#fabellae latinae

[dumbfinntales]

(I decided to do something interesting and try and review a book I read recently completely in Latin! The book contained several fairy tales all translated into Latin, and it was interesting. Quite different than I was expecting. So I’ll try my best to express my thoughts in this long dead language. You can use google translate or something if you’re curious, but the translations might be off. And of course I’ll make mistakes. Non Romanus sum.)

Nuperrime librum legi titulo “Fabulae Gallicae” ac quam iucundae! In libro multae fabellae continentur a Carolo Peralto scriptae. Fabellae Anglice “fairy tales” vocantur et fortasse satis notae. Lingua Latina in eo pulchra erat et multis novis verbis exornatur. Nonnulla verba erant insolita raraque, ita ut in praefatio dictum erat.

Quid novi didici? Profecto ista verba de quibus mentionem feci supra! Sclopetum fortasse notum est vobis, nam est arma hodierna. Validum telum quidem, quo potes eminus pugnare. In fabulis, praesertim Nordicis, Orcos invenire posses. Haud vere scio si “orcus” idem sit sicut “troll”, sed hanc imaginem in mentem venit.

Una fabula erat miranda. Fabula de homine “Caeruleobarbus” nominatur. Qua re tale insolita nomen? Nam homo erat barbo caeruleo quod eum tam foedam reddidit ut nemo ei nubat! Initio eum hominem miserum esse existimavi at, mirabile et fortasse miserabile dictu, homo malus et mortiferus erat! Nam uxores suas crudeliter et immisericorditer trucidavit, tamquam bestia. In fine vero, is poenas dedit et vitam reliquit.

Fabulis admodum fruebar et vehementer plures fabulas legere cupio! Haec omnia erat quod dicere vellem, quapropter vale atque curate ut valeatis!

[falchionier]

Rex quidam regnavit in cuius imperio fuerunt duo homines aedificere casas cupidentes.

Alia homo de saxis casam aedificere incepit, aliusque de harena. Brevissime tempore qui harena utebantur totum casae illi erat, dum alia saxis utens minus quam cellarium haberet.

Qui harenae inquit: “Stulta! Hiems mox veniet et refugium non habebis! Magnam vero splendidamque domum ego habeo! Ars et modus tui te deceperunt!“

Cui respondit: “Hieme tamen veniente, quamquam non tam magna mea casa quam tua est, satis refugium est mihi. Nonne times ut contra pluvium ac vento defendaris?”

“Magna autem est mea casa! Numquam cadet!ille respondit, “Ceterum autem nolo versari tali modo per ullum tempus et ullam hiemem. Habitare vero in vera casa volo!“

Sic autem hiems venit, ut et quae cellariam lapideam habebat et qui domum hareneam habebat in domus suas regressi sint.

Qui harenae domum breve post tempore clamavit: “O vicina! Adiuva me! Nam focus et urnae arenae sunt et coquere sine difficultate non possum!“

Sed quae lapideum cellarium sibi est coquens cenam in foco lapideo non audivit.

Sic mox frigus hiemis in regnum descendit, et muri harenosi caliditatem foci (qui ita iam parvior est) continere non poterant. Lacrimavit ille “Pro dolor! Quam frigidum est! Adiuvandus sum!“

Sed illa, strepitum per magna saxa non audiebat, quod muri lapidei tam magni erant ut non solid soni vero etiam maiorem partem caliditatis teneret.

Pluviis et ventis hiemis ventis, partes domus harenosae quae prius finitae erant et ideo neglectae sunt, cum ille magis et magis aedificaverit, in vento et per pluvia subito ceciderunt.

Per hiemem a tempestatibus in foramine de domus ruinis facto se fere ille defendit.

Vere tandem vento, illa e cellario revenit. Sic verem et aestatem casam finivit ut iam fortem casam haberet. Interdum, e foramine ille surgit.

Sic ille verem et aestatem domum magnam de harena refecit, dicens se habiturum esse grandem domum, etiamsi ex ipsa terra iterum esse faciendam et ita meliorem futuram esse, praecipue quaque casa lapidea.

“O vicine,“ rogavit illa, “Quidni facias casam lapideam? Scis pro certe domum hanc cadituram esse.“

Cui dixit: “Malo grandem domum et soleo facere domus de harena. Tam bonum consilium quam tuum consilium est, ut opinor. Reveni ad tuam casam parvissimam“

Tamen venti hiemis rursus destruxit et tamen novam grandem domum refecit, per omnem annum.

Interdum per hiemes in sua casa illa otiata est, per aestates nova cubicula faciens, ut grandem domum post non breve tempus aedificaverit.

[sulgaming-blog]

Sp Curi quos vidimus enim.

Quam ob rem vita quidem talis fuit vel fortuna vel gloria, ut nihil posset accedere, moriendi autem sensum celeritas abstulit; quo de genere mortis difficile dictu est; quid homines suspicentur, videtis; hoc vere tamen licet dicere, P. Scipioni ex multis diebus, quos in vita celeberrimos laetissimosque viderit, illum diem clarissimum fuisse, cum senatu dimisso domum reductus ad vesperum est a patribus conscriptis, populo Romano, sociis et Latinis, pridie quam excessit e vita, ut ex tam alto dignitatis gradu ad superos videatur deos potius quam ad inferos pervenisse.

Illud tamen clausos vehementer angebat quod captis navigiis, quae frumenta vehebant per flumen, Isauri quidem alimentorum copiis adfluebant, ipsi vero solitarum rerum cibos iam consumendo inediae propinquantis aerumnas exitialis horrebant.

Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. in quibus hoc primum est in quo admirer, cur in gravissimis rebus non delectet eos sermo patrius, cum idem fabellas Latinas ad verbum e Graecis expressas non inviti legant. quis enim tam inimicus paene nomini Romano est, qui Ennii Medeam aut Antiopam Pacuvii spernat aut reiciat, quod se isdem Euripidis fabulis delectari dicat, Latinas litteras oderit?

[fanwibbo]

Maha : accusée d’avoir lu

Nisi mihi Phaedrum, inquam, tu mentitum aut Zenonem putas, quorum utrumque audivi, cum mihi nihil sane praeter sedulitatem probarent, omnes mihi Epicuri sententiae 

satis notae sunt. atque eos, quos nominavi, cum Attico nostro frequenter audivi, cum miraretur ille quidem utrumque, Phaedrum autem etiam amaret, cotidieque inter nos ea, quae audiebamus, conferebamus, neque erat umquam controversia, quid ego intellegerem, sed quid probarem.

Quibus occurrere bene pertinax miles explicatis ordinibus parans hastisque feriens scuta qui habitus iram pugnantium concitat et dolorem proximos iam gestu terrebat sed eum in certamen alacriter consurgentem revocavere ductores rati intempestivum anceps subire certamen cum haut longe muri distarent, quorum tutela securitas poterat in solido locari cunctorum.

Post hoc impie perpetratum quod in aliis quoque iam timebatur, tamquam licentia crudelitati indulta per suspicionum nebulas aestimati quidam noxii damnabantur. quorum pars necati, alii puniti bonorum multatione actique laribus suis extorres nullo sibi relicto praeter querelas et lacrimas, stipe conlaticia victitabant, et civili iustoque imperio ad voluntatem converso cruentam, claudebantur opulentae domus et clarae.

Et quoniam mirari posse quosdam peregrinos existimo haec lecturos forsitan, si contigerit, quamobrem cum oratio ad ea monstranda deflexerit quae Romae gererentur, nihil praeter seditiones narratur et tabernas et vilitates harum similis alias, summatim causas perstringam nusquam a veritate sponte propria digressurus.

Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere. in quibus hoc primum est in quo admirer, cur in gravissimis rebus non delectet eos sermo patrius, cum idem fabellas Latinas ad verbum e Graecis expressas non inviti legant. quis enim tam inimicus paene nomini Romano est, qui Ennii Medeam aut Antiopam Pacuvii spernat aut reiciat, quod se isdem Euripidis fabulis delectari dicat, Latinas litteras oderit?