#homo-erotisch | Explore Tumblr posts and blogs

andrzejbudzinski · 5 years ago

Text

Was ist die Homosexualität?

Vor vielen Jahren sah ich den Film «Am Anfang war das Feuer»1, in welcher die Geschichte des Homo Sapiens erzählt wird. Vor 80.000 Jahren, hing das Überleben der Menschen primär vom Besitz des Feuers ab. Für diese primitiven Wesen, blieb das Feuer ein mysteriöses Objekt, bis sie lernten es zu entfachen. Das Feuer musste der Natur gestohlen, am Leben erhalten, von Wind und Regen geschützt und von jedem Feind verteidigt werden. Das Feuer wurde ein Symbol der Macht und ein Synonym von Überleben. Diejenigen, die das Feuer hatten, besassen das Leben. In der Geschichte, wurde der Stamm der Cro-Magnon Ulman von den Wagabus angegriffen, ein Gruppe von Homo Erectus. Während der Flucht, fiel der kleine Herd, der seine Reserve von Feuer darstellt, Quelle von Leben und Wärme, ins Wasser. Drei von ihnen gingen auf der Suche nach dem Feuer und es gelang ihnen, es an einem Stamm von Neandertalern - Kannibalen zu stehlen. Bei dem ganzen Trubel, gelang es eine junge Frau von Homo Sapiens mit dem Namen Ika, die eine Gefangene der Kannibalen war, sich von den Fesseln zu befreien und schloss sich der Reise der drei Cro-Magnon an. Zwischen dem Anführer der Jäger und der jungen Frau entstand eine Bindung. Während der Rückreise, kamen die drei mit dem Stamm von Ika in Kontakt. Von ihnen lernen sie auch die Technik, um das Feuer zu entfachen. Im Film ist auch eine erotische Szene vorhanden, in der Ika die Wollust von zwei Männern entfacht, mit einem paart sie sich, wohingegen sie den anderen zurückweist. Der zurückgewiesene Mann, um das erotische Feuer zu löschen, versucht sich seinem dritten Gefährten zu nähern, der ein Mann ist. Jedoch trifft er auf einem Protest, auch in gewaltsamer Art. Diese Szene zeigt, dass auch vor 80.000 Jahren eine homosexuelle Tendenz gab, die vom primitiven Mann zurückgewiesen wurde. Natürlich ist es kein Beweis, aber nur die Phantasie und die Intuition vom Regisseur.

Die Frage, die spontan auftaucht aber ist, auf Intelligenzbasis und nicht auf Kenntnisbasis, besassen die primitiven Männer unser gleiches Denkvermögen? Es scheint, als wollen sie deutlich das aufzeigen, was in Einklang mit der Natur ist und was nicht, etwas, was dem Mann des einundzwanzigsten Jahrhundert oft unklar ist. In der Tat können wir in der heutigen Zeit eine seltsame Tendenz beobachten, die immer mehr zu einem Druck am werden ist:

etwas als normal zu betrachten, was es nicht ist,

etwas natürliches, was gemäss der Natur nicht ist,

die grundlegenden Gesetze der Natur des Menschen in Frage zu stellen, die gestern unbestreitbar waren, heute hingegen sind sie zur Debatte gestellt.

So fragt man sich: Was ist die Familie? Die Ehe? Wenn man die traditionelle Ehe in der Vergangenheit betrachtet, ist es als Vereinigung zwischen Mann und Frau vorgesehen worden2. Heute aber, wird die Glaubhaftigkeit solcher Vereinigung in Frage gestellt und diejenigen, die auf traditionelle Weise denken, werden als veraltet angesehen, mit mittelalterlicher Mentalität. Die Idee, die LGBT3 aufzwingt, ist die von einer homosexuellen Vereinigung-“Ehe”, das heisst zwischen Menschen mit gleicher Sexualität, zwischen zwei Männer oder zwei Frauen. Aus ihrer Sicht, sei eine solche „Vereinigung“ im Einklang mit der Natur. Mit welcher Natur? Sicherlich nicht mit der Natur nach dem Willen Gottes, aber mit der nach der Erbsünde, sprich mit der verformten Natur. Das hilft uns, Jesus zu verstehen: “[43] Es gibt keinen guten Baum, der schlechte Früchte bringt, noch einen schlechten Baum, der gute Früchte bringt. [44] Denn jeden Baum erkennt man an seinen Früchten: Von den Disteln pflückt man keine Feigen und vom Dornstrauch erntet man keine Trauben. [45] Der gute Mensch bringt aus dem guten Schatz seines Herzens das Gute hervor und der böse Mensch bringt aus dem bösen das Böse hervor. Denn wovon das Herz überfliesst, davon spricht sein Mund”

(Lk 6,43-45)

Die Homosexualität, im Regelfall, mit ihrer Ideen, ist die Frucht der verformten Natur des Menschen. Angesichts dessen, können die Familie und die Ehe mit der Homosexualität verbunden werden?

1 Am Anfang war das Feuer (Originaltitel: La Guerre du feu) ist ein Abenteuerfilm von 1981 frei nach der Romanvorlage von J.-H. Rosny aîné unter der Regie von Jean-Jacques Annaud. Es handelt sich um ein Abenteuerfilm prähistorischer Umgebung, dessen eigentümlichen Eigenschaft ist, dass die Darsteller sich nur mit Gesten und kehligen, unverständlichen Tönen ausdrücken. Um diese gewagte Wahl wirksam zu machen, hat sich Annaud von mehreren Beratern Gebrauch gemacht: der Schriftsteller Anthony Burgess, bekannt dafür, eine künstliche Sprache kreiert zu haben, der Nadsat, für sein Roman Uhrwerk Orange, eine fiktive Sprache für den Film der Ulam; der Ethiker Desmond Morris hat sich hingegen mit der Gesten-Sprache befasst. https://de.wikipedia.org/wiki/Am_Anfang_war_das_Feuer (verglichen 17.07.2019)

2 Der Artikel 16 der Allgemeiner Erklärung der Menschenrechte bestätigt: Heiratsfähige Männer und Frauen haben ohne Beschränkung durch Rasse, Staatsbürgerschaft oder Religion das Recht, eine Ehe zu schliessen und eine Familie zu gründen. Sie haben bei der Eheschliessung, während der Ehe und bei deren Auflösung gleiche Rechte. Die Ehe darf nur auf Grund der freien und vollen Willenseinigung der zukünftigen Ehegatten geschlossen werden. Die Familie ist die natürliche und grundlegende Einheit der Gesellschaft und hat Anspruch auf Schutz durch Gesellschaft und Staat.

3 LGBT ist ein Kürzel, der als Oberbegriff für Lesbian, Gay, Bisexual und Transgender, also Lesbisch, Schwul, Bisexuell und Transgender verwendet wird. Seit den Neunzigern in Gebrauch, ist sie eine Anpassung der seit Mitte der 1980er Jahre verwendeten Abkürzung LGB als Ersatz für die negativ konnotierte Beschreibung homosexuell. Das Akronym ist zu einer automatischer, konventioneller Designation geworden und ist von der Mehrheit der sozialen Einrichtungen und Medien übernommen worden, die auf Sexualität und Geschlechtsidentität basiert sind. https://de.wikipedia.org/wiki/LGBT (verglichen am 17.07.2019)

https://www.andrzejbudzinskivitasana.it/tedesco.html

#Homosexualität #gay #bisexual #transexual #lgbt #gender

1 note · View note

stuyfssportverhalen · 3 years ago

Text

Fixing

De hel zal die dag ongetwijfeld vol zijn geweest, want een normaal mens overleefde zo’n val niet. Georges Sérès wél. Die bewuste dag in de zomer van 1909, was het geluk mét George. Zo’n dag dat niets verkeerd kan gaan. Georges Sérès, beroepsstayer en gegangmaakt door Werner Kruger een dikke Duitser, achter wiens pronte kont het goed toeven was. En nee, dit is geen homo-erotisch stukje, maar…

View On WordPress

#George Hoogenkamp #George Sérès #Orgaan-Rijwielen-Motor.

0 notes

haikosleumer · 3 years ago

Photo

Exhibition: Queer Ontology: Leo Maher & Leon Stoffelen - at Willem Twee Art Space, ‘s-Hertogenbosch | Curator: Haiko Sleumer

Leo Maher & Leon Stoffelen

Queer Ontology

2 april t/m 29 mei 2022

Kunstenaars Leo Maher (VK) en Leon Stoffelen (NL) werken beiden rondom thema’s als heteronormativiteit, homoseksualiteit en queercultuur. De term queer refereert meestal aan het verzet of het zich willen afzetten tegen de standaard heteronorm en trekt tegelijkertijd elk mogelijk hokje in twijfel. Queer – een synoniem voor vreemd en excentriek – werd in het zestiende-eeuwse Engeland een scheldwoord voor homo’s. In de jaren tachtig van de vorige eeuw werd de term toegeëigend door de lhbti-gemeenschap. Queer heeft nu een activistische betekenis en kan gebruikt worden door alle mensen die het niet eens zijn met seksuele- en gendernormativiteit. Het hedendaagse gebruik van queer verzet zich niet enkel tegen heteronormativiteit, maar tegen alle mogelijke manieren van categoriseren. In zowel het werk van Maher als Stoffelen speelt beeldvorming een rol, doordat ze allebei vorm geven aan queercultuur.

Maher, alumnus van Design Academy Eindhoven, vervaardigt sculpturale meubelstukken die op uiteenlopende wijze refereren aan de geschiedenis van homoseksualiteit. Naast de praktische functie van de meubelstukken, staan de objecten ook symbool voor specifieke verhalen uit de queergeschiedenis. Maher laat zien hoe hedendaagse stereotyperingen en fenomenen terug te voeren zijn op eeuwenoude verhalen. Door het onderzoeken van deze verhalen ontwikkelt Maher met zijn meubelstukken een historiografie van de queergeschiedenis.

Stoffelen, alumnus van Academie Beeldende Vorming in Tilburg en Hogeschool voor de Kunsten Utrecht, speelt in zijn schilderijen met de simulatie van homo-erotische en clichématige beelden. Een simulatie die afgeleid is van een commerciële en pornografische beeldtaal. Beelden die gekarakteriseerd kunnen worden door hun algemeenheid en inwisselbaarheid. De figuratieve scènes lopen uiteen van levensgrote portretten, een huiselijke omgeving tot schilderachtige landschappen. Hieraan worden verlangen, erotiek en een vleug escapisme toegevoegd.

Curator: Haiko Sleumer

0 notes

rcvandenboogaard · 7 years ago

Text

Berlijn, stad van de zonde

Even een kijkje kunnen nemen in het verleden - een onmogelijkheid natuurlijk, en altijd een leuk gedachte-experiment. Maar waarheen? Bovenaan mijn lijstje staat Berlijn in de jaren 1920. Ik weet wel: het Oude Rome zou veel belangwekkender zijn, om over het Oude Athene nog te zwijgen. Naar weinig historische omstandigheden ben ik echter zo nieuwsgierig als naar Berlijn tussen 1918 en 1933. De gronden van mijn fascinatie geven daarbij ernstig te denken: de hoofdstad van de Weimar-republiek was in deze jaren onder andere een ongekende poel der zonde waarin het in sommige opzichten prettig wentelen geweest moet zijn. De trauma’s van de Eerste Wereldoorlog en het failliet van elke moraal, de hyperinflatie in de eerste naoorlogse jaren, de hoge werkloosheid en de voortdurende bedreiging van de eerste democratie uit de Duitse geschiedenis door revanchisten en extremisten van allerlei slag, zorgden voor een sfeer waarin alles mogelijk leek, en ook vaak was. Dat had ik wel eens willen beleven - tegen beter weten in.

Tijdmachines bestaan niet. Gelukkig is er nu Babylon Berlin, de duurste televisieserie ooit in Europa gemaakt. Twee seizoenen van elk acht afleveringen zijn af, en nu ook in Nederland te zien. De (voornaamste) regisseur van het project is Tom Tykwer (van Lola rennt) en het geheel is losjes gebaseerd op een in het Berlijn van de Weimar-republiek spelende misdaadroman van Volker Kutscher (die ik niet gelezen heb). Er zijn twee centrale personages: de Keulse politie-inspecteur Gereon Rath (Volker Bruch), naar Berlijn gedetacheerd om stiekem gemaakte bordeelfoto’s van een Keulse notabel op te sporen en te doen verdwijnen, en Charlotte Ritter (Liv Lisa Fries, zie afbeelding boven), een meisje uit de arbeidersklasse dat de eindjes aan elkaar knoopt door ‘s nachts in een nachtclub annex bordeel aan de uiteenlopende seksuele wensen van de klanten te voldoen, maar eigenlijk bij de moordbrigade van de politie wil werken.

Beide hoofdrollen pakken enorm goed uit: de kijker kan zich met beiden uitstekend identificeren, ondanks hun niet geringe persoonlijke problemen. Inspecteur Gereon, die in de oorlog aan het front heeft gevochten, lijdt aan een morfine-verslaving en een ernstig moreel probleem: hij is al vele jaren smoorverliefd op de vrouw van zijn broer. Die broer is echter aan het front omgekomen, misschien zelfs door de hand van Gereon - wat er in de loopgraaf precies gebeurd is, laat zich uit de nachtmerrie-achtige scenes moeilijk opmaken. Maar nog mooier is de rol van Charlotte: een meisje dat er eigenlijk nogal gewoontjes uitziet en heldhaftig het hoofd boven water houdt, onder andere door haar werk in het bordeel. Maar net zo lief neemt ze een administratief baantje op het hoofdkwartier van de politie aan, waar ze Gereon leert kennen.

Zoals vaak bij series wordt er al in het begin een veelheid aan verhaallijnen uitgezet - de makers zouden naar verluidt ook graag een derde en vierde serie maken. Maar indrukwekkend is de manier waarop de handeling verweven is met de eigenaardigheden van Berlijn in de jaren 20: Russische intriges, nationalistische samenzweringen, armoede, het nachtleven met zijn blote revues en homobars en wat niet al. Dit alles had makkelijk in kitsch kunnen ontaarden, of in de ongemakkelijke romantisering die veel historische films kenmerkt. Maar dat gebeurt niet, omdat de benadering door Tykwer c.s. van de personages niet historiserend is. Het beeld van de metropool, de kleding, de rekwisieten etc. zijn wel historisch - daar is een groot deel van het budget duidelijk heen gegaan. Maar de personages gedragen zich alsof zij onze tijdgenoten zijn, met een directheid die wij met onze moderniteit associëren.

Wat dit betreft is er een opmerkelijk verschil met de vorige grote tv-serie die over Berlijn in de jaren twintig gemaakt was: Berlin Alexanderplatz van Rainer Werner Fassbinder uit 1980, naar de gelijknamige roman van Alfred Döblin. Berlin Alexanderplatz is een nogal deprimerend verhaal, over ene Franz Biberkopf die, uit de gevangenis ontslagen, in een nogal wreed en miezerig beschreven Berlijn probeert een nieuw leven te beginnen, maar daarbij toch grotendeels in de misère blijft hangen.

Babylon Berlin daarentegen behoudt een welhaast lichtvoetige toon, ondanks alle wandaden, corruptie en geweld waarmee de personages te maken krijgen. Vooral Charlotte straalt zorgeloosheid uit: Hopla, wir Leben. Het heeft geen zin al te lang stil te staan bij de dingen, want dat stoort bij het overleven in de Grossstadt. Er is geen tijd voor moraal, er moet worden aangepakt. Tempo. Zoals Fassbinders Berlijn het wat zeurderige pessimisme van de jaren zeventig uitstraalde - no future - zo is het Berlijn van Tykwer een metropool die in 1929 begerig de toekomst omarmt. Wij kijkers weten natuurlijk dat die toekomst er niet zal zijn: vanaf 1929 slaat de economische crisis toe en een paar jaar later maakt de Nazi-dictatuur een eind aan de pret. De makers van Babylon Berlin vermijden echter zorgvuldig van hun serie een hymne aan ‘dansen op de vulkaan’ te maken - het zou interessant zijn te zien hoe ze met het somber toekomstperspectief omgaan als het tot een derde en vierde serie komt.

Ik was correspondent in Berlijn vlak nadat in november 1989 de Muur gevallen was en je de zo lang gedeelde stad weer als één stad kon beleven, bijvoorbeeld omdat je in afzonderlijke tracé’s opgedeelde lijnen van de S-Bahn weer van begin tot eindpunt kon gebruiken. Pas toen werd mij eigenlijk duidelijk wat voor een enorm grote metropool hier, rond de oevers van de Spree, was ontstaan in de tweede helft van de XIXde eeuw: al die eindeloze wijken met huurkazernes en gebouwen in de zogeheten Gründer-stijl. Manhattan wordt aan alle kanten door water begrensd en de XIXde-eeuwse boulevards van Parijs lopen door een stad die duidelijk al veel ouder is. Maar in Berlijn ontbreekt een dergelijk houvast - het is een ontzagwekkende, reusachtige stad zonder einde, een urbane explosie van het moderne, in 1929 nog maar 59 jaar verenigde Duitsland.

In de tijd dat ik er woonde waren er nog Duitse politici die wilden dat het knusse Bonn, aan de Rijn, na de val van de Muur de hoofdstad van Duitsland zou blijven - als een testimonium dat het moderne Duitsland niet meer richting exces en grootheidswaanzin zou drijven. Dat leek me een slecht idee: wat kon er in ‘s hemelsnaam van deze reuzenstad terecht komen als de stad niet opnieuw het administratieve centrum van Duitsland zou worden? Want de industrie, die in belangrijke mate voor de historische groei van Berlijn verantwoordelijk was, bestond immers nauwelijks meer. Het is gelukkig goed afgelopen met Berlijn, zozeer zelfs dat iedereen er nu wil wonen en de huizenprijzen - voor het eerst sinds de jaren negentig - er de pan uitrijzen.

Het Berlijn van nu is zeker een levendige, dynamische stad, maar toch niet helemaal meer het uit de hand gelopen experiment in stedelijke cultuur van de jaren twintig. Je zou licht kunnen denken dat die faam van Berlijn als de stad waar alles kon en ook gebeurde, een achteraf bedacht nostalgisch sprookje was, net als de verhalen over de roaring twenties in Parijs, waarin Woody Allen zwelgt in zijn aardige, maar hoogst romantiserende film Midnight in Paris. Maar gelukkig zijn er voldoende archieven, romans en films bewaard om te laten zien dat het Berlin van de jaren twintig meer is dan het product van verheerlijking achteraf.

Dat wordt bijvoorbeeld duidelijk uit het boek Voluptuous Panic van de Amerikaanse historicus Mel Gordon, waarin het vooral om seks en erotiek in het Berlijn van de jaren twintig gaat - aspecten die in Babylon Berlin geen geringe rol spelen. Vooral het nachtleven heeft Gordons aandacht, met al zijn bordelen, homo- en lesbo-bars, naaktdans en wat dies meer zij. Jammer dat we in die sensuele wereld, waarin vrolijke transgressie heel gewoon was, niet voorzichtig een kijkje meer kunnen nemen. Maar dankzij Babylon Berlin pikken we toch een aan onze tijd aangepast graantje mee.

Babylon Berlin is in Nederland te zien op Videoland, de betaalsite van de Nederlandstalige RTL. De ARD begint in het najaar met de serie op haar kanaal Das Erste. Videoland bevat, behalve veel treurig stemmende oude RTL-programma’s, nog meer goede series, zoals de nieuwe serie Twin Peaks van David Lynch en The Handmaid’s tale.

Mel Gordon: Voluptuous panic - the erotic world of Weimar Berlin, Feral House 2008; ook in Duitse uitgave als Sündiges Berlin, Index Verlag 2011.

Een trailer van de serie Babylon Berlin is HIER te zien.

Een onovertroffen beeld van Berlijn in de jaren twintig biedt nog altijd de (stomme) film Symphonie der Grossstadt van Walther Ruttmann uit 1927, die HIER te zien is.

Afbeelding boven: Liv Lisa Fries als ‘Charlotte’ in Babylon Berlin. Afbeeldingen onder: 1. De befaamde naaktdanseres Anita Berber in haar succesnummer ‘Kokain’. 2. Twee kostuums uit de revue ‘Alles nackt’ (1927). 3. Reclame voor erotisch amusement (1927). (Afbeeldingen uit Voluptuous panic). 4,5,6. Stills uit Babylon Berlin.

4 notes · View notes