#gelachen

[dutchjan]

April 10, 2023

[dontthinkitsknowledge]

Ik heb per ongeluk een leerling die ongeveer 5 woorden Nederlands spreekt het woord ‘houdoe’ geleerd. We wonen in de randstad :/

[uitzinnigmp3]

'waarom speel ik dit spel zo eerlijk' BRO HAHAHHAHAHAH

[capisback]

"Ik ben in bad geweest met Bernard zijn mama" LMFAOOOOO WHAT

[naturallyadventured]

jolijnpelgrum.nl

Afgelopen weekend deed ik voor het eerst een naaktshoot met een vriendin. Het was bevrijdend. Spannend ook en hilarisch. Wat hebben we gelachen. We waren met z'n drietjes voor een paar nachtjes in de bossen zonder wifi en 4g. Cacao, zingen, ceremonies, lange wandelingen, kletsen en dus een naaktshoot. ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ Het voelde heel helend om zo bloot samen te zijn. Veilig, vrij, open, natuurlijk en sensueel. Ik besefte me hoe vaak ik me ook omgedraaid heb al ik me omkleedde bij vriendinnen. Hoeveel schaamte ik heb gevoeld op bloot zijn bij andere vrouwen. ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ Het raakte me ook wat een diepe verbinding er ontstaat als je wél je kleren uittrekt. Dat je elkaar kunt aanraken, knuffelen en sensueel met elkaar kunt zijn zonder dat het seksueel is. En zelfs als dat het is dat het veilig is. ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀ Ik voel een stroom energie in mijn buik als ik zie dat deze beweging steeds sterker wordt. Sisterhood, elkaar als vrouwen 100% supporten, contact maken met onze baarmoeders, onze cyclus eren, samenkomen in ceremonies. Ik weet dat we aan het begin staan maar dit gaat alleen maar groeien. We gaan voelen dat onze vrouwelijke energie onze kracht is. We gaan voelen dat we geen man hoeven te zijn om waardig te zijn. Dat we gelijkwaardig zijn maar niet hetzelfde. En dat inzicht zal onze levens in bloei zetten. 🌺💦🔥

[elisadhondt]

Dag 3 jungle trekking part one

Deze ochtend om 9u vertrokken vanuit bukit lawang, vol gespoten met muggenspray ook op de sokken tegen de leeches (bloedzuigers) en met 3 rugzakken met elk 1,5l water , vergezeld door 1 ranger en een helper. de eerste uren kwamen we nog geregeld grote groepen dagjestoeristen tegen en al gauw zagen we een eerste orang oetan, hoog in de bomen. In totaal 6,5 u onderweg in een verzengende hitte, kletsnat van t zweet, bergop en bergaf. Geregelde stops waar we lekker fruit kregen aangeboden (ramboetan, ananas, passiefruit, watermeloen) heerlijk! Lunch in een banananblad met pindarijst, kroepoek komkommer en tomaat, en plots op lunchplek spotte de gids een mama en 2 kindjes (1 en 6j ong) orang oetan. Ze kwamen tot op een meter of 3 boven en voor ons, ongelofelijk, Amazing en breathtaking. Nog 10000 ong in de wereld , alleen in Noord Sumatra waarvan 6000 in het nationaal park gunung Leuser waar we nu ziijn. Ook longtail en pigtail monkeys gezien , een reuze fazant en een rhino toekan. Hoe dieper ik de jungle hoe schuwer. De dieren. Lastige tocht met zeer steile klims en gevaarlijke afdalingen, gelukkig konden we ons af en toe aan een liaan of touw vasthouden. Dappere meiden, om het uur losten ze elkaar af om de rugzak te dragen, goed getimed. En dan hoorden we de rivier en zagen we de tenten: zeer primitief: 2 muskietennetten met elk 2 matrassen in een grote legerachtige tent en ongeveer 8 andere toeristen en 10 lokalen. Aankomst 14u30. Thee en koffie en koekjes geserveerd in tin servies (zoals in de Tarn toen ik klein was) , smaakte heerlijk. Alixe en ik snel in de 20gr warme rivier, heeelijk op af te koelen en op temperatuur te komen. Dan na een uurtje of 2 ook Helena er in. Jammer genoeg gaan kaarten mee, en geen alcohol of cola te verkrijgen en geen stoel te bespeuren… om den duur een stijf gat en om 18u15 diner: tofu, seitan, gele groente urry, rijst, soort rösti van patat, en kip met kaka smurrie (soort kaneel pasta) zalig lekker : een 8,5/10 beste eten tot nog toe!! Nog een kikker gespot (Helena) en een giftige slang (Alice) waar de gidsen ook bang van waren! Met de meiden samen met komplamp naar t toilet (een echt, maar zonder sas)

WoordSpelletjes gedaan en veel gelachen. Om 20u in bed net voor de giga regenbui. Zonder tanden poetsen want dat zagen we niet meer zitten…

Intense dag geweest en veel grenzen verlegd (nog nooit zo n inspanning gedaan in die hitte) morgen terug naar boven (2 a 3 u stappen) en dan met tubing op de rivier (luckas zonder zwembroek)

[uiltjesklas]

Wij mochten vandaag van Juf Laura een heel speciaal boek lenen. Het was een boek zonder tekeningen 😜 wat hebben wij gelachen😀

[devosopmaandag]

Hoe ironie opeens teder en ontroerend werd

Ik kan me niet herinneren ooit gelachen te hebben bij de laatste zin van een roman – en ik las er veel in mijn leven. Hoe dichter het einde van het boek naderde, hoe meer ik speculeerde over de afloop. Het is een zuivere roman, want ik volg weduwnaar Sy Baumgartner als een onzichtbare schaduw, en tegelijkertijd heb ik me in zijn hoofd genesteld.

Als dat geen klassieke roman is!

Op een stralende septemberdag zet Baumgartner zich tussen het terras en de kornoelje behaaglijk in een tuinstoel. “Hij ademt rustig in en weer uit. In en weer uit, zuigt de lucht door zijn neusgaten naar binnen en blaast die door zijn half geopende mond weer naar buiten, en dan, na een seconde of twintig, laat hij zijn herinneringen komen.”

Ik dacht: dat is een elegante overgang van de schrijver om een ander register op te kunnen trekken!

Een aantal keren breekt hij zijn gedachtenstroom af en blikt omhoog. Hij zoekt een betere stoel, maar gaat weer in de oude zitten, “ langzaam en nauwgezet ademhalend terwijl hij zich afvraagt waar zijn gedachten hem nu weer zullen voeren. [–] En opeens herinnert hij zich zich weer zijn reis naar Oekraïne van twee jaar geleden, een dag die hij zoekbracht in het stadje waar zijn grootvader was geboren.”

Hé, maar die grootvader heet Auster!

Baumgartner staat op en begint aan een verslag van zijn tocht naar Ivano-Frankvisk op 21 september 2017 en het verbazingwekkende verhaal dat een rabbijn hem daar vertelde.

Aha, een verhaal in een verhaal, ook heel klassiek, en natuurlijk in een andere bladspiegel.

Dan is er dat einde van het boek. In rusteloze afwachting van de komst van iemand besluit Baumgartner een eind buiten de stad te gaan rijden. Hij komt in landelijk gebied terecht, krijgt een bijna botsing met een hert. Bij een volgend hert gooit hij het stuur om en knalt tegen een boom. Met een bloedende, maar pijnloze hoofdwond stapt hij uit de auto en besluit naar een huis te lopen. Dan lees ik de laatste twee regels van het boek: “En zo, met de wind in zijn gezicht en het bloed dat nog uit de snee in zijn voorhoofd druppelt, gaat onze held op zoek naar hulp. En als hij bij het eerste huis komt en aanklopt, begint het laatste hoofdstuk uit het levensboek van S.T. Baumgartner.”

'Held', 'levensboek'? Ik schoot in de lach. Maar wacht eens, was niet de schrijver ernstig ziek, en zou dit misschien niet zijn laatste boek kunnen zijn? Opeens krijgt die ironie iets teders en ontroerends. Ik dacht terug aan het allereerste boek van de schrijver, dat ik vijfendertig jaar geleden las en dat zo'n diepe indruk op mij maakte: 'Het spinsel van de eenzaamheid'.

Ik hield als lezer Sy Baumgartner even gezelschap in zijn eenzaamheid. Nu denk ik aan zijn schepper.

* 'Baumgartner'| Paul Auster | vertaling Ronald Vlek | Uitegeverij De Bezige Bij 2023

[peecee-columns]

Weinig erkenning eindexamenleerlingen

Op 27 februari 2020 werd de eerste coronabesmetting in Nederland geregistreerd. Het Journaal zond destijds beelden uit van een hermetisch afgesloten woning, ergens in Brabant. Achteraf bleek dat er eind januari al tientallen mensen aan corona gerelateerde klachten hadden ontwikkeld. Zij testten later in februari dan ook alsnog positief. Iets meer dan drie jaar later, op 10 maart 2023 om precies te zijn, werd via de Rijksoverheid bekendgemaakt dat het kabinet, op advies van het OMT, had besloten dat alle coronarestricties konden komen te vervallen. Momenteel zijn we met z’n allen blijkbaar in een zogeheten endemische fase aangekomen, waarin het virus nog wel rondgaat, maar waarbij de meeste mensen de ziekte hebben doorgemaakt of zijn gevaccineerd. Covid-19 lijkt vanaf nu niet meer tot grote maatschappelijke en economische problemen te leiden, al wordt er wel nog een beroep gedaan op ieders gezond verstand om eventuele besmettingen te voorkomen. Deze regels zijn inmiddels alom bekend, maar worden nog maar weinig nageleefd.

De pandemie heeft bij veel mensen diepe sporen achtergelaten. Op lichamelijk en mentaal gebied. De gevolgen ervan zijn dan ook nog niet voorbij en vergeten. Maar daar lijkt onderwijsminister Dennis Wiersma geen boodschap aan te hebben. Hij schreef in november van vorig jaar al aan de Tweede Kamer dat na drie jaar van diverse aanpassingen de examenperiode dit schooljaar weer zo goed als hetzelfde zal zijn als voor corona. Waar in 2020, net na de uitbraak van de pandemie en ten tijde van de eerste lockdown, de eindexamens in het voortgezet onderwijs zelfs helemaal niet doorgingen en in de daaropvolgende jaren een aantal welkome versoepelingen werden gehanteerd, zal dit schooljaar alleen het tweede tijdvak verlengd worden van vier naar tien dagen. Dit betekent concreet dat er onder andere geen zogeheten ‘duimregeling’ meer gehanteerd zal worden, waarbij de leerling een ‘duim’ mocht leggen op een onvoldoende om zo alsnog te kunnen slagen. En ook zal er dit jaar, naast het eerste en tweede tijdvak, geen derde tijdvak meer plaatsvinden, waarin herexamens afgenomen kunnen worden.    

Wat we ons moeten realiseren is dat de lichting die nu de eindexamens zal gaan maken, maar liefst drie jaar te maken heeft gehad met onderbroken leerjaren, voorzien van enkele lockdowns, minimaal zes volledige maanden online lessen volgen en weinig échte sociale interactie. Daarnaast speelden zaken als ziekte, onzekerheid en angst over het virus en wat de toekomst zou gaan brengen mee ten tijde van een groot gedeelte van hun ontwikkeling. Bedenk daarbij dat een leerling die nu vijftien jaar is, maar liefst een vijfde van zijn of haar leven te maken heeft gehad met de coronaperikelen en iemand van achttien jaar een zesde deel. Dit zijn feiten die niet moeten worden onderschat.

‘Soms, als ik aan die periode terugdenk, roept dat emoties op van angst en verdriet’, vertelde de nu twintigjarige Sanne Daniëlle onlangs in dagblad Trouw. Ze geeft aan dat met name de tweede lockdown haar op een mentaal dieptepunt bracht, waarin ze naar eigen zeggen ‘meer tranen liet dan dat ze heeft gelachen’. Ze is niet de enige. In een onderzoek van het RIVM gaf 45% van de jongeren aan zich vaak eenzaam te voelen en had bijna 35% last van depressieve gevoelens. Dat zijn cijfers die de hoogspanning rondom het voorbereiden en het maken van de examens niet op een positieve manier zullen beïnvloeden. Iets meer coulance, bijvoorbeeld in het aanbieden van een extra herkansing, was dan ook op z’n plaats geweest om ook de examenlichting van dít jaar enigszins tegemoet te komen. Het zou een stukje erkenning geven aan een bijzonder lastige periode, waarin het leven zo goed als stilstond maar de wereld wel gewoon doordraaide.      

[geertjerrr]

en tuurlijk mag daarmee gelachen worden hé en al zeker als ge zat zijt en zeker door de jeugd. Meid zegt altijd dat moest die jeugd 40-50 jaar zijn hé.. ze anders zouden reageren, ze dan al wat gezien en gelezen hebben. ik ben Drees niet..

[walkingclosetogether-blog]

Speciaal voor jou, mijn dierbare vriend!

Vandaag vieren we deze bijzondere dag, want het is jouw geboortedag. Daarom, lieve vriend voor jou dit gedicht:

Een lieve vriend zoals jij maakte mijn wereld de laatste jaren zo plezierig, fijn en draaglijk.

We hebben samen gelachen, gewandeld, en veel gedeeld.....Jouw warmte, je zachtheid en je grqpjes hebben de pijntjes van het leven vaak geheeld

Door bossen en velden, in regen, zon en wind. Elke stap gezet met jou maakte mij zo blij als een kind.

Jouw mooie jij, zo prachtig en zo puur. Een vriendschap met jou was en is mijn mooiste avontuur.

Ik wens je geluk, gezondheid en zo ontzettend veel meer. Dat jouw hart maar mag stralen, keer op keer.

Dank voor wie je bent mijn liefste vriend....

Van harte gefeliciteerd 🥳😘

[evmke]

Schrijfopdracht 3 - Creatief schrijven

Opdracht van Emiel Copini

Taak: Een oefening in narratief schrijven. Zet je verbeelding in en neem de lezer mee in een verhaalwereld. Maak het thema waar het je om gaat invoelbaar. Bedenk ook hier welke schrijfstijl je passend vindt en zorg dat je lezer meegenomen wordt en de situatie voor zich gaat zien.

Uitwerking: VAST

Het is koud, als ze haar ogen opent ziet ze wazig. De condens op de ramen zorgt voor toebel zicht. Met de muis van haar hand veegt ze de druppels weg. Dan glijdt ze met haar vochtige hand langs het dekbed, staat op en opent het raam. Koude lucht stroomt de kamer binnen, alsof de entree gratis is. Haar huid vormt kippenvel op haar borst en bovenarmen. Ze pakt de badjas die ze gister van haar lijf heeft laten vallen en vouwt die om haar lichaam. Haar blote voeten plakken aan de grond. Dan gaat ze zitten aan de keukentafel. Zo kan ze precies bij de waterkoker, een open pakje crackers en pindakaaspot. Met haar wijsvinger haalt ze een lik eruit, stopt deze in haar mond en duwt er een slof geworden cracker bij. Ondertussen doet de steeds luider wordende waterkoker zijn best haar gedachtestroom te verdoven.

Ze kijkt om zich heen, de kamer is rommelig. Half natte handdoeken hangen te drogen aan de stoelen, hoopjes kleding op de grond, lege drinkpakken naast de tafel en wat afgestorven bladeren naast de pannenkoeken plant.

Ze kan zich niet herinneren wanneer ze voor het laatst heeft gelachen. Echt gelachen, zo hardop met blote tanden en geluid. Ze probeert te glimlachen, maar voelt dan de droge pindakaas langs haar tanden en bovenlip, ze verslikt zich. Met haar vingers smeert ze de uitgehoeste pindakaas-cracker-speeksel-smurrie van het keukenblad en aan haar badjas. Dan zinkt ze weg in haar gedachtes.

Ze herinnert zichzelf dansend in deze kamer, deze badjas. Het is warm, heet. Hij danst met haar mee. Ze hoort gelach, muziek, ziet handen op en onder de badjas. De kaarsjes in de vensterbank zijn de enige lichtbronnen. De klok hoeft niet zichtbaar, deze is niet nodig. Ze dansen zo lang totdat ze uitgeput op het bed ploffen. Kaarsvet druipt op de grond, de lichtjes van de stad worden uitgeschoven met het gordijn.

Ze schikt van het afslaan van de waterkoker, haar gezicht blijkt vochtig. Ze likt langs haar lippen en proeft haar licht zoute tranen. Haar gedachtes brengen haar naar plekken waar haar lichaam op reageert. Met haar mouw veegt ze ruw haar wangen droog, schenkt heet water in een glas en zonder er een theezakje in de doen neemt ze deze mee naar haar bed. Ze gaat zitten. kijkt naar de stad, haar ogen waren opgehouden met huilen, maar als ze het gesmolten kaarsvet langs de vensterbank ziet komen ze weer.

/

Inspiratie:

Het gegeven dat je emoties neurologisch gezien maar 90 seconden duren, alles wat je daarna ervaart zijn gevoelens en heb je onder controle.  Theorie van Jill Bolte Talor: The 90 second rule.

Robinson B., (26-04-2020), the 90 second rule builds self control, psychology today, (geraadpleegd op 03-10-2024), https://www.psychologytoday.com/ca/blog/the-right-mindset/202004/the-90-second-rule-builds-self-control

[witchof-mind]

Zomer 2024

-

De zomer begon als een droom, een vlucht, onder de zon leek alles zo licht, zo zacht. De nachten vol passie, de dagen in roes, ging ik steeds verder, alsof ik niets meer koos. Ik liet me meesleuren in elke golf van vuur.

Verloor mezelf steeds meer, het was zo onstuimig, zo puur.

Ik heb gelachen, gehuild, zo hard gevlogen maar onder die glimlach lag iets gebroken.

Elke slok, elke pil, een vlucht voor de pijn, zodat ik niet alleen hoefde te zijn.

Met de duisternis die fluistert in mijn oor..

Me herinnerend aan alles wat ik verloor.

Het afgelopen weekend was de klap te groot, de achtbaan stortte in, mijn hoofd vol lood. Ik kijk in de spiegel en weet niet wie ik zie, een vreemdeling, verloren in een valse fantasie.

Het wordt tijd om mezelf terug te vinden, de roes achter me te laten, mijn wonden te verbinden. Want diep van binnen wil ik niet meer vluchten maar leren om de duisternis zelf te duchten.

Ik wil opstaan uit deze storm,

De rust weer voelen, het leven in vorm. Het wordt tijd dat ik mijn hart weer herstel, niet langer verdwijn, maar mezelf herpak, mezelf vertel:

Ik ben het waard om weer heel te zijn, en niet langer gevangen in een eindeloze pijn.

[reneleijen]

Door AI-vertaalde speeches van Hitler gaan viral

Wat hebben we gelachen, om de Hitler-memes uit Der Untergang. ‘Ik wil bowlen’, roept hij in een klassieker van LuckyTV. Er kwam zelfs een heus kanaal met al die parodieën. Maar met AI worden nu échte toespraken van Hitler ‘vertaald’. En die gaan viraal, waar anders dan op TikTok. Ze krijgen miljoenen views, telde The New York Post. De filmpjes, veelal bekeken door jongeren zonder enig historisch…

[jurjenkvanderhoek]

GEZICHTEN EN GEDICHTEN OVER WATER IN WOORD EN BEELD

Water. Het is overal, om ons heen, in ons. Het heeft kracht, water, aantrekkingskracht. Het geeft kracht, om te leven. Het is niet grijpbaar en onbegrijpelijk. Het vloeit. Als stof tussen de vingers. Het is zichtbaar, water. Maar geeft geen houvast. Het wateroppervlak draagt niet. Het slokt op, de diepte trekt. De vloer is plafond tegelijk. Onder nul is het voelbaar. Draagt het water. Boven honderd verdwijnt het in de atmosfeer. Vergast het water, vervluchtigt. Het heeft geen geur en kleur. Levend water. Het is om ons, het is ons.

We klagen wanneer teveel van boven komt. We klagen wanneer te weinig van boven komt. Kunnen er in wentelen, het tot ons nemen. Het verkwikt, het laaft en reinigt. De wereld spiegelt erin. Reflectie als selfie. Mijn hand door het dynamisch gladde vlak grijpt in het niets en laat de beeltenis verdwijnen. Water geeft leven en kan het opslokken. Water is onbereikbaar. Het is magisch, mysterieus en magnetisch. Water is paradoxaal. Trekt aan en stoot af. Geeft vertier en verdriet. Langs de oever wordt gelachen en gehuild. Water bepaalt leven. “En God scheidde de wateren, de tweede dag.”

Jan Toorop, Zee, 1899, Kröller-Müller Museum Otterlo

Geen wonder dat het kunstenaars beweegt water als onderwerp te nemen. Het inspireert. Schilders, tekenaars, zelfs beeldhouwers wijden er hun werk aan. Dichters, schrijvers en muzikanten zetten water op papier. Componisten laten noten kabbelen en orkesten stromen. Filmers en fotografen nemen water voor hun lens. De creatieve geest laat ons recreatief genieten. En wij, wij vleien ons op het strand en kijken uit over zee, het watervlak waaraan geen einde lijkt te komen. Zitten op de oever aan het water of springen er lustig vanaf en vrolijk erin.

In beeld neemt water een vaste vorm aan. In woord blijft water vluchtig en treft de emotie. Dat wijst het boek “Aan ’t water” uit. Een publicatie van Uitgeverij Thoth in samenwerking met Museum MORE, waarin 100 watergedichten 100 watergezichten begeleiden. Ofwel waarin 100 watergezichten 100 watergedichten illustreren. De woorden zijn evenwel niet opgeschreven naar aanleiding van de beelden. De beelden geven geen commentaar op de woorden. Maar op een moment passen ze bij en sluiten op elkaar aan.

Co Breman, De IJssel, 1908, particuliere collectie

De beelden zijn langs of op het water gemaakt. Als voorbijganger beschouw ik het. Zit op de oever, loop over de brug, laat me vervoeren door een boot of het veer. Heen en weer. De kunstenaar laat het zich allemaal aanzien en geeft commentaar. Ik kan ervan genieten, de realiteit verbeeldt door potlood of penseel. Impressies en expressies, portretten van het landschap en de mensen daarin. Altijd gerelateerd tot het water. Gefigureerd naar de werkelijkheid, maar nergens versimpeld tot abstractie.

Voor bovenzinnelijke indrukken spel ik de woorden, ga de zinnen met mijn vinger langs de regels, lees ik de gedichten nauwkeurig zoals ik de beelden met de ogen betast. Het water versimpelt zich niet in de poëzie, het verbeeldt zich juist meer welsprekend in de taal. Het beeld is er, grijpbaar, wel in de geest en met de gedachte van de kunstenaar. De taal draagt de realiteit tot emotionele hoogten en gevoelvolle diepten. De taal maakt het beeld meer zichtbaar, niet zoals het zich voordoet maar op de manier dat het aanvoelt.

Marian Plug, Vijver, 2003, Museum Lakenhal Leiden

Lyrisch boven episch met een dosis dramatiek. Tevens merk ik humor in de gedichten. Tref ik lichte verzen met een glimlach en zware teksten met een grimlach. De dichter neemt het water op de korrel en daarbij meteen de wereld en de mens daarin. Persoonlijke beschrijvingen en afstandelijke commentaren. Een verhalend moment, een sprekend ogenblik. Water stroomt door de uitgave “Aan ’t water”. Het is een ode aan het water, een lofdicht in beeldspraak. Voorstellingen als metafoor van de beleving.

De samenstellers hebben uit het omvangrijke archief van de literatuur en de beeldende kunst deze bloemlezing opgediept. Oude meesters en jonge talenten, en alles wat daaraan aan creatieve geesten tussen zit. In beelden en gezichten van Jan Toorop, Theo van Doesburg en Piet Mondriaan tot Christiaan Kuitwaard, Siemen Dijkstra en Wendelien Schönfeld via Leo Gestel, Willem Hussem en Rein Dool. Ze durven het allemaal aan het water als lijdend onderwerp te nemen en op een eigen manier uit te diepen en op te scheppen.

Ferdinand Erfmann, Liggende baadsters, 1952, Bonnefanten Museum Maastricht

Tussen de dichters vind ik klassiekers als Constantijn Huygens, Nicolaas Beets en J. Slauerhoff. Maar ook Toon Tellegen, Rutger Kopland en Judith Herzberg. Mij onbekende poëten die herkenbare regels schreven, waartegen ik mijn gevoel kan plaatsen en die sluiten aan mijn ervaring. En de humor van Drs.P, Wim de Vries en Micha Hamel. Het maakt de uitgave tot een verfrissend boek om mee te nemen voor een verpozen in een strandstoel met uitzicht op zee, zittend op een bank langs de vijver in het park, een zoel terras pikkend langs het water achter een fijn glas bubbels. Proost! (hoewel “Aan ’t water” niet gaat over dat vocht)

Aan ’t water, 100 watergedichten en 100 watergezichten. Samengesteld door Boudewijn Bakker, Helmi Goudswaard en Nicolaas Matsier. De publicatie verscheen tegelijk met de tentoonstelling Aan ’t water in Museum MORE, 23 maart tot 9 september 2024 te zien. Uitgave Museum MORE i.s.m. Uitgeverij THOTH, 2024.