#geen enkele reactie

[joostjongepier]

Wat?   Gebärenmussen (2023), Ohne Titel (2023), Herumstehen (2021-2022),Ohne Titel (2024), White Supremacy Porn, I can’t breathe, Ohne Titel (2021-2022), Fuck abstraction (2023), Unser Frühling ((2021-2024), HINGEWORFEN! (2020-2023) en Ohne Titel uit reeks Weinenmüssen (2023)

Waar?   Stedelijk Museum, Amsterdam

Wanneer?   18 oktober 2024

Van het werk van Miriam Cahn word je niet vrolijk; en dat is een eufemisme! De kunstenares toont in haar werk op genadeloze wijze de wreedheden van de mensheid. Thema’s als oorlog, geweld en genderongelijkheid komen vaak voor in haar werk. Haar stijl is eenvoudig, haar kleuren vaak sfeervol. Daardoor hebben sommige schilderijen met een gruwelijk onderwerp, paradoxaal genoeg, ook een zekere schoonheid. Het Stedelijk Museum in Amsterdam toont onder de titel Reading Dust een breed overzicht van het werk van deze kunstenares.

De eerste zaal is getiteld Nur Körper en toont een groot aantal, frontaal weergegeven, (vrijwel) naakte lichamen. De afgebeelde figuren hebben meestal geen specifieke etnische identiteit. We zien mannen en vrouwen; soms is het gender van de afgebeelde personen onduidelijk. Ook zijn er enkele schilderijen van dieren.

Brutalitätenraum is geheel gewijd aan wreedheden, variërend van oorlog tot alledaags geweld. White Supremacy Porn toont hoe een grote man een kleine persoon dwingt tot orale seks. De tekening I can’t breathe herinnert door haar titel aan de moord door een blanke politieman op Afro-Amerikaan George Floyd in Minneapolis. Een schilderij van een tank staat voor oorlogsgeweld. De wereld staat in het schilderij letterlijk op zijn kop: de hemel bevindt zich onderaan, het land bovenaan.

De zaal met als titel Undarstellbar toont beelden die je liever niet zou willen zien, zaken die zo gruwelijk zijn dat je ze eigenlijk niet kan afbeelden. Cahn maakte Fuck abstraction nadat ze beelden had gezien van dode lichamen van Oekraïense burgers na de massamoord door het Russische leger in Boetsja in 2022. Toen dit werk in Parijs werd tentoongesteld waren er vanuit  rechts-conservatieve hoek protesten tegen het tonen van het werk en werd het zelfs beklad. Unser Frühling oogt dankzij het frisse groen op het eerste oog vrolijk. Het toont echter een allerminst vrolijk tafereel: vluchtende mensen. Een volwassene trekt een kind met zich mee op de vlucht voor onheil. Deze scène herhaalt zich in het klein doordat het kind op zijn beurt een pop meesleurt. Een ander werk laat zien dat vluchten niet altijd goed afloopt. HINGEWORFEN! laat  lichamen zien die op een kust zijn aangespoeld.

Op 7 oktober 2023 viel Hamas Israël aan, wat leidde tot een enorme escalatie van het Israëlisch-Palestijnse conflict. In reactie hierop schilderde Cahn Weinenmüssen,kleine werken die samen één ruimtelijke installatie vormen.De titeldrukt het moeten huilen, het niet meer kunnen ophouden met huilen uit.

Hoewel er genoeg mensen rondlopen, is het opmerkelijk stil in de zalen van de tentoonstelling. Er heerst een haast gewijde stilte die recht doet aan de indrukwekkende beelden waarmee de kunstenares de bezoekers in deze expositie confronteert. Mijn, toch al niet al te optimistische, opvatting over de menselijke aard is er na het zien van Reading Dust niet positiever op geworden.

[ochtendstorm]

Depressie voelt alsof ik een doek leg over alles waar ik mee bezig was. Ik denk niet meer aan deeltjes, ik denk niet meer aan trauma. (Misschien is dat ook het hele punt). "Ik kan niet meer" voelt als paniek, maar is misschien gewoon bescherming. Ik wou dat ik ertegen kon zeggen dat het oké is, dat het veilig is, dat alles mag bestaan. Dat er geen doeken of dozen nodig zijn, dat elk nieuw gevoel, elke nieuwe herinnering, elke nieuwe zwaarte ook wel weer zijn plekje krijgt.

Het helpt om te denken dat dit misschien minder depressie is en meer een overenthousiast beschermingsmechanisme. Een overdreven reactie na het botsen op iets. Ik beschreef vandaag in therapie dat ik vanbinnen niks meer zie; er is enkel grijze waas. De week ervoor beschreef ik een zwarte ruimte waar ik niet uit wou (want alles erbuiten is enger dan erbinnen).

Ik weet niet waar ik begin en waar dit eindigt.

Ik weet wel dat dit beschermt. Ik weet wel dat ik bang ben, dat alles in mij bang is. (Ik weet ook dat dit niet ideaal is, maar dat ik geen plotse aan/uit-knop heb voor dit soort mechanismen).

[elisadhondt]

Dag 9 van Pemuteran naar het koele Munduk in de bergen

Na onrustige nacht (verbrande billen poep en benen) laat ontbijt : lekkere granola en voor Helena en Luckas een zeer mooie (en lekkere jungle bowl). Wij alledrie wat vermoeid op gestaan (wat teveel in de warmte gezeten gisteren?) maar gelukkig pas pickup om 11u. Zeer weinig spraakzame chauffeur. Eerst naar de holy hot springs (definitief een tourist trap) enkel gevoeld aan t water (32 volgens mij, 40 volgens Alixe) want wie wil nu zwemmen in zo n warm groen water met die hitte?! Helena had schrik van alle virussen die in t water zouden zitten. Dan 7 min rijden naar de Brahma Vinhara boeddha tempel; gemengd hindoe/biddha. Een allegaartje maar wel eens mooi om te zien. Jammer genoeg geen gids dus we zijn niet wijzer of spiritueler geworden. Dan 50 min door de bergen en hindoe dorpjes (elk huis heeft zijn tepeltje, euh tempeltje ,geen kruisje) waar ze 5x per dag wat moeten offeren (wat rijst, een bloemetje en zo).schone maar op een bepaald moment hachelijke rit wanneer de chauffeur plots besefte dat hij een verkeerde weg gepakt had. Na informeren bij de locals had hij beslist te draaien op een wel heel smalle weg (met afgrond) Helena riep heel spontaan “van we step out of the car?” Maar geen reactie . Ik vroeg t dan ook en hij zei dat er geen paniek nodig was. Dan plots tweede mening gevraagd aan een passerend brommertje en t zou toch mogelijk zijn (zeer smal en steil maat doenbaar) dan maar toch niet volledig omkeren en Helena en ik opgelucht. Weg was idd doenbaar. Aankomst in ecohotel met zeer mooi zicht op de bewolkte jungle (veel regen gehad tijdens ong een uurtje). Lunch bestaande uit appetizers (sprongroll, humus met naanbrood en een lekkere tomaat basilicum brishetta) je merkt het : we zijn de rijst wat beu en (ik vooral) heb schrik van weer diarree te krijgen… bediening zeer vriendelijk , dames in sarong spreken met gebroken Engels en hoge stem , Alixe krijgt er bijna de slappe lach van. dan check in: kamer met aparte fireplace voor de meiden en wij mooie terras en vrijstaand granieten bad. Gelukkig alles dicht met ramen en muren dus geen angst voor jungledieren in bed.

Chillen en voor mij lekker lauw badje en dan rami en dinner time.

Enkele prijzen (want ik zie dat Luckas zijn huiswerk niet doet op zijn vlog) : spaghetti 78000 IDR (5€) in een gemiddeld resto, 1,4 € voor een cola. Een gemiddelde maaltijd voor 4 kost ongeveer 40€, soms met dessert en apero inbegrepen !

[bramsnor]

Hoi….. hier is Kato weer,

Ja ik beleef dagelijks iets maar ga niet alles aan jullie vertellen. Het moet wel nieuw of interessant zijn om te lezen anders haakt straks iedereen af. Ik vraag me toch wel eens af of ik het niet voor "de kat zn viool" zit te doen, van een enkeling krijg ik wel reacties gelukkig, bedankt daarvoor.

Vandaag dus zo'n dag dat de moeite waard is om te (laten) schrijven. Vanmorgen bij de 2e wandel (de 1e doet het vrouwtje altijd) vond ik het al zo kort dus dacht er komt weer iets. Wel dat klopte, we gingen eerst in de auto, altijd leuk, boodschapjes halen/brengen. Daarna een eind rijden langs een rivier, toen een smal weggetje over en mocht ik er uit en kreeg gelijk de lange lijn aan.

Na een kort loopje stond ik oog in oog met een verre nicht van me denk ik. De baas begon een heel gesprek met haar baas, maar "mijn nicht" mocht niet van haar baas met mij spelen. Iets over ziektes of zo, jammer! Maar zal wel ergens goed voor zijn. Even later bleek er nog een "flinke neef" zich gedeisd op commando, zich achter een bosje te zijn.

Bleken dus beiden van een schapenhouder te zijn en mijn twee familieleden zijn opgeleid om echte schapen te drijven. Je kent ze wel van die hondsoorten die met een hele dikke gekrulde jas bijna wit in groepen in het land zomer en winter rond struinen. Uiteindelijk moest mijn neef een korte demonstratie geven hoe dat in zijn werk gaat. Ik vond het razend interessant (die neef trouwens ook). Dat zou ik ook wel willen leren.

Na een lang lang gesprek gingen we eindelijk verder een leuk land weggetje af, heerlijk wat een nieuwe geuren daar, geweldig. We hebben samen heel wat afgestruind, kwam zelfs een "slapende" haas tegen, had geen ogen meer dus denk een hele diepe slaap. Ik mocht er nauwelijks aan ruiken van de baas, dus weer door.

Op de terugweg moest ik ineens op een boomstam gaan zitten, nou ja, ik moest dus "poseren", snapte er geen reet van. En dat heeft hij wel een paar keer herhaald, snapte er niets van natuurlijk, nu wel kijk maar hier boven. Na deze ervaring zijn we na zo'n drie uur stekkeren weer naar huis gereden, kon ik eindelijk een beetje bij "maffen". Als er weer iets nieuws gebeurt laat ik het weer vermelden. Groetjes,

Kato 🐕

[hoogriet]

ik ben net bezig met je te vertellen over hoe ik steeds mijn ogen afwend van oranje en rode verkeerslichten en hoe ik wandel met een blik die zich aan de grond vastklampt en hoe ik nooit meer dan twee vragen kan beantwoorden binnen één gesprek en— zovoort, maar ik ben je dit net allemaal aan het vertellen wanneer je me onderbreekt met een godverdomme GOD-ver-domme en dan een kan jij nu nooit eens een zin afmaken? en ik voel stekels groeien op mijn rug wanneer ik je erop wijs dat leestekens enkel op papier bestaan en dat er geen mens is die punten kan zetten achter zinnen in een gesprek dus wat verwacht je dan van m— maar jij zet toch een punt achter mijn zin door bijtend te vragen (1) of ik mezelf soms eigenlijk wel bEzig hoor en (2) waar ik het in godsnaam toch altijd over heb. in mijn gedachten verschijnt er een licht dat op rood springt en dat me verplicht om mompelend op te merken dat deze conversatie al aan drie vragen zit, en nu zit je met je handen in je haar als je snauwt dus je zet geen punten achter zinnen maar wel achter elk gesprek dat je niet bevalt? en als reactie vervang ik mijn stekels door vier strepen die ik als grenzen, en jij als aanval beschouwt. nu speel jij oorlogje tegen de persoon die je denkt dat ik ben en ik tel de glasscherven op de vloer en de god-ver-dommes uit je mond en de uren die nog resteren tot het tijd is voor wat ik als bedtijd, en jij als wapenstilstand beschouwt.

[telfastfexotab]

exofenadine kopen

Huidirritaties, tranende ogen en niezen zijn enkele tekenen die kunnen wijzen op een allergie en u zou allegra voor uw hond kunnen overwegen. Smartsource ALLEGRA FEXOTABS HOOIKOORTSTABLETTEN. Dus ige had jarenlang astma en allergieën, evenals eczeem. Dus natuurlijk toen mijn 2-jarige zoon een allergie voor huisstofmijt ontwikkelde die hem de hele nacht wakker houdt; fexofenadine behoort tot een groep medicijnen die antihistaminica van de tweede generatie worden genoemd. Vanaf maart zullen mensen met een allergie een nieuw zelfzorgproduct in de drogisterij zien; Productomschrijving. Stratagem-systemen; kan ik ibuprofen nog steeds gebruiken met de allergiemedicatie? Symptomatische verlichting (alleen of in vaste combinatie met pseudo-efedrine hydrochloride) van seizoensgebonden; beoordelingen en beoordelingen voor fexofenadine bij gebruik bij de behandeling van hooikoorts. Neem allegra 12 uur als; 4 dec 2023 allergiepil allegra wordt zonder recept verkocht ALLEGRA FEXOTABS HOOIKOORTSTABLETTEN otc verkoop van populaire antihistaminica webmd medisch nieuws door daniel j. Allegra nemen. Praten met; 16 uur geleden hebben mensen met een allergie tegenwoordig veel opties om ze te helpen beheersen en egaliseren. Telfast allegra zorgt voor langdurige verlichting van allergieën, terwijl de effecten van loratadine in de loop van de tijd afnemen volgens vergelijkend onderzoek alleen telfast allegra; bekijk geneesmiddelinteracties tussen allegra en chloor-trimeton-allergie sr. Verlicht deze klachten tijdelijk bij hooikoorts of; 19 uur geleden sanofi;s allegra allergie medicatie en johnson en johnson;s zyrtec kan merck;s claritin allergie franchise zou ook overlappen met ALLEGRA FEXOTABS HOOIKOORTSTABLETTEN; helpt allegra allergische reacties allegra online missouri koop allegra uk volgende dag levering allegra volgende dag kabeljauw allegra online geen script bijwerkingen, lange termijn eff vergelijkende werkzaamheid van cetirizine en fexofenadine voor seizoensgebonden allergische rhinitis, 5-12 uur na de dosis, bij blootstelling aan het milieu;

[devosopmaandag]

Over toeval

Iedereen veert op bij momenten van toeval. Verbazing, vrolijkheid en opwinding volgen, en het lliefst delen we die met anderen. Paul Auster schreef in The red Notebook over vormen van werkelijk plaatsgevonden toeval. Juist het waargebeurde maakt het wonder van toeval nog groter. Hij schreef ook een roman met de veelzeggende titel 'The Music of Chance'. Ik werd zo enthousiast over die verhalen in The Red Notebook dat ik hem een brief schreef met een onwaarschijnlijke eigen ervaring van toeval. Natuurlijk kreeg ik geen antwoord.

Het allermooiste toeval dat mij ooit overkomen is, waarover ik Auster schreef, en met regelmaat vertel aan anderen is het volgende: ik stuurde ex-vriend M een jaar nadat we uit elkaar waren een boek voor zijn verjaardag. Ik kreeg geen enkele reactie en maakte daaruit op dat hij geen behoefte had mij ervoor te bedanken. Ik kon daarmee leven. Maanden later stuurde de post mij het pakketje gehavend retour; het was zoek geraakt. Een beetje als bewijs stuurde ik het in die gehavende vorm opnieuw naar hem. Toen belde hij op. Het boek dat hij van mij kreeg was het boek dat hij op dat moment las – in bed. En nu komt het allermooiste: in mijn pakketje deed ik een ansichtkaart van een lachende jongeman die van onderop gefotografeerd werd. De jongeman hangt met zijn voeten aan een touw aan een hoge boom. Ik schreef achterop de kaart: 'Are you still diving through life? (M is een Engelsman). Toen vertelde hij me waarom hij in bed lag. Zijn kunstenaarsvriendin wilde een video maken en vroeg hem om zich uit een boom te laten vallen. Hij deed het, en brak zijn rug. . . Ik bedacht 'de toeval-paradox': hoe onwaarschijnlijker een toevallige gebeurtenis is, hoe echter hij wordt.

Het verschijnsel dat je opeens dingen tegenkomt die je daarvoor nooit eerder opmerkte, en dat het precies die dingen zijn waar we op dat moment mee bezig zijn, is een verschijnsel dat iedereen kent. Dat is schijntoeval. Wat er gebeurt is de werking van De Wet van de Ontvankelijkheid: door open te staan voor iets, wordt het opgemerkt. Maar het geval van M en het boek overstijgt dit mechanisme. Er moet dus iets groters, iets hogers, iets diepers gaande zijn – zo houd je jezelf graag voor. Waarom we zo van toeval houden is dat het ons kan verzoenen met de in wezen ondraaglijke contingentie van ons bestaan. We worden op zo'n moment opgetild uit de willekeur ongevraagd geboren te zijn en vervolgens ongevraagd te moeten sterven.

[jansiemons]

Altijd maar dezelfde criticasters ...

Er zijn zo van die mensen… nee, laat me beginnen met een krachtige "Er zijn zó van die mensen"! Want wat is een wereld zonder die altijd kritische, zure types die op alles commentaar hebben? Zouden we het nog wel aankunnen zonder hen? Denk daar eens even over na. Maar, laat me vooral niet de indruk wekken dat ik die mensen ben! Althans, niet altijd. Soms ben ik slechts een kleine amateurcommentator in vergelijking met hen—klein, bescheiden, maar scherp als een botermes dat ooit scherp was.

Ik bedoel, ik heb zo mijn momenten. Net als iedereen die eens per ongeluk met een voet in de verfpot van het leven stapt, heb ook ik de neiging om van tijd tot tijd mijn opinie als een vuurbal de wereld in te slingeren. Ja, soms schrijf ik iets en, of het nu volgens sommigen correct is of niet, er zijn altijd mensen die klaarstaan om dat in de grond te boren. Alsof ze als Romeinse gladiatoren aan de zijlijn staan te wachten tot ik struikel, zodat ze met hun scherp geslepen zwaarden (oftewel, toetsenborden) kunnen toeslaan. En nee, ze lezen de inhoud niet. Laat staan de inhoud begrijpen! Waarom zouden ze? Dat zou veel te veel moeite kosten en misschien zouden ze zelfs moeten nadenken. Hemeltjelief, stel je voor!

Waarom volgen ze me dan eigenlijk nog op FB? Ik stel me dat soms voor als een slechte sitcom: een stel karikaturen die iedere post van mij afwachten alsof het een nieuwe aflevering van een mislukte soap is. "Daar heb je hem weer, de oude man met zijn eindeloze tirades!" En ik, die mijn eigen drama blijf herschrijven, sta daar, met een vermoeide glimlach, me afvragend of dit nog wel de moeite is. Maar ja, hoe lang nog? Het einde komt eraan, zegt men, al is dat voor ons allemaal een beetje onduidelijk. Is dat de grote kosmische grap? Of gewoon een droevige notie van mijn innerlijke doemdenker?

Maar ach, ik zie mezelf wel als een "wijze oude" man, toch? Althans, dat zeg ik soms tegen de spiegel, als ik mezelf weer probeer op te peppen na een mislukte poging om in het digitale debat te floreren. “Je hebt al zoveel gezien, ouwe,” zeg ik dan. “Maar kijk eens, je bent nog steeds aan het leren! Gefrustreerd? Ja, oké, daar moet je even doorheen bijten. De wereld verandert, maar jij… jij blijft strijden tegen de windmolens van maatschappelijke absurditeiten. En het is niet omdat je je eigen ervaringen in opiniestukken neerpent dat je meteen overal commentaar op moet hebben" zeg ik met een theatrale oogrol. Want ja, het is óf juist, óf fout, wat maakt het uit? Het belangrijkste is dat het iets aanwakkert—en nee, geen ruzie in de Facebook-reacties, maar een debat! En dat is precies wat onze maatschappij nodig heeft: meer maatschappelijke debatten, minder kattengejank over wie gelijk heeft. Want laten we eerlijk zijn, als iedereen altijd gelijk had, zouden we toch nergens meer over kunnen klagen? Wat een ramp zou dát zijn!

Toch moet ik soms lachen—dat doe ik trouwens vaak, als niemand kijkt—om die eeuwige types die niets beters te doen hebben dan voortdurend hun negatieve gif rond te spuiten. Dan beeld ik mij zo in en denk aan die ene oude tante die ooit dacht dat ze het warm water heeft uitgevonden, maar nu alleen nog maar kan pruilen over de koude douche die het leven haar geeft. Ik stel me voor dat ze in een vorig leven ergens in een grijs kantoor zat, als directiesecretaresse bij een of andere gulzige bank. Met een bril op het puntje van haar neus, arrogant haar vingers tikkend op een typemachine, denkend dat ze alles weet, terwijl ze intussen enkel met haar 'wonderzoon' pronkt. Kritiek op alles, niets inhoudelijks bijdraagt, maar altijd op de voorgrond staan alsof zij de zon is waar de wereld om draait.

Misschien is ze wel gefrustreerd omdat het leven haar niet bracht wat ze hoopte, wie zal het zeggen? Misschien is ze ongelukkig, net als haar kat, die waarschijnlijk ook al lang geen zin meer heeft in haar constante geklaag. Je ziet het soms aan de gezichten van die mensen, de mondhoeken die naar beneden wijzen alsof ze al jaren de zwaartekracht uitdagen en erin geslaagd zijn. Zuur, zuur, zuur. Zelfs hun gezichten blijven zo staan.

Maar gelukkig, gelukkig zijn dit uitzonderingen en zijn er ook véél anderen. Ja, mensen die wél de goedheid zien, die openstaan voor vruchtbare gesprekken. Mensen die hun hersenen gebruiken voor meer dan het standaard afkeuren van alles wat anders is. Innovatie? Transparantie? Andermans mening? Ja, die bestaan! Ze lopen onder ons, al zijn ze soms niet erg moeilijker te vinden dan de zuurpruimen die op elke straathoek lijken te loeren.

Die mensen—die gelukkigen—zijn de ware parels in het leven. Ze zijn het zonnetje in huis, de lach op een grijze dag. Want gelukkige mensen maken anderen gelukkig. En laten we wel wezen, de wereld kan wel wat meer gelukkige mensen gebruiken, en iets minder van die zuurdeuren die hun ontevredenheid het liefst als een soort virus verspreiden. Want uiteindelijk is er niets vruchtbaarder dan een goed gesprek, een open geest, en een beetje wederzijds respect—zelfs al zijn we het soms niet met elkaar eens.

Nu, ik neem nog een slok van mijn thee, kijk om me heen, en glimlach. Want terwijl het zuur blijft druppelen, ben ik bezig met groeien. En dat is misschien wel het grootste plezier dat ik uit dit gekke, dramatische theaterstuk van het leven kan halen.

[paradise-play]

Paradise Play

Paradise Play is een nieuw online casino dat spelers uit Nederland en Zweden bedient. Dit casino, gelanceerd eind 2023, biedt een breed scala aan spellen en aantrekkelijke bonussen, wat het een interessante optie maakt voor liefhebbers van online gokken. In deze uitgebreide recensie nemen we je mee door de verschillende aspecten van Paradise Play, van het spelaanbod tot de betaalmethoden en de klantenservice.

🤑🤑 https://t.ly/speel-nu 🤑🤑

Paradise Play Spellenaanbod

Een van de grootste troeven van Paradise Play is het uitgebreide spelaanbod. Met meer dan 2000 spellen, waaronder slots, tafelspellen en live casinospellen, is er voor iedere speler wat wils. De spellen worden geleverd door bekende providers zoals NetEnt, Pragmatic Play, en Evolution Gaming, waardoor spelers kunnen genieten van hoogwaardige games. Daarnaast biedt Paradise Play ook de mogelijkheid om functies zoals bonusrondes te kopen, wat een extra dimensie toevoegt aan het spelen​.

Bonussen en Promoties bij Paradise Play

Bij Paradise Play beginnen nieuwe spelers met een welkomstbonus van 200% tot €600, wat een aanzienlijke boost geeft aan je eerste storting. Ook zijn er regelmatig promoties zoals gratis spins en cashback-bonussen. Spelers kunnen tot 250 gratis spins verdienen, afhankelijk van de hoogte van hun storting. Dit maakt het aantrekkelijk om meerdere keren terug te keren naar het platform.

🤑🤑 https://t.ly/speel-nu 🤑🤑

Betaalmethoden en Cryptocurrencies

Het casino biedt een breed scala aan betaalopties, van traditionele methoden zoals Visa en Mastercard tot populaire cryptocurrencies zoals Bitcoin, Ethereum en Tether. Deze flexibiliteit in betaalmethoden maakt het voor spelers makkelijk om geld te storten en op te nemen. Bovendien staan de snelle uitbetalingen, meestal binnen 4 tot 5 uur verwerkt, garant voor een soepele ervaring​.

Licenties en Betrouwbaarheid

Paradise Play is op dit moment nog in afwachting van een licentie in Nederland, maar opereert al wel met een vergunning uit Costa Rica. Hoewel dit enkele spelers misschien terughoudend kan maken, heeft het casino nog geen klachten ontvangen sinds de lancering, wat een goed teken is. De samenwerking met gerenommeerde partners zoals Getaway Limited wijst erop dat ze werken aan verdere regulering.

Klantenservice en Ondersteuning

Een sterk punt van Paradise Play is hun klantenservice. Spelers kunnen via de live chat snel hulp krijgen, beschikbaar van 9:00 tot middernacht. Voor minder urgente vragen is er een uitgebreid FAQ-gedeelte en een contactformulier voor e-mailondersteuning. De klantenservice staat bekend om zijn professionele en snelle reacties, wat cruciaal is voor een goede speelervaring.

Storten en Uitbetalen

Het minimum stortingsbedrag bij Paradise Play is €20, en spelers kunnen maximaal €5000 per transactie storten. Voor opnames gelden dezelfde limieten, met een maximale maandelijkse opname van €20.000. Dit maakt het een geschikte keuze voor zowel recreatieve spelers als high rollers.

Paradise Play Veiligheid en Spelersbescherming

Hoewel het casino nog niet officieel gereguleerd is in Nederland, neemt Paradise Play de veiligheid van spelers serieus. Het casino werkt met veilige betalingssystemen en biedt ook ondersteuning voor verantwoord spelen. Spelers die zich zorgen maken over hun gokgedrag kunnen gebruik maken van zelfuitsluitingsopties en budgetlimieten​.

🤑🤑 https://t.ly/speel-nu 🤑🤑

Conclusie

Paradise Play is een opkomend online casino met een breed scala aan spellen, aantrekkelijke bonussen en flexibele betaalopties. Hoewel het nog in afwachting is van een Nederlandse licentie, biedt het nu al een betrouwbare en plezierige speelervaring. Voor zowel nieuwe als ervaren gokkers is Paradise Play zeker het overwegen waard.

[jurjenkvanderhoek]

HOE IERLAND EN IJSLAND IN DE KUNST COMBINEREN

Samenwerken aan een verhaal, een strip, een muurschildering. Reageren op elkaar of gewoon je eigen ding inpassen in het werk van anderen. Je leest en ziet dat weleens. Het is een manier om verschillende gedachten en diverse handschriften aan elkaar te koppelen om een bijzonder resultaat te krijgen. Er wordt dan een enkel product afgeleverd door een keur aan tekstschrijvers, striptekenaars en schilders. Maar het boet natuurlijk wel in aan persoonlijke kracht en verliest individualiteit. Uiteraard is dat ook niet de opzet, collectiviteit en groepsgevoel staan voorop. Het loopt uit op een experiment met een houdbaarheidsdatum.

Zo niet bij het kunstenaarsduo William-Alexander. Met de vestzakuitgave Tack-Tack reageren Wilma Vissers en Alexandra Huddleston op elkaars werk zonder zichzelf weg te cijferen. Tack-Tack, als in toewerpen of spiegelen of beter responderen, is een visueel spel dat de beide kunstenaars met elkaar spelen. Daarvan is het boekje de uitkomst ofwel weerslag, de uitdrukking en neerslag. Hierin wordt eerstens de voortgang van het spel beschreven, waarna de beelden die over en weer gekaatst worden staan afgedrukt.

In de teksten geven Wilma en Alexandra aan waarop ze reageren en wat dat voor reactie geeft. Dat is niet altijd een aanschouwelijk beeld, maar heeft wel elementen van wat gezien is in zich. Het is ook niet voortdurend nieuw werk dat op de inspiratie volgt, het kan ook een bestaande compositie zijn die aansluit op wat de ander gemaakt heeft. In de teksten over en weer komt langzaamaan het samenstellen van het boekje aan de orde om het experiment te documenteren. En komen persoonlijke aspecten om de hoek kijken. De samenspraak op papier is namelijk één-oo-één overgenomen en afgedrukt. Daardoor komen in de conversatie vervelende kwetsuren en dagelijkse handelingen voorbij, wat het verhaal naast de individuele kunst een persoonlijke noot geeft.

Beeldend kunstenaar Wilma Vissers laat zich inspireren door Ierland, terwijl fotograaf Alexandra Huddleston voor IJsland als plek van toewijding gaat. Beide landen hebben een soortgelijke onherbergzame natuur – ruwe bolster met blanke pit, zodat de inzichten daarover eenzelfde kracht en overeenkomst hebben. Maar het is nauwelijks het waarneembare land dat plaats krijgt in de kunst van William-Alexander. Het is het gevoel dat de omgeving geeft, de stemming die het los maakt. Terwijl daarnaast William nog op Alexander en andersom moet reageren om het experiment te stroomlijnen.

De ontspannen samenwerking geeft een spannend resultaat. De reacties zijn bijzonder en wijken dikwijls van betreden paden. De ene keer wordt op de vorm gereageerd, de berg, het landschap, een verkeersbord. Op een ander moment is kleur een belangrijk element om te beelden of zelfs een emotie. Zo zijn de objecten, tekeningen en foto’s visueel herkenbaar, maar in ontroering voor plek en kunst abstract. Moet de toeschouwer goed kijken en aanvoelen welke aanleiding tot wat voor reactie heeft geleid.

Het is interessant te zien hoe de gedachten van de kunstenaars zich vormen over en door elkaars werken. Wat de inspiratie heeft opgewekt om het werk of beeld te maken als dat ze hebben gedaan. De kunstenaar die zuiver abstract een eigen waarheid vormt. De fotograaf die met een realistische plaat een persoonlijke herinnering oproept. En het past! Natuurlijk, de tekst, het geschreven woord, staat het beeld bij in het uitdrukken en aanspreken. Het zet het werk kracht bij, het is het onderschrift. En om dit experiment te motiveren kan het niet los van elkaar gezien worden.

Het beeld zegt veel, spreekt boekdelen. Maar de tekst ondertitelt en verduidelijkt. En uiteraard heeft beeldende kunst geen uitleg nodig, dient het werk voor zich te spreken. Het verhaal kan het beeld juist naar beneden beschrijven, terwijl het de bedoeling is daarmee het belang te beredeneren. Het werk in Tack-Tack staat op zichzelf en spreekt voor zich. Om echter het bestaan ervan in deze combinatie te duiden is de correspondentie erover van gewicht. Jammer dat het slechts bij veertien werken is gebleven, waarbij ieder van het tweetal zeven beelden voor haar rekening heeft genomen. Ik had graag de voortgang van dit verhaal geweten, de relatie van IJsland en Ierland uitgediept gezien, de combinatie van Vissers en Huddleston verdiept gevoeld. Maar misschien is het ook wel goed zo; op het hoogtepunt stoppen en een kunstzinnige voetafdruk achterlatend. Punt.

William-Alexander.Tack-Tack : Wilma Vissers, Alexandra Huddleston. Uitgave in eigen beheer, 2024.

[janpeeters19fd]

RVDJ Klacht indienen Raad voor de Journalistiek

Laten we dieper duiken in het avontuurlijke proces van een klacht indienen bij de Raad voor de Journalistiek (RVDJ). Een reis die ik aanging met de naïeve hoop dat mijn stem gehoord zou worden, gewapend met niets meer dan een klacht en een gezonde dosis zelfspot.

Het begon allemaal toen ik op de website van de RVDJ belandde. De website straalt een soort statigheid uit die je ook zou verwachten bij een gerechtshof, met het enige verschil dat hier geen rechters in toga's rondlopen, maar journalisten met een koffieverslaving en een pen als zwaard. De informatie was zo formeel dat ik half verwachtte dat mijn computerscherm me een hand zou geven.

Na enig speurwerk vond ik het online klachtenformulier. Dit was geen gewoon formulier. Nee, het leek eerder op een sollicitatie voor een geheime dienst. Elke vraag was een potentiële valstrik: "Beschrijf de inhoud van uw klacht." Simpel genoeg, toch? Maar elke zin moest zorgvuldig gewogen worden, alsof je probeert niet te struikelen over je eigen woorden bij een diner met je schoonouders.

Na het invullen en verzenden van het formulier begon het wachten. Dagen verstreken zonder een woord. Het was als wachten op een reactie na een eerste date – elke keer dat mijn e-mail pingde, sprong mijn hart op, alleen om weer te zakken toen het slechts spam bleek te zijn. De RVDJ is net zo snel met reageren als een tiener die zijn huiswerk moet inleveren.

Toen uiteindelijk de dag kwam dat ik een reactie kreeg, voelde het als een anti-climax. De brief was zo vol vakjargon en omfloerste taal dat het leek alsof ze probeerden Shakespeare na te doen, maar dan minder begrijpelijk. Ze hadden mijn klacht "in overweging genomen" en zouden "in lijn met de principes van zelfregulering" handelen. Dat klonk bemoedigend, tot je je realiseert dat zelfregulering in de journalistiek vaak voelt als een slager die zijn eigen vlees keurt.

De zitting aan de Wetstraat 155 te 1040 Brussel zelf was een ander verhaal. Ik werd verwelkomd in een kamer die de sfeer had van een uit de hand gelopen boekenclub. Daar zaten ze dan: de raadsleden, allemaal met een ernstige blik, alsof ze de wereldproblemen gingen oplossen, maar in werkelijkheid enkel besloten over een klacht tegen een van hun eigen. Het was duidelijk dat dit een clubje was waar iedereen elkaar kende, en ik was de nieuweling die het waagde hun harmonie te verstoren.

De discussie die volgde was zowel komisch als ontnuchterend. Argumenten werden heen en weer geslingerd met de gratie van een olifant in een porseleinkast. Mijn klacht werd behandeld, maar met de zachtheid van een houthakker die een bonsaiboom snoeit. Het was duidelijk: ik was een outsider die het feestje had gecrasht.

Toch, ondanks de voorspelbare uitkomst, was de hele ervaring leerzaam. Het leerde me dat zelfs in de wereld van journalistieke zelfregulering, waar alles zo serieus lijkt, er ruimte is voor een beetje humor - al is het maar omdat je anders wel moet huilen. Dus, als je ooit een klacht wilt indienen bij de RVDJ, onthoud dan: neem het met een korreltje zout, een goede dosis zelfspot en veel verdraagzaamheid.

Na de surrealistische belevenis van de zitting, waarbij iedereen elkaar net iets te goed kende, kwam het verdict: mijn klacht werd ongegrond verklaard. En hoe! De afwijzing was verpakt in een zoveelste formele brief, het soort waarbij je drie keer moet lezen om te begrijpen dat ze eigenlijk gewoon "nee" zeggen.

De brief was een meesterwerk van non-informatie. Ze gebruikten zoveel woorden om te zeggen dat er eigenlijk niets aan de hand was, dat ik bijna respect kreeg voor hun vermogen om helemaal niets te zeggen met heel veel woorden. Het was alsof ze een cursus 'Hoe omzeil ik een punt?' met glans hadden doorlopen. De kern van de afwijzing was dat de journalistieke vrijheden breed moesten worden geïnterpreteerd en mijn klacht viel niet binnen hun nauw gedefinieerde grenzen van misstappen.

Ik kon het bijna horen, het collectieve zuchten van opluchting van de raad, toen ze zonder blikken of blozen mijn klacht naar het rijk der fabelen verwezen. De redenering was zo dicht geweven met jargon dat het leek alsof ze een nieuwe taal hadden uitgevonden, speciaal voor deze gelegenheid. De woorden 'journalistieke integriteit' en 'redactionele vrijheid' dansten door de brief als ballerina's die pirouettes uitvoeren, elegant maar ongrijpbaar.

Het moment dat ik de brief las, voelde ik een mix van teleurstelling en amusement. Teleurstelling omdat de journalistieke gerechtigheid, zo leek het, was verworden tot een klucht. Amusement omdat de situatie zo absurd was dat het bijna lachwekkend werd. Ze hadden net zo goed kunnen schrijven: "Beste indiener, bedankt voor uw deelname aan onze jaarlijkse 'Laat ons pretenderen dat we objectief zijn'-show."

Dus daar stond ik dan, met een ongegronde klacht, een verhaal rijker en een illusie armer. Het voelde alsof ik een hoofdrol had gespeeld in een slecht geschreven sitcom over de journalistiek. Maar zoals bij elk goed verhaal, was er een moraal: neem de dingen niet te serieus, vooral niet de instanties die zichzelf veel te serieus nemen.

Met hernieuwde energie en een vleugje cynisme besloot ik mijn ervaringen te delen. Misschien niet via een klachtenraad die overduidelijk zijn eigen leden beschermt, maar via het krachtigste wapen dat ik bezit: het Internet. Want als de Internet machtiger is dan het zwaard, dan is satire de atoombom. En ik was klaar om een flinke lading humoristische waarheid af te vuren op iedereen die dacht dat ze boven de wet stonden. Want aan het einde van de dag, als je niet kunt lachen om de absurditeit van het leven, wat blijft er dan nog over?

Na mijn ervaring met de afwijzing van mijn klacht, werd het me steeds duidelijker dat de Raad voor de Journalistiek (RVDJ) eigenlijk niet meer was dan een zelfbeschermend clubje, waar beslissingen worden gemaakt door journalisten, voor journalisten. Het voelde als een geheim genootschap waar de leden elkaars ruggen krabben onder het mom van journalistieke integriteit.

Wat is eigenlijk de zin van een 'onafhankelijke' raad als die voornamelijk bestaat uit mensen die uit dezelfde vijver vissen? Het leek wel een studentenvereniging waar de leden elkaar moeten beoordelen—natuurlijk zullen ze zeggen dat de feestjes fantastisch zijn, zelfs als de buren klagen over het lawaai.

[thelinthing]

Het is Pride maand. Onder elke post op social media met een regenboog staan honderden haat-comments. In reactie hierop ben ik vorig jaar begonnen met het één en ander op papier zetten om mensen bewust waar ze eigenlijk over praten.

In de loop van de maand post ik telkens een hoofdstuk uit dit boek.

En dit is de proloog.

_____________________________________________

Regenboog voor Beginners

Het is 2023. In mijn stad ligt er een regenboog zebrapad. Deze is laatst beklad met anti homo leuzen na een concert op de markt.

Nivea kwam laatst met een regenboog design op hun huidcrème en onder de advertenties ervan staan honderd comments van mensen die zweren nooit meer iets van Nivea te kopen.

In de eerste helft van 2023 zijn tieners uit een LHBTQI+ club in Brabant in elkaar geslagen door voetbal hooligans omdat ze gekleurd haar hadden.

Een medewerker van PostNL weigerde zijn beroep uit te oefenen omdat zijn werkbusje versierd was met regenboogkleuren als steun voor Pride Week.

"Ik wil best tolerant zijn hoor maar het word zo door je strot geduwd!" is wat je leest onder elk bericht op internet dat een regenboog als thema heeft.

Ik kijk naar mijn vriendengroep, die regelmatig bij elkaar komt in de lokale LHBTQI+ club. We hebben daar ons eigen Utopia gemaakt. Waar we karaoke zingen, kaartspellen spelen, waterpistool gevechten houden in de zomer en sneeuwbal gevechten in de winter, waar we praten over wat we op tv kijken, over mode, werk, seks, relaties en muziek.

We betalen allemaal onze belastingen, doen onze studies, hebben een baan, of zijn juist druk bezig met werken aan onszelf. We lachen, drinken, dansen en knuffelen.

Het verschil met de buitenwereld?

We spreken sommigen aan met hen/hun. Sommigen hebben geen vriend of vriendin maar een partner. En daar hebben we respect voor. Weet je hoe we dat doen?

"Hey, wat zijn je pronouns?"

"Hen/hun, dank je."

"Geen probleem, dan weet ik dat!"

Dat is het. Het is werkelijk zo simpel.

Waar is het mis gegaan? Waar ligt het grote probleem? Wat is deze enorme miscommunicatie die intussen levens aan het kosten is? Die hele families uit elkaar trekt?

Enkel omdat men het zat is om een regenboog te zien?

Ik zal even een aantal statistieken erbij betrekken.

In een algemeen onderzoek over 27 landen door Marktonderzoeken bureau Ipsos bleek dat 4% van Generatie Z zich identificeerde met de LHBTQI+. Van de Millenials was dat 2%, van generatie X en Boomer was het 1%. Lijkt weinig, vind je niet?

Maar heb je ook door dat in de algehele wereldpopulatie maar 0.24% Nederlands is?

En we zijn het er hopelijk over eens dat elke Nederlander, in het grote geheel van de wereld, rechten verdient?

We zijn misschien met kleine percentages, maar dat betekend dat we over het algemeen gezien met letterlijk miljoenen zijn.

"Maar ze hebben al alle rechten!" Word er geroepen vanuit ons landje die als eerste ter wereld het Homohuwelijk legaal maakte.

Ik ga een verhaaltje vertellen.

Dit is het dagboek van 18 jarige Jamie.

"Lief dagboek. We hebben vandaag de plannen voor de komende zomervakantie rond gekregen. ik ga samen met Dilano naar Abu Dhabi! Ja, het was even sparen, maar Ma was zo lief om het voor te schieten. Is weer eens wat anders dan Marokko, daar zijn we toch al vaak geweest. Morgen gaan Dilano en ik zwemmen. Hij vind het soms nog een beetje awkward om handjes vast te houden als we samen ergens heen gaan maar hallo, ik moet het hele strand toch laten weten dat dat goddelijke lijf bij mij hoort? Ach ja, vrijdag eerst maar even shoppen met Amanda. Er is een enorm tekort aan boyfriend jeans in mijn kast en daar moet even wat aan gedaan worden!"

Ik weet zo niet wat 18 jarige Jamie in haar dagboek schrijft, - waar Jamie ook natuurlijk compleet fictief is, - maar dit is volgens mij een generaal beeld van hoe het leven wan een tiener er uit ziet, toch?

In deze korte alinea alleen al staan 8 dingen die niet vanzelfsprekend zijn voor iemand uit de LHBTQI+ gemeenschap. Het zij omdat ze er geen toegang tot hebben, ze er gevaar bij lopen of zelfs LEGAAL vermoord kunnen worden.

Wat als we Jaimie even vervangen voor Finn?

Finn is ook 18. Fin is non-binair, en Finn's vriendin Nora is trans. Eens kijken hoe deze gebeurtenissen veranderen.

"Lief dagboek. We hebben vandaag de plannen voor de zomer nog niet rond gekregen. Nora wou heel graag nog eens naar Abu Dhabi, maar daar hangt een doodstraf over ons hoofd als we de straat op gaan. Dat ging dus niet door. Ik vind het echt jammer voor haar. Ze is opgegroeid met verhalen over 1001 nacht en wilt het zo graag een keer echt beleven! Marokko leek makkelijk en goedkoop, maar helaas, als wij over straat gaan riskeren we 3 jaar gevangenisstraf. Nora's vriendin Eline vroeg of we morgen mee gaan zwemmen. Ik weet het zo nog niet... Ik ben bang dat mensen naar mijn mastectomie littekens gaan kijken en dat moet ik weer van alles gaan uitleggen. Nora wil heel graag in bikini, maar we konden er geen eentje vinden die én genoeg bedekte van onder én niet afglijd van boven. Ik hoorde ook dat er een homostel vorige week werd belaagd door een paar mensen in het zwembad omdat ze hand in hand liepen. Ik bedoel, ik kan doen alsof Nora mijn bestie is en niet mijn partner.... maar dan is het is niet leuk meer. Zaterdag is het normaal gesproken het familiedagje van Nora's oude familie, en meestal de enige keer dat haar moeder belt, want ze wilt zo graag dat Nora haar oma nog even ziet. Je weet nooit wanneer het de laatste keer is. Alleen haar oma noemt haar nog steeds bij haar deadname, en haar moeder vroeg of ze alsjeblieft 'gewoon' een spijkerbroek en T-shirt aan wou trekken, en haar lange haar onder een pet wilt verbergen. Dus Nora's mobiel blijft uit voor de hele dag. We gaan in plaats daarvan maar een Game of Thrones marathon houden. Vrijdag gaan we naar de kringloop in Amstelveen. Het is even treinen maar het is de enige kringloop in de wijde omtrek die ook een transgender in hun personeel heeft, en waar Nora zich veilig voelt als ze een nieuwe jurk aan probeert. De kringloop in Weesp konden we al afstrepen nadat een medewerker vroeg of Nora zich a.u.b. naar de heren kleedkamers wou begeven."

Maar oké, het grote probleem natuurlijk is dat er een regenboog op je huidcrème staat, en dat je over een regenboog zebrapad moet lopen om naar de overkant te komen. En dat je kinderen weten wat een non-binair persoon is. (En geloof me, de kans is groter dat ze non-binair personen in hun leven gaan tegen komen dan een kangoeroe. Maar het is natuurlijk super belangrijk dat kinderen wel word geleerd wat een kangoeroe is.)

Zal ik even uitleggen hoe het er werkelijk voor staat?

[keynewssuriname]

Van Trikt vraagt Hof van Justitie om hem integraal vrij te spreken

De advocaten Irvin Kanhai en Chandra Algoe blijven consistent in hun verdediging in de rechtszaak rondom de ‘corruptieve handelingen’ van gewezen CBvS-governor Robert van Trikt. Op 3 juni hebben de strafpleiters de dupliek pleidooi gehouden en heeft Van Trikt, die al in eerste aanleg was veroordeeld, zijn laatste woord gehouden. De advocaten verwijten het Openbaar Ministerie voor het verstrekken van onjuiste en selectieve informatie. Volgens hen is er karaktermoord gepleegd op Van Trikt en is er een verkeerd beeld geschapen over zaken binnen de Centrale Bank van Suriname. “Ik heb altijd ingestaan voor de consequenties getuige ook mijn volledige medewerking en aanwezigheid bij uw college. Ik heb mij nimmer schuldig gemaakt aan hetgeen de vervolging verwijt op geen enkele manier en hoedanigheid dan ook”, aldus de gewezen governor. Van Trikt gaf aan dat de “harde” bewijslast die zijn raadslieden aantoonbaar hebben gepresenteerd en rapportages van derden zijn onschuld bevestigen. “Daar is geen enkele twijfel over.” Hij vroeg de leden van het Hof onder leiding van rechter Anand Charan om zijn naam en stand in ere te herstellen. Van Trikt vroeg de Heer om de rechters te begeleiden in het proces van waarheidsvinding zodat hij integraal kan worden vrijgesproken. Hij merkte op ingenomen te zijn met de reacties van internationale instituten en organisaties die zich geuit hebben over de rechtszaak en het gebeuren bij de CBvS. Hiertoe behoren het Federal Reserve System (FED), advocatenkantoren in Nederland en Amerika, en leiders van verschillende landen. “Ze hebben op hun eigen manier uiting getoond met een helpende hand. Niet vreemd omdat mijn reputatie internationaal en nationaal een is die altijd de helpende hand biedt, luisterend en oplossend of prestatiegericht is geweest”, gaf Van Trikt aan. De doorgewinterde accountant onderstreepte dat hij met meer dan 30 jaar ervaring in accountancy, banken, verzekeringskantoren, pensioenfondsen en bedrijfsadvisering wereldwijd een nobele reputatie heeft opgebouwd. “Dat het in luttele dagen, om precies te zijn 6 dagen in januari 2020, is weggenomen is geen geheim. De politieke profetie is volbracht. De vernedering, de druk om iets toe te moeten geven dat ik niet heb gedaan”, zo probeerde hij de rechters te overtuigen. Hij kan zich niet voorstellen dat het zo makkelijk is om iemand ten onrechte het etiket van fraudeur en crimineel op te plakken. “Van Trikt enige verdachte bij de roof van 200 miljoen USD. Zo stonden de kranten vol. Een beeldvorming is geschapen. Van Trikt is ter verbeelding geslepen over straat aan touwen vastgebonden en gelyncht om als voorbeeld te stellen op basis van onterechte aantijgingen en beschuldigingen van politici in een verkiezingsjaar”, aldus de oud-governor die in eerste aanleg tot 8 jaar gevangenisstraf is veroordeeld wegens corruptie, geldverduistering, valsheid in geschrifte en witwassen. Hij zat twee jaar en negen maanden in de cel. In 2022 werd hij voorwaardelijk vrijgesteld. Read the full article

[beelceem]

Het heeft geregend, de lucht is grijs. Geen fijn fietsweer. Ik probeer opnieuw mijn kamer te verlengen. Er is alleen een duurdere kamer over. Via Booking kan ik die een stuk goedkoper krijgen en ik stel een deal voor: ik boek de kamer, die mag naar de gast die anders die van mij zou krijgen in en ik blijf in de mijne. Scheelt ook weer een kamer schoonmaken. En zo geschiedt, iedereen blij. Tijd om nog eens wat e-mail af te handelen, waaronder het hinderlijk binnenkomen van een recensieverzoek van AirBnB. Dat is de spelregel, dat je een verblijf beoordeelt. Na het versturen daarvan komen nieuwe berichten binnen en een Whatsapp. De relaxte yogadame uit Lübeck is boos. Ik heb mijn verblijf naar haar zin te laag beoordeeld, met drie van maximaal vijf sterren. Ze draagt me op de reactie te verwijderen, anders zakt ze op de lijst van aanbieders. Nu herinner ik me ineens ook een eerdere mail van haar, met het dwingende verzoek niet minder dan vier sterren te geven. Tsja, wat is dan nog de waarde van een recensie? Ik besluit het verzoek maar te negeren. De Kunsthalle heeft maar een expositie, daarom is het entreekaartje goedkoper. Er hangt werk van Clemens Krauss. Een voor mij onbekend iemand, behalve schilder ook een psychoanalyticus die in de coronatijd via beeldverbinding sessies hield met bezoekers die dan daarvoor in hun eentje in specifieke ruimte in het museum mochten zijn. Het doet me denken aan Martina Abramovic. Van zijn werk hou ik niet, te veel dikke klodders verf. Videofilms uit zijn vroege kinderjaren laten wel een erg creatief menneke zien. In een klooster in het hartje van Rostock is nog een museum, met speelgoed uit de 19e eeuw, informatie over de watervoorziening van de stad, de geschiedenis van Rostock, een expositie over landschappen. Een erg leuk museum, waar kinderen zich ook uitstekend kunnen amuseren. Een filmpje en een aantal werken betreffen Entartete Kunst. Het werk komt ui de voorraad van een kunsthandelaar die rijk werd aan verkoop van werk, dat door de nazi‘s in beslag was genomen, maar zich er gelijktijdig voor inspande te voorkomen dat niet-verkocht werk vernietigd werd. Die collectie is nu bij het museum, dat er enkele werken van laat zien, waaronder een prachtig doek van Oskar Schlemmer. Nabij het klooster is een café, het wordt gerund door het Rode Kruis. Het is een werkervaringsplek voor mensen met een beperking. In een gezellig hoekje vlak naast de deur krijg ik een mooie wafel met ijs en kersen opgediend. Even later klinkt het lawaai van vallend serviesgoed. Het klettert goed op de stenen vloer in de gang. Een scherf land zowat bij mijn voeten. Het dienstdoend meisje staat wat er beteuterd naar te kijken, en komt pas weer in beweging als een ander met een bezem komt. Nog wat rondlopen en me verbazen over de onnoemelijke hoeveelheid woningen, in de buurt van de universiteit, die beklad zijn met graffiti. Echt jammer. De vele muurschilderingen op woningen lijken zo ook eerder een bescherming tegen bekladding, en die zijn dan soms weer erg inventief. Als is er ook een gebouw, dat met een draadje en een klein beetje Banksy verder schoon is gebleven. Maar misschien komt dat door wie erin huist.

[deeznuts-nl]

Recensie 1: Tja, hoe moet ik over De Avonden oordelen? Aan de hand van de samenvatting is het misschien wel te zien: ik ben er niet razend enthousiast over. Dat komt doordat er niks gebeurd is! Daar heb ik toch wat moeite mee. Het patroon in het boek is: slapen (een nachtmerrie hebben) – ontbijten, de stad in, thuisblijven, of iemand opzoeken – avondeten – iemand opzoeken – slapen. En ga zo door. Daarnaast heeft het boek een erg depressieve ondertoon: Frits is aangetrokken door de dood, het verval en kaalheid, iedereen zou ziek zijn, hij is seksueel gefrustreerd en hij vindt alles nutteloos. Kortom, niet het meest optimistische boek.  

Ik kwam er daardoor ook erg moeilijk doorheen, het taalgebruik vond ik erg moeilijk, het was erg saai, ik kon het moeilijk plaatsen. Pas na een literatuurgeschiedeniscollege over De Avonden kon ik de schoonheid inzien: het boek is namelijk zo mooi, omdat het een goede weergave is van de tijd. In de tijd na de oorlog (De Avonden is na-oorlogsproza) was de nutteloosheid, het verval, het besef van de dood juist iets wat de jongeren erg bezighield. Er was niet veel, er was veel gebeurd. Het was een periode van opbouw. Dat zie je erg goed terug in De Avonden, en misschien is die weergave van de (bittere) werkelijkheid, ook wel erg gedurfd.  

Dus als iemand mij mocht vragen, wat ik ervan vond: ik vond De Avonden geen fijn boek, ik heb er lang over gedaan en het was saai: maar het is een boek dat de tijd van toen mooi en direct weet vast te pakken. En dat blijft bijzonder.

https://www.spellingenzo.nl/boekrecensie-de-avonden-van-gerard-reve/

Recensie 2: Behoudens een enkele uitzondering kwamen de critici in 1947 woorden tekort om taal en stijl in De avonden te prijzen - maar behalve Vestdijk wees niemand op de humor in het boek. Toch hangen taalgebruik en humor hier wel heel nauw samen.

Fens (1965) wees erop hoe de monologen ‘een zeer komisch karakter (hebben). Men kan beter zeggen: tragikomisch’: veroorzaakt door het plechtige taalgebruik en de goedkope en daardoor overbodige levenswijsheden. Aangezien De avonden voor minstens driekwart uit monologen en dialogen bestaat, is het inderdaad een buitengewoon humoristisch boek. De mono- en dialogen zijn namelijk niet alleen ‘komisch’ of ‘geestig’, maar eraan ten grondslag ligt steeds Frits' wanhopige strijd tegen de wezenlijke kenmerken van zijn situatie: obsessies, eenzaamheid, stilte, isolement, angsten.

De stijl van de verteller is helder en sober, slechts een enkele maal gebruikt hij plechtige formuleringen als ‘sluimerde in’ en ‘t E rad binnen’ (p. 7). Ook Frits hecht grote waarde aan nauwkeurige formulering en correcte uitspraak. Daarnaast heeft zijn idioom veel komische eigenaardigheden, en de humor in De avonden wordt dan ook vooral door hem gedragen; van een strikt individuele stijl kunnen we overigens niet spreken, want sommige van zijn vrienden (met name Louis) praten op soortgelijke wijze. Behalve Frits' taalgebruik zijn ook vele situaties in De avonden - op zeer uiteenlopende wijze - komisch. Van den Bergh onderscheidt in totaal veertien.

categorieën, waarvan de meest frequente zijn: herhaling, herkenning, stadhuistaal, absurdisme, contrast, taboedoorbreking, cliché, lezersvoorsprong en ironie.

https://www.dbnl.org/tekst/anbe001lexi01_01/lvlw00513.php

Recensie 3: Ik heb nou niet echt genoten van het boek; ik vond het eerder saai dan boeiend. Het is allemaal zó uitvoerig beschreven dat het me niet heeft kunnen pakken. Ik heb het dan ook zeker niet in één ruk uitgelezen, daar is te vermoeiend voor. Wel was de wending op het eind erg verassend. Overigens heb ik nu wel een beter beeld gekregen van de leefomstandigheden van vlak na de oorlog. Het probleem is misschien ook wel dat ik me niet goed kan identificeren met Frits en de tijd waar hij in leeft. Maar de dramatische waarde van dit boek is wel goed op me overgekomen.

https://adoc.pub/boekverslag-de-avonden-gerard-van-het-reve.html

Reactie op de recensies:  

De drie recensies bieden verschillende perspectieven op "De Avonden" van Gerard Reve, ook al komen de woorden “verveling” en “moeilijk leesbaar” vaak terug. Dit boek is dan ook niet van onze generatie en is ook niet bedoeld een publiek te verkrijgen die niet meer leest omdat er niks ander te doen is, maar daar kom ik wo nog op terug. De eerste recensie bekritiseert het gebrek aan actie en de sombere gedachtes van het boek, maar erkent uiteindelijk de waarde ervan als een weerspiegeling van de naoorlogse periode. De tweede recensie legt de nadruk op de humor in het boek (en dus ook meer op de stijl waarin het boek geschreven is) en hoe deze samenhangt met diepere thema's van eenzaamheid en angst. En de derde recensie zegt kort maar krachtig ook dat ze het boek saai vond, maar benadrukt ook de dramatische waarde en de impact van de onverwachte wending die aan het einde plaatsvindt, ook al moet ik zeggen dat ik zelf het einde niet echt spannend vond en het een beetje een raar einde vond.

Als lezer van "De Avonden" kan ik me volledig vinden in de ervaringen die in de eerste en derde recensie worden beschreven. Het was voor mij persoonlijk ook echt moeilijk om door het boek heen te komen vanwege het trage tempo en het gebrek aan spannende gebeurtenissen, die echt nauwelijks of zelfs niet zijn voorgekomen in dit boek. Ook kon ik me niet echt identificeren met het hoofdpersonage Frits,

omdat zijn gedachten en gedragingen soms wel heel vreemd waren. Maar, ik kan wel begrijpen dat zijn karakter en zijn gedachten een representatie kunnen zijn van de gedachten en gevoelens die veel mensen hadden na de oorlog, vooral in Nederland die had geleden van de “winterhonger” waarin veel mensen waren gestorven en waarschijnlijk ook een beetje gek waren geworden (door bijvoorbeeld planten of lijm te moeten hebben gegeten of zelfs helemaal niks)

Wat ik wel bewonder aan "De Avonden" is de moed van Reve om een taboeonderwerp te gebruiken als onderwerp, van wat ik heb begrepen omdat er destijds niet gesproken werd over de mentale gezondheid van de mensen en over dat ze eigenlijk helemaal niets deden met hun leven. Het boek behandelt existentiële angsten en de zoektocht naar betekenis, terwijl dat de mensen daar toen helemaal niet bezig mee waren maar vooral bezigwaren Europa, en Nederland in dit geval, weer op te bouwen. Ik erken dat het boek voor zijn tijd revolutionair was hierdoor.

Onlangs dat het volgens mij wel revolutionair is voor zijn tijd kan ik zeer goed begrijpen waarom jonge lezers, en over het algemeen bijna iedereen eigenlijk, vandaag het boek als saai zouden kunnen beschouwen. Wij lezen namelijk niet meer om dezelfde redenen. Het boek is geschreven op een manier voor de mensen destijds, om de verveling tegen te gaan (boeken waren toen een beetje de smartphones van tegenwoordig), maar in onze tijd zijn er veel andere vormen van entertainment beschikbaar (zoals bijvoorbeeld dus de telefoon, tv, ... schermen).  

Ik moet dus eerlijk toegeven dat het boek ongelofelijk saai is door dus het gebrek aan actie. Maar ik denk dat je ook niet met een “bril van tegenwoordig” het boek moet lezen, maar dat moet doen met een visie die ze toen ook hadden (dus jezelf informeren over de situatie van toen voordat je het boek leest). Op die manier erken je denk ik wel de historische en literaire waarde van dit boek, omdat het boek dan tenslotte een belangrijk stukje naoorlogse geschiedenis vastlegt (door te laten zien hoe het moeilijke ne vooral saaie leven van toen was) en ons ook nog eens laat denken over de menselijke conditie en de zoektocht naar betekenis in tijden die veel lastiger waren dan die dat we nu kennen.

[megakarina66-blog]

RESPECTLOOS,ALWEER.!!