#en dan niet iets over oorlog of veel actie

[lelieblad]

enige wat ik wil is meer Goede miniseries van 1 seizoen

[robinduquene-blog]

Blog esthetica

Joker

Joker is de film waarin wordt uitgelegd hoe de tegenstander van Batman, Joker, slecht geworden is. Het hoofdpersonage is Arthur Fleck, een clown die stand-upcomedian wil worden. Arthur is geen gewone jongen, hij heeft een aandoening waardoor hij op bizarre momenten plots heel hard begint te lachen.

Ik vind “de Joker” een zeer goede film, omdat het niet alleen draait om de spectaculaire acties, maar het gaat ook over hoe het komt dat Joker begint te moorden. De film draait om de persoon en om de gevoelens van iemand en hoe iemand kan worden uitgesloten door de maatschappij. Dat maakt de film ook zeer aangrijpend. Wat ik ook goed vind, is dat er in de film geen extreem onrealistische en veel te spectaculaire scènes zijn. Dit maakt de film dan weer werkelijk.

Zoals De Standaard schrijft, kan het misschien ook een verwijzing zijn naar vandaag waar er ook veel mensen door de maatschappij niet meer worden geholpen of in de steek gelaten, net zoals Arthur in de steek wordt gelaten door de staat en geen hulp en medicatie meer krijgt. Doordat de film een weerspiegeling van de maatschappij is, geeft de film veel kritiek op onze manier van leven. Volgens mij wil de regisseur ons shockeren en ons de boodschap meegeven dat we het anders moeten aanpakken. Als we dit niet doen dan eindigen al deze ongelukkige, in de steek gelaten mensen misschien net zoals Arthur en beginnen ze te moorden.          

In de Humo geven ze als kritiek dat de verschillende ideeën gekopieerd zijn uit de films Taxi Driver en The King of Comedy. Dat zal waarschijnlijk wel kloppen. Het is niet omdat de regisseur inspiratie heeft gehaald uit deze films dat zijn werk nu minderwaardig is, want je kan de ideeën uit deze films zo verwerken dat ze geniaal zijn voor jouw film.      

De hoofdrol wordt gespeeld door Joaquin Phoenix. In De Standaard vinden ze zijn acteerprestaties zeer goed en zeggen ze dat hij een akelig en beangstigend personage speelt. Ik vind dat dit klopt omdat je het personage nooit helemaal kan inschatten waardoor hij plots totaal onverwachte bewegingen doet. Zoals het vermoorden van zijn collega. Wanneer hij de gedaante van Joker heeft aangenomen is hij zeer eng en niet meer de lieve Arthur van het begin van de film.

Joker is een film die tot een van de klassiekers van films kan behoren, omdat het een unieke film is die niet echt bij een bepaalde categorie hoort. Dat maakt hem juist meer dan gewoon een film.

De film is zeker het kijken waard en net zoals de recensent van De Standaard denk ik dat Joaquin Phoenix kans maakt om een Oscar te winnen voor zijn uitstekende vertolking van de Joker.

Opera Don Carlos

Het concept van een opera om alle tekst te zingen vind ik wel mooi, maar blijft voor mij een veel te langdradige voorstelling. Opera doet mij denken aan een spectaculaire opvoering met dieren en grote decors en veel acteurs in prachtige kostuums. Zo’n opera zou ik ooit wel eens in mijn leven willen zien. Dit beeld heb ik van een opera gekregen omdat we in de lagere school tijdens een jaarlijkse workshop van de Munt ooit een fragment hadden gezien met deze eigenschappen.

Het verhaal van Don Carlos die eigenlijk niets mag van zijn vader en van wie zijn verloofde wordt afgenomen, vind ik een mooi verhaal met veel emoties en tegenslag. Don Carlos was eerst verloofd met Elizabeth. Zij ontmoetten elkaar in het prachtige decor, de bossen van Fontainbleau. Wat ik wel vreemd vond, was dat Carlos de hele tijd zat te sleuren met een bed, waarvan ik pas later begreep dat dit zijn gevangenis moest voorstellen. Soms sleurde Carlos heen en weer met een aantal rekwisieten. Ik vraag mij nog steeds af wat daar de betekenis of de bedoeling van is.

Het vervelendste vond ik toch dat het te lang duurde. Doordat alles moet gezongen worden, duurt het zeer lang om het verhaal te vertellen, de gezongen tekst is ook niet helemaal verstaanbaar wat als gevolg heeft dat je constant zowel naar het scherm met de tekst als naar het podium moet kijken, waardoor je dan toch delen van het toneel mist. Dat is dan ook weer zonde want dan kan je niet kijken naar die acteurs die zo hun best doen met het zingen en dansen.

In de recensie van De Morgen vinden ze de geprojecteerde video die dient als decor zeer mooi en zeggen ze dat deze voor rust zorgt. Daar ben ik het wel mee eens, zeker het decor van het bos van Fontainbleau vond ik zeer geslaagd. Dit werd artistiek, maar toch realistisch vertoond. Het decor was wel eenvoudig en er werden geen felle kleuren gebruikt, maar het resultaat was toch zeer mooi. Deze eenvoud gaf ook een zekere rust en geen afleiding.

Een ander hoogtepunt van de voorstelling vond ik de scènes waar alle zangers samen zongen. Dit geeft zeer veel klank en houdt je wakker tijdens de lange voorstellingen. Deze scènes vind ik het meest spectaculair omdat het zeker niet eenvoudig is om 50 zangers samen te laten zingen. Hoe al deze zangers het zolang blijven uithouden en toch geen enkele fout of niet eens een stukje van hun tekst vergeten, vind ik toch wel bewonderenswaardig. Door het zien van de voorstelling heb ik zeker wel sympathie en bewondering voor de operazangers gekregen. Niet dat het iets voor mij zou zijn, maar je moet het toch maar kunnen zo om de paar dagen daar 4 uur alles van jezelf te geven en daar zo staan te zingen.

De acteerprestaties vond ik ook wel goed, vooral de acteur de Filips II speelt vind ik geweldig. Hij zingt niet alleen zeer mooi, maar toont in zijn acteerprestatie ook veel emotie. Zijn kostuum vond ik ook een van de beste, het was redelijk simpel maar met de witte pofmouwen en het kleine kroontje gaf het een mooi geheel. Ook Elizabeth die een zeer mooie stem heeft, draagt een mooie outfit. Alle kostuums zijn redelijk modern maar hebben toch een verwijzing naar de tijd van toen. De acteerprestatie van de hoofdrolspeler vond ik toch wat beter kunnen en ook zijn kostuum vond ik maar vrij eenvoudig.

Ik vond het een zeer leuke ervaring om eens naar een opera te gaan kijken, maar ik heb toch de smaak niet te pakken gekregen. Misschien zou een kortere opera toch iets meer bij mij passen. Maar ik vind het toch veel te lang en te moeilijk om het verhaal te begrijpen. Ik ben toch ook wel blij dat ik eens een voorstelling gezien heb die oorspronkelijk geschreven is door Verdi, waarover ik in de lagere school ooit een workshop heb gevolgd. Naar een opera gaan is toch iets wat je eens in je leven moet doen.

Extra’s

Hurricane is een film die gaat over Poolse gevechtspiloten tijdens de tweede wereldoorlog. Hun Pools squadron heeft de meeste vliegtuigen tijdens de slag om Engeland neergehaald, maar na de oorlog worden deze soldaten gewoon uit het land gezet. De film is een klassieke oorlogsfilm, het spectaculairste vind ik toch het verhaal dat ze na de oorlog gewoon uit het land worden gezet. De acteerprestaties zijn goed, maar niet heel speciaal. De film is ook geen film die je moet gezien hebben. Voor mensen die graag naar oorlogsfilms kijken is het een aanrader.

 Airborne 44 is een stripreeks over de tweede wereldoorlog. Ik heb sommige van de strips al enkele keren gelezen, maar ze blijven altijd opnieuw leuk om te lezen. Ik vind de strip zeer spannend omdat er veel in gebeurt en de strip toont ook een volgens mij  een realistische blik op de oorlog.  Ze proberen niet het beeld te tonen dat oorlog leuk is en dat er alleen maar helden zijn, zoals in zoveel boeken over de oorlog , maar tonen juist wel het geweld en de doden. Omdat ze dit wel doen, vind ik het een van de beste strips. De tekeningen zijn ook zeer realistisch en verfijnd. De verhaallijnen vind ik zeer goed gevonden en avontuurlijk. Voor mij is dit de beste reeks die ik ooit heb gelezen.

 Onlangs heb ik het eerste seizoen van Rome nog eens bekeken, Rome is een serie die zich afspeelt tijdens de klassieke oudheid. Ik vind deze serie zeer goed gemaakt en heel tof om naar te kijken. Dat hij al bijna 15 jaar oud is, is eigenlijk nauwelijks te merken. Het verhaal is goed opgebouwd en de serie is ook wel best spannend. Er zit wel wat geweld in, maar ik vind dat het geweld helemaal niet overdreven is. Ik vind de serie zeer leuk om naar te kijken omdat het volgens mij een realistisch beeld geeft van het leven in de klassieke oudheid.

[remkotheory]

Recensie “Het stenen bruidsbed”

Minder drukte had beter geweest

 De roman Het stenen bruidsbed van Harry Mulisch is zeker en vast geen slecht boek. Het gaat over een Amerikaanse tandarts die in het communistisch Duits gebied uitgenodigd wordt voor een congres dat te maken heeft met zijn beroep. Eenmaal in Duitsland aangekomen heeft hij heel wat meer aan zijn hoofd dan enkel het congres, zijn gids Hella Viebahn laat hem letterlijk en figuurlijk alle hoeken van de kamer en stad zien. Hij ontmoet ook Sneiderhahn een mysterieuze man die niet altijd op dezelfde golflengte met hem zit. De leeservaring is aangenaam en het verhaal is niet onnodig lang uitgerekt. Dit maakt het fijn om te lezen alhoewel er toch enkele bedenkingen bij deze uitspraak naar boven zullen komen. Over de manier waarop het onderwerp en het thema zijn blootgesteld aan de lezers is vast en zeker goed nagedacht. Zulke serieuze onderwerpen kan je immers niet op een kinderlijke wijze voorstellen in een boek of met welk ander medium dan ook.Dat dit boek meteen de “klassieker” status verkreeg betwijfel ik enigszins wel aangezien er ook heel wat negatieve kenmerken zijn aan het boek. De positieve kenmerken zijn echter in overtal aanwezig.

 Wat één van de interessantste aspecten is, is hoe de personages zich gedurende heel het verhaal evolueren. Norman Corinth, het personage waar we dikwijls fragmenten over zien waar hij in de ik-vorm spreekt.  Het is vanzelfsprekend dat we over zijn verleden veel te weten komen, hij is een Amerikaan die tijdens de oorlog als gevechtspiloot deelnam aan de bombardementen en het mitrailleren van de stad Dresden. Hij is in zijn gezicht verminkt omdat hij neergestort is en plastische chirurgie gekregen heeft die eerder tevergeefs was. In Dresden komt hij in contact met Hella, waar hij ook mee naar bed gaat. Hella bewondert hem in het begin heel erg, deze gevoelens keren wanneer ze er achter komt dat Norman haar niet ziet zitten. Dit verergert alleen maar aangezien hij ook nog eens zijn liefdevolle aandacht aan een jong meisje gaat besteden.

Het boek is duidelijk bedoeld om veel overeenkomsten te tonen met de Griekse tragedie, wat naar mijn mening een interessant en aangename stijl is. Mulisch wilt ook  op stilistisch niveau hier niet aan onder doen en overlaadt ons met de ene stijlfiguur na de andere. Heel leuk als je houdt van toeters en bellen maar om een verhaal echt spannend te maken heb je meer actie nodig. Als je geen klassieke opleiding hebt kan het moeilijk zijn om alles te begrijpen of zullen er enkele zinnen onduidelijk blijven. Dit wil zeker niet zeggen dat er geen actie aanwezig is maar je beleeft het in ieder geval op een andere manier. Voorbeelden hiervan zijn dat wanneer Corinth met Hella het bed deelt de bombardementen op Dresden herbeleefd worden of de concentratiekampen van Hitler en de massacres van de Hunnen met elkaar vergeleken worden. De ruimte speelt ook een grote rol in het verhaal, af en toe misschien een iets te grote rol. Norman komt uit Baltimore over naar een congres in een willekeurige stad, hij blijkt een naar verleden te hebben met dit gebied. De roman speelt zich gedurende de eerste twee hoofdstukken na in Dresden af. Zijn vernietiging van Hella staat symbool voor of toont in ieder geval gelijkenissen met de vernietiging van Dresden. Hier is ook de titel van afgeleid, Het stenen bruidsbed. Het boek is geschreven tijdens de koude oorlog, dit merk je ook zeker en vast aan de thema’s en aan de gebeurtenissen, alles in die tijd heeft met oorlog te maken  of de gevolgen ervan. Zoals vaak vermeld, de bombardementen, maar ook het al dan niet aanwezig zijn van het communisme speelt een grote rol bij de introductie van de karakters.

 Al bij al is het een zeer goed boek en helemaal de moeite waard om het te lezen, als men echter geen achtergrond kennis van de Griekse of Romeinse cultuur heeft kan het even lastig zijn om de achterliggende betekenissen te begrijpen. Voor mensen die graag een verhaal lezen zonder al te veel abstracte, veel te eenvoudige of ingewikkelde zinnen kan het wel even doorbijten zijn om aan het einde van het boek te geraken.

Een imponerend verhaal dat zowaar een legpuzzel is van filosofische alchemisten, Griekse tragedie, het harde verleden en de gevolgen van een oorlog met een relatief einde.

Het potentieel voor een nobelprijs van de literatuur te winnen is aanwezig, alleen heeft het boek wat pech gehad met de andere boeken die rond die periode gepubliceerd werden. Salvatore Quasimodo ging in het jaar van uitgave met de prijs lopen.

[gokottacuckoo-blog]

‘Rule, charmante despoot! Charmante despoot, rule the waves!’

Beste medebewoner van dit democratische land,

Al een tijdje loop ik rond met de gedachte dat Nederland en vele anderen landen een vriendelijke dictator als president verdienen. Het is op zijn zachtst gezegd controversieel maar recente ontwikkelingen rechtvaardigen de discussie of het misschien niet beter is dat we een kapitein aan het roer hebben die over wat meer macht beschikt dan de gemiddelde ‘gekozen’ leider. Laat dit stukje tekst daarom bijdragen aan een (zinvolle) dialoog waarin we met elkaar eens bekijken hoe dit paardenmiddel uit zou pakken bij de aanpak van klimaatverandering. Onder het motto ‘we mikken die knuppel in het hoenderhok’, een aftrap.

Ditmaal tikken we het verhaaltje met op de achtergrond de pompende beats van Public Enemy en ‘Fight the Power’. Opdat het doel zo nu en dan de middelen heiligt? We klimmen hoog, hoger, zo hoog mogelijk in die pen.

Wie mij een beetje kent weet dat ik een behoorlijk sterke overtuiging heb in de kracht van de samenleving, van de beweging van onderop want we rollen bottom up aldus ondergetekende en David Hume. Zo was ik laatst op het jaarlijkse evenement van HIER Opgewekt waarin men terecht trots mededeelde dat energiecoöperaties in 2018 159 megawatt aan windenergie hebben gerealiseerd en dat het collectieve zonvermogen in 2018 en 2019 zal verdubbelen (bron). Prachtige getallen die laten zien dat men lokaal goed bezig is. Ook het feit dat inmiddels veel regeringen zijn aangeklaagd omdat ze volgens de eisende partijen te weinig doen om klimaatverandering echt aan te pakken - het aantal landen waar zaken lopen is sinds 2014 verdrievoudigd (bron) - ondermijnt mijn vertrouwen in de gewone man en de bakker op de hoek allerminst. Tel daar de hoopgevende signalen in mijn directe omgeving bij op en ik zou geneigd moeten zijn te ervaren dat er echt wat gaande is; dat we groot momentum aan het creëren zijn. En dat is ook zo, de beweging is er. Het gaat echt gebeuren, we gaan om. Maar komt die verandering snel genoeg? Heeft de Rainbow Warrior voldoende wind in de zeilen?

Als je mij het vandaag op de man af vraagt zou nee mijn stellige antwoord zijn. Begrijp me absoluut niet verkeerd: ik ben ontzettend blij met het toenemende bewustzijn, met hen die openstaan voor een inhoudelijk gesprek over klimaatverandering zonder de ander meteen te bestempelen als eagle freak of klimaatontkenner, met mensen die hun gedrag werkelijk aanpassen ten bate van de leefomgeving, de medemens, de natuur, de dieren en het milieu, met de soms fenomenale duurzaamheidsinitiatieven die echt wat teweegbrengen. Dat en al het andere goede moeten we vooral vasthouden.

Maar er zijn helaas ook andere verontrustende signalen. Zo lijkt het er bijvoorbeeld op dat mensen die in een energiezuinige woning wonen, minder bewust omgaan met hun energieverbruik (bron: afkomstig uit gesprekken met energiecoaches). En als we iets hoger in de boom klimmen, dan zien we dat er daar in de kruin tot op heden eveneens veel te weinig daadkracht wordt getoond. Onlangs werd bekend dat we in Nederland onze doelstelling voor 2020 (25 procent minder CO2-uitstoot) waarschijnlijk met 10 procent gaan missen (bron). Dat is niet de verkeerde kant van het ijzer bij een dubbel; het is een pijl die naast het bord eindigt. Ook het gesteggel aan de verschillende klimaattafels - omdat iedereen vooral ‘op zijn eigen eilandje zit om zijn of haar belangen te verdedigen’, aldus een ingewijde - is een teken aan de wand dat het allemaal nog niet zo wil vlotten met een fundamentele nationale aanpak. Op mondiaal niveau is het niet veel anders: het UNEP (milieuprogramma van de Verenigde Naties) berekende dat, om de opwarming van de aarde tot twee graden te beperken in 2030, we drie keer zoveel actie dienen te ondernemen (bron). En na jaren van lichte stijging, blijkt de wereldwijde uitstoot van CO₂ in 2017 weer fiks omhoog te zijn gegaan (bron). Dit terwijl het rapido de andere kant op moet.

Er zijn nog meer bronnen en bewijzen die aantonen dat er nog een aantal tandjes bij moeten om de klimaatproblematiek significant te verminderen maar laten we het bij bovenstaande summiere opsomming houden. Punt blijft dat de onrust die in mij woedt, niet gebaseerd blijkt te zijn op gebakken lucht. Vandaar dat ik, niet geheel tegen mijn natuur in, aan het prakaseren ben geslagen over hoe het zou zijn om in een land te leven waar een grote vriendelijke reus de scepter zwaait. Waar een charmante despoot, zoals een wethouder het laatst treffend verwoordde, volledig vrij spel zou krijgen om naar eigen inzicht maatregelen te treffen. Om dat wat moet gebeuren, te laten gebeuren, ongeacht wat de vox populi, de bedrijven, de boeren, de autorijders, de rechters en alle anderen zeggen.

Nu, en dat besef ik me terdege, klinkt dat behoorlijk onwenselijk wanneer we kijken naar Poetins Rusland, naar het Hongarije van Orbán, naar Erdogans Turkije. Maar stel je eens voor: als we nu echt een goedaardige man of vrouw in ons midden zouden hebben waarop men blind zou kunnen vertrouwen. Iemand die niet alleen beschikt over een sterk moreel kompas maar ook waarlijk weet van aanpakken en daar de ruimte voor krijgt. Iemand die zijn of haar hele handelen zou afmeten aan het effect om de abnormale klimaatverandering tegen te gaan. Die rationeel maar rücksichtslos enkel en alleen zou kijken naar de impact die zijn of haar beslissingen hebben om ons binnen die anderhalve dan wel twee graden opwarming te houden. Bij wijze van gedachte-experiment: hoe zou dat zijn? Zou zoiets aanbevelenswaardig zijn? 

Een dergelijke leider zou waarschijnlijk beginnen met een systeem op te tuigen waarin de vervuiler en gebruiker gaan betalen. Oftewel: consuminderen! (Oh shit, Google kent dit woord. Sweet!) Dit heeft zo zijn ‘nadelen’ vergeleken met de huidige situatie: een brute vliegtax zal de prijs van een ticket niet met 7 euro verhogen (bron: Volkskrant van 8 december, pg. 5) maar met tientallen zo niet honderden euro’s, zij die graag een stukje biefstuk of kaas eten zullen er meer voor gaan betalen, autorijden wordt fors minder aantrekkelijk, het veroorzaken van afval en rommel dat niet kan worden hergebruikt wordt zwaarder belast, de uitgaven aan producten die van ver moeten komen zullen krankzinnig stijgen totdat het de prijs van kaviaar heeft, een woning die eerder de directe omgeving verwarmt dan de woonkamer zal vriendelijk worden geconfronteerd met een significante waardeverlaging en, als klap op de vuurpijl, het bewust danwel onbewust op de wereld zetten van een telg zal je niet langer kinderbijslag op gaan leveren, het zal beide ouders een tweede rib uit het lijf kosten in de vorm van een zeer prijzige kindertoeslag.

Naast bovenstaande set aan rigoureuze maatregelen zouden er nog andere regelingen worden getroffen door onze innemende leider. Het zou niet ondenkbaar zijn dat hij die zijn hele tuin volledig betegelt, een hogere bijdrage aan het waterschap zou moeten afdragen onder de noemer van klimaatadaptatiekosten. En ook de rioolheffing van gemeente zal stevig toenemen wanneer men weigert het hemelwater af te koppelen. Ja, het klopt: zijn of haar duurzame doorluchtigheid zou het een en ander erdoor drukken waar je gerust de stempel ‘ongunstig’ op mag plakken. Alles en niets minder dan alles om de ecologische voetafdruk te verkleinen.

Gelukkig, zoals met alles in het leven, is er een andere kant van de medaille: reizen met het openbaar vervoer zal vrijwel kosteloos zijn voor hen die er gebruik van maken, lokaal geteeld, biologisch en seizoensgebonden voedsel is voor eenieder pro Deo mits men er verantwoord mee omgaat, zij die de plastic verpakkingen links laten liggen en hun glazen potten meenemen tijdens het boodschappen doen krijgen fikse korting, er zullen toeslagen zijn voor hen die een eigen composthoop aanleggen, de waarde van geïsoleerde en energiezuinige woningen stijgt moeilijk hard in het voordeel van eigenaren, vaders en moeders die niet besluiten om vader of moeder te worden kunnen mogelijk op 40ste of eerder met pensioen, diegene met een boom en wat bijvriendelijke bloemen in de tuin ontvangt een flinke vermindering van de OZB en zowel de rioolheffing als de waterschapsbelasting zal dalen tot het niveau nihil voor hen met een vijver die niet vol of leeg genoeg kan.

Juist, ik hoor je denken: met een autoritaire, aimabele leider is het nog maar de vraag of de steden langer met woningkrapte te maken zouden hebben, is het alles behalve ondenkbaar dat de facebook en instagram walls van deze wereld nog langer zouden uitpuilen met tropische reisfoto’s (kneuterige kampeerkiekjes en hutjes op de hei binnen het eigen continent voeren naar alle waarschijnlijkheid de boventoon), dorpen zouden gaan bestaan uit een verzameling van tiny houses, overal verschijnen voedselbossen, vluchtstroken mogen onbeperkt worden gebruikt door elektrische auto’s en voertuigen op waterstof en ga zo maar door. Je kunt het zo gek niet bedenken want de mens is creatief, vindingrijk en beschikt over een ongebreidelde fantasie, wat vanzelfsprekend zou gelden voor het allesbeheersende regime van onze klimaatbewuste hoogheid.

Al het bovenstaande is nog maar een tipje van de sluier. Wat zou een duurzame dictator doen als een naburig land maximaal bruin- en steenkolen blijft verstoken? Binnenvallen? De oorlog verklaren? Met elektrisch materieel, waterstofbommen en biogas dan? En ons systeem, hoe ver zou het opschuiven van onze huidige kapitalistische sociaal democratie naar een vorm van communisme? Helemaal tot aan anarchisme of stopt onze beminnelijke dwingeland ergens bij een marxistische variant? En nog grimmiger: leidt, zoals zo vaak gebeurt, het een niet tot het ander? Weet onze leider zichzelf wel in toom te houden? Krijgen we mogelijk een enorm ecovriendelijke Mao, Stalin, Franco, Pinochet, Mussolini of Hitler die hordes klimaatonvriendelijke personen onderdrukt of de dood in jaagt?

Vele vragen waar ik, zoals het de lezer waarschijnlijk reeds is opgevallen, met mijn kortzichtige en eenvoudige brein nog helemaal niet over na heb gedacht. Wellicht kun jij mij helpen met het inzichtelijk maken van de vele gevolgen, wenselijk dan wel onwenselijk. En ik zou ook benieuwd zijn naar wat jij nog zou accepteren. Hoe ver mag de vrijheid van het individu worden onderdrukt om de verwoesting van onze natuur en een aanzienlijke decimering van de wereldbevolking te voorkomen? Want daar hebben we het naar mijn mening wel over als we zo blijven doorgaan. Of die verwoesting en decimering op zichzelf goed dan wel fout zijn, wat ik overigens geregeld hoor, dat is weer een andere filosofische discussie. Daar hebben we het vast later nog eens over. Voor nu: hoe ziet de wereld eruit onder leiding van een mokergroene Trump, Poetin, Merkel, Xi Jinping en Rutte die geen verantwoording hoeven af te leggen? En wat zouden ze jou kunnen en mogen ontzeggen? Ik hoor graag van je.

Gokotta

[brievenuitinnsbruck]

In hoe verre is je omgeving van invloed op je gedrag en acties?

Die gedachten komt in mij op als ik rondkijk in Innsbruck. De mensen in de bergen, op mountainbikes en ski’s: zijn ze naar hier gekomen voor die passie of hebben ze die passie hier opgedaan? Nemen ze die passie gewoon over om te conformeren? En verschillen ze van diegene die het gewoon van jongs af aan hebben aangeleerd gekregen, van hun ouders of hun school. Waarom lijken bepaalde activiteiten die je van ‘thuis meekrijgt’ weerstand op te roepen, en lijken anderen net diep te zijn ingebakken en trots op te roepen? Rebelleren neemt sowieso af met de leeftijd. In tegenstelling tot een dikke 5 jaar geleden lijken de meeste mensen die een middag met hun ouders te verkiezen boven hun vrienden. Of delen ze die tijd in elk geval evenwichtiger in als vroeger.

Ik was over bovenstaande aan het nadenken toen ik de tekst las van Sulaiman Addonia.

“Ik nam het concept soevereiniteit niet zo ernstig als veel mensen. Ik begreep al heel jong dat een land iets is dat je even snel kunt verliezen als iemand van wie je houdt, dat je even snel kan worden afgenomen. Dat het iets is waarvoor je een alternatief moet bedenken. Misschien heb ik daardoor mijn zintuigen op scherp gezet. Wat veel mensen voelen voor een land, beleefde ik door verwantschap, gedachten en liefde die wordt uitgewisseld tussen mensen.”

Zijn tekst gaat over hoe verlangen/liefde/hartstocht (mooi gevormd woord) impact krijgt op de eigen persoonlijkheid. Hij denkt dat het start met gevoelens te verkiezen boven ratio: “...boeken of tijdens mijn reizen, hoe buigzamer ik werd, tot ik ging geloven dat een ontmoeting met iemand die ik begeerde me recht gaf op een deeltje van haar identiteit. Door dat sterke gevoel werd de werkelijkheid niets meer dan iets wat makkelijk kan worden veranderd door hartstocht, door één nacht. Ik had met andere woorden ontdekt hoe hevig verlangen kan zijn,...” Onderstaand zinnetje vat het misschien nog het beste samen: “Hoe spannend is het om een deel van jezelf open te stellen voor de mogelijkheid om herschreven te worden door hartstocht.”

Jezelf niet beklemmen met wat jij denkt dat je persoonlijkheid is maar open blijven staan voor je omgeving. Je laten raken. Zijn tekst gaat over andere mensen (en hoe zij je raken) maar is volgens mij ook toepasbaar op je relatie tot je omgeving.

Verlangen kan je identiteit veranderen. Je blijft, zolang je zelf wilt (misschien is dat enigste wat we in eigen handen hebben), een open vraag en kan gevormd worden door wat je raakt, maar je moet er wel voor blijven openstaan. We voelen allemaal hoe dat we minder vaak geraakt worden als dan toen we jong waren. Als student, kind, puber, wordt je bijna dagelijks geraakt door nieuwe inzichten, mensen, feestjes, ... Bij het ouder worden, begin je dit als ‘afleiding’ te bestempelen. Er komt een heroriëntatie in onze levensfilosofie. Succesvol ben je niet meer als je zoekend/open-minded of onrustig bent, nee, we beginnen meer respect te hebben voor de ‘rustfinders’, de ‘focussers’. Zoek je focus en sluit je je af voor zaken die je niet kent! Pas dan wordt je succesvol in de volwassen maatschappij.

“Zonder dat ik het wist, had ik in die kamer mijn verlangen de toestemming gegeven om me te leiden, en mijn eigen identiteit was als een berg zand waarop de hartstocht met enorme golven inbeukte. Ik brokkelde af. Smolt in de armen van het moment. Mijn werkelijkheid stond op losse schroeven. Verlangen kan je door elkaar schudden, net als oorlog, een trauma of liefde. Het kan ons opnieuw in elkaar zetten en onze gedachte- en ideeënwereld opentrekken. Dat is zijn verborgen, onzichtbare kracht.”

Zou het een soort heimwee zijn? Naar Belgische cultuur? Naar BeNeLux cultuur? Zonder goed te weten waarom wordt ik in deze periode van het leven vooral aangetrokken door (jonge) schrijvers en muzikanten uit mijn land: Ibe Rossel, Dalilla Hermans, Stijn De Paepe, West-Vlaamse rap. En hieronder Raoul de Jong. De schrijver van de ‘Jaguarman’ schiet enkele keren fantastisch raak in onderstaand interview.

Ondertussen duurt de oorlog in Ukraïne verder. Hij wordt bitsiger, paniekeriger. Maar de mensen blijven betrokken, hij verliest nog niet aan intensiteit.

“Intensiteit beleven is niet weten hoe de dingen zullen eindigen.”

Dit zinnetje komt uit een boek dat ik niet gelezen heb. Maar er zit iets in. Oorlog, een date, een film, ... Allemaal zaken waarvan we niet goed weten hoe ze gaan aflopen en net daarom geraken mensen er niet over uitgepraat.

De prijs van intensiteit kan dus soms pijnlijk zijn. Maar vaak onbewust zijn we bereid dit te betalen.

Hoe ik kan helpen, moet ik nog herausfinden.

[hetrodevaandel]

DONKERE WOLKEN BOVEN EUROPA

Opnieuw moeten we de aandacht vragen voor een bedreigende situatie, die vooral Europa treft. Deze keer gaat het niet om de Corona plandemie, hoewel de problemen wel uit de zelfde koker komen. Sinds de verkiezing van Biden tot Amerikaans president zijn de relaties tussen Amerika en Rusland weer diep onder het vriespunt terecht gekomen. Dit is natuurlijk niet echt een verrassing, want Biden was al nooit een vriend van Rusland, en hij is een bekende steunpilaar van de oorlogslobby in Washington. Al jaren zoeken de oorlogshitsers naar een reden om de grote oorlog tegen Rusland van start te laten gaan. Vier jaar lang hebben ze hun plannen in de ijskast moeten zetten, omdat Trump geen agressie tegen Rusland toestond. Met Biden hebben ze nu de marionet gevonden, waar eerder Hillary Clinton voor was bestemd. Misschien hebben ze zelfs nog meer nut van Biden, want deze afgetakelde beroepspoliticus leeft nog nauwelijks in de gewone wereld. Hij zal dan ook op geen enkel niveau tegenstand bieden.

Waar de reis heen gaat werd vorige week duidelijk toen Biden werd geïnterviewd op de Amerikaanse televisie. Hij zei tijdens het vraaggesprek dat hij de Russische President Poetin voor een moordenaar houdt. Gelijktijdig waarschuwde hij Rusland om klaar te zijn voor actie als zou blijken dat Rusland pogingen had gedaan om de Amerikaanse verkiezingen te beïnvloeden. Ongelofelijk botte uitspraken van een man die zelf door een grootscheepse verkiezingsfraude aan de macht is gekomen. Het waren niet mis te verstane dreigementen, die aangeven dat de krachten achter Biden bezig zijn om de laatste hand aan de oorlogsplannen te leggen. Rusland was niet verbaasd over de uitspraken, en een woordvoerder gaf al eerder aan dat de kans heel klein is dat Biden de relatie tussen Amerika en Rusland zal normaliseren. Rusland is sowieso altijd voorbereid op een mogelijke aanval, en de wisseling van de wacht in Washington heeft de situatie verder op scherp gezet.

Natuurlijk gaat Poetin niet mee in de oorlogstaal van Biden. Daar is hij veel te professioneel en nuchter voor. Maar hij heeft wel duidelijk gemaakt dat Rusland geeft provocaties zal accepteren. Hoe zouden deze provocaties er uit kunnen zien? We hebben al eerder geschreven dat Amerikaanse en NAVO strijdkrachten in de laatste jaren steeds dichter bij de Russische grenzen zijn geplaatst. Op zich is dat al een provocatie, en er zijn nog veel grotere gevaren die heel snel voor een onstabiele situatie kunnen zorgen. Vorige maand is de westerse militaire oefening Defender Europe 2021 van start gegaan. Een gelijksoortige oefening viel vorig jaar in het water als gevolg van de Corona crisis. Deze keer zal het controversiële spektakelstuk echter gewoon door gaan, ondanks de vele beperkingen in de Europese landen. Er zullen meer dan 28.000 troepen uit 16 verschillende landen aan de oefening deelnemen, met gebruik van zwaar materieel. De oefening, die tot juni zal duren wordt geregisseerd en gedomineerd door de Amerikanen, en de meeste landen in Europa zijn op een of andere manier betrokken.

Er zal sprake zijn van grote troepenverplaatsingen, en veel van deze troepen zullen de Russische grenzen dicht naderen. Een dergelijk grote operatie kan met wat “toevalligheden” heel snel omslaan tot iets anders. Een prachtige gelegenheid dus voor provocaties, en gelijktijdig een mogelijkheid om het Russische leger uit te dagen. Moskou houdt de situatie nauwlettend in de gaten, en President Poetin zal zeker niet in de eerste de beste provocatie trappen. Maar het geeft wel weer aan wie de agressor is, en wat voor risico’s de oorlogshitsers durven nemen om hun doel te bereiken. Mocht het tot een confrontatie komen zal heel midden Europa tot slagveld worden.

Intussen neemt ook de spanning in de Oekraïne weer toe. Onder leiding van Biden is Kiev bezig om een nieuwe operatie voor te bereiden tegen de vrije Republieken in de Donbass. De Biden familie heeft sterke banden met de Oekraïne, vooral op het gebied van corruptie, en Kiev ruikt nu zijn kans om een nieuwe oorlog tegen Donetsk en Lugansk te ontketenen. De militieleidingen in de vrije Republieken verwachten de aanval binnen enkele dagen of weken, en alle eenheden zijn in staat van paraatheid gebracht. Het staat vast dat Rusland niet zal toestaan dat Kiev de Donbass bezet, en een aanval door het Oekraïense leger lijkt dan ook een zelfmoordmissie. Maar het westen kan zo’n aanval natuurlijk wel gebruiken om een regelrechte confrontatie met Moskou te zoeken. We weten immers dat ze precies daar op uit zijn. Wat er dan met het Oekraïense leger gebeurd laat het westen koud. De Oekraïne is al jaren de belangrijkste pion op het schaakbord van de oorlogshitsers. Dat de bevolking van het land het grootste slachtoffer van dit alles is kan niemand wat schelen. De mensen worden door de elite gebruikt, en daarna weggegooid als oud vuil. Jammer dat maar enkelen dit in de gaten hebben. Intussen lopen de spanningen aan de contactlijn steeds verder op. Er zijn weer vaker beschietingen en recentelijk heeft Kiev een aanval met een drone geprobeerd. De drone werd door de milities uit de lucht geschoten.

Terwijl het zwaarte punt van de Amerikaanse provocaties in Europa liggen, wordt natuurlijk ook de rest van de wereld niet vergeten. Met Biden is de oorlogsgeest van Obama en Clinton terug in het Witte Huis. Er zijn al Amerikaanse bommen op Syrië gevallen, en er wordt ook gesproken over het sturen van troepen. Het hele Midden Oosten biedt ontelbaar veel mogelijkheden voor provocaties en agressie, en daar zullen de Amerikanen in de komende tijd zeker gebruik van maken. Uiteindelijk kan alleen de bezonnenheid van Poetin een echte oorlog verhinderen. Maar daar moeten we wel bij aantekenen dat het Russische geduld niet eindeloos is. En dat is ook terecht, want agressie kan niet doorlopend onbeantwoord blijven.

Hier in Europa moeten we ons opmaken voor een lange periode van onzekerheid. De donkere wolken nemen steeds meer toe, maar wanneer er echt iets gaat gebeuren is moeilijk te voorspellen. Daarom is waakzaamheid geboden, te meer ook omdat het westen de Corona crisis zal gebruiken om de militaire intenties zo lang mogelijk uit het zicht te houden. In een aantal landen worden de demonstraties tegen de Corona maatregelen al gebruikt om de spanningen in het Oosten onder de aandacht te brengen. Ook zijn er veel oproepen tot vrede, en is er steun voor Rusland. Een prima combinatie die op dit moment de beste strategie is. We moeten voorkomen dat Europa tot slagveld wordt, en dat kan alleen als genoeg mensen wakker worden en de gevaren zien. Net als in het geval van de Corona dictatuur, hebben we nog een klein beetje tijd om de militaire plannen van de Amerikanen en hun Europese handlagers te stoppen. Maar de klok tikt.

Links:

Internet: www.volkskracht.blogspot.com

Twitter: Volkskracht Vooruit! @VolkskrachtV

Telegram: t.me/volkskrachtvooruit (abonneren na installeren Telegram App)

VK: https://vk.com/id484133031

Artikel uitgebracht door: VOLKSKRACHT VOORUIT! @ 2021

[michaelraymakers]

MICHAEL AND THE MOVIES 2020

Disclaimer: Dit is mijn lijstje van favoriete films, films waar ik met veel plezier naar gekeken heb en die ik zeker nog meerdere keren ga kijken. Ook heb ik natuurlijk nog niet alle films van dit jaar kunnen zien. Als de lijst afwijkt van jouw favorieten, dan is dat prima. Want dat zijn jouw favorieten. Dit de mijne 😉

10. THE GENTLEMEN (AMAZON PRIME) Na enkele uitstapjes naar andere genres (Aladdin, King Arthur), keert regisseur Guy Ritchie eindelijk terug naar zijn roots. Met The Gentlemen brengt hij weer een ouderwetse Ritchie crime comedy met rollen van onder andere Matthew McConaughey en Collin Ferrel die genoeg lachers op de hand hebben. 

9. DA 5 BLOODS (NETFLIX) Spike Lee’s poging tot een avonturenfilm, maar met de Vietnam oorlog als politieke achtergrond en veteranen als hoofdpersonages. Een van de laatste rollen van de dit jaar te vroeg overleden Chadwick Boseman, maar acteur Delroy Lindo maakt nog wel de meeste indruk en zal, als je het mij vraagt, zeker een nominatie gaan krijgen op de aankomende Oscars.

8. MA RAINEY’S BLACK BOTTOM (NETFLIX) Samen met Da 5 Bloods, is Ma Rainey’s Black Bottom de zwanenzang van Chadwick Boseman. Viola Davis speelt de Mother of Jazz Ma Rainey op glorieuze wijze, maar het is Boseman die met twee intense scenes nog maar eens bewijst waarom Hollywood hem enorm gaat missen in de jaren die nog komen gaan. 

7. BIRDS OF PREY (AND THE FANTABULOUS EMANCIPATION OF ONE HARLEY QUINN) (AMAZON PRIME) Meer dan vermakelijke, over the top actiefilm, met de terugkerende Margot Robbie als Harley Quinn en die daar zichtbaar lol in heeft. De chemie tussen de andere vrouwelijke hoofdrollen is uitstekend en om eens een keer een bad guy rol van Ewan McGregor te zien is ook niet geheel vervelend. 

6. ONWARD (DISNEY+) De eerste van de twee Pixar films dit jaar, die zich volledig richt op een fantasy-setting en meer dan eens doet denken aan een potje Dungeons & Dragons. Met uiteraard weer de klassieke Pixar ondertoon en boodschap over familie (broers deze keer), maakt als Pixar-fan deze animatiefilm wederom een genot om naar te kijken.

5. PALM SPRINGS (HULU) Laat de posters je niet in verwarring brengen en probeer de trailer te vermijden. Deze op het eerste oog lijkende rom-com, heeft een sci-fi twist die de gehele film op zijn kop zet. Een van mijn absolute favorieten van dit jaar. 

4. HAMILTON (DISNEY+) Technisch gezien geen film, maar een registratie van het immens populaire theaterstuk uit 2016, maar wel uitgekomen in 2020 op Disney’s streamingsdienst. Normaal geen groot fan van musicals, maar Hamilton weet Amerikaanse geschiedenis briljant te combineren met hiphop, dus het duurde niet lang voordat ik om was. 

3. SOUND OF METAL (AMAZON PRIME) Deze film hangt volledig op de schouders van Riz Ahmed, die de film draagt door zijn sublieme acteerwerk. Ahmed speelt Ruben, een drummer in een metal-band, die langzaam maar zeker zijn gehoor kwijt raakt. De film laat er geen gras over groeien hoeveel impact een handicap kan hebben op iemands leven, maar ook dat er een manier is om het te accepteren en dat hulp van anderen nooit een schande is en zou moeten zijn.  

2. TENET (AMAZON PRIME) Regisseur Nolan met de zoveelste mindfuck van heb ik jou daar, maar in combinatie met geweldig gekozen shots op locatie, enerverende muziek en actie, weer een pareltje weet te brengen in zijn alleen maar groter wordende filmografie. 

1. SOUL (DISNEY+) Met Inside Out liet Pixar al zien dat het qua onderwerp van een animatiefilm dieper wil gaan dan alleen maar kinderen te entertainen. Pixar’s nieuwste Soul stapt over die drempel en gaat verder. Veel verder. Kinderen zullen plezier hebben aan de film en misschien zelfs wel iets leren. Maar Soul is duidelijk gemaakt voor de oudere generatie. De film raakte bij mij vele emotionele snaren, maar liet vooral merken dat het een film is die nodig was in een jaar zoals 2020. Verreweg de beste van het jaar.  Favoriete series 2020: 1. The Mandalorian (Disney+) 2. The Queen’s Gambit (Netflix) 3. The Boys (Amazon Prime) 4. Doom Patrol (Amazon Prime)  Favoriete game 2020: The Last of Us Part II (PS4) That’s all folks! -Michael Raymakers. 

[zielsvlucht]

Het Endoversum

- Zielsvlucht 1.4

=> Lees het vorige deel   |   Lees vanaf het begin

. . .

Het Dagweb was een fantastische plek. Brein was trots van zijn creatie en toonde het aan de andere organen. De andere organen konden er niet genoeg van krijgen. Brein liet ze één voor één naar het Dagweb reizen waar ze van de dromen konden genieten. In die tijd verzon brein de meest complexe en fantasierijke verhalen, om Ziel en Hart er mee te verrassen.

Hij verzon een koninkrijk waarin alle knuffeldieren van de kinderkamer tezamen leefden en voor altijd speelden.

Hij bedacht de planeet Oord, een andere wereld waarop buitenaardse wezens leefden die nog nooit mensen hadden gezien.

Hij verzon een metalen wereld waarin robots tegen een boosaardig computervirus streden.

Hij bedacht een wereldwijde oorlog tussen mieren en spinnen die zich afspeelde zonder dat mensen het merkten.

Hij verzon een verre toekomst waarin reuzen over de aarde liepen en waarin mensen heel klein waren.

Hij bedacht een ver sterrenstelsel waar alle planeten dicht bij elkaar zweefden en buitenaardse beschavingen door elkaar heen liepen.

Hij verzon een wereld vol monsters, draken en spoken met een grote vuurzee die altijd brandde.

Hij bedacht een wereld waar iedereen naartoe ging na de dood, waar engelen en demonen met de overledenen dansten.

Hij verzon een eiland waarop iedereen altijd gelukkig was, en een buitenaardse ruimtevloot die zich met dit eiland voedde.

Hij bedacht een wirwar van alternatieve geschiedenissen waardoor duizenden tijdreizigers heen en weer reisden, met als doel een kwaadaardige paradox op te lossen.

Hij verzon een aarde vol ziekte die werd overheerst door superhelden en super-slechteriken.

Hij bedacht een onbestaand chemisch element dat ruimteschepen en wapens aandreef, en waarmee slimme wetenschappers het hele universum konden afreizen.

Hij verzon gigantische grotten die diep onder de oceaan bodem lagen, waarin onderzeeërs rond doken op zoek naar kostbare edelstenen.

Hij bedacht een aarde vol reusachtige hagedissen, die vijfenzestig miljoen jaar geleden stervende werd toen een grote vuurbal uit de ruimte de lucht verduisterde.

En hij verzon dromen die alle andere dromen met elkaar verbonden. Deze vele mengelingen van dromen, werelden en verhalen noemde Brein 'paracosmes', het waren andere universums die niet bestonden.

Ziel droomde het liefst van al. De paracosmes die Brein maakte waren gevuld met avontuur, en Ziel kon er uren lang spelen. Hij was dol op de draken, de buitenaardse wezens, de ruimteschepen, de spinnen en de insecten. Ziel beleefde de beste tijd van zijn leven in de verzonnen oorden van het Dagweb. Hij praatte er over tegen Brein. Hij vroeg om grootsere dingen, fantastischere dingen, onmogelijkere dingen. Meer actie, meer pracht, meer muziek, meer personages, meer werelden,... Brein zag het als een uitdaging en had er veel plezier mee met Ziels wensen te vervullen.

Hart droomde ook graag, maar hij was niet even dol op de fantasierijke paracosmes als Ziel. Vaak vroeg Brein aan Hart waar hij over wou dromen, maar Hart gaf altijd hetzelfde eenvoudige antwoord. Dat antwoord vond Brein al lang niet meer uitdagend of interessant. Elke keer vroeg Brein:

"Wil je niet eens over iets anders dromen dan haar?"

Maar Hart wilde niets anders en niets liever. Brein liet Harts wens keer op keer tot vervulling gaan. Hart vond het niet erg om mee te doen in de verhalen en de avonturen van de paracosmes, zolang hij er maar tezamen met haar was. Brein begreep niet waarom Hart dit wou en stelde er altijd veel vragen over. Hart wou vaak wel antwoorden maar hij besefte dat zelfs als hij honderden redenen had, dat ze allemaal zouden afkaatsen op Breins rationele en emotieloze gelaat. Het kon niet uitgelegd worden, het kon enkel gevoeld worden.

Brein en Ziels vriendschap groeide verder door hun gezamenlijke liefde voor creativiteit. Brein maakte graag dromen, en Ziel beleefde ze graag.

Op een dag terwijl Ziel weer eens door het Lichaamsgewelf huppelde keek hij door één van de patrijspoorten naar buiten, naar de vage waas die de buitenwereld voorstelde.

"Brein, wat is daar buiten? Buiten het Lichaamsgewelf?" vroeg Ziel aan Brein.

"Buiten het Lichaamsgewelf ligt een vreemde wereld waar wij niet naartoe kunnen gaan. Het noemt de Realiteit." antwoordde Brein terwijl hij aan het werken was.

"Hoe groot is het?"

"Het is zo groot als alles maar kan zijn. De Realiteit is alles dat buiten onze wereld is."

"Is het Dagweb deel van de Realiteit?" vroeg Ziel.

"Nee. Zeker niet."

"Is het dan deel van het Lichaamsgewelf?"

"Nee, het Dagweb ligt binnen het Lichaamsgewelf, maar het is een andere wereld. Het is een multiversum op zich."

"En het Nachtland?"

"Idem." Zei Brein.

"Als alles daarbuiten de Realiteit is, hoe noemen we dan alles dat hierbinnen is?" vroeg Ziel. "Het Lichaamsgewelf, het Nachtland en het Dagweb, waar zijn zij als ze niet in de Realiteit zijn?"

Brein dacht goed na voor hij antwoorde. Toen bedacht hij de naam van alles dat de organen kenden.

"Alles buiten het Lichaamsgewelf is de Realiteit, de wereld waarin alles echt is. Alles binnen het Lichaamsgewelf met het Lichaamsgewelf zelf inbegrepen is het Endoversum. De inwendige wereld, waarin niets echt is. Deze twee bestaansvelden zijn elkaars tegenovergestelden. Het Endoversum is de tegenpool van de Realiteit."

Lees Zielsvlucht 1.5 : De Emotiestromen

[eindtijd-eu]

Kan een christen op rechts stemmen?

De verkiezing van Trump maakt na vier jaar nog steeds veel los. Europese christenen verbazen zich over de keuze van hun Amerikaanse geloofsgenoten en vragen zich af hoe dit kan. Tijs van den Brink ging naar Amerika om het uit te zoeken voor de Evangelische Omroep, maar kwam daar nou wat uit, of... Kan een christen op rechts stemmen? Als voorbereiding op dit artikel heb ik de serie gezien en er met meerdere mensen over gesproken. De reactie van velen was dat Tijs toch wel erg vooringenomen de serie in ging, waarmee de objectiviteit bij voorbaat al geweld was aangedaan. Jammer, een gemiste kans! Nu wordt de E.O. wel vaker beschuldigd van politiek correct zijn, maar in deze serie deed Tijs toch wel een paar uitspraken die mij persoonlijk schokten. Het is ook opvallend hoeveel aandacht de E.O. voor Trump heeft. Na vier jaar Trump levert een zoektoch op de EO-site op zijn naam, net zoveel hits op als na 8 jaar (en meer) Obama: 96. Het kwam er op neer dat het de taak van de overheid is om voor mensen te zorgen en niet de taak van de kerk. De Amerikaanse voorganger waar hij mee sprak deed een naar mijn mening meer Bijbelgetrouwe uitspraak. Het is de taak van de kerk om om te zien naar zwakkeren en weduwen en wezen, niet van de overheid. Wij moeten bepalen wie hulp nodig heeft en wie te lui is om te werken, en dus geen hulp nodig heeft. Een hard overkomende, politiek incorrecte, uitspraak. Echter kan ik daar meer Bijbelse aanknopingspunten voor vinden dan voor de stelling van Tijs van den Brink. Sociaal beleid De overheid heeft de rol van de kerk zo overgenomen dat bij veel kerken de diakonie al decennia geleden op is geheven, en veel jongere kerken hebben er nooit één gehad. De overheid staat echter zo ver van de gemeenschap af, dat dit een voor haar feitelijk onmogelijke taak is. De gevolgen worden keer op keer benadrukt en steeds opnieuw lezen we over fraude met uitkeringen. Bijstandsgerechtigden die de boel flessen door twee adressen aan te houden, maar feitelijk samen te wonen. Toeslagen waar mee gerommeld wordt. We lezen steeds opnieuw dat het huidige systeem te fraudegevoelig is. Zet daar de uitspraak van de Amerikaanse pastor tegenover. Als kerk staan zij midden in de samenleving. Zij kennen hun pappenheimers. Nu heb ik het even niet over de megakerken met tienduizenden bezoekers, maar als daar een goed functionerend systeem op wijkniveau is, dan is dit ook nog wel te doen. De kerk staat gewoon dichter bij de mensen en dus veel beter in staat om deze taak op te nemen. Dus wat dat betreft slaat Tijs van den Brink met zijn linkse stelling de plank volledig mis. Wapenbezit Een ander stokpaardje van links is het wapenbezit. Uiteraard is linkse Tijs daar ook fel op tegen maar, zoals de pastor ook uitlegde, zijn de afstanden in de VS zo groot dat als er een calamiteit is, en ze moeten de politie bellen, die nooit op tijd ter plekke kan zijn, dus zelfverdediging is gewoon een noodzaak. Een ander punt wat naar voren kwam is dat veel mensen in de VS gewoon zelf jagen en hun wild schieten. Puur natuur, zonder ongewenste medicatie, zonder antibiotica, en verser dan dat kun je het niet krijgen. Dan lijken wij het met ons pakjesvlees uit de supermarkt allemaal wel zo goed voor elkaar te hebben, maar dit brengt ontstellend veel dierenleed met zich mee, en een goed jager voorkomt juist dierenleed. Trump Maar de stem op Trump wil er bij linkse Tijs nog steeds niet in. Jammer om te zien dat Tijs ogenschijnlijk meer waarde hecht aan politiek dan aan de Bijbel. Daarnaast mogen we niet vergeten dat de VS feitelijk een twee-partijen-stelsel kent. Het is OF Republikein OF Democrat. Meer keuze is er niet, dus het is vaak een keuze tussen twee kwaden. Tijs heeft de bekende argumenten tegen Trump. Hij zou liegen, zijn houding ten opzichte van vrouwen (op basis van een uitspraak van 40 jaar geleden!!), hij doet gekke uitspraken, maar geen enkele kritische blik wordt er geworpen op zijn tegenstandster, Hillary Clinton. Zij liegt ook en is daar meerdere keren op aangesproken. Er heeft een onderzoek tegen haar gelopen voor het misbruiken van een onbeveiligde thuiscomputer voor het verzenden van emails met staatsgeheimen en gevoelige informatie. Zij ontkende, maar onderzoek wees uit dat zij duizenden emails op deze gevaarlijke manier heeft verstuurd. Israël Trump is pro-Israël, iets waar iedere christen toch achter zou moeten staan. Clinton is anti-Israël en heeft bovendien miljoenen aan illegale donaties uit moslimlanden gekregen om haar campagne te financieren. Trump heeft zijn eigen campagne betaald. Abortus Trump is anti-abortus en heeft de financiering van Planned Parenthood beëindigd. Clinton is voorstander van abortus tot en met de laatste dag. Gezondheidszorg Een moeilijk punt in de VS. Obama heeft zijn gedrocht "Obamacare" doorgedrukt, maar dat was voor veel gemiddelde Amerikanen dramatisch. Premies schoten omhoog van $ 300,= per maand naar $ 1500,= per maand waardoor veel mensen zich genoodzaakt zagen om hun verzekering te beëindigen omdat die niet meer te betalen was. Dat werd vervolgens afgestraft met een boete van 25%, waardoor ze $ 1875,= moesten gaan betalen. Een niet op te brengen bedrag. Zelfs linkse Jinek moest in haar serie "Jinek in Amerika" erkennen dat Obamacare geen oplossing was, toen zij mensen interviewde in een mijnstreek. Alle 8000 inwoners van de streek waren sinds de invoering van Obamacare onverzekerd vanwege de torenhoge premies. Gezondheidszorg is duur in de VS, en daar zouden kerken wat mij betreft meer in moeten gaan doen. Moorddadig Op het moment dat ik dit artikel schrijf legt het Coronavirus de wereld half lam. En ook nu weer zien we de moorddadige instelling van links. Trump wil potentiële medicijnen zo snel mogelijk op de markt brengen om zoveel mogelijk mensenlevens te redden, maar de Democrats vinden dat de volledige testprocedure, die circa twee jaar duurt, doorlopen moet worden. Dat klinkt natuurlijk "zorgvuldig", maar ze vergeten dat er in het verleden wel vaker versnelde procedures zijn gevolgd en er vaker medicijnen veel sneller toegelaten zijn op de markt om menslevens te redden. En Nederland dan? We moeten binnenkort weer stemmen, dus de vraag wordt ook voor Nederland actueel. De situatie tussen links en rechts komt in grote lijnen wel overeen. Groenlinks wil elke cent die we verdienen, wat momenteel dus erg tegenvalt, in "het milieu" steken, zonder oog te hebben voor de menselijke kant van de zaak. D66 heeft de donorwet er al doorgedramd, en is nu bezig om stemmen te winnen om de euthanasiewet te verruimen. Zowel Groenlinks als D66 hebben verklaard dat we maar eens moeten kijken of het nog wel zinvol is om mensen boven de 70 te opereren. Er is totaal geen respect voor het leven bij links. De Christenunie gaat helaas mee in het hele verhaal. Ze nemen geen stelling tegen de huidige abortuswetgeving. Carola Schouten berooft boeren van hun bestaansrecht op basis van niet-kloppende stikstofberekeningen. Een staatssecretaris pleit voor een, volgens medici onnodige, 22 weken test die abortus in de hand zal werken. De Christenunie is mede verantwoordelijk voor de afbraak van de gezonheidszorg, waardoor we nu bijna een beddentekort hebben in de ziekenhuizen. 8 ziekenhuizen staan leeg in Nederland, en we hebben het minste aantal bedden per hoofd van de bevolking van de beschaafde wereld. Hoofdverantwoordelijke in deze is de VVD. We dachten altijd dat de VS het laagste aantal bedden had, maar zij hebben 2,8 ziekenhuisbedden per 1000 inwoners, wij blijken er 2,2 te hebben. Zet dat eens af tegen Duitsland, waar ze 8,1 bedden per 1000 inwoners hebben... Op social media wordt veel gedeeld hoe politieke partijen op allerlei vraagstukken stemmen in de praktijk. Dat levert soms heel opmerkelijke resultaten op en politieke partijen vallen nogal eens door de mand. Sociaal vangnet Het sociale vangnet in Nederland is redelijk. Niet meer dan dat. Maar nogmaals: Is dat wel een taak van de overheid? Of wordt er daarmee te afstandelijk en daarmee te fraudegevoelig? Probleem wat in Nederland met name speelt is dat nog maar 17% van de bevolking zich op de een of andere manier bij de christelijke kerk betrokken voelt. Mijns inziens komt dat mede doordat de overheid het hele sociale verhaal naar zich toe heeft getrokken. Mensen zijn dus ook niet meer afhankelijk van de kerk, dus dat maakte de verbanden losser en losser. In de houding van Tijs zie ik het zoeken naar het comfortabele christendom van de laatste dagen. Het is eigenlijk wel lekker makkelijk dat de overheid dat doet, dan hoeven wij ons als kerk daar niet druk over te maken en kunnen lekker achterover leunen. Immigratie Diezelfde lakse houding zie ik bij immigratie. De Bijbel laat op diverse plaatsen duidelijk zien dat de Here de grenzen heeft bepaald (Hnd. 17:26) en in het Oude Testament wordt ook meerdere keren duidelijk gesteld dat de vermenging van volkeren geen goede zaak is. De "christelijke" houding dat we onze grenzen dus wagenwijd open moeten zetten, is niet half zo christelijk als dat wel lijkt! Dan wordt vervolgens het argument gebruikt dat we dan kunnen evangeliseren onder deze mensen. Maar de Bijbel leert duidelijk dat we de Heer van de oogst moeten bidden of Hij arbeiders uit wil zenden om te oogsten. Er staat nergens dat wij moeten bidden om de velden op onze stoep te leggen! De omgekeerde wereld! Als de mensen die nu roepen werkelijk een roeping of "hart" voor deze mensen zouden hebben, dan zouden ze zelf wel naar die landen toe zijn gegaan. Dan was er sprake geweest van een echte roeping. Nu is het het "feel good" christendom van de laatste dagen wat we in actie zien! Moeten wij dan geen vluchtelingen opvangen? Ja! Wij moeten vluchtelingen opvangen, maar geen gelukszoekers! Mensen die echt moeten vluchten voor oorlog en geweld. En daarbij geldt ook nog steeds het eeuwenoude principe "vrouwen en kinderen eerst!". We zien nu AZC's vol met jonge, strijdbare mannen zitten. Syrische vrouwen plaatsen oproepen op internet om hun mannen terug te sturen omdat er een land opgebouwd moet worden, maar hun luie mannen hangen hier liever aan de tiet van de overheid en misdragen zich uit verveling. En ja, natuurlijk praten ze lief en vriendelijk met die naïeve christenen die hun naastenliefde komen betonen om vooral zichzelf goed te doen voelen. Maar wees eens eerlijk. Hoeveel asielzoekers komen er werkelijk tot geloof? Een andere groep vluchtelingen zijn de christenen. Zij komen vaak uit landen waar zij vanwege hun geloof vervolgd worden. En uitgerekend zij worden vaak weer terug gestuurd. Ook hierin kan diaconie van de kerken een oplossing zijn. Zij kennen de mensen, zij zijn in staat om de echte christenen van de leugenaars te onderscheiden. Niet een of andere ambtenaar die op grote afstand van de mensen staat. Kan een christen "links" stemmen? Dus kan een christen "links" stemmen? Wat mij betreft niet! Rechts staat voor minder overheidsinvloed en lagere belastingen. De kerken krijgen dan juist weer de kans om een grotere rol te gaan spelen, tenzij al die christenen hun extra geld toch uit gaan geven aan luxe en vakanties, en dat is in deze tijd van egoïsme niet ondenkbaar, en dan plakken ze er ook nog het label "Zegen van God!" op... Links stemmen staat voor "milieu boven mens". Ja, milieu is belangrijk, maar Jezus leerde keer op keer dat de mens het belangrijkst is en dus, na God, op de tweede plaats staat! We zijn dus als rentmeesters wel verantwoordelijk voor het milieu, maar dat mag nooit ten koste gaan van de mens! Links stemmen staat voor dood. Euthanasie, abortus, organenoogst, het zijn allemaal linkse idealen, die lijnrecht tegen de Bijbel in gaan. Links stemmen staat voor afhankelijkheid, rechts voor vrijheid. Links wil graag alle touwtjes van mensenlevens in handen hebben. Van geboorte tot dood, en zelfs daarna. Rechts staat veel meer voor individuele vrijheid. Links stemmen staat voor staatsverantwoordelijkheid. Maar de Bijbel leert dat ieder mens een persoonlijke verantwoordelijkheid heeft en dat we niet teveel van de menselijke overheden moeten verwachten, maar des te meer van Hem. Links stemmen staat voor Europa. Het "herstelde Romeinse Rijk", zoals letterlijk gezegd werd bij de ondertekening. En door een verdrag met de Noord-Afrikaanse landen, werd dir rijk compleet gemaakt. Engeland zat er in Jezus' tijd niet bij, dus de Brexit lag voor de hand. Maar het Romeinse Rijk, de voeten van leem en ijzer (het eerste gedrag wat gelosten werd in de aanloop naar de EU zoals wij die nu kennen), is vijandig tegenover Israël en christenen. Stemmen op een pro-Europapartij is dus een stem tegen uzelf als christen! Natuurlijk is dit artikel allesbehalve volledig. Er zijn zoveel punten waarover zowel links als rechts een on-Bijbels standpunt innemen, maar over het algemeen zijn de Bijbelse normen en waarden op dit moment bij rechts in betere handen. Read the full article

[maximvandaele]

Staan we nu echt op het randje van een klimaatapocalyps?

Het klimaatthema (de bezorgdheid over antropogene klimaatverandering) is een thema dat al decennia vrijwel continu onder media-aandacht staat. De afgelopen jaren is dat duidelijk alleen maar toegenomen. Tegelijkertijd is de toon steeds alarmistischer en apocalyptischer geworden. “Jullie stelen mijn dromen en kindertijd met jullie lege woorden”, dreigde de inmiddels wereldberoemde Greta Thunberg. Het Europees Parlement liep onlangs nog een ‘noodtoestand’ uit. En de naam van protestbeweging ‘Extinction Rebellion’ is ook veelzeggend.

Volgens steeds meer mensen gaat het niet langer slechts om een bedreiging voor het ecosysteem, maar is het bestaan van de hele mensheid in gevaar! Gezien het klimaatthema, oproepen tot actie, en ernstige berichten over de gevolgen van klimaatverandering continu in de media komen, wordt dit een soort van evidentie. Je ziet dergelijke nieuwsartikels zo vaak dat je vergeet eens écht stil te staan bij wat er op het spel staat. Met het gevaar pathetisch te klinken, vind ik dat de idee dat we “de planeet vernietigen” op een soort dogma begint te lijken.

Laten we deze vraag dus echt stellen: wat staat er nu écht, werkelijk op het spel, als er geen ingrijpende maatregelen worden genomen om klimaatverandering tegen te gaan? Het antwoord zal uiteraard afhangen van wie je het vraagt. Klimaatontkenners zullen beweren dat er geen vuiltje aan de lucht is, dat we gewoon kunnen verder doen. Dat lijkt me quatsch, ik ontken zeker niet dat klimaatverandering plaatsvindt en door de mens veroorzaakt wordt. Maar anderzijds lijken de apocalyptische uitspraken mij ook sterk overdreven. Geen van beide van deze posities lijken me gebaseerd op een ernstige en redelijk onderzoek.

Effects of climate change op Wikipedia

Ik heb het Wikipedia-artikel over dit thema eens doorgenomen. Ik kan het als volgt samenvatten: de gevolgen van klimaatverandering zijn waarschijnlijk negatief, maar hoe erg ze precies zullen zijn, kunnen we nu nauwelijks inschatten, want het hangt van allerlei factoren af. Tja, dat klinkt al heel wat minder dringend dan de Secretaris-Generaal van de VN die zegt: “We face a direct existential threat…Our fate is in our hands.”

Overigens lijkt de gevreesde impact op de landbouw, conflicten en migratie sterk overdreven. “As of 2007, the effects of regional climate change on agriculture have been small.“, lezen we onder de kop “Food supply” (voedselvoorziening). Goed, dit is al meer dan 10 jaar geleden, wellicht is het inmiddels veranderd. Maar zelfs als er een afname is in de voedselproductie, betekent dit niet dat het voortbestaan van de mens bedreigd wordt: we produceren wereldwijd genoeg voedsel om elke mens op aarde minstens 2 kilo eten per dag te geven. (Nu zal het eten wel duurder worden als de productie vermindert - vooral de armen zullen het voelen, maar dit is juist een reden om armoede en ongelijkheid meer te belichten, zoals ik in het volgende artikel zal beschrijven)

Het is een hardnekkig mythe dat wereldhonger een gevolg is van een te kleine voedselproductie. En intussen is ook wel bekend welke hallucinante hoeveelheden eten weggegooid worden door supermarkten. Absolute schaarste is dus niet het probleem, maar wel de verdeling van het eten! Echter, bewegingen als Extinction Rebellion negeren deze onrechtvaardige verdeling te veel.

De huidige voedselproductie kenmerkt zich eerder door overproductie dan door schaarste. De vraag is niet: hebben we genoeg eten? Maar wel: hoe zorgen we dat iedereen dat eten kan betalen?

Maar goed, hoe zit het dan met de impact op conflict en oorlog? Het lijkt niet ondenkbaar dat gevreesde waterschaarste kan leiden tot gewapende conflicten. Maar ook dit lijkt sterk overschat:

Factors other than climate change may, however, be more important in affecting conflict. For example, Wilbanks et al. (2007) suggested that major environmentally influenced conflicts in Africa were more to do with the relative abundance of resources, e.g., oil and diamonds, than with resource scarcity. Scott et al. (2001) placed only low confidence in predictions of increased conflict due to climate change.

Het lijkt me in ieder geval evident dat een gewapend conflict veel verschillende redenen kan hebben; en er werden vóór de klimaatverandering ook al oorlogen gevoerd omwille van schaarste - vroeger kwamen zulke oorlogen juist vaker voor. De vrees voor klimaatmigratie- en oorlogen berust voorlopig enkel nog op voorspellingen; het is afwachten op bewijs.

De bloemetjes en de bijtjes en de Extinction Rebellionetjes

Extinction Rebellion is een recent opgerichte, niet-gewelddadige beweging. Ze krijgen aardig veel mensen op de been in protestacties tegen klimaatverandering en vóór dringendere maatregelen. Op hun website is er de pagina “The Emergency”, waar ze bespreken wat er volgens hun op het spel staat. Ze verwachten o.a. “catastrophic effects on human society” - maar boven heb ik al aangetoond dat dit wellicht ietwat overdreven is.

Wat riskeren we volgens Extinction Rebellion? Wel ten eerste wordt biodiversiteit bedreigd: er zijn zeker 25 000 diersoorten van de IUCN-lijst met uitsterven bedreigd, volgens IPBES zijn zelfs één miljoen dier- en plantensoorten met uitsterven bedreigd. Dit is uiteraard jammmer, maar we kunnen ons eerlijk de vraag stellen: wat maakt het ons (de mensheid) nu uit? Natuurlijk is het niet leuk dat er minder verschillende diersoorten zijn, maar dit lijkt ook enigszins de natuurlijke gang van zaken te zijn (wat natuurlijk niet automatisch impliceert dat dit goed is).

Zeker 99% van alle soorten die ooit geleefd hebben zijn uitgestorven, en dat heeft niets met de mens te maken. Nu zou het natuurlijk wel zorgwekkend zijn als er te veel insecten uitsterven waardoor ecosystemen instorten, planten niet bestuift worden en zo onze voedselproductie in het gedrang komt. Hierover kan ik echter nauwelijks eenduidige informatie vinden en er bestaat zo te zien sterke onenigheid over hoe groot het gevaar is.

In ieder geval, zelfs als het verminderen van o.a. bijenpopulaties negatieve gevolgen heeft voor de landbouw, dan moeten het wel heel ernstige uitstervingen zijn, want zoals eerder gezegd zal een vermindering in de voedselproductie niet per se leiden tot schaarste, want er is nu al genoeg (zelfs te veel) eten.

Bee Movie (2007) is een populaire animatiefilm die gaat over het belang van bijen in de bestuiving van gewassen. Het is echter maar de vraag of een horrorscenario waarin bijen verdwijnen en we dus geen eten meer hebben realistisch is...

Dan is luchtvervuiling nog een andere bezorgdheid. Zeker zo’n zes miljoen mensen per jaar zouden sterven als gevolg hiervan. Dit is natuurlijk zeer jammer, maar het lijkt me ook wel een onvermijdelijk neveneffect van de manier waarop onze moderne technokapitalistische samenleving gestructureerd is. Je moet bedenken dat 1000 jaar geleden niemand stierf aan luchtvervuiling, maar wel stierven er miljoenen mensen aan ziektes, ondervoeding en geweld - zaken waar we nu heel wat minder last van hebben, onder andere dankzij de technologieën die de lucht vervuilen: iets moet toch die medicijnen de wereld rondbrengen, iets moet de landbouwmachines en fabrieken aandrijven, iets moet toch het eten over de wereld verspreiden. Tot we een wondertechnologie uitvinden die efficiënt vervoer én productie van middelen mogelijk maakt zónder luchtvervuiling, zal dit jammerlijk neveneffect onvermijdelijk zijn.

Sommige huizen in België zijn zo smaakloos dat het nu ook niet zó erg zou zijn als ze overstroomd zouden worden. Ehm.... (bron: uglybelgianhouses.tumblr.com)

Een andere zorg van groepen als Extinction Rebellion is de stijgende zeespiegel als gevolg van uitzetting van de watermassa en smelten van ijskappen. Nog los van hoeveel meter het zeeniveau precies stijgt, kunnen we hier de vraag stellen: hoe erg is dit nu écht voor ons? Zelfs als het zeeniveau enkele meters stijgt, gebeurt niet dit van de ene dag op de andere. We hebben heus wat tijd om ons voor te bereiden (dijken bouwen, gebouwen verhogen, enz.) en desnoods zelfs te verhuizen. Hoe dan ook, een stijging van meer dan twee meter lijkt zeer onwaarschijnlijk, zelfs als er geen maatregelen genomen worden.

Het klimaatzekere voor het klimaatonzekere nemen

Het zekere voor het onzekere nemen: dat is eigenlijk het principe waarop Extinction Rebellion (en de hele klimaatbeweging) gestoeld is. Of het Precautionary Principle, zoals ze het zelf beschrijven:

[...] where there are serious and irreversible risks, it is unwise to wait until all the evidence is in before acting strongly to head off those risks: because by then it will likely be too late. To date, we have not acted cautiously at all.

NOW, the precautionary principle warns of the possibility of billions dying as a result of the failure, to date, to stop reckless inertia on climate and on habitat-destruction. It is no answer to such warnings to say “But where is your proof of that scenario?” If we wait for the proof, it will likely be too late.

Het klinkt op het eerste zicht wel zeer verstandig. Voorkomen is immers beter dan genezen. We weten inderdaad nauwelijks welke gevolgen klimaatverandering écht zal hebben op de mensheid. Het kan veel erger zijn dan we verwachten, maar het kan ook veel minder erg zijn.

Je kan dit principe echter gebruiken om voorzorgen tegen letterlijk alles te rechtvaardigen - ook tegen ingebeelde dreigingen. Het is hetzelfde argument dat men hanteert om immigratie te stoppen: “we houden ze nu beter tegen, voordat ze heel onze cultuur overnemen”. Of je zou het nog gekker kunnen verzinnen en bv. pleiten om onderzoek naar artificiële intelligentie (AI) te verbieden uit angst dat AI ons misschien vernietigt zoals in Terminator.

Laten we maar al die informaticafaculteiten aan alle universiteiten sluiten. Ik bedoel, je wilt toch niet dat het tot dit leidt?

We kunnen ons dus maar beter focussen op de problemen die er nu zijn in plaats van eventuele toekomstige problemen waar nog geen hard bewijs voor is. En wat zijn die huidige problemen? Mijn antwoord is: extreme sociale ongelijkheid. Miljarden mensen in armoede. En dat terwijl we heus genoeg geld en eten hebben om iedereen een menswaardig bestaan te bieden. Waarom doen we dáár niets aan? Youth for Climate en Extinction Rebellion: allemaal gezellig, maar waar blijft Youth against Poverty en Inequality Rebellion? Waar blijven de wereldhongerspijbelaars? Dat is het thema voor het volgende artikel.

[lazilyimpossiblesalad-blog]

Opdracht 1 C

WONN college 1

Dit filmpje. Het heeft mij persoonlijk zo erg aan het denken gezet, dat een meisje van 13 jaar bij het conferentie in Brazilë zo de mensen in de zaal, en de wereld met deze speech zo aan het denken heeft gezet. Severn Suzuki, een Canadees, die met een groepje van vier leerlingen van 12/13 jaar geld hebben opgehaald om naar Brazilië te gaan en hun verhaal te vertellen. Ze vertellen hun mening over de veranderingen in de wereld, en hoe mensen hiermee omgaan, tenminste hoe zij vinden dat ze er mee om zouden moeten gaan. Severn praat voor ALLE toekomstige generaties en de kinderen van nu. De kinderen die ontevreden zijn en met verdriet leven, waar te weinig aandacht aan besteed wordt. Severn spreekt voor de dieren, voor de uitstervende dieren die nergens meer naar toe kunnen. Severn spreekt voor de angsten en gevaren die er zijn en gaan komen. In haar dromen droomt ze van oerwouden vol met dieren en planten, maar ze is bang dat die ervaringen en omgevingen niet meer zullen bestaan voor de toekomstige generaties, (onder andere) haar kinderen.

Severn vraagt zich af of de volwassene van die tijd (1992), als kind zich zorgen moesten maken over deze aspecten. Mensen reageren hierop, maar denken dat ze alle tijd van de wereld hebben en overal een oplossing voor te hebben. Haar punt is om die volwassene zich te laten realiseren dat zij ook niet alle oplossingen hebben. “Stop met het breken van de beloftes dat alles goed komt”.

Severn spreekt van dat alle mensen één familie is van 7,5 millard mensen, die allemaal hetzelfde zijn en dat wij allemaal ons moeten richten op het zelfde doel. Terwijl de meeste mensen, die in een goede samenleving leven, alleen maar meer dingen kopen en weer weg gooien, opnieuw opnieuw opnieuw. We zijn te gierig om te delen. Zelfs als we meer dan genoeg hebben we zijn bang om te delen, we zijn bang om een deel van onze welvaart weg te geven. 

Toen Severn twee dagen geleden door de straten van Brazilië liep, en een kind dit tegen haar zei: “I wish I was rich, and if I were, I would give all the street children food, cloths, medicines, shelter and love and affection.” Dat als een kind op de straat in Brazilië die niks heeft, gewaagd is om alles te geven, wij als mensen die alles hebben nog steeds zo gierig zijn? Die vraag stel ik mezelf. Waarom doen we dit, we zien reclames, commercials en nog veel meer. Maar nog steeds spreekt het ons niet genoeg aan om er werkelijk waar verandering in te brengen. 

Realiseer je het jezelf wel eens dat je zelf een kind had kunnen zijn geweest die in een oorlog in Irak leefde of een bedelaar in Indië of een verhongerend kind in Kenya. 

Severn zegt dat wat als het geld dat aan oorlog wordt uitgebracht, uit wordt geven aan verbeteringen van de lucht of aan het eindigen van armoede, deze wereld een veel betere wereld zou zijn.  Ook worden ons als kinderen geleerd om niet te vechten, problemen uit te praten, om andere te respecteren, en om je eigen fouten op te lossen, ook niet om andere niet pijn te doen en om te delen dus niet gierig te zijn.  Mijn punt: waarom vertel je ons deze dingen, om zo te leven, en je het zelf als volwassen niet eens doet?! 

Mensen moeten niet vergeten waarom je naar dit congres gaat en voor wie je dit doet. Julllie zijn namelijk degenen die van deze wereld onze leefomgeving maken, dus doe dat dan goed. 

Er wordt gezegd tegen kinderen dat alles goed komt en het niet het einde van de wereld is, maar Sevren vindt dat de ouderen dat niet meer tegen hun kinderen kunne zeggen. Want hoe sommige mensen zeggen: ‘je bent wat je doet, niet wat je zegt’. 

Severn: ”I challenge you, please make your acctions, reflect your words”. 

Van alles wat Severn verteld in dit filmpje, haar verhaal, het raakt me zo erg, dan alles was ze verteld is waar. Van dat we ons meer moeten richten op verbeteringen dan op fouten die toch hopeloos zijn. Dat de mensen in vooral de Westerse delen van de wereld een genoegen aan geld hebben, maar te gierig zijn om te delen, en maar weggooien. 

In het laatste deel van de video viel mijzelf iets op. Dat de president gaat praten en al een getypte speech voor zijn neus heeft liggen. Een al gemaakt verhaal, wat ik vind het verhaal van Severn onderdrukt. Hij zegt; ‘jaja, verbeteren dit en dat, dankjewel dat jullie gekomen zijn.’, en dit is wat Severn bedoelde met maak acties en reflecteer je worden. De president zegt wel dat er meer verbeterd moet worden, maar met de manier waarop je denkt, dat hij er uiteindelijk toch niks mee gaat doen. Ondankbaar. 

Dit was in 1992, al een tijd geleden. Dus je kan je nu afvragen of er inderdaad dingen zijn veranderd sinds dat congres? Heeft Severn echt veranderingen waar gemaakt? Uit mijn opzicht niet. Veel mensen luisteren, nemen iets op, maar doen er nike mee, voeren geen acties uit. Dat is iets wat volgens mij is gebeurd. Ze heeft met haar speech mensen wakker geschud, maar zijn de resultaten al zichtbaar? Dat vraag ik me toch af. 

Ik heb hiervoor gekozen omdat dit filmpje mij in veel nachten voor het slapen, voor wakker liggende uren heeft gezorgd, met vragen en gedachten in mijn hoofd als; Gaan we wel veranderen? Delen is toch niet zo moeilijk? Waarom worden sommige woorden niet werkelijkheid? Ik vind dat dat de grootste aspecten zijn van dit verhaal. Actie-reactie. Maar zijn die zichtbaar, en gaan die nog ooit een keer komen? Toch hoop ik dat mensen wel hierdoor zijn veranderd, en de waarheid in de ogen zien.

Hiermee sluit ik mijn opdracht 1 af. 

Peace out, Naomi

[jezus-christus-is-mijn-leven]

Hoofdstuk 20

God zegt: De weelde van mijn huishouden is onuitputtelijk en onbevattelijk, maar toch is de mens nooit naar mij toegekomen om ervan te genieten. Hij is onbekwaam om er zelf van te genieten, noch kan hij zichzelf beschermen met zijn eigen inspanningen; in plaats daarvan heeft hij altijd zijn vertrouwen in anderen gesteld. Van allen die ik gadesla, heeft er niet een mij moedwillig en direct opgezocht. Ze komen allemaal tot mij, aangespoord door anderen, de meerderheid volgend, en ze zijn niet bereid de prijs te betalen of de tijd te spenderen om hun levens te verrijken. Daarom heeft niemand onder de mensen ooit in de werkelijkheid geleefd en alle mensen leven levens die zinloos zijn. Door de reeds lang bestaande manieren en gebruiken van de mens zijn de lichamen van de mensen bedekt met de geur van aardse grond. Als resultaat is de mens gevoelloos geworden, ongevoelig voor de eenzaamheid van de wereld en in plaats daarvan is hij druk bezig met de taak zichzelf te amuseren op deze bevroren aarde. Het leven van de mens bevat niet de minste warmte en is verstoken van elk spoor van menselijkheid of licht – en toch is hij altijd genotzuchtig geweest en heeft hij een leven aangenomen zonder waarde waar hij zich doorheen haast zonder iets te bereiken. In een oogwenk nadert de dag van de dood, en de mens sterft een bittere dood. In deze wereld heeft hij nooit iets voltooid of iets verworven – hij komt enkel haastig aan en vertrekt haastig. Niemand van hen in mijn ogen heeft ooit iets gebracht of iets weggenomen en daarom denkt de mens dat de wereld oneerlijk is. Maar toch is niemand bereid om weg te vluchten. Ze wachten slechts op de dag waarop mijn belofte uit de hemel plots onder de mensen zal zijn en hen zal toelaten om, op het moment waarop ze afgedwaald zijn, nog één keer de weg van het eeuwige leven te aanschouwen. Daarom fixeert de mens zich op elke daad en actie die ik onderneem om te zien of ik mijn belofte echt ben nagekomen tegenover hem. Wanneer hij te midden van verleiding is of in extreme pijn, of omringd wordt door beproevingen en op het punt staat te vallen, dan vervloekt de mens de dag van zijn geboorte zodat hij sneller zou kunnen ontsnappen aan zijn problemen en naar een andere ideale plaats zou kunnen vertrekken. Maar wanneer de beproevingen achter de rug zijn is de mens vervuld van genot. Hij viert de dag van zijn geboorte op aarde en vraagt dat ik zijn geboortedag zegen; op dat moment vernoemt de mens niet langer de beloften uit het verleden, in diepe angst dat de dood een tweede keer op hem zal neerdalen. Wanneer mijn handen de wereld opheffen, dansen de mensen van vreugde, ze zijn niet langer bedroefd en ze zijn allen afhankelijk van mij. Wanneer ik mijn gezicht verberg in mijn handen en mensen onder de grond druk, dan zijn ze onmiddellijk in ademnood en kunnen ze amper overleven. Ze schreeuwen allemaal tot mij, doodsbang dat ik hen zal vernietigen, omdat ze allen de dag willen zien waarop ik verheerlijkt word. De mens beschouwt mijn dag als het kapitaal in zijn bestaan en het is enkel omdat mensen verlangen naar de dag waarop mijn glorie zal komen dat de mensheid het tot nu toe uithoudt. De zege afgekondigd door mijn mond is dat zij die geboren zijn tijdens de laatste dagen het geluk hebben om al mijn glorie te aanschouwen.Door de eeuwen heen hebben velen deze wereld in teleurstelling verlaten, met tegenzin, en velen zijn erin gekomen met hoop en geloof. Ik heb voor velen geregeld om te komen en heb velen weggezonden. Ontelbare mensen zijn door mijn handen gegaan. Vele geesten zijn in de onderwereld geworpen, vele zijn vleesgeworden en vele zijn gestorven en zijn herboren op aarde. Toch heeft nooit iemand van hen de kans gehad om te genieten van de zegeningen van het koninkrijk vandaag. Ik heb de mens zo veel gegeven en toch heeft hij weinig verworven, omdat de woeste aanval van Satans krachten het voor hem onmogelijk gemaakt heeft om te genieten van al mijn weelde. De mens heeft enkel het geluk gehad om het te zien, maar nooit heeft hij er echt helemaal van kunnen genieten. Hij heeft nooit de schatkamer ontdekt in zijn lichaam om de weelde van de hemel te ontvangen en zo is hij de zegeningen die ik hem geschonken heb, verloren. Is de geest van de mens niet hét vermogen dat hem verbindt met mijn Geest? Waarom heeft de mens zich nooit tot mij gewend met zijn geest? Waarom komt hij nader tot mij in het vlees en kan hij dat niet in de geest? Is mijn ware gelaat van vlees? Waarom kent de mens mijn substantie niet? Is er dan werkelijk nooit enig spoor geweest van mij in de geest van de mens? Ben ik dan volledig verdwenen uit de geest van de mens? Wanneer de mens niet binnentreedt in het spirituele rijk, hoe kan hij dan mijn intenties vatten? Is er ook maar iets in de ogen van de mens dat de spirituele wereld direct kan binnendringen? Op veel momenten heb ik de mens aangeroepen met mijn Geest en toch handelt de mens alsof hij neergestoken is door mij, mij van een afstand aankijkend, in grote angst dat ik hem naar een andere wereld zal brengen. Op veel momenten heb ik de geest van de mens onderzocht en toch is hij totaal vergeetachtig en diep angstig dat ik zijn huis zal binnentreden en de kans zal grijpen om hem al wat hij bezit te ontnemen. Zo sluit hij mij buiten op en laat hij mij achter met niets dan een koude, goed vergrendelde deur. Op veel momenten is de mens gevallen en heb ik hem gered en toch, wanneer hij wakker wordt, verlaat hij mij meteen en, ongevoelig voor mijn liefde, werpt hij mij een behoudende blik toe; nooit heb ik het hart van de mens verwarmd. De mens is een emotieloos, koelbloedig dier. Zelfs als mijn omhelzing hem verwarmt, is hij er nooit diep door geraakt. De mens is net een wilde in de bergen. Hij heeft mijn waardering voor de mensheid nooit gekoesterd. Hij is niet bereid om mij te benaderen en hij verkiest het om in de bergen te blijven ronddwalen, waar hij de dreiging van wilde beesten doorstaat – en toch is hij niet bereid om zijn vlucht te nemen tot mij. Ik dwing geen enkele mens: ik doe enkel mijn werk. De dag zal komen waarop de mens naar mijn zijde zal zwemmen vanuit het midden van de machtige oceaan, zodat hij kan genieten van al de weelde van de aarde en zodat hij het risico verzwolgen te worden door de zee achter zich kan laten.Naarmate mijn woorden voltooid worden, wordt het koninkrijk langzamerhand gevormd op aarde en wordt de mens geleidelijk teruggebracht naar de normaliteit en zo zal op aarde het koninkrijk van mijn hart ontstaan. In het koninkrijk krijgen alle mensen van God het leven van de normale mens terug. De ijzige winter zal over zijn en plaatsmaken voor een wereld van steden van lente, waar het lente is het hele jaar door. Niet langer worden mensen geconfronteerd met de sombere, miserabele mensenwereld, niet langer hoeven ze de koude rillingen van de mensenwereld te doorstaan. Mensen vechten niet met elkaar, landen trekken niet ten oorlog tegen elkaar, niet langer zullen er bloedbaden zijn en het bloed dat uit bloedbaden vloeit; alle landen zijn vol van geluk en overal is er warmte tussen de mensen. Ik beweeg door de wereld heen, ik geniet vanaf mijn troon, ik leef tussen de sterren. En de engelen bieden mij nieuwe liederen en nieuwe dansen aan. Niet langer doet hun eigen broosheid tranen lopen over hun gezichten. Niet langer hoor ik, voor mij, het geluid van huilende engelen en niet langer klaagt er wie dan ook over ellende tegen mij. Vandaag leven jullie allen voor mij; morgen zullen jullie bestaan in mijn koninkrijk. Is dat niet de grootste zegening die ik de mens kan schenken? Door de prijs die jullie vandaag betalen zullen jullie de zegeningen van de toekomst erven en onder mijn glorie leven. Willen jullie je nog steeds niet tot de substantie van mijn Geest wenden? Willen jullie jezelf nog altijd vermoorden? Mensen zijn bereid de beloften te volgen die ze kunnen zien, zelfs al zijn die vergankelijk en toch is niemand bereid om de beloften van morgen te accepteren, zelfs al zijn die voor de eeuwigheid. De dingen die zichtbaar zijn voor de mens zijn de dingen die ik teniet zal doen. En de dingen die ongrijpbaar zijn voor de mens zijn de dingen die ik zal uitvoeren. Dat is het verschil tussen God en de mens.De mens heeft mijn dag geteld en toch heeft niemand ooit de exacte datum gekend en daarom kan de mens enkel in ongevoeligheid leven. De verlangens van de mens galmen door de grenzeloze hemel en dan verdwijnen ze en daarom heeft de mens keer op keer de hoop verloren, waardoor hij is afgedaald naar zijn huidige omstandigheden. Het doel van mijn uitingen is niet om de mens aan te zetten tot het zoeken naar datums, noch om hem naar zijn eigen vernietiging te drijven als gevolg van zijn wanhoop. Ik wil dat de mens mijn gelofte accepteert en ik wil dat mensen overal in de wereld mijn gelofte kunnen delen. Wat ik wil zijn levende creaties die vol van leven zijn, geen lijken die doordrongen zijn van de dood. Wanneer ik achteroverleun aan de tafel van het koninkrijk zal ik alle mensen op aarde bevelen om mijn inspectie te ondergaan. Ik duld niet de aanwezigheid van iets onreins voor mij. Ik tolereer geen enkele bemoeienis van de mens in mijn werk; al degenen die zich bemoeien met mijn werk worden in kerkers geworpen en nadat ze vrijgelaten zijn, worden ze nog steeds belaagd door rampspoed, verschroeid door de verzengende vlammen van de aarde. Wanneer ik vleesgeworden ben, zal ik iedereen die mijn werk met mijn vlees bediscussieert, verafschuwen. Op veel momenten heb ik alle mensen eraan herinnerd dat ik geen familie heb op aarde en iedereen die mij beschouwt als een gelijke en mij naar zich toe trekt, zodat hij zich de tijd samen doorgebracht met mij kan herinneren, zal onderworpen worpen aan vernietiging. Dat is wat ik beveel. In dergelijke zaken ben ik zeker niet mild voor de mens. Allen die zich bemoeien met mijn werk en die mij raad geven zal ik tuchtigen en ik zal hen nooit vergeven. Wanneer ik niet rechtuit spreek, zal de mens nooit tot bezinning komen en hij zal onbewust in mijn tuchtiging terechtkomen – want de mens kent mij niet in mijn vlees.20 maart 1992

uit 'Online Bijbelstudie'

Lees meer:

Het mysterie van het koninkrijk van God – Waar is het koninkrijk van God?

[prijst-almachtige-god]

Is het werk van God zo eenvoudig als men denkt?

Almachtige God zegt: “ weelde van mijn huishouden is onuitputtelijk en onbevattelijk, maar toch is de mens nooit naar mij toegekomen om ervan te genieten. Hij is onbekwaam om er zelf van te genieten, noch kan hij zichzelf beschermen met zijn eigen inspanningen; in plaats daarvan heeft hij altijd zijn vertrouwen in anderen gesteld. Van allen die ik gadesla heeft er niet een mij moedwillig en direct opgezocht. Ze komen allemaal tot mij, aangespoord door anderen, de meerderheid volgend, en ze zijn niet bereid de prijs te betalen of de tijd te spenderen om hun levens rijker te maken. Daarom heeft niemand onder de mensen ooit in de werkelijkheid geleefd en alle mensen leven levens die zinloos zijn. Door de reeds lang bestaande manieren en gebruiken van de mens zijn de lichamen van de mensen bedekt met de geur van aardse grond. Als resultaat is de mens meedogenloos geworden, ongevoelig voor de eenzaamheid van de wereld en in plaats daarvan is hij druk bezig met de taak zichzelf te amuseren op deze bevroren aarde. Het leven van de mens bevat niet de minste warmte en is verstoken van elke vorm van menselijke smaak of licht - en toch heeft hij zich eraan onderworpen en een leven aangenomen zonder waarde waar hij zich doorheen haast zonder wat dan ook te bereiken. In een oogwenk nadert de dag van de dood, en de mens sterft een bittere dood. In deze wereld heeft hij nooit iets voltooid of iets verworven – hij komt enkel haastig aan en vertrekt haastig. Niemand van hen in mijn ogen heeft ooit iets gebracht of iets weggenomen en daarom denkt de mens over de wereld als oneerlijk. Maar toch is niemand bereid om weg te vluchten. Ze wachten slechts op de dag waarop mijn belofte uit de hemel plots onder de mensen zal zijn en hen zal toelaten om, op het moment waarop ze afgedwaald zijn, nog één keer de weg van het eeuwige leven te aanschouwen. Daarom fixeert de mens zich op elke daad en actie die ik onderneem om te zien of ik mijn belofte ben nagekomen tegenover hem. Wanneer hij te midden van verleiding is of in extreme pijn, of omringd wordt door beproevingen en op het punt staat te vallen, dan vervloekt de mens de dag van zijn geboorte zodat hij sneller zou kunnen ontsnappen aan zijn problemen en naar een andere ideale plaats zou kunnen vertrekken. Maar wanneer de beproevingen achter de rug zijn is de mens vervuld van genot. Hij viert de dag van zijn geboorte op aarde en vraagt dat ik zijn geboortedag zegen; op dat moment vernoemt de mens niet langer de beloften uit het verleden, in diepe angst dat de dood een tweede keer op hem zal neerdalen. Wanneer mijn handen de wereld opheffen, dansen de mensen van vreugde, ze zijn niet langer bedroefd en ze zijn allen afhankelijk van mij. Wanneer ik mijn gezicht verberg met mijn handen en mensen onder de grond druk, dan voelen ze onmiddellijk ademnood en kunnen ze amper overleven. Ze schreeuwen allemaal tot mij, doodsbang dat ik hen zal vernietigen, omdat ze allen de dag willen zien waarop ik verheerlijkt word. De mens beschouwt mijn dag als de voornaamste van zijn bestaan en het is enkel omdat mensen verlangen naar de dag waarop mijn glorie zal komen dat de mensheid overleefd heeft tot vandaag. De zege afgekondigd door mijn mond is dat zij die geboren zijn tijdens de laatste dagen het geluk hebben om al mijn glorie te aanschouwen.

Door de eeuwen heen hebben velen deze wereld in teleurstelling verlaten, met tegenzin, en velen zijn erin gekomen met hoop en geloof. Ik heb voor velen geregeld om te komen en ik heb velen weggezonden. Ontelbare mensen zijn door mijn handen gegaan. Vele geesten zijn in de onderwereld geworpen, vele zijn vleesgeworden en vele zijn gestorven en zijn herboren op aarde. Toch heeft nooit iemand van hen de kans gehad om te genieten van de zegeningen van het koninkrijk vandaag. Ik heb de mens zo veel gegeven en toch heeft hij weinig verworven, omdat de woeste aanval van Satans krachten het voor hem onmogelijk gemaakt heeft om te genieten van al mijn weelde. De mens heeft enkel het geluk gehad om het te zien, maar nooit heeft hij er echt helemaal van kunnen genieten. Hij heeft nooit de schatkamer ontdekt in zijn lichaam om de weelde van de hemel te ontvangen en zo is hij de zegeningen die ik hem geschonken heb verloren. Is de geest van de mens niet het vermogen dat hem verbindt met mijn Geest? Waarom heeft de mens zich nooit tot mij gewend met zijn geest? Waarom komt hij nader tot mij in het vlees en kan hij dat niet in de geest? Is mijn ware gelaat van vlees? Waarom kent de mens mijn substantie niet? Is er dan werkelijk nooit enig spoor geweest van mij in de geest van de mens? Ben ik dan volledig verdwenen uit de geest van de mens? Wanneer de mens niet binnentreedt in het spirituele rijk, hoe kan hij dan mijn intenties vatten? Is er dan geen enkel element in de ogen van de mens dat de spirituele wereld kan binnendringen? Op veel momenten heb ik de mens aangeroepen met mijn Geest en toch handelt de mens alsof hij neergestoken is door mij, mij van een afstand aankijkend, in grote angst dat ik hem naar een andere wereld zal brengen. Op veel momenten heb ik de geest van de mens onderzocht en toch is hij totaal vergeetachtig en diep angstig dat ik zijn huis zal binnentreden en de kans zal grijpen om hem al wat hij bezit te ontnemen. Zo sluit hij mij buiten op en laat hij mij achter met niets dan een koude, goed vergrendelde deur. Op veel momenten is de mens gevallen en heb ik hem gered en toch, wanneer hij wakker wordt, verlaat hij mij meteen en, ongevoelig voor mijn liefde, werpt hij mij een behoudende blik toe; nooit heb ik het hart van de mens verwarmd. De mens is een emotieloos, koelbloedig dier. Zelfs als mijn omhelzing hem verwarmt, is hij er nooit diep door geraakt. De mens is net een wilde in de bergen. Hij heeft mijn waardering voor de mensheid nooit gekoesterd. Hij is niet bereid om mij te benaderen en hij verkiest het om in de bergen te blijven ronddwalen, waar hij de dreiging van wilde beesten doorstaat – en toch is hij niet bereid om zijn vlucht te nemen tot mij. Ik dwing geen enkele mens: ik doe enkel mijn werk. De dag zal komen waarop de mens naar mijn zijde zal zwemmen vanuit het midden van de machtige oceaan, zodat hij kan genieten van al de weelde van de aarde en zodat hij het risico verzwolgen te worden door de zee achter zich kan laten.

Naarmate mijn woorden voltooid worden, wordt het koninkrijk langzamerhand gevormd op aarde en wordt de mens geleidelijk teruggebracht naar de normaliteit en zo zal op aarde het koninkrijk van mijn hart ontstaan. In het koninkrijk krijgen alle mensen van God het leven van de normale mens terug. De ijzige winter zal over zijn en plaatsmaken voor een wereld van steden van lente, waar het lente is het hele jaar door. Niet langer worden mensen geconfronteerd met de sombere, miserabele mensenwereld, niet langer hoeven ze de koude rillingen van de mensenwereld te doorstaan. Mensen vechten niet met elkaar, landen trekken niet ten oorlog tegen elkaar, niet langer zullen er bloedbaden zijn en het bloed dat uit bloedbaden vloeit; alle landen zijn vol van geluk en overal wemelt het van de warmte tussen de mensen. Ik beweeg door de wereld heen, ik geniet vanaf van mijn troon, ik leef tussen de sterren. En de engelen bieden mij nieuwe liederen en nieuwe dansen aan. Niet langer doet hun eigen broosheid tranen lopen over hun gezichten. Niet langer hoor ik, voor mij, het geluid van huilende engelen en niet langer klaagt er wie dan ook over ellende tegen mij. Vandaag leven jullie allen voor mij; morgen zullen jullie bestaan in mijn koninkrijk. Is dat niet de grootste zegening die ik de mens kan schenken? Door de prijs die jullie vandaag betalen zullen jullie de zegeningen van de toekomst erven en onder mijn glorie leven. Willen jullie je nog steeds niet tot de substantie van mijn Geest wenden? Willen jullie jezelf nog altijd vermoorden? Mensen zijn bereid de beloften te volgen die ze kunnen zien, zelfs al zijn die vergankelijk en niemand is bereid om de beloften van morgen te accepteren, zelfs al zijn die voor de eeuwigheid. De dingen die zichtbaar zijn voor de mens zijn de dingen die ik teniet zal doen. En de dingen die ongrijpbaar zijn voor de mens zijn de dingen die ik zal uitvoeren. Dat is het verschil tussen God en de mens.

De mens heeft een verslag van mijn dag bijgehouden en toch heeft niemand ooit de exacte datum gekend en daarom kan de mens enkel in ongevoeligheid leven. De verlangens van de mens galmen in de grenzeloze hemel en dan verdwijnen ze en daarom heeft de mens keer op keer de hoop verloren, waardoor hij is neergedaald in zijn huidige omstandigheden. Het doel van mijn uitingen is niet om de mens aan te zetten tot het zoeken naar datums, noch om hem naar zijn eigen vernietiging te drijven ten gevolge van zijn wanhoop. Ik wil dat de mens mijn gelofte accepteert en ik wil dat mensen overal in de wereld mijn gelofte kunnen delen. Wat ik wil zijn levende creaties die vol van leven zijn, niet lijken die doordrongen zijn van de dood. Wanneer ik achteroverleun aan de tafel van het koninkrijk zal ik alle mensen op aarde bevelen om mijn inspectie te ondergaan. Ik duld niet de aanwezigheid van iets onreins voor mij. Ik tolereer geen enkele bemoeienis van de mens in mijn werk; al degenen die zich bemoeien met mijn werk worden in kerkers geworpen en nadat ze vrijgelaten zijn worden ze nog steeds belaagd door rampspoed, verschroeid door de verzengende vlammen van de aarde. Wanneer ik vleesgeworden ben zal ik iedereen die mijn werk met mijn vlees in twijfel trekt verafschuwen. Op veel momenten heb ik alle mensen eraan herinnerd dat ik geen familie heb op aarde en iedereen die mij aanschouwt als een gelijke en mij naar zich toe trekt zodat hij zich de tijd samen doorgebracht met mij kan herinneren, zal onderworpen worpen aan vernietiging. Dat is wat ik beveel. In dergelijke zaken ben ik niet in het minst mild voor de mens. Allen die zich bemoeien met mijn werk en die mij raad geven zal ik tuchtigen en ik zal hen nooit vergeven. Wanneer ik niet rechtuit spreek, zal de mens nooit tot bezinning komen en hij zal onbewust in mijn tuchtiging terechtkomen - want de mens kent mij niet in mijn vlees. ...”

Uit ‘De Kerk van Almachtige God’

[hetrodevaandel]

DE VERGETEN OPSTAND DEEL 1

Als je de meeste mensen vraagt wat ze van de voormalige DDR weten, zullen ze over het algemeen komen met de Berlijnse Muur, de ontsnappingspogingen naar het Westen, misschien de luchtbrug naar Berlijn, en natuurlijk de scènes die de wereld over gingen toen de Muur in 1989 uiteindelijk viel. Veel andere herinneringen zullen er niet overgebleven zijn. Toch was het omverwerpen van de Muur in 1989 niet de eerste opstand in de DDR. Al in 1953 kwamen de arbeiders in wat ook wel Oost Duitsland werd genoemd, in opstand. Een opstand die vanuit een economisch oogpunt begon, maar die al snel tot iets heel anders uitgroeide. Daarom kijken we vandaag naar een gebeurtenis die eigenlijk het zaad strooide van waaruit de opstand van 1989 uiteindelijk werd geboren.

 Terug dus naar 1953, acht jaar na het einde van de Tweede Wereld Oorlog. In de DDR leek van buiten eigenlijk geen vuiltje aan de lucht. Het land werd geregeerd door de Duitse Socialistische Eenheidspartij (SED), onder leiding van Walter Ulbricht, een samenwerkingsverband van de KPD en de SPD. De veiligheid lag nog steeds in handen van het Sovjet leger dat in groten getale in de DDR aanwezig was. Immers, de klassenvijand, de BRD en de Amerikaanse bezetters in het westen, waren niet ver weg. Economisch zag het er echter niet zo best uit, er waren ondermeer nog steeds bonkaarten omdat voedsel schaars was, met als resultaat dat veel mensen probeerden naar de zogenaamde Westzone te komen. Zonder de economische hulp van de Sovjet Unie zou de DDR toen al in grote problemen zijn gekomen. De SED was vastbesloten om de problemen op te lossen, zodat het allemaal beter zou gaan. In 1952, een jaar eerder dus, werd besloten dat “het socialisme planmatig zou worden opgebouwd”. Er moesten volksbedrijven en productiegemeenschappen worden opgezet of gevormd, om de economie en het land zelf op een betere basis te plaatsen. Verder zouden er meer militaire controles komen om de scheiding tussen oost en west te verstevigen. Harde maatregelen dus, die in veel kringen niet populair waren.

 De meeste van deze zaken werden door de burgers aangehoord, zonder een echte reactie. Echter, in het pakket waren ook afspraken gemaakt over een zogenaamde “normverhoging” (gestelde arbeidsdoelen), wat in de praktijk betekende dat de lonen stevig gekort zouden worden, omdat de normen niet haalbaar waren. Veel arbeiders zouden er zelfs 10% in loon op achteruit gaan. Nu waren de lonen al niet hoog, en een verdere korting zou de arbeiders dus zwaar treffen. Intussen werd het 1953, en in maart overleed Stalin, wat veranderingen en verschuivingen veroorzaakte. De Sovjet Unie liet de SED op een bijeenkomst in Moskou weten dat de harde lijn niet echt noodzakelijk was. Veel belangrijker was het om de stroom van mensen die naar het westen wilde in te dammen. Om deze nieuwe koers te bespreken en knopen door te hakken werd er van 9 tot 12 juni een SED Partijconferentie gehouden. Veel van de maatregelen werden geschrapt, maar niet de normverhoging.

 Toen dit laatste via de kranten bekend werd, ging de onrust op 15 juni van start. In Oost Berlijn legde de bouwvakarbeiders het werk neer en alle grote bouwprojecten kwamen stil te liggen. De arbeiders die op het prestige project aan de Stalin Allee werkten waren de eerste die in staking gingen. De volgende dag, de 16de juni, gingen in Berlijn vele duizenden mensen de straat op in een gigantische arbeidersdemonstratie. Men eiste de verlaging van de normen, maar ook vrije verkiezingen, en het aftreden van de regering. Dat was het eerste teken dat het protest naast economische, ook politieke ondertonen had. De SED leiding, en ook Moskou, waren volledig door het protest verrast, hoewel de KGB de SED wel had gewaarschuwd dat de burgers ontevreden waren. Als de SED op dat moment had besloten om naar de arbeiders te luisteren, en de normen weer te verlagen, was het protest waarschijnlijk meteen ten einde geweest. Deelnemers zeiden later dat ze gewoon gehoord wilden worden, en dat men hoopte dat de leiding een gebaar zou maken. Dan was een oplossing niet ver meer geweest. Maar de SED leiding weigerde in eerste instantie om iets te veranderen, er was al genoeg afgezwakt. Het originele plan bleef staan, inclusief de normverhogingen, die vooral de bouw troffen. Nog tijdens de opstand ging de partij wel overstag, maar toen was het al te laat.

 Toen er geen onmiddellijke toezeggingen kwamen sloeg de vlam pas goed in de pan. Overal gingen mensen, vooral arbeiders en jongeren, maar ook boeren en middenstanders, de straat op. Deze keer niet alleen in Berlijn, maar in de hele DDR. Er wordt gezegd dat er in zeker 500 plaatsen actie werd gevoerd. De eisen waren overal hetzelfde; vrije verkiezingen, verlaging van de normen en nu ook de vereniging van de beiden Duitslanden. Het was de eerste keer sinds 1945 dat deze laatste eis zo luid werd gehoord. De demonstraties trokken overal duizenden mensen, en in bijvoorbeeld Dresden gingen 60.000 mensen de straat op. Ze verzamelden zich op verschillende pleinen omdat de toeloop zo groot was. In Halle waren ook 60.000 mensen op de been, en er waren aanvallen op SED kantoren, terwijl partij functionarissen moesten vluchten. In Magdeburg namen 40.000 mensen deel. Daar werd de gevangenis door de demonstranten opengebroken, en 200 mensen, vooral politieke gevangenen inclusief een behoorlijk aantal vrouwen, werden bevrijdt. In Gorlitz en Niesky namen de arbeiders voor korte tijd de macht over. In Berlijn, waar nu ongeveer 100.000 mensen in actie waren net als in Leipzig, begon het spannend te worden Er braken hier en daar gevechten uit tussen de arbeiders en de Volkspolitie. De situatie escaleerde verder toen jongeren op de Brandenburger Tor klommen en de Sovjet vlag naar beneden haalden. Onder luid gejuich hesen ze de Duitse vlag op de grote poort, en het Duitse volkslied werd gezongen. Ook dat was de eerste keer sinds 1945.

 Voordat we verder gaan is het interessant om vast te stellen dat ook West Duitsland en haar Amerikaanse overheersers, volledig door de opstand werden verrast. Er waren wat gehaaste verklaringen in de media, en natuurlijk werden de gebeurtenissen gevolgd. Maar van ingrijpen was geen sprake, en de hele westerse reactie had iets houterigs, als of men niet goed wist wat er in deze situatie gedaan moest worden. Blijkbaar bleven ook de bevelen uit Washington uit. De BRD regering vroeg nog wel om ingrijpen van de Amerikanen, maar die negeerden deze verzoeken. Er werd wel een oproep van de arbeiders naar de Amerikaanse RIAS zender in West Berlijn gebracht. Vroeg in de ochtend werd de oproep uitgezonden, maar de RIAS kreeg meteen instructies van de Amerikaanse militairen om de oproep niet te herhalen. Men was bang voor escalaties. Als de opstand langer zou hebben geduurd, was dit alles waarschijnlijk anders gelopen, maar op het moment van de waarheid leek de BRD verlamd, en Washington niet geïnteresseerd.

 Ook is het interessant om te kijken wie er precies in actie kwamen in de DDR. Wat opviel was dat intellectuelen en studenten zich niet bij de beweging aansloten. In eerste instantie waren het de bouwvakkers geweest die in staking gingen. Maar al snel kregen zij gezelschap van vele fabrieksarbeiders, kantoormedewerkers, vrouwen, middenstanders en in de landelijk gebieden de boeren. De boeren hadden veel problemen als gevolg van de regeringsmaatregelen. Ze werden in agrarische gemeenschappen gedwongen, mochten niet verbouwen wat ze wilden, en in verschillende gevallen werden boerderijen onteigend. Ook deze dingen werden teruggedraaid, maar ook in dit geval was het te laat.

 Nu terug naar Berlijn. Er bestaat geen twijfel aan dat de ochtend van de 17de juni voor de opstandelingen een succes was. De SED leiders trokken zich terug naar beveiligde gebieden, waar ze onder bescherming van de Sovjet autoriteiten stonden, en even leek het er op dat de stakende en demonstrerende arbeiders niet ver meer van de macht waren. Maar in de middag van diezelfde dag zien we een heel ander beeld. De uitzonderingstoestand werd uitgeroepen en Sovjet tanks verschenen op straat in zowel Berlijn, Leipzig als ook andere plaatsen. De arbeiders reageerden met stenen. Toen begon het schieten. De soldaten schoten op de menigte en er brak paniek uit. Ook de Volkspolitie liet zich hier en daar niet onbetuigd. De inzet van de tanks veranderde alles, en in heel korte tijd was de opstand neergeslagen. Er waren nog overal schermutselingen, maar het resultaat stond vast. Tijdens de schietpartijen vielen er tussen de 50 en de 100 doden. Het ware cijfer is nooit helemaal duidelijk geworden. Honderden mensen raakten gewond, en er waren uiteindelijk meer dan 13.000 arrestaties. Als resultaat werden 1600 mensen veroordeeld en opsloten in de DDR of in de Sovjet Unie. Verder werden 19 mensen door de autoriteiten doodgeschoten. Dit moest een waarschuwing aan het volk zijn. In sommige bedrijven werd nog tot diep in juli gestaakt, maar dat waren achterhoede gevechten. De echte strijd, die heel plotseling was ontvlamd, was voorbij, en de opstandelingen waren verslagen.

 Volgende week: de nasleep van de opstand, de gevolgen en de lessen, met 1989 als sluitstuk.

[taylorswiftfan1974]

Toespraak van Koning Willem-Alexander, Nationale Herdenking 4 mei 2020

Toespraak | 04-05-2020

Het voelt vreemd op een bijna lege Dam. Maar ik weet dat U, dat jij, deze Nationale Herdenking meebeleeft en dat we hier samen staan.

In deze uitzonderlijke maanden hebben wij allemaal een deel van onze vrijheid op moeten geven. Sinds de oorlog heeft ons land iets dergelijks niet gekend. Nu maken we zelf een keuze. In het belang van leven en gezondheid.

Toen wérd de keuze voor ons gemaakt. Door een bezetter met een ideologie zonder genade die vele miljoenen mensen de dood in joeg. Hoe voelde de ultieme onvrijheid?

Er is één getuigenis die ik nooit zal vergeten. Het was hier in Amsterdam, in de Westerkerk, bijna zes jaar geleden. Een kleine man met heldere ogen - fier rechtop met zijn 93 jaar - vertelde ons het verhaal van zijn reis naar Sobibor, in juni 1943.

Zijn naam was Jules Schelvis. Daar stond hij, breekbaar maar ongebroken, in een volle, muisstille kerk. Hij sprak over het vervoer met 62 mensen in één veewagon. Over de ton op de kale vloer. Over de regen die door de kieren spatte. Over de honger, de uitputting, de smerigheid.

“Welk normaal mens had dit kunnen bedenken? Hoe kon de wereld toestaan dat wij, rechtschapen burgers van Nederland, als uitschot werden behandeld?” Zijn vraag bleef hangen tussen de pilaren van de kerk. Ik heb er geen antwoord op. Nog steeds niet.

Wat ik me ook herinner, is zijn verslag van wat er aan de reis voorafging. Na een razzia werd hij samen met zijn vrouw en vele honderden anderen weggevoerd naar station Muiderpoort. Ik hoor nog zijn woorden: “Honderden omstanders hebben zonder vorm van protest toegekeken hoe de overvolle trams, onder strenge bewaking, voorbij reden.”

Dwars door deze stad. Dwars door dit land. Voor de ogen van landgenoten. Het leek zo geleidelijk te gaan. Elke keer een stapje verder.

Niet meer naar het zwembad mogen.

Niet meer mogen meespelen in een orkest.

Niet meer mogen fietsen.

Niet meer mogen studeren.

Op straat worden gezet.

Worden opgepakt en weggevoerd.

Sobibor begon in het Vondelpark. Met een bordje: ‘Voor Joden verboden’. Zeker: er waren veel mensen die zich verzetten. Mannen en vrouwen die in actie kwamen, die tegen de stroom in burgermoed toonden en hun eigen veiligheid op het spel zetten voor anderen.

Ik denk ook aan alle burgers en militairen die vochten voor onze vrijheid.

Aan de jonge soldaten die in de meidagen sneuvelden aan de Grebbelinie.

De militairen die ons Koninkrijk dienden in Nederlands-Indië en dat met de dood bekochten.

De verzetsstrijders die werden gefusilleerd op de Waalsdorpervlakte of onmenselijk werden behandeld in straf- en concentratiekampen.

De militairen die niet terugkeerden van vredesmissies of daarbij ernstig gewond raakten.

Werkelijke helden die bereid waren te sterven voor onze vrijheid en onze waarden.

Maar er is ook die andere realiteit. Medemensen, medeburgers in nood, voelden zich in de steek gelaten, onvoldoende gehoord, onvoldoende gesteund, al was het maar met woorden. Ook vanuit Londen, ook door mijn overgrootmoeder, toch standvastig en fel in haar verzet. Het is iets dat me niet loslaat.

Oorlog werkt generaties lang door. Nu, 75 jaar na onze bevrijding, zit de oorlog nog steeds in ons. Het minste wat we kunnen doen is: niet wegkijken. Niet goedpraten. Niet uitwissen. Niet apart zetten. Niet ‘normaal’ maken wat niet normaal is. En: onze vrije, democratische rechtsstaat koesteren en verdedigen. Want alleen die biedt bescherming tegen willekeur en waanzin.

Jules Schelvis doorstond de hel en wist toch als vrij mens weer iets van het leven te maken. Veel meer dan dat. “Ik heb vertrouwen in de mensheid gehouden”, zei hij. Als hij het kon, kunnen wij het ook. Wij kunnen het, wij doen het samen. In vrijheid.

https://m.youtube.com/watch?v=K07LKIsDUII

Today on 5 may we celebrate in the Netherlands Freedom.

[classylandangel-blog]

5 ongelooflijke dingen die je niet wist over Jean-Claude Van Damme

We hebben geweldige acteurs die al deel van ons uitmaken. De eerste waar we aan denken zijn zeker de grote Sylvester Stallone en Arnold Schwarzenegger , hoewel er nog veel meer zijn. Een van de meest geliefde bij het grote publiek is Jean Claude Van Damme . Hoewel hij niet meer zo beroemd is als in de jaren tachtig en negentig, doet hij nog steeds veel dingen en blijft hij werken. Zijn carriere kende ook een paar hobbels vanwege zijn verslavingen, die hij volledig heeft overwonnen. Hier zijn enkele dingen over Jean-Claude Van Damme die je zeker niet weet.

1 - Je kennis van vechtsporten

Als we erover praten Jean Claude Van Damme we kunnen niet stoppen met praten over zijn gaven voor vechtsporten. Hij begon heel jong toen hij nog maar tien jaar oud was, en dat was te danken aan zijn vader. Op een dag nam zijn vader hem mee naar een karateschool en diezelfde dag schreef hij hem in. Op twaalfjarige leeftijd sloot hij zich aan bij het nationale karatecentrum en trainde hij gedurende vier jaar, waardoor hij in het Belgische nationale karateteam kon zitten. Op zijn vijftiende deed hij al mee. Op zijn zestiende had hij al zijn zwarte band en dit was nog maar het begin.

De waarheid is dat we Jean-Claude Van Damme vooral zien als een acteur die goed kan vechten, maar de waarheid is ongelooflijker. In tegenstelling tot veel andere acteurs, heeft Van Damme een indrukwekkende carriere in de vechtsport achter de rug (zo veel als Steven Seagal is van streek ). Van 1976 tot 1980 behaalde hij 44 overwinningen en slechts vier nederlagen in karategevechten. Hij wijdde zich niet alleen aan deze krijgskunst sinds hij deze begon te combineren met Full Contact, waar hij ook deelnam aan toernooien.

avanafil

In zijn Full Contact-wedstrijden had hij slechts een verlies tegen 18 overwinningen. Dit alles combineerde hij ook met bodybuilding. Hij deed het om zijn fysieke uiterlijk te verbeteren, maar hij nam ook deel aan toernooien van dit type. Hij won uiteindelijk de titel van Mr Belgium in een nationaal bodybuildingkampioenschap. Dit alles voordat hij zich wijdt aan acteur. Trouwens, tijdens het studeren van vechtsporten ging ze ook in ballet. Hij beoefende deze klassieke dans vijf jaar lang. Naar eigen zeggen was ballettraining zwaarder dan karate en Full Contact gecombineerd.

2 - Zijn begin in de bioscoop

In 1983 stopte Jean-Claude Van Damme met worstelen. Hij was gehypnotiseerd met de filmwereld en besloot zijn geluk als acteur te beproeven. In Belgie was dit beroep zeer beperkt, dus werd besloten om naar het filmparadijs te gaan, dat wil zeggen de Verenigde Staten. Het was met een jeugdvriend genaamd Michael Qissi en ze begonnen allebei het leven te vinden om acteurs te worden.

Van Damme werd ingehuurd voor kleine rollen waar hij niet eens sprak. Het was een begin, maar het lijkt erop dat hij niet de grote ster kon worden met waar hij van droomde. Hij was extra in films als " Vermist in actie" en " Oorlog en herdenking " waar hij de grote acteur kon ontmoeten Robert Mitchum . Het was in de film " Geef nooit op, geef nooit op " waar hij de aandacht begon te trekken als een slechterik met geweldige vaardigheden voor het gevecht. Hierdoor kreeg hij een rol aangeboden " Roofdier " naast Arnold Schwarzenegger . Wat ze hem aanboden, was de rol van buitenaardse jager, die Van Damme niet leuk vond. Het probleem is dat je zijn gezicht niet kon zien en je hem niet zou herkennen.

Het lot veroorzaakte een ommekeer in het leven van Jean-Claude Van Damme

Eindelijk was er een herontwerp van de Predator-outfit en werd Van Damme uit het project verwijderd. Het is ook niet iets waar hij zich zorgen over maakte. Ondertussen werkte hij nog steeds als ober in een restaurant, zodat hij kon leven tot hij de droomkrant vond. Het lot heeft het filmproduct gemaakt Menahem Golan en enkele vrienden betreden het restaurant waar de Belg werkte.

Jean-Claude Van Damme zag zijn kans om zijn gaven te laten zien en toen hij de kans kreeg, deed hij iets ongelooflijks. Voor de tafel waar Menahem Golan en zijn vrienden waren, maakte hij een complete roundhouse-kick zonder een enkele druppel van de soep die hij bij zich had op een dienblad te gooien. Golan besteedde aanvankelijk niet veel aandacht aan hem, maar een van de mensen aan tafel vertelde hem dat hij bijna in de film zat " Roofdier " met Schwarzenegger. Dit bracht de interesse van de producent terug en gaf hem uiteindelijk de hoofdrol " Bloedig contact ." Dit was de lancering van het sterrendom van Jean-Claude Van Damme.

3 - Drugsproblemen en psychische stoornissen

Er is veel gepraat over de verslavingsproblemen van de Belgische acteur. De waarheid is dat hij, voordat hij drugs gebruikte, al een probleem had dat de oorzaak was van zijn latere verslavingen. In 1998 werd bij hem de diagnose bipolaire stoornis gesteld, waarover ik vele jaren later openlijk spreek. Hij vocht het grootste deel van zijn leven tegen deze ziekte. Hij wist niet wat er met hem gebeurde, maar zijn meedogenloze stemmingswisselingen waren een teken dat er iets aan de hand was.

Juist om deze problemen van ups en downs in zijn karakter te kunnen dragen, wendde hij zich tot drugs. Jean-Claude Van Damme heeft het vaak gezegd en het is geen geheim. Hij was vooral verslaafd aan cocaine, waar hij wekelijks tienduizend dollar aan besteedde. Hij probeerde het vaak zonder succes achter te laten. Hij kreeg het eindelijk en vandaag is het schoon en volledig hersteld.

Hij had alleen een probleem met justitie en het was in 1999 dat de politie hem arresteerde wegens rijden onder invloed. Hij werd veroordeeld tot een boete van $ 1.200 en woonde bewustmakingsbijeenkomsten bij om dronken rijden te voorkomen. Ze hebben ook zijn rijbewijs voor drie maanden weggenomen.

4 - Spreekt geen Spaans maar begrijpt het perfect

 Jean-Claude Van Damme spreekt perfect Frans en Nederlands. Hij spreekt ook vloeiend Engels, wat hij naar eigen zeggen leerde door tekenfilms te kijken " De vuurstenen ." Wat veel mensen niet weten, is dat ze Spaans perfect begrijpen. De reden is dat hij als kind een huisvrouw had die lang Spaans thuis was. Hoewel hij heel goed Spaans verstaat, spreekt hij het niet vloeiend. Ze interviewden hem zelfs in Chili en alle vragen werden in het Spaans gesteld. Om het te beantwoorden, moest hij het echter in het Engels doen.

5 - De ongelooflijke advertentie voor Volvo

Wist je dat Van Damme een aankondiging deed voor Volvo zonder dubbelspel te gebruiken en dat het meer dan 85 miljoen views heeft? Alles wat u in de bovenstaande advertentie kunt zien, is echt. Hij is echt de Belgische acteur tussen twee vrachtwagens in een van zijn beroemde filmposities. Het was niet makkelijk en er was veel voorbereiding voor nodig. De timing moest perfect zijn en er waren bepaalde risico's. Toch nam Van Damme ze over en ging alles perfect. Uit nieuwsgierigheid werd de advertentie in Spanje opgenomen en in een keer gemaakt.