#gluur

[zielsvlucht]

Deuren

Soms sluiten er deuren voor ons in het leven. Wanneer iets niet meer mogelijk is. Wanneer iets niet meer gaat gebeuren. Wanneer we een keuze maken, en voor een andere deur kiezen. Wanneer anderen in onze plaats kiezen. Wanneer iets voorbij is. Zo is het leven.

We proberen altijd realistisch te zijn. Zeggen het tegen onszelf wanneer we weten dat een deur gesloten is. Dan doen we ook alvast die mentale deur dicht in ons hoofd. Zodat we in onze gedachten niet per ongeluk nog binnen gaan. Zodat we weten dat het eigenlijk verleden tijd is en dat we geen hoop mogen investeren in een gesloten deur.

Maar vaak foppen we onself. Die mentale deur in ons hoofd, is eigenlijk nog niet helemaal dicht. Je hebt het misschien zelfs op een kiertje gezet. Soms gluur je door de kier naar binnen en droom je over wat er achter die deur zou kunnen zijn. Je hoopt misschien dat met wat gelukkige levenswind in je zeilen, de deur terug kan open waaien. Je hoopt dat je ooit nog kan terugkeuren naar die ene deur, nadat alle andere deuren je hebben afgewezen.

Maar de wind zit niet altijd mee. De deurtjes in je hoofd zijn maar in je hoofd. Of je ze nu opent of sluit. Soms neemt de realiteit de overhand, en slaat de wind dat deurtje dat op een kiertje stond permanent dicht. Met je vingers er nog tussen. En dat doet pijn.

[drifted-writer]

ek's regtig besig om aan te gan met my lewe, ek probeer. ek het al vêr verby jou beweeg. mar ek kry nie jou glimlag of jou gluur uit my kop nie. my lyf soek na jou, in alles. kom ons werk daaraan en behou net hierdie vredevolle gevoel van "hoort" wat tussen ons was?

ek weet jy het nie liefde vir my nie, ek weet nie hoekom jy lelik teenoor my is nie. wees eerlik en wees lief vir my. hoekom kan ek nie van jou vergeet nie?

[beelceem]

In het restaurant ben ik niet de eerste die zich gereed maakt voor vertrek. Een jonge Poolse hangt een paar compacte tassen aan haar racefiets. Ze rijdt richting de haven, maar daar is alleen nog water, geen weg naar Szczecin, voor zover ik weet. Het is rustig, het is maandag, het is grijs en fris. Het wegdek is goed, de weg een beetje saai. Rechttoe rechtaan, door een bos van naaldbomen. Mijn gedachten verdwalen er eerder dan ikzelf. Naar mijn neefje Paul en zijn eindexamen, naar het nog steeds lege muizenvalletje dat Joos heeft geplaatst, naar ja, naar flarden van vroeger, naar het bridgen dat weer komen gaat. Een fiets nadert, de eerste, ik heb tien kilometer afgelegd. Het is de Poolse, ze schiet me voorbij, nog even zie ik haar roze shirt en dan is ze weg. Daarna is er niemand, kilometers lang. Het wegdek verandert, van bospad naar glad asfalt, hobbelige betonplaten en grijs grind. Vooral heel veel kilometers grijs grind. Het pad loopt langs het meer over een dijk. Het land is vlak en er zijn zat mooie uitzichten, maar het is niet gemakkelijk om opzij te kijken, het pad vraagt alle aandacht. Zestien kilometer afgelegd en ik haal een man op een zwaar bepakte fiets in en hij mij weer als ik even later stop voor een paar foto‘s. Dat stuivertje wisselen is het meest afwisselende. Na 25 kilometer zijn er vier tegenliggers. Het grijze grind knarst onder de wielen. Hoeveel lawaai dat voortdurend maakt ervaar ik pas, als ik weer over een stukje asfalt rijd. Het dorp Lubczyna heeft wel een kleine jachthaven, maar geen open café. Aan de dijk zelf is geen plek om te rusten, die vind ik iets verderop, bij een sluisje. Naast het sluishuis, met een opschrift waarvan ik niet weet of het Pools is of misschien toch Nederlands, vind ik een plekje in het gras en kan ik een opkomende hongerklop voorkomen. Het grijze grindpad heb ik verlaten, nu razen om me heen auto’s en vrachtwagens. Fietspaden staan soms goed aangegeven, dan is het weer raadselachtig hoe ik verder moet. Maar het lukt, ik steek de Oder over en vind mijn stek voor de komende twee dagen in Szczecin, voorheen Stettin, een grote havenstad. Vroeger Duits, nu Pools ook al ligt het ten westen van de Oder, om te voorkomen dat Berlijn na de oorlog nog toegang tot een haven had. Door Szczecin loopt letterlijk een rode lijn. Die voert je langs verschillende bezienswaardigheden. Dat is misschien wat voor morgen. Ik kom nu door een flink stadspark en loop langs een kerk, waar net mensen naar buiten komen. Rozenblaadjes op straat, er is iets feestelijks gaande, vermoed ik. Ik gluur even binnen. Allemaal banken. Op de hoek van de volgende straat is een dienst in volle gang, aan de overkant van die straat staat nog een kerk. Het is Polen en het is katholiek. Om iets te eten ga ik naar Koreaans restaurant. Zonder bier, het is niet anders. Ik fietste 60 kilometer

[jurjenkvanderhoek]

OVERAL WEL WAT IN ZIEN MET MARCEL REIJERMAN

Op het moment dat ik over de drempel de deur van Galerie Getekend binnenstap is het alsof ik het boek "overal wel wat in zien" open en doorblader. In dit boek draait Marcel Reijerman al tekenend rond het geheimzinnige proces van het maken van kunst. Zijn werk leidt mij rond in het hoofd van de kunstenaar. Kleurig en poëtisch in potlood en pastel legt Reijerman voor mij iets van dat ongrijpbare scheppingsproces vast. De tekeningen bij Galerie Getekend  tonen dat maakwerk en meer, iedere compositie vormt een nieuw hoofdstuk. Als stripverhaal beschouwend zou ik het kunnen aanmerken als de diverse stappen in de kruisgang - de statie, de plekken cq gedachten waar de inspiratie stilhoudt om tot een gelaagde compositie te komen.

Reijerman tekent zich bewerkelijke platen waarin hij onder meer collega-kunstenaars citeert om een vinger achter het mysterie te krijgen. Met die beeldende quotes probeert hij vat te krijgen op het raadsel, het geheim van dat heilige moeten. De drang om uit te drukken, het verbeelden van gedachten. De ziekte waaraan hijzelf ook lijdt. Hoe losten zij dat op, op welke manier verbeeldden zij dit. Deze aanhalingen maken onderdeel uit van zijn persoonlijke werk. Het zijn feitelijk parafrases daar Reijerman de kunst van die anderen in eigen beelden uitdrukt. Ze passen naadloos in zijn composities. Die anderen hebben bruikbare verbeeldingen gemaakt. Reijerman hoeft het wiel niet opnieuw uit te vinden, maar doet dat wel met hulp van bestaand beeldmateriaal.

De tekeningen van Marcel Reijerman zou je kunnen rubriceren onder beeldverhaal, ofwel de strip. Bij hem is er echter veel te zien binnen een enkele tekening. Hij heeft geen rij plaatjes nodig om scenes uit te beelden. Een compleet verhaal staat in lijn, vlak en kleur geschreven in de tekening. Slechts de titel onder in de kantlijn zijn de woorden die nodig zijn het beeld te versterken. En niet alleen wil hij daarin het maken begrijpen, maar ook het leven in het algemeen grijpen. Dat is niet een werkelijk leven, maar veeleer een spiegel waarin het surrealistische vormen reflecteert. Onderdelen van verbeelde lichamen zijn groter dan wel kleiner uitgewerkt, naar gelang dit van belang is in de uitdrukking. Zo kunnen handen groteske afmetingen aannemen om het maken en creëren te benadrukken. Want het zijn toch de handen die maken. Creëren is handwerk.

De titel stemt tot nadenken waar het beeld kijkgenot geeft. Die titel is in theorie een filosofische omschrijving van het beeld, een vlugschrift daar de afbeelding nauwelijks uitleg nodig heeft. Het geeft wel een naam aan het beeld waardoor ik niet objectief kan kijken. De titel wijst mijn gedachte een bepaalde richting, dringt zich feitelijk aan mij op zodat ik geen eigen uitweg kan zoeken. Reijerman wil dat ik de door hem aangegeven route volg om ingang te krijgen tot zijn werk. En ik volg gedwee, want verlang er naar het geheim van het scheppingsproces te weten. Van inspiratie, de inval van een idee, via het vertalen van gedachte naar beeld, en de verwerking daarvan, de uitwerking tot resultaat. Vindt ik dat zo woordelijk, naar de letter beeldend, in de composities bij Galerie Getekend? Natuurlijk niet, het mysterie moet geheim blijven, het raadsel van de kunst zal ondoorgrondelijk en onverklaarbaar zijn. Reijerman licht een tip van de sluier op en ik gluur even mee.

Zoals geschreven valt er veel te ontdekken in de composities. Alle stillevens van het leven. Stil gezet, pas op de plaats, en van alle kanten bekeken. Met veel omhaal van beelden wordt het geheim van de creatie gealfabetiseerd en gecategoriseerd. Opgeslagen in de tekening. Niet ingekleurd, zoals in de strip de schets wordt geïnkt en geletterd, Reijerman hanteert kleurpotlood en stelt meteen de tint vast zonder deze te omlijnen. Daarmee beschrijft hij figuurlijk zijn plaat, want het zijn de symbolen die verwijzen naar het verhaal. In een kakafonie van gegevens dreig ik nog weleens te verdrinken, zie ik door de bomen het bos niet meer. Maar er is altijd een rustpunt te vinden door afstand te nemen, het geheel te bewonderen zonder mij te storen aan details. Deze details maken de compositie echter wel levendig en nodigen uit tot een langdurig kijken. Het werk heeft tijd en aandacht nodig om mijn gedachte bewust te laten worden van de reden van de afbeelding.

Naast de serie om het mysterie te ontrafelen maakt Marcel Reijerman landschappen. Het zicht van kijken is dat zoals in een kubistisch kunstwerk. De getekende omgeving wordt van alle kanten bekeken, binnenste buiten gekeerd waarin figuurtjes rondlopen en beeldcitaten zijn gestrooid. Mijn oog dwaalt door de schepping, mijn blik verdwaalt in de creatie. Op elke vierkante decimeter is een stilleven te vinden. Stil in de zin van stil gezet. Want een kunstwerk is toch altijd een bevroren moment. Door deze ogenblikken bij elkaar te zetten ontstaat een levendig beeld dat wel voortdurend in beweging is. De verzamelde momenten vormen bij elkaar een doorlopend verhaal, een strip in een enkele plaat.

Denk ik het boek “overal wel wat in zien” te kunnen sluiten, want ik heb tenslotte in alle platen wel wat gezien, ontdek ik het echte mysterie van het maken. Reijerman heeft zijn schetsboeken, waarin inspiraties en ideeën zijn uitgewerkt, meegenomen uit het atelier. Hij heeft deze met moeite achter gelaten, want het geeft een inkijk in zijn manier van werken. Het opent deuren die anders gesloten blijven. Eigenlijk nog meer interessant dan de uitwerking zelf. En omdat deze schetsen en uitgeschreven gedachten zo belangrijk voor hem zijn, het fundament waarop het resultaat is gebouwd, heeft de kunstenaar van de boeken kunstwerken op zichzelf gemaakt. De kaften en banden waarin de bladen zijn gebonden zijn rijk versierd. Versierd met penningen en medailles, halfedelstenen en snuisterijen. Maar ook door die boeken krijg ik geen duidelijk zicht op het scheppingsproces. Gelukkig maar, want een geheim mag je niet door vertellen. Dat moet geheim blijven.

Tentoonstelling tekeningen van Marcel Reijerman bij Galerie Getekend, Stationsstraat 6 in Heerenveen. 14 januari tot en met 10 maart 2024.

[hetmeisjemetrodeharen]

Ik vouw mijn lippen om mijn sigaret en gooi mijn hoofd naar achter terwijl hij de boot met hoge snelheid over het water beweegt. Zijn ogen glijden over mijn lichaam en kijken mij vervolgens strak aan. Hij kijkt me aan met ogen die willen neuken en op dat moment weet ik ik ga vanavond met hem mee naar huis.

Hij trapt het gaspedaal in van zijn Porsche terwijl ik de longen uit mijn lijf schreeuw, mijn haren dansen in de wind en hij lacht breed. Ik weet dat hij te veel gedronken heeft om nog verantwoord te kunnen rijden, hij weet het ook. Hij legt een hand op mijn been en zegt me dat het goed komt wanneer hij het gaspedaal nogmaals indrukt en we over de weg vliegen. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en gluur stiekem door mijn wimpers naar de weg. Even voel ik dat mijn lippen zich krullen tot een lach maar ik onderdruk het. Ik wil niet dat hij denkt dat ik hier van geniet.

Ik schuifel van zijn slaapkamer naar het raam in de woonkamer dat rijkt van vloer tot aan het plafond en uitkijkt over de Dam. Ik neem een trek van mijn sigaret terwijl hij naakt naast mij komt staan. Ik kijk van de rafels in mijn rok, die hij eerder deze avond stuk trok, naar zijn brede schouders waar mijn tanden hun afdruk achter lieten. Hoe hij daar zo nonchalant staat, zijn pik nog hard. Hij is goed geschapen. Mijn gedachten zijn nergens en overal.

Het is drie uur ‘s nachts wanneer ik hem vraag mij thuis te brengen. Hij boekt een uber en betaald alsof het niets is. Hij is arrogant en ik vind het geil. Voor ik zijn appartement verlaat trek ik een boek van zijn tafel en stop het in mijn tas ‘Kate Moss door Mario Testino’ hij laat het gebeuren. Ik zoen hem nog een laatste keer naast de uber op de Dam, stap in en trek de deur achter mij dicht. Dag miljonairszoon, met je ego nog groter dan je pik.

[ronnydeschepper]

Het hoekje van Opa Adhemar (109)

Beste F, het was toch bitter toen ik gisteren merkte dat er voor de woning hiernaast een vreemde auto stond, dat een onbekende enkele kleine meubelstukken binnendroeg en zo beslag legde op het huis. Op wat decennia lang jouw huis was. Onverwacht was het niet. Het is bijna een jaar sinds jij verdween naar zo’n woonzorgcentrum, een fraaie term voor iets waar ik met enige argwaan naar gluur. Bittere…

[gwoonmemes]

G'woon ijzig koud 😨 . . Tag je makker die het altijd koud heeft! . . Ja maten na een aantal dagen heerlijk Lente weer zijn we weer opgezadeld met Siberiche Oostelijke windvlagen! Gelukkig zitten we allemaal in quarantaine en merken we daar nagenoeg niets van! Lekker vanuit binnen gluren en turen naar die gure toestanden! . . #guur #buur #gluur #tuur #ijs #koud #ijzig #winter #maart #siberië #zuid #oost #noord #west #gwoon #memes #janlinders #boni #poiesz #deen (bij Siberië (Peel en Maas)) https://www.instagram.com/p/B99xa5jJcLN/?igshid=ojks9uey7yd6

[wordchanter]

5 Random Deities

Lumin the fae demigod of sunsets. They are associated with ostriches; the color fuchsia; and jades and topazs. They demand weekly worship and expect their followers to be tanners or herbalists. Followers of Lumin are cursed with the ability to sense when others are lying.

Thalagol the draconic demigod of farming. They are associated with malachites. They expect to be offerred regular sacrifices of food and require that followers renounce worldly possessions. Followers of Thalagol are burdened by the ability to bless trees.

Gluur-mu the frogkin goddess of summer and planing. They demand that followers renounce all other gods and demand that followers keep a puffin as a pet.

Mojek the tigerkin demigod of winter. They are associated with the colors amethyst and verdigris and sunstones and carnelians. They insist on receiving yearly prayers and demand that followers renounce worldly possessions.

Limenu the foxfolk demigod of pottery, sunsets, autumn and farming. They are associated with puffins, toads, yellowjackets, and salmons. They insist on receiving prayers several times throughout the day and insist on receiving regular prayers. Followers of Limenu are cursed with the ability to transform others into ducks.

[that-poet-person1437]

Horison

Hey guys, I finished writing a poem that is very close to my heart. It's about my experience driving through my home country, South Africa. The original version is written in my mother tongue, Afrikaans, and I wanted to upload it here. I'll upload a translated version as well. As you'll see, it's a lengthy poem!

Ek was hier, my tone tussen sand. Op die suidpunt van die wêreld is my naam gebrand. Vir oulaas my hare laat waai in die wind En Blouberg se strand in my hart toegebind. Kyk agtertoe en sien Tafelberg se kleed Van wolk en mis; die Duiwel se leed. Van Honk sit heelbo en rook vir sy lewe. In stryd met ou Satan, die bergpiek vergete. Vir die laaste tyd kleef die sout aan die lug. Sien landerye van plante van die soet wynvrug. Die berge daarom maak beurte om te trap. Die lande tussen klowe aanmekaargesit soos lap. Die pad word gelig tot by 'n groot berg se maag En ons skiet deur die tonnel wat daglig vervaag. Na minute se stil-eggo ry, so effens benoud, Skyn die son helderwit, alewig getroud. Berge smelt langs ons, maar kom tot 'n stop Soos die son stadig kruip tot die wêreld se top. Tussen dorre bossies lê Karoodorpie dou Pakkies van herinneringe wat liefde omvou. Wit wolke rol lui oor die oseaan van kleur, Van groen, geel, rooi, persgrys wat grense ignoreer. Die brekende branders vorm wit donsies gras. Die kragdrade volg en hou dop vanaf hul mas. Treinspore kom en gaan; rook die platteland deur. Verby plat grasse, bossies, sandgrond wat stof smeer. Mens loer vir berge oor die horison, en hulle loer terug, Berge wat sommer blouer is as lug. Wanneer mens stilhou, tril die voëltjies se geselsies En 'n eentandman vleg mandjies vir 'n geldjie. 'n Lang pad waar gedagtes wandel en oor rotse glip Deur spookdorpe se strate van ou teer en klip. Matjiesfontein sit vergete en verlate. Beaufort-Wes se balkonne fluister glorie vir die strate. Uniondale se spook bly 'n laggende euwel. Hanover se wit letters lê geskommel teen die heuwel. Teerpaaie breek weer oop tot 'n uitsig vir vliegtuie. Gekreukelde berge wys die merke van ou Aard se buie. Drie susters op hul trone, vir ewig vervloek Om ons verbygang aan te gluur en sterflikheid te soek. Geel gras word groen soos die reënstreke ruil In ons eindelose pad tot waar die wolkbronne skuil. Wit wolke in die lug die naaste sneeu wat ons kry So ver noord van Sutherland wat aan koue verkry. Bome word bondels word rye, nes die huise rondom, Voor die patroon weer tot gras plato's verdamp in die son. Die wolke is steeds in die verte vasgevang, Maar die bondel het gegroei in hul wol samegang. Hulle vorm donker klonte wat voor die son indryf, Maar as die die wolke oopmaak, sal 'n poel se knipoog wys. Die groen begin ryker word, en die blou gryser al, Dan sak die wolke neer asof hul uit die lug gaan val. Blou word pers terwyl die reën deur die verte sleep. Soos 'n nuwe dag kom die son om oor die vlakte te breek. Stowwerige veldbrand word geruik; dis buite seisoen. Meng rooi wit en swart met die blou geel en groen. My oë volg die klippies, word klippe, word wonings. Die huise groei groot en vorm stede vir konings. Die lyn in die verte het nou nader gekom, Die son wat ons gelei het nou net onder die horison. Sterre versamel helder en word ligte langs die straat. Die bome wat wild was, gaan nou mooi in lanings staat. Brûe oor riviere word nou brûe oor gryspad teer, Elk pad draai na eindpunt, as die einde ooit aankeer. Die roete word bekend, tyd en ruimte is nou tasbaar. Die son verdwyn op niet; hy weet sy werk is klaar. Die avonturiere betree hul woning, uiteindelik aangekom By hul eindpunt, hul huis, op die rand van die horison.

[lottedos]

Proloog

Zwart. Alles is zwart. Duisternis is het enigste dat ik zie. Wat is er aan de hand? Ben ik blind? Zijn de lichten uit? Ik voel mezelf bewegen. Hmm.. ik kan wel bewegen..? Ik trek mijn ogen zo wijd mogelijk open, maar mijn ogen ontvangen niets. Alleen duisternis. Ik stap langzaam vooruit. Stap voor stap. Ogen. Ogen staren mij aan. Twee blauwe gloeiende ogen. Met bange ogen staar ik terug. "Wat doe je?" De krakende stem komt van de glurende ogen. "H-huh?" "Draai je om." Voorzichtig draai ik me om en knijp mijn ogen vlug toe van het plotse licht. Als reflex van het plotse licht hou ik mijn armen voor me gezicht, om mijn ogen te beschermen van het felle witte licht. Waar komt dit licht vandaan? Nieuwsgierig gluur ik tussen mijn gespannen armen. Ik weet zeker dat er niet zoveel licht achter mij zat. Dat kan niet, dat zou ik toch opmerken? Geschrokken vliegen mijn ogen open en laat ik mijn armen zaken van het zicht dat ik voor mij zie: een reusachtig zwart (doorzichtig?) scherm met gloeiende witte omranding. Helemaal bovenaan op het scherm zie ik ook nog een eenzame kader ook met witte gloeiende omranding. Het lijkt wel net als iets dat je in een videogame zou zien. Het lijkt wel net een droom! Wacht.. is dit niet een droom? Maar het voelt zo echt..

In mijn ooghoek zie ik een donkere schaduw passeren en zich naast het scherm nestelen. "Dit, kind, is een save screen. Hoe jullie mensen dat ook noemen." Door de vlugge beweging en plotse geluid draai ik me vliegensvlug om naar de bron van het geluid. "Rustig! Het is ik maar! Je nieuwe beste vriend." "Wie ben jij?" Ik schrik van mijn eigen trillende stem. Rustig.. Er is hier niets dreigend. Alleen maar een groot eng pratend alien-wezen. Hmm.. Laat dan maar. "Wie of wat ik ben is niet belangrijk. Het enigste dat nu belangrijk is", met witte scherpe katachtige poten wijst het wezen naar mij, " is jij. "Ik?" "Hoor jij me niet goed of zo? Ja! jij!" Zegt het wegen met een spottende stem. Wat is er nu belangrijk aan mij? Niets! Hij heeft mij geen antwoorden! "Save screen? Is dat wat dat is? Bedoel je dan zoals in een game? "Ja! Net als een game.." Zachtjes laat het wezen een scherpe lach achter van zijn eigen woorden.

Wacht eens even.. Is dat niet hetzelfde wezen die ik zag voor ik hier opeens belandde? Ik begin me meer te concentreren op het uiterlijk van het bekende wezen. Hij is groot maar niet heel groot. Dezelfde grootte zoals dat van een grote hond, zou ik zeggen. Als hij op vier poten staat dan. Zijn vacht glanst fel wit nu dat het licht van de 'save screen' erop schijnt. Hij heeft ongewone lange smalle oren, bijna de lengte van de rest van zijn lichaam. Uit zijn smalle kop (hoofd?) steken twee kleine duivelse horens uit. Zijn snuit, small met twee blauwe gloeiende lichten die zijn zwarte lege ogen oplichten. Oeps. Hij- Heb ik net het geslacht van het wezen aangenomen? "Waar zit jij nu naar te staren? Nog nooit een redder in nood gezien?", zegt het wezen plots lachend. O-oeps! Zit ik nu echt al heel tijd als een maniak naar het te staren? Wat dom van mij! Vlug sleur ik mijn blik van het af en kijk ik de andere richting op. Stilletjes hoor ik het wezen giechelen van mijn plotse reactie. "U-uhm, neen? Uhh.. mag ik je iets vragen?" "Natuurlijk! Dat hoef je toch niet te vragen!" "Ben je een jongen of een meisje?"

...

Well, dat had ik dus beter niet gevraagd. "Wat denk je?" Voor het eerst ziet het wezen er ongeamuseerd uit. Ik voel me opeens veel te bang om die vraag te beantwoorden. Wat nu als ik het foute antwoord geef!! Ohh.. dat zou vreselijk beschamend zijn!! "Een jongen natuurlijk!!", begint het wezen voor dat ik maar kan antwoorden. "Dat is de domste vraag dat iemand mij ooit gevraagd heeft!! Waarom zou je zelfs twijfelen?!!" 'Dom' dat is precies hoe ik me nu voel.

Het wezen staart mij met strenge blik aan. "Laten we maar niet meer tijd verspillen." "Load" "Load?" Wat bedoelt hij daar nu mee? "Load." Langzaam steekt hij één van zijn scherpe poten uit naar het eenzame bovenste kader helemaal vanboven op het scherm dat nog steeds naast mij staat te gloeien.

Wil hij dat ik daar iets mee doe? Ik kan daar toch helemaal niet aan! Ik draai mijn blik weer naar de plek waar het wezen het laatst stond. Hij is.. weg? Inderdaad! Hij staat er niet meer! Is het door die domme vraag die ik stelde?? Ohh.. Ik had beter niets gezegd.. Ik heb nog zoveel vragen..

Langzaam zet ik een paar stappen dichter bij het gloeiend scherm. Twee lange draden die van bovenaf komen raken lichtjes de grond aan. Hoe heb ik die niet eerder opgemerkt? Ik staar naar boven, zoekend naar de bron van de twee draden. Ze hangen vast aan het kader. Het kader die ik moet 'loaden' volgens het wezen. Zachtjes trek ik aan het touw, bang om het te breken. "Trek harder" hoor ik iemand fluisteren in mijn oor. Te geobsedeerd in het touw om me af te vragen waar de stem vandaan komt, geef ik een harde ruk aan het touw. Het kader vliegt omlaag en staat nu recht voor mij. Er staan letters en cijfers op. "5/4/2019, file 1". Vijf April? Is dat niet de datum van vandaag? Langzaam laat ik mijn handen glijden over het gloeiende kader.

Alles begint te vervagen. W-wat? Ik kijk rond me heen, angst begint over mijn rug te kruipen. Wat gebeurt er? Het licht wordt donkerder, het vervaagt. Ik voel me vallen. Duisternis begint mij op te slokken. Donker, donkerder. Pijn. Mijn lichaam doet pijn. Pijn begint zich te verspreiden over mijn hele lichaam. Ik verdrink, in de duisternis.

"Maak je geen zorgen kleine vriend! Ik zal voor je zorgen. Ik zal je leven verbeteren. Ik zal je.. een tweede kans geven." De woorden echoën in mijn hoofd terwijl ik langzaam opnieuw verdwijn in de duisternis.

[peterpauldoodkorte]

stille

ik spioneer gevaar begluur de bedreiging beloer de beroerden ik bespied het onraad observeer de stouten de onverlaten slechterik ik verken en verspied naast onheil het risico ik gluur met mijn ogen of kijkers die staren ik blik zonder verblozen rond mij koekeloerend in het bezit en privé het doen bestuderend volg ik ook het laten van wie en wat ik zie door dat gade te slaan waar ik een kijkje…

[iemandzoalsik]

Keep your face to the sun - door Nancy

“Keep your face to the sunshine and you can never see the shadow.” ~ Helen Keller

Helen Keller was een Amerikaanse schrijfster uit de vorige eeuw die door een ziekte als baby al doof en blind werd. Het heeft haar nooit weerhouden om te leren communiceren via braille, liplezen en gebarentaal, de middelbare school succesvol af te ronden en cum laude af te studeren aan de kunstacademie. Bovendien leerde zij vijf talen. En dat in een tijd dat er van vrouwen niet heel veel verwacht werd op dat gebied. Eerlijk gezegd kende ik haar naam niet toen ik op zoek was naar een quote die paste bij hoe ik naar mijn dochter kijk. Maar zij verwoordt exact hoe ik altijd onze dochter beschrijf; als een zonnebloem die zich richt op waar de zon vandaan komt. Draait de zon, dan draait zij mee. De schaduwen achter zich ziet ze niet. Of ze vindt ze niet belangrijk. Die zon, daar draait het om. Een benijdenswaardige gave waar ik me van afvraag of ze ermee geboren is of dat ze die ontwikkeld heeft doordat ze moet leven met een beperking.

Bo werd geboren als prachtig meisje met de zeldzame en vervelende spieraandoening, Arthrogryposis Multiplex Congenita. Ze lag erbij als een kleine Boeddha; haar beentjes vast in kleermakerszit. Haar armen kon ze niet buigen. Zowel haar enkels als haar polsen waren gedraaid en zaten vast. En daar boven zat een stralend gezichtje met stralende ogen. Ze had er zin in, dat kon je zien. En wat er ook gebeurde, Bo heeft er altijd zin in. Als baby die net kon zitten zat ze op het aanrecht bij me als ik aan het koken was. Zij speelde met een hompje klei. Kruipen kon ze niet, dus ze zat veilig bij mij op het aanrecht. Ik kook, zij kleit. Het leven was simpel. En altijd met dat intens blije snoetje. Alsof er geen vuiltje aan de lucht is.

Toen ze groter werd wilde ze zich natuurlijk ook verplaatsen. Als peuter hopte ze over de grond op haar billen, haar beentjes nog steeds in kleermakerszit. Ze klom op de bank en in de zandbak. Als kleuter liep ze op haar knieën. Haar benen iets minder verkrampt maar nog steeds niet verder te strekken dan 90 graden. Inmiddels was ze een stuk sterker geworden in haar rug en haar armen. Aan de gymles op school deed ze "gewoon" mee, op haar manier. De juf bedacht allemaal mooie oefeningen voor Bo zodat ze maximaal kon genieten van bewegen, want dat wilde ze graag. Met haar rolstoel racet ze op vakantie met een bloedstollende snelheid van heuvels af. Haar broertje rent er naast en moet moeite doen haar bij te houden. Ik gluur door de spleetjes van mijn ogen en met een bonkend hard of het wel goed gaat. Het gaat goed. En weer die stralende glimlach.

Op haar geboortekaartje stonden al zonnebloemen. Alsof we het al wisten. Inmiddels is de zonnebloem haar trademark. Als ik een veld vol zonnebloemen zie denk ik aan Bo. Ik word blij van zonnebloemen, en van Bo. Het is heerlijk om mee te deinen op haar optimisme, haar vrolijkheid, haar positieve instelling bij alles. Haar glas is nooit half leeg. Ze ziet in alles mogelijkheden. Ze wilde op theater, en ze ging op theater. De dansstukken doet ze mee, en samen met haar dans juf past ze haar danspasjes aan zodat ze onderdeel is van de groep. Ze wilde op voetbal, en drie jaar lang heeft ze meegetraind met de meiden uit haar klas. Tijdens wedstrijden was ze hulpcoach. Ze wilde op judo net als haar broer, en ze heeft een paar jaar met plezier gejudo'd. Ze vindt wintersport geweldig en dus gaat ze mee in haar eigen zit-ski. De dag is niet compleet als Bo er niet bij is in de sneeuw. Bij hevige sneeuwstormen blijft zij een dagje thuis met opa en oma. Maar dan missen we haar vrolijke commentaar en eindeloze dance tracks op haar telefoon tijdens de lunch. Toen ze naar de middelbare school ging vorig jaar wilde ze dolgraag zichzelf kunnen verplaatsen zoals haar klasgenoten dat doen op de fiets. Maandenlang hebben we ons huiswerk gedaan en een oplossing gevonden. Ze rijdt nu Amsterdam rond op haar prachtige elektrische driewielscooter, regelmatig gespot door vriendinnen van mij die in Amsterdam werken. Het leven is een feestje. En anders hangt ze zelf de slingers wel op.

Maar de zomervakantie is weer in aantocht. Elk jaar weer voel ik die pijnlijke steek in mijn buik tijdens de zomervakantie. De zomervakantie is meedogenloos. Dan is het voor Bo moeilijker om oplossingen te bedenken waardoor ze mee kan (doen). En ik weet het soms ook niet. Ik kan haar niet meer tillen op mijn rug zoals ik jaren gedaan heb tijdens bergwandelingen of op het strand. Dus nu sjouwen en sjorren we met haar rolstoel door het zand, hobbelen we trappen af omdat er geen rolstoel pad is gemaakt, of lachen we om de knullige sanitaire voorzieningen voor gehandicapten waarbij het douchebankje niet onder de douchekop is geplaatst. Maar soms huil ik zachtjes achter mijn zonnebril als ik mijn dochter haar uiterste best zie doen om te doen wat ze graag wil op vakantie. En als het dan niet lukt. Of dat ze meer hulp nodig heeft dan haar lief is. Dan vinden we het samen even heel erg moeilijk om in die zon te blijven kijken en draaien we alle vrolijkheid op de dansvloer, op het strand of in het klim bos even de rug toe en zien soms toch heel even die schaduw. Heel even wordt ze dan boos. En heel soms huilt ze van boosheid, of van verdriet. Dat het haar niet lukt om die schaduw te ontwijken. En dan kijken we hem samen recht in de ogen. En dat blijft pijn doen. Ook na 13 jaar.

[ilovetheater-nl]

GLUUR; gluren bij de buren kan best spannend zijn.

GLUUR; gluren bij de buren kan best spannend zijn.

Recensie: Mieke van der Raay GLUUR Live is een voyeuristische theaterbeleving, waarin je tussen de gordijnen door bij de buren naar binnen gluurt. Heb je je ooit wel eens afgevraagd wat zich daadwerkelijk afspeelt bij de buren? Wat er gebeurd wanneer je vreemde en rare geluiden hoort of geschuifel met de meubels? Wat zou het eens leuk zijn als je stiekem mee zou mogen kijken. Misschien kom je…

[jurjenkvanderhoek]

ELIANE GERRITS VLIEGT ALS EEN VRIJE VOGEL DOOR HAAR WERELD

Ze heeft een lange staat van dienst. Al. Wanneer ik haar werk online ontdek. Ze duikt op bij mijn vrienden op Facebook. En krijg ik daar geen genoeg van het werk, bezoek ik haar website voor een uitgebreide portfolio. “I draw” is haar enige biografie. Eliane Gerrits is illustrator. Academisch geschoold. Tekent onder meer voor NRC, heeft een lange lijst aan opdrachtgevers, illustreert boeken, geeft workshops tekenen en tekent live cartoons tijdens bedrijfsevenementen. Allemaal op bestelling, tekenen naar de lijnen van een ander.

Nog, na al die jaren van het hanteren van potlood en pen – maar vooral het gum, schrijft ze vertwijfeld: “wat is goeie tekeningen maken moeilijk!”. Je weet het als je er één ziet, geeft ze zelf het antwoord. Want ik reageer op haar wanhoop met de vraag wat een goede tekening is. Het contact is gelegd.

Haar uitgave bij De Zwaluw is niet voor niets getiteld “de Vrije Eliane”. In dit rijk geïllustreerde boekje is ze haar eigen opdrachtgever. Kan te werk gaan zoals zij zelf wil. Er zijn geen richtlijnen of kaders meer, er is alleen haar eigen kritisch oog.

De tekeningen van Gerrits zijn schetsen van het leven. Zijn telkens treffende registraties van haar omgeving, die daardoor de mijne is geworden. Zij opent deuren die ik gesloten wil houden, om het muffe eens lekker te laten doortochten. Het privédomein, mijn ik, het haar, ze laat binnen kijken. Waarom zo angstvallig, gooi die deuren open lijkt ze te zeggen. Laat de wereld binnen, er is zoveel te bekijken want dit ben ik.

In dit werk, naar eigen maatstaf en goeddunken opgezet, geeft Eliane zich letterlijk bloot. Haar getekende alter ego is niet gekleed en beschouwt de wereld zonder gêne. Ze is niet zo bescheiden zichzelf te becommentariëren. Haalt haar ik niet omhoog, geen op de borstklopperij, maar juist rekenschap gevend van eigen tekortkomingen. In een wereld die uitkijkt op de krioelende mierenhoop van de grote stad die Amsterdam is, haar woonplaats. De metropool waar alles schijnt te gebeuren en waar dat alles vastgelegd moet worden.

Met zelfspot toont ze haar eigen wereld, een hoge kamer met kasten vol boeken, huizenhoge ramen en legio kunst aan de muur. Een badkamer vol was, spuitbussen en opmaakpotjes, waar zij vol vermoeide moed is neergestreken op het toilet – een slipje op de enkels. Dat is een uitzonderlijk detail, want overal op elke tekening zie ik geen kledingstuk aan haar naakte figuur. Hoewel ze in een enkel werk, waar ze spiegelt in een raam tegen een duistere stad, in trui achter haar laptop zit. Ik vraag mezelf af: ben ik binnen en zie haar spiegelbeeld als het mijne of sta ik buiten en gluur haar kamer in – Eliane kijkt verstoord op van haar werk.

Uiterst gedetailleerd schetst ze de gebeurtenis. Kijkplaten zijn het, er valt veel te zien. Het is er druk tussen de kaders, geen klare lijn maar wel duidelijke taal. Wanneer ik met het boek op de knieën de tijd neem de bladzijden door te bladeren, de pennenstreken te volgen, de situatie in ogenschouw te nemen, ontdek ik een wereld van herkenning. Een overvolle winkelstraat, de zwijgende meerderheid in de bus, een overmatig groen en vrolijk park. En overal verschijnt haar figuur bloot in beeld. Ze legt de onnodige ballast af en blijft bij haar basis. Op platen is haar ego zelfs in duplo, triplo, quadrupel of zelfs multipel. In het park verschijnt de blote Eliane overal waar je ze niet verwacht: tel eens hoeveel lijfjes je ziet.

De vrije Eliane is niets verhullend, alles komt open en bloot voor de dag en het voetlicht. Met een glimlach, een grimlach en hier en daar hoor ik een schaterlach. Ze lijkt geen moeite te hebben een goeie tekening te maken. Ik kom ze in het boekje meerdere keren tegen. Hoewel ze in technisch opzicht tekortschiet overtreft de kunst om verhalen te zien in alles en het verbeelden daarvan dit ruimschoots. De ingekleurde zelfportretten in het hart stralen me toe. Door het kaft kan ik haar trekken volop leren kennen. Een ironische blik, de wereld vrolijk inkijkend. De Vrije Eliane, vrij als een vogel in haar eigen opdrachten.

Monografie “De Vrije Eliane”, tekeningen van Eliane Gerrits met een voorwoord van Alex de Vries. Uitgeverij De Zwaluw, 2020.

[donkerziel]

Vandaag ging ik even buiten na een lange productieve studiedag.

Het is de eerste herfst dat ik niet depressief ben.

Het klinkt best gek in mijn hoofd terwijl ik dit uittype.

De serotonine stroomde als een raket door mijn immuunsysteem terwijl ik de drie paarden rechtover mijn deur een aaitje gaf.

Gepopte kastanjes, openhaard vuurtjes en de warmte in de knusse huisjes die je door gleufjes ziet.

ik gluur naar de lucht en ondertussen heb ik al een rode blos op mijn twee kaken.

de zachte herfst wind en het harde geschreeuw van lamb of god door mijn oren.

Wat kan gelukkig zijn simpel zijn soms.

[thuiskomen-blog]

100m

Op de tippen van mijn tenen gluur ik door een raam waar ik nog nooit eerder was, gefascineerd over hoe ieder raam in dezelfde stad een ander verhaal zal vertellen