#homo viator

[quotessentially]

From Gabriel Marcel’s Homo Viator

[apesoformythoughts]

“Christianity offers man, not a bottomless pit, but solid ground—grounding in God, of course, and not in self. To place oneself on this solid ground involves relinquishing one’s own ground. The sinner wants to stand on his own, not on God. And whoever tries to stand both on God and on his own is sure to fall into the bottomless space in between. The realization, or even just the experience, that one is standing in this bottomless pit presupposes that one has stopped walking—walking on God’s ground or making the passage from one’s own ground to God’s. Living, efficacious faith means to walk, to be under way. Everyone who walks has ground under his feet […]

Whoever believes, whoever reaches out for faith, takes a real step, and while he steps he cannot simultaneously philosophize about the possibility of stepping, cannot reflect introspectively upon the passage from himself to God and have it in his grasp […] When man is really walking, God has already provided for the possibility of walking and solved the problem of continuity […]

The uneasy conscience that many Christians have, and the anxiety based on it, do not come about because they are sinners and backsliders but because they have stopped believing in the truth and efficacy of their beliefs; they measure the power of faith by their own weakness […] They do something that Christians are forbidden to do: they observe faith from the outside; they doubt the power of love; they deprive themselves of the power of love; and they lie down to rest in the chasm between the demands of Christianity and their own failure, in a chasm that, for a Christian, is no place at all. Is it any wonder that anxiety seizes them on account of this placelessness?”

— Hans Urs von Balthasar: The Christian and Anxiety

[philosophybits]

I almost think that hope is for the soul what breathing is for the living organism. Where hope is lacking the soul dries up and withers...

Gabriel Marcel, Homo Viator

[dclaudine]

Atlas Mountains, February 2019

[surroundedbytheworld]

Si es vol anar a algun altre lloc potser hi arribarem, però si sols correm delitosos per arribar-hi no viurem mai, no gaudirem mai del present, que és la revelació temporal de l'eternitat. Si sols som caminants adelerats vers el cim, no gaudirem mai del camí. 'Homo viator' vol dir fer-se el camí, i no viatjar a tota velocitat per una carretera ja feta. A més, estarem sempre amb l'angoixa de no arribar a la meta. Hi ha molts accidents de trànsit, i la carretera sembla que no s'acabi mai. Com he dit altres vegades, canviant de metàfora, la bellesa d'una simfonia radica en cada compàs i no sols en l'acord final.

Raimon Panikkar, La nova innocència (1998)

[immont]

Przyjazd

Nadeszła jesień, wszystko co piękne odchodzi I pędząc po szynach już tylko wspominam tamten upał. W najnowszych sprawach długi mrok mi przewodzi Aż po zimne poranki, które nocą mgłami uklepał.

Jeszcze niedawno wszędzie mogłem być promienny. Czy znowu tam tak będę, czy to bilet w jedną stronę? Trudniej wierzyć w siebie, kiedy ja odmienny I samemu w pędzie wybranego taboru tonę.

Na stacji losu nie będzie łatwo wysiadać. Niech mija za oknem mrok, mróz, mgła na tyle, ile może Jeśli i tak nie ma już czasu, by uskładać Sił z doświadczonych dróg na lżejsze przejście przez bezdroże.

Zlokalizuje mnie tylko księżyc na niebie Kiedy z bagażem ruszę do celu, trochę na oślep. Czasami sam nie wiem, czy robię to dla siebie Wsiadając zbyt pochopnie, by zagłuszyć niepewności szczep.

Chociaż wiem, że nie miało być łatwo w życiu Dubituję jak uczynić wagony snem przed budzikiem Dopóki w klimatyzowanym odkryciu Spokojniejszy zachwyt przed ograniczonym przewodnikiem.

I zbliżam się do wyznaczonego miejsca wprost, Ubieram w kurtkę mieszczącą oznaki w kieszeniach, Cząstka ochrony, która mija ostatni most Zaraz odjedzie beze mnie w ciemności powieszeniach.

Tam, gdzie zostawi mnie bezimiennym na dworze Bez świateł przy drogach będę tułać się do wrót użytku. Czy oddaniu się szronom nową wartość stworzę, Czy przyszłość będzie mnie wołać- ,,ty przegrywania przybytku”?

/Październik 2021/

[vyragosa]

endwalker

“The term Homo Viator means in Latin "the man on the way", or quite simply the pilgrim. This image is sometimes used in philosophy to define the human being as a being always in the making, "on the way towards", tending towards an ideal or in the pursuit of his desires. “

[pandaemoniumpancakes]

Hieronymus Bosch, The Pedlar, c.  1500, oil on panel, 71 × 70.6 cm, diameter: 71.5 cm, Museum Boijmans Van Beuningen, Rotterdam. 

   “This vagabond or pedlar with mismatched shoes is symbolic of man on his path through life. He is a kind of 'Everyman' a popular late 15th century moral tale. He represents the 'homo viator', the pilgrim who goes through life weighed down by the baggage of his earthly existence. He suffers his lot along a path full of temptations.“

[art-now-south-korea]

Hide n seek, Sunwoo Kim

We are currently living in a domiciliation society which the old nomadic society of living has been ended in the early days. Domiciliation society is strictly set on wanting to produce people whom with a domiciling lifestyle and standards. Therefore try to induce people to live in a preset ‘recommending’ version of living style. Under these society systems, each individual lose their colorful dreams and become feel such as one tiny part of a machines by individuation. The education valuables learning from universities have been determined meaningless long time ago and known as just one of a progress to be a ‘public servant’. Although living in a current generation which described as full of freedom with no origin, ironically modern people unconsciously follow the standardized ways. I thought these people living in this modern society looks like a Dodo bird. The dodo bird inhabited the island of Mauritius in the Indian Ocean, where it lived undisturbed for so long that it lost its need and ability to fly. It lived and nested on the ground and ate fruits that had fallen from trees. There were no mammals on the island and a high diversity of bird species lived in the dense forests. In 1505, the Portuguese became the first humans to set foot on Mauritius. And in 1681, the last dodo bird has been killed. After knowing this fact, I felt in mind that modern people are also unconsciously pulling out one by one of their wing feathers that represents their freedom by themselves. Therefore I felt the dodo bird is related and gives some kind of warning to nowadays modern people. Meanwhile I had a chance to travel for a month to Mauritius and work on my art by promoted in the ‘ilhyun travel grant’ and learned that dodo bird is actually give a very strong inspiration by itself. Through this dodo bird tragedy, I want to talk about the Homo Viator story which philosopher Gabriel Marcel have mentioned. The meaning of ‘wandering man’, human becomes developed by wander aimlessly from place to place. I think this Homo Viatoristic spirit is the answer on solving the tragic situations that comes from domiciliation society. This is also the reason and a goal at the same time, which I want to achieve by working on my art.

https://www.saatchiart.com/art/Painting-Hide-n-seek/742458/3287364/view

[bez-nichoho]

(не) усі вогні - вогонь

Срджан Срдич писав про Водія, який покинув все і пішов шукати просвітлення, своє власне, особисте саторі. Яка ж це солодка утопія - покинути все і піти. Навіть попри те, що усі ми - homo viator, перспектива такої мандрівки є надто уже утопічною. Ми даємо життя одні одним, передаємо його, як олімпійський вогонь, але що в результаті? Прикурювати від цього вогню? Навряд він був запаленим для цього.  Іноді мені видається, що життя - це шанс на усвідомлення своєї смертності. Це час на це усвідомлення, це можливість. Можливість усвідомити свою смертність і зробити щось таке, що цю смертність виправдає. Що переживе її. У смертності - уся печаль, але водночас і уся краса життя. Це теж треба усвідомити. Народження, як і вмирання - процес не надто естетичний. Життя - це також шанс на усвідомлення того, що життя має бути естетичним. Поняття естетичності можна трактувати широко. Але гадаю, що естетичність зводиться до того, аби зосталось щось, що би було вищим за смертність. Естетичність - це прийняття власної смертності. Естетичність - це жити з розумінням, що рано чи пізно життя скінчиться. Звісно ж, це розуміння не має бути каменем у взутті. Воно не має бути баластом, який гальмує. Жити із цим розумінням треба гідно. Так, ніби його нема. Так, ніби ти ніколи не перестанеш бути. Гідно ставитись до нього.  А що з просвітленням? Що із саторі? Не знаю. Не питайте мене про це.  У моєму місті пускається перший сніг. Дощу у ньому більше, аніж снігу. А той сніг, що паде, одразу ж тане. У ньому можна бачити усіх нас. Таких швидкоминучих. Таких крихких. Таких вразливих. Особливо перед вогнем, який ми несемо у сутінках. І передаємо одні одним, часом гаснучи самі.

[apesoformythoughts]

“Hunger and thirst, and desert journeying, and the survival teamwork of mountaineers on a rope—these are the truth of our human condition.”

— Alfred Delp, SJ: Advent of the Heart

[jeanchrisosme]

Aimer un être, c'est attendre de lui quelque chose d'imprévisible.

Gabriel Marcel ; Homo viator

[10minuttv]

Choć współczesny świat stoi dla nas otworem, to coraz rzadziej wyruszamy w podróż, która nie tylko jest przygodą, ale też ścieżką wewnętrznej przemiany. Dziś możemy polecieć na koniec świata lub nawet zdobyć z wycieczką Mount Everest, ale to nie oznacza, że przekraczamy jakiekolwiek osobiste granice. Doświadczamy jedynie iluzji rytuału przejścia, którą chętnie wzmacniamy epicką relacją w mediach społecznościowych. Istotą podróży jest to, co po drodze. To otrząśnięcie się z młodzieńczych ideałów i odnalezienie sensu życia – swojej Itaki.

Teatr Nowszy oraz Bałtycka Galeria Sztuki Współczesnej zapraszają na pokaz spektaklu ODYSEJA

Projekt Odyseja to nie tylko przywołanie motywu homerowskiej podróży Odyseusza. To także artystyczna droga od mitologicznego chaosu do poezji kosmosu Kubricka. Spojrzenie w świat, który „wyszedł z formy” rozbudzając w Hamlecie konieczność jego naprawy.

Zapraszamy widzów do miejsca, gdzie podróż się rozpoczyna lub kończy. Na dworcu kolejowym – pomiędzy przyjazdami i odjazdami pociągów – będziemy wspólnie doświadczać wyprawy w różnych jej momentach: tuż przed „wyjazdu”, w chwili zwątpienia oraz w procesie dojrzewania – rytualnej „śmierci do nowego życia”. Każdy uczestnik otrzyma zestaw słuchawkowy, który będzie bramą do intymnego świata wykreowanego przez performerów, a niedostępnego dla przypadkowych przechodniów. Poprzez język teatru i tańca zbadamy, w jakim stopniu archetyp homo viator – człowieka w drodze, jest aktualny dla współczesnego Europejczyka.

[thegianpieromennitipolis]

PòLIS - Gianpiero Menniti racconta la Comunicazione l’Arte e la Politica

“...Il segno originario dell’arte riposa in un’intima relazione con la parola matrice, la parola dispersa, dimenticata, confinata in un abisso, irraggiungibile. L’arte la evoca, nell’unico modo possibile: uno sguardo silenzioso che accompagna il soffio drammatico della parola che manca...” 

[weil-weil-lautre]

It may be that the verdict communicated to me, coming from the outside, will arouse me in not merely the strength to deny it, but to prove it to be wrong in fact. At least we can say that in this second case I do not appear in principle to be furthering my non-recovery, unless I ratify and thus make my own the sentence which has been communicated to me. But it remains true that a certain margin is left me, a certain possibility of contradiction, precisely because it was someone else and not I who declared my recovery possible.

Gabriel Marcel, Homo Viator: Introduction to a Metaphysic of Hope, 37

[roslunvae]

Wędruję po nieznanych mi ścieżkach z opaską na oczach.

Zapomniałam miejsce, do którego się wraca. Może zwyczajnie straciło na wartości i nie chciało być pamiętane. Idę bez drogi prowadzącej do domu i drogowskazów, mówiących dokąd zmierzam, jaki cel mej wędrówki.

Człowiek bez miejsca jest nieustannie zagubiony, szuka, a więc błądzi.

Nie ma poczucia bezpieczeństwa czy pewności, gdzie aktualnie przebywa, toteż, gdzie mógłby się udać.

Człowiek bez miejsca musi nieustannie iść w niewiadomym mu kierunku bez punktu wyjścia i zwykle bez ujścia.

Nie jest już człowiekiem - stracił tożsamość, narzędzie poznania.

~ "Homo viator"