#goede tas

[dutchjan]

September 07, 2024

[detweedeochtend]

Dialogue intérieur

“Zo, beste vriendjes van de Nederlandse taal! Laten we eens aan deze nieuwe week beginnen. Het weekend hangt ongetwijfeld nog in jullie lijf en toch gaan we al wat nadenken. Jarno, steek jij je gsm even weg? Dan kunnen we erin vliegen.” Maandag. Het eerste lesuur. Iedereen heeft zich er ooit doorgesleurd. Niemand heeft er essentiële levenservaringen aan overgehouden. Behalve dan de vervelende referentie-ervaring dat er weinig pijnlijkers bestaat dan maandagochtendlessen. En wat stinkt hier toch zo?

Er zit nog een mandarijn in mijn rugzak. Al bijna twee maanden, denk ik. Dat realiseer ik me vlak nadat de leerkracht mij heeft aangemaand om mijn gsm weg te stoppen. De geur die opstijgt uit mijn tas doet me even kokhalzen. Het is een geur die ik al een paar dagen in een mildere vorm heb opgepikt, maar die ik steeds aan andere bronnen toeschreef. Had Hasan zich weer niet gewassen? Was dit de mondgeur van Mira, het meisje dat er verder onberispelijk uitzag? Die lijfgeur van Aziaten, waar ik weleens over had horen spreken, rook die zo? Nu schaam ik me voor mijn enigszins racistische vooronderstelling, bij de ontdekking dat ik met een stomme mandarijn zelf de oorzaak van de geurhinder blijk te zijn.

“We hebben ondertussen al best wat taalbeschouwing besproken. Ik hoop dat jullie tegen het mondelinge examen nog voldoende weten op te rakelen over onze lessen rond argumentatieleer, Griekse en Latijnse woorddelen en de verschillende tekststructuren. Literatuur kan er altijd nog wel bij, lijkt mij. Daarom heb ik vandaag een les voorzien over twee interessante fenomenen uit de internationale literatuurgeschiedenis. Ik wil het vandaag met jullie namelijk hebben over de stream of consciousness aan de ene kant en over de écriture automatique aan de andere kant. Is er iemand die al een van deze beide begrippen kent?” Natuurlijk niet. ‘t Is Nederlands, zot. Dat is al moeilijk genoeg. Wat komt gij nu met Engelse en Franse termen doen? Vertel gewoon nog wat over die gezellige Guido, die gij en uw collega’s van Nederlands altijd noemen. Dan kan ik nog slapen.

Mijn zusje Halime heeft niet geslapen. Ik dus ook niet. Mijn vader ook niet en eigenlijk is dat waarom Halime en ik niet geslapen hebben. Mijn zusje is drie, dus het kan ook gewoon een slechte nacht geweest zijn, maar mijn vader was weer boos op alles en iedereen. Hij sloeg op de tafel, was luid naar de televisie en stampte veel en hard met zijn voeten op de grond. De slaapkamer van mijn zusje en mij is direct boven de televisie. Papa is boos omdat de mannen op tv niet doen wat hij wil. Zo krijgt hij geen geld. Er was wel geld, want papa en mama hebben alletwee een job, maar omdat papa niet alleen zijn eigen geld aan de televisie geeft, maar ook het geld van mama gebruikte, is mama naar een ander appartement verhuisd. Volgende week slaap ik weer bij mama. Daar slaap ik beter. Ik weet nu al dat ik dan weer goede toetsen zal maken.

“Deze manier van schrijven kan je altijd en overal. Je hebt alleen een potlood of een balpen en een stuk papier nodig. Dan zet je de punt op het blad en begin je te noteren. Of je zet je vingers op een toetsenbord, dat kan natuurlijk ook. En hier komt het leukste van alles: je mag alles schrijven! Niets is verkeerd! Alles wat in je opkomt mag op het witte vlak terechtkomen, er zijn geen foute woorden of zinnen. Spring je in het midden van een zin naar een ander idee? Geen probleem! Wil je ineens in het Turks beginnen te schrijven? Doe gerust … AYSE. - Wakker worden, meid, we gaan gewoon door, hé! - Of heb je geen zin om een woord af te maken? Dan begin je toch gewoon met een ander woord! Alles mag in de écriture automatique! Weet iemand trouwens waar Noor uithangt? Is die onderweg of blijft ze weer thuis?” Zou die van Nederlands al doorhebben dat ik er niet ben? Of geeft hij zoals altijd gewoon zijn les, zonder aan de afwezigen te denken? Zou er zelfs iemand mijn afwezigheid opmerken? Denkt er wel iemand aan mij, op dit moment?

Daar rijdt de trein van 8.39u. Ik heb hem net gemist. Op een dag lig ik tussen spoor en wiel. Het klinkt dramatisch en zo bedoel ik het ook. Op dat moment zal mijn grootste wens ingewilligd worden: er niet meer zijn. Niet zijn. Geen pijn. Mijn hoofd is zo vol. En ik ben bang. Van alles. Van iedereen. En als ik dat aan iemand wil uitleggen, dan stop ik al, nog voordat ik ben begonnen. Ik wéét gewoon dat niemand mij zal begrijpen. Ik heb ze trouwens allemaal al gezien: de knikkende hoofden, de wegdromende ogen, de opgehaalde schouders, de van medelijden omlaag krullende mondhoeken. Nooit ben ik al klaar met mijn verhaal en altijd zijn zij toch al klaar met hun oordeel. Ik heb er schijt aan. Nochtans heb ik vorige week tegen die gast van Nederlands gezegd dat ik geen tof weekend zou hebben. Ik vind het wel spijtig dat ik net zijn les mis. Hij heeft een paar maanden verteld dat hij ook heeft geworsteld, dat hij ook diep heeft gezeten. Als hij tijd zou hebben, dan zou ik graag eens wat langer met hem spreken. Maar hij is altijd direct weg en dan nog: hij blijft een leerkracht. Daar kan je …

“Kan iemand eens een bericht naar Noor sturen? Jarno? Neem die gsm er maar weer even bij. Stuur dat die van Nederlands vraagt of ze het weekend heeft overleefd. En zeg maar dat ze mij er zelf over mag vertellen als ze hier voor tien uur is. Is ’t verzonden? Wilt ge dan maken dat die gsm weer weg is? Nee, mopje, Jarno. Bedankt om te sturen. Geef de factuur maar aan ‘t secretariaat. Bon, waar waren we? Ah juist! Stream of consciousness!”

Fuck, een bericht. Van Jarno. Al een geluk dat hij stuurt en niet tegen me spreekt: die gast stinkt! Huh? Die van Nederlands vraagt naar mij. Hm. Goed dan, vandaag krijgt hij nog. Maar morgen spring ik. Tenzij hij me be

[leondesignnederland]

Hoe kies je de perfecte pasjeshouder voor dagelijks gebruik?

In het dagelijks leven is een goede pasjeshouder onmisbaar. We gebruiken steeds minder contant geld, waardoor het belangrijk is om bankpassen, creditcards en andere kaarten te organiseren en veilig te bewaren. Of je nu een compacte pasjeshouder zoekt voor in je broekzak of een stijlvol model dat past bij je tas, er zijn veel opties beschikbaar. Maar hoe kies je de juiste pasjeshouder die zowel praktisch als stijlvol is? In dit artikel bespreken we de belangrijkste kenmerken om op te letten en enkele aanbevolen modellen.

Belangrijke factoren bij het kiezen van een pasjeshouder

Bij de aankoop van een pasjeshouder zijn er verschillende aspecten waarmee je rekening moet houden. Hieronder bekijken we de belangrijkste factoren die helpen bij het maken van de juiste keuze. 1. Grootte en capaciteit Een pasjeshouder moet voldoende ruimte bieden voor je kaarten, zonder dat deze te groot of onhandig wordt. Pasjeshouder – 2 Pasjes – Leer Deze minimalistische pasjeshouder is perfect voor mensen die alleen essentiële pasjes bij zich dragen. Door het slanke ontwerp past hij moeiteloos in je broekzak of een kleine tas. 2. Veiligheid en bescherming Een pasjeshouder moet je kaarten niet alleen organiseren, maar ook beschermen tegen schade of verlies. Modellen met een ritssluiting of een stevige omslag zorgen voor extra veiligheid. Pasjeshouder – Rits rondom – Leer Voor wie op zoek is naar maximale veiligheid, is deze pasjeshouder met een ritssluiting een uitstekende keuze. Het voorkomt dat kaarten eruit vallen en biedt bescherming tegen beschadiging. 3. Draagcomfort en compactheid Voor dagelijks gebruik is het prettig om een compacte pasjeshouder te hebben die niet te veel ruimte inneemt. Pasjeshouder – Compact – Leer Dit model is ontworpen voor mensen die een lichte en ruimtebesparende oplossing zoeken. Het is eenvoudig mee te nemen zonder dat het te veel ruimte in beslag neemt. 4. Toegankelijkheid en gebruiksgemak Een goede pasjeshouder zorgt ervoor dat je snel en eenvoudig je kaarten kunt pakken. Pasjeshouder – Laag – Omslag – Leer Dankzij het omslagsysteem is dit model ideaal voor mensen die vaak hun pasjes nodig hebben en snel willen kunnen pakken zonder gedoe. 5. Extra opbergruimte Sommige pasjeshouders bieden niet alleen ruimte voor kaarten, maar hebben ook extra vakken voor briefgeld, bonnetjes of muntgeld. Pasjeshouder – Rits – Leer Dit model is voorzien van een ritssluiting en een apart vak, waardoor je naast pasjes ook muntgeld of andere kleine items veilig kunt meenemen. 6. Stijl en design Naast functionaliteit speelt het design een grote rol. Een stijlvolle pasjeshouder kan een mooie aanvulling zijn op je dagelijkse accessoires. Pasjeshouder – Leer – Compact Een elegante en trendy pasjeshouder die perfect is voor modebewuste vrouwen. Dit model combineert stijl met praktisch gebruik en past bij zowel casual als zakelijke outfits.

Waarom kiezen voor een pasjeshouder voor dames?

Een pasjeshouder dames biedt niet alleen gemak en veiligheid, maar voegt ook een stijlvolle touch toe aan je accessoires. Vrouwen hebben vaak specifieke wensen als het gaat om functionaliteit en design. Of je nu kiest voor een strak minimalistisch ontwerp of een ruim model met extra vakjes, de juiste pasjeshouder zorgt ervoor dat je al je pasjes veilig en georganiseerd bij de hand hebt.

Waarom kiezen voor een pasjeshouder voor heren?

Als man kies je natuurlijk een pasjeshouder heren vaak net iets stoerder qua uitstraling maar toch ook het gemak en veiligheid. Mannen kiezen vaak voor andere pasjeshouders dan vrouwen en hebben andere wensen als het gaat om gebruik, ontwerp en leerkleur. Ook als man blijft je met pasjeshouders van LeonDesign georganiseerd.

Conclusie

Bij het kiezen van de perfecte pasjeshouder voor dagelijks gebruik is het belangrijk om te letten op grootte, veiligheid, toegankelijkheid en stijl. Of je nu een compact model zoekt voor in je broekzak of een multifunctionele pasjeshouder met extra opbergruimte, er is altijd een model dat bij jouw behoeften past. Met de juiste pasjeshouder van LeonDesign houd je je kaarten georganiseerd en veilig, terwijl je geniet van comfort en stijl. Kies het model dat het beste bij jouw levensstijl past en ervaar het gemak van een goed georganiseerde pasjeshouder! Bekijk snel onze webshop en koop de pasjeshouder die bij jou past. Read the full article

[jeanschoonbroodt]

GOD tot de prostituees...

Dit zegt GOD tot de prostituees van deze eindtijd voor de wederkomst van Christus Jezus ten oordeel over de mensheid :

"Ziet, IK ken U. En weet om uw wederwaardigheden en dat gij vaak niet zelf kunt beschikken over uw eigen levens door de valstrikken waarin gij zijt geraakt... toen gij werd verleidt door hen die U wilden en/of willen en zullen blijven uitbaten, tenzij IK U red uit het spinnenweb van deze eindtijd-valstrik voor de mensheid, namelijk het internet... dat elektronisch mensen gevangen neemt en houdt en zelfs zo beïnvloed en programmeert dat zij op een bepaald ogenblik geen eigen vrije wil meer zullen hebben, maar totaal overgenomen zullen worden en zijn en blijven door de trans-genetische veranderingen in hun DNA... en hun hele wezen en gedrag... via de elektronisch gestuurde Computing-devices. IK BEN.

Velen hebben deze "complot-theorie" ooit gehoord of gelezen of hebben er films over gezien, die deze gruwelen der verwoesting toonden/tonen en openbaren, hetgeen geen illusie of "complotheorie" is, maar de realiteit van de ontwikkelingen van de laatste eeuw.

Men heeft van uit de militaire takken technologie ontwikkelt waarmede men de mens geheel kan overnemen en programmeren zoals men wil. IK BEN. Momenteel is men reeds deze technologie wereldwijd aan het toepassen op mensen.

Velen zijn als slaven en als prooien van de machthebbers, die deze technologie toejuichen en mee helpen te verspreiden via de zgn. momentele "oplossingen van crisessen" door de combinatie van hoogstaande technologie te verbinden met bio-chemische middelen met o.a. ook de pharmaceutische takken en alle NWO- medewerkers, die in het geheim en ook vaak openbaar mede-verpreiders en vertegenwoordigers zijn van dit mensonterende en verraderlijke Satanisch/Luciferiaans pact/verbond, dat men met de tegenstander van GOD sloot in geheime samenkomsten en denktanks, waarbij Satan hoogstpersoonlijk zich als een engel des lichts verstelde/vermomde om alle "goedgelovige zielen" mee te nemen in het eeuwig verderf... en tot zijn huidige slaven en slavinnen te zeggen, dat zij een soort paradijs gaan creëren ten goede van hen en de planeet en om elke crises te doorstaan. IK BEN.

Mijn Geest is woedend op deze Satanische en Luciferiaanse agenda van hen die de duivel en de afgevallen engelen en demonen dienen... om de totale controle over te nemen, zodat de mens een willoze programmeerbare en herprogrammeerbare robot wordt. IK BEN.

Mijn Geest en heilige engelen en profetiëen en openbaringen en klokkenluiders hebben allen dit reeds vele jaren kenbaar gemaakt... en hier tegen gewaarschuwd. Maar de meesten gaan als lemmingen hun eigen ondergang tegemoed. IK BEN.

Mijn Zoon Jezus de Christus zei : "De poort is heel wijd en de weg zeer breed die ten verderve leidt... en velen gaan er op... Maar de Poort, die ten eeuwigen leven leidt, is zeer nauw en het Pad er achter dat ten eeuwigen leven leidt is zeer smal... en maar weinigen zijn er die de Poort vinden... en doorgaan... en dan op het Smalle Pad volharden tot het einde toe." IK BEN.

Mijn Geest heeft alle kerken/gemeenten/samenkomsten gewaarschuwd tegen deze tijd, zoals ook beleden in het boek Openbaringen/Apocalypse, zoals U kunt vinden in Opb. 12-18. Helaas zijn velen belogen en bedrogen met de beweringen dat deze dingen pas in de laatste 7 jaren voor Jezus' wederkomst zouden geschieden. Valse beweringen en dwaal-leringen stroomden de geloofsgemeenschappen binnen via Nicolaieten ( Heersers over het volk/heersers over de leken ) , die zowel de ware anti-christus en zijn getal/nummer/som van zijn naam en zijn naam/titel en merk/teken/charagma en stigma(ta) ...

( met puntig voorwerp ingekrast/aangebracht/ingebracht/ingeënt/geïnjecteerd in de rechterhand en/of in het voorhoofd, via moderne technologie en/of wetenschap/medicinale wereld en pharmaceutische wereld en/of mammon-wereld/banken-handelswereld en de religieuze en/of machthebbers en/of militaire en/of culturele wereld enz. )

... deze de mens-veranderende en ten verderf-richtende moderne leefwijze opdrongen... en verplichtten/verplichten en met list en sluwheid van de Oude Slang/Satan/De Duivel ...

... de mens lieten opnemen op en in hun lichamen en brein... via 666-barcode-gelinkte-pincode-passen en alle info en documenten enz., zonder welke men niet kan kopen of verkopen. Satan is zeer vindingrijk om allen overal op aarde deze totale controle-wereld op te leggen... en vindt steeds weer nieuwe technologie om hen zo vast te laten kleven in zijn verraderlijke en dodelijke wereld-wijde-web/internet via telkens weer nieuwe zgn veiligheids en controle-voorzieningen en merken/tekens/logo's enz. en door de schulden-economie te bevorderen, totdat niemand meer zonder schulden is... en niemand meer uitstappen kan/ontsnappen kan aan haar dodelijke en tweede-dood bewerkende giftige en het ware leven aan de mens ontnemende/leegzuigende beet... en het injecteren van haar speeksel dat alles in de mens totaal voorbereidt om totaal leeggezogen te worden... en te sterven.

Zorgt dat gij, nu het nog even kan, uit gaat van de Hoer Babylon en van het Beest, en van hun web/net zoals deze in Opb. 13+17 genoemd worden. Want spoedig is het te laat om U te bekeren en te laten redden door Mijn ingrijpen via Mijn Geest en heilige engelen. IK BEN." ;

Spreekt de HERE, de Almachtige, de Heilige GOD van de hemelen en de aarde IN Christus Jezus volmaakt verheerlijkt en geopenbaard tot redding van allen die Hen geloven en gehoorzamen met volharding tot het einde toe... om uiteindelijk over te gaan in de eeuwige geluk-zaligheid.

[defietssite]

Waterdichte fietstassen: Bescherm je spullen tegen regen

Als je dagelijks op de fiets zit, weet je hoe belangrijk het is om betrouwbare fietstassen te hebben. Zeker in Nederland, waar het weer vaak onvoorspelbaar is, kan een onverwachte regenbui je spullen nat maken. Waterdichte fietstassen zijn dan ook een essentieel onderdeel van je fietservaring. Dit artikel gaat in op de voordelen van waterdichte fietstassen. Waar je op moet letten bij de aanschaf en waarom ze onmisbaar zijn voor iedereen die dagelijks fietst. Waarom waterdichte fietstassen? Nederland staat bekend om zijn wisselvallige weer, en elke fietser heeft wel eens te maken gehad met een flinke regenbui. Dit maakt het hebben van waterdichte fietstassen geen luxe, maar een noodzaak. Waterdichte fietstassen zorgen ervoor dat je spullen droog blijven, zelfs tijdens de meest regenachtige dagen. Of je nu naar je werk fietst, boodschappen doet, of lange fietstochten maakt, waterdichte tassen bieden gemoedsrust. Naast het beschermen van je spullen tegen vocht, zorgen goede fietstassen ook voor meer stabiliteit en balans op de fiets. Dit maakt het fietsen veiliger en comfortabeler, vooral op langere afstanden of met zware belading. Kenmerken van de beste waterdichte fietstassen Bij het kiezen van waterdichte fietstassen zijn er enkele kenmerken die van belang zijn: - Materiaal: Het materiaal is de basis van elke waterdichte fietstas. Kies voor tassen gemaakt van robuuste en waterdichte stoffen zoals polyester of PVC. Deze materialen zijn bestand tegen zware regenbuien en zorgen ervoor dat het water niet binnendringt. - Sluitingssysteem: Een waterdichte tas is slechts zo goed als zijn sluiting. Kies voor tassen met rolsluitingen of waterdichte ritsen om te garanderen dat er geen water bij je spullen komt. Deze sluitingssystemen zijn ontworpen om de inhoud volledig af te schermen. - Bevestiging: De bevestiging van de fietstas aan je fiets moet stevig en gemakkelijk zijn. Veel fietstassen maken gebruik van klittenband, haken of zelfs magnetische systemen die zorgen voor een stabiele en veilige bevestiging aan de bagagedrager. - Capaciteit: Afhankelijk van je behoeften is het belangrijk om te kiezen voor een fietstas met de juiste capaciteit. Of je nu een laptop en lunch meeneemt naar je werk of boodschappen wilt doen, de inhoud van de tas moet ruim genoeg zijn. - Reflectoren: Veiligheid is cruciaal, vooral in het verkeer. Fietstassen met reflecterende elementen zorgen ervoor dat je beter zichtbaar bent voor andere weggebruikers, wat vooral handig is tijdens donkere dagen of in de schemering. Mijn favoriet: Ortlieb Back-Roller Classic Na veel onderzoek en testen ben ik uitgekomen op mijn favoriete waterdichte fietstassen: de Ortlieb Back-Roller Classic. Deze tassen zijn gemaakt van robuust en waterdicht polyester en hebben een ruime inhoud van 40 liter, wat meer dan genoeg is voor mijn dagelijkse benodigdheden. De rolsluiting garandeert dat mijn spullen altijd droog blijven, zelfs bij zware regenval. De tassen zijn ook eenvoudig te bevestigen aan mijn elektrische fiets dankzij het Quick-Lock bevestigingssysteem. Daarnaast hebben ze reflectoren die zorgen voor extra zichtbaarheid in het verkeer, wat mijn fietservaring zowel comfortabeler als veiliger maakt. Alternatieve opties voor waterdichte fietstassen Als de Ortlieb Back-Roller Classic niet helemaal jouw stijl of budget is, zijn er gelukkig nog genoeg andere opties op de markt die ook uitstekende prestaties leveren. Hier zijn enkele alternatieven die het overwegen waard zijn: 1. Vaude Aqua Back Plus. De grote wijde wereld in! Deze Vaude Aqua Back Plus waterdichte achtertas voor op de fiets is gemaakt van robuust, PVC-vrij canvasmateriaal in de Duitse VAUDE-locatie in de buurt van de Bodensee en wil graag met je mee op een grote reis gaan. Dankzij de wikkelsluiting in grootte verstelbaar en absoluut dicht af te sluiten. Voor overzichtelijkheid zorgen het gemakkelijk ene binnenvak en het opgelaste buitenvak. Deze fietstassen worden middels het QMR 2.0-systeem en stabiele achterplaat rechts en links op de achterste bagagedragers bevestigd, zijn middels gemakkelijk te bedienen handwielen verstelbaar en laten zich ook weer snel afnemen. Met een fietsslot kunnen ze direct aan QMR-haken vergrendeld worden. Reflectoren. Levering: twee tassen (set). Kan met deze praktische accessoire-tassen uitgebreid worden: Sortyour Business, Sortyour Back, Addita Bag. 2. Basil Miles Daypack: Dit is een multifunctionele tas die zowel op de fiets als als rugzak gebruikt kan worden. De tas is waterdicht en geschikt voor dagelijks gebruik, met een capaciteit van 17 liter. De Basil Miles Daypack is een stijlvolle fietstas voor zowel dames als heren. Je gebruikt de tas als fietstas, maar ook als schouder- of rugtas. 3. Thule Shield Pannier. Stadsbewoners zullen tijdens het dagelijkse woon-werkverkeer de gevoerde laptophoes voor een 15" MacBook® of een 14" PC, en het extra vak voor een 10" tablet waarderen. Het installeren van de fietstassen op uw bagagedrager van 8-16 mm is makkelijk, en na installering kunt u de tassen in enkele seconden ophangen of verwijderen. Door de bevestigingslussen voor verlichting en de reflecterende onderdelen blijft u zichtbaar in het donker. Deze fietstassen zijn gecertificeerd volgens de IPX4-klasse volgens de internationaal erkende IP-waterdichtheidsschaal, wat betekent dat ze zeer waterbestendig zijn in hevige regen en dat ze uw spullen droog houden. Thule Sheild Pannier. 4. Ortlieb Back-Roller Classic. Robuust polyester maakt van de Back-Roller een duurzame begeleider op lange tochten. Doordat de Back-Roller Classic is uitgevoerd met hermetische rolsluitingen zorgt hij ervoor dat uw eten en drinken en uw bagage veilig verpakt en tegen water beschermd op de eindbestemming aankomen. En dankzij het Quick-Lock2.1-systeem kunt u hem snel en eenvoudig aan de fiets hangen of eraf halen. Verder zorgt een schouderdraagriem voor een aangenaam draaggevoel wanneer u te voet bent. Waterdichte fietstassen onmisbaar? Waterdichte fietstassen zijn een onmisbaar onderdeel voor iedereen die dagelijks fietst, vooral in een land als Nederland. De juiste fietstas houdt niet alleen je spullen droog, maar maakt ook je fietsritten veiliger en comfortabeler. Door te kiezen voor tassen van hoge kwaliteit met de juiste eigenschappen, ben je voorbereid op alle weersomstandigheden en geniet je nog meer van je dagelijkse fietsritten. Read the full article

[euroadventure]

Turgen vallei (Tian Shan gebergte)

Zaterdag 17 augustus

De eerste nacht in mijn tent zit erop. Vanacht onweerde het nog behoorlijk en ik moet eerlijk toegeven dat ik dat echt niet zo tof vond. Het lijkt in een tent ook zoveel keer erger dan wanneer ik thuis ben. Gelukkig is de nieuwe dag weer aangebroken!

Vandaag weer lekker wandelen! Ik heb net geluk, tussen de buitjes door trekt het open waardoor ik mijn tent nagenoeg droog kan inpakken 🏕👌🏻! Daarna ontbijten we onder de bomen omdat het alsnog net begint te regenen...hmm dit is toch altijd minder leuk.

We vertrekken later dan we wilden, want onder de bomen proberen een paar mensen nog hun tent te drogen door deze in de wind op te hangen aan de takken. Zeker de tent van Jolanda, nou ja tent...🙈, lekt al zo erg dat haar spullen, waaronder haar slaapzak al nat zijn na de eerste nacht. Heel vervelend voor haar!

Uiteindelijk gaan we weer op pad. We mogen gelijk een rivier oversteken, maar dit keer over een paar gladde boomstronken. Net als een deel van de groep kruip ik maar voor de zekerheid op mijn handen en voeten over de balk 😂. Mietje! hoor ik mezelf denken...maar ach ik wil gewoon niet gelijk een nat pak dat komt vanzelf wel door de regen.

Ondanks de miezer en donkere wolken, zijn de kleuren geweldig om te zien. Felgroen met daarboven donkerblauwe luchten. Prachtig om vast te leggen met de camera!

Ik vind het zonde om overal voorbij te wandelen zonder vast te leggen op camera als dat kan. Dus bombardeer ik mezelf maar min of meer als de reisfotograaf van de groep 😆 hihi, waardoor sommigen hun camera lekker in hun tas kunnen laten zitten.

Na een goede anderhalf uur lopen komt er een rivier in zicht waar we doorheen moeten lopen. De waterschoenen gaan weer aan.

Gisteren ging het vrij gemakkelijk, maar deze rivier is wat heftiger en een stuk breder. De stroming trekt aan de benen en ik ben dan ook blij dat ik wederom goed gebruik kan maken van mijn wandelstokken. Niet iedereen heeft wandelstokken bij zich, maar dat is eigenlijk haast onverantwoord. En dus worden de wandelstokken door de gids een paar keer heen en weer gebracht zodat iedereen veilig kan oversteken.

We bereiken uiteindelijk allemaal de overkant met haast gevoelloze benen. Het water was namelijk behoorlijk koud.

Na een korte snackpauze lopen we verder. Eigenlijk zouden we na deze rivieroversteek de tenten al opzetten, maar we zijn nog niet moe en kunnen nog prima een stukje verder wandelen. Dat scheelt morgen dan ook weer een stuk, aangezien we de komende dagen nog lange stukken moeten afleggen. Uiteindelijk komt de zon weer steeds meer door en wordt alles om ons heen nog mooier.

Na een derde rivieroversteek en nog een paar honderd meter te gaan arriveren we uiteindelijk bij onze kampeerplaats en hebben we weer geluk dat we de tenten droog kunnen opzetten.

We kamperen nu tussen twee rivieren in, een net achter ons, degene die we als laatste gepasseerd hebben en een naast ons die we morgen over gaan steken.

De gidsen geven wel aan dat we niet te dicht bij de rivier de tenten mogen opzetten. De rivieren zijn namelijk al een stuk breder dan vorige week en al deels buiten hun oorspronkelijke oevers getreden. We zoeken dan ook een plekje wat hogerop.

Iedereen is weer vrolijk nu het weer is opgeklaard. We worden zelfs getrakteerd op een mooie regenboog 🌈.

Natte kleren en spullen kunnen verder drogen in het zonnetje én we kunnen wederom buiten eten. We hebben hier helaas geen vuurplaats en dus wordt het snel behoorlijk fris. Ook is het hier al een stuk vroeger donker, rond 19uur, dan ik de afgelopen weken gewend was. Ach, we hebben onze hoofdlampjes bij dus kunnen we nog prima een beetje buiten rommelen totdat de regen er weer aankomt. Dat wordt weer vroeg mijn slaapzak inkruipen. Gelukkig heb ik mijn e reader nog meegenomen en kan ik voor de afwisseling nog een boek lezen.

De rest van de avond blijft het regenen, en behoorlijk veel ook. Ook het onweer keert weer terug. Dat alles bij elkaar maakt zelfs dat de rivieren naast ons ook heftiger worden...is dit een voorbode voor de dag van morgen?

[yfmeurs]

A p p e l k l i e k

Part 83620125782628

Tussen die gerechten door zou Mop schaamteloos hebben gezegd dat de tijd voor bijscholing geen moment te vroeg kwam. Een Liefdesmakelaar. Bestonden die dan al ?! Pas 'n aantal jaar later 'n ordinair datingprogramma maar ja, die bestonden. Geen probleem. Er moest hier en daar eerst een en ander gesloopt worden. Het liefst vakkundig, ze waren tenslotte meiden van goede naam. Mop's plannetje werd niet ontvangen met tromgeroffel of dromerige taferelen van vriendinnen die vol overgave hand in hand stonden te juigen. Recentelijk had een prestigeus projekt van het schoolbestuur, waar Mop voor werkte, om meer leerlingen met allerlei perks en vergezichten het hoger onderwijs in te loodsen, de vriendinnen bijna uit elkaar gedreven. Het ging over de herontdekking van een haast museale beeldcultuur omtrent de 'geëmancipeerde vrouw' waar Mop notabene rolmodel voor mocht spelen. Dit oude visitekaartje hadden ze flink afgestoft met welteverstaan dus het type vrouw waar mannen geen last en gezeur van ondervinden. Zonder verstrikking in een relationeel contract, conventies, spruitjeslucht en vastgeroeste patronen maar op de kaart gezet met het type vrouw dat slechts plezier en opwinding brengt. Geaccepteerde ascetische ervaringen waren hoogstens meditatieve onderdompelingen op Bali. Kortom, de FOMO generatie werd gelanceerd. Een nieuw vooruitgangsgeloof begon namelijk met onderwijs, voor de ontwikkeling naar hogere stadia van volmaaktheid en schoonheidsidealen.

En, wat ben ik dan ?, had Mae verbolgen gesnauwd. Alsof Mae niet vrouw genoeg zou zijn. 'De cipier van 'n huwelijk ?!'

Dat Mop geen vaste relatie had, wilde nog niet zeggen dat Mae wèl ineens als 'n hinderlijke obstakel kon worden gebombardeerd die de ware vrijheid van de man in de weg stond. Het was niet eerlijk.

In Mae's woonkeuken lag de uitnodiging roerloos op tafel te wachten. Een eenvoudige trendy kaart, gemaakt van dat modern handgeschept papier met rafelrandjes. De gecentreerde tekst '4MEER' sobertjes gedecoreerd door 'n razend bijtje die vliegensvlug leek te zijn getekend in 'n simpele pennestreek. Dat was het, meer niet, geen franjes. Misschien op de achterkant een bloempje, bij wijze van grap. Nope, volkomen leeg, zelfs geen informatie. Geen plaats, geen dag, geen tijd, geen coördinaten, nada. Ze had 'm gewoon thuis in de keuken kunnen laten slingeren zonder er iemand over in vertrouwen te nemen. De kaart riep geen ongewenste vragen op zoals, 'Van wie is die uitnodiging ?!' Dat wist ze zelf overigens nog niet eens, ze kende alleen het doel.

En toen was het zover. 'Zul je d'r hebben', zei Mae op het horen van de deurbel. Ze stopte de uitnodiging in haar tas, griste een jas van de kapstok en liep naar de deur. De kinderen hadden die dag continuerooster dus zij d'r handen voorlopig even vrij. 'Klaar ?!', vroeg Mop dringend in de deuropening.

Ja, ik dacht van wel. Maar jij schijnbaar niet.' Dat was sarcastische Mae. '...anders hoefden we niet niet naar die mysterieuze bijles', mompelde ze onhoorbaar tussen bewegingsloze lippen terwijl ze achter d'r vriendin aanhobbelde naar de geparkeerde gloednieuwe en knalrode Renault. Mediatraining had Mop de psychologische uitstraling van kleuren geleerd en rood was sexy, vandaar. Dat er een groen karretje voor haar op stapel stond kon ze niet bevroeden, net zo min als dat ze de regisseur van dat proces zodadelijk zou gaan ontmoeten. Klein detail, Mop reed al jaren zonder rijbewijs. Het kwam er gewoon nooit van en daar stoorde niemand zich aan. Geen gezeur. Nadat ze zichzelf rolmodel mocht noemen werd de bonanza helemaal kompleet toen ook nog 's parkeerbonnen en snelheidsovertredingen spontaan verdwenen. Heerlijk, weg vastgeroeste conventies. Topleventje, dat rolmodel zijn. 

Je gelooft het niet maar de man van Tory had een half jaar eerder nog graag een Alfa Romeo voor Mop willen kopen en niet zomaar een Alfa. Nee, hetzelfde vehikel waarmee hij ooit in het huwelijksbootje was gestapt met Tory. Hoe duister en ritueel is dat wel niet. 'Trophy voor een trophy', had ie gekscherend gezegd met kwajongensachtig elan. Was ie soms krankzinnig geworden. Het geluk lachte Mop uit werkelijk alle hoeken alleen maar toe, geen Nemesis te bekennen. Voor Mop betekende dat slechts de opmaat naar een gedroomde toekomst, een belofte niet een oprispend slotakkoord.

Als je aan komt rijden op een sukkeldrafje over een modderige provinciale landweg en in een afgelegen boerderijtje de struise vrouw verwacht, een batik jurk op klompen, behangen met ontelbare kralenkettingen, een goeroe die bijlessen geeft in yoga oefeningen om nieuwe geestelijke dimensies te ontsluiten, dan was deze brok man-man mannelijkheid een ware surprise. Easy on the eye, goed onderhouden postuur zonder vetkwabben, hoekige gelaatstrekken, stralende ogen onder regelmatige wenkbrauwen en een mystieke lach. Dit alles in een klassiek compact driedelig kostuum bracht regelmatig onbewust 'n sexdrift bij vrouwen naar de oppervlakte. Hij wist het, vanzelfsprekend. Ook Mop en Mae konden 'n fladderig gegiechel niet onderdrukken en in plaats van de zakelijke kennismaking die Mop voor ogen had gehad, stamelden ze alleen maar lacherig een nerveus 'Halloho !'. Hij wist het. Dat effect had hij nou eenmaal en hij genoot er van. Gek genoeg werden de hallootjes niet eens beantwoord. Zo ongemakkelijk dit. Nu stonden ze daar, echt een beetje uit hun comfortzone in the middle of nowhere zonder handvatten om de regie terug te pakken. Was dit een brute manier van afwijzen of juist een aanmoediging om 'm nieuwsgierig doch terughoudend te benaderen ?! Bedremmeld bleven ze bij de voordeur toen het brok mannelijkheid zwijgend plaatsnam in een riante fauteuil waarvan er meerdere waren opgesteld, pal voor een knapperend haardvuur in een knoeperd van een gemetselde schouwombouw. Het rook er geeneens naar koeienstront, wat je zou verwachten midden in het weiland en de zwartwit geblokte stenen vloer, die als een onnatuurlijk artefact in het stokoude interieur de aandacht trok, scheen wonderbaarlijk stralend schoon.

Toen zwaaide de deur plotseling weer krakend open. Mars drentelde hijgend over de drempel. 'Beetje laat, guys....maar allelujaaaa...koeiennnn...had je dat niet effe kunnen zeggen. Mijn schoenen...zijn...geruïneerd !' Mop en Mae hadden hetzelfde. Wisten zij veel. Mars keek omhoog van haar modderschoenen naar het schilderachtige stilleven verlicht door spaarzame strepen kwijnend daglicht. In een uitgerekte seconde gleed het decor waarin ze die middag zou gaan doorbrengen panoramisch en geruisloos aan haar voorbij. De zwartwit tegels, de rustieke bruine fauteuils, de grote rieten mand, de bleke vlammen van het haardvuur en man-man met gelaatstrekken die zo uit 'n film van Robert De Niro kon zijn geknipt. Voor een vluchtig moment was ze even argeloos verloren in verwachtingsmanagement. Wuifend wierp ze vervolgens een beetje schaapachtig de man-man in kostuum een 'hallo' toe. Er kwam wederom niet meteen een reaktie. Ze vonniste 'm nijdig als totally overdressed voor deze bouwvallige en verlaten hut, denkend aan d'r met modder besmeurde pumps. Nadat er weer een paar langgerekte stille secondes in slowmotion voorbij waren gegaan rees een langverwacht geluid op uit de fauteuil. 'Hello to you too. Welcome Mop, Mae en Mars.' Eindelijk, het praat. Verrassend vriendelijk en voornaam zelfs.  Mae en Mop keken elkaar opgelucht aan maar Mars wierp haar vriendinnen een verbaasde blik toe. 'Engels ?', souffleerde ze. 'Blijkbaar', souffleerde Mop terug met opgetrokken schouders. Na enig geharrewar hadden ze plaatsgenomen in de comfortabele diepe fauteuils bij man-man. Maar had man-man ook een naam ?!

One is a lonely number, two is a pair, three is a crowd and four is a party.' , zei hij mysterieus. Er zijn betere openingszinnen voor een bijscholingscursus, maar goed. 'Tell me girls, what can I do for you ?', ging hij verder.  De magische eendracht tussen de drie vriendinnen kreeg geestdriftig een windvlaag in de zeilen. 'How to get away with divorce', zei Mop kort en krachtig zonder blikken of blozen. Dat kon van alles betekenen maar Mop vond 't een mooie slogan en schoorvoetend dacht ze de regie weer terug te kunnen pakken. Er verscheen een ontspannen maar profane glimlach op d'r gezicht, beschenen door het fakkelende vuur in de openhaard dat een schaduw had kunnen zijn van een jubelende menigte.

Ze was goed in triomferen. Tory moest hartelijk lachen toen Mop riep dat haar man dus Mop's nieuwe vlam was, over vlammetjes gesproken. Geschaterd had ze. Daar had zíj dan weer smalend van genoten, vooral toen Tory er dus van overtuigd was dat Mop het gewoon nog plagerig geheim wilde houden, die nieuwe liefde. Gosh, zó naïef die vrouw.  Ze zag het moment weer helemaal voor zich en per ongeluk ontsnapte er 'n honend lachje uit haar mond bij die bitterzoete herinnering. 'Wat is er zo grappig ?!', vroeg Mars op 'n fluistertoontje. 'Hoezo... oh..surry, ik was even met m'n gedachten ergens anders.' 'Afgedwaald naar dromenland', zei Mae met zalvend stemmetje en schudde betuttelend weliswaar met met 'n vrolijk knipoogje haar hoofd. 'Yep, waarom zijn we anders hier,' antwoordde Mop onbezonnen. 'Voor mijn dromen, toch ?!'

'Dames, het is me een waar genoegen om jullie te ontmoeten', zei man-man ineens in onvervalst nederlands. 'Dromen zijn bedacht om universeel te worden en taal moet daarin niet alleen leiden maar ook volgen want taal betekent verbroedering en menselijkheid, geen obstakel voor existentiële verwezelijking. Daarom is de power van taal in woord en geschrift niet alleen verbindend maar ook onderscheidend. De taal van het onderbewuste is vrijzinnig maar ook gevreesd door de programmeerbaarheid die gevaarlijke nieuwe fundamenten kunnen vormen voor dubbelzinnigheid, verkeerde intenties en doelstellingen.'

Oké, die brij aan tekst, er zat geen kop of staart aan, weliswaar bijna lithurgisch voorgedragen, kwam binnen. Waar ging dit in vredesnaam heen. Ze hadden geen schrijfgerei bij zich en of ze dit uit het blote hoofd zouden onthouden viel absoluut te betwijfelen. Maar had die man-man ook 'n naam? Hij had zich nog steeds niet voorgesteld. 'Prima, doen we', zei Mop laconiek om van die toch wel verwarrende lap tekst af te zijn. De mand daarentegen had haar aangenamer nieuwsgierig gemaakt.  'En, wat zit er in die spannende hutkoffer?' Ze keek gebiologeerd naar de vierkante rieten mand op de zwartwitte vloer. 'Ga ik jullie zo vertellen.', zei hij inschikkelijk. 'Ik ben Hem, overigens.' Ahhh, het heeft een naam. Man-man heeft een naam. 'Wat een leuke naam. Geen acroniem, toch ?! Origineel. Weer 's wat anders dan Marco, John of Bas', riep Mars enthousiast. 'Dank je, Mars. De doos is heel simpel. Maak maar open, Mop.' Ze kwam langzaam uit haar stoel en boog voorover om de doos open te maken. Met twee handen tilde ze behoedzaam de deksel van de hutkoffer. En wat zag ze ?! Een tot de rand toe gevulde inhoud met allerlei culinaire delicatessen. Kleine flesjes champagne, wijn, watertjes, smoothies, kwarktoetjes, aziatische tapaatjes, vers fruit, macarons, broodjes met zalm, lavendelbroodjes met roomkaas, veganistische pannekoekjes, risottosalades, sushi, bonbons, chocolade en fraaie thermoskannen met munt thee, ginseng thee en espressootjes. Een hemelse smulpartij. Die Hem toch. Ja, hij had smaak. 'Voor een glamoreus kampvuurtje', zei Hem tevreden. 'Doe alsof je thuis bent, dan doe ik dat ook.' Op theatrale wijze liet ie zijn neusvleugels de zinneprikkelende koffiearoma proeven alvorens ie met een nippende mond het zwarte goud naar binnen slurpte. Zeker, als het wijn was geweest had ie naar traditioneel gebruik met van die uitpuilende wangen, zijn mond er mee gespoeld.

'Dromen moeten we gaan geloven, anders is strategie volkomen zinloos', zei Hem voor de vuist weg. Zo af en toe, tussen een paar nipjes espresso door, zou Hem stukjes tekst gaan aureren. 'Christenen geloven in 'n God. Maar wie heeft God nou gezien.' Hij richtte zijn blik een momentje vagelijk naar het plafond. Dacht Hem dat daar een goddelijk spook tussen de draagbalken rondwaande ? 'Luister, dames. We kunnen zaken doen als jullie dat willen. Laat ik duidelijk zijn. Ik heb 'n muze, 'n model nodig voor de evolutie en Mop een strateeg voor haar persoonlijk liefdesplan.' Een onderhandeling. Hem deed zaken maar de meiden wisten niet goed wat te zeggen. Van bijles hadden ze een totaal ander idee. Mars besloot aan 'n broodje zalm te gaan happen. Met 'n servet veegde ze haar mond af en daarmee tegelijk de laatste restjes rode Chanel. Gewoonlijk was ze heel praktisch als het om lippenstift ging. Geen minuscule hapjes om de ingekleurde lippen niet te verknoeien, zoals Mop dat meestal deed. Nip..slurp..nip...slurp..

Wacht, er stond een lithurgisch vervolg aan te komen. Hem sprak in opperste concentratie plechtig verder. 'Mop wordt de allegorische verbeelding van mijn evolutieplannen. Een ongrijpbare mythe in het onderbewustzijn die uiteindelijk zal gaan gedijen en de weg wijzen naar bewuste nieuwe keuzes voor goede mensen door goede mensen.' Het klonk mega spannend maar waarom nou weer Mop, waarom niet Mae of Mars ?! Mae had in geen tijden zoiets intrigerends gehoord. Wat man-man vertelde was interessant en bezield. Ze had nu al een oprechte waardering voor deze paradijsappel in driedelig pak, niet alleen een fascinatie voor zijn ingeblikte cinematische verschijning. 'Een muze is als 'n evolutionaire signatuur. Onzichtbare inkt die de contouren vormen voor schaduwen van een verlangen waar mensen zich mee willen identificeren. Een wil die wij gaan kneden. Een wil die gedeeld sentiment gaat versleutelen met 'n taal waar je bij wilt horen, een taal die als kruipend zee-ijs vastvriest aan uitstrekkende landtongen. Rolmodellen komen en gaan in de reclamewereld want trends zijn gebonden aan tijd die langzaam ouder wordt. Mijn muze staat voor het begin van een evolutie, een eeuwige tijd der tijdperken.' Daarna viel zijn zangerige stem stil. Een stroperige minuut droop geruisloos voorbij. Was dit het slotpleidooi ? Was de les afgelopen ? Nee, natuurlijk niet. Hij was alleen nog maar aan het opwarmen. Zijn gezicht brak open in een ontwapenende glimlach. De aanleiding daarvoor was het begin van een volgend relaas.

'Brandlove, girls !', riep ie lachend over de hoofden van de vriendinnen heen. 'Het uitgangspunt is liefde want dat wil uiteindelijk iedereen en wat is liefde nou zonder keerzijde ?! Die onderscheidende dialectiek gaat een kompleet nieuwe lifestyle worden.' Hem was uit zijn fauteuil gekomen om wat houtblokken op het vuur te gooien. Gehurkt pookte ie tussen de verkoolde resten. Hij liet zich niet storen door ongemakkelijke stiltes, klaarblijkelijk. Zijn verbeelding was op dat moment volledig in zichzelf gekeerd. Niemand zei iets tegen de rug van pokende man-man. Eerlijkheidshalve, hij had hen natuurlijk enigzins overvallen met de macht over het pook-wapen in handen. Een angstig voorgevoel beet zich gelukkig niet vast in de atmosfeer. Man-man was geen bullebak, dat zag en hoorde je meteen. Mars, toen nog het minst onder de indruk, keek ongeduldig op d'r polshorloge. Het dynamisch reklamewereldje waar ze al een aantal jaartjes in meedraaide stond namelijk niet stil, voor welke evolutie goeroe dan ook. Terwijl de oerdrift van dit overweldigend orakel in kostuum zich ongestoord bekommerde over de magie van vuur en de correcte plaatsing van knetterende boomstammetjes, rees bij Mae ook de vraag of de bijles misschien was afgelopen. Ze dorste het niet te vragen. Niet vanwege doodsangst of zo, maar vanwege een opwelling van ongevaarlijke braafheid. Mae was ook helemaal niet het type dat s'ochtends een yogamatje uitrolde om de dag te beginnen met een spirituele rite. Geen flauw benul van transcendente kwesties en de lengte van pauzes om spiritueel te ontwaken. Een workshop had ze wel 's gedaan, hoor. Een workshop 'kerstkrans maken'. Heerlijk, om in de stemming te komen voor de feestdagen. Ze sloot haar ogen en snoof opgelucht de geur van brandend haardhout op. Het thuisfront, onmiskenbaar. Een gehaast en zenuwachtig buikgevoel verjoeg ineens ongevraagd de huiselijke mijmering. Verdorie, misschien toch verstandiger geweest om een paar schoolmoeders te bellen die de kinderen kunnen opvangen na school, overpeinste ze. Stom, waarom ze daar nou niet eerder aan had gedacht. Ja, als je alles van tevoren weet, suste ze zichzelf. Ongedurig wijfelde Mae met groot ongemak om in haar handtas te gaan graaien want dat moest ze ja, als ze iets wilde vinden in die rommelige stortbak met daarin verdwaald ergens een mobieltje. Graaien met d'r hoofd diep tussen de rits om een nog beter blikveld te hebben over de chaos die zich daarin afspeelde of tastend graaien als in een bingomolen, op goed geluk. De clutch van Mop dan. Tjonge, die zeulde bijna nooit meer dingen mee dan 'n bosje sleutels, phone, creditcard en lippenstift. En het bagagedesign van Mars ?! Dat was net een ordentelijke archieflade. Nee, laat maar. Ze was vast wel op tijd weer thuis.

Plotseling liet Hem zijn stem weer spreken en hij had niet eens aan zijn espressootje genipt. 'Jullie zijn hier voor een scheiding ?!' Hij hing de pook weer op aan de schouw en beende statig terug naar zijn fauteuil. De spraaktrant was nu niet zangerig, eerder onderzoekend. Mop streek haar lange blonde manen naar achteren en nam een zittende pose aan met gekruiste benen, gereed in de stelling om eindelijk weer repliek te geven. 'Absoluut. Maar wij, D en ik dus, willen eigenlijk geen scheiding, weet je. Dat gaat klauwen met geld kosten aan alimentatie en de nasleep....pfff '. Ze sloeg die gedachte met een handopslag weg. 'Dan blijven we nog jaren aan dat onverwerkt leed..ik bedoel Tory, zijn vrouw...hangen.' Er ontstond een wantrouwige frons tussen Hem's wenkbrauwen die bij Mop niet onopgemerkt was gebleven. Ze wilde geen foute indruk geven en snel voegde ze eraan toe, 'Ehhh..vanzelfsprekend is 't doel de liefde, Hem ! En dat gaan we met jouw hulp bewijzen.'

Man-man sprong omhoog uit de stoel, totaal onverwacht. Een stuiterbal had het niet sneller gekund en daar was ineens die prekerige zangtoon weer. 'The happiness of man depends on the people he didnt marry !' Hij plantte zijn handen demonstratief in z'n zij. De meiden deinsten alledrie onbewust angstvallig een stukje terug, voor zover de rugleuning van de gecapitoneerde stoelbekleding dat toeliet. Weg was de regie. Dit was echt een hele rare goeroe. Met groot opgezette ogen keken ze naar het krachtig brok man-man dat daar volgeblazen zijn ijdele intellectualiteit ongegeneerd stond te manifesteren. 'Uit liefde zullen we D gaan bevrijden en die bevrijding moeten we samen voelen, beleven ! Zonder team geen bevrijding, zonder bevrijding geen doel. Die kettingreaktie zal ons team versterken. Trots zal ons verbinden !' Dat was typisch Hem. Buiten de grenzen van regulier voorstellingsvermogen presenteren. Griezelig soms als 'n blitzkrieg. Daarna bleef ie geluidsloos nog enkele seconden staand voor zich uit turen. Verwachtte ie soms applaus ?! Wie zal het zeggen. Niet onwaarschijnlijk, maar de meiden waren tè overdonderd. Er volgde dus geen applaus, helaas. Ach, ontspannen liet ie zich toen maar in de stoel ploffen en zei zelfvoldaan. 'Kijk Mop, zó vertel je dat. Je moet er wel ècht in geloven.'

[dejufuniverse]

Wat een moeilijke tijd!

Afgelopen donderdag ben ik naar de condoleance geweest van de kleindochter. Wat een mensen stonden in de rij om afscheid te nemen van M! Mensen uit de buurt, vrienden, familie, bekende en collega's. Ze lag bij haar ouders thuis waar ze de laatste weken werd verzorgd door haar ouders. In de tuin en in de woonkamer stonden vazen waar je een bloem in kon zetten want dat was de wens ipv bloemstukken. Ook waren er leuke foto's van haar ingelijst zodat we haar op die manier konden herinneren.

Het viel sommige erg zwaar en ik kon mijn tranen ook niet bedwingen. Als je zo hoog gevoelig bent dan voel je die energie ook van andere. Na het condoleren van haar ouders en broers en even met hun te hebben gesproken over de zorg van mijn cliënt/vader en opa, ben ik weer richting huis gegaan. Ik zou dan alleen maar staan huilen en dat is ook niet prettig.

Gister weer bij hem op bezoek geweest in het ziekenhuis met een nieuwe shortama in de tas en zijn kleinzoons zaten er ook. Hij was best te spreken en ik kreeg nog foto's te zien van de ruimte waar de uitvaart was gehouden. Vandaag kreeg ik bericht van hem dat hij deze week naar huis mag met de nodige thuiszorg die ze gaan regelen. Hij had al een rondje gelopen met de rollator dus het gaat de goede kant op. In ieder geval beter dan het vorige week was. Als hij woensdag nog niet thuis is ga ik nog even langs in het ziekenhuis en vragen wat er nu echt allemaal met hem aan de hand is. Hij had problemen met zijn blaas en zijn prostaat was iets vergroot. Met een katheter gaat hij naar huis. Ik wil graag weten waar ik aan toe ben en of hij extra hulp nodig heeft.

Aan zijn dochter kan hij het nu niet vragen want die moet eerst het verlies van haar dochter verwerken en haar kleinkindjes opvangen.

Natuurlijk weet ik dat het een keer ophoudt en dat ook hij een andere reis zal gaan maken maar ik wil daar even nog niet over na gaan denken.

Als je al 12 jaar elke week bij iemand komt dan begin je bij de familie te horen en ik zal hem erg gaan missen mocht hij er niet meer zijn. Het leukste is dat hij mij zo kan plagen en er lol in heeft als ik weer reageer op mijn manier. Je moet niet zo happen zegt hij dan...

Eerst maar kijken naar de dag dat hij weer lekker naar huis mag en dat we samen onder de thee weer gezellig kunnen kletsen.

[fransopdefiets]

14-8 Gällö

Gisterenavond at ik een zak pasta gevuld met ricotta. Die zat al twee dagen in mijn fietstas, maar smaakte toch nog heel goed. Daarbij een salade van tomaat, komkommer en paprika, allemaal restjes uit de tas. Een echt toetje zat er niet in, om de reden datbze hier geen halve liters yoghurt verkopen. Het begint bij een liter en dat is niet handig voor een eenzame fietser. Zo’n halfje verdeel ik dan over het dessert en het ontbijt, maar een liter is zelfs voor mij teveel. Mijn toetje werd een zakje vruchtensnoepjes, dat ik gekregen had. In de middag, toen ik langs de E14 fietste, stopte er verderop voor mij een auto. Er stapte een vrouw uit die naar mij begon te wuiven. Dus ik stop en zij begint in het Zweeds iets met sikel. Sorry, can you speak English? I think you are a very brave man! You travel by bike with everything en ze wijst naar mijn bagage. So I want to give you this en ze douwt een zakje snoepjes in mijn hand en loopt terug naar haar auto. Thank you, roep ik haar nog na. En ik denk, het gaat de goede kant op als de Zweden hun bewondering voor mij gaan uiten met gaven.

Ik at trouwens vrij laat, want ik dacht dat die hut mij door de neus geboord was. Ik zette mijn tent op, ging douchen en begon net de kookspullen uit te pakken, toen mijn telefoon ging. Het helpcentrum in Stockholm aan de lijn na anderhalf uur wachten. Ik leg uit dat ik ruim twee uur geleden geboekt heb. Ja zeggen ze en binnen toen minuten is de sms verzonden, vreemd dat u niks ontvangen heeft. Maar als u naar de receptie loopt, daar zijn sleutelkluisjes, dan geef ik u de code telefonisch door. Bij de receptie aangekomen, staan daar nog drie mensen met een telefoon aan hun oor en als ze door hebben dat ik iemand aan de lijn heb, beginnen ze alle drie aan me te trekken. Vraag ook even of etc. Maar die vriendelijke jongen in Stockholm is onverbiddelijk, ik help alleen u, de anderen moeten op hun beurt wachten. Dat wordt mij dan weer niet in dank afgenomen, maar ja, don’t shoot the messenger. In elk geval, ik kan mijn tent weer afbreken en alles inpakken en vertrekken naar mijn hut.

Als ik opsta, doe ik rustig aan, ik hoef vandaag maar iets van 55 kilometer. In Östersund doe ik wat boodschappen en ga koffiedrinken in een konditorei met goede cappuccino en kaneelbollen.

Daarna fiets ik naar Brunflo, waar ooit een middeleeuwse kerk heeft gestaan, maar nu een flinke 18e eeuwse kerk met losse klokketoren. Binnen herinnert alleen nog de doopvont aan de middeleeuwen.

En door naar Pilgrimsstad, dat anders dan de naam doet vermoeden, een dorpje van niks is. Maar ze hebben er een Olavskuil met een bezinningshut.

Dan is het nog een klein stukje naar Gällö, eerst om het meer ten zuiden van Pilgrimsstad en dan nog een paar kilometer. En als ik dan bijna om het meer heen ben, stuit ik op een enorm drainageproject, dears door het bos en de weg is een enorme gracht gegraven, waar buizen in gelegd worden. Ik kijk of ik er niet op een of andere manier omheen kan, maar dat gaat alleen lukken als ik met min diets op mijn nek een helling op ga klauteren. Er zit niks anders op dan 12 kilometer terug te fietsen en dan over de E14 naar Gällö te rijden. Zo werd het in plaats van een rustig dagje toch nog een hele trip.

Afstand: 87,2 km

Tijd: 7,5 uur

[bodysilhouette]

Transavia vlucht HV6341 geannuleerd

aar zit je dan, met je goede gedrag. Dertig uur van tevoren ingecheckt, een tijdslot voor de security bij de douane gereserveerd, en dan ook nog je schoenen uitdoen en je halve tas uitpakken voor controle. Dezelfde tas met dezelfde inhoud als twee weken geleden, toen je op zowel Schiphol als Malta geen enkel probleem ondervond. Maar als dit vandaag het grootste probleem is, teken ik ervoor. Het…

[keynewssuriname]

Autowasser steelt SRD 20.000 uit voertuig klant

Autowasser Lucien R. is dinsdag veroordeeld tot een celstraf van 8 maanden, waarvan 4 voorwaardelijk, met aftrek van de tijd in voorarrest. Hij is schuldig bevonden aan de diefstal van SRD 20.000 uit een tas in het voertuig van een klant. De beklaagde ontkent de diefstal. Hij vertelde op de zitting dat hij op de bewuste dag niet aan het werk was, maar dat hij eventjes op de brommer was langs gekomen. Bij die gelegenheid heeft een collega, met wie hij een heel goede band heeft, hem gevraagd een tas voor hem naar huis te brengen. Hij willigde het verzoek in en bezorgde de tas thuis voor de collega. Toen hij terugkeerde op de werkplek, kreeg hij SRD 2000 van de betreffende collega. Op vragen van de rechter antwoordde Lucien R. dat hij niet in de tas heeft gekeken en dus niet weet of het geld in de tas was. Hij veronderstelde dat het om vuile werkkleding en eventuele flessen water ging, omdat hij vaker dergelijke spullen naar huis moest brengen voor deze collega. Hij gaf wel toe dat hij de vergoeding aan de hoge kant vond, maar heeft er niet verder over nagedacht. Pas achteraf zou hij hebben gehoord dat een klant geld kwijt was. In tegenstelling tot wat in het politiedossier staat, zou hij volgens eigen zeggen niet belast zijn met het wassen van het voertuig. Hij heeft de klant wel zien staan bij het voertuig, terwijl de collega eraan werkte. In zijn laatste woord noemde hij de strafeis heel hoog en zei dat hij met zijn vervolging een ‘dure les’ betaalt voor zijn naïviteit. Hij zit sinds vorige maand vast. Deze lezing van Lucien R. staat haaks op de verklaring van zijn eerder veroordeelde boezemvriend en collega. Die vertelde tijdens het onderzoek dat ze met zijn tweeën bezig waren met de auto toen de tas van de klant de aandacht van Lucien R. trok. Hij vroeg toen aan de collega of er geld in zat. Nadat die had nagekeken en bevestigd, spoorde Lucien R. hem aan om het geld te pakken en aan hem te geven. Hij vertrok toen met het geld. Het slachtoffer vertelde aan de politie dat hij, als gevolg van de diefstal, in verlegenheid was gebracht, aangezien het geld bedoeld was als betaling aan derden. De rechter oordeelde dat hij zich inderdaad schuldig had gemaakt aan de diefstal. Zijn veroordeling tot een gevangenisstraf van 8 maanden, waarvan 4 maanden voorwaardelijk, omvat ook een proeftijd van 2 jaar. Read the full article

[leondesignnederland]

De Perfecte Shag Etui zonder Teveel Te Betalen!

Rokers die hun shag goed willen bewaren en stijlvol willen meenemen, kiezen vaak voor een shag etui. Een goede etui beschermt je tabak tegen uitdroging, houdt alles netjes georganiseerd en voorkomt verspilling. Maar hoe vind je de perfecte shag etui zonder teveel te betalen? In dit artikel bespreken we waar je op moet letten bij het kopen van een shag etui en delen we een aantal betaalbare opties van hoge kwaliteit. Waarom Een Shag Etui Onmisbaar Is voor Rokers Veel rokers kennen het probleem: een pakje shag dat scheurt, tabak die uitdroogt of losse filters en vloei die overal in je tas rondslingeren. Dit is precies waar een goede tabaksetui het verschil maakt! Een kwalitatieve etui beschermt je tabak tegen uitdroging en voorkomt verspilling. Daarnaast kun je er je vloei, filters en aansteker in kwijt, zodat je alles netjes bij elkaar hebt. Bovendien is een leren etui niet alleen praktisch, maar geeft het ook een luxe uitstraling. Geen losse tabak meer in je zakken! Shag blijft langer vers en vochtig. Een stijlvolle en georganiseerde manier om je rookwaar mee te nemen. Met zoveel voordelen is het geen wonder dat steeds meer rokers overstappen op een mooie, duurzame tabaksetui. Waar Moet Je Op Letten Bij Het Kopen van een Shag Etui? Bij het selecteren van de ideale tabaksetui zijn er een aantal belangrijke factoren om rekening mee te houden. 1. Materiaal Een leren etui is populair vanwege de robuustheid en stijlvolle uitstraling. Daarnaast is leer slijtvast en gaat het langer mee dan stoffen of plastic alternatieven. 2. Formaat en Compactheid Sommige rokers geven de voorkeur aan een compacte etui die gemakkelijk in een jaszak past, zoals de Shag etui – leer – compact. Anderen kiezen liever voor een groter model met extra opbergruimte. 3. Sluiting en Veiligheid Een goede sluiting voorkomt dat de etui per ongeluk open gaat en je tabak verloren gaat. Een model zoals de Shag etui – Buitensluiting – Leer is ideaal als je zeker wilt weten dat alles goed afgesloten blijft. 4. Stijl en Design Voor sommige mensen is een etui niet alleen functioneel, maar ook een accessoire. Modellen zoals de Shag etui – Tabak etui – Robuust – Vintage – Leer hebben een stoere en klassieke uitstraling die perfect past bij liefhebbers van een vintage look. 5. Prijs en Kwaliteit Een goede shag etui hoeft niet duur te zijn. Er zijn genoeg betaalbare opties die van echt leer zijn gemaakt, zoals de Shagetui goedkoop – leer – zwart. Deze biedt een luxe uitstraling zonder een hoge prijs.  Waar Koop Je de Beste Tabaksetui voor de Beste Prijs? Nu je weet waar je op moet letten en welke modellen het beste zijn, is de volgende stap: waar koop je jouw perfecte tabaksetui? 📍 Bij www.LeonDesign.nl koop je altijd kwalitatief goede shag etuis voor een betaalbare prijs. 📍 Lees reviews voordat je koopt. Klantenreviews geven je inzicht in de kwaliteit en gebruikservaring van een etui. Conclusie: Kies Slim en Bespaar Geld! Een goede shag etui hoeft niet duur te zijn. Door te letten op materiaal, formaat, sluiting en prijs kun je de perfecte etui vinden zonder teveel te betalen. Leren etuis zijn een uitstekende keuze vanwege hun duurzaamheid en luxe uitstraling. Of je nu kiest voor een compact model, een buitensluiting voor extra veiligheid, of een vintage leren etui, er is altijd een optie die past bij jouw wensen en budget. Read the full article

[rivaro78]

Marathon van Londen, 21-4-24

Na een prima nacht konden we ontbijten. Best wel relaxed aangedaan, want we vertrokken pas tegen half9. De groep werd ook nog in 2 groepen verdeeld. Wij moesten het verst met de OV, startvak rood. We konden in een lange slinger naar het startvak wandelen. Onze tas inleveren voor na de finish, langs alle rijen voor de dixi’s, naar de kortste rij. En toen was het wachten bij de ingang van onze wave.

Vlak voor die tijd kwam ik erachter dat m’n broekje aan de binnenkant was gescheurd. Helaas had de EHBO geen tape oid, dus ingesmeerd met vaseline. mr ervan uitgaan dat het zeer zou gaan doen.

Toen konden we in het startvak. Onze trui enzo achterlaten voor de goede doelen. En werden de kriebels in onze buiken wat meer. Even na 11u startten we. Na 3 mijl zouden alle kleuren startwaves bij elkaar komen. Mr bij km 3 moesten we allebei ff een wc-stop maken.

De waterposten waren met enige regelmaat en het zat in handige flesjes. De sportdrank kwam wat minder vaak (had wel meer gemogen) en er waren zelfs gelletjes.

Eigenlijk ging alles redelijk goed. Zelfs m’n ‘blessure’ voelde ik niet, sterker nog, die heb ik totaal niet gevoeld. Het schuurplekje bij m’n broekje wel, mr dat kon ik ook wel uitschakelen.

De TowerBridge kwam bij 20km en een hardloper vroeg mij om een foto te maken, nadat ik zelf foto’s had gemaakt.

Rond km 30 begon ik misselijk te worden. Het werd zelfs soms zo erg, dat ik dacht dat ik alles eruit moest gooien. Dat gebeurde gelukkig niet.

Bij ‘het leger des heils’ een bekertje cola deed wonderen. Iwan moest wat vaker de dixi gebruiken, mr dat ging verder prima.

Bij km-punt 39,5 stond Marathons International ons aan te moedigen. Dat gaf weer ff een boost. Aan de linkerkant de London Eye en voor onze neus the Big Ben. En dan het laatste stuk naar Buckingham Palace. Dat was wel erg tof! Natuurlijk nog ff een foto maken.

Ik heb zo goed als de hele route met een smile rondgelopen. In New York weten ze hoe ze moeten aanmoedigen, mr in Londen kunnen ze er ook wat van. Ik heb m’n naam zo vaak gehoord, ik wist soms niet waar ik moest kijken om te groeten enzo. We werden ook heel vaak samen nageroepen (toch handig dezelfde soort shirt), mr Iwan werd ook vaak geroepen. Wat een publiek, wat een sfeer.

Na de finish onze medaille, flesje water en warmtedeken. Bij de vrachtwagens onze tassen gehaald, ff een schoon/droog shirt aan en door naar Ralph (van Marathons International). Gedag gezegd en via subway Embankment (dat was nog een uitdaging, zoveel mensen) terug naar het hotel. Zo fijn dat het OV gratis was voor marathonlopers.

Even gezellig gekletst met Manouk (Marathons International), elk 2 muntjes gekregen voor bij de borrel later. Op onze kamer kijken wat de schade is, op wat stijve bovenbenen (en een schuurplekje op mijn been), valt het heel erg mee. Lekker douchen!

Na de douche naar de borrel met de groep. Stefan (fysio) gesproken en verteld hoe blij ik was met zijn behandeling en dat ik zonder die pijn heb kunnen lopen. Ook gezellig gekletst met andere lopers en supporters.

Nog even wat eten bij de food court. We dachten aan een hamburger, mr het werd iets anders. Alleen wat teveel voor mij. Eten ging nog steeds niet heel goed. Mr ik heb wat binnen gekregen.

Terug in het hotel wat gereageerd op berichtjes, appjes, messenger enzo. Zo lief, leuk en super!

Moe, mr voldaan in slaap gevallen.

[tbtb-relatiegeschenken]

Opladen in Stijl: Ontdek de Wereld van Gepersonaliseerde Powerbanks

Bedrukbare powerbanks zijn de laatste tijd steeds populairder geworden, en met goede reden. Ze zijn niet alleen praktisch, maar ook een geweldig middel voor merkpromotie of persoonlijke expressie. In deze blogpost duiken we dieper in de wereld van bedrukbare powerbanks, waarom ze zo'n hit zijn, en hoe je ze kunt gebruiken om jouw merk of persoonlijkheid te laten schitteren.

Wat zijn Bedrukbare Powerbanks?

Een powerbank is een draagbare batterij die je kunt gebruiken om je elektronische apparaten zoals smartphones, tablets, en zelfs laptops op te laden als je onderweg bent. Bedrukbare powerbanks gaan nog een stapje verder door je de mogelijkheid te bieden om het uiterlijk van de powerbank aan te passen met een logo, merknaam, of zelfs een persoonlijk ontwerp. Dit maakt ze ideaal voor bedrijven die op zoek zijn naar manieren om hun merk te promoten, maar ook voor individuen die hun gadgets willen personaliseren.

Waarom Bedrukbare Powerbanks Gebruiken?

Promotiemateriaal: Bedrukbare powerbanks zijn uitstekend promotiemateriaal. Ze zijn praktisch, worden door ontvangers vaak gebruikt, en dragen zo bij aan een constante zichtbaarheid van je merk.

Persoonlijke Expressie: Voor de individuele consument bieden bedrukbare powerbanks een unieke manier om persoonlijkheid uit te drukken. Of het nu gaat om een favoriete quote, een kunstwerk, of zelfs een foto, de mogelijkheden zijn eindeloos.

Duurzaamheid: In tegenstelling tot veel wegwerppromotieartikelen hebben powerbanks een lange levensduur, wat betekent dat je investering in bedrukte powerbanks op lange termijn meer zichtbaarheid en gebruik zal opleveren.

Hoe Kies Je de Juiste Bedrukbare Powerbank?

Bij het kiezen van een bedrukbare powerbank zijn er een paar belangrijke punten om te overwegen:

Capaciteit: De capaciteit van een powerbank wordt gemeten in milliampère-uur (mAh). Hoe hoger het aantal, hoe meer ladingen je uit de powerbank kunt halen.

Formaat en Gewicht: Afhankelijk van je doelgroep wil je misschien een compactere en lichtere powerbank kiezen die gemakkelijk in een tas of zak past.

Afdrukkwaliteit: Zorg ervoor dat de leverancier hoogwaardige druktechnieken gebruikt die duurzaam zijn en niet na een paar keer gebruiken vervagen.

Aanbevolen Leverancier

Als je op zoek bent naar een betrouwbare leverancier van bedrukbare powerbanks, overweeg dan TBTB Relatiegeschenken. Ze bieden een breed assortiment aan powerbanks die kunnen worden aangepast aan je specifieke wensen en behoeften, van kleine, handzame modellen tot krachtige units voor de zwaardere apparaten. Hun afdrukkwaliteit is uitstekend, wat zorgt voor een duurzame en effectieve promotie van je merk of persoonlijke expressie.

Conclusie

Bedrukbare powerbanks zijn een slimme keuze voor iedereen die op zoek is naar een praktisch en persoonlijk promotieartikel of geschenk. Of je nu je bedrijfslogo wilt promoten of je persoonlijke stijl wilt uitdrukken, met een bedrukbare powerbank doe je dat op een manier die zowel nuttig als stijlvol is. Bezoek TBTB Relatiegeschenken voor meer informatie en begin vandaag nog met het personaliseren van jouw powerbanks.

[euroadventure]

Obertiliach - Kals am Großglockner - Obertiliach

Vrijdag 27 oktober

De dag begint bewolkt en even vrezen we er een beetje voor of we vandaag wel op pad kunnen. Toch trekt het steeds meer open en ach in de bergen is het gewoon ook lastig te voorspellen. We nemen gewoon genoeg kleding mee. We rijden ongeveer drie kwartier naar onze bestemming, na eerst een pitstop in Lienz en bij een prachtige waterval!

Ondanks dat ik eerst twijfel of ik mijn donsjas wel aan moet doen, gisteren was het nog best warm, ben ik blij dat ik hem heb ingepakt. Eenmaal in het plaatsje Kals am Großglockner aangekomen hebben we al heel wat meters geklommen met de auto en blijkt het een stuk frisser te zijn dan we hadden gedacht. Inmiddels miezert het ook een beetje. Regenjas dan ook maar aan!

We gaan een route wandelen door het Dorfdal. Als we helemaal doorlopen komen we uiteindelijk uit bij de Großglockner. Wij lopen vandaag niet zover, maar lopen de route die Sepp en Bianca in het voorjaar met hun schapen afleggen. Sepp en Bianca hebben ongeveer 30 schapen en laten deze in dit gebied grazen op de alm. In de buurt van Obertiliach is een wolf gesignaleerd die al vele schapen heeft gedood, hier (nog) niet gelukkig en dus brengen ze de schapen een behoorlijk eindje van huis naar de bergen. Inmiddels zijn de schapen weer in Obertilliach, maar in principe verblijven ze  in dit gebied gedurende de gehele zomer.

De route zelf is super gemakkelijk, lekker vlak en dus prima te doen. Halverwege de route ligt een tunnel. In de zomer lopen de mensen buitenom de tunnel over een smal pad waar hekken langhs de rand  gepositioneerd zijn om niet het ravijn in te vallen. Nu is dat wandelpad winterklaar gemaakt en afgesloten en zijn de hekken langs de rand van het wandelpad weggehaald. Toch kiezen we er stiekem voor om niet door de donkere tunnel te wandelen, maar om juist het wandelpad buitenom te nemen. Zo smal is het nu ook weer niet, er ligt nog geen sneeuw of ijs, en het uitzicht is geweldig! 

Naast de bewolking en miezer, schijnt ook net zo gemakkelijk weer de zon. Het waait hard waardoor de wolken komen en gaan. Met als resultaat een prachtige regenboog voor ons.

We lopen ongeveer 4 kilometer enkele reis en op het bijna keerpunt eten we bij een hut onze broodjes op. De hut is nu natuurlijk gesloten maar we kunnen er even genieten in het zonnetje.

We lopen na de lunch nog een paar honder meter verder en de ‘ah en oh’  momenten stapelen zich op!

Uiteindelijk keren we weer om en lopen we via dezelfde weg weer terug. En ondanks dat we dezelfde route terug lopen, zie ik toch altijd weer nieuwe dingen. Ik stop iets minder vaak voor een foto, maar nog steeds regelmatig haha.

Halverwege de middag zijn we weer terug bij het beginpunt en besluiten we om nog een kleine detour eraan vast te plakken voor de auto weer instappen. De zon schijnt inmiddels weer dus het is gewoon genieten!

Op de terugweg stoppen we wederom in Lienz. We hebben even een latte-momentje ingelast (zonder latte geen goede dag ;)) en besluiten om in Lienz ook een hapje te gaan eten in een restaurant. Het is nog vroeg, maar we lusten al wat. Die buitenlucht maakt ons nu eenmaal hongerig 😋.

Begin van de avond zijn we weer in Obertilliach. Ook Isabel is inmiddels thuis. De schnaps komt op tafel en ook nu kletsen en lachen we weer volop 😁.

Helaas vertrek ik morgen weer en pak ik al ’s avonds een groot deel van mijn tas weer in. Ondanks dat ik morgen al weer terug reis naar Bolzano, besluiten we gezien het mooie weer wat wordt afgegeven om nog een mooie wandeldag ervan te maken, net over de grens in Italie en op mijn terugweg. Zin in!

[hafffff]

Een calathea, een kledingkast

“Zeg, willen jullie ook nog wat leesten mee?” Ik keek mijn zusje vragend aan of zij het misschien had verstaan, maar ze keek even verbaasd terug. Misschien is dit net weer het Zuid-Limburgse dialect wat communicatie soms moeilijker maakt. Of we hebben haar gewoon niet goed verstaan. Ik gokte op dat laatste. “Sorry, wat zei je?” “Willen jullie nog leesten mee?” “Of we wat willen meenemen?” “Lees-ten.” “Wat zijn dat?” De vrouw van mijn opa zuchtte, glimlachte met een blik in haar ogen zoveel als de jeugd van tegenwoordig weet ook niks meer. “Kom maar, ik laat het wel zien.” Mijn broertjes, zusjes en ik liepen met haar mee van de keuken naar de grote achtertuin, naar een brede tafel onder de overkapping tussen de schuur en het huis. Daarop uitgestald leek op het eerste oog een enorme verzameling houten klompen, maar was dat bij nader inzien toch niet. Er was geen opening waar je je voet in kon steken, het was volledig dicht. De meesten waren per twee aan elkaar gemaakt met grof touw, je kon het zo in de kerstboom hangen. Sommige stonden los van elkaar, maar vormden wel duidelijk een paar van een linker- en rechterschoen. Maar we wisten eigenlijk nog steeds niet waar we naar keken. “Ach ja, inderdaad,” zei mijn moeder, die ons naar buiten was gevolgd. Ze pakte één van de houten figuren op. “Zijn leesten. Dit gebruikte hij altijd in zijn werk, het is een mal waar je de schoen omheen maakt.” “Ooh,” zei ik, terwijl er wat kwartjes begonnen te vallen. “Léésten. Zoals het spreekwoord.” “Welk spreekwoord?” vroeg de rest. “Schoenmaker, blijf bij je leest,” zeiden mijn moeder en ik in koor. We zijn tevens een onverslaanbaar duo met 30 Seconds. Opa Lei was zijn leven lang schoenmaker, podoloog, voetverzorger. Hij had een werkruimte aan huis, waarvan ik me niet kan herinneren dat ik er ooit ben geweest. Het moet er vol hebben gestaan, gezien hoeveel leesten er nog buiten op tafel lagen, twee aan twee, terwijl de vrouw van mijn opa vertelde dat ze het overgrote deel al had weggedaan. “Misschien kan de rest met de kist mee de oven in,” opperde één van ons aan de rest, binnensmonds, het voelde te vroeg om zoiets hardop te zeggen. We pakten ieder van ons een paar leesten, aten vlaai, wachtten tot we weer naar huis konden gaan. Het was mei en het was warm, in de zon speelden we kaartspelletjes met mijn neefjes van elf jaar die ik die dag voor het eerst ontmoette, zelfs hun moeder had ik nog niet eerder gezien. Ik breide verder aan een tas gedoemd te mislukken, maar het gaf niet, het was een fijne handeling tijdens het praten en luisteren. We bespraken standaard onderwerpen als werk en huizen kopen, hadden het er niet over waarom we er waren, dat gebeurde alleen in de autorit heen en terug, in het bijzijn van wie we ook gevoelsmatig vonden dat het familie was.

De laatste keer dat ik er was geweest voordat hij ziek werd was in december, de keer daarvoor zo’n goede acht jaar terug. In december was ik net verhuisd en in de kerstvakantie hadden mijn moeder en ik bij Opa Lei een oude houten kast opgehaald die dienst zou doen als mijn kledingkast. Ze hadden de kast al jaren, gekregen van een klooster waar ze allebei pedicures aan de nonnen hadden gegeven. De toekomstige kledingkast was ook een voormalige kledingkast, de stang helemaal bovenin waar de nonnen hun habijten aan ophingen zat er nog steeds. Mijn vader maakte er drie plankjes in, mijn aandeel daarin was dat ik de waterpas vasthield en zorgde voor koffie. Mijn moeder praat ook veel, maar is minder fel en rechtlijnig dan haar vader. Hij maakte zijn eigen regels, liet mijn moeder en haar zusje in die korte tijd tussen het vertrek van mijn oma en de aankomst van de stiefmoeder staan op de achterbank van de auto, door het open dak, terwijl hij door de wijk scheurde, hun haren werden pas weer geknipt toen de stiefmoeder in beeld kwam en toen ze na lange tijd weer eens naar de tandarts gingen, hadden ze gaatjes van het suikerrijke dieet. Fysiek reisde ik nauwelijks af naar hun huis in Limburg vlakbij de Wallonische grens, en zij kwamen niet naar Nijmegen, maar we hadden af en toe contact via sms en later, op zijn verzoek, Signal. Hij stuurde me graag cartoons of tweets door waarin religie belachelijk werd gemaakt, Geert Wilders en de extreemrechtse politiek op de hak werd genomen of, toen hij via mijn moeder, die wel nog regelmatig langsging, hoorde dat ik vegetariër ben, de vee-industrie. In één van de lockdowns in 2020, of 2021, wie zal het zeggen, stuurde ik via Omapost een zelfgemaakt kaartje naar onze grootouders. Namens de rest, maar het lot van de oudste is dat die dat soort dingen bedenkt en uitvoert. Dat ik er geen naar haar vader en zijn vrouw had gestuurd, bedenk ik me pas als mijn moeder me ernaar vraagt. Ik stuur er alsnog een, met dezelfde foto en een andere tekst, en vraag me af of ik me schuldig moet voelen dat ze niet in het laatje ‘opa en oma’ in mijn hoofd zitten, of dat sommige dingen buiten jezelf veroorzaakt worden. “Oja, wil je deze ook nog mee?” vroeg de vrouw van mijn opa toen we de houten kledingkast met beleid in de aanhangwagen hadden getild. Uit goed fatsoen, omdat ik het niet vond kunnen dat ik na acht jaar afwezigheid alleen de kast in zou laden om direct huiswaarts te gaan, hadden we anderhalf tot twee uur in de woonkamer gezeten met thee en koekjes en ging het over een knieoperatie, de Belgen van net over de grens die niet konden autorijden, de honden, de zoons en de kleinkinderen, maar geen enkel moment werd gevraagd wat ik de afgelopen acht jaar had gedaan, of nu deed, hoe het ging, of waarom ik er eigenlijk al die tijd niet geweest was en of ze het achteraf gezien anders hadden aangepakt? Nu stonden we in de hal tussen de woonkamer, keuken en de voordeur in, ik voelde de afdruk van het zware hout nog in mijn handen en de decemberkou in mijn vingers, en ze wees op een kamerplant die naast het raam stond, een calathea. Een flinke, met veel diepgroene bladeren, goed onderhouden enerzijds door het licht dat door de vitrage valt door het raam waar de plant altijd naast heeft gestaan, anderzijds door haar groene vingers die ook verantwoordelijk zijn voor de verzameling bonsaiboompjes in de achtertuin die met zoveel zijn en zo minutieus onderhouden dat die tuin voelt als een museum, met gaas gespannen eromheen zodat de kippen in het achterste deel van de tuin niet al dat harde werk binnen enkele seconden tenietdoen. Ik zet de plant bij thuiskomst in de slaapkamer, die te donker is, en vergeet net iets te vaak water te geven. De reddingsactie, die inhoudt dat de plant naar de woonkamer verhuist en regelmatiger water krijgt, mag niet baten, en al na enkele weken in het grauwe januarilicht is het aantal bladeren gehalveerd, sterven ze één voor één af, tot er nu, in oktober, nog één klein groen blaadje zijn best aan het doen is, maar ook al droge randen laat zien, [deel 2]