#excusemythoughts

[whattawitchh]

Are you a Chateau in the countryside with a built in conservatory or tiny cottage in the woods with a comfy quilt blanket kinda person?

[thequietwynonna]

Ik ben er niet goed in. Het leven. Soms vraag ik me af wat ik verkeerd doe. Leef ik verkeerd? Moet ik de rest volgen? Is dat de enige manier om gelukkig te zijn? Het zou haast moeten, want op mijn manier lukt het ook niet. Ik zit in een neerwaartse spiraal die alleen maar dieper en dieper in het aardoppervlak boort, totdat ik zelf in vlammen opga

[excuse-my-thoughts-blog]

You - Innocent Pristine Full of love You’re a gem. Me - Vile Adulterated Full of vice I’m a ruin. (Source: Me)

[mattmayo]

#MattFact7 Heart and mind clash 40% of my days/nights!!! Just missing some pieces in the puzzle of I heart!!! #FactOfReality #StillWinning_AlwaysGodsFavorite_JustHuman #GuessThisIsWhyMyHeartSmilesMoreThanMyFace #ExcuseMyThoughts #Message_LoveAlways_GodLovesYou_LoveYourselfMore...

[xxmollybuttons-blog]

I would choose you over and over again and I would do us over and over again if I could *sigh Why did you have to be so different it just makes everything that much harder and it makes trying to forget you that much harder I hate you I love you I miss you I just want you to say it instead of just ignoring me Like am I not worth it to you to just say that it's done I don't get it. I think I'm worth it, I may have my issues but I know I could be the best thing that ever happened to you You've said it to me before Maybe I'm just hanging on for something that will never happen again

[petit-retrouvailles-blog]

Big land, petite girl.

Maybe the clouds could be my friend and wipe thoughts away from my mind. Whenever I look up, the clouds could comfort me and follow me whenever I go. Maybe the flowers in the land could be my friend and surround me and make me feel like I am not alone. Maybe the mountain could be my home and provide me a big comfort zone. Maybe I would seem to be alone, but I would not really be alone. If the clouds, flowers, and mountains could be my friend, I wouldn't feel alone anymore. 

Maybe I don't have to ask them; they are waiting for me to be there with them. Maybe I don't have to think too much whether they could be my friends because they already are. I just have to go out there and find them... I just have to find those pretty flowers and big mountains. The clouds above my head will be with me up there, and I will always see them whenever I look up above. I will be seen alone if I do that one day, but really... I will not be. 

( Photo from pinterest.)

[tho-ou]

for @excusemythoughts because he's a doucher,

and asked me in mid-messaging to answer 1-20. lol

1: Are you a virgin? I don't feel like I want to answer this. lol. 2: What are you majoring in? pre-nursing; but I'm thinking of changing my major and doing an art portfolio for SCAD and seeing where that leads me. 3: What's your sexual orientation? heterosexual. lol.  4: Are you crushing on anyone? If so, who? nope. no one. 5: What's the cutest thing someone's ever done for you? can't recall anything so I'm gonna take that as a sign that nobody has ever done anything cute for me. 6: What are the top five places you wish you could go before you die? Japan (anime! lol), Switzerland,  California of course lol, Paris might be nice, andddddd England. :D 7: What was the scariest moment of your life? hmm, I don't really remember but this morning on my way to work was pretty scary. It only takes about 10 minutes to get from the house to my job and I almost died about 10 times because that bitch cannot drive. I honestly feared for my life. lol.  8: If you could take something back that you said or did, what would it be? probably make my mom go to the hospital the night before she passed instead of giving in to her when she said she didn't want to go..   9: Do you think that the person who sent you this number was cute? no, he's mean as fuck. lol jk, he iight, he be pulling hoes. haha.  10: If you had to name three important details about you, what would you say? I get mad fast, don't take my food before I even get to eat it, and I prefer watching anime over actually going out and doing stuff. lol.  11: Are you allergic to anything? If so, what? pineapples & shrimp, but it's not severe so I eat them anyways. I like to live on the edge. :D  12: Have you ever been in love? If so, are you still in love? I haven't, of course I thought I was during the time but when I think back on it, I wasn't. I never really liked them all that much to begin with because I never fully opened up to any of my then boyfriends. 13: Do you like sports? If so, which ones? I like badminton because it's fairly easy out of all the other sports, but I don't know if it's considered a real sport or not haha. 14: What are four things you can't live without and why? (1) food - who CAN live without food? (2) anime - i needs it, it makes me feel better, it's like my escape from the world. (3) my phone - even though no one calls/texts me but it'd come in handy if I ever got stranded any where. (4) laptop - how else would I watch my anime?! 15: Do you have a facebook? If so, would you add the person who sent you this number? yes, and I'm pretty sure we're already friends on facebook. lol. 16: What do you like to do in your spare time? WATCH ANIME! lol and sleep. and eat. and tumblr. :) 17: What are your biggest fears? not amounting to anything and being a complete failure. 18: What are two of your biggest weaknesses? I lack motivation and I can't get out of my comfort zone. 19: What are your three biggest insecurities? my awkwardness, my body because of my recent weight gain, and my lack of social skills when it comes to the opposite sex.   20: If you could write anonymous letters to three people, who would you send it to and what would you say?

first letter: all you ever did was lie to me, not one thing that came out of your mouth was the truth and I see that now. you're an asshole and I hate you. point, blank, period.

second letter: I don't even know you anymore, your personality did a complete 360. I'm glad we lost contact. thank you for walking out of my life.

third letter: I had no right to say what I said to you. I'm glad that you've found happiness and I'm truly happy for you. high five me dammit. lol. 

[thequietwynonna]

28 - 11 - 2017

Ik voel me soms gevangen. Vastzitten. Onzichtbare kettingen die me vastgenageld hebben aan de grond terwijl ik eigenlijk hoor te zweven. Rond te dwarrelen en te ontdekken. Rond te springen als een jong hert door het pas natgeregende bos. Ketens houden me vast, op die ene plek die ik niet verlaat. De plek die ik niet verlaten kan.

Zo nu en dan kom ik los. Heb ik wat meer speling weten te creëeren, wellicht heb ik er een schakel of twee tussen weten te plaatsen. Op die momenten geniet ik volop. Vooral omdat ik weet dat die momenten niet lang duren, zo over zijn. Met al mijn kracht neem ik de beelden in me op, hopend dat ik het nooit meer zal vergeten. En dat gebeurt ook niet. Vreemd eigenlijk.

Iemand anders kan die stalen zware ketting niet zien. Soms denk ik aan vroeger. Het brengt een lach op mijn gezicht. Onbezorgdheid, plezier en alles was makkelijk. Hoe kan dat zo snel omdraaien?

Ik ben sterk. Sterk genoeg om me met al mijn wilskracht vast te houden aan die nieuwe rauwe ontdekkingen. Dingen die ik nooit eerder gezien heb, maar zo wanhopig graag wil blijven onthouden. Ik ben sterk. Sterk genoeg om die ketting langer te kunnen maken, speling te creëeren en iets meer bewegingsvrijheid te bemachtigen. Ik ben sterk. Sterk genoeg om me zelf aan de grond vast te houden.

Verandering is moeilijk. Vertrouwd zijn is heerlijk. Verrassingen zijn vreselijk en veiligheid is aantrekkelijk. Toch moet er meer zijn. Ik weet wat ik wil. Ik zet elke dag de deadline. Ik zet elke dag een stap in de goede richting. Ik trek elke dag een beetje harder aan mijn mentale ketting die naar de vaste grond leidt. Vergelijkbaar met een corrigerende tik. Want stel je voor het gaat fout. Stel je voor mensen lachen je uit. Stel je voor je maakt een fout. Stel je voor mensen vinden je niet leuk. Stel je voor je bent niet goed genoeg. Stel je voor je hebt geen talent. Stel je voor niemand kijkt naar je.

Stel je voor je tijd is op.

Stel je voor het lukt.

[thequietwynonna]

16 - 08 - 2017 Het is normaal om je alleen te voelen. Vastgeketend en verstard. Hopend dat op een dag alles anders zal zijn, maar tegelijkertijd uitkijkend naar morgen om weer precies hetzelfde als alle andere dagen te doen. Niets. Het is normaal om je af te zonderen. Even weg van alle stress, of, in mijn geval, doen alsof er geen reden tot stress is. 'Ik leef nu en niet morgen' een gezegde dat ik vaak hoor hier om me heen. Iets wat ik aantrok. Doe gewoon wat je leuk vind, de rest zie je later wel. Totdat je verdwaalt raakt in een ondergronds stelsel dat zich kilometers uitstrekt. Zit je daar, wachtend op hulp. Hulp die niet komt, want niemand weet dat je daar vast zit. Het is normaal dat je niet altijd kunt presteren. Ik hoor het regelmatig maar toch heb ik dat gevoel niet. Niet zozeer omdat ik iedereen trots wil maken, maar misschien toch ook weer wel. Het is normaal soms in een dip te zitten als alles tegen zit. Iets wat bij mij in tegenovergestelde richting plaats vond. Ik zonk weg en alles ging daarna mis. Ik kon even niet meer naar boven trappelen. Ik zat onder een laag dik ijs die met je blote handen en gebrek aan zuurstof niet open te breken was. Die paar weken daarvoor. Dat was toen het begon. Het moet eruit, maar ik weet niet hoe. Ik zit gevangen en ben zelf de gijzelaar. Soms zie ik zon, soms zie ik wolken. Maar zodra de nacht valt ben ik een puinhoop. Het moet er uit, maar ik weet niet hoe. Een puzzel met miljarden stukken waarvan je het hoekje niet kunt vinden. Hopelijk wordt na verloop van tijd de puzzel een prachtige afbeelding. Hopelijk maak ik hier geen puinhoop van. Het moet er uit, en ik doe mijn best.

[thequietwynonna]

Zittend in de bus of trein. Uren denkend in mijn bed. Verlangend naar een duidelijk antwoord, een teken, een signaal. Liefst met de bevestigende woorden DOEN of NIET DOEN. Zo’n signaal met flitsende lampen in de kleur groen of rood. Zodat ik zeker weet dat ik niet met iemands gevoelens speel, zoals dat met mij ook is gebeurd. Ik zou willen zeggen dat het me spijt, voor dat stomme onverklaarbare gedrag. Ik wil hem zo graag opheldering geven, een nieuwe kans van mij voor hem. Ik zou hem willen beloven mezelf te geven, ook al speelt nervositeit op bij die woorden. Ik wil een schot wagen, in het diepe, richting de roos, want mijn gevoel zegt dat het nu misschien al te laat is.

Zittend in de bus of trein. Uren denkend in mijn bed. Verlangend naar een zielsverwant. Kijkend naar de rest op de wereld. Stellen lijken zich te vermenigvuldigen als een plaag. Hand in hand geeft een steek in mijn zij, slapend op elkaars schouder maakt een snee. Leed delen is zoveel fijner. Lief delen nog veel beter. Iemand om bij thuis te komen, aan te denken tijdens die lange dagen. Die bekende geur die alleen hem omschrijft, de geur die niet te definiëren valt. Een simpele hand op mijn knie, vult mijn hart en hoofd met rust. Samen beleven, elkaar kunnen steunen, afschakelen en opleven. Mijn gevoel zegt dat het nu misschien al te laat is.

Zittend hier met mijn mobiel in handen. Bericht geschreven en weer verwijderd. Openingszinnen overwegend, of juist een foto die alles verklaart. Alles weggooiden, zinnen omdraaien. Je bent te jong, hebt meer ervaring en hoogstwaarschijnlijk een andere levenswijze. Een normale levenswijze voor een student. Je woont ergens anders, wat zal de rest wel niet denken? Ik wil nog reizen en ooit ook kinderen, moet toch langzaam denken aan de toekomst. Ik wil je zo graag, maar ook weer niet. Ben zo bang wat mijn naasten denken, je lijkt nog een kind, maar ik dan weer ook.

Schrik ’s nachts wakker met de angst dat je haar vindt. Je zielsverwant en liefdespersoon. Zonder dat ik de gok gewaagd heb. Mijn excuses heb aangeboden en je een verklaring heb gegeven. Tegelijkertijd ben ik bang datzelfde gevoel van paniek te krijgen, zoals ik bij de afgelopen twee bijna-liefdespersonen heb gehad. Een gevoel van misselijkheid, pure angst en onmacht. Wanneer mijn lichaam haastig naar excuses en uitwegen zoekt.

Maar het allermeest vraag ik me nu af: wil ik jou of ben je gewoon het makkelijkst bereikbaar, als mijn toekomstige liefdespersoon?

[thequietwynonna]

(ExcuseMyThoughts) Verborgen levens; imagine

17 - 07 - 2017

Scenario’s poppen op in mijn hoofd, ontwikkelen zich en breiden zich uit tot verhalen. Verhalen die verzonnen zijn. Verhalen die waar zouden kunnen zijn. Verhalen waarvan ik hoop dat ze ooit werkelijkheid worden. Het is iets dat me maandenlang bezig kan houden. Het geeft me dat gevoel van leven. Je weet wel, wanneer je hart sneller gaat kloppen omdat je ergens naar verlangt. Je begint met iets kleins. Je begint met een vaag iemand.

Naarmate de tijd vordert wordt dat iets steeds meer gedefinieerd en die iemand wordt steeds scherper. Alledaagse dingen komen voorbij en je leert elkaar kennen, of beter gezegd iemand leert jou kennen. Het gevoel geaccepteerd te worden om wie je bent voelt goed.

Acties die je had willen ondernemen toen je het nog kon. Ze ontplooien zich in levensechte beelden, een film, en bouwen een nieuw bestaan op. Het begint een eigen leven te leiden en laat je alle mogelijkheden zien. Je bent je ervan bewust wat keuzes met zich mee brengen. Je weet hoe het verder gaat bij de ongekozen keuze. Die heb je immers al honderden keren beleefd. Ik vraag me dan af of ik het goed heb gedaan. Dagenlang piekeren over die ene keuze die ik nu toch niet meer kan veranderen. Ik kan het niet helpen, want in mijn hoofd lijkt de ongekozen keuze veel beter te zijn geweest.

Vragen zijn onvermijdelijk. Hoe? Waarom? Wat? Ze spoken door je hoofd maar het verbloemen van die vragen gaat heel makkelijk. Ik snijd een ander onderwerp aan. Een onderwerp waarvan ik dat tintelend gevoel weer in mijn hart krijg. Een onderwerp waarvan mijn ledematen iets minder zwaar voelen. Een onderwerp dat een glimlach op mijn gezicht tovert.

Liggend in mijn bed, stiekem het favoriete moment van de dag. Overdag kijk ik uit om me terug te trekken in de wereld van het semi-onderbewuste. Waar ik me, met een beetje sturing van mijn brein, laat meevoeren in een wereld die ik creëer. Een wereld waar ik naar verlang, een wereld die gevoelens oproept die ik in de ‘echte wereld’ nog nooit heb mogen ervaren. Het gevoel dat iemand mijn hand vast pakt verwarmt mijn hart alleen al bij de gedachte, laat staan als ik mijn ogen sluit en het zwart zijn werk laat doen. Een knuffel die gemeend is, hartverwarmend en troostend. Wetende dat je op iemand terug kan vallen. Het idee dat iemand geïnteresseerd in je is, het idee dat iemand je angst in de ogen kan zien bij het aansnijden van een bepaald onderwerp en het idee dat iemand ooit welgemeend “Ik hou van je” zegt als ze je recht in de ogen aan kijken. Dat zijn scenario’s die ik al jaren afspeel. Levensechte beelden vullen mijn hoofd en verdoezelen de buitenwereld.

Mensen zullen me wanhopig noemen, mensen zullen me een gek noemen en mensen zullen denken dat ik me aanstel. Maar ik weet diep van binnen dat ik afgelopen jaren, bewust of onbewust, iedereen weg duwde. Ver weg genoeg om ze niet bij mij naar binnen te laten kijken. Ver weg genoeg om de realiteit te verstoppen. Maar dichtbij genoeg om elke vorm van wantrouwen of bezorgdheid weg te nemen. “I’m fine.”

Zolang ik beschikking heb over mijn brein tijdens de late uurtjes probeer ik zo veel mogelijk zeggenschap over de scenario’s, nieuwe verhalen en bestaande verhalen te hebben. Soms switchend tussen de een en het ander. Ze zijn niet altijd rooskleurig en hoopvol. Jarenlang oefen ik op het moment dat ik iemand moet uitleggen waar die vreemde mini littekens vandaan komen. Jarenlang oefen ik op het antwoord dat ik moet geven op de vraag wat mijn grootste angst is. En jarenlang probeer ik niet eraan te denken hoe het moet zijn om bij degene waarvan ik hou een paniek aanval te krijgen. Het is me gelukt een aantal jaar dat te onderdrukken, maar als mijn brein (of als ik) niet sterk genoeg is (of ben) kan ik zo terug vallen. Zelfs hierover schrijven zet me op de rand van een klif, klaar om een stap voorwaarts te zetten.

Meestal duik ik in dieperliggende verhalen. Hopend dat ik ooit lang bij iemand zal blijven, voor altijd misschien wel. Alledaagse dingen komen voorbij. Een vredig leven vol glimlachen en zon. Gewoon een klein gezellig huisje en een baan waar ik iedere dag lachend naartoe ga. Want ik weet zodra ik diep in slaap val, heb ik er geen zeggenschap meer over. Zolang ik op mijn zij lig is het (meestal) goed. Als ik op mijn rug lig (verklaar me maar voor gek) beginnen de nachtmerries. Alleen eraan denken en ik word al gek.

Scenario’s beginnen bij het lezen van een boek, het zien van een serie, het kijken van een film, het horen van een lied of het bezoeken van een plek. Een scenario van een halve seconde groeit uit tot een maandenlang verhaal waar ik telkens naar terug wil keren. Een verhaal waar ik urenlang aan werk. Veilig en vertrouwd. Waar ik de leiding heb en waar niemand me kwetst of pijn doet. Waar ik wel durf te zeggen dat ik iemand leuk vind en waar ik wel over dingen durf te praten waar ik nu nog niet eens aan zou kunnen denken. Dingen die in mijn hoofd achter een gesloten deur zitten waarover een geel met zwart lint is gespannen met de woorden: “no entry”. Een ideaal wereld waarin ik kan blijven zitten, wetend dat die in het echt toch niet bestaat. Het enige waar ik bang voor ben is één vraag: hoe lang kan ik hier in blijven zitten?

Wanneer is het tijd om eruit te komen? Morgen? Overmorgen? Volgend jaar? Ik ben bang, verdrietig en bang. Bang dat ik mijn leven lang vast zit aan mijn eigen gedachten. Bang dat ik mezelf belemmer in liefde. Bang dat ik nooit zo gelukkig kan worden als in mijn fantasie. Maar de enige manier om erachter te komen is om te leven. Op sommige momenten doe ik dat volop. Hawaii is daar een perfect voorbeeld van. Natuur om me heen, aardige mensen en niets anders dan muziek, schoonheid en de geur van natte bladeren of de zoute zee. Echter, op andere momenten, wanneer 'leven’ voor eventjes voorbij is sta ik op 'stand by’. Ik duw op pauze terwijl de tijd gewoon verder tikt. Dagen kruipen voorbij, zon komt op en gaat weer onder en komt weer op. En na een aantal weken vraag ik me dan af: wat heb ik nu allemaal gedaan? Het antwoord is dan heel simpel. Als ik op 'stand by’ sta ben ik in mijn bed aan een nieuw scenario het werken, of aan het verlangen dat ik kan verder werken aan een scenario dat uitgebloeid is tot een, voor mij, fascinerend en boeiend verhaal.

Imagine

[thequietwynonna]

𝚒𝚔 𝚍𝚘𝚎 𝚗𝚒𝚎𝚝 𝚊𝚊𝚗 𝚕𝚒𝚎𝚏𝚍𝚎

Iets wat mensen zeggen, in de hoop dat alles minder pijn doet. Zichzelf beschermen tegen de scherpe, snijdende randen die liefde heten. Een schreeuw om herkenning, begrip en aandacht. Want eigenlijk wil je niets liever dan dat fenomenale gevoel opnieuw beleven. Eigenlijk wil je gehoord worden en omvat worden door begeerte. Warm en troostend, fluisterend dat deze woorden niet meer dan zandkorrels in een windvlaag zijn. Zo aan de kant geschoven, zolang de wind maar sterk genoeg is. Want wat je vaak vergeet, wanneer je die vijf zwaarbeladen woorden gebruikt, is dat je diep van binnen niets liever wilt dan affectie, genegenheid en passie.

Iets wat mensen zeggen om andere mensen te beschermen, wetend dat ze nooit goed genoeg zullen zijn. Ondanks dat hun hart anders verkondigt. Snerpende pijnscheuten overvallen je bij het uitspreken van die zin, maar de liefde (die je weldegelijk bezit) zit zo diep dat je het niet aan durft. Bang iemand te belemmeren, te ontsieren en te vernielen. Jij verdient dit niet.

Ik doe niet aan liefde is mensen op afstand houden, jezelf wegcijferen en onwillekeurig verder leven. Niet achterom kijken maar vooral ook niet vooruit kijken.

Ik doe niet aan liefde is pijn bestrijden, pijn vermijden en pijn negeren. Onverbiddelijk zijn tegenover jezelf. Streng en compromisloos. Hunkerend naar het betere leven.

Ik doe niet aan liefde is egoïstisch. Alleen maar aan jezelf denken en mensen geen kans geven. Denken dat je zelf beter weet. Maar af en toe om hulp vragen is niet erg.

Iedereen doet aan liefde, daarom hebben we een hart. Kloppend en wel in onze borstkas wachtend op die ene persoon waarbij het hart synchroon met dat van jou klopt. Als één. Dus zeg nou niet dat je liefde links laat liggen, dat het niet bij je past en dat je er het type niet voor bent. Want dat zorgt ervoor dat niet alleen jij vereenzaamd bent, maar degene waarbij je hart behoort, degene die de perfecte uitsnede van jou hart in het hare heeft, zal daarmee ook in een isolement geraken.

[thequietwynonna]

Watervrees 

Het is overweldigend. Verstikkend en benauwd. Ik weet niet wat ik moet doen, zit vast en kom niet los. Drijfzand in het midden van de oceaan. Drijfzand dat me naar beneden trekt. Het slurpt me naar beneden. Eerst kon ik staan, nu wordt dat moeilijk. Mijn hoofd probeer ik zo ver mogelijk naar achteren in mijn nek te leggen, een wanhopige poging om mijn neus en mond niet vol water te laten lopen. Het drijfzand indiceert dat mijn tijd er bijna op zit. Ik breek mijn hoofd op de belangrijke keuzes die ik moet maken en welke gevolgen het kiezen van de ene keuze met zich mee brengt. 

Wat als?

Misschien toch?

Hoe?

Dit of dat?

Een laatste ademteug is alles wat ik nog kan nemen. Het o zo vredig ogend stukje natuur veranderd in een onheilspellend mysterieus spookachtig gebeuren. Ik stribbel niet tegen wanneer mijn ogen niet meer dan een wazig beeld kunnen waarnemen. Ik stribbel niet tegen wanneer mijn lucht langzaam op raakt. Het wateroppervlak sluit zich langzaam boven mijn hoofd. Ik heb nog een paar seconde. Als je niet beter wist zou je denken dat hier nooit iemand is geweest. De laatste lucht ontsnapt uit mijn mond en er verschijnen een aantal minuscule luchtbelletjes. Ze zweven rustig naar het licht, ze zweven rustig naar de lucht. Ze strelen het wateroppervlak en verdwijnen in de oneindigheid. 

Als je niet beter wist, zou je denken dat hier nooit iemand is geweest. Helaas weet je niet, dat ik daar beneden snak naar adem.

[thequietwynonna]

02-05-2018 | 23.34

Ik krijg stress. Een vreemd gevoel, een vies gevoel. Radeloosheid, machteloosheid en kansloosheid. Onmacht en verschrikking nemen me in bedwang. Ik wil dit niet. Ik kan dit niet. Hoe stop ik dit?

Ik heb dit een keer eerder gevoeld. Ik werd er misselijk van. Ik kon het niet. Ik wilde het niet. Bah. Ik stak een grens over en kwam erachter dat ik in het verkeerde land terecht was gekomen. Ik sta op een druk plein in een onbekend land met een onbekende taal. Mijn koffer springt open en iedereen ziet wat er in zit. Iedereen.

Ik wil stoppen. Niks meer doen. Niks meer zeggen en vooral niks meer laten zien. Ik wil vergeten, uitwissen en nooit meer eraan terug denken. Ik word niet goed bij de gedachte.

Ik breek door iets wat me eigenlijk sterker zou moeten maken. Ik verdrink door iets dat me eigenlijk zou moeten laten drijven. Ik ben de boosdoener. Ik ben het schuld.

Ik zou wensen dat ik deze keer de held in het verhaal was. Ik zou wensen dat ik het was. Maar ik ben HET niet. Ik ben niet het maanlicht in de donkere nacht. En dat spijt me.

Dit is niet altijd zo gegaan. Een keer ging het goed. Volgens mij zelfs twee keer. Ofja, bijna dan. Toen voelde ik me lekker. Goed. Rustig. Ontspannen.

Stress slaat toe en ik kan het echt niet meer.

Dan heb je de wereld. Mensen. Een gemeenschap. Het fatsoen en het boekje. Het boekje waar je je volgens alles en iedereen aan moet houden. Stoppen kan niet. Is niet netjes. Kun je niet maken. Ik beperk het tot het minimale.

Het minimale is meer dan ik eigenlijk wil geven op dit moment. Een keer. Soms twee keer. Niemand vermoed iets. Doen alsof niks aan de hand is kan ik goed. Al zijn er nog steeds vermoedens van de andere kant. En uitleggen kan ik niet.

Ik zou wensen dat ik deze keer de held in het verhaal was. Ik zou wensen dat ik het was. Maar ik ben HET niet. Ik ben niet het maanlicht in de donkere nacht. En dat spijt me.

Ik weet gewoon: dit is het niet. Ik voel het aan alles wat binnen in mij zit. Ik walg ervan, ook al is er niks om van te walgen. Hoe kan dit? Ik weet gewoon dit is het niet. Want ik heb ervaren hoe het wel kan zijn. Lang geleden een hele tijd lang.

Laat het stoppen.

Laat me met rust.

Ik wil terug en alles uitwissen.

Ik ben niet het maanlicht in de donkere nacht. Het spijt me, maar ik ben blauwgrijs.

[thequietwynonna]

Als je niks zegt, dan nemen anderen de besluiten. Als je niks zegt dan heb je ook geen recht om later tegen te spreken. Als je niks zegt dan gaan we er van uit dat alles goed is.

Stilte zegt niks. Stilte is niks. Stilte brengt niks.

Stilte zegt veel. Stilte heeft betekenis. Stilte kan een uiting zijn. Je kunt in stilte genieten. Je kunt in stilte rouwen. Je kunt in stilte enthousiast zijn en je kunt in stilte je mening geven.

Schrijf, teken, creëer iets. Omhels, kus of geef een aanmoedigende klop op de schouder. Glimlach, frons je wenkbrauwen of kijk verbaasd.

Stilte is ook een stem.

Silence is a voice too.

[thequietwynonna]

𝚑𝚎𝚛𝚜𝚎𝚗𝚜𝚙𝚒𝚗𝚜𝚎𝚕𝚜 𝚘𝚏 𝚜𝚝𝚊𝚋𝚒𝚕𝚒𝚝𝚎𝚒𝚝

Ik ben zo vreselijk, belachelijk bang. Dat ik de verkeerde keuze heb gemaakt. Alweer. Overdag denk ik dat alles goed is. Dat ik zo door moet gaan. Dat mijn toekomst er zo rooskleurig uit gaat zien. Dat vertel ik ook al mijn medemensen die interesse in mijn tonen. Met de welbekende algemene vragen over hoe het gaat op school.

Ik ben geïnteresseerd. Daar ligt het niet aan. Ik wil de wereld verbeteren en wil weten hoe hij in elkaar zit. Ik wil mensen bewust ervan maken dat deze ronde bol zoveel te bieden heeft. Laten we met z’n allen alles eraan doen om deze pracht in stand te houden.

Ik hou me voor dat het goed komt. Dat twijfel nu eenmaal deel is van het leven. Dat ik genoeg andere opties nog heb. Ik was voorheen zo laaiend enthousiast. Maar zodra ik ‘s nachts in bed lig, dan draait de wereld weer honderdtachtig graden om.

Ik mis gewoon mijn creativiteit. Ik mis het vele maken, hersenen laten kraken op concepten en ontwerpen. Mijn brein tot het uiterste drijven op het gebied van vernieuwing, in plaats van dat beetje kennis proberen te herinneren. Ik wil uniek zijn in mijn leven, creëren voor het hogere doel. Ik wil geen standaard personage zijn in die saaie business films, grijs en vierkant. Strak in pak. Waarin je iedere morgen standaard van negen tot vijf naar het werk gaat om precies hetzelfde te doen als gisteren. Ik wil me onderscheiden, mensen wegblazen met een wow effect en ik wil vooral succesvol zijn in het leven.

En ondanks dat ik de makkelijkere weg naar succes heb gekozen. Ondanks dat ik voor zekerheid, gemak en stabiliteit heb gekozen, wellicht me een klein beetje heb laten beïnvloeden door de mening van de medemens, mist mijn hart het levendige en toch stressvolle concept van het creëren. Ben nu eenmaal ook een beïnvloedbaar type, ervan overtuigd dat mensen veel meer weten dan mij. Dat krijg ik althans vaker te horen. Maar tijden veranderen. Nieuw is volgende week niet nieuw meer en alles gaat in rap tempo vooruit. Heb miljoenen ideeën die ik wil gaan uitvoeren. Die ik wil laten voortleven op deze wereld. Heb miljarden visies van hoe ik mijn leven later zou willen vullen. Vol met hartstocht en verrijking van de wereld. Maar ben te bang om te beginnen. Want zonder begeleiding of goedkeuring blijf ik schaven, totdat het in rook opgaat en er niets meer over blijft.

Natuurlijk zijn er talloze wegen die leiden naar je droom. En ik heb nu een beetje van allebei. Het doorzetten van je vage hersenspinsel is juist de grootste uitdaging van allemaal. Want ondanks dat ik van nature een doorzetter ben, knijp ik hem wel. Want opnieuw beginnen zit er niet in, en al hetgeen wat ik had willen bereiken, zal ik nu op eigen houtje moeten doen. Ik zal zonder hulp mijn verlangens moeten gaan vervullen op mijn weg naar succes. En godverdomme man wat is het moeilijk, want tijd vliegt voorbij zonder dat je er erg in hebt.