#Marjolein Spitteler

[jurjenkvanderhoek]

TEKENEN NAAR DE NATUUR BIJ GALERIE GETEKEND

Het pure tekenen als kunstuiting is te bekijken in Galerie Getekend. Het directe contact met het materiaal, potlood en krijt op papier. De techniek waar de oorsprong van de kunst gelegen is. Lang verguist en afgedaan als middel om het onderwerp in de vingers te krijgen voordat het werkelijke werk kon worden opgezet. De tekening als schets voor het resultaat. En nog altijd is aan de academies het tekenen geen examenvak. De kunststudent kan zich er niet in specialiseren, het blijft een bijvak – een speeltje voor ernaast, een hobby in de vrije tijd van de professionele kunstenaar. Dat klinkt gechargeerd, een dikke tikkel overdreven, en dat is misschien ook wel zo. Feit is dat het tekenen als zelfstandig en volwassen richting in de kunstwereld nog voortdurend wordt ondergewaardeerd. Hoewel er al wel veel kunstenaars hun emotie tonen in potlood en krijt, met houtskool en inkt. 

In de tekeningen zoals nu te zien bij Galerie Getekend speelt de natuur als uitgangspunt van het beelden een belangrijke rol. Het werk is fysiek gelaagd, maar ook in abstracte zin kent de tekening diepgang. Hoewel het getoonde werk natuur ofwel vegetatie als inspiratiebron heeft bedienen de kunstenaars zich van een verschillende techniek en hebben een divers resultaat. Waar de een het objectmatige karakter benadrukt met het landschap als referentie, kijkt de ander microbiologisch achter de schermen van het levend organisme.

Voor Esther IJssels is de natuur een belangrijke bron, maar ze geeft deze niet letterlijk weer. Haar werk beweegt zich tussen het figuratieve en de abstractie in. De beschouwer kan in de tekening een bosrijk landschap zien of er een weelderig grasveld in ontdekken. Maar dat is niet wat IJssels er bewust in heeft getekend. De tekening is opgebouwd uit een speelse opbouw van kriebelende handelingen. Intuïtief volgt de hand de geest, bewegingen worden instinctief gemaakt. Ik weet wat ik zie, maar kan het niet thuis brengen, niet plaatsen in de werkelijke wereld. 

Of eigenlijk weet ik helemaal niet wat ik zie, waar ik naar kijk. Maar de compositie heeft wel een herkenbaar kader, een verwijzing naar de omgeving. De krabbels, het kriebelende handschrift prikkelt, het jeukt aan het landschap. Maar het zijn niet de hoogtelijnen van de landkaart, het is niet het bos en zijn niet de bomen, het is niet het wuivend riet en zijn niet de golven van water. Het lijkt op de werkelijkheid, het heeft daar iets van, maar het is niet de zichtbare realiteit. Juist dat maakt de compositie zo interessant. Dat er herkenning is, maar dat er geen identificatie is. Zo zodat ik mijn eigen emotie aan de gevoeligheid van Esther IJssels kan leggen.

In haar werk gebruikt IJssels het effect van licht dat schaduwen vormt. In de tekening brengt zij deze in gradaties zwart krijt aan. Maar in andere composities legt zij het papier over een samenstelling van materiaal. Trekt het vacuüm zodat een tastbare verdieping in reliëf ontstaat. Scheuren in golfbewegingen vangen het licht en de schaduw en sluiten deze op. Ook verwerkt zij wel zogenoemde weefplekken in de tekening. Een stramien dat contrasteert met de belijning in de gehele compositie. Het is voor de kunstenaar een spannende ingreep, want ze snijdt in haar werk - maakt het kapot om het vervolgens te herstellen. Als een lap op het gat in mijn broek. 

In het werk van Esther IJssels speelt toeval een rol. Helemaal in de speciale techniek van het vacuüm trekken van het papier. Daarin is geen sturing mogelijk, enkel de compositie van het materiaal wordt bepaald. Ook ontstaat de tekening toevallig, er is van tevoren geen idee van wat op papier zal komen. IJssels begint rechtsboven op het vel en werkt zich zo al tekenend naar de onderrand. De belijning ontstaat onder haar handen. Ze is zelf benieuwd naar waar het toe gaat, welke de beeltenis is die verschijnt. Het groeit naar een grens, een punt waarop ze zegt dat het klaar is en af. 

En inderdaad is de leidraad voor de kunst van Marjolein Spitteler de natuur. De natuur als leven. Dus geen portret van de natuur dan wel het landschap op zich. Maar het vastleggen van de natuur als het zijn, het bestaan. Haar passie is de studie van het leven. In eerste instantie op wetenschappelijke basis, de reden waarom Spitteler een biologiestudie deed. Aangezien die manier van kijken naar het leven echter toch niet bij haar denken aansloot, vervolgde Spitteler haar studie aan de kunstacademie. Doordat ze met de eerste studie gewend was geraakt leven te beschouwen op microniveau, uit ze zich nu op papier op eenzelfde gedetailleerde manier. 

Door vruchtwijzen te determineren raakt zij de gelaagdheid van leven. Aan de basis lijkt een eenvoudige vorm te staan, maar in werkelijkheid is de geportretteerde natuur veelvormig. Vanuit de achtergrond beweegt de tekening zich via lagen naar een dynamisch geheel. In opbouw zoals een schilderij wordt opgezet, laag over laag naar een nauwkeurig uitgewerkte uitdrukking. Die verbeelding geeft een idee van een vrucht, maar relateert niet altijd aan een bestaande groei. Organismen ontstaan onder haar handen. In het werk is zij een schepper, een creator van leven. In den beginne is er een leeg vel papier. Haar vrucht hoeft in beginsel geen werkelijke spruit te zijn. Er kan uit het zaad van de geest een ander schepsel voortkomen dat de idee van echtheid heeft. Het kan fantasie zijn, maar evengoed zo zichtbaar worden onder het vergrootglas. Leven is namelijk niet te definiëren, het zijn kan maar nauwelijks in woorden omschreven worden. Maar leven kan wel in beelden worden gevat. Woorden schieten tekort, maar beelden omschrijven breedvoerig.

De fascinatie voor het ontstaan van leven spreekt uit de composities van Marjolein Spitteler. Belangstelling, of beter begoocheling, voor natuurlijke vormen in het proces van ontstaan en ontwikkeling. Net als Spitteler in haar tekening groeit, ontwikkelt mijn kijk op haar werk. Langzaam maar zeker kan ik doordringen tot de kern. Het heeft iets ongrijpbaars, het neemt wel mythische vormen aan. De tekening is meer dan alleen een ontwerp of een model voor leven. Het is het leven zelf in staat van verbinding met de omgeving. Maakt er deel van uit, want het is in relatie tot een natuurlijk proces. Het groeit zoals leven dat doet. Voor Marjolein Spitteler is de tekening een proces van zoeken, voor mij is het een zaak van vinden. 

Duo-tentoonstelling werken op papier van Esther IJssels en Marjolein Spitteler. Bij Galerie Getekend, Stationsstraat 6 in Heerenveen. Tot en met 16 juli 2023.

[kunstruimte-hv]

Werk van Marjolein Spitteler, FRIA id-groep.

[jurjenkvanderhoek]

DE SNOEPWINKEL VAN KUNSTLOKAAL NO.8 IS OM TE JUBELEN ... Mmmm

Het is jubeljaar in Jubbega. Volgens Bijbelse begrippen kan dat. Want in het oude Palestina jubelde men na 50 jaar. Dan werden de bezittingen gedeeld of althans het eens gekavelde land aan de rechtmatige eigenaar terug gegeven. Het gebouw van de voormalige Kanschool staat nu 100 jaar aan de Schoterlandseweg in Jubbega. Dat is tweemaal juichen dus. Maar dat het stel Prins en Speulman er 10 jaar doende zijn met kunst, past dan weer niet in een heilig jaar. Maar alles kan. En de ruim 7 jaren dat Kunstlokaal No.8 tentoonstellingen in huis heeft schikt zich in een sabbatsjaar. Rust in tegenstrijdigheid. “Ah, kent skele juh!” zeggen ze in Leeuwarden 2018. Dus.

Het is een snoepwinkel nu, dat voormalige klaslokaal waar de kinderen liever uit de hoge ramen naar buiten droomden dan de meester zagen lesgeven. Er valt veel te genieten daar. Welhaast alle kunstenaars, die in de loop van de jaren langs kwamen om hun kunsten in het lokaal te laten zien, zijn met een werk vertegenwoordigd in deze speciale zomertentoonstelling. Eenenzestig in totaal. Een hels karwei om dat zo passend mogelijk bij elkaar te hangen, om een smakelijk geheel te maken. Het is de moeite om de enkele individuen om te vormen tot een versmolten eenheid. De kunst om kunst te groeperen. Niets afzonderlijk te laten opvallen, alles in overeenstemming.

Ik druk figuurlijk mijn neus tegen het etalageraam en verlustig mij in de uitgestalde lekkernijen. Het stemt me vrolijk, ik word enthousiast. Tot nu springt niets apart in het oog. Mijn blik glijdt over het vlakke werk, mijn kijk tipt even de ruimtelijke werken aan. Mijn beschouwing laat niets los, want elk standpunt geeft een nieuw inzicht. Mijn oog valt wel op de actie die er is. De stippen die geplakt zijn. Is er al werk verkocht voordat de vernissage er was? Het is een grap – er wordt uitgedeeld in dit jaar, om te jubelen. Kunstlokaal is een galerie, dus de kunst is er te koop. De bezoeker wordt geanimeerd twee kunstwerken te kiezen en te kopen, dan krijgt men een derde gratis erbij. Dat wil zeggen een kunstcadeau te zoeken uit het oeuvre van Marcel Prins en Birgit Speulman, keuze genoeg rondom in de Kanschool.

Met mijn vinger teken ik de technieken na. Het is al abstract realisme, het gevoel achter de elementen. Er wordt niet geprobeerd een grijpbare realiteit te verbeelden, meer is het een spel met vlak en lijn en kleur. Het is een hogere gave om het niet bestaande een vorm te geven zodat het zichtbaar is. In het vlak worden de ruimten experimenteel ingedeeld. Mooi is te zien dat iedere kunstenaar dit op een eigen manier doet. Want elk wit vlak heeft dezelfde onpersoonlijke uitstraling. Het is de geboorte van een nieuw kunstwerk, dat begint met een onbeschreven blank vel. De identieke start staat echter geen veelvormige uitkomst in de weg. Zodra de eerste lijn erop staat, het tweede vlak is ingevuld en de derde kleur gekwast is het een persoonlijk werkstuk. Een enkeling durft dan nog niet de stap te nemen en houdt vast aan een nieuwe vorm voor het zichtbare zijn. Het kunnen adempauzes zijn in deze sfeer van het lokaal.

Maar terug naar de actie. Welke kunstwerken zal ik willen kiezen en thuis aan de muur spijkeren. Het is geen eenvoudige opgave. Alle snoep biedt zich zoet aan. Overal langs de wanden en in de ruimte is iets te zien. Niet voor me uit kijken, maar ook de blik omhoog werpen. Zelfs buiten in de tuin staan kunstwerken. Wel, ik ga voor “Venster” van Marjolein Spitteler en Hans Kleinsman’ zonder titel. Maar ook zou ik het houten wandreliëf van Vladica Ristic en “code T1802” van Aimée Terburg willen. Opgetogen verlaat ik het pand – kruist mijn blik nog het huiskamerlokaal waarin ik ook een snoeperij ontwaar. In een salonhanging, zonder ademruimte, heeft er de verzameling van het huis een plek gevonden. Als vrolijk bloemetjesbehang.

Zomertentoonstelling “JUBEL”. Eénenzestig kunstenaars bij Kunstlokaal No.8, Schoterlandseweg 55 in Jubbega. Tot en met 19 augustus 2018.

[jurjenkvanderhoek]

IMAGINAIRE LANDSCHAPPEN

In composities zonder titel laat Jan Snijder de verf het werk doen. De schilder zet het kader in, maar geeft dan de beeltenis de vrije hand. Als het ware speelt het beelden van zijn imaginaire landschappen zich op een hoger niveau af. De natuur is de tastbare omgeving, maar het karakter is de aard van de beeltenis. De schepping die het wezen ademt, het wezen van de scheppende mens. Het is er wild en ruig in gedachten, het leidt tot een schijnbaar ondoordringbaar maar krachtig beeld. De vegetatie van Marjolein Spitteler is tot op detail ingetekend. De structuren waaieren over het vlak en worden bijeengehouden door een vervreemdende collagetechniek. Het visioen van niet bestaande schimmen wordt tot waarheid met potlood en penseel. Fijne lijnen wisselen af met ruig gekwaste vlakken. De natuur gemaakt door mensenhanden.