#eerlijk mens

[gewoonkarin]

Laad me met rust. Die zin omschrijft precies wat veel mensen moeten doen. Wat iemand vandaag precies niet deed.

Van ruilen komt huilen en zo was het vandaag met de tuinen. Ik had mijn tuin keurig per 1 oktober opgeleverd, conform verzoek en had dat als een gelijk oversteken gezien. Het bleek meer eenzijdig te zijn. Ik wachten tot de ander klaar zou zijn. Ik had vandaag als deadline gesteld. Twee weken de tijd leek me redelijk als je alleen maar mee hoeft te nemen wat je wil houden en de rest ruimen wij op. Geloof me, de rest is veel want het is een enorme bende. Een vuile tuinder, dat zou ons pa zeggen. Ik zeg het nu ook overigens.

Ze werd boos op me omdat ik licht geïrriteerd reageerde. Ik gaf aan dat het zo goed was en ging verder. Ze ging door. Op een gegeven moment maakte ze een opmerking over mijn opvoeding. Er knapte iets. Ik voelde het knappen. De duivel in me kwam los. Mijn opvoeding komt van mijn ouders en daar praat je niet slecht over. Dat ik niet altijd even makkelijk ben is zeker waar maar dat ben ik, dat is niet mijn opvoeding. Ik had de kruiwagen in haar gezicht willen gooien. Ik ging los, niemand komt aan ons pa en ons ma.

Ik heb, toen haar man ziek was, haar tuin wat opgeruimd samen met mijn Tuinbuuf. Helpen. Ik heb mijn oude tuin keurig opgeleverd. Ze hoeft haar oude tuin niet keurig op te leveren.

Ze moppert over haar kinderen. Die helpen niet. Dat geklaag mag ik aanhoren. En dan durven zeggen dat ik niet goed opgevoed ben. Durfde ze ook het leed dat rouw heet voor mijn voeten te gooien. Hallo, toen Paul zijn leven had verloren en ik, met mijn ziel onder de poot, op de tuin was kreeg ik meteen een dosis rouwconcurrentie over me heen. Nul empathie naar mij toe. How can I make this about me. Zo is ze. Prima, ze weet niets van mij. Dat haar man is overleden is triest. Ik doe niet aan medelijden. Medeleven is meer mijn ding. Met zielig kom je nergens.

Lang geleden dat ik zo kwaad was. Ik hoorde mezelf praten. Hard. Lage stem. Diep uit de krochten van mijn zijn. Mijn grens bereikt. Kom niet aan hen waar ik van houd. Dan bijt ik je strot af.

Schone sanering. Ook dit mens hoort nu bij de groep die van mij geen blik of letter meer krijgen. Dat is fijn want dan kosten ze me ook geen energie meer. Eerlijk gezegd, ik vond het opluchtend, de boos eruit.

[jurjenkvanderhoek]

HUT IN HET BOS ALS WIJKPLAATS IN DE NATUUR

Een wondere wereld is het, die ik binnenga in Museum Galerie Heerenveen, op dit moment. Een mysterieus bos betreed ik, een magisch woud. Maar is het wel een boomgaard dat ik zie, een veld met oprijzend gewas. Ik kijk in de donkerte van de duisternis, de nachtelijke uren waarin de betovering van het onzichtbare op een hoogtepunt is. Want er is niets te zien achter de stakerige boomstammen, zo zolang het niet wordt aangelicht. Zo zolang er geen lichtpunt is die de omgeving waarneembaar maakt. Rob Regeer ontsteekt daarom een licht op dat schijnt vanuit een verborgen bron in zijn donkere werken. Is dit het heldere licht van een volle maan of de jager met zaklamp op zoek naar een prooi, jongelui die gedropt zijn en verbeten een uitweg zoeken. Het geeft althans een onwerkelijke sfeer, zet een surrealistische werkelijkheid.

In dat decor spelen oranje stippen een bijrol waar een eenzaam huis de dubieuze hoofdrol krijgt toegeschreven. Die oplichtende punten lijken vuurvliegjes, die het licht van de dag aten om het uit te spuwen in de nacht. Het daglicht klinkt zo door in de nachtelijke duisternis. Yin en yang. Maar het blijken geen puntjes te zijn, maar putjes in de compositie. Wie het werk tot op armlengte nadert ontdekt dat de schildering eigenlijk een reliëf is. De materie ligt dik op het doek. De stammen verheffen zich waarin de putjes verf zich verlagen. De vuurvliegjes blijken kleine klankschalen. Het licht echoot zo geluidloos door het bomenbos.

Die hoogdruk in de verflaag geeft de sfeer een werkelijk voelbare diepte. Het is geen geschilderd perspectief, maar een opgelegde tastbare derde dimensie. Regeer laat overigens geen vergezicht zien, de omgeving is plat tweedimensionaal weergegeven. Er is geen doorkijk naar een einder. Maar door te werken in beeldverhoging en met zichtverlaging wordt een natuurlijke ruimte gecreëerd. Een vierde dimensie is gemaakt door kleurspeling en lichtverhouding. In deze ruimte komt alles samen, voert het gevoel de boventoon. Is de werkelijkheid abstract, versimpeld de realiteit. In de derde worden vragen gesteld die in de vierde dimensie lijken beantwoord.

Regeer maakt niet zomaar ondefinieerbare platen van de realiteit. De kunstenaar wil mijn verbeelding prikkelen door ongerijmde voorstellingen te maken. Mij op een verkeerd been zetten zodat ik ga nadenken over wat ik zie. Mij ga bezinnen op de actualiteit. Maar eerlijk gezegd zie ik het wereldnieuws en de huidige problemen in het ecosysteem niet terug in zijn betrekkelijke schoonheid. De hut in het bos schept vooral een unheimisch gevoel, maar misschien is dat juist ook wel het moment van bezinnen. Nadenken over hoe leeg en onwerkelijk de werkelijkheid straks zal zijn, wanneer wij niets doen aan de afbraak van de natuur door ons toedoen. Want het bos van Regeer is ontbladerd, zelfs kijk ik wel dwars door stammen heen. De afbraak heeft hij in zijn schilderijen ingezet. En daarin huist de mens in  een gezellig aangelichte sfeer in een huisje midden in het bos. Als een Bijbelse Noach, van God verlaten maar toch zo dicht bij het antwoord op de vraag.

Regeer verheerlijkt deze verlatenheid door de intieme toevlucht, het huiselijke asiel, meermalen in 24-delig tableau te plaatsen. Voortdurend hetzelfde huis van onder gezien, in een gewijzigde kleurstelling en een helder tot duister licht. De aldoor veranderende weersomstandigheid ter plaatse. Een eenvoudige opzet die zich telkens herhaalt, een weerklinkende sfeer. Diezelfde optrek komt terug in andere hoedanigheid met een meer uitgewerkte omgeving. Maar aldoor blijft het vreemde en vage gevoel. Het is wel een wijkplaats, maar je weet niet wat je kunt verwachten van de inhoud. Wat daarbinnen achter dat verlichte venster zich afspeelt blijft de vraag. Zo stelt Regeer in zijn werk vragen die onbeantwoord blijven. De oplossing moet ik zelf aangeven. Zo zoals dat meestal werkt in en door een kunstwerk. De beschouwer geeft bescheid.

Een apart onderdeel in deze opstelling bij Museum Galerie Heerenveen is het plateau met ruimtelijke bouwwerken in MDF. Op klein formaat zijn deze huizen modellen van hutten en kappellen. Onderkomens belangrijk in de omgeving van Kellerjoch in Oostenrijk. Voor Regeer ter inspiratie een geliefde plek. In de bergen en door de bossen. Om de sfeer raak te treffen was het voor hem niet genoeg enkel de omgeving weer te geven op het geschilderde vlak, maar wilde hij ook de ruimte in. Daarvan is het dorp de weerslag. Zijn dorp, het Regeer. Aldus wordt de bezoeker van deze kunstruimte de wereld van Rob Regeer in getrokken. Ervaart de schoonheid die niet schijnt te kloppen. De verbeelding krijgt er de ruimte zich te uiten. Het werk ontroerd op een onbestemde manier. Het past esthetisch juist, maar achter die luister klinkt een duister geluid. Het gebeelde mysterie is onheilspellend.

Expositie “Into the Woods”. Schilderijen en ruimtelijk werk van Rob Regeer bij Museum Galerie Heerenveen (MUGA), Minckelersstraat 11 in Heerenveen. 24 maart tot en met 5 mei 2024.

[commetombeunarbre]

Ik heb altijd het gevoel dat ik mijn hele leven al probeer een ander mens te worden. Alsof ik altijd probeerde nieuwe plekken te vinden, een nieuw leven te bemachtigen en me een andere persoonlijkheid eigen te maken. Steeds weer opnieuw. In zekere zin is dat groei, anderzijds heeft het iets van een persoonsverwisseling. Ik dacht dat ik los kon komen van wie ik was door iemand anders te worden. Daar verlangde ik oprecht naar en ik dacht dat het ooit zou lukken als ik maar mijn best deed. Maar het is nooit zo uitgepakt. Waar ik ook ging, ik nam mezelf mee. Het onvermogen dat ik in me droeg, bleef hetzelfde onvermogen. De omstandigheden mochten dan veranderen, maar ik bleef diezelfde onvolledige mens. Dat fatale gebrek droeg ik overal met me mee en het bezorgde me een onverzadigbare honger. Deze honger heeft me steeds gekweld, en zal me waarschijnlijk blijven kwellen. Want in zekere zin bepaalt dit gebrek wie ik ben. Dat zie ik nu in. Voor jou wil ik een nieuw iemand worden, misschien zal het me lukken. Het zal niet makkelijk zijn, maar ik doe mijn best en wie weet slaag ik erin een nieuw zelf te verwerven. Maar ik moet er eerlijk bij zeggen dat ik in dezelfde situatie misschien nog eens hetzelfde doe.

[h3xr1y]

Plato's kritiek op democratie; in hoeverre heeft hij gelijk?

Als je het bekijkt vanuit het perspectief van de overheid zullen ze zeggen dat hij ongelijk heeft. Het zal namelijk een deuk maken in de samenleving om de democratie opeens te veranderen.

Als ik het zal bekijken van mijn perspectief zal ik zeggen dat er wel een kern van waarheid in zit. De meeste mensen die invloed hebben op de democratie hebben vaak geen verstand van wat ze doen, zo ook de mensen die moeten stemmen. Ook kunnen politici wel zeggen dat ze zo geweldig zijn en daardoor stemmen binnenhalen, maar dit doen de meeste allemaal in hun eigen voordeel.

De mens praat namelijk graag goed over zichzelf om een goed beeld te scheppen bij de medemens. Hierdoor wordt de democratie al gelijk een stuk minder eerlijk.

Je stemt op iemand zijn masker niet op de persoon zelf.

[devosopmaandag]

De Voor Even Volmaakt Gelukkige Vrouw

Sinds we elk voorjaar twee maanden in Frankrijk doorbrengen, en steeds op andere plekken, horen 'vide-greniers' tot mijn vaste vormen van plezier. 'Lege zolders' betekent het woord letterlijk. Ooit was 'zolderopruiming' een gewoon Nederlands woord. Daar is nu 'koningsdagmarkt' voor in de plaats gekomen. Op zulke momenten lijkt de Hollandse koopmansgeest als volksaard naadloos samen te vallen met de onstuitbare consumeerhonger van de Westerse mens. Die massa aan overtollige hebbedingen die dan boven komt drijven is niets anders dan de 'plastic soup' in de oceanen, waar we ons ernstige zorgen om maken. Wie niet gevoelig is voor de vrolijke opwinding op die dag zal er verre van blijven, en zelfs haar neus ervoor ophalen. En dan wel van vide-greniers houden.

Gekrioel van auto's kondigt aan dat de vide-grenier dichterbij komt. Soms vinden deze plaats in het kleinste gehucht, gewoon in een weiland. Er is de vaste grote tent waar je vieze koffie kunt krijgen, gebraden worsten en dure wijn in plastic bekers. Bijna altijd vinden ze plaats onder een stralende zon. Regen verandert alles: een vrolijk wapperende vlag getransformeerd in een stukgetrapte krant in de modder. En toch....

Twee soorten, soms half-professionele, verkopers zijn er altijd. Er zijn de morsige oude mannetjes die hun schuren hebben leeggehaald en die de oudste en smerigste dingen verkopen als zuiver goud. Andere, niet per se morsige mannen, buigen zich over een stuk regenpijp, een roestige bijl, een jampot met met schroeven. Aan weerszijden van de spullen maken ze altijd een tevreden indruk.

Ik ga natuurlijk voor die zeldzame verkopers die op tafels en kleden in het gras hun specifieke waren tonen. Het zijn bijna zonder uitzondering oudere vrouwen, zoals ik er zelf ook een ben. Hun koopwaar bestaat uit vergeeld linnen beddengoed van grootmoeders. Behalve lakens, geborduurde tafelkleden en servetten zijn er ook altijd oude knopen, restanten breiwol, kantklosgarens en coupons. Coupons zijn overigens de krasloten van de vrouw: op een dag zal ik er echt iets moois van maken! Laat ik eerlijk zijn, al die verrrukkelijke stoffen en fournituren zijn natuurlijk niets anders dan de roestige zagen en olieblikken van de mannen.

In een weiland aan de rand van het gehucht Chaptuzat staat dan zo'n oudere vrouw. De zon schijnt stralend, de seringen bloeien, er wordt al luidruchtig wijn gedronken in de grote tent. Ik vóel dat ik iets ga vinden. Ik laat de lakens en tafelkleden voor wat ze zijn, buig me over dozen en koffers, doorzoek stapels met servetten en lappen zonder te veel overhoop te halen . Misschien dat ergens helemaal onderop iets van mijn gading ligt. En dan vind ik een prachtige ouderwetse zakdoek in een patroon dat ik nooit eerder zag, en dan nog een en nog een! Mijn hartslag versnelt. Wát, ze komen uit het Musée de l'Impression sur Étoffes de Mulhouse!! Zo lang al wil ik daar naar toe. Ik geef haar drie euro en ben voor even volmaakt gelukkig.

[bahbahbahbahbahbah7747]

Karl Marx

In het filmpje zeggen ze dat Marx de situatie in Nederland beschrijft tijdens de industriële revolutie. Hij ziet een land waar alles ongelijk verdeeld is en dat de mensen in de fabrieken worden uitgebuit. Marx noemt het meerwaarde als het steeds meer geld oplevert voor de eigenaar van de fabriek. Marx beschrijft de schrijnende reductie in zijn boeken en Parijse manuscripten en Het kapitaal. Marx vond dat is de mens een sociaal Wesen is, maar daar niet naar werd gehandeld. Vervreemding ontstond doordat we ons steeds meer onmenselijk maken. Marks is actueel nu met de financiële crisis. Hij zegt dat economie het bewust zijn van mensen bepaald. Hij zag dat er een revolutie aankwam. Marx heeft het communisme geïnspireerd.

Neo-marxisme het is bedacht door de filosoof Karl Marx. Het is een manier van denken over een vorm van een samenleving. Het besteed veel aandacht aan cultuur en het idee over de mensen als een sociale samenleving. Het legt geen nadruk op de economische omstandigheden, maar op de mensen. Ik vind het een goed idee want mensen worden hebberig van geld. Het is dus beter voor de economie als we daar minder nadruk op leggen en meer op cultuur. Dan kunnen we elkaar meer omarmen, waardoor we hechter worden en dus een betere samenleving kunnen maken.

Ik ben het er niet helemaal mee eens, want wij in Europa werken nu maar een bepaalde tijd en dus zijn we niet onmenselijk. De rijkste mensen krijgen nu niet meer al het geld. De verdeling is nu beter dan vroeger en arbeid wordt beter betaald. Maar de verdeling kan eerlijker. Ik ben het eens met het Neo-marxisme, maar niet met beeld dat we nu nog steeds vreemden zijn van elkaar.

[veselinasboekenkast]

Deel 3-Hoodstukken 5-9 van De avond is ongemak

Hoodstuk 5

Het is best een korte hoofdstuk dus veel zal er niet te zeggen zijn. Jas is net wakker geworden en gaat naar buiten. Ze wandelt richting de begraafplek van Matthies. Ze was zo vroeg wakker zelf vroeger dan haar vader omdat ze niet kon slapen. Ze zat de hele tijd te denken aan haar poep probleem waarover ze met haar vader had gepraat. En dat haar vader geen oplossing vond in de bijbel, ze was bang dat het niet oplosbaar ging zijn. Ze is naar buiten gegaan om daar te proberen poepen. Uiteindelijk is er diarree gekomen.

Hoofdstuk 6

Het hoofdstuk begint niet echt blij. De moeder zegt plotseling uit het niets dat de dood wil gaan. Ze zegt als er een auto over haar heen rijd dat ze daar geen probleem mee zou hebben. Obbe was er ook bij en reageert zeer hard terug. Hij zegt: 'Ga dan toch lekker dood', Jas probeert hem te kalmeren en zegt dat hij dat niet moest zeggen. Obbe werd daar nog bozer van en gooide zijn Nokia tegen de muur. De Nokia kon zo een harde klap natuurlijk niet aan en dus brak hij in stukken. Toen kwam ook de vader de keuken binnen. Hij voelde aan dat er iets mis ging en toen hij de Nokia op de grond zag liggen werd hij pas echt boos. Hij duwde Obbe tegen de keukenvloer. Obbe zat nog dingen terug te schreeuwen tegen zijn moeder. De moeder wist niet hoe ze moest reageren en bleef ze effe stil. Ze zei: 'zie je wel, ik ben een slechte moeder'. Jas is haar moeder gaan troosten door haar complimenten te geven. De vader zat ondertussen tegen Obbe te schreeuwen terwijl Jas aan haar moeder vroeg of ze echt dood wou gaan. Haar moeder antwoordde heel eerlijk met Ja. Dit was best een hectisch hoofdstuk was ook zeer gruwelijk. Ik denk dat Obbe voor het eerst zijn gevoelens heeft geuit. Hij kon zijn gevoelens en gedachtes niet meer opstapelen. Iedereen is er klaar mee dat de moeder maar niet probeert om verder te leven. Ik snap dat helemaal, het is natuurlijk niet leuk om van je moeder te horen dat ze dood wil. Ik vond het persoonlijk zeer interessant om te lezen. Je kan nu de echte karakter eigenschappen van de personages zien. Je kan zeggen dat Jas altijd voor vrede zoekt en haar broer gewoon dingen in de conversatie gooit.

Hoofdstuk 7

Dit is een droom van Jas die over Belle gaat. Ze zijn dus samen in het bos aan het wandelen, waar Jas ontdekt dat Belle half mens half vos is. Er gebeuren altijd rare dingen in dromen die niet uitlegbaar zijn.

Hoofdstuk 8

Jas kijkt haar ouders toe uit de keuken hoe ze schilderijen ophangen. Hier is er weer een voorbeeld dat toont dat de vader de leiding in het huis heeft. De schilderijen hangen dus schuin de moeder ziet dat en zegt het aan haar man. De vader reageert en zegt dat ze niet schuin liggen. De moeder reageert niet en blijft stil, ze kon niet eens haar mening uiten of ze werd al op haar plaats gezet. Terwijl Jas ook zag dat de schilderijen schuin zaten. Obbe werd pas rond een uur of een in de namiddag wakker omdat hij de vorige avond op een feestje was. Jas wou niet met hem praten omdat ze bang was dat ze bacteriën van hem zou krijgen. En dat ernstig ziek worden. Toen besloot ze samen met haar zus om Het Plan (om naar de overkant te geraken) in actie te brengen. Ze zijn dus naar een brug verder in de dorp gefietst. De echte plan zal pas morgenochtend uitgevoerd worden, maar ze zullen nu al oefenen. Plotseling duwt Jas haar jongere zus het water in. Hanna schrikt super hard en stikt bijna in het water. Uiteindelijk kan Jas haar uit het water halen en wordt Hanna wakker. Ik was super hard geschrokken en wist niet waarom ze dat heeft gedaan, maar ik denk dat ik nu weet wat en waar de overkant is. Het is bij Matthies. Ze willen weer terug naar de oude tijden wanneer Matthies er wel was. Ze willen weer vrede opzoeken. Wat ik wel snap, maar ik vind dat dat niet niet de oplossing is.

Hoofdstuk 9

Hoofdstuk 9 is weer een droom. Deze keer is Jas een stoel en is Hanna de hoofdpersonage in haar droom. Ze is aan het schaatsen, Jas is een mens die in een stoel vast zit. Ze probeert haar zus te beschermen, maar als stoel zijnde kan je niet veel doen. Ze wilt voorkomen dat Hanna ook dood gaat.

Zo dit was het voor deze 5 hoofdstukken. Ik ben bijna klaar met het boek. Ik ben echt benieuwd hoe het zal eindigen, hopelijk niet te droevig. Tot de volgende keer!

Veselina☺︎

[joostjongepier]

Wat?   The Gulf Stream (1899), Northeaster (1895, bewerkt rond 1901) en Maine Coast (1896) door Winslow Homer. Ter vergelijking: Het vlot van de Medusa (1818)  door Téodore Gericault en Watson and the Shark (1782) door John Singleton Copley

Waar?   Tentoonstelling Winslow Homer – Force of Nature in de National Gallery, Londen

Wanneer?   6 januari 2023

Een fascinerend werk dat ook de omslag van de catalogus van de tentoonstelling siert is The Gulf Stream. Te midden van hoge golven dobbert een zeilboot. De mast is afgebroken en het zeil hangt over de rand van de boot. Aan boord ligt een zwarte man, voeten en bovenlichaam bloot, met om hem heen wat suikerriet. Rondom het bootje zwemmen haaien. Op de achtergrond doemt mist op. Een onheilspellende scène die niet veel goeds lijkt te voorspellen voor de man op het bootje. Toch is zijn houding eerder ontspannen dan gestrest, zijn blik eerder onbewogen dan angstig. Linksboven zien we, gehuld in mist, een zeilschip opdoemen. Zal de bemanning het bootje opmerken? Zal de man gered worden? Of zullen de haaien hem verslinden? Homer laat het, zoals bij veel van zijn schilderijen, over aan de beschouwer om een antwoord op deze vragen te bedenken.

Het doek doet mij sterk denken aan het vlot van de Medusa van Théodore Géricault. Hier echter geen grote groep opvarenden op een vlot, maar één enkele man in een klein bootje. Een ander werk waar het doek me aan doet denken is van een landgenoot van Homer. Ik zag het op de tentoonstelling Es war einmal in Amerika in Keulen: Watson en de haai door John Singleton Copley. Op dit schilderij is een jongeman te water geraakt in de baai van Havanna. Terwijl mannen in een boot proberen hem te redden, zwemt een haai met opengesperde bek af op de drenkeling. Het doek van Winslow Homer is verreweg het meest enigmatische van de drie. De gelaten houding van de man, de haaien, het schip in de verte: alles draagt bij aan een open eind. Ik zie de scène als een filmopname voor me, waarbij een spannend muziekje aanzwelt onder de beelden.

De tentoonstelling in de National Gallery eindigt met laat werk van de kunstenaar. De mens is steeds meer naar de marge gedrongen of zelfs helemaal uit beeld verdwenen. De zee zelf is het onderwerp geworden. Woest kolkende golven slaan stuk op de kust van Maine.

Ook bij het zojuist beschreven werk The Gulf Stream is het Winslow Homer in de eerste plaats te doen om de natuur. Alle narratieve elementen in het werk zijn bijzaak. In een brief aan Harrison Morris van de Pensylvania Academy of Fine Arts dringt de schilder erop aan dat de titel The Gulf Stream niet zal worden veranderd. En aan zijn kunsthandelaar Roland Knoedler schrijft hij: “Het onderwerp van deze foto is vervat in de titel. [...] Ik ben de Golfstroom tien keer overgestoken en ik zou er iets van moeten weten. De boot en de haaien zijn bijkomende zaken van zeer weinig belang. Ze zijn door een orkaan in zee geblazen.”

Natuurlijk staat het de kunstenaar vrij zijn werk te beschouwen zoals hem goeddunkt. Als kunstkijker staat het mij echter even vrij mijn eigen interpretatie aan het werk te geven. En eerlijk gezegd interesseert het lot van de man mij meer dan de golven die om hem heen klotsen. Maar ja, ik ben dan ook een echte landrot.

[rotterdamvanalles]

Radio- en televisiezaak van Correct aan de Benthuizerstraat geopend door tv-bekendheid Ted de Braak, januari 1973.

De oprichting van "Verkoopbureau Correct" op de Zaagmolenstraat 106 te Rotterdam met een verkoopruimte van 20m², vond plaats op 3 april 1940 door de heer Frans de Jong. Samen met zijn vrouw en baby woonde hij op 20m² achter de winkel. Gedurende de oorlogsjaren is Frans de Jong een geruime tijd te werk gesteld in Duitsland, toch bleef het bedrijf bestaan, hoewel er in die tijd natuurlijk geen radio verkocht werd.

De radio kwam na de bezettingsjaren in steeds meer varianten op de markt en daarom besloot de Frans de Jong de winkel, waar tot op dat moment allerhande huishoudelijke apparaten werden verkocht, definitief om te bouwen tot Radio-Speciaalzaak. Harry de Jong kwam als technicus in de zaak bij pa. Een jongeman met liefde voor alles wat met techniek te maken heeft en al snel nam hij het roer over. De toenemende welvaart en de daarmee samenhangende groei van het bedrijf, zorgde ervoor dat Correct meer ruimte nodig had. De aangrenzende panden voorzagen in deze behoefte aan ruimte. De opkomst van de platenspeler en grammofoonplaten bracht Correct in 1957 tot haar tweede specialisatie. In het pand aan de Zaagmolenstraat 102 werd in 1957 de "Correct platenpijp" geopend, een pijpenlawinkel waar bakvissen en jongeren terecht konden voor de platenprimeurs uit de "Top of Flop" van Herman Stok.

De opkomst van de televisie, maar ook de enorme toename van audioapparatuur in vele verschijningsvormen, verhoogde de vraag naar serviceverlening in de vorm van installaties, reparaties en onderhoud. Dit leidde tot de oprichting van een onafhankelijke, professionele, eigen technische dienst (Correct Service Center) die in 1965, onder eigen dak, in de Zaagmolenstraat geplaatst werd.

Eind jaren zestig was Correct gehuisvest in een tiental verschillende panden in de Zaagmolenstraat en omgeving. In die tijd stond de directeur H. de Jong voor een belangrijke strategische beslissing: of meer filialen in Rotterdam, of alles onder één dak. In 1971 werd gekozen voor het onder één dak plaatsen van de verschillende Correct activiteiten. Medio 1971 werd een voormalige bioscoop, het Victoria Theater aan de Bergweg, gekocht.

Na een grootscheepse verbouwing, waarbij alleen de contouren van de voormalige bioscoop bewaard zijn gebleven, opende Correct op 29 januari 1973 officieel haar deuren. Rotterdam was een nieuw soort theater rijker geworden: "Radio Correct". Een totaaltheater op elektronica gebied, alles voor beeld en geluid onder één dak:

- 1200 m² verkoopoppervlakte op de begane grond

- parkeren in de kelder

- kantoren en Technische Dienst op de eerste verdieping.

De opzet was uniek voor zowel Rotterdam als voor heel Nederland. Waren het eerst alleen Rotterdammers die Correct ontdekten, al snel kwam men ook van ver buiten Rotterdam. Het beleid was, en is nog steeds, gericht op eerlijk Rotterdams koopmanschap. Dat sprak aan en mede daarom groeide Correct uit tot een begrip voor de consument en de toeleveranciers uit de handel en de industrie.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van correct.nl. Lees verder op https://www.correct.nl/historie.php

[geertjerrr]

Mijn mate van verantwoording aangepast naar mijn verder denken steeds. Ik bedenk en pas me ook regelmatig aan dat sommige teksten niet passen bij de onzin en afschuw van zulk een aangeduid leed.

Kort in beeld trachtten te schetsen van waaruit..?

deze FUND zou ik vroeger nooit gedaan durven. Echter nu en laat heb ik geleerd gewoon mezelf te zijn. Geleerd als ik een blouse wil aandoen dat gewoon doe en m'n oogjes schmink zoals ik dat wil. Dit voorafgaande aan sinds 14-16 jaar en heel veel in trauma en verdriet. Net die hoeveelheid heeft mij sterk gemaakt en het potentieel gecreëerd om in te grijpen en de zaken aan te pakken. Ik grijp al 16 jarige helemaal op m'n eentje Kerst en Nieuw. Ik weet wat verdriet is in het mijne en stelt me in staat dit te reflecteren in een hart groter dan deze, plotseling bocht genomen.

Heel lang ook, heel complex en heel diep innerlijk met het hoogste goed dat we gekregen hebben, m'n seksualiteit en eindelijk en hopelijk ik dit voor de eerste keer in m'n leven eens kan in woordjes lieven.. In dat is het de diepste pijn in zeer lang geheim dat elk mens kan dragen.

Het antwoord daarop is helemaal zo snel niet gevormd en verreist diepgaande expertise.

Altijd heel lief en massaal geween, een buiten gewone, niet gangbare liefde heb ontwikkeld net door. Ik vermoed dat ik een zeldzaamheid ben op 44 jarige leeftijd, bijna 5 dagen per week meermaals in tranen uitbarst op een dag of die tranen al goed geoefend ben die te blokkeren. Een ganse bus al decennia geleden in zucht was van medeverdriet en hun oogjes steunden me en zeer stil allemaal. Vorig jaar had ik een plan eens die traan te openbaren.

M'n soulmate vroeg me op 43 jarige leeftijd hoeveel liefjes ik al gehad heb. Geen enkele meid (ik noemde haar meid) zei ik, mijn langste relatie is 14 dagen, eentje dan. Geertje is eerlijk en schaamt zich niet meer voor z'n verdriet. Ik voelde me heel veilig bij haar. Zeer veel kansen situaties door m'n vingers geglipt door complexe redenen. Ik kon mooikes krijgen en net door m'n Geertje. Nu hoef ik geen meid meer, ik ben bang geworden om die pijn te verliezen. Neem het zoals je het wil te interpreteren hoor. In het begin van mijn blog duidde ik jullie mijn knoop en heb later nog vele andere boodschappen aangehaald in de hoop dat die overkwamen. Heb je vernomen wat ik zei tegen m'n ma??

Het hoefde helemaal niet meer ongeveer 12 maanden geleden net na mijn ongeluk zag ik dat nog steeds al was het 11 jaar geleden al. Zelfmoord durf ik niet meer. Dat hart die me telkens en al 1000 keer heel lief zei tegen me, geef niet op. Het wou nog een beetje leven.

Ik denk dat mijn verleden voor dit spreekt. Ik wil hier totaal niet m'n leed aanhalen, dat hoeft voor mij al lang niet meer.

Nooit in haat zei ik steeds, de enige die daar last en pijn van heeft en zelfs uiteindelijk ben jezelf en die komt aan hoor op da moment.

Vandaar uit een sterke drang heb ontwikkeld om te helpen. Veel mensen dragen veel in veel contexten en zonder antwoorden. Alleen ben je nooit.

Pas als alles weg is 20 jaar en meer. Daar heb ik Hem ontmoet soms zelfs tegen m'n zin. Mijn hand zei Hij laat hij nooit meer los. Een religie had ik helemaal niet nodig daarvoor.

Ik schmink m'n oogjes nu en daarmee uit. Het is mijn toon, mijn tranen vast geschminkt. Ik vind mezelf kei knap. Ik vind het kei leuk ook. Dat ineens durf is voor mij bijna niet te begrijpen, durf zonder iets of wat. Ik voel dat zo. Wat ik hier liggen heb in mijn schuif is voor mij heel belangrijk, kleur geel. Kvin het kei kei lief, zoals ik ben. Onderste wenen meid, voel ik mij. Zo geef ik jou. Niemand heeft daar zaken mee heb ik geleerd en beslist. Zo voel ik mij heel leuk en lief en zo anders dat tonend, dat zo zo zo hart.

Voor jou heb ik altijd geschreven. Ik ben zo, ik kan er niet aan doen. Ik denk dat niemand kon volgen int het begin, dat ik gek ben. Da's helemaal nie erg en helemaal niet jullie schuld. Ik ben nooit kwaad geweest zei ik. Ik meen wat ik schrijf zei ik altijd. Jullie dragen geen enkele schuld, zelfs misschien soms lachen vindt ik grappig :)) weten niet tegen welke GIGANT van 30 jaar naar lachen dus en lief ook. Mijn fysiek is voor mij zo zo belangrijk om te kunnen tonen. Ik was mede daardoor 9 jaar dood.

Ik vindt gelijk precies maar ik weet dat niet, dat gelijk een God ofzo enkele verbeteringen erbij schreef in afgelopen jaar. Ik kan het anders niet verklaren. Ik kan dit jaar niet betitelen. Ik dacht dat ik al rock bottom had ervaren maar deze tarten elk mijn verbeelding en huilen tot en met.

Ik vindt opvolging gepast en heb me nooit een greintje verzet + dat was ooit eens mijn idee geschreven hoor. Ik voel me een soort veilig daarin, geborgen en beschermd. Ook aangehaald dat Geertje zo iemand nodig heeft. Allemaal geschreven, nogmaals ik schreef dat idee, onthoudt goed hoor.

Hebben jullie dit dan zo niet begrepen?? Ach, zus.

Z3Ro (url) hug, why not always staat daarin.. Vooral voel die liefde voor jou en jij en daar, daarin..

Kan verassend uit de hoek komen hé, piep piep. Ik doe geen leven wezens mens pijn schreef ik.

Ik vond die agent professioneel lief-gewoon doen tegen mij. Ik vind dat super leuk en koester dat lang. Ik mocht zelfs vragen hoe het met hem is en druk ofzo. Zachtjes gereden kwamen die, een beetje parkeren in positie, ik voelde geen kwaad. En hup weg waren ze. :)) Da's voor mij onze diensten en heb da altijd aangehaald en zal da blijven aanhalen.

Alles dit in het licht van onderstaand en dus nog 30 jaar te leven?? en dus 262.800 uren uber-nuchter (da's mijn term voor mijn fanatieke nuchterheid, zelf gemaakt) zoals tijdens die 9 jaar zonder geen enkele moeite, zelfs niet in verleiding;

Weinig mensen zouden dat aankunnen hoor of in settelen maar voel me bijlange niet apart daarin. Ik ben Geertje en ik zie graag, schreef ik. Wil een beetje omgekeerd mijn verhaal duiden daar en openen met de allerlaatste zin van na 30 jaar consultaties seksualiteit, een soort af-besluit en vandaaruit zo naar af, naar de start. Een zin van liefde en verbazing en geen schrik. Moesten jullie dat horen jullie gaan knock-out van verschiet. Denk nooit dat ik hier schrijf. NOOIT meer dan dit zal ik aanhalen hier, dat gaat niet. Denk niet dat ik geen grenzen draag hier en ik heb dat altijd aangehaald. Ik ben -verlening zo vertrouwd en in uitkomst verwacht welke zoektocht het dan ook wordt. Ik ga dit niet zomaar lichtjes aannemen en opvatten maar heel diepgaand onderzoeken en ontleden.

Dit stelt me in staat zulk mijn hart voor ineens hen en in zulke dingen dat hart radicaal is in gelijk met nuchterheid in koerswijziging en compleet engagement verder..

[contra-expert]

Assistentie Schade: Wat Moet u Weten?

Wanneer eigendommen beschadigd raken, voornamelijk door brand, is de juiste ondersteuning van belang. Assistentie schade helpt een individu te begeleiden tijdens de claimprocedure. Soms lijkt het omgaan met verzekeringsclaims erg verwarrend en chaotisch, maar via Assistentie schade krijgen mensen toegang tot professionals die weten hoe vermoeiend en ingewikkeld het proces is. Er komt veel expertise voor polishouders, zodat ze zelf weloverwogen beslissingen kunnen nemen en hun rechten kunnen zien.

Het vereist de juiste documentatie om een succesvolle claim te hebben. Ondersteuning bij het verzamelen van alle materialen - de foto's, de reparatieschattingen en beoordelingen van de schade - helpt ook om de claim te verbeteren. Geen enkel belangrijk detail zal dus worden gemist zolang deze aanpak wordt overwogen. Dit vergroot de kans op een gunstige uitkomst. Bent u iemand die meer wil weten over assistentie schade, help brandschade? Zo ja. Dit is de beste plek waar mensen meer kunnen weten over assistentie schade,help brandschade.

Onderhandelingsondersteuning

Omgaan met verzekeringsmaatschappijen kan een uitdagende oefening zijn. Deskundige professionals in assistentie schade vertegenwoordigen verzekerden en zorgen ervoor dat ze een welverdiende compensatie ontvangen. Hun ervaring in onderhandelingen resulteert in betere schikkingsvoorwaarden en uitbetalingen.

Assistentie Schade

Het claimproces is erg lang. Assistentie schade bespaart verzekerden veel tijd omdat het een deel van het werk overdraagt aan experts. Dit is de enige manier waarop mensen zich kunnen concentreren op hun herstel en andere belangrijke zaken, aangezien de complexiteit van hun claims aan experts wordt overgelaten.

Het hebben van professionals ter ondersteuning biedt gemoedsrust wanneer die specifieke tijd het meest nodig is. Het gevoel te weten dat de experts het claimproces afhandelen, vermindert de druk van iemands kant en men is verzekerd van een betere positie om een eerlijke compensatie te claimen.

Het gebruik van assistentie schade en help brandschade biedt een aantal grote voordelen voor mensen die te maken hebben met claims voor materiële schade. Van deskundige begeleiding tot gemoedsrust, deze diensten vergroten de kans op een succesvol en stressvrij claimproces. Als u schade ondervindt door brand of andere incidenten, kan professionele assistentie de beste manier zijn om te herstellen.

[jansiemons]

Altijd maar dezelfde criticasters ...

Er zijn zo van die mensen… nee, laat me beginnen met een krachtige "Er zijn zó van die mensen"! Want wat is een wereld zonder die altijd kritische, zure types die op alles commentaar hebben? Zouden we het nog wel aankunnen zonder hen? Denk daar eens even over na. Maar, laat me vooral niet de indruk wekken dat ik die mensen ben! Althans, niet altijd. Soms ben ik slechts een kleine amateurcommentator in vergelijking met hen—klein, bescheiden, maar scherp als een botermes dat ooit scherp was.

Ik bedoel, ik heb zo mijn momenten. Net als iedereen die eens per ongeluk met een voet in de verfpot van het leven stapt, heb ook ik de neiging om van tijd tot tijd mijn opinie als een vuurbal de wereld in te slingeren. Ja, soms schrijf ik iets en, of het nu volgens sommigen correct is of niet, er zijn altijd mensen die klaarstaan om dat in de grond te boren. Alsof ze als Romeinse gladiatoren aan de zijlijn staan te wachten tot ik struikel, zodat ze met hun scherp geslepen zwaarden (oftewel, toetsenborden) kunnen toeslaan. En nee, ze lezen de inhoud niet. Laat staan de inhoud begrijpen! Waarom zouden ze? Dat zou veel te veel moeite kosten en misschien zouden ze zelfs moeten nadenken. Hemeltjelief, stel je voor!

Waarom volgen ze me dan eigenlijk nog op FB? Ik stel me dat soms voor als een slechte sitcom: een stel karikaturen die iedere post van mij afwachten alsof het een nieuwe aflevering van een mislukte soap is. "Daar heb je hem weer, de oude man met zijn eindeloze tirades!" En ik, die mijn eigen drama blijf herschrijven, sta daar, met een vermoeide glimlach, me afvragend of dit nog wel de moeite is. Maar ja, hoe lang nog? Het einde komt eraan, zegt men, al is dat voor ons allemaal een beetje onduidelijk. Is dat de grote kosmische grap? Of gewoon een droevige notie van mijn innerlijke doemdenker?

Maar ach, ik zie mezelf wel als een "wijze oude" man, toch? Althans, dat zeg ik soms tegen de spiegel, als ik mezelf weer probeer op te peppen na een mislukte poging om in het digitale debat te floreren. “Je hebt al zoveel gezien, ouwe,” zeg ik dan. “Maar kijk eens, je bent nog steeds aan het leren! Gefrustreerd? Ja, oké, daar moet je even doorheen bijten. De wereld verandert, maar jij… jij blijft strijden tegen de windmolens van maatschappelijke absurditeiten. En het is niet omdat je je eigen ervaringen in opiniestukken neerpent dat je meteen overal commentaar op moet hebben" zeg ik met een theatrale oogrol. Want ja, het is óf juist, óf fout, wat maakt het uit? Het belangrijkste is dat het iets aanwakkert—en nee, geen ruzie in de Facebook-reacties, maar een debat! En dat is precies wat onze maatschappij nodig heeft: meer maatschappelijke debatten, minder kattengejank over wie gelijk heeft. Want laten we eerlijk zijn, als iedereen altijd gelijk had, zouden we toch nergens meer over kunnen klagen? Wat een ramp zou dát zijn!

Toch moet ik soms lachen—dat doe ik trouwens vaak, als niemand kijkt—om die eeuwige types die niets beters te doen hebben dan voortdurend hun negatieve gif rond te spuiten. Dan beeld ik mij zo in en denk aan die ene oude tante die ooit dacht dat ze het warm water heeft uitgevonden, maar nu alleen nog maar kan pruilen over de koude douche die het leven haar geeft. Ik stel me voor dat ze in een vorig leven ergens in een grijs kantoor zat, als directiesecretaresse bij een of andere gulzige bank. Met een bril op het puntje van haar neus, arrogant haar vingers tikkend op een typemachine, denkend dat ze alles weet, terwijl ze intussen enkel met haar 'wonderzoon' pronkt. Kritiek op alles, niets inhoudelijks bijdraagt, maar altijd op de voorgrond staan alsof zij de zon is waar de wereld om draait.

Misschien is ze wel gefrustreerd omdat het leven haar niet bracht wat ze hoopte, wie zal het zeggen? Misschien is ze ongelukkig, net als haar kat, die waarschijnlijk ook al lang geen zin meer heeft in haar constante geklaag. Je ziet het soms aan de gezichten van die mensen, de mondhoeken die naar beneden wijzen alsof ze al jaren de zwaartekracht uitdagen en erin geslaagd zijn. Zuur, zuur, zuur. Zelfs hun gezichten blijven zo staan.

Maar gelukkig, gelukkig zijn dit uitzonderingen en zijn er ook véél anderen. Ja, mensen die wél de goedheid zien, die openstaan voor vruchtbare gesprekken. Mensen die hun hersenen gebruiken voor meer dan het standaard afkeuren van alles wat anders is. Innovatie? Transparantie? Andermans mening? Ja, die bestaan! Ze lopen onder ons, al zijn ze soms niet erg moeilijker te vinden dan de zuurpruimen die op elke straathoek lijken te loeren.

Die mensen—die gelukkigen—zijn de ware parels in het leven. Ze zijn het zonnetje in huis, de lach op een grijze dag. Want gelukkige mensen maken anderen gelukkig. En laten we wel wezen, de wereld kan wel wat meer gelukkige mensen gebruiken, en iets minder van die zuurdeuren die hun ontevredenheid het liefst als een soort virus verspreiden. Want uiteindelijk is er niets vruchtbaarder dan een goed gesprek, een open geest, en een beetje wederzijds respect—zelfs al zijn we het soms niet met elkaar eens.

Nu, ik neem nog een slok van mijn thee, kijk om me heen, en glimlach. Want terwijl het zuur blijft druppelen, ben ik bezig met groeien. En dat is misschien wel het grootste plezier dat ik uit dit gekke, dramatische theaterstuk van het leven kan halen.

[yfmeurs]

P O R S E L E I N

De ingezonden brief kwam uit Den Haag. Geschreven door een mens die zich zorgen maakt over onze toekomst, the next generation. Tussen de statige overheidsgebouwen, het vredespaleis en de kust zullen heus wel woongemeenschappen zijn waarbij het clubgevoel iets verder reikt dan de lokale hockey- of tennisvereniging. Daar, waar saamhorigheid wordt gepamperd met 'n 'aanval op 1 is een aanval op allen' mandaat, waar de tuinman vrolijk zwaait naar een fietsende Rutte met profane uitstraling en appeltje tussen zijn malende kiezen en tanden waar je g*dverd*mme weldegelijk als een porseleinen poppetje voor moet zorgen want de marktwerking heeft andere belangen.

Ik lees die ingezonden brief. Ik, de overbezorgde moeder. F*cking hell, snap je de hel nog steeds niet ?! Buiten spel gezet als overbezorgde moeder, doelbewust ! Geboycot omdat het geëmancipeerde kalifaat niet kon toezien in hun megalomane f*cking misdeeldheid dat er meer aandacht was bij mij thuis voor opvoeding dan in hun eigen uit de hand gelopen familyplanning, doorregen met dagelijks uitbesteedde gesubsidiëerde kinderopvang. G*dverrr....als dat geen kinderarbeid is. Excuus overigens. Ik scheld normaal gesproken niet, maar het is 'n innervoice die je willoos wordt aangewreven onder dergelijke omstandigheden. En dan gaan ze klagen. En maar klagen. Het is niet eerlijk, nee, nee. Het is zeker niet eerlijk ! Alsof het g*dver*de*tering mijn schuld is dat zij homewreckers, slopers en broodrovers zijn geworden. Zelfs rolmodellen voor 'hoe 'n gezin funktioneert'. Ja, die brutaliteit hebben ze ook nog 's, hè. Wegwijzers voor 'hoe het gezin funktioneert.'

Zij, die s' ochtends de deur achter zich dichttrekken om pas s' avonds weer op de bank te ploffen achter Netflix omdat ze in hun mislukt ideaalplaatje in feite stinkend jaloers waren op het kostwinnersmodelgezin. Daar worden ze schurken van, hyena's. Massaal. Ergens moest die frustratie van de hyena's ontsnappen. Een hoger doel bood uitkomst en dus is er vandaag de dag nog nooit zoveel sex, drugs en rock&roll in het riool terechtgekomen. Het is absoluut niet eerlijk. Weet je eigenlijk wel dat die overbezorgde moeder, brieven náár Den Haag heeft geschreven ?! Ik eis kind-onteigening van àlle maar dan ook werkelijk àlle overbezorgde ouders. Anders wordt die sh*tzooi hell marktwerking van die f*cking teringlijers nooit meer eerlijk, Lord of the flies ! 

[peterpijls1965]

Een vloeistofdia schrijven

(1 september 2017)

De waarachtigheid is me lief. Daarom streef ik altijd naar waarheid en oprechtheid. Tot zover het gewichtige gelul.

Waren de mensen maar wat eerlijker. Alleen ontaardt dat al snel in onbeleefdheid. Het zijn onbeschofte tijden.

In de participatiesamenleving word je geacht het zelf te rooien, met mantelzorg van je netwerk. Dat moet je maar net hebben. Ik prijs me gelukkig met de mensen om mij heen; hun generositeit. Maar anderen staan er alleen voor en moeten leven van 5 euro per dag, want schulden.

Ik begrijp de mensen achter Breitbart. Ik kan neo-nazi’s volgen. Ik sympathiseer met white trash. Ik zou er journalistiek veldwerk naar willen doen, maar in de rolstoel kom ik niet ver. Een mens moet zijn beperkingen onder ogen zien.

Mijn room mate zit te schreeuwen op het terras, niet voor het eerst. Ik moet haar decibellen verdragen. Het is een oefening in loutering en purificatie om tussen andere mentaal uitgedaagden te wonen.

Nu schakelt ze over op Maleis, want dat spreekt ze ook, met onze Indische buurman W. Tempo Doeloe.

De room mate en buurman W. zijn goede mensen, met kwetsbaarheden. Hun aanwezigheid, hoe luid soms ook, voorkomt dat ik permanent ga navelstaren. Nu zingt de room mate Lucy in the skies with diamonds. Never a dull moment in een dolhuis.

De Indische buurman had psychoses. Hij is schizofreen, net als de room mate, maar hij sprong in tegenstelling tot haar nooit uit het raam.

Met die mensen leef ik samen. Ze zijn met de andere medebewoners mijn broeders en zusters. We zijn witte engelen met een GGZ-diagnose, tevens huis-tuin-en-keuken-stigma.

Soms schrijf ik fragmentarisch en associatief, ik weet het. Ik moet schrijven om niet gek te worden. Daar heb ik de aanleg voor. Het gebeurde eerder. De waanzin moet buiten de deur gehouden worden. Daartoe moet ik uiterlijk stoicijns overleven in een gekkenhuis.

Ik klamp me vast aan het bezoek dat ik krijg. M’n life line met de buitenwereld. M’n zoon was er, zongebruind op Malta. Nu is hij met tien vrienden naar de Algarve. Ik zie de taferelen al voor me. Z’n reislust heeft hij van mij. Ik, die zo graag nog naar Jamaica zou willen.

Je moet de realiteit waarin je leeft altijd onder ogen zien, zei psychiater Van Dantzig. Dat doe ik dan ook. M’n perspectieven zijn schraal. Als freelancer lijk ik zowaar een klusje gekregen te hebben. Ik mag iets gaan doen voor een kunstgalerie. Maar de ambtenaar wierp een blik op m’n stompen en glimlachte dat mijn afstand tot de arbeidsmarkt te groot was voor sollicitatieplicht. Ze achten me kansloos. Zo ben ik opgegeven, op m’n 52ste.

Soms voel ik me menselijk afval, op de mestvaalt van de geschiedenis beland. Ik klaag niet. Ik ben niet zielig. Ik hoef geen medelijden, want dat ruikt naar minachting. Ik wil alleen van de bevoegde instanties dat ze me een beetje respectvol behandelen, gezien alles wat ik doorstond.

Ik weet niettemin best dat ik het voor een deel aan mezelf te danken heb dat ik in een rolstoel belandde. Ik leefde life tot he max. Drank, drugs, hard gaan. De resultaten zijn bekend.

Ik rouw om mijn vader. Pas een jaar na zijn overlijden kwam het bij me binnen, de crematie waar ik niet was. Ik haalde wel de rouwadvertentie. De waarachtigheid is me lief, begon ik dit blog. Het is daarom dat ik niet naar de uitvaart ging. Het kwam niet overeen met mijn geweten om te gaan. Ik moest in eenzame afzondering afscheid nemen van mijn vader, en dat proces is nog volop aan de gang. Hardcore waarachtig.

In het diepst van m’n gedachten ben ik een dromer. Invallen vervloeien in m’n hoofd, als vloeistofdia’s. Om te verhullen dat ik intrinsiek eenzaam ben, de vocale decibellen om me heen ten spijt.

Ik schrijf dit stukje met een gerenoveerd gebit. Negen kleurloze vullingen erbij. Het resultaat mag er zijn.

Zo verbrokkeld als dit stukje is, zo ben ik uit balans. Door de stress over m’n uitkering en m’n plek in de beschermde woonvorm, die over een jaar mogelijk vervalt.

Dan de huidhonger. De stagiair droeg een hotpants.

Een vloeistofdia schrijven.

[fionainfrankrijk]

Fête

De maanden juli en augustus zijn de hoogtij maanden in Frankrijk. Aangezien we vanaf begin juli in de CdC zijn, vielen we gelijk met onze neuzen in de boter.

Want sinds ik er ben is het bijna ieder weekend prijs. Cause de Clerans, normaal gesproken een slaperig dorpje, veranderd in een waar Feest Beest!

Ons huis bevind zich te midden van al deze parties. In de vroege ochtend hoor je de opgewonden stemmen van de mannen die achter mijn tuinmuren de feesttenten aan het opzetten zijn. Het begint met ‘Happy day’, wat door het hele dorp plaats vind en waar je onder andere kan bungy jumpen of je laten masseren, tot het Grote dorpsfeest met grandioos vuurwerk, gevolgd door het ‘Fete de chasse’, waar wild zoals wild zwijn, in de omgeving afgeschoten, aan de lange tafels wordt geserveerd. Er volgt nog een marche Gourmand waar men reikhalzend naar uitkijkt. We gaan weer smullen!

Aan deze drukte, zeker als je huis zich temidden ervan bevind, ontkom je niet. Daarom pas ik de Engelse en toepasselijke gezegde toe; ‘if you can’t beat ‘m, join ‘m!’.

Dit is de manier om om te gaan met de drukte, het feest geruis en de manische gezelligheid die er dan heerst. Versiert met vlaggetjes in de kleuren van de Franse vlag, gaat ons dorp er vol in. Ook komen er mensen van heinde en ver ons dorp bezoeken.

De vele complimenten en vragen die ik kreeg ten tijde van over ons huis en dorp, deden me bijna blozen. Het huis stond te stralen in de zon, alsof het wist dat het bekijks kreeg, dat moet ik eerlijk bekennen. Dan vertel ik wat van de geschiedenis, dat het een oude smederij is geweest, hoe lang we eigenaren zijn en wat we eraan veranderd hebben. Ze zijn het eens dat we het meest spectaculaire uitzicht over de ‘Don Jon’ ruïne van het dorp hebben. Dat uitzicht is inderdaad uniek en zal nooit vervelen, in welk jaargetij je het ook bekijkt. De vogels vliegen af en aan, en zo is het niet alleen een statisch plaatje, maar ook een organisch plaatje. Erg leuk dat het anderen opvalt.

Ik heb dus geen last van de feesten die zich rondom ons huis plaatsvinden in deze hoogtij weken. Ik slaap gewoon door de hoempa hoempa muziek heen die tot diep in de nacht door gaat. Dat neemt niet weg dat ik een zucht van verlichting slaak als de stilte en rust is wedergekeerd en alles weer wordt opgeruimd. Op naar volgend jaar!

[charleshaddonspurgeon]

Schade veroorzaakt door het hypercalvinisme en het antinomianisme - een getuigenis van Spurgeon De ware dienaar van Christus zal zich geroepen voelen om de hele waarheid te verkondigen, want dat is het, en dat alleen, dat in de nood waarin de mens zich bevindt kan voorzien. Wat een schade is er al aangericht door het verkondigen van een vervormd en verminkt evangelie. Hoeveel zielen zijn al misleid door mensen die slechts één kant van de zaak verkondigden en niet de gehele raad van God! Mijn hart huilt als ik denk aan de vele gezinnen waar de antinomiaanse geloofsleer de dienst uitmaakt. Ik kan veel trieste verhalen vertellen van gezinnen, dood in hun zonden, van wie het geweten is dichtgeschroeid door het brandijzer van de dodelijke prediking waaronder ze zich bevinden. Ik heb goede overtuigingen verbrijzeld en verlangens gedoofd zien worden door het zielsvernietigende systeem dat de mens van zijn menselijkheid berooft en hem nog minder verantwoordelijk maakt dan een os. In de handen van de duivel kan er geen geschikter middel bedacht worden om zielen te vernietigen dan door een prediker die zondaars voorhoudt dat het niet hun plicht is om zich te bekeren van hun zonden of om in Christus te geloven. Predikanten die zichzelf arrogant genoeg een prediker of apologeet van het Evangelie durven te noemen. Hij leert dat God bepaalde mensen oneindig en onveranderlijk haat om geen andere reden dan dat Hij dat zo besloten heeft. O, broeders en zusters! Mag de Heere jullie behoeden voor de stem van de verleider en jullie altijd doof houden voor deze dwaalstemmen. Een vertekend beeld van het Evangelie is ook een bedreiging voor christelijke gezinnen! Ik heb jonge gelovigen gekend, net bekeerd van hun zonden, die vreugdevol waren in hun prille christelijke leven en nederig hun God deelden. Maar het kwaad sloop naar binnen, vermomd in de mantel van de waarheid. De vinger van gedeeltelijke blindheid werd op hun ogen gelegd en ze konden slechts één leer onderscheiden. Zij zagen de uitverkiezing, maar niet de menselijk verantwoordelijkheid. De prediker die eerst geliefd was, werd nu gehaat, en degene die Gods Woord eerlijk verkondigde, werd als het grofste afval van allen beschouwd. En wat was het resultaat? Het tegenovergestelde van vriendelijkheid en liefde. Fanatisme nam de plaats in van liefde. Bitterheid overheerste het karakter waar voorheen een liefdevolle houding werd gevonden. Ik zou talloze voorbeelden kunnen geven van mensen die voortdurend en eenzijdig blootgesteld werden aan één bepaalde geloofsleer en daardoor buitensporig intolerant en verbitterd werden. En als een persoon eenmaal op dat punt is aangekomen, is hij maar al te bereid om de zonden te doen waartoe de duivel hem wil verleiden. Het is noodzakelijk dat het hele Evangelie gepredikt wordt, anders zullen zielen, zelfs die van christenen, beschadigd en verwond raken. Ik heb vurige ijveraars gekend die met alles wat in hen was probeerden zielen voor Christus te winnen, totdat ze plotseling één bepaald leerstellig standpunt omarmden en niet langer de hele waarheid, waarna ze wegzonken in afgestompte onverschilligheid. Aan de andere kant zijn er teveel gelovigen geweest die in wetticisme vervielen door alleen de praktische kant van de waarheid te belichten en de leerstellige kant weg te laten. Ze spraken alsof ze redding moesten verdienen door hun werken en vergaten bijna de genade waardoor ze geroepen waren. Net als de Galaten raakten ze betoverd door wat ze hoorden. Degene die in Christus gelooft kan alleen zuiver, eenvoudig, heilig, genadig en gelijkvormig aan Christus zijn als de hele waarheid in Jezus wordt verkondigd. O mijn lezer, wat betreft de redding van zondaars kunnen we nooit verwachten dat God onze arbeid zegent, tenzij we het Evangelie in al zijn volheid verkondigen. Als ik slechts één deel van de waarheid neem en daarop aandring en al het andere uitsluit, kan ik nooit verwachten dat de zegen van mijn Meester erop rust. Als ik predik zoals Hij van mij vraagt, zal Hij het Woord zeker zegenen.

Hij zal het nooit naar rond laten gaan zonder er Zijn persoonlijk en levende getuigenis aan te verbinden. Maar zodra predikers menen dat ze het Evangelie moet verbeteren, dat alles in elkaar moet passen, dat ze het moeten aankleden en mooier maken, Kun je er zeker van zijn dat mijn Meester vertrokken is en dat er "Ikabod" op de muren van de kerk geschreven staat. Hoevelen worden niet in de boeien gedreven omdat voorgangers de uitnodiging van het Evangelie negeren.