#gebombardeerd

[ralph-mulder]

Zijn we nog vrij

[categoricalglitches]

Tais Teng is ook een bioloog???

O nee sorry nog erger hij heeft ooit biologie gestudeerd maar is daarmee gekapt voor de kunst~ is dat erger of minder erg @_@

[yfmeurs]

A p p e l k l i e k

Part 83620125782628

Tussen die gerechten door zou Mop schaamteloos hebben gezegd dat de tijd voor bijscholing geen moment te vroeg kwam. Een Liefdesmakelaar. Bestonden die dan al ?! Pas 'n aantal jaar later 'n ordinair datingprogramma maar ja, die bestonden. Geen probleem. Er moest hier en daar eerst een en ander gesloopt worden. Het liefst vakkundig, ze waren tenslotte meiden van goede naam. Mop's plannetje werd niet ontvangen met tromgeroffel of dromerige taferelen van vriendinnen die vol overgave hand in hand stonden te juigen. Recentelijk had een prestigeus projekt van het schoolbestuur, waar Mop voor werkte, om meer leerlingen met allerlei perks en vergezichten het hoger onderwijs in te loodsen, de vriendinnen bijna uit elkaar gedreven. Het ging over de herontdekking van een haast museale beeldcultuur omtrent de 'geëmancipeerde vrouw' waar Mop notabene rolmodel voor mocht spelen. Dit oude visitekaartje hadden ze flink afgestoft met welteverstaan dus het type vrouw waar mannen geen last en gezeur van ondervinden. Zonder verstrikking in een relationeel contract, conventies, spruitjeslucht en vastgeroeste patronen maar op de kaart gezet met het type vrouw dat slechts plezier en opwinding brengt. Geaccepteerde ascetische ervaringen waren hoogstens meditatieve onderdompelingen op Bali. Kortom, de FOMO generatie werd gelanceerd. Een nieuw vooruitgangsgeloof begon namelijk met onderwijs, voor de ontwikkeling naar hogere stadia van volmaaktheid en schoonheidsidealen.

En, wat ben ik dan ?, had Mae verbolgen gesnauwd. Alsof Mae niet vrouw genoeg zou zijn. 'De cipier van 'n huwelijk ?!'

Dat Mop geen vaste relatie had, wilde nog niet zeggen dat Mae wèl ineens als 'n hinderlijke obstakel kon worden gebombardeerd die de ware vrijheid van de man in de weg stond. Het was niet eerlijk.

In Mae's woonkeuken lag de uitnodiging roerloos op tafel te wachten. Een eenvoudige trendy kaart, gemaakt van dat modern handgeschept papier met rafelrandjes. De gecentreerde tekst '4MEER' sobertjes gedecoreerd door 'n razend bijtje die vliegensvlug leek te zijn getekend in 'n simpele pennestreek. Dat was het, meer niet, geen franjes. Misschien op de achterkant een bloempje, bij wijze van grap. Nope, volkomen leeg, zelfs geen informatie. Geen plaats, geen dag, geen tijd, geen coördinaten, nada. Ze had 'm gewoon thuis in de keuken kunnen laten slingeren zonder er iemand over in vertrouwen te nemen. De kaart riep geen ongewenste vragen op zoals, 'Van wie is die uitnodiging ?!' Dat wist ze zelf overigens nog niet eens, ze kende alleen het doel.

En toen was het zover. 'Zul je d'r hebben', zei Mae op het horen van de deurbel. Ze stopte de uitnodiging in haar tas, griste een jas van de kapstok en liep naar de deur. De kinderen hadden die dag continuerooster dus zij d'r handen voorlopig even vrij. 'Klaar ?!', vroeg Mop dringend in de deuropening.

Ja, ik dacht van wel. Maar jij schijnbaar niet.' Dat was sarcastische Mae. '...anders hoefden we niet niet naar die mysterieuze bijles', mompelde ze onhoorbaar tussen bewegingsloze lippen terwijl ze achter d'r vriendin aanhobbelde naar de geparkeerde gloednieuwe en knalrode Renault. Mediatraining had Mop de psychologische uitstraling van kleuren geleerd en rood was sexy, vandaar. Dat er een groen karretje voor haar op stapel stond kon ze niet bevroeden, net zo min als dat ze de regisseur van dat proces zodadelijk zou gaan ontmoeten. Klein detail, Mop reed al jaren zonder rijbewijs. Het kwam er gewoon nooit van en daar stoorde niemand zich aan. Geen gezeur. Nadat ze zichzelf rolmodel mocht noemen werd de bonanza helemaal kompleet toen ook nog 's parkeerbonnen en snelheidsovertredingen spontaan verdwenen. Heerlijk, weg vastgeroeste conventies. Topleventje, dat rolmodel zijn. 

Je gelooft het niet maar de man van Tory had een half jaar eerder nog graag een Alfa Romeo voor Mop willen kopen en niet zomaar een Alfa. Nee, hetzelfde vehikel waarmee hij ooit in het huwelijksbootje was gestapt met Tory. Hoe duister en ritueel is dat wel niet. 'Trophy voor een trophy', had ie gekscherend gezegd met kwajongensachtig elan. Was ie soms krankzinnig geworden. Het geluk lachte Mop uit werkelijk alle hoeken alleen maar toe, geen Nemesis te bekennen. Voor Mop betekende dat slechts de opmaat naar een gedroomde toekomst, een belofte niet een oprispend slotakkoord.

Als je aan komt rijden op een sukkeldrafje over een modderige provinciale landweg en in een afgelegen boerderijtje de struise vrouw verwacht, een batik jurk op klompen, behangen met ontelbare kralenkettingen, een goeroe die bijlessen geeft in yoga oefeningen om nieuwe geestelijke dimensies te ontsluiten, dan was deze brok man-man mannelijkheid een ware surprise. Easy on the eye, goed onderhouden postuur zonder vetkwabben, hoekige gelaatstrekken, stralende ogen onder regelmatige wenkbrauwen en een mystieke lach. Dit alles in een klassiek compact driedelig kostuum bracht regelmatig onbewust 'n sexdrift bij vrouwen naar de oppervlakte. Hij wist het, vanzelfsprekend. Ook Mop en Mae konden 'n fladderig gegiechel niet onderdrukken en in plaats van de zakelijke kennismaking die Mop voor ogen had gehad, stamelden ze alleen maar lacherig een nerveus 'Halloho !'. Hij wist het. Dat effect had hij nou eenmaal en hij genoot er van. Gek genoeg werden de hallootjes niet eens beantwoord. Zo ongemakkelijk dit. Nu stonden ze daar, echt een beetje uit hun comfortzone in the middle of nowhere zonder handvatten om de regie terug te pakken. Was dit een brute manier van afwijzen of juist een aanmoediging om 'm nieuwsgierig doch terughoudend te benaderen ?! Bedremmeld bleven ze bij de voordeur toen het brok mannelijkheid zwijgend plaatsnam in een riante fauteuil waarvan er meerdere waren opgesteld, pal voor een knapperend haardvuur in een knoeperd van een gemetselde schouwombouw. Het rook er geeneens naar koeienstront, wat je zou verwachten midden in het weiland en de zwartwit geblokte stenen vloer, die als een onnatuurlijk artefact in het stokoude interieur de aandacht trok, scheen wonderbaarlijk stralend schoon.

Toen zwaaide de deur plotseling weer krakend open. Mars drentelde hijgend over de drempel. 'Beetje laat, guys....maar allelujaaaa...koeiennnn...had je dat niet effe kunnen zeggen. Mijn schoenen...zijn...geruïneerd !' Mop en Mae hadden hetzelfde. Wisten zij veel. Mars keek omhoog van haar modderschoenen naar het schilderachtige stilleven verlicht door spaarzame strepen kwijnend daglicht. In een uitgerekte seconde gleed het decor waarin ze die middag zou gaan doorbrengen panoramisch en geruisloos aan haar voorbij. De zwartwit tegels, de rustieke bruine fauteuils, de grote rieten mand, de bleke vlammen van het haardvuur en man-man met gelaatstrekken die zo uit 'n film van Robert De Niro kon zijn geknipt. Voor een vluchtig moment was ze even argeloos verloren in verwachtingsmanagement. Wuifend wierp ze vervolgens een beetje schaapachtig de man-man in kostuum een 'hallo' toe. Er kwam wederom niet meteen een reaktie. Ze vonniste 'm nijdig als totally overdressed voor deze bouwvallige en verlaten hut, denkend aan d'r met modder besmeurde pumps. Nadat er weer een paar langgerekte stille secondes in slowmotion voorbij waren gegaan rees een langverwacht geluid op uit de fauteuil. 'Hello to you too. Welcome Mop, Mae en Mars.' Eindelijk, het praat. Verrassend vriendelijk en voornaam zelfs.  Mae en Mop keken elkaar opgelucht aan maar Mars wierp haar vriendinnen een verbaasde blik toe. 'Engels ?', souffleerde ze. 'Blijkbaar', souffleerde Mop terug met opgetrokken schouders. Na enig geharrewar hadden ze plaatsgenomen in de comfortabele diepe fauteuils bij man-man. Maar had man-man ook een naam ?!

One is a lonely number, two is a pair, three is a crowd and four is a party.' , zei hij mysterieus. Er zijn betere openingszinnen voor een bijscholingscursus, maar goed. 'Tell me girls, what can I do for you ?', ging hij verder.  De magische eendracht tussen de drie vriendinnen kreeg geestdriftig een windvlaag in de zeilen. 'How to get away with divorce', zei Mop kort en krachtig zonder blikken of blozen. Dat kon van alles betekenen maar Mop vond 't een mooie slogan en schoorvoetend dacht ze de regie weer terug te kunnen pakken. Er verscheen een ontspannen maar profane glimlach op d'r gezicht, beschenen door het fakkelende vuur in de openhaard dat een schaduw had kunnen zijn van een jubelende menigte.

Ze was goed in triomferen. Tory moest hartelijk lachen toen Mop riep dat haar man dus Mop's nieuwe vlam was, over vlammetjes gesproken. Geschaterd had ze. Daar had zíj dan weer smalend van genoten, vooral toen Tory er dus van overtuigd was dat Mop het gewoon nog plagerig geheim wilde houden, die nieuwe liefde. Gosh, zó naïef die vrouw.  Ze zag het moment weer helemaal voor zich en per ongeluk ontsnapte er 'n honend lachje uit haar mond bij die bitterzoete herinnering. 'Wat is er zo grappig ?!', vroeg Mars op 'n fluistertoontje. 'Hoezo... oh..surry, ik was even met m'n gedachten ergens anders.' 'Afgedwaald naar dromenland', zei Mae met zalvend stemmetje en schudde betuttelend weliswaar met met 'n vrolijk knipoogje haar hoofd. 'Yep, waarom zijn we anders hier,' antwoordde Mop onbezonnen. 'Voor mijn dromen, toch ?!'

'Dames, het is me een waar genoegen om jullie te ontmoeten', zei man-man ineens in onvervalst nederlands. 'Dromen zijn bedacht om universeel te worden en taal moet daarin niet alleen leiden maar ook volgen want taal betekent verbroedering en menselijkheid, geen obstakel voor existentiële verwezelijking. Daarom is de power van taal in woord en geschrift niet alleen verbindend maar ook onderscheidend. De taal van het onderbewuste is vrijzinnig maar ook gevreesd door de programmeerbaarheid die gevaarlijke nieuwe fundamenten kunnen vormen voor dubbelzinnigheid, verkeerde intenties en doelstellingen.'

Oké, die brij aan tekst, er zat geen kop of staart aan, weliswaar bijna lithurgisch voorgedragen, kwam binnen. Waar ging dit in vredesnaam heen. Ze hadden geen schrijfgerei bij zich en of ze dit uit het blote hoofd zouden onthouden viel absoluut te betwijfelen. Maar had die man-man ook 'n naam? Hij had zich nog steeds niet voorgesteld. 'Prima, doen we', zei Mop laconiek om van die toch wel verwarrende lap tekst af te zijn. De mand daarentegen had haar aangenamer nieuwsgierig gemaakt.  'En, wat zit er in die spannende hutkoffer?' Ze keek gebiologeerd naar de vierkante rieten mand op de zwartwitte vloer. 'Ga ik jullie zo vertellen.', zei hij inschikkelijk. 'Ik ben Hem, overigens.' Ahhh, het heeft een naam. Man-man heeft een naam. 'Wat een leuke naam. Geen acroniem, toch ?! Origineel. Weer 's wat anders dan Marco, John of Bas', riep Mars enthousiast. 'Dank je, Mars. De doos is heel simpel. Maak maar open, Mop.' Ze kwam langzaam uit haar stoel en boog voorover om de doos open te maken. Met twee handen tilde ze behoedzaam de deksel van de hutkoffer. En wat zag ze ?! Een tot de rand toe gevulde inhoud met allerlei culinaire delicatessen. Kleine flesjes champagne, wijn, watertjes, smoothies, kwarktoetjes, aziatische tapaatjes, vers fruit, macarons, broodjes met zalm, lavendelbroodjes met roomkaas, veganistische pannekoekjes, risottosalades, sushi, bonbons, chocolade en fraaie thermoskannen met munt thee, ginseng thee en espressootjes. Een hemelse smulpartij. Die Hem toch. Ja, hij had smaak. 'Voor een glamoreus kampvuurtje', zei Hem tevreden. 'Doe alsof je thuis bent, dan doe ik dat ook.' Op theatrale wijze liet ie zijn neusvleugels de zinneprikkelende koffiearoma proeven alvorens ie met een nippende mond het zwarte goud naar binnen slurpte. Zeker, als het wijn was geweest had ie naar traditioneel gebruik met van die uitpuilende wangen, zijn mond er mee gespoeld.

'Dromen moeten we gaan geloven, anders is strategie volkomen zinloos', zei Hem voor de vuist weg. Zo af en toe, tussen een paar nipjes espresso door, zou Hem stukjes tekst gaan aureren. 'Christenen geloven in 'n God. Maar wie heeft God nou gezien.' Hij richtte zijn blik een momentje vagelijk naar het plafond. Dacht Hem dat daar een goddelijk spook tussen de draagbalken rondwaande ? 'Luister, dames. We kunnen zaken doen als jullie dat willen. Laat ik duidelijk zijn. Ik heb 'n muze, 'n model nodig voor de evolutie en Mop een strateeg voor haar persoonlijk liefdesplan.' Een onderhandeling. Hem deed zaken maar de meiden wisten niet goed wat te zeggen. Van bijles hadden ze een totaal ander idee. Mars besloot aan 'n broodje zalm te gaan happen. Met 'n servet veegde ze haar mond af en daarmee tegelijk de laatste restjes rode Chanel. Gewoonlijk was ze heel praktisch als het om lippenstift ging. Geen minuscule hapjes om de ingekleurde lippen niet te verknoeien, zoals Mop dat meestal deed. Nip..slurp..nip...slurp..

Wacht, er stond een lithurgisch vervolg aan te komen. Hem sprak in opperste concentratie plechtig verder. 'Mop wordt de allegorische verbeelding van mijn evolutieplannen. Een ongrijpbare mythe in het onderbewustzijn die uiteindelijk zal gaan gedijen en de weg wijzen naar bewuste nieuwe keuzes voor goede mensen door goede mensen.' Het klonk mega spannend maar waarom nou weer Mop, waarom niet Mae of Mars ?! Mae had in geen tijden zoiets intrigerends gehoord. Wat man-man vertelde was interessant en bezield. Ze had nu al een oprechte waardering voor deze paradijsappel in driedelig pak, niet alleen een fascinatie voor zijn ingeblikte cinematische verschijning. 'Een muze is als 'n evolutionaire signatuur. Onzichtbare inkt die de contouren vormen voor schaduwen van een verlangen waar mensen zich mee willen identificeren. Een wil die wij gaan kneden. Een wil die gedeeld sentiment gaat versleutelen met 'n taal waar je bij wilt horen, een taal die als kruipend zee-ijs vastvriest aan uitstrekkende landtongen. Rolmodellen komen en gaan in de reclamewereld want trends zijn gebonden aan tijd die langzaam ouder wordt. Mijn muze staat voor het begin van een evolutie, een eeuwige tijd der tijdperken.' Daarna viel zijn zangerige stem stil. Een stroperige minuut droop geruisloos voorbij. Was dit het slotpleidooi ? Was de les afgelopen ? Nee, natuurlijk niet. Hij was alleen nog maar aan het opwarmen. Zijn gezicht brak open in een ontwapenende glimlach. De aanleiding daarvoor was het begin van een volgend relaas.

'Brandlove, girls !', riep ie lachend over de hoofden van de vriendinnen heen. 'Het uitgangspunt is liefde want dat wil uiteindelijk iedereen en wat is liefde nou zonder keerzijde ?! Die onderscheidende dialectiek gaat een kompleet nieuwe lifestyle worden.' Hem was uit zijn fauteuil gekomen om wat houtblokken op het vuur te gooien. Gehurkt pookte ie tussen de verkoolde resten. Hij liet zich niet storen door ongemakkelijke stiltes, klaarblijkelijk. Zijn verbeelding was op dat moment volledig in zichzelf gekeerd. Niemand zei iets tegen de rug van pokende man-man. Eerlijkheidshalve, hij had hen natuurlijk enigzins overvallen met de macht over het pook-wapen in handen. Een angstig voorgevoel beet zich gelukkig niet vast in de atmosfeer. Man-man was geen bullebak, dat zag en hoorde je meteen. Mars, toen nog het minst onder de indruk, keek ongeduldig op d'r polshorloge. Het dynamisch reklamewereldje waar ze al een aantal jaartjes in meedraaide stond namelijk niet stil, voor welke evolutie goeroe dan ook. Terwijl de oerdrift van dit overweldigend orakel in kostuum zich ongestoord bekommerde over de magie van vuur en de correcte plaatsing van knetterende boomstammetjes, rees bij Mae ook de vraag of de bijles misschien was afgelopen. Ze dorste het niet te vragen. Niet vanwege doodsangst of zo, maar vanwege een opwelling van ongevaarlijke braafheid. Mae was ook helemaal niet het type dat s'ochtends een yogamatje uitrolde om de dag te beginnen met een spirituele rite. Geen flauw benul van transcendente kwesties en de lengte van pauzes om spiritueel te ontwaken. Een workshop had ze wel 's gedaan, hoor. Een workshop 'kerstkrans maken'. Heerlijk, om in de stemming te komen voor de feestdagen. Ze sloot haar ogen en snoof opgelucht de geur van brandend haardhout op. Het thuisfront, onmiskenbaar. Een gehaast en zenuwachtig buikgevoel verjoeg ineens ongevraagd de huiselijke mijmering. Verdorie, misschien toch verstandiger geweest om een paar schoolmoeders te bellen die de kinderen kunnen opvangen na school, overpeinste ze. Stom, waarom ze daar nou niet eerder aan had gedacht. Ja, als je alles van tevoren weet, suste ze zichzelf. Ongedurig wijfelde Mae met groot ongemak om in haar handtas te gaan graaien want dat moest ze ja, als ze iets wilde vinden in die rommelige stortbak met daarin verdwaald ergens een mobieltje. Graaien met d'r hoofd diep tussen de rits om een nog beter blikveld te hebben over de chaos die zich daarin afspeelde of tastend graaien als in een bingomolen, op goed geluk. De clutch van Mop dan. Tjonge, die zeulde bijna nooit meer dingen mee dan 'n bosje sleutels, phone, creditcard en lippenstift. En het bagagedesign van Mars ?! Dat was net een ordentelijke archieflade. Nee, laat maar. Ze was vast wel op tijd weer thuis.

Plotseling liet Hem zijn stem weer spreken en hij had niet eens aan zijn espressootje genipt. 'Jullie zijn hier voor een scheiding ?!' Hij hing de pook weer op aan de schouw en beende statig terug naar zijn fauteuil. De spraaktrant was nu niet zangerig, eerder onderzoekend. Mop streek haar lange blonde manen naar achteren en nam een zittende pose aan met gekruiste benen, gereed in de stelling om eindelijk weer repliek te geven. 'Absoluut. Maar wij, D en ik dus, willen eigenlijk geen scheiding, weet je. Dat gaat klauwen met geld kosten aan alimentatie en de nasleep....pfff '. Ze sloeg die gedachte met een handopslag weg. 'Dan blijven we nog jaren aan dat onverwerkt leed..ik bedoel Tory, zijn vrouw...hangen.' Er ontstond een wantrouwige frons tussen Hem's wenkbrauwen die bij Mop niet onopgemerkt was gebleven. Ze wilde geen foute indruk geven en snel voegde ze eraan toe, 'Ehhh..vanzelfsprekend is 't doel de liefde, Hem ! En dat gaan we met jouw hulp bewijzen.'

Man-man sprong omhoog uit de stoel, totaal onverwacht. Een stuiterbal had het niet sneller gekund en daar was ineens die prekerige zangtoon weer. 'The happiness of man depends on the people he didnt marry !' Hij plantte zijn handen demonstratief in z'n zij. De meiden deinsten alledrie onbewust angstvallig een stukje terug, voor zover de rugleuning van de gecapitoneerde stoelbekleding dat toeliet. Weg was de regie. Dit was echt een hele rare goeroe. Met groot opgezette ogen keken ze naar het krachtig brok man-man dat daar volgeblazen zijn ijdele intellectualiteit ongegeneerd stond te manifesteren. 'Uit liefde zullen we D gaan bevrijden en die bevrijding moeten we samen voelen, beleven ! Zonder team geen bevrijding, zonder bevrijding geen doel. Die kettingreaktie zal ons team versterken. Trots zal ons verbinden !' Dat was typisch Hem. Buiten de grenzen van regulier voorstellingsvermogen presenteren. Griezelig soms als 'n blitzkrieg. Daarna bleef ie geluidsloos nog enkele seconden staand voor zich uit turen. Verwachtte ie soms applaus ?! Wie zal het zeggen. Niet onwaarschijnlijk, maar de meiden waren tè overdonderd. Er volgde dus geen applaus, helaas. Ach, ontspannen liet ie zich toen maar in de stoel ploffen en zei zelfvoldaan. 'Kijk Mop, zó vertel je dat. Je moet er wel ècht in geloven.'

[joostjongepier]

Wat?   Fürstenzug

Waar?   Augustusstrasse, Dresden

Wanneer?   3 augustus 2024

Tegen de muren van de voormalige koninklijke gebouwen aan de Augustusstrasse in Dresden bevindt zich een muurdecoratie. En niet zo een kleintje ook! De Fürstenzug (Optocht der vorsten) is 101,9 meter lang en 10,51 meter hoog. Het tableau is opgebouwd uit meer dan 24.000 tegels van Meissner porselein. De tegels hebben elk een oppervlak van 20,5 X 20,5 centimeter.

Op het gigantisch tableau staan 34 markgraven, hertogen, keurvorsten en koningen uit het vorstenhuis Wettin afgebeeld die tussen 1127 en 1873 heersten over Saksen. Ook Georg, de broer van de laatst afgebeelde koning Albert en diens opvolger is afgebeeld. Daarnaast zijn nog eens 59 wetenschappers, kunstenaars, handwerkslieden, soldaten, kinderen en boeren afgebeeld, evenals 45 paarden en twee windhonden. Onder de figuren is een band met 35 wapens van de opeenvolgende heersers weergegeven.

Het geheel is bepaald indrukwekkend. Een dergelijk gigantische wanddecoratie zou gemakkelijk protserig kunnen aandoen, maar daarvan is hier geen sprake. De figuren zijn levensecht afgebeeld en het zwart-wit tegen een gouden achtergrond zorgt voor een rustig beeld.

Zoals bekend werd Dresden in februari 1945 bij luchtaanvallen zwaar gebombardeerd. De Fürstenzug bevindt zich vlak bij de Frauenkirche die bij dezelfde luchtaanval totaal werd vernield.  Omdat porselein grote hitte kan verdragen, kwam het tableau er relatief goed vanaf. Slechts 212 tegels moesten worden vervangen en 442 gerestaureerd. Dat gebeurde in 1978-1979, toen het kunstwerk volledig schoongemaakt en gerestaureerd werd.

[rtvideaal]

Douglas DC-3 Dakota van de DDA vliegt boven Doetinchem

In maart 1945 is het einde van de oorlog nabij. Doetinchem lijkt redelijk ongeschonden uit de strijd te komen. Uiteindelijk wordt de stad Doetinchem toch drie keer gebombardeerd. Niet door de Duitse bezetters, maar door de geallieerden en het lijkt een vergissingsbombardement. Maar hoe konden de piloten het zo mis hebben? Zaterdag ging een historische Dakota de lucht in om een antwoord op die…

[peterpijls1965]

De bloedbeek

Het Venrays Museum bereidt een tentoonstelling voor over de bevrijding van Venray aan het einde van de Tweede Wereldoorlog. Samen met de slag om Overloon een van de meest vergeten veldslagen van de oorlog, volgens historici. Als kleuter bezocht ik het Oorlogsmuseum in Overloon. Ik ging nooit terug, maar vergeten deed ik het museum niet.

Ik was 5 jaar en bezocht met mijn vader het Oorlogsmuseum in Overloon. Dat moet indruk op me hebben gemaakt, want vaag staat me nog altijd de aanblik bij van tanks en ander oorlogsmaterieel in het museum.

Ik overwoog alleen terug te gaan naar het Oorlogsmuseum. Niet zo moeilijk. Overloon is vanuit Venray prima bereikbaar met een rolstoel, en ooit schreef ik een blog over de oorlogshandelingen die plaatsvonden op en rond het huidige Anna Park in Venray, vlakbij mijn huis.

In een rapport online las ik voor het eerst dat op het toenmalige Sint Anna-terrein voor vrouwenpsychiatrie tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog een tankslag tussen de Duitsers en de Geallieerden had plaatsgevonden.

Dat vernam ik nooit eerder, zoals ik ook niet wist dat alleen al Sint Anna in de oorlog zes keer was gebombardeerd door Engelse en Amerikaanse toestellen, terwijl de vrouwelijke psychiatrische patiënten en de Zusters van Liefde die voor hen zorgden schuilden in kelders op het terrein. Ik wist dat sommige vrouwelijke bewoners van Sint Anna toen in paniek de kelders uitvluchtten, de mijnenvelden van de Duitsers in.

Zodoende meende ik in grote lijnen de verhalen te kennen over zware gevechten die rond Overloon en Venray kort voor de bevrijding hadden plaatsgevonden. Dat de befaamde tankslag in Overloon in werkelijkheid nooit had plaatsgevonden, was me door de media aandacht daarover ook niet ontgaan.

Daarom wilde ik nog eens naar het museum in Overloon. Online las ik eerst over het museum, de slag om Overloon en de daaropvolgende bevrijding van Venray, die eveneens gepaard ging met een bloederige strijd. Overloon en Venray werden kort samengevat aan flarden gebombardeerd.

Al snel kan ik niet meer ophouden met lezen, en even later besloot ik niet naar Overloon te gaan om te schrijven over het oorlogsmuseum dat ik op 5-jarige leeftijd met mijn vader bezocht.

Tegen die tijd had ik begrepen dat er in Overloon en Venray een van de gruwelijkste veldslagen uit de hele Tweede Wereldoorlog had plaatsgevonden. Historici trekken vergelijkingen met de ergste taferelen tijdens de loopgravenslachtingen in de Eerste Wereldoorlog, in Ieper en Verdun bijvoorbeeld.

Meer actueel zag ik paralellen met de nog steeds woedende slag om Oekraïne. Daar was en is het militaire apparaat van Zelensky welbeschouwd bezig zoveel mogelijk Russische militairen de dood in te jagen, om te voorkomen dat ze elders aan het front kunnen worden ingezet.

Dat doen de Oekraïners met zoveel succes, en ten koste van zware eigen verliezen, dat sommige steden door militairen ter plekke 'gehaktmolens´ worden genoemd. Soortgelijke taferelen, zo weet ik nu, speelden zich ook af rond de bevrijding van Overloon en Venray, ten koste van duizenden slachtoffers. Slecht weer, mijnenvelden en zich doodvechtende Duitse verdedigers kostten de Geallieerden onverwacht veel tanks en nog veel meer gesneuvelde en gewonde militairen.

De Loobeek, die de Engelsen en Amerikanen moesten oversteken om Overloon te kunnen aanvallen, kreeg de bijnaam ´Bloedbeek´. Ook omdat de Duitsers zelfs de bodem van die beek hadden bezaaid met mijnen, en omdat provisorisch aangelegde bruggen instortten onder het gewicht van Geallieerde tanks, die zich vervolgens vastreden in de modder.

Duitse vlammenwerpers en scherpschutters die zich hadden vastgebonden in de toppen van bomen om ook gewond nog te kunnen blijven schieten op Engelse en Amerikaanse troepen en vluchtende Duitsers, kostten talloze infanteristen het leven.

Toen de kogels op raakten, bestookten de vijanden elkaar vanuit loopgraven van korte afstand met handgranaten, of ze gingen elkaar met de bajonet of de schep te lijf.

Uiteindelijk besloten de Geallieerden om met honderden kanonnen binnen anderhalf uur tijd tienduizenden granaten op Overloon af te schieten, om het Duitse verzet te breken. Ook daarna moest van huis tot huis gevochten worden om met name SS´ers uit te schakelen. Krijgsgevangenen werden daarbij weinig gemaakt.

Overigens hadden de Duitsers, begrijp ik, Overloon voor de veldslag geëvacueerd. Dus weinig burgers hebben - hoop ik - iets meegekregen van het bloedbad. Daarna was de bevrijding van Venray aan de beurt, met soortgelijke taferelen als in Overloon. Nieuw voor mij was dat de Grote Kerk niet is opgeblazen door de Duitsers, zoals ik altijd dacht, maar door Geallieerde vliegtuigen is gebombardeerd.

De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik tegen die tijd dermate onpasselijk was geworden van alles wat ik las over een van de bloederigste en meest vergeten veldslagen uit de Tweede Wereldoorlog, dat ik ben opgehouden met lezen.

Online zie ik door militairen opgenomen filmpjes van gevechten met de Russen aan het Donbas-front. Dat geeft denk ik een goed beeld van wat zich rond de ´bevrijding´ van Overloon en Venray moet hebben afgespeeld. De rest is voer voor historici. Die mogen zich wat mij betreft ook buigen over de vraag waarom het Oorlogsmuseum in Overloon aandacht schenkt aan het verloop van de hele Tweede Wereldoorlog, en langdurig focuste op een tankslag die in Overloon nooit had plaatsgevonden, vooral door slecht weer, maar ook door fel en aanvankelijk succesvol Duits verzet.

Rest de vraag wanneer het museum in Overloon transformeert in een historisch correcte afspiegeling van de gehaktmolen van Overloon en Venray, die zich afspeelde vlak voor het einde van de Tweede Wereldoorlog. Het Venrays Museum compenseert dat met een tentoonstelling die 80 jaar bevrijding gaat belichten.

[rotterdamvanalles]

Het Groothandelsgebouw.

Het Groothandelsgebouw of Groot Handelsgebouw is een bedrijfsverzamelgebouw aan het Stationsplein, naast Station Rotterdam Centraal. Het gebouw is een rijksmonument, ontworpen door architecten H.A. Maaskant en Ir. W. van Tijen. Groothandelsgebouw is zoals de naam in origine werd geschreven. Het was daarmee een "gebouw voor de groothandel". Begin 21ste eeuw vertrokken de groothandelaren naar de rand van de stad en transformeerde het gebouw naar een multifunctioneel bedrijfsverzamelgebouw. De naam werd toen gewijzigd naar Groot Handelsgebouw.

14 mei 1940; de binnenstad van Rotterdam werd gebombardeerd en 388.000 m² aan bedrijfsruimte ging verloren. Na de Tweede Wereldoorlog was een nieuw bedrijfspand voor veel ondernemers onbetaalbaar. Het idee voor een verzamelgebouw kwam van de groothandelaar Frits Pot die zich realiseerde dat één groot gebouw eerder een "(her)bouwvergunning" zou krijgen dan tientallen kleinere pandjes van elke grossier afzonderlijk. In de Hongerwinter - kerst 1944 - maakte hij een schetsontwerp dat op 4 mei 1945 werd besproken in de Kamer van Koophandel. Samen met architect Huig Maaskant (van het bureau Van Tijen en Maaskant) en latere directeur G. Thurmer maakte hij in 1947 een studiereis naar Amerika.

Kort na de Tweede Wereldoorlog werden de plannen concreet. Architectenbureau Van Tijen en Maaskant kreeg de opdracht het Groot Handelsgebouw te ontwerpen. Het ontwerp werd immens, vooral naar Nederlandse begrippen: 220 bij 85 meter met een hoogte van 43 meter. Het gebouw verrees begin jaren 50 als een van de eerste gebouwen na de bombardementen op Rotterdam in de Tweede Wereldoorlog, op de plaats van de oude Diergaarde Blijdorp. De grootsheid van het Groot Handelsgebouw werd een symbool van de nieuwe verhoudingen van de stad: zo moest het ‘nieuwe’ Rotterdam eruit zien. De eerste paal werd geslagen op 17 mei 1947, tijdens de eerste ‘Opbouwdag’. Al tijdens de bouw vestigden zich in 1951 de eerste bedrijven in het Groot Handelsgebouw, waaronder Engels (grand café-restaurant, congres-, party- en zalencentrum.). Het gebouw werd op 3 juni 1953 door koningin Juliana officieel geopend. Het Groot Handelsgebouw was bij de opening het grootste gebouw van Europa en is het grootste bedrijfsverzamelgebouw van Nederland. In 1961 werd een dakopbouw in gebruik genomen, waarin bioscoop Kriterion werd gevestigd. Het scherm bevond zich aan de zijde Stationsplein en werd voor de aanvang van de voorstelling en tijdens de pauze opgehaald, waarmee men via de grote glazen wand uitzicht kreeg over de stad in opbouw.

Het Groot Handelsgebouw werd de plek waar groothandelaren hun magazijnen, showrooms en kantoren konden vestigen. Bijzonder is dat de huurders op drie niveaus via de drie binnenhoven met (vracht)auto's van binnenuit bereikbaar zijn: zowel kelder, begane grond als eerste etage zijn voorzien van expeditiestraten, die 1,5 km lang dwars door het gebouw heen lopen. De gangen waren breed van opzet voor de doorgang van vorkheftrucks. Ook de ruime parkeergarage, die ruimte bood aan 220 auto's was vooruitstrevend. In heel Rotterdam reden er destijds maar 150 auto's rond. Op de begane grond werden winkels en horecazaken gevestigd en op het dak werd bioscoopzaal Kriterion gebouwd. Op deze manier werd het Groot Handelsgebouw ook onderdeel van het Rotterdamse stadsleven.

De Trap was in 2016 de grootste publiekstrekker van de manifestatie Rotterdam viert de stad!, waarmee 75 jaar wederopbouw in de Maasstad werd gevierd. Met 368.611 bezoekers in ruim een maand tijd was de door MVRDV ontworpen steigerinstallatie verantwoordelijk voor bijna de helft van het totaal aantal bezoekers dat op het evenement afkwam (750.000). Van 16 mei tot en met 19 juni konden de 180 treden van het bouwwerk worden beklommen. De gigantische trap was 29 meter hoog en 57 meter lang met 140 treden en 5 gangpaden breed. Het verbond tijdelijk het Stationsplein met het dak van het Groot Handelsgebouw. Voor de gelegenheid was ook de Kriterion-bioscoop boven op het rijksmonument weer geopend voor het publiek. In de jaren zestig was deze cinema op dertig meter hoogte zeer populair.

Het Groot Handelsgebouw huisvest anno 2019 meer dan 400 bedrijven en 2 innovatieve kantoorconcepten (Kleinhandel en Cambrigde Innovation Center). Het grootste deel van het gebouw wordt als kantoorruimte gebruikt. Wat er nog meer te vinden is: fietsverhuur, pinautomaten, praktijk voor fysiotherapie, kinderdagopvang, fitness en verschillende horecazaken.

Foto en Informatie komen van wikipedia

[reneleijen]

Taakstraf voor "dreigende uiting" op TikTok

De politierechter in Den Haag heeft een man (25, uit Zoetermeer) veroordeeld die eind oktober 2023 ‘een dreigende uiting’ op TikTok zette. De verdachte moet dertig uur taakstraf uitvoeren. Op TikTok riep hij, een dag voor een pro-Palestina demonstratie, dat ‘heel die kanker Den Haag’ gebombardeerd moest worden. TikTok deed aangifte (?), waarna de politie snel ingreep. Volgens het OM was het een…

[modernfilmcanon]

Cannes Daily Dispatch 5

Mes amis du cinéma,

Een mens kan de dag slechter beginnen dat met een Spaanstalige transgendergangstermusical. Je kunt veel van Jacques Audiard (Un Prophète, Dheepan, Les Olympiades) zeggen, maar niet dat de man in herhaling vervalt. Emilia Pérez (17/20, competition) is het superonderhoudende relaas van een advocate die van een brute drugskartelleider in Mexico de opdracht krijgt om zijn gezin naar Zwitserland te escorteren terwijl hij zal verdwijnen om een geslachtsbevestigende operatie te ondergaan en een nieuw leven als vrouw te beginnen. Klinkt bezopen? Dan heb je de film nog niet gezien. ‘Fearless in its ridiculousness’, schreef Vulture en dat klopt precies. Schrijf Audiard maar op voor het palmares; kan me onmogelijk voorstellen dat deze film zonder een van de hoofdprijzen huiswaarts gaat. Hoe

Le Procès du Chien van Laetitia Dosch (14/20) was een fijne klucht waarin een advocate voor hopeloze zaken – een hoofdrol van de filmmaakster zelf – de verdediging op zich neemt van de hond Cosmos, zoon van Barbapapa en Chocopix. De hond heeft zijn Portugese huishoudster gebeten en zou daarom volgens de openbaar aanklager moeten inslapen. De advocate weet de rechter ervan te overtuigen dat niet zijn baasje, maar de hond zelf terecht zou moeten staan en dus zit voor het eerst sinds de Middeleeuwen, toen in Zwitserland een proces tegen bijen werd gevoerd (heb nog niet gecontroleerd of dit een verzinsel is van de filmmaakster), een dier in de beklaagdenbank. Vanzelfsprekend is Cosmos gelijk tot topfavoriet gebombardeerd in de strijd om de Palme Dog, een ludieke prijs voor de beste vertolking door een hond. Maar het is ook een scherpe, intelligente komedie, waar tussen alle kluchtigheid door intelligente ideeën over feminisme en de relatie tussen mens en dier in doorschijnen

My Sunshine van Hiroshi Okuyama (16/20, Un Certain Regard) bleek vervolgens een teder, humanistisch, zacht ontroerend Japans drama. De film volgt de lotgevallen van Takuya, een verlegen, stotterend jongetje die een passie ontwikkelt voor kunstrijden op de schaats (of was zijn interesse misschien eerst getrokken door het meisje waarmee hij een schaatskoppel zal vormen?). Hij krijgt hulp van een voormalige kunstschaatskampioen die zijn potentieel ziet en zich over hem ontfermt. De film baadt in prachtige zachte kleuren, waarbij het licht met de seizoenen (en met de ontwikkeling van de personages) mee verandert. Alleen het regelmatig terugkerende gebruik van Clair de Lune was er misschien iets teveel aan, ofschoon het ook wel gepast was voor een film die vertoond werd in de Salle Debussy. September Film brengt de film in Nederland uit; de Kore-eda liefhebbers weten waar ze moeten zijn.

Vervolgens mocht ik (met dank aan de Berlijnse sales agent Films Boutique) aanschuiven bij een buyers screening (waar strikt genomen enkel distributeurs toegang hebben) van The Seed of the Sacred Fig van Mohammad Rasoulof (18/20, Competition), een film die hier aanstaande vrijdag zijn officiële première zal hebben. Vooraf was er al veel over de film te doen. Crew- en castleden, en familieleden van de crew, werden opgepakt door het Iraanse regime en op die manier werd druk op Rasoulof gezet om zijn film terug te trekken uit het festival. Vervolgens kreeg de regisseur (een paar jaar geleden nog winnaar van de Gouden Beer in Berlijn met There Is No Evil) een gevangenisstraf van acht jaar, maar voordat hij werd opgepakt, ontvluchtte hij Iran te voet. De regisseur is inmiddels in Europa en kiest voor een leven in ballingschap in Duitsland, ofschoon hij nog altijd hoopt naar zijn thuisland te kunnen terugkeren. Rasoulof was in het verleden al meerdere keren voor het filmfestival in Cannes uitgenodigd, maar stond tot nu toe nog altijd ietwat in de schaduw van landgenoten als Asghar Farhadi en Jafar Panahi. Daar komt met deze nieuwe film een einde aan. Het is een bloedstollende spannende thriller/familiedrama over het gezin van Iman, een Iraanse onderzoeksrechter die net promotie heeft gemaakt als er protesten in het land uitbreken vanwege de dood van Mahsa Amini. Imans rebelse tienerdochters tonen zich kritisch over de uitleg die het regime geeft voor Amini’s dood. Als vervolgens het pistool dat Iman van zijn werkgever had gekregen verdwijnt, verdenkt Iman zijn eigen gezin en laat hij zich steeds verder meezuigen in een maalstroom van paranoia, met verstrekkende gevolgen.

A bientôt,

Mark

[keynewssuriname]

“Succesvolle LAMAT-missie druppel op hete gezondheidsplaat”

De Surinaamse gezondheidszorg ligt al enige tijd op de intensive care. De zorgsector wordt voornamelijk in leven gehouden door ondersteuning van bevriende naties en internationale organisaties. De tweede LAMAT-missie die succesvol is afgerond, is dan ook met veel fanfare door de Communicatie Dienst Suriname (CDS) en Volksgezondheidminister Amar Ramadhin naar buiten gebracht. De missie is op 28 februari officieel afgesloten in het Academisch Ziekenhuis Paramaribo (AZP). Het is de tweede keer dat het Amerikaanse Lesser Antilles Medical Assistance Team (LAMAT) een missie heeft uitgevoerd in Suriname. De missie is onderdeel van de Enduring Promise-missie van het US Southern Command. Vele Surinamers die geen bril of een behandeling bij de tandarts kunnen permitteren zijn blij gemaakt. Het team heeft samen gewerkt met Surinaamse artsen. Het 42-koppige Amerikaanse team, bestaande uit chirurgen, artsen, verpleegkundigen, tandartsen, biomedische technici en experts in optometrie, bood medische diensten aan in het AZP, Wanica Ziekenhuis, Militair Hospitaal, JTV-hoofdkwartier en de medische kliniek te Brownsweg. Het team heeft ook educatiesessies gehouden voor Surinaamse medici, waarbij nieuwe vaardigheden zijn bijgebracht. Daarnaast is een schenking gedaan van 4100 kilo aan farmaceutische producten en 32 containers chirurgische benodigdheden voor de Spoedeisende Hulp, de oog-, tandheelkundige en eerstelijnszorg. “De producten hebben een totale waarde van ruim USD 250.000”, aldus de CDS. De overheidscommunicatiedienst heeft in haar persbericht de minister ook gebombardeerd tot een zeer ingenomen regeringsfunctionaris. Ramadhin ziet de Amerikaanse steun als een verlichting voor de medische zorg. Hij is vooral blij vanwege het educatieve aspect van de missie, omdat Suriname te maken heeft met een braindrain. Het is echter opmerkelijk dat Ramadhin en ook geen enkel andere regeringsfunctionaris heeft gereageerd nadat de media eerder deze week melding maakte van het vertrek van grote groepen zorgpersoneel. Vakbondsvoorzitter Lloyd Pool, die de belangen van het personeel bij het grootste ziekenhuis van het land behartigt, uitte wederom zijn zorgen over het wegtrekken van deskundig verpleegkundig personeel. “De braindrain blijft voortbestaan ondanks de zogenaamde interventiemaatregelen van de regering vorig jaar”. De situatie is volgens hem zeer zorgwekkend. Read the full article

[peecee-columns]

Groots dromen voor morgen

De Duitse kunstenaar Anselm Kiefer houdt van groot, groter, grootst. Het liefst maakt hij kunstwerken die de grootte van een expositieruimte of zijn eigen atelier ontstijgen, laat staan dat ze boven de bank in de woonkamer gehangen kunnen worden. De intentie van de kunstenaar is dat zijn werken indruk moeten maken. Niet alleen wat thematiek betreft, maar met name door de omvang. De Volkskrant schreef onlangs in een artikel over ‘artistieke obesitas’ en gebruikte termen als ‘impact art’ en ‘gigantisme’ om de megalomane creaties van enkele beroemde kunstenaars te duiden, waaronder ook de werken van Anselm Kiefer.

Enkele keren stond ik oog in oog met Kiefers werk en met terugwerkende kracht kan ik de bovenstaande krachttermen beamen. Zijn immense doeken stralen een soort strijd uit waarbij de intentie om het werk te willen begrijpen en gegrepen worden door de artistieke grootsheid om voorrang wedijveren. Een schilderdoek is in handen van Kiefer namelijk niet alleen een plat vlak waar na verloop van tijd vormen en kleuren op verschijnen, maar een object om op te bouwen. Meestal in letterlijke zin, want zijn creatieve overredingskrachten beperken zich niet tot het gebruik van alleen maar verf. Hij gebruikt alles wat maar voor handen lijkt te zijn, zoals bijvoorbeeld stro, hout, glas, ijzer en haren, om zijn kunstwerken zoveel mogelijk gelaagdheid en doorleefdheid te geven. Zelf zegt hij hierover in NRC dat hij ruïnes produceert. Want een ruïne is voor hem altijd ‘het begin van iets anders’.

Aan de basis van Kiefers kunst staat het einde van de Tweede Wereldoorlog en de puinhopen die achterbleven. Hij werd geboren in de kelder van het ziekenhuis in Donaueschingen. Hun huis werd diezelfde avond gebombardeerd. De gedachten aan het verdriet en de onmacht maakten hem later strijdbaar, op z’n eigen manier. Het bouwen op ruïnes, in de breedste zin van het woord, stond aan de basis van zijn latere werken. Hij wilde grootse kunst maken om te imponeren en te overrompelen. Noem het overdaadkracht: een vermenging van grootsheid in overdaad en daadkracht.

De hedendaagse belangstelling voor het werk van Kiefer en de achtergronden van zijn oorlogsverleden zijn momenteel bijzonder actueel. Op grote delen van de wereld is er oorlog en zijn de gevolgen hiervan uitzichtloos, niet te bevatten en van een onverwerkbare grootte. Het is moeilijk om je voor te stellen wat leven in tijden van oorlog met een mens doet. Wanneer het aanwezige gevaar van geweld, bommen en aanslagen je angst bepaalt, leven in vrede de grootste wens is en slapen een doodvonnis kan zijn. Uitkijken naar de gezonde dag van morgen lijkt het hoogst haalbare op de korte termijn. Vechtlust houdt je op de been, ook al is schreeuwen niet meer mogelijk. Wanneer we zouden kunnen beseffen dat dit leven van ons samen is, hoeft niemand meer alleen of bang te zijn. Dan is er hoop voor morgen, een nieuwe toekomst, en ja, vast ook het begin van iets anders.

waar moet je heen / met geweld om de hoek / en aanslagen achter je huis / die onverwachts plaatsvinden / als in een nare droom / juist wanneer je hoort te dromen / over zorgeloosheid / en morgen

waar moet je heen / wanneer bommen je laten schrikken / en kogels je laten rennen / voor je leven / wanneer je ontwaakt uit een droom / en je zorgeloosheid / plots is gevlucht

waar moet je heen / als je alleen ontwaakt / en er geen vluchtplan is / omdat paniek een laatste kans biedt / om alle kanten op te gaan / in de hoop dat je kiest voor / de enige goede

waar moet je heen / als je gedachten schreeuwen / maar je stem dat niet meer kan / omdat je je zorgen inslikt en sterk moet blijven / om te kunnen hopen / dat je vroegere zorgeloosheid / niet enkel een droom is / voor morgen

[mijnniemandsland]

Oogsluiting.

In de moderne samenleving worden we constant gebombardeerd met visuele stimuli: digitale schermen, billboards, sociale signalen, en nog veel meer. De behoefte om altijd “alert” en “op de hoogte” te zijn, lijkt een verplichting. Echter, deze paper beargumenteert dat er substantiële voordelen zijn verbonden aan het periodiek sluiten van de ogen en het bewust “niet-zien”. Een dergelijke praktijk kan…

[euroadventure]

Schenefeld - Hamburg - Bremen - Hasselt

Zondag 13 augustus

Vandaag ga ik eens wat anders doen dan normaal gesproken...ik ga twee steden bezoeken in plaats van de natuur in 😜.

Vanuit Schenefeld is het een uurtje rijden naar Hamburg. Via de parks4night app vind ik een mooie parkeerplaats aan de rand van het stadspark èn waarvandaan ik een mooie fietsroute door en rond Hamburg kan maken. Ben ik in ieder geval nog wel actief bezig 💪🏻😉🚴‍♀️.

De route loopt vanuit het park naar een groot meer in het hart van de stad. Overal varen zeilbootjes en er hangen lampionnen in de bomen erg leuk om te zien!

Via het oude gedeelte van de stad fiets ik uiteindelijk door de Elbetunnel, je raad het al...onder de Elbe door. Het is een soort toeristische attractie lijkt het. Veel mensen dalen af via een grote lift om van daaruit, ik denk een 500 meter, fietsend of lopend zich van de ene naar de andere oever te verplaatsen.

Na de tunnel kom ik nog bij een mooi uitzichtpunt uit, waar het ook erg druk is. Ik vervolg dan ook snel mijn weg via de haven en buitenwijken weer terug naar het centrum.

Ik vind de stad super divers en gemoedelijk. Leuk voor een citytrip!

Ook als je van moderne architectuur houdt is Hamburg een aanrader.

Uiteindelijk ben ik rond 14 uur weer bij mijn auto terug, die ik nog even kwijt was. Mijn fietsnavigatie was weggevallen en plots wist ik niet meer precies waar ik gestart was...😂. Gelukkig heb ik redelijk richtingsgevoel en herkende ik de verschillende straten nog enigzins. Hamburg was leuk!

Na mijn bezoek aan Hamburg rij ik een uurtje verder naar Bremen. Beide steden leken mij wel leuk voor een bezoekje.

Bremen is een oude Hanzestad. Veel mooie oude gebouwen. Het lijkt wel een beetje op Brussel, Antwerpen of Gent. Alleen bestaat de 'altstadt' hier uit maar enkele straten en gebouwen. Het blijkt ook best ardig gebombardeerd te zijn geweest door de Engelsen in de oorlog. Waarschijnlijk mede daardoor weinig ouds behouden gebleven.

Toch ademt de stad iets gezelligs uit! Mede door het sprookje van de Bremense stadsmuzikanten: de ezel, hond, kat en haan. Geschreven door de gebroeders Grimm.

In Bremen eet ik nog een hapje op het terras op de markt waar de vele terrasjes zijn.

Ik rij uiteindelijk nog een uurtje verder. Eerst zou ik misschien nog bij een vriend in Friesland langsgaan, maar mijn reis terug is iets te last minute voor hem om nog te regelen thuis te zijn. Dat geeft niet, ik vind een leuke plek bij een waterpark, nog net in Duitsland. Morgen vertrek ik naar Drenthe waar ik op een natuurkampeerterrein van Staatsbosbeheer in Borger een plekje heb kunnen boeken.

[levisgeekstuff]

Give Me Liberty

Geen betere dag dan 4 juli, de Amerikaanse Independance Day, om het geweldige ‘Give Me Liberty’ van Frank Miller en Dave Gibbons eens onder de loep te nemen. 

Give Me Liberty verscheen in de Verenigde Staten begin jaren ‘90 als vierdelige miniserie op prestige format bij Dark Horse Comics. Toch is de basis van het verhaal nog iets ouder. Al in 1988 besloten schrijver Frank Miller en tekenaar Dave Gibbons, die beiden net daarvoor hun grootste succes kenden met Dark Knight Returns en Watchmen, te gaan samenwerken. Ze wilden een verhaal vertellen over de Amerikaanse waarden en dat in een pessimistische nabije toekomst. Zwaar en ernstig materiaal dat nog enkele jaren op de plank zou blijven liggen. Uiteindelijk zou Miller besluiten het ietsje luchtiger te maken en er een dikke satirische saus over te gooien. Toch was bij het verschijnen van nummer 1 in 1990 vooral de donkere blik op de nabije toekomst van Amerika die bleef hangen bij de lezers. 

Voorspellingen

Centraal staat Martha Washington, die we volgen vanaf haar geboorte in 1995 in een armzalig woonblok in Chicago. We zien haar opgroeien en later in het leger gaan. Dat alles met op de achtergrond een maatschappij die steeds verder ontspoort. Daarbij valt op hoe griezelig accuraat de voorspellingen van Frank Miller waren toen hij dit eind jaren ‘80 schreef. Overstromingen door klimaatopwarming, rellen tussen minderheden en de politie, een president die doet denken aan Trump én eentje die zo Joe Biden zou kunnen zijn, grote bedrijven die steeds machtiger worden en zelfs het Witte Huis dat wordt gebombardeerd door het Midden Oosten. 

Eerste poging

Al in 1991 besloot uitgeverij Arboris een Nederlandstalige versie van deze geweldige strip uit te geven. Onder de naam ‘Liberty’ verschenen 2 delen op albumformaat. Jammer genoeg bleek dit in de Lage Landen geen groot succes en werd de reeks halfweg stopgezet. 

Doodzonde, want ‘Give me Liberty’ is een zeer sterke strip. Je merkt dat Miller en Gibbons net van hun TDKR en Watchmen periode kwamen. Deze comic leest dan ook een beetje als een combinatie tussen beiden. Dat is ook terug te zien in typische verteltruukjes uit die periode, zoals het gebruik van krantenkoppen, magazine artikels en televisie uitzendingen om de achtergrond van het verhaal te schetsen. Ook de manier waarop Martha het verhaal vertelt, doet denken aan het narratief van Batman uit Dark Knight Returns of Rorschach in Watchmen. 

Het tekenwerk van Dave Gibbons mag er ook weer zijn. Het is hier iets minder strak geregisseerd dan in Watchmen. Daardoor zijn er minder bijzondere layouts te zien, maar die vrijheid geeft Gibbons wél de ruimte om vaker uit te pakken met knappe splash-pages. 

Een Amerikaanse droom

Het zou uiteindelijk tot 2010 duren eer Give Me Liberty volledig zou verschijnen in het Nederlands. Uitgeverij De Vliegende Hollander had al een succesvolle trade paperback uitgebracht van Watchmen en ook de kleinere pockets van Frank Miller’s Sin City liepen goed. Dat deed hen besluiten om ook een bundel uit te brengen van Give Me Liberty, dit keer onder de naam ‘Martha Washington: een Amerikaanse droom’. Een echte aanrader!

[jurjenkvanderhoek]

THE COLLAGER, ONVERWACHT KNIPPEN EN PLAKKEN

Op dit moment worden Galerie Noord in Groningen werken van collagekunstenaars getoond. Curator is Peter Boersma, zelf actief als kunstenaar en vrijwilliger bij deze galerie. Hij nodigde een zevental door hem bewonderde kunstenaars uit binnen- en buitenland uit. En voegde zijn eigen werk daaraan toe. Een lang gekoesterde wens ging daarmee in vervulling. Want Boersma liep al jaren rond met het plan een tijdschrift over collagekunst te starten. De tentoonstelling vormde de aanleiding om dit plan tot uitvoering te brengen. Als aanvulling op het getoonde werk bij Galerie Noord stelde hij het eerste nummer samen van The Collager – Pasting the unexpected.

In het blad zijn de kunstenaars via hun werk met elkaar in gesprek. In de galerie zijn de composities per kunstenaar gegroepeerd. Ieder een eigen wand, een eigen plek. Om voor zich te spreken. En dat doen ze overtuigend. De blik van de bezoeker kan echter maar lastig de aandacht delen. Iedere wand heeft een eigen aantrekkingskracht. Het werk is zo boeiend dat het mysterie van de uitdrukking niet eenvoudig te vatten is. Doordat iedere salon hanging een eigen verhaal heeft zijn de werken afzonderlijk op kunstenaar goed te beschouwen. En naar waarde te schatten.

Vormen de verhaallijnen in de expositie aparte hoofdstukken, in het tijdschrift lopen deze door elkaar. Het magazine heeft naast de tentoonstelling daarom een dimensie meer. De werken zijn niet gerubriceerd naar maker, maar presenteren zich als groep. Ze hopen niet op maar lopen door elkaar. Om met elkaar te communiceren, de ander aan te spreken. Zo ontstaan interessante wisselwerkingen. Nieuwe zienswijzen zijn mogelijk. Kunnen andere standpunten worden ingenomen.

De expositie is de aanleiding voor het magazine. Het is te bekijken als de catalogus bij de tentoonstelling. Alle werken in Groningen getoond staan afgedrukt. Door vormgeving en opmaak staat de uitgave echter op zichzelf. Het is in wezen een kunstwerk, een collage om door te bladeren. De expositie is een samengestelde reeks, van voorbijgaande aard. Terwijl het tijdschrift eeuwigheidswaarde heeft. Met het karakter van de collage in gedachten is het design speels en dwars van alle conventies opgezet. Samengesteld uit diverse formaten vellen en verschillende soorten papier krijgt het karakter van de inspiratie vorm.

De met elkaar communicerende tweetallen in het hart van het blad zijn zorgvuldig \gekozen en rijmen klinkend samen. Deze nemen de meeste ruimte in en beslaan de grootste vellen. Op de kleinere omslagbladen is de compositie eveneens stemmig afgewogen. De lay-out is in balans. Het ruwe tussenformaat, waaromheen de glossy pagina's zijn gevouwen en waarin het 'expositie' katern steekt, herbergt teksten over en van de acht kunstenaars die hun samengestelde werken tonen. Deze woorden en zinnen zijn in onregelmatige kolomblokken gedrukt om aan de collagestijl te passen. De woorden waarin de naam van de kunstenaar is gezet heeft een samenstelling van verschillende lettertypes. De maker van het blad heeft zich kunstenaar waardig creatief uitgeleefd met de expositie en de collagekunst beide als aanleiding in gedachten.

De collage, dat is een oud verhaal in een nieuwe jas. Bestaande fragmenten die uit een verhaal zijn gelicht en met andere delen een nieuwe vertelling vormen. Een hergebruik van uitgeknipte of gescheurde beelden. Flarden realiteit die abstract sprekende beelden maken. Niet bij elkaar passen maar toch aansluiten .Een moodboard van zelfexpressie. “Collages zijn een deel van ons dagelijks leven”, zegt Eduard Bezembinder. Hij is één van de kunstenaars op dit moment in Galerie Noord. “We worden gebombardeerd met beelden. Zelfs onze dromen zijn collages, flarden van belevenissen en emoties waar we weer volstrekt nieuwe beelden van maken.”

De beelden die de collagekunstenaars samenstellen hebben de idee van gedroomde voorstellingen. Het samensmelten van surrealistische momenten. Gerelateerd aan het zijn, de natuur, het verleden, reizen in het bestaan. Om de wereld te duiden en handzaam te maken wordt deze juist overhoop gehaald. Bestaande herkenbare beelden worden uit elkaar getrokken en gemengd tot een abstract realistische omgeving. Daarbij wordt uiterst zorgvuldig omgegaan met compositie, vorm en kleur. In de collagetechniek is niets wat het lijkt. Door de bestaande beelden te mengen hervormen de uiterlijkheden zich en sta je als beschouwer zelden op het goede been. De visuele woordspelingen, contrasten om verschillen en overeenkomsten zichtbaar te maken, lichtvoetige verrassingen door technische foefjes maken van het resultaat een interessante samenstelling.

Beleeft Herman Fontein de wereld als verknipte ansichtkaart om de horizon te verbreden, herleeft Jannie Hiskes de gescheurde persoonlijke familiegeschiedenis en gebruikt Josefien Alkema oude onafgemaakte tekeningen uit de eigen ladekast. “Een beeld kan het onzichtbare met het zichtbare verbinden”, meent Alkema, “het moment met de oneindigheid.” Jens Wortmann op zijn beurt is gefascineerd door de drie essentiële fasen die het maken van een collage omvat: deconstructie, transformatie en wedergeboorte. Ofwel knippen, omvormen en plakken – het reconstrueren van een eens gepresenteerde afbeelding. Het scheppen van een nieuwe uit de oude wereld.

Voor Peter Boersma maken kleuren en geuren van oude documenten, de structuur van verschillende papiersoorten en de historie van verhalen en afbeeldingen het creëren van collages tot een zintuiglijke ervaring. Harri Kalha drukt met visuele creatie ideeën, denkbeelden en fantasieën uit. Hij beschouwt het maken van collages als het nemen van beslissingen; opties uitsluiten, lievelingen aan de kant zetten. Zijn werk heeft een mystieke onderbouwing, waarin denken en zien twee verschillende waarden hebben. Het werk van Anke Roder heeft de natuur als bron. Op haar composities stralen abstracte knipsels in wolkende kleuren, waarover bloemdelen lijken getekend. De fragmenten van foto’s zijn zo gekozen dat ze de oorspronkelijke betekenis en uitdrukking hebben verloren. Opgaan in een nieuwe uitleg.

In Galerie Noord is als aanvulling op de tentoonstelling een stuk gelaagd golfkarton op schragen gelegd. Het dient als tafel voor een tweetal leporello’s van de hand van Roder. Uitgelegd zijn dit filmstroken waarop een onbekende maar interessante wereld zich voordoet. Zo vullen expositie en magazine elkaar aan. Heeft de één meer en toont de ander een extra dimensie. Uitkijkend naar een tweede nummer blader ik dit eerste met toenemend enthousiasme door.

The Collager, Tentoonstelling van collagekunst bij Galerie Noord, Nieuwstad 6 in Groningen. Tot en met 29 juni 2023. Tijdschrift The Collager, pasting the unexpected, No.1, Summer 2023.