#hetzelfde bedje | Explore Tumblr posts and blogs

detweedeochtend · 2 years ago

Text

Veni Creator Spiratus

In den beginne was er niets. Behalve een tl-lamp die er alle moeite van de wereld mee leek te hebben om aan te knipperen. Iemand die morsecode kende zou misschien het woord 'genesis' in het knipperpatroon ontdekt hebben, maar de rat die door het pas verlichte decor trippelde, miste op dat moment de talige capaciteiten om deze code te kraken.

Het decor: de voorraadkamer van het vrij recent op de fles gegane restaurant 'Ongezondigd'. Van de producten die hier bewaard werden naderden er inmiddels enkele hun houdbaarheidsdatum; andere hadden die al overschreden. Er waren blikken die bol stonden, brikken die bijna braken en in een hoek stond een bokaal die al gebarsten was. De vloeistof die eruit lekte gaf mogelijk licht in het donker, maar het was wachten tot de timer van de tl-lamp afliep om dat te verifiëren.

De rat die als acteur in dit decor optrad (onder wiens regie?) tilde nieuwsgierig het kopje op en keek in het rond. Het visuele bombardement dat deze pas ontdekte kamer voor hem in petto had - etiketten in schreeuwerige kleuren, flessen in alle mogelijke vormen en maten, stapels en stapels zakken en pakken - moest het afleggen tegen de olfactorische nieuwsgierigheid die het diertje naar de lekkende vloeistof lokte. Likkebaardend zette de rat zijn trippelgang verder in de richting van het slingerende stroompje.

"Neemt en eet hiervan." "Dit is mijn bloed." "Eeuwigdurend verbond." "Ter vergeving van de zonden." Er zijn talen waarin 'taal' en 'tong' door hetzelfde woord vertegenwoordigd worden. Die talen bleken gelijk te krijgen: vanaf het moment waarop de kleine, vinnige tong van de hongerige rat in het kronkelende vloeistofstroompje werd gedoopt, scheen het dier overvallen te worden door een goddelijke vonk. Schichtig keek het om zich heen.

De visuele impulsen, die zonet nog te zwak bleken om de geurige verleiding te overstemmen, waren nu krachtiger dan ooit tevoren. 'Bloem', 'suiker', 'tomatenpulp' en heelder ingrediëntenlijsten kon het beestje nu registreren, lezen en begrijpen. Hierdoor diende zich een totaal nieuw soort honger aan: een honger naar woorden, een hang naar taal. Het diertje wilde meer lezen en leren, maar daarvoor was het aanbod van deze voorraadkamer te beperkt.

Knagend baande de rat zich een weg naar de aanpalende keuken. Ook daar was het aanbod pover: veiligheidsdocumenten, hygiënevoorschriften, technische fiches van keukentoebehoren en enkele mappen met recepten en ideeën. De ontdekkingstocht leidde het diertje naar het eetvertrek van het restaurant. "Goddelijke schepping van de chef", "Lam op een bedje van zondenlast", "Eva's appel", "Koffie met zoete ongezondigheden" was het laatste menu voor de neergang van dit etablissement geweest. Ook dit was niet genoeg. Waar sloeg dit zelfs op?

De boeken die in de kasten tegen de wanden stonden bleken - verdomd nog aan toe - puur decoratief te zijn. Alle bladzijden waren leeg, behalve die van één boek. Het was een zwaar exemplaar dat in het midden van de centrale tafel lag. De rat las de titel op de rug en voelde aan alles dat hij hier even zoet mee zou zijn. 'Bijbel'. Dagenlang verslond het diertje de verhalen die vele jaren ongelezen op de dunne blaadjes van dit boek op hem hadden gewacht. Tussendoor werd de voorraadkamer verder geplunderd. Het stroompje bleef stromen en er waren nog bokalen met dezelfde inhoud. Dit was een (het?) paradijs op aarde.

"Laat er licht zijn." "En God verbande hen uit de tuin van Eden." "Het lam Gods dat draagt ..." Mochten ratten kunnen gniffelen, dan had er af en toe een lachend geluidje door het verlaten restaurant geklonken. Het diertje begreep nu, na de lezing van de eerste helft van het boek, wat de toespelingen in het menu betekenden. "Voorwaar ik zeg u ..." En die Jezus, die had wel wat te zeggen. Naastenliefde, maar waar was iedereen? En vergiffenis, maar voor wie?

Er moesten soortgenoten zijn die ingewijd konden worden in deze heerlijke leer. Een slok van de heilige vloeistof: er was genoeg voor iedereen. Vervolgens konden de bijbelse bladzijden gezamenlijk doorgenomen worden en was er misschien wel nog meer mogelijk. Er was een roeping, er was een doel: de rat besloot erop uit te trekken. Net voordat hij het hol weer in wou duiken dat hem in deze voorraadkamer had gebracht, viel zijn oog op een pakket dat in de hoek lag. Hij kon het etiket niet helemaal lezen, maar de inhoud was duidelijk. Was dit echt voor hem bedoeld? Zo specifiek?

Jezus had het gezegd: vergiffenis was het hoogste goed.

Rattenvergiffenis?

#schrijven #Nederlands #Dutch #proza #verhaal #kortverhaal #rat

0 notes

offtoljubljana · 5 years ago

Text

104. “Chinees” eten

26/05/2020

Het is nu eenmaal 0:23, dus het is de 26e. Tijd is een illusie:

youtube

Oké, wow, hi. Vandaag (of gisteren, ik heb het over de 25e) werd onverwachts druk.

Op zondagavond (24e) ging ik later slapen dan gepland, want pa en ik probeerden uit te zoeken wat voor een huurauto we hadden. Dus hierdoor ging mijn plan om het vroeg slapen vol te houden niet door en niet alleen dat, maar ik heb vandaag (of gisteren) alleen maar advertenties gehad over auto’s. Tijdens de hele zoektocht dacht ik al: “shit Google gaat denken dat ik een auto wil kopen”. Tot geen verbazing waren alle advertenties over Volkswagens.

De huurauto was een Polo, btw. Cristina heeft ons uit ons lijden verlost.

Toch werd ik vroeger wakker dan gepland (9:00) en om 10:00 was ik mijn bed uitgerold. Roni zou me komen helpen met de koffers van Barbara te verplaatsen. Tijdens mijn ontbijt kwamen Kath en Sophia thuis. Zij waren sinds zaterdagochtend weg. Ik heb geen tijd gehad om echt met ze te praten.

Om 10:17 zag ik dat Roni had gebeld om te vragen waar hij moest zijn. Ik dacht dat hij het wist, dus oeps. Tomi kwam even later. Roni was dus gaan hardlopen, maar hij kon helpen en hij viel bijna van de trap met een koffer van 20 kg, maar alles ging uiteindelijk goed. Inmiddels weet ik wie wie is. Anouk kwam met een tip: Tomi’s naam begint met een T. Een T van tattoos. Tomi is diegene met alle tattoos.

Toen even Lulu geholpen met leren en wat Animal Crossing gespeeld en daarna nog leren voor het examen van GLINT. Ineens klopte Kath op mijn deur. Ik had mijn telefoon weggelegd om te leren, maar blijkbaar probeerde Barbara me te bereiken. De post was er om haar koffers op te halen.

Nou, wat een gedoe. Blijkbaar is het net zoals in Nederland: ze gaan meteen weg als je niet binnen 2 minuten klaar staat. Er was heel wat gedoe en Matjaz was op een moment betrokken (hij zat buiten) en Matjaz stelde voor om het te regelen.

Even later belde Barbara weer. Ze heeft ruzie zitten maken met de post, maar ze komen niet meer terug. Morgen maar weer. Barbara was heel boos, want ze belden haar pas nadat de post zowat weer weg was.

Ah, de post.

Ineens begon het ook keihard te hagelen, maar dat was snel voorbij. Sophia kwam even naar boven om de ramen dicht te doen. Het is haar verjaardag en ik gaf haar de tekening. Ze vond het heel mooi. Ze waren waarschijnlijk een feest aan het plannen, want er lagen hartjes op de vloer in de gang en ook in het huis.

En toen was het examen tijd!

Het was een heel gedoe en het hele online examen maken... Solid 0/5 do not recommend. Het examen was makkelijker dan gedacht, op 2 vragen na, dus ik ga er van uit dat ik het zeker heb gehaald.

Achteraf konden we anoniem een vragenlijst invullen: heb je gespiekt? Ja/nee.

Uhm.

Nee? Maar alle notities hingen wel de hele tijd op mijn muur?

Dus ik kon spieken, maar ik heb het niet gedaan, want mijn eigen kennis was goed genoeg. Plus, die twee vragen die ik moeilijk waren gingen toevallig over de twee dingen die niet op mijn muur hingen. Dus nee? Ik geef toe dat ik mijn antwoord over Freud heb nagekeken op mijn muur, maar pas nadat ik het had ingevuld?

Uiteindelijk heb ik dus “nee” ingevuld. Heh.

Maar Yuè, waarom hingen ze op je muur in de eerste plaats? Waarom hingen je notities nog op je muur tijdens je examen?

Het was handig tijdens het leren, aangezien ik er constant naar keek en ze hingen er nog uit pure desinteresse om ze naar beneden te halen. Ze hangen er nog steeds. De foto hierboven heb ik net gemaakt. Het is een rare vorm van decoratie.

.... oh. Ik had toch kunnen spieken, want ik zie nu pas dat één van die twee vragen die ik niet wist wel op mijn muur hang. Ha ha what the fuck?

Wow, ik ben zo slecht ik spieken. Mijn leraar moet blij zijn om dit te horen, niet dat ik het ga vertellen. Dus ja, GLINT ging goed.

Ik was snel klaar, maar de leraar wilde dat ik op de Zoom call bleef, aangezien hij nog wat te vertellen had, maar nu kon mijn microfoon en camera wel uit. Misschien goed, want ik ging verder met Animal Crossing en op een bepaald moment schreeuwde ik: “GET THE FUCK HERE YOU SHIT ASS BUTTERFLY” en nog wat andere dingen.

Toen het tijd was voor het einde, deed ik de camera weer even aan en toen konden de anderen mij dus zien zitten met mijn Switch in mijn handen. Student life.

Ik was toch wel moe wegens mijn korte nacht slaap (en nu ben ik rond 0:47 nog steeds wakker, ik leer ook nooit), dus ik ging even liggen en daarna eten. Ik was midden in het kijken van de beste YouTube video ooit toen ik zag dat Victor vroeg of ik wat wilde eten in de stad.

Ik zat nog in mijn pyjama’s en ik was al aan het eten, maar fuck yeah. Daar gingen mijn plannen om Professionalisering af te maken, &Juliet te kijken, en mijn Animal Crossing eiland te renoveren.

Dus zo hield mijn pyjamadag alsnog op. Ik kleedde me om en ging de fietsensleutel halen, dus ik crashte ook nog eens Sophia’s verjaardagsfeestje (het eten rook heel goed) and off I go.

Victor was waiting at the- wait. Oh. Ik was automatisch in het Engels verder aan het gaan. Anyway (ha, English), Victor stond te wachten op het plein en hij had zin in Chinees. Ik had geen honger wegens mijn pasta, maar yeah sure. Hij klaagde over het “Chinese” eten van Slovenië en hoe het niet echt Chinees is en ik vertelde dat de situatie hetzelfde in Nederland is, maar hij zei dat Zhong Hua goed genoeg was.

Zhong Hua ligt toevallig tegenover Capriccio, het Italiaanse restaurant waar ik met pa, ma en Lu ben geweest, maar dit was gesloten. Ik nam alleen wat dumplings en oh boy, ik had zin in een glas cola. Dus geen Boni voor mij. Victor was toch mega verbaasd, want hij herkende de gerechten toch niet. Te westers. Hij heeft in het Chinees gevraagd wat alles nu was en uiteindelijk nam hij een Boni menu en ook dumplings erbij.

Kijk, ik heb geen spijt, want ik had een hele Boni niet op kunnen eten, maar ik was wel jaloers op Victors spinaziesoep.

We hadden het over China, natuurlijk, en over studie en veel andere dingen. Hij weet dat ik geadopteerd ben, maar hij vroeg zich af waar ik vandaan kwam en bla, bla, bla. Oh en in juni verhuist hij naar Frankrijk. Victor vroeg ook aan de serveerster hoe de business was met Corona en de serveerster klonk best bitter toen ze: “Well, look around and see” zei. Het was helemaal leeg. Ze was niet bitter tegenover Victor, maar over de situatie.

Hij betaalde voordat ik iets kon zeggen en toen liepen we door het centrum. Het begon te regenen! Victor had ineens zin in ijs en waar wilde hij naartoe?

VIGÓ. De ijswinkel waar Cristina zo’n fan van is.

Maar ik zat vol, dus ik nam thee. IJs moet maar wachten. Victor betaalde weer, ondanks mijn protest. Hij zei dat het Chinees is om dat te doen, uit gastvrijheid, en hij vindt het hele gedoe over alles terugbetalen enz. maar raar. Ik legde het “stuur me maar een Tikkie” fenomeen uit en ja, dat is niet Chinees.

Hoe dan ook, ooit doe ik iets terug, al vraagt hij me niet voor een Tikkie. He cannot stop my Dutchness.

Anyway, de cultuurverschillen tussen West en Oost was een interessant onderwerp.

Het begon echt hard te regenen en rondom 22:00 kwam de serveerster zeggen dat ze gingen sluiten, dus we liepen naar het plein om daar onder een afdakje te staan en we gingen verder met onze conversatie. Het werd best wel diepgaand. Hmm... ik heb altijd al het idee gehad dat Chinezen niet echt weten wat adoptie is en ja, Victor snapte er niets van. Hij snapt de basis van “Yuè is geadopteerd door Nederlanders en dat is goed”, maar niet echt de situatie in China rondom die tijd.

Ik maakte ook deze foto:

Rond 23:30 was het ook mega koud, dus we besloten om te gaan en nu zijn we hier. Nou, ik heb even kunst gekocht bij Redd op Animal Crossing, maar nu is het 1:11 (cool) en ik ben moe, dus ik eet wat en ik ga mijn bedje in.

Huzzah.

#104 #blog post #i am TIRED i never fucking LEARN cause i am dubM BITCH #may

2 notes · View notes

tannietangram-blog · 6 years ago

Text

Intercity direct rdam-schiphol van ma 27mei om 23.11 +5min

Hello jongen met leuke krulletjes,

Ik zag je al aankomen lopen, je was geluid aan het maken terwijl je gapend langs liep. We maakten oogcontact en lachten naar elkaar. Vervolgens legde je tas neer naast mij op het bankje waar ik zat te wachten op onze trein.

Ik vond het jammer toen je uitstapte bij schiphol en ik bleef zitten. Je zei tegen me: "Niet in slaap vallen he?" Ik antwoordde: "Dat komt goed, hetzelfde geld voor jou immers loop jij gapend rond."

Ik wilde nog zoveel tegen je willen zeggen:

-" Shoukran habibi."

-"Salam aleikum Mohammed."

(Ik weet niet of dit je echte naam is maar je zag eruit als een gezellige Mo).

-"Ramadan kareem, samen iftar doen?

Laten we het niet te haram maken 😏

Ik weet niet ofdat dit berichtje jou ooit zal bereiken, dit is mijn eerste nshartkloppingenpost. Donderdagavond neem ik weer dezelfde route wel eerder tijdstip. Yalla ik ga gauw verder slapen in mn bedje, was niet in de trein in slaap gevallen en made it voor de tramoverstap.

Hopelijk tot ziens! Slaap lekker.

#ns #hartkloppingen #rotterdam #schiphol #nshartkloppingen

1 note · View note

jadegoessouth · 6 years ago

Text

Wanneer we dachten alles gehad te hebben... 😅😂

Maandag

Vandaag zetten Lydia en Jessie mij op school af en reden zij terug naar de campus. Dit hadden we zo afgesproken omdat ik nog enkele lessen moest inhalen omdat ik enkele lessen had gemist door mijn vakantie. Ik zou starten met een lesje wiskunde in grade 4, maar toen ik aankwam, vertelde miss Tshifolare mij dat zij al wiskunde het 1e uur had gegeven omdat een andere leerkracht had gevraagd om te wisselen🤔. Daar ging mijn inhaaluur dus... Dan maar een uurtje remedial. We herhaalden het alfabet in zijn geheel door middel van enkele spelletjes😊. Dit ging verrassend goed en ook in de tweede groep was ik verbaasd🤗! Dat wilt dus zeggen dat ik met deze groepen ook met lezen kan gaan starten! Hopelijk doet de derde groep het ook zo goed dacht ik, dan kan ik met alle groepen aan lezen starten🎉. Jammer genoeg lukte dit niet met de 3e groep. Dit was de groep van 2 meisjes (Whitness en Shivinda) uit grade 4. De altijd zo vrolijke Whitness had er vandaag duidelijk geen zin in en zat met een lange lip achter haar boeken😕. Dat was ik niet van haar gewoon, ik vroeg dus wat er aan de hand was, maar er kwam geen woord uit. Ik liet haar een tekening maken zodat ik met Shivinda verder kon werken aan het alfabet. Bij haar lukte het gelukkig wel goed en ook zij is klaar om te gaan leren lezen. Achteraf kwam er toch weer een lachje op Whitness haar gezicht en zei ze vrolijk “tot morgen”😊. Hopelijk is ze morgen weer de vrolijke meid van de voorbije weken!

Omdat ik een uur eerder was kunnen beginnen met remedial, was ik om 11u dus klaar, net wanneer de andere 2 meisjes aan hun stagedag gingen beginnen🎉. Ik besloot dus om al naar de campus te gaan en hen om 13u40 te gaan ophalen. Daar werkte ik aan de lessen voor de volgende dag en aan enkele schooltaken.💪

Daar was ik redelijk snel mee klaar en toen ik Lydia en Jessie was gaan halen, besloten we om nog naar de winkel te gaan voor de inkopen van deze week. We gingen ook nog even langs bij ‘GAME’. Hier hebben we een bestelling geplaatst voor stoelen en banken voor onze stageschool met het geld dat we bijeen hebben gehaald met onze wafelverkoop. Weer een bezigheid voor een hele middag. Toen we terugkwamen, warmde ik de soep op die we hadden gekocht en konden we weer eten. 😊

Na een warme douche, konden we weer gaan slapen! En we hebben geluk, want morgen moeten we pas om 10u op school zijn! We kunnen dus een beetje langer slapen!😴

Dinsdag

😱😱😱4u15... Midden in de nacht... En onze kamerdeur vliegt open! Opeens staat er iemand in onze kamer (die altijd gesloten wordt, maar nu toevallig vergeten werd)... Ze riep dat we uit ons bed moesten komen, dat er buiten iets aan de hand was. Jessie en ik hadden de schrik goed te pakken en durfde niet goed te gaan kijken😱. We vreesden immers voor nieuwe stakingen en dat zou geen goed nieuws zijn... We namen onze gsm en gingen met een bang hartje kijken wat er aan de hand was😨. Gelukkig was de eerste die we zagen Sparkle. We vroegen aan haar wat er aan de hand was en zij vertelde ons dat de boiler oververhit was😮. Intussen was Lydia ook haar kamer uitgekomen en zij vertelde ons dat Boledi ook meteen aan stakingen dacht. Het was toch al een opluchting dat het dat niet was, maar wat was dit nu weer. Wanneer we net dachten alles (stakingen, overstromingen, voedselvergiftiging...) gehad te hebben, komt er weer iets bij😅. We dachten dat de hele boel in brand ging vliegen als we zagen hoe erg het dampte. We stonden een tijdje te kijken, maar het was inmiddels al 5u en er stonden al veel brandweermannen bij, maar het bleef roken en een immens geluid maken. Na een tijdje konden we terug gaan slapen, ookal dampte het nog altijd en moesten we nog altijd bekomen van de eerste schrik (iemand die midden in de nacht ik onze kamer stond). We konden nog een 4tal uurtjes slapen voor de echte dag begon.😴

Ik startte om 10u met een lesje wiskunde. Lydia hielp mij hierbij en het ging verrassend goed. Grade 4 luisterde redelijk goed en ze waren redelijk stil. Ik was blij met de les die ik had gegeven en was blij met hoe de leerlingen zich hadden gedragen.🎉

Vervolgens gaf ik nog 2 uur remedial, waar ik een ‘spelletje’ speelde met hen. Ik had alle ‘THRASS-woorden’ vervangen door cijfers. De leerlingen moesten dus elk cijfer vervangen door de juiste letter. 1=a, 2=a enz. De leerlingen vonden het geweldig om het alfabet zo te herhalen en direct de makkelijke woorden te kunnen lezen🤗! Over de grafemen ed. heb ik nog niet gesproken, ik wil eerst deze woordjes door middel van dit spel lezen en dan ga ik de theorie er aan koppelen.😉

In de namiddag werkte ik weer aan een taak en mijn lessen voor donderdag, morgen is het 1 mei en ook hier wordt de dag van de arbeid gevierd met een vrije dag🎉. In de late namiddag belde ik nog even naar huis, ook zij waren weer goed geïnstalleerd thuis.😁

We kookten nog en merkte dat het internet, net als deze ochtend, weer weg was. We gingen nog even naar buiten om wifi te zoeken zodat de andere twee ook nog even met het thuisfront konden bellen.🤗

Intussen was het alweer 21u en kropen we weer ons bedje in. De deur gaat terug op slot en hopelijk kunnen we deze nacht de hele nacht in bed blijven liggen. 😴

Woensdag

Wat een saaie dag vandaag😂. We hadden ons voorgenomen goed voor school te werken vandaag, maar daar stak de wifi een stokje voor. We hadden geen wifi ‘s ochtends, geen wifi ‘s middags en eigenlijk gewoon geen wifi voor de hele dag. We maakten eerst pannenkoeken, die elke keer weer beter en beter lukken, en besloten om daarna ergens wifi te gaan zoeken. Jessie bleef op haar kamer en Lydia en ik vertrokken vol goede moed op zoek naar internet. Dit viel voor Lydia goed mee, maar ik had weer pech. Mijn laptop verbond nergens met internet waardoor ik dus nog niets kon doen voor school. Ik maakte dus maar wat sudoku’s en besloot om eens te kijken welke spullen ik nog allemaal op 18 mei in mijn koffer moet zien te krijgen. Dit lijkt niet zo veel meer, laten we dus hopen dat het minder dan 23kg is. 🤞

We kookten hetzelfde als gister, kip curry met rijst, ik ging nog de douche in, nu het water terug warm was en kroop vroeg in mijn bed om nog wat te lezen.😊

Donderdag

Toen Lydia deze ochtend in onze kamer haar ontbijt kwam halen, zei ze dat onze boiler weer aan het flippen was. Er kwam weer allemaal rook uit en er was weer een hels kabaal te horen.😮

We gingen weer naar school waar ik vandaag weer 3uurtjes remedial ging geven. De eerste groep was de groep waar ik al ‘THRASS-READING’ mee had gedaan. Ook zij startten vandaag met het spelletje van de andere groepen, alleen ga ik met hen verder. Ik leg hen de theorie al direct uit en zij moeten de woorden ook al direct lezen. Sommige woorden waren nog wat moeilijk, maar anderen gingen al heel vlot.🤗 Of ze iets van mijn theorie begrijpen, betwijfel ik. Ook dit zijn leerlingen die meestal niet begrijpen wat ik aan het zeggen ben. We zullen volgende keer wel zien of ze het echt begrepen hebben🤔. De tweede groep deed het ook weer heel goed en ook zij konden af en toe al woordjes lezen. Dat gaat allemaal duidelijk vlotter dan verwacht en ik ga dan ook starten met het lezen van de woorden zonder prenten.😊

We gingen, hopelijk voor de laatste keer, naar de wasserette en gingen nog eens langs voor onze tafels en stoelen. We willen natuurlijk dat dit zeker in orde komt! Daarna werkte ik mijn blog van de week bij en zette ik bij de blog van vorige week alle foto’s bij die mama mij had doorgestuurd, of toch al een deel ervan... Het internet werkt weet niet (zo goed) en het loopt dus vaak mis.🤗🤗

‘s Avonds kookten we aardappelen, een groentemix en vegetarische burgers, we wasten nog eens af (wat gaan Lydia en ik toch blij zijn als we het afwasmachine terugzien in België 😉), keek ik nog even tv en ging weer slapen.

We hebben vandaag ook (eindelijk) te horen gekregen wanneer onze mentoren ons gaan komen beoordelen. Dinsdag is het de grote dag voor ons alle 3. Duimen dus!!

Vrijdag

Er stond weer een dagje remedial op het programma, dat wordt weer een vermoeiende dag dus! ik startte met Boiki en Rondelela, de meest vermoeiende groep. Dit is een groep die nogal veel lawaai maakt en zich niet lang kunnen concentreren, hier stop ik dan ook vaak een beetje eerder. Ook vandaag ging het weer moeilijk. De jongens vinden het niet tof om elke week het alfabet terug te moeten herhalen, dus startte ik vandaag met lezen, maar natuurlijk heb je daar ook het alfabet voor nodig... Het ging vandaag dus met ups en downs. Groep 2 ging vlot en ook groep 3 en 4 deden het fantastisch. Volgende week ga ik de groepjes weer een klein beetje aanpassen zodat het niveau weer beter met elkaar overeenkomt!

In de namiddag maakte ik mijn lesvoorbereidingen van wiskunde voor maandag en dinsdag. Deze lessen gaan over ruimtefiguren, ik heb mijn knutselkunsten dus weer moeten bovenhalen. Ik heb alle ruimtefiguren die de leerlingen moeten kennen, getekend, geknipt, geplooid en vastgeplakt zodat ik echte kubussen, balken ... had. Hopelijk vinden de leerlingen het ook tof! Ik ga ook nog allerlei objecten meenemen in die vormen. Zo wil ik bijvoorbeeld de doos cornflakes, mijn doosje krijtjes, mijn drinkfles... meenemen zodat alles duidelijk wordt!

‘s Avonds kookten we hetzelfde als gister, we wasten weer af en we konden weer naar bed. Omdat mijn gordijnen helemaal gescheurd zijn en er dus ‘s ochtends al vroeg heel veel licht binnenkomt, heb ik enkele dekentjes voor mijn ramen gehangen 😊 hopelijk maakt het dit weer een beetje donkerder en kan ik morgen dus weer een beetje langer slapen 😉. Ik keek na de afwas nog naar ‘the voice’ en kroop daarna weer mijn bed in voor een, hopelijk, lange, goede slaap 😉

Zaterdag

De dekentjes hebben toch een beetje geholpen! Vandaag werd ik pas wakker om 7u30!😃🎉 Een hele verbetering als je weet dat het normaal rond 6u al is.🤔

Lydia en ik besloten vandaag als ontbijt (+lunch) wentelteefjes te maken. We keken ook nog even wat we nog allemaal in voorraad hadden zodat we alles de volgende 2 weken op kunnen maken en we niet met teveel overschotten blijven zitten.

Na onze ‘brunch’ ging ik verder met mijn lesvoorbereidingen en mijn knutselwerkjes. De ruimtefiguren maken, nam weer veel tijd in beslag waardoor het alweer laat in de middag was. Ik werkte nog kort aan enkele schooltaken. Ik leerde onder andere nog voor ‘religie, zingeving en levensbeschouwing’ aangezien dat examen al over 3 weken ingepland staat, ben ik er hier al maar mee begonnen, zodat ik thuis ook nog een beetje rustig aan kan doen als ik terug ben!

In de vroege avond begonnen Lydia en ik met koken: zoete aardappelfrietjes, bloemkool en frikandellen! De bloemkool komt stilaan mijn oren uit 😂. Nog 2 weken doorbijten en dan kunnen we weer andere dingen eten thuis die we zo hard gemist hebben! We hebben allebei al een hele menu in onze gedachten die we willen eten als we thuiskomen!

Na de berg afwas besloot ik om een film te kijken, dat was al veel te lang geleden. Met een lekker glaasje wijn was ik klaar voor een relaxavond!

Hopelijk koelt mijn kamer deze avond nog af, want het was vandaag weer een bloedhete dag. En dat wilt dus zeggen een gratis sauna met een bed!

Zondag

Vandaag hoopte ik eens uit te kunnen slapen, maar daar heeft de hitte deze nacht en ochtend een stokje voor gestoken. Uiteindelijk ben ik dan maar rond 7u30 opgestaan om al aan mijn lessen voor morgen te werken. Mijn wiskundeles was al af, maar ik moest nog enkele details aanpassen aan mijn remedialles. Dit ging vlotter dan verwacht en ik kon dus verder met andere schooltaken.

Toen ik deze taken ook zo goed als af had voor vandaag, werkte ik verder aan mijn blog om deze te posten.

Straks koken we nog hetzelfde als we gister hebben gekookt, ga ik nog eens naar huis bellen en kan ik weer mijn bedje in om goed uitgerust aan de laatste lesweek te beginnen!

Tot volgende week!!

1 note · View note

defke · 2 years ago

Text

"Geen enkele club, behalve Club Brugge, is zo groot als Standard"

“Geen enkele club, behalve Club Brugge, is zo groot als Standard”

Nadat Standard op de openingsspeeldag in de Jupiler Pro League een veelbelovende prestatie neerzette (2-2 tegen KAA Gent), zijn de Rouches met een vier op vijftien opnieuw in hetzelfde bedje ziek als de afgelopen seizoenen. Daarvoor wijzen de Standard-fans niet naar trainer Ronny Deila, maar wel naar de nieuwe eigenaars. Marc Fraussen, voorzitter van supportersclub Roodhemden Rekem 2000, liet…

View On WordPress

0 notes

antongecensureerd · 6 years ago

Photo

De fantast

Laat ik mezelf even voorstellen. Dit om duidelijk te maken in wat voor rollercoaster van emoties ik terecht ben gekomen. Mijn leven is een leven geweest van ups en downs. Vooral de down door een jarenlange drank en drugs verslaving heeft zijn sporen nagelaten. Als je zoals ik geëindigd bent op een bedje bij het Leger des Heils heb je het niet goed gedaan. Mijn leven bestond in die tijd uit het scoren van cocaïne. De jarenlang populaire gozer met veel geld in z'n zak had plaatsgemaakt voor een kruimeldief. Een horselaar die dagelijks bezig was met het verzamelen van geld voor drugs. Iedereen kan daar zijn eigen invulling aan geven. Ik ben zeker niet trots op die periode in mijn leven, maar ik loop er ook niet voor weg. Toen ik december 2004 voor de zoveelste keer het gevecht aanging met mijn verslaving voelde ik dat het mijn laatste kans was. Mijn periode bij de afkickkliniek Castle Craig in Schotland was een ''do or die'' situatie. Ik ben nog iedere dag dankbaar voor het feit dat ik clean en sober ben geworden. Laat ik 1 ding duidelijk stellen : ik en ik alleen ben verantwoordelijk geweest voor mijn verslaving. Niemand anders. Ik eindigde zonder een cent te makken. Ook nog eens met een behoorlijke schuld. Na een jarenlange periode in de schuldsanering lag er op een dag een brief van het kantongerecht in mijn brievenbus. Bovenaan de brief stond ''Schone lei''. Ik heb toen letterlijk een vreugdedansje gemaakt. Schuldvrij en inmiddels al een aantal jaren drugs- en drankvrij lachte het leven me weer toe. Door deze periode in mijn leven ben ik toentertijd beland in de bijstand. Ik kan jullie vertellen dat het leven als bijstandstrekker niet makkelijk is. Toch heb ik mezelf aangepast aan het leven met héél weinig geld. Dat is zeker niet makkelijk geweest. Waarschijnlijk zullen nu een groot aantal mensen denken ''Waarom werk je dan niet, Ton ?''. Heel simpel : mensen zitten niet te wachten op iemand met mijn historie. Tot 5 jaar geleden heb ik vrijwilligerswerk gedaan binnen de GGZ. Als ervaringsdeskundige. Jaren mijn levens/gebruikersverhaal verteld en zelfs nog cursussen gegeven aan mensen die wilden werken vanuit hun eigen ervaring. Op een gegeven moment was ik daar klaar mee. Dagelijks bezig zijn met het verleden als junk werd mij teveel en ik wilde die periode ook een keer afsluiten. Zo gezegd zo gedaan. Het feit dat mijn vrouw heel goed met geld om kan gaan en daarbij ook totaal niet veeleisend is maakt het voor ons als stel natuurlijk een stuk makkelijker om te kunnen leven. Zij runt haar eigen huishouden, ik run mijn huishouden en samen hebben we het goed. Niet financieel, maar wel op alle andere fronten. Wij zijn gezond en gelukkig. Dat is niet in geld uit te drukken. Ineens werd mij door mijn zogenaamd beste vriend in mei 2014 een dikke vette worst voorgehouden. Ik ga geen bedragen noemen, maar ik kan jullie vertellen dat het een giga bedrag ging. Ieder ander was keihard geen lachen en volkomen terecht. Ook ik had toen moeten weten dat het onzin was. Toch hou je als minima de deur op een kier. Iemand die onafhankelijk is zou de persoon in kwestie gevraagd hebben of hij niet goed bij zijn hoofd is. Ik ben niet onafhankelijk en heb me laten leiden door ons verleden en niet te vergeten onze vriendschap. Onder het mom van ''Mij flikt hij dit niet'' heb ik lang in een soort ijzeren greep gezeten. Ik geef het toe : dom, heel erg dom. Na een half jaar heb ik onze vriendschapsrelatie verbroken. Ik was het gemanipuleer spuugzat. Een half jaar lang werd ik keihard in de maling genomen.

Toch liet ik hem op een later tijdstip weer toe in mijn leven. Ik heb een streep onder de affaire dikke vette worst gezet en we zijn weer op zeer regelmatige basis met elkaar opgetrokken. Wel uitgesproken dat geld nooit meer een onderdeel van onze vriendschap mocht maken. Jen en ik werden uitgenodigd voor etentjes, kwamen op plekken waar we anders nooit zouden komen en ik kreeg een paar keer een leuk bedrag in een envelop. Nooit om gevraagd. Ik heb zelfs meerdere malen aangegeven dat geld totaal niet belangrijk voor me was. Toch wilde hij me af en toe iets toeschuiven. Zeg eerlijk : wie weigert zoiets ? Zeker niet als je zoals ik ieder dubbeltje moet omdraaien. Toen werd het juli 2018. Tot mijn stomme verbazing werd de dikke vette worst van mei 2014 meer dan verdubbeld. Wederom werd mij een belofte gedaan en ditmaal was het bedrag nog vele malen hoger. Toen Jen en ik elkaar na het gesprek met mijn zogenaamd beste vriend aankeken zei mijn lieve en slimme vrouw hoofdschuddend ''Lieverd, we gaan toch niet weer hetzelfde pad met deze mijnheer bewandelen, hè ? Laat je ajb niet nog een keer aan het lijntje houden en manipuleren''. Alles in mij schreeuwde dat ik weer in de maling werd genomen. Het was immers te mooi om waar te zijn. Toch ontstond weer dat ene sprankje hoop. Die ene procent. Waarom zullen jullie je afvragen ? Omdat je er als zogenaamd beste vriend toch van uit mag gaan dat iemand het niet in z'n hoofd haalt om hetzelfde geintje nog een keer te flikken. Een weldenkend mens haalt dat toch niet in z'n hoofd. Ik ga afronden. Ik moest mijn vrouw, mijn dochter en mijn zuster beloven dat ik hem zou aanspreken op het moment dat de eerste gift/donatie/envelop niet zou verschijnen. Dat had begin augustus moeten zijn. Er kwam niets en net op het moment dat ik de confrontatie aan wilde gaan kreeg ik mijn nieuwe huis aangeboden. Dat was op 30 augustus. Mijn zogenaamd beste vriend heeft altijd geroepen dat ik altijd bij hem aan zou kunnen kloppen. Ik moest hem dat beloven. Nu stond ik echt met mijn rug tegen de muur. Verhuizen kost namelijk geld en geld heb ik niet. Ik heb hem op 1 september gebeld en om een bedrag gevraagd. Een bedrag dat niet in verhouding staat tot het bedrag dat mij werd beloofd. Een fooi van dat giga bedrag. Jullie raden het al. We zijn nu ruim 7 weken verder en mijnheer heeft mij al die weken gemanipuleerd en van het kastje naar de muur gestuurd. Ik heb niets ontvangen en ben dagelijks voorgelogen. Ik zal jullie de details besparen. Te schandalig voor woorden. Vanaf vandaag bestaat mijn zogenaamd beste vriend niet meer voor me. Ik heb namelijk een tyfushekel aan mensen die zogenaamde vrienden voorliegen en bedriegen. Als je een multinational of een bank te grazen neemt kan ik daar respect voor opbrengen, maar als je iemand met een minimum inkomen in de zeik gaat nemen ben je geen knip voor de neus waard. Voor fantasten is er geen plaats in mijn leven. De fantast lijdt aan het Bill Gates Complex. Dat is trouwens geen uitspraak van mij, maar van een familielid van de fantast zelf. Ik ben helemaal klaar met deze persoon. Ik hoef hem nooit meer te zien, te lezen of te horen. Het gaat hem goed. Misschien is het presidentschap van Fantasy Island iets voor hem.

PS Ik ben mijn vrouw, mijn dochter Nikki, mijn schoonzoon Wil, mijn zuster Francis en haar man Ron heel veel dank verschuldigd. En natuurlijk mijn lieve moedertje. Moge zij ruste in vrede. Zonder hun had ik nooit kunnen verhuizen.

4 notes · View notes

hit-theroad · 6 years ago

Text

Vietnam

Van Singapore vloog ik dus naar mijn laatste bestemming Vietnam! Een land dat al heel lang op mijn lijstje stond en waar ik onwijs veel zin in had. Niet alleen omdat ik er zoveel goede verhalen over had gehoord maar ook omdat ik het land met een van mijn beste vriendinnetjes mocht ontdekken! Annelot was in aantocht, jeej! Ik vloog op Hanoi, de grootste plaats in het noorden van Vietnam. Ik kwam weer aan in de complete chaos en tegenwoordig kan ik daar echt van genieten. Al die gekke drukke mensen om mij heen, het oversteken met duizend scooters zie ik als een soort spelletje, zwerfhonden, zelfs ratten en kakkerlakken doen mij niets meer (zolang ze niet over mij heen lopen natuurlijk;))

Eerste wat gelijk weer opvalt is de intense hitte in Hanoi. Lekker zweten, geloof het of niet ook daar wen je op de een of andere manier aan haha. De eerste dagen een beetje door Hanoi rondgelopen en vooral lopen zenuwen en niet kunnen wachten tot Lot er was haha. En toen mocht ik haar gaan ophalen van het vliegveld! Met een kartonnetje van een pizzadoos met haar naam er op stond ik gewapend aan de uitgang. Toen ik haar zag barste ik in tranen uit, wat een geweldig moment was dat. Zo blij om haar te zien en weer even van iemand van thuis te knuffelen! Het voelde ook gelijk alsof het gisteren was dat ik haar voor het laatste had gezien, heel gek haha.

Na lekker bijkletsen over de veranderingen thuis gingen we de stad samen wat meer verkennen. Heel leuk om te zien hoe An nelot ook overal van genoot! Alles was natuurlijk nieuw voor haar en dat was voor mij ook leuk want dan zag ik ook waar ik mij in het begin inderdaad ook heel erg over verbaasde! Na twee avondjes in Hanoi gingen we verder het noorden in.

Noord-Vietnam

Onze eerste stop in het noorden was Halong Bay. Met een bootcruise gingen we deze baai met honderden kleine eilandjes verkennen. Lekker een beetje varen en veel gelachen om onze reisleidster die Engels sprak met een zwaar Vietnamees accent haha. Nog gekajakt ook en toen heeft Annelot haar eerste wilde aapje gezien haha, super blij! ’s Avonds sliepen we op een onbewoond eiland en hadden we met de groep een klein feestje met beerpong en een kampvuurtje. ’S Nachts was het echt zwaar aan het onweren, lekker tropisch stormpje. Gelukkig was het de volgende dag weer opgeklaard en gingen we terug naar Hanoi. Daar stapte we gelijk op de nachtbus naar Ha Giang. Man die nachtbussen, die ga ik echt missen als kiespijn. Ik had gehoord dat de nachtbussen in Vietnam heel erg fijn waren in vergelijking met andere landen, dus had er wel een goed gevoel bij. Dat hield op toen we door de buschauffeur op de achterbank werden gepropt. Tussen de chinezen in die in je nek lagen te hijgen. Ik denk dat ik oprecht nog nooit zo chagrijnig ben geweest haha. Want de rest van de bus had dus wel een eigen bedje maar omdat de buschauffeur zijn vrienden voorrang wilde geven lagen wij te creperen in de kofferbak hahaha. Ergens rond vier uur ’s nachts kwamen we aan en was de hel voorbij haha. De volgende dag zijn we, lekker Hollands, een stukje gaan fietsen richting een waterval. Verder hebben we een plan gemaakt om de Ha Giang loop te gaan doen. Dit is een rit door het noorden van Vietnam op de motor. Ik besloot zelf te gaan rijden en Annelot ging achterop bij een easyrider (een local die voor jou rijdt). Die avond kreeg ik nog even motorrijles want motorrijden had ik nog geen ervaring mee. Het was een semiautomatische motor dus dat was alleen maar schakelen met je voeten, super makkelijk!

De volgende dag vertrokken we met nog twee meiden uit Quebec (Frans Canada) want zij hadden precies hetzelfde plan als ons. Een van hun reed ook zelf en die andere had ook een easyrider. Dus daar gingen we met zijn zessen richting het noorden. Het motorrijden vond ik echt heel erg leuk, lekker scheuren en je ligt veel stabieler op de weg dan met een scooter! Onderweg zie je zoveel mooie dingen, het is echt een onwijs mooie route. Ook zijn de mensen in het noorden nog helemaal niet gewend aan toerisme, dus iedereen zwaait langs de weg als je voorbij komt rijden. Ook stopten we met de easyriders echt op de lokale plekken. Zo aten we elke maaltijd rijst bij een familie thuis en brachten ze ons naar een dorpje waar ze door middel van weef technieken kleding maakten. Erg leuk! Heel hilarisch wel want de easyriders spraken echt geen woord Engels dus wij zaten elke keer met Google Translate met elkaar te communiceren, ideale uitvinding! ’s Avonds echt heel erg moe zijn van een intensieve dag op de motor en mij een beetje ziek voelen. Maar wel echt heel blij zijn dat we dit zijn gaan doen want wat is het mooi!

De volgende dag reden we richting de grens met China. Dit stuk was zacht uitgedrukt een uitdagend stuk op de motor. Er werd flink aan deze weg gewerkt dus vaak moest je over kapotte wegen, net aangelegde wegen die nog bedekt waren met smeulend asfalt en heel veel grind stukken rijden. Nu is het zo dat je voornamelijk door de bergen rijdt en langs de smalle weggetjes staat geen vangrails. Een slippertje en het kan heel gevaarlijk worden, voorzichtig rijden dus. Eenmaal aangekomen bij de grens zijn we natuurlijk even in China gaan staan. Kunnen we die ook weer van de lijst afstrepen;) Verder weer heel veel mooie natuur gezien met intens blauwe meren en prachtige bergpassen. Ook de mensen zien er hier zo mooi uit, met hun traditionele kleding en vaak ook mega hard aan het werk op de plantages. Ongekend wat voor bergen die mensen beklimmen, zouden ze een Olympische medaille voor moeten krijgen. Ook kindjes lopen al op hele jonge leeftijd alleen langs de weg hun ouders te helpen. Bizar om te zien hoe anders hun opvoeding is vergeleken met de onze, kinderen hier kunnen echt tegen een stootje en zijn al heel jong zelfstandig. Mijn keelpjin is inmiddels heel erg geworden en lig met hoge koorts op bedje. Denk d at het voornamelijk komt door de smoq en de stof die elke keer in mijn keel komt als ik aan het rijden ben. Achja je moet er iets voor over hebben.

Weer een mooie dag in de Ha Giang loop en na een goede nachtrust gaat het gelukkig iets beter. Helaas voelt Lot zich vandaag wel een beetje ziekjes, maar dat komt vooral omdat haar maag moet wennen aan de vele rijst haha. Zoals je op de foto’s wel kan zien was ook dit stuk weer prachtig. Het Canadese meisje dat zelf reed is vandaag gevallen met de motor. Dat was echt wel even schrikken want ik reed achter haar en zag het dus gebeuren. Ze slipte weg in de bocht, maar gelukkig viel de schade mee en had ze een goed plekje uitgekozen zonder ravijn. Wel weer een reminder over hoe voorzichtig je moet zijn op de motor. Sowieso is het bizar hoeveel mensen er ongelukken krijgen, in elk hostel loopt er wel iemand die helemaal onder de wonden zit van een ongeluk. Dat wilde ik toch echt even voorkomen in de laatste weken van mijn reis;) ’s Avonds sliepen we tussen de rijstvelden bij een homestay met een prachtig uitzicht. Family dinner met het hele hostel was erg gezellig. Ook het ‘happy water’ kwam op tafel, een zelf gebrouwen maïs wijn. Nouja wijn, je moet het shotten en het smaakt nog erger dan tequila. Maar het is erg onbeleefd als iemand je uitnodigt om een shot te doen om deze dan te weigeren, dusja we moesten wel he;)

De laatste dag van de Ha Giang loop probeerden we vooral zo snel mogelijk in Ha Giang te komen. Moe maar voldaan kwamen we terug bij ons hostel aan en zijn we ’s avonds nog even gaan uiteten met de gastvrouw, super lief mens! Daarna stond er weer een heerlijke nachtbus op ons te wachten. Deze chauffeur probeerde ons ook weer op de achterbank te leggen maar dat pikte ik deze keer echt niet haha, toen hij mijn gezicht zag wist hij niet hoe snel hij ons in een gewoon bedje moest leggen haha. Om 6 uur ’s ochtends kwamen we aan in Hanoi en hebben we een beetje rondgedwaald tot we ’s avonds met het vliegtuig naar Hoi An vlogen.

Hoi An

Voor de eerste nacht in Hoi An hadden we even een hotel geboekt om bij te komen van onze drukke planning in het noorden. Dat was nodig ook. We hebben als doornroosjes liggen pitten in die kamer haha. Zo heerlijk. Die middag verplaatst naar een hostel en toen zijn we lekker naar het strand gefietst en hebben we daar cocktails lopen drinken. Even echt een vakantiegevoel! Heerlijk om dit samen met Lot te doen, echt zo fijn om even een échte vriendin om mij heen te hebben ipv de vrienden die je maakt voor (meestal) een paar dagen.

De volgende dag zijn we even naar het stadje gegaan. Hoi An is echt een gezellig plaatsje met een heel oud centrum. Overal hangen van die lichtgevende lampionnetjes op, ziet er heel gezellig uit. Lekker hapje gegeten daar en wat rond gestruind over de marktjes.

Wat ik nu ook merk is dat familie en vrienden thuis echt aan het aftellen zijn naar het moment dat ik naar huis kom. Geeft een heel gek gevoel, weet niet of ik er al helemaal klaar voor ben;)

Dag erna gaan we naar een kledingmaker. Dit is waar Hoi An vooral bekend om staat. Je kan hier allerlei kleding laten maken voor een veel goedkopere prijs dan in Nederland natuurlijk. Maar er is zoveeeeeeel keus, woow. In elke straat zitten wel 15 kledingmakers. Annelot besluit een jurk te laten maken en ik denk er nog even over na ;) ’s Avonds gaan we lekker op stap en liggen we in een deuk om de Aziatische DJ’s die doen alsof ze Justin Bieber zijn. Wakker worden met een lichte kater en Annelot haar jurk opgaan halen, hij is prachtig! Vroeg naar bed vandaag want morgen vliegen we vroeg naar Phu Cuoq, een eilandje in het zuiden waar we het vakantiegevoel nog even gaan verlengen.

Phu Cuoq

In Phu Cuoq zaten we in een redelijk nieuw hostel met een aantal Aziaten op de kamer. Nou die staan dus heel erg vroeg op elke dag. Hahaha Lot en ik hebben ons doodgeërgerd. Toen wij eindelijk eens lekker uit konden slapen gingen zij om 6 uur ’s ochtends het licht leuk aan doen in onze kamer. Nu ben ik geen ochtendmens en dat hebben ze dan ook geweten. De volgende dag had Annelot het er mee gehad en hoorde je vanachter haar gordijntje heel hard SSSSSSSST hahaha ik kwam niet meer mij. We hebben op Phu Cuoq een dag een snorkeltour gedaan, Lot had nog nooit gesnorkeld dus dat was hartstikke leuk! Lekker visjes kijken. Toen we de keus kregen om op het strand te gaan liggen of om nog een keer te gaan snorkelen op een andere plek kozen we voor het laatste. De rest van de groep koos voor het strand. Na een tijdje zwommen we terug naar de boot en toen we eenmaal aan boord waren begon het ineens vollebak te stormen. Alle Vietnamezen in totale paniek! Alle mensen die voor het strand hadden gekozen zaten daar vast. Want het mini bootje dat ze transporteerde van het strand naar de boot was de klein om in deze storm te varen. Daarnaast was er ook nog een andere boot met toeristen die zijn anker was kwijt geraakt en blijkbaar een hele slechte motor had, haha ‘only in Asia’! Dus wij moesten met onze boot in de buurt van die andere boot blijven voor het geval hun motor uit zou vallen. Veel geschreeuw heen en weer en Lot en ik zaten het schouwspel te bewonderen haha. Zulke dingen zijn zoveel leuker om met zijn tweeën mee te maken. Het reizen zelf is vaak saai alleen vooral als het een heftige reis is, nu vind ik alleen reizen af en toe echt lekker, dat zijn meestal de momenten dat je even tot jezelf komt maar als er drama is tijdens de reis is het zoveel leuker om dat met zijn tweeën mee te maken, kan je er nog om lachen haha. Anyway, we hebben de storm overleefd en uiteindelijk teruggevaren naar het vaste land. Eenmaal daar hebben we hond aan het spit zien hangen, zijn helemaal gek hier!

Verder zijn we nog een nachtmarkt gaan bezoeken en hebben we een dagje een scooter gehuurd en zijn we het eiland gaan verkennen. Uitgekomen op een super mooi strand met spierwit zand en turquoise zee. Daarnaast deden we elke avond wat cocktailtjes bij ons hostels en speelden we wat spelletjes. De obers mochten ons wel dus we kregen de ene gratis cocktail na de andere, oh ooooh haha. Een avond wilden we graag beerpongen, dat kon in eerste instantie niet want daar hadden ze de spullen niet voor zeiden ze. Een Aziatische jongen die goed Engels sprak en voor het hostel werkte, pikte dit op en ging er voor zorgen dat we toch konden beerpongen. Hij daagde ons uit voor een potje tegen hem en zijn maat. Dat was me wat, ineens kwam er een heel leger met Aziaten om ons heen staan en kwamen alle telefoons tevoorschijn. Heb nog nooit onder zo’n grote druk beerpong gespeelt denk ik haha, ik denk dat we op elke Instagram livestream in Vietnam te zien waren want dit was niet normaal ahah. Na ons potje ging het hele hostel beerpongen, super gezellig!

Ho Chi Minh

Van Phu Cuoq vlogen we naar onze laatste bestemming samen! Ho Chi Minh City, de hoofdstad van Vietnam. Deze heette voorheen Saigon. De eerste dag in Ho Chi Minh hebben we onze gebroken telefoonschermen laten repareren voor 20 euro (hilarisch goedkoop natuurlijk) en zijn we alvast op souvenir jacht gegaan voor Annelot. Zo leuk, ik kan nu ook eindelijk eens kijken naar souvenirs want ik hoef ze nu niet lang meer mee te zeulen. De dag erna zijn we naar het War Museum geweest, echt enorm indrukwekkend. Ik wist eerlijk gezegd niet veel van de Vietnamoorlog af maar na dit museum kan ik nog steeds amper geloven dat deze oorlog heeft plaats gevonden, en zeker omdat het eigenlijk nergens overging. Ook de foto’s die er op hingen van de mensen die aan de gevolgen van Agent Orange verwondingen of handicaps hadden opgelopen. Verschrikkelijk! Maar heel goed om eens te realiseren hoe bizar deze oorlog is geweest. In dit museum wordt ook niets achter de hand gehouden, dus foto’s van dode mensen, uit elkaar getrokken lichamen en marteltechnieken zijn hier gewoon te zien, niet voor mensen met een zwakke maag dus.

Na het museum even bijkomen van de nieuwe indrukken en hebben we nog meer geshopt.

Toen was onze laatste dag samen alweer aangebroken. Beetje een droevige dag natuurlijk, Annelot haar vakantie zat er op en ik moest weeeeeer afscheid nemen! Gelukkig wist ik dit keer dat het maar voor een korte periode zou zijnJ Alsnog eventjes een traantje wegpinken op het vliegveld natuurlijk:P Wat een mooie herinneringen hebben we samen geamaakt en wat een geweldige tijd hebben we gehad. Onwijs blij dat Lot mij is komen opzoeken, zeker een hoogtepunt van mijn reis!

12 dagen over om er nog even alles uit te halen voordat de dag kwam dat ik ook het vliegtuig richting huis zou pakken. Ik besloot nog een dagje in Ho Chi Minh te blijven om de tunnels die in de oorlog werden gebruikt te bekijken. Daarna zou ik voor een paar nachtjes naar een plaatsje genaamd Dalat gaan en mijn laatste dagen in Hoi An doorbrengen. Ik was hier wel al geweest maar dat vond ik juist wel even fijn.

De tunnels die 2 uurtjes rijden van Ho Chi Minh vandaan te bewonderen waren, vond ik erg indrukwekkend. We kregen met een groep een rondleiding en als je daar rondloopt krijg je ook echt een gevoel bij hoe die oorlog geweest moest zijn. Midden in de jungle met BOOOBYTRAPS? Achter elk bosje. Ironisch genoeg bevindt zich ook een schietbaan op dit terrein, heel raar want je hoort dus ook heel de tijd kogels door de lucht vliegen. De Vietnamezen zijn zo onwijs slim geweest tijdens deze oorlog. Ze hadden bijvoorbeeld schoenen gemaakt met omgekeerde voetafdrukken, zodat de Amerikanen altijd dachten dat ze de andere kant op waren gelopen als ze de voetstappen zagen. Verder bouwden ze de tunnels in zigzagvorm zodat wanneer ze gebombardeerd werden ze niet helemaal instorten en zo hadden ze nog allerlei trucjes. Toen was het moment daar dat we zelf door de tunnels mochten lopen. Nouja lopen, ik met mijn 1.82 mocht daar natuurlijk kruipend door en man dat was zelfs bijna onmogelijk. Ongelofelijk dat mensen jarenlang in deze tunnels geleefd hebben, ik heb nog nooit last van claustrofobie gehad maar nu wilde ik toch heel graag zo snel mogelijk uit die tunnels kruipen haha. Na het tunnelavontuur had ik de volgende dag een 7 uur durende bus richting Dalat.

Dalat

Ik kwam ’s avonds aan in Dalat en mocht gelijk aanschuiven voor een family dinner. Zelden in zo’n gastvrij hostel verbleven (Cozy Nook), wat een lieve mensen daar niet normaal. Gelijk een leuk groepje mensen leren kennen tijdens het eten en die zelfde avond doken we nog de kroeg in met zijn allen. Ze hebben hier een bar genaamd Mazebar. Ze hebben ook een echt doolhof gemaakt in deze kroeg. Heel grappig om doorheen te lopen. De volgende dag hadden we allemaal zware katers haha. Besloten naar het ‘Crazy House’ te gaan, een hotel met mega gekke kamers en architectuur. Een beetje dezelfde stijl als die van Gaudi, die heel veel gebouwen in Barcelona heeft ontworpen, maar dan nog een beetje gekker. Leuk om te zien, daarna waren we uitgeput en kwam ik met het idee om een filmpje te gaan kijken in de bios. En een half uurtje later zaten we Deadpool 2 te kijken. Prima katerdagje zo. ’s Avonds in mijn eentje nog even de nachtmarkt bezocht waar vooral veel lokale mensen waren dus het was weer een ‘kom we gaan met zijn allen naar de enige Westerse kijken’ wedstrijd haha. Op tijd mijn bed in en de volgende dag een beetje lopen bloggen en wachten op mijn allerlaatste nachtbus (YES) die mij naar Hoi An zou brengen.

Hoi An 2.0

In Hoi An heb ik echt nog even een laatste weekje vakantie gehouden. Lekker naar het strand geweest en kleding laten maken, eerste souvenirtjes gekocht en lekker gegeten. Ook nog even met Freek en Thom gechillt die ook in Hoi An zaten en die ik ken uit Thailand. Heel fijn om de laatste dagen even geen moeite meer te steken in nieuwe vrienden maken. Ook Boy was er, hem kende ik ook uit Thailand en hij reisde nu toevallig samen met Thom en Freek haha. Nog even het onderste uit de kan gehaald tijdens mijn laatste stapavond in dit leuke land en toen vloog ik alweer terug naar Ho Chi Minh voor mijn laatste twee nachtjes.

In Ho Chi Minh heel de markt leeg gekocht, ik ben net Oprah als ik straks thuis kom haha. En vooral mezelf een beetje mentaal voorbereiden op het terugkomen in Nederland.

Vietnam was in ieder geval onvergetelijk, had ik voor geen goud willen missen! Special thanks to Lot voor het achterlaten van haar vriendje (Thijs ook bedankt jongen;)) en het opzoeken van mij (L)

1 note · View note

dirkdeglinne · 8 years ago

Text

Harde nootjes (deel 2) - 7/10 - Linkin Park

In het nu-metal genre (een mengeling van metal met hiphop) was Linkin Park een van de opvallendste vertegenwoordigers rond de millenniumwissel. Ze sloegen met “Hybrid Theory” keihard op tafel. Sommige nummers waren meer metal, andere dan weer wat meer hiphop, maar vervelen deed dit schijfje nergens. Vele muziekliefhebbers dachten er blijkbaar ook zo over, want hun debuut werd een echte millionseller. Het probleem van heel wat bands met een sterk debuut is dat men daarna vaak hetzelfde kunstje blijft herhalen, waardoor gaandeweg de belangstelling afneemt. Linkin Park was ook in dit bedje ziek: steeds degelijk werk, maar niet meer verrassend. Al kon het enkele jaren geleden uitgebrachte “The Hunting Party” bij mij wel terug op applaus rekenen.

Uit het debuut kies ik “One Step Closer”, een wat meer metal georienteerd nummer.

youtube

1 note · View note

opnaarnepal-blog · 8 years ago

Text

VIPASSANA

zaterdag 4 maart Ik zie tegen deze post op. Vipassana was namelijk een ervaring zoals ik er nog nooit één heb gehad. De afgelopen dagen waren zowel een paar van de prachtigste, maar ook een paar van de afschuwelijkste dagen van mijn leven. Hoe geef ik woorden aan iets, iets zo bijzonder, heftig, krankzinnig, vreselijk en geweldig tegelijkertijd? Het voelt alsof geen enkel woord dat ik erover kan zeggen aan een ander duidelijk kan maken wat ik geleerd heb, dat elk woord enkel zal bijdragen aan het onbegrip en nieuwe dwaalsporen zal creëren. Toch moet ik een poging wagen, in de hoop dat mijn woorden over vipassana als een vinger die naar de maan wijst zijn: dat men naar de maan kijkt en niet naar de vinger. Ik zal bij het begin beginnen. Met veel gedoe vond ik het meditatiecentrum, gelegen in Kirtipur, een plaatsje op een uur rijden vanaf Kathmandu (wanneer er file is). Ik was namelijk in de veronderstelling dat het centrum een bekende plek was in het plaatsje en dat ik de eerste de beste Nepalees aan kon klampen als ik de bus uit kwam, om de weg te vragen. Hier had ik me lelijk in vergist, maar uiteidelijk is het dus allemaal goedgekomen, ondanks het ontbreken van internet, een kaart of padvindersinstincten. Die eerste uren mochten we nog praten en daar werd gretig gebruik van gemaakt. Mijn blik kruiste die van Damien, een hele mooie jongen uit Mauritius, en in dit oogcontact werd zo'n al bestaande verbondenheid tussen ons vastgesteld, zo eentje die verder gaat dan die van enkel de verbindende factor van onze gedeelde menselijkheid en iets hogers, iets diepers suggereert. Het gesprek wat even later volgde maakte dit nog verder duidelijk. Het centrum zelf was fysiek gezien een volledig inspiratieloze plek. De slaapkamers, de eetzaal en de meditatiehal waren kaal en sober en bevatten alleen het hoogstnodige. De bedden waren keihard, de douches ijskoud en de toiletten smerig. Ik had het niet anders gewild, enige vorm van luxe had afbreuk gedaan aan de ervaring. De eerste paar dagen dacht ik dat ik gek werd. Een dag duurt zo oneindig lang wanneer je om 4 uur ’s nachts opstaat, om half 10 naar bed gaat, je van elke seconde bewust bent en geen enkele afleiding hebt. 12 uur per dag mediteerden we, of deden we in ieder geval een poging tot. 12 uur per dag zaten we daar, op ons harde kussentje op onze vaste plek in de donkere, benauwde meditatiezaal. We hoorden de wind en de blaadjes ritselen aan de andere kant van de muur en als we goed luisterden, konden we het zoemende geluid van het verkeer horen dat zich rond Kathmandu bewoog. Binnen de muren van deze hal, die onze wereld was geworden, hoorden we elkaar af en toe kuchen, niezen of verzitten en verder alleen het gekmakend trage getik van de secondewijzer van de klok die boven de deur hing. Ik kende alleen een milde vorm van verveling; het was altijd een licht ongemakkelijk gevoel geweest dat snel weer uitgevaagd werd door de komst van een activiteit. Nu was de verveling zo erg dat ik er bijna van in paniek raakte. Er zijn momenten geweest dat ik heen en weer schommelde op mijn kussentje met mijn hoofd tussen mijn knieën en ik in gedachten herhaalde: ‘Geef me iets te doen, geef me iets te doen, geef me iets te doen…’ De eerste drie dagen werkten we met een meditatietechniek die ging om het voelen van je ademhaling. Het gebied waar je je aandacht op moest richten werd steeds kleiner gemaakt, het ging van de gehele neus tot aan de bovenlip tot enkel het gebied tussen de lippen en de neusgaten in, opdat de geest scherper en gefocuster zou worden. Op dag 2 werd Tessa ziek. Ik wist niet goed wat ik moest doen. Ze was mijn buurmeisje in de eetzaal en bovendien een Nederlandse, waardoor haar situatie me nog persoonlijker aantrok. Het buurmeisje aan mijn rechterkant was die ochtend al vertrokken omdat ze het niet meer trok en ik wilde niet dat Tessa ook zou opgeven, ik gunde haar de voldoening van de voltooiing van de cursus. Ik wilde haar dus een hart onder de riem steken, maar wilde voor haar de stilte niet verbreken, dus ik besloot om, toen ze even naar het toilet was, een doosje ibuprofen op haar bed te leggen als blijk van steun. Wat ik vooral miste aan mijn contact met andere mensen was het maken van grapjes. Dat er niemand was om mijn grappen te horen anders dan mijzelf, belette mijn geest er niet van om ze aan de lopende band te blijven maken. Ik stelde me bijvoorbeeld voor hoe Lauren me na het einde van de cursus zou vragen wat het zwaarste was geweest en dat ik dan even stil zou blijven, diep zou zuchten en met een ernstige blik, gericht naar de hemel, zou zeggen: ‘You know.. (dramatische pauze)… TEN DAYS without memes…’ Dat soort ongein. Er werden telkens audiotapes afgespeeld van de verspreider van de vipassana meditatietechniek, een Birmees-Indiase man genaamd Goenka. Hij herhaalde instructies oneindig vaak, wat erg behulpzaam was, maar op momenten dat ik gefrustreerd was door mijn stroeve meditatie en hij voor de zoveelste keer zei: ‘Work patiently. Paaaaatiently and persistently, paaaatiently and persistently’, klonk in mijn gedachten in plat Amsterdams: ‘Luister eens fftjes gozerwijfie, ik vind je een prima knaap, maar als je nog één keer ‘persistently’ zegt…’ Maar die irritatie was eigenlijk gespeeld en diende enkel als entertainment voor mezelf. Je moet toch wat. Op dag 4 kregen we de praktische introductie in de werkelijke vipassana techniek. De theorie erachter is, heel simplistisch gezegd, dat het overgrote deel van onze struggles als mensen voortkomt uit het gewoontepatroon van onze geest om ‘craving’ of ‘aversion’ te genereren voor bepaalde lichaamssensaties. Op die manier zijn we nooit aanwezig in, en tevreden met, het huidige moment. Dat klinkt waarschijnlijk nogal vaag, maar ik heb op dit moment nog niet zoveel zin om alles in detail uit te leggen, aangezien ik dan zo'n beetje de gehele boeddhistische filosofie uiteen moet zetten. Misschien maakt het volgende verhaal het iets duidelijker. Een Indiase moeder geeft een van haar zonen 20 roepies om een fles olie te kopen. Op de terugweg struikelt hij en morst de helft van de olie. Thuis huilt en jammert hij aan één stuk door: ‘Ik ben de helft van de olie kwijt!’ De moeder stuurt een andere zoon op pad voor een fles olie. Hem overkomt hetzelfde, maar bij thuiskomst is hij de hele dag in zijn nopjes: ‘Ik heb de helft van de olie gered!’ De derde zoon, een vipassana leerling, wordt erop uit gestuurd. Hij morst ook de helft van de fles. Bij thuiskomst zegt hij tegen zijn moeder: ‘Gelukkig is de helft van de fles gered, maar ik zal vandaag de hele dag werken in het dorp om 10 roepies te verdienen om de andere helft van de olie terug te kopen.’ Moraal van het verhaal: Vipassana maakt je geen pessimist en ook niet louter een optimist, maar een optimistisch denkende realist. Er wordt je geleerd een situatie te accepteren, opdat je daarna gepaste actie kan ondernemen, niet om erdoor verlamd of overspoeld te worden en niet om alles maar prima te vinden en er maar in te berusten. De eerste paar meditaties waren een regelrechte hel. We moesten een uur stil zitten en onze aandacht door ons lichaam bewegen, van het topje van ons hoofd naar onze tenen. Het was de bedoeling dat we ons niet verzetten, noch ons vastklampten aan wat we tegenkwamen. Of dat nou een kloppende, kriebelende, pijnlijke, ontspannen, gespannen, trillende, warme, koude, drukkende of onbenoembare sensatie was. Ook als we een blinde vlek in het lichaam tegenkwamen, een plek waar we geen sensaties leken te voelen, moesten we dat ons niet uit evenwicht laten brengen. Dus ik moest niet luisteren naar mijn gedachten als ze: 'Dit doet pijn! Ik moet mijn benen strekken! Ik moet mijn rug bewegen!’, schreeuwden. De eerste paar keer maakten de pijn in mijn benen en rug en het vooruitzicht dat nog zeker een half uur te moeten verduren me erg onrustig, waar de pijn niet alleen mentaal, maar ook daadwerkelijk fysiek erger van werd. Veel erger… De eerste paar keer had ik zoveel pijn dat de tranen over mijn wangen stroomden. De tweede keer bracht mijn verzet tegen de pijn oude, diepe pijnen omhoog. Ik moest tijdens de meditatie proberen zo geluidloos mogelijk te huilen om de anderen niet te storen, dus toen de meditatie voorbij was heb ik buiten snel een rustig plekje opgezocht om het er eens goed uit te janken. Na een dag of 6 werd mijn weerstand tegen mijn manier van leven daar steeds minder. Wat een heel fijn besef was, was dat ik echt bizar weinig nodig heb om gelukkig te zijn. Meditatie, de stille aanwezigheid van andere mensen, de meest basis sanitaire voorzieningen en genoeg voedsel en water: dat is alles. Het was lastig dat we geen oogcontact mochten maken met elkaar. Dat is zo'n belangrijke erkenning van je menselijkheid; oogcontact. Dit deed me denken aan dakloze mensen. Vaak loopt men namelijk langs deze mensen zonder hun vriendelijke begroetingen ook maar met een klein blijk van erkenning te beantwoorden. Ik zei ze ook niet vaak gedag, omdat ik me stiekem een beetje schuldig voelde dat ik ze geen geld gaf. Een of twee euro geven elke keer dat ik naar de supermarkt ga kan ik echt wel missen, dus waarom gaf ik dat dan nooit? Nogal egoïstisch van me. Deze mensen hebben blijkbaar niet echt familie of vrienden, anders lagen ze bij hen op de bank en stonden ze daar niet. Ik vond mezelf zielig in het centrum, omdat het zo koud was tijdens de ochtendmeditaties en omdat ik de andere deelnemers niet eens mocht aankijken. Maar ik had elke avond mijn warme bedje, kreeg twee gezonde maaltijden per dag en wat fruit en ik wist dat ik alleen niet aangekeken werd, omdat dat niet mocht. Ik dacht aan hoe fijn het voelde dat ik mijn thuis in gedachten kon houden wanneer het moeilijk was. Ik voelde daarom veel compassie opwellen voor de thuisloze mensen. Vanaf nu ga ik elke keer als ik naar de Ap ga iets van fruit of chocola voor degene die bij de ingang staat kopen en dan een klein praatje maken. Dat is wel het minste wat ik kan doen… Ik deed al mijn dagelijkse handelingen daar met de volste aandacht. Mijn bord afwassen, mijn slaapzak openritsten, zelfs als ik naar de wc ging was ik me van elke beweging bewust. Dankzij die aandacht voor mijn handelingen merkte ik opeens dat ik op een verkeerde manier liep. Ik had namelijk blijkbaar de gewoonte om heel erg op de buitenkant van mijn voet te lopen. Toen ik een paar dagen op mijn hele voet had gelopen, verdwenen mijn eerst zo hardnekkige scheenbeen blessures als sneeuw voor de zon!! Op dag 10 mochten we weer praten. Tot mijn verbazing was ik daar helemaal niet blij mee. Sterker nog, ik kreeg al gauw hoofdpijn van de kwetterende meisjes (vooral de Amerikaanse haha) en ging in de slaapzaal op mijn bed zitten. Er heerste een opgetogen stemming, iedereen zei het gevoel te hebben dat ze uit de gevangenis verlost waren. Ik had nogal veel heimwee gehad de voorafgaande dagen, maar ik begon echt aan het kloosterleven te wennen. Ik keek uit naar de meditaties, ik hield van het vredige gevoel, de rust, de stilte. Wat wel fijn was om te horen is dat Tessa mijn kleine gebaar heel fijn vond. Ze voelde zich erg labiel en toen ze het doosje ibu op haar bed zag liggen, brak ze. Na een goede huilbui kon ze weer verder. Veel mensen hadden kritiek op de lezingen die we gehad hadden. Ik hoorde het met tegenzin aan: ze hadden dingen namelijk verkeerd begrepen. Nu hadden ze die verkeerde interpretatie in hun geest ingegraveerd en weigerden ze koppig naar verhelderende uitleg te luisteren. Zo dachten velen bijvoorbeeld dat Goenka’s 'geen craving genereren’ impliceerde dat ze bijvoorbeeld nooit meer chocolade mochten eten. Ze wilden niet luisteren toen ik zei dat het niet ging om geen genot gevende dingen meer te doen of te hebben, maar om niet de denkfout te maken dat je er op dat moment van afhankelijk bent om gelukkig te zijn. Iets willen of prettig zouden vinden is immers iets heel anders dan iets echt nodig hebben. Dat is het verschil tussen gezond verlangen en verslaving: bij de één erken je wel dat het object van verlangen het huidige moment beter zou maken, dat het een extra bonus zou zijn op een al goed genoeg heden, bij het tweede voelt het alsof het huidige moment een gebrek heeft en niet goed genoeg is zoals het is zolang het object niet aanwezig is. En dat laatste is zonde. Je kunt er misschien voor zorgen dat dat object er in de toekomst weer zal zijn, maar NU is het er niet, dus het is zonde als je het fijne aan het nu, wat werkelijk bestaat, niet kan zien, door blind te verlangen naar een toekomst die nooit bestaat tot hij zelf het nu wordt. Dat verlangen naar een toekomstige, of zelfs onmogelijk (weer) tot werkelijkheid te worden situatie (zoals de fysieke aanwezigheid van een overledene of een onrealistische droom) zorgt ervoor dat we nooit tevreden zijn met het nu en dat is het lijden waar het boedhhisme over spreekt, of dit nu een grote of kleine ontevredenheid betreft. Bijvoorbeeld: eerst verlang je naar chocola, dan krijg je chocola, dan verlang je naar je overleden geliefde om de chocola mee te delen, naar een kop thee bij je chocola, etc. Terug naar mijn mede vipassana studenten: Er werd ook veel te veel focus gelegd op de 'piekervaringen’ tijdens de cursus. Mensen vertelden elkaar honderduit over hun ervaringen met hallucinaties tijdens het mediteren en hoe ze daar telkens actief naar op zoek gingen. Naar mijn idee is dat juist het tegenovergestelde van wat de cursus probeert te bereiken. Het doel is immers om te oefenen om onder alle menselijke emotie die de revue passeren een fundering van vrede te ervaren, opdat je zowel goede als slechte tijden in het leven gelukkiger en met minder kleerscheuren doorkomt. Het doel is niet je proberen vast te klampen aan piekervaringen en van je leven een turbulente najaging van highlights te maken. Als je alleen mediteert om coole 'spirituele’ ervaringen te hebben, dan steek je je oude gewoontepatronen, die je juist leed bezorgen, simpelweg in een spiritueel jasje. Spiritual bypass, wordt dat ook wel genoemd. Zeer gevaarlijk, omdat het lijkt of je goed bezig bent, maar eigenlijk breng je jezelf van de wal in de sloot. Spiritueel bewustzijn is alleen nuttig omdat het je de kunst van het leven leert. Elke handeling die je verricht of ervaring die je hebt is spiritueel, bestaat uit energie, heeft spirituele betekenis. Het hele menselijk leven is spiritueel. Afgekat worden is spiritueel. Inzien dat degene die kattig doet zelf niet lekker in zijn vel zit op dat moment, is spiritueel bewust zijn. Verder komen op het spirituele pad is simpelweg het bewust worden van meerdere lagen van de waarheid. Je ziet niet alleen wat je zelf in eerste instantie voelt als iemand dat doet (je afkat) maar je ziet meer (diegene z'n lijden). Hoe minder je dit inziet, hoe bozer, gekwetster of verongelijkter je je voelt. En daarom zegt het boeddhisme dat onwetendheid voor lijden zorgt. Je kunt als mens dus niet 'niet spiritueel’ zijn, je kunt alleen 'niet spiritueel BEWUST’ zijn. Je slaat dus de plank mis als je denkt dat een hallucinatie tijdens het mediteren (of een LSD-trip of wat dan ook) 'spiritueler’ is dan opmerken dat je op een verkeerde manier loopt. Als ik heel eerlijk ben, denk ik dat het stiekem een combinatie tussen luiheid en angst is dat mensen aan het einde van de cursus zo reageerden. Goenka adviseerde ons namelijk vanaf nu elke dag twee uur te mediteren om progressie te blijven maken. Dan wordt het heel verleidelijk om gaten te proberen te schieten in de theorie, om onder dat harde werk uit te komen. Veel mensen WILLEN geen spirituele groei maken op dit punt in hun leven. Dat was een verdrietig, maar ook een bevrijdend inzicht voor mij. Verdrietig, omdat ik het iedereen zo zou gunnen om, op welke wijze dan ook, stappen te maken op het spirituele pad, omdat het zoveel meer liefde, vrede en harmonie brengt. Bevrijdend, omdat ik me realiseerde dat als zelfs vipassana mensen niet kon veranderen wanneer zij zich verzetten, ik dat met één, of soms meerdere, discussies over levenskunst al helemaal niet kan. Ik heb dus toestemming om daarmee te stoppen. Met geïnteresseerden praat ik graag over spirituele inzichten, maar met 'spiritueel blinde mensen’ is het vaak vreselijk vermoeiend. Dus vanaf nu, als mensen van deze soort een discussie of debat beginnen, trek ik me terug. Ik ben sowieso nooit geïnteresseerd geweest in gelijk krijgen, als ik discussieer doe ik dat alleen omdat ik denk dat mijn standpunt de ander zou kunnen helpen. Hoewel mijn standpunten rationeel onderbouwd zijn, je hebt een bepaalde mate van bewustzijn, sensitiviteit en openheartedness nodig om ze echt als waarheid te kunnen voelen. Weten dat iemand die je afkat zelf lijdt op dat moment is anders dan dat echt zo ervaren. En het bewustzijn van velen is op dit punt simpelweg niet breed en verfijnd genoeg om dat soort dingen te kunnen inzien. Begrijp me niet verkeerd, ik bedoel niet dat ik zo super bewust ben en alle anderen domme, onbewuste wezentjes zijn. Hell, ik was me tot voor kort niet eens bewust van mijn eigen geaardheid en van mijn manier van lopen! Ook zag ik nergens seksisme totdat een aantal artikelen die blinde vlek voor mij wegpoetsten. Iedereen heeft een ander level in de bewustzijnsgame helemaal uitgespeeld. Sommigen veel levels, sommigen minder. Discussiëren met hen die het spel in zijn geheel niet willen spelen, bewust of onbewust, is nutteloos. Goenka vertelde een prachtig verhaal over het verschil tussen 'dhamma’ (het leven volgens de voorschriften zoals niet doden etc. en het beoefenen van vipassana) en hoe men vaak over religies spreekt. Mensen die blind geloven zijn als patiënten die naar de huisarts gaan voor een ziekte, een recept voor antibiotica meekrijgen en dan thuis een heel altaar bouwen voor de dokter. Ze lijsten het recept in, brengen offers aan de dokter en dansen rond het altaar, maar gaan niet naar de apotheek om het medicijn te halen. Dan is er een groep patiënten die de dokter vragen hoe het medicijn werkt en pas na rationele overpeinsingen de dokter beginnen te vereren, maar desondanks ook niet zelf het medicijn nemen. Zij maken ruzie met andere mensen over dat hun dokter de enige goede dokter is en dat de dokters van de andere mensen niet deugen. De derde groep mensen verliezen zich niet in lege rituelen of debatten, maar halen en nemen het medicijn. Dit zijn dhamma-beoefenaars, of ze zich nu boeddhist, christen, atheïst of wat dan ook noemen. Je moet zelf volgens je overtuigingen leven, of ze nu religieus zijn of niet, anders heeft het geen zin om ze te hebben. Goed. Ik voelde me na de cursus in ieder geval een stuk lichter en met enorm veel richting. Het was een ongekend leerzame en waardevolle ervaring. Ik ben vastbesloten om twee uur per dag te blijven mediteren. Hopelijk lukt me dat! ♡

1 note · View note

evaelleninnewyork-blog · 8 years ago

Text

Dinsdag 7/02

Dinsdag 7 februari, de dag waarop we voor het eerst een bezoekje zouden brengen aan Abraham House (AH). Na een drukke ochtend waarbij we wakker werden om 7u maar er toch in slaagden om ons bezig te houden met van alles en nog wat tot 9u20, vertrokken we richting Abraham House waar we om 11u verwacht werden. Ongeveer aan de helft van onze straat kwamen we tot het besef dat we helemaal niet gekeken hadden hoe we bij AH moesten geraken! Er zat dan maar niks anders op dan terug te keren naar het appartementje. Na een korte zoektocht vertrokken we met goede moed voor een tweede maal richting AH. We schaften ons meteen een metrokaartje aan voor de volle 30 dagen zodat we ongelimiteerd de metro konden gebruiken. We gaan er dagelijks ongeveer 50 minuutjes over doen om van ons appartementje naar Abraham House te geraken, wat in onze ogen best wel meevalt. Aangekomen bij AH werden we ontvangen door Judy, onze projectbegeleidster. Zij stelde ons voor aan Lydia, de ‘social worker’ van dienst. Zij gaf ons een wel zeer uitgebreide, en niet altijd even goed te volgen uitleg over Abraham House. Het Spaanse accent dat heel duidelijk aanwezig was zorgde ervoor we de vrouw niet zo goed begrepen. Beiden hoopten we dan ook dat de andere alles wel zou begrijpen, wat natuurlijk niet het geval was!! Gelukkig hebben we de belangrijkste zaken wel begrepen en onthouden. Na de uitleg kregen we een rondleiding door het opmerkelijk zeer grote gebouw! Ook opmerkelijk was hoe katholiek AH is ingesteld. Overal hangen er kruisjes aan de muur en ze hebben zelfs een eigen parochiezaal waar ze elke zaterdag vieringen houden. Na deze rondleiding mochten Ellen en ik weer richting huis gaan. Judy gaf aan dat we wellicht zeer moe waren van onze reis en dus gerust nog wat mochten gaan rusten van haar. Wat lief! Ellen en ik zijn dan maar gaan lunchen in de KFC waarna we richting Manhattan getrokken zijn! Had er iemand ‘rusten’ gezegd? Nee hoor! New York City, here we come! Na het uitkiezen van een willekeurige metrostop kwamen Ellen en ik toevallig uit bij één van de bezienswaardigheden op ons verlanglijstje: The Chrysler Building. Waw! Wat hoog! Alleen wat jammer van de vele mist, maar we hebben gelukkig nog wat tijd om eens terug te keren ;) Hierna trokken we richting Grand Central Terminal. Wat een indrukwekkende inkomhal! Zo groot! En uiteraard zeer herkenbaar uit de vele films en series. Hierna trokken we richting Times Square, waarbij we uiteraard stopten bij Bryant Park. Midden in het park stond een grote schaatsbaan en rond om rond stonden er gigantische ‘skyscrapers’. Het park ligt zo’n 100 meter verwijderd van Times Square waardoor we de vele lichtjes al konden zien. Het begon dan ook al wat te kriebelen bij ons waardoor we ons snel naar Times Square begaven. Dit is wellicht de bekendste plaats van heel New York City, wat ook wel te merken was aan de hoeveelheid toeristen die er zich bevonden. Na een bezoekje aan de M&M-store en Disney Store werden we meerdere malen aangesproken door mensen die ons kaartjes voor verschillende evenementen aanboden. ‘Do you want to see some real comedy show?’. No thaaanks! ‘But we have Kevin Hart! Nobody can say they have Kavin Hart, right?!’ Ja ja bla bla, want de volgende man die ons aansprak zei net hetzelfde! Gelukkig dat we niet in de val hebben getrapt! Na het vele rondwandelen besloten we om rustig aan terug naar het appartementje te gaan. We moesten ook nog wat inkopen doen en waren al redelijk moe. Het metrosysteem hebben we nog niet helemaal onder de knie, maar het begint te komen. Na een lange maar super toffe dag kruipen we wat vermoeid in ons warme bedje. Tot morgen!

- Eva

1 note · View note

offtoljubljana · 5 years ago

Text

47. I love Animal Crossing a lot

21/03/2020

Het is 0:10 en ik ben moe. Ik eet wat en dan ga ik mijn bedje in. Waarschijnlijk schrijf ik dit ook af als ik weer wakker ben. Hoe kan het dat ik zo moe ben? Nou... Animal Crossing. Als je 46. A N I M A L C R O S S I N G hebt gelezen, dan heb je een hint.

Maar eerst gaan we het hebben over mijn geweldige kookkunsten! We gaan even terug naar donderdagavond 19/03/2020. Ja, ik loop achter, maar dat komt ook door Animal Crossing.

Ik had niets meer in huis op donderdagavond, maar ik zag dat Barbara 400 gram passata achter had gelaten, dus ik had mam geappt om te vragen hoe ik daar pastasaus van kon maken.

Nou herinner: ik ben een idioot in de keuken die alles of kant-en-klaar koopt of alles basic-bitch houdt. Lang verhaal kort: ik gebruik nooit kruiden en specerijen. In Nijmegen ben ik er een beetje mee begonnen, maar ik kom niet echt ver. Ik had mam dus een foto gestuurd met alles dat in huis was en met haar hulp koos ik wat kruiden en andere spullen. Zo ging ik ten werk:

(De afwasmiddel ging er overduidelijk niet in zo dom ben ik nou ook weer niet).

Het was niet slecht, maar ook weer niet goed. Ik had overduidelijk één kruid teveel gebruikt, dus dat was pittig (?) en overheersend. Maar aangezien ik niet echt weet welk kruid het was, weet ik ook niet wat ik de volgende keer anders moet doen.

Ik heb ook niet echt een recept gebruikt. Ik heb gewoon alles op gevoel erin geknikkerd en soms geproefd. Blijkbaar is het niet goed voor je om een handje met paprikapoeder los op te eten. Toch weet ik niet wat het nu was. Ik denk misschien de peper? Geen idee, joh. De tomaten würzsalz, wat dat ook mag zijn, was wel heel lekker.

Op een moment was het niet meer te redden, dus ik ging maar eten.

Volgende keer beter?

Op vrijdag 20 maart 2020 zat ik om precies 0:00 op mijn Switch om... Animal Crossing niet te kunnen spelen. Oh. Oké. Misschien kan het een paar minuutjes duren. Huh, maar iemand anders kon wel al om 0:01 spelen? HuH?

En ja hoor, om 0:05 was dan echt de tijd om... een melding te krijgen dat ik te weinig geheugen had op mijn Switch. Motherfucking fuck. Mijn Switch had het automatisch naar mijn systeem gedownload, niet naar mijn micro SD kaart.

Dus... ik heb het opnieuw moeten downloaden en zo om 0:39 was het tijd om... weer een notificatie van te weinig opslag te krijgen. De data van het spel komt natuurlijk op mijn systeem te staan. Ik heb snel wat software gearchiveerd en eindelijk rond 0:41 was het zo ver!

Ik heb gespeeld tot 2:00. Het was misschien goed dat ik ‘s nachts begon, want toen was er niet veel te doen. De spellen van Animal Crossing werken namelijk op “real time”. Als het 2 uur ‘s nachts is in het echte leven, is het ook 2 uur ‘s nachts in Animal Crossing.

Toch kwam ik om 3 uur weer mijn bedje uit. Ik had gelezen dat je Blathers snel kon krijgen, dus als ik voor 6 uur Blathers kon toevoegen aan mijn eiland, dan zou hij er al weer zijn als ik wakker wordt, want dat is dan de volgende dag.

Dus ik had het geweldige idee om dat te doen. Uiteindelijk viel ik rond de 4 uur in slaap. I regret nothing!

Nou, de regret kwam om 6 uur ‘s ochtends toen ik voor geen enkele fucking reden wakker schrok. En daarom ben ik dus mega moe. Uiteindelijk ben ik rond 8 naar de keuken geslopen om wat te eten, want ik had zo’n honger. Ik dacht dat het 10 uur was.

Ik had koppijn en wow ik was zo moe. Eenmaal terug in bed zag ik dat het dus 8 uur was. Hallelujah. Ik zette de wekker, want om 11:00 had ik een Zoom afspraak en geluk boven geluk viel ik in slaap! Normaal heb ik moeite met slapen, zelfs als ik heel moe ben. En normaal slaap ik ook nooit nadat ik eenmaal wakker ben.

“Thank dead God!”

EN HET ERGSTE? IK WAS VERGETEN OM DE TENT VAN BLATHERS TE PLAATSEN DUS ALLES WAS VOOR NIETS!!

Om 11:00 had ik dus dat theekransje met Danila en mijn tutoren. Alleen Ana kon er uiteindelijk bij zijn. We waren met z’n 8en misschien.

***

Abrupt einde. Ja, het was 0:21 en ik gaf het op. Inmiddels is het 14:16. Ik werd rond 11:30 wakker, dus ik heb 11 uur geslapen. Ik had het nodig.

Gisteren had ik wel snel een overzicht gemaakt van wat ik allemaal wilde vertellen, zodat ik dat nog zou herinneren:

Dus laten we verder gaan met het theekransje. Ik luister nu naar de soundtrack van Animal Crossing: New Horizons. Ik zat tijdens het 2 uur lange theekransje de hele tijd te spelen. Multitasking!

Danila gaf aan dat ze heel verbaasd was over de reactie. Blijkbaar blijft meer dan de helft van de Erasmusstudenten aan onze faculteit gewoon in Ljubljana. Dat maakte haar blij. Ze was wel een beetje teleurgesteld voor ons. Ze zei ook: “This is supposed to be such an amazing time for you guys!”

Ach, we hebben tenminste een once in a lifetime Erasmus experience (hopelijk).

Sommigen blijven omdat hun landen gevaarlijker zijn dan Slovenië, anderen omdat het onmogelijk is om uit te reizen, anderen omdat ze simpel weg niet willen. De Slowaak kon maar niet stoppen met praten. Hij praatte ook constant door anderen heen. Het was zo irritant en ik had hem bijna uitgescholden. Iemand vraagt Ana iets, laat haar dan ook antwoorden.

De Slowaak blijft hier omdat hij hoopt dat het in mei beter zal zijn, maar Danila betwijfelt dat. Dan alsnog, niemand weet wat er gaat gebeuren.

Maar ja, we konden Danila vragen stellen over onze lessen en wat dan ook en zij probeerde die zo goed mogelijk te antwoorden. Tadeja and “Wiet” waren er niet, maar “Wiet” is ook een dorm student, dus misschien daarom. Alle domitories in Slovenië zijn ook gesloten, dus Sloveense studenten moesten verplicht terug naar ouderlijk huis. Dit ging niet makkelijk, want niet iedereen was hierop voorbereid en sommigen hebben ook nog andere obligaties in Ljubljana of Maribor.

Alleen buitenlandse studenten mogen nog in de dorms blijven. Wat een toestand. Verder hebben we ook landen met elkaar vergeleken, niet alleen maar rondom Corona, maar ook rond prijzen. Danila en de Slowaak zijn het er niet mee eens dat Slovenië een derde ranks land is in de Erasmus beurs, want Ljubljana is een dure stad om in te wonen. De rest van Slovenië? Ja, oké, maar met de Erasmusbeurs in Ljubljana ben je niet rijk.

De meesten in de chat komen uit landen zoals Macedonië en Slowakije enz. en ze konden het niet geloven toen ik zei dat de huur in Amsterdam tot €700 per maand kon oplopen. Misschien wel meer. Ik had al eerder verteld dat de mega dure toeristische plekken in Slovenië ongeveer hetzelfde kosten als Nijmegen of Heerlen of zoiets. Dat wordt gezien als mega duur voor andere Slovenen.

Maar ja, het klopt wel qua huur dat Ljubljana dus wel als een tweede ranks land had kunnen tellen.

~~En nu onderbreken we dit verhaal om te praten over Jasper, die eindelijk een goed punt heeft voor Engels! Ik ben heel blij en trots en ik vond het ook heel leuk dat hij het me liet weten!!!~~

Het volgende in mijn lijstje: Spar!

Ik ben voor de eerste keer in een hele week naar buiten geweest.

Ja ik heb er meteen een foto van gemaakt. Het was ook zo’n goed weer. Ik had een t-shirtje aan, maar ook nog de jas van Delaney. Dat was dus totaal onnodig.

En er was een mooie duif:

Simple joys, man.

Dani zei al eerder dat deze quarantaine wel mensen rust geeft om dingen te waarderen die je eerst niet zag. Kijk, een duif!

Het was niet mega rustig. Er reden nog geregeld auto’s en er waren zeer veel fietsers. Uiteindelijk kwam ik aan bij de lege supermarkt. De schappen waren vol, maar de winkel was leeg. Er stond bewaking voor de deur en iedereen moest in een rij wachten met ieder 1,5 meter afstand.

Dan mocht je één voor één naar binnen en je moest je handen desinfecteren en plastic handschoenen aan. De schappen waren dus best vol. Alleen pastasauzen, bakmeel en pasta was iets leger. Er was zelfs nog mega veel wc papier!

Ik denk dat de wc papier craze uit Australië komt. Daar was in februari een ban op wc papier, waardoor er gevechten in winkels ontstonden. Een krant had zelfs 6 pagina’s gebruikt om wc papier te printen, aangezien de Australische overheid nu een limiet had gezet op wc papier.

Het meest ironische? Die ban was niet wegens de Corona-crisis, maar wegens de bosbranden crisis.

Al deze shit voor wc papier rondom Corona klopt dus niet. Wel raar om te bedenken dat er al zoveel is gebeurd in 3 maanden.

In januari: conflict VS en Iran, mogelijke nieuwe oorlog

In februari: Australië staat geheel in de fik

In maart: pandemie

Please, april, please laat ons niet in de steek. Mijn verwachtingen zijn zeer, zeer laag, maar ik heb toch nog wel hoop.

Maar ja, boodschapjes gedaan. Tijd voor weer een week binnen zitten.

Toen ik eenmaal thuis was, ging ik nog meer Animal Crossing spelen. Waarom niet? We hebben nu tijd. (Antwoord: studie, maar yada yada Animal Crossing). Plus ik heb donderdag dus de hele dag besteed aan Sociologie, omdat ik wist dat ik nu in een Animal Crossing mood ben.

Oh, het volgende punt op mijn lijstje: Corona update.

Hiermee bedoel ik het uitreizen. De Belgische ambassade gaf de Belgen een bericht dat er op zondag, dus morgen, een vliegtuig vanuit Parijs naar Amsterdam zou gaan. De stagiaire van de Nederlandse ambassade bevestigde dat. Nou, Anouk heeft het afgewezen. De Belgische ambassade zou vervoer naar Parijs regelen, maar zij wilt dus zeker hier blijven (yo, ik ben niet alleen!!!!). Anderen gingen meteen een vliegticket boeken.

€500 of meer.

Oh, ja. Sommigen haakten toen ook af. Plus, de rit naar Parijs zelf is ook al risky. Ook was de vlucht heel snel volgeboekt. Inmiddels zijn we een dag verder en twee Nederlanders, toevallig beiden van de RU, hebben een ticket. Ze vliegen vanuit Ljubljana naar Parijs naar Amsterdam.

Sanne had dit ook gezien, maar de vlucht was ineens weg van de site. Waarschijnlijk dus ook vol.

Dus dat is nu de stand van zaken. Helaas is er wel nog onduidelijkheid over Parijs, aangezien Frankrijk in total lockdown modus is. Maar ze nemen het risico.

Ik zit er nu naar te neigen om helemaal niet te gaan, zelfs als er een kans is. Het is gewoon mega veel gestress en zoals Anouk al zei: “Wat is de meerwaarde?”

Maar zoals anderen ook al zeiden in die groep: emoties gaan de hele tijd heen en weer. Iedereen zit met de onduidelijkheid. Corona neemt alles over.

Maar mijn blog niet meer! Ik heb eindelijk andere dingen in mijn reblog tag gegooid die niet gerelateerd zijn aan Corona. Het zit nu vol met dingen die me nu even bezig houden, zoals ook de bedoeling was (alhoewel, Corona houdt me natuurlijk ook bezig), dus er zit wat Animal Crossing in. Ook wat Red, White & Royal Blue, zoals “afgesproken” en ook The Most Popular Girls In School.

Ik was het vergeten te zeggen, maar op donderdag heb ik eindelijk na 8 jaar MPGIS gekeken. Please, iemand, zeg dat je MPGIS herkent! Lucas, Maura? Het is een webseries ging mega viral in 2012.

MPGIS was overal anno 2012. Ook werd de audio overal voor gebruikt. Iemand moet het toch wel kennen? Je weet wel, de serie met de goedkope Action namaak Barbie poppen en de grove humor?

Ik kan niet geloven dat ik na 8 hele jaren eindelijk seizoen 1 heb gezien. Ik kende maar een deel van één aflevering en ik moet bekennen dat ik het nog helemaal uit mijn hoofd kende. Seizoen 2 t/m 5 moeten maar wachten, want nu heb ik Animal Crossing. Als ik niet bezig ben met “verantwoordelijkheden”, doe ik dat.

Volgend punt op mijn lijstje: Sofia/Sophia. Geen idee hoe je het schrijft.

Dit wordt nog een lange blogpost, maar ik moet alles inhalen van donderdagavond t/m nu, want ik was te druk met Animal Crossing om te schrijven. Ik ben nu ook Animal Crossing tijd aan het gebruiken voor dit.

Maar ja, we hebben een nieuwe kamergenoot. Ik had het verhaal nog niet helemaal uitgelegd, want ik werd onderbroken door die nieuwe regel.

Sofia is een Duitse Erasmus student en een vriendin van Kath. Kath heeft Matjaz gevraagd of Sofia dus bij ons in kon trekken, aangezien Caroline’s kamer leeg is.

Dat kon. Kath ging Sofia halen met al haar spullen. Ze konden de auto van Sofia’s voormalige huisbaas lenen. Anouk en Aga hielpen met verhuizen. Ik had geen idee dat ze er al was, want ik lag in bed, want ik was moe. Alsnog: weinig slaap.

Matjaz was er blijkbaar ook even en hij vertelde de rest dat hij niet in Corona gelooft.

Huh?

Hij gelooft er gewoon niet in. Het is allemaal nep in zijn ogen. Hij denkt dat het allemaal propaganda is.

Toen de rest vroegen “propaganda waarvoor?”, had hij geen antwoord. Dude, als je een complottheorie gaat verspreiden, geef het dan tenminste inhoud. Propaganda waarvoor? Wie de fuck heeft hier baat bij?

Dus ja, Sofia trok in en ik stuurde een mail naar mijn Sociologie lerares. Toen was het tijd om te eten. Met mijn nieuwe boodschappen heb ik weer de pasta met spinazie en crème gemaakt. Kath was ook aan het koken voor haar en Sofia en we waren aan het praten, dus ik besloot om maar bij hun te zitten. Ik had eigenlijk het idee om te eten in mijn kamer terwijl ik Animal Crossing ging spelen, want Evelien en Merel waren ook online.

Maar nope. Toen kwam Anouk binnen voor de magnetron en ze bleef ook hangen. Het was mega gezellig en we hebben het over veel dingen gehad, waaronder Corona, maar ook adoptie. Dit gebeurt vaker: ze willen weten hoe alles zit. Ik vind het niet erg.

Toen hadden we het meer over human rights en die dingen, want Anouk heeft stage gelopen bij Amnesty International. Het was dus een gezellige en interessante avond.

Maar op een moment was het voorbij dus ik belde mama even terug en toen was het tijd voor Animal Crossing!!! Met Evelien en Merel!!!!! Give me peaches!!!!!

Elk eiland heeft exclusieve items, dus je wordt gemotiveerd om elkaar te bezoeken om dingen te ruilen. Dat ga ik zo weer doen. En ja, dat was de rest van mijn avond. Tot middernacht heb ik Animal Crossing met ze gespeeld, maar ik had al aangegeven dat ik mega moe was. Dus ik at wat en ik begon deze blogpost en nu...

Nu ga ik weer Animal Crossing spelen.

#47 #blog post #march

2 notes · View notes

smt-sambeek-blog · 5 years ago

Text

Schouw mei 2020.

In een week tijd zie je het zaai- en pootgoed ontkiemen en zich aan de grond ontworstelen. In de hieronder geplaatste foto’s zie je de worsteling van de aardappelplantjes om boven de grond uit te komen. Hetzelfde tafereel gebeurt bij de rogge en tarwe. Het kiemen gebeurde in een voor hen lekker bedje van humus en mest. Vocht en zon doen de rest. De maïs heeft er moeite mee maar komt nu ook boven de grond.

Het vroege voorjaar was nat, maar de omstandigheden zijn veranderd. Het is nu droog. Daarom worden de plantjes geholpen met de toevoer van extra water. De sproei installatie is weer van stal gehaald.

De bloementuin is nog niet zover. Het bloemenzaad moet nog gezaaid worden.

0 notes

bestebabyspullen · 5 years ago

Text

Baby 4 weken

Baby’s eerste 10 weken

4 Weken oud

Jouw baby is nu alweer bijna een maand oud. Wat gaat de tijd snel en wat groeit hij hard. Het lukt hem nu steeds beter om te communiceren met jou, zodat hij je duidelijk kan maken wat hij precies wil. Ook kun je duidelijker aan hem zien wanneer hij moe is.

Prettige en onprettige geluiden

Nu je baby 4 weken oud is, worden zijn zintuigen steeds beter. Zo ook zijn gehoor. Harde knallen of onverwachte geluiden zoals het dichtslaan van een deur kunnen jouw baby nog erg doen laten schrikken. Maar toch zijn niet alle harde geluiden vervelend voor jouw kindje. Het geluid van de stofzuiger vindt hij waarschijnlijk zelfs prettig. Toen hij nog in de baarmoeder zat hoorde hij een vergelijkbaar geluid. Eentonige harde geluiden kunnen hem daardoor tot rust brengen. Er zijn moeders die de stofzuiger aanzetten naast het bedje van hun kleintje om hem in slaap te laten vallen. Maar ook het geluid van een föhn of borstkolf kan jouw kleintje in slaap sussen. Ben wel voorzichtig met het aanzetten van elektrische apparaten in de buurt van jouw kindje. Er zijn ook apps op de markt die geluiden van dit soort apparaten nabootsen.

Jouw baby van 4 weken oud:

Kan duidelijk laten merken wanneer hij moe is

Kan voor het eerst gaan glimlachen

Wil al graag van links naar rechts kijken

Kan zijn eerste geluidjes maken naast huilen

Ontwikkeling van jouw baby van 4 weken oud

Jouw kleintje kan natuurlijk nog niet praten en huilen is dan ook de enige manier waarop hij met jou kan communiceren. En dat doet hij dan ook veel. In de eerste vier weken van zijn leven heeft hij al zo’n 40 uur gehuild. Maar als je goed luistert, zul je merken dat ieder huiltje anders is. En dat hij dus met ieder huiltje iets anders aan jou vraagt. Herken jij de verschillende soorten huiltjes al? Bijvoorbeeld zijn huiltje wanneer hij honger heeft, zijn huiltje wanneer hij darmkrampjes heeft of zijn huiltje wanneer hij graag bij jou wil zijn. Ken jij de verschillen nog niet? Dat is niet erg. Dat leer je vanzelf door goed te luisteren of je de verschillen herkent en daarna te ontdekken waarmee je hem tot rust kunt brengen. Op een gegeven moment wordt het gemakkelijker voor jou om in te spelen op zijn vraag.

Naast huilen, gaat jouw baby van vier weken misschien ook wel zijn eerste geluidjes maken. Wanneer jij tegen hem praat, zal hij op zijn eigen manier zijn best gaan doen om terug te praten. Nu zijn dit nog een soort harde kreetjes. Maar het ontdekken van zijn stembanden vindt jouw kleintje heerlijk. Praat dus vooral veel met je kleintje, dan kan hij lekker terugpraten met zijn eigen geluidjes.

Kijk nog eens terug naar de foto’s van de eerste week, toen je baby net geboren was. Is hij niet al enorm gegroeid? En je hebt het misschien niet eens zo duidelijk zien gebeuren, omdat je hem iedere dag ziet. Die ontwikkeling blijft zeker het eerste jaar als een speer doorgaan. Een leuk idee om deze ontwikkeling vast te leggen, is door iedere maand een foto te maken van jouw kindje op dezelfde manier. Leg hem iedere keer op eenzelfde kleedje of leg dezelfde knuffel naast hem en maak vervolgens een foto vanaf hetzelfde standpunt. Na een jaar heb je dan 12 maandfoto’s, waarop je heel duidelijk de ontwikkeling kunt zien van jouw kleintje. Een geweldige herinnering voor later. Nu jouw kleintje bijna 1 maand oud is, zou je zo’n eerste foto dus kunnen maken.

Jouw leven met jouw baby van 4 weken oud

Wat je van tevoren misschien niet ingecalculeerd had, was dat je vier weken na de bevalling opnieuw kwaaltjes krijgt, waarvan je eerder geen last had. Zo kun je nu ineens zweetaanvallen hebben. Als een soort vrouw in de overgang zit je te wapperen met een krant voor je gezicht. ‘Is het hier nou zo warm of ligt dat aan mij?’ Negen maanden op, negen maanden af. Jouw lichaam is dus nog vol aan het ontzwangeren. Alle zwangerschapshormonen moeten jouw lichaam nog uit en dat kan er helaas voor zorgen dat je nu ineens overvallen wordt door opvliegers.

Wat doe jij eigenlijk allemaal op een dag? Is het jou al gelukt om voor 11 uur ’s ochtends te ontbijten, douchen en aan te kleden om de deur uit te gaan voor een boodschap? Het is knap als dat je is gelukt. Want wat kun je druk zijn met de verzorging van zo’n kleintje. De dagen vliegen voorbij. Maar toch zul je je vaak aan het eind van de dag afvragen wat je nou eigenlijk hebt gedaan op zo’n dag. Misschien dacht je voor de geboorte van jouw baby dat je ‘tijd over’ zou hebben als de kleine zoveel slaapt. Maar niets is minder waar. Zorgen voor een kleine baby is meer dan een fulltime functie en er zullen nog heel wat dagen voorbijgaan waarbij je geen moment voor jezelf hebt gehad en je je toch afvraagt wat je die dag in hemelsnaam hebt gedaan.

Daarom is het ook zo belangrijk dat je een momentje voor jezelf gaat creëren. Ben jij er al op uit geweest zonder jouw baby? Heb je al een keer met vriendinnen afgesproken en ben je een paar uur weggebleven? Jouw partner redt het echt wel even alleen met de baby en jij hebt, na 4 weken alleen maar voor je kleintje zorgen, echt even tijd nodig om even iets voor jezelf te doen. Al is het maar een uurtje wandelen in het bos.

Als je borstvoeding geeft, is dit misschien het moment om te starten met kolven. Door regelmatig te kolven, kun je een voorraadje melk creëren, waardoor je meer vrijheid krijgt om er zo nu en dan op uit te gaan en een oppas te regelen. Hoewel die oppas nu nog wat te vroeg voelt misschien. Wil je advies bij het kolven? Vraag een lactatiekundige dan hoe je dit het beste kunt doen.

Doen met jouw baby van 4 weken oud

Wanneer je start met kolven, kun je jouw kindje nu ook rustig gaan laten wennen aan de fles. Dit is natuurlijk ook de uitgelezen kans voor jouw partner om de kleine ook eens een voeding te geven en net zo’n intiem moment te beleven als jij met hem beleeft. Misschien wil jouw kleintje in het begin niets weten van de fles. Dat is niet gek, hij is immers gewend aan drinken uit jouw borst. Forceer niks en laat hem wennen aan deze overgang. Lukt het niet in één keer, dan probeer je het morgen gewoon weer opnieuw.

The post Baby 4 weken appeared first on mamapagina.com.

from mamapagina.com https://mamapagina.com/baby-4-weken/ via https://mamapagina.com

#mamapagina.com

0 notes

shannahsexperience · 6 years ago

Text

Technologieën en ontwikkelingen

Lang leve ons lievelingsapparaatje

Tegenwoordig is de mens en de telefoon niet meer te scheiden. Hoe vervelend of misschien wel fijn -omdat je onder een van de verslaafde valt- je het ook mag vinden, door de afgelopen jaren ontkomen wij er niet meer aan. We staan er mee op en we gaan ermee naar bed. En nou precies om deze reden hebben marketeers een enorme kans om onze interesse te trekken via dit kleine apparaatje.

Ben je onlangs nog naar een festival geweest en heb je de line-up gecheckt via een app ontwikkelt voor en door het festival? Het kan tegenwoordig; sinds een aantal jaar zijn er festivals die speciaal voor ons als festivalbezoekers apps aan het ontwikkelen zijn waar je alle informatie kan vinden over jouw lievelingsfestival.

Wat is nou precies zo’n event app? Een event app is een mobiele applicatie die speciaal ontwikkeld is voor bezoekers. De app kan voordat het festival begonnen is gedownload worden en kan er alvast praktische informatie vernomen worden, zoals het programma en de plattegrond. Aangezien wij zo erg leven in onze mobiele wereld is het essentieel dat evenementen communiceren met de bezoekers op dit niveau, voornamelijk aan de start van het evenement. Het dient als het ware als een soort netwerkplatform waar de bezoekers met elkaar in contact kunnen komen om hun to-go eventstrategie te formuleren en te delen. Oftewel elkaar op te hypen en elkaar te lokken.

En ben je dan eindelijk na al die lange maanden wachten op het festival en sta je net lekker te dansen loopt de artiest ineens het podium af, zonder dat je het doorhad stond je alweer een uur te genieten van hun te gekke deuntjes. Nu je even stil staat besef je ineens hoeveel honger je hebt en kijk je je beste vriendin aan die naast je staat. Je ziet aan haar dat jullie hetzelfde denken en pakken de app erbij om te kijken op de plattegrond. Deze digitale plattegrond heeft het festivalleven toch echt wel een upgrade gegeven! Ten eerste is het een enorm groot gemak om niet meer die papieren kaartjes bij je te dragen die je na een uur weer verloren zou hebben of helemaal doorweekt zou zijn door de regen. Want tja, het blijft tenslotte Nederland. Of ken je dat? Leuk dat je een kaart vast hebt, maar waar precies staan we nou? Maar denk ook eens aan het duurzaamheidsprincipe waar wij ons nu in bevinden, misschien dat we door de jaren heen straks de papieren plattegrond wel helemaal in de printers kunnen laten liggen? Dat zou enorm veel verspilling voorkomen.

Maar buiten dat er kennelijk slimme marketeers geweest zijn die gebruik hebben gemaakt van onze verslaving, zijn er ook app ontwikkelaars geweest die ons festivalleven nog meer een boost hebben proberen te geven. Hoe vaak raak je nou bijvoorbeeld je vrienden kwijt in een weekendje festival? Gebruik op dit soort momenten bijvoorbeeld de app ‘find my friends`. Of heb je wel eens gehad dat je je bedje niet meer terug kan vinden tussen alle tenten? Probeer dan eens de app ‘find my tent`. Liever de volgende dag geen kater? Probeer dan eens de ‘water alert` app en zorg dat je genoeg water drinkt gedurende dag om een kater te vermijden.

Weet je wat nou ook echt een aanzienlijk voordeel is van deze verbeterende technologie? Het personeel dat werkzaam is bij het evenement heeft meer tijd om zich te richten op zijn/haar oorspronkelijke taken. Waarom zou je nog aan een beveiliger de weg naar het toilet vragen als je dat immers ook binnen vijf seconden kan weten via je telefoon.

En dan is er zelfs nog een grote pluspunt die een evenementen app kan bieden! Wanneer jouw evenement afgelopen is, wil je natuurlijk dolgraag de meningen van je bezoekers weten. Want naar aanleiding van hun meningen kan jij je volgende evenement misschien nog wel vetter maken of nog meer verbeteren op het gebied van kwaliteit. Om snel en gemakkelijk achter de feedback van je bezoekers te komen, zou je enkele korte enquêtes in de applicatie kunnen zetten die als een pop-up komen wanneer zij de app openen. Zolang jij je vragen kort en bondig houdt, zullen de meeste bereid zijn deze voor je in te vullen! Dat scheelt dan maar liefst weer een hele week van een marketeer.

Al met al kan dus worden gezegd dat het gebruik van de evenementapp het een stuk aangenamer hebben gemaakt voor de marketeers die zich achter de evenementen schuil houden.

Influencer marketing

Hiervoor hadden we het nog over hoe handig de telefoon is om te promoten en je bezoekers de weg te wijzen. Maar vergeten waren we hoe handig een telefoon kan zijn om jezelf groter en bekender te maken. En hoe fijn zou het zijn als anderen jouw naam groter maken, terwijl jij lekker de cocktails uitzoekt die je wilt gaan consumeren aankomend festivalseizoen of misschien wel aan het drinken bent ergens op een terrasje zonder zorgen?

Influencers horen net zo bij de telefoon tegenwoordig als de telefoon bij jou hoort. Influencer marketing heeft zich de afgelopen jaren enorm ontwikkeld en is tegenwoordig ook echt een essentieel onderdeel geworden van de marketingstrategie. Volgens de website Frankwatching.nl wordt er voorspeld dat de komende vijf jaar zo’n 5 tot 10 miljard dollar zal worden geïnvesteerd in influencer marketing en dat is een heleboel geld.

Influencer marketing is HETgene om jouw festival te promoten voor het aankomend festivalseizoen. Ze kunnen subtiel een event kenbaar maken of ze kunnen van de daken schreeuwen dat je hier moet zijn geweest voor de perfecte zomer. Influencers kunnen duizenden volgers hebben en hebben daarom een enorme database aan fans onder hun volgers die hun influencer als een soort inspiratie voedende bron zien en alles willen wat hij/zij ook heeft en doet. Het mooie is dat er een soort sneeuwbal-effect ontstaat: persoon 1 ziet een post van hun lievelings-influencer, maakt er een screenshot van en stuurt het door in een groepsgesprek met weer een totaal nieuwe doelgroep. En hoera, je festival is in één seconde tijd 20 geïnteresseerde verder en dit slechts gezien vanuit het perspectief van een individuele volger.

Maar hoe werkt het nou precies het werken met een influencer? Je zoekt, kiest en vind een influencer die jij bij jouw festival vind passen overal op het internet. Denk bijvoorbeeld aan YouTube of Instagram en vraag eens om je heen wie er zowel gevolgd wordt op social media. Wanneer jij de perfecte influencer heb gevonden laat je deze persoon naar jouw festival komen. Vervolgens posten zij ongelofelijk mooie foto’s en recensies over je evenement en anticiperen dan al over de editie van volgend jaar. Door middel van foto’s, video’s en teksten kunnen mensen die niet aanwezig waren het perfecte beeld krijgen van het beste moment. Je ziet als niet festivalbezoeker de mooiste tent met de grootste artiest en het lekkerste drankje, vervolgens zie je hoe de influencer de lekkerste sushi weg kaant op het festival die eigenlijk veel te duur is; maar ja, dat weten zij vanaf thuis toch niet. Dromend over deze foto’s berichten de volgers hun vrienden en taádá, het volgende festival zie je ineens een totaal nieuwe vriendengroep op je festival, medemogelijk gemaakt door jouw influencer die het droombeeld heeft geschetst van een perfect festival.

Tot nu toe is telkens een festival als voorbeeld genoemd, maar het werk van een influencer kan uiteraard veel verder lopen dan een festival. Je zou voor elk evenement een influencer kunnen inschakelen. Zolang het mogelijk is om van te voren of tijdens het evenement ervaringen en foto’s op het internet te delen. Denk bijvoorbeeld ook aan een musical die meerdere malen draait. Bij één van de uitvoeringen of wellicht zelfs al bij de repetities laat je een influencer komen die je laat opgaan in jouw evenement en dit zo rooskleurig deelt.

Ondanks ik meerdere keren heb aangegeven dit een mooie manier is om een positief beeld van jouw evenement neer te zetten, is het wel van belang de berichten realistisch blijven. Je wilt immers niet eindigen, zoals Fyre is geëindigd.

Evenementen beleven vanuit je eigen warme bed

Laten we het nog één keer even kort over ons mobiele telefoon hebben. Heb je dat wel eens gehad: je kijkt al maanden uit naar dat ene te gekke evenement en heb je best gedaan om te sparen met je Ome Duo lening, maar dan plots voel jij je enorm ziek en kan je je bed niet meer uitkomen. Ach nee, wat nu? Verdrietig app jij je vrienden dat je je ticket gaat verkopen op ticketswap en dat je hoopt foto’s doorgestuurd te krijgen, zodat je er toch nog een beetje bij kan zijn. Of die ene keer dat je met je vergeetachtige hoofd op tijd vrij te vragen was op je werk en je baas nu smeekt om je aanwezigheid. Niet komen opdagen op je werk is uiteraard een oplossing, maar toch hou je liever je baas te vriend.

Goed nieuws voor jou! Want steeds meer eventmanagers ontdekken de meerwaarde van livestreaming voor hun evenement.

Maar wat is dat live streamen nou precies? De website van ‘de fabrique` heeft een heldere definitie aan dit begrip gekoppeld, die luidt als volgt: “Livestreaming is een techniek waarbij een audio- of videobestand dat live wordt opgenomen direct beluisterd of bekeken kan worden via een netwerk (bijvoorbeeld het internet), zonder eerst gedownload te worden”. Met een livestream kan je jouw volgers dus real time laten meegenieten. Tegenwoordig zijn er vele sociale mediakanalen die opties voor livestreaming bieden. Van YouTube tot Facebook en van Twitter tot Instagram.

Nou is het natuurlijk fantastisch dat jij je treurige mensen nog een experience van je evenement kan geven door middel van een livestream, maar er zitten hier nog veel meer voordelen aan. Zo kan je deze fragmenten bijvoorbeeld ook nog gebruiken voor je te gekke aftermovie of voor een reeks tutorials waarmee je nieuwe medewerkers enthousiasmeert. Of denk bijvoorbeeld aan een promofilmpje voor je aankomende editie.

Maar misschien nog wel het grootste pluspunt is de geografische drempel die het streamen van je evenement laat verdwijnen. Het internet is vrijwel voor iedereen op de gehele aardbol toegankelijk en dat houdt dus in dat met het streamen van je evenement je de hele aardbol als je belangstellenden kan gaan zien. Wat nou als je door middel van een livestream het voor elkaar krijgt om volgend jaar een veel internationaler publiek aan te trekken, waardoor je de doelgroep van jouw festival enorm aan het uitbreiden bent. Dat zou toch geweldig zijn en dat enkel door dat kleine stukje techniek?

Beacon technologie

Ik heb het woord ‘Beacon` zonet een aantal keer opnieuw moeten lezen, omdat ik telkens dacht er iets van ‘bitcoin` of ‘bacon` stond. Dit woord had ik namelijk nog nooit gehoord en dat daagde mij uit om een research te doen op het internet wat leidde naar een aantal interessante artikelen. Eén van de artikelen had de titel ‘Is Beacon technologie het missende puzzelstukje op events?’ en dit was het moment dat ik dacht dat ‘ja, dit is het missende puzzelstukje op mijn blog. Dit vind ik interessant en vernieuwend`.

En zoals dezelfde website ook aangeeft (evenementbrache.nl) is dat het integreren van innovatieve technologieën de beste manier is om je evenement op een hoger niveau te tillen. Ook zeggen zij dat als toevoeging op bijvoorbeeld mobiele eventapps, zijn IBeacons in korte tijd uitgegroeid tot een effectieve manier om waarde toe te voegen. En mochten we het daar nou net over gehad hebben, sluit deze technologie goed aan op het voorgaande stuk.

Het idee achter IBeacon technologie is dat apparaten communiceren door middel van een Bluetooth low energy signaal. Wanneer een bezoeker met een mobiele telefoon in de buurt komt wordt er een signaal uitgezonden, tevens is dit alleen mogelijk als de bezoeker een specifieke applicatie heeft geïnstalleerd. De IBeacon heeft een bereik dat kan oplopen tot wel vijftig meter. Deze technologie maakt een twee richting communicatie mogelijk tussen Ibeacon en mobiele telefoons en kan een bezoeker ook communiceren via de gadget. Tot heden wordt het systeem ondersteund door Apple, Samsung, HTC en Nokia.

Er zijn twee vormen: geïnstalleerde en draagbare IBeacon technologie. Bij geïnstalleerde IBeacons hangen er over het evenemententerrein apparaatjes -ter grootte van een computermuis- die beveiligde ID’s verzenden die worden gebruikt om notificaties, updates en acties te verzenden naar de mobiele event app van de gebruiker. Het nadeel bij deze vorm is zoals eerder al gezegd is dat het bereik van deze kastjes vijftig meter is. Ben je buiten het bereik hiervan, dan is er geen communicatie meer mogelijk.

De tweede vorm is de draagbare beacons. Eigenlijk zoals de naam het al een beetje verraad, draag je deze als bezoeker met je mee in bijvoorbeeld een badge of keycord. Het grootste verschil tussen deze vorm en de geïnstalleerde vorm is dat deze mobiel is en specifiek gekoppeld is aan één persoon. Het voordeel hiervan is dan ook dat je een gepersonaliseerde beleving mogelijk kan maken.

Waarom zou je dit nou persé op jouw evenement willen hebben? Nou door deze nieuwe technologie maak je het als organisator mogelijk om een unieke klantbeleving te creëren en te vergroten. Wanneer jouw bezoekers ergens voorbij lopen, waardoor zij een pushmelding ontvangen op hun telefoon, lichten die spontaan aangaan of video’s die geprojecteerd worden kan jouw bezoeker enorm enthousiast reageren en ervaart hij een unieke beleving die nog niet veel eerder is voorgekomen.

Voor de bezoeker is het ook mogelijk om te communiceren via deze gadget. Mede door het tweerichtingsverkeer die de IBeacon biedt, kunnen organisatoren dus individuele interactieve klantbeleving bieden. Zo kan het gedrag van bezoekers worden gemeten en geanalyseerd worden zoals het aantal bezoeken aan bepaalde plek op je evenement en routing.

Hoewel er zoveel oplossingen zijn bedacht om een effectief evenement neer te zetten, worden IBeacons vanaf heden misschien wel het meest waardevolle hulpmiddel.

0 notes