#een zwart gat

[devosopmaandag]

Schuldig artefact

Hoeveel geschiedenis kun je aan? Ik kan me niet herinneren ooit zo ondergedompeld te zijn in mijn eigen geschiedenis, of liever die van mijn ouders, als in de afgelopen jaren. Het ene boek volgde het andere, tv-documentaires volgden elkaar op. Twee weken geleden zag ik in de nieuwste film over de Indonesische onafhankelijkheid en de rol van Nederland: 'Indië verloren'*. Het was een maandagmiddag en de kleine zaal zat behoorlijk vol. Veel grijs en wit, maar nu ook zwart en tinten bruin in het publiek. 105 minuten lang was daar weer dat bad van oude beelden, nieuwe beelden, oude feiten, nieuwe feiten. De ondertitel is politiek geladen: 'Selling a Colonial War'. Ik was na afloop verstild geraakt.

Wat mij zelfs aangeslagen maakte was schaamte, plaatsvervangende schaamte voor het berekenende, de starheid, maar vooral de schaamteloze arrogantie van de Nederlandse overheid. Dat alles was opnieuw zo confronterend dat het bijna onbevattelijk werd. En ergens in een uithoek van mijn denken besef ik ook nog eens dat wij mensen zeventig jaar later heus niet hoogstaander wezens zijn geworden.

En alsof dat alles nog niet genoeg is, zag ik gisteren 'De grote Indonesië tentoonstelling' in de Nieuwe Kerk in Amsterdam. Ik weet niet zeker waarom ik daar naar toe wilde. Het werd deels een ander bad. De tentoonstelling toont de rijkdom van het eilandenrijk, de cultuur, de natuur, de geschiedenis in vogelvlucht, de artefacten, foto's. In de eerste paar zalen wordt nog een loflied gezongen op die cultuur, maar al snel kruipen daar de eerste koloniale beelden en informatie me tegemoet, steeds meer, soms met de zachtheid van een bijna onweerstaanbare nostalgie, maar meer en meer met harde feiten. Ergens aan het eind is er een tableau van oude foto's van slachtingen onder heel gewone mensen. Daar liggen ze in greppels, hun waterkruiken verspreid in de modder, vage contouren op een oude foto, naamloos opgelost in de tijd.

Tegenover het bijna onbevattelijke staat het concrete, het kleine, het ding, het artefact. Op tentoonstellingen kunnen voorwerpen verleiden en bijna spreken. Zo hangt er een prachtig rijk bewerkt danshesje. En dan lees je wat voor object het is: buitgemaakt na een zogenaamde 'puputan' in 1908. Om een oneervolle overgave te voorkomen koos een Balinese vorst met zijn hofhouding voor een rituele zelfmoord. Gekleed in wit en rijk behangen met sieraden schreden mannen, vrouwen en kinderen Nederlandse troepen tegemoet. De eerste zelfdodingen begonnen, vrouwen wierpen spottend hun sieraden naar de soldaten. Toen volgde een salvo van schoten. Honderden Balinezen vonden de dood. Dat met goud geborduurde fluwelen hesje is een zwart gat.

*'Indië verloren – Selling a Political War' | regie: In-So Radstake | 2023 | 105 minuten

[luciuspax]

En wie wordt er weer eens in een zwart gat gezogen? / And guess who gets sucked into a black hole once again?

Lucius Pax : 2023 81 : acrylic on paper : 105 x 75 cm

[havetowriteitoff]

Het is als rennen in een droom. Ik vecht zó hard, doe zó mijn best. Maar het is niet genoeg. Ik haal het niet. Ik kom niet vooruit.

De rest rent me voorbij alsof het een eitje is. En voor hen is dat het ook.

Dit duistere gevoel in mijn borst, trekt me naar beneden. Verstijft al mijn spieren en maakt dat ik niet meer vooruit kom.

Er zit een groot zwart gat waar mijn hart eerst zat.

[involutiontoday]

De uitdijende spiraal in de cosmos

De eltos karakerisen tot aan de top. Geen weeë weg maar een bijts dat komt vanaf rechts. Duizenden zinnen spatten uitéén, een donderslag diep vanaf zee.Het zwarte gat staat nog op dezelfde plek. Het is niet bekend wat erin zit of wat eruit kan komen. Wel is bekend dat het veel kan betekenen. Een portaal naar een andere wereld die anders is dan die van ons. Een weg die door de melkweg treedt. De…

[jurjenkvanderhoek]

TEKENEN NAAR DE NATUUR BIJ GALERIE GETEKEND

Het pure tekenen als kunstuiting is te bekijken in Galerie Getekend. Het directe contact met het materiaal, potlood en krijt op papier. De techniek waar de oorsprong van de kunst gelegen is. Lang verguist en afgedaan als middel om het onderwerp in de vingers te krijgen voordat het werkelijke werk kon worden opgezet. De tekening als schets voor het resultaat. En nog altijd is aan de academies het tekenen geen examenvak. De kunststudent kan zich er niet in specialiseren, het blijft een bijvak – een speeltje voor ernaast, een hobby in de vrije tijd van de professionele kunstenaar. Dat klinkt gechargeerd, een dikke tikkel overdreven, en dat is misschien ook wel zo. Feit is dat het tekenen als zelfstandig en volwassen richting in de kunstwereld nog voortdurend wordt ondergewaardeerd. Hoewel er al wel veel kunstenaars hun emotie tonen in potlood en krijt, met houtskool en inkt. 

In de tekeningen zoals nu te zien bij Galerie Getekend speelt de natuur als uitgangspunt van het beelden een belangrijke rol. Het werk is fysiek gelaagd, maar ook in abstracte zin kent de tekening diepgang. Hoewel het getoonde werk natuur ofwel vegetatie als inspiratiebron heeft bedienen de kunstenaars zich van een verschillende techniek en hebben een divers resultaat. Waar de een het objectmatige karakter benadrukt met het landschap als referentie, kijkt de ander microbiologisch achter de schermen van het levend organisme.

Voor Esther IJssels is de natuur een belangrijke bron, maar ze geeft deze niet letterlijk weer. Haar werk beweegt zich tussen het figuratieve en de abstractie in. De beschouwer kan in de tekening een bosrijk landschap zien of er een weelderig grasveld in ontdekken. Maar dat is niet wat IJssels er bewust in heeft getekend. De tekening is opgebouwd uit een speelse opbouw van kriebelende handelingen. Intuïtief volgt de hand de geest, bewegingen worden instinctief gemaakt. Ik weet wat ik zie, maar kan het niet thuis brengen, niet plaatsen in de werkelijke wereld. 

Of eigenlijk weet ik helemaal niet wat ik zie, waar ik naar kijk. Maar de compositie heeft wel een herkenbaar kader, een verwijzing naar de omgeving. De krabbels, het kriebelende handschrift prikkelt, het jeukt aan het landschap. Maar het zijn niet de hoogtelijnen van de landkaart, het is niet het bos en zijn niet de bomen, het is niet het wuivend riet en zijn niet de golven van water. Het lijkt op de werkelijkheid, het heeft daar iets van, maar het is niet de zichtbare realiteit. Juist dat maakt de compositie zo interessant. Dat er herkenning is, maar dat er geen identificatie is. Zo zodat ik mijn eigen emotie aan de gevoeligheid van Esther IJssels kan leggen.

In haar werk gebruikt IJssels het effect van licht dat schaduwen vormt. In de tekening brengt zij deze in gradaties zwart krijt aan. Maar in andere composities legt zij het papier over een samenstelling van materiaal. Trekt het vacuüm zodat een tastbare verdieping in reliëf ontstaat. Scheuren in golfbewegingen vangen het licht en de schaduw en sluiten deze op. Ook verwerkt zij wel zogenoemde weefplekken in de tekening. Een stramien dat contrasteert met de belijning in de gehele compositie. Het is voor de kunstenaar een spannende ingreep, want ze snijdt in haar werk - maakt het kapot om het vervolgens te herstellen. Als een lap op het gat in mijn broek. 

In het werk van Esther IJssels speelt toeval een rol. Helemaal in de speciale techniek van het vacuüm trekken van het papier. Daarin is geen sturing mogelijk, enkel de compositie van het materiaal wordt bepaald. Ook ontstaat de tekening toevallig, er is van tevoren geen idee van wat op papier zal komen. IJssels begint rechtsboven op het vel en werkt zich zo al tekenend naar de onderrand. De belijning ontstaat onder haar handen. Ze is zelf benieuwd naar waar het toe gaat, welke de beeltenis is die verschijnt. Het groeit naar een grens, een punt waarop ze zegt dat het klaar is en af. 

En inderdaad is de leidraad voor de kunst van Marjolein Spitteler de natuur. De natuur als leven. Dus geen portret van de natuur dan wel het landschap op zich. Maar het vastleggen van de natuur als het zijn, het bestaan. Haar passie is de studie van het leven. In eerste instantie op wetenschappelijke basis, de reden waarom Spitteler een biologiestudie deed. Aangezien die manier van kijken naar het leven echter toch niet bij haar denken aansloot, vervolgde Spitteler haar studie aan de kunstacademie. Doordat ze met de eerste studie gewend was geraakt leven te beschouwen op microniveau, uit ze zich nu op papier op eenzelfde gedetailleerde manier. 

Door vruchtwijzen te determineren raakt zij de gelaagdheid van leven. Aan de basis lijkt een eenvoudige vorm te staan, maar in werkelijkheid is de geportretteerde natuur veelvormig. Vanuit de achtergrond beweegt de tekening zich via lagen naar een dynamisch geheel. In opbouw zoals een schilderij wordt opgezet, laag over laag naar een nauwkeurig uitgewerkte uitdrukking. Die verbeelding geeft een idee van een vrucht, maar relateert niet altijd aan een bestaande groei. Organismen ontstaan onder haar handen. In het werk is zij een schepper, een creator van leven. In den beginne is er een leeg vel papier. Haar vrucht hoeft in beginsel geen werkelijke spruit te zijn. Er kan uit het zaad van de geest een ander schepsel voortkomen dat de idee van echtheid heeft. Het kan fantasie zijn, maar evengoed zo zichtbaar worden onder het vergrootglas. Leven is namelijk niet te definiëren, het zijn kan maar nauwelijks in woorden omschreven worden. Maar leven kan wel in beelden worden gevat. Woorden schieten tekort, maar beelden omschrijven breedvoerig.

De fascinatie voor het ontstaan van leven spreekt uit de composities van Marjolein Spitteler. Belangstelling, of beter begoocheling, voor natuurlijke vormen in het proces van ontstaan en ontwikkeling. Net als Spitteler in haar tekening groeit, ontwikkelt mijn kijk op haar werk. Langzaam maar zeker kan ik doordringen tot de kern. Het heeft iets ongrijpbaars, het neemt wel mythische vormen aan. De tekening is meer dan alleen een ontwerp of een model voor leven. Het is het leven zelf in staat van verbinding met de omgeving. Maakt er deel van uit, want het is in relatie tot een natuurlijk proces. Het groeit zoals leven dat doet. Voor Marjolein Spitteler is de tekening een proces van zoeken, voor mij is het een zaak van vinden. 

Duo-tentoonstelling werken op papier van Esther IJssels en Marjolein Spitteler. Bij Galerie Getekend, Stationsstraat 6 in Heerenveen. Tot en met 16 juli 2023.

[personallittlestar]

Dezelfde val als al die jaren. Hetzelfde gat, dezelfde kuil. Ik spring er weer in. Zwart en donker. Koud en leeg, maar mijn veilige haven. Het voelt er goed en niet alleen. Geen pijn, geen gevaar, geen geschreeuw, geen onrust. Mijn trauma los van mij. Ik, alleen met mezelf. Zonder angst. Met liefde, rust en kalm. Maar dit is niet wat ik wil. Is dit niet wat ik wil? De pijn, de wonden, het bloed, het geeft me rust. Gevoelloosheid, duizelingen, niks. Het biedt me ruimte. Maar nee. Dit is niet wat ik de rest van mijn leven wil. Laat die gezonde kant spreken, laat het doordringen tot mijn angst. Laat me veilig voelen zonder destructie. Ik ben niet in gevaar. Eten is geen gevaar. Eten is ook voor mij een levensbehoefte. Het hoort erbij en het is veilig. Het is veilig. Niet voorwaardelijk. Het gevaar zit in mij. Het wordt gevoed door mij. Ik voel het maar het is er niet. Mijn angst in de hoek. Ga weg. Ga weg. Ik wordt gek van je. Ik wil leven. Angst laat me beven. Ik wil rennen en vluchten door jouw angst. Ga weg. Nee blijf. Je bent mijn leidraad je mag er zijn. Je houdt me veilig. Uit gevaar. Ik heb je lief, je bent goed. Kom naar mij dan zitten we samen. Ik houd je vast en zorg voor je. Ik zal voor je zorgen. Ik zal voor je zorgen. Ik weet dat je dat niet gelooft, dat ik niks heb gedaan om je dat te laten geloven. Ik zorg voor je, ik doe mij best, ik ga mijn best doen. Ik ben er en ik zal je veilig laten voelen. Ik ben er. Ik ga het doen. Ik zorg voor je kleine meid.

[anoniemus]

Jarenlang had ik dromen om een bepaalde reisbestemming te doen. Ik keek er al sinds een klein kind naar uit om dit land te bezoeken. Ik heb de reis uiteindelijk geboekt en tot in de puntjes alles gepland. Nu zit de reis er op en ik voel me in een zwart gat vallen. Welke zijn jullie lievelingsreisbestemmingen?

,

[josephinesliteraireblog]

DOVDH - Hoofdstuk 47-50

Hallo lezers,

Dit is wat ik tot nu gelezen heb in het boek de ontdekking van de hemel:

Hoofdstuk 47, p 629

Themaat was er slecht aan toe. Hij was doodmoe en knipperde amper. Het boek speelt zich nu in 1984 af,Quinten was nu al inmiddels 16. Themaat en Quinten hadden een conversatie over wat de toekomst zou brengen en hoe architectuur en muziek een verband hebben met elkaar. Ze legde verbanden over historicussen, de bijbel en filosofie. Themaat vertelde over een architectuurtentoonstelling in Venetie met het thema "de presentie van het verleden". Hij sloeg een boek open met daarin 'De Acropolis in een lachspiegel'. De afbeelding was bijna identiek als wat Quinten zag in zijn droom: De Burcht. Dit was een leuk stukje uit het boek:

Na het gesprek ging bekeek Quinten de cello van zijn moeder.

Hoofdstuk 48, p 640

Themaat verhuisde voor een onbekende tijd naar een psychotherapeutisch centrum in Apeldoorn. Evert, de zoon van Nederkoorn en Arend Proctor werden goede vrienden. Proctor, de vader van Arend, werd razend op de twee vrienden, doordat ze de binnendeuren ineens begonnen door te hakken met een bijl. Na een avond drinken, twee weken later, hadden Arend en Evert een auto gestolen. Uiteindelijk waren ze verongelukt en Evert was zwaargewond geraakt terwijl Arend stierf. Nederkoorn zei niks tegen Proctor, terwijl hij er kapot van was. De Proctors zijn na Arends begrafenis vertrokken. Blijkbaar moest Evert voor altijd in een rolstoel zitten. Ook Ada's toestand was aan het verslechteren, er was een grote kans dat ze baarmoederkanker heeft. Sophia en Max hoopten dat Onno weer tevoorschijn zou komen, maar dat deed hij niet.

De dokters zeiden dat ze niks voor Ada konden doen. Sophia wilt geen trage dood voor haar dochter. Ze wilt dat de dokter haar gaan abstineren, zodat het snel gebeurt zonder 'pijn'.

Max was het komende half jaar geobsedeerd door de MQ 3412. Hij droomde ervan, praatte erover, dacht eraan. Alles wat er mee te maken had aanbidde hij bijna. de Quasar, oftewel de MQ 3412, was een geheimzinnig, superzwaar object aan het limiet van het waarneembare heelal, dat even veel energie uitzond als duizend melkwegstelsels van elk honderd miljard sterren. Een quasi-ster was kleiner dan een sterrenstelsel, vermoedelijk zat er een zwart gat in, het monstereachtigste van alle hemerverschijnselen. De MQ 3412 was een sterke komische radiobron dat Max had ontdekt, het bevind zich op alle punten van een lijn, ookal heeft het geen energie.

Eerst wouden de ingenieurs en zijn collega's niet luisteren omdat er misschien een " fout" in zijn berekeningen en observaties waren. Dus ging hij aan de slag, want hij wilt iedereen bewijzen dat hij gelijk heeft.

Hoofdstuk 49, p 653

Tsjallintsje, Max' secretaresse, was onder de indruk over Max zijn uitvinding. Er speelde iets tussen de twee karakters. Liefde of gewoon vrienden? Ze had een diner met bloemen en oesters georganiseerd voor Max, dat ze normaal nooit deed. Uiteindelijk zei ze aan Max dat ze een kind wou, een kind van hem. Max was geschrokken en dacht er logisch over na. Hij zou 70 zijn als het kind 18 was. Zoiets wou hij niet. Hij ging weg, terug naar huis en ging zitten op en stoel. Hij dacht na over alles dat hij tot nu toe heeft meegemaakt. Hij dacht aan Cuba, Marylin, Sophia, Ada, alles en iedereen. Hij was dronken en viel bijna in slaap, maar zijn brein bleef maar doorwerken. Ineens wist hij het antwoord en snapte hij het. De MQ 3412 was geen fout, zoals al zijn collega's on de hele wereld nu dachten, maar zij onthulde een constellatie die in niemands hoofd opkwam. Het was net zoals de ontdekking van penicilline door Fleming. Hij dacht verder na over de Quasar en dat het misschien niet eens een zwart gat bevat , maar de oersingulariteit zelf: het punt aan het firmament, waar de bigbang nog was te zien. Hij moest nu snel slapen en dit de volgende dag publiceren, voordat een ander op het zelfde idee komt. Hij dacht na over een conferentie in Bari waar hij naar toe zou moeten gaan. Hij dacht aan het heilige getal tien en dat de Big Bang theory net als oneindige muziek is. Hij kreeg een hele epifanie over het universum en de wetenschap. Uiteindelijk, voelde hij zich gelukkig en begon te lachen.

-> Dit is hoe ik me voorstel hoe zijn openbaring was in zijn hoofd en hoe hij zich voelde op dat baanbrekend moment.

Hoofdstuk 50, p 672

Vier dagen later was er een begrafenis op het kerkhof van Westerbrok. vershcillende technici en astronomen kwamen. Sophia, Selma, Theo, Quinten, iedereen was er, buiten Onno. Max was gestorven doordat er een meteoor op hem viel en zelfs zijn beste vriend kwam niet. Quinten voelde zich alleen. Iedereen stierf rond om hem en hij kon het niet meer aan. Sophia was de jongste, 62 om precies te zijn. Hij besloot om zijn vader te gaan zoeken. Quinten zit nu in het vijfde en overwoog om met het gymnasium te stoppen. Sophia wou dit niet, ze wou dat hij optenminste zijn secundair onderwijs afmaakte. Sophia zou binnen een paar maanden op straat belanden. Max, Onno, haar man, niemand kon haar nu helpen. Quinten was vastbesloten om zijn vader te zoeken en uiteindelijk liet Sophia hem gaan.

Quinten ging naar Giltay om daar iets te vinden over zijn vader, maar hij heeft zijn sporen goed uitgewist. Hij dacht om misschien op reis te gaan naar Italie om daar misschien de Burcht te vinden.

[mijnniemandsland]

Zwart Gat.

Recensie: Reis naar een zwart gat – een ervaring voor de avontuurlijke geest Als iemand die altijd op zoek is naar het ultieme avontuur, besloot ik de sprong te wagen naar een bestemming die geen enkele reisgids ooit durfde te beschrijven: een zwart gat. De reis begon als een adembenemende tocht door de kosmos, maar al snel veranderde het in iets wat nauwelijks te beschrijven valt. Hier is mijn…

[astroblogs]

[fransopdefiets]

8-9 Vejers

Je merkt wel dat je in een toeristengebied zit, ik trof een enorme supermarkt in Søndervig met allerhande delicatessen, heerlijk fris uitziende salades, een inpandige slagerij en een enorme wijnafdeling. Dan is het jammer dat je alleen bent en op de fiets, want deze uitstalling is een open uitnodiging om je winkelwagen vol te gooien, wat de meeste bezoekers dan ook ijverig deden.

Ik hield het bij een dry-aged entrecote, een salade met druiven en een zak gevulde pasta voor twee personen. En daarbij een halve liter goed gekoelde IPA van een kleine Deense speciaalbrouwerij om het einde van de dag te vieren.

Als ik wakker word, is het nog goeddeels donker, maar het is toch echt zes uur.

Ik heb stevige koppijn en dikke ogen, ik denk van de zon gisteren. Ik moet maar flink water drinken vandaag, gelukkig is het vanochtend bewolkt.

De route naar Hvide Sande voert weer over grindwegen door eindeloze huisjesparken. Al die houten huisjes hebben bruinzwarte wanden, witte kozijnen en zwarte dakpannen. Als ze er anders uitzien, is het omdat ze uit de vorige eeuw stammen. Om kwart over negen ben ik in Hvide Sande en vraag niet hoe het kan, maar de Spar is open evenals de naastgelegen bakker met konditori. En dat op de zondagochtend, ik kan mijn geluk niet op. Ik koop een vers gebakken brood en neem een kaneelsnoer bij de koffie.

Van die wolken is inmiddels niks meer te zien, de zon brandt er weer vrolijk op los. De hemel is heel licht betrokken, te weinig om de zon af ge dekken, maar genoeg om een broeierig gevoel te geven. Ik realiseer me nu dat ik op de heenweg de zon in de rug had, maar nu in mijn gezicht, dat is een wereld van verschil. De wind is wat gedraaid, die komt nu schuin van voren. Als ik stop voor een bekertje koffie bij een dorpssupermarkt, mis ik de theedoek die ik achterop te drogen had gehangen, blijkbaar is die weggewaaid. Dat is voor het eerst dat ik op deze manier wasgoed verlies.

De route is vandaag niet anders dan de afgelopen dagen, bos, duin, vakantieparken. De Deense westkust bestaat voor honderden kilometers uit een lagunes, die door langgerekte smalle landtongen van de Noordzee gescheiden worden, dus die heb ik gewoon maar af te fietsen.

We krijgen vannacht flink regen, dus ik boek een klein hutje op een van de campings van Vejers. Het is altijd weer een verassing wat je krijgt. Eergisteren was het een soort kippehok annex wijnvat, waarbij je door een gat je bed in moest klimmen, nu is het een riante ruimte met twee bedsteden, een eettafel met vier stoelen, kookhoek met stromend water en televisie.

Gefietste afstand: 66 km

Gefietste tijd: 5 uur

[devosopmaandag]

Het ontmoeten van een vreemde

Aan de westgrens van het oude China houdt een poortwachter een oude man tegen. Hij begrijpt dat de man een wijze is die uit teleurstelling niet gehoord te worden zijn land wil verlaten. De poortwachter haalt hem over om zijn ideeën op papier te zetten, voor ze verloren zullen raken. Aldus, zegt de legende, zette Lao Zi zich neer en schreef wat later de Tao Te King zou heten, een boek dat tweeduizend jaar later nog gelezen wordt. Een toevallige ontmoeting die zijn schaduw eindeloos ver vooruit wierp.

Iedereen heeft toevallige ontmoetingen, en niet zelden vinden ze een vaste plek in het geheugen als zo'n ontmoeting met een vreemde leidt tot een gesprek, soms zelfs zonder dat. Ik herinner me de Letse kunstenaar Leonards Laganovskis met wie ik een slaapcoupé deelde in de trein van Berlijn naar Riga, de naamloze Braziliaanse vrouw in de trein van Parijs naar Amsterdam, de tweedehandsboek-handelaar Bill Smith in Edinburgh, die me later boeken als cadeaus stuurde, de volkomen onverwachte ontmoeting met de opgebaarde vrouw in een lege St. Nicholas Church op het eiland Tresco.

Vriendin en galeriehouder M vroeg me of ik een mij onbekende jonge Chinese kunstenaar wilde ontvangen, gewoon voor een gesprek. Ik zei onmiddellijk ja en vroeg hem, via haar: een tekstfragment mee te nemen, een beeld (beide niet van hemzelf) en een object. Ik besloot niet zijn website te bezoeken maar de ontmoeting open tegemoet te treden. H.Z. verscheen, een elegante jongeman met lang zwart haar en een bril. Hij keek nieuwsgierig en afwachtend toen hij binnenkwam en overhandigde mij een emmertje met blauwe bessen, een geschenk dat ik zeer waardeerde. Drie uren zouden we praten, hij vooral. Het viel mij onmiddellijk op hoe rijk zijn Engels was. Zijn zware accent maakte dat ik nog aandachtiger luisterde. Zijn grootouders waren boeren, zijn ouders hadden weinig scholing gehad. De transormatie die hij doormaakte, binnen luttele jaren, is enorm. Hij stuurde zijn ouders een video van zijn allereerste performance ooit. Voor even konden zij een blik werpen in de onbereikbare wereld van hun zoon. Hun reacties waren zowel aandoenlijk als ontroerend. Zelfverwezenlijking vraagt nu eenmaal een hoge prijs, kunstenaar worden een nog hogere.

H. koos het beroemde schilderij met het bruidspaar van Chagall, zwevend hoog boven een dorpje. Het object was een gekregen klein hart van ongebakken klei met een gat erin. Ik kon aan het einde van ons gesprek die twee dingen niet anders zien dan de uitdrukking van een verlangen naar verbinding, misschien ook liefde. Voeg daarbij nog een strofe uit een gedicht van Wisława Szymborska dat hij in een Engelstalig boek over Nan Goldin vond:

…. The little soul roams among those landscapes, / dissappears, returns, draws near, moves away, / evasive and a stranger to itself, / now sure, now uncertain of its own existence, / whereas the body is and is and is / and has nowhere to go.

Na afloop bedankte hij mij voor onze ontmoeting, en ik bedankte hem.

[adrianusv61]

[havetowriteitoff]

verdriet en weerstand

Ik voel me even zo door en door ongelukkig.

Het raast in mn hart. Ik voel woede en verdriet, maar vooral leegte.

Ik ben een holle huls van de enthousiaste, vrolijke en positieve persoon die ik ooit was. 

Incapabel. 

Incapabel om mee te bewegen zodat ik dst vroeger deed, om het lichtpuntje te zien. 

Ik mis de oude ik die ik was. 

Ik mis jou…

Een meisje zonder vader. Dat is wie ik nu ben. Ik wil niet niet! 

Er zit een groot zwart gat waar m’n hart hoort te zitten. 

Je hebt zo’n leegte achtergelaten. 

Het is niet alleen het verdriet dat jij er niet meer bent. Het is ook het verdriet van mam wat me pijn doet. 

Wat ze nog zo probeert te verbergen, maar wat tijdens het praten tussen de stiltes in haar woorden doorsijpelt. 

Je hebt een gat achtergelaten, waarvan we het niet weten te vullen, niet willen vullen.

Je bent niet vervangbaar.

Ik wil geen leven waar jij niet in zit pap. 

[yorkiesinspace]

Nieuwe blogpost! Lees de volledige post hier: https://yorkiesinspace.be/2024/02/19/nog-een-valentijnskaartje/

Nog een Valentijnskaartje?

Jup. Het vorige kaartje dat ik deelde was voor de maandelijkse kaartjesswap met mijn vriendin Annemieke. Maar natuurlijk heb ik ook een Valentijnskaartje voor Timothy gemaakt!

Materiaal

Snijmallen & Stempels

Amy Design – Christmas Pets – Christmas Dog

Carlijn Design A7 Kaart + Envelop

Avec Creative (Action) Slimline hartjes

Carlijn Design A6 Rechthoeken

Hedgehugs

Hartjes

Inkt

Ik gebruikte de onderstaande inkten, maar eigenlijk heb je genoeg aan één roze of rode inkt, een beige/lichtbruine inkt en een zwarte inkt.

Distress Oxide Antique Linen

Distress Oxide Lumberjack Plaid

Distress Oxide Worn Lipstick

Distress Oxide Festive Berries

Jet black

Papier

Zwarte A6 kaart

Wit papier

Ander

Zwarte stift (bv. Décotime twinmarker 120)

Memento Dual Marker

Sparkle Brushmarker roze

Crystal Glaze

Witte gelpen

Stappen

We beginnen met het maken van het achtergrondpaneel. Snij tweemaal uit wit papier de geschulpte rechthoek van Carlijn Design. Één van deze panelen haal je opnieuw door de snijmachine met de slimline hartjes. Uiteraard kun je hier eender welke achtergrondsnijmal gebruiken. Nu heb je een effen witte geschulpte rechthoek, en nog eens dezelfde rechthoek met een heleboel hartjes uitgesneden. Kleef deze op elkaar.

Zorg dat de lijm goed droog is voor je de volgende stap uitvoert. Neem de grote hartsnijmal om een hartvormig gat te snijden in het wit hartjespaneel. Hier zal het hondje door komen piepen straks.

Neem een stuk papier dat groter is dan het hart, maar kleiner dan het paneel. Kleur dit roze/rood met de inkten. Je kunt ook gewoon een gekleurd stukje papier gebruiken voor een meer effen look. Kleef dit achter het hartvormig gat.

Maak het hondje:

Snij alle onderdelen (meerdere keren als je extra dimensie wilt) uit wit papier. Natuurlijk kun je ook gekleurd papier gebruiken en de volgende stapjes overslaan.

Kleur de pootjes, het lijfje, de snoet, het kopje en de oortjes met de beige/lichtbruine inkt. Je kunt voor schakeringen zorgen door meer of minder inkt te gebruiken. Ik gebruikte bijvoorbeeld meer inkt op de oren om ze iets donkerder te hebben dan de rest van het hoofdje. Ook gebruikte ik een hartjesstencil om een hartvorm rond één van de oogjes te maken.

Kleur de oogjes en de neus zwart. Ik deed dit met een Décotime twinmarker, maar je kunt ook zwarte inkt of eender welke andere zwarte stift gebruiken. Met een witte gelpen teken je kleine details in de oogjes en de neus.

Teken met de Memento dual marker (of een andere fijne zwarte stift) het mondje en de sproetjes op de snoet.

Kleur het sjaaltje rood. Stempel er een klein hartje op, of teken er zelf eentje.

Zorg dat alles goed droog is voor je verdergaat, zodat je de kleuren niet uitsmeert! Als je alle onderdelen meerdere keren uitgesneden hebt, kun je het hondje nu extra veel dimensie geven. Ik vind het hier de moeite waard, omdat je wilt dat je hondje echt de aandacht trekt. Assembleer het hondje in het hart, met de pootjes op de rand.

De omranding van de tekst sneed ik meerdere malen uit wit papier en kleefde ik op elkaar om meer diepte te hebben. Ik kleurde het opnieuw zwart met een stiftje. Dat kleefde ik dan op de volledige “I heart U”, ook uit wit papier gesneden. Het hartje sneed ik nog eens apart uit en kleurde ik met dezelfde inkt als het groot hart, om het dan in de tekst te kleven. Daarna kan de tekst op het paneel.

Kleef het paneel op een zwarte kaart met foamtape.

Ter afwerking gebruikte ik de Sparkle Brushmarker om een beetje glitter op het hart in de tekst, en het hartje op de sjaal te doen. Met Crystal Glaze bedekte ik de tekst, het hartje op de sjaal, de oogjes en de neus. Dit geeft een glad laagje bovenop de elementjes, wat het geheel extra speciaal maakt.

Meer inspiratie?

Meer kaartjesinspiratie? Kijk dan hier. Wil je updates op deze post zeker niet missen? Schrijf je dan in voor de nieuwsbrief, of volg yorkiesinspace op Instagram!

Hou mij op de hoogte!