#extreem rechts

[castielsprostate]

ironic how rain has been predicted to last the entire week! haha

[rcvandenboogaard]

Werkeloos toezien als extremisten de macht grijpen

Soms zou je willen dat je Duitser was. Maar liefst 35.000 inwoners van Frankfurt am Main trotseerden op zaterdag 30 januari de winterkou om in het hartje van de stad, de Römerberg, te betogen tegen rechts-extremisme. Daags tevoren waren dat er 50.000 in Hamburg geweest. In totaal gingen in tientallen Duitse steden dezer dagen honderdduizenden de straat op om te laten zien dat zij de liberale…

[nedermemes]

Andries:

Israël: *vernietigt de inheemse olijfbomen, vergiftigt het water + de grond + lucht, bombardeert Gaza plat, wordt gesteund door de olie industrie*

Dit absolute genie:

[antifainternational]

July 2, Den Haag - Samen Tegen Extreem Rechts

[sugdenlovesdingle]

Rutte is min of meer stabiel en doet geen hele gekke dingen, voorspelbaar. Wilders is gevaarlijk en irrationeel. Ik denk ook niet dat hij snel een coalitie gaat vormen, maar ik vrees voor wat er gaat komen. Ik heb er gewoon een heel slecht gevoel bij.

Ja echt he. Van rutte en de vvd weet je wat je kan verwachten - dat ze alleen hun eigen reet willen redden en de rijke achterban te vriend houden.

Ik denk echt dat de pleuris stevig gaat uitbreken zodra mensen over de eerste schok heen zijn. Elk weekend op het malieveld - net als de wappies tijdens corona.

En een regering zonder de pvv is in theorie mogelijk maar dan zijn we met z'n allen helemaal de lul de volgende keer want dan zijn alle pvv kiezers boos omdat hun partij niet mee mocht regeren.

Maar ik hoorde iemand bij de nos verkiezingsavond zeggen dat het ook wel een goed ding kan zijn - een extreem rechts kabinet. Het geeft links een duidelijkere tegenstander en mensen die op de pvv gestemd hebben kunnen zien wat er van hun stem terecht komt. Zo van "jullie willen toch zo graag? nou ga het maar doen dan." en dan zien ze dat niet alles in een keer is opgelost als er geen vluchtelingen meer naar NL mogen komen.

En wilders is alleenheerser in de pvv - hij zou iemand anders als grote leider (of lijder) moeten aanstellen als hij premier wil worden en dat zie ik hem ook nog niet zo snel doen. En imagine iemand als fleur agema op BuZa ofzo? Ik vind haar zo'n eng mens...

[pathsofoak]

Ga zo het pvv programma doorspitten om te kijken wat er gaat veranderen (ervan uitgaande dat hij zich aan zijn beloftes houd over de grondwet en dus bepaalde punten schrapt, want dat moet wel wil hij ook goed uit de formatie komen), en ook in vergelijking met wat ik weet over vvd en nsc, die de meest voor de hand liggende partners zijn aangezien extreem extreem rechts te klein is (en daarbij ook de bbb, die ze niet nodig hebben voor een meerderheid, maar het is wel handig om ze in de zak te hebben vanwege hun positie in de eerste kamer).

[se-coaching]

Recht op wapens voor Oekraïne

We hebben allemaal argumenten gehoord van verschillende linksen, gematigd en extreem, van pacifisten, van Christenen, Republikeinen, maar ook van rechtsen, en extreem-rechts en daarom hebben we besloten een tekst van Zakhar Popovych uit «Sotsialnyi Rukh» te vertalen. die zich bezighoudt met deze gemeenschappelijke punten.  Deze tekst is in de eerste plaats gericht tot Europese en over het…

[mightymiep]

Ongewenst

Ik ben eind 2011 in een flat gaan wonen in Eindhoven. Mijn eerste zelfstandige huurwoning. Omdat ik jarenlang een Wajong-uitkering heb gehad, en nu ben gaan studeren aan de universiteit, heb ik weinig te besteden. Mijn eerste zelfstandige huurwoning. In een niet al te beste wijk in Eindhoven, maar een mooie flat. Alles voor mijzelf. Geen huisgenoten. Mijn eigen plekje.

Al snel word ik benaderd door een buurman, die in de flat naast me woont. Zijn deur komt uit op mijn verdieping in de portiek. Hij zoekt actief contact met me, maar ik houd dit lange tijd af. Gut feeling? Na een tijdje, waarin hij contact blijft zoeken op een zeer vriendelijke manier, laat ik hem een keer binnen in mijn woning. Vanaf die dag maakt hij er een gewoonte van om bij me aan te bellen, en wanneer hij bij me is, geeft hij me complimenten en is hij vriendelijk. Hoewel ik daar niet gevoelig voor ben, vind ik het niet terecht om dit verkeerd te interpreteren. Hij is een man van Antilliaanse afkomst, maar ik wil niet vervallen in vooroordelen.

Hij vraagt me regelmatig om een gunst, en komt steeds vaker langs. Van het ene op het andere moment trekt hij zijn broek uit en dwingt hij me tot orale seks. Omdat ik hem zelf binnen heb gelaten en ik volkomen overdonderd ben door wat er gebeurt, laat ik het gebeuren. Ook omdat hij fysiek zeer dwingend is. Hij doet het voorkomen alsof het heel normaal is, alsof ik het hem verschuldigd ben. Omdat ik al eerder in mijn leven slachtoffer ben geweest van seksueel misbruik, dissocieer ik en kies ik voor de makkelijkste, moeilijkste, slimste, domste weg? Ik werk mee, hoewel onder duidelijk protest, en werk hem daarna zo snel mogelijk de deur uit. Daarna blijft dit stramien zich herhalen. Hij komt onder valse voorwendselen binnen. Ben ik dan zo dom? Zo naïef? Nee, ik geef mezelf de schuld. Ik had het niet zo ver moeten laten komen. Maar het gebeurt weer, en keer op keer steeds weer. Ik weet dat iedereen nu denkt, roept: waarom heb je niet geweigerd? Simpel antwoord: omdat weigeren niet tot de mogelijkheden behoorde. Hij dwong me keer op keer en deed het overkomen alsof ik hem dit verschuldigd was. “Vrouwen zijn gemaakt om mannen te plezieren. Je hebt me toch binnengelaten? Ik doe niets wat jij niet wil. Je wil het toch?” Om me vervolgens, nadat ik op alle vragen met een duidelijk ‘nee’ geantwoord heb, opnieuw fysiek en mentaal te dwingen tot seks.

Dom van me? Naïef? Zelf uitgelokt? Je laat die gast dan toch niet meer binnen? Ja, ja, en ja. Geeft het feit dat ik iemand binnen laat hem het recht om mij seksueel te misbruiken, na elke keer van mij een duidelijk ‘nee’ te horen? ��Als vrouwen ‘nee’ zeggen bedoelen ze ja.” Toch?

Omdat hij zeer agressief was in zijn handelen, en extreem dwingend, koos ik inderdaad vaak voor de ‘makkelijkste weg’. Hij overschreed mijn grenzen op zeer agressieve wijze, en na op allerlei manieren ‘nee’ gezegd te hebben, gaf ik toe. Wie maakt dit de schuldige? Hij of ik? Wij allebei?

Wilde ik dat dit zou gebeuren? Nee. Heb ik hier aanleiding toe gegeven? Nee. Heb ik duidelijk gemaakt dat ik dit niet wilde. Ja.

Dit heeft alles bij elkaar meer dan een jaar geduurd. Tot een dag in oktober in 2015. Hij belde aan, drong zich opnieuw aan me op en kwam onder valse voorwendselen binnen. Hij dwong me opnieuw tot seks en ik gaf voor de zoveelste keer aan dat ik dat niet wilde. Hij ging door. Ik raakte in paniek. Dit was anders dan alle andere keren. Niet in de zin dat ik de vorige keren stiekem toch heb meegewerkt, bijgedragen heb aan wat er gebeurde. Nee. Omdat hij niet te stoppen was. Dat was hij anders ook niet, maar nu nog extremer, nog gewelddadiger. Hij heeft geprobeerd me opnieuw te verkrachten, maar alles in mij schreeuwde dat dit de grens was. Toen hij dit merkte, heeft hij me urenlang op mijn bed in een houdgreep gehouden. Omdat ik vanwege eerdere ervaringen en studies bekend was met zedendelinquenten, zag ik dat elke tegenwerking, boosheid en angst van mijn kant hem juist motiveerde, voedde. Daarop heb ik gekozen voor overleving, wat erop neerkwam dat ik hem, kostte wat kost, geen angst, boosheid of weerstand liet voelen. Terwijl hij me vasthield - ik kon geen kant op - heb ik geprobeerd om zijn zieke geest te neutraliseren, door geen weerstand te bieden, maar ook niets toe te laten. Geloof, me, het was makkelijker geweest om het opnieuw te laten gebeuren, maar ik wist dat het deze keer de laatste keer zou zijn. Niet voor hem, maar wel voor mij. Dit zou ik niet overleven, zowel mentaal niet als fysiek. Op een gegeven moment heb ik hem gesmeekt om naar de wc te mogen gaan. Omdat ik hem al een paar uur niet had gevoed met angst, weerstand of boosheid, liet hij het toe. Of nee, hij liet het niet toe: maar het lukte me om me op een onbewaakt ogenblik los te maken uit zijn greep. Ik gris een broek mee en vlucht naar mijn wc, die ik op slot doe. Ik laat op mijn wc het licht uit en geef geen kik. Hij begint al snel op de deur te bonzen en te dreigen. Ik geef nog steeds geen kik omdat elke reactie van mij olie op het vuur is.

Waarom ik niet naar de portiek van mijn flat ben gevlucht om om hulp te schreeuwen? Omdat ik er geen vertrouwen in had dat de bewoners van mijn flat überhaupt zouden reageren. En als ik om hulp zou schreeuwen, zou hij ze voor zijn. Dit was een kwestie van overleven. Letterlijk. Ik heb me meer dan een uur stilgehouden op mijn wc, met de deur op slot. Aanvankelijk was ik nog bang dat hij mijn wc-deur zou forceren, maar dat deed hij niet. Achteraf begrijpelijk: een geforceerde deur is een bewijs van geweld.

Na lange tijd hoor ik hem mijn woning verlaten. Ik wacht nog twintig minuten voordat ik uit mijn wc durf te komen. Ik constateer in paniek dat hij mijn huissleutels en mijn telefoon heeft meegenomen. In de wetenschap dat hij elk moment kan terugkomen, ren ik naar mijn laptop en sla ik alarm via Facebook. Ik plaats een bericht waarop ik enkel aangeef dat ik in gevaar ben en dat mijn buurman mijn sleutels en mijn telefoon heeft. Zelfs op zo’n moment ben ik in staat om na te denken over wat ik schrijf. Ik vraag eenieder die dit leest en die in de gelegenheid is, om mijn kant op te komen. Zodra ik een eerste reactie van een bekende krijg, die zegt dat ze nu naar mij toe komt, wis ik het bericht. Ik wil namelijk geen ophef veroorzaken.

Mijn buurman heeft zich nog steeds niet gemeld en de kennis die gereageerd heeft, is snel ter plaatse. Zij dringt er bij mij op aan om meteen contact op te nemen met de politie, maar ik weiger dit. Ik heb na een moeilijke jeugd eindelijk een goed contact met mijn ouders en ik weet dat zij dit niet aankunnen, mij niet zullen geloven of mij zelfs de schuld hiervan zullen geven. Daarbij heb ik gedronken, en gebruik ik al jaren antidepressiva en antipsychotica op voorschrijven van mijn psychiater, waardoor ik vrees dat de politie mij niet serieus zal nemen. In het bijzijn van mijn kennis communiceer ik met mijn buurman, die inmiddels bij mij aanbelt. Ik doe de deur niet open, maar communiceer door een dichte deur. Intussen maak ik, op aanraden van mijn kennis, van dit gesprek een geluidsopname. Mijn buurman zegt dat hij mijn telefoon heeft verkocht bij een pandjeshuis, en dat ik mijn sleutels en mijn telefoon kan terugkrijgen als ik hem honderd euro betaal. Omdat zowel ik als mijn kennis geen cash geld in huis hebben, voel ik me genoodzaakt om hem mijn bankpas inclusief pincode mee te geven om de zaak te regelen. Dit tot grote verontwaardiging van mijn kennis, maar op dat moment, in die paniek, wil ik enkel mijn bezittingen terug. Als ik, zoals zij me aanraadt, naar de politie zou gaan, dan zouden mijn ouders achter deze situatie komen en dat wil ik koste wat kost voorkomen. Daar heb ik mijn redenen voor, en tot op de dag van vandaag heb ik geen spijt van deze beslissing.

Uiteindelijk komt mijn buurman opnieuw aan de deur, nadat hij me honderd euro afhandig heeft gemaakt, en geeft hij mij mijn telefoon, sleutels en bankpasje terug. Mijn kennis gaat niet lang daarna weg, en ik voel wel dat zij niet begrijpt waarom ik haar advies niet heb opgevolgd. Ik begrijp haar redenering, maar zij weet niet wat mijn motieven zijn om dit niet te doen.

Dagen later voel ik me sterk genoeg om met mijn verhaal naar de politie te gaan. Ik word meteen doorgestuurd naar de zedenrecherche. Mijn eerste inschatting bleek niet verkeerd: omdat ik op het moment dat het gebeurde alcohol had gedronken, en tevens medicatie gebruikte, is de kans bijna nihil dat ik hier een zaak van kan maken. Aangifte doen kan, maar dan komt mijn hele verhaal op straat te liggen, terwijl ik in mijn laatste jaar zit van een docentenopleiding. Ze geven me het 'recht' om aangifte te doen, maar ze zijn ook realistisch en vertellen mij wat de consequenties zijn. De consequenties zijn dat ik, omdat er tijdens het gebeuren geen getuige was, en onder invloed van alcohol en medicatie was, geen schijn van kans maak in een rechtszaak. Ze ontraden mij expliciet om aangifte te doen. De keuze is duidelijk: als ik verder wil met mijn leven en wil afstuderen, is aangifte doen geen optie. Wel laten ze me duidelijk merken mijn verhaal serieus te nemen, en hoewel ik geen aangifte doe, worden er toch DNA-monsters genomen van mijn kleding en beddengoed, voor het geval ik in de toekomst toch zal besluiten om aangifte te doen. Uit het DNA-onderzoek blijkt ontegenzeggelijk zijn aanwezigheid tijdens het voorval. Schuld bewijst het niet. Het is zijn woord tegen het mijne.

Ik had op dat moment, en op al die voorafgaande momenten, geen keuze. Aangifte doen betekende maatschappelijke zelfmoord, en het verliezen van de liefde en het vertrouwen van mijn ouders. Ik maak dus de keuze om geen aangifte te doen. Dom? In mijn geval een kwestie van pragmatisch denken, zelfbehoud. Ik heb zo lang gevochten voor mijn studie, een kans op een volwaardige plek in deze maatschappij en niet in de laatste plaats de liefde van mijn ouders, dat ik niet anders kan dan de zaak te laten lopen. Terwijl ik weet dat mijn buurman een strafblad heeft, en al vaker heeft moeten zitten voor geweldpleging en andere zaken. Terwijl ik heb gezien en gehoord dat ik niet zijn enige slachtoffer ben. Hoewel de zedenrecherche dit niet mag beamen, ontkennen ze dit niet.

Na een moeilijke tijd, waarin ik ondergedoken ben bij een vriendin in België, pak ik mijn leven weer op. Wat betekent dat ik terugkeer in mijn flat, en mijn verkrachter elke dag tegenkom. Hij valt me niet meer lastig. Oké, dat is de enige winst in deze situatie. Blijkbaar voelt zelfs hij aan dat hij te ver is gegaan. Sindsdien voel ik me niet meer veilig in mijn woning. Ik kom mijn buurman elke dag tegen en ik weet intussen dat eenieder die de behoefte voelt om mij in of buiten mijn flat te verkrachten, dit zonder enige consequentie kan doen. Want wees eerlijk: hoe vaak is er een getuige aanwezig bij een verkrachting? En als dat slachtoffer alcohol heeft gedronken, en toevallig zijn of haar voorgeschreven medicatie heeft geslikt, dan heeft elk mens (ik zeg bewust niet elke man) een vrijbrief om zijn/haar gang te gaan met die persoon. Blijkbaar.

Ten einde raad stel ik mijn wooncorporatie op de hoogte van het voorval, inclusief het zaaknummer van de zedenrecherche als bewijs. Hun reactie slaat alles. Terwijl ik zelf weer zo goed en kwaad als het lukt, mijn leven oppak, krijg ik een telefoontje van de huismeester waarin hij het gesprek bijna beschuldigend begint met de woorden: ‘Ik ben geschrokken van je melding!’ Alsof ik de taak heb om zijn schrik te verlichten. Wie heeft het ooit gehad over mijn gevoelens? Niemand. Uiteindelijk geeft mijn wooncorporatie aan dat ze, omdat ik geen aangifte heb gedaan, me enkel kunnen overplaatsen naar een andere flat, tegenover de flat waar ik nu woon. In het volle zicht van mijn buurman. Wanneer ik aangeef dat ik daar niet mee akkoord ga, omdat het mijn gevoel van veiligheid niet verbetert, haken ze af.

En hoe het verhaal nu verder gaat? Niet. De zedenrecherche, mijn huisarts en mijn psycholoog, waar ik al jaren voordat dit gebeurde in behandeling was, zijn op de hoogte van dit verhaal. Omdat ik geen aangifte heb gedaan, wat kansloos en nadelig voor mij zou zijn uitgepakt, woon ik drie jaar na dato nog steeds naast mijn buurman, mijn verkrachter. Ik voel me in mijn huis niet veilig met alle gevolgen van dien. Gevolgen die ik hier niet kan benoemen omdat het ten koste zou gaan van mijn huidige positie in de maatschappij, als mens, dochter en docent. Ik ben gestopt met leven, en ik overleef sindsdien. Enkele maanden geleden heb ik het verhaal opnieuw verteld aan een wijkagent. Hij adviseerde me om zo snel mogelijk te verhuizen, dat was het enige wat ik kon doen. Maar als ik had kunnen verhuizen had ik dat toch al lang gedaan??

Ik heb, na een lange periode met gegronde redenen een Wajong-uitkering te hebben gekregen, en na binnen vijf jaar twee universitaire masters afgerond te hebben, een leuke baan als docent. Ik ben na dit voorval zelfs cum laude geslaagd voor mijn docentenopleiding. Maar ik verdien als alleenstaande niet genoeg om me een andere woning te kunnen veroorloven. De woonmarkt in mijn woonplaats is duur. En als alleenstaande kan ik me weinig tot niets veroorloven.

Elke dag opnieuw kom ik mijn buurman tegen. Elke dag opnieuw voel ik me niet veilig in mijn eigen huis. En er is nog steeds geen ontkomen aan.

Maakt mij dit betreurenswaardig? Nee. Ik heb een geweldige baan waarbij ik elke dag plezier en voldoening haal uit het werken met leerlingen. Ik werk graag en veel, wat maakt dat ik niet hoef na te denken of te voelen.

Welk punt wil ik maken? Vrij simpel: elke idioot kan in Nederland wie hij of zij ook maar wil, verkrachten. Als je de pech hebt dat er a. geen getuigen bij zijn, b. je alcohol hebt gebruikt en c. je de medicatie slikt die je al jaren zijn voorgeschreven, dan kan iedereen ermee wegkomen. De dader wordt beschermd en het slachtoffer, al wil ik mezelf zo niet noemen, moet maar zien hoe hij/zij het overleeft. Ben ik boos? Niet meer. Ben ik radeloos? Niet meer. Ben ik een slachtoffer? Ik hoop het niet. Ik ben ver voorbij dat alles. Want het is een kwestie van overleven, en niet van leven.

Vijf jaar later heb ik alsnog aangifte gedaan van deze zaak. Niet lang na mijn aangifte heeft de zedenrecherche een ander slachtoffer van mijn buurman bereid gevonden om aangifte te doen van dezelfde feiten bij dezelfde dader, die in detail overeenkomen met mijn aangifte. Naast alle meldingen die in de tussentijd zijn gedaan door diverse vrouwen van gelijke aard. Mijn buurman is enkele dagen in hechtenis genomen om hem een bekentenis te ontlokken, wat niet is gelukt. Simpelweg zwijgen en ontkennen is voldoende voor hem, terwijl ik, en andere slachtoffers met mij, alles moeten bewijzen. Uiteindelijk seponeert het O.M. de zaak dan ook vanwege een gebrek aan bewijs. Wel geven zowel het O.M. als de dienstdoende rechercheurs aan dat ze niet twijfelen aan de waarheid van mijn verhaal, en dat van de andere slachtoffers. De bewijslast is simpelweg onhaalbaar, ondanks alle verklaringen van de vele slachtoffers. Zeer frustrerend, zowel voor de slachtoffers als de recherche.

Ondanks de pijnlijke onrechtvaardigheid begrijp en respecteer ik het besluit van het O.M., op basis van de criteria die op dat moment gelden voor de veroordeling van zedendelinquenten om niet over te gaan tot een strafzaak. Dat die criteria op dat moment onhaalbaar zijn, is een feit. Ik, en vele anderen met mij, zullen het ermee moeten doen. De nieuwe wet op seksuele misdrijven van 1 juli 2024 komt voor ons helaas te laat. Wij hebben levenslang, met de wetenschap dat hij zal blijven doen wat hij altijd al heeft gedaan. Ik hou m'n hart vast.

Datum melding zedenrecherche: 21-10-2015

Zaaknummer: 2015-232525

Rechercheurs: mw. M. Boon en dhr. P. v/d Eijnde, zedenrecherche Eindhoven

[thegazete24]

China: Europa verliest van ‘extreem-rechts’ dankzij ‘afstandelijke elites in Brussel’

De uitslag van de verkiezingen voor het Europees Parlement zal waarschijnlijk “Europa’s beleid op het gebied van immigratie, groene transitie en …China: Europa verliest van ‘extreem-rechts’ dankzij ‘afstandelijke elites in Brussel’

[a3veen]

Demonstratierecht bruut inperken is niet normaal!

Renske van DeGoedeZaak 13-05-2024

Het is je vast niet ontgaan: verschillende studenten in heel Nederland hebben hun universiteiten bezet om te eisen dat ze hun banden verbreken met Israëlische organisaties en instellingen [1]. Ook vandaag staan er, door het hele land, nieuwe ‘encampments’ in Delft, Maastricht, Eindhoven, Amsterdam, Nijmegen en Groningen. Deze encampments zijn bezettingen van universiteitsgrond uit solidariteit met het Palestijnse volk en andere studenten. Ondanks dat de protesten vreedzaam zijn, kregen Utrechtse en Amsterdamse demonstranten vorige week te maken met extreem politiegeweld. 

Tegelijk wordt het narratief rondom het geweld bij protesten gekaapt door extreemrechtse partijen en gebruikt om ons demonstratierecht in te perken. Nadat de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten (KABK) in Den Haag aangaf de banden met Israëlische instituten te verbreken, stelde de BBB kamervragen. De BBB pleit om de bekostiging van de KABK na dit besluit per direct stop te zetten. In andere woorden: als je geen financiële banden met Israël wilt hebben, kan je als onderwijsinstelling niet meer op Nederlandse steun rekenen. Tot zover de academische vrijheid. 

Dreigen met het weghouden van subsidie richting kritische onderwijsinstellingen is niet normaal. Sterker nog, het is een goedkope truc van extreemrechts om kritisch, onafhankelijk onderwijs af te schaffen. Om kritisch denken, diversiteit van meningen, burgerparticipatie en innovatie te waarborgen moet onderwijs tegengas kunnen geven, niet alleen maar herhalen wat onze overheid zegt. Het anti-intellectualisme past ook precies in het playbook van extreemrechts, iets waar wij ons hard tegen verzetten. Doe je mee aan onze landelijke beweging, om extreemrechts niet normaal te maken?

IK TEKEN MEE, DIT IS NIET NORMAAL

Terwijl Nederlandse politici ons recht op demonstreren bedreigen, vallen er dagelijks burgerslachtoffers in Palestina. Het offensief tegen Palestijnse burgers gaat onverminderd door. De continue focus op de vorm van de protesten leidt af van het feit dat het vluchtelingenkamp bij Rafah en het noorden van Gaza ingevallen worden door het Israëlische leger. Rutte zei eerder nog dat dat een brug te ver was, maar nu is het muisstil [2]. We moeten de politiek doorlopend verantwoordelijk blijven houden voor wat ze wel - of juist niet - doen. Jouw stem maakt hierbij het verschil!

IK DOE MEE

Met strijdbare groet,

Renske van DeGoedeZaak

P.S. Studenten zijn bij ons ook een petitie gestart tegen de identificatieplicht op universiteiten. Deze kun je hier tekenen.

[1] Volkskrant: Wat eisen de studenten eigenlijk?

[2] NOS: Rafah zou een ‘gamechanger’ zijn voor Rutte 

Dit is niet normaal! Red onze Democratie en Rechtsstaat!

[keynewssuriname]

Rechtschennis overheid

‘Als de rechtsschennis van de overheid ver genoeg gaat, is echter, het dwangmiddel van revolutie niet vanouds als gerechtvaardigd aanvaard? (Mr. A. D. Belinfante et. al., 2023) In dit artikel zal een grondwetsartikel aan de kaak gesteld worden en in relatie worden gebracht met zaken die zich in het alledaags leven voordoen. Iemand moet de kat de bel aanbinden. Voor sommigen misschien extreem, maar voor mij een zorgwekkend reëel risico, waarbij het land kan belanden in een of andere uitspatting. In artikel 21 lid 1 erkent de Grondwet het recht op vreedzame betoging, terwijl in lid 2 de wetgever heeft bepaald dat de uitoefening van dit recht in het belang van de openbare orde, veiligheid, gezondheid en goede zeden bij wet aan regel en beperking kan worden onderworpen. Dit recht is een fundamenteel recht en onderdeel van het internationaal recht. Hier is vereist dat voor een rechtmatige beperking er sprake moet zijn van een inbreuk, die voorzien is bij een formele wet, een legitiem doel moet hebben en noodzakelijk is in een democratische samenleving. In Suriname, echter eist een toevallige districts-commissaris -van wie we goed beschouwd moeten kunnen verwachten dat hij het recht kent als jurist, een vergunning en dreigt met het afstraffen van manifestaties met het aansturen van een politiemacht op grond van een koloniale wettelijke strafbepaling uit de politiestrafwet. Aangezien ze bij de politie er prat opgaan dat ze hun taken uitoefenen in ondergeschiktheid aan het bevoegd gezag, is het goed ze erop te attenderen dat die zin doorgaat én in overeenstemming met geldende rechtsregels. Weten ze bij de politie dat de eis die uitgaat van deze complete zinsnede, de cumulatieve rechtsvoorwaarden zijn, waarbij het gemis van één voorwaarde de rechtsgeldigheid van ‘het uitoefenen van hun taken’ tenietdoet. Je zou ervan kunnen uitgaan dat ook de minister van Justitie en Politie en de korpsleiding het beter horen te weten. De vraag is of ze weten wat het geldend recht is? Kunnen ze uitmaken wat er gebeurt wanneer een wettelijke bepalingen in strijd met een fundamenteel recht? Weten ze wel dat wanneer een grondwettelijke bepaling in strijd is met een internationale ieder verbindende bepaling dat het grondwetsartikel buiten beschouwing wordt gelaten. Kunnen ze begrijpen dat een grondwetsbepaling tot een wet van hogere orde wordt gerekend en dat het politiehandvest materiële wet is en tot een wet van lagere orde wordt gerekend? Weten ze überhaupt dat een nieuwe wet (Grondwet 1987) voorgaat op een oudere wet politiestrafwet 1972? Wanneer dit soort situaties zich in met name een jonge democratie manifesteren, rest het mij nog ter overdenking een tekstgedeelte uit een litterair boekwerk Staatsrecht mee te geven. In dit boekwerk stelt Belinfante et.al. opmerkelijke vragen ten aanzien van het onderwerp: ‘Welke dwang kan men uitoefenen tegen een regering die in strijd met haar wettelijke verplichting handelt? Of tegen een parlement dat de grondwet schendt? Belifante et.al concludeert dat dwang in de zin van toepassing van staatsgeweld hier niet mogelijk is, omdat er geen hogere organen zijn die corrigerend kunnen optreden. Hij stelt als gevolg wel een gewetensvraag: ‘Is echter, als rechtsschennis van de overheid ver genoeg gaat, het dwangmiddel van revolutie niet vanouds als gerechtvaardigd aanvaard? Ik blijf erbij totdat iemand mij kan loochenstraffen: ‘opeenvolgende regeringen en parlementen hebben de opdracht van de grondwetgever niet begrepen, of zijn niet in staat het te begrijpen. Niemand heeft het tot een primaire taak gemaakt om de opdrachten uit de grondwet – om organieke wetten te maken – uit te voeren, waardoor er toen en nu nog steeds ‘ruimte’ bestaat voor elke democratisch gekozen regering om ‘ongestraft’ ondemocratische principes te huldigen. Dit is een schoolvoorbeeld van wat in de literatuur wordt bedoeld met de paradox van de democratie. Sergio Gentle Criticus Passie voor Suriname “Great minds discuss ideas. Average minds discuss events. Small minds discuss people”. Read the full article

[autimind]

Autismeweek dag 6, 4 april

Twee verschillende werelden; de Identity Theory van Vance

Gisteren schreef ik al over een mismatch in belevingswereld tussen mensen, een autistische en allisten (niet-autistische) persoon in dit geval. Het is bekend dat twee autisten bij elkaar vaak razendsnel en makkelijk rapport ontwikkelen; ze vatten elkaar gemakkelijk. Dit is zelfs wetenschappelijk onderzocht. Wie geïnteresseerd is kan terecht bij de Double Empathy Theory van Milton, 2017 als ik me niet vergis.

Dezelfde theorie werkt verder uit wat er gebeurt als mensen met verschillende neurotypes zich met elkaar moeten verhouden. Dat werkt vaak stroef. Milton stelt dat dit niet perse aan een gebrek of probleem binnenin de mens met autisme ligt maar aan ruis en onbegrip dat ontstaat in de onderlinge interactie. Het is dus zogezegd een sociaal probleem.

Persoonlijk vermoed ik dat de ruis ontstaat uit een verschil in belevingswereld en omgang met de wereld. Van ons autisten werd vaak gezegd dat we een slecht ontwikkeld zelfbeeld hebben. Daar zijn ook wel redenen voor maar vanuit mijn optiek zit bij allistische mensen hun ego voortdurend in de weg.

Iemand die dit prachtig heeft uitgewerkt is Terry Vance van het onvolprezen blog NeuroClastic, een site volgeschreven voor maar ook door autistische mensen. Wie een kijkje wil in hoe mensen met autisme kijken naar de wereld in en om hun heen moet even volhouden want het is best wat tekst maar inzichtelijk is het wel.

Vance heeft de Identity Theory of Autism gelanceerd, overigens zonder enige wetenschappelijke pretentie. In tegenstelling tot het ruwe dozijn aan psychologische theorieën dat ik ken – van Executive Functioning tot Vermeulen’s Model van het Voorspellende Brein – is dit niet grondig onderzocht. Aan de andere kant, Simon Baron-Cohen’s theorie over het Extreem Mannelijke Brein is alleen al statistisch gezien op z’n minst verdacht.

Wat zegt de Identity Theory? Het komt er ongeveer op neer dat allisten hun identiteit voornamelijk opbouwen langs de lijnen van sociale intersecties. Je bent man, wit, Nederlander, heteroseksueel, christelijk, en zo voort. Al deze zaken zijn sociale intersecties. Misschien ben je wel helemaal niet wit maar wel Nederlander (of half?) en moslim of boeddhist. Allemaal sociale intersecties. Autisten daarentegen bouwen hun identiteit vooral op rond hun waarden. Waarden zoals eerlijkheid en zuiverheid zijn erg vaak enorm belangrijk voor mensen met autisme.�� Dit is met recht een goede eigenschap te noemen. Henry van Loon noemde het in een recent weekendmagazine van het Leidsch Dagblad nog een superkracht. Waarden kunnen ook precisie zijn of juist werken. Dit levert mensen op die zestien uur per dag werken en vergeten te eten. Zoals alles kan dit ook te ver gaan.

Hebben allisten dan geen waarden? Zien autisten hun sociale intersecties niet? Nou nee, natuurlijk is dat niet zo. Het gaat erom wat je volautomatisch doet, van nature. Eén van de redenen dat ik ijzersterk ben op recepties is dat ik absoluut geen probleem zie om een gesprek met een wildvreemde aan te knopen die al in gesprek is. (De etiquette stelt duidelijk dat dit mag op recepties en feesten eigenlijk zelfs de bedoeling is. Inhoudelijke gesprekken voer je maar ergens anders.) Een contact langer onderhouden vind ik dan weer moeilijker.

Zoals veel autistische mensen ben ik redelijk blind voor hiërarchie. Ik kan je erg respecteren om je kennis en inzicht maar het enkele feit dat je manager bent is voor mij nauwelijks van belang. Als ik oplet dan houd ik daar uiteraard rekening mee in m’n gedrag maar van nature zou ik rustig een directeur of zelfs een minister tegenspreken als ik denk dat die het bij het verkeerde eind heeft. We gaan in Nederland prat op onze zogenaamde gelijkwaardige omgang maar in de praktijk moet je zoiets toch niet doen.

Veel allisten zijn prachtige mensen die leven naar mooie waarden of dan tenminste toch proberen. Wat ik met mijn blik van buitenaf als het ware toch veel mee maak is dat ze bezig zijn met hun positie binnen de pikorde. Dat moet je alleen niet zeggen want dan wordt het bozig ontkent. Ik denk best snel en ik doe dit al heel lang dus ik heb vaak door dat iemand een uitspraak net stuurt om zo de eigen positie binnen een groep te versterken. Sommige dingen vertellen ze wel aan de een maar niet aan de ander. Medestanders worden gezocht en onderhouden door vooral mee te praten of juist weer tegengas te geven. En zo voort. Ad nauseam, wat mij betreft. Ik noem het ook wel eens de apenrots.

Het is niet zo dat de autistische manier – als we de Identity Theory even aannemen – direct beter is. Sommige mensen verkondigen op internet te pas en vooral te onpas dat autisme eigenlijk superieur is en de volgende stap in de menselijke evolutie maar ja, mensen zeggen zoveel. Het is wel goed om je bewust te zijn van de mogelijke verschillen. Praat je met iemand en raak je in verwarring terecht, controleer dan eens waar de ander mee bezig is.

Ik heb er vaak genoeg op gehamerd: wat beter is om te doen hangt af van wat je wil bereiken. Twee collega’s die het faliekant oneens zijn over of oplossing A of B de betere is, zijn meestal gericht op een ander einddoel. Willen we correct de brancheregels volgen of willen we onze tickets zo snel mogelijk hebben weggewerkt met een acceptabel niveau aan klachten? Dat maakt nogal uit.

De autistische neiging om precies te zijn wil hier nogal eens helpen. Wat willen we precies? Waar hebben we over? Als je dat duidelijk maakt vooraf.. oh hemel, wat gaan overleggen dan opeens snel en effectief.

Heb je zo’n overformele betweter in je team? Maak er gebruik van!

Deze bijdrage schrijf ik in het kader van de Autismeweek 2024. Ik haal geld op voor het Autisme Fonds. Met een gift steun je het prachtige werk dat nog te doen is: informatie en advies geven, onderzoek doen, gespreksgroepen voor autistische mensen én hun naasten, werken aan een inclusieve maatschappij en heel wat meer.

Geloof jij dat insluiten beter is dan uitsluiten?

Geef wat je wil én kan missen.

[peterpijls1965]

Columnist Peter Middendorp in de Volkskrant van vandaag:

"Natuurlijk willen we de hordes op sociale media feliciteren. Ze staan klaar, vol nieuwe energie, de volkswil in de rug, te wachten tot hun voorgangers de doelwitten aanwijzen. Onderwijzers, rechters, politici, journalisten - hun namen en adressen staan zo op internet. Daar hoeven ze maar een mening voor te hebben, een beslissing te nemen of een les over voortplanting te geven. Velen zullen hun veiligheid laten voorgaan op hun principes, als het spannend wordt. En geef ze ongelijk. Je mond opendoen kun je alleen samen.

En we willen de verkiezingswinst van de PVV opdragen aan iedereen die denkt dat je met extreem-rechts kunt regeren zonder de vrijheid te beschadigen."

Ook voor Volkskrantcolumnist Peter Middendorp zijn de druiven zuur. Hij heeft overigens een GGZ-diagnose: ADD. (Attention Deficit Disorder).

[judocritics]

2023 WK Sen (day-2): Uta & Hifumi nu beiden 4x wereldkampioen.

(08-May-2023)

>> 2023 WK Sen, Doha Qat (results ijf.org)

/-52kg

Amber Ryheul (°98; /-52kg; 22° WRL): out (2 own) --- 1/32-fin: Sosorbaram Lkhagvasuren (°01; Mgl; 20°WRL) was zeker voorbereid op het sankaku-geweld van Amber, maar voorts stelde ze me aanvallend toch duidelijk teleur. “She lost it on pace” zei Neal Adams na de kamp en dat vatte het eigenlijk mooi samen. Geen enkele serieuze aanval over de volledige 6′19″min. Nu, niet al te efficient, maar het was alvast wel eerder Amber die op zijn minst de aanval zocht; ze wint dan ook terecht op shido: 00s1/00s3.  --- 1/16-fin: en dat opende meteen ook perspectieven, om ook haar volgende wedstrijd te winnen; in haar twee vroegere kampen tegen Maria Siderot (°96; Por; 32°WRL) domineerde ze namelijk, en uiteindelijk gebeurde dat ook hier: even dreigde een moeilijke situatie want voorbij halfweg krijgt ze een 2de shido. Maar niet lang daarna scoort Amber mooi met sumi-gaeshi, en Siderot heeft gewoon niet de power om te domineren over Amber; uiteindelijk moet de Portugese risico’s nemen en valt alsnog in een sankaku op het einde van de kamp.  --- 1/8-fin: dat het hier tegen Distria Krasniqi (°95; Kos; 2°WRL) zo-ie-zo zou eindigen stond al op voorhand vast natuurlijk, maar toch verwonderd dat het 6′11″min moest duren. Niet dat Amber Distria enigzins kon verontrusten, maar Krasniqi heeft het blijkbaar toch erg lastig om zelf te scoren tegen extreem linkse judoka’s.... 3 shido’s was dus het verdict: 00s1/00s3.  Krasniqi zal uiteindelijk ‘slechts’ 5° worden: ze verliest van Uta Abe in 1/2-finale na ‘slechts’ 2′47″min met waza-ari-awasete-ippon, en voor brons tegen Odette Giuffrida na een beklijvende kamp van exact 12′00″min ! Amber raapt hier 320p op in ruil voor de 6p die ze kreeg voor haar deelname aan de GP Almada in januari. Charline zal het niet graag zien....

Charline Van Snick (°90; /-52kg; 30° WRL): out (1 own) Ze moest zich overtreffen om enigzins tred te houden met Amber in de WRL, maar dat gebeurde in 1/16-fin tegen Réka Pupp (°96; Hun; 3°WRL) dus niet.  Purperen Charline startte nochtans furieus want na 7″sec scoorde ze waza-ari met tomoe-nage, en 30″sec later lukt dat ei-zo-na opnieuw. Langzamerhand neemt Réka echter the initiatief, wat wanhopige sumi-gaeshi’s camoufleren enigzins de onmacht van Charline, maar het onvermijdelijke gebeurt toch: Van Snick komt recht vanuit ne-waza en wordt gevloerd met een lage uchi-mata van Pupp (w-a). Ik begrijp zoiets dus niet, want is wat mij betreft een taktische blunder van een ervaren judoka... Bovendien blijft ze maar strooien met die sumi-gaeshi’s - wat Cédric al lang gevraagd had om niet meer te doen... en het kost haar een 2de shido... UIteindelijk volgt in GS een 3de straf voor passivity. Game-over, evenals het WK. Dat ze in de eerste ronde mooi wint van Sofia Asvesta (°00; Cyp; 44°WRL) na amper 35″sec (tomoe-nage, gevolgd door juji) blijft uiteindelijk maar een voetnoot. Het levert haar wel 240p op (ze had nog maar 4 resultaten), maar uiteindelijk loopt Amber dus wel verder uit. 

Tenslotte: Olympisch kampioene Uta Abe (1°; °00; Jpn; 6°WRL) wint hier haar 4de wereldtitel (alles met ippon), en ze is nog altijd maar 22; en gestolen heeft ze het ook al niet want moest voorbij Amandine Buchard (3°; °95; Fra; 5°WRL), Distria Krasniqi (5°; °95; Kos; 2°WRL) en Diyora Keldiyorova (2°; °98; Uzb; 4°WRL). 

En bij de mannen /-66kg werd het de gedroomde Japanse finale Hifumi Abe - Joshiro Maruyama... net als vorig jaar, en pakt Hifumi net als zijn zus eveneens zijn 4de wereldtitel ! IK heb écht compassie met 2-voudig wereldkampioen Maruyama ... Hij verliest na 10′14″min op shido, al was daar totaal geen rede toe wat mij betreft: 00s1/00s3.    

[reneleijen]

Dreigingen tegen de democratische rechtsorde "tellen op"

Haat, antisemitisme, complottheorieën, dreigingen van jihadisten, rechts-terroristen en mensen die ‘extreem vijandig zijn tegen de overheid’, offensieve cyberprogramma’s, spionage, heimelijke beïnvloeding, en ook nog eens ‘de grootste oorlog sinds WOII’ – 2022 was volgens de AIVD ‘een grimmig jaar‘. Al die dreigingen kunnen elkaar onbedoeld versterken, schrijft de dienst in het jaarverslag. De…