#eenvoudig schilderij

[michaelgrieveblogt]

Abstract schilderij Colours maken

In deze video maak ik een abstract schilderij met acrylverf.Veel plezier met deze video 😉Als je mijn video’s leuk vindt zou ik het fijn vinden moest je een duimpje omhoog geven en abonneren op mijn Youtube-kanaal 😉 *Alle rechten, exclusief de muziek op deze video, behoren toe aan Michael Grieve Muziek: https://www.epidemicsound.com/referral/0ufg0p/Camera: Camcorder PanasonicMicro: Rode…

[twafordizzy]

Tames Oud streefde naar eenvoudige vormen

Tames Oud (1895-1953) werd geboren op het eiland Ameland en verliet op zijn negentiende het eiland om iets van de wereld te gaan zien. Dat iets was Brussel, Wallonië en later Den Haag. Oud werd kunstenaar en liet zich in België inspireren door het kleurrijke pointillisme en het Vlaams Expressionisme. Zowel kleur als donkere tonen vinden we terug in zijn werk. In zijn schilderijen, tekeningen,…

[joostjongepier]

Wat?   Zelfportret (1908), Portret van Émile Bernard (1897), Reizende muzikant in Rouen (1891), Tegenover de Moulin Rouge (1890), Bloedende Christus (1911), De kardinaal (1912) [en ter vergelijking: Portret van Nino de Guevara door El Greco (ca. 1600)], Het Anker (De kluizenaar) (1907), Spaanse boeren (1905), De danseres (1912), Buste van een picador (1910) en Het slachtoffer van het feest (1910) door Ignacio Zuloaga Waar?   Tentoonstelling Mythos Spanien – Ignacio Zuloaga 1870-1945 in Bucerius Kunst Forum, Hamburg

Wanneer?   5 maart 2024

In samenwerking met de Kunsthalle Múnchen ontwikkelde het Bucerius Kunst Forum in Hamburg de tentoonstelling Mythos Spanien, gewijd aan de Spaanse schilder Ignacio Zuloaga (1870-1945).

Zuloaga werd in 1870 geboren in Eibar in Baskenland. In 1889 of 1890 trok hij naar Parijs, het toenmalige wereldcentrum van de kunst. Ook later zou hij nog regelmatig naar de lichtstad terugkeren. De jonge Zoluaga was bevriend met kunstenaars, musici en schrijvers. Zo deelde hij een atelier met Paul Gauguin, was bevriend met Auguste Rodin en ging  samen met Maurice Ravel op reis. Als je de schilderijen uit deze Parijse periode bekijkt, zie je een jongeman die nog op zoek is naar zijn eigen stijl. Zijn werk toont invloeden van naturalisme, impressionisme en symbolisme. Drie schilderijen die naast elkaar aan dezelfde muur hangen, laten de variatie in zijn stijlen zien: een muzikant in Rouen, een portret van collega-kunstschilder Émile Bonard en een dame van lichte zeden in een café. Dit laatste schilderij vind ik zelf heel interessant. Op het eerste oog zien we een keurig geklede dame, zittend  aan een tafeltje bij het raam. Eind negentiende eeuw was het allesbehalve gepast voor een dame om alleen in een café te zitten. Het gaat dan ook hoogstwaarschijnlijk om een prostitué die wacht op een nieuwe klant. De stoel naast haar is uitnodigend leeg. Het raam kijkt uit op de Moulin Rouge, een plaats waar het vermaak op zijn zachtst gezegd enigszins seksueel gekleurd was.

Parijs bracht de kunstenaar niet waar hij naar zocht. Hij wilde Spaans schilderen. Dus keerde hij terug naar zijn vaderland. Spanje was ooit een wereldmacht was geweest, maar was nu zijn laatste koloniën kwijtgeraakt en was op zoek naar een nieuwe identiteit. Zuloaga droeg hieraan bij door typisch Spaanse thema’s te schilderen. Hierbij ging het niet altijd om een weergave van Spanje zoals het daadwerkelijk was. De kunstenaar greep terug op ‘Il siglo de oro’, de gouden eeuw van de Spaanse schilderkunst met schilders als Velazquez en El Greco. Hun invloed is dan ook terug te vinden in zijn werk.

Een interessant deel van de tentoonstelling is gewijd aan het religieus erfgoed van Spanje. Zijn kruisiging is bijzonder opmerkelijk. We zien hier namelijk niet, zoals in de kunstgeschiedenis gebruikelijk is, Jezus aan het kruis, met naast hem Maria en Johannes. We zien een daarvan afgeleid Spaans ritueel. Jezus is vervangen door een beeld van Christus aan het kruis. Dat beeld is, zoals in de Spaanse traditie al sinds de contrareformatie gebruikelijk is, hyperrealistisch. Het bloed gutst over het lichaam van de gekruisigde. Van de priester links kun je je afvragen of zijn gedachten wel bij het ritueel zijn. De andere aanwezigen vormen nauwelijks een groep. Het zijn losse individuen die elk op hun manier deel van de scène uitmaken.

Ook De kardinaal is geen doorsnee portret van een reële kardinaal. De afgebeelde persoon is een van Zuloaga’s favoriete modellen. Zijn ingevallen wangen en stoppelige baard stralen niet bepaald gezag en waardigheid uit. Hoewel je in eerste instantie denkt dat de kardinaal in een landschap zit, blijkt dat een illusie. Een gordijn en een tafeltje maken duidelijk dat we tegen een toneeldoek aankijken. Het hele tafereel is in scène gezet, als door een regisseur. Het schilderij grijpt duidelijk terug op een bekend werk van El Greco: Portret van Niño de Guevara. De inquisiteur is hier vervangen door een eenvoudige landarbeider. Een grappig detail is dat het brilletje dat El Greco’s kardinaal op de neus heeft, bij Zuloaga in de hand wordt gehouden. Wellicht is het schilderij een parodie op het werk van de zeventiende-eeuwse meester, maar waarschijnlijker is dat Zuloaga een eerbetoon wil brengen aan de door hem zeer bewonderde kunstenaar.

Voor wie nog mocht twijfelen aan de invloed van El Greco op de kunstenaar die in deze expositie centraal staat, moet maar eens goed kijken naar Der Anachoret (Der Einsiedler). Het slungelige, maniëristisch weergegeven lijf en de extatische blik van deze kluizenaar zou op een tentoonstelling van werk van El Greco niet misstaan.

In 1898 trok de schilder naar Segovia. Daar schiep hij veel van zijn belangrijkste werken: schilderijen van het karige rauwe landschap en zijn archetypische bewoners.

Naast de katholieke religie behoren ook de flamenco en het stierengevecht tot het Spaanse culturele erfgoed dat Zuloaga uitbeeldt. In Sevilla nam hij zelf deel aan stierengevechten. Misschien wel het meest indrukwekkende schilderij van deze tentoonstelling toont geen moedige toreador of jonge stierenvechter met veel bravoure. Het werk laat een vermoeide oude picador (een met lans uitgeruste hulp van de toreador) zien. De man rijdt op een mager paard. Ook het paard lijkt moe en zijn gang sjokkend. Beiden zitten onder het bloed. De achtergrond is duister en onheilspellend. De zaaltekst trekt een vergelijking met Don Quichotte en zijn paard Rosinante. De verslagen ruiter zou symbool staan voor de positie van Spanje, dat in 1898 de laatste van zijn koloniën, en daarmee zijn plek op het wereldtoneel, verloor.

[jansiemons]

Belabberde GSM-signaal in Sint-Martens-Latem

Voel jij je ook wel eens gefrustreerd door het belabberde GSM-signaal in onze pittoreske gemeente, waar kunst en natuur hand in hand gaan, en het signaal lijkt op een eigenzinnig kunstwerk gemaakt door een hyperactieve kleuter met een liefde voor abstractie? Beeld je een meesterwerk in, zoals de Mona Lisa, maar dan met zoveel gaten dat het lijkt alsof Da Vinci per ongeluk zijn schilderij door de papierversnipperaar heeft gehaald. Terwijl je langs Latem-golf wandelt, is je smartphone beter te gebruiken als een moderne fakkel, want bellen met de GSM is er soms ongeveer net zo succesvol als proberen te communiceren via rooksignalen in een storm. Ja, hier in Latem krijg je op sommige plaatsen nog echt het gevoel dat je verbonden bent... met het verleden.

Stel je eens voor: je bent aan het wandelen in onze gemeente. Je voelt je als een ware ontdekkingsreiziger, klaar om je epische tocht onmiddellijk te delen met de wereld. Helaas, wanneer je je telefoon tevoorschijn haalt, blijkt de technologie je in de steek te laten. Geen streepje bereik, geen wifi-wolkje in de buurt, alleen jij en een paar eksters die je aanstaren alsof je hun laatste pinda hebt gejat! Misschien is het een sluwe zet om je gedwongen te laten genieten van de pracht van de gemeente, zonder afleidingen van het digitale tijdperk. Of misschien is het gewoon dat het signaal geen fan is van de geur van vers gemaaid gras en besloten heeft een pauze te nemen. Wie zal het zeggen?

Laten we hopen dat je niet midden in de nacht, wanhopig en half slapend, dringend je dokter moet bellen, niet omdat je denkt dat je een hartaanval krijgt, maar omdat je plotseling denkt dat je de oplossing hebt gevonden om het GSM-signaal te verbeteren. De enige vereiste? Een beetje lenigheid en een goed werkend GSM signaal. Dus daar sta je dan, in je pyjama, die al zijn beste dagen heeft gehad, en je moet een ingewikkelde choreografie uitvoeren. Begin maar met een elegante sprong, alsof je een ballerina bent die per ongeluk op de verkeerde stage is beland. Vervolgens moet je op één been balanceren, met je andere been in een positie die je normaal alleen in yoga ziet. En net wanneer je denkt dat het niet gekker kan, moet je ook nog eens een paar keer op en neer springen als een hyperactieve kangoeroe. Natuurlijk, terwijl je dit allemaal doet, probeer je een signaal te vangen dat harder speelt dan verstoppertje. En als je dan eindelijk die ene cruciale streep op je scherm ziet verschijnen, voelt het alsof je de jackpot hebt gewonnen, en dan valt het signaal alsnog weg... Toch besef je, terwijl je hijgend en puffend naar je scherm staart, dat dit misschien niet helemaal het revolutionaire idee was dat je in gedachten had.

Het lijkt er soms op dat de providers in Latem een geheim genootschap hebben opgericht. Ik stel me zo voor hoe ze in een donker achterkamertje bij elkaar komen, gehuld in mantels, fluisterend: "Laten we de inwoners van Sint-Martens-Latem eens een beetje spanning bezorgen." Welke provider je ook kiest, het voelt alsof je meedoet aan een bizarre spelshow, waar de grote vraag is: "Heb je vandaag een signaal of niet?" Adrenaline gegarandeerd! Eigenlijk zouden ze er een loterij van moeten maken. "Gefeliciteerd, je hebt vandaag 3G gewonnen! Morgen misschien 4G of 5G, of... helemaal niks!" Spannend, hè?

We leven natuurlijk wél in het jaar 2024, een tijd waarin technologie wonderen verricht. We hebben zelfrijdende auto's die ons chauffeur spelen, drones die ons pakketjes afleveren zonder dat ze verstrikt raken in de boom van de buren, en zelfs slimme koelkasten die ons eraan herinneren dat we de melk al voor de vierde keer deze week zijn vergeten te kopen. Maar een eenvoudig betrouwbaar GSM-signaal overal in Sint-Martens-Latem? Nee, dat is blijkbaar té hoog gegrepen. Je zou haast denken dat die gigantische GSM totempaal aan de sporthal — die meer weg heeft van een Olympische likstok — ons zou trakteren op een perfecte verbinding, maar in de praktijk is het meer een zoektocht naar mobiel bereik, waarbij de schatkaart lijkt getekend door een dronken piraat.

Dus, laten we de handen ineenslaan en samen een revolutionaire manier van communiceren herontwikkelen hier in Latem. Wie weet, misschien kunnen we duiven trainen om onze berichten over te brengen. Niet dat ik er ooit in geslaagd ben een duif iets anders te leren dan op mijn auto te richten, maar je weet maar nooit. Of wat dacht je van rooksignalen? Kan alleen wat lastig zijn bij windkracht zes, maar hé, het is de moeite waard om te proberen, toch? En als we echt ambitieus willen zijn, misschien kunnen we zelfs telepathie onder de knie krijgen. Al lijkt me dat best lastig, want mijn gedachten zijn soms zo rommelig dat zelfs ik er geen touw aan vast kan knopen. Tot die tijd, houd ik mijn smartphone dicht bij mijn hart, streel hem zachtjes en fluister lieve woorden in de hoop dat mijn provider op magische wijze besluit om een paar extra balkjes signaal mijn kant op te sturen. En als dat niet werkt, nou ja, dan is er altijd nog het oude vertrouwde blik-met-touw-systeem.

[jurjenkvanderhoek]

VERHAALD - VERBEELD, EEN GEDROOMDE WERKELIJKHEID

Er bestaat geen grens tussen autonome en toegepaste kunst. Tussen een schilderij en een kunstig vorm gegeven stoel. Tussen een beeldhouwwerk en een dessin voor behang. Alles heeft te maken met creativiteit en inventiviteit, originaliteit en oorspronkelijkheid, met van niets iets maken. De werkelijkheid spiegelen. Iedere vorm heeft een functie, dient ergens toe. In de vrijheid en als opdracht. Heeft een illustratie, omdat deze in dienst staat van een verhaal, meer praktisch nut in vergelijking tot een op zichzelf staand stilleven, een naakt of een landschap? Een illustratie maakt een tekst aantrekkelijk, decoreert een verhaal, zorgt voor een visuele toelichting, maar kan zonder motivering heel goed een uitdrukking zijn.

Eén beeld zegt meer dan duizend woorden, is een gevleugelde uitspraak. En dat klopt, vooral in onze visueel ingestelde wereld. Wij willen puur kijkgenot zonder al te veel tekst tot ons te hoeven nemen. Echter woorden kunnen eveneens visueel aantrekkelijk zijn, een tekst kan beeldend spreken. Toch heeft het beeld, de voorstelling, in veel gevallen de voorkeur boven het woord, de tekst. In een tijd dat men niet kon lezen of de taal niet verstond was het verhalend beeld de uitkomst. Door stripachtige plaatjes of anekdotische glasramen kon het heilig verhaal aanschouwelijk worden gemaakt.

Nog lang nadien werd dit beeldend commentaar gezien als een mindere soort kunst, of zelfs helemaal niet geschaard onder de schone kunsten. Die tijd is voorbij. Ook de striptekenaar en boekillustrator is nu terecht een beeldend kunstenaar. Want is een kunstuiting niet altijd een voetnoot bij de realiteit, een kanttekening van het leven. Een afbeelding, zij geschilderd of uit steen gehouwen dan wel in hout gekerfd, maakt een levensverhaal aantrekkelijk. Want altijd is de creatie een toelichting op en een uitwerking van het zijn van de kunstenaar. Of geeft het de mening van de maker op de wereld weer. De beschouwing van de omgeving, het bestaan. Dat kan een realistische zienswijze zijn, maar evengoed een abstracte opvatting.

Ieder doet het op een eigen manier met de persoonlijke inspiratie, dat commentaar geven op het bestaan. Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is, dat is nu eenmaal een vaststaand feit. En net als onder de beeldend kunstenaars er een waaier aan diverse uitingen is en ismes zijn, zo bestrijken de illustratoren ook een kleurrijk palet. Een bonte staal vol fantasie en creativiteit. In de tentoonstelling "Verhaald - Verbeeld" heeft Museum Belvédère een elftal kunstenaars met verbeeldingskracht bijeen gebracht. In de getoonde getekende en geschilderde schetsen geven deze uitleg van het eigen leven en zetten kanttekeningen bij het bestaan in het algemeen. Opvallend in de reeks is dat iedere tekenaar de eigen achtergrond als bron neemt om uit te werken. Het kan een afrekening zijn met het verleden of een verwerking van gedane zaken. Uit nostalgie getekend of in rancune verbeeld. Maar ook de historie, het geromantiseerde of gruwelijke verleden, is een vruchtbare grond, een productieve bron. Een andere basis is er hoegenaamd niet. Het is het eigen verhaal dat uitleg verdient, opheldering eist.

Dat eigen verhaal dat een illustratie verdient. De kunstenaar blijft dicht bij zichzelf en daardoor kan de beschouwer zich erin herkennen. Het werkt als een spiegel, een reflectie op het en ons leven. Er is geen vertelling van en uit een andere bron die de aandacht van dit door Belvédère samengestelde team krijgt. De spelers zijn individualisten en gaan op eigen kracht voor een gouden medaille. De een met een academische achtergrond, de ander als autodidact. Zonder rugzak ligt het gevoel duimendik in de prent. Met de last wordt teruggegrepen op een naïeve benadering om eenvoudig aan te spreken. Waar de één een zoekplaat van het werk maakt, een doorwrochte tekening produceert waarin veel verhaald en verbeeld is. Daar maakt de ander een simpel ogende compositie waar een addertje onder het gras schuilt.

Van iedere stand en misstand in het persoonlijke bestaan valt wel iets te zeggen en voldoende te beelden. Van iedere situatie en uitwas van het algemene leven kan een verhaal en een verbeelding worden gemaakt. De kunstenaar kan in de uitdrukking zelf de hoofdrol spelen of een getekende stand-in de indruk laten afmaken. Waar de illustratie een toelichting is op het doen en laten van de beeldmaker, zien we hem of haar in het centrum van de plaat. Is echter de kunstenaar toeschouwer van het leven dan kijkt de beschouwer over zijn of haar schouder mee naar de beleving en in de ervaring. Het is een sensationele gebeurtenis om dat als kijker te mogen meemaken, om in de ervaring van de kunstenaar te kunnen doordringen. Het verhalende beeld reikt telkens een handvat aan om de gewaarwording te vatten. In het beeldende verhaal wordt voortdurend een deur geopend en kan de beschouwer in de belevenis binnengaan.

Het door Museum Belvédère verzamelde elftal voor “Verhaald – Verbeeld” omvat kunstenaars van divers pluimage met een ruime voldoende voor tekenen. “In het werk van alle deelnemende kunstenaars zijn voorstellingen vereenvoudigd tot kernachtige, illustratieve – soms cartooneske – beelden. In veel gevallen zijn ze vervreemdend van karakter en dragen ze de betovering in zich van een wonderlijke droomwereld”, lees ik op de website. En inderdaad, er spreekt een grote mate van creativiteit uit de autobiografische platen. In een speciale uitgave van het museumtijdschrift MB zijn deze verbeelde verslagen en geschetste anekdotes samengebracht. Met een korte biografie en uitleg van het werk en enkele voorbeelden van dat werk vertelt dit het verhaal van deze beeldend kunstenaars. In het museumgebouw zelf kunnen dan al de uitingen gezien worden. En die uitdrukkingen, deze expressies in de kamers van de westvleugel, zijn naast de vaste collectie gehangen in de oostvleugel een verademing. Want kunst hoeft niet aldoor serieus te zijn, hoewel het wel degelijk altijd serieus genomen moet worden.

Humor, de lach en de traan, past zeker tussen de kaders en in de lijst. En vooral de emotie in de verhalende beelden spreekt boekdelen. De tentoonstelling moet gezien worden en iedere bezoeker zou vriend van het museum moeten zijn, wanneer deze dat al niet is. Daar namelijk de MB onderdeel uitmaakt van de Vriendenpas en niet los verkrijgbaar is. “Verhaald – Verbeeld” wordt een collector’s item, een verzamelaarsobject. Het laat zien dat kunst meer is dan verondersteld, dat een museum voor hedendaagse kunst zich niet bij haar leest hoeft te houden. Daar die leest heel breed opgevat kan worden. De tentoonstelling hier een aantal jaren eerder met de Fransman Martin Jarrie en de striptekenaar Joost Swarte was al een voorproef op deze verhalen verbeeldende presentatie. Om bij weg te dromen in de fantasie, voor een moment de werkelijkheid laten voor wat het is. Is daar het museum niet de meest geschikte plek voor. De tempel van de gedroomde werkelijkheid.

VERHAALD – VERBEELD, 11 kamerpresentaties van 11 beeldvertellers. Museum Belvédère, te zien van 11 juni tot 22 september 2024.

[diamondpaintingnl]

Verwandle Dein Eigenes Bild in ein Diamond Painting!

Diamond Painting Eigen Foto

Wilt u uw favoriete foto omtoveren tot een schitterend kunstwerk? Met onze diamond painting kits kunt u uw eigen foto eenvoudig omzetten in een prachtig schilderij vol glinsterende diamanten. Ideaal voor persoonlijke decoratie of als uniek cadeau!

Wat wij bieden:

Verwerk uw eigen foto in een diamond painting

Hoogwaardige materialen en heldere kleuren

Beschikbaar in verschillende formaten

Eenvoudig te volgen instructies en snelle levering

Bestel vandaag nog en maak van uw herinneringen een sprankelend meesterwerk!

[bramieven]

Over Daan Gielis (voordracht PXL-MAD Faculty, 5 oktober 2023)

In 1568 schilderde Pieter Breughel de Oudere een schilderij dat de naam De Misantroop meekreeg. Er is veel onzeker over dit werk. Was het van oorsprong misschien een vierkant doek? De handtekening en datering lijken niet van Breugel zelf… Ook het opschrift ‘om dat de werelt is zo ongetru / daer om gha ic in de ru’ is waarschijnlijk later aangebracht. 

Maar het tafereel zelf is trefzeker. We zien een man in de rouw, gehuld in een zwarte mantel. Hij laat zijn hoofd en schouders hangen, hij keert zich af van een wereld die hem ontrouw is. Die wereld, op het middenplan, lijkt rustig en lieflijk. Een herder hoedt zijn schapen, de windmolen draait. Maar op het achterplan, aan de horizon, stijgen dikke rookpluimen op. De huizen staan in brand. 

De rouw is herkenbaar. Onze wereld staat letterlijk in brand. Recent onderzoek naar klimaatstress en -depressie onder jongeren tussen de zestien en de vijfentwintig toont dat 77% zich ernstige zorgen maakt over de toekomst, 68% van de ondervraagden worstelt met sombere gevoelens, en 63% kampt met angst. 

Het verhaal van Breugel is niet af. We treffen de mensenhater op een beslissend moment. Zijn rechtervoet is in beweging, nog één stap en hij verwondt zich aan de kraaienpoten die linksonder op hem wachten. Achter hem staat een klein mannetje op het punt om hem te beroven. Als hij zich nu niet omdraait, raakt hij kwijt wat hem dierbaar is. 

Wat gaat hij doen? En wij, hier en nu, wat gaan wij doen?

Voor even zitten we gevangen in dit onmogelijke moment, geconfronteerd met een onoplosbaar dilemma. De wereld lijkt om zeep, maar als we ons wegdraaien raken we alles kwijt. Er zijn geen simpele oplossingen, alleen deze paradox: eender welke stap we nu zetten, er zal schade zijn. 

Dus, wat doen we? 

Het is een beklemmende vraag, maar voor Daan Gielis (1988-2023) was ze urgent. Ze raakt aan de kern van zijn kunstenaarschap, maar ook aan wie hij was als mens. 

Van jongs af aan werd Daan geplaagd door een ingrijpende autoimmuunziekte. Dat maakte hem kwetsbaar, er was nooit een eenvoudige oplossing. Wat goed was voor het hart, beschadigde de nieren. Wat goed was voor de nieren, beschadigde het hart. In One Day You Will Ache Like I Ache [2021] houden de nieren en het iele wereldmannetje van Breugel elkaar in balans. Is het toeval dat dit een mobiele is, een beweeglijk speeltje dat we boven het hoofd van de allerjongste hangen? Hoe makkelijk raakt alles weer uit balans, hoe breekbaar is dit evenwicht?

Je zou denken dat dit tot rouw leidt, tot zorgen over de toekomst, tot somberheid en angst. Dat was ook zo. Daan was vertrouwd met al deze gevoelens. Zijn beeldend werk, zijn keramieken in het bijzonder, tonen ons een vreemde binnenwereld, volkomen in zichzelf gekeerd, met planten en levensvormen die enkel dankzij de verbeelding en gevoeligheid van Daan bestaan. Vogels vluchten vol verdriet [2021] raakt mij diep. Verdriet lijkt een natuurwet in dit universum: de zwaartekracht drukt de bladeren van deze vreemde plantensoort naar beneden. Ik sta oog in oog met een levensvorm, en al heeft dat leven zich teruggetrokken in zichzelf, dit is een echte ontmoeting. Ik voel een verbinding, ik word herkend in mijn verdriet.

En toch is de zwaarte niet wat overheerst. Niet bij Daan als kunstenaar en niet bij Daan als mens. Ik heb de afgelopen tijd veel over Daan gesproken, met vrienden, familie, collega’s. Dit kwam steeds naar voren: Daan kroop in je hart. Dat deed hij niet door te pleasen, zeker niet, maar door wie hij was, door hoe hij was: grappig en gevat, gevoelig en kwetsbaar, oprecht en energiek. Bij Daan voelde je je echt gehoord, alles werd lichter in zijn nabijheid. 

Het was de energie van steeds weer opnieuw proberen, nog één laatste keer, ook wanneer de omstandigheden echt onmogelijk zijn. In zijn beeldend werk overheerst die energie, dat licht. In Vogels vluchten vol verdriet is iets merkwaardigs aan de hand. In zichzelf gekeerd en teneergeslagen? Zeker. Maar de allerkleinste bladeren, in dat allerkleinste topje bovenaan, richten zich op. Ze glanzen in het licht. Hier gebeurt iets, nieuwe energie verzamelt zich. Opnieuw en opnieuw en opnieuw en opnieuw richt het leven zich op.

Dat licht, zo wars van alle simpele oplossingen of grote woorden, is leidend in het werk van Daan. Het maakt zijn werk uniek, en uiterst relevant voor ons vandaag. 

In veel van zijn werken vertrekt Daan van bestaande beelden. Het iegelijke mannetje, de geldbuidel, de kraaienpoot en de misantroop die Breugel in de vroegmoderne tijd schilderde om uitdrukking te geven aan zijn zorgen, wekt Daan opnieuw tot leven. Twijfelend dwalen ze rond in onze eigen tijd, zoekend naar het onmogelijke evenwicht. De mobiele is licht, en altijd in beweging. 

De Wilting Flowers reeks waar Daan de afgelopen jaren aan werkte, en waarvan de PXL-MAD Faculty vandaag Wilting Flower #2 onthult als permanente installatie, vertrekt van houtsnedes van flora uit diezelfde vroegmoderne tijd. 

Daan had een oog voor beelden waarin een onmogelijk moment zit: de misantroop staat op het punt in de kraaienpoot te stappen, de bloem staat op het punt te sterven. Dat is Daans startpunt, hierop speelt hij in. Onze eigen situatie brengt hij in contact met dat onmogelijke moment. Het begin van de moderne tijd: de voet van de misantroop komt in beweging. Onze eigen tijd: de kraaienpoot is nu zoveel groter, zoveel kwetsender. Het begin van de moderne tijd: een hernieuwde interesse om alle plantensoorten in kaart te brengen, om ze te kunnen controleren. Onze eigen tijd: een ongekend verlies aan biodiversiteit, een aanzwellende klimaatcatastrofe.

Maar het verhaal van Daan is niet klaar. In dit onmogelijke moment, waarin wij vandaag zitten, zijn er geen eenvoudige oplossingen. In het werk van Daan, dat ons dilemma zo fijnzinnig op scherp stelt, evenmin. De bloem schittert, maar ze sterft. De voet van de misantroop is al bijna van de grond, de kraaienpoot ligt klaar. Maar daaronder, dieper en fundamenteler, zit licht en energie. De bloem sterft, maar ze schittert. De voet is van de grond, nu pas kunnen we bewegen. Dit is niet zonder pijn, het licht is breekbaar en vergankelijk. Maar het licht schittert wel, het kan overgedragen worden op anderen, het geeft ons de moed om nog een keer te proberen. 

[julietteetsesidees]

https://www.goodsticker.nl/

Muurstickers nieuwe trend decoratie

Muurstickers zijn een eenvoudige en leuke manier om je muren een nieuwe look te geven. Je kunt kiezen uit verschillende thema's, kleuren, vormen en maten om je eigen stijl te creëren. Muurstickers zijn ook makkelijk aan te brengen en te verwijderen, zonder sporen achter te laten op je muur of meubels. Of je nu een kinderkamer, een woonkamer, een keuken of een badkamer wilt opfleuren, er is altijd wel een muursticker die bij je past.

Een voorbeeld van een muursticker is de sticker met een Hollands landschap met Hollandse huisjes. Deze sticker geeft je kamer een gezellige en nostalgische sfeer, alsof je in een schilderij van Vermeer of Van Gogh bent gestapt. Je kunt hem eenvoudig op elke gladde ondergrond plakken, zoals een muur, een deur, een raam of een kast.

Muurstickers zijn dus een ideale oplossing voor als je snel en goedkoop je interieur wilt veranderen. Ze zijn verkrijgbaar in allerlei webshops en winkels, zoals Goodstickers.nl. Met muurstickers kun je je creativiteit de vrije loop laten en je muren omtoveren tot kunstwerken.

[paul-willems]

Wat geef je een vrouw van 45 jaar voor haar verjaardag.

Wat geef je een vrouw van 45 jaar voor haar verjaardag? Dit is een vraag die velen zich stellen, want hoe vind je het perfecte cadeau voor een vrouw die op een belangrijke leeftijdsgrens zit? Het antwoord is niet zo eenvoudig, omdat cadeauideeën afhangen van de persoonlijke voorkeuren van de vrouw in kwestie. Hieronder geven we een aantal cadeauideeën die geschikt zijn voor vrouwen van 45 jaar.

Persoonlijke verzorging - Veel vrouwen van 45 zijn zich bewust van hun uiterlijk en gezondheid. Een cadeau in de vorm van een spa-behandeling of een massage zou een geweldig cadeau zijn. Of misschien een mooie parfum, een gezichtsbehandeling of een verzorgingsset.

Ervaringen - In plaats van een fysiek cadeau, overweeg dan een ervaring voor haar. Dit kan een weekendje weg zijn, een concert of een theatervoorstelling. Of misschien een wijntour of een hot air balloon ride. Ervaringen zijn onvergetelijk en zullen vaak langer worden gewaardeerd dan een fysiek cadeau.

Accessoires - Vrouwen van 45 zijn vaak gek op mode en accessoires. Overweeg een mooie tas, een paar oorbellen of een armband. Of misschien een designer horloge of een paar designer zonnebrillen.

Koken - Veel vrouwen van 45 zijn geïnteresseerd in koken en eten. Een cadeau in de vorm van een kookboek of een set van kwalitatief hoogwaardige keukengerei zou geweldig zijn. Of misschien een professionele kookcursus of een chef-kok die een privémaaltijd in haar eigen keuken bereidt.

Boeken en tijdschriften - Veel vrouwen van 45 zijn geïnteresseerd in lezen. Een cadeau in de vorm van een goed boek of een abonnement op een tijdschrift zou geweldig zijn. Of misschien een e-reader of een abonnement op een boekenclub.

Kunst en decoratie - Veel vrouwen van 45 zijn geïnteresseerd in kunst en decoratie. Een cadeau in de vorm van een mooi schilderij of beeldhouwwerk zou geweldig zijn. Of misschien een mooi vaas of een set van woonaccessoires.

Er zijn veel dingen waarmee je een vrouw van 45 jaar blij kunt maken, afhankelijk van haar persoonlijke voorkeuren en interesses. Hier zijn enkele ideeën om te overwegen:

Quality time - Veel vrouwen van 45 zijn op zoek naar verbondenheid en waardering. Plan een romantisch uitje of een gezinsuitje, of geef de tijd aan haar vrij om iets leuks te doen samen.

Ervaringen - Een unieke ervaring zoals een weekendje weg, een concert of een theatervoorstelling, een wijntour of een hot air balloon ride kan een geweldig cadeau zijn, omdat het onvergetelijk is en langer wordt gewaardeerd dan een fysiek cadeau.

Persoonlijke verzorging - Cadeau's gericht op verzorging, zoals een spa-behandeling, een massage, een gezichtsbehandeling of een verzorgingsset zullen zeker worden gewaardeerd.

Accessoires - Een mooie tas, een paar oorbellen of een armband, een designer horloge of een paar designer zonnebrillen kunnen een geweldig cadeau zijn voor een vrouw die van mode houdt.

Koken - Een kookboek van een bekende chef of een set van kwalitatief hoogwaardige keukengerei, of een professionele kookcursus of een chef-kok die een privémaaltijd in haar eigen keuken bereidt zijn geweldige cadeau ideeën voor een vrouw die van koken houdt.

Boeken en tijdschriften - Een goed boek of een abonnement op een tijdschrift, een e-reader of een abonnement op een boekenclub zijn geweldige cadeau's voor een vrouw die van lezen houdt.

Onthoud dat het belangrijk is om te weten de persoonlijke voorkeuren en interesses van de vrouw voordat je een cadeau koopt, zoals zoals je kunt zien uit bovenstaande ideeën is er voor ieder wat wils.

[michaelgrieveblogt]

Schilderij Starlight

Slecht weer vandaag dus  blijven we in mijn atelier en maken een abstract schilderij me de naam Strarlight.Veel plezier met deze video 😉Als je mijn video’s leuk vindt zou ik het fijn vinden moest je een duimpje omhoog geven en abonneren op mijn Youtube-kanaal 😉 *Alle rechten, exclusief de muziek op deze video, behoren toe aan Michael Grieve Muziek:…

[joostjongepier]

Wat?   Gebärenmussen (2023), Ohne Titel (2023), Herumstehen (2021-2022),Ohne Titel (2024), White Supremacy Porn, I can’t breathe, Ohne Titel (2021-2022), Fuck abstraction (2023), Unser Frühling ((2021-2024), HINGEWORFEN! (2020-2023) en Ohne Titel uit reeks Weinenmüssen (2023)

Waar?   Stedelijk Museum, Amsterdam

Wanneer?   18 oktober 2024

Van het werk van Miriam Cahn word je niet vrolijk; en dat is een eufemisme! De kunstenares toont in haar werk op genadeloze wijze de wreedheden van de mensheid. Thema’s als oorlog, geweld en genderongelijkheid komen vaak voor in haar werk. Haar stijl is eenvoudig, haar kleuren vaak sfeervol. Daardoor hebben sommige schilderijen met een gruwelijk onderwerp, paradoxaal genoeg, ook een zekere schoonheid. Het Stedelijk Museum in Amsterdam toont onder de titel Reading Dust een breed overzicht van het werk van deze kunstenares.

De eerste zaal is getiteld Nur Körper en toont een groot aantal, frontaal weergegeven, (vrijwel) naakte lichamen. De afgebeelde figuren hebben meestal geen specifieke etnische identiteit. We zien mannen en vrouwen; soms is het gender van de afgebeelde personen onduidelijk. Ook zijn er enkele schilderijen van dieren.

Brutalitätenraum is geheel gewijd aan wreedheden, variërend van oorlog tot alledaags geweld. White Supremacy Porn toont hoe een grote man een kleine persoon dwingt tot orale seks. De tekening I can’t breathe herinnert door haar titel aan de moord door een blanke politieman op Afro-Amerikaan George Floyd in Minneapolis. Een schilderij van een tank staat voor oorlogsgeweld. De wereld staat in het schilderij letterlijk op zijn kop: de hemel bevindt zich onderaan, het land bovenaan.

De zaal met als titel Undarstellbar toont beelden die je liever niet zou willen zien, zaken die zo gruwelijk zijn dat je ze eigenlijk niet kan afbeelden. Cahn maakte Fuck abstraction nadat ze beelden had gezien van dode lichamen van Oekraïense burgers na de massamoord door het Russische leger in Boetsja in 2022. Toen dit werk in Parijs werd tentoongesteld waren er vanuit  rechts-conservatieve hoek protesten tegen het tonen van het werk en werd het zelfs beklad. Unser Frühling oogt dankzij het frisse groen op het eerste oog vrolijk. Het toont echter een allerminst vrolijk tafereel: vluchtende mensen. Een volwassene trekt een kind met zich mee op de vlucht voor onheil. Deze scène herhaalt zich in het klein doordat het kind op zijn beurt een pop meesleurt. Een ander werk laat zien dat vluchten niet altijd goed afloopt. HINGEWORFEN! laat  lichamen zien die op een kust zijn aangespoeld.

Op 7 oktober 2023 viel Hamas Israël aan, wat leidde tot een enorme escalatie van het Israëlisch-Palestijnse conflict. In reactie hierop schilderde Cahn Weinenmüssen,kleine werken die samen één ruimtelijke installatie vormen.De titeldrukt het moeten huilen, het niet meer kunnen ophouden met huilen uit.

Hoewel er genoeg mensen rondlopen, is het opmerkelijk stil in de zalen van de tentoonstelling. Er heerst een haast gewijde stilte die recht doet aan de indrukwekkende beelden waarmee de kunstenares de bezoekers in deze expositie confronteert. Mijn, toch al niet al te optimistische, opvatting over de menselijke aard is er na het zien van Reading Dust niet positiever op geworden.

[devosopmaandag]

Het plezier van het lezen en het kijken

Ik kreeg onlangs een boekje terug, waarvan ik vergeten was dat ik het had uitgeleend. Niet zo verwonderlijk, want ik had het zelf nog niet gelezen. Het is de tekst van de Joost Zwagermanlezing die Julian Barnes in 2019 gaf. 'Hm, hé, ha: kunst en woorden' luidt de titel, die hij ontleent aan een uitspraak van Edgar Dégas. Toen ik het gisterochtend pakte om nu eindelijk eens te lezen, viel er een ansichtkaart uit. Ria van Eyk, die het had geleend, heeft het er vast ingestopt. Het is een abstract werk in bruinen, grijzen, met hier en daar wat bleekgeel en grijsgroen. Ik draaide het om en las dat het 'Dirty Weather' heet en geschilderd is door Howard Hodgkin. Over diezelfde Hodgkin schrijft Barnes ook  uitgebreid in de tekst. Die titel begreep ik wel, maar wat als de titel 'Composition IV' of 'Hommage' of 'Quiet Understanding' zou zijn geweest? Elk zou een andere perspectief bieden.

“O, de tirannie van titels!”, verzucht Barnes, en hij illustreert het met geestige anekdotes uit de kunstgeschiedenis. Hodgkin, die eigenlijk nooit óver zijn schilderijen wil spreken, geeft ze desondanks wel titels. Zijn 'Dirty Weather' toont in ieder geval het belang van de verbinding met de werkelijkheid aan. Toen ik een hele reeks van zijn schilderijen met hun titels op het internet vond, werd ik er onmiddellijk vrolijk van: 'Clean Sheets', 'Enter Laughing', 'All Alone in the Museum of Art', 'Come into the garden, Maud'. Door het lezen van die titels  moest ik plotseling denken aan de dichter William Carlos Williams, die door Jim Jarmusch' film 'Paterson' een breder publiek vond.

Barnes verzucht dat in een ideale wereld tussen de schrijver (die hij zelf is) en de lezer er een heldere en eenvoudige lijn zou bestaan, via het boek, en niet langs de weg van critici, literaire campagnes, boekenprijzen enz. Zoals kijkers naar kunst het dan zouden doen zonder titelkaartjes, catalogi, recensies en critici. Gewoon lezen, gewoon kijken. Maar stel je eens een boek voor zonder titel, zonder de naam van de auteur, slechts blind te bestellen. Het mooie aan de gedichten van Williams is dat ze dat eigenlijk allemaal niet nodig hebben, al ben ik Jim Jarmusch dankbaar voor zijn film. Ik lees Williams gedichten, zoals ik ook voor een schilderij van Felix Vallotton kan staan. Het plezier van de woorden, de kleuren en de vormen en het plezier van het maken is onmiddellijk vóelbaar. Williams’ gedicht 'Mezzo Forte is uit 1913, het schilderij 'Femme dormir' van Vallotton uit 1899.

       Take That, damn you; and that!

       And here's a rose

      To make it right again!

      God knows

       I'm sorry, Grace; but then

       It's no my fault if you will be a cat.

[jurjenkvanderhoek]

IN HET LANDSCHAP VAN FRITS BEN IK EEN STOMME KONING

Er zijn kunstenaars muzikant. Beperken zich niet slechts tot een enkele kunstuiting, maar wenden meer instrumenten aan om zich te manifesteren. Er zijn muzikanten kunstenaar. Acteurs ontdekken op latere leeftijd dat ze redelijk verdienstelijk schilderen. Dat wisten ze hun hele werkbare leven al, maar lieten het ene het andere verdringen of juist niet. Iedere artiest kan van meerdere markten thuis zijn om een rechtgeaarde kunstenaar te heten. Zich niet richten op één vaardigheid, maar zich geïnspireerd toeleggen op meerdere kunstzinnige vlakken. Niet iedereen met dezelfde kwaliteit, er is nu eenmaal kaf onder het koren. De meest vruchtbare korrels worden op natuurlijke wijze geschift van de grote gemene deler. De echte Kunstenaar die muzikant of acteur is, of schrijver, staat zich daar niet op voor. Het is een gave die gedeeld wordt om niet, gewoon omdat het moet. Een heilig moeten.

En is een kunstenaar dan muzikant of andersom, want wat is er eerder de kip of het ei, dan zoek ik in beide uitingen een overeenkomst. Is de klank te vinden in het beeld, het beeld in de klank. Of staat de klank lijnrecht tegenover het beeld. Laat de kunstenaar als muzikant andere inspiraties toe. Is de klank een uitvlucht op het beeld. Hoor ik het beeld terug in de muziek, zijn de noten tonen voor de klankkleur van het schilderij, de tekening of het beeldhouwwerk. Vind ik de sfeer van de muziek terug in het gevoel bij het beeld. Is de muzikale compositie een echo van de kunstige creatie. Spiegelen beide uitingen zich of staan deze juist als tegenpolen van elkaar.

In de nummers op de cd van FRITS, Mute King, verbeeld ik mij het aanschouwelijk vermogen van de muzikale kunstenaars te horen. De songs zijn zodanig gearrangeerd dat ik in de orkestratie van de diverse instrumenten beeltenissen voor ogen krijg. In het landschap van geluiden doemen beelden op, zoals uit de mist figuren verschijnen. Je moet er moeite voor doen, de ogen scherp stellen om door de lage wolken te kijken. Het gehoor aanscherpen om beelden voor ogen te krijgen. De muziek van FRITS is geen behang, het is luistermuziek. Je gaat er voor zitten, niet om het als achtergrond weg te wuiven. Het omgeeft je, het is alsof ik in de studio bij de opnames aanwezig ben. Of dat de band bij mij in de kamer staat te spelen. Zo vriendelijk eigen en herkenbaar persoonlijk is de muziek. Het neemt me op in het landschap van klanken. Over de velden klinkt een gezongen tekst die aandacht verdient om te begrijpen, te vatten en te ervaren.

Iedere song is een genot om naar te luisteren, door de eenvoud die uit de klanken spreekt. Het heeft een gedragen karakter, een welhaast plechtstatige aard. Na meerdere keren beluisteren beklijft het en kan ik de woorden welhaast meezingen. Hoewel de instrumentatie beperkt is weten de heren daar toch een doorwrocht werk uit te arrangeren. Met hulp van de vierde man bij het oorspronkelijke trio komen andere klanken naar voren, als uit een harmonica of een voorgeprogrammeerd toetsenbord. En weet de toetsenman een aardige staal aan diverse sounds uit zijn keyboard te toveren. Gesteund door een creatieve slagwerker, die niet enkel knap het ritme vasthoudt maar ook virtuoze loops voortbrengt, kabbelt het gitaarspel voort om zo nu en dan in een solo uit te barsten. Maar nergens pakt iemand of iets de boventoon, neemt meer de aandacht dan de rest. Niet dat het klankveld daardoor een stroperige brij wordt, een ondoordringbare kost, de muzikanten weten het geluid namelijk open te houden. Open zoals de kunst van de heren dat aan de oppervlakte is, duiken zij met de muziek de diepte in. En ik laat me met plezier onderdompelen.

In handen van toetsenist René Korten is zijn afgebeelde compositie onderweg. De compositie als in een schilderij. In de stilstand van het gekaderde linnen of het vel papier is beweging op te merken, een spanning te voelen in de verf. De composities laten zich niet eenvoudig omschrijven. Korten’s schilderijen spreken in hun veelkleurigheid en vormentaal voor zich. Behoeven geen uitleg. Het zijn zelfstandige afbeeldingen, autonome vormen, die buiten de werkelijkheid staan en daardoor zo wonderlijk echt lijken. Uit de verf laat Korten een valse realiteit ontstaan. Het is er niet, want het is natuurlijk alleen maar modder op een doek. Maar het lijkt toch te bestaan, als afbeelding van een onderbewustzijn dat verbanden legt met onbestaanbare elementen en realistische details.

Daarnaast zijn de geschilderde landschappen van gitarist en bassist Frank Anderson realistisch, geven meer de werkelijkheid weer. Althans een gedachte realiteit, een gedroomde werkelijkheid. Die wel handvaten geeft alsof deze ergens waarheid zijn en op een moment beleefd kunnen worden. Uitgaande van het zijn abstraheert Anderson zijn beelden gaande langs de weg van de kunst. Hij groeit als het ware uit de werkelijkheid in zijn eigen waarheid. De fotorealistische vogelvrienden kunnen zo op hun vlerken vervliegen en verdwijnen in het niets van het kleurenspel. Zo lost mijn gedachte op in het klanklandschap van FRITS, want vocalist, gitarist en slagwerker Paul François weet er in zijn studio een enerverende mix van de afzonderlijke delen van te maken. Op zijn manier is hij ook landschappelijk beeldend, niet in de ruimte van het vlak maar in het vlak van de ruimte. In dat geschapen landschap ben ik graag.

Waarom haal ik de beeldende kunst van Korten en Anderson bij deze muzikale uiting? Welnu, om te schetsen dat beide richtingen in sound samenvallen. De muziek van FRITS is beeldend, zoals een kunstenaar dat enkel kan laten beleven. Want diep in zijn hart is François ook nog telkens de beeldenaar die hij was toen de heren elkaar op de Tilburgse kunstacademie troffen en besloten ook in de muziek tot figuratie te komen. Past die muziek in een hokje? Is kunst sowieso op de plek in een vak? Voor de beschouwer is het daarmee meer eenvoudig te verstaan en te begrijpen, wanneer de kunstzinnige uiting ergens onder geschaard kan worden. Dat je kunt zeggen het is expressionisme of kubisme, het is rock of jazz. In dit geval behoudt ik me het recht voor zowel de kunst van de heren als de muziek van de groep buiten grenzen te plaatsen. Het verdient een eigenzinnig adres in het landschap van het uiten.

Bij de figuratieve muziek is de beeldende kunst terug te vinden op de cd-hoes van Mute King. Niet een werk van Korten of Anderson zelf, hoewel dat best stemmig op de plek zou zijn geweest. De groep heeft kunstenaar Arno Kramer verzocht zijn gedachten over de muziek te laten gaan en met een passende illustratie te komen. De beeltenis is niet de vlag waaronder het werk gaat. De tekening is een autonome vertaling van de inhoud. Het behoeft geen uitleg, zoals geen enkel kunstbeeld op zichzelf toelichting nodig heeft. Je moet het ondergaan, woordloos ervaren, stil luisteren en genieten. De stomme koning zijn in het landschap van FRITS.

FRITS, mute king. Frank Anderson, Paul François, René Korten (& Ruud Verploegen). Hoestekening Arno Kramer. Eigen uitgave, 2023.

[schilderenopnr]

schilderen op nummer

De kunstvorm schilderen op nummer stelt iedereen in staat om op eenvoudige wijze prachtige schilderijen te maken. Het enige wat je nodig hebt is een verf op nummer kit en de wens om het te leren. Wat volgt zijn enkele tips om je te helpen bij het leren maken van je eigen verf op nummer schilderijen.

Paint by number is een vorm van schilderen waarbij je schildert door eenvoudige kleuraanwijzingen te volgen. Dit was een populaire manier van schilderen in de jaren vijftig en zestig. De instructies werden vaak gegeven via postorder of door een bedrijf dat verf en doeken leverde aan het publiek. Als u nog schilderijen op nummer hebt die u waarschijnlijk in de jaren tachtig of negentig hebt gekocht, dan bent u nu goed voor een paar honderd dollar. Gelukkig is er een nieuwe golf van paint by number bedrijven die laten zien hoezeer deze vorm van schilderen is geëvolueerd.

Kan ik een foto omzetten in een verf op nummer?

Paint by number, of schilderen op nummer zoals het ook wordt genoemd, is een vorm van schilderen waarbij in plaats van verf op een leeg doek aan te brengen, eerst een raster wordt verstrekt door de kunstenaar. De kunstenaar gebruikt dit raster vervolgens als leidraad voor het aanbrengen van de verf, meestal in een vaste volgorde, om uiteindelijk een voltooid werk te produceren. Voor veel mensen was schilderen op nummer een introductie in de wereld van de kunst. Het idee om een groot schilderij op te delen in een reeks beheersbare stappen is een goede manier voor nieuwe kunstenaars om hun vaardigheden op te bouwen.

Als kind heb je misschien voor je verjaardag een paint by number kit gekregen, of misschien hebben je ouders er zelfs een voor je gekocht. Als je je ooit hebt afgevraagd wat er met die kits is gebeurd, of ze zelfs nog wel verkrijgbaar zijn, lees dan verder.

Er zijn twee manieren om een foto om te zetten in een paint by number. Bedenk wel dat ze niet hetzelfde zijn. De eerste is om een paint by number te maken met behulp van een bestaande kit. De tweede is het maken van een verf op nummer zonder foto.

Kan ik een foto omzetten in een verf op nummer?

Over de vraag of je een foto al dan niet kunt omzetten in een schilderij op nummer wordt al jaren gediscussieerd, en in het internettijdperk begint het debat online proporties aan te nemen. Kun je dus een foto omzetten in een schilderij op nummer? Het korte antwoord is: ja dat kan, en nee dat kan niet.

De kunst van het schilderen op nummer begon in de Verenigde Staten in het begin van de jaren 1950. Het idee was om een uniek kunstwerk te maken door primaire kleuren te mengen en met een penseel een zwart-wit, voorbedrukt doek in te vullen. Het eindresultaat was een uniek kunstwerk dat

Persoonlijk hou ik niet van schilderen met nummers. Ze zijn geweldig als inleiding tot het schilderen, zeker, maar ik denk niet dat de resultaten als 'echte' kunst kunnen worden beschouwd, en ik denk niet dat het eindresultaat voor de meeste mensen de moeite waard is. Maar wat ik wel leuk vind is dat ik zelf een foto kan nemen en die kan omzetten in een paint by number formaat. Het is niet zo leuk als echt schilderen, maar het is nog steeds een leuk effect, en ik denk dat het er cool uitziet op een muur. Hier is hoe ik het doe.

Wat is de beste manier om te schilderen op nummer

Misschien heeft u al eens paint-by-number kits zien liggen in een hobbywinkel of een souvenirwinkel. Dit ambacht, voor mensen van alle leeftijden, is zowel leuk als ontspannend. Het proces is heel eenvoudig, en het resultaat is iets om trots op te zijn. Alles wat je nodig hebt zijn de juiste gereedschappen, een beetje geduld en de wens om iets moois te maken.

Het aantal verschillende paint-by-number sets dat tegenwoordig verkrijgbaar is, is verbazingwekkend, van Disney-figuren tot Afrikaanse wilde dieren. Het enige wat ze allemaal gemeen hebben zijn eenvoudige, genummerde verfvlekken en voorgedrukte afbeeldingen, die op een bord worden geplaatst. Er is geen speciaal artistiek talent voor nodig; hoe minder artistiek je bent, hoe beter de resultaten.

Paint by numbers is een gemakkelijke en snelle manier om kleur toe te voegen aan een saaie muur. Mensen die niet goed zijn in schilderen kunnen er een mooie muur mee maken. Het is niet zo moeilijk. De nummers vertellen je wat je moet schilderen, en als je klaar bent, kun je iemand anders het rekenwerk laten doen. Het beste van schilderen met nummers is dat ze gemaakt zijn door kunstenaars. Sommigen van hen zijn behoorlijk goed. Je kunt verf op nummer kits kopen bij de kunsthandel. Of je kunt er zelf een maken.

Is schilderen op nummer gemakkelijk

Schilderen met nummers, zegt u? Dat klinkt als iets dat we alleen met kinderen doen en met een goede reden: het is gemakkelijk. (Daarom heten ze ook "makkelijk"!) Maar, is het dat echt? Als je dit probeert te doen met behulp van verf op nummer instructies, zal het niet gemakkelijk zijn. Als je kijkt naar een verf-op-nummer tekening van een vaas met bloemen, zul je zien dat er heel veel kleuren in zitten. (Er zijn zelfs minstens 16 verschillende kleuren gebruikt!) Kijk eens goed naar de bloemen. Zie je een stipje met een cijfer ernaast? Dat zijn de kleuren die de kunstenaar heeft gebruikt.

Schilderen op nummer als een manier om te ontspannen bestaat al sinds de jaren 1950, en hoewel het formaat in de loop der jaren is geëvolueerd, is het idee hetzelfde: volg een genummerd raster op een stuk papier terwijl je verf dept in kleine potjes om een afbeelding te maken. Tegenwoordig bestaan er paint-by-number kits in allerlei thema's, en ze zijn niet alleen voor volwassenen. Als je je afvraagt hoe een paint-by-number werkt, het is simpel. Elk nummer komt overeen met een vakje op het rooster, en in elk vakje zit een klein beetje voorgemengde verf, variërend van een enkele kleur tot een hele regenboog. Het idee is om elk vakje in te vullen met alleen de kleuren in dat vakje. Het resultaat is dat je

Kun je voltooide verf op nummer schilderij verkopen

Een schilderij op nummer is een kunstwerk dat wordt gemaakt door een persoon die geen kunstenaar is. De persoon schildert door de afbeelding op het nummer te volgen. Dit kan een leuke hobby zijn die alleen of met vrienden kan worden gedaan. Veel mensen zijn verbaasd dat ze kunnen schilderen door de aanwijzingen op het nummer te volgen.

Kijk, ik zit al meer dan 20 jaar in de verf-op-nummer business en ik heb nog nooit een probleem gehad om mijn werk te verkopen. En waarom zou ik? Schilderen op nummer is een kunstvorm die al meer dan 50 jaar bestaat en er is geen teken van verdwijning. Maar ik heb een probleem met mensen die proberen hun voltooide schilderijen te verkopen voor zo veel als 20.000 dollar. Ik denk dat mensen worden opgelicht! Ik kan een schilderij op nummer buiten bij het zwembad schilderen in minder dan een dag en ik zou $200 vragen. Alles meer dan dat is gewoon gek.

Hoe lang duurt schilderen op nummer

Hoewel digitaal schilderen veel voordelen heeft ten opzichte van het traditionele "schilderen op nummer", houden veel mensen nog steeds van de "oude-school" methode van schilderen op nummer. Het is immers goedkoop, leuk en gemakkelijk en vereist niet veel vaardigheid. Dat zou kunnen verklaren waarom schilderen op nummer al bestaat sinds de jaren 1940, en de trend is nog niet uitgestorven. Schilderen op nummer lijkt veel op kleuren in een kleurboek, behalve dat je een penseel gebruikt in plaats van een kleurpotlood.

Wat is schilderen op nummer? Schilderijen op nummer zijn schilderijen waarbij het eindresultaat wordt bereikt door het aanbrengen van specifieke nummers. Dus om bijvoorbeeld een boom te schilderen, moet je eerst de 1 boomstam aanbrengen, dan de 2 takken, enzovoort, enzovoort. Dit is hetzelfde met alle andere objecten op een schilderij schilderen op nummer.

Kan schilderen met nummers je leren schilderen?

Velen van ons hebben als kind op nummertjes geschilderd, maar heb je er ooit bij stilgestaan dat je met schilderen op nummertjes ook kunt leren schilderen? Het gebruik van een schilder-door-nummer-kit kan een snelle manier zijn om de basis van het schilderen te leren en toekomstige vaardigheden te ontwikkelen. Een schilder-door-nummer-kit is een reeks voorgedrukte kaarten met omtrekken van voorwerpen, getallen en symbolen. Je schildert door de gids te volgen om de omtrek van het voorwerp of de scène in te vullen.

Zoals u wellicht weet, bestaat schilderen op nummer uit het schilderen in de kleuren die door nummers worden aangegeven. Dit wordt meestal gedaan met een dekkende verf die kleurloze waterverf wordt genoemd. Het schilderen op nummer ontstond in Frankrijk in de jaren 1920. De eerste afbeelding bestond uit een zwarte kat, vandaar de naam "Paint by number". Hoewel de term sindsdien is uitgebreid in zijn betekenis. (hoe wist je dat het zwart was?)

Wanneer u een groot oppervlak schildert, zoals de muren van een huis, moet u kiezen of u lichte of donkere kleuren wilt schilderen. Het schilderen van de muren in lichte kleuren kan een geweldige manier zijn om een ruimte op te fleuren. Echter, door ze donker te schilderen kan een kamer er rustig en gezellig uit gaan zien. Donkere tinten kunnen een kamer ook groter doen lijken.

Schilder je eerst lichte of donkere kleuren

Het belangrijkste om te onthouden is dat je begint met een goede basis, wat betekent dat je oude verf, vuil of iets anders dat een goede verfbeurt in de weg kan staan, moet verwijderen. Ik begin graag met een laag grondverf, een speciale verf die ervoor zorgt dat de nieuwe verf aan de muur en aan de oude verf hecht, zodat je je geen zorgen hoeft te maken dat je nieuwe verflaag eraf gaat zodra je klaar bent. Het eerste wat je dus moet doen is de muur een beetje schuren, zodat de primer kan hechten.

[renzomt]

dagboek p100-p200

In de geest van Berger vormt zich het idee dat Camille hem bij deze zaak betrekt en dat als hij Novak vindt ook rust zal hebben. Hij beleeft dit als een "Kairos" moment, de laatste ultieme kans om zijn leven te veranderen.

Daarom is hij vastbesloten en bijt hij zich vast ondanks zijn getraumatiseerd dagelijks bestaan. Hij verbaast zich dat hij vastbesloten lijkt Novak te vermoorden en dat dit idee hem weinig afschuw bezorgt. Eigenlijk interesseert de zaak op zich hem niet, maar wel Novak. Die had nooit in zijn leven mogen komen. Vandaar de vastberadenheid en van nu af gaat hij enigszins solo in zijn zoeken, altijd bevreesd dat zijn vroegere collega's dit zullen opmerken.

Het verband tussen de moorden lijkt beperkt tot de vingerafdrukken van Novak en de identieke briefjes. Cécile uit Meurisse werd mishandeld en dan verdronken in haar gootsteen en Claire Collinet in Parijs werd verdronken in haar bad. Cécile was eerder een eenvoudige vrouw, een huishoudster met pensioen, ze had niets met Margritte of Parijs. Collinet was een kleurrijke bohémienne en kunstverzamelaar.

Ze besluiten het spoor van de werkgever van Cécile uit te pluizen. Berger beseft ook dat Margritte de sleutel is. Hij weet echter zo goed als niets over Margritte en na een bezoek aan zijn graf, spreekt hij af met een vriend, kunstkenner die hem weet te vertellen dat enkele jaren geleden in de gevangenis van Sint-Gillis een sociaal project liep waarbij de gevangenen een werk van Margritte mochten naschilderen. Het spoor van de werkgever loopt dood. Maar de loopjongen van Altieri kan wel gelinkt worden aan Claire Collinet. Hij zou haar geschaduwd hebben. Bij de ondervraging wil de loopjongen niet praten over Altieri, maar wel over Novak. Hij moest inderdaad schaduwen en deze keer had het niet met drugs te maken. Ook moet hij een kamer huren voor Novak in Parijs. Met het speciale interventieteam vatten ze post aan de kamer. Als blijkt dat ze leeg is gaan alleen de Franse rechercheur en Berger binnen. De kamer lijkt op eerste zicht niet bewoond. En nu, gaat Berger voor de eerste keer duidelijk solo. Hij kent Novak en weet dat deze enkel een bed en toilet gebruikt..de kamer die niet bewoond leek, was degelijk bewoond door Novak. dat besefte enkel Berger toen hij Novaks pet vond en wegmoffelde. Na het vertrek van de Franse recherche, wacht hij Novak op en volgt hem binnen in zijn kamer. Hij wordt betrapt en er volgt een achtervolging door het volkse nachtelijke Parijs. Novak geeft hem een messteek en zegt hem gerust te laten.

De Franse recherche wordt opgetrommeld om hem naar het ziekenhuis te brengen. Het vertrouwen is geschonden tussen de twee rechercheurs en teams.

De auto van Novak is ondertussen wel gevonden en daarin zat ook een plannetje met een stuk van Brussel, een stratenplan van een deel van Laken. Een speurdersteam is nu daar actief. Berger is ervan overtuigd dat Novak terug in Brussel is. Ondertussen kunnen ze wel met de sociale werker uit Gillis praten, die hen vertelt dat Novak nogal een speciaal geval was binnen de cursus. Hij bleef enkel twee lessen, was heel geinteresseerd maar het leek of de schilderijen hem pijn gaven. Hij was

heel onrustig toen hem het schilderij "de minaars" getoond werd van een man en een vrouw in een hoek van een kamer die elkaar wilden kussen maar hun hoofden waren omzwachteld met een sluier.

De minnaars: een werk uit 1928. het doek om hun hoofden verhindert hun intieme moment. Hun passie wordt uiteindelijk hun eenzaamheid.

Hij raakte totaal in paniek na het zien van dist schilderij.

Tijdens hun onderhoud werd het lichaam van André Michiels gevonden op de Houba De Strooperlaan in Laken. Er werd weer een briefje gevonden.

Het slachtoffer had een zak over het hoofd.

André Michiels werkte als jonge arts in Evere en verhuisde daarna naar Antwerpen. Toen hij vijftig was stopte hij zijn praktijk. In 2003 keerde hij weer naar Brussel.

Dus een nieuw luik aan de puzzel: een gepensioneerde arts na een ex-schoonmaakster van een politicus en een Parijse galeriehoudster.

Berger verliest zich verder in zijn passionele verdriet dat hij linkt aan Novak, Margritte en Camille, wanneer hij leest dat sommigen de doeken om de hoofden zien als een lijkwade.

"Jouw dood zal niet alleen Camille en mezelf bevrijden, Novak. Ze bevrijdt ook jou. Ze bevrijdt ons allemaal, klootzaak. Hij gaat op zoek naar de sjaals van Camille, nog vol van haar geur. Die wil hij dragen als hij Novak vermoordt.

Kairos, de God van de kans, de God van de doorbraak. Wie Kairos ziet verschijnen, moet zijn haarlok grijpen voor het moment weer voorbij is. Als je te lang draalt, glijden je handen van zijn kale schedel. Je ultieme kans om je leven te veranderen is dan voorbij.

[beimaan1-blog]

Mijnnieuweschilderij NL

http://www.visualart.me/mijnnieuweschilderij https://forums.3dtotal.com/member.php?u=183827 https://artist.com/mijnnieuweschilderij-nl/ https://doodlewash.com/members/mijnnieuweschilderij/profile/ https://krita-artists.org/u/mijnnieuweschilderij/summary https://forum.drawmixpaint.com/categories/ https://folio.procreate.art/mijnnieuweschilderij

https://500px.com/mijnnieuweschilderij https://www.ksart.nl/profile/mijnnieuweschilderij.nl.1 https://www.artwanted.com/artist.cfm?ArtID=102407

Op zoek naar oude meesters schilderijen Nederland? Neem contact op met Mijnnieuweschilderij.nl en koop reproductie van oude meesterschilderijen tegen de best mogelijke tarieven. Maak een museum bij u thuis met klassieke en vintage schilderijen van hoge kwaliteit. Wachten waarop? Bel

085-0043152 nu!

portret schilderijen oude meesters

Wij zijn de nummer één keuze als het gaat om het leveren van portretschilderijen van oude meesters in Nederland! Wij bieden hoogwaardige en 100% nauwkeurige reproducties van oude meesters paintinfs en leveren direct bij u in Nederland. Kies uit onze enorme collectie oud Hollandse meesters schilderkunst en maak een museum bij u thuis. Neem nu contact met ons op!

Haal het museum in huis met onze selectie van meesterwerken van oude meesters. Leverbaar op canvas, aluminium, acrylglas en als fotoprint!

Oude meesters schilderijen nl

Op zoek naar een Oude Meesters Schilderij NL? Oude Meesters Schilderijen koop je eenvoudig online bij mijnnieuweschilderij.nl ✓ Snel in huis ✓ Veelal gratis verzonden. Over alle schilderijen van oude schildermeesters. Bekijk meer ideeën over Landschappen, Kunst en Landschap