#histerik

[biradambiraradasessizde]

Kim fark eder ki seni, içinde okyanuslarını, dalgalara sarılan yaşamları..Her an hiç bir yerde olamayacağın her yerde..

[panzehri]

histerik gülüşlerin arkasına sığınmış göz yaşları.

[guzyazi]

Tetikleniyorum.

Son zamanlarda en sık kullanılan cümlelerden biri. Çünkü öyle çok travmamız var ki "Günaydın!" dense içimizde neyin hortlayacağı belli değil. Mayın tarlası gibi ruhumuz. Alelade bir hareketten her an ruhumuzun bir yerinde patlama yaşanabilir ve bir kere daha delik deşik edilebiliriz.

Meşhur bir cehennem tasviri vardı: "Yanacak yanacak yanacaksın, derin değişecek tekrar yanacaksın ve sonsuza dek bu sürecek."

Peki, günümüz ne? Ne bu yaşadıklarımız? Her olayda bir deri değiştiriyoruz, bir önceki bize hiç benzemiyoruz ve aralıksız yanıyoruz. Sonra tekrar ve daha kuvvetli. Sonsuz bir acı döngüsü içinde.

Gebe olan ve gebelik yaşayacak olanlar için, travmatik olmaması adına doğum hikayemi hiç anlatmadım buralarda. Bir yıl olacak ama hâlâ atlatamadım. Şimdi gebeler ve gebelik yaşayacak olanlar, bebeği şu an yoğun bakımda olanlar neler hissediyor? Taşıyamıyorum ya.

Benim yavrum üç günlükken sarılıktan hastaneye yattı. Aynı odadaydık, o küvözdeydi. Uygulamanın böyle olduğunu duyduğumda yaşadığım sevinci anlatamam. Yoğun bakıma alacağız ya da senden ayrı bir odada tutacağız deseler ne diyebilirsin ki? Ama yanımdaydı. Zor bir gecenin ertesinde taburcu olduk. Bir sürü tahlil yapıldı, eve geldik. Sonra tahlillerin sonucu için doktoru aradım, doktor bana saçma sapan yanıtlar verdi. Yanlış hastadan aktarım yaptığı çok belliydi. En son tahlillerin karıştığı anlaşıldı. Üste çıkmak için bağırıyordu bana telefonda. Oysa ben hiç aksileşmemiştim, sadece çok paniktim. Bana birdenbire "Ne demek istiyorsunuz, neyi sorguluyorsunuz, sağlık çalışanına bu tepki nedir?" diye bağırmaya başladı. Şok oldum. Beni anlamsızca doktora şiddet faili yapmaya çalışıyordu. Histerik gibiydi. "BEYEFENDİ, BEN ÜÇ GÜNLÜK BİR ANNEYİM. ŞU ANDA AŞIRI TEDİRGİNİM. ÜSLUBUMDA HATA VARSA BUNA İSTİNADENDİR, SİZ DE ANLAYIN. ÇOCUĞUMUN SONUCU NE???" dedim. Elim ayağım titriyordu. Dağhan bu halimi görünce aşırı sinirlendi, arabaya atladığı gibi doktorun yanına gitti. Bir şey yaşanmasın diye annesi de koştu peşinden. Dağhan orada olay çıkarmış, dosyayı da adamdan alıp başka doktora geçirmişti. Biz sekiz günlükken sarılıktan tekrar yatış yaptık. Daha detaylar da var ama benim yenidoğanımın günleri benim için hayli zordu. Meğer neleeeeer varmış.

Nasıl hazmedeceğiz bunu ya. Nasıl onaracağız biz sistemi, kendimizi? Taşıyacak yerim kalmadı hiçbir şeyi.

[postakutusundakisair]

Eller vardı hayatımda hiç eksilmeyen. Genç bir babanın çaresizliğiyle dolanan güvercin ürkekliği gitmezdi terli ellerinde. Pantolonuna bulaşan ıslaklığı artık kurutmaya gücü yetmeyecekti güneşin. Bir çocuk hatırasında yer bulurdu ellerim, hatıralar içinde yatarken zamanla kaybolacağımı bilirdim. Çünkü ellerim birdenbire babamın boynuna dolanmadan çöktü bir hüzün gibi yanaklarımdan. Yaşlanmaya yüz bulurdu yaşlı ellerim. Özlemi ellerde aramanın zor olduğunu bilmezdim eskisi kadar. Bir tespih taneleri gibi sallanırdım, sevgisiz bir inançla dolanırdım terli parmakların arasında. Özümseyişi bilmeyenlerin içinde oluşan hezeyanlara dua olurdum. Kabul olmayacağını bile bile inanmıştım bazı anlar. Nice eller gördüm ellerimden beter. Nasır yalnızlığında acıya tahammül edemez diyenler, aslında bir devrimin anatomisini çizer gibiydiler. Kurtuluşu mavi gökler içinde bir yerde hissederlerdi. Ulaşılamayan histerik bir kör maviliğin içinden beklenen yanıt veya yardım gelmezdi. Devrim için kalkan el, geri çevrilmişti. Boş kalan o el göğün içinde hissizleşmiş ve bir tokat gibi yanağıma sinmişti. Nedensiz ve hissiz. Kavuşturmak mümkündür derlerdi sonra. Kenetlenişi bir savaşı bitiren barış gibiydi. Terli ve kirli. Kimin elinde kan vardı kiminin elinde kir. Benim ellerim artık dualar eşliğinde değil, kan ve kir içinde hissedecekti. Geçer miydi böyle zaman uçan kuşa selamımızı eksik etmediğimiz, nice kahırlar nice savaşlar gören ellerimiz için. Yıkansa geçerdi diyeceklerdi sonra. Geçmeyecekti aslında. Kana bulanan ellerimiz, aşkı tarumar edecekti. Buna rağmen özleyecekti, hissetmek isteyecek, sesi içinde bir yerde hapsedecek, kokusuna dokunmak isteyecekti. En sonunda kendime yenilecekti kendi ellerim...

𝚵.

"Tahammülsüzlüğün Elleri"

[cem-as]

herşey gösteriye döndü, içtenlik bile... Histerik bir çağda yaşıyoruz

[alperen1emre]

Belirsizlik en yorucu histerik hastalıktır cevabı bulamassanız en yorucu spordan bile daha yorar insanı

[tambirsinamist]

güzel hissetmenin o en acı tadından, eskimiş bir sayfayı beyaza boyayarak yazıyorum bu sefer. ellerime eldiven geçiyorum ilk. titremiyorlar. çünkü binlerce yara bandı yapıştırdım onlara. siz göremiyorsunuz ama yapıştırdım. ağlaya ağlaya belki. belki histerik bir şekilde gülerek. tam hatırlamıyorum. neyse. şu beyazlığın vaad ettiği yenilikle yazmam gerek bu sayfaya. o yüzden beni ve ellerimi es geçelim. beyazlığa yaraşır ne yazılır bilmiyorum. bilmemek bu sayfayı kirletmedi neyseki. evet. öyle kirletmekten korkarak yaklaşıyorum ki ne zaman aslında yeni ve temiz olmadığını anlayacağım bilmiyorum. yüzümü yıkamalıyım belki. gözlerimi ovmalı ya da gidip en ağırından bir votkayla gerçeklik algılımı biraz daha şaşmalıyım. vazgeçtim. iyi geceler. bu sayfaya daha fazla bir şey yazmayacağım.

[dolunay66]

Nedir bizim bu canlılarla alıp veremediğimiz ,insan olduğumuz için mi bu hakkı görüyoruz yani kendimizi üstün ve onları  daha aşağı bir varlık olarak mı görüyoruz.?Bu yüzden mi canlarını yakıyoruz ya da kıyıyoruz onlara,itip kakıyoruz ,canımız isterse alıp istemezse sokağa atiyoruz.Hayvanlara yapılan şiddet haberlerini okudukça , sokaklarda maruz kaldıklari muameleleri gördükçe, çığlık çığlığa yükselen seslerini duydukça  içim parçalanıyor, insanlıktan utanıyorum.Biz kimiz ki neyiz biz ,bu mu insan olmak? İnsan dediğin bir cana kıyar mı ? Karıncayı dahi incitmeye kimin hakkı var.Bu alem sadece insanoğluna mı ait sanıyoruz.Yok efendim öyle bir dünya,yok öyle bir düzen ,öyle bir inanç yok.Diger canlılar bizim malımız, eşyamız ya da oyuncağımiz değil.Bastırılmış duygularımızın, histerik arzularimizin  ortağı değil bu canlar.Onlar bize şu evrenin bir armağanı,emaneti.Hepsi sen insan ol ;insanlığını bil ,anla diye var,Onlar olmasa sen ,sen olur muydun acaba?İnsanoglu kendi dışındaki canlıları bilmeden ,anlamadan ,sevmeden asla gerçek manada bir insan vasfına sahip olamaz.Bak bakalım o canli keyfine göre ,canı istediği için bir cana kıyıyor mu ? Tek amacı var: hayatta kalmak ,tek amacı onun  yaratanın yarattığı gibi olmak.Nefsi yok,iradesi ve arzuları yok,hırsları yok bizim gibi.Bir kap su ,bir kap yemek ,sıcak bir yuva, biraz sevgi hepsi bu.Daha fazlasını istemez zaten ihtiyacı da yok ,amacı belli görevi belli,dahası yok onlarda.Hangimiz daha masumuz ,hangimiz daha gerçek?

Bir kez olsun onlara tepeden bakma ,aşağılama,küçümseme,görmezden gelme.Gör ve eğil de bir bak sen nerdesin o nerede? Gözlerinin içinde saklı hakikati gör,kendinde olmayanı gör.Sevmeyebiliriz ama saygı duymak zorundayız onlara.Yaradılmış her şeye yaradana sığınarak saygı duymak zorundayız.Gerci insanın insanı hiçe saydığı bir dünyada hayvana olan sevgi ve saygının gereğinden bahsetmek belki de çok tuhaf gelebilir.Ama benim için hepsi, tüm canlılar birdir , özeldir.

Onlar değil biz acınacak haldeyiz, belki de  hayvanlar bizim halimize bakıp acıyorlardır kim  bilir? Böyle bir ırk  olmadıklarına seviniyorlardır.Bu dünya onların değil bizim sınandığmız bir yer.Ama bizim yüzümüzden ,bu canlılar için dünya bir cehennem gibi bazen.Artik doğa onların doğası değil bu yüzden onları kaderine terk edemeyiz , görmezden gelemeyiz.. Sokaklar ,caddeler,vızır vızır araçlar, acımas��z insanlar varken daha çok sahip çıkmalıyız. Hiçbir canlının yaşama hakkını elinden almaya,yaşam alanını yok etmeye  hakkımız yok.

Neyse ki yine umut var.Benim gibi düşünenler var .Artık neredeyse  her köşede bir kap yemek ,bir tas su ve onların başını okşayan birileri var .Evine, yuvasına alıp kucak açan ,sahiplenen insanlar var.Artık daha fazlayız, daha güçlüyüz.Hayatı dünyayı,insanları ve kendimizi tanıdıkça hayvanları daha iyi anlıyoruz ,daha çok seviyoruz ve daha çok sahip çıkıyoruz.Onların bize verdiği karşılıksız sevgi , yaydığı pozitif enerji ile daha mutlu ve huzurluyuz evlerimizde.Çok şükür ki  kocaman bir aileyiz ,neredeyse her evde bir can ,bir nefes bir ses var artık.Tüm canlılar , can içinde bir canız. Sınıflandırılmadan yaşanabilen güzel bir dünya için el ele..

Her canı  can içre bilmez isen

İnsanım deyip yüzün yere eğmez isen

Başın üstüne göğü koyup yükselsen de

Ayak bastığın dünya  sana cehennemdir.

Bahar Baydan

[mikatri]

hayatın zoruyla biraz geç tanıştım. ama kademe kademe olmadı bu tanışıklık. aniydi ve sanki hakkı varmış buna gibiydi. sorgulanmadı bir süre. öyle olması gerekiyor sandık, ya da sandım bilmiyorum. en azından bu kadar hızlı olduysa o kadar da hızlı alışılır diye düşünüyor insan. ama öyle olmuyor dalga dalga vuruyor. adettenmiş. alışamadım.

bi çocukluk pek de değişmez sanıyordum, seni sen yapanlar; evin, mahallen semtin, baban annen, akşam sofraları, sabah ütüleri, hazırlıklar, okul yolları.

oysa bunların hepsi değişti. bazıları vaadini doldurmuştu zaten fakat hatıraları da yok oldu. oysa hatırlamak, varlığa özgüyken sevimli bir şeymiş. yokluğu hatırlamanın tek adı hasret.

şimdi kendim dahil sevdiğim herkesin yüzüne bakarken onların acıyan yanlarını görüyormuş gibi hissediyorum. ya tüm bunları üzerime almak istiyorum ya da birileri biraz heybesinden yük indirsin istiyorum. empatik mi histerik mi ne oldum bilmiyorum ama uzun zamandır hiç hayat dolu nefes alamıyorum.

bir şeylerin hak ettiği değeri almasına çok keyifleniyorum. birinin kalbindeki iyiliği öteki görünce dahi, bunu bilince dahi kalbim sarılıyor mutlulukla. o yüzden işte annem de keşke bu cümlenin öznesi olabilseydi diyorum. kocaman dünya diyorum, allahım diyorum, neden her şeyle tek başına mücadele etti ve neden annem gerçekten güçlü oldu diyorum. gülümsüyorum.

herkesin her sıkıntısına rağmen, babamla bir evi paylaşmayı özlüyorum.

tüm bunlardan sonra ve tüm bunlardan önce,

seni çok özlüyorum. sana telefon açmayı çok özlüyorum. evinden evine olan o iki dakikalık yolu yürüyorum hala içimde. saatler sürüyor. kalbimde koskocaman bir sadakat çığlığı büyüttüm ve uslu yaptım onu da sabrım gibi. bu yüzden çok sancılarla uyanıyorum hala sabahları. bağıramıyorum ve çok ağlıyorum.

belki yıllar sonra bi yatsı namazı kıldım dün gece. o secdede tekrar ağlayabilmek için çok bedel gerekiyor, ödemişim onu anladım. oysa 2025 ajandamın hedeflerinde yoktu bu. şaşırıyorum.

artık bu kırgınlığın senden çıkması gibi bir talebim yok çünkü benden çıkan bir şeyin senden de bir şeyler çıkarması canıma can katmadı hiçbir zaman.

sadece mıhlanmış ol isterdim. bu kalbi tamir etmeye mıhlanmış ol isterdim. bunun adı ikna değil bambaşka bir şey olacaktı. olmadı veya istemedin. sebebin bir anlamı yok, yeni yaşlarıma armağan ettiğin yalnızlığım yetiyor sorular için.

utanç, üzüntü ve yas içindeyim birkaç senedir bu denli değişen hayatım için. terazi hiç eşit ölçemediği için.

[odamdaboceksesleri]

çocuksu histerik karmaşalar.

[biradambiraradasessizde]

Yaşamım her gün sezon finali ile başlıyor..

[huznunbahari]

"Hiç şüphesiz kader, seni hastalığından kurtarmayı benden daha kolay yapacaktır. Ama, senin histerik acılarını ikimizin ortak bir umutsuzluğuna dönüştürebilirsem, bu işten kazançlı çıktığına sen de kendini inandırabileceksin."

Sigmund Freud

[blluebutterfly]

gecen sene bu aralar yayin acip histerik histerik gulu sevdim dikeni batti dinledigimi kimse hatirlamiyordur umarim ya

[postakutusundakisair]

Kış grisi içinde elveda sarı renkleri

Sevincim tuğla duvarlar içinde özlemli

Kaderli bilinçler gayret dışında kederli

Son mahluk adına konuşan benim kendim dışında kisveli

Histerik durağında korsan aşklara kapılan yüreğim

Sensiz geçmeyen kasvetin ötesinde kalan yine benim

Söyleyin kendim için feryat figanlarını neyleyim

Asrın yalnızlığı içinde ıslatılmış hayallerin eşiğiyim

Görmeyin yitik düşleri

Eti kemiği kimsenin değil benim

Hisleri dalkavukluk makamında ölmenin

Geçmiş yaralardan gelen sinsi cilvenin

Tende can alan esrik gülüşlerin

Kanlı bıçağa hayat veren senin bedenin

Anla

Şimdi susmak mevsimi

Sakinlik içinde telaşlı öfkesi sonlu

Anlayışlı sözleri isli gözleri

Korkuya mağlup yüreğim ağlıyor

Elzemdir şifası cehennem bitişinde yangın

Kaz diyorum kendime

Cennetinde cehenneminde

Şu günahkar ayaklarının dibinde

Atma diyorum adımını

Mağrur olma dünyası izinde ölüm

Kahraman ölmüşlüğüyle

Barış savaşıyla aynı değil

Sen aynayla farklı olasın

Bir değil ki hiçlik içinde adın

Kirli gözlerle kırılmış camın

Bakmak isterseniz karşınızda değilim

Kaderimdir alnınızdaki kanım

Sinmek şimdi yorgunluktur şahsıma

Kara parmaklarla kör gözleri oydum

İçindeyim ikamet ediyorum aslım kayıp

Vesvese sokağım dualar karayolum

Her adımda bir tabela

Her adımda kendi ardımdayım

Saklı perdeler içinde imdadımdayım

Yalnız Tanrımdan öğrendim

Yalnız kalmayı

Ve

Her nefeste adını anmayı..

Ξ.

'Korudum Seni Tanrımdan'

[leyl00sblog]

Tatminsiz, doyumsuz ve histerik bir sevgi arayışı.

[serazad]

Freud üzerine okuyorum bu aralar bir de Altay Cem Meriç'in Freud'la ilgili ders serisini izliyorum. Bu noktada Freud'un da kadınların sömürü ve ezilme tarihine nasıl bir katkı yaptığını da daha net görmüş oldum. O dönem histeri hastalığının yalnızca kadınlara has olduğu zannediliyor ve yeni yeni psikiyatrik çalışmalar yapılmaya başlanıyor. Bu çalışmaları yapanlardan birisi de Freud. Histeri vakalarının altından büyük oranda çocukluk cinsel ve fiziksel istismarı çıkıyor. Fakat karşılaştığı gerçeklik karşısında kuramında olduğu gibi yine ortaya sahte bir bilim atıyor. Nasıl yapıyor görelim:

"Histeri kadınlar arasında öyle yaygındı ki, şayet hastalarının hikâyeleri gerçekse ve teorisi doğruysa "çocuğa karşı sapık eylemler" dediği şeyin, yalnızca ilk histeri çalışmasını yaptığı Paris proletaryası arasında değil, çalıştğı Viyana'nın saygın burjuva aileleri arasında da yaygın olduğu sonucunu çıkarmaya zorlanacaktı. Bu fikir kolay kabul edilemezdi, İnanırlılık sınırının ötesindeydi."

"Freud histerinin travmatik teorisinin yıkıntılarından psikanalizi yarattı. Gelecek yüzyılın hakim psikolojik teorisi, kadınların gerçekliğinin inkârı üzerine temellendi. Cinsellik, araştırmanın merkez odağı olarak kaldı. Fakat cinsel ilişkilerin fiilen vuku bulduğu sömürücü sosyal bağlam tamamen gözden kayboldu. Psikanaliz, deneyimin gerçekliğinden koparak, arzu ve fantezinin içsel iniş çıkışları üzerine bir çalışma haline geldi. XX. yüzyılın ilk on yılına kadar yalancı şikâyetlerin herhangi bir klinik belgesi ortaya konmuş olmasa da Freud, histerik hastalarının çocukluktaki cinsel istismar anlatımlarmı gerçek olmadığı sonucuna vardı: 'En sonunda bu baştan çıkarma sahnelerinin hiç olmadığını, bunların sadece hastalarımı uydurduğu fanteziler olduğunu kabul etmek zorunda kaldım.' "

Ve böylelikle inkarı seçerek kadın sömürüsünün bir dönem daha serbestçe vuku bulmasına katkı sağlıyor.