan-Arabische staat die aan zijn vader door de geallieerden was beloofd, werd echter nooit gerealiseerd. In plaats daarvan sloten de westerse imperialistische machten het Sykes-Picot-verdrag, waarbij de Arabische wereld werd opgedeeld in mandaatgebieden. Chaim Weizman was een jood van Wit-Russische afkomst, die in het kader van zijn universitaire studies na tal van omzwervingen uiteindelijk in Groot-Brittannië terecht kwam en het Brits staatsburgerschap verkreeg. De overeenkomst tussen beiden moest leiden tot een hechte Arabisch-joodse samenwerking, maar beide partijen werden door de westerse koloniale machten verraden. Noch de Arabieren, noch de joden verkregen een eigen stuk land in Palestina. Later zou blijken dat hiermee de kans op een harmonieus samenlevingsmodel tussen beide gemeenschappen in de regio meteen definitief was verkeken. Door de verslechterende situatie in Europa nam de joodse migratie naar Palestina toe, en dit werd uiteindelijk gekanaliseerd in een concreet en versneld initiatief om een eigen staat uit te bouwen in het Midden-Oosten. In tegenstelling tot wat in bepaalde kringen werd verwacht, ontpopte het land zich uiteindelijk niet tot een socialistische staat. Nochtans was de rebellenbeweging die in Palestina een oorlog was begonnen tegen de Britten in belangrijke mate het product van een alliantie tussen zionisten en socialisten. In de praktijk zouden bepaalde recepten uit het socialisme wel worden geïntroduceerd, zo was het collectieve landbouwsysteem van de kibboets, dat werd gebruikt om land te koloniseren en door joden te laten ontginnen, in essentie gebaseerd op de ideeën van de Russische anarchist en bolsjewist Kropotkin. Maar uiteindelijk werd Israël vooral een bondgenoot van het westen, waarbij het zijn belangen wist te verweven met die van invloedrijke lobby’s in de Amerikaanse en Europese grootsteden. Een kantelpunt werd gevormd in het jaar 1942, toen de Verenigde Staten – in plaats van de Britten – de nieuwe bondgenoot werden waar de Zionisten hun hoop op vestigden voor de vorming van een joodse staat in Palestina. Vanaf dan verschoof het accent van een migratie en kolonisatie van – een deel van – Palestina door joodse inwijkelingen naar een dominantie van Palestina (en later de gehele regio) door de nieuwe joodse staat. De stichting van de staat Israël in 1948 ging gepaard met de Nakba, de gedwongen migratie van 700 000 Palestijnen met hulp van het Britse leger. Vanuit de Arabische bevolking van Palestina (islamitisch zowel als christelijk) ontstond een tegenbeweging van verzet, die in 1964 cumuleerde in de oprichting van de PLO. De gebiedsuitbreiding van Israël was tevens een doorn in het oog van de nieuwe Arabische landen, zoals Egypte, Syrië en Jordanië, die zich eveneens van het koloniale juk van de Engelsen en Fransen hadden weten te ontworstelen. Twee oorlogen in 1967 en in 1973 leidden echter tot een militaire triomf voor Israël. De Zesdaagse Oorlog deed zo’n 200 000 Palestijnen vluchten naar Jordanië.

In Gaza leven momenteel 1,9 miljoen Palestijnen samengedrukt op een oppervlakte van 360 km2 Het einde van de Koude Oorlog betonneerde de positie van Israël in het Midden-Oosten. Tot dan toe was er militaire en diplomatieke steun voor de Arabische landen geweest van de kant van het Oostblok. Zo verbrak de Sovjetunie na de oorlog van 1967 voor 25 jaar alle diplomatieke contacten met Israël. Met de val van het IJzeren Gordijn en het ontstaan van een unipolaire wereld, hebben de Palestijnen en de Arabische buren van Israël geen sterke bondgenoten meer. Tegelijkertijd wordt het land vanuit Tel Aviv geregeerd door de uiterst rechtse regering van Benjamin Netanyahu. De gevolgen laten zich in duidelijk voelen in Palestina. In Gaza leven momenteel 1,9 miljoen Palestijnen samengedrukt op een oppervlakte van 360 km2. De militaire repressie van Israël, met steun van de VS, is hard en genadeloos. Venezuela Nergens wordt het einde van de unipolaire wereld beter geïllustreerd dan in Venezuela. In 1999 werd daar Hugo Chávez tot president verkozen. De Bolivariaanse ideologie van het chavismo daagde de internationale wereldorde van het IMF en de Wereldbank uit. Na de dood van Chavez ging het economisch echter snel bergaf. Deels had dit te maken met het feit dat Chavez’ opvolger Maduro een zwakker beleid voerde dan zijn voorganger, maar ook met een gerichte overproductie aan olie door de Amerikaanse bondgenoot Saoedi-Arabië, die de Venezolaanse economie – volledig afhankelijk van de olieproductie - deed instorten. Een tijdlang dreigde een Amerikaanse militaire interventie die zou moeten uitmonden in regime change, nadat de rechtse oppositieleider Guaidó zich met westerse financiële steun tot tegenpresident liet uitroepen, hierin aanvankelijk gesteund door een deel van de bevolking. Hoewel dit laatste sterk werd opgeklopt door de westerse media, bleek deze steun veel uiteindelijk veel minder massaal dan verwacht en mislukte een poging om de macht via de straat over te nemen. Opvallend was dat de steun voor beide tegenstanders in belangrijke mate uiteen leek te vallen in een westers blok, bestaande uit de meeste landen van de OAS en de EU, en een Euraziatisch blok, met daarin als voornaamste spelers de vier continentale machten Rusland, China, Turkije en Iran. Ook verschillende socialistische landen in Zuid-Amerika, zoals Cuba, Suriname, Bolivia en Nicaragua bleven Maduro erkennen als rechtmatige president van Venezuela, terwijl Mexico - dat vorig jaar een linkse president verkoos in de vorm van Andres Manuel Lopez Obrador - samen met Uruguay aanbood om te bemiddelen en dus een soort van tussenpositie innam. Deze complexe belangenverstrengeling maakt duidelijk dat regime change er anno 2019 niet zomaar meer met een vingerknip in Washington komt, ook niet in haar eigen achtertuin. Terug naar de pacifistische wortels van de Vlaamse Beweging Toen de Vlaamse beweging van een cultureel-nationalistische naar een politiek emancipatorische beweging evolueerde, was het in essentie een pacifistische beweging. Uit de ellende van de Eerste Wereldoorlog was het inzicht ontstaan dat de nationale staten en haar elites haar bevolking in een diepe tragedie hadden meegesleurd, en dat het Vlaams proletariaat enkel als kanonnenvoer had gediend. Hieruit ontstond in 1919 de Frontpartij, die de gedachte “nooit meer oorlog”, “godsvrede” en “zelfbestuur” in het vaandel droeg. In schril contrast hiermee staat de taal die veel hedendaagse Vlaams-nationalisten aanslaan met betrekking tot de aankoop van NAVO-gevechtsmateriaal, het Belgische leger en de inzet van “boots on the ground” in internationale interventies en regime change-missies. De N-VA toonde zich in het verleden een enthousiast supporter van de NAVO. Zo steunde de partij de bombardementen in Libië en Syrië. Het is tevens onbegrijpelijk dat extreemrechtse populisten in Europa – zogenaamde nationalisten die opkomen voor de soevereiniteit der volkeren – met groot enthousiasme tegen dit brute Israëlische beleid, dat indruist tegen het meest elementaire volkerenrecht, aan blijven schurken. Het meest karikaturaal wordt dit geïllustreerd door de Nederlandse PVV, dat een monomane vorm van islamofobie weet te combineren met een geopolitiek en cultureel Zionisme, waarvan het symbolische belang voor het programma van de partij welhaast even groot is als de eerder kleinburgerlijk aandoende versie van de Nederlandse identiteit die het in haar campagnefilmpjes tracht te projecteren, voornamelijk een kwestie lijkt van eerder toeristisch aandoende clichés zoals windmolens, klompen, ijsschaatsen en de Nederlandse vlag. Weliswaar minder uitgesproken en monolithisch, kent bij ons ook het Vlaams Belang gelijkaardige lobby’s van smakeloos, door Pamela Geller & co geëxporteerd anti-islamisme gecombineerd met – vaak eenzijdige – liefdesverklaringen aan de joodse gemeenschap in Antwerpen. Waar het op Vlaams-nationalisme aankomt, kiest deze echter liever voor de N-VA, getuige de recente stap van Joods Actueel-hoofdredacteur Michael Freilich als kandidaat voor de partij.

Nooit meer oorlog, een oude maar vergeten eis van de Vlaamse Beweging? Een soeverein Vlaanderen kan echter alleen dan beschikken over de sleutels van haar toekomst, als ze zich los kan maken van het internationale kapitaal en haar politiemacht. Een soeverein volk dat helpt om andere soevereine volkeren in het gelid van een globale wereldorde te bombarderen, kan niet zelfstandig worden genoemd. De herinnering aan grote staatslieden als Camille Huysmans, socialist, flamingant en pacifist, wordt maar al te graag vergeten door zowel links als rechts. Nochtans ligt daar een blik op de toekomst verscholen. Een anti-imperialistisch en sociaal Vlaanderen dat samen in de wereld staat met andere, gelijkaardige sociale naties, en deze waar nodig ondersteunt in hun nationale bevrijding van het internationale grootkapitaal. Read the full article

0 notes