#gülüşleri

[sarilmaahissim]

Gülüşünden öpmek birde gülerken kısılan gözlerinden❤️🌙

[reyliika]

Ben bu çocukları yeriiim 😍

Oyunda bile İslami şeyler söylüyorlar.

*Yaşıtları o YouTube bu oyun şu Instagram bu fenomen gezerken. Onlar Allah'ın rızasının peşindeler. Rabbim sen onlara yolunda istikamet nasip eyle.

[ummutcelik]

Bazı kadınlar makyaj yapmaz, gamzesi vardır.

Bazı kadınlar mücevher takmaz, gözleri vardır.

Bazı kadınlar söze ihtiyaç duymaz, bakışları vardır.

Bazı kadınlar silah kullanmaz, gülüşleri vardır.

Özdemir ASAF

[edapostblog]

Bazı kadınlar makyaj yapmaz gamzesi vardır.

Bazı kadınlar mücevher takmaz gözleri vardır.

Bazı kadınlar söze ihtiyaç duymaz bakışları vardır.

Bazı kadınlar silah kullanmaz gülüşleri vardır.

(Özdemir Asaf)

(Ama bu kadın makyaj yapmış kusura bakmayın makyajsız kadın bulamadım 😊)

[sonduraginbenimevimolsun]

Aslında bunu itiraf etmek bile zor. İnsan kendine bile itiraf edemez ya bazen… Ama işte, yoruldum. Öyle bir şey ki bu, ne tam anlatabiliyorum ne de kendimden saklayabiliyorum. Bir yerlere tutunmak istiyorsun ama ellerin boş, her şey kayıp gidiyor. Öylece bakıyorsun.Sanki bir boşluktayım. Sesim duyulmuyor, çırpınıyorum ama kimse görmüyor. İnsanların gülüşleri uzaktan yankılanıyor ama benim kulaklarımda sadece sessizlik var. İçimde bir fırtına kopuyor ama dışarıdan hiçbir şey belli değil. Belki de alıştım böyle olmaya. Ne tuhaf değil mi? İnsan mutsuzluğa bile alışıyor.Yapmam gereken o kadar şey var ki... Ama hiçbiri için gücüm yok. Ayağa kalkmam lazım, biliyorum. Ama neden? Nereye gideceğim? Gittikçe bir labirent gibi sarıyor her şey beni. Çıkış yok gibi. Huzur? Yok. Hayal mi acaba, bilmiyorum. Sanki neyi arasam bir adım geriye atıyor hayat. Ne kadar uğraşsam, ne kadar istesem... Hep eksik, hep yarım.İnsanlara kızıyorum bazen. Sonra durup kendime kızıyorum. Belki de her şey benim suçumdur diyorum. Belki de hak ediyorumdur böyle olmayı. Kendi kendine bu kadar yüklenir mi insan? Ama yükleniyor işte. Çünkü insan, en çok kendi içindeki sessizlikle kavga ediyor.Bugün de geçti. Sıradan bir gün daha. Herkes gibi yaşayıp, herkes gibi yorulup, kimse gibi hissedemeden… Yarın yine aynı olacak, biliyorum. Ama işte, yine de bir umut arıyorum içimde bir yerde. Belki o umut beni bulur diye. Ama yoruldum… Bunu da saklamayacağım artık. Yoruldum.Herkesin bir sınırı vardır ya, işte ben o sınıra dayandım. Belki de çoktan geçtim, bilmiyorum. Bildiğim tek şey, artık eskisi gibi hissetmediğim. Eskiden her şeye bir anlam yüklerdim. Şimdi… Şimdi anlam aramıyorum bile. Sadece… Susuyorum. Çünkü bazen, kelimeler bile ağır geliyor.

[elisaa-suu]

Bazı dostlar vardır gülüşleri kırk asrın baharına bedel..🌸

@1demetgul

@buglem-k

@bir-prensess

@saliha-biri

@zulalimayn

[no-463]

"'Çünkü ben hâlâ kalbimde daha sağlam kanatlar yaparsa uçabileceğine inanan o küçük kızın umudunu taşıyorum.' diye bir cümle yazmıştım yıllar önce. Bunun hikâyesini biliyor musun?"

"Bilmiyorum."

"Poşet."

"Ne?"

"Hikâye işte. Bu cümlenin hikâyesi birkaç poşet. Ben poşetten yapardım o kanatları." Buruk bir şekilde güldü. "Çocuktum, takardım poşetleri kollarıma, çıkardım koltuğa ve kendimi aşağıya bırakırdım."

Kısa bir süre gülmeye devam etti.

"Bu güzel bir şey ama, değil mi? Bu kadar umutlu olman."

Gözleri bir noktaya daldı ve gülüşleri ağır ağır söndü. Başını iki yana salladı. "Değil."

"Neden?"

"Mesele o kanadı poşetten yapmak değildi, mesele benim uçabileceğime inanmamdı. Biri de çıkıp demedi ki, 'kendini öyle bir anda bırakırsan düşer bir yerini incitirsin. Sen uçamazsın.' Bak şu hâlime, bak o duvarın kenarına." Gözlerinin daldığı o noktayı işaret etti. "O çocuk düştü, bak orada oturuyor. Her yerini incitti. Poşetten yaptığı kanatlar yırtıldı, bazı parçalarını da rüzgâr alıp savurdu. Onun komik ve masum umudunu içimde taşırken ben de düştüm. Bütün hayallerimi incittim. Heveslerimin kanı kanatlarıma damladı."

Duvarın kenarında oturan hayali çocukluğunun üzgün gözlerine baktı. "Kabul edelim." dedi ona. "Eğreti durduk bu hayatın üzerinde. Sen, ben..." Nemli gözlerle gülümsedi. "Ve poşetten yaptığımız kanatlarımız."

[papatya-guzeli]

😉🙃

💞.. . Deli Kadınları Sevin Azizim

Zira En Güzel Onlar Sever!

Gülüşleri bile bir başkadır bu kadınların. Aşık olduğu zaman cesaretiyle hayran bırakır kendine.. 🦋

#delikadın 😇

💞.. Deli Kadınları Sevin Azizim

Zira En Güzel Onlar Sever!

Küçük çocuk gibidir severken, yüreğinde ki yaraları acımadan kopartabilir.

Çoğu zaman kendi yarasına tuz bastığı bile olabilir.

Üzmeyin bayım deli kadınları çünkü sizi en güzel onlar sever..

Sizi, siz olmadan da sever deli kadınlar... 🦋

#Aşkımsı 💞

[hermes-0]

27.BÖLÜM KUTLAMA

Adaya geldiklerinde, Kral Valerius ve ada halkı büyük bir sevinçle onları karşıladı. Kral, “Şimdi dinlenin,” dedi. “Akşam gelişinizi kutlamak için Solaria Tepesi’nde olun.” Onlara kalmaları için sarayın misafirhanelerinde oda verdi. Misafirhaneler, zarif mobilyalarla döşenmiş, geniş pencerelerden adanın muhteşem manzarasını sunuyordu. Tufan ve Samira, odalarına yerleşirken, küçük Aylara’nın neşeli gülüşleri sarayın koridorlarında yankılanıyordu.

Gün batımında, Solaria Adası’nda büyük bir şenlik ve ziyafet vardı. Ada halkı, renkli giysiler içinde, ellerinde meşalelerle Solaria Tepesi’ne doğru ilerliyordu. Tepede, büyük bir şölen masası kurulmuştu. Masanın üzerinde, adanın en lezzetli yemekleri ve içecekleri yer alıyordu. Kral Valerius, “Önce Solaria’yı kurtardıkları ve sonra Ehriman’ı gölgelerden temizledikleri için Tufan ve Samira’ya minnet borçluyuz. Bebekleri Aylara, adamıza tekrar hoş geldiniz. Ve tabii ki sen de hoş geldin, Merlin,” dedi.

Tam bu sırada, dolunayın parlaklığı dikkat çekerken, annesinin kucağındaki küçük Aylara’nın yüzünde ve saçlarında da fark edilir bir parlaklık vardı. Herkes şaşkınlıkla Aylara’ya bakarken, Merlin gülümseyerek, “Merak etmeyin, ay Aylara’ya hoş geldin diyor,” dedi. Aylara’nın gözleri, dolunayın ışığında parıldarken, ada halkı bu mucizevi anı hayranlıkla izliyordu.

Kral Valerius, “Artık adamızın bir koruyucusu daha var,” dedi neşeyle. Bütün halk coşkuyla alkışlar ve tezahüratlar ederken, Tufan ve Samira birbirine sarıldı. Yıldızlar Samira’yı selamlarken, Tufan halkın güven ve sevincini hissedebiliyordu. Ada halkı, bu özel geceyi danslar ve şarkılarla kutlarken,

[marstabirsehir]

"Bazı kadınlar makyaj yapmaz, gamzesi vardır.

Bazı kadınlar mücevher takmaz, gözleri vardır.

Bazı kadınlar söze ihtiyaç duymaz, bakışları vardır.

Bazı kadınlar silah kullanmaz, gülüşleri vardır."

Özdemir Asaf

[beyazkuguu]

Bazı kadınlar makyaj yapmaz, gamzesi vardır. Bazı kadınlar mücevher takmaz,gözleri vardır. Bazı kadınlar silah kullanmaz, gülüşleri vardır. Bazı kadınlar söze ihtiyaç duymaz, bakışları vardır.

[velovis]

sokaklarda infilak eden kıskançlık krizleri, apartlarda rus ruleti oynayan birkaç aşık, çatı katlarında histerikli kadın gülüşleri, yakılmış dört dal sigara ve meyveli yoğurt dört kaşık.

[delibiricyxx]

İnsanın gülüşlerinin alındığı bir dönem varmış. Birde gülüşleri aldığı bir dönem. Bu ikisi arasında da bir uçurum var. Kıyısından baktığın manzaralar aynı değil. Uzun hikaye, kısa zaman.

[sessizbiriix]

Dünyada sizden, yani bütün erkeklerden niçin bu kadar nefret ediyorum biliyor musunuz? Sırf böyle en tabii haklarıymış gibi insandan bir çok şeyler istedikleri için... Beni yanlış anlamayın, bu taleplerin muhakkak söz haline gelmesi şart değil... Erkeklerin öyle bir bakışları, öyle bir gülüşleri, ellerini kaldırışları, hülâsa kadınlara öyle bir muamele edişleri var ki... Kendilerine ne kadar fazla ve ne kadar aptalca güvenliklerini fark etmemek için kör olmak lazım. Herhangi bir şekilde talepleri reddedildiği zaman düştükleri şaşkınlığı görmek, küstahça gururlarını anlamak için kâfidir. Kendilerini daima bir avcı bizi zavallı birer av olarak düşünmekten asla vazgeçmiyorlar. Bizim vazifemiz sadece tabii olmak, itaat etmek, istenilen şeyleri vermek... Biz isteyemeyiz, kendiliğimizden birşey vermeyiz... Ben bu ahmakça ve küstahça erkek gururundan tiksiniyorum. Anlıyor musunuz? Sizinle bunun için dost olabileceğimizi zannediyorum. Çünkü halinizde o manasız kendine güvenme yok... Fakat bilmem... "Ne kuzuların ağzından vahşi kurt dişlerinin sırıttığını gördüm..."

[insanogluu]

MAHUR BESTE

Şenlik dağıldı bir acı yel kaldı bahçede yalnız

O mahur beste çalar Müjgân'la ben ağlaşırız

Gitti dostlar şölen bitti ne eski heyecan ne hız

Yalnız kederli yalnızlığımızda sıralı sırasız

O mahur beste çalar Müjgân'la ben ağlaşırız

Bir yangın ormanından püskürmüş genç fidanlardı

Güneşten ışık yontarlardı sert adamlardı

Hoyrattı gülüşleri aydınlığı çalkalardı

Gittiler akşam olmadan ortalık karardı

Bitmez sazların özlemi daha sonra daha sonra

Sonranın bilinmezliği bir boyut katar ki onlara

Simsiyah bir teselli olur belki kalanlara

Geceler uzar hazırlık sonbahara

Attila İLHAN

6 Mayıs 1972 Deniz Gezmiş,

Hüseyin İnan ve Yusuf Aslan

[papatyalarvazgeciskokar]

"Bazı insanların gülüşleri merhemdir."

Doğruymuş.