#iba 2018

[vavuska]

Imane Khelif.

In 2018 AIBA Women's World Boxing Championships, Khelif participated for the first time, where she ranked 17th after being eliminated from the first round.

In the 2019 AIBA Women's World Boxing Championships held in Russia, where she ranked 33rd after being eliminated from the first round against Natalia Shadrina.

Khelif represented Algeria in the lightweight event at the 2020 Summer Olympics in Tokyo. She was defeated by Ireland's Kellie Harrington in the quarterfinals.

Khelif participated in the 2022 IBA Women's World Boxing Championships, she faced Ireland's Amy Broadhurst in the final and was defeated.

She is not a warmachine. Khelif is a biological woman. Khelif is NOT transgender or transsexual. In Algeria, the country that Khelif represents, transgender identity is prohibited, changing sex or gender is not allowed in official documents, nor are medical or hormonal treatments allowed to transition to another sex. If she was transgender, Khelif would not be able to rapresent her country at all nor travel with an official passport with a female identity!

However, pop up this rumor she was disqualified from 2023 IBA's Women's World Boxing Championships due to high levels of testosterone. Later this was debunked by the same organization. Potentially, could be doping and it was all covered up by sport industry.

Edit: This disqualification happened three days after Khelif defeated Azalia Amineva, a previously unbeaten Russian athlete. The disqualification restored the Russian boxer's undefeated record and IBA has huge ties with the Russian government: the president Kremlev is a Putin supporter and the International Olympic Committee (IOC) expressed concerns about the IBA under Kremlev's leadership. The IOC has also been alarmed by the fact that the IBA's only sponsor was a Russian state-owned energy company (Gazprom) that supports the Russian invasion of Ukraine. Imane Khelif is a UNICEF ambassador, which could again have been seen as a problem by Russian-led IBA, since UNICEF condemned Russian invasion of Ukraine. IBA's allegations that Khelif had failed unspecified eligibility tests are suspicious, expecially because no medical evidence that Khelif has XY chromosomes or elevated levels of testosterone has been published.

The International Olympic Committee (IOC), cleared Khelif to compete in the 2024 Summer Olympics in Paris, confirming that she complied with all necessary eligibility and medical regulations for the event. The IOC noted that Khelif was a woman according to her passport and that this was not a "transgender issue".

She defeated Angela Carini in 42 seconds at the 2024 Olympics, after Carini decided to withdraw citing intense pain in her nose.

This remember me the 'Caster Semenya' case: after Semenya's victory at the 2009 World Championships, she was made to undergo sex testing, and cleared to return to competition the following year. The decision to perform sex testing sparked controversy in the sporting world and in Semenya's home country of South Africa. Later reports disclosed that Semenya has the intersex condition 5α-reductase 2 deficiency and natural testosterone levels in the typical male range.

In 2019, new World Athletics rules came into force preventing athletes like Semenya with certain disorders of sex development (DSDs) from participating in 400m, 800m, and 1500m events in the female classification, unless they take medication to suppress their testosterone levels. Semenya has filed a series of legal cases to restore her ability to compete in these events without testosterone suppression, arguing that the World Athletics rules are discriminatory.

As Khelif, Semenya is cis and has been accused by many people to be trans. Her story has, again, been used and abused to support the anti-trans agenda, claiming that two ciswomen are trans and are unfairly competing with women due to their superior "men strength".

I think Angela Carini was anxious and scared by days of reporter and far-right rumors about how Khelif is incredibly strong and unbeatable, even if Carini has better statistics and more victories in her career than Khelif herself (who was already a Olympics athlete), she was strumentalized by far-right propaganda and made a scene during the match due to anti-trans panic.

J. K. Rowling and Elon Musk, as always, had their small moment of shaming athletes. Most of people think that Carini has been strumentalized by anti-trans Italian propaganda and after being called out for harassing a cisgender woman, she claimed to be sorry for not having respected her adversary during the match.

Edit: more important thoughts on the matter in a detailed political perspective in Italy - A New York Times article develops more extensively what I wrote here.

https://www.nytimes.com/2024/08/01/world/olympics/boxer-quits-gender-angela-carini-imane-khelif.html?smid=threads-nytimes

Edit 2: Imane Khelif spoke against cyberbullism.

Edit 3: Since in those past days we talked a lot about cis women being called men for not meeting western TERFs standard, I should resurface this old post about how a group of Chinese cis runners were wrongfully called "men" by TERFs.

Edit 4: Elon Musk and J.K. Rowling have been named in the cyberbullying lawsuit filed by Olympic champion Imane Khelif.

Edit 5 - 13th Sept. 2024: Imane Khelif interview

Edit 6 - 13th Sept. 2024: Imane Khelif won gold medal in boxing. Appreciation post.

[ifeelgeek]

Cuantas personas hispanohablantes debe haber en activo buscando foro actualmente? Pongamos que 200 (siendo generosos).

Y de estas cuantas estan constantemente cambiando de foro, o peor creando foros y dejandolos, etc… Igual són unos 60/70 de esos 200 (siendo negativos).

El problema es que se les da chance una y otra vez. Aceptamos usuarios que la lían, vamos a foros que sabemos que la administración es de abandonar el barco.

Como puede ser que no haya calidad. Que digamos oh, ok la administracion de este foro nuevo se acaban de crear la cuenta de discord hace un mes y no sospechemos.

Te piden hasta el número de móvil para descargarte una app random y no somos capaces de pedir referencias…

———————————

Como alguien que recientemente ha vuelto al mundo del rol después de más de un año fuera, quiero compartir mi perspectiva sobre los problemas actuales en este ámbito. Creo que estos desafíos tienen mucho que ver con una desconexión entre las expectativas modernas y la nostalgia de lo que el rol solía ser cuando muchos de nosotros teníamos entre 15 y 25 años y todo el tiempo del mundo a nuestra disposición.

Uno de los mayores problemas es la expectativa de que los foros deben durar años para ser considerados exitosos. Cualquier proyecto que dure menos de 6 a 9 meses es rápidamente etiquetado como un fracaso, y sus administradores, como irresponsables. Este pensamiento es tóxico y desalentador, porque ignora que los proyectos creativos tienen ciclos naturales. Es absurdo exigir que una ambientación sea sostenida como si fuese una carrera técnica o un trabajo a tiempo completo. Si un foro dura poco, no es un fracaso; es una experiencia que se disfrutó en su momento. Agradezcamos a quienes lo crearon por su esfuerzo, en lugar de castigarlos por no cumplir con nuestras expectativas.

Ligado a lo anterior, surge la pregunta: ¿por qué vemos los foros como propiedad exclusiva de sus administradores? A veces, quienes lideran un proyecto simplemente ya no quieren seguir adelante, y está bien. Pero, ¿por qué no permitir que los usuarios interesados lo continúen? Tal vez la administración quiera descansar o simplemente disfrutar del rol sin las tareas administrativas. Sin embargo, apenas bajan el ritmo, son blanco de ataques y críticas. Si los registros no se actualizan en una semana, la administración es tachada de “desastre”, se les persigue y se les insulta en redes sociales como Tumblr ¿Quién querría llevar un hobby bajo esa presión?

Existen foros con años de trayectoria que, paradójicamente, también enfrentan problemas para atraer a estas 200 personas activas en el mundo del rol. Se les critica por “grupismo” o porque es difícil integrarse en sus tramas establecidas. Sin embargo, si queremos foros duraderos, ¿por qué no invertir tiempo en ellos en lugar de saltar constantemente de proyecto en proyecto? La integración no es inmediata, pero igual que una administración necesita tiempo para construir un mundo, los usuarios necesitan tiempo para construir conexiones y tramas sólidas en esos espacios.

Otro gran problema del rol actual es cómo las redes sociales externas, especialmente Discord, alimentan el odio y el resentimiento entre usuarios. Las disputas no surgen en el rol en sí, sino de malentendidos en estas plataformas. Esto termina en cacerías de brujas que no solo dañan la reputación de los involucrados, sino que también asustan a nuevos usuarios y reducen aún más la población activa. Si queremos que el rol prospere, necesitamos aprender a perdonar, a dejar ir y a no dejarnos llevar por rumores. Apostaría que muchos conflictos podrían resolverse con comunicación clara y empatía.

El mundo del rol está lleno de potencial, no veo que vaya a morir pronto, que es un discursito que llevo escuchando desde ¿Cuándo? ¿El 2018? Ahí ya estábamos con que el rol iba a morir. Si queremos mantener vivo este hobby, necesitamos replantear nuestras expectativas y abandonar dinámicas tóxicas. Apreciemos los proyectos mientras duran, demos oportunidades a los foros consolidados y, sobre todo, dejemos de lado el odio y los prejuicios para fomentar una comunidad más abierta, creativa y saludable. Al final del día, todos estamos aquí por una razón: compartir historias y disfrutar del rol.

pd. Me faltó agregar que antes el rol se promocionaba por facebook o redes que ahora no tocamos, entonces era más fácil hacerlo conocido. Hoy en día alguien que no conoce del rol no tiene cómo enterarse de que existe. Se contradice con lo que dije de las redes sociales, pero no deja de ser un punto importante.

[dramatic-dolphin]

disclaimer: I was halfway through typing this when I checked your blog again on another device and saw that it's been addressed, but here I go anyfuckingway

let's just interrogate that facts that we know about Imane Khelif. not even doing a deep dive and like, looking up Algerian birth records, let's just read her fucking Wikipedia page

She stated that her father initially did not allow her to participate in the sport because "he did not approve of boxing for girls".

At the 2018 AIBA Women's World Boxing Championships, Khelif finished 17th after being eliminated in the first round by Karina Ibragimova.

At the 2019 AIBA Women's World Boxing Championships, she finished 33rd after being eliminated in the first round by Natalia Shadrina.

She represented Algeria in the women's lightweight event at the 2020 Summer Olympics, where she was defeated by Ireland's Kellie Harrington in the quarterfinals.

At the 2022 IBA Women's World Boxing Championships, [she was] defeated by Amy Broadhurst in the final and finished runner-up.

In 2023, IBA president Umar Kremlev told Russian news agency TASS that the disqualifications were because DNA tests "proved they had XY chromosomes". (editor's note: TASS, lmao)

The Washington Post stated, "It remains unclear what standards Khelif and Lin Yu Ting failed [in 2023] to lead to the disqualifications,"

"There never has been evidence that […] Khelif […] had XY chromosomes or elevated levels of testosterone"

The IBA did not reveal the testing methodology, stating the "specifics remain confidential."

On 31 July 2024, regarding their 2023 decision, the IBA stated that Khelif and others "did not undergo a testosterone examination but were subject to a separate and recognized test, whereby the specifics remain confidential"

The IBA's Olympic status was revoked in June 2023, due to governance issues and perceived judging and refereeing corruption.

so, an organization so irredeemably corrupt that they lost their Olympic status said she had an unfair advantage, based on their painstaking methodology of "trust me bro". the widely accepted scientific approach of "we didn't check her testosterone but her vibe was mid".

Imane Khelif was born a woman, lived as a woman, boxed as a woman and has lost to other women multiple times. JK Rowling, Elon Musk and Luca Hámori can collectively choke on a bag of dicks.

Angela Carini can have little bag of dicks as a treat.

oh wow this is nice and clear, thanks for putting it all together. yeah. randomly declared a man based on their painstaking methodology of "just trust me bro. not telling you the details btw." which like. yeah it's private medical information but still. at least say what kind of test it was?

[upismediacenter]

The treat is a trick: ang panganib ng pagsusumikap para sa “ideyal” na katawan

Babala: ang artikulong ito ay tumatalakay sa body image at body dysmorphia. 

Likha ni: Michi Sugawara ng UPIS Media Center 2025 

“Ang laki-laki mo na, ah! ‘Yung dating suot mo, ‘di na kasya ngayon.” 

Karaniwang bati sa mga pamangkin, apo, at inaanak ang komento tungkol sa katawan. Anuman ang dahilan ng pagtitipon—kaarawan, kasal, lamay—may makakapansin talaga sa itsura mo at kung paano ito nag-iba mula nang huli kayong nagkita. Kadalasan, ang intensyon nito ay positibo. Lumaki ka. Tumangkad ka. Dati, ang payat mo. Dati, ang taba mo. Ngunit para sa isang bata, maaaring ang dating nito ay, “Ay, may mali pala sa akin?” Noong bata ako, ang maliliit na opinyong ito ay dinaramdam ko nang todo-todo. May panahon kung saan underweight ako, at ang palagi kong naririnig ay, “Kain! Kain ka pa!” Ngunit noong nadagdagan na ang timbang ko, dala ng gana para kumain na hindi ko malaman kung saan nanggaling (spoiler: puberty), may kamag-anak akong nagbanggit na tumataba ako. Hindi ako natuwa. Hindi tungkol sa nutrisyon ang mga komento, napansin ko, kundi tungkol talaga sa itsura ko. Parang lahat na lang ng gawin ko sa katawan ko, mali. Pero saan nanggaling ang ganitong pagtingin? Saan ko natutuhan na may tama—na may ideyal palang itsura o hugis? 

Ang ganitong bigat ay dinala ko hanggang sa pagtungtong ko ng hayskul (Grado 7) noong 2019. Sa puntong iyon, hindi na sa pamilya nanggaling ang mga nangingibabaw na mensahe, kundi sa midya—kabilang dito ang mga napapanood na sine at serye at nababasang literatura at aklat-aralin. Matingkad ang mensahe na may “perpektong” hubog ng katawan—trapezoid para sa kalalakihan, at hugis-bote o hourglass naman para sa kababaihan. Ang isang paliwanag kung bakit pinapaboran ang hourglass ay ang malalaking balakang ay nagpapakita ng dagdag na kakayahang makapag-reprodyus (fertility) ng isang babae, habang ang maliit na baywang at pagiging payat naman ay nagpapakita ng kalusugan. Pantay ang distribusyon ng taba sa katawan, at nakakaakit ang simetriyang ito (Sim, 2013). Ngunit kung abilidad na manganak ang basehan ng magandang katawan para sa babae, sinasabi ni Viren Swami (2016), propesor ng Social Psychology, na noong sinaunang panahon, marka ng kalusugan at fertility ang pagkakaroon ng mas mataas na body mass at hugis na mas buo at bilugan, isang mala-Venus (diyosa ng kagandahan ng mga Griyego at Romano) na itsura. 

Fresco with a seated Venus, restored as a personification of Rome in the so-called "Dea Barberini" ("Barberini goddess"); Roman artwork, dated first half of the 4th century AD, from a room near the Baptistery of San Giovanni in Laterano (Public Domain) 

Ayon sa pananaliksik ni Leafloor (2018) tungkol sa kasaysayan ng ideyal na katawan para sa kababaihan, noong 1800s-1900s, naging paraan ang mga corset upang piliting ipalabas ang mga kurba ng katawan: “These attempts to shape the body were an exaggerated, and now we know unhealthy, artificial way to mimic the ‘natural’ body of a Venus ideal. While corsets were used to achieve that extreme curve, publications in the 1890s (some bluntly entitled “Fashion in Deformity” and “Death From Tight Lacing”!) listed the dangers of binding the waist, including constricting the internal organs and restricting the lungs, resulting in poor digestion and an inability to breathe.”

Makikita mula sa mga obserbasyon ng mga historyador at mangguguhit na hindi nakataga sa bato ang ideyal na hugis ng katawan, ngunit para sa ordinaryong tao sa anumang punto ng kasaysayan, nananatili ang pagkakaroon ng dismaya sa kahirapan na makamit ito. 

Bagama’t nakararanas ng hamon sa ideyal na katawan ang lahat ng kasarian, nais kong linawin na mas magpopokus ako sa mga pamantayan para sa kababaihan kaysa ang para sa kalalakihan—una, dahil nanggagaling ako sa mga sariling karanasan bilang babae, at ikalawa, ang mga pamantayang ito ay mas laganap at mas nakatuon sa kasariang ito. Ayon sa tesis ni Carlee Taga (2012) na pinamagatang “Maybe She's Born With It: Analyzing Theories of Beauty from Biology, Society and the Media”, “Male beauty standards surround us every day: masculine features, like a strong jaw line, dark eyebrows, and broad shoulders are included in the male beauty ideal (Etcoff, 1999). However, it is difficult to argue that males are the target audience – simply turn on the television and watch commercials or flip through the latest issue of People – it’s clear that women are the focus of ‘beauty culture’.”

Kailangan ng masinsin na pag-iingat sa pagtatalakay ng mga patakaran at perspektibo tungkol sa pangangalaga ng katawan at pananamit sa anumang edad. Higit pa na pag-iingat ang kinakailangan para sa mga nasa mas batang dulo ng hayskul—mga estudyanteng nasa early adolescence, o edad 10-14 (Blum et al., 2014)—sapagkat sa ganitong mga taon, mabilis ang pag-debelop ng katawan dala ng puberty. Apatnapung porsyento ng pinal na timbang ng taong nasa hustong gulang ay nadaragdag sa mga taon ng adolescence (Jacob & Nair, 2012), isang pagbabago na maaaring magdulot ng pagkagitla ngunit hindi ito magpapatuloy kung ipoproseso bilang normal na bahagi ng paglaki. 

Ang wika na ginagamit ng mga magulang at kapatid, ang pagpuri at pagpuna ng mga kaibigan, ang itinuturo sa paaralan, at ang pinapahalagahan ng lipunan sa ispesipikong panahon—napakaraming salik ang bumubuo sa pagtingin ng isang bata sa kanyang katawan. Sa fashion industry, laganap ang klasipikasyon ng hubog ng katawan ayon sa literal na hugis na kawangis nito. Ang isang klasipikasyon na kinikilala sa industriya ay ang Female Figure Identification Technique (FFIT) na itinaguyod sa Estados Unidos noong 2004. Ang sistemang ito ay kumukuha ng three-dimensional (3-D) body scans, tinitingnan ang sukat ng mga bahagi ng katawan, at inilalapat sa mga matematikal na formula (Sokolowksi at Bettencourt, 2020). Ayon sa FFIT, ang mga hubog ng katawan ng isang babae ay isa sa mga sumusunod: hourglass, bottom hourglass, top hourglass, spoon, rectangle, diamond, oval, triangle, o inverted triangle. Ngunit ayon kina Parker et al. (2021), mga mananaliksik sa ergonomya sa United Kingdom, maaaring inconsistent ang “gold standard” na klasipikasyong ito dahil sa mga terminong ginagamit sa panunukat (bust, waist, hip, high-hip, stomach, at abdomen) na, kung hindi eksakto ang interpretasyon nito ng mga manunukat, maaaring higit sa isa o mali ang hugis na maitatalaga sa isang indibidwal. Mula sa pananaliksik nina Parker, ang depinisyon ng FFIT sa “hip” at “waist” ay hindi konsistent sa iba pang body scanning surveys kagaya ng Size UK, kaya maaaring mula sa ibang pwesto magsimula ang mga mananahi o siyentista (para sa pananaliksik) kapag sinusukat ang mga ito at magkaroon ng pagkakamali sa resulta. Mula naman sa pananaliksik nina Sokolowksi at Bettencourt (2020), kung saan ikinumpara naman ang 2004 na FFIT sa 2007 update ng mga Koreanong mananaliksik na ginawan ng bersyon para sa sariling bansa, “Many scans were classified as Rectangles or Inverted Triangles based on the mathematical formulas, but visual inspection indicated that these categories were not accurate, often because the waist circumferences were larger than either bust or hip. In addition, some scans did not fit into any of the shape definitions. In all, it was found that the existing 2007 FFIT formulas had an underlying assumption that the waist was smaller than the bust and hip.” Narito ang ating paradox—maaaring hindi istrikto ang klasipikasyon upang mapagbigyan ang iba't ibang klase ng katawan, ngunit laging mayroon pa ring maiiwan dahil hindi sila pasok sa inherent na bias ng gumawa ng sistema, kahit na hindi nila intensyon ito. Iminungkahi nina Sokolowksi at Bettencourt ang bago na namang formulae na mas inklusibo para sa mga may plus-sized na katawan. 

Dagdag dito, nakapagtataka na ang mga mensahe ay nakapokus sa ugnayan ng hubog ng katawan at presentasyon nito sa publiko sa halip na ang implikasyon nito sa pisikal na kalusugan. Bukod sa lifestyle choices, ang ilang tao ay mas genetically predisposed na mag-imbak ng taba sa mga parte ng katawan katulad ng tiyan (pabilog na katawan) o balakang at hita (patatsulok na katawan). Ang mataas na waist-to-hip ratio ay hindi dapat bantayan upang tularan ang hugis-boteng katawan, kundi dahil mas mataas ang panganib nito para sa mga sakit kagaya ng type 2 diabetes at coronary heart disease (Emdin, Khera, & Natarajan, 2017). 

Hiwalay pa sa hugis ng katawan ang hugis ng mukha. Parehong wika ang ginagamit: oval, round, rectangular, heart-shaped, triangular, diamond-shaped, at square-shaped ang maaaring hugis. May pagkukulang ang bawat isa, ngunit maaari pa ring itago sa pamamagitan ng pagbago sa gupit ng buhok, paghahanap ng “tamang anggulo” para sa mga litrato, o pag-edit nito sa digital man o pisikal na paraan. Sa pagiging laganap ng photo filters at editing features (na nakapokus sa kagandahan) sa mga digital na kamera at social networking sites, nagiging mas madali ang pagbubuo ng ilusyon ng pagiging “perpekto” o “ideyal,” na nakadaragdag ng pamumuwersa sa konsyumer ng edited na litrato na gumaya sa ganitong praktis. Ayon kay Camille Paglia sa kaniyang 2004 na artikulong “The Cruel Mirror: Body Type and Body Image as Reflected in Art,” ang mga pag-unlad sa pagtanggap sa natural na katawan (hal. ang pag-mainstream ni Jennifer Lopez sa mas malaking pigi ng mga black at Latinx) ay natabunan ng paggamit ng Photoshop upang i-edit ang mga litrato para gawing mas payat ang katawan ng mga kababaihan, lalo na sa mga magasin. Maaaring manghikayat din ito ng kagustuhang gayahin ang imaheng nakakamit lamang sa online sa pamamagitan ng plastic surgery (American Academy of Facial Plastic and Reconstructive Surgery, 2014). Mula naman sa pag-aaral nina Kanavakis et al. (2021) tungkol sa ugnayan ng hubog ng mukha at self-perceived attractiveness, “Self-assessments of body image and attractiveness are largely performed under the scope of psychosocial evaluations.” Kaya, ang panghuhusga sa sariling katawan ay may kinikilingang “manonood”—magpaganda, o mapabuti ng katawan dahil pinapanood ito.

Ang mga epekto ng pagkahumaling sa mga ganitong pamantayan ay mapanganib hindi lamang sa mga adolescents at tinedyer kundi pati sa nasa hustong gulang na. Ayon muli kay Paglia (2004), “Thus, for the past decade a strange and perhaps impossible amalgam has emerged: the thin, sleek, toned female figure with a flat, exposed midriff but startlingly large breasts. This silhouette is difficult enough to maintain during the hormonal teenaged years, but its imposition on older women requires a manic regime of exercise and dieting as well as a costly maintenance program of plastic surgery and liposuction.” 

Siyempre, may mga rason sa likod ng “pag-edit” ng mukha, katawan, o larawan nito na hindi nakaangkla sa pakikiayon sa mga ideyal ng lipunan na nakaaapekto sa negatibong paraan. Para sa ilan, ang paglalagay ng makeup ay ginagawa sa ngalan ng personal na ekspresyon at/o sining. Ginagawa nilang kanbas ang mukha para sa sariling kaligayahan o upang hasain ang kakayahan sa pagpipinta at pagdidisenyo. Ang plastic surgery at liposuction naman ay maaaring gawin para sa mga kadahilanang pangkalusugan. Mainam na ang mga ganitong desisyon ay magmula sa pagpapasya para sa sariling katawan, hindi upang sumunod sa dinidikta ng lipunan.

Ang problema sa pangangailangan na gumawa ng ilusyon dahil sa pamumuwersa ng mga pamantayang hindi naman aplikable sa lahat ng katawan, ay ang katotohanan na tuwing matatapos ang araw—pagkatanggal ng mga palamuti, pagkahubad ng damit, at pagkapatay ng cellphone—pagkadismaya ang babati sa hugis na nasa salamin. Imposible ang pagdadala ng ilusyon sa kabuuan ng araw, at kung matagumpay man ito sa kahit gaano kaikling panahon ay mauuwi sa lungkot ang pagkakita sa tunay na kalagayan ng katawan na pinaniwalaang hindi sapat. 

Hindi ganap ang kontrol natin sa kung ano ang hugis ng katawan natin. Ngunit maaaring piliin ang mga mensahe na ipapamahagi at isasapuso natin tungkol dito. 

Saksi ako sa unti-unting pagwawasak sa mapanakit na pananaw tungkol sa pangangatawan. Nagpapakita ito sa diskusyon mismo—sa interes sa pananaliksik tungkol sa relasyon ng body image at hiya, sa mga artikulong tumatalakay dito sa dyaryo at journal ng mga paaralan, at sa pagbabago ng bokabularyo na ginagamit para sa mas body-positive na mga ugnayan. 

Ang mga institusyong kinabibilangan natin ay, kung tutuusin, kayang basagin. Batay sa ating naobserbahan mula sa kasaysayan, hindi permanente ang ating mga pamantayan sa kung ano ang maganda, tama, o perpekto. Ang mga kinagawiang pananalita ay hindi palaging tama dahil lamang dito tayo nasanay. Mula sa pananaliksik at pag-iisip nang kritikal, maaari tayong magdalawang-isip bago tanggapin ang mga naririnig nating mensahe (at pag-isipan kung mula pa sa simula ay hindi na sila akma). Sa pagpapalawak ng isipan ay posibleng mapagkalakhan natin ang pagkakaroon ng ideyal na itsura at ang kagustuhang tularan ito. Maaari rin nating tingnan ang pag-unlad ng mga ganitong pananaw at ikatuwa ang mga positibong pagbabago. Dito, natututuhan nating protektahan ang panghinaharap, patawarin ang nakaraan, at tumingin sa salamin at sabihing, “Tinatanggap kita nang buong-buo.” 

Kung ikaw o ang iyong kakilala ay may pinagdaraanan ukol sa eating disorder/s, maaaring tawagan ang NCMH Crisis Hotline upang makakuha ng tulong:

📞: 1553 

SMART: +63 919-057-1553  

GLOBE: +63 966-351-4518 

Ikaw ay sapat.

//ni Aila Orillaza

Mga Sanggunian

American Academy of Facial Plastic and Reconstructive Surgery. (2014, Marso 11). Annual AAFPRS Survey finds 'selfie' trend increases demand for facial plastic surgery. PR Newswire. https://www.prnewswire.com/news-releases/annual-aafprs-survey-finds-selfie-trend-increases-demand-for-facial-plastic-surgery-249409811.html

Blum, R. W., Astone, N. M., Decker, M. R., & Mouli, V. C. (2014). A conceptual framework for early adolescence: a platform for research. International journal of adolescent medicine and health, 26(3), 321–331. https://doi.org/10.1515/ijamh-2013-0327

Cagas, J. & Brebante, Z.R. (2015). Body image, body mass index and the experience of Hiya in physical education among Filipino female university students. Asia Life Sciences, 24(2), 647-659. https://www.researchgate.net/publication/281248156_Body_image_body_mass_index_and_the_experience_of_Hiya_in_physical_education_among_Filipino_female_university_students

Chae, J. (2016). Virtual makeover: Selfie-taking and social media use increase selfie-editing frequency through social comparison. Computers in Human Behavior 66(2017), 370-376. http://dx.doi.org/10.1016/j.chb.2016.10.007

Emdin, C.A., Khera, A. V., Natarajan, P., et al. (2017). Genetic Association of Waist-to-Hip Ratio With Cardiometabolic Traits, Type 2 Diabetes, and Coronary Heart Disease. JAMA 317(6), 626-634. https://jamanetwork.com/journals/jama/fullarticle/2601502

Etcoff, N. L. (1999). Survival of the prettiest. New York: Random House.

Jacob, J. A., & Nair, M. K. (2012). Protein and micronutrient supplementation in complementing pubertal growth. Indian journal of pediatrics, 79 Suppl 1, S84–S91. https://doi.org/10.1007/s12098-011-0430-0

Kanavakis, G., Halazonetis, D., Katsaros, C., & Gkantidis (2021). Facial shape affects self-perceived facial attractiveness. PLoS ONE, 16(2). https://doi.org/10.1371/journal.pone.0245557

Leaflor, L. (updated 2018, Hunyo 11). The ideal woman’s body – a gift of the gods? Ancient Origins. https://www.ancient-origins.net/history-ancient-traditions/ideal-woman-body-gift-gods-0010190

Lee, G. (2017, Hulyo 3). The word of the body: Depictions of positive body image In Philippine Young Adult literature. Philippine Humanities Review, 18(1), 59-75. https://journals.upd.edu.ph/index.php/phr/article/view/5678/5091

Lim, M. & Manlapig, R. (2024, Marso 26). Treatise: Body image and the digital mirror. The LaSallian. https://thelasallian.com/2024/03/26/treatise-body-image-and-the-digital-mirror/

Management of eating disorders for people with higher weight: clinical practice guideline. (n.d.). National Eating Disorders Collaboration. https://drive.google.com/file/d/1gi0_DLj9_5V1rAAiTc4Y_6gJo39l5TLG/view?usp=drivesdk

Larawan ni Ngyuen, M-L. (2006). Dea Barberini Massimo [Photograph]. Wikimedia Commons. https://commons.m.wikimedia.org/wiki/File:Dea_Barberini_Massimo.jpg#file

Paglia, C. (2004). The cruel mirror: Body type and body image as reflected in art. Art Documentation: Journal of the Art Libraries Society of North America, 23(2) (Fall 2004), 4-7. https://www.jstor.org/stable/27949310

Parker, C.J., Hayes, S.G., Brownbridge, K., & Gill, S. (2021—accepted manuscript). Assessing the Female Figure Identification Technique’s reliability as a body shape classification system. Ergonomics, 64(8). Kinuha mula sa Loughborough’s Research Repository. https://hdl.handle.net/2134/14170421.v1

Sim, K. (2013). The relationship between sex-typical body shape and quality indicators. Journal of Social, Evolutionary, and Cultural Psychology, 7(2), 97–120. https://doi.org/10.1037/h0099207

Sokolowski, S.L. & Bettencourt, C. (2020). Modification of the Female Figure Identification Technique (FFIT) formulas to include plus size bodies. Proceedings of 3DBODY.TECH 2020 11th Int. Conference and Exhibition on 3D Body Scanning and Processing Technologies, 17-18 Nov. 2020, Online/Virtual. https://doi.org/10.15221/20.22

Swami, V. (2016, Setyembre 13). Women’s idealised bodies have changed dramatically over time – but are standards becoming more unattainable? The Conversation. https://theconversation.com/womens-idealised-bodies-have-changed-dramatically-over-time-but-are-standards-becoming-more-unattainable-64936

Taga, C. (2012). Maybe she's born with it: Analyzing theories of beauty from biology, society and the media [Honors thesis, Regis University]. Regis University Student Publications. https://epublications.regis.edu/theses/579

Zusi-Tran, K. (2017, Pebrero 16). Moving from correlation to causation: Genetics suggest that excess abdominal fat drives risk of heart disease and diabetes. Broad Institute. https://www.broadinstitute.org/blog/moving-correlation-causation-genetics-suggest-excess-abdominal-fat-drives-risk-heart-disease

[akonaman]

Lately ko lang narealized na ngayon na lang uli ako magpapasko ng walang work. And promise iba yung feeling, ramdam na ramdam ko yung pasko. Like shet ganito pala uli ang pakiramdam ng pabigat sa lipunan? kimmy. Ilang pasko at bagong taon din ako nasa office, nagpapaka bayani while my family and friends are celebrating and sobrang nakaka sad siya tapos minumura mura pa ko ng customer ko nung 2018 kase wala daw siyang internet habang payapanh nagpapasko yung iba. Kaya saludo talaga sa mga bayaning puyat. Yung iba papasukan talaga yung holiday kase double pay.

Siningit ko yung popoyes kase bakit walang nagsabi sakin na ang sarap pala ng Spanish latte nila. omg no joke. Pangalawa siya sa pinakamasarap na natikman kong spanish latte. The spicy burger is not spicy at all. iba pa rin yung spicy chicken sandwich ng bk.

Hindi talaga ko fan ng Sbarro kase yung tomato sauce nila i think is pure and lasang healthy pano ko ba dedescribe haha. Basta di ko siya bet. Pero lumalaban yung chicken nilq sa Max’s , bongga. Wala na sira na naman ang diet ng auntie na mapagpanggap. Ugh.

xoxo

[bellezadelacostasurenia]

Me siento terriblemente sola. Busco ayuda, como puedo, mis amigos no me hablan seguro ya se cansaron de mi. Pensé que ibamos a pasar la noche juntos pero se nota que ya no me querés. Querés algo conmigo pero no sé qué, me confundis & me heris, exactamente lo mismo que me dijiste hace una semana que no me querias hacer. ¿Qué se hace cuando la gente que te dice querer te abandona, no te elige? Me siento terriblemente sola, hay gente que me dice que me quiere tanto que no tolera mi compañía. Eso no tiene sentido. En poco tiempo voy a morir, si es que ya no estoy muerta por dentro. El camino es largo, si. Sólo pensé que más gente me iba a acompañar, no que me iba a sentir tan sola como aquel 16 de junio del 2018. Serendipia. Y de a poco todo se diluyó. Y aposté por algo nuevo, por seguir a mi corazón & salí más lastimada que nunca ¿Cómo confiar? Si una & otra vez la vida me demuestra que no es para mi. Quisiera ser cómo Shakira que llora sólo una vez al mes.

[hindimakatulogsagabi]

ilang araw na din akong okay, i mean hindi na malungkot pero hindi masaya. atleast okay ako. pero kanina medyo nasad ako kasi nagpplano na kami ng mga friends ko ng christmas party, iba na kasi yung mga kasama ko magplan ngayon. dati ang dami namin, isang grupo kami hanggang sa isa isang nawala. sa grupo namin ako nalang yung natira. buti nalang din may iba pa akong nakakasama. wala lang medyo nalungkot lang ako kasi from 2018 sila kasama ko eh.

siguro ganon talaga no. hindi mo din mapipilit yung mga tao. habang tumatagal nag iiba ang priorities. nag iiba yung gustong gawin. basta lahat naman nagbabago. may mga umaalis at di na bumabalik pa at wala tayong magagawa don.

[potato-mato]

I’ve been talking and thinking about minimalist living for I don’t know how long. ginawa ko pa siyang topic nung nag mini talk ako sa office yr 2018/2019 ata? pero looking at me now, di ko pa rin talaga siya naaachieve, lagi ako nagrerelapse. like, magdedeclutter ako, then ayoko gumastos ng malaki para sa quality stuff, ending di ko nagugustuhan binibili ko, then bibili ulit and ulit and ulit.

so ngayon, di na talaga ako masyado nanghihinayang sa mga binibili kong “quality” pieces. atleast, isa nalang, kesa dalawa, tatlo, lima. no joke, sampu ata basic black tops ko pero ni isa dun, wala akong masasabing “the one”.

dejk, jina justify ko lang paggastos ko. 💸💸 haha no but srsly.. quality >>>>>> quantity. grr

ps. ayoko idisregard yung mini improvements ko towards minimalist living like just owning less in general than before, so good job pa rin, self. just work on it harder lang… and faster. inip na ako 😠

pps. nung sinabi nilang transitioning to minimalist living can take you yearsssss. pinatunayan ko naman. pero true kasi. kung hard na siya sakin as someone na hindi naman hoarder, what more sa iba

ppps. this is not my hormones talking, yung pagka oa lang

[menalulu]

Un vuelo de sólo ida

No sé por qué dejé de escribir, quizá porque me ocupé de más, tiene varios años desde la última vez que vine por estos lares pero lo necesitaba tanto, escribir es de esas cosas que me salvan la existencia, y uno siempre vuelve a los lugares en donde fue feliz.

Lo que sí es que vamos a actualizarnos, no soy para nada la misma persona que escribió el último post que seguramente verás por debajo de este, los últimos 6 años de mi vida han sido los de mayor crecimiento y turbulencia en mi vida, esto a partir de un acontecimiento que me apagó el switch de la vida como la conocía y puso frente a mis ojos un escenario campal. Este episodio fue perder a mi hermano Luis Fernando en Junio del 2018.

La muerte de Luis ha sido por mucho lo más duro y terrible que he vivido en mi vida, pero también -gracias a las enormes enseñanzas de la terapia y de mi psicóloga- lo más hermoso. ¿KHÉ? Esto podría ser un shock para muchas personas ¿Cómo perder a un ser querido puede ser algo hermoso? me incluyo en tu duda y asombro si es que esta frase te causa shock, pero citaré a Lau mi tanatóloga cuando una vez me dijo:

"A mi me encanta la muerte, porque ella nos enseña mucho sobre la vida"

La primera vez que yo escuché esta frase estaba en la etapa de enojo de mi duelo, estaba enojada con él por irse, enojada con Dios, con la vida, con el mundo, con la situación, CONMIGO; pero escuché esto y retumbó en cada célula de mi cuerpo, tiró a mi rabia como un knock out directo a la lona y se me quedó grabado hasta la fecha, cuido esa frase como si fuera el mismísimo hilo negro.

6 años después miro hacia atrás y entiendo que la muerte de Luis me enseñó que todo en este lugar terrenal es finito y eso hace que las cosas tengan valor: que un día van a terminarse, tuve la crisis emocional más grande de mi vida y me encontré en un punto de bifurcación en donde el "camino A" era perderme, y el "camino B" encontrarme... Yo decidí encontrarme, me di cuenta que no tenía ni la más remota idea de QUIÉN ERA YO, empecé a ir a terapia, a mejorar mis hábitos, a priorizarme a mí, a poner límites... me cambió el semblante, la mirada, la seguridad y esto me llevó a amarme, porque no me amaba; comencé a cuestionarme qué ideas mías eran realmente mías y qué otras eran impuestas, ¿qué tanto de mí es la idea y la expectativa que los demás han construido?, comencé además a cuestionarme si Dios en realidad existe, hoy decido creer que sí, aunque a veces tengo mis dudas y es NORMAL ¡Dejemos de pensar que es blasfemo DUDAR o cuestionarse cosas! Si creo lo que creo quiero que sea por decisión propia, no porque tenga que hacerlo para encajar.

TODO ESTO lo platiqué en terapia y mi psicóloga me dijo "Todas estas cosas que has enumerado en tu crecimiento personal es un regalo de Luis para ti" eso me rompió en llanto; y yo que pensaba que los hermanos únicamente se regalaban pasteles feos y malas bromas, hoy cada vez que vivo lo hago desde mi corazón por los dos, cada vez que siento algo demasiado digo en mis adentros "Va por ti hermanito".

¿Pero sabes qué es una de las enseñanzas más hermosas que aprendí de ahí? La quiero compartir contigo y es la siguiente:

EL AMOR ES UN VUELO DE SÓLO IDA

Toda mi vida viví en el error de vivir el amor (de pareja, familia, amistad o lo que sea) como un vuelo redondo, no tiene valía si no vuelve a mí, no existe la ida si no tiene un regreso; hoy ya no lo percibo así. Para que yo te ame no necesitas hacer nada, no tienes que amarme tú también, puedo amarte sin ninguna razón, no necesitas siquiera estar vivo. Si te amo quien gana es mi corazón y mi energía porque mi alma es tierra fértil para sembrar ese sentimiento, y ese amor mueve al mundo, es gasolina, puedo canalizarlo en combustible para moverme, para ir por mis sueños, para levantarme cuando me caiga y esa es la verdadera abundancia.

Hace poco terminé una relación en la que creí que iba a vivir hasta mis últimos días, a envejecer; y se me rompió el corazón en 100 millones de pedazos, duele la expectativa, los planes a futuro, los recuerdos del pasado, los "hubieras"; pero a diferencia de todas mis relaciones anteriores lo hice desde un lugar de paz, ha sido sin duda la que más me ha dolido, pero la separación en la que estoy más en paz, ¿Porqué es distinto? Porque a pesar de mis relaciones anteriores, es la PRIMERA VEZ que me amo y mi niña interior sabe que hay un adulto a cargo; entendí que amo a esta persona, la voy a amar toda la vida y siempre voy a honrar lo que vivimos, si nos amamos pero nuestros caminos son diferentes hay que abrazarnos, darnos las gracias y tomar cada quien su rumbo, hasta aquí fue nuestro viaje juntos y citaré una canción de Escarlata: "En cada paso que yo doy, algo de ti llevo conmigo".

El amor no es estar disponible para la gente, no es dejar la puerta abierta, no es luchar ni insistir, hoy puedo cerrar ese capítulo con la certeza de que por mi parte lo di todo, expresé todo, dije todo, conociste mi luz más grande pero también mi más obscura sombra, me vulneré de todas las maneras en las que un ser humano puede hacerlo, no hay un sólo rincón de mi alma que no te haya cuidadosamente mostrado, y tú no tienes que hacer nada, no tienes que quedarte. No en todas las grandes historias de amor las parejas terminan juntas, hay veces que las relaciones mueren, pero así como mueren las personas, las recuerdas, las honras y resignificas su capítulo en el libro de tu vida. Le he llorado mucho a mis muertos, pero también les he agradecido existir. La muerte de las relaciones también viene a enseñarnos mucho sobre la vida.

Sólo ida.

[peryodismo2425]

Salamin, Salamin, Kanyang Mga Pangarap Alamin

Ni CJ Magdaong | Nobyebre 9, 2024

Guro sa agham, tagapagpayo ng homeroom at science club, at estudyante sa Master’s Degree—iyan lang naman ang mga ginampanan ng isa sa ating mga guro na si Teacher Joyce Cocamas sa kauna-unahan niyang taon sa UPIS.

Madalas natin siyang makita sa pasilyo ng elem o hayskul building na may suot na salamin sa mata at bitbit na mga libro. Kapag nakakasalubong natin siya at bumabati tayo, lagi siyang nagbibigay ng kaway at ngiti. Isang ganap na guro si Teacher Mary Joyce B. Cocamas ng UPIS simula noong 2019. Katulad ng lahat, mayroon siyang mga pagsubok  na hinaharap ngunit mayroon ding mga pinapangarap, hindi lamang para sa kanyang sarili, kundi para sa mga estudyante, guro, at mga kawani.

Nagsimula siya bilang isang student teacher sa UPIS noong 2018 kung saan naging tagapagpanuto niya sina Ma’am Zenaida Bojo at Ma’am E.J. Angeles, na mga guro din ng Agham sa UPIS. Nang makapagtapos dito si Teacher Joyce, gusto niyang maranasan kung paano magturo sa labas kaya sinubukan niya ito sa isang pribadong paaralan sa Greenhills, San Juan. Nang bumalik siya sa UPIS upang makipagkita kina Ma’am Bojo, nabalitaan niya na may opening para sa pagiging guro dito, kaya naman kinuha niya ang oportunidad na ito. 

Sinlinaw ng salamin sa mata ang kagustuhan niyang magturo sa  UPIS. Kapag tinanong kung bakit,  dahil ito sa kalapitan sa kanyang tirahan, kalayaan sa pagtuturo, at kultura ng UPIS. Sa kanyang palagay, naiiba ang UPIS sa ibang mga paaralan. Ani ni Teacher Joyce, mas nararanasan niya ang kalayaan sa pagtuturo dito kumpara sa ibang paaralan dahil pinahihintulutan siyang gumawa ng sariling mga gawain para sa mga estudyante. Samantalang sa pribadong paaralan na kanyang pinasukan, gawa na ang mga aktibidad at pagsusulit kaya mistulang pagbibigay na lamang nito ang kanyang naging trabaho, at hindi pagtuturo ng mas detalyado.

Ulap sa Paningin

Hindi naman maiiwasang magkaroon ng mga hamon ang isang guro na katulad ni Teacher Joyce. Ayon sa kanyang mga karanasan, ang pag-aadjust dito sa UPIS ang una niyang hinarap. Pinagsabay-sabay niya ang iba’t ibang mga tungkulin at gawain tulad ng pagiging guro ng mahigit sa pitumpung estudyante habang nag-aaral para sa Master’s Degree, sapagkat kinakailangan ito para maging permanente sa pagtuturo.

Kulang-kulang at sobrang luma na rin ng mga kagamitan sa paaralan kaya nais ni Teacher Joyce at ng iba pang mga guro sa Departamento ng Agham at Matematika, na maranasan ng bawat estudyante ang paggamit ng mga instrumento sa loob ng laboratoryo. Ngunit dahil nga sa kalagayan na ito, naghahati-hati ang mga grupo sa isa-isang kagamitan, na naglalaan na lamang ng kakaunting oras para sa paggamit. “Gusto namin na lahat tayo magkakaroon ng hands on experience–matutong gumamit, humawak talaga ng microscope sa field. Kaso lang, since kulang ‘yung resources natin, kailangan by group, kulang ‘yung oras natin, hindi lahat talaga nakaka-hands on experience. So, isa ‘yon sa mga struggle namin,” ani ni Teacher Joyce.

Hindi naging madali para kay Teacher Joyce ang lahat ng pagsubok na ito. Ngunit dahil hindi maaaring sumuko; naging determinado siyang isaayos ang mga bagay na kaya niyang kontrolin sa buhay. Para magawa ito, mahalagang nagkaroon siya ng support system mula sa mga nakapaligid sa kanya. Nagbibigay suporta ang kanyang mga kasama sa pagtuturo, lalo na ang mga naging ka-batch niya sa pagpasok sa UPIS. Tumatayong gabay naman ang kaniyang departamento tuwing nahaharap siya sa mga problema sa pagtuturo. Tulad ng pagsusuot niya ng salamin sa mata, nakatulong ang mga taong nakapaligid sa kanya upang maging malinaw ang kaniyang mga tungkulin.

Maliban sa suporta, mahalaga rin ang pag-aalaga sa sarili. Ayon sa kanya, kapag hindi siya nakakatulog nang maayos, bumabagal ang kanyang kilos, mas malabo ang pagdedesisyon, o nagkakasakit. Bilang mga guro, ginagawa nila ang kanilang buong makakaya para masuportahan ang mga pangangailangan ng mga estudyante, kaya nais  paalalahanan ni Teacher Joyce ang mga kapwa-guro na alagaan ang kanilang mga sarili. 

Sinag ng Araw

Sa anim na taong pagtuturo rito ni Teacher Joyce, malinaw ang kanyang mga pangarap para sa UPIS. Inaasahan niya maging maayos ang pasilidad nito at hindi masayang ang mga maaari pa nitong pakinabang sa atin. Nais niya ring magkaroon ng mas maraming kagamitan sa loob ng mga silid, lalo na sa mga laboratoryo ng paaralan upang mas maranasan ng mga estudyante ang paggamit ng mga ito.

Maliban sa mga guro, mayroon din siyang mga pangarap para sa ibang mga kasapi  ng paaralan. Para sa mga estudyante, nais ni Teacher Joyce na magkaroon sila ng mas masustansyang pagpipilian at abot-kayang pagkain sa canteen ng elementarya at high school. Para naman sa mga guro, kanyang pinapangarap na magkaroon ng mas malaking espasyo sa faculty room at mabigyan sila ng sapat na suporta para matustusan ang mga gastusin sa pagtuturo. Sa mga kawani naman, nais niya ng mas malawak na espasyo para sa kanilang pagpapahinga, sapat na suporta, at benepisyo para matustusan ang kanilang mga pangangailangan.

Bukod sa masustansyang pagkain para sa mga bata, inaasam niya rin na magkaroon sila ng mas komportableng pag-aaral kung saan hindi nila kinakailangan mag-alala sa pinansyal na mga usapin, at malubos ang limitadong panahon sa eskwelahan sapagkat hindi panghabambuhay ang ligaya na makukuha natin dito. Kaya isa rin sa mga inaasahan niya para sa mga estudyante ang maging sapat ang kanilang mga natutuhan dito sa UPIS para matupad ang kanilang mga sariling pangarap. Hiling ni Teacher Joyce na makapagtapos sila nang pinagmamalaki ng paaralan—may talino, kahusayan, at mabuting gawi. Malinaw ang mga pangarap ni Teacher Joyce para sa paaralan kahit minsan nasisilawan ang mga salamin niya sa mata, dahil nakikita niya mismo ang mga pagsubok na dinadanas ng bawat miyembro dito. 

Para naman sa kanyang sarili, inaasahan ni Teacher Joyce na mas mapabuti pa ang pagtuturo at madagdagan ang mga itinuturong paksa bukod sa Biology at  Earth Science, nais niyang maturo ang Chemistry, sapagkat interesado rin siya dito. Nais niyang makatulong sa pagsasaayos ng pasilidad sa pamamagitan ng pagkuha ng suporta o donors mula sa labas ng paaralan. Ngunit sa kanyang mga pangarap, isa sa mga pinakatumatak ang masuportahan ang mga estudyante, hindi lamang sa aspeto ng pag-aaral, kundi sa personal na mga problema rin nila.  

“Kahit na pakikinig lang ang kaya kong ibigay, alam nila na hindi sila nag-iisa sa mga hinaing nila.” ani ni  Teacher Joyce.

Bilang estudyante, ang mga guro na tulad ni Teacher Joyce ang nagbibigay sa atin ng sinag ng araw sa tuwing makulimlim ang mga ulap. Sila ang nagbibigay gabay at nagpapalinaw ng mga malalabong paksa. Isa sila sa mga pinakamahalagang bahagi ng ating komunidad sapagkat kahit na hindi sa aspeto ng pag-aaral, nagagamit din natin ang kanilang mga turo sa mga personal nating buhay. Sana lamang sa hinaharap, kapag tayong mga estudyante na ang nakapagtapos at natupad ang ating mga pangarap, magbibigay tayo ng pasasalamat sa mga guro na nagpalinaw ng ating mga tinahak na pagsubok at hindi malimutan ang kanilang mga iniwang aral, hindi lamang sa ating isip kundi pati na rin sa ating pagkatao.

[giocentric]

Trigger warning: mention of terms that might be triggering to some

Gusto ko nang umuwi

Nasa bahay ako pero uwing uwi na ko. Pagod na ko, gusto ko ng pahinga. Bago pa ko ipanganak nakipaglaban na ko sa buhay ko. Bago pa ko lumabas sa mundo, kinailangan ko na matutunan pano mag-survive. Hanggang ngayon ba naman? Buong buhay ko na lang ba kakailanganin kong lumaban at mag-survive? Tatlong araw na kong walang maayos na tulog. Kahit ngayon na pagod ako, di pa rin ako makatulog.

Malala yung symptoms ko kahit noon pa lang bago pa man ako ma-diagnose ng una kong doctor nung 2018. Ang katotohanan, gusto na akong ipa-admit ng doctor pero hindi sila pumayag. Gets ko kung bakit. Grabe ako kapag nagta-tantrums. Napapahiya yung nanay ko dahil sinisigawan ko siya at halos nagwawala na ko basta ma-trigger ako. Simpleng pagbigkas lang niya sa palayaw ko nang mali e nagwawala ako. Ang palayaw ko ay Gio na ang bigkas ay 'gi-yo,' at hindi 'ji-yo.' Kapag binigkas niya na ang tunog ay 'ji-yo,' magagalit na ko noon at sisigawan siya. Napapahiya siya nang di ko alam. Oblivious ako sa bagay na yon nung mga panahonna yon kumbaga.

Sabi ko noon na hindi dapat ako umabot ng 21. Hindi ko alam bakit ganon. Hanggang sa ma-diagnose na nga ako nung 2018. Suicial ako, sinasaktan ko ang sarili ko. Nilalaslas ang braso, sinusuntok at sinasampal ang sarili, inu-umpog ko rin ang ulo ko sa pader nang di alam ng pamilya ko. 2019 nang gawin ko ang una kong attempt. Sinubuka kong i-overdose ang sarili ko kaso kulang kaya walang nangyari. September nang parehong taon yung pangalawa. Uminom ako ng bleach. Na-confine ako nang halos dalawang linggo. Naging non-suicidal ako nang matagal na panahon until October this year. Pinaghihiwa ko ulit yung braso ko. Di ko alam pero relieving siya for me. Alam kong mali pero naiibsan yung nararamdaman kong sakit psychologically kapag nararamdaman ko yung sakit physically. Marahil napupunta yung focus ko sa sakit externally.

Gusto ko nang tapusin lahat. May paraan at plano na ko. Meron na rin akong gagamitin. Kaya naiisip ko nang tapusin lahat dahil kung malala yung naging symptoms ko dati, paano pa ngayon? Mas lumalala na siya. Ayaw kong may maapektuhan pang iba. Nakapanakit na rin ako noon at natatakot ako na baka magawa ko ulit ngayon. Yung mga boses lumalakas na naman sila. Ayaw ko na rin na maranasan ng nanay ko na mapahiya dahil sa pagta-tantrums ko. At ayaw kong maging alalahanin at alagain. Huwag kayo mag-alala at pag-iisipan ko pa nang maigi lahat. Titiisin hanggat kaya katulad nang pagtitiis ko noon. Kung hanggang kailangan kakayanin, hanggang doon na lang. Siguro naman ay may karapatan akong magdesisyon kung kailan ko gustong tapusin ang lahat. Di ko naman ginustong mabuhay at ipanganak para magdusa.

Nailabas ko na rin naman dito sa pamamagitan ng pagsulat. Wag sanang lumabas ito sa ibang social media platforms. Safe space ko ang Tumblr dahil walang nakakakilala sa akin dito. Pero kung meron man, nakikiusap ako na wag sana itong lumabas sa platapormang ito.

Pauwiin niyo na ako. Nakikiusap ako.

[dansfull]

hola ro, no sé si estás para un consejo o si me podés prestar un hombro para llorar nomás, me interpela mucho lo que escribís y estoy pasando por una situación bastante de mierda. terminé con la piba que me gusta porque no podíamos coincidir en nada. se me hace re triste saber que a veces no importa cuánto trates de comunicarlo o cuánto te esmeres en adaptar tus palabras al universo del otro, el otro no va a poder escucharlo no por no querer, si no porque simplemente recibe el mensaje distinto a lo que vos querías. no sé si me entendés. ¿viste cuando estás discutiendo con alguien por una chiquitinada y de repente se vuelve en algo grande que no sabés cómo manejar? así, yo llegué a un punto donde ya no podía hacerlo, ya no podía manejarme, y como que mi cuerpo dejó de querer intentarlo. se volvió cansador. la cosa es que le pedí un tiempo, me tomé una semana, y cuando volví explicitamente me dijo que "no estaba teniendo pensamientos positivos con respecto a mí" y que mejor esperáramos una semana más. me cayó para el orto eso, siento que fue re innecesario aclarar la percepción que estaba teniendo sobre mi persona. le terminé ahí, se enojó, y me mandó un re texto llamándome narcisista y que me preguntara que si acaso por eso no perdía tantos vínculos. en resumen me dió donde más me duele y usó mis inseguridades de escudo. al rato nos bloqueamos y ví en su facebook que se estaba regodeando con sus amigos por haber terminado. me rompí. yo sé que hice bien en salir de ahí, pero como que a veces me ataca ese vacío, ¿me entendés? porque era una relación bonita, con muchos planes a futuro, pero se oscureciá cuando habían diferencias.

me da bronca llorarle porque siento que no se lo merece, pero lloro por mí misma, para exteriorizar mi dolor por mí. capaz no necesitaba un consejo y me respondí sola, pero me deja tranquila que me leas. te comparto una canción que describe cómo estoy sintiéndome, y que además siento que podría gustarte

https://youtu.be/cQo_YKlvAsc?si=c4DVqtz5TW_7thoF

hola. la verdad lamento mucho cómo se dio todo, supongo que lo manejaste de la mejor manera con las herramientas que tenías en el momento, tenelo en cuenta eso para no juzgarte tanto a vos misma. y entiendo que ahora tengas dolor y bronca hacia ella, o por lo menos quieras odiarla: es totalmente sano despues de una ruptura odiar al otro, para desligarse mas rapido y hacer el duelo es necesario.

de todas formas, confio en que el tiempo, el cariño de tus seres queridos, la musica, la comida rica, los paseos, las duchas largas con agua caliente y las peliculas, los libros, cualquier cosa que te sirva para sentirte mejor... esas son las cosas que te vas a dar cuenta que valen la pena al final.

y la gente va y viene, mirá como es la vida... yo pense que nunca mas iba a ver a mi ex novio de 2019. y ahora es como mi mejor amigo. la persona que estoy viendo todo el tiempo ultimamente porque me hace sentir comoda. como amigos, como compañeros, nada mas que eso porque no somos compatibles sexualmente ni romanticamente, nos reencontramos con la mejor de las ondas. y quizas eso les pase a ustedes. o quizas no. pero no te aferres a eso, solamente tene en cuenta que la vida es muy aleatoria y que nada es permanente. ni siquiera la distancia.

las diferencias van a existir con TODO el mundo. es imposibile coincidir plenamente con alguien. que se yo. eso tambien es un problema actualmente, al minimo problema la gente se aleja, se separa: "no, no sos igual a mi, te gustan cosas re distintas, somos re distintos". obvio vas a ser distinta a otros. es imposible que seas igual y que compartan lo mismo. el amor es coincidencia y también es disidencia. no te olvides, porque vas a pecar alejandote de lo que es distinto. vas a pecar alejandote de lo que puede ofrecerte otra forma de vivir.

muy linda la cancion. no conocia esa cantante, ahora la estoy escuchando, me cabe mucho. por momentos me hace acordar a nathy peluso cuando era cool y hacia buena musica en 2017/2018...

[dabid-motozalea]

Cuento de Navidad

Ya de todos es sabido, los reyes magos de Oriente...Melchor, Gaspar y Baltasar. No eran magos ni eran reyes, solo eran tres ciudadanos de tres sitios diferentes que persiguiendo una estrella se encontraron un pesebre. Los tres viajaban solos no rodeados de gente, sin escolta de enchufados ni séquito de sirvientes.

En este cuento se cuenta lo que ocurrió simplemente, hace 2018 años a finales de diciembre.

Melchor era gruñón ya sesentón barbicano y un poquillo impertinente, viajaba en un elefante de colmillos relucientes. Gaspar joven y rubi cundo, era Director-Gerente en su tierra Cachemira de una cadena de hoteles, montaba en un camello con dos gibas imponentes.

Ni de elefante altanero, ni de camello indolente, ni siquiera de burrillo el tercero era jinete... iba andando y descalzo. Baltasar camerunés, era un negro peregrino, era un pobre sin papeles.

Entre dos mil pastorcillos que tañian sus rabeles, se fueron abriendo paso hasta llegar al pesebre donde adoraron al niño y le dieron sus presentes.

Melchor entregó al niño, diez monedas refulgentes, de oro de 30 quilates(que es un oro inexistente).

Gaspar regaló al niño (que se encontraba muy alegre) una naveta de incienso de plata con cascabeles.

Baltasar le dio al niño algo a lo que llaman mirra, bien envuelto en un paquete.

Y entonces el Niñodios que hablaba perfectamente (para eso es un dios, el dios que todo lo puede), dijo:"Mil gracias amigos por haber venido a verme, vuestra visita es histórica y como tal se agradece, las monedas de Melchor las guardo para ponerle en Nazaret a mi padre una fábrica de muebles; para mi madre el incienso, que me gusta como huele, para echarlo en el brasero y perfumar el ambiente; y a lo que tu llamas mirra", dijo el niño al simpapapeles "Lo guardaré bien guardado y lo tendré listo siempre, para que mi padre fume de vez en cuando un porrete; antes de iros acercaros", dijo el niño finalmente y a cada uno le puso... un dulce beso en la frente.

Cuando Melchor torció el gesto no contento con su suerte; San José fue el que intervino y dijo haciendo de interprete:" Dando a los tres igualdad el Niñodios decir quiere, que todos somos iguales, el rico y el indigente. Ni el color ni la fortuna diferencian a la gente" .

La feliz Virgen María sentada en su taburete decía por lo bajini:" ¡Que bien se explica mi Pepe! ".

Y cuando los tres se fueron... ya eran magos y eran reyes... y allí donde nunca nieva... blanca y negra era la nieve.

FIN

Antonio Garmendia (1932 - 2007)

[upismediacenter]

FEATURE: Alamat, Handa ‘Rap!: Kulturang Pilipino sa mga Kanta ng ALAMAT

Simula 2019 hanggang sa kasalukuyan, nagsimulang sumikat ang isa sa mga genre ng Original Pilipino Music (OPM): ang P-pop o Philippine Pop. Sa pagsikat ng “Kings of P-pop” na SB19 na kumanta ng “Go Up”, at “Nation’s Girl Group” na BINI na nagpa-trending ng “Pantropiko”, nagkaroon ng pagkakataon upang makilala at masiyasat ang mga Pilipino ng iba’t iba pang natatanging grupo sa ilalim ng P-pop.

Kilalanin natin ang ALAMAT, isang boy group na kilala sa kanilang konsepto na paggamit ng mga elemento ng kulturang Pilipino! At dahil sa kanilang pagtataguyod nito, sila’y naging nominado bilang “Favorite P-pop Group” noong 2021 sa RAWR Awards at nanalo ng “PPOP Boy Group of the Year” noong 2023 sa PPOP Awards. Mula sa mga mensahe ng kanilang mga kanta o sa paraan ng pagkukuwento sa kanilang mga music videos, ang ALAMAT ay laging HANDAng humaRAP!

Ang ALAMAT ay binubuo ng anim na miyembro na sina Taneo (Ilocano), Mo (Filipino-American), Tomás (Bicolano), R-Ji (Waray-Waray), Alas (Bisaya), at Jao (Kapampangan).

ALAMAT [@alamat_official]. (2024, September 19). “Raragasa na sa Naga 🤎Outfit check ✅”. Instagram. https://www.instagram.com/p/DAGNiO8zLB1/?utm_source=ig_web_copy_link

Sila’y nag-debut noong Pebrero 14, 2021 sa ilalim ng Viva Artists Agency kasama ang kanilang pinakaunang kanta na “kbye”. Isang katangian na nagpapaiba sa ALAMAT mula sa ibang grupo ay gumagamit sila ng Bikolano, Cebuano, Ilokano, Kapampangan, Hiligaynon, at Waray-Waray upang itampok ang ilan sa iba’t ibang wikang ginagamit sa bansa. Sa ganitong paraan, tumutulong ito sa pagtawid ng kultura ng mga lokal na pangkat sa Pilipinas. Kasabay nito, sila’y pumupukaw ng interes sa mga tagapakinig ukol sa mga iba’t ibang wika. 

Narito ang mga inirerekomenda kong kanta nila na nagpapakita ng kanilang pagmamahal sa kulturang Pilipino sa iba’t ibang paraan—mula sa paggamit at pagsuot ng mga tradisyunal na kasuotan hanggang sa kahulugan ng mga liriko ng kanilang mga kanta, lahat ng iyan ay makikita sa listahang ito:

“Maharani” - Lakambini, ako na lang ang ‘yong Lakan

Magsisimula tayo sa kanilang pinakasikat na kanta na ang pamagat ay nangangahulugang “dakilang reyna”! Kasama sa music video si Jhoanna ng BINI, makikita natin silang sumasayaw ng Singkil, isang sayaw na umuugat sa tradisyon ng mga Maranao noong sinaunang panahon at may impluwensya ng mga tradisyong Islam. Ito’y ginagamitan ng mga malaking poste ng kawayan na sumusunod sa kumpas ng kanta. Sinusundan nila ang bahagi ng isang epikong Maranao, kung saan gumanap si Jhoanna bilang Prinsesa Gandingan at ang miyembro na si Taneo bilang Prinsipe Bantugan. 

ALAMAT. (2023, January 31). ALAMAT - 'Maharani' (Short Film M/V) [Video]. YouTube. https://youtu.be/vyBd63ojxMU?si=vF5z3nRn1y8Y91cx 

ALAMAT - 'Maharani' (Short Film M/V)

“Dayang” - Kalasahan ta kaw at pipiliin ka sa bawat araw, tangi kong dayang

Ito ang sequel ng Maharani na nangangahulugang “prinsesa” sa wikang Tausug, isang grupo ng mga Pilipinong Muslim na naninirahan sa Sulu. Sa wika ng Tausug, ang lyrics na “Kalasahan ta kaw” ay nangangahulugang “mahal kita”! Bukod sa wika, ang kanilang choreography ay kumuha ng inspirasyon sa mga sayaw at martial arts mula sa Southern Philippines tulad ng Pangasik, ang panlalaking bersyon ng Pangalay na nagpapakita ng martial movements. Ang Pangalay ay pinaniniwalaang nagmula sa pre-Islamic at Buddhist na konsepto ng mga anghel at ito’y sinasayaw sa mga kasalan at kapistahan (Camus, 2023). Ang iba pang mga sayaw na kanilang pinagkunan ng inspirasyon dito ay ang Kuntaw, isang sinaunang uri ng martial arts na ginagamit ng mga Pilipinong Muslim sa panahon ng mga Espanyol bilang proteksyon (robin-ho, 2018). Ang Silat na isang uri rin ng martial arts na inaaral sa Mindanao (PHILSILAT, n.d.), at ang Tariray, isang uri ng sayaw na nagmula sa Sitangkai, Tawi-Tawi Province sa Timog na bahagi ng Pilipinas kung saan sila ay gumagamit ng kawayan o shell clappers na tinatawag na bola’-bola’ habang ginagalaw ang mga balikat at paa upang magpahayag ng mga emosyon sa sayaw (Santamaria, 2017).   

ALAMAT. (2024, March 26). ALAMAT - 'Dayang’ (Official M/V) [Video]. YouTube. https://youtu.be/WawK3ooD2j8?si=6bOXmSZtOkqJrw6l

ALAMAT HANDA 'RAP: [VLOG] 'Dayang' Dance Documentation

ALAMAT - 'Dayang' (Official M/V)

“Day and Night” - I think about you, adlaw ug gabii, adlaw ug gabii

Ito ang pinakauna kong napakinggan at paborito kong kanta mula sa kanila dahil sa mahusay na paghalo ng tradisyunal at modernong instrumental music sa pamamagitan ng paggamit ng kudyapi, angklung, at bamblong! Laganap ang paggamit nila ng mga pahayag na Cebuano tulad ng “gimingaw kaayo ko nimo” na nangangahulugang “I miss you” at “naghunahuna ko nimo” na ibig sabihin ay “iniisip kita.” Bukod dito, kumuha ng inspirasyon ang kanilang music video sa mitolohiya ng mga Bikolano, ang Magindara o “aswang ng dagat” na gumagamit ng kanilang nakakahalina na boses upang mang-akit ng mga mangingisda na kanilang kinakain at minsan, para sila’y iligtas kapag nalulunod (Gaverza, 2016). 

ALAMAT. (2023, June 14). ALAMAT - 'Day And Night' (Official M/V) [Video]. YouTube. https://youtu.be/lgrsWlCu4CA?si=fmLxxaFqbwywSoR2

Dagdag dito, sila’y makikitang nagsusuot ng mga kasuotan at kagamitang katutubo na nagmula sa Bicol.

ALAMAT. (2023, June 14). ALAMAT - 'Day And Night' (Official M/V) [Video]. YouTube. https://youtu.be/lgrsWlCu4CA?si=fmLxxaFqbwywSoR2

ALAMAT - 'Day And Night' (Official M/V)

“Kasmala” - Kasmala, talagang kakaiba

Ang pamagat na Kasmala ay pagbabaliktad ng salitang malakas. Ang kanilang music video ay nakasentro sa mga nangyari sa 1904 St. Louis World Fair kung saan itinanghal ang mga Pilipino, lalo na ang mga Igorot, bilang mga hayop sa isang zoo sapagkat sila ang tinaguriang “most uncivilized tribe in the Philippines” dahil sa kanilang kakaibang kulay ng balat, katangian ng mukha, at paraan ng pamumuhay. Ipinapahiwatig ng Kasmala ang lakas ng mga Pilipino upang tumindig sa ganoong kahihiyan at sabihing tayo’y higit pa sa kung ano ang pananaw ng mga dayuhan. 

ALAMAT. (2021, July 15). ALAMAT - 'kasmala' (Official M/V) [Video]. YouTube. https://youtu.be/_5Y_mTfBh3o?si=_KfVQI3qhLncrJHL

ALAMAT - 'kasmala' (Official M/V)

“Aswang” - Pag-ibig ko sa'yo'y kailanman 'di guguho kahit pa maging kang aswang

Tulad ng Day and Night, ang kanta na Aswang ay nagmula sa pinakasikat na halimaw sa alamat ng Pilipinas. 

ALAMAT. (2022, October 28). ALAMAT - 'Aswang' (Official M/V) [Video]. YouTube. https://youtu.be/oRfaArQHVXQ?si=5uR3x-r7Hhuao462

Ayon sa mga alamat, ang aswang ay isang halimaw na ang itsura ay ang karaniwang babae sa araw ngunit pagsapit ng gabi, ito’y naglilipat ng anyo. Maging ito ay aso, ibon, o baboy, mayroon itong natatanging katangian at ito ay ang kanilang mahahabang dila at paglakad nang nakabaliktad ang kanilang mga paa (Geller, 2016). Kahit na maging kang aswang, mamahalin ka pa rin ng ALAMAT!

ALAMAT. (2022, October 28). ALAMAT - 'Aswang' (Official M/V) [Video]. YouTube. https://youtu.be/oRfaArQHVXQ?si=5uR3x-r7Hhuao462

ALAMAT - 'Aswang' (Official M/V)

Ang patuloy na pagpapakita ng ALAMAT ng ating mayamang kultura sa pamamagitan ng paghalo ng tradisyunal at modernong elemento sa kanilang mga kanta na may himig ng pag-ibig ay makakatulong sa pagpukaw ng atensyon ng mga estudyanteng interesado sa ating kultura at nais na yakapin ito. Mula sa paggamit ng iba’t ibang wikang Filipino, pagpapakita ng tradisyunal na sayaw at kasuotan sa kanilang mga music videos, hanggang sa kanilang kabigha-bighani na mga boses, ang ALAMAT ay isang grupo na nagpapakita ng lubos na pagmamahal sa ating kultura. 

“Isapuso, isapuso ang pagka-mandirigma!”

//ni Mayden Bartolabac

Mga Sanggunian:

Batislaong, A. (2023, June 20). Jane De Leon And Other Pinoy Culture References in ALAMAT’s Day and Night’ Music Video. NYLON Manila. https://nylonmanila.com/pop-culture/pinoy-culture-references-alamat-day-and-night-music-video/

Bautista, R. (2021, July 16). ALAMAT Takes On Colonialism And Anti-Asian Hate in Their Latest Comeback Kasmala. NYLON Manila. https://nylonmanila.com/pop-culture/alamat-asian-hate-colonialism-latest-comeback-kasmala/

Camus, M. (2023, September 21). Pangalay Traditional Dance. Sinaunang Panahon. https://sinaunangpanahon.com/pangalay-traditional-dance/

Csu East Bay. (n.d.). Tausug. https://www.csueastbay.edu/museum/virtual-museum/the-philippines/peoples/tausug.html#:~:text=The%20name%20%22Tausug%22%20supposedly%20means,as%20well%20as%20the%20Philippines.

Cruz, H. J. (2024, September 1). Get to know Filipino pride boy group, ALAMAT. GMA network. https://www.gmanetwork.com/entertainment/celebritylife/news/21391/get-to-know-filipino-pride-boy-group-alamat/photo/291013/alamat

Gaverza, K. (2016, August 28). Magindara, Guardian Sirena or Cannibal of the Sea? The Aswang Project.https://www.aswangproject.com/magindara/

Geller. (2016, October 21). Aswang. Mythology.net. https://mythology.net/monsters/aswang/

Mohan, C. (2020, April 4). The Evolving Southeast Asian Martial Art of Silat. One. https://www.onefc.com/lifestyle/the-evolving-southeast-asian-martial-art-of-silat/

Pineda, A. (n.d.) Singkil: The Enchanting Princess Dance of the Maranao. Pinas Culture. https://pinasculture.com/singkil-the-enchanting-princess-dance-of-the-maranao/

Robin-ho. (2018, July 15). Kuntaw: Ancient Filipino Martial Art. Scorum. https://scorum.com/en-us/martialarts/@robin-ho/kuntaw-ancient-filipino-martial-arts

Santamaria, MCM. (2017, July). Professor Santamaria Discusses Igal Tariray in Traditional Music Conference in Ireland. Asian Center University of the Philippines. https://www.ac.upd.edu.ph/index.php/resources/news-announcements/1014-santamaria-igal-tariray-world-music-conference-limerick

The Asian American Education Project. (n.d.). 1904 World's Fair-Exhibition of the Igorot Filipino People. https://asianamericanedu.org/1904-worlds-fair-exhibition-of-the-igorot-filipino-people.html

[akonaman]

Doc Willie Ong’s new video about his cancer.

May nabanggit siya na because of stress related sa bashing yung one of the reasons bakit daw siya nag cacancer. Actually madami na kong videos na napanood na maa prone sa sakit yung mga taong dinadamdam yung sama ng loob nila/emotions instead of letting it out. Nalimutan ko yung doctor na napanood ko na nag share about dun pero simula napanood ko yun dun ko narealize na okay lang na mareklamo ako minsan or im letting my emotions out all over the place kase it’s healthy.

May cancer yung mentor ko sa OJT nung 2017 and I was with her kahit sa mga hospitals just to check any other alternatives other than doing chemo. I’ve learned about different procedures ng diff doctors and i would say na wala talagang specific reason sila bakit nag kaka cancer yung mga tao. No exact medicine din pero chemo is something painful yet somehow effective for some. I know how hard it was for her para mabuhay, mag chemo at lumaban. Tho cancer free na siya nung 2018 she died a year after that and I was so sad na ang lungkot ng pagkawala niya. She was always proud of me ans gusto niya ituloy ko yung sinimulan niya at ako daw yung pumalit sa kanya sa senate pag wala na siya. Pero it wouldn’t be the same again without her. And i don’t wanna go back there dahil di kaya ng prinsipyo ko.

One thing i will treasure is kung gaano ka essential to let your feelings and emotions be heard or kahit di pa yan pakinggan ng iba, find an outlet where you can just let it out. After years of being with wordpress, lumipat naman ng tumblr. HAHA. I know i don’t have much friends but if it’s the only way for me to survive and be at home then i’ll stick with it.

[greystreetbarcelona]

Grey St. entrevista a Atzurada

¡Hola amigues! Hoy hablamos con Mariona, la mano creadora de las cianotipias más bellas del condado.

¿Qué es Atzurada? ¿Cómo lo definirías para quienes aún no conocen el proyecto?

Atzurada es un proyecto donde he podido unir varias inquietudes entre mi mundo interior y la estética que me atrae. Es una mezcla entre retro, esotérico, íntimo, salvaje, oculto, femenino. Hago muchas referencias a la muerte, a lo instintivo. Me apoyo también en frases de libros, películas y canciones que me impactan y me resuenan su mensaje. Lo principal en todo lo que creo es la técnica que uso: la cianotipia. Con esta técnica puedo experimentar en distintos materiales, sobretodo papel y textil. 

Podrías explicarnos qué son las cianotipias, brevemente.

La cianotipia es una técnica muy antiguo que se inventó en 1842 por el biólogo John Herschel. En aquel momento estaba investigando el poder encontrar una fórmula para hacer un registro fotográfico de plantas, ya que la fotografía de la época era muy cara. Aunque la cianotipia no es exactamente un revelado fotográfico per se sí que permite registrar muchísimos objetos con mucho detalle. Se usan un par de químicos (ferriacianuro de potasio y citrato de amonio) que, mezclados entre sí, hacen una mezcla sensible a la luz UV (el sol). La mezcla se trabaja en la oscuridad y tiene un tono amarillo, cuando la exponemos al sol se oxida y cambia al característico azul que le da el nombre a la técnica. Es una técnica muy alquímica y mágica. Lo que más me gusta es que cuesta muchísimo controlar el resultado y siempre se trabaja con un punto de incertidumbre y de error.

¿Cuál es la historia detrás del nombre Atzurada?

Atzurada’ de ‘atzur’: color azul en heráldica (ciencia que estudia el arte del uso de emblemas hereditarios). Cuando buscaba un nombre para este proyecto quería ser sútil y evitar usar términos como ‘cianotipia’, ‘azul’, ‘blue’, etc. y también quería un nombre catalán. No es que sea yo muy nacionalista pero son mis raíces y me gusta poder mantener este lazo con ellas teniendo en cuenta que me comunico, en un 80%, en castellano. Hice una buena búsqueda y encontré "atzur", que viene del persa y que se introdujo en el catalán a través del italiano (azzurra). Investigando un poco más descubrí que el escudo de mi familia, Mercader, contiene este azul. 

¿Cómo fue tu recorrido como artista y el camino que te llevó a trabajar con esta técnica?

La verdad es que me ha costado muchísimo (y aún me cuesta!) la palabra artista. Nunca terminé los estudios oficiales de arte y eso, durante muchos años, me ha creado inseguridad. Dibujo y pinto desde pequeña y en el cole había muchas expectativas puestas en mi en cuanto a mi futuro artístico y eso, cuando dejé los estudios en bachillerato, me creó mucha frustración. Tanta que hasta escogí otros caminos laborales y dejé apartado todo el mundo artístico! Pero bueno, la cabra tira al monte ¿no? Así que creo que hay cosas, como la creación, que no se pueden evitar. Hice algunos estudios de diseño de moda, de ilustración y sobretodo estuve muchos años yendo a un taller de serigrafía con Sergio Rocha, un profe que me devolvió las ganas y me dió mucho impulso. De 2012 a 2016, más o menos, estuve haciendo joyas de tela con un proyecto que nombré Sempervirens. Con ese proyecto pasé mis primeros veranos en Berlin vendiendo en la calle con mi maleta. En 2018 cree La Noche Project que ha sido un proyecto donde me he abierto muchísimo y he crecido como persona. Me ha permitido conectar con muchísima gente y también mantenerme económicamente. Durante 6 años he estado creando arte, haciendo lecturas de  tarot y astrología y dando clases. Finalmente el otoño pasado, y después de un año sintiendo que llegaba el final, decidí cerrarlo y empezar con las cianotipias. Todo este mundo en azul surge en una residencia artística, Liminalica, dónde traje el proyecto de la creación de un tarot (que está a punto de salir!). En un principio solo iba a presentarlo en fotografía pero finalmente me lié con la cianotipia… ahí se me abrió un mundo y empecé a experimentar hasta día de hoy! Y, principalmente, creo que una de las cosas que marcan más mi recorrido es la autogestión. Me gusta hacer lo que me da la gana, a mi manera. Me encanta todo el tema DIY, pero no esta corriente más naïf de cosas cuquis (me encanta lo cuqui, por supuesto) sino más bien el lado más punk, más cercano a la contracultura, al fanzine. Me gusta mucho que se note que esta hecho a mano, desde la obra final al packaging, la parada, las fotos de promoción, etc. que no sea ‘limpio’ del todo, no sé si me explico.

¿Qué parte del proceso de creación disfrutas más?

El de la creación sin duda. Este puede ocurrir de distintas formas. A veces es el trabajo más digital: crear los collage en la tablet. Y otras hago collage directamente en el papel con diferentes transparencias. Creo que cualquier artista estará de acuerdo conmigo que lo mejor del arte es crear y jugar con cosas nuevas y lo peor es la producción, que suele ser monótona y aburrida.

¿Cuál es el desafío más grande que te trajo este proyecto?

Creo que los tiempos. Todas las láminas las hago una a una tiñendo el papel con café, aplicando el químico de la cianotipia, exponiendo al sol y revelando. También suelo pintarlas a mano con dorado, que queda muy chulo. Aunque suelo trabajar en serie al final es un trabajo muy artesanal. A día de hoy llevo bastante bien los resultados pero he tenido que hacer muchísimas cagadas! 

¿Qué efecto buscas o esperas generar con tus láminas?

Principalmente que te entren por los ojos. No quiero ser falsa y decir que todo el trabajo que hago es intenso y profundo, por que no es verdad. Trabajo mucho con la estética y me gusta que las cosas sean bellas (el concepto de belleza es muy personal). Para mí la belleza es importante: cuidar tu espacio, cuidar tu imagen. Expresar tu ser con tu vestimenta, con tu casa, etc. creo que puede ayudar a sentir raíz con unx mismx. 

A parte de eso, sí, hay láminas que tienen mensajes muy concretos. Si esos mensajes te llegan y te resuenan me hace muy feliz. Para mí hay frases que son como recordatorios. Ojalá haya gente que tenga alguna de mis láminas de esa manera y le ayude a volver a sí mismx.

Si quieres tu propia Atzurada original puedes venir a buscarla a Grey Street Barelona (Jovellanos, 1 - El Raval). ¡Te está esperando!