#gaston gallimard

[imoim36news]

“Chúng tôi là một nhà xuất bản nhỏ và tôi khẳng định điều đó. Tôi coi mình chỉ là một nghệ nhân”, Antoine Gallimard nói với 1 nụ cười cợt khiêm nhường với phần "trình diễn" bên trên môi, vào căn chống trông ra khu vực vườn xinh xẻo. Trên TT của toàn cầu xuất phiên bản nhỏ tí xíu của Paris, cơ hội đường lớn Saint-Germain một quãng ngắn, tuổi thọ nhịn nhường như vẫn ngừng trôi. Chủ yếu trên đấy, sinh sống căn nhà số 5 đàng Gaston-Gallimard, người kế tục loại cha của phòng xuất phiên bản này vẫn nói nhiều câu truyện cùng với phóng viên báo chí của tờ Republica (Ý). Gallimard xuất phiên bản khoảng tầm 1.500 đầu sách mỗi năm và với hạng mục sách hoành tráng cùng với rộng 20.000 tựa sách Trong năm này, Antoine Gallimard vẫn 75 tuổi. Vào tuổi 34, ông vút lên, trở nên người hàng đầu căn nhà Gallimard. Hồi đấy và hiện thời cũng như vậy, căn nhà xuất phiên bản Pháp Quý giá này chiếm hữu nhì tủ sách có tiếng: “Blanche” và “Pléiade”. Thiệt ra, người quá kế đi đầu là anh của ông, thương hiệu Christian, tuy nhiên sau 1 thời gian tranh chấp vào hộ gia đình thì thế giới sung sướng, dễ dàng chịu đựng là ông Antoine đang được đưa lên địa điểm hàng đầu đế chế Gallimard. “Thỉnh thoảng tôi phải đi gặp bạn đọc để kích thích họ, tôi không muốn họ ngủ quên”, ông nói đùa cùng với phóng viên báo chí tờ thông báo Ý. Sát cánh tức thì từ trên đầu Ngày... website tin : thanhnien.vn #Gallimard #căn nhà #xuất #phiên bản #cùng với #tác #fake #đoạt #giải #Nobel

[the-chomsky-hash]

[justforbooks]

Gaston Gallimard was born on January 18, 1881 in Paris. He was a French publisher. The son of a wealthy art collector, Gallimard studied law and literature at the University of Paris and turned to journalism soon afterward.

He founded La Nouvelle Revue Française in 1908, together with André Gide and Jean Schlumberger. In 1911 the trio established La Nouvelle Revue Française. In 1919, he created his own publishing house, named Librairie Gallimard, though he continued to work closely with the NRF. It became the foremost French publishing house of the 20th century, with major works by Gide, Marcel Proust, André Malraux, Jean-Paul Sartre, Albert Camus, and many lesser French authors. The firm also published the well-known La Pléiade series of French literary classics (acquired 1933) as well as the Série Noire, a series of some 2,000 thrillers, detective novels, and spy stories.

In World War II during the German occupation of Paris a "round-table" of French and German intellectuals met at the Georges V Hotel including Gallimard, the writers Ernst Junger, Paul Morand, Jean Cocteau, and Henry Millon de Montherlant and the Nazi legal scholar Carl Schmitt.

Gallimard eventually relinquished the daily administration of the company to his son Claude and grandson Christian. During his lifetime, the firm numbered 18 Nobel Prize winners among its regular authors, and its books garnered 25 Goncourt Prizes.

Works

Texts by Gaston Gallimard

Friedrich Hebbel, Judith, five-act tragedy translated from German by Gaston Gallimard & Pierre de Lanux. Paris, Éditions de la Nouvelle Revue française, 1911.

« Il a inventé des auteurs, un public », En souvenir de René Julliard, Paris, René Julliard, 1963, p. 50.

Correspondences

Jean Paulhan / Gaston Gallimard, Correspondance, edition established, presented and annotated by Laurence Brisset, Gallimard, 2011.

Marcel Proust / Gaston Gallimard, Correspondance, edition, presented and annotated by Pascal Fouché, Paris, Gallimard, 1989.

Jacques Rivière / Gaston Gallimard, Correspondance 1911-1924, edition, presented and annotated by Pierre-Edmond Robert in collaboration with Alain Rivière, Paris, 1881

Bibliography

Pierre Assouline, Gaston Gallimard : Un demi-siècle d’édition française, Balland, 1984, Folio, 2006

Catalogue Gallimard. 1911-2011, 1711 p.

Gallimard. Un siècle d'édition, Bibliothèque nationale de France/Gallimard, 2011

Alban Cerisier, Gallimard. Un éditeur à l'œuvre, Gallimard, 2011, series "Découvertes Gallimard"

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[edebiyatsoylesileri]

Gaston Gallimard / Anadan doğma yayıncı

Yeryüzünde yayıncılık mesleğine damgasını basanların sayısı gerçekten çok sınırlıdır. Bunların en önemlilerinden, en kişiliklilerinden, en başarılılarından biri de, hiç kuşkusuz Gaston Gallimard'dır.

1881 yılında doğan, 1975'te ölen Gaston Gallimard, adını verdiği Gallimard Yayınevi aracılığıyla dünyaca tanınmıştır. Ama yakın zamana kadar adı çevresinde pek az şey bilinirdi.

Geçenlerde Fransız gazeteci Pierre Assouline imzasıyla çıkan ve "Gaston Gallimard, "Fransız Yayıncılığının Yarım Yüzyılı (Gaston Gallimard, Un demi siècle d'édition française) adını taşıyan kitap, bu ilginç adamın yaşamının bilinmeyen yönlerine ışık tuttu.

1911 yılında Nouvelle Revue Française (NRF) yöneticileri -ki aralarında Schlumberger, André Gide ve Jacgues Riviére vardı -züppe ve ilgi alanı geniş bir genç burjuvadan, zengin bir tablo tüccarının oğlu olan Gaston Gallimard'dan, derginin yayın sorumluluğunu üstlenmesini ve giderek dergiye koşut bir yayınevi kurmasını istediler. Gaston Gallimard, kendisinden istenen bu işi öylesine büyük bir istekle üstlendi ve başardı ki, basında ve sinemada uzantıları bulunan büyük bir yayın kuruluşunun yanı sıra, dünyada eşi bulunmayan bir yayın kataloğu oluşturdu. Yazarları arasında Sartre, Camus, Paul Valéry, Aragon, Malraux, Eluard, Claudel gibi birbirine zıt adlar, koleksiyonları arasında Pléiade gibi değerli ya da Série Nouire gibi polisiye diziler yer aldı.

Uzlaşmaz ve de esnek

Assouline'in kaleminden tanıdığımız kadarıyla, Gaston Gallimard yalancı ama sevimli, uzlaşmaz ve aynı zamanda çok esnek bir adamdı. Çağının bu belki de en uygar adamı, güçsüzlüğünde ve ödlekliğinde bile gözüpekti. Birinci Dünya Savaşı sırasında, askere gitmemek için deli taklidi bile yaptı. Ama her yerde de ben "ben ödleğin tekiyim" demekten çekinmedi. İşin en inanılmaz yanı, dostlarının onu hep bağışlamalarıydı. Almanlara tutsak düşen, birkaç yıl sonra NRF dergisinin başına geçecek olan Rivieré, "Onun için, hiçbir şeyin eksiltemeyeceği hazineler, kaynaklar buluyorum kendimde" diyordu. Ve Gaston Gallimard, ölünceye kadar "kahraman"a karşı çıkacak, kıyımdan ve mutlak saydığı bir ölümden kurtulduğu için hep kendini kutlayacaktı.

Gallimard Yayınevi'nin patlama yapması 1919'dan sonra oldu. Gaston'un kardeşi Raymond, o sıralar idari ve mali yönetmen olarak işe girmişti. Bu iki adamın kurduğu eşsiz işbirliği, gerektiğinde topu birbirlerine atabilmeleri, kırk yıl süreyle birer ip cambazı gibi başarıyla iş görmelerini sağlayacaktı. 

Assouline ve başvurduğu kişiler, Gallimard'ın başarısını üç öğeye bağlıyorlar: Önce Gaston'un daha ilk gençlik çağlarında Malraux, Jouhandeau, Sartre, Camus, Kessel, Saint-Exupéry gibi büyük yetenekleri sezmekte gösterdiği büyük sezgi gücü; sonra aralarında Ramon Fernandez, Jean Paulhan, Benjamin Cremieux, Brice Parain, Bernard Groethuysen gibi ünlülerin bulunduğu, pek konuşmayan ama çok etkili danışman kadrosu; son olarak da, tüm yetenekleri yayınevine yönelten edebiyat çevrelerine yayılmış antenlerin, temsilcilerin varlığı.

Kafasına koyduğunu başarırdı

Yayıncıyı, köpek balıklarının en usta, ama en acımasızı olan "dentuso" sınıfına sokan François Mauriac'ın bile, sonunda Gaston Gallimard'a evet demekten kendini alamaması, onun ne denli bir usta olduğunu gösteren tipik örnektir. Gaston, aynı zamanda yanlışlarını kabul etmeyi erdem haline getirmiş bir kişiydi. Marcel Proust'u ve Céline'i çeşitli nedenlerle başka yayınevlerine kaptırınca, onları Gallimard yazarları arasına katmak için elinden geleni ardına koymadı. Sonunda da kafasına koyduğunu başardı. Gaston her şeyden çok edebiyatı seviyordu, ama yazarları aynı oranda sevdiği söylenemezdi. Yazarların açgözlülüğünden, kaypak, "kadınsı" yaradılışlarından yakınırdı. "Yazarlar imzaladıkları sözleşmeleri unutmaya hep hazırlar. Kimse yazarlar kadar ahlaksız olamaz... Yayıncılar dışında", derdi yakın dostlarına gülerek.  

İkinci Dünya Savaşı yıllarında da, yayıncılığı sürdürmek ve kâğıt sağlayabilmek için işgalci Almanlardan devamlı istekte bulunmayı bildi. Yayımladığı kitapların sansürden geçmesi için çabaladı. Ama meslekdaşları Robert Denoel ya da Bernard Grasset gibi mutlak bir işbirliğine gitmedi. Kurtuluştan sonra gördüğü tek ceza, NRF dergisinin kapatılması oldu. Ama dergi, ad değiştirerek 1952'de yeniden çıktı.

Gallimard Yayınevi, İkinci Dünya Savaşı'nı izleyen yıllarda da, Julliard Yayınevi'nin yeni, ateşli ve amansız rekabetine karşın yine pupa yelken yoluna devam etti. Marcel Duhamel'in kurduğu polisiye dizi Série Noire'ın başarası, ABD'de bile iyi bilinmeyen birçok yazarın yayın haklarının ele geçirilmesi, yayınevini daha da geliştirdi. 1970'de, Hachette'le arasındaki kırk yıllık dağıtım sözleşmesini yenilemeyen, bu alanda da sezgisini ve bağımsızlığını gösteren Gallimard, 1984 yılında da sağlam bir kaya gibi yayın dünyasındaki özgün yerini koruyor.

En az on kitaplık sözleşme

Pierre Assouline'in kitabının ilginç yanlarından biri, Gaston Gallimard'ın yazarlarla anlaşmak için başvurduğu kendine özgü yaklaşımlar. İnsana ve duruma göre taktik değiştiren Gaston'un bir başka büyük ustalığı da, sözleşme yaptığı yazarların en az on kitabını alması ve söz konusu yazarın öteki yayınevlerine dağılmasını önlemesiydi. Ama Claudel gibi, "azla uğraşmamak için" ömür boyu sözleşme yapanlar, André Maurois gibi her kitaba ayrı sözleşme isteyen yazarları da vardı. Gaston bir yazarı istedi mi, kimse onu kolay kolay durduramazdı. İşte bir olay: Yıl 1933 ve Gaston Gallimard, Georges Simenon'un peşinde.

George Simenon'u nasıl ikna etti?

Simenon o yıllarda da ünlü bir yazardı. Kitapları Fayard Yayınevi tarafından çıkarılıyordu. İyi para getiren bu yazar, Gaston'un gözünde yeterince değerlendirilmemekteydi. Üstelik Simenon, kendini pazarlamayı da bilen bir yazardı ve 1931 yılında bir kitabını son derece ilginç biçimde tanıtmıştı. 20 Şubat 1931 günü, geceyarısı, Paris'in ünlülerini bir gece kulübüne davet etmişti. Kıyafet zorunluluğu bulunmayan bu davete çağrılanların, girişte parmak izleri alınıyordu. İçerde kürek mahkûmu  kılıklı garsonlar içki dağıtıyor, her yanda bir cezaevi havası hüküm sürüyordu. Simenon ise, bir köşeye oturmuş kahramanı Maigret adlı bir polis komiseri olan son romanını isteyene imzalıyordu. Ve Fayard'la anlaşması uyarınca, Simenon ayda bir roman yazıyordu.

Bir adam kazanma örneği

Onu telefonla arayan Gaston, işyerine çağırdı. Aralarında şu konuşma geçti:

G.G. - Lütfen oturun, dostum. Sözleşmenizden konuşalım. Yayınevimizde kitaplarınızın çıkmasını, bizden biri olmanızı istiyorum. André Gide de bizim yazarlarımızdan ve sizi çok beğeniyor, sizinle tanışmak istiyor.

G.S. - Bunu daha sonra konuşuruz. Şimdi sadede gelin.

G.G. - Fayard Yayınevi'yle sözleşmeniz var mı?

G.S. - Sözleşmem yok. İstediklerini onlara veriyorum. Sonu gelmez, insanı kıskıvrak bağlayan sözleşmelere aklım ermiyor...

G.G. - İşbirliği yapabilir miyiz?

G.S. - Evet ama bu sizin koşullarınıza bağlı.

G.G. - İyi öyleyse, önümüzdeki hafta iyi bir lokantada bundan söz edelim.

G.S. - Bakın, Bay Gallimard. Bir kere, hiç birlikte yemek yemeyeceğiz. İş dışında her şeyden söz edilen iş yemeklerinden nefret ederim. Sözleşme koşullarını sizin odanızda konuşacağız, kapı kapalı, telefon bağlantısı kesilmiş olacak. Yarım saat içinde anlaşacağız. Yalnız size hiçbir zaman Gaston demeyeceğimi, "aziz dostum" diye hitap etmeyeceğimi bilin. Bu tür sözde yakınlıklardan nefret ederim. Bana bir gün ve bir saat verin, o gün buraya gelirim ve işin her yönünü tartışırız. Ama sözleşmeyi yenilememiz söz konusu olduğunda, bu kez siz zahmet edip bana gelirsiniz.

On üç yıl ve elli kitap

Gaston şaşkındı. Hiçbir yazar kendisiyle böyle konuşmamıştı. Ama adamını eline geçirmişti, alınganlık yapmayacak ve onu bırakmayacaktı. Ertesi hafta garip bir sözleşme imzalandı aralarında. Simenon yayınevine yılda altı kitap verecek, kâr yazarla yayınevi arasında eşit olarak bölünecekti. Kısa zamanda çok kitap yazma yeteneği ve kitaplarının ulaştığı büyük satış rakamları Simenon'un kendisini yayıncıyla eşit görmesine açıyordu. Bir yıl için geçerli olan sözleşme her yıl yenilenebilecekti. Aralarındaki anlaşma on üç yıl sürdü ve Simenon'un elli kadar kitabı Gallimard tarafından yayımlandı. Ama Gaston'un tüm çabalarına karşın, Simenon, Gallimard Yayınevi çatısı altında bir türlü rahat edemedi.

(Cumhuriyet Kitap / Sayı 3 / 4 Kasım 1984 / Sayfa 3)

[rwpohl]

*

*

[lisedelune]

Gaston Gallimard - Pierre Assouline

Me dernière lecture :" Gaston Gallimard", l'avez vous lu ? Venez partagez vos avis !

Un Demi-Siècle d’édition Française Résumé :  «Pourquoi Gallimard ? Parce qu’il fut unique et exceptionnel. Certes, de grands éditeurs, il y en eut d’autres et non des moindres. Mais de tous ceux qui s’étaient lancés dans cette aventure au cours de la première décennie du siècle, il fut certainement le seul, au soir de sa vie, à pouvoir éventuellement se permettre de feuilleter l’épais catalogue…

[abridurif]

François Durif, Séance de signature-dédicace, 5, rue Gaston-Gallimard, Paris, 23.09.21

[carraways-son]

Vendredi

Les jacinthes se décident enfin à montrer leur couleur, c’est bien, mais ne suffit pas à me consoler : je n’irai pas épuiser cette fin d’année ni baptiser la prochaine au bord de l’océan, c’est triste. Quant au reste, c’est juste désespérant, alors je fais le vide, je jette sans vraiment trier, déchire, lacère, parce qu’il est temps, tout en regrettant de ne pas en tirer plus de plaisir. Pour me détendre, j’écoute du rock plein de nuit, et des écrivains qui parlent de la vie. Frédéric Beigbeder rappelle l’aveu du poète Paul-Jean Toulet (il faut relire ses “Contrerimes”) : Ce que j’aurai préféré dans la vie, c’est l’alcool, les femmes et les paysages. Tandis que pour Gaston Gallimard, précise Jean d’Ormesson, ce furent : dans l’ordre, les femmes, les bains de mer et les livres. Deux hommes de goût, dont j’additionne volontiers les penchants.

[bibliotecasanvalentino]

In Biblioteca puoi scoprire autori e opere che non conoscevi o di cui avevi sentito parlare ma che ancora non avevi avuto modo di leggere. Ed è per questo che abbiamo deciso di dedicare un angolo alla scoperta di questi "tesori nascosti". 

Oggi l'opera e l’autore prescelti sono: “Viaggio al termine della notte" di Louis-Ferdinand Céline.

Ho sempre un po’ di timore ad accostarmi a quelle opere considerate capolavori letterari, letture di una potenza e intensità tali da influenzare un’epoca, il pensiero, informare di sé l’intero panorama culturale del tempo. Tuttavia, sono stata ben felice di superare questo “timore” cimentandomi nella scrittura e nello stile di questo autore ritenuto uno dei più influenti scrittori del XX secolo, celebrato per aver dato avvio ad uno stile letterario nuovo, “moderno”. E così mi sono immaginata a percorrere le vicende di questo romanzo semi-autobiografico di Céline, la cui famosa introduzione mi aveva già inevitabilmente ammaliata: «Viaggiare è proprio utile, fa lavorare l’immaginazione. Tutto il resto è delusione e fatica. Il viaggio che ci è dato è interamente immaginario. Ecco la sua forza. Va dalla vita alla morte. Uomini, bestie, città e cose, è tutto inventato. È un romanzo, nient’altro che una storia fittizia. Lo dice Littré, lui non sbaglia mai. E poi in ogni caso tutti possono fare altrettanto. Basta chiudere gli occhi. È dall’altra parte della vita».

Da queste parole in poi anch'io ho iniziato il mio personale viaggio insieme all'autore all'interno di questo romanzo cupo e nichilistico, governato da un senso di profonda e inconsolabile sfiducia verso la natura umana, le istituzioni umane, la società e la vita in generale. Questa visione cinica si è scontrata quasi ad ogni passo col mio atteggiamento, all'opposto, entusiasta e fin troppo sognante nei confronti del reale, instaurando una vera e propria tensione agonica con certi atteggiamenti del protagonista Ferdinand Bardamu, giovane soldato nella Prima guerra mondiale e di Léon Robinson, antieroe sventurato e ambiguo nonché simbolicamente coscienza di Bardamu. 

Lo stile di Céline è molto particolare e, mediante l'ampio ricorso a ellissi, iperboli e parole gergali, appare perfetto nel riflettere senza abbellimenti o attenuanti i discutibili protagonisti delle vicende narrate. Non è stata una lettura semplice, piuttosto si è trattato di un'esperienza globale che ha necessitato di tempi lunghi di elaborazione; curiosando, poi, come sempre faccio a proposito degli autori in cui mi imbatto, ho scoperto che Bukowski aveva un'altissima considerazione di Céline (lo cita in diverse opere) e in un'intervista, alla domanda sul perché apprezzasse Céline, risponde con queste parole: "Perché si è tolto fuori le viscere e ci ha riso sopra. Un uomo molto coraggioso. [Il coraggio] è una questione di stile. L'unica cosa che ci è rimasta".

Qualche cenno sull’autore…

Louis-Ferdinand Céline, pseudonimo di Louis Ferdinand Auguste Destouches (1894 – 1961) è stato uno scrittore, saggista e medico francese, considerato un originale esponente delle correnti letterarie del modernismo e dell'espressionismo. Lo pseudonimo, con cui firmò tutte le sue opere, era il nome della nonna materna Céline Guillou. Partecipò volontario alla prima guerra mondiale, rimanendo ferito gravemente e parzialmente invalido, nonché segnato psicologicamente per sempre dall'esperienza. Per le sue prese di posizione politiche e affermazioni in favore delle potenze dell'Asse, prima e durante la Seconda guerra mondiale (si espresse anche in favore del collaborazionismo della Francia di Vichy con la Germania nazista dopo la sconfitta del 1940), esposte in pamphlet violentemente antisemiti, Céline rimane oggi una figura controversa e discussa. Emarginato dalla vita culturale dopo il 1945, il suo stile letterario fu preso a modello da alcuni scrittori che gravitavano attorno alla Beat Generation statunitense. La diffusione delle sue opere soffrì inizialmente a causa della sua evoluzione antisemita e filonazista; Céline era spesso trascurato dai libri di testo nei paesi europei, Italia inclusa. Il suo nuovo editore, Gaston Gallimard (fondatore della Éditions Gallimard, nonché cugino e socio di Michel Gallimard, editore di Camus e altri celebri scrittori) riuscì, tuttavia, a ribaltare la situazione.

Recensione di Rita Pagliara

[ideaimateria]

L'habitació, la casa, el carrer, cccb | Llistes de reproducció |

traficantes.net/librosBACHELARD/la-poética-del-espacio

  'La poética del espacio' de Gastón Bachelard - Clave de Librosclavedelibros.com › la-poetica-del-espacio-gaston-bach...10 nov 2017 — 'La poética del espacio' es un libro sobre filosofía de la poesía; pero también es, en sí mismo, una obra poética. Bachelard pretende observar...

La poética del espacio, de Gastón Bachelard - Monoskop

que hi ha darrera

, en segon pla?

les rajoles, la calefacció i el calendari, el temps. i les cures, la taula ( els objectes sobre la taula amb les estovalles a quadres) i els objectes d´ara, la mascareta, els mocadors, els escuradents, les tisores, els caramels, el bolígraf.... el vernís tòxic , la transparència contraria a l´ocultació...

...una expo fantàstica de Manolo Laguillo, un excel.lent fotògraf del sistema de zones, sobre el pas del temps a la Virreina. i al costat una altra sobre, bé dues més,

 un mapa, una cartografia del treball

Le Visible et l'Invisible / Notes de travail Editions Gallimard ISBN 9782072128523

Luis Camnitzer. “Hospicio de utopías fallidas”. MNCARS

«Hemos sustituido la “meritocracia” por la “payasocracia”»

…Muchas veces me preguntan qué objetivos me plateo como artista y siempre contesto lo mismo: En primer lugar, me interesa la ética. En segundo lugar, la política, entendida como estrategia para implementar la ética. Y en tercer lugar, por razones biográficas que a nadie le competen, hago arte porque es el ámbito en el que me mantengo cómodo cuando pienso o me manejo. Si fuera zapatero, la estructura mental sería la misma, solo que orientada a la elaboración de un zapato. Pero lo que esa estructura fomenta es que me interese la pedagogía más que el hacer obras. Creo que toda mi producción, desde los sesenta en adelante, se ha enfocado en esta actitud. No en la obra misma, sino en qué va a producir esa obra en el público y, más que eso, en cómo va a activarlo, en términos de independizar al público en el proceso de creación a tal punto que yo pueda dejar de ser artista y hacer otra cosa. En la medida en que no logro eso, sigo siendo artista…

https://sietedeungolpe.es/luis-camnitzer-hospicio-de-utopias-fallidas-mncars/

“conceptual lúdico” ?

Una nueva generación de artistas merodea por un conceptualismo descreído, haciendo equilibrismo entre el humor y la crítica. Desde la herencia revisada del dadaísmo, el punk, el arte conceptual, el frikismo pseudocientífico y las muy diversas manifestaciones del underground, el arte merodea por un conceptualismo descreído, haciendo equilibrismo entre el sentido del humor y la incidencia de raíz micropolítica. Muchos tildan a esta deriva de “conceptual lúdico” siguiendo la apertura que supone el trabajo de artistas como Robert Barry, Yoko Ono, Jiri Kovanda, Fischli & Weiss, Martin Creed, Tino Sehgal, Roman Ondák, Miranda July o Bobby Baker, que en unos días llega a La Casa Encendida. En los sesenta, Guy Debord también contribuyó lo suyo con el Manifiesto situacionista incitando a los artistas a salir a la calle y disparar al azar. O lo que es lo mismo: a reivindicar la radicalidad y la intensidad como fundamentos de la creación. Un propósito que sigue vigente en el arte contemporáneo: el uso de la autocrítica y el privilegio de la distracción como formas para pensar en los extremos y discutir sobre los matices. Hablamos de una actitud a medio camino entre la exaltación y la cabezonería que, desde cierta poética de lo insignificante y lo precario, experimenta con lo micro para intentar abarcar lo macro. Correr por un museo. Camuflar una oliva en una reja. Soltar un grito inesperado en mitad de una exposición. Suspender la orden de guardar silencio en una biblioteca. Atrapar el aire de una habitación…

https://elpais.com/cultura/2019/01/17/babelia/1547743377_701839.html

L'habitació, la casa, el carrer | Llistes de reproducció |

…Si hagués de definir la ciutat oberta en una sola paraula, Marta Segarra,

triaria el concepte de «vulnerabilitat»: “Perquè ve del llatí ferida, i la vulnerabilitat és aquesta capacitat de ser ferit”.

http://blogs.cccb.org/veus/sin-categoria/segarra-lhabitacio-propia-de-woolf-reivindica-un-espai-mental/

https://www.cccb.org/ca/multimedia/llistes-reproduccio/ciutat-oberta/rel-cicle/45240

Després de la pluja...

accions exercici

 abrigallar, embolcallar,”cobrir, acotxar, aixoplugar, resguardar,arropar”, fer costat, abrigar (a una mateixa, als altres), tapar, cobrir, enbolicar,.. a les persones, als cossos?                ...curar?

JOSEPH BEUYS

Wie man dem toten Hasen die Bilder erklärt 1965

proa.org/esp/exhibicion-proa-joseph-beuys--textos.php

/ grademagrana

----------------------------------------------------------------------------------------------

benjamin

underwood

« Bell com la trobada fortuïta, sobre una taula de dissecció, d'1 màquina de cosir i 1 paraigua » Comte de Lautréamont

... O no és factible un art de la inutilitat, l'art d'omplir un temps vital que d'una altra manera hauria quedat buit? ... L'explosió Raymond Roussel

El Reina Sofia es rendeix a l'fascinant univers de l'autor de 'Locus Solus', influència capital en els moviments artístics i literaris de les avantguardes europees 

Marianna

ideaimateria.tumblr.com/post/180876352119/ sempre-vaig tenir-el-propòsit-de-explicar-de-què-manera ...

underwood Marcel Duchamp

/Duchamp

alianzaeditorial.es/libro/alianza-forma-af/apariencia-desnuda-octavio-paz-9788420670812/

...Fountain, su ready-made más famoso y controversial, es un urinario invertido que firmó con el pseudónimo R. Mutt para la exposición de la Sociedad de Artistas Independientes de Nueva York en 1917.

Duchamp defendió la pieza en un artículo sin firma para la revista The blind man, donde afirmó: 

“Que el señor Mutt hiciera o no la fuente con sus propias manos carece de importancia. La ELIGIÓ”. 

Seleccionar un elemento de uso cotidiano para despojarlo de su valor utilitario y presentarlo como arte es una provocación que hasta el día de hoy no se agota...

via : gatopardo.com/arte-y-cultura/marcel-duchamp-jeff-koons-museo-jumex/

Tipus de readymades

Readymades : objectes no alterats

Readymades assistits : ajuntant diversos readymades eliminant el seu ús

Readymades rectificats : un readymade modificat o marcat

Readymades corregits

Readymades recíprocs : una obra d'art única presentada com un objecte utilitari produït en massa 

Readymades assistits : ajuntant diversos readymades eliminant el seu ús

APARIENCIA DESNUDA

Natalie Bell, Daniel Birnbaum, Massimiliano Gioni, Thomas Girst, Dorothea von Hantelmann, Adina Kamien-Kazhdan, María Minera, Helen Molesworth, Francis Naumann, Laurent de Sutter, Calvin Tomkins, Chris Wiley

Apariencia Desnuda es el primer libro que explora la conexión entre la obra de Jeff Koons y la de Marcel Duchamp, dos de los artistas más influyentes del siglo XX. A pesar de las décadas que separan sus respectivos universos creativos, ambos artistas cuestionaron la función de los objetos y la fascinación por los bienes de consumo, desarrollaron filosofías individuales, pero complementarias, sobre el deseo y el gusto proponiendo nuevas formas de pensar el arte y el yo. fundacionjumex.org/es/exposiciones/181-apariencia-desnuda-el-deseo-y-el-objeto-en-la-obra-de-marcel-duchamp-y-jeff-koons-aun

Marcel Duchamp

un juego entre mí y yo

—

François Olislaeger

http://www.turnerlibros.com/book/marcel-duchamp.html

l´absurd; 

el context socio-polític-econòmic,sanitari,cultural:- Kandinsky-"Tota obra d'art és filla del seu temps, moltes vegades és mare dels nostres sentiments.”

Dadà. El canvi radical de segle XX

wikiart Meret-Oppenheim

Object- Meret-Oppenheim-swiss-19131985-1936

Joan Brossa

PARAULA , IMATGE , ACCIÓ

Joan Brossa

-Joan-brossa-pere-Gimferrer-chema-Madoz

joan + brossa

christojeanneclaude.net/projects/wrapped-objects-statues-and-women

https://christojeanneclaude.net/artworks/realized-projects

Jacques Carelman

Jacques Carelman

Jacques Carelman

Robert Filliou : TEACHING AND LEARNING AS PERFORMING ARTS

Robert Filliou

Robert Filliou FLUXUS

Robert Filliou

Robert Filliou

.erwinwurm.at/artworks.html

Agnes Varda

giuseppe colarusso.

Chema Madoz.

Chema Madoz.

Chema Madoz 2020.01.16 - 2020.03.28

galeriajoanprats.chema-Madoz /

josejimenezcuerpoytiempo.chema-Madoz.

Chema Madoz pint

Chema Madoz

RAMON GUILLEN-BALMES ex-professor de l'Escola Massana

Joan Rom

----------------------

.theuncomfortable. Katerina Kamprani com /

martin roller

martin roller

gilbert-Legrand.

Llobet i Pons

Artistes: Bas Jan Ader, In search of the miraculous, 1975. Martha Rosler, Semiotics of the Kitchen, 1975. Zoe Leonard, Strange fruit, 1992-97. Meret Oppenheim, Object (Le Déjeneu en fourrure, My nurse maid,1936). Jeff Wall, A view from an Apartment, 2004-5. Eric Wurm, Idiot III, 2008. Fischli and Weiss, Món visible, 2000 (exposició). Yoko Ono, Half a room, 1967. Claes Oldenburg, Slice of Birthday Cake, 1929.

Sofia Sandoval (Objectes amagats)

----------------------

Objectes-de-desig-surrealisme-i-disseny

Objectes-de-desig-surrealisme-i-disseny

Fundació .march.es / surrealistes-abans-del-surrealisme / la-tradició.

Object- Meret-Oppenheim-swiss-19131985-1936

BLIND OBJECTS

ghost objects

Objecte i memòria

http://www.isabelbanalx.com/c_hos.html

laie.es/es/libro/hospital-106-4t-1a-el-lugar-y-el-tiempo/

especies-de-espacios

“ Viure és passar d'un espai a un altre fent el possible per no colpejar-se" "Ens servim dels ulls per veure. El nostre camp visual ens desvetlla un espai limitat: alguna cosa vagament rodó, que es per molt ràpid a esquerra ia dreta, i que no baixa ni puja massa alt. (...) La nostra mirada recorre l'espai i ens proporciona la il·lusió de l'relleu i de la distància. Així construïm l'espai: amb un dalt i un baix, una esquerra i una dreta, un davant i un al darrere, un prop i un lluny. Quan res s'interposa en la nostra mirada, la nostra mirada arriba molt lluny. Però si no topa amb llac no veu res; només veu allò amb el que topa: l'espai és el que frena la mirada, allò amb que xoca la vista: l'obstacle. (...) L'espai no té res de ectoplasmátic; té vores, no va en totes direccions, fa tot el que cal fer perquè els rails de ferrocarril es troben bastant abans de l'infinit. "

pàgina, llit, habitació, apartament, immoble, carrer, barri, ciutat , camp, país, Europa, món i espai ...

..."En resum, els espais s'han multiplicat, fragmentat i diversificat. N'hi ha de totes les mides i espècies, per a tots els usos i per a totes les funcions. Viure és passar d'un espai a un altre fent el possible per no colpejar-" ...

Perec fa urbanisme emocional, arquitectura literària, geografia de memòria. Enginyeria vital imprescindible. Doncs, tal com acaba dient en el pròleg d'aquest bellíssim llibre: "Viure és passar d'un espai a un altre fent el possible per no colpejar."

https://www.editorial-montesinos.com/contemporanea/2866-especies-de-espacios-9788495776723.html

https://es.wikipedia.org/wiki/Especies_de_espacios

macba.cat/ca/exposicions-activitats/exposicions/especies-despais

Perec

Tots coneixen la utilitat de l'útil, més ignoren la utilitat de la inutilitat.

El no-res és l'útil (Tao Et King 16)

CAPÍTOLS TAO TE KING 11-20

XI

Trenta radis convergeixen en el centre

d'una roda, però és el seu buit el que fa útil a el carro.

Es modela l'argila per fer vas, però de la seva buit

depèn l'ús del vas.

S'obren portes i finestres en els murs d'una casa, i és el buit

el que permet habitar-la.

En l'ésser centrem el nostre interès, però de el no-ser depèn la utilitat.

usuaris.tinet.cat/elebro/tao/tao1120.html

https://ideaimateria.tumblr.com/post/635645085334339584/los-libros-del-tao-lao-tse

search / Objecte

ideaimateria.tumblr.com/post/634168396451282944/underwood-bell-com-la-trobada-fortu%C3%AFta-sobre

Ceres vegetals:

http://www.vildamagazine.com/2016/05/vegan-beeswax-alternatives/

https://www.medialab-prado.es/proyectos/biomateriales-alimentarios

ideaimateria.tumblr.com/post/189070986069/medialab-prado-on-instagram-hoy-echamos-la-vista

Quotidiano sostenibile

Com podria ser la vida quotidiana en una societat sostenible? Com et cuides a tu mateix i als altres, treballar, estudiar, moure’t, cultivar una xarxa de relacions personals i socials, establir una relació sense distorsions amb l’entorn? Quins són els trets comuns a les diverses societats sostenibles que podem imaginar avui? I quin és l’abast de les decisions que es podrien fer sobre la base d’aquests elements comuns?

Diari sostenible presenta un estat de l’art sobre les respostes que es poden donar avui a aquestes preguntes. I, a partir d’aquí, esbossen possibles escenaris i alternatives factibles, referint-se al camp d’aplicació ampli però no global de la dimensió quotidiana de l’existència (el món vist pels que hi viuen), amb especial referència al medi urbà ( tant ciutats històriques com noves conurbacions en curs). Per tant, tracta del futur de la vida, però ho fa indicant una perspectiva molt diferent de la que molts exemples de "cases del futur" ens han acostumat a imaginar. De fet, el focus no es centra en tecnologies que haurien de redefinir les funcions tradicionals, sinó més aviat en diferents "estratègies de vida" que estan sorgint avui en dia, fent-se possible i, almenys per a alguns, desitjable...

https://shop.edizioniambiente.it/catalogo/quotidiano-sostenibile

Manzini, E., Jégou, F .: Quotidiano sostenibile. Scenario di vita urbana , Milà, Edizioni Ambient, 2003.

Papanek, V .: Design for the Real World. Human Ecology and Social Change , Nova York, Pantheon Books, 1971.

Papanek

https://ggili.com/la-belleza-del-objeto-cotidiano-soetsu-yanagi-libro.html

https://ideaimateria.tumblr.com/post/634168396451282944 / underwood-bell-com-la-trobada-Fortu% C3% afta-sobre

-------------------------------------------------- -------------------------------------------------

Per Què ens fascinin Tots els móns en miniatura? Com és que alló colossal te tanta Força que de vegades ENS Deixa sense alè? Diversos móns de figuretes menudes ENS Venen Acompanyant des de la infància; Tant els tradicionals figures de pessebre, com a els soldadets de plom, a els trens i a els cotxes de joguina, els cases de nines, els "clics" ... Per Altra banda, el repte per aconseguir l'edifici més alt de l'món contínua Vigent, des de les piràmides d'Egipte Fins ara, arrossegant importants Implicacions polítiques, Tècniques i de poder ... Aquestes són d'algunes de les preguntes i reflexions que és presentin i s'investiguen a La mesura de les coses, el nou llibre Editat per l'Escola Massana dins de la col·lecció Impressions paral·leles. La su autor, Sílvia Puig, ENS fa questionar quin és el paper que la Grandària dels Objectes juga en la relació qualit que establim amb ELLS. En una època on els Experiències virtuals guanyen cada cop més Terreny, questionar-nos la importància de l'experiència corporal directa és Fonamental. Les propies mesures de El Nostre cos dictaminin grups de Mesures amb comportaments i Caràcters diversos. "Grandària de dit", "de mà," "de cos", "colossal", etc ... són uns quants de este grups de Mesures que és presentin en AQUESTA investigació i que impliquin relacions de poder i emotives Molt Diferents entre L'ésser humà i a els Objectes. AQUEST llibre ENS convida, aixi, a entrar a l'món de les Mesures dels Objectes per tal d'impregnar-nos de les caràcterístiques, personalitat i caràcter de cada grup establert. La su tesi doctoral relacio corporal a l'obra escultòrica: Grandària i proporció com element Implicat en la Percepció tridimensional és la investigació que serveix de base a AQUEST llibre. LA MESURA DE LES COSES Autora: Sílvia Puig Pagès Edicions Escola Massana, Col·lecció Impressions paral·leles Disseny gràfic i il·lustracions: Daniel Sesé Distribució: Bitàcora

http://www.historiadeldisseny.org/wp-content/uploads/Silvia-Puig-Objetos-y-tama-os.pdf

miniaturitzar

"Però miniaturitzar és també amagar. Duchamp, per exemple, es va sentir també atret sempre pel extremadament petit, és a dir, per tot el que exigís ser desxifrat: emblemes, manuscrits, anagrames. Per a ell, miniaturitzar significava també fer inservible: «El que està reduït es troba en certa manera alliberat del seu significat. La seva petitesa és, al mateix temps, un tot i un fragment [...] »"

- Enrique Vila-Matas. (1985). Història abreujada de la literatura portàtil

anagrama -

història-abreujada-de-la-literatura-portàtil

Miniaturitzar és Fer inservible, simplement una emoció infantil.Walter Benjamin

Miniaturitzar és Fer portàtil les passions d'un col.leccionista, exiliat o sense sostre. Walter Benjamin

https://ideaimateria./miniaturitzar-

https://ideaimateria.tumblr.com/search/Miniaturitzar+

https://ideaimateria.tumblr.com/search/ benjamin

Proveïdors. (Compra cooperativa?)

1.- figures per maquetes d'arquitectura barcelona

2.- figures per maquetes d'arquitectura barcelona

3.-figures per maquetes d'arquitectura

4.- figures per maquetes d'arquitectura

5.- figures per maquetes d'arquitectura barcelona

la-mesura-de-les-coses-nou-llibre-dedicions

Miniaturitzar és Fer portàtil els passions d'un col.leccionista, exiliat o sense sostre. Walter Benjamin

Miniaturitzar és Fer inservible, simplement 01:00 emoció infantil.Walter Benjamin

"El col·leccionista desposseeix els objectes del seu valor d'ús i somia amb un món on serien eximits de« la càrrega de ser útils »" a BENJAMIN, Walter. 1971. «Paris, capitale du XIXe siècle», en Poésie et révolution. Paris: Gonthier, pàg. 132

Miniaturitzar

https://ideaimateria.tumblr.com/archive/filter-by/quote

https://ideaimateria.tumblr.com/post/635532271737274368 / judithmasats-marius-sperlich-referent

LEFEBVRE Henri, Critique de la vie quotidienne, t. I : Introduction Paris, L’Arche, 1977, 267 p. Parution originale : LEFEBVRE Henri, Critique de la vie quotidienne, t. I : Introduction, Paris, Grasset, 1947, 248 p.

Henri Lefebvre: La vida cotidiana en el mundo moderno. Alianza, 1984

 Henri Lefebvre​, Roland Barthes  Pierre Bourdieu,  

Anthony Gidden, Erving Goffman,Harold Garfinkel, Alfred Schütz, Eviatar Zerubavel,  Michel de Certeau

La invenció de la quotidianitat

Su obra La invenció de la quotidianitat és fruit d'01:00 investigació sobre a els problemes de la cultura i la societat francesa. AQUESTA obra és va realitzar en dos toms: el primer, anomenat Arts de l' 'Fer , va ser Escrit completament per De Certeau, Mentre que el Segon tom, titulat Habitar; Cuinar , va ser realitzat per Luce Giard i Pierre Mayol amb la col • laboració de Casa Ferrer. AQUEST Segon volum va ser publicat per la Universitat Iberoamericana, l'ITESO i al Centre Francès d'Estudis mexicans i centreamericans, l'any 2000. 2 1 3

Segons De Certeau, la vida quotidiana és diferent d'Altres Pràctiques de l'existència diària perque és repetitiva i inconscient . L'estudi de De Certeau de la vida quotidiana no és l'estudi de la " cultura popular ", ni és necessariament l'estudi de les Resistències quotidianes ALS règims de poder . En cambio, intenta delinear la manera com les persones naveguin inconscientment tot, des dels Carrers de la Ciutat Fins ALS textos literaris . 4

La pràctica de la vida quotidiana distingeix entre a els Conceptes de estratègia i tàctica . De Certeau  1925   vincula "Estratègies" amb Institucions i estructures de poder que són els "Productors", Mentre que a els individus són "Consumidors" o "caçadors furtius", actuant d'acordar amb, o en contra, a els entorns definits per els Estratègies utilitzant "tàctiques" ... via wikipèdia

Certeau, Michel de. La invenció de la quotidianitat vol. 1. Arts de fer. Mèxic: Universitat Iberoamericana i Institut Tecnològic i d'Estudis Superiors d'Occident, 1996.

https://ideaimateria.tumblr.com/post/631978025527967744/1-object-meret-oppenheim-swiss-19131985-1936

https://ideaimateria.tumblr.com/post/631977546121117696/1-un-full-solt-en-angl%C3%A8s-vers-1962-fotografia

https://grademagrana.tumblr.com/archive

Sara de Ubieta , www.instagram.com/sara_deubieta/

https://ideaimateria.tumblr.com/post/631409058682929152/actividad-los-poderes-de-la-memoria-en-las

-------------------------------------------------- -------------------------------------------------- -----

Kierkegaard

Bonet Mojica, Lluís

/twitter.com/llbonetmojica

Max Linder: la connexió francesa Mack Sennett i els homes de goma Un Turpin guenyo i un Semon ficat en farina Fatty , el cas que Hammet mai va comptar Harry Langdon, el Pierrot lunar Harold Lloyd, l'home mosca Buster, sense falòrnies El flac a què li va tocar la grossa Charlot, icona de cinema

lacentral.com/book/?id=9788495602541 ttps: //www.lacentral.com/book/? id = 9788495602541

jordibatllecaminal.

dadaisme i  situacionisme

EXISTENCIALISME

Albert Camus

Waiting for Godot   Samuel Beckett

Teatre de l'absurd:

Samuel Beckett , Jean Genet , Eugène Ionesco , Tom Stoppard , Arthur Adamov , Harold Pinter , Stanislav Stratiev i Alfred Jarry

Manuel de Pedrolo [1]

Ramón María de la Vall-Inclán

Lewis Carroll

Franz Kafka

Samuel Beckett

Albert Camus

Robert Filliou FLUXUS

Robert Filliou : TEACHING AND LEARNING AS PERFORMING ARTS

Robert Filliou 

Robert Filliou

Robert Filliou

PUNK

fes-ho tu mateixa - do it your self - enzo+mari

Lipstick Traces

A Secret History of the Twentieth Century, Twentieth Anniversary Edition

Greil Marcus

https://www.hup.harvard.edu/catalog.php?isbn=9780674034808

https://www.anagrama-ed.es/libro/argumentos/rastros-de-carmin/9788433964311/A_135

punk-els-seus-rastres-lart-contemporani

...Algunes de les temàtiques són el soroll, la negació, la violència, el nihilisme o la sexualitat. La insatisfacció, l’inconformisme, la pèrdua de fe en el progrés o la crítica ferotge a les icones del sistema econòmic i social apareixen en l’obra d’aquests creadors.El punk va sorgir a Londres i Nova York entre 1976 i 1978 com una explosió de malestar i descontentament envers una situació sense futur que de seguida va quallar i es va estendre geogràficament. Una ràbia que encara ressona avui. El periodista i crític musical Greil Marcus va esbossar per primer cop el 1989, a Lipstick Traces. A Secret History of the Twentieth Century (traduït al castellà: Rastros de carmín. Una historia secreta del siglo XX), un recorregut pels antecedents del moviment, remuntant-se al dadaisme i el situacionisme. L’exposició pren com a referència aquest llibre i fa el mateix exercici a la inversa: és un exercici prospectiu que busca els rastres del punk en els artistes actuals.

https://www.macba.cat/ca/exposicions-activitats/exposicions/punk-els-seus-rastres-lart-contemporani

Ma (間)

Ma (間) és un terme japonès que podria traduir-se com pausa, espai, obertura o interval . No és simplement un buit o l'absència de contingut sinó que es tracta d'un espai conscient, una respiració que permet posar en valor les altres parts de l'obra o fins i tot crear nous significats. Segons la filosofia japonesa, aquest espai estaria ple d'energia, i podria induir un estat contemplatiu en el qual és possible apreciar l'expansió de l'espai i de el temps. Michiko Okano

Ma o El sentit japonès de el lloc

https://www.revistas.usp.br/revusp/article/view/76178/79922

Arata Isozaki (arquitecte) Exposition MA Espace-Temps au Japó

Tadao Camino (arquitecte)

ma-o-el-sentit-japonès-del-lloc

es.wikipedia.org/wiki/Ma_ (espacio_negativo) fr.wikipedia.org/wiki/Ma_ (Esth% C3% A9tique) en.wikipedia.org/wiki/Ma_ (negative_space)

https://ja.wikipedia.org/wiki/

Yasujiro Ozu Director de cinema

japon-japonismes-objets-inspiris-1867-2018 /

Kintsugi

la-casa-de-ozu-Shangrila

elogi + de + la + ombra

h / japon-japonismes-objets-inspirar

https://ideaimateria.tumblr.com/search/ marinaventuraim

https://ideaimateria.tumblr.com/post/631314875043512320 / ALBA

of-other-spaces-1967-heterotopies

Heterotopia_ (filosofia)

el-idioma-analític-de-john-Wilkins

/ Les + paraules + i + les + coses

/ michel_foucault_heterotopias_y_cuerpo_utopico.pdf

.atributosurbanos.es / termes / heterotopia /

traficantes.net/libros BACHELARD / la-poètica-del-espai

Foucault +

ideaimateriaBetweenMuntadas

Jacques Rancière,

... L'espai intermedi seria aquell en el qual es desenvolupen els processos, on es realitzen les construccions i es creuen les disciplines artístiques ...  

mac.gasnaturalfenosa.com/servlet/ficheros/1297132749863/Texto_de_David_Barro_y_Monica_Maneiro_para_el_catalogo_El_espacio_intermedio.pdf

www.dardo.gal/dardo/es/proyectos/espacio_intermedio

Podries explicar per què heu escollit el terme "Espai Intermedi" ? Tots dos comissaris partim de la idea el filòsof francès Jacques Rancière, que aplica aquesta noció d'espai intermedi a el camp de l'estètica per concloure que és precisament en l'espai intermedi entre disciplines on habita l'art contemporani. El entenem com a espai de la diferència, com a trànsit, com a lloc on ocorren les coses. El nostre present és un espai intermedi i en aquest lloc d'indeterminació es construeix l'art dels nostres dies.

vanidad.es/mixed-up/12116/ espai-intermedi .html

Cuenta Simon Leys que cuando era un joven estudiante tuvo la suerte de acudir a una peculiar escuela en Hong Kong. Uno de sus condiscípulos, calígrafo y grabador, la bautizó como «Escuela de la inutilidad», y en ella pasó Leys unos «años intensos y gozosos, en los que aprender y vivir eran lo mismo». Sólo más tarde descubriría el escritor belga que, puesto que el saber más ocioso constituye el fundamento de los valores esenciales de nuestra humanidad, a esos años debía lo más decisivo de su formación. Esta antología de ensayos reúne toda la sabiduría «inútil» que acumuló a lo largo de su vida: en ella se dan cita personajes, imaginarios o reales, tan diversos como don Quijote y el inspector Maigret, Confucio y Mao Zedong, o Magallanes y los náufragos de las remotas islas Auckland. Todos ellos atestiguan en este Breviario de saberes inútiles, la espléndida travesía intelectual del lector voraz que fue Leys, conocedor privilegiado de la literatura occidental y la cultura china. …

http://www.acantilado.es/catalogo/breviario-de-saberes-inutiles/

EXTRACTE DEL LLIBRE

http://www.acantilado.es/wp-content/uploads/Breviario_de_saberes_extracto.pdf

Bibliografia

Del 17 al 20 diciembre 2019

Dar la vuelta a lo grande para detenerse en lo pequeño.

Lo inútil, lo improductivo y la pérdida de tiempo se convertirán en los ejes vertebradores de esta propuesta que guarda en ellos un sentimiento de alegría y satisfacción.

Enmarcado en la exposición El hecho alegre. Una mecánica popular de los sentidos (11.10.19-05.01.20), se presenta este taller que incide en la idea de la inutilidad como forma de resistencia y de la atemporalidad como lugar de aprendizaje. En la era del conocimiento útil (másteres habilitantes, estudios profesionales, etc.), el estudio de asuntos inservibles tiene algo de liberador.

Este taller es absolutamente improductivo y en él trataremos temas fascinantes: enciclopedias imaginarias, las últimas palabras que alguien realmente no dijo, las normas del buen comer, la Divina Comedia, el cultivo de plantas aromáticas, historias que, pudiendo ser verdaderas, son falsas, las tentaciones diabólicas o el correcto uso de la cubertería y la cristalería en la mesa….

https://www.lacasaencendida.es/cursos/artes-plasticas/conocimientos-inutiles-10349

https://www.lacasaencendida.es/exposiciones/hecho-alegre-mecanica-popular-sentidos-9549

https://ideaimateria.tumblr.com/post/187782331669/la-utilidad-de-lo-in%C3%BAtil-editorial-acantilado

¿Qui paga la meva cervesa ?, Rebuig de la meva vida ?, S'han de contemplar les coses en dejú ?, Per què es permet la terra el luxe de tenir-me ?, És perillós somiar contínuament amb una altra vida ?, Em torturo innecessàriament ?, Ha anat alguna cosa terriblement malament després del Big Bang ?...

David Bestué y Marc Vives: "Accions a Casa" (2006)

què fan ara?

marcvives.eu/info

davidbestue.net/ 

Performancelogia/videos

performancelogia.blogspot.com/

la seva influència:

En moviment!

Fischli i Weiss eliminen aquestes coses que ens envolten dels seus contextos de la nostra vida quotidiana i després reestructuren les seves relacions entre elles. Els artistes no pretenen ni glorificar ni alienar aquests objectes comuns, sinó simplement crear noves referències en què es puguin considerar. THE WAY THINGS GO (sense narració ni entrevistes) simplement registra l’actuació autodestructiva de la construcció més ambiciosa de Fischli i Weiss: 100 peus d’interaccions físiques, reaccions químiques i un caos elaborat amb precisió, digne de Rube Goldberg o Alfred Hitchcock.

rubegoldberg.com/rube-goldberg-hackathon/

Fischli & Weiss: la bellesa de les coses petites

Aprenent a establir una nova relació amb el temps quotidià

https://www.macba.cat/ca/diari/fischli-weiss

museoreinasofia.es/exposiciones/peter-fischlidavid-weiss-son-animales-personas

sempre ens quedaran en Brossa i l´Amades:

http://joanamades.cat/ 

facebook.com/joanamades/

 twitter.com/amades_acja 

http://www.ara.cat/premium/Joan-Amades-home-avancat-temps http://lameva.barcelona.cat/culturapopular/sites/default/files/amades_2015.pdf

[babel-1984]

Les limites de mon langage signifient les limites de mon propre monde.

Ludwig Wittgenstein,Tractatus logicophilosophicus, traduit par Gilles-Gaston Grander, Paris, Gallimard, 1993

[elcinelateleymickyandonie]

Odette Joyeux.

Filmografía

Autora

1950 : Le Château du carrefour, Théâtre des Mathurins

1953 : L'Enfant de Marie, Théâtre royal du Parc, Bruselas

Actriz

1933 : Intermezzo, de Jean Giraudoux, escenografía de Louis Jouvet, Teatro de los Campos Elíseos

1934 : Un roi, deux dames et un valet, de François Porché, Teatro de los Campos Elíseos

1935 : Grisou, de Pierre Brasseur, escenografía de René Rocher, Théâtre du Vieux-Colombier

1935 : Dame nature, de André Birabeau, escenografía de Paulette Pax, Théâtre de l'Œuvre

1936 : Le Pélican ou Une étrange famille, de Francis de Croisset a partir de Somerset Maugham, Théâtre des Ambassadeurs

1937 : Altitude 3200, de Julien Luchaire, escenografía de Raymond Rouleau, Théâtre de l'Étoile

1937 : L'Homme qui se donnait la comédie, de Emlyn Williams, escenografía de Pierre Brasseur, Théâtre Antoine

1942 : Sylvie et le Fantôme, de Alfred Adam, escenografía de André Barsacq, Théâtre de l'Atelier

1945 : Au petit bonheur, de Marc-Gilbert Sauvajon, escenografía de Fred Pasquali, con Jean Marchat, Sophie Desmarets y Gérard Philipe, Théâtre Gramont

1955 : L’Amour fou ou la première surprise, de André Roussin, escenografía del autor, Théâtre de la Madeleine

1959 : Mascarin, de José-André Lacour, escenografía de Jean Négroni, Théâtre Fontaine

1987 : Première Jeunesse, de Christian Giudicelli, escenografía de Jean-Marc Grangier, Théâtre La Bruyère

1930 : Une femme a menti, de Charles de Rochefort

1930 : Le Secret du docteur, de Charles de Rochefort

1931 : Jean de la Lune, de Jean Choux y Michel Simon

1932 : Le Chien jaune, de Jacques Tarride

1933 : Lac aux dames, de Marc Allégret

1935 : Le Chant de l'amour, de Gaston Roudès

1936 : Hélène, de Jean Benoît-Lévy y Marie Epstein

1936 : Valse éternelle, de Max Neufeld

1936 : Une femme qui se partage, de Maurice Cammage

1937 : Trois artilleurs au pensionnat, de René Pujol

1938 : La Glu, de Jean Choux

1938 : Entrée des artistes, de Marc Allégret

1938 : Grisou, de Maurice de Canonge

1938 : Altitude 3200, de Jean Benoît-Lévy y Marie Epstein

1941 : Notre-Dame de la Mouise, de Robert Péguy

1941 : Le Mariage de Chiffon, de Claude Autant-Lara

1942 : Le lit à colonnes, de Roland Tual.

1942 : Lettres d'amour, de Claude Autant-Lara

1943 : Le Baron fantôme, de Serge de Poligny

1943 : Douce, de Claude Autant-Lara

1943 : Échec au roy, de Jean-Paul Paulin

1944 : Les Petites du quai aux fleurs, de Marc Allégret

1945 : Leçon de conduite, de Gilles Grangier

1945 : Messieurs Ludovic, de Jean-Paul Le Chanois

1946 : Sylvie et le Fantôme, de Claude Autant-Lara

1946 : Pour une nuit d'amour, de Edmond T. Gréville

1948 : Scandale, de René Le Hénaff

1949 : Orage d'été, de Jean Gehret

1949 : Dernière heure, édition spéciale, de Maurice de Canonge

1949 : Vedettes en liberté, de Jacques Guillon

1950 : La Ronde, de Max Ophüls

1952 : Saint-Tropez, devoir de vacances, de Paul Paviot

1955 : Si Paris nous était conté, de Sacha Guitry

1956 : La mariée est trop belle, de Pierre Gaspard-Huit - (guionista)

1957 : L'amour est en jeu, de Marc Allégret - (guionista)

1957 : Le naïf aux quarante enfants, de Philippe Agostini - (también guionista)

1958 : Sois belle et tais-toi, de Marc Allégret - (solo adaptación)

1961 : Rencontres, de Philippe Agostini - (guionista)

1964 : Le vrai visage de Thérèse de Lisieux, de Philippe Agostini

1966 : L'Âge heureux (TV)

1967 : La Bonne Peinture (TV, también guionista)

1969 : Une veuve en or, de Michel Audiard - (coguionista)

1971 : La Petite Fille à la recherche du printemps, de Philippe Agostini.

Publicaciones

1941 : Agathe de Nieuil-l'Espoir. Éditions Gallimard. Novela. 292 páginas. Reedición en 1999, éditions du Pont-Neuf (Poitiers), 256 páginas, ISBN 978-2-910351-21-2.

1951 : Coté Jardin - Mémoires d'un rat. Éditions Gallimard. Novela. 217 páginas.

1951 : Le Château du carrefour. Éditions Gallimard. Novela.

1952 : À cœur ouvert. Éditions Gallimard. 234 páginas. Novela.

1954 : La Mariée est trop belle. Editor: Pierre Horay, Colección Pschitt. Novela. 250 páginas. Cubierta ilustrada por Françoise Estacky.

1956 : La Mariée ingénue. Editor: Pierre Horay, Colección Pschitt. Novela. 220 páginas.

1962 : La Porte interdite. Société Nouvelle des Éditions G. P., Colección Rouge et Or. Ilustraciones de Michel Gourlier. 186 páginas.

1964 : On demande secrétaire. Librairie académique Perrin. Novela. 311 páginas.

1966 : L'Âge heureux : le Journal de Delphine. Hachette, Nouvelle Bibliothèque rose.

1967 : Le Monde merveilleux de la danse. Hachette.

1969 : Le Trésor des Hollandais. Hachette, colección Les Grands livres Hachette. Ilustraciones de Philippe Daure.

1969 : Elle a tort Jacinthe de se pencher comme ça. Novela. Éditions Denoël.

1975 : Premiers Pas, Premier Amour. Ariane Éditeur. Novela. 183 páginas.

1977 : L’Âge en fleur, Hachette. 284 páginas.

1977 : Le Beau Monde. Editor: Éditions Albin Michel. Novela.

1990 : Niépce, le troisième Œil, Éditions Ramsay. Ensayo

1994 : Entrée d'une artiste. Éditions Payot, colección Documents. Novela autobiográfica. 401 páginas.

Bibliografía

Françoise Ducout, Séductrices du cinéma français : 1936-1956, Henri Veyrier éditeur, 1978 ISBN 2851991655

Yvan Foucart, Dictionnaire des comédiens français, Mormoiron, Éditions cinéma, 2008, 1185 p. ISBN 9782953113907.

Créditos: Tomado de Wikipedia

https://es.wikipedia.org/wiki/Odette_Joyeux

#HONDURASQUEDATEENCASA

#ELCINELATELEYMICKYANDONIE

[justforbooks]

«Guerre»: Το χαμένο μυθιστόρημα του Λουί-Φερντινάν Σελίν

Καλύτερα έτσι. «Λείπει η αρχή». Ξυπνάει μόνος του, μόνος επιζήσας κάποιας εκατόμβης, ζαλισμένος και χαμένος μες στ’ ανοιγμένα κεφάλια και στομάχια, μες στο μπαρούτι και τις λάσπες και το πηχτό σκοτάδι, κι οι ειδικοί υποθέτουν ότι κάτι λείπει εδώ, η αρχή, αυτό το άθλιο πώς φτάσαμε ως εδώ. Πώς να φτάσαμε δηλαδή; Η ζωή μάς πήγε όπου μας πήγε. Έτσι απλά, συνέβη η γενική επιστράτευση της ζωής – ένα ασήμαντο δεκαεξασέλιδο, το ίδιο για όλους, πιασμένο κάποτε από μια μεταλλική πιάστρα που σκούριασε και έσπασε, καταχωνιασμένο σε μια βαλίτσα που χάθηκε για πάντα. Γιατί αυτό κάνει, αυτή είναι η βασική σελινική μηχανική: κομματιάζει τη ζωή του σε επεισόδια-μυθιστορήματα· ακίνητος, καρφωμένος σε μια μυστική θέση ισορροπίας κάπου ανάμεσα στο auto-fiction, τη μετάθεση και τη μυθιστορηματική επινόηση, και με ένα στυλ που είναι παραπάνω από στυλ, μια προφορικότητα που είναι παραπάνω από προφορικότητα, και μια αποτύπωση της πραγματικότητας που είναι παραπάνω από αποτύπωση της πραγματικότητας. H λογοτεχνία ως Αλήθεια. Ήδη σε αυτό εδώ το στάδιο, όμως, το ζήτημα είναι το εξής: είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι η μηχανική αυτή, στον Σελίν, δουλεύει ορισμένες φορές και αντίστροφα. Ότι δηλαδή γράφει και γράφει, εκεί, ακροβολισμένος στη θέση που περιγράψαμε, και ότι μετά παίρνει την απόφαση να τεμαχίσει και να ξανακολλήσει την ύπαρξή του, τη δική του «ιστορία», με βάση το λογοτεχνικό συνεκτικό υλικό που μπόρεσε να συνθέσει – και σε κάποιες περιπτώσεις, όπως ας πούμε σε αυτήν εδώ, το υλικό που μπόρεσε ίσως να ξεχωρίσει. Θα επανέλθουμε.

«Πρέπει να ’μεινα εκεί χάμω και ένα μέρος της επόμενης νύχτας». Ναι, στο ανέκδοτο –χαμένο απ’ το 1944– Guerre, που μόλις κυκλοφόρησε στη Γαλλία (Gallimard, 2022), ο Σελίν ξεκινάει την πρωτοπρόσωπη αφήγηση με την ιδέα της «επόμενης νύχτας» (κι ας λείπει η αρχή), αυτός που είχε δημοσιεύσει, τον Οκτώβριο του 1932 το μυθιστόρημα-τορπίλη στα θεμέλια της Γραφής, το Ταξίδι στην άκρη της νύχτας. Μετά τη νύχτα, μετά και την άκρη της, ελλοχεύει η επόμενη νύχτα. Και όμως, ακόμη και εντός αυτής της συνθήκης, χωρίς καμία ελπίδα διαφυγής προς κανένα ξημέρωμα, τα κείμενα αυτά είναι γεμάτα φως. Φως που ζεσταίνει και φως που καίει. Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα απ’ την αρχή που λείπει.

O μέχρι εκείνη τη στιγμή παντελώς άγνωστος στα γαλλικά γράμματα Λουί-Φερντινάν Σελίν (κατά κόσμον Λουί Φερντινάν Ντετούς), 38άρης, έξω από κάθε λογοτεχνικό κύκλο και κύκλωμα, γιατρός, βετεράνος και σακάτης του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου όπως εκατοντάδες χιλιάδες Γάλλοι της γενιάς του –με σφαίρα στον ώμο και χτύπημα ξίφους στο πλευρό–, παραδίδει στον εκδοτικό οίκο Gallimard ένα χειρόγραφο επτακοσίων σελίδων που αποτυπώνει με μοναδικά καινοτόμο τρόπο όλο τον παραλογισμό της Ύπαρξης κατά τον νεαρό ακόμη τότε, και παρ’ όλα αυτά ήδη γερασμένο πριν από την ώρα του, εικοστό αιώνα. Και ο Gallimard το απορρίπτει. (Ακόμα τραβάνε τα μαλλιά τους εκεί στη Rue Sébastien-Bottin, που το 2011 μετονομάστηκε σε Rue Gaston-Gallimard: το πενιχρό επίπεδο αντίληψης μιας εποχής που συνιστά η απόρριψη του Ταξιδιού ξεπερνάει ακόμη και το έτερο γιγαντιαίο φάλτσο του οίκου με την απόρριψη, το 1913, του Από τη μεριά του Σουάν, πρώτου τόμου του μνημειώδους Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Μαρσέλ Προυστ. Μετά κατάλαβαν, και τρέχανε). Έτσι, το Ταξίδι εκδίδεται τελικά στον Denoël (τότε «Denoël et Steele»), πράγμα που δεν εμποδίζει τη βόμβα να σκάσει στα χέρια τού ευυπόληπτου αναγνωστικού κοινού και της κριτικής του, που θα μείνουν αμφότεροι με το στόμα ανοιχτό για καμιά δεκαπενταριά χρόνια, και λίγες μέρες αργότερα όλου του κοινού, αφού γίνεται άμεσα μπεστ σέλερ. Καταγγέλλοντας ταυτόχρονα την αποικιοκρατική βαρβαρότητα, τη σαπίλα της «γαλλικής Αφρικής», τη βιομηχανική κοινωνία (τον «φορντισμό»), την κρεατομηχανή του πολέμου και τα μαζικά εγκλήματα του γαλλικού κράτους ενάντια στο ίδιο του το στράτευμα –ενάντια στην ίδια του τη νεολαία–, και όλα αυτά με μια λαϊκή παριζιάνικη (και όχι μόνο) αργκό που καλπάζει και χλιμιντρίζει ξεγεννώντας υποκειμενικά συναισθήματα πρωτοφανούς βάθους, το Ταξίδι θα γίνει μέσα σε δύο μόνο μήνες αντικείμεν�� δεκάδων ανατυπώσεων και αναρίθμητων λογοτεχνικών κριτικών κάθε είδους. Θα αποδιοργανώσει το διαμορφωμένο (και αφομοιωμένο) τοπίο του Μοντερνισμού, με τους σουρεαλιστές απ’ τη μια, τη Χαμένη Γενιά απ’ την άλλη, τον Τζόις, τον Ντ. Χ. Λόρενς, τους πιο κλασικιστές μες στον νερωμένο μοντερνισμό τους, τους Ζιντ, τους Ζιροντού, σε μια στιγμή εντελώς αναπάντεχη όπου όλα έδειχναν απολύτως φτασμένα και κλειδωμένα στον αιώνα τους, με την τράπουλα της λογοτεχνίας μοιρασμένη – πλην, όμως, του φάντη μπαστούνι. Ο Σελίν πιάνει εν έτει 1932 τον εικοστό αιώνα πάνω στον λήθαργό του, τον ταρακουνάει, τον δέρνει, του αλλάζει τα πετρέλαια και τον κάνει δικό του. Από τους πρώτους αναγνώστες του βιβλίου, στην πρώτη κιόλας εβδομάδα κυκλοφορίας του, ο Χένρι Μίλερ, που εκείνη την περίοδο βρίσκεται στο Παρίσι και έχει μόλις τελειώσει το πρώτο σχεδίασμα του Τροπικού του Καρκίνου. Ο διορατικός γιάνκης είναι ίσως ο απολύτως πρώτος άνθρωπος που αντιλαμβάνεται το τσουνάμι που έχει σηκωθεί. Επιστρέφει στη μποέμικη Villa Seurat, ή όπου αλλού έμενε εκείνη τη στιγμή, και ξαναγράφει απ’ την αρχή όλον τον Τροπικό, λαμβάνοντας υπόψη του τον αντίκτυπο που επρόκειτο να έχει το Ταξίδι. Χωρίς Ταξίδι, οι Τροπικοί δεν θα ήταν οι Τροπικοί, χωρίς τους Τροπικούς οι μπιτ, η Ταγγέρη, δεν θα ήταν αυτό που υπήρξαν, χωρίς τους μπιτ το πανκ θα ήταν κάτι άλλο, και ούτω καθεξής. Ο Λουί-Φερντινάν Σελίν έχει μόλις αλλάξει τον ρου της ιστορίας της λογοτεχνίας και της αισθητικής. Έχει εκτρέψει την κατεύθυνση ολόκληρου του Μοντερνισμού προς κάτι το πολύ πιο άγριο και ελευθεριακό από τη μέχρι εκείνη τη στιγμή διαφαινόμενη πορεία του.

Γιατί επιμένουμε, εδώ, στο Ταξίδι; Μα διότι το χαμένο Guerre που ξαναβρέθηκε και μόλις δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά είναι της ίδιας στόφας, της ίδιας περιόδου, της ίδιας ακριβώς θέσης και αξίωσης. Κάποιοι μάλιστα εκτιμούν ότι αρχικά ήταν μέρος του Ταξιδιού και ότι ο Σελίν το αφαίρεσε απ’ το τελικό χειρόγραφο, καθώς ίσως θεώρησε ότι του επέφερε ανισορροπία, δίνοντας υπερβολικά μεγάλη έκταση στη φάση του πολέμου – στη φάση των «χαρακωμάτων». Ότι θα το καθιστούσε δηλαδή ένα μυθιστόρημα με κεντρικό θέμα τα χαρακώματα, ενώ αυτά ήταν (είναι) ένα μόνο θέμα του μεταξύ άλλων. Κι ότι κάπως έτσι κατέληξε μέσα σε μια βαλίτσα περιμένοντας την τύχη του. Εμείς πιστεύουμε ότι πρόκειται περισσότερο για ξεχωριστό κείμενο, καθώς κάποια βασικά στοιχεία όπως π.χ. η παρουσία άφθονων ερωτικών –έως και πορνογραφικών– σκηνών δεν συμβαδίζει τόσο με τη γενική εικονογραφία του Ταξιδιού. Σε κάποια άλλα σημεία, πάλι, αμιγώς μορφολογικά, δεν θα μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει τα δύο κείμενα με βάση τη γλώσσα και το στυλ τους: είναι απολύτως ομοούσια, θραύσματα της ίδιας λογοτεχνικής οβίδας.

Το Ταξίδι κατακτά όλες τις συμβολικές κορυφές, αλλά όχι το Νο1 λογοτεχνικό βραβείο της Γαλλίας, το Goncourt, καταξίωση που την εποχή εκείνη είναι μάλλον σημαντικότερη και από το Νόμπελ. Αρκείται στο δεύτερο τη τάξει, το Renaudot, και ο Σελίν δέχεται ένα μείγμα πολέμου και καλοστημένης περιφρόνησης από ισχυρούς κύκλους των γραμμάτων και της πολιτικής. Ναι, της πολιτικής. Δεν είναι απλό να είσαι ξαφνικά ο καλύτερος απ’ το πουθενά, να τα λες όλα χύμα και τσουβαλάτα, όλη την αλήθεια για τα πάντα, και να μη χρωστάς τίποτα σε κανέναν. Απλώς δεν γίνεται. Κι έτσι ο Σελίν ξαναπαίρνει τα όπλα. Ο «πόλεμος» του Guerre είναι ένα είδος τελευταίας ευκαιρίας. Όχι μιας τελευταίας ευκαιρίας για τον Σελίν αλλά της τελευταίας ευκαιρίας που δίνει ο Σελίν στην εποχή του, στη Γαλλία, στην κριτική, σε όλα αυτά. Προτού κινήσει το ‘36 για τον κατασκότεινο πεσιμισμό του Mort à crédit (αντιστροφή της πανταχού παρούσας σε όλη την προπολεμική περίοδο επιγραφής «Crédit est mort» –αντίστοιχο του «ο πωλών επί πιστώσει», αλλά με λίγο θάνατο μέσα– που στα ελληνικά αποδίδεται συμβατικά ως Θάνατος επί πιστώσει ή Θάνατος με δόσεις), προτού φτάσει στους αντισημιτικούς λίβελους που θα του κοστίσουν για πάντα οποιαδήποτε καλή φήμη και υπόληψη στη μεταπολεμική «République des Lettres» (γαλλ. έκφραση για τον «κόσμο των γραμμάτων»), θα δώσει κάτι ακόμα, κάτι που μας έλειπε και που βρέθηκε πρόπερσι σε μια βαλίτσα, μαζί με άλλες δύο χιλιάδες σελίδες σελινικών χειρόγραφων. Μια βαλίτσα χαμένη, κλεμμένη από το διαμέρισμά του μες στον απίστευτο χαμό των ημερών της Απελευθέρωσης –μάλλον από τον λογιστή του– και που μόλις πριν δύο χρόνια «παραδόθηκε» στον (φιλόξενο πλέον) Gallimard από κάποιους που περίμεναν υπομονετικά να πεθάνει η χήρα του Σελίν, η περίφημη χορεύτρια Λισέτ Ντετούς-Αλμανσόρ, ώστε να μην επωφεληθεί ποτέ αυτή από τα δικαιώματα των γραπτών του. Και η Λισέτ φυσικά δεν πέθαινε με τίποτα, πρήζοντάς τους τα συκώτια μέχρι τέλους (άφησε την τελευταία της πνοή το 2019 στο ίδιο σπίτι όπου έμενε με τον Σελίν, στο Meudon, στα 107 της). Το Guerre ήταν, λοιπόν, μέσα εκεί κι ένας θεός ξέρει τι άλλο ακόμα (ετοιμαζόμαστε για τουλάχιστον δύο ακόμη μυθιστορήματα και πολλά άλλα κείμενα που ο Gallimard θα βγάζει με ρέγουλα).

Δεν θα σταθούμε άλλο στην ανάλυση του Ταξιδιού, ούτε θα πάμε στα κλασικά βιογραφικά και πολιτικά ερωτήματα για το αν ο Σελίν ήταν τελικά αναρχικός ή φασίστας, ή «αναρχοφασίστας», ή σε μια πρώτη φάση αναρχικός και στη συνέχεια φασίστας, και από ποια στιγμή συνέβη το δεν πρέπει, και πώς και γιατί. Έχουν γραφτεί μελέτες επί μελετών γι’ αυτά τα ζητήματα και σίγουρα το παρόν κείμενο δεν έχει τον χώρο να συνεισφέρει κάτι σε όλα αυτά – παρόλο που έχει τη διάθεση. Όχι, θα ανοίξουμε απλώς τα βιβλία του, θα τα διαβάσουμε και θα τα καταλάβουμε όλα. Και, καταρχάς, θα προσμετρήσουμε το μέγεθος της ανακάλυψης: όταν το 2008 είχε βρεθεί ΕΝΑ ανέκδοτο ποίημα του Ρεμπό («Το όνειρο του Μπίσμαρκ», 1870) στις στήλες κάποιου περιοδικού των Αρδεννών, υπογεγραμμένο με ψευδώνυμο στα δεκαέξι του, είχε αναστατωθεί όλη η Γαλλία. Αναλύσεις και κόντρα αναλύσεις του κειμένου (είναι «ηρωικό», είναι «εθνικιστικό», είναι «σατιρικό»;), ποιος θα το πρωτο-απαγγείλει, αν πρέπει να επανεκδοθούν τα Άπαντα, τηλεοπτικές εκπομπές, ημερίδες... Η ανάσυρση στην επιφάνεια δύο χιλιάδων ανέκδοτων σελίδων, πολλών μυθιστορημάτων δηλαδή, του κατά γενική ομολογία, αναρχοφασίστας ξε-αναρχοφασίστας, σημαντικότερου Γάλλου λογοτέχνη του εικοστού αιώνα –ίσως, δε, του σημαντικότερου και από τον καιρό του Μπαλζάκ, ή και του Μοντέν ακόμα– θα δημιουργήσει, όπως καταλαβαίνετε, ορισμένα θέματα. Ξεκινώντας από το πρώτο, που αντιμετωπίσαμε πριν από λίγες εβδομάδες, πηγαίνοντας στο βιβλιοπωλείο Libralire της Rue Saint-Maur, το να πρέπει να ζητήσεις «το καινούργιο βιβλίο του Σελίν». Ίσως θα έπρεπε να πούμε «το τελευταίο», αν και σωστότερα «το δεύτερο». Σε κάθε περίπτωση, ανοίγουμε το Guerre και μπαίνουμε μέσα, κι ο πόλεμος, όπως λέει ο ήρωας στην πρώτη σελίδα, έχει κιόλας «μπει στο κεφάλι» μας.

Οξυγόνο. Καθαρό λογοτεχνικό οξυγόνο κατευθείαν απ’ την πηγή. Μια αίσθηση απόλυτης αμεσότητας, ειλικρίνειας κάθε φράσης πέραν κόστους και συνεπειών. Μια αίσθηση ότι, ναι, επιτέλους διαβάζεις μετά από καιρό κάτι που σου επιτρέπει να αναπνεύσεις ελεύθερα μέσα στη γλώσσα του.

Μια εκκωφαντική έκρηξη έχει συμβεί ήδη, πριν από την αρχή (που λείπει), κι ο δεκανέας Φερντινάν Μπαρνταμί ακούει ακόμα τον αντίλαλό της: ένα διαρκές ισχυρό βούισμα μες στ’ αυτιά και τη μύτη του που είναι τίγκα στο ξεραμένο αίμα, ένα διαρκές βούισμα που δεν θα τον εγκαταλείψει ποτέ. Είμαστε στη Φλάνδρα, κάποτε στα χαρακώματα, κι ο ήρωας έχει μάθει να μπορεί να αποκοιμιέται ακόμα και στην κό��αση ώστε να μην του στρίψει. Δεν είναι ήρωας, δεν είναι ηθικός, δεν είναι ωραίος τύπος, είναι ένας άνθρωπος όπως εσύ κι εγώ. Βρίσκεται «εκεί χάμω» από τον «Δεκέμβρη του ’14» κι έχει μόλις τραυματιστεί βαριά έπειτα από μια πολεμική ενέργεια του εχθρού για την οποία δεν θα μάθουμε απολύτως τίποτα. Είναι μόνος, σακατεμένος και ψάχνει τους δικούς του, που την έχουν κάνει. Ο Πόλεμος δεν είναι η περιγραφή του πολέμου, οι μάχες κι οι εκρήξεις κι οι σημαίες. Είναι η περιγραφή, η λεπτομερής αναφορά, το ψυχικό ρεπορτάζ της «εμπόλεμης κατάστασης». Στην ουσία τον ακολουθούμε από τη στιγμή του τραυματισμού του στο μέτωπο και καθ’ όλη τη διάρκεια της «ανάρρωσής» του στο στρατιωτικό νοσοκομείο (και ενίοτε τρελάδικο) του Peurdu-sur-la-Lys, δηλαδή της προσπάθειας να ξανασταθεί στα πόδια του, μέχρι και τη στιγμή της αναχώρησής του για το Λονδίνο όπου πάει ακολουθώντας μια γυναίκα.

Η γλώσσα είναι σοκαριστικά απλή και «λαϊκή», με έναν φοβερό πλούτο σε ιδιότυπες εκφράσεις και λεκτικά σχήματα, και κυρίως μια εξαιρετικά καλοδουλεμένη αδιαφορία για την ορθή φόρμα. Πράγματα που ένας επιμελητής κειμένου σήμερα, ενενήντα χρόνια αργότερα, σίγουρα θα διόρθωνε, όπως π.χ. επαναλήψεις επί επαναλήψεων ορισμένων λέξεων σε δυο και τρεις απανωτές φράσεις, για τον Σελίν είναι απλώς η μόνιμος κατάστασις και δεν τρέχει και τίποτα. Γράφει, ας πούμε: «Tout de même je me suis remis debout. J’avais faim quand même au fond de tout. J’ai tourné un peu sur moi-même...» (Παρ’ όλα αυτά, ξανασηκώθηκα. Μέσα σ’ όλα αυτά, βασικά πεινούσα. Στριφογύρισα για λίγο...). Στη σειρά αυτών των τριών φράσεων, εδώ σε δική μας ελεύθερη μετάφραση, ο Σελίν δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει εκφράσεις που έχουν τη λέξη «même» τρεις φορές στη σειρά. Είναι μια δήλωση αυτό. Όποιος σοκάρεται από τέτοιες επαναλήψεις, όποιος τις θεωρεί «κακά γαλλικά», να κλείσει το βιβλίο αυτό και να πάει να διαβάσει Μοντερλάν και Κλοντέλ. Εδώ γράφουμε όπως μιλάει ο κόσμος – γι’ αυτό και μπορούμε να τον μεταβάλλουμε στον διαρκή κόσμο μας. Κι όταν έρθει η ώρα να μας πει τι έκαναν οι νοσοκόμες στους τραυματισμένους φαντάρους, πώς προσέφεραν ηδονή στα (συχνά ετοιμοθάνατα) σώματά τους ή απλώς ανακούφιση απ’ το ντελίριό τους για να τους κοιμίσουν, θα μας πει ότι στη φάση αλλαγής του καθετήρα η καλή δεσποινίς Λεσπινάς «lui tape le Roméo» (του βαράει τον Ρωμαίο λέξη προς λέξη, του κουδουνίζει την πέρδικα θα λέγαμε εμείς, σε ελεύθερη πάλι απόδοση – καλή δύναμη στον μεταφραστή). Οι ερωτικές σκηνές συμβαίνουν συχνά σε έναν χώρο που δεν ξέρεις αν ο δίπλα είναι απλώς αναίσθητος ή ολότελα πεθαμένος, ή και μερικές φορές το ξέρεις, είναι σίγουρα πεθαμένος, παρ’ όλα αυτά ο εύθυμος σεξουαλικός χορός των ζωντανών με τα πτώματα και τα ημιπτώματα συνεχίζεται, πάντα συνεχίζεται, μες στα ερείπια και την αποσύνθεση του πολιτισμού. Το κείμενο είναι συχνά εξπρεσιονιστικό ως προς το χρώμα και την έντασή του. Είναι, θα λέγαμε, διαποτισμένο από έναν εκρηκτικό λεκτικό εξπρεσιονισμό, έναν Μοντερνισμό μέσα στον Μοντερνισμό του που ο Σελίν ενδέχεται να μην ξαναβρεί στη συνέχεια του έργου του. Το Guerre είναι ένας λογοτεχνικός και φιλοσοφικός πόλεμος που, σε αντίθεση με τον πραγματικό, γίνεται ακόμα να κερδηθεί.

Ο Πόλεμος είναι το μεγάλο γεγονός της ζωής του Λουί-Φερντινάν Ντετούς. Αυτό που τον μεταμόρφωσε σε Σελίν που εντελώς ανύποπτα, μια μέρα της πρώτης του νιότης, τον έθεσε σε λογοτεχνική κίνηση και τον εξαπέλυσε ενάντια στη μοίρα. Είχαν γραφτεί, ασφαλώς, μέχρι εκείνη τη στιγμή σπουδαία κείμενα για τον Μεγάλο Πόλεμο, όπως οι Ξύλινοι Σταυροί του Ντορζελές ή η Φωτιά του Μπαρμπίς, όμως ήταν κείμενα «ιστορικά», κείμενα μιας κάποιας «απόστασης», σχεδόν εγκλωβισμένα σε έναν ψυχαναγκαστικό ακαδημαϊσμό που τα διατηρούσε πίσω στον φορμαλισμό του προηγούμενου αιώνα. Για κάποιον λόγο ο πόλεμος ως θέμα εξωθούσε τους πάντες να στραφούν στο παρελθόν, στους τρόπους του παρελθόντος. Ο Σελίν πρώτος, και συγκεκριμένα εδώ («εδώ χάμω»), αντιμετωπίζει τον πολέμο ως μια πραγματικότητα του παρόντος. Δηλαδή μια πραγματικότητα που συμβαίνει σήμερα, τώρα, με όλο το απαραίτητο νευρικό γέλιο και την αναγούλα που προϋποθέτει το παρόν, με όλο τον αυτοσαρκασμό, την αδρεναλίνη, τις πρωτόλειες σκέψεις και τις αντανακλαστικές λειτουργίες του σώματος και της ψυχής. Ακόμη και το υποσυνείδητο επιστρατεύεται συχνά στο Guerre (όπως και στο Ταξίδι), στις παραληρηματικές ονειρώξεις και στις κωμικοτραγικές του εκλάμψεις, με τρόπο καθόλου «τεχνικό», τουναντίον, αφοπλιστικά φυσικό. Είναι ένα κείμενο ανθρώπινο και «πλήρες», τυπικά σελινικό, εκθαμβωτικά φωτεινό μες στο σκότος του.

Το μυθιστόρημα αυτό, το «καινούργιο βιβλίο του Σελίν», δεν είναι απλώς ένα κομμάτι του έργου του που μας έλειπε και που τώρα πια το έχουμε και μπορούμε επιτέλους να το τοποθετήσουμε στα ράφια μας. Αντιστοιχεί, κυρίως, σε ένα επεισόδιο κρίσιμο για την κατασκευή της ταυτότητας και του χαρακτήρα ενός τεράστιου λογοτέχνη, της σχέσης του με τον κόσμο, της σχέσης του με τη βία του κόσμου – είτε σε καιρό πολέμου είτε σε καιρό ειρήνης. Είναι ένα κείμενο που, στο ίδιο επίπεδο με το Ταξίδι, εξηγεί και προσδιορίζει τον αιώνα του.

Από την ίδια μαγική βαλίτσα αναμένουμε το φθινόπωρο να βγει το Londres, που ακολουθεί κατευθείαν το αφηγηματικό νήμα του Guerre, με τον ήρωα να βρίσκεται πλέον στο Λονδίνο, ενώ ένα τρίτο χειρόγραφο, του οποίου η δημοσίευση επίσης έχει προαναγγελθεί, θα συμπληρώσει ένα ημιτελές, αλλά προγενέστερο επεισόδιο: το χαμένο μισό του ήδη υπάρχοντος μυθιστορήματος Casse-pipe (Μακελειό, 1948) που μιλάει για τη ζωή στους στρατώνες. Δηλαδή για έναν κόσμο λίγο πριν από τη φωσφορίζουσα γραμμή των χαρακωμάτων, όπου ο Φερντινάν Μπαρνταμί ανήκει στους ανθρώπους που «μιλάνε σαν να μην έχουν ακόμα πεθάνει».

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[mayolfederico]

diciotto gennaio

Ambrosius Bosschaert, Rana morta con mosche, 1630 ca

  Amore addormentato

Dormivi, mi tendesti le braccia e di sorpresa Circondasti la mia insonnia. Allontanavi La notte sveglia, sotto la luna prigioniera? M’avvolgeva il tuo sogno, sognato mi sentii. (Jorge Guillén)

  §

  Nati il 18 gennaio

  Ambrosius Bosschaert, pittore (1573 – † 1621) Montesquieu, filosofo, giurista e storico…

[casarescamuscorrespondence]

Letter #6

6 - ALBERT CAMUS to MARIA CASARES

Saturday 4 pm in the afternoon (1st july 1944)

Ma petite Maria,

The trip has been good and without troubles. Left at 7:20 in the morning we drove till 9 am, then walked seven kilometers to go by a marshalling yard that was bombed the day before ; at 11 o’clock, we took another train till noon. We waited two hours at Meaux waiting for them to give us another train. Forty five minutes after, new change of train and at 5 pm, we arrived. I was exhausted like a black dog, but glad to be finished with it. They have offered me a house to which a wing had been bombed in 1940; but the rest was habitable. But it’s covered in dust and I’ll need 48 hours to turn this decent with the help of a brave women from the country.

Let’s go to the description. The country, it’s a small valley to which the two slopes are covered with cultures and average trees. It’s fresh here, there are water sounds and grass’ smells, cows, some beautiful children and birds’ songs. By climbing up a little, we reach plateau more cleared where we can breath better. The town : some houses and brave people. As for the house it is buried in the middle of a quite big garden full of trees and behind the last roses of summer (they are not red). It is in the shadow of the old church and the upper part of the garden is a sunlit meadow just under the flying buttresses of the church. We can take sunbath there. I am settling in a bedroom and an office on the first floor. When it will be done, I will describe it to you.

I think that Michel [Gallimard] could move with me at least. Pierre and Janine will without doubt be sleeping elsewhere. I wait impatiently their arrival to decide all of that and mostly because I hope they will give news about you.

I write you all of this as clearly as I can because I think what you want first is precise information. But my thinking is very different : since thursday night it is with you that I live. I felt like I had badly left you and this separation, in the middle of so much uncertainties, under a sky so full of dangers, is difficult for me to bear. My hope is that you will come. If you can do it by car, do it, it will be easier. Or else, you will have to do that very long trip I did. There’s the bike too and there I could come to you. Don’t forget your promise, my darling, I live for it at the moment. I believe I could find peace in this country. With some trees, the wind, a river, I could redo that interior silent I lost so long ago. But this isn’t possible if I have to bear your absence and run after your image and its souvenir. I don’t have the intention to play the desperate at all, nor to make myself go. Now on from Monday, I will put myself to work and I will work, that is certain. But I want you to help me and to come -that you come above all ! You and me we met here and loved in the fever, the impatience or the danger. I don’t regret anything and the days I just lived seemed to me sufficient to justify a life. But there is another way to love, a fullness more secret and more harmonious, which is not less beautiful and which I know that we will be capable of too. It is here where we will find the time. Don’t forget this, ma petite Maria and make sure that we still have a chance for our love.

In a few hours you will play. Today and tomorrow my thought will be with you. I will wait that moment when you sit down while saying that this is marvelous, I will wait for the third act with that scream I loved so much. Oh ! my darling, how hard it is to be far from what we love. I am deprived from your face and there is nothing else in the world I cherished more.

Write to me a lot and often, don’t leave me alone. I will wait as long as I have to, I feel an infinite patient in everything that concerns you. But at the same time I have an impatience in the blood that hurts me, a will to burn everything and to devore everything, it is my love for you. Goodbye, small victory. Stay close to me in thought and come, come quick, I beg of you. I kiss you with all my passion.

You can write as agreed at Mme Parain, in Verdelot, Seine-et-Marne.

Michel*

*Feeling threatened because of his clandestins activities as the director of the newspaper Combat, Albert Camus has to leave Paris to take shelter. He joins on a bicycle and on train the house of his friend the philosophe Brice Parain, head of the editorial secretariat of Gaston Gallimard, in Verdelot (Seine-et-marne), in the company of two nephews of Gaston Gallimard, Pierre (son of Jacques) and Michel (son of Raymond), and the wife of the first, Janine (born Jeanne Thomesset) -who will go on to marry in a second marriage, in october 1946, Michel. Albert Camus will now sign his letter with the name Michel.