#haar parfum

[strasslex]

Der Morgen danach

Der Morgen danach schmeckte nach Rotwein und Salz. Vielleicht war es auch nur der Geschmack der Nacht, der mir noch im Mund hing – die Mischung aus Wein, Zigaretten und Maries Lippen, die immer ein bisschen nach Erdbeeren schmeckten, obwohl ich wusste, dass sie keine aß. Draußen rauschte das Meer, ein dumpfes, unaufhörliches Geräusch, das sich in jede Ecke des kleinen Zimmers bohrte.

Marie lag quer über dem Bett, die Beine über die Bettkante baumelnd, ein Fuß im Sand, der durch die offenstehende Balkontür hereingeweht war. Die dünne Decke war irgendwo zwischen uns beiden verknotet, und sie hatte sich halb aus ihrer Reizwäsche befreit. Die Bluse von gestern hing an einer der Stuhllehnen, zusammen mit meinem Hemd, das noch einen schwachen Duft nach Parfum und Rauch verströmte.

Ich lag auf dem Rücken, die Arme hinter dem Kopf verschränkt, und starrte auf die Balken über mir. Sie hatten etwas Beruhigendes, diese schiefen, verwitterten Dinger, die aussahen, als könnten sie jeden Moment nachgeben. Irgendwo klapperte eine Möwe, und ich fragte mich, ob sie auch Kopfschmerzen haben konnte.

„Hast du überhaupt geschlafen?“ Maries Stimme war rau und leise, das typische Morgen-Murmeln, halb zwischen Traum und Wachsein.

„Ein bisschen.“ Ich drehte den Kopf zu ihr, sah, wie sie mit halb geschlossenen Augen in die Decke starrte, die sie jetzt wieder an sich gezogen hatte. „Du hast geschnarcht.“

„Ich schnarche nicht.“ Sie sagte es, als wäre es ein Fakt. Unantastbar. Marie hatte diese Art, Dinge auszusprechen, die keinen Widerspruch duldeten.

„Doch.“ Ich setzte mich auf, schob die Decke zur Seite und ließ die Füße auf den Boden gleiten. Der Sand war kühl, klebte an den Sohlen, und ich wischte ihn mit der Hand weg, obwohl es keinen Sinn hatte. „Es klang wie ein alter Motor, der versucht, anzuspringen.“

„Arschloch.“ Aber sie lächelte, ihre Augen noch immer halb geschlossen, die Hand unter ihrem Kopf. „Was machst du?“

„Kaffee.“ Ich stand auf, streckte mich, die Gelenke knackten laut genug, dass sie die Nase rümpfte. Der kleine Tisch neben der Küche war mit leeren Gläsern und der leeren Weinflasche übersät, die wir gestern Nacht noch für notwendig gehalten hatten.

„Bring mir einen mit.“ Sie drehte sich auf die Seite, zog die Decke über den Kopf und verschwand darunter. „Und mach nicht so viel Lärm.“

Die Kaffeemaschine war alt, eine dieser Dinger, die mehr Dampf ausspuckten, als sie tatsächlich Kaffee produzierten. Ich drückte den Knopf, hörte das Röcheln und Zischen und wartete. Der Geruch von frischem Kaffee füllte den Raum, mischte sich mit dem Salz der Luft und dem süßlichen Parfum, das Marie immer auf die Bettlaken sprühte, weil sie fand, dass sie sonst zu „nach gar nichts“ rochen.

„Hast du schon mal daran gedacht, den Strand aufzuräumen?“ Ihre Stimme kam gedämpft unter der Decke hervor.

„Welchen Strand?“ Ich füllte zwei Tassen, stellte eine vor die andere auf den Tisch und setzte mich.

„Den hier.“ Sie schob die Decke zur Seite, ihre Haare wild zerzaust, und sah mich mit diesem Blick an, der irgendwo zwischen genervt und amüsiert lag. „Da draußen.“

„Das ist nicht mein Strand.“

„Na und?“ Sie stand auf, zog sich die Bluse über und kam zum Tisch, setzte sich auf den Stuhl gegenüber und zog die Tasse zu sich. „Du wohnst hier. Du könntest wenigstens so tun, als wäre es dir nicht egal.“

Ich sah sie an, ihre Augen noch leicht verquollen vom Schlaf, das leichte Lächeln in ihren Mundwinkeln. Marie konnte dir die absurdesten Dinge an den Kopf werfen und dabei so überzeugend aussehen, dass du manchmal vergaßt, wie lächerlich sie waren.

„Ich habe andere Dinge zu tun“, sagte ich, trank einen Schluck Kaffee, der bitter und stark war, genau so, wie ich ihn mochte.

„Wie was?“ Sie lehnte sich zurück, zog die Beine hoch und legte sie quer über die Tischkante. „Rumsitzen? Zigaretten rauchen? Über das Meer nachdenken?“

„Das Meer ist komplizierter, als du denkst.“

„Pff.“ Sie schüttelte den Kopf, nahm einen Schluck Kaffee und stellte die Tasse ab. „Das Meer ist einfach. Es ist nur Wasser.“

„Es ist nicht nur Wasser.“ Ich schob meinen Stuhl ein Stück zurück, griff nach der Zigarettenpackung, die noch auf dem Tisch lag, und zündete mir eine an. Der Rauch mischte sich mit dem Dampf des Kaffees, und ich sah, wie sie die Nase rümpfte. „Das Meer ist wie… ein Spiegel. Es zeigt dir alles, was du nicht sehen willst.“

„Du bist unmöglich.“ Sie stand auf, griff nach der Kippe und drückte sie in der leeren Untertasse aus, bevor sie mir ihre Hand entgegenhielt. „Komm.“

„Wohin?“

„Strand.“ Sie zog an meinem Arm, und obwohl ich mich wehrte, wusste ich, dass ich letztendlich nachgeben würde. Marie hatte diese Art von Entschlossenheit, die alles überrollte. „Lass uns den Tag nicht mit deinem Gerede über das Meer verschwenden.“

Draußen war die Luft kühler, als ich erwartet hatte, der Sand noch feucht von der Nacht. Wir liefen nebeneinander, ihre Hand lose in meiner, und sie sprach über irgendetwas – einen Film, den sie sehen wollte, oder vielleicht ein Buch, das sie angefangen hatte. Ich hörte nicht wirklich zu, aber das war in Ordnung. Marie wollte nicht, dass man ihr antwortete, sie wollte nur, dass man da war.

„Hast du jemals darüber nachgedacht, hier wegzuziehen?“ Sie blieb stehen, ihre Augen auf den Horizont gerichtet, wo das Meer sich mit dem Himmel vereinte.

„Wohin?“

„Keine Ahnung.“ Sie zuckte mit den Schultern, drehte sich zu mir um und lächelte. „Irgendwo, wo das Meer nicht ständig alles übertönt.“

„Ich mag es hier.“

„Du magst es, dir selbst im Weg zu stehen.“ Sie ließ meine Hand los, trat ein paar Schritte nach vorn und drehte sich dann wieder um, der Wind spielte mit ihren Haaren. „Aber irgendwann wirst du dich bewegen müssen.“

„Vielleicht.“

Wir schwiegen eine Weile, das Rauschen der Wellen war das Einzige, was die Stille füllte. Und obwohl sie recht hatte, ließ ich den Gedanken nicht zu. Noch nicht. Denn für jetzt war das Meer noch immer da, und Marie war noch immer da, und das reichte. Für heute.

[tireddsworld]

Heute ist wieder so ein Tag.

Ich hab vorhin meine Sachen ausgepackt die ich noch bei ihr hatte. Ich dachte mir eigentlich tatsächlich garnichts dabei, bis ich diesen einen Pullover aus der Tasche nahm. Ihr Geruch kam mir sehr stark entgegen und mein einziger Gedanke war ,,nein, bitte lass sie das nicht gemacht haben‘‘ … & doch, es bewahrheitete sich. Tatsächlich fiel ich kurz auf die Knie, meine Augen füllten sich mit Tränen während ich an diesem Pullover gerochen habe. Das frisch drauf gesprühte Parfum in der Nase, Tränen in den Augen, ein stechender starker Schmerz im Herzen.

Wieso nur? Fragt man sich. & die Antwort war… Das man wollte das ich an sie denke. Man guckt aufs Handy & liest es 3 mal… 5 mal… man liest es 10 mal hintereinander & man fragt sich nur: ,,Du denkst ich denke nicht mehr an dich?!‘‘

Dabei…:

Ich stehe morgens auf & mein erster Gedanke ist sie. Noch immer gucke ich direkt auf ihre Bettseite sobald ich auf nur halbwegs die Augen auf mache, weil ich immernoch die Hoffnung habe dass all dies hier nur ein schräger Alptraum ist. Denn als sie noch neben mir lag & ich vor ihr wach wurde, lag ich da & hab sie immer heimlich gestreichelt. Ich hab ihr ihre verdusselten Haare aus dem Gesicht gestreichelt, hab sie angeguckt & konnte jedes mal aufs Neue mein Glück kaum fassen. Egal was ich mache, egal in welchen Raum ich gehe, egal wo ich hingehe. Über all ist mein erster Gedanke sie. Wie kann man dann sagen oder denken, ich würde nicht mehr an sie denken?

Ich denke nicht nur an sie, ich denke auch ständig an gewisse Situationen. Zb unseren ersten Kuss. Wie sie dabei zusammen gesackt ist, das war der liebevollste, explosivste Kuss den ich je hatte.

Ich denke oft an ihre funkelnden Augen, vollkommen egal bei was das war. Ob ich gerade die Türe rein kam, für sie einfach was auf den Teller gezaubert habe, ihre Lieblingskleidung extra gewaschen habe, sie einfach wortlos gekuschelt habe oder wenn ich sagte das ich sie liebe. Ich werde dieses Funkeln niemals vergessen.

Ich habe immer alles gegeben was ich konnte, selbst als ich selber nicht mehr konnte. & dennoch habe ich versagt. Ich mach es mir so oder so schon jeden Tag zum Vorwurf, wieso dann diese extra Vorwürfe? Wieso dieses ständige noch mehr drauf getrette? Ich kann mich nicht noch dreckiger fühlen als ich es schon tue.

Ich esse nichts mehr, ich trinke wenn nur beim Sport Wasser, anderweitig ertränke ich meinen Schmerz in Alkohol in der Hoffnung es hört endlich auf. Heißt es demnächst ich würde sie nicht lieben, oder hätte sie nicht geliebt? Sag mir, wenn… wie kann man sowas behaupten?

Ich konnte sie nie wirklich glücklich machen. Aber sie ist ja auch schon dabei ein Abschiedsbrief zu verfassen. Sagt mir also, das sie langsam dazu bereit ist abzuschließen. Ich glaube ich werde niemals abschließen können. Ich habe eine Frau noch nie so sehr geliebt wie sie. Aber ich möchte ihrem neuen Glück auch nicht im Wege stehen. Ich lasse sie frei, ich möchte das sie glücklich wird. Es hätte zwischen uns gepasst, wenn wir auf solche Situationen wie diese vorbereitet gewesen wären. Wenn wenigstens einer stark genug gewesen wäre. Oma und Opa sind auch schon 75 Jahre verheiratet & 80 Jahre zusammen. Weil sie durchgehalten haben, statt weg zu werfen.

Aber hey, ich nehme es ihr nicht übel… mir schon aber ihr nicht, denn Biomüll gehört nunmal in die Mülltonne.. (damit meine ich mich)

Ich hoffe sie wird ihr wahres Glück finden. Und wird ehrlich glücklich. Ich war es leider nicht.. so sehr ich es mir auch gewünscht habe. Ich kann nicht verspreche, dass ich aufhören werde sie zu lieben, geschweige denn an sie zu denken…

Aber ich weiß tief in meinem Herzen das sie es wird, sie wird jemanden besseren finden. Jemanden der sie noch mehr liebt wie ich, jemanden der da sein wird, jemanden den sie ebenso lieben wird wie er sie. Der Gedanke zerfleischt mich, aber ich möchte das sie das Beste vom besten bekommt.

Also falls du das hier lesen solltest, ich liebe dich über alles. Du wirst immer mein Herz sein, in meinem Kopf sein & du wirst immer meine Prinzessin sein.

Vielleicht sehen wir uns irgendwann wieder, bis dahin bist du bestimmt schon glücklich verheiratet, hast 3 Kinder, ein Hund und ein mehr als perfekten Ehemann.. der zugleich dein bester Freund & die wahre Liebe deines Lebens ist.

Pass auf dich auf mein Herz, ich liebe dich.💔

[draadloosbreien]

IN MEMORIAM:

Wilhelminus Otto Petrus Panter IEdéfix.

Geboren: 7 of 9 juli 2007, Broekop Langedijk, Noord-Holland.

Overleden: 23 oktober 2023, Hoorn, West-Friesland.

Grootmoeder: Mariska Steltenpool.

Beste vriend: Wenzel Fanvliet.

Lievelingskleur/eten: Muisgrijs.

Sommigen noemden hem Whoppy, of Woppey en een enkeling zelfs Woppie. Niemand noemde hem poes, katachtige of Wopperik. Wat vele niet wisten is dat hij een zij was. Gender was irrelevant voor de Wopster. Zo irrelevant als een verdwaald latrine vliegje (leptocera fontinalis) dat zich vastklampte aan juist dat éne grassprietje dat onze geliefde parttime omnivoor naar binnenwerkte - tijdens vleesvrije vrijdag wel te verstaan - om een haarballetje uit te kunnen braken. Zijn vacht noemde hij overigens haar, maar dát was dan ook de uitzondering op de regel. Genderaliseren was men/hen/hun/hemsie vreemd.

16 jaar lang, vrijwel tot de laatste snik, dartelde de lichtvoetige Woppie als een panter in tutu door zijn territorium dat de halve stad besloeg. Het CBS (Wuppie was geliefd in wetenschappelijke kringen) telde 73 koolmezen (of pimpelmezen, de data bleek minder nauwgezet dan gedacht), 34 merels, 13 eksters, 1 Haas, 3 barbies, een wandelende tak, 52 huismuizen, 15 bosmuizen, 7,4 spitsmuizen (mogelijk 0,6 vleermuis), 14 glazenmakers (waarvan 13 behorende tot het soort libelle), 1 halsbandparkiet, 3 (nep)gouden horloges, 5 roodborstjes, 3022 (langpoot)muggen en 2 winterkoningkjes én 1 naaktslak.

Deze nog niet officeel gepubliceerde lijst van slachtoffers - kun je je voorstellen - heeft veel tranen, nog meer conflicten en een aantal scherpe ethische discussies opgeleverd in huize W. De kinderen waren nochtans (meestal) veilig. In 16 jaar is dat een behoorlijke lijst, zeker de sakattical van 2014 in ogenschouw nemend.

Woppie had meer hobby's. Baardlikken en/of achterhoofd likken was daar één van. Iedere avond - tijdens de koffie in de kap/t schuur - wanneer we de dag doornemen, kon Woppie haar hobby belijden. Spinnen en dauwtrappen met steevast te scherpe nagels zorgden voor extra sjeu en verdieping. Het was een genieter, een écht mensen-mens. Behalve kinderen, die mocht ie niet graag. Drukke mannen met luide stem, niet oké. Zeurderige vrouwen welke schelle klanken produceren en/of teveel parfum dragen. Not done. Hij hield er gewoonweg niet van. Wopperick was wel beschouwd toch meer een einzelgänger. Maakte zijn eigen regels. Dronk water uit de pannen voor de vogels, spuugde vlooienpillen weer uit voordat men ze überhaupt uit de verpakking kon halen. Een wormentablet kon je direct tussen je beiden wenkbrauwen vandaan peuteren. Wop was autonoom. Autodidact en behoorlijk zelfvoorzienend. Één ogenblik met deze imposant grote kater - zoals zij zichzelf graag portretteerde in de verhalen aan de zich aan hem onderwerpende buurtkatten - leerde je de strekking van zijn wilsverklaring. Ik doe wat ik wil, ik poep waar ik wil, ik slik een pil wanneer ík wil, ik wíl wat ik wil en ik sterf al helemaal wanneer ík dat wil.

Toen hij z'n laatste avond in ging, het galgenmaal al niet meer genuttigd, was veel ons (ouders en/of verzorgenden) duidelijk. Onze kat was er klaar voor. Geen gezeik met pillen, getrut met wegwerphandschoenen, geen geneuzel van en zalvende woorden door witpakkigen. Woppie moet zwieren over schuttingen, spelend met een gehavend muisje dat hem smekend aankijkt 'm in WOPsnaam uit zijn lijden te verlossen. Hoewel het uiteraard juist ook een éer was om het dodelijke slachtoffer van W.O.P. (op z'n Engelands uitspreken) te mogen zijn! Woppie moét voor altijd 2 meter voor me (de schrijver) - óp het zanderige pad dat ik op dat moment in zijn geliefde jardin aan het bestraten was - uitgebreid gaan poepen. Het aangezicht van zijn parmantig poepend gaatje zal ik koesteren.

Woppie blijft bij voorkeur nachten weg, omdat hij dat wil. Omdat regels niet voor hem gelden.

Omringd door 4 van zijn grootste aanhangers - ietwat ongemakkelijk nat wordend door de tranen welke rijkelijk vloeiden en zijn rommelig geworden rastafari-aandoende pelsje besprenkelden - kreeg hij de dodelijke injectie. Het deed 'm allemaal niets. Voor hetere vuren hield hij stand. En zoals alleen onze kat dat kan ging de overgang geruisloos. Zachtvoetig als de pantertutu die hij altijd is gebleven, voor de laatste maal zuchtend. Trots negerend dat de minderjarige helft van het huishouden dat zoveel jaren de zijne was, aan het discussiëren was of er nu een nieuwe hónd of toch weer kát moet komen.

En toen was ie verdwenen. Met de snelheid en doeltreffendheid van z'n dodelijk effectieve instinct, en weer zo vrij als een door hem geliefde vogel...

In Kat Wie Trast

[ambrosethepoet]

DIE MACHT DES PARFUMS

Zum Video by Lady Aislinn

Im nebel dräut ein süßer duft Ein sanfter rausch liegt in der luft. Er wiegt und singt mich wohlig ein Mein aug erliegt dem bunten schein Mein ohr vernimmt es hell und klar Wie dies arom auf haut und haar Verklärt und heiße lüste weckt Mich wie das spiel der wolken neckt Ein musenkuss · der naht und flieht · Aus rose · lilie · margerit Und dann als hauch der köstlichkeit In dieser bittersüßen zeit Dem sinn · den sinnlichkeiten lacht! So · ist parfum und seine macht.

©️ Ambrose the Poet

[manonfontaine]

Hoofdstuk 5

Ik heb hoofdstuk 5 bereikt (het voorlaatste hoofdstuk) en hoe kan ik u vertellen dat dit hoofdstuk het beste is dat ik tot nu toe heb gelezen en me van gedachten heeft doen veranderen over het boek.

Laten we bij het begin beginnen.

Eerst ontdekken we dat de vrouw van de dierenarts, Catherine, haar man Jan heeft bedrogen met de buurman van Saskia. Zijn naam is Bienvenue, hij is Senegalees en is een asielzoeker. Hoe kwam Jan erachter? Dat was toen Jan zijn brieven bekeek. Eerst keek hij naar zijn rekeningen en toen zag hij een brief gericht aan Bienvenue. Eerst leek alles normaal voor hem, maar pas toen hij zag hoe de letter B van Bienvenue geschreven was, besefte hij dat Catherine het geschreven had. Toen zag hij dat de cijfers 2 en 7 (het huisnummer van Bienvenue) op dezelfde manier geschreven waren als Catherine en hij rook aan de enveloppe en de geur was Catherines parfum. En uiteindelijk opende hij de brief en zag een bericht waarin Catherine zei hoezeer ze Bienvenue miste en zag toen een naaktfoto van Catherine erin staan.

Terwijl Jan achter Catherines relatie met Bienvenue ontdekte, was Catherine naar Hermans slagerij gegaan om kippenborsten te kopen. Ze was er ook om te zien hoe het met hem ging sinds het schandaal over zijn paté die heel Blaashoek ziek maakte en zelfs in de krant was verschenen op pagina 7. Hij vertelde haar dat het moeilijk voor hem was, omdat niemand meer naar zijn slagerij kwam en dat zijn paté zijn "handtekening" was en het was door deze paté dat hij en zijn vrouw, Claire, klanten hadden en bekend waren in Blaashoek. Catherine probeerde hem te troosten door hem te vertellen dat over een paar weken iedereen het vergeten zou zijn en dat de klanten sneller terug zouden komen dan hij dacht, maar Herman was ontroostbaar. Herman vertelde Catherine zelfs dat Claire een klacht had ingediend tegen de krant die het artikel had geplaatst, wat heel begrijpelijk is.

Dus toen Catherine terugkwam van de slagerij, zat Jan met de envelop en Catherines foto op tafel en zei haar meteen dat hij niets wilde weten, geen uitleg wilde, niet wilde weten waarom ze het deed, niets! Hij wil gewoon dat ze haar spullen pakt en vertrekt. Catherine wil nog steeds proberen het uit te leggen, maar Jan wil het niet. Hij wil niet weten dat het haar spijt, dat het niet de bedoeling was hem te kwetsen, want het is al te laat. Diep van binnen wist hij dat deze dag uiteindelijk zou komen, want Catherine is een mooie vrouw en hij was een eenvoudige dierenarts, maar hij had niet verwacht dat zij hem zou bedriegen met een man die niet eens Nederlands spreekt en vooral een asielzoeker is. Jan zegt dan tegen Catherine dat ze haar spullen bij elkaar moet zoeken en zich geen zorgen moet maken over het geld, hij zal haar zijn deel geven, maar Catherine geeft niets om het geld, daarvoor was ze niet bij Jan. Catherine pakte haar spullen en ging meteen naar Bienvenue om een slaapplaats te vinden.

En tenslotte komen we bij mijn favoriete deel van het hoofdstuk. Ik zal het jullie allemaal uitleggen!

Na Catherines bezoek aan de slagerij besluit Herman dat Catherine gelijk had, dat hij een nieuw imago voor zichzelf moet creëren en dat iedereen het schandaal snel zal vergeten. Hij besloot zelfs zijn beroemde paté deze keer beter te maken en de naam te veranderen. Hij besloot het Hermans Molenpaté te noemen. Verwijzend naar de windmolens die hem 's nachts wakker houden. Hij zegt dat die rot windmolens zijn humeur en zijn leven niet zullen verpesten.

Toen kwam er een man de slagerij binnen. Deze man heet Freddy Ghekiere en is een inspecteur van het federaal agentschap voor de veiligheid van de voedselketen.

Herman begrijpt direct waarom Freddy daar is. Freddy heeft gehoord over de patézaak en heeft besloten Herman's werkplek te bezoeken om te proberen uit te vinden waarom mensen ziek werden van de paté. Maar voor Herman was het te veel, hij besloot een groot slagersmes te nemen en dat in het hoofd van de inspecteur te steken. Hij heeft net een onschuldige man vermoord en zit nu onder zijn bloed. Oh ja, en een klein detail, net nadat Herman, de inspecteur heeft vermoord, is Wesley (Herman's zoon) de kamer binnen gekomen en zag hij zijn vader over Freddy's dode lichaam staan terwijl zijn vader schreeuwde voor help. Vervolgens komen we te weten dat de politie op de hoogte is van dit incident en dat er geruchten zijn dat Herman de inspecteur daarna in stukken heeft gesneden, te beginnen met de armen en vervolgens de benen. Hij zou het vlees van de inspecteur in zijn nieuwe paté hebben verwerkt en vervolgens de auto van de inspecteur in het bos hebben verbrand.

Ik wilde wat meer actie in het boek, nou hier hebben we het!

[br-ea-th-in--g-blog]

1. Ja

2. Tagebuch

3. Ich würde sagen der Film "Mit dir an meiner Seite" und in der Rolle als Ronnie

4. Yess

5. Kein Plan, dunno

6. ✨😻🌜💅🏻🧑‍🤝‍🧑💃🏻👸🏻👩🏻‍🚒👢☂️🧸🛍️🖌️🎨🌆🌰🍑🕊️🦦🐒🦥🍀🍀🌹🌺🪻🖤🤎💜💙🩵💚💛

7. Stand-up-paddleing

8. Rosen, Tulpen, Vergissmeinnicht, Schneeglöckchen 🩵

9. Jap

10. Weder noch

11. Ich liebe das Parfum blurberry. Nicht zu süß, nicht zu stark, macht kein Kopfweh und riecht einfach blumig-schön 🪻

12. Weltfrieden, Gesundheit und langes Leben für meine Eltern, Familie, und geliebte Menschen und eigentlich für jeden, Zufriedenheit

13. Cookies!

14. Aktuell tatsächlich Kaffee, normalerweise eigentlich Tee

15. Ich bin durch & durch, ein Wassermensch. Ich würde im Wasser leben. 🩵

16. Alisa

17. Boah, kein plan sorry

18. Dem Regen zu lauschen, ich liebe das Geräusch. Wirkt sehr beruhigend auf mich

19. Hm, mit 14 war ich 1,68. Danach hab ich mich nicht mehr gemessen. Aber zwischen 1,68-1,70 definitiv

20. Death note lol

21. Sommertimeeee

22. Ich hab sehr schlechte Erfahrungen mit Kerzen. Ich mag sie nicht.

23. Demi Lovato - 29

24. Ehrlichkeit, Treue, schönen Charakter einfach

25. Viel zu müde , send help pls

26. Sommer, immer noch lol

27. Single

28. Nö

29. Auch nicht

30. Ich könnte den ganzen Tag tanzen, ich bin super duper leidenschaftlich, in allem was ich mache und stecke mein ganzes Herz rein, ich schlafe zu viel

31. Hmm, ich liebe mich selbst. Ich weiß wer ich bin, ich bin wirklich ein sehr dankbar warmer herzlicher ehrlicher bodenständiger Mensch und bin literally ein Engel und ich bin sehr reflektiert. Ich arbeite stets an Besserung und bin einfach dankbar, dass ich bin wie ich bin. Weil damit mein Herz einfach auch nur rein und frei sein kann 🕊️ ❤️

32. Hmmm, find's schwer zu pauschalisieren. Ich finde Weiblichkeit sehr schön, ich finde Einzigartigkeit schön. Ich mag harmonische Gesichter, da wo einfach alles auch zusammenpasst. Ich finde Mila Kunis, Cher Lloyd oder Vanessa Hudgens als Frauen sehr schön. Ariana Lima auch. Finde Augen sind sehr wichtig. Btw, finde ich auch größere Frauen schöner.

Bei Männer gilt das gleiche mit der Größe. Augen auch sehr wichtig. Grünbraune Augen. Hohe Wangenknochen. Lange Haare. Vollbart. Also Johnny Depp ist literally my Traummann, ok? ok.

33. Ey schwierig, ich hab nicht so viele Geheimnisse. Mir fällt gar nichts ein xD

34. NERVÖS JVDFJJFRRUOJHHHUO, nicht bei Sinnen lol

35. Hmm, mein ex nannte dir Begründung, ich sei ja Vegetarierin, Nichtraucherin und wir passen nicht mehr zsm, wir hätten uns auseinander gelebt. Aber optisch bliebe ich seine Traumfrau. Lol. Und mein anderer indirekter ex, der gefragt hatte, ob wir zsm sein wollen, hatte es gar nicht ernst mit mir gemeint. Er wollte nur seinen Spaß. Sinn war zweck.

36. Wie war dein Tag?

37. Nix. Nada. Aber ich schau gerne True Crime an.

38. Aufstehen, Handy gucken, was trinken, Gesicht abwaschen, Serum B5 auf haut, Gesichtscreme, schminke (natürlich gehalten), Zähne putzen, umziehen, Haare kämen, deo/Parfüm, joa

39. Nobody

40. Gestern

41. 27.05.1997

42. Nichts was mich erschrecken würde, vielleicht das ich mal fast abgestochen wurde oder ich mit ner Axt fast verletzt wurde

43. Alter ist ne Zahl und kein Hindernis. Es kommt auf die Reife drauf an. Aber erfahrungsgemäß eher älter, weil Männer doch gefühlt länger Zeit brauchen, zum reifen.

44. Was macht dich glücklich und was macht dir das Leben lebenswert? (An meine Followers)

sweet and pure asks

🐰- do you believe in soul mates?

💌- diary or journal?

✨- which fictional character (book, show, or movie) do you relate to most?

💕- are you crushing on someone?

💋- kissing in the dark or kissing in the rain?

🐝- describe your aesthetic in emojis

🍼- what is your favorite memory?

🌸- what is your favorite flower?

💖- have you ever been in love?

🍰- strawberry or vanilla?

🍯- describe your favorite smell

🎂- if you had 3 wishes, what would they be?

🍪- cookie dough or cookies?

☕- coffee or tea?

🍃- would you rather live in a sea with mermaids or a forest with fairies?

🍂- what’s your middle name?

💫- what is your sun, moon, and rising sign?

���️- favorite thing to do on rainy days?

🍭- how tall are you?

💒- which show would you want to live in?

🎄- what is your favorite holiday?

🍦- what scented candle is your favorite?

🎶- favorite song right now?

💘- 3 ways to win your heart?

🍩- current mood?

❄️- what is your favorite season?

💍- your current relationship status?

📷- a photo of yourself

💅🏻- do you like being spoiled?

🕊️- 3 habits you have?

🦄- how do you perceive yourself?

🦋- how do you think others perceive you?

🌈- things I find attractive in girls/guys

🍓- one secret about yourself

🍒- how do you act when you have a crush?

💔- the reason behind your last breakup?

💬- what your last text message says?

🎥- what show are you currently binging on?

⛅- what is your morning routine?

💗- who do you miss?

🥀- last time you cried?

🎁- when is your birthday?

🔪- scariest/creepiest experience?

💤- date someone younger, older, or same age as you?

🎀- any question you want

~~Not mine

[noraxab]

MY BIGGEST RED FLAGS🙂‍↕️

[yfmeurs]

A p p e l k l i e k

Part 83620125782625

Mars duwde het gordijn een stukje opzij en zag in het avonddonker dat 'n zilvergrijze auto pal achter de blauwe Mini One werd geparkeerd. Het portier aan de bijrijderskant van dit groot gevaarte met ronkende motor zwaaide langzaam uitnodigend open.

Wat 'n bakbeest. Ze herkende het automodel vanzelfsprekend niet. Hoe kan 't ook anders, een perfect gerestaureerde parelgrijze Bentley T2 komt niet iedere dag de straat ingereden.

Nog gauw de makeup checken, spiedend nam ze zichzelf onder de loep en tevreden met het spiegelbeeld streken d'r vingers door de franse bob coupe. Gekleed in 'n wit jurkje, kek en klassiek tegelijk, bovenop de lange slanke benen in roze killer heels 'n verpletterend plaatje.

Daarna sloeg ze haastig 'n witte foulard, omzoomd met kleurig bloemenpatroon om d'r schouders. Romantische bloemenschakeringen, perfect passende bij de zardozi borduursels op de envelope clutch tas die ze voor die avond had uitgekozen en zo liep die avond deze hinde op 'n drafje met opgeladen spanning naar buiten. 

Hem, sinds diezelfde dag al 'n onbetwiste soulmate, wist weliswaar iets later dan het zich had voorgedaan bij Mae, toch nog een onuitwisbare indruk op Mars te maken op deze nazomerse avond. Hij had zich vanzelfsprekend in iets totaal anders dan het grijze tweedpak van die middag gehesen. Een kostuum waarvan Mars de auberginekleur lastig kon beschrijven, behalve die van het giletje dan, onmiskenbaar kakikleurig en het klassieke overhemd, wit, zonder stropdas. Auberginekleurige italiaanse snit met roodgoud iriserend zijde pochetje. Te samen het resultaat van verfijnde smaak, feestelijke elegantie en rijke ervaring. Deze vermeende bijlesleraar had zeker geen kostuum gehuurd bij de lokale feestwinkel en de zandkleurige lederen autobekleding waar d'r witte jurkje soepeltjes overheen gleed, gaf aroma's af van ouderwets houtachtige parfums. Geen bekleding van een huurauto waar iemand nog snel even met toiletverfrisser doorheen was gegaan. In tegendeel, ze was terechtgekomen in 'n majestueuze cocon van historische waarde. Maar Mars gleed niet woelig heen en weer over het zandkleurig leer om zich te wentelen in allure. De imposante atmosfeer op dat moment werd volledig overschaduwd door koortsachtige hersenspinsels over wat komen ging, en dat wat komen ging heette Yola.

'Hem, ik moet je iets vertellen.', barstte ze meteen los op de passagiersstoel nadat het portier in het slot viel. Hij boog zich sensueel naar de bijrijderstoel. 'Oh, nu al...we kennen elkaar nog geen dag. Wie is het ?!', grapte Hem en gaf haar de breedste lach die ze vandaag van 'm gezien had.

Ze wijfelde een vertraagde seconde over het sarcasme maar kon door de nervositeit desondanks een spontane giegel niet voorkomen. 'Hihi..nee, het gaat over dat feestje vanavond, bij CO2PR.'

'Maak je geen zorgen, ik heb mijn huiswerk gedaan', zei man-man geruststellend.

'Zullen we dan maar ?!' Hij leunde nog 's flirterig opzij waardoor Mars reflexmatig 'n terugdeinsend gebaar maakte. Niet te enthousiast, vriend. De avond is nog lang. Hij lachtte schappelijk, 'Ik bedoel, zullen we dan maar 's naar CO2PR gaan, anders is het feest straks voorbij.' De versnellingspook werd met drie vingers soepeltjes in eerste versnelling gezet en vervolgens zweefde deze majestueuze cocon, dankzij het sublieme veringsysteem, richting CO2PR.

'Dus je kent Yola ?', vroeg Mars vertwijfeld. Hoe kon hij nou in vredesnaam weten wie Yola is. 'Yola, wat is Yola ?' Hem schudde meewarrig z'n hoofd.

Niet dus. 'Yola is een collega van me, Hem. Altijd in de weer om opdrachten te ontfutselen en mij te diskwalificeren met d'r gigantisch netwerk bij de celebs. Die gaat soms echt alle perken te buiten, maar betrappen, dat kan je wel vergeten. Zo sluw als een vos.' Over die ervaring begon ze Hem in 'n notendop uit de doeken te doen. 

'Vreemd', zei Hem met geacteerde overpeinzing, tenslotte kende ie menig 'celebs' zoals Mars het noemt, als de palm van zijn hand. 'Ik heb anders nog nooit van die naam gehoord. Maak je je daar druk over ?!' Dat viel niet te ontkennen.

Het PR rewardfeestje van vorig jaar stond nog helder voor de geest. Vooral dat moment bij binnenkomst toen ze ineens tegenover Yola stond, oog in oog, met identieke outfit, tot en met de schoenen en handtasje aan toe. Wie niet beter wist zou hebben vermoed dat er reklame werd gemaakt voor een nieuw pikant stewardessen uniform en wie wèl beter wist kon op z'n vingers natellen dat Yola via de meest dubieuze wegen een en ander had uitgevogeld om vervolgens bijzonder overtuigend tegen potentiële klanten te klagen dat ze een hinderlijke copycat met zich op sleeptouw meezeulde. Naar mens. Een beschamende toestand die misschien vanavond met man-man aan d'r zijde voor een kleine kentering kon zorgen. Nadat deze intelligente aantrekkelijkheid die middag met groot elan een nieuwe tijd voor Mop en de rest van de wereld verkondigde, zomaar ineens had ingestemd om diezelfde avond mee te gaan naar CO2PR, ontstond bij Mars in gedachten een hypothetische beeldrijm van kleine fantasietjes richting 'n horizon aan nieuwe mogelijkheden èn iets minder altruïstische doelen. Vooral daarom, voorzag Mars, zou die avond alleen maar een succesvol beloop kunnen hebben zodra Hem mee zou gaan als haar vriend, niet zomaar 'n vriend maar dé vriend. Wat zou Yola opkijken, zeg. Deze paradijsvogel kon ze absoluut niet zo een, twee, drie, kopiëren. De man was uniek.

'Weet je wat, ik ga je als 'mijn vriend' aan Yola voorstellen, oké ?!' Ze floepte 't eruit, voordat ze er erg in had, onvervloerst rolden de woorden over de tong. Zij weer met d'r grote mond. Gespannen beet ze op d'r lip in afwachting van een mogelijke afwijzing. Zó goed kende ze Hem nou ook weer niet. Het voelde vertrouwd, maar toch. Hij was niet de minste, intuïtief wist ze dat deze filantroop onbeduidend veel invloed in de reklamewereld was toebedeeld, ook al kon ze zijn naam nergens naar herleiden en veel over zichzelf liet ie niet los. Deze niet mis te verstane inschatting had ze correct aangevoeld maar dat een player, hoog op de ladder, een bon vivant met onbegrenste mogelijkheden, dol is op een spelletje had ze even over het hoofd gezien. Zijn reaktie kon dus ook bijna niet anders dan net zo ongecompliceerd zijn toen ie zonder vijven en zessen, eerder die dag, de uitnodiging om Mars te vergezellen naar het bedrijfsfeest van CO2PR zelfs uitdágend met beide handen accepteerde. 'Accoord, goed plan, Mars. Scheelt mij een lang voorspel.' Hem gaf een knipoog en dat was het. Opgelucht zuchtte ze de spanning van zich af en een golf aan optimistische toekomstbeelden van dit tragikomisch spel kwamen weer op de radar.

'Dan moeten we alleen nog een andere naam voor je verzinnen, je weet maar nooit, en een bezigheid.', opperde Mars doortastend. Geen radartje kon nog uit de pas lopen, nu Hem de regie over de avond had gecovered. 'Heb ik al, hoeven we niet meer over na te denken. Ik heet Rein, investeerder, altijd op zoek naar nieuwe mogelijkheden en ben 'n slimme jongen die rijk is geworden met de aandelenhandel.' Nou, nou, daar was niet eens zoveel van gelogen. 

Hem kende de weg. Nu pas, nadat ze al een kwartier op pad waren, werd Mars ineens overvallen met de gedachte dat ze ongestoord heeft zitten kwebbelen zonder richtingaanwijzigen te geven, misschien door de ultieme schokdempers waarmee dit high end vehikel stilletjes en soepel ieder wegdek wist glad te strijken. Door de ramen heen, in het schijnsel van de straatverlichting waar de winkelgevels verlicht met vertrouwde namen voorbij zoefden, realiseerde ze zich ineens dat ie warempel op de juiste route zat.

'Weet je waar het is ?', vroeg Mars verbaasd. 'Ik heb geen rij-instructies nodig binnen de reklame wereld. Maar lief dat je het vraagt. Jouw team is niet genomineerd dit jaar, las ik.' Hem zond een krachtig signaal uit, not to worry, en omzeilde de nieuwsgierigheid met die wedervraag. Mars vond het prima. 'Nee, klopt. We zijn bezig met een megaproject voor de stad. Dat kost veel tijd en aandacht voor een breed draagvlak.'

'Ach, nou volgend jaar dan maar. Vertel 's iets over dat megaproject.' Mars vertelde enthousiast over de internationale stunt waarbij de stad als kenniscentrum van Europa opnieuw zou worden geïntroduceerd, met een eigen 'tag', een digitaal parallelle stad, marketing, culturele hoogstandjes en supercoole merchandise. 'Ik heb al een geweldige tagnaam voor dat project, De M van Mind, de O van Omnipresent en de P van Perfect.', zei Hem terwijl ie behendig de Bentley op het nabij gelegen privé parkeerterrein van CO2PR reed.

'Fantastisch idee ! Mop als acroniem, een impliciete trigger. Ik begrijp welke kant je op wil, Hem.'  Hij wilde Mop als zijn 'muze' in ruil voor de beloofde droomman en zij was d'r vriendin dus steun aan Mop evident en met Hem's invloed zou ze daarmee voortvarend aan de slag kunnen gaan in de reklamewereld. Als die Yola nou maar niet iedere keer voor de voeten ging lopen. De camaraderie tussen deze twee werd op die ene dag met het verstrijken van minuten steeds knusser. Dat was ook wel prettig als Hem in de rol van dé vriend zich wilde manifesteren. Innig gearmd liepen ze naar de ingang van het imposante gebouw van CO2PR. Altijd al werd het gemoderniseerde pand 's avonds uit de blokkerige landschapsarchitectuur naar een sprookjesachtige sfeer getild met groene verlichting tot 'n opvallende aandachtstrekker tussen de veelal schaars verlichte eenvormige kantoorpanden. Vanavond stonden op de brede bordestrappen aan weerszijde, tot aan het entree, honderden misschien wel 'n duizendtal kleine cilindervormige windlichten van papierdun groen materiaal dat onregelmatig ingekleurd werd door swingende kaarsvlammetjes. Deze woelige zee van koel groene kleuren bescheen met een rusteloze charme de guirlandes van klimop, witte lelies en rozen, die in gevarieerde kleuren regelmatige krullend, paradijselijk om de balustrades waren geslingerd. Bij de entreedeur stonden aan beide kanten van het dubbele deurkozijn twee levensgrote standbeelden gemaakt uit groenkleurige petflessen. Davids, kunstobjecten, gekopiëerd naar Michelangelo's voorbeeld, onlangs nog de belangrijkste showstoppers in een succesvolle commercial ter ere van een nieuw taliaans bronwatertje. Na schrijdende stappen omhoog door het betoverende decor, op iedere vierkante centimeter de belofte tot toegang naar het Hof van Eden, viel bij binnenkomst pardoes het doek voor deze opflikkerende simulatie.

Maaaaaarrrrssss !', hoorde ze een bekende stem roepen bovenuit de luidruchtige kakofonie van misschien 250 genodigden in de ruime ontvangsthal, de anders zo kille geluidsluwte waar normaalgesproken d'r high heels op het basalte hardsteen met goudkleurig voegsel tegen de hagelwitte muren met oneindige echo's weerkaarste. Yola, natuurlijk was het Yola, alsof ze d'r had opgewacht. 

Hem kreeg een porrende elleboog in zijn zij. 'Daar heb je d'r.', fluisterde ze hardop maar Hem maakte aanstalten om de benen te nemen. Wat ?! Liet ie haar in de steek op het gevoelige moment suprême waar Mars zo tegenop had gezien die avond ?! 'Dit kan je aan, sprookjesprinses. Ik zie al meteen 'n zakenpartner waar ik nog 'n appeltje mee te schillen heb. Ben zo terug.' En weg was ie. Hoe kon ie dat nou doen ?! Ze stond perplex, ieder spoor van hun plannetje leek te worden uitgewist maar hij kwam zo terug, had ie gezegd en een ontembaar verlangen naar zijn terugkomst legde beslag op haar gehele gemoedsrust. Yola gaf met de gebruikelijk acteerdrift twee luchtzoenen, dat was geen typisch Yola dingetje maar een ongeschreven conventie in het wereldje. Heb je mijn mailing niet ontvangen ?!', zei ze met knipperende wimpers. Oh dear, daar gaan we weer.

'Já, je weet toch wel wat een mailtje is, Mars ? Ik heb vanmiddag nog op het laatst iedereen gemaild in verband met de dresscode.', zei Yola onversneden cynisch en de avond was nog maar nèt begonnen.

'Er was toch geen dresscode ?!' Mars, altijd georganiseerd, gesteld op 'n ordentelijke aanpak en helemaal geen zin om weer 'n oorlog in te worden gesleept om 'n nieuwe reeks vernederingen, haalde geïrriteerd met haastige vingers de blackberry uit de clutch. Toch gestressed liet ze zich in de boom jagen door gehaast de recente mails te checken alsof dat überhaupt nog iets zou uitmaken. Yola, gebrand om ook deze avond weer voor d'r te verzieken, althans meer dan slechts een zweem van die waarschijnlijkheid hing in de lucht, probeerde mee te kijken. 'Oh Mars, wat vervelend nou !', slaakte Yola onvervalst sarcastisch. Toen Yola de vernedering met een beteuterde grimas stond uit te venten, tuurde Mars met haviksachtige aandacht in het rond en constateerde tot haar schrik dat er inderdaad uitzonderlijk veel conculega's in zwarte jurkjes zich gemengd hadden met de goedgeluimde en vrolijke bende genodigden, net zoals��Yola, gekleed in een stijlvol zwart driekwart jurkje. Er was dus echt een dress code en Yola had er voor gezorgd dat zij daarvan niet op de hoogte werd gesteld. Wat 'n draak. Hoe krijgt ze het voor elkaar. Bah. De aanwezigheid van Hem had moed gegeven om niet rechtsomkeers te maken want waarom zou ze een leuke feestavond weer nodeloos laten verpesten door dat achterbaks geneuzel van dit sujet. Desalniettemin herpakte deze sprookjesprinses zich, schudde zelfverzekerd d'r franse bob coupe naar achteren en riposteerde onderkoeld, 'Je ziet er fantastisch uit, Yola. Maar wat is je punt precies ?' De beteuterde grimas maakte plaats voor beledigde onschuld.

'Punt...punt...., Mars toch !  De dresscode is vanavond van het hoogste belang. Ik heb speciaal vanmiddag nog 'n nieuwe mailinglijst doorgegeven aan de office manager om te voorkomen dat er iets fout kon gaan. Heb je ècht geen mailtje ontvangen?'

Mars knikte ontkennend en vroeg zich af waar die pesterij nou weer goed voor was, maar daar kwam ze binnen een paar seconden achter. 'Echt héél jammer, Mars. Ik had je zó graag een podiumplaatsje gegeven voor onze promo stunt.' 

'Welke promo stunt, waar heb je 't over ?' Even leek het alsof de paniekerige act van Yola toch op Mars was overgeslagen.

'Je weet net zo goed als ik dat dit Award feestje een pers evenement is voor het nieuwe koffiemerk dat we aan het promoten zijn, Mars. De andere genomineerden krijgen van ons free publicity. Jij was er niet vanmiddag. Niemand kon je bereiken, vandaar dat we zelf adhoc 'n promostunt hebben voorbereid waarbij alleen de campagne manager in het wit is.'

Yola had Mars helemaal niet proberen te bereiken vammiddag, Mars is zeker niet de campagne manager en hoe kon Yola weten dat Mars in een wit jurkje zou komen ?! Ze had alleen bij de boetiek, waar ze vaste klant was, tussen neus en lippen door laten ontvallen dat ze iets zocht voor een promotiefeestje deze week...

'Nu kan je niet meer meedoen. Dat gaat nu echt niet meer, Mars. Straks denkt de klant natuurlijk, 'Oh, daar heb je weer zo'n PR advisor die naast d'r schoenen loopt en denkt dat ze de baas is.' Yola sloeg aanvallend d'r armen over elkaar. 'Volgende keer beter, Mars.' Ze deed een stap opzij om triomfantelijk de menigte in te verdwijnen, toen ze tegen iets aanliep dat haar pad doorkruiste. 'Lompe hork', had je Yola kunnen horen mompelen als de synthesizers en het vermakelijke gekakel van een tweehonderd genodigden niet lawaaierig door elkaar meanderde. Het postuur dat opdoemde en makkelijk vergeleken kon worden met die van 'n topatleet was van Hem.

'En wie is deze Cassandra ?!' Hij belemmerde Yola brutaal de doorgang maar zocht dankzij het kophoogteverschil, meteen oogcontact met Mars.  Ze maakte inwendig een sprongetje van vreugde. Daar was ie, eindelijk ! Mijn God, wie had gedacht dat ze zo intens blij kon worden van Hem's aanwezigheid, ze kenden elkaar notabene nog maar een halve dag. Een last viel van d'r schouders af of misschien juist wel niet. Ze was namelijk absoluut niet het type dat een afhankelijkheidsrelatie ambieerde. Bruusk draaide Yola zich om, zichtbaar verbouwereerd. Precies de gemoedstoestand waar Mars de dominante Yola wilde hebben. Dat trof.

'Rein, dit is Yola. Yola, dit is Rein, mijn vriend.' Yola wilde Rein een hand geven maar Rein vouwde zijn handen onverwachts samen in 'n bidgebaar en maakte theatraal 'n lichte buiging alsof man-man een heilige had ontmoet, negeerde ook nog 's Yola's commentaar door zichzelf op eerbiedige toon en diepzinnig te herhalen. 'Cassandra !'

'Nee, je ziet me voor iemand anders aan. Ik ben Yola.' Was ze nou serieus beledigd ?! 'Ik herken een Cassandra als ik een Cassandra zie, ontkennen heeft geen zin', zei Hem streng en emotieloos. Mars deed er nog een schepje bovenop, 'Sorry Rein, ik dacht Yola. Maar als jij zegt n Cassandra dan is het 'n Cassandra.'

'Volgende keer beter, Mars.', grijnste ie breeduit met pretlichtjes in z'n ogen.

'Over naam en faam gesproken, wàt is Yola. Is Yola 'n geregistreerde merknaam ?!' Hij fronste quasi serieus zijn wenkbrauwen en onderzoekend nam ie Yola op, van top tot teen, zonder enige gène. 'Ik zie een gloednieuwe marketingstrategie voor me met die kreet.'  Hij richtte zich naar het hoge plafond waar de kristallen bollen in een kolossale kroonluchter van Maretti op de gasten neerkeek en mijmerde zachtjes met van die typisch liederlijk godsdienstige toonladders, 'Ik ben zó Yola vandaag..hmmmm....doe niet zo Yolááá !' Na dit transcendente momentje, waarmee ie Yola in een staat van verwarring figuurlijk wegvaagde, keek ie voor het eerst Yola streng en indringend aan. 'We moeten alleen nog een bijpassend produkt ontwikkelen. Een remedie voor als je je Yola voelt.' Ze probeerde tevergeefs, gevangen door z'n predatorale blik, haar ogen af te wenden, tijdens deze suggestieve Yola-haat. Toen neens, hield het spartelen tegen deze mastodont op want hij liet Yola uit zijn charisma ontsnappen door Mars 'n ontladende en luidruchtige zoen op de wang te geven. Zoiets overkwam Mars niet iedere dag. Ondanks een lichte opschrikking door de plotselinge smakkerd, genoot ze van ieder moment met Rein aan d'r zijde die avond. Nu stond zij 's aan de kant van de overwinnaars. Een zwaktebod ?! Beetje cheesy was het zeker. Ze hoefde zichzelf heus geen moralistisch schouderklopje te geven. De tribale plannen die ze vanmiddag in grove pennestreken hadden besproken waren heus geen bewijs van karakter en voor de manier waarmee deze herder haar gevoel van eigenwaarde streelde, Yola daarentegen er als 'n gedumpte puppy in de berm verloren bij liet staan, kon ze 'm op dit moment alleen maar adoreren. 

'Heb jij daar nog een mening over, ...Cassandra ?!'

Yola's grote woorden van zonet waren verstomd.  'Kom op, Cassandra, issue making is a 24/7 business... Ikzelf denk al aan een nominatie voor de nieuwe Van Dale.' 

Yola begon langzaam weer te ontdooien uit de freeze-reaktie en probeerde grip te krijgen op deze spindoctor en de woorden, die ze onthutst maar rakelings had opgevangen. 'Nieuwe vandalen? Ik ben geen vandaal !' Dit vergezicht, de inspiratie voor 'n gedepersonaliseerd abstract produkt te worden gebruikt, voelde voor Yola niet als 'n vriendelijke lofzang op de muze die Hem's scheppingsdrang aanwakkerde en dat was in een mug en een scheet zo ongeveer niets minder dan de ontluisterende waarheid. De plaats voor 'n muze die wèl liefdevol geabstraheerd zou worden, de zetel voor 'n goddelijke entiteit had Hem gereserveerd voor iemand anders. Een Yola was een ziekte, iets waar je van af wilde, iets dat je kwijt moest, troep. 'Wóórdenboek, Cassandra, het woordenboek. Je weet toch wel wat een woordenboek is, hè ?!'

Mars glimlachte venijnig naar Yola. 'Of...'n liedje ?' Hem's bron aan affiliatie marketing bleek nog lang niet uitgeput. 'Ik heb vriendjes in de muziek, Cassandra.' Man- man zette sarrend 'n stupide lied in, 'Yola Hi, Yola Ha, Yola hieti !' 

Yola, inmiddels in aanvalmodus met de handen demonstratief in de zij geplant, sputterde ontdaan, 'Luister, ik kan je in 'n handomdraai op de stoep laten zetten. Dus pas een beetje op je woorden.'

Dàt was voor Hem 'n brug te ver. Op zijn beurt werden nu de handen demonstratief in de zij gezet, 'Luister, Cassandra. Ik ken de eigenaar van dit pand en kan jou èn je bedrijf zó op straat zetten. Dusssss....', hij siste door zijn tanden, '...een beetje liever voor Mars zijn, begrepen ?!' 

Er werd nog geen Yola gelanceerd, er ontplofte wel iets en dat iets was niets minder dan Yola. Met rood aangelopen hoofd van kwaadheid draaide blonde smurfin in kek zwart jurkje zich stuurs om en verliet de scene. Yola's vileine concurrentieslag was gelukkig onaf, weliswaar een gedeeltelijk echec, nu het witte jurkje waar Mars d'r opgang in had gemaakt ook bij de andere conculega's niet onopvallend gebleven. Commentaar of vragen bleven echter uit want de rest had het wonderwel zichtbaar veel te plezierig druk. Tegelijkertijd met de wegmarcherende bewegingen van Yola, werd, alsof de duvel ermee speelde, de elektronische muziek langzaam zachter gedraaid om 'n mannenstem ruimte te geven op 'n geïmproviseerd podium het geroezemoes van de bonte verzameling mensen te overstemmen met een korte visionaire speech. Het was de campagne manager, een excentriek flamboyante reklameman, zelden op kantoor, altijd en route, precies zoals je je 'n reklameman voorstelt en inderdaad in een witter dan wit tweedelig pak waarvan alleen de driekwart lengte van het colbert de enige uitzondering was op de conventionele pasvorm.  'People, people !!!'  Hij maakte clownesk 'n huppeltje, hief zijn armen in de lucht, lachte vrolijk.

De geroezemoezige sfeer werd vager, lomer totdat de aandacht van de genodigden als een zwerm zich stilletjes op de witte bohémien richtte. 'Welkom, welkom, wereldburgers ! Trots als wij zijn, willen we aan U de genomineerden voorstellen. Ons platform is de wereld en die kijkt ongemerkt over onze schouders mee. Door de mondialisering en het internettijdperk gaat bereik voor merkbeloftes alleen maar groter en grandiozer worden. We zullen daarom het publiek opnieuw moeten verdelen en aan ons opnieuw proberen te binden met 'n collectieve waarheid. Een innovatieve collectieve waarheid gaan we samen met issue'makers nieuwe content geven want publiek wil tegenwoordig weten wat ze niet weten. Die evolutie, dáár liggen grote kansen. Misschien komt er ooit een tijdperk dat publiek kan kiezen wat ze willen ervaren, maar zo ver is het nog niet. En omdat de kennis van publiek gaat meegroeien, mondiger worden, betrokkener en politieker zal er meer kritiek komen, meer verontwaardiging, meer ironie maar ook meer angst. En dat, lieve wereldburgers, zien we als 'n cadeautje om onszelf in de markt te zetten, inspelend op de toekomstige ontwikkelingen. Aanpakken die handel !! Ons vlaggenschip voor vanavond is het koffieconcept  'O.'

We noemen het vanaf nu geen merk meer maar 'n concept. Geteisterd in de publiciteit door negatieve berichten van mensenrechtenorganisaties werd het tijd voor 'O' om na de revival van fairtade en de recente fusie met 'n amerikaanse koffiebranderij om 'O' opnieuw te lanceren. De vernieuwde beleving, een franchise proeverij waar via speciaal ontwikkeld uitwisselingsschoolprojecten in samenwerking met de overheid, jongelui, waarvan ouders op de plantages werkzaam zijn, zowel kunnen werken en leren. Public matters, mensen !'

Na een kort maar geanimeerd applaus, werd de promofilm voor 'O' met subtitel 'Renaissance' op de brede witte muur van de ontvangstruimte achter het geïmproviseerde podiumpje opgestart. 'Renaissance, creating new memories'. Het logo, een half geopende parelschelp met koffieboon, groots uitgebeeld, introduceerde Renaissance als een doe-woord, iets dat je kan doen. 'I Renaissance. When are you ready to Renaissance ?!' Glansrijk opgeluisterd met muziek van Gabrielle, 'Dreams can come true', straalde het concept niet alleen gezelligheid en dynamiek uit maar ook hoop, een parade van grootmoedigheid voor 'n nieuwe wereld, betere toekomst. Een nieuw bewustzijn dwars over de hele wereldbol, van plantage tot aan de hippe cosmopolite metropolen in kapitaalkrachtige businesscentra. Een aaneenschakeling van beelden uit een utopische wereld vloog over de muur voorbij. 'We are learning', het mantra dat herhaaldelijk in de camera werd uitgesproken door een mixmatch van koffieplukkers, hun kinderen, de manager, de ceo, kinderen op 'n westerse school en ook de casual koffiedrinker in een café, genietend van het eindprodukt.

'Dat lijkt Mop wel....', fluisterde Mars verbaasd. Hem zweeg. Een veelzeggend zwijgen dat suggestief kon worden uitgelegd als 'Ik heb er niks mee te maken, hoor !' Een verraderlijke lach vergezelde plotseling het zwijgen, dat kon natuurlijk zomaar een mysterieuze hint zijn maar afleiding van dat gefilosofeer lag al snel op de loer toen ze zonder enige terughoudendheid zich door hem wederom liet zoenen, een fluweelzachte kus op de wang. Ach, hij was tenslotte vanavond haar vriend, dé vriend. Een hoger doel, zullen we maar zeggen.

Een van de twee vriendinnen op de witte muur, 'n lachend koffiedrinkend gezelschap in een gezellig lunchcafe leek inderdaad sprekend op Mop, geen twijfel over mogelijk. 'When are you ready to renaissance.' De grote zwarte letters bleven aan het einde langdurig geprojekteerd. De campagne manager sprong tijdens een overweldigend applaus energiek het podium weer op en salueerde dankbaar naar de zaal. Een buiging was schijnbaar te gewoontjes voor de reklameman.

'Are you ready to Renaissance !!', riep reklame man, overduidelijk de bezielende kracht achter dit nieuwe geesteskind van CO2PR, enthousiast de zaal in.

'Lieve wereldburgers, dat is nog niet alles voor vanavond, zoals u weet. Met net zoveel trots presenteren wij dan ook nog graag aan U de genomineerde reklame projekten van collega PR BURO 'Common Creatives'. Enjoy !' Het witte pak versmolt weer in het publiek. Waar Mars en Hem nu naar keken op de witte muur was een voetafdruk van babyvoetjes, het Witty logo, verzorgingsproduct voor babies met de tekst 'dierproefvrij'. Schattige leeuwenwelpjes die door vooral hele blije mensen werden geknuffeld kwamen in beeld. Het publiek stond op het punt, net als Mars en Hem, om zich massaal deemoedig te laten meeslepen in gelukzaligheid met een vertederd Ahhhhhh, toen de sfeer en muziek met de seconde 'n grimmiger karakter kreeg. Als een estafette aan beeldmateriaal werd het knuffelhormoon bij de toeschouwers steeds verder afgebroken. Het verhaal van knuffelfarms in Afrika dook op uit een oh zo wonderschone schijn van liefde. De film maakte een sprongetje naar de moderne wereld en zo belandde de toeschouwer ineens in een kinderkamer waar een baby op de arm van zijn lachende moeder een klein knuffeltijgertje van zachte fleece vasthield met daaronder de tekst, 'Omdat we weten hoe het voelt'. Veel tijd voor applaus kregen de genodigden niet. Achtereenvolgens 'n bizarre reklamecampagne voor de seksindustrie, aangeprezen met 'n oud produkt, Viagra, dat nieuw leven kreeg ingeblazen. De 'V van Viagra, voor alles wat het daglicht niet kan verdragen'. Slim ingespeeld op de Hollywoodfilm 'V for Vendetta', binnenkort in première. Het was 'n grappige bedscene waar fnuikend om kon worden gelachen. Gelukkig, geen afkeurend gemompel. Merkwaardig genoeg leek deze vrouw in de commercial dan weer sprekend op Tory, maar dat kon Mars niet weten. Ze had Tory nooit ontmoet. Het laatste promofilmpje dan, Flowerpower confetti verspreidde zich diffuus over de witte muur. Het betrof de lancering van 'n weekendkrantje, genaamd 'Vak W' met vaste columnisten die als sidekicks onder rare synoniemen zoals 'klootviool', 'juniorsoda' en 'bonusbalk' adrem reageerden op actueel city tumult. Oorspronkelijk initiatief van radio deejees die, namens commerciële radiozenders, via crossmedia strategie een grotere doelgroep wilden bereiken. Na afloop van 't betoverende schouwspel op de muur draafde de catering rond met verfijnde hors d'oeuvres en sprankelende champagne, elegant gepresenteerd, delicate flutes op weelderige dienbladen. In die sfeervolle ambiance deed de bittere ernst van de commercials niets af aan de levendige cadans en zorgeloze energie die onder de genodigden hing. Ook Mars en Hem hadden al een elegante flute in hun handen. Hem nam een klein slokje maar zou de champagne omruilen voor spa rood zodra er weer een dienblad vol lekkernijen voorbij kwam gedrenteld. Hij dronk zelden alcohol en immers nog de verantwoordelijkheid om te rijden die avond.

'Yola!.....Yola!.....Yola hietie!!! Waar ben je?!' riep man-man plotseling. Huh...tòch dronken geworden, wat was ie in vredesnaam aan 't doen? 'Waar is die vervloekte meid gebleven?', vroeg ie retorisch, turende door de grote lounge.

'Wat doe je?!" fluisterde Mars, zichtbaar opgelaten. Ze had helemaal geen behoefte aan nog meer Yola die avond.

'Dat hoor je toch?!' antwoordde Hem luchtig. Een paar journalisten van de landelijke krant stonden toevallig vlakbij Hem en keken niet verstoord maar nieuwsgierig zijn kant op. 'Hebben jullie die PR meid gezien in 'n zwart jurkje ?!' vroeg Hem met geveinsde onschuld.

'Volgens mij hebben ze allemaal een zwart jurkje aan !', zei een van de journalisten uit het gezelschap grinnikend. 'Tje, nu je het zegt...donder op man...we zitten toch niet in een flashmob à la de 'Thomas Crown Affair, hè ?! Ik vermoedde al 'n dresscode', en keek quasie achterdochtig om zich heen.

'Ahhh, dáár ben je !' Hem wees geheel overbodig naar Mars die nog geen meter van 'm vandaan stond. 'Volgens mij is dat een wit jurkje.', zei de journalist geamuseerd. Hem bekeek een paar seconden overpeinzend het witte jurkje van Mars, terwijl hij haar gefronste nonverbale ergernis volstrekt negeerde.

'Bij deze verklaar ik wit het nieuwe zwart, heren. Mag ik jullie voorstellen...'. Hem stak zijn ene hand uit naar het clubje journalisten en de andere naar Mars. Een van de journalisten, archetypisch beroepshalve herkenbaar tussen de bonte reklame parsdijsvogels door kledingstijl, te weten, oude spijkerbroek en ongestreken pretentieloos tshirt, stak vriendschappelijk zijn hand uit naar Mars.

'Luuk, van krant 'Het gesprek van de Dag. Hallo Yola,. uhhm...de PR meid ?!'

'De PR meid wordt liever Mars genoemd. Yola is zó vreselijk Yola.' Man-man glimlachte vermakelijk.

[luxebetaalbareparfum]

Niche Parfums van Eliandi: Een Reis door Geur en Passie

Eliandi is een naam die synoniem is geworden met verfijning en exclusiviteit in de wereld van niche parfums.

Opgericht in 2023 door Angelo Mejlawi, een gepassioneerde parfumeur, biedt Eliandi een unieke collectie geuren die zowel mannen als vrouwen aanspreekt. Gevestigd in Den Bosch, Nederland, heeft het merk snel een reputatie opgebouwd voor het creëren van hoogwaardige en luxe parfums tegen betaalbare prijzen.

## Wat Maakt Niche Parfums Uniek?

Niche parfums onderscheiden zich van de massamarktgeuren door hun focus op kwaliteit, creativiteit en exclusiviteit. Ze worden vaak geproduceerd door kleinere, onafhankelijke parfumhuizen en richten zich op een select publiek dat op zoek is naar unieke geurervaringen. In tegenstelling tot massaproducten, gebruiken niche parfums zeldzame en hoogwaardige ingrediënten, wat resulteert in geuren die zowel complex als uniek zijn.

De populariteit van niche parfums is de afgelopen jaren toegenomen, omdat steeds meer mensen op zoek zijn naar persoonlijke en onderscheidende geurprofielen. Deze parfums zijn vaak niet breed beschikbaar en worden meestal verkocht in gespecialiseerde boetieks of online, wat bijdraagt aan hun exclusiviteit en aantrekkingskracht.

## Eliandi: Een Wereld van Geuren

Angelo Mejlawi, de oprichter van Eliandi, is al van jongs af aan gepassioneerd door parfums. Zijn liefde voor geuren en het vermogen om mensen mee te nemen op een olfactorische reis, heeft hem geïnspireerd om zijn eigen parfummerk te lanceren. Eliandi's collectie omvat een breed scala aan geuren die allemaal een verhaal vertellen en zijn ontworpen om de zintuigen te betoveren.

### Populaire Parfums van Eliandi

- **The Magic of Eliandi:** Een van de bestverkochte geuren van Eliandi. Het combineert luxe en pracht met topnoten van saffraan, lavendel en jasmijn; hartnoten van mirre, framboos en amber; en basisnoten van talk, tonkaboon, vanille en eikenmos. Deze geur biedt elegantie en onderscheid in elke druppel.

- **Tenderness by Eliandi:** Een symfonie van emoties die de diepte van gehechtheid en liefde uitdrukt. Met aroma's van rode vruchten en een warme ondertoon van vanille, biedt deze geur een rijke en betoverende ervaring.

### De Filosofie van Eliandi

Eliandi's parfums worden niet direct gelieerd aan bestaande geuren, maar zijn geïnspireerd door de kunst en emotie van parfumerie. Angelo Mejlawi beschrijft zijn creaties als druppels uit zijn eigen wereld, beladen met verhalen, herinneringen en dromen. Het is deze persoonlijke benadering die Eliandi's geuren zo bijzonder maakt.

Niche parfums van Eliandi bieden een ontsnapping aan de dagelijkse routine en een uitnodiging om deel te nemen aan een nooit eindigende reis van ontdekking en schoonheid. Voor liefhebbers van parfums die meer willen dan de traditionele geuren die de markt domineren, biedt Eliandi een kans om de wereld van niche parfums te verkennen en te ervaren.

## Conclusie

Met zijn unieke benadering van geurcreatie en toewijding aan kwaliteit, is Eliandi een merk dat de niche parfumindustrie blijft innoveren. Het biedt een uitnodiging aan iedereen die zijn of haar zintuigen wil verrijken met geuren die even individueel en uniek zijn als de persoon die ze draagt. Angelo Mejlawi's passie en visie maken Eliandi tot een merk dat niet alleen geuren creëert, maar ook een blijvende indruk achterlaat in de wereld van parfumerie.

[fandomsinabookshelf]

Prachtige armbandjes die niet verkleuren!

Prachtige armbandjes die niet verkleuren! Welke vrouw ​houdt er nou niet⁤ van om haar outfit af ⁣te maken met een prachtig armbandje? Het‌ is dé ⁢finishing​ touch die ⁤je look compleet maakt. Maar ​hoe frustrerend is het als⁣ je favoriete armbandje na een paar ‌keer ‍dragen ⁣begint te verkleuren? Gelukkig ⁣hebben wij ‌de oplossing voor⁤ jou! Ontdek de prachtige armbandjes ⁤die niet​ verkleuren en geniet ⁣keer op keer van een⁢ glanzend en stijlvol accessoire. Lees snel verder en laat je inspireren door ⁣onze collectie!Inhoudsopgave1. "Ontdek de tijdloze schoonheid van deze prachtige armbandjes die nooit verkleuren!"2.⁤ "De perfecte toevoeging aan elke outfit: kwalitatieve armbandjes die hun glans behouden"3.⁣ "Een⁣ sieraad voor het leven: waarom deze⁣ armbandjes een⁣ duurzame keuze zijn"4.‌ "Unieke designs en hoogwaardige materialen: wat deze armbandjes zo speciaal maakt"5. ​"Van subtiel tot statement: voor elke stijl een⁤ passend armbandje"6. "De ideale‌ gift voor jezelf of een⁣ geliefde:⁢ waarom deze ‍armbandjes‍ altijd een⁢ succes zijn"Vragen en antwoordenSluitopmerkingen1. "Ontdek de⁣ tijdloze ​schoonheid van deze prachtige armbandjes die nooit verkleuren!"Deze prachtige armbandjes zijn gemaakt om eeuwig mee​ te gaan. Door ⁢het gebruik van hoogwaardige materialen en vakmanschap zijn ze⁢ bestand ​tegen verkleuring en slijtage. Of je nu kiest voor een ⁣subtiel zilveren ‍ontwerp of een opvallende gouden variant, ⁤deze armbandjes zullen altijd hun glans behouden. Met ⁤een tijdloos design passen deze armbandjes bij​ elke outfit en gelegenheid. Of‍ je ze nu draagt naar een chique diner of gewoon⁣ tijdens een dagje uit, ze zullen zeker​ de aandacht trekken.⁢ Door hun duurzaamheid hoef⁢ je je geen zorgen ​te maken over ⁤het verliezen van hun prachtige uitstraling. Investeer in deze armbandjes en geniet van hun tijdloze schoonheid voor jarenlang plezier.2. "De perfecte toevoeging‌ aan elke outfit: kwalitatieve armbandjes die hun glans behouden" Armbandjes zijn⁤ een geweldige accessoire om elke outfit compleet te maken. Of je nu op zoek bent ⁣naar iets subtiels voor dagelijks gebruik of⁢ een statement piece voor een ⁢speciale‌ gelegenheid,‍ kwalitatieve armbandjes ‌zijn altijd een goede‍ keuze. Het is belangrijk ‌om te‍ investeren in armbandjes die hun glans behouden, zodat je er lang van kunt⁢ genieten zonder je zorgen te maken over verkleuring. Het is essentieel om te kiezen voor armbandjes van‌ hoogwaardige materialen, ​zoals roestvrij​ staal of ⁣sterling zilver, die bestand zijn ⁢tegen dagelijks‌ gebruik en contact met water en⁤ parfum. Daarnaast is het aan te raden om je armbandjes regelmatig schoon ⁣te maken ​met een zachte‍ doek en ze op te bergen in ‌een sieradendoosje om krassen te​ voorkomen. Met‌ de juiste zorg en aandacht ‌zullen je armbandjes⁢ hun ‌glans behouden en een prachtige toevoeging ⁤zijn aan elke⁤ outfit. - Kies voor⁢ armbandjes van ‌hoogwaardige materialen ⁢zoals roestvrij staal of sterling zilver - Reinig je armbandjes regelmatig met een zachte doek - Berg je armbandjes ‌op in ⁢een sieradendoosje om krassen‌ te voorkomen Dit artikel is geschreven ‌in opdracht ‍van [bedrijfsnaam], de plek voor prachtige armbandjes die niet verkleuren. Met onze collectie van⁣ hoogwaardige materialen en tijdloze ontwerpen, vind je bij ons de perfecte armbandjes ⁣om je outfit compleet ⁣te ⁣maken. Shop nu op onze website​ en geniet van armbandjes die hun glans behouden en⁣ lang meegaan.3. "Een sieraad⁢ voor het leven: waarom deze armbandjes ‍een duurzame​ keuze⁤ zijn" Het ⁢dragen van prachtige armbandjes die ‌niet verkleuren is niet alleen een stijlvolle ‌keuze, maar ook een duurzame⁢ keuze. Deze ​armbandjes⁢ zijn​ gemaakt van hoogwaardige materialen die⁢ lang mooi blijven, waardoor je er jarenlang plezier van hebt. Door te kiezen voor‌ armbandjes die niet ⁣verkleuren, hoef je ze niet regelmatig te vervangen ⁢en draag​ je bij aan een duurzamere⁤ mode-industrie. Daarnaast zijn deze armbandjes ‍vaak⁢ handgemaakt, waardoor elk‌ stuk⁢ uniek ⁢is en‍ met veel zorg en aandacht is gemaakt.

Door te kiezen voor handgemaakte armbandjes steun je ambachtelijke vakmensen en help je ​de traditie van handwerk in stand te houden. Met ​deze prachtige armbandjes voeg je niet alleen een uniek sieraad‌ toe⁢ aan⁤ je collectie, maar draag je ook⁣ bij aan een duurzamere en ethisch⁣ verantwoorde modekeuze.4. ‌"Unieke designs en hoogwaardige ⁢materialen: wat​ deze armbandjes�� zo speciaal maakt"Unieke‍ designs⁣ en hoogwaardige ⁢materialen zorgen ervoor dat deze prachtige armbandjes echt speciaal​ zijn. De armbandjes⁣ zijn met zorg ontworpen‍ en vervaardigd, ‍waardoor elk stuk ⁢uniek is en⁢ een eigen‍ verhaal vertelt. De combinatie van verschillende kleuren en materialen zorgt voor een uniek en opvallend design dat ‌bij elke outfit past. De armbandjes zijn gemaakt van hoogwaardige materialen die‍ lang mooi ‌blijven en niet ⁢verkleuren. ⁢Dit​ zorgt ​ervoor dat je ze met trots kunt dragen en keer ​op keer kunt ⁢genieten van hun schoonheid. Of ⁤je nu op zoek bent naar een‌ subtiel armbandje voor dagelijks​ gebruik of een opvallend stuk voor een ‍speciale gelegenheid, deze armbandjes hebben voor elk wat wils. Maak je outfit compleet met een van deze prachtige armbandjes‍ en straal zelfvertrouwen uit!5. "Van subtiel tot statement: voor elke⁢ stijl een passend armbandje"Armbandjes ⁣zijn de perfecte accessoires ‍om je outfit compleet ​te maken. Of je nu kiest voor een​ subtiel en elegant armbandje of juist een statement piece, er is voor elke stijl wel ‌iets passends‌ te⁣ vinden. Het leuke is dat deze prachtige armbandjes niet verkleuren, waardoor je er extra⁣ lang van kunt genieten. Voor een⁤ subtiele look kun je kiezen voor een fijn gouden ⁢armbandje met kleine kristallen of pareltjes. ⁢Deze armbandjes zijn ⁣perfect voor dagelijks gebruik en passen bij vrijwel elke outfit. Wil je juist‌ wat ⁢meer opvallen? Ga dan voor een statement ​armband met ⁣mooie​ details‌ en⁤ opvallende kleuren. Combineer deze armband met een simpele outfit om je pols echt te laten ‍shinen.⁤ Met deze armbandjes voeg je eenvoudig een persoonlijk tintje toe aan je look!6. "De ⁢ideale gift voor jezelf of een geliefde: waarom deze armbandjes ‍altijd een succes zijn" Op⁤ zoek naar een prachtig cadeau voor ‌jezelf of een speciaal iemand? Deze armbandjes zijn​ de perfecte keuze! Ze zijn niet⁤ alleen stijlvol en trendy,⁣ maar ook van uitstekende ​kwaliteit. Gemaakt van ⁣duurzame materialen ​die niet verkleuren, kun je er zeker van zijn dat deze armbandjes lang mooi blijven​ en ​een blijvende indruk achterlaten. Met een breed scala aan ontwerpen en stijlen om uit te kiezen, is er voor ‌elk wat wils. Of ‍je nu houdt van klassiek en eenvoudig of ‍juist van opvallend en uniek, er is zeker een armbandje⁤ dat bij jouw persoonlijke stijl past. ‌Bovendien zijn deze⁢ armbandjes perfect te combineren met ‌andere sieraden, waardoor je eindeloos kunt mixen‍ en matchen voor elke gelegenheid. Met deze prachtige⁤ armbandjes maak je gegarandeerd iemand blij! Vragen en antwoordenQ: Wat⁣ zijn ‌prachtige armbandjes die niet⁣ verkleuren? A: ​Prachtige⁣ armbandjes die niet verkleuren zijn ⁢accessoires⁤ die elke⁢ outfit compleet kunnen maken. Deze armbandjes⁣ zijn gemaakt‌ van‍ hoogwaardige materialen die niet verkleuren, ‍waardoor ⁣je er lang van kunt genieten. Q: Welke materialen worden gebruikt voor deze armbandjes? A: De prachtige armbandjes ‍die ​niet verkleuren worden vaak gemaakt van materialen zoals roestvrij staal, sterling zilver of verguld goud. Deze materialen zorgen ervoor dat de⁣ armbandjes lang mooi blijven en ⁢niet verkleuren. Q: Zijn deze armbandjes geschikt ‌voor dagelijks⁣ gebruik? A: Absoluut! Deze armbandjes zijn perfect ​voor ​dagelijks gebruik. ⁣Of je nu naar ⁤je werk gaat, een avondje uit hebt‌ gepland of gewoon⁤ een casual ⁢dagje hebt,‍ deze armbandjes passen bij elke gelegenheid. Q: Waar kan ik prachtige armbandjes vinden ⁣die niet​ verkleuren? A: Prachtige armbandjes die niet verkleuren ⁢zijn te vinden in diverse sieradenwinkels en online webshops. Zorg ervoor

dat je kiest voor een ​betrouwbare verkoper die kwalitatieve materialen gebruikt voor de ⁢armbandjes. Q: Zijn ⁣er​ verschillende stijlen⁤ en designs beschikbaar? A: Ja, er zijn talloze stijlen en designs beschikbaar als het gaat om prachtige armbandjes⁤ die⁣ niet ‌verkleuren. Of je nu ⁤houdt van minimalistisch en ‍subtiel of juist​ van opvallend en glanzend, er is altijd wel een armbandje⁣ te vinden dat bij jouw ⁤stijl‌ past. SluitopmerkingenBedankt ⁤voor ‌het lezen ‍van ons artikel over prachtige armbandjes die niet ⁣verkleuren! We hopen ​dat ‍je geïnspireerd bent geraakt om een van ⁢deze tijdloze‍ sieraden toe te ‍voegen aan je collectie. Met de zekerheid dat deze armbandjes ⁣hun glans behouden, kun‌ je ze met trots dragen bij elke gelegenheid. Bekijk ons assortiment en vind ⁣het perfecte armbandje dat bij jou past. Blijf stralen en geniet van⁣ je nieuwe aanwinst!

[strasslex]

Moguéran

Es gibt so Tage, da schmeckt der Kaffee nach gar nichts und der Himmel über Moguéran sieht aus, als hätte jemand alte Wollsocken in die Waschmaschine geworfen. Grau, verfilzt, und viel zu tief. Der Wind von der Küste schiebt alles dichter ins Dorf, riecht nach Seetang und den Überbleibseln von letztem Abend, Fischkisten, die zu lange in der Sonne standen. Ein Geruch, der sich in die Nase setzt, so wie Sand in die Haut nach einem Tag am Strand. Nicht unangenehm, nicht angenehm, einfach da. So wie ich hier.

Ich sitze in meinem Stammcafé. „Le Petit Rien“ – Der Name passt. Alles hier ist ein bisschen wenig, ein bisschen nicht genug. Der Kaffee, die Croissants, die Gespräche am Tresen. Aber es ist nah und billig, und die Bedienung – Claire mit den endlosen Beinen – trägt immer ein Lächeln, als sei das Leben in Moguéran nicht eine einzige, endlose Wiederholung.

„Noch einen?“ Sie nickt auf meine halb leere Tasse.

„Lieber einen Roten, wenn du schon fragst.“

Sie hebt eine Augenbraue, die so perfekt geschwungen ist, dass sie in Paris auf jedem Laufsteg Neid auslösen würde. Aber Claire ist hier und wird hier bleiben, wie ihre Mutter und deren Mutter davor. Und ich? Ich bin noch hier, weil … ja, weil.

Ich sehe zu, wie sie die Flasche öffnet, mit einer Routine, die fast zärtlich wirkt. Sie stellt das Glas vor mich hin, ohne ein Wort, aber ich weiß, dass sie innerlich den Kopf schüttelt. Rotwein um halb elf. Ein Statement oder ein Versehen? Wahrscheinlich beides.

Die Tür geht auf, und der Wind bringt kalte Tropfen und eine Frau herein, die aussieht, als wäre sie frisch aus einer Parfümwerbung gefallen. Hohe Wangenknochen, Haare so glatt, dass sie jeden Tropfen Regen abweisen. Sie sieht sich um, mustert uns alle, als suche sie jemanden, der ihr helfen kann. Oder jemanden, den sie belächeln kann. Wahrscheinlich letzteres.

„Sie gehört hier nicht her“, sage ich zu Claire, die das alles stumm beobachtet.

„Ach ja?“ Sie lehnt sich über den Tresen. „Und wer gehört hier schon her? Du etwa?“

Das trifft. Claire hat diese Art, einem Dinge zu sagen, die wie ein Witz klingen, aber im Nachgeschmack mehr Wahrheit haben, als einem lieb ist.

Ich nehme einen Schluck. Der Wein ist zu kalt, oder meine Zunge zu heiß. Ich weiß es nicht. Was ich weiß, ist, dass die Frau inzwischen an einem der kleinen Tische sitzt, aufrecht wie eine Primaballerina, und ein Fischgericht bestellt hat. Fisch. Um diese Uhrzeit. Vielleicht gehört sie wirklich nicht her.

Zwei Stunden später bin ich wieder zu Hause. Mein Bett ist ungemacht, mein Laptop steht aufgeklappt auf dem Couchtisch, daneben ein Aschenbecher voller Zigarettenstummel, die ich nicht geraucht habe. Marie hat gestern geraucht. Oder vorgestern? Vielleicht vor einer Woche. Ich weiß es nicht mehr.

Marie hat ein Lachen, das alles andere um sie herum blass wirken lässt. Als sie zum ersten Mal hier war, hat sie mein Zimmer gemustert und dann gesagt: „Du wohnst wie jemand, der immer nur einen Fuß in der Tür hat.“ Sie hatte recht. Meine Möbel sind zusammengewürfelt, mein Kühlschrank immer halb leer. Meine Gedanken auch.

Ich schalte den Fernseher an, nur für die Geräuschkulisse. Nachrichten aus Paris. Irgendwas mit Streiks. Irgendwas mit Politik. Irgendwas, das mir egal ist. Die Tür zu meinem Balkon steht offen, und ich höre das Rauschen der Wellen, obwohl sie mindestens einen Kilometer entfernt sind. Hier in Moguéran trägt der Wind alles weiter. Klänge, Gerüche, Erinnerungen.

Marie hat auch Spuren hinterlassen. Eine halb volle Flasche Wein in der Küche, ihr Parfum auf meinem Kopfkissen, einen Strumpf, der unter meinem Bett liegt wie eine halb vergessene Drohung.

„Ruf mich an, wenn du soweit bist“, hat sie gesagt, bevor sie gegangen ist. Aber soweit bin ich nie.

Ich lege mich aufs Bett, so wie ich bin. Jeans, Pullover, alles. Das Licht durch die Fenster ist weich und schwer zugleich, drückt sich an die Wände wie ein Tier, das bleiben will. Ich schließe die Augen und sehe sie vor mir, Marie. Wie sie lächelt, wie sie ihre Haare zurückwirft, wie sie mich anschaut, als könnte ich mehr sein. Mehr als das hier.

Draußen schreien Möwen. Irgendwo geht eine Tür zu. Ich bleibe liegen, bewege mich nicht. Das Bett riecht nach ihr und ein bisschen nach mir. Nach Wein und Salz und irgendwas, das mich nicht loslässt.

Ich schlafe ein, und als ich aufwache, ist es dunkel. Das Glas Wein auf meinem Couchtisch ist immer noch halb voll, der Fernseher rauscht. Ich sitze eine Weile da, atme ein und aus, zähle die Sekunden, bis ich mich wieder bewege.

Ich bin wieder im „Le Petit Rien“. Claire fragt nicht, wo ich den Nachmittag verbracht habe. Sie fragt auch nicht, warum ich jetzt Whisky bestelle. Ich frage sie nicht, warum sie immer noch hier ist.

Die Frau von heute Morgen ist nicht mehr da. Vielleicht war sie nie wirklich hier. Vielleicht bin ich nie wirklich hier.

Ich denke an Marie. An das nächste Mal, wenn sie anruft. Oder das letzte Mal. An all die Male dazwischen, die ich nicht mitzähle.

Und dann nippe ich an meinem Glas, und der Whisky brennt, aber nicht genug. Nie genug.

[keynewssuriname]

Rechter stuurt winkelier die dief wurgde naar huis

De rechter heeft winkelier Z.Q. in vrijheid gesteld. Hij heeft in februari tijdens een worsteling een winkeldief tijdens een worsteling vermoedelijk gewurgd met de dood als gevolg. Na de bestudering van videobeelden van het incident maandag in de rechtszaal kwam de rechter tot de conclusie dat er vooralsnog geen sprake is van opzet. De verdere behandeling van de zaak vindt volgende maand plaats. Op de beelden is te zien dat het latere slachtoffer I.G. alias ‘Rambo’ enkele spullen, vermoedelijk parfum, uit een kast pakt en in zijn tas wegzet. Z.Q. verklaarde dat zijn tante tegen hem had geroepen dat hij ervoor moest zorgen dat de dief de winkel niet verliet. Nadat Z.Q. Rambo stopte en vroeg de spullen terug te geven, heeft die een parfurm overhandigd en hield een andere achter. Er ontstond eerst een gehaal en getrek, gevolgd door een worsteling. Eenmaal op de grond pakt de winkelier de man vast in een greep. De tante kwam vervolgens van achter de kassa vandaan en sloeg de man een paar keer met een stok tegen zijn benen. Z.Q. beweert dat hij Rambo op de schouders tegen de vloer heeft gedrukt. Maar volgens het rapport van de patholoog is de man ten gevolge van verstikking overleden en vertoonde het lijk een fractuur aan het amandel-kraakbeen. Het was zijn bedoeling om Rambo pas los te laten wanneer de politie daar was. Tijdens de greep voelde hij de man ademen en weet niet op welk moment hij is overleden. De openbare aanklager concludeerde na het bekijken van de beelden dat, nadat het slachtoffer niet meer bewoog, de wurging toch nog meer dan 16 minuten had geduurd. Z.Q. negeerde ook voorbijgangers die erbij waren gekomen en hem vroegen de man los te laten. De verdachte heeft op vragen van de openbare aanklager gezegd dat het slachtoffer vaker in de winkel had gestolen en dat er zelfs videobeelden daarvan waren, maar dat de politie er geen werk van had gemaakt om hem op te pakken. Hij herkende het slachtoffer al toen die de winkel binnenstapte. De openbare aanklager is van mening dat de verdachte de gelegenheid had moeten aangrijpen om de politie te melden dat de winkeldief er weer was. Burgers die in geval van heterdaad een verdachte grijpen mogen volgens de wet niet meer geweld toepassen dan noodzakelijk is. In dit geval denkt de aanklager dat de winkelier veel te ver is gegaan. Z.Q. argumenteerde dat hij tijdens de worsteling meende het handvat van een mes te zien uitsteken uit de broekzak van de winkeldief. Bovendien had Rambo een paar keer geprobeerd ernaar te grijpen. Met zijn greep wilde hij er dus voor zorgen dat de tegenpartij geen kans zou kreeg het wapen te pakken. Achteraf bleek dat het slachtoffer een schroevendraaier in zijn zak had. De tante met wie Z.Q. zich op de bewuste dag in de winkel bevond, was op dezelfde avond na haar verhoor op het politiebureau weer vrijgelaten. Read the full article

[dainty-dollie]

What's in kk Kiya's bag!? 🎀

1. Pen: Ik heb natuurlijk een pen nodig om te schrijven, dit en dat te schrijven, misschien af en toe te ondertekenen? Ja

2. Mobiel: een must-item! Het is erg belangrijk om het mee te nemen voor communicatie met familie en vrienden

3. Ipad: Maakt grappige aantekeningen, kan ook Netflix kijken als je vrije tijd hebt hihi

4. Kaartenportemonnee: Voor het opbergen van identiteitskaarten, pinpasjes en zwarte pasjes (?) Nu is het toch cashless 🥺

5. Correctietape: als ik iets verkeerd schrijf, kan ik het gebruiken om mijn aantekeningen te corrigeren

6. Notitieboekje: Natuurlijk is dit mijn penpartner

7. Tumbler: Flesje om te drinken, gewoon op school bijvullen zodat je niet steeds drank hoeft te drinken

8. Parfum: Ik moet lekker ruiken, lekker ruiken! Ik hou niet van mensen met een lichaamsgeur, dus ik wil ook niet ruiken, hehe

9. Lipbalsem: Mijn lippen zijn vaak droog, dus ik moet af en toe lippenbalsem gebruiken

10. Haarclips: Het is de laatste tijd warm weer, haarclips helpen me echt, zodat ik het niet warmer krijg omdat ik lang haar heb.

[beauty-forever]

Video Die Macht des Parfums

Im nebel dräut ein süßer duft Ein sanfter rausch liegt in der luft. Er wiegt und singt mich wohlig ein Mein aug erliegt dem bunten schein Mein ohr vernimmt es hell und klar Wie dies arom auf haut und haar Verklärt und heiße lüste weckt Mich wie das spiel der wolken neckt Ein musenkuss · der naht und flieht · Aus rose · lilie · margerit Und dann als hauch der köstlichkeit In dieser bittersüßen zeit Dem sinn · den sinnlichkeiten lacht! So · ist parfum und seine macht.

by Ambrose the Poet

[eeuwigestilte]

Vrouwen, Anna Blaman (1939)

I

Haar armen glad en blank in 't lome

van donker tule, veel parfum en lippen

van karmijnrood - ik zie de tippen

van haar borsten deinend gaan en komen.

II

Winkel schemerig, veel stoffen op de toonbank

Zij buigt voorover in begerig kijken

Ik zie haar blouse soepel open wijken

en ben verzonken - diep en blank.

III

Haar benen lang en glad - zij lacht en ligt

loom achterover - ik zie hoe diep en ver de lijnen

van haar benen zijn en

denk eraan met afgewend gezicht.

IV

Zij lacht me door de spiegel toe, en let

daarbij op het effect van haar geschminkte ogen

Wat denk je, zegt ze traag, heb ik de bogen

van mijn wenkbrauwen goed aangezet?