#fietsende vrouw

[detragefietser]

[starstruckkittenglitter]

[weirdstuf]

[antwerpenize]

Women don’t cycle #OFFGRIDFILM

Antwerpenize presenteert Women Don’t Cycle, een film van Manon Brulard.

Vrijdag 20 september om 20u @grassroots klimaatboerderij Toeffelhoek, 2531 Boechout

Een film over wat het betekent om een fietsende vrouw te zijn in verschillende landen over de hele wereld. Toen Manon vertrok om van Brussel naar Tokio te fietsen, nam ze een camera mee en ontmoette ze onderweg andere vrouwen op de fiets.

19u30 Deuren 

20u Korte inleiding op de film + voorstelling Grassroots klimaatboerderij

Openluchtvertoning, geprojecteerd op groot scherm.

Volledig autonoom, met elektriciteit, opgewekt door zonne-energie.

Napraten bij de Hangover fietsbar

23u Einde

5 euro bijdrage per persoon Schrijf in via het online formulier Breng je eigen zitje en dekentje mee

[jgysenbergs]

eindelijk weer een bericht op jg's nieuwe blog

na de klik https://gysenbergs.be/2022/10/herfst-2022-hamburg-kassel-parijs-duisburg-brussel/

herfst 2022 Hamburg Kassel Parijs Duisburg

#gallery-1 margin: auto; #gallery-1 .gallery-item float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 33%; #gallery-1 img border: 2px solid #cfcfcf; #gallery-1 .gallery-caption margin-left: 0; /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

Autobahn 51,86865° N, 7,32317° E

Hamburg Schulterblattstraße

Hamburg Elbphilharmonie

Igor L. at the Elbe Philharmonie

waterstoffabriek aan de overkant van de Elbe

Hamburg: tunnel onder de Elbe

Hamburg: vrouw aan de Elbphilharmonie

al fietsend in Hamburg

Paris Collection Pinault

Pompidou Modern

Duisburg Küppersmühle Hedendaagse Duitse schilderkunst.

Duisburg “Der fliegende Holländer”

[anoniemus]

Het overlijden van de Belgische studente, Julie, heeft bij enorm veel mensen (terecht) heel wat emoties losgemaakt. Verdriet, woede, maar bovenal onmacht. Onmacht omdat de wereld beroofd werd van zo’n warme ziel. Fietsend op weg naar haar vriendinnen. Ook al kende ik haar niet persoonlijk, dit nieuws liet me nog geen seconde los. Omdat ikzelf óók een vrouw ben en omdat het ieder van ons kon geweest zijn. Rust zacht lieve Julie. Het leven had je nog zoveel te bieden, maar het mocht niet zijn.

[fietspat]

Vlaamse Hoogmis

Eindelijk, het kon weer. Fietsen in België. In Vlaanderen. Over kasseien, over hellingen die zo steil zijn dat je het idee hebt dat je met je fiets een muur aan het behangen bent. Maar ook fietsen in een omgeving die wielrennen uit ademt in zijn puurste vorm. En gelukkig was ik niet de enige. Met tien man en één dappere vrouw reden we afgelopen zondag naar Geraardsbergen. Voor de afwisseling starte we eens een keer niet Oudenaarde.

Het was een mooie dag. De zon scheen uitbundig, het was een lekker temperatuurtje. Omdat we onderweg al koffie hadden gedronken gingen we meteen op pad. We reden in twee groepen, een 100 km en een 145 km. Maar omdat het begin het zelfde was reden we het eerste stuk samen.

Op voorhand had ik gekeken of er niet één of andere koers was. In het verleden reden we de tocht op de dag van de cross op de Muur. Helaas had ik het Belgisch kampioenschap in Herzele over het hoofd gezien. Een vriendelijke agent wees ons de alternatieve weg waar nik s mis mee was en zo reden we richting Zottegem.

Daar namen we afscheid van de 100 km groep die direct naar de Paddestraat ging terwijl wij via het centrum van Zottegem naar de Lippenhoenstraat reden. De kop was er nu af. Stuiterend over de kasseien baande we ons een weg via het Romeinseplein voor direct de volgende strook, de Paddestraat. Omdat ik wel heel erg stuiterde besloot ik wat lucht uit mijn banden te laten lopen. Iets te veel lucht bleek later want bij de bocht waar ik twee jaar geleden onderuit ging stootte ik nu lek. Maar dit euvel was snel verholpen.

De warming-up zat er nu wel op. Via Munkzwalm reden we naar de Vleesstraat. Een geheel onterechte onbekende kasseistrook. Om even wat mooie plaatjes te schieten reed ik snel door naar de Molenberg, de eerste helling van de dag. Ik moet zeggen dat de plaatjes erg geslaagd zijn.

Nu volgde stroken elkaar in hoog tempo op, de Jagerij, Kerkgate, Ruiterstraat, Doorn en Huisepontweg moesten voor de rust nog afwerken. Nu was het zo dat we de Doorn maar voor de helft moesten nemen want halverwege moesten afslaan voor Den Ast. Maar ja. Éénmaal op zo’n mooie strook waar je echt in het midden moet rijden dan heb nergens anders meer oog voor. Voordeel was wel dat ik het mooiste stuk nu twee keer mocht rijden.

Na dit kasseigeweld zette we koers naar Oudenaarde. Daar was bij het Centrum Ronde van Vlaanderen de rust gepland. De groep van de 100 km was reeds, luidruchtig, aanwezig. Het centrum is zeer de moeite waard voor de wielerliefhebber om eens te bezoeken. De Brasserie of Pelotoncafé heeft wel een schop onder zijn kont nodig. Veel eten was niet voorradig maar de bediening deed totaal geen moeite om iets anders te verkopen. Wellicht een cultuurverschil tussen de Vlamingen en Hollanders?

Klimmen geblazen

Na de rust was het klimmen geblazen. Hadden we in het eerste deel slechts twee beklimmingen, nu kregen we er in totaal nog twaalf voor onze kiezen. En niet de minste. Met onder andere de Oude-Kwaremont, Koppenberg en als afsluiter de Muur van Geraardsbergen. Maar voor het zover was reden we over een fietspad welke het tracé van een oude spoorlijn volgde naar Ruien. Daar begon de eerste klim, de Kluisberg welke werd gevolgd door een mooie afdaling. Nu reden we een stukje door Wallonië wat meteen aan alles te zien was. Veel armoediger dan in Vlaanderen.

De hellingen volgde elkaar in hoog tempo op, de Knokteberg. Daarna stuiteren over de niet zo steile, maar wel lange Oude-Kwaremont. In de Ronde van Vlaanderenstraat was de aandacht gericht op de weg waar alle winnaars vermeld staan. Daarna vlot afdalen en hup rechtsaf de Paterberg. Nu kraakte ik wel. Slingerend van links naar rechts. Met moeite mijn voorwiel op de weg houdend kwam ik fietsend boven. Dat een helling van 600 meter zoveel pijn kan doen blijft me verbazen.

Boven genoten we even van het uitzicht om weer snel af te dalen naar de Koppenberg. Naar mijn mening de zwaarste klim van de dag. Het verhaaltje van de Paterberg herhaalde zich hier maar dan keer twee. Maar ook hier kwam ik boven. Via een mooie weg door het bos reden we naar Nukerke, daalde weer af en namen de Mariaborrestraat welke over ging in de Steenbeekdries. Nu tot de echte top. Tijd om bij te komen was er niet want de Taaienberg, of Boonenberg, wachtte op ons. Maar na het voorgaande geweld was dit geen groot probleem. Hoewel Ruud en ik de enige twee waren die de klim helemaal over de kasseien deden. De rest nam het gootje.

“Tevens maakte we kennis met Miss Brakel.”

Na een stukje Maarkedal was het de beurt aan de Varent. Volgens enkele de berg met het mooiste uitzicht. Hiermee wordt niet het uitzicht over het Maarkedal bedoelt maar de daar aanwezige Roman brouwerij. Via Horebeke, Maria en St. Gilles geloof ik reden we naar ons volgend slachtoffer, de Haaghoek. Met vijftig-aan-het-uur denderde we het dal van de Roebeek in om deze vervolgens weer uit te klimmen. De Haaghoek gaat bijna direct over in de beklimming van de Leberg. Een niet al te lastige asfalt klim.

In Michelsbeke stopte we even bij de plaatselijke kroeg om de bidons bij te vullen. Één van de gasten van het etablissement, die er al een tijdje zat, gaf ons het broodnodige advies. Ik geloof niet dat we er iets mee gedaan hebben. Tevens maakte we kennis met Miss Brakel. Mocht u ooit eens in Brakel komen zou ik een bezoek brengen aan het daar aanwezige fietsmonument.

De finale was nu wel echt begonnen. We reden de Berendries op alsof we nog helemaal fris waren. Over fris gesproken, het was inmiddels al tegen half zes en de temperatuur begon toch wel te dalen. Na de Berendries weer een korte maar mooie afdaling, daar sloegen we linksafen namen de Vossenberg. Deze had ik alleen niet op mijn lijstje staan maar telt wel degelijk mee.

Onder leiding van Ruud denderde we door Deftinge op Geraardsbergen af. Alsof we de finale van de Ronde reden. Over het spoor, omhoog naar de markt waar we ineens werden geconfronteerd met een paardenmarkt. Hoe dan? Hoe is het mogelijk dat er tijdens de Zoetermeerse Vlaamse Hoogmis de markt in Geraardsbergen is afgesloten. Maar goed, met onze Vossejacht instinct laveerde we via een terras naar de Vesten en konden zo onze weg vervolgen naar De Muur. De andere groep zat daar al een tijdje op het terras en zo werden we stuk voor stuk onder luid gejuich aangemoedigd wanneer we de Kapelmuur op draaide. De tocht zat erop. Het was weer een geslaagde dag. Iedereen had het naar zijn zin gehad. Kortom, volgend jaar gaan we gewoon weer.

[tjerkbos]

Wat een feest onderweg #vanmiddag tijdens mijn #fiets tocht 🤪 Ik vertrok 14 uur van huis, met wind tegen fietste ik richting #usquert... Vanaf daar ging ik langs de vuilstort en daar moet je over een bruggetje, waar je al fietsend best over kunt maar dan moet je niet (hoeven) stoppen. Maar daar liepen heel toevallig net twee mensen die ook over het bruggetje moesten. Dus ik van ver al hallo roepen, op een vriendelijke manier, maar niks (willen) horen hè,... Zo door als een kraai dus. Dus het kwam zo uit dat net toen ik bij het bruggetje was, hun er bij omhoog liepen zonder gekeken te hebben, gevolg; ik boven op de rem en afstappen. Anders had ik stil gestaan op het steile stuk, waar ik anders eigenlijk gewoon bij omhoog had kunnen fietsen. Dan tussen #rottum en #kantens toch maar op het fietspad gegaan, anders zijn er weer automobilisten die agressief doen en toeteren 😜 Op dat fietspad kun je eigenlijk wel met drie man naast elkaar maar dan fietsen er twee ietwat oudere mensen naast elkaar midden op het pad natuurlijk hè, ook wederom zo doof als een kraai slingerend over dat pad terwijl ik drie keer hallo roep... En dan uiteindelijk kijken ze om en schrikken ook nog, en terwijl de vrouw rechts de berm in schiet had ik links genoeg ruimte om er voorbij te gaan 😝 Vervolgens in Middelstum tot drie keer toe niet nadenkende automobilisten die me binnen de bebouwde kom ontzettend nodig voorbij moeten terwijl ik al harder dan de toegestane 30 km p/u rij, en vervolgens als ze voor je zijn moeten ze op de rem om de bocht of het erf op te gaan, gevolg; ik op de rem. Maar dat voorkom ik meestal, dus ik vlieg over het tegelpad naast de weg. Dan in Onderdendam zat er een auto achter me te drammen binnen de 30 km zone terwijl ik dus ook daar ruim 30 fietste. Ging ie nog toeteren ook, achter me terwijl ik express, juist daarom, midden op de weg ging fietsen. Want het heeft totaal geen zin om me voorbij te gaan daar, want midden in het dorp is toch een ontzettend druk kruispunt waar iedereen in 98 van de 100 gevallen toch stil staat. En dat was dus ook zo. / 17-05-'20 / #cycling #strava #wielrennen

[pedaalridder]

Dan heb je Siberië doorstaan, kom je de Tokkies nog tegen!

Vrijdag 24 april

Ga ik noordwaarts dan meestal via de glooiende weg voorbij Tubbergen door het uitstulpje van Duitsland dat tot de Kreis Grafschaft Bentheim hoort. Het is er mooi en heuvelachtig en altijd denk ik bij de Wilsumer Berge terug aan de schoolreis van midden jaren ‘80, nog veel memorabele echter is het net voorbij de grens bij Schoonebeek. Het was daar ergens in de jaren ‘90 dat ik bij het passeren van een fietsend echtpaar de vrouw tegen de man hoorde zeggen: “en apart’n dat dat hier bunt”. Nou welkom in Drente dan...Die uitspraak heeft nogal wat teweeg gebracht bij mij. ‘t Was inmiddels jaren later en bij het afsluiten van een zorgverzekering was daar opeens sprake dat ten tijde van een burgeroorlog de verzekering niet afgesloten kon worden...nu is het zover dacht ik, om radeloos van te worden, ‘t kon niet anders of de Drenten zouden komen!

Maar wat geschiedde geen burgeroorlog, en de Drenten...zij kwamen niet.

En toch nu ik op deze zonnige vrijdag, maar deze keer via het dorpje

Ane, nog net in Overijssel gelegen, linksaf ging, dus nog niet eens zelf in Drenthe, zag ik een bord dat de medemens er aan herrinerde dat de Drenten hier met speren en pijlen het leger van de bisschop hebben gedood. Tja....

Oké dat was weliswaar in 1227, maar toch.....

Die bisschop vroeg er ook wel om. Want zoals dat in die tijd ging had dit heerschap veel geld nodig om zijn oorlogen te bekostigen, de arme hongerige bevolking weigerde nog langer belasting te betalen, en lokten de manschappen van de bisschop naar deze moerasachtige streek, waar ze verzopen en anders wel kopje kleiner gemaakt werden door het arsenaal van de Drenten.

Met deze wetenswaardigheden trad ik opnieuw Drenthe tegemoet, uiteraard viel het ontzettend mee, apart....ja wat is apart, wellicht dat je hier vaak wordt begroet? Dat is lang niet overal zo, maar in het noorden groet bijna iedereen. Best lekker apart.

Na het dorp van boer Koekoek, Hollandscheveld gepasseerd te hebben kwam ik door Siberië, zo genoemd omdat het ooit zo afgelegen en verlaten lag, en toen ik dat doorstaan had arriveerde ik bij de Drijver gelegen 'Col du VAM’. Daar is op een voormalige vuilnisbelt van de VAM sinds het najaar van 2018 een fietsparcours. Wat een orgineel idee! Van 14 meter naar 48 meter, en zelfs een weggetje met een kasseienstrook! Daar wordt weinig gebruikt van gemaakt, maar ik kon het niet laten...

Terug op ‘aarde’, zag ik na Wijster rechts van mij, bij een boerderij medewerkers van een destructiebedrijf een dood varken optakelen en links in de verte zag ik een blauwgele dubbeldekker van de NS voorbij flitsen. Het deed me denken aan een veel gebruikte zin van weleer....”Hier is de Radionieuwsdienst verzorgd door het ANP” op 2 december 1975 deelde de dienst mee: “In het beleidscentrum te Beilen is bevestigd dat de twee mensen die uit de gekaapte trein bij Wijster zijn gegooid, dood zijn. Het is niet bekend wie de slachtoffers zijn. In het beleidscentrum is verder gezegd dat de kaping is uitgevoerd door vijf Zuid Molukse mannen.”

Zo lang geleden en toch is het of je het onheil van destijds kunt voelen. Voor altijd zal dit feit met Wijster in verband worden gebracht, net als ik een half uur later door de bebouwde kom van Westerbork fiets. Plaatsen die door het aandoen van afgrijselijkheden van anderen besmeurd zijn.

De gehele dag was het al rustig maar als ik in Orvelte geraak, is het overheersend. Een prachtig dorp met een ouderwetse brink waar de schapen het één en al mede te delen hebben. Rond de klinkerstenen bij een café met vroegere reclame op even oude emaille borden pauzeer ik uitgebreid en het is daar dat twee kippen onder mijn fiets doorkruipen en kakelend om eten vragen. Dan heb je Siberië doorstaan, ontmoet je vervolgens de Tokkies! Nou vooruit, ik heb nog wat brood.

Tokkie 1 & Tokkie 2, ook weer tevreden. Midden door de weilanden vervolg ik mijn weg naar Zweeloo. Allemachtig wat is het hier mooi! Zwervend waar niemand is. Alleen onderweg zijn is hier een intense beleving. Het duurt nooit lang, maar wel zo dat ik ‘Op fietse’ van Daniël Lohues ging meezingen.

“Wie dot mij wat, wie dot mij wat, wie dot mij wat vandage

'k Heb de banden vol met wind, nee ik heb ja niks te klagen

Wie dot mij wat, wie dot mij wat, wie dot mij wat vandage

'k Soll wel zeggen ja het mag wel zo”.

“‘k Goa op Veenoord an

Neij Amsterdam en dan langs 't Dommersknaal”.

En precies zo ging ik, even na zevenen was ik Drenthe uit en via het Duitse veendorp Twist was het nog een ruime 30 km naar Nordhorn. 't Kon zo onderhand wel mijn langste fietstocht ooit worden vooraleer ik weer in Enschede zou zijn. Wat een tocht! Na Denekamp viel de duisternis in, op de toch al stille straten werd het nog rustiger. Om kwart voor elf kneep ik voor het laatst deze dag in mijn remmen. Aan deze rit waarbij ik Siberië had doorstaan maar vervolgens de Tokkies tegenkwam was een einde gekomen, en een nieuw record was daar....252,64 km. Vier kilometer dan het vorige, dat twee jaar stand had gehouden.

[detragefietser]

[starstruckkittenglitter]

[missmamamie]

fietst naar school.

Iedere ochtend opnieuw, hou ik mijn hart vast, want dan fiets ik met de kinders naar school. Toch zo een kleine 25 minuutjes hun veiligheid uit eigen handen geven… Ik heb het er oprecht moeilijk mee.

Nadat de zoveelste  magische verdwijning van de fietslichtjes is opgehelderd en mijn bloeddruk zijn recordpeil al even behaalde, vertrekken we al vrij vroeg…opgetuigd als kleine kerstboompjes, want je bent nooit zichtbaar genoeg op stads drukke en donkere wegen.. Rond 7u 30 zitten de kinders al in het zadel, om het meeste verkeer voor te zijn dat rond 7u 50 het stad  in trechtervorm binnenslibt… Overal komen ze uitgekropen, fietsers en andere weggebruikers… en meermaals slaat mijn hart even in mijn keel of maakt het een sprongetje in mijn borstkast van opluchting als ik de kinders zelfverzekerd voor mij uit zie fietsen en ze de vreemdste maneuvers aan de dag leggen…

Ik mag bijna zeggen een kleine tien jaar geleden, damn wat vliegt de tijd, was ik een pionier in het bakfietsen en dat was veel eenvoudiger. Ik gooide drie kinders in de bak, zette me aan het stuur en alles was onder controle. Ik bakfietste dus niet omdat het chique of hip was, zoals tegenwoordig al eens beweert wordt, maar gewoon uit pure noodzaak. Hoe kon ik anders met mijn volle 50 kilo, drie kinderen veilig en zonder auto naar de schoolpoort brengen? Met twee wielen zag ik mezelf al volkomen tegen de straatstenen gaan. Dus ja, een bakfiets, zo een grote, brede, die er voor sommige, meestal oudere mensen, als een echt gevaarte uitzag wanneer we er aankwamen gesjeesd met toch wel de snelheid van nog net geen zeven km per uur. Stilletjes heb ik af en toe overwogen om de remmen dicht te slaan, af te stappen en heel plechtstatig te zeggen:  Vreest niet! Kameraad van het vaderland! Dit is geen tank!!!! Maar soms is het ook heel wijselijk u klep dicht te houden, heb ik ondertussen begrepen…

We waren toen nog een zeldzame soort in het stad, de bakfietsfietsers en zwaaiden naar elkaar als echt motards…nietsvermoedend van het lot enkele jaren later een soort onwillige integratiestrijd te symboliseren…

Volgens een vrij recent artikel pleit ook ik schuldig aan mijn kinders veranderen van school, maar niet omdat er teveel vermenging was…er was gewoon teweinig zorg!! En te is nooit goed, behalve dan in tevreden… Ik heb gevochten voor ons schooltje omdat ik er echt keihard in geloofde en ik stond regelmatig te babbelen met de mama’s van andere en verscheidene origines aan de schoolpoort. Mama’s van wie ik weet dat ze ’s ochtends al meerdere gebouwen hadden opgeblonken om ‘s middags hun kinderen af te kunnen halen… ik luisterde naar een mama die met haar dochter op de vlucht was geslagen om hier een beter leven op te bouwen en daar ook stapje per stapje in lukte, wat een vrouw…  dronk thee met de mama die onderdrukt werd door haar schoonfamilie…kocht regelmatig een broodje bij de mama met een eigen broodjeszaak …met andere woorden wij waren vrij goed geïntegreerd … niet dat we elkaars deur plat liepen maar wij en de kinders waren welkom bij elkaar, tussen de blinkende muurtegels en de met zalmroze satijn overdekte wasmachine smaakte de verse muntthee des te lekkerder… Waar liep het dan mis? Zoonlief kon eind mei in de eerste klas nog niet schrijven…als bezorgde ouder stel je u daar vragen bij en kaart je dit aan bij de directie, om als weerwoord te ontvangen: mevrouw, er zijn hier kinderen die meer zorg nodig hebben dan uw zoon… HALLO!!!! Om maar te zwijgen over de laatste maal dat ik aanstalten maakte haar bureau te betreden en de deur letterlijk voor mijn neus werd dichtgesmeten... For the record: elk kind van welke origine, of laat ons het nu cru stellen, van welke kleur dan ook, dat zorg nodig heeft, heeft daar recht op en dus ook het mijne ondanks zijn schorseneren wit velleke!!! Er waren natuurlijk ook nog een aantal andere dingen die me fel tegen mijn ranke borst stoten, maar dit voorval deed wel heel letterlijk de deur dicht. De vermeende schoolvlucht is, naar mijn bescheiden mening, dus niet altijd te wijten aan de populatie van school… eerder aan het algemeen beleid dat hoog boven de hoofden van leerkrachten, ouders en schoolgaande kinderen wordt vastgelegd en niet daar waar de noden dagelijkse realiteit zijn. Ik kan hard brullen, zeker als het mijn jongen betreft, maar soms kom je tot dat punt dat noch brullen noch spinnen zin heeft en dan pak je u biezen… Ik wil maar zeggen, niks is volledig zwart-wit, er zijn zoveel varianten grijs en we zouden om het nu heel moralistisch te zeggen beter eens meer de hand in eigen boezem steken voor we iedereen terug in een hokje stampen…want daar zijn we goed in. Ik weet het, moeilijk….

Terug naar de fiets… Voor zover ik me hier durf over uitlaten, heb ik nu een ander terreur ontdekt dat de fietspaden onveilig maakt… to bakfiets or not to bakfiets… de elektrische fiets, vaak bereden door de nog-net-niet- op- pensioen-zijn-de-Belg. Al flink, dat ook zij ’s ochtend flink de beentjes strekken en koning auto waar ze zijn mee opgegroeid aan de kant laten staan. Want ja wat kan je ook anders met dat circulatieplan…fin, ik zou het niet weten. Ik fiets al jaar en dag in het centrum… Ze scheren je, net als hun aanstormende collega’s : de wielertoerist, voorbij in een helse vaart, nadat kortstondig hun luide bel je uit je rustige morgenroutine heeft wakker geschrikt. Hou je kinderen onder je vleugels en ga uit mijn weg, rinkelt die.. Misschien ben ik nog te jong om me in hun plaats te stellen en moet ik ze zoals hierboven gezegd zijnde niet veroordelen…maar een beetje loyaliteit, galantie en beleefdheid daar is nog nooit iemand van doodgegaan of niet soms … De mens is nu eenmaal een traag lerend wezend dat niet al fietsend of lopend geboren wordt en dat dit leerproces tijd en ruimte in beslag neemt, is voor elkeen zo, ook voor mijn kuikens.

Dus morgenochtend graag een beetje geduld en R-E-S-P-E-C-T voor de moederkloeken die hun kleintjes even proberen loslaten op onze drukke Gentse wegen. Dank u.

R-E-S-P-E-C-T That is what i say to thee oh (just a little bit…)

 Yours Truly,

 MissMamaMie

[alkmaarcentraal]

Fietsster gewond bij aanrijding met taxi op Bierkade

Fietsster gewond bij aanrijding met taxi op Bierkade Donderdagmiddag is een fietsende vrouw aangereden door ...

https://www.alkmaarcentraal.nl/nieuws/60044380-fietsster-gewond-bij-aanrijding-met-taxi-op-bierkade

[stefselfslagh]

De Tien Waarheden van Wannes Cappelle.

In De Tien Waarheden stel ik een interessante sterveling de vraag: “Wat zijn de tien dingen die je in de loop van je leven hebt geleerd en die je als waarheden durft te verkondigen?” Het resultaat: bruikbare levenswijsheden, niet zelden verpakt in snedige oneliners. (Foto’s: Karel Duerinckx)

Eind deze maand opent Wannes Cappelle (37) met Het Zesde Metaal Rock Werchter. Niet slecht voor een West-Vlaams groeptjen. Al heeft Cappelle zo zijn eigen manier om het succes te relativeren. "Succes komt van het Latijnse succedere: navolging krijgen. Terroristen hebben dus ook succes".

Wat doen pophelden overdag, wanneer de concertzalen nog gesloten, de schijnwerpers nog gedoofd en de mengtafels nog onbemand zijn? Liedjes gaan zingen op een symposium voor zorgverleners in de psychiatrie, zo blijkt. Op de dag van onze afspraak treedt Wannes Cappelle op in het congrescentrum van het Academisch Ziekenhuis Groeninge in Kortrijk. De psychiatrische dagkliniek van het hospitaal bestaat tien jaar en dat wordt gevierd met powerpointpresentaties van deskundigen, nootjes van Duyvis en melodieën van Het Zesde Metaal.

In een poging om het nuttige aan het geschnabbelde te koppelen, spreken we twee uur voor showtime af in één van de vergaderzalen van het congrescentrum. Ik ben een kwartier te vroeg en staar koffieslurpend door het raam. Om klokslag elf uur komt Cappelle aangereden op zijn Bromptonfiets. Dat de man die wielrenner Frank Vandenbroucke onvergankelijk heeft gemaakt zich op een plooifiets verplaatst, doet me glimlachen. 'Kijk, hier komt de man / Het talent druipt er in dikke druppels van.'            

Op 29 juni zal hij met gepaste trots de main stage van Werchter betreden. Zijn opdracht: een legendarisch concert spelen en de festivalgangers nog veel plezier wensen met Arcade Fire en Kings Of Leon. Negen jaar geleden hield Het Zesde Metaal een tijdlang teleurgesteld op te bestaan. Vandaag staan Cappelle & co tussen de grote jongens geprogrammeerd. Bien etonné de se retrouver ensemble.

Dat Het Zesde Metaal de affiche van Werchter heeft gehaald, levert ondersteunend bewijs voor het adagium van één van de bekendste songs van de band: 't is nog al nie noar de wuppe. Ik vraag de frontman of dat zinnetje ook een goeie samenvatting is van zijn huidige gemoedgesteldheid. "De wereld is er niet al te best aan toe, maar er gebeuren nog altijd goeie dingen. Qua gemoedsgesteldheid schipper ik dus een beetje tussen activisme en gelatenheid. (lacht) Al maak me de laatste tijd toch vaak kwaad op de mensheid. De meeste mensen willen pas veranderen als het heel traag mag, zonder dat het opvalt. En dat botst wel eens met mijn eigen dadendrang: als ik lees dat vlees eten onze ondergang kan betekenen, word ik gewoon van de ene dag op de andere vegetariër, punt."

Hij verzamelde zijn tien waarheden terwijl hij thuis de was aan het opvouwen was, vertelt hij. Dat je chocoladevlekken het best verwijdert met ossengalzeep, haalde zijn lijst van levensbeschouwelijke proposities niét. Maar die wijsheid krijgt u er deze week gewoon gratis bij.

1. Hoe Sneller Je Gaat, Hoe Ongeduldiger Je Wordt.

"De wereld is het mooist als je wandelt. Al slenterend neem je rustig de omgeving in je op en stoor je je nergens aan. Als je fietst, ben je al wat minder rustig: je ergert je al eens aan een putje in de weg. Als je met de auto rijdt, wordt de wrevel nog groter: wie te lang op het linkerrijvak blijft hangen, krijgt je middelvinger te zien. Als je het vliegtuig neemt, sta je helemaal op ontploffen: op de luchthaven duurt het wachten zo hemeltergend lang dat je overweegt om met je handbagage het boardingpersoneel te slaan. En als je het even zonder internetverbinding moet stellen, zijn zelfs tien seconden al genoeg om luidop te wensen dat je nooit geboren was. Om maar te zeggen: onze graad van irritatie neemt toe alnaargelang we meer snelheid verwachten. Rekenen we niét op snelheid, dan zijn we relax. Verwachten we wél snelheid, dan veranderen we binnen de kortste keren in driftkikkers. Conclusie: je moet niet altijd de snelste weg kiezen." (lacht)

"Mijn ouders hadden vroeger geen auto. Als we een dagje naar zee wilden, namen we de fiets. Zestig kilometer heen, zestig kilometer terug. We konden amper twee uur op het strand spelen voor we weer naar huis moesten. En toch bewaar ik aan die uitstapjes de beste herinneringen. Ik kan me de landschappen die we al fietsend zagen nog haarscherp voor de geest halen. Niet alleen de bestemming telt. De weg ernaartoe kan even mooi zijn."

2. Man En Vrouw Doen Elk 65% Van Het Werk.

"Een stel wetenschappers heeft ooit de taakverdeling bij getrouwde koppels onderzocht. Aan beide partners werd gevraagd wat volgens hen hun eigen aandeel was in het huishouden. En wat bleek? Zowel man als vrouw vonden dat ze in hun eentje maar liefst 65% van het werk voor hun rekening namen. Eerst verwonderde mij dat, maar nadien vond ik het logisch: je hebt altijd het gevoel dat je zelf méér doet dan je partner. Je ziet namelijk alles wat jíj doet, maar slechts een fractie van wat de ander doet. Ik vond dat een baanbrekend inzicht. (lacht) Eens je beseft dat je partner allicht veel meer doet dan je altijd gedacht hebt, word je in je relatie al een stuk milder."

3. Luie Ouders Hebben Gelijk. (Tom Hodgkinson, Brits schijver)

"Luie Ouders Hebben Gelijk is de titel van een boek van de Britse schrijver Tom Hodgkinson. 'Stop met je kinderen voortdurend te entertainen', schrijft hij. 'Vervelen ze zich? So what? Uit verveling ontstaat creativiteit. Leer je kinderen om zelf hun problemen op te lossen.'"

"Een gouden opvoedkundige regel luidt: doe voor je kinderen niets wat ze zelf ook kunnen doen. We zeggen als ouders veel te vaak: 'Ik zal het wel even doen.' Maar daar schiet je kind weinig mee op. Het léért namelijk niks."

"Mijn vrouw en ik hebben hebben onze kinderen leren spelen met twee keer niks. Als ze zich vervelen, reiken we hen hooguit wat ideeën aan. Ze moeten zelf maar een uitweg uit hun verveling zoeken. Ik ken ouders die zich uitsloven om voor hun kinderen waanzinnig originele spelletjes te bedenken. Dat is heel lief, maar niet zo verstandig: als je de regie volledig overneemt, ben je zelf wel creatief, maar je kinderen niet."

"Toen ik 15 was, ging op een dag onze tv kapot. Mijn ouders besloten hem niet te vervangen. Gevolg: ik speelde meer piano dan ooit tevoren. Mochten mijn ouders destijds wél een nieuwe tv gekocht hebben, was ik vandaag waarschijnlijk geen muzikant."

Omdat zijn vrouw Alda afkomstig is uit Ijsland, kregen zijn zonen Ijslandse namen: Ulfur (wolf) en Krummi (raaf). Zes en acht jaar oud zijn ze inmiddels. Ik vraag hun papa of het vaderschap van hem een betere kunstenaar heeft gemaakt. "Het heeft van mij vooral een efficiëntere kunstenaar gemaakt. Vroeger gunde ik me in het begin van elk nieuw project nog een aanmodderfase: een week of twee waarin ik van mezelf wat mocht klungelen tot de muze langskwam. Daar heb ik vandaag geen tijd meer voor. Tegenwoordig ben ik creatief op commando."

4. Kansarmoede Is Het Gevolg Van Andermans Kansrijkdom.

"Stel dat ik mijn kinderen later elk 200.000 euro nalaat. En dat ze met dat geld een huis van 400.000 euro kopen. Dat zou heel fijn zijn voor mijn kinderen, maar niet voor de mensen die niét over dat soort bedragen beschikken: hún kansen op een eigen woning zouden door de aankoop van mijn zonen net verkleinen. Want hoe meer mensen een huis van 400.000 euro kunnen kopen, hoe minder goedkopere huizen er op de markt zullen zijn. Ergo: de kansrijkdom van mijn eigen kinderen zou leiden tot de kansarmoede van andere mensen."

"Voor alle duidelijkheid: Ik heb niks tegen rijke mensen. Ik weet dat velen onder hen aanzienlijke bedragen aan liefdadigheid besteden. Maar je kan er niet omheen: zolang kinderen van vermogende ouders met méér middelen aan de start komen dan kinderen van onbemiddelde ouders, zal kansarmoede blijven bestaan. Vraag me niet wat we daaraan moeten doen, ik ben geen politicus. Maar het kan geen kwaad om er eens bij stil te staan."

De meest recente plaat van Het Zesde Metaal - Calais - werd door de recensenten 'een maatschappijkritisch statement' genoemd. Ik informeer of Wannes Cappelle de jongste jaren een politieke awakening beleeft. "Ik ben een kind van de jaren negentig. Op de Witte Mars na zag ik tijdens mijn jeugd weinig opstootjes van politieke verontwaardiging. Er was wel een oorlog in het voormalige Joegoslavië, maar hier in Vlaanderen gingen we er toch min of meer van uit dat de schuld was van die colerieke Serviërs. We konden ons niet voorstellen dat we zélf nog eens in een oorlogsituatie zouden belanden."

"Vandaag zijn er in de wereld zoveel politieke brandhaarden dat het al veel minder denkbeeldig is dat we ooit nog eens de wapens zullen moeten opnemen. Er gaan al stemmen op om de legerdienst opnieuw in te voeren. Dus ja, ik ben op politiek gebied geëngageerder dan vroeger: de nood om me te uiten over de staat van de wereld is groter geworden. Maar ik ben en blijf een kunstenaar. Ik maak liedjes, geen politieke pamfletten."

5. Wie Een Leuk Leven Wil, Moet Saaie Dingen Leuk Leren Vinden.

"We moeten in ons leven heel veel saaie dingen doen. We hebben wel een vaatwasser, maar die moet nog altijd gevuld worden. We hebben wel een wasmachine, maar de was moet nog altijd gesorteerd worden. En we hebben wel een microgolfoven, maar we moeten nog altijd naar de supermarkt om een bereide maaltijd te kopen. Wat we ook uitvinden: de mens zal altijd saaie taken moeten verrichten. De kunst is dat te aanvaarden en ervan te genieten."  

"Koken wordt niet leuker door een tv in je keuken te hangen. Je moet het koken zélf plezant leren vinden. Door het heel bewust te doen en er met je volle concentratie bij te zijn. Moeten er groenten gesneden worden? Snij ze dan zo goed en zo fijn mogelijk. Moet er vlees gebakken worden? Probeer dan voor de beste cuisson ooit te zorgen. En doe dat allemaal niet rap-rap, maar neem er je tijd voor. Voor je het weet, vind je koken heerlijk."

6. De Beste Muziek Is Stilte.

"Echte stilte confronteert je met een realiteit die groter is dan jezelf. Je voelt dat ook als je voor de zee staat en ervaart hoe nietig je bent. In de stilte hoor je het universum."

"In Ijsland heb ik met mijn vrouw en kinderen eens overnacht in een huisje in the middle of nowhere. Als we naar buiten gingen, werden we overvallen door een oorverdovende stilte. Af en toe reed er in de verte een auto voorbij. Die bleven we dan minutenlang horen, zelfs als hij al ettelijke kilometers verder was gereden."

"In België is er jammer genoeg altijd lawaai. Enkel door te mediteren kom ik in de buurt van stilte. Ik heb het daarnet nog gedaan, op de trein van Antwerpen naar Kortrijk: door inwendig een mantra te herhalen kon ik het in mijn hoofd een paar minuten stil maken. De stress gleed meteen van me af."

"Spiritualiteit is belangrijk voor mij. Toen ik 22 was, ben ik van mijn geloof gevallen. Dat was behoorlijk desoriënterend. Als je 22 jaar in God hebt geloofd en je beseft plots dat hij niet bestaat, stort je wereld in. Door te mediteren, kon ik die spirituele leegte opnieuw vullen."

Ik vraag wat hem als 22-jarige heeft doen besluiten dat God niets meer is dan de religieuze versie van Sinterklaas. "Ik begon dingen mee te maken die niet in mijn godsbeeld pasten. In mijn naaste omgeving waren er mensen met onverklaarbare suïcidale neigingen. 'Hoe kan God nu iemand het leven insturen met zulke destructieve gedachten?', vroeg ik me af. Gaandeweg kwam ik tot de - voor mij - enig mogelijke conclusie: God bestaat niet."

"Toch ben ik niet zo militant in mijn atheïsme. In discussies verdedig ik de kerk soms nog. Ik geef er zelf wel kritiek op, maar als iemand anders het doet, schiet ik vaak in de verdediging. Alsof het over mijn ouders gaat: daar mag behalve ikzelf ook niemand anders over klagen." (lacht)

Kan hij zich inbeelden dat hij op een dag ook weer 'in zijn geloof valt'? Als je één keer je levensbeschouwing bijstuurt, waarom dan geen tweede keer? "Er zijn mensen die na een atheïstische periode opnieuw gelovig worden. Het kán dus. Maar ik denk niet dat het mij zal overkomen. Ik heb geen allesomvattend verhaal meer nodig. Twee keer per dag mediteren, volstaat voor mij."

7. Geef En Je Zal Krijgen.

"Ik verdien evenveel als mijn muzikanten. Dat is in mijn sector vrij ongebruikelijk: in de meeste bands krijgt de frontman veel meer dan de rest. En ik moet toegeven: ook ik hoor soms een stemmetje dat zegt: 'Allez, Wannes, dat is toch niet eerlijk?' Jíj schrijft toch al de nummers? Jíj geeft toch alle interviews? Jíj bent toch de enige in de groep die écht niet vervangen kan worden?'"

"Maar toch sta ik nog altijd achter onze financiële verdeelsleutel. Dat ik erop sta dat iedereen evenveel verdient, geeft me een goed gevoel over mezelf. En ik krijg er van mijn muzikanten een grote loyauteit voor in de plaats."

"Je mag ook niet vergeten dat ik als gezicht van de groep de hoogste marktwaarde heb. Als Het Zesde Metaal ooit stopt, kan ik nog altijd solo gaan spelen. Dat zal voor de andere leden van de groep minder vanzelfsprekend zijn. Alleen al daarom is het niet verkeerd dat ze vandaag evenveel verdienen als ik."

Mag geven opportunistisch zijn? Of moet de gever per definitie onbaatzuchtig zijn? "Er woont in je hoofd geen scheidsrechter die in de gaten houdt of je generositeit wel belangeloos is. Ondernemers die hun werknemers een mooi loon en veel vrijheid geven, doen dat ook omdat ze denken dat ze daardoor meer succes gaan hebben. Dat maakt hun vrijgevigheid niet minder waardevol."

8. Liefde Is De Beste Raadgever.

"In een conflictsituatie moet je je altijd afvragen: wat zou liefde nu doen?"

"Twee jaar geleden schreef ik de novelle Ontferm U. Daarin vertel ik het verhaal van een jonge moeder die een rechtszaak aanspant tegen het ziekenhuis waarin haar dochter geboren is. Door een medische fout had haar dochter tijdens de geboorte te weinig zuurstof gekregen. Resultaat: ze zit voor de rest van haar leven in een rolstoel. Het enige wat die moeder wil, is de dokters horen zeggen: 'Sorry, mevrouw, we hebben een fout gemaakt. Dat vinden we verschrikkelijk, maar we hopen dat u ons ooit kan vergeven.' En toch weigeren de artsen om zich te excuseren. Wellicht omdat ze vrezen dat excuses zullen geïnterpreteerd worden als een schuldbekentenis en ze dan een schadevergoeding zullen moeten betalen. Wel, ik ben er zeker van: als die dokters zich zouden afvragen 'Wat zou liefde doen?', zouden ze zich heel anders opstellen. Dan zouden ze die moeder meteen de erkenning gegeven die ze verdient."

"Het probleem is niet dat mensen harteloos zijn, het probleem is dat ze bang zijn. Ze hebben schrik om te verliezen wat ze hebben. Je afvragen wat liefde zou doen, is een goeie manier om die angst te overwinnen. Om menselijkheid te doen zegevieren."

Ik schakel qua gespreksonderwerp over naar de romantische liefde en vertel hem dat het mij altijd verbaasd heeft dat hij in de lyrics van Ploegsteert meer begrip lijkt te hebben voor Frank Vandenbroucke dan voor zijn toenmalige echtgenote. 'De woorden ''k Wil je nooit meer zien', klinken hard in iedere taal. / 't Is dooddoen zonder moorden, 't is zonder advocaat voor 't tribunaal. / Dat ze uit de mond kwamen van de moeder van uw dochter - waar had je 't aan verdiend? Is 't lot zo nietsontziend?'. Dat is nogal ongenadig ten opzichte van Sarah Pinacci, zeg ik. Misschien had ze wel verdomd goeie redenen om haar man nooit meer te willen zien. "Daar ben ik zelfs zeker van. Maar in Ploegsteert kruip ik in het hoofd van Frank Vandenbroucke: ik vertel het verhaal vanuit zíjn standpunt."

"Ik heb de biografie van Vandenbroucke gelezen. De tranen stroomden over mijn wangen toen ik las hoe zwaar hij geleden heeft onder het feit dat hij zijn vrouw - en in het begin ook zijn kind - niet meer mocht zien. Ik ben er nog altijd zeker van dat dat hem de doodsteek gegeven heeft. Maar dat zijn verhaal ook een andere kant heeft, klopt natuurlijk. Mocht ik Ploegsteert geschreven hebben vanuit het standpunt van Sarah Pinacci, zou ik andere woorden gebruikt hebben. Alles is perspectief."

9. Wie De Dood Vreest, Kan NIet Van Het Leven Genieten.

"Je moet je zo vroeg mogelijk in je leven verzoenen met de dood. Als je bang bent om te sterven, leef je met de handrem op. Als je erin slaagt om die angst van je af te schudden, ben je veel vrijer."

"Dood zijn, is niet erg. Eens we begraven zijn, worden we verdeeld over andere organismen. Dragen we bij tot nieuw leven. De dood is per definitie ook een geboorte."

"Als iemand op jonge leeftijd sterft, vinden we dat onrechtvaardig. Maar er is niemand die ons gezegd heeft dat we recht hebben op tachtig gezonde jaren. Ook een leven dat maar vijftien jaar heeft geduurd, kan heel mooi geweest zijn."

"De mogelijkheid bestaat dat mijn zonen voor mij zullen sterven. Ik ban die gedachte niet uit mijn hoofd. Door af en toe bij hun sterfelijkheid stil te staan, geniet ik nog méér van hun aanwezigheid. Ik denk vaak: wat een cadeau dat die gasten hier rondlopen."

10. Succes Hebben Is Aanstekelijker Dan Geen Succes Hebben. Maar Niet Per Se Aangenamer. (Bas Haring, Nederlands filosoof)

"Ik heb onlangs deelgenomen aan een loopwedstrijd. Ik had mij voorgenomen om mij niet te forceren en de wedstrijd op een aangenaam tempo uit te lopen. Maar zodra het startschot gegeven was, verloor ik alle controle over mezelf: ik liep de ziel uit mijn lijf en kwam totaal uitgeput over de meet. Ondanks het feit dat ik bij de eersten geëindigd was, had ik van de wedstrijd geen seconde genoten. En toch kreeg ik voor mijn uitsloverij applaus. Als ik trager gelopen had - wat stukken aangenamer geweest was - had iedereen gedacht: wat een loser, die Cappelle. Maar omdat ik me bijna een hartaanval had gelopen, was ik de held. Moraal van het verhaal: snelle mensen zetten we op het podium, slimme niet. (lacht) Een winnaar zal altijd aantrekkelijker zijn dan een meeloper."

In de '100 Op 1'-lijst, de Radio 1-hitparade van de beste Belgische nummers aller tijden, stond Ploegsteert vorig jaar op 1. Vóór Mia van Gorki, vóór Ne Me Quitte Pas van Jacques Brel. Ik vraag of die nummer 1-notering voor een opstootje van geluk heeft gezorgd. "Nummer 1 worden, was fijn, maar ik ben ondertussen lang genoeg bezig om te weten dat succes niet gelukkig maakt. Succes heeft ook nadelen: de verwachtingen van het publiek worden hoger; als ik een politieke uitspraak doe, krijg ik de hele Twittergemeenschap over me heen, ... Allemaal dingen waar je niet meteen vrolijker van wordt. Geloof me: leren genieten van de afwas is een veel beter recept voor geluk." (lacht)

[ellenenbobopdefiets]

WEEK 1

DE FEITEN

Dag 1: vlucht Keulen – Bangkok een directe vlucht met Eurowings, de fietsen komen perfect het vliegtuig uit, wij zijn lichtelijk gekreukeld

Dag 2: op de fiets van vliegveld naar hotel (32 km) met een vette jetlag op de fiets gestapt en dwars door Bangkok naar ons hotel gereden. De truc is om met de brommertjes mee te bewegen (en goed in je hoofd te prenten dat je links moet rijden). .

Dag 3: een rustdag in Bangkok we slapen lekker uit, kopen tickets voor de nachttrein naar Ubon Ratchathani en dwalen vervolgens door de buurt

Dag 4: een rustdag in Bangkok ons grootste avontuur vandaag is het plaatsen van een nieuw screen op de IPad van Bob. Dat is te zeggen: de juiste man te kiezen van de 400 aanbieders op de 4 verdieping van de MKB Mall. Het was even spannend, maar het is gelukt! Om 21.30 uur stappen we op de nachttrein naar Ubon Ratchathani

Dag 5: de eerste echte fietsdag (88 km, totaal 120km) rond achten fietsen we het station uit, nagekeken door zeer nieuwsgierige Thai. Het is even zoeken om de juiste weg te vinden. Links rijden went snel en het verkeer dat langskomt houdt netjes rekening met ons. Via Phibun komen we aan in Khong Chiam, waar we overnachten in een homestay met de naam Once Upon A Time.

Dag 6: op naar Laos! (70 km, totaal 190 km) via de 2173 naar Chong Mek, de grensovergang van Thailand naar Laos. Al fietsend waren we benieuwd hoe dat gaat: in Thailand rijdt iedereen links, in Laos rechts… Dat ging verbazend niet georganiseerd:  het niemandsland tussen Thaise en Laotiaanse grens bestond uit een grote asfaltvlakte waar iedereen zijn weg vond. Bij de grens ons visum geregeld. Het eerste stuk naar Pakse reden we over een grote vierbaansweg (let op! Zonder belijning) met heel weinig verkeer en af en toe koeien die rustig overstaken.

Dag 7: Watervallen (68 km, totaal 258 km) via route 38, die later overgaat op de 16 slaan we bij km paal 21 links af. We klimmen naar het Bolaven Plateau waar veel prachtige watervallen zijn. We zitten aan het eind van het droge seizoen maar gelukkig is er nog genoeg water om te vallen. Ons doel is Mr. Vieng’s Homestay en we hebben niet gereserveerd. Maar we are Lucky! Er is plaats en we genieten enorm van de plek (en de koffie – Bob dan wel te verstaan).

Dag 8: Op naar Tat Lo (25 km, totaal 283 km) vandaag een rustig tochtje door prachtig landschap en mooie dorpjes. We vinden een leuk hutje bij Palmpei Guesthouse waar we besluiten een extra nacht te blijven om even bij de komen (lees: de billen rust te geven) voordat we beginnen aan een lange nieuwe etappe. Tat Lo is een waterval waar we op een paar minuten loopafstand zitten.

Dag 9: rustdag Tat Lo

WAT ZIJN WE TEGENGEKOMEN?

* in Thailand veel slapende honden

* In Laos wakkere honden, maar niet in ons geïnteresseerd

* 10 andere fietsers met bepakking, ze kwamen allemaal vanaf het noorden van Laos, wij komen uit het zuiden, waarvan er 3 zeer saaie Nederlanders waren

* Een enthousiaste Laotiaan die ons op z’n Laotiaans welkom heette: hij pakte een glas, deed het vol met ijs en vulde het vervolgens met bier. Dan is het de bedoeling dat eerst de gastheer (hij dus) het glas leeg drinkt, dan wordt het glas weer gevuld en krijgt Bob het glas en ik (als vrouw neem ik aan) mag als laatste. Natuurlijk willen we hem niet beledigen en drinken midden op de dag, terwijl we nog een flink eind in de hitte door moeten fietsen een glas bier in één teug leeg. De mevrouw van de GGD zou een rolberoerte krijgen van het feit dat we iets drinken met ijs erin en dat we een glas delen.

* Zo goed als alle kinderen die we tegenkomen in Laos roepen naar ons. Soms komt het van ver. We roepen altijd terug en voelen ons soms als WA en Maxima

* We zitten nu in een lay-back omgeving, dat voel je, maar merk je ook aan de wachtwoorden voor de WIFI. Wat dacht je van: nosmilenofreewifi of happy to be here

* Er zijn hier in Laos veel Franse toeristen, ook veel franstalige Canadezen

[surinam-unity]

Dispuut over vergoeding kosten na hondenbeet

Een vrouw wier honden een fietsende vrouw hebben aangevallen en zodanig hebben gebeten dat ze twee dagen in het ziekenhuis heeft gelegen, weigert vooralsnog de kosten te betalen. Ze wil van het slachtoffer officiële facturen zien voordat ze over de bru... from DWTonline.com https://ift.tt/3eYO1hd