#dus dat is ook teleurstellend

[zoueriemandzijnopmars]

Waarom blijft de Appie mijn favoriete producten uit de schappen halen

[fransopdefiets]

Zaandijk - de metingen

Laat ik beginnen met de opwekkende cijfers.

Ik fietste in totaal 6.849,7 kilometer in 543 uur. Met al dat klimmen dat ik gedaan heb, is 12,6 km per uur geen slecht gemiddelde.

En dan nu de teleurstellende cijfers.

Bij vertrek woog ik 63,8 kilo, nu nog 63,5. Dat betekent dat ik gemiddeld 22,8 kilometer moest fietsen om één gram gewicht te verliezen.

Maar wat verloor ik dan? De percentages vet, vocht en spier hebben zich als volgt ontwikkeld.

Vet van 17,9 naar 18,5%

Vocht van 57,7 naar 57,2%

Spier van 41,5 naar 40,8%

Hieruit mag ik concluderen dat dieet zwaarder weegt dan inspanning. Immers ik at voor twee (ook de taart bij de koffie at ik in dubbele porties), dus dat leidde tot een onsje vet meer. Tegelijk leverde ik iets in qua spiermassa, dus ik had meer kwark moeten eten en minder Griekse yoghurt.

Tenslotte hoe zit het dan met de ontwikkeling van de omvang van buik en benen?

De buikomvang nam af van 89 naar 86cm

Linkerdij

Boven de knie van 33 naar 36cm

Onder de lies van 47 naar 46cm

Rechterdij

Boven de knie van 37 naar 37,5 cm

Onder de lies van 50 naar 51 cm

Die laatste cijfers treffen me wel. Aan mijn kleding kan ik merken dat mijn benen aanmerkelijk steviger zijn geworden, maar het vertaalt zich niet terug in mijn metingen. Alleen boven de linkerknie meet ik relevant verschil en dat klopt ook wel met wat ik zie.

Maar als we nu eens anders kijken. Boven de linkerknie was de dikte (als we het been voor het gemak even als volmaakte cilinder voorstellen) 10,51 cm en die is nu 11,46, dat is een toename van bijna 10%! Dat is dan ook de enige plek waar we een significante verandering hebben zien optreden.

Enfin, ik denk dat ik dat gedoe met het meten maar beter kan loslaten.

[peecee-columns]

Het onderwijs is niet gebaat bij oppervlakkige schijn

Het had zo gaaf kunnen zijn: oud-premier Mark Rutte fulltime als leraar voor de klas. Het zou tevens een prachtig statement zijn geweest, wanneer de voorheen belangrijkste man van ons land na zijn jarenlange behuizing van het comfortabele Torentje - met fantastisch mooi uitzicht over de Haagse Hofvijver - nu zou kiezen voor een iets minder geoutilleerd klaslokaal met uitzicht op het betegelde schoolterrein. Een ruimte waarin hij vijfentwintig lesuren per week pubers zou mogen vertellen over zijn opgedane ervaringen en zijn brede kennis zou mogen delen. Misschien zou hij zelfs wel geregeld van lokaal moeten wisselen, zoals dat geldt voor veel leraren, of in de rij moeten staan voor de koffieautomaat.

“Voor 150 Kamerleden spreken lastig? Vrijdag het achtste uur is ook topsport”, zei hij vorig jaar juli nog tijdens een interview met EenVandaag. Een paar dagen daarvoor had hij bekendgemaakt dat hij de politiek zou gaan verlaten. Meteen daarna volgde het grote speculeren: zou hij na zijn politieke carrière daadwerkelijk voor een fulltime baan in het onderwijs kiezen? Hij had daar immers eind 2022 op gezinspeeld. En met zijn twintig jaar ervaring voor de klas, als gastdocent op een Haagse Scholengemeenschap, zou het niet eens ondenkbaar hoeven zijn. Volgens oud-rector Kars Veling is hij een heel vaardige docent. “Als leerlingen het niet met hem eens waren, leidde dat nooit tot frictie. Hij ging dan juist het gesprek aan.” Laat dat nu net een goede eigenschap van een leraar zijn, om op die manier een sterke en constructieve band op te bouwen met zijn leerlingen.

Maar het mocht dus niet zo zijn. In de aanloop naar de Nationale Onderwijsweek en de daarbij behorende Dag van de Leraar werd Rutte op 1 oktober geïnstalleerd als nieuwe secretaris-generaal van de NAVO. Hij nam het leiderschapsstokje over van Jens Stoltenberg, die tien jaar lang de chef was van de internationale militaire organisatie. Tijdens zijn eerste werkdag benoemde de oud-premier onder andere het belang om een miljard inwoners uit de NAVO-landen veilig te houden. Op de site van de NOS viel verder te lezen dat Stoltenberg Rutte ziet als de ideale opvolger ‘omdat hij de perfecte achtergrond en ervaring heeft.’

Een bekende uitspraak van de schilder Edvard Munch is: “Ik schilder niet wat ik zie, maar wat ik zag!” Hij prefereerde tijdens zijn actieve schildersleven niet de oppervlakkige schijn, maar juist wat er werkelijk gebeurt of was gebeurd. Ik moest hier aan denken naar aanleiding van de uitspraken van respectievelijk de oud-rector van de school waar Mark Rutte lesgaf en de lovende woorden van Stoltenberg, als oud-chef van de NAVO. Beiden spreken ze vol lof over de aanpak van Rutte en de ervaringen die hij in de decennia hiervoor heeft opgedaan. Ervaring is een waardevol bezit, dat bestaat uit een cumulatief geheel van levenswijsheid, doorzettingsvermogen, geluk en tegenslag. Onlosmakelijk kenmerken die ook in het onderwijs van belang zijn om jongeren de weg te wijzen richting volwassenheid.

Teleurstellend is het feit dat Mark Rutte juist de ‘oppervlakkige schijn’ een tijdje ophield, door te refereren aan zijn werk als toekomstig fulltime leraar. Multinationals hoefden niet op hem te rekenen, dat maakte hij hier en daar geregeld duidelijk. Waarschijnlijk een politiek trucje, dat hij met zijn ervaring als vooraanstaand politicus heeft ingezet. Onderwijs was met name tijdens de jaren dat Rutte actief was in de politiek immers een ondergeschoven leerling, met als gevolg dat de huidige lerarentekorten groter zijn dan ooit. Het onderwijs schreeuwt dan ook al jarenlang om rolmodellen die bewust en zonder eerdergenoemde oppervlakkige schijn of dubbele (school)agenda’s kiezen voor een baan als leraar. Vooralsnog veelal tevergeefs. Het beroemdste schilderij van Edvard Munch (De Schreeuw) kan wellicht symbool staan voor deze onderwijscrisis, als roepende in een leeg klaslokaal.

#onderwijs #MarkRutte #EdvardMunch #de schreeuw

[salernoah]

Maandag | 13-05-2024 | 24°C | Salerno | Dag 1

Vandaag had ik mijn eerste schooldag. Ik moest om 8:30 aanwezig zijn in het gebouw van Accademia Italiana, Via Roma. Vanaf mijn appartement is het zo’n zeventien minuten lopen, een route die bergafwaarts voert. Bij aankomst moest ik een schriftelijke toets maken, een dubbelzijdig A4’tje. De reisorganisatie in Nederland had laten weten dat er ook een mondeling examen zou worden afgenomen, maar dit is uiteindelijk niet gebeurd.

Na het maken van mijn toetsje, wachtte ik in het klaslokaal tot de andere studenten binnendruppelden. Het lokaal was voorzien van een digitaal schoolbord (hypermodern) en een tafel waaraan we met z’n allen moesten zitten, waardoor we weinig werkruimte hadden (enigszins pover, vond ik). De les begon om 9:00 en duurde tot 13:00. Mijn klasgenoten waren – helaas – allemaal niet mijn soort mensen: een handjevol senioren, waarvan een Nederlandse vrouw genaamd José (wat Jose, maar dan op z’n Spaans, werd), een paar Duitsers en een Braziliaanse vrouw; drie Japanners, waarvan een die amper iets begreep van de les en waarvan een ander (die tevens naast me zat) last had (en daardoor ik dus ook) van een zeer slechte adem; en als laatst een oerdegelijke (Germaanse?) meid van rond mijn leeftijd. Al met al zeer teleurstellend. Nog teleurstellender was het tempo waarop we door de les sukkelden. Ik ben blij dat ik thuis in Den Haag een privécursus Italiaans heb gevolgd, want die basiskennis helpt me toch wel veel op weg. Daardoor lag het tempo vandaag in de klas te laag voor mij. Niet dat ik alles foutloos maakte, maar ik had geen tien minuten nodig voor het bedenken van twee zinnen, in tegenstelling tot mijn klasgenoten. De lerares heeft me echter verteld dat ze tijdens de pauze overleg zou plegen om te bepalen of ik wellicht naar een hogere klas mag.

Tijdens de pauze ben ik het schoolgebouw ontsnapt en heb ik voor €1 een vierkanten focaccia bij een bakkertje gekocht. Het was superzonnig weer vandaag en aangenaam warm. Achter onze school ligt de zee, met aan de rechterzijde bergen op de achtergrond en aan de linkerzijde de haven van Salerno.

Na school heb ik een beetje door de straten geslenterd, niet goed wetende wat te doen. Ik ben daarom maar door het centrum gelopen, wat erg klein bleek te zijn. In gedachten begon ik mijn brief aan Cypress te schrijven, met daarin mijn bevindingen van Salerno. Hieruit is het idee voor een blog ontstaan. Zo ben ik erachter gekomen dat Salerno me erg aan Spanje doet denken, al lopen de mensen hier gelukkig niet zo sloom als de Spanjolen (groot irritatiepuntje van mij); Salerno is helemaal niet zo toeristisch en ik ben pas een winkeltje met ansichtkaarten tegengekomen, en pas een McDonalds en een Burger King. Daarnaast is het verkeer in Salerno chaotisch, maar minder eng dan in Napels; je moet gewoon een gaatje vinden en oversteken, de mensen hier stoppen wel.

Bij een barretje heb ik voor €1,80 een caffè con latte gedronken. Het barretje bevond zich naast een groenteboer bij wie de knoflookbollen aan een sliert naar beneden hingen. Daarna ben ik terug naar huis gelopen.

Mijn weg terug is makkelijk te vinden. Ik hoef alleen maar omhoog te lopen en het grote Stadio Donato Vestuti te vinden en vanaf daar weet ik de weg. Mijn flat ligt in een rustige wijk met veel omringende, armetierige flats. Het is geen bijzonder gezellige wijk, maar het is er wel veilig. Ik heb me tot nu toe nergens onveilig gevoeld op straat, overal is veel straatverlichting.

Mijn kamer is werkelijk luxueuzer dan ik ooit had gedacht, het heeft meer weg van een hotelkamer dan van een studentencomplex. Ik heb een ruime kamer met een tweepersoonsbed, een tv waarop ik al mijn favoriete series in het Italiaans heb kunnen kijken (I Simpson, CSI en Criminal Minds), een bureau en een eigen badkamer met een fijne douche. Ik heb een superruim balkon met twee deuren die naar mijn kamer leiden. De keuken deel ik momenteel met een vrouw uit Tsjechië die amper thuis is en wier naam ik steeds vergeet.

Vanmiddag heb ik huiswerk gemaakt en een beetje gestudeerd. Omdat ik weinig werkwoorden ken, kan ik me nog niet goed uitdrukken in het Italiaans. Daar moet gauw verandering in komen, wil ik meer kunnen oefenen met spreken. Ook heb ik mijn ticket voor de ferry naar Positano gekocht voor aankomende zaterdag. Vorige zomer las ik het boek An Italian Summer gelezen, dat zich afspeelde in Positano en aan de Amalfi kust. Prachtige gekleurde huisjes en mooie stranden. Ik kijk ernaar uit. Mijn bezoek aan Amalfi bewaar ik voor volgend weekend.

De taalschool biedt ook culturele uitstapjes aan. Vandaag ontving ik het programma voor deze maand en zag ik al een aantal activiteiten die me aanspraken, zoals een rondleiding in Vietri sul Mare (steenworp afstand), een rondleiding door Salerno (elke maandag; ik doe volgende week mee), een seminario waarbij we de Italiaanse handgebaren uitgelegd krijgen, een bezoek aan een limoncellobedrijf (inclusief degustazione), en zo is er nog veel meer. Genoeg te doen dus. Als ik sportiever was geweest en de juiste schoenen had gehad, was ik ook nog mee gegaan op trektocht in de natuur.

’s Avonds heb ik pasta pesto gekookt (lees: spaghetti gekookt en een potje pesto gekocht) en ben ik na mijn avondmaal eropuit gegaan. Ik ben naar de lungomare (waterkant) gegaan en heb foto’s genomen van de bergen en de feeërieke lucht. Buiten was het aangenaam lauw, niet te warm, maar ook zeker niet te koud. In de korte tijd dat ik in stilte het uitzicht bewonderde, werd ik zeker driemaal geprikt door een mug. Toen besloot ik dat het wel welletjes was en heb ik een andere route terug naar huis genomen.

●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●

En dan nog even over mijn reis gisteren: ik was ruim op tijd op Schiphol aangekomen. Eigenlijk onnodig vroeg, want ik vloog door de check-in en de douane heen. Nog nooit zo snel ben ik door het poortje gelopen, waarna ik erachter kwam dat er geen weg terug was en ik voorbij de Appie To Go was gelopen en nu alleen nog maar keuze had uit zielige dure salades, een bruine boterham met kaas voor maar liefst €6,50 of Italiaans eten (maar ja, dat kon ik beter in Italië eten, of niet soms?). Ik zat vast in de Departures 3 hal/hel en vertikte het om zulk duur eten te moeten kopen. Ik had slechts vier proteïnerepen op zak. Na lang wachten vertrokken we. Ik kon niet wachten totdat we stabiel waren, zodat ik mijn slaap kon inhalen. Ik was die dag veel te vroeg wakker geworden en had niet meer in slaap kunnen vallen. Gelukkig kon ik slapen tijdens de vlucht, al werd ik zo nu en dan toch wakker (wat me normaal nooit overkomt).

Om 18:00 landden we in Napels. Het voelde alsof ik al een hele week achter de rug had, maar op het vliegveld in Napels verliep alles snel en vertrok ik al gauw. Ik moest de bus vanaf het vliegveld naar het treinstation nemen, waar ik een treinkaartje naar Salerno zou kopen. Het treinstation in Napels was heel druk en chaotisch. Veel automaten deden het niet en overal stonden rijen. Net zoals in Spanje koop je hier een kaartje met een aangewezen zitplaats. De trein was best luxe. Ik kon even op adem komen.

Het treinstation in Salerno was net zo zielig als het station in Alcala de Henares in Spanje. Vanaf het station moest ik nog twintig minuten naar het appartement lopen. Mijn rugzak was zwaar (zeventien kilo) en mijn tote bag met daarin mijn laptop en zware analoge camera was superonhandig om te tillen. Ik heb gelijk gedoucht toen ik aankwam en daarna boodschappen gedaan (dan merk je pas hoe zuinig je bent). ’s Avonds at ik, met nog steeds niet veel meer in mijn maag dan mijn ontbijt en twee mueslirepen, uit pure trek – en bij gebrek aan vegetarische gerechten – een teleurstellend stukje zalm in een bijzonder typisch restaurantje waar er om 22:00 nog een familie met twee jongen kinderen doodleuk ging eten.

Ik heb zeer goed geslapen die nacht.

[lolaumarova-breitner3]

Excursie groep 7 (vervangende opdracht)

Omdat ik deze excursie niet live heb bijgewoond (wegens ziekte), en dus ook de opdracht niet in de groep heb gemaakt, heb ik deze aangepast. De excursie bevat een schrijfopdracht en een dansopdracht. Ik heb de dansopdracht vervangen door een langere schrijfopdracht en heb daarvoor ook de Q&A met choreograaf Charlie Skuy bijgewoond na de voorstelling en hier een verslag van gemaakt.

___________________________________________________________

Schrijfopdracht 1: Spoken Word

Edify Us  breek mij, tot mijn fundament geen geheimen meer draagt  bouw mij, niet in steen, maar in woorden die dragen zing een lied uit de stilte van mijn vervlogen bestaan til mij op, totdat ik een muur voor jou kan zijn

I just don’t see it  ik kijk, maar mijn ogen schrapen oppervlakken jij wijkt, enkel een contour in de nacht zie ik jou, of mijn eigen breuken in jouw schaduw? misschien is zien geen vinden, maar verdwalen

Meisje  de stad draagt haar in golven van lawaai ze zweeft, als rook die in de nacht verdwijnt een spiegelbeeld van licht en schijn bedriegt maar in haar ogen schuilt wat onbeschrijflijk lijkt

___________________________________________________________

Schrijfopdracht 2: Recensie

Recensie Danslokaal 12, 30 november, 2024

Theater Schouwburg Rotterdam is een van mijn favoriete plekken voor een avondje uit vanwege de centrale ligging, de diversiteit aan voorstellingen en de toegankelijke activiteiten rondom het programma. Vanavond bezocht ik Danslokaal 12, een dansvoorstelling van Conny Janssen Danst waarin drie nieuwe makers de kans krijgen een choreografie te presenteren binnen Huis Conny Janssen Danst. Bij binnenkomst in de kleine zaal kregen we echter te horen dat de eerste dans, Edify Us van Sarada Sarita, niet kon doorgaan vanwege een blessure bij een van de dansers. Hoewel dit teleurstellend was, bood het programma nog twee andere stukken en vond er na afloop een Q&A plaats met Charlie Skuy, de choreograaf van de laatste dans Meisje.

I Just Don’t See It (Bas van der Kruk)

Het eerste stuk dat ik zag was I just don’t see it van Bas van der Kruk, een choreografie die krachtig inspeelt op Conny Janssen's bekende stijl van moderne dans: harde muziek en een minimalistisch decor. Drie dansers, gekleed in zwarte outfits met doorschijnende tops en reflecterende brillen, bewogen in een strak, intens ritme op een house-achtige beat. Het podium was eenvoudig ingericht met een kledingrek vol felroze kledingstukken aan de linkerzijde en drie lege stoelen aan de rechterkant. De dans begon snel en hoekig, met bewegingen die steeds agressiever werden. De dansers voerden hun choreografie uit alsof ze glitchten, alsof een storing hen onderbrak. Een voor een vielen ze uit, verslapten op de grond en werden verlicht door een blauwe gloed. Op de achterwand verschenen intussen hun namen – Timo Andematten, Alexander Carpentier en Sofia Filippi – als typende animatie, een surrealistisch moment dat het verhaal verder dreef.

De voorstelling brak vervolgens de ‘vierde muur’, wat een onverwachte wending bracht. Een van de dansers stapte naar voren en riep naar het publiek: “Do you want me to be happy?!” Het publiek reageerde aanvankelijk stil en ongemakkelijk, maar na enkele oproepen klonk er uiteindelijk een luid “YES”. Deze interactie doorbrak de afstand tussen podium en toeschouwers, iets wat ik normaal lastig vind omdat ik de veilige grens tussen mij en de voorstelling prettig vind. Toch werkte het hier verrassend goed. Na dit moment ging de danser vrolijk terug naar zijn plek, waarna de muziek opnieuw opbouwde. De dansers verschenen met kegelvormige zwarte kappen op hun hoofd en bewogen in vloeiende, synchroon uitgevoerde patronen. Hun mimiek sprong eruit: ze lachten, wezen naar het publiek en zochten contact, wat de spanning tussen afstand en nabijheid verder versterkte.

Het hoogtepunt was een onverwachte interactie met het publiek. Een telefoonnummer verscheen geprojecteerd op de achterwand, en terwijl de telefoon rinkelde, bleek een man uit het publiek daadwerkelijk te hebben gebeld. Hij werd uitgenodigd op het podium, samen met zijn vriendin en buurman, wat zorgde voor een luchtige, humoristische scène. Intussen wisselden de overige dansers hun zwarte outfits in voor de roze kleding van het kledingrek. De slotdans volgde: energiek, ritmisch en synchroon, uitgevoerd in roze pakken onder fel wit licht. Het deed denken aan een casual ballet, een speelse en dynamische afsluiting. I just don’t see it speelt met verwachtingen, breekt conventies en brengt een mix van kwetsbaarheid en humor. De voorstelling was intens, verrassend en bleef boeien tot het einde.

Meisje (Charlie Skuy)

Vijf uitgedoste meisjes verschijnen in de spotlight, identiek gekleed in witblonde pruiken, lichte jeans en korte witte shirts die hun buiken onthullen. Hun bewegingen zijn strak, hakkerig en onvoorspelbaar, als Barbiepoppen die lijken te vechten om vrij te komen uit hun plastic lichamen. Ondertussen dondert een intens tromgeroffel door de ruimte, steeds harder en onheilspellender. Wat begint als een synchroon spektakel, ontaardt langzaam in chaos: de meisjes wijken steeds verder van elkaar af, hun bewegingen worden wilder, alsof ze bezeten zijn. De muziek versnelt en bereikt een absurdistische intensiteit, waarbij elk meisje een eigen, bijna manische dans uitvoert.

Plots verandert het licht van wit naar rood en groen, terwijl de choreografie nog extremer wordt. De meisjes maken agressieve bewegingen, steken hun tongen uit naar het publiek en zwaaien provocerend op de dreunende bas van reggaetonmuziek. Het is een beklemmend, bijna horrorachtig tafereel. Daarna vervallen ze in een kalmere staat, met vloeiende en slappe passen, alsof de bezetenheid is weggevloeid. Deze twintig minuten durende voorstelling was intens, bijna hypnotiserend, waarbij de combinatie van rauwe energie en onvoorspelbaarheid ervoor zorgde dat ik mijn blik geen moment kon afwenden. Het voelde alsof ik continu op het puntje van mijn stoel zat, gevangen in de spanning en het spektakel.

___________________________________________________________

Q&A Charlie Skuy (verslag)

“Ik heb gekozen voor iets dat dichtbij huis voelt, iets dat herkenbaar is. Voor Nederland, maar tegelijkertijd iets anders. Ik wilde een vorm gebruiken die je zou kunnen associëren met iets alledaags – een soort vezel, een exterieur. Maar mijn idee was om het te vullen als een jack-o’-lantern, met een wereld erin die vreemd en wild is. Wit, puur misschien, en tegelijkertijd een soort voorstel van hoe we als mensen zouden kunnen zijn. Een wereld waarin we niet voortdurend proberen te passen of te voldoen, maar waarin iedereen ruimte heeft voor zijn eigen beweging, zijn eigen manier van zijn.

Hoe ontwikkel je zoiets? Waar begin je? Voor mij begint het bij inspiratie. Ik haal mijn ideeën overal vandaan. Dans voelt voor mij als een soort plastic – iets wat je kunt buigen, mengen, vormgeven. In deze post-postmoderne tijd denk ik: hoe meer referenties, hoe beter. Alles kan erin – ballet, trash, MTV, hip-hop, reggaeton. Het is een mix van alles, zodat het geen enkele directe referentie heeft, maar een projectie is van cultuur in al zijn lagen.

Wanneer je dan echt aan de slag gaat, bijvoorbeeld met een groep dansers, sta je voor een uitdaging. Stel, je hebt vijf dansers en vijftien dagen om iets op te bouwen. Hoe begin je dan? Voor mij was het spannend en tegelijk stressvol. Ik had nog nooit zo’n opdracht gedaan. Alles was nieuw: de dansers, de componist, het proces. Het voelde alsof ik in het begin blind werkte, maar uiteindelijk ging het om bouwen. Kleine stukjes materiaal ontwikkelen, experimenteren, en dan ontstaat er iets.

Wat ik bijzonder vond, was dat het niet per se over vrouwen ging, hoewel ik met vrouwelijke dansers werkte. Iedereen had hierin kunnen staan – elk gender, elke achtergrond. Maar wat me vooral aantrok, was de ruimte om met een grote groep te werken. Ik hou van massa’s, van veel dansers. Dat was ook een van de eerste dingen die me gevraagd werden: "Wil je met veel dansers werken?" En dat vond ik geweldig.

Kostuums spelen een grote rol in hoe ik werk. Al sinds ik klein was, vond ik het geweldig om me te verkleden en iemand anders te worden. Voor mij is dat een manier om een karakter te ontwikkelen. Het helpt me begrijpen waar de dans begint, waar het verhaal ligt. Dit idee van een karakter blijft me inspireren, al verandert het steeds. Ik heb de afgelopen jaren vooral gekeken naar wat dans voor mij betekent, hoe het voelt, en wat het kan zijn. Nu sta ik op een punt dat ik dat wil delen – met anderen, in nieuwe ruimtes, met nieuwe beelden en werelden.

Ik geloof in het theater, maar ik wil verder dan dat. Ik wil dans naar andere plekken brengen – clubs, openbare ruimtes, interactieve settings. Ik droom van een systeem waarin meer mensen kunnen meedoen, niet alleen professionele dansers. Want uiteindelijk gaat het niet alleen over dans. Het gaat om verhalen, om kunst maken, om werelden creëren.

Wat me drijft, is dat ik niet wil wachten. Het leven is te kort om kansen uit te stellen. Dus ik blijf dromen, bouwen, en proberen systemen een beetje op te rekken. Misschien is het uiteindelijk niet zo anders dan wat we nu doen, maar het voelt wel anders. Een nieuw soort energie, een nieuwe manier van voelen. En dat is waar ik hoop naar toe te werken – met anderen, voor anderen, in een wereld waarin alles mag bewegen.” 

[negruj]

Engeland - Zwitserland : 1-1

Sporza schreef:

Het geluk van Engeland is nog niet op. De topfavoriet leverde alweer een teleurstellende prestatie af tegen Zwitserland, maar kroop opnieuw door het oog van de naald. Saka sleepte de Engelsen naar verlengingen door een cruciale gelijkmaker, tijdens de penaltyreeks bleven hij en zijn ploegmaats foutloos. Straks wacht Nederland in de halve finale.

Beter kan ik het zelf niet verwoorden. Maar zo bekert Engeland wel weer verder en bestaat nog steeds de kans dat Bellingham, Kane of Foden tot scoren komen. Ditmaal deden ze dat niet.

Beide ploegen slikten dus wel een tegendoelpunt. Dat betekent 1 minpunt van de goaltjeskeeper voor Evi en Kasper (Engeland) en een laatste voor Jarno, Jef en Lennert (Zwitserland).

An, Bram P., Gert G., Gert P., Jan, Jarno, Jens, Kim en Sofie voorspelden de matchprono helemaal correct en strijken de drie punten op. Voor Yves ligt er 1 punt te wachten.

Tussenstand

Als we de tussenstand erbij nemen zien we dat vooral Jan (24 naar 15) en Gert P. (26 naar 17) een fantastische zaak doen. 9 plaatsen winst!

Daar wat boven zien we ook Jens (14->12), Kim (13->11), Gert G. (7->6) en Bram P. (opnieuw van 3 naar 2) winst boeken.

Wat lager winnen Sofie (28->24), Hans (31->30), Toon (32->31) en An (36->33) een of meer plaatsen.

[keynewssuriname]

Roberto Gödeken: "de return wordt een moeilijke wedstrijd"

Robinhood begint de return achtste finale Concacaf Champions Cup ontmoeting tegen Herediano op woensdag 13 maart met een 0-2 achterstand. De Costa Ricaanse ploeg is dan op bezoek in het Franklin Essedstadion. Binhood staat voor een immense taak om dit tweeluik alsnog in haar voordeel te beslissen en een plek in de kwartfinale van het regionaal toernooi veilig te stellen.“De return wordt een moeilijke wedstrijd zoals de eerste”, zegt coach Roberto Gödeken desgevraagd. Hij benadrukt het belang om op de nul te spelen. De rood-groene formatie zal vervolgens ten minste 2 doelpunten moeten scoren om een verlenging te forceren. Mocht in extra tijd toch geen winnaar eruit rollen dan volgt er een strafschoppenserie. Bij een overwinning met een verschil van +3 doelpunten gaat Robinhood door naar de kwartfinale. Gödeken en zijn boys zijn zich bewust van bovengenoemde situatie. “Het belangrijkste is daarom dat wij het ene doelpunt al heel vroeg moeten maken om dan het licht in de tunnel aan te maken. Nu hebben we het voordeel dat we fysiek tegen hen gespeeld hebben. Wij weten dus min of meer wat we nu kunnen verwachten.” De oefenmeester denkt dat de landskampioen volgende week veel beter uit de bus zal komen. “Ook omdat wij thuis spelen, maar sowieso blijft het een heel moeilijke wedstrijd voor Robinhood.” Met de nodige voorzichtigheid zegt de Binhood-manager dat Herediano te pakken is. “Het is een sterk team dat in principe een treetje hoger is dan Robinhood, maar met een goed wedstrijdplan zijn ze te pakken.” Gödeken verwijst naar de uitwedstrijd in Costa Rica dinsdag. “Wij hebben gezien dat ze kwetsbaar zijn centraal achterin. Dus met goed combinatiespel door het midden en snelle tegenaanvallen denk ik wel dat we hen kunnen pakken.” De oefenmeester denkt terug aan de 2 goede scoringskansen, die zijn ploeg kreeg. Naar zijn zeggen waren deze aanvallen resultaat van hetgeen waarop was getraind en deel van het wedstrijdplan. “Dat hebben we teruggezien in de wedstrijd. Er zijn dus wel mogelijkheden om Herediano pijn te doen.” Uit de wedstrijdanalyse is gebleken dat de tegendoelpunten vanuit spelhervattingen zijn ontstaan. “Dat moet alvast onze eerste aandacht hebben. Verder moeten we kijken hoe wij sportief het gevecht aangaan op het middenveld, zodat we meer ballen kunnen veroveren.” De oefenmeester vond dit deel minder bij zijn ploeg. “Vooral in de eerste helft. Wij moesten meer ballen daar weten te veroveren.” Er zal ook op dit gedeelte getraind worden “en het belangrijkste wat wij niet hebben gedaan in de eerste wedstrijd is dat we nu wel ervoor gaan zorgen dat wij doelpunten maken.” Mogelijke veranderingen in het basiselftal zijn nog niet aan de orde. Gödeken denkt dat na terugkeer bij de eerste training meer duidelijkheid hierover zal bestaan. “Tot op heden zie ik geen wijzigingen, maar dat hangt allemaal weer af van hoe er getraind wordt naar deze belangrijke ontmoeting.” Terugblik De oefenmeester doet een terugblik naar de uitwedstrijd en stelt dat het resultaat zeer teleurstellend was. “Maar voor wat betreft de prestatie over de manier hoe gespeeld werd en het wedstrijdplan is uitgevoerd vond ik niet slecht. Je zag dat wij een goede organisatiestructuur hadden. Hetzij verdedigend en in de omschakeling aanvallend waaruit wij ook kansen wisten te behalen.” Aanvallend had hij graag zijn spelers beter met elkaar samen zien spelen “Dat is onze nekslag geweest in deze wedstrijd. Als team hebben wij het nagelaten ten minste 1 uitdoelpunt te scoren. Het is heel belangrijk om een doelpunt uit te maken, zodat als je thuis speelt je toch veiliger zit.” Tekortkomingen De Binhood-manager wijst ook op de tekortkomingen van zijn team en het Surinaams voetbal in zijn algemeenheid die werden blootgelegd. “Ik heb het over die explosiviteit en handelingssnelheid. Je ziet dat die spelers van Herediano iets beter daarin waren. Dat wil ook zeggen dat je meer gaat moeten geven tijdens de wedstrijd. Je gaat geconcentreerder moeten zijn en meer kracht moeten uitgeven vooral als de tegenstander explosief is.” Volgens Gödeken was er een duidelijk niveauverschil te zien qua training en fysieke gesteldheid. “Dus ook de fysieke kant is een enorme tekortkoming bij ons.” Op een gegeven moment pleegde Gödeken al vroeg in de eerste helft rond de 37e minuut een wissel. Hij haalde spits Leandro Rodrigues eruit en stuurde Franklin Singodikromo in de strijd. “In feite pleeg ik als trainer geen vroege wissels, maar ik zag wat vermoeidheidsverschijnselen optreden bij deze speler (Rodrigues) en op dat moment had het team iemand nodig die de bal in de aanval kon vasthouden”, legt de oefenmeester zijn keuze uit. Hij meent dat deze beslissing goed gewerkt heeft. “Wij konden die aansluiting veel beter maken als Singodikromo de bal had.” Read the full article

[nihondave]

Okinawa was zonnig, mooi en niet helemaal mijn bestemming. Hoewel veel mensen jaloers zouden zijn dat ik op zo'n prachtig eiland zat, was ik blij toen het vliegtuig naar Tokyo vertrok. Het helpt uiteraard niet dat ik weinig om zon, zee en strand geef, maar Okinawa was erg lastig te navigeren zonder auto en niet bijzonder geschikt voor soloreizigers. Daarbij had ik Okinawa onderschat en onvoldoende gepland.

De eerste dag was zodoende vooral erg rustig. Ik heb flink uitgeslapen, een wasje gedaan en een museum bezocht (foto 1). Het museum behandelde de geschiedenis van Okinawa, maar de foute rol van Japan dat het onafhankelijke koninkrijk Ryuku simpelweg heeft ingelijfd, was volkomen onderbelicht. Japan heeft daar wel vaker last van, zoals ten aanzien van de tweede wereld oorlog. Slecht 1/3 van alle mensen van Okinawa heeft de oorlog overleefd, door de Amerikanen maar vooral ook door de Japanners zelf die de bevolking in hun val meenamen. Na de oorlog wilde Japan eigenlijk Okinawa ook niet terug hebben van de Amerikanen maar dat wordt gewoon niet verteld. De bel op de foto is trouwens even lang als ik.

De tweede dag, ben ik spontaan omdat ik het niet rond kreeg op het hoofdeiland naar een ander eiland, Ishigaki, gevlogen. Daar zeker mooie dingen gezien en zelfs gesnorkeld (foto 4 en 5) maar daar ook flink voor betaald. Zo heb ik een taxi mij vrijwel het hele eiland over laten rijden om onder meer palmbomen en een druipsteengrot te zien (foto 2 en 4). Gelukkig was de taxichauffeur wel zo aardig om ook nog een foto van mij te nemen (foto 3). Ook heb ik nog op een boot met glazen bodem gevaren (foto 7) wat een stuk mooier was dan de foto's konden vastleggen. Schildpadden, anemoonvissen en vele andere vissen gezien. Helaas zag ik tijdens het snorkelen en de glazen boot tour wel veel dood koraal. Waarschijnlijk veroorzaakt door warmer water door klimaatverandering.

Over de dag daarna, toen ik terug op het hoofdeiland was, kan ik kort zijn. Ik ging een uniek kasteel bekijken, maar het is in 2019 afgebrand. Helaas was dus alleen het begin van de herbouw te zien (foto 8). Het was uiteindelijk de slechtste dag van de vakantie, maar dat moet er altijd een zijn.

De laaste dag nog op een bustour geweest. Onder andere het aquarium gezien waar ze een heuse walvishaai hadden (foto 9). Supergaaf, al was de rest van het aquarium maar matig. Wel veel van het eiland gezien zoals de prachtig gekleurde wateren en mooie natuurlandschappen (foto 10 en 11). Het einde was echter vrij ruk, een bezoek aan de American Village, een aftandse tourist trap. Zodoende na 5 minuten daar maar weggegaan zonder het de gids te vertellen, dus toen zij zich afvroeg waar ik was, loog ik maar dat ik de tijd vergeten was en nog aan het eten was. Weet zij veel en ze sprak geen Engels ondanks dat het een Japans/Engelse tour was. Al met al was Okinawa enigszins teleurstellend, maar....

Er was ook Rock bar freaks a gogo. Een zwaar alternatieve bar gebaseerd op het freak jaren 60/70 thema. De bar was met zeer veel zorg ontworpen door de eigenaar die tevens achter de bar stond. Super veel filmposters, design meubels uit de jaren 60/70, heel veel blote vrouwen en het penisbeeld uit A Clockwork Orange. Helaas door het bier en de geanimeerde gesprekken met een New Yorks stel vergeten foto's te maken. Ze waren vrij jaloers op mij, want ze hadden 11 dagen waar ik er 35 had. Ze deden wel een stuk interessanter werk want ze waren set designers voor films, series en Sesamstraat. Op de laatste avond ben ik nog even terug geweest en toen vrijwel de hele avond met de barman gesproken. Dat was lastig want zijn Engels was beperkt, maar met Google translate kwamen we een eind. Zo kwam ik er wel achter dat het een hele vreemde vogel was, want klanten mochten niet eens een stoel verplaatsen (de esthetiek moest in stand blijven) en grote groepen wees hij de deur, dat was te veel werk. Enerzijds klaagde hij over het gebrek aan geld, maar adverteren was niks, want dat trok saaie klanten. Maar ach, ieder zijn ding.

Nu laatste stop Tokyo 🥳

.

[taeminno]

Hoodie Backprint: Stijlvol Statement Hello daar, modefanaten! Ben je klaar om je kledingkast op te fleuren met een stijlvolle toevoeging?​ Zo ja, dan heb ik goed nieuws voor je! We hebben het over de ⁤ trendy "Hoodie Backprint" - ‍een must-have voor iedereen die een modebewust statement wilt ⁣maken.⁢ Of je nu naar een festival gaat, met vrienden afspreekt of ‌gewoon in je⁢ dagelijkse routine zit, deze hoodie​ met opvallende print op ‌de⁣ achterkant zal zeker alle ogen op jou gericht houden. Dus, waar wacht je nog op? Lees⁢ verder om alles te weten te‌ komen over dit modefenomeen genaamd "Hoodie Backprint".Inhoudsopgave1. ⁢ "Een blik naar ⁢de trend: Hoodie backprints worden de nieuwe must-have"2. "Statement ⁢maken met een stijlvolle hoodie backprint: Hier zijn enkele‍ tips!"3. "Personaliseer jouw hoodie: Ontdek de verschillende opties ⁢voor backprints"4. "Van grafische prints tot‌ inspirerende quotes: Onze top 5 favoriete backprints"5. "Hoodies voor ⁢elke gelegenheid: Zo draag‌ je een backprint met klasse"6.​ "Duurzaamheid ⁢en trends ⁤gaan hand in hand: Waarom kiezen voor een eco-friendly hoodie⁣ backprint?Vragen en antwoordenAchteraf bekeken1. "Een blik naar de trend: Hoodie backprints worden de nieuwe must-have"Ben je op⁢ zoek naar een manier om je kledingstijl naar een hoger niveau⁣ te tillen? Dan hebben we goed nieuws voor je! Hoodie‍ backprints worden namelijk dé nieuwe must-have van het seizoen. Deze stijlvolle prints op de achterkant van‌ je hoodie geven je outfit een trendy en opvallende twist. Of je nu gaat voor een grappige tekst,​ een stoere afbeelding of een abstract design, ‌de mogelijkheden zijn eindeloos. Met een hoodie backprint maak je gegarandeerd een fashion ‌statement. Een van de grote voordelen van‍ de hoodie backprint is dat het een‍ veelzijdig kledingstuk is. Of je nu houdt van ‍een casual street style of juist van een elegante look, een hoodie met een opvallende print past bij elke stijl. Combineer het met‍ een ⁢jeans en sneakers⁢ voor een relaxte outfit, of draag het met een leren⁣ jasje en hakken voor een trendy en edgy look. Met een hoodie backprint kun je eindeloos ​experimenteren en je persoonlijkheid laten zien.2. "Statement maken met een stijlvolle hoodie‌ backprint: Hier zijn enkele tips!" Een hoodie met een stijlvolle ‍backprint kan een geweldige manier‍ zijn om een statement te maken en je persoonlijkheid te laten zien. Of​ je nu houdt van subtiele details of opvallende designs, er zijn talloze mogelijkheden om een hoodie te personaliseren en jouw eigen unieke stijl uit te drukken. ‍Hier zijn enkele tips om ⁣je te helpen bij het maken van een stijlvolle hoodie backprint. 1. Kies je ontwerp: ​Het eerste wat‌ je​ moet doen is ⁤beslissen welk ontwerp je⁣ wilt gebruiken ⁣voor je hoodie backprint. Dit kan variëren van een eenvoudig logo tot een gedurfde afbeelding of een inspirerende quote. Denk goed na over wat je wilt communiceren met je ontwerp en kies iets dat echt bij jou past. Bedenk welke boodschap je wilt overbrengen. Denk na over de kleuren en stijlen die je aanspreken. Overweeg om een professionele ontwerper in ⁢te⁢ schakelen als je niet zeker bent‍ van je eigen ontwerpkwaliteiten. 2. Kwaliteit is belangrijk: Een⁢ stijlvolle hoodie backprint valt⁣ of⁢ staat met de kwaliteit van het ontwerp en de print. Zorg ervoor dat je kiest⁢ voor ⁣een hoogwaardige druktechniek en duurzame materialen, ‍zodat je hoodie er niet alleen goed uitziet, maar‍ ook lang meegaat. Niets is ⁢zo teleurstellend ⁤als ‍een vervaagd​ of gebarsten ontwerp na slechts een paar wasbeurten. Lees reviews en ⁢vraag naar aanbevelingen om⁣ een betrouwbare drukdienst te vinden. Kies voor hoogwaardige materialen‌ zoals katoen of een mix van katoen en polyester. Vraag ⁣om een sample voordat je⁣ een grote bestelling plaatst, zodat je de kwaliteit kunt beoordelen. 3. "Personaliseer jouw hoodie: ‍Ontdek de verschillende opties voor backprints"Voor degenen die graag​ hun eigen stempel op hun kleding willen drukken, is het​ personaliseren

van je hoodie met een backprint‍ een geweldige manier om een stijlvol statement​ te maken.‌ Bij onze hoodies heb je een ‍scala aan opties om uit te kiezen, zodat je zeker een ontwerp vindt dat perfect bij jouw persoonlijkheid en ​stijl past. Een van de meest‍ populaire ​opties is het toevoegen van een persoonlijke tekst op⁤ de achterkant van je hoodie. Of je nu je favoriete quote, een inspirerend woord of je eigen ⁢naam‌ wilt laten zien, met onze personalisatiemogelijkheden kun je je creativiteit de vrije loop laten. Kies uit verschillende lettertypen, groottes en kleuren om je boodschap‌ echt op te laten vallen. Zo heb ​je altijd een unieke en gepersonaliseerde hoodie⁣ die helemaal bij jou past.4. "Van‍ grafische prints tot inspirerende quotes: Onze top 5 favoriete backprints"Hoodie Backprint: Stijlvol ⁤Statement Voor degenen onder ons die graag ​een fashion‌ statement maken,‌ is ‌een hoodie met‍ een opvallende backprint een absolute must-have. Of je nou houdt van grafische prints, inspirerende quotes of een combinatie van beide, wij hebben onze top 5 favoriete backprints voor jou samengesteld. Laat je inspireren en geef je outfit een persoonlijke touch met ⁢een hoodie die indruk maakt vanuit elke hoek. 1. Grafische ⁤prints: Een hoodie met een gedurfde, grafische print op de achterkant is de perfecte manier om je outfit naar een hoger niveau te tillen. ‌Denk aan⁣ abstracte vormen,​ geometrische patronen of zelfs een kunstwerk. Deze prints trekken ongetwijfeld de⁢ aandacht en​ geven je ⁢een edgy look. ‌Combineer het met een simpele jeans en sneakers voor een moeiteloos coole uitstraling. 2. Inspirerende quotes: Wil je jouw persoonlijkheid en positieve boodschap laten zien? Kies dan voor een​ hoodie met een inspirerende‍ quote op de achterkant. Van motiverende woorden tot ⁣grappige slogans, ⁤er zijn eindeloos veel opties om uit te kiezen. Een hoodie met een krachtige quote kan ​niet alleen⁣ anderen inspireren, ‌maar ook jou een boost geven. Draag het met trots en verspreid‌ positieve vibes waar je ook ⁤gaat.5. ​"Hoodies voor elke gelegenheid: Zo ⁢draag je een backprint ⁤met klasse"Hoodies zijn al lang niet meer⁤ alleen voor⁢ loungen op de bank, ze zijn uitgegroeid tot een mode-item dat ⁣je met trots kunt dragen. En wat is er nou ⁣stijlvoller dan een hoodie met een opvallende⁤ backprint? In deze post delen we enkele tips om een backprint hoodie met klasse te dragen, zodat je een stijlvol statement kunt maken. Ten eerste is het belangrijk om de rest van je outfit simpel te houden. Laat de backprint hoodie het middelpunt van‌ je look zijn en combineer‌ het met basic items, zoals een zwarte jeans en witte sneakers. Hierdoor komt‍ de print echt tot zijn recht en behoud je een gebalanceerde en minimalistische ​stijl. Daarnaast kun je experimenteren met layers om je ‍outfit een ⁢extra dimensie te geven. Draag bijvoorbeeld een leren ‍jack over je hoodie heen of voeg een denim shirt toe als extra laag.⁣ Dit voegt niet alleen​ diepte toe⁤ aan je outfit, ​maar geeft ook een casual en moeiteloze ‌uitstraling.⁤ Durf ook ⁤te spelen met ​verschillende texturen en contrasten, ⁢zoals een satijnen ⁤bomberjack over je hoodie. Het⁣ mixen van materialen voegt interesse toe aan je ⁤look en maakt het geheel meer fashionable. Met deze tips⁢ kun je een backprint hoodie met klasse dragen en een ⁤stijlvol‍ statement maken. Kies een hoodie​ met een ​opvallende print die echt bij jouw persoonlijkheid past en durf creatief te zijn met je styling. Onthoud dat mode vooral draait​ om zelfexpressie en plezier hebben met je ‌kleding, dus laat je inspireren door de ⁣mogelijkheden en⁤ rock die backprint hoodie met trots!6. "Duurzaamheid ⁣en trends​ gaan hand in hand: Waarom kiezen​ voor een eco-friendly⁣ hoodie backprint? Als je op zoek bent naar een manier om je stijl te laten zien ​en tegelijkertijd een positieve impact op het milieu te‍ hebben, dan is⁢ een eco-friendly ⁤hoodie met een backprint een geweldige keuze. Duurzaamheid⁢ en‍ trends gaan hand

in hand, en ‌het dragen van een hoodie met een eco-friendly achterprint is dé​ manier om⁣ beide aspecten te combineren. Door ⁣te kiezen ‌voor een eco-friendly hoodie met een backprint, maak je een statement en ondersteun je tegelijkertijd de duurzame modetrend. Hier zijn‍ enkele redenen waarom je zou moeten overwegen om te investeren in een eco-friendly hoodie met een ‍stijlvolle achterprint: Bijdragen aan het verminderen van de ecologische voetafdruk: Eco-friendly⁢ hoodies worden​ gemaakt van duurzame materialen, zoals biologisch katoen⁤ of gerecycled polyester. Door te ‌kiezen⁢ voor kledingstukken die gemaakt zijn van milieuvriendelijke materialen, draag je bij aan​ het⁣ verminderen van de negatieve impact van de mode-industrie ⁤op het milieu. Ondersteunen ‌van eerlijke arbeidsomstandigheden:‌ Eco-friendly hoodies worden vaak geproduceerd onder⁣ eerlijke arbeidsomstandigheden. Dit betekent dat de werknemers een eerlijk loon ontvangen en onder veilige omstandigheden werken. Door te⁣ kiezen voor een hoodie met een backprint die gemaakt ⁤is onder eerlijke⁣ arbeidsomstandigheden, draag je bij aan het bevorderen van ethisch verantwoorde productiepraktijken. Stijlvol en‍ uniek: Naast het feit dat eco-friendly hoodies goed zijn voor het milieu en ​de arbeidsomstandigheden, zien ze ⁢er⁣ ook nog eens​ stijlvol uit. Met een hoodie met een stijlvolle achterprint maak je een statement en⁤ laat je zien dat je mode en duurzaamheid kunt combineren.‌ Bovendien zijn eco-friendly hoodies vaak uniek, omdat ze in beperkte oplages worden geproduceerd. Vragen en antwoordenQ: Wat is een hoodie backprint? A: Een hoodie backprint verwijst ⁢naar de bedrukking op⁣ de achterkant van een hoodie of sweatshirt. Het is een stijlvol statement dat de aandacht trekt⁣ en⁤ een persoonlijke ⁤touch aan je outfit toevoegt. Q: Waarom zijn hoodie backprints‍ zo populair geworden? A: Hoodie⁣ backprints zijn populair geworden omdat ze een unieke ‌manier⁤ bieden om⁣ je persoonlijkheid en stijl tot uiting te⁣ brengen. Ze kunnen variëren van ‍opvallende grafische ontwerpen tot​ inspirerende quotes en afbeeldingen,‌ waardoor ​je je kunt‍ onderscheiden van​ de massa. Q: Hoe‍ kan ik een hoodie backprint dragen zonder er overdreven uit te zien? A: Hoewel hoodie backprints opvallend kunnen zijn, kunnen ze ‌nog steeds subtiel en stijlvol​ gedragen worden. Probeer een hoodie met⁢ een minder drukke of meer⁢ minimalistische achterkant te kiezen,⁤ zodat de print niet ​te overweldigend is. Combineer‌ het met eenvoudige jeans en‍ sneakers om een gebalanceerde look te creëren. Q: Zijn hoodie backprints ⁣alleen voor jongeren? A: Absoluut niet! Hoodie backprints ‌zijn geschikt voor mensen ⁢van alle leeftijden. Ze kunnen een leuke en speelse toevoeging zijn aan het kledingstuk, ongeacht je leeftijd. Het gaat erom ​dat je je comfortabel voelt en je eigen stijl uitdraagt. Q: Waar kan ik een hoodie⁣ met⁤ een leuke backprint vinden? A: Er⁢ zijn tal van‌ winkels en online platforms waar je hoodies met verschillende backprints kunt vinden. Kijk eens bij streetwear-merken, boetieks of online winkels die gespecialiseerd zijn⁤ in bedrukte​ kleding. Vergeet ‌ook niet om lokale kunstenaars of ontwerpers te ondersteunen, zij kunnen unieke en originele prints ⁤aanbieden. Q: Kan ik mijn eigen ontwerp laten maken ⁣voor een hoodie backprint? A: Ja, veel merken en online winkels bieden de mogelijkheid om je eigen ontwerp⁤ te laten bedrukken op een hoodie. Dit⁢ kan een geweldige manier zijn om een persoonlijke touch ⁣toe te voegen aan je ⁣kledingkast. Wees creatief en laat je eigen stijl‌ spreken! Q: Hoe kan ik mijn hoodie backprint het beste verzorgen? A: Het is⁤ belangrijk om de wasinstructies van de fabrikant te volgen om‍ de levensduur ⁣van je hoodie backprint te verlengen. Meestal wordt aangeraden om de ​hoodie binnenstebuiten te ‍wassen en op een lage⁣ temperatuur om ​eventuele vervaging of ⁤beschadiging van ​de print te voorkomen. Zorg er ‍ook voor ​dat

je de hoodie op een‍ zachte cyclus ‍droogt of aan de lucht laat ⁤drogen, om te voorkomen dat de print barst ​of vervaagt. Q: Zijn er bepaalde trends of stijlen in⁢ hoodie backprints op dit moment? A: Ja,‍ er zijn verschillende trends en stijlen ​in hoodie backprints op⁣ dit moment. Populaire trends zijn bijvoorbeeld vintage geïnspireerde prints, abstracte patronen, florale motieven en inspirerende ​quotes.​ Het belangrijkste is om iets te⁢ kiezen waar je je goed ‍bij ‌voelt en dat past bij‌ je eigen⁣ persoonlijke stijl. Q: Kan ik een hoodie backprint dragen voor formele gelegenheden? A: Over⁣ het algemeen worden hoodie backprints als meer casual ⁣beschouwd en zijn ze​ beter geschikt ​voor informele gelegenheden. Voor formele gelegenheden, zoals zakelijke bijeenkomsten of ‌formele ‌feesten, is het beter ‍om te kiezen voor een meer traditioneel en ingetogen kledingstuk. Achteraf bekekenEn dat was het dan, beste lezers! We hebben het gehad over de kracht‌ van de hoodie ⁢backprint en hoe‍ deze stijlvolle statementstukken een revolutie teweegbrengen in de modewereld. Of je nu kiest voor een gedurfde⁢ grafische print of een subtiele boodschap, één ding is​ zeker: een hoodie met een backprint is een geweldige manier om je persoonlijkheid en stijl uit te drukken. Dus waar wacht je nog op? Ga op zoek naar die ene hoodie die ‍meteen jouw aandacht grijpt en die perfect⁣ weergeeft‌ wie jij bent. Of je nu ⁢kiest voor een hippe streetwear look of je de voorkeur geeft aan een meer klassiek ontwerp, er is voor ieder wat wils. Durf op te vallen, ⁣wees uniek en maak een statement met jouw hoodie backprint! En vergeet niet, een hoodie‌ is niet alleen een ⁢kledingstuk, het is een manier om jezelf⁣ te uiten en je persoonlijkheid te laten stralen. Dus schroom niet ‌om jouw favoriete‌ hoodie te rocken ⁣op straat, op ‌school of waar je ook⁢ maar wilt. Laat de wereld zien wie je bent en⁢ wees trots op je eigen stijl! Bedankt voor het ⁤lezen⁣ van dit artikel en hopelijk heb je wat ⁢inspiratie⁣ opgedaan ‍voor jouw ​volgende stijlvolle aankoop. Blijf ons volgen voor ⁣meer fashion updates en tips. Tot de volgende keer​ en blijf​ trendy, beste lezers!

[iklees]

Binti / Nnedi Okorafor

Tegen de zin van haar ouders vertrekt de 16-jarige Binti naar de intergalactische Oomza University. Ze zal daar de eerste student zijn van Himba afkomst. Maar onderweg wordt het schip aangevallen door de Meduse, die een landurige oorlog uitvechten met de Khoush, de dominante aardbewoners. Binti overleeft, maar heeft nu ongewild een band met de Meduse, vooral met één ervan, Okwu. Later keert ze met hem terug naar haar geboortedorp, in een poging om vrede te stichten tussen de Meduse en de Khoush. Dat blijkt vrijwel onmogelijk, zelfs met alle vaardigheden en zelfkennis die Binti inmiddels heeft opgedaan.

We met our group leader hours later. He was a stern old Khoush man who looked the twelve of us over and paused at me and asked, “Why are you covered in red greasy clay and weighed down by all those steel anklets?” When I told him that I was Himba, he coolly said, “I know, but that doesn’t answer my question.” I explained to him the tradition of my people’s skin care and how we wore the steel rings on our ankles to protect us from snakebites. He looked at me for a long time, the others in my group staring at me like a rare bizarre butterfly. “Wear your otjize,” he said. “But not so much that you stain up this ship. And if those anklets are to protect you from snakebites, you no longer need them.” I took my anklets off, except for two on each ankle. Enough to jingle with each step. I was the only Himba on the ship, out of nearly five hundred passengers. My tribe is obsessed with innovation and technology, but it is small, private, and, as I said, we don’t like to leave Earth. We prefer to explore the universe by traveling inward, as opposed to outward. No Himba has ever gone to Oomza Uni. So me being the only one on the ship was not that surprising. However, just because something isn’t surprising doesn’t mean it’s easy to deal with. The ship was packed with outward-looking people who loved mathematics, experimenting, learning, reading, inventing, studying, obsessing, revealing. The people on the ship weren’t Himba, but I soon understood that they were still my people. I stood out as a Himba, but the commonalities shined brighter. I made friends quickly. And by the second week in space, they were good friends.

Het is een trilogie, maar de delen zijn dun en het verhaal loopt gewoon door, dus je zou het ook als één boek zou kunnen beschouwen. De Afrikaanse ondergrond van het boek was voor mij een nieuw perspectief. Binti's reis -- fysiek en spiritueel -- was boeiend. Het was een beetje teleurstellend dat een belangrijke verhaallijn uitgaat als een nachtkaars. Maar als er meer verhalen zouden zijn over de rest van Binti's belevenissen -- haar reis begint tenslotte pas -- dan las ik ze graag. Er is nog een kort verhaal, Binti: Sacred Fire.

[josephinesliteraireblog]

Daughter of China

Hallo lezers,

Een maand of twee geleden was ik begonnen met het boek, Daughter of China, te lezen. Ik heb het nu uit en zal er een beetje over vertellen in deze post.

Het boek is geschreven door Larry Engelmann en Meihong Xu. Het is een biographie van Meihong Xu haar leven en dat vertelt ze in een verhaal.

Ik heb enkel puntjes opgeschreven over het boek en wat er me bij is gebleven:

Zij herinnert zich dat een van haar schoolmeesters naar een werkkamp werd gestuurd omdat hij, door een schoolmeisje geschreven, onjuiste letter van Mao Tse Tung's naam had doorgestreept en gecorrigeerd.

Zij herinnert zich ook het luide haatdragende woorden tegen personen die ervan werden beschuldigd "klassenvijanden" en "rechtsmensen" te zijn op bijeenkomsten om deze ongelukkigen te vernederen en hen voor te bereiden op gevangenisstraf of executie.

De auteur beschrijft de verschrikkingen van openbare executies, waarbij veroordeelde onschuldigen werden doodgeschoten onder het gemene gezang van rode menigten. Heel vaak werden de vermoorde slachtoffers na de executies met spoed naar een nabijgelegen kamer of tent gebracht om hun organen te laten verwijderen voor transplantatie. Het oogsten van organen van dissidenten en minderheden (zoals de Tibetanen en Fang Gong-boeddhisten) is vandaag de dag een grootschalige industrie in communistisch China. Onderwijs in Rood China was en is niets anders dan hersenspoeling, indoctrinatie en uit het hoofd leren. Verwijzend naar de openbare executies vertelt Meihong: "Wij allen - volwassenen en kinderen - waren zo lang doordrenkt van hysterie en groepsdenken dat wat we zagen noodzakelijk en natuurlijk leek. We geloofden dat we onszelf alleen konden redden door de levens van onze vermeende vijanden op te offeren. We hebben ons geen moment kunnen voorstellen dat we door onze eigen leiders werden gemanipuleerd".

Ze vertelt ook over het massale doden van huisdieren door hondenslachters die van huis tot huis en van dorp tot dorp trokken, omdat het bezit van een huisdier door de communistische autoriteiten werd beschouwd als een overblijfsel van de oude orde, een burgerlijke praktijk.

Meihnong werd op zeer jonge leeftijd opgenomen in het "Volksbevrijdingsleger" en werd lid van een elite-inlichtingendienst. Ze werd gestuurd om een bezoekende Amerikaanse professor, Larry Engelman, te bespioneren, maar merkte al snel dat haar oude loyaliteiten verdeeld waren toen ze hem leerde kennen. Ze weigerde de activiteiten tegen hem voort te zetten en werd daarom gevangen gezet en gemarteld.

Ze vertelt ook over het bloedbad op het Plein van de Hemelse Vrede in 1989, waarbij de PLA duizenden studenten, ouderen, vrouwen en kinderen doodde en willekeurig vuurde op appartementen waar ze lichten en bewegingen zagen.

Het boek is een beetje verfijnd en heeft enkele gruwelijke dingen een beetje mooier geschreven dan ze werkelijk waren. De auteur heeft ook enkele dingen anders geschreven om het in een verhaal te maken in de plaats van een autobiographie.

Het boek zelf was heel interessant. Ik heb een boek zoals deze nog nooit gelezen. Een boek over China en het communisme heeft me nog nooit echt aangesproken, maar toen ik het daar in de tweedehandsboekenwinkel zag had ik er meedelijden mee. Het boek was ook maar 1 a 2 euro, dus ik moest het wel kopen.

Ik verwachtte er niet zo veel van, doordat ik nog nooit echt zo geinteresseerd was in zo een soort thema. Het boek was niet teleurstellend, maar het was ook niet het beste boek dat ik ooit heb gelezen. Soms werd er te veel onnodige informatie gedeeld dat er niet zo veel toe deed in verband met het plot. Soms was het ook iets te veel op de politiek gericht dat mij niet zo veel interesseerde. Hierdoor geef ik het boek een 6,8/10. Het was zeker geen slecht boek, maar fantastisch zou ik het ook niet noemen.

Josephine :)

[mandana-bracke]

Recensie

Als belooft heb ik twee recensies opgezocht en erop gereageerd. Hier zijn de links naar de recensies:

Recensie 1: https://lees.bol.com/nl/article/recensie-roman-amir-rein-van-der-wiel

Recensie 2: https://www.groene.nl/artikel/doorgewinterde-puber

 Ik ga akkoord met de eerste recensie. Het verhaal is herkenbaar omdat je het leest als het dagboek van de protagonist, je krijgt één perspectief. Als gevraagd door zijn school moet Amir zijn gevoelens en gedachten opschrijven dus je leest niet alleen het verhaal van een twaalfjarige opzoek naar zijn vader maar ook zijn frustraties en zijn gevoel van eenzaamheid. Het feit dat er alleen één perspectief is, maakt het boek ook wat spannend. Je wilt steeds weten wat er allemaal gebeurd is met de vader van Amir. De recensie beschrijft ook dat de auteur zich goed in de schoenen van de hoofdpersoon heeft gestaan, daar ben ik zeker over mee. Rein Van Der Wiel was een docent in een middelbare school en heeft zich dus goed in een hoofd van een bijna dertienjarige kunnen verkeren. In dit boek ontmoet je meerdere personen met een atypische achtergrond, mensen die Amir met zijn zoektocht helpen. Ook worden deze personages goed beschreven en begrepen. Anna de Nederlandse gepensioneerde prostituee wordt als een oude vrouw van lage sociale klasse gezien die zich over een jongetje zorgen maakt. De moeder die haar enige zoon niet begrijpt en van frustratie van de afwezigheid van de vader niet mee helpt bij zijn zoektocht en nog veel andere karakters worden in het verhaal vermeld. Namelijk Afghanen en zoals opgemerkt in de recensie laat de auteur begrijpen dat Afghanen niet allemaal criminelen zijn en dat ze ook niet noodzakelijk streng gelovig zijn. Hoewel, vond ik dat hij er niet grondig over had.  

De tweede recensie is diepgaand, de twee eerste alinea’s zijn een samenvatting. Tevens wordt het boek vergeleken met ‘The catcher in the rye’ van J.D Salinger en ik ben toevallig dit boek ook aan het lezen en vind dat het concept van een dagboek werd geïnspireerd maar het doel van het verhaal heel anders is. Holden (protagonist van ‘the catcher in the rye’) beschouwt de wereld als een kwaadaardige en corrupte plek waar geen vrede is. Hij probeert dit wereld te begrijpen en hoe het kan veranderen. Amir is opzoek naar zijn vader, eigenlijk opzoek naar vrijheid van zijn frustratie dat niemand hem begrijpt, de sleutel uit zijn gevangenis van eenzaamheid. Aangezien we op onze ouders lijken zou zijn vader zijn redder zijn. Holden heeft geen hoop om te redden worden dat is zijn doel ook niet, hij wil de redder zijn van de volgende generaties. De tweede punt van de recensie is dat Amir zoals in de titel gezegd een “doorgewinterde puber is”, hij is inderdaad een jongen die veel nadenkt en die de wereld heel anders ziet dan zijn klasgenoten. Hij leeft echt in zijn denkwereld en is daarvoor een bijzonder kind, hij is heel volwassen voor een twaalfjarige. Hij is ook inderdaad opzoek naar antwoorden over de eerlijkheid van volwassenen. Amirs antwoord is teleurstellend maar waar.

De titel van de eerste recensie beschrijft al het gevoel die je krijgt bij het lezen van het boek, “Amir van Rein van der Wiel is een hartverscheurend verhaal dat je tot diep in het hart raakt”. Ik vond het waarachtig een droevig verhaal, zelfs te droevig. Het is niet een boek waarop ik van de ongelukkigheid van de protagonist kan reflecteren en dan beter voelen of een ander standpunt krijgen van het leven. Dit verhaal maakte me alleen verdrietig voor Amir, het is waarschijnlijk omdat ik me niet in het verhaal herkent, ik denk dat er weinig mensen zijn die in dit boek een vriend gaan vinden die dezelfde gevoelens delen. Tenzij, je je eenzaam voelt, denkt dat niemand gaat je helpen en opzoek bent naar een redder dan is dit boek voor jou. Zelfs het einde vond ik teleurstellend omdat het is een open einde, het is te zeggen dat er meerdere eindes zijn en het is aan de lezer om te kiezen welke einde hij of ze aangepast vindt. Ik vind dat niet leuk want het hele boek is geschreven op een manier waarop je denkt dat je het dagboek van de protagonist leest, alsof het geen fictie is maar een echt verhaal. Het einde maakt dit perfecte bubbel kapot, je beseft dat het maar een roman is en dat er geen definitief einde is dus ook geen antwoorden op al die vragen die je had.

[keynewssuriname]

Copa América droom officieel ‘ter ziele’

De theoretische kans van de nationaal mannenvoetbalselectie om zich voor de kwartfinale van de Concacaf Nations League A te plaatsen kwam donderdagavond officieel ten einde. In een bomvol Franklin Essedstadion kwam Natio tegen Haïti niet verder dan 1-1. Slechts bij een overwinning behield het nationale team kans op de laatste acht en mogelijke kwalificatie voor de 48ste editie van de Copa América (Zuid-Amerikaans voetbalkampioenschap) volgend jaar in de Verenigde Staten van Amerika. Voor bondscoach Aron Winter, overige staf, spelers en de totale Surinamse samenleving een teleurstellende uitkomst. De uitschakeling aan de hand van Puerto Rico op 17 juni tijdens de kwalificatieronde voor de Concacaf Gold Cup 2023 had al veel pijn bezorgd. Nu twee beoogde doelstellingen niet zijn gehaald rest nog het realiseren van de jarenlange WK-droom. Winter blijft geloven dat Suriname WK 2026 in VS, Mexico en Canada zal halen. De oefenmeester benadrukte steeds dat het geheel een proces is dat geduld vereist. Natio speelde een spannende en aantrekkelijke ontmoeting tegen de bezoekers. Het betrof een  open wedstrijd die beide kanten op kon. Gelukkig verkeerde doelman Warner Hahn in bloedvorm en hield hij de eilanders veelvuldig van scoren af. “Uiteindelijk is het wel leuk dat ik een paar ballen pak, maar aan de andere kant ben ik gewoon een teamspeler”, aldus de doelverdediger. “Vandaag heeft Suriname gewoon 1-1 gespeeld waar wij meer hadden verdiend.” Hij is toch content met de vertoonde strijdlust. “Iedereen heeft gevochten. Het had misschien meer kunnen zijn, maar helaas, dat is voetbal. Wij hopen dat wij het zondag recht trekken.” Gemiste kansen bezegelen lot Natio Ridgeciano Haps, die na lange tijd weer terug is bij Natio, liet in de 17e minuut meteen van zich spreken. Met een prachtige solo actie bracht hij Suriname op voorsprong; 1-0. Het leek een goede avond te zullen worden, maar onder andere Gleofilo Vlijter, Sheraldo Becker en Djevencio van der Kust misten een zee aan doelrijpe kansen om de de drie punten veilig te stellen. Jammer genoeg kon Hahn in 51ste minuut weinig doen aan het tegendoelpunt van Mikaël Cantave, die een defensieve fout bij Suriname resoluut afstrafte; 1-1. Winter erkende na afloop dat er fouten worden gemaakt gedurende een wedstrijd. “Het tegendoelpunt was een fout van onszelf en dat soort momenten moet je gewoon scherper zijn.” De bondscoach treurde aangezien de overwinning erin zat, “want de kansen waren er.” “Het is zonde dat wij onszelf niet belonen met de winst, want het zat erin vandaag”, zei Haps. Met gemengde gevoelens blikte hij terug op het verloop van de wedstrijd, waarbij alleen de 3 punten ontbraken. “Ik ben een beetje teleurgesteld, maar ook blij dat wij hebben laten zien wat wij kunnen.” Volgens hem zat er veel energie in. “Wij hebben geprobeerd te winnen. Alleen het laatste stuk ontbreekt en dat is scoren.” Publiekslievelingen Op een gegeven moment leek het erop alsof Winter publiekslievelingen Shaquille Cairo en Jamilhio Rigters erin zou brengen. Echter kreeg Dion Malone, die op het middenveld in deze ontmoeting werd geplaatst, last van krampen en moest gewisseld worden. Winter had reeds 3 wissels gepleegd en had er dus nog 2 over. Uiteindelijk koos hij ervoor Shaquille Pinas in de plaats van Malone te brengen en Rigters op de plek van Vlijter. Volgens voetbalkenners had Cairo erin gebracht moeten worden. “Hij had er zeker in 1 erin geprikt”, was de opmerking van een voetbalfan. De bondstrainer zei desgevraagd dat de ontmoeting fysiek veel van de spelers eiste “dus dan moet je slim zijn met je wisselmomenten.” Volgens hem is Rigters erin gebracht om dat hij goed tussen de linies kan spelen. Winter benadrukte echter dat de lokale internationals hun kans zullen krijgen. “Die jongens ontwikkelen zich goed en die momenten komen wel.” Het eruit halen van Haps in de 2e helft had met voorzorgmaatregelen te maken, aangezien de linkervleugelverdediger pas terug is van een enkelblessure. “Wij moeten hem heel rustig inbrengen.” Ook Haïti baalt van gemiste kans “Het was een open wedstrijd met kansen over en weer, maar het was niet onze beste wedstrijd”, zei Haïti bondscoach Gabriel Pellegrino. De Spanjaard meende dat zijn team in de eerste helft niet het benodigde niveau haalde. Na de rust verliep het beter, “maar Suriname speelde een goede wedstrijd”, erkende hij. Volgens Pellegrino miste hij zeker vijf sleutelspelers, die vanwege visaproblemen, blessures en clubverplichtingen niet konden meedoen. Het team gaat echter voor individuele kwaliteiten. “Als 1 speler er niet is moet de volgende de positie innemen. Ik hou niet ervan om te zeggen de ene is beter dan de ander. Alle spelers hebben kwaliteit. Cantave naast mij speelde voor het eerst voor Haïti en scoorde een mooi doelpunt.” De doelpuntenmaker jammerde om de gemiste kansen van zijn land. Naar zijn zeggen had Haïti de betere kansen. “Wij kwamen hier met een duidelijke doelstelling en dat was winnen. Wij gaan dus teleurgesteld weg”, aldus Cantave. Vooruitzicht Winter belooft dat Natio zich goed zal voorbereiden in aanloop naar de laatste groepswedstrijd zondag tegen Grenada. Alleen een overwinning telt. Suriname behoudt dan alleen kans om niet naar League B te degraderen. Op 8 september speelde Natio thuis bij de eilanders 1-1 Grenada verloor donderdagavond overigens voor eigen volk met 1-4 van groepsleider Jamaica. Cuba kwam thuis tegen Honduras niet verder dan 0-0. Alle landen in poule B hebben nu elk 3 wedstrijden afgewerkt. Jamaica staat eerste met 7 punten. Cuba staat tweede met 5 punten gevolgd door Honduras met 4 punten. Haïti staat vierde met 3 punten. Suriname (5e) heeft 2 punten en hekkensluiter Grenada slechts 1 punt. De nummers 1 en 2 plaatsen zich voor de kwartfinale, alwaar Verenigde Staten van Amerika, Mexico, Canada en Costa Rica hun opwachting maken. Jamaica heeft zich reeds gekwalificeerd voor de knockoutfase. Naar League B degraderen de nummers 5 en 6 Voor zondag staan tegenover elkaar Suriname - Grenada (Franklin Essedstadion), Honduras - Cuba (Estadio Nacional Chelato Uclés, Honduras) en Haïti - Jamaica (Hasely Crawford Stadium, Trinidad). Vermeldenswaard is het feit dat Haïti zijn thuisontmoeting in een ander land afwerkt vanwege de huidige politieke situatie op het eiland. De Frans sprekenden waren donderdagavond in het Essedstadion trouwens in grote getallen komen opdagen. Het leek op sommige momenten zelfs op een thuisontmoeting voor hen. Read the full article

[euroadventure]

Koper - Piran

Donderdag 18 november t/m zaterdag 20 november

Na een hartelijke groet van de campingeigenaren in Skolfje vertrek ik richting de Sloveense kust. Slovenië heeft een korte kuststrook van slechts 47 kilometer, maar het schijnt er erg mooi te zijn.

Ik maak eerst een tussenstop in Koper. Een leuk stadje met veel oude straatjes aan de Golf van Triest.

Na een paar uurtjes rondstruinen en natuurlijk een terrasje in het zonnetje gepakt te hebben rijd ik nog even langs het strandje 'Pokopališče školjk'. Hier liggen prachtige schelpen waarvan ik er een aantal mee naar huis neem als souvenir 😊.

Het is inmiddels halverwege de middag wanneer ik op Kamp Lucija aankom. Een veel te dure camping, maar de enige camping die nog open is in deze regio. Ik verblijf hier twee nachten. Het toiletgebouw staat op meer dan 500 meter van de camperplaatsen en is niet schoon. Erg teleurstellend, maar het is even niet anders.

Deze avond heb ik even een dipje en bel ik met het thuisfront en besluit ik uiteindelijk om de komende dagen rustig terug naar Nederland te rijden. Het is nu zo vroeg donker, steeds stiller en ik heb minder aanspraak, er is bijna niemand meer en die mensen die er zijn zeggen helaas vrij weinig 😳 of kruipen snel hun luxe en grote campers in. Er komen gewoon donkere weken aan en steeds meer winkels en campings gaan of zijn al dicht. Hierdoor is het moeilijker om een camping te vinden en alleen op camperplaatsen in the middle of nowhere zie ik hier iets minder zitten (die bij de wijnboerderij was overigens wel tof 🤪).

Als kers op de taart wordt het de komende twee weken ook nog eens in Kroatië, Italië en zelfs Spanje minder goed weer.... Best leuk natuurlijk in mijn busje 😉 maar met zulke korte dagen en langere periode minder weer... Zolang ik kan wandelen, fietsen etc. gaat het gelukkig prima hoor. En wat geeft het als ik tussendoor weer een keer naar huis terug ga? Niets natuurlijk! Ik hoop in januari weer de draad op te pakken richting Portugal of Spanje 😁.

Nu ik de knoop door heb gehakt, zie ik ook gelijk weer mogelijkheden voor thuis. Misschien in december nog een last minute naar de zon? Of een leuke cursus volgen? Ik hou lekker alle opties open.. 😊

Vrijdag is nog een hele mooie en zonnige dag die ik volop ga benutten! 😁 Ik besluit op de fiets naar Piran te gaan. Het ligt op ongeveer tien kilometer fietsen van Lucija. Ze hebben hier een groot deel van het fietspad langs de kust aangelegd dus het is mooi fietsen.

Piran zelf is ook echt heel mooi. Het is een oude Mediterrane stad en in de oude binnenstad zijn er mooie nauwe steegjes en veel middeleeuwse architectuur met duidelijke Italiaanse invloeden.

Na een aantal uur fiets ik weer terug naar de camping. Net voorbij de camping ligt namelijk ook nog een mooi natuurgebied 'Kranjinski park Sečovljeske soline'.

In het natuurgebied wordt ook aan zoutwinning gedaan en deze combinatie trekt veel vogelsoorten aan. Het was mooi, maar ik had er iets meer van verwacht.

Al met al was het een heerlijke dag zo in de zon 😎. Zowel vandaag als gisteren kon ik nog prima buiten zitten en koken. Dat was een mooi cadeautje na de wat koudere en winderige dagen hiervoor.

Morgen vertrek ik richting Italië, voor een dagje Venetië 🛶😊.

[dethijssens]

Van Paleiros via Sivota naar Levkas

26 juni – 30 juni

Zaterdagochtend in alle vroegte komen Audrey en Steven tòch nog aan! Deze keer allemaal goed gegaan en gelukkig hebben zij zich over de gemiste vlucht en teleurstelling snel heen weten te zetten.

Wij hebben twee heerlijke dagen samen. Het goede leven met prachtig weer al liet de wind zich voor èchte zeilers wat minder zien. Maar je kan niet alles hebben. Nu veel gezwommen midden op t water in windstilte en zo ook geluncht.

Een hartelijk weerzien  in de baai van Sivota met Myra en Massimo en Nico.

Voor de zekerheid gereserveerd maar dat bleek allesbehalve nodig. Ook heel erg weinig schepen  voor anker in de baai. Op zondag vanaf de steiger, waaraan wij als enige lagen, het water in gesprongen, doordat het ongewoon warm is is ook de watertemperatuur hoger dan anders!!! Heerlijk allemaal. Via ankerplekje terug richting Levkas.

Toch nog een beetje wind vooral tot groot genoegen van Jeroen én Steven! Kort genoegen  met de genaker! Zodra die weer was opgeborgen vroeg Jeroen “heb je wel een foto gemaakt…hij stond er zö mooi bij… Helaas, niet dus.

Bonte avond in Levkas met een helaas zeer teleurstellend Nederlands elftal tegen Tsjechië…wij keken op een mooi plein in de openlucht met nog een aantal Nederlanders…Souvlaki tot slot en vroeg te kooi!

Op maandag zwaaien  wij Steven en Audrey uit: de plichten  bij PicNic en PharmAccess roepen alweer. Zij gaan terug met een ferry naar Corfu en dan per EasyJet. Vliegen van daaruit kost een fractie en levert nog een extra avontuurtje op! Steven heeft de smaak van t zeilen weer te pakken  en Audrey heeft haar vuurdoop op de Dutchess met veel enthousiasme en vrolijkheid doorstaan!

Wij besluiten nog twee dagen in Levkas te blijven. Het opruimen en klussen is weer begonnen, de gereedschapskist staat weer open op tafel. Allemaal aan de hand van een lange lijst (tweezijdig!) Wel in een rustig tempo en vooral ’s morgens want het is behoorlijk warm!!!

Er is hier meer te.beleven dan in Preveza dus dat is een goed besluit. Woensdag naar Cleopatra Marina, de laatste étappe op de motor, de zeilen zijn er weer af. Donderdag gaat de Dutchess weer op de kant!

[wieisdemol2022]

Opdracht 1, Meeliften

In de Bater fabriek, waar de kandidaten ook al gingen afzeilen en de indrukwekkende kantoorlift te vinden was, spelen de kandidaten opdracht 1. Opnieuw wordt er met deze opdracht gebruik gemaakt van een speciale lift: de paternosterlift, die er om bekend staat zonder onderbreking aan twee kettingen omhoog en omlaag te bewegen. Rik legt uit “Ik wil jullie algemene ontwikkeling wel eens testen. Charlotte, noem 3 steden die beginnen met een B”. En Charlotte, snel op haar voeten, noemt Berlijn, Basel, Bern. “Zo simpel is het. Jullie worden zo opgesplitst in twee groepen. De ene groep, van drie kandidaten, krijgt vragenlijsten, stelt de vragen, en notuleert de antwoorden. De andere groep die geeft de antwoorden. Voor elk goed antwoord krijg je vijf euro en als je een complete vraag goed beantwoord krijg je vijftig euro. Jullie krijgen zo 20 minuten en de penningmeester [Splinter] is verantwoordelijk voor het opdelen van de groep. Veel plezier.”

Splinter vraagt aan de groep wie van zichzelf denkt een goede algemene ontwikkeling te hebben. Marije en Renée lijken de enige die dit over zichzelf durfde te zeggen en aan deze twee worden Joshua en Charlotte toegevoegd. Rocky, Splinter, en Lakshmi gaan dus de vragen stellen.

Onderstaande graphic komt van de thermolmeter, want hij heeft dit gewoon super goed weergegeven. Ik heb het gecontroleerd en het klopt en dit gaan we dan ook gebruiken voor de analyse want wat valt hier op? We zien dat vooral Marije en Joshua in beeld zijn gekomen, hebben veel vragen gekregen en hebben ook veel goed beantwoord. Marije heeft het met 18 juiste antwoorden en 4 juiste series natuurlijk het beste gedaan en voor het meeste geld in de pot gezorgd. Wat dan opvalt is dat hoewel Joshua veel vragen beantwoord heeft, hij maar 2 reeksen goed heeft. Hij heeft in totaal €195 opgebracht terwijl Charlotte, met wat minder vragen €235 opbrengt. Opvallend hier is ook Renée want die heeft (in beeld) slechts 11 vragen beantwoord en 1 setje en haalt het minste binnen (€105). Echter weten we dat ze bij deze opdracht €1145 verdiend hebben en wij hebben maar €825 gezien. Dit scheelt dus 320,- waar deze vandaan komen weten we niet.

Wat betekend dit? Dit betekend wellicht dat dit geld van Renée vandaan komt, maar ook gok ik dat Marije bijvoorbeeld van Splinter nog wel een extra vraag heeft gekregen, want 1 vraag is veel minder dan gemiddeld. Renée heeft over het algemeen minder vragen gekregen dan gemiddeld. Het kan zijn dat Renée dus verdacht wordt gemaakt door de regie omdat we haar bijna niet in beeld zien.

Wat valt verder nog op? -        Splinter lijkt soms erg lang te wachten met het stellen van een vraag. Ook zien we zelfs een keer Splinter de vraag aan Marije stellen en wanneer Charlotte vervolgens langskwam deze overslaan. Zo heeft hij één ronde aan Charlotte verpest. -        Rocky heeft weer een anti-mollenhint aan haar broek. Zo vraagt ze aan Joshua 3 landen die met een D beginnen. Joshua lijkt te choken na 2 antwoorden en Rocky geeft hem hier een dikke hint (“Naast Aruba” en dat is inderdaad de Dominicaanse Republiek). Een mol zou “helpen” maar niet zo’n duidelijke hint weggeven. -        Als mol zou je waarschijnlijk voor een positie bij de vragenstellers staan, hier kan je dingen niet opschrijven, makkelijke vragen niet stellen, of zelf vragen verzinnen. Wat dat betreft is het verdacht dat Splinter zichzelf hier zet en is het verdacht dat Rocky daar ook bij staat. 

Dan nog een laatste mysterie: Wie zijn toch die mensen in de lift? En kunnen we hier een hint uit halen? Het antwoord is helaas redelijk teleurstellend. Zo heeft Rik in een interview aangegeven dat ze voor de lol figuranten hebben ingehuurd die in de lift moesten staan. Deze mensen hebben dus geen toegevoegde waarde in de vorm van een hint, maar geven vooral een element van verassing aan de kandidaten en aan ons kijkers natuurlijk. Opvallend misschien hier dan nog is dat we van Rocky geen verassend effect zien op de figuranten. We zien Splinter hun een vraag stellen en zich afvragen wat ze doen, we zien Lakshmi die het allemaal heel ongemakkelijk vind. Maar van Rocky krijgen we geen beeld, alsof het verassingselement voor haar niet gelde.

Wat vonden jullie van deze opdracht en wie vinden jullie daarin verdacht? Laat het ons weten!