#delegatability

[mostlysignssomeportents]

Antiusurpation and the road to disenshittification

THIS WEEKEND (November 8-10), I'll be in TUCSON, AZ: I'm the GUEST OF HONOR at the TUSCON SCIENCE FICTION CONVENTION.

Nineties kids had a good reason to be excited about the internet's promise of disintermediation: the gatekeepers who controlled our access to culture, politics, and opportunity were crooked as hell, and besides, they sucked.

For a second there, we really did get a lot of disintermediation, which created a big, weird, diverse pluralistic space for all kinds of voices, ideas, identities, hobbies, businesses and movements. Lots of these were either deeply objectionable or really stupid, or both, but there was also so much cool stuff on the old, good internet.

Then, after about ten seconds of sheer joy, we got all-new gatekeepers, who were at least as bad, and even more powerful, than the old ones. The net became Tom Eastman's "Five giant websites, each filled with screenshots of the other four." Culture, politics, finance, news, and especially power have been gathered into the hands of unaccountable, greedy, and often cruel intermediaries.

Oh, also, we had an election.

This isn't an election post. I have many thoughts about the election, but they're still these big, unformed blobs of anger, fear and sorrow. Experience teaches me that the only way to get past this is to just let all that bad stuff sit for a while and offgas its most noxious compounds, so that I can handle it safely and figure out what to do with it.

While I wait that out, I'm just getting the job done. Chop wood, carry water. I've got a book to write, Enshittification, for Farar, Straus, Giroux's MCD Books, and it's very nearly done:

https://twitter.com/search?q=from%3Adoctorow+%23dailywords&src=typed_query&f=live

Compartmentalizing my anxieties and plowing that energy into productive work isn't necessarily the healthiest coping strategy, but it's not the worst, either. It's how I wrote nine books during the covid lockdowns.

And sometimes, when you're not staring directly at something, you get past the tunnel vision that makes it impossible to see its edges, fracture lines, and weak points.

So I'm working on the book. It's a book about platforms, because enshittification is a phenomenon that is most visible and toxic on platforms. Platforms are intermediaries, who connect buyers and sellers, creators and audiences, workers and employers, politicians and voters, activists and crowds, as well as families, communities, and would-be romantic partners.

There's a reason we keep reinventing these intermediaries: they're useful. Like, it's technically possible for a writer to also be their own editor, printer, distributor, promoter and sales-force:

https://pluralistic.net/2024/02/19/crad-kilodney-was-an-outlier/#intermediation

But without middlemen, those are the only writers we'll get. The set of all writers who have something to say that I want to read is much larger than the set of all writers who are capable of running their own publishing operation.

The problem isn't middlemen: the problem is powerful middlemen. When an intermediary gets powerful enough to usurp the relationship between the parties on either side of the transaction, everything turns to shit:

https://pluralistic.net/2022/06/12/direct-the-problem-of-middlemen/

A dating service that faces pressure from competition, regulation, interoperability and a committed workforce will try as hard as it can to help you find Your Person. A dating service that buys up all its competitors, cows its workforce, captures its regulators and harnesses IP law to block interoperators will redesign its service so that you keep paying forever, and never find love:

https://www.npr.org/sections/money/2024/02/13/1228749143/the-dating-app-paradox-why-dating-apps-may-be-worse-than-ever

Multiply this a millionfold, in every sector of our complex, high-tech world where we necessarily rely on skilled intermediaries to handle technical aspects of our lives that we can't – or shouldn't – manage ourselves. That world is beholden to predators who screw us and screw us and screw us, jacking up our rents:

https://www.thebignewsletter.com/p/yes-there-are-antitrust-voters-in

Cranking up the price of food:

https://pluralistic.net/2023/10/04/dont-let-your-meat-loaf/#meaty-beaty-big-and-bouncy

And everything else:

https://pluralistic.net/2023/11/06/attention-rents/#consumer-welfare-queens

(Maybe this is a post about the election after all?)

The difference between a helpmeet and a parasite is power. If we want to enjoy the benefits of intermediaries without the risks, we need policies that keep middlemen weak. That's the opposite of the system we have now.

Take interoperability and IP law. Interoperability (basically, plugging new things into existing things) is a really powerful check against powerful middlemen. If you rely on an ad-exchange to fund your newsgathering and they start ripping you off, then an interoperable system that lets you use a different exchange will not only end the rip off – it'll make it less likely to happen in the first place because the ad-tech platform will be afraid of losing your business:

https://www.eff.org/deeplinks/2023/05/save-news-we-must-shatter-ad-tech

Interoperability means that when a printer company gouges you on ink, you can buy cheap third party ink cartridges and escape their grasp forever:

https://www.eff.org/deeplinks/2020/11/ink-stained-wretches-battle-soul-digital-freedom-taking-place-inside-your-printer

Interoperability means that when Amazon rips off audiobook authors to the tune of $100m, those authors can pull their books from Amazon and sell them elsewhere and know that their listeners can move their libraries over to a different app:

https://pluralistic.net/2022/09/07/audible-exclusive/#audiblegate

But interoperability has been in retreat for 40 years, as IP law has expanded to criminalize otherwise normal activities, so that middlemen can use IP rights to protect themselves from their end-users and business customers:

https://locusmag.com/2020/09/cory-doctorow-ip/

That's what I mean when I say that "IP" is "any law that lets a business reach beyond its own walls and control the actions of its customers, competitors and critics."

For example, there's a pernicious law 1998 US law that I write about all the time, Section 1201 of the Digital Millennium Copyright Act, the "anticircumvention law." This is a law that felonizes tampering with copyright locks, even if you are the creator of the undelying work.

So Amazon – the owner of the monopoly audiobook platform Audible – puts a mandatory copyright lock around every audiobook they sell. I, as an author who writes, finances and narrates the audiobook, can't provide you, my customer, with a tool to remove that lock. If I do so, I face criminal sanctions: a five year prison sentence and a $500,000 fine for a first offense:

https://pluralistic.net/2022/07/25/can-you-hear-me-now/#acx-ripoff

In other words: if I let you take my own copyrighted work out of Amazon's app, I commit a felony, with penalties that are far stiffer than the penalties you would face if you were to simply pirate that audiobook. The penalties for you shoplifting the audiobook on CD at a truck-stop are lower than the penalties the author and publisher of the book would face if they simply gave you a tool to de-Amazon the file. Indeed, even if you hijacked the truck that delivered the CDs, you'd probably be looking at a shorter sentence.

This is a law that is purpose-built to encourage intermediaries to usurp the relationship between buyers and sellers, creators and audiences. It's a charter for parasitism and predation.

But as bad as that is, there's another aspect of DMCA 1201 that's even worse: the exemptions process.

You might have read recently about the Copyright Office "freeing the McFlurry" by granting a DMCA 1201 exemption for companies that want to reverse-engineer the error-codes from McDonald's finicky, unreliable frozen custard machines:

https://pluralistic.net/2024/10/28/mcbroken/#my-milkshake-brings-all-the-lawyers-to-the-yard

Under DMCA 1201, the Copyright Office hears petitions for these exemptions every three years. If they judge that anticircumvention law is interfering with some legitimate activity, the statute empowers them to grant an exemption.

When the DMCA passed in 1998 (and when the US Trade Rep pressured other world governments into passing nearly identical laws in the decades that followed), this exemptions process was billed as a "pressure valve" that would prevent abuses of anticircumvention law.

But this was a cynical trick. The way the law is structured, the Copyright Office can only grant "use" exemptions, but not "tools" exemptions. So if you are granted the right to move Audible audiobooks into a third-party app, you are personally required to figure out how to do that. You have to dump the machine code of the Audible app, decompile it, scan it for vulnerabilities, and bootstrap your own jailbreaking program to take Audible wrapper off the file.

No one is allowed to help you with this. You aren't allowed to discuss any of this publicly, or share a tool that you make with anyone else. Doing any of this is a potential felony.

In other words, DMCA 1201 gives intermediaries power over you, but bans you from asking an intermediary to help you escape another abusive middleman.

This is the exact opposite of how intermediary law should work. We should have rules that ban intermediaries from exercising undue power over the parties they serve, and we should have rules empowering intermediaries to erode the advantage of powerful intermediaries.

The fact that the Copyright Office grants you an exemption to anticircumvention law means nothing unless you can delegate that right to an intermediary who can exercise it on your behalf.

A world without publishing intermediaries is one in which the only writers who thrive are the ones capable of being publishers, too, and that's a tiny fraction of all the writers with something to say.

A world without interoperability intermediaries is one in which the only platform users who thrive are also skilled reverse-engineering ninja hackers – and that's an infinitesimal fraction of the platform users who would benefit from interoperabilty.

Let this be your north star in evaluating platform regulation proposals. Platform regulation should weaken intermediaries' powers over their users, and strengthen their power over other middlemen.

Put in this light, it's easy to see why the ill-informed calls to abolish Section 230 of the Communications Decency Act (which makes platform users, not platforms, responsible for most unlawful speech) are so misguided:

https://www.techdirt.com/2020/06/23/hello-youve-been-referred-here-because-youre-wrong-about-section-230-communications-decency-act/

If we require platforms to surveil all user speech and block anything that might violate any law, we give the largest, most powerful platforms a permanent advantage over smaller, better platforms, run by co-ops, hobbyists, nonprofits local governments, and startups. The big platforms have the capital to rig up massive, automated surveillance and censorship systems, and the only alternatives that can spring up have to be just as big and powerful as the Big Tech platforms we're so desperate to escape:

https://pluralistic.net/2024/03/23/evacuate-the-platforms/#let-the-platforms-burn

This is especially grave given the current political current, where fascist politicians are threatening platforms with brutal punishments for failing to censor disfavored political views.

Anyone who tells you that "it's only censorship when the government does it" is badly confused. It's only a First Amendment violation when the government does it, sure – but censorship has always relied on intermediaries. From the Inquisition to the Comics Code, government censors were only able to do their jobs because powerful middlemen, fearing state punishments, blocked anything that might cross the line, censoring far beyond the material actually prohibited by the law:

https://pluralistic.net/2024/02/22/self-censorship/#hugos

We live in a world of powerful, corrupt middlemen. From payments to real-estate, from job-search to romance, there's a legion of parasites masquerading as helpmeets, burying their greedy mouthparts into our tender flesh:

https://www.capitalisnt.com/episodes/visas-hidden-tax-on-americans

But intermediaries aren't the problem. You shouldn't have to stand up your own payment processor, or learn the ins and outs of real-estate law, or start your own single's bar. The problem is power, not intermediation.

As we set out to build a new, good internet (with a lot less help from the US government than seemed likely as recently as last week), let's remember that lesson: the point isn't disintermediation, it's weak intermediation.

If you'd like an essay-formatted version of this post to read or share, here's a link to it on pluralistic.net, my surveillance-free, ad-free, tracker-free blog:

https://pluralistic.net/2024/11/07/usurpers-helpmeets/#disreintermediation

Image: Cryteria (modified) https://commons.wikimedia.org/wiki/File:HAL9000.svg

CC BY 3.0 https://creativecommons.org/licenses/by/3.0/deed.en (Image: Cryteria, CC BY 3.0, modified)

[shoku-and-awe]

What do we do with overcooked rice? Besides congee/okayu

[dianapopescu]

25 aprilie: Ziua Internațională a Delegatului (la ONU)

Ziua Internațională a Delegatului este marcată anual, pe 25 aprilie, recunoscând delegații ca parte cheie a ONU. Ca reprezentanți ai guvernelor lor, delegații Națiunilor Unite sunt dedicați spiritului multilarelismului. Ei lucrează împreună la ONU pentru a ajuta la rezolvarea de probleme din toată lumea. https://www.diane.ro/2023/04/25-aprilie-zi-internationala-delegat.html

[wingedalpacacupcake]

Jordanian doctor who visited Gaza with delegation recounts story of oper...

[krirebr]

Can I asky ask about mob babes, specifically the rivalry/animosity between Barber and Rogers? Also do their "ruling" styles differ? How would you describe each of them as a mob boss, but also as a man in general?

Oooooo! Ok, I'm gonna start with Andy. He's a delegater. Doesn't necessarily want to be the one to get his hands dirty (although he will if pressed), but he's ruthless when passing down orders. And there's never any doubt who's in charge. We saw this with how he dealt with the Vinny situation in LBaL.

Rogers is much more collaborative. He has a tight inner circle (some of whom he keeps secret) whose input he weighs seriously and equally.

As far as as a man, if you met Andy, you'd find him to be charming and friendly (although you'd still be able to feel the power radiating off of him). He's very family-oriented and protective of what's his.

Steve is more reserved with the people not in his trusted circle. But he's the one babe in this au that I have planned so far who's relationship is established.

As for their rivalry, Andy was brought up in this life (along with Curtis) and inherited his position and territory from his father. Steve is an upstart that came out of nowhere to take his territory by force. And he's set up shop right next to Andy...

Thanks for the ask, Eva! 💜

[castellsipalaus]

Kadrioru loss

El Palau Kadrioru (Kadrioru loss, en estonià), situat a la capital d'Estònia, Tallinn, va ser construït per ordre del tsar Pere el Gran de Rússia el 1718 com a residència d’estiu per a la seva esposa, Catalina I, després de la conquesta d’Estònia durant la Gran Guerra del Nord.

L’arquitecte italià Niccolò Michetti, conegut per altres projectes de construcció de palaus a Europa, va ser el responsable del disseny de Kadrioru loss. El palau segueix un estil barroc italià, amb un gran jardí davant, inspirat en els dissenys de les residències aristocràtiques d’Europa occidental, que buscaven impressionar amb la seva grandesa i elegància.

Durant el segle XVIII, el palau va ser utilitzat esporàdicament pels governants russos i va perdre part de la seva importància com a residència reial. Tot i això, va continuar sent un símbol del poder rus a la regió del Bàltic, especialment perquè Estònia va estar sota domini rus durant segles.

Amb el pas dels anys, el Palau Kadrioru va passar a mans de diverses figures de la noblesa russa i administradors regionals. L’ús principal del palau es va centrar més en cerimònies i ocasions especials que no pas en la vida quotidiana dels delegats dels tsars russos.

A principis del segle XX, amb la caiguda de l’Imperi Rus i la proclamació de la independència d’Estònia el 1918, el palau va quedar sota control de les autoritats estonianes. Kadrioru loss va ser convertit en un museu d’art i es va obrir al públic, reflectint la identitat cultural del país.

Durant l’ocupació soviètica, després de la Segona Guerra Mundial, el Palau Kadrioru va ser nacionalitzat per les noves autoritats. Tot i els danys causats pel conflicte, es va utilitzar com a seu d’institucions culturals, i els seus jardins van ser renovats per convertir-se en un parc públic.

Després de la independència d’Estònia el 1991, el palau va ser restaurat per recuperar el seu esplendor barroc original. Actualment, Kadrioru loss acull el Museu d’Art Estranger de Kadrioru, que inclou col·leccions d’art europeu i rus, i és una de les atraccions culturals més importants de Tallinn.

El Palau Kadrioru també és conegut pel seu extens jardí, que segueix sent un dels espais verds més visitats de la ciutat. La seva història reflecteix les diverses èpoques que ha viscut Estònia, des del primer domini rus fins a la independència moderna, tot mantenint-se com un símbol de la connexió del país amb la seva herència europea.

[remyfire]

Margaret and Bj go to Maine. thoughts?

Real. I was there. I was perched across the street on a roof with binoculars and I clapped and hooted and hollered and then fell into a bush.

I have a million simultaneous postwar universes flying through my head at all times, but in many of them, I do think Hawk falls off the face of the earth for a little bit. Both him and BJ have a difficult time readjusting in those first few weeks, much less longer, but I think BJ is inevitably forced to get into the groove of something because there's no way he can just check out for very long with the presence of a toddler and a working wife, because he's sure as fuck not working for a while, and if he tries, it goes very very badly for him. I feel like BJ's more likely to lean into negative coping mechanisms that let him feel present, even if it bites him in the ass after a while.

Hawk, though, he has Daniel. He has a father who can basically putter around with him, take care of him. I always see Crabapple Cove as maybe a bit more rural-coastal than others might, and particularly the Pierces who bought a house near the edge of town before it continued expanding outward away from them, and so there's a lot of silence. It's easier to be isolated. It's easier to check out and let the entire day pass by.

I do think that BJ is the first one to realize that he can't stay too far away from the phone, wondering, hoping. And I do think that Margaret eventually gives him a call because she can't get in touch with Hawkeye. And I do think that BJ catastrophizes, assumes the worst, makes a dozen foolish decisions to find his way there because of his fear, and Margaret, who has always been more nurse than soldier—more caregiver than fighter, so sure that she knows how to handle someone best rather than a true delegater—finds her way just the same.

And I do think that when Daniel steps away to give them some privacy, when they're hovering over Hawk, tentatively fearing the worst—that he's broken again, that it's going to be impossible to get the man they love so desperately back, even if they don't have the words to admit it yet—Hawk finally has the safety to break down like he needs, held so closely that he can't feel, smell, see, hear, taste anything but them.

There no certainties of what comes after. The waters are murky. But in that moment, at least, as they sink into each other like a crumbling facade, it's a first step of healing for all of them.

[arueshalaetablebuildingsociety]

If a doctor writes a script for [insert horrible and/or half-assed gibberish and non-standard sig codes], it should be the Pharmacist's duty (delegatable to techs, obv, can't have Pharmacists do EVERYTHING) to go to their office and throw shoes at them

Doctors should snark at each other more, be a bit mean. Not for no reason, mind you. But if five doctors blow me off about symptoms and doctor number six FINALLY runs actual tests and gets a diagnosis, I think it should be Doctor Six's right to call up the other five and tell them they're lazy pieces of shit. That should be socially encouraged. Those first five doctors clearly can't listen to patients, but maybe another doctor might finally get to them.

[idagnyheter]

FN:s miljömöte avbröts – stora frågor återstår

Mötet drog ut på tiden – flera delegater lämnade för att hinna med sina bokade flyg hem FN-mötet COP16 i Colombia om biologisk mångfald avslutades utan att några av de viktigaste frågorna togs upp.– Beslut är fattade, men vi jobbade över, säger Sveriges förhandlingschef Charlotta Sörqvist. COP16 skulle egentligen avslutas på fredagen, men mötet drog ut på tiden. Och allt eftersom tiden gick på…

[dailyfont-com]

Comic book font Delegat inspired by Frank Ching's handwriting, featuring Regular, Italic, and Bold versions with varied letter pairs and ligatures for unique text flow.

Link: https://l.dailyfont.com/7XW6V

[balkanmedia]

Goldenito: Kako Živim s Donacijama - Moja Priča kao Delegat

[cydrone-studios]

RRC Podcast – Istorie Declasificată – Ep. 6 - Vasile Stoica și geniul său diplomatic, delegat la Casa Albă, condamnat la temniță grea

Bună seara, bună ziua sau bună dimineața, dragi români de pretutindeni, pentru că ne întoarcem la origini, așa cum ne-am obișnuit! Bine ați revenit la un nou episod al RRC Podcast! Ardeleanul Vasile Stoica vede lumina zilei la 1 ianuarie 1889, în Sibiu. Școala elementară o termină în Avrig, apoi continuă studiile liceale la Liceul Maghiar de Stat din Sibiu. Între 1909-1913 studiază la Facultatea…

[kovalski-flagsoftheworld1]

58) Albania (CD)

Flaga Fier. Biała z herbem gminy w środku

2. Flaga Divjakë. Biała, pośrodku widnieje herb gminy

3. Flaga Lushnjë. Gmina Lushnjë (83 659 mieszkańców w 2011 r.) położona jest 50 km na południe od Durrës i 30 km na północny zachód od Fier. Gmina została utworzona w 2015 r. z połączenia byłych gmin Lushnjë, Allkaj, Ballagat, Bubullimë, Dushk, Fier-Shegan, Golem, Hysgjokaj, Karbunarë, Kolonjë i Krutje. Flaga Lushnjë jest zielona z herbem gminy w centrum. Na godle znajduje się symbol miasta, dom wiejski należący do Kase Fuga, gdzie od 21 stycznia do 9 lutego 1920 r. odbył się Kongres Lushnjë, w wyniku którego proklamowano Republikę Albanii. Albańscy nacjonaliści, zirytowani wyraźną intencją Włoch, by pozostać w okupacji, jej gotowością do poświęcenia terytorium Albanii, Grecji i Jugosławii w zamian za korzyści gdzie indziej oraz odmową wycofania się Jugosławii, podczas gdy Włosi pozostali, zorganizowali Kongres Narodowy składający się z 56 delegatów. W Kongresie wzięło udział wielu wpływowych mężczyzn, w tym przedstawiciele Wlory, Korczy, Pogradec i niektórych regionów albańskich nieobjętych granicami z 1913 r. Delegaci zebrali się w Lushnjë, by wyrazić oburzenie perspektywą pozostawienia Wlory w rękach Włoch i przyznania jej mandatu nad Albanią. Doszli do wniosku, że sprawa ich kraju znajduje się w rozpaczliwej sytuacji, że w przeszłości zostali wprowadzeni w błąd, wierząc, że zasady sprawiedliwości i samostanowienia zostaną zastosowane do Albanii, i że popełnili błąd, pozostając biernymi i całkowicie ufając Mocarstwom na Konferencji Pokojowej. Teraz uznali, że poleganie na sprawiedliwości Wielkich Mocarstw jest jak opieranie się na złamanej trzcinie, a Albańczycy muszą być zdecydowani na każdą ofiarę, aby sprzeciwić się, jeśli to konieczne, z bronią w ręku, wszystkim decyzjom, które zagrażają integralności terytorialnej ich kraju i ich całkowitej niepodległości. Dlatego postanowili, że Święta Unia musi odrzucić plany paryskiej konferencji pokojowej dotyczące podziału Albanii i musi utworzyć nowy i bardziej aktywny Rząd Tymczasowy, złożony z uczciwych ludzi zaufanych przez lud, a także że muszą się odbyć wybory powszechne w celu zwołania Narodowego Zgromadzenia Ustawodawczego i opracowania nowej Konstytucji. Kongres Lushnjë był zdominowany przez Aqif Paszy Elbasaniego, Eshref Bey Frashëriego i Ahmeta Beya Zogu z Mati, który powrócił z wygnania i internowania przez Włochów. Obszar, na którym odbywał się Kongres i samo miasto, w którym się spotykali, wciąż znajdowały się w rękach Włochów, a Ahmet Zogu, który również był tam jako delegat, przyprowadził swoich uzbrojonych zwolenników, aby chronić obrady albańskich przywódców przed ingerencją z zewnątrz. Ich życie było zagrożone z powodu groźnej obecności włoskich wojsk, których rozkazem było stłumienie wszelkich ruchów narodowych, a jedynymi siłami dostępnymi do obrony przywódcy byli ci strzelcy wyborowi z Mati, słudzy Zogu.

Na pierwszym spotkaniu Kongresu (22 stycznia) Ferid Vokopola, reprezentujący dystrykt Lushnjë, wygłosił przemówienie otwierające ceremonię inauguracyjną, witając delegatów, po czym na mównicę wszedł Aqif Pasha Elbasani, najstarszy członek Kongresu. Następnie natychmiast utworzono komisje w celu zbadania problemów, którymi należało się zająć. Sytuacja pozostała jednak bardzo napięta, ponieważ Rząd Tymczasowy w Durrës był rywalizującą frakcją, która próbowała utrudniać pracę Kongresu za pomocą intryg i poprzez zabójstwo w Durrës, Abdyla Beya Ypiego, jednego z inicjatorów Kongresu. Włoskie władze wojskowe stanęły po stronie Rządu Tymczasowego, który fałszywie opisał członków Kongresu Lushnjë jako zwykłą grupę awanturników bez żadnych wpływów w kraju. Głównym zadaniem stojącym przed Kongresem było poradzenie sobie z zagrożeniem ze strony wojsk zagranicznych w Albanii i wygnanie włoskiej armii okupacyjnej. Aqif Pasha Elbasani został wybrany na przewodniczącego Kongresu Lushnjë 28 stycznia. Następnego dnia Narodowy Kongres Lushnjë opracował rezolucję w formie energicznego protestu skierowanego do Konferencji Pokojowej w Paryżu i do włoskiego parlamentu w Rzymie. Delegaci formalnie zaprotestowali przeciwko planom podziału terytorium Albanii, zawartym w Tajnym Traktacie Londyńskim z 1915 r. i stanowczo odrzucili włoski protektorat, który mocarstwa sprzymierzone zaproponowały ustanowić nad resztą Albanii. Kongres powołał się na zasadę samostanowienia narodów prezydenta Wilsona, deklarując, że Albania jest niepodległym państwem, które nie jest gotowe zaakceptować włoskiego mandatu nad żadną częścią swojego terytorium ani żadnej formy zagranicznego protektoratu, mandatu lub ograniczenia swojej suwerenności bez wyraźnej zgody narodu albańskiego. Zgromadzony Kongres jednomyślnie postanowił sprzeciwić się wszystkim planom obejmującym oddanie terytorium Jugosławii i Grecji, mandatowi Włoch nad muzułmanami albańskimi, odrębnemu mandatowi innej władzy nad Korçën i wszelkim innym wysiłkom, aby utrzymać Albańczyków podzielonych, które były tak uporczywie podejmowane. Kongres Lushnjë uchwalił kilka innych rezolucji, głównie przeciwko Rządowi Tymczasowemu w Durrës, który nie cieszył się dużym poparciem społecznym, wielu Albańczyków uznawało go za niewiele więcej niż pro-włoski reżim marionetkowy. Kongres uchwalił rezolucję o pozbawieniu Turhana Paszy wszelkich prerogatyw rządowych i obaleniu reżimu pod wpływem Włoch, zastępując go silną administracją centralną, zobowiązaną do przeciwstawienia się wszelkiej ingerencji zagranicznej.

Statuty Kongresu Lushnjë, przyjęte 30 stycznia, potwierdziły Organiczną Konstytucję z 1914 r., która stworzyła monarchię pod rządami króla Wilhelma i która nigdy nie została uchylona ani zastąpiona. Ponieważ król Wilhelm nigdy formalnie nie abdykował, Kongres Narodowy przypisał teraz ograniczone uprawnienia wykonawcze Najwyższej Radzie Regencyjnej składającej się z czterech członków, notabli reprezentujących cztery główne wspólnoty religijne w kraju, którzy zostali mianowani w celu zastąpienia nieobecnego władcy i działania w jego imieniu. Kongres uzupełnił nowy rząd, wybierając gabinet składający się z dziewięciu członków i mianując niewybieralny Senat lub Radę Narodową składającą się z 37 członków, którym powierzono uprawnienia parlamentarne do czasu przeprowadzenia wyborów powszechnych. 31 stycznia wybrano Tiranę i ogłoszono ją nową stolicą Albanii, preferując Durrës, Szkodrę lub Korczę, które również były preferowane. Postanowiono, że Kongres Lushnjë nie zostanie rozwiązany, dopóki nie odbędą się wybory. Ahmet Bey Zogu z Mati objął teraz przywództwo w ruchu narodowym. Mianowany ministrem spraw wewnętrznych w wieku 24 lat, otrzymał pilne zadanie zapewnienia prawa i porządku, aby umożliwić rozszerzenie uprawnień nowego rządu. W związku z tym, gdy tylko został zaprzysiężony, Zogu poinformował naród albański, w okólniku wysłanym do wszystkich prefektur kraju, o powodach, dla których zwołano Kongres, i o podjętych przez niego decyzjach. Nowy rząd albański przeniósł się z Lushnjë do Tirany i rozpoczął działalność w Tiranie 11 lutego. Przyjęto Statuty Lushnjë, a Ahmet Zogu otrzymał rozkazy jako Naczelny Dowódca albańskich sił zbrojnych, aby wymaszerować na stolicę. Liczny włoski garnizon w Tiranie stawił mu niewielki opór, ale wkrótce poddał miasto, a Zogu został powitany przez radosną ludność. 20 lutego Rząd Tymczasowy Durrës podał się do dymisji i przekazał wszystkie archiwa nacjonalistycznemu rządowi Tirany. Wszystkie regiony Albanii, które były kontrolowane przez rząd Durrës, w tym samo miasto, znalazły się pod rozkazami nowego rządu. Życie parlamentarne Albanii rozpoczęło się 17 marca w Tiranie, gdzie zwołano Zgromadzenie Narodowe, będące wynikiem wyborów powszechnych w lutym. Gabinet składał się z tych samych dziewięciu członków, co ten utworzony na Kongresie w Lushnjë

4. Flaga Mallakastër. Gmina Mallakastër (27 062 mieszkańców) została utworzona w 2015 r. z połączenia byłych gmin Aranitas, Ballsh (siedziba nowej gminy), Fratar, Greshicë, Hekal, Kutë, Ngraçan, Qendër Dukas i Selitë. Flaga Mallakastër jest biała z herbem gminy pośrodku. Godło przedstawia rewers monety wybitej w starożytnym mieście Byllis, przedstawiającej orła stojącego po prawej stronie i nazwę miasta zapisaną wielkimi literami greckimi. Ta sama moneta jest przedstawiona, w mniej widoczny sposób, na herbie Ballsh. Początki Billys sięgają IV wieku p.n.e., kiedy to zostało założone przez Ilirów. Pierwotny zestaw murów, których fundamenty przetrwały do ​​dziś, został zbudowany przez nich w III wieku p.n.e. Rozciągają się wokół rozległego obszaru w kształcie trójkąta na przestrzeni około dwóch kilometrów. Chociaż znajdują się w różnym stanie na tym terenie, a niektóre części zostały odnowione, struktura zawiera część oryginalnych kamieni. Byllis, podobnie jak większość miast iliryjskich, zostało stworzone jako centrum, które służyło jako stolica w kontekście unii lub federacji miast lub plemion. Patrząc na jego układ i techniki budowy oraz cmentarz w pobliżu wschodniego wejścia, można dojść do wniosku, że miasto nie zostało założone wcześniej niż w latach 370-350 p.n.e. Szybka budowa tak dużego miasta była wynikiem rozwoju życia obywatelskiego na tym obszarze, w celu wzmocnienia rozwoju gospodarczego i przeciwstawienia się agresji Filipa II Macedońskiego w połowie wieku. W okolicy znajdowało się wiele innych starożytnych miast, takich jak: Nikaia (w pobliżu dzisiejszej wioski Klos), Gurezeza w pobliżu Cakranit, Margelliç w pobliżu Patos, Rabije Kalivaç na terytorium Tepelenë. Po podboju rzymskim, Byllis przekształciło się w kolonię rzymską i mówi się, że było bazą zaopatrzeniową rzymskich legionów Juliusza Cezara. Miasto zostało wspomniane w jednej z mów Cycerona, w płomiennej mowie potępiającej Marka Brutusa za zajęcie miasta

5. Flaga Patos. Niebieska w górnej połowie, z herbem miejskim po stronie podnoszenia i czerwono-czarno-czerwono-czarno-czerwonymi pasami w dolnej połowie

6. Flaga Roskovca. Gmina Roskovec (21 742 mieszkańców w 2011 r.; 11 801 ha) znajduje się 20 km na wschód od Fier. Gmina została utworzona w 2015 r. w wyniku połączenia byłych gmin Roskovec (4975 mieszkańców), Kuman (5611 mieszkańców), Kurjan (3618 ha) i Strum (7538 mieszkańców). Flaga Roskovca jest biała z herbem gminy w centrum. Na herbie lewarek przedstawia pole naftowe Patos-Marinze, eksploatowane przez Bankers Petroleum Ltd., kanadyjską firmę w całości należącą od 2016 r. do Geo-Jade Petroleum Co. (Chiny). Odkryte w 1927 r. przez Anglo Persian Oil Co., pole naftowe Patos-Marinze było eksploatowane etapami przez Rosjan i Albańczyków. Po upadku reżimu Envera Hodży w 1991 r. nowy rząd sprywatyzował sektor węglowodorów. Pole naftowe Patos-Marinze zostało przekazane w 1994 r. Anglo Albanian Petroleum, konsorcjum utworzonemu przez Premier Oil (Wielka Brytania), IFC (International Finance Corporation, członek Grupy Banku Światowego), OMV (Austria) i Albpetrol (Albania). Po wycofaniu się Anglo Albanian Petroleum członkowie jego zespołu technicznego zebrali fundusze w Kanadzie, aby założyć Bankers Petroleum, które otrzymało koncesję na złoże ropy naftowej w 2004 r. [Balkan Investigative Reporting Network (BIRN), 21 marca 2016 r.] Na polu naftowym Patos-Marinze, największym polu lądowym w Europie, wydobywa się ponad 7 milionów baryłek ropy rocznie z piaszczystych formacji basenu Dures na głębokości ~2 km. Intensywne wydobywanie zakopanej ropy naftowej i piaszczystego materiału idzie w parze z ponownym wstrzykiwaniem ścieków pod ciśnieniem do innych zakopanych warstw osadowych. Jesienią 2016 r. w pobliżu głównych odwiertów wtryskowych rozwinął się anomalny rój sejsmiczny, który uszkodził domy i spowodował wszczęcie publicznego dochodzenia

7. Dawna flaga Fier [1]. Flaga dawnej gminy Fier była biała z dawnym herbem gminy w centrum. Herb przedstawia fasadę buleuterionu, zabytkowej części starożytnego miasta Apollonia, które zostało zaproponowane do wpisania na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO 3 kwietnia 2014 r., z następującą informacją: "Starożytne miasto Apollonia jest położone w południowo-zachodniej Albanii, około 13 mil od miasta Fier. Jego założenie miało miejsce bezpośrednio po założeniu Epidamnus-Dyrrachium i szybko stało się jednym z najbardziej znanych miast basenu Adriatyku, o którym częściej wspominano niż o pozostałych 30 (trzydziestu) miastach o tej samej nazwie w starożytności. Miasto leżało na terytorium wspólnoty politycznej Taulantii i było szeroko znane jako Apollonia Ilirii. Według tradycji zostało założone w pierwszej połowie VI wieku p.n.e. przez greckich kolonistów z Korfu i Koryntu, dowodzonych przez Gylaksa, który nazwał miasto od swojego imienia (Gylakeia). Po szybkim założeniu miasto zmieniło nazwę na Apollonia, zgodnie z potężnym bóstwem Apollo. Stoi na pagórkowatym płaskowyżu, z którego rozciąga się żyzna równina Musacchia z Morzem Adriatyckim i wzgórzami Mallakastra. Ruiny Apollonii zostały odkryte na początku XIX wieku. Miasto rozkwitło w IV wieku n.e. jako ważny ośrodek gospodarczy i handlowy. Z czasem rozszerzyło się na całe pagórkowate zbocze, w tym obszar ok. 81 ha, otoczony dużym murem o długości 3 km i szerokości 3 m. Chociaż Apollonia znajdowała się kilka kilometrów od Morza Adriatyckiego, jej położenie na prawym brzegu rzeki Aoos (współczesne Vjosë) umożliwiało komunikację z nadmorską częścią terytorium. Na dwóch wzgórzach dominujących nad miastem znajduje się obszar temenos (święty obszar wokół świątyni Apolla) i Arx (cytadela wojskowa). Pomiędzy dwoma wzgórzami znajdowały się budynki publiczne starożytnego miasta, które nadal przeżywało okres wielkości i splendoru pod kolejnymi rządami rzymskimi (od 229 r. p.n.e.). Sława miasta przyciągnęła wiele osobistości największego imperium starożytnego świata, takich jak wybitny rzymski filozof i mówca Cyceron, który w swoich Filipikach odnotował Apollonię jako magna urbs et gravis (wielkie i ważne miasto). W tym okresie miasto stało się jedną z najważniejszych bram transbałkańskiej Via Egnatia, podczas gdy w jego słynnej Akademii studiował i przechodził szkolenie wojskowe Oktawian, któremu towarzyszył Agrypas, wybitny generał i mąż stanu Cesarstwa Rzymskiego. Po długim okresie ciągłego rozwoju gospodarczego i kulturalnego Apollonia popadła w upadek aż do całkowitego opuszczenia w okresie średniowiecza. Kultura i ogólny rozwój miasta zachowały wyraźny grecki charakter przez cały okres jego istnienia. Jednak niezależna działalność gospodarcza i polityczna, a także bliskie relacje z iliryjskim zapleczem, określiły charakterystyczną fizjonomię kultury apollińskiej".

Symbolem Apollonii jest rzymski pomnik Agonotety, który byłby jej buleuterionem, zbudowanym w II wieku. Miasta-państwa w starożytnej Grecji nazywały swoją salę posiedzeń rady miejskiej „Buleuterionem”. W Apollonii znajduje się ona w centrum miasta, w pobliżu Agory (centralnego miejsca spotkań i targowiska miasta). Została zbudowana w ostatniej ćwierci II wieku p.n.e., w okresie rzymskim. W starożytnej Grecji, agonoteta był przewodniczącym lub nadzorcą świętych igrzysk. Początkowo osobą, która ustanawiała igrzyska i pokrywała koszty, był Agonoteta; ale w wielkich publicznych igrzyskach, takich jak igrzyska olimpijskie i pytyjskie, przewodniczącymi tymi byli przedstawiciele różnych państw. Budowa miała kształt półkola i służyła jako miejsce zgromadzeń rady miasta - Bule. Przednia część budowli była ozdobiona w szczególny sposób: "znajduje się tam 6 filarów zwieńczonych kapitelami w stylu korynckim. Napis pochodzący z połowy II w. n.e. informuje, że budynek został zbudowany przez wysokich rangą oficerów miasta, a pomnik miał upamiętnić śmierć ich brata żołnierza".

8. Dawna flaga Fier [2]

9. Flaga Ballsh. Ballsh (7657 mieszkańców w 2011 r.), położone 30 km na południowy wschód od Fier, zostało włączone w 2015 r. do nowej gminy Mallakastër. Flaga Ballsh jest biała z herbem gminy

10. Powiat Gjirokaster. Składa się z 7 gmin - Dropull, Gjirokaster (siedziba powiatu), Kelcyre, Libohove, Memailaj, Permet i Tepelene. Flaga powiatu jest biała z emblematem powiatu

11. Flaga powiatu Korcza. Biały z herbem powiatu w środku

12. Flaga Korczy. Źółta i widnieje na niej herb miejski

13. Flaga kibiców Skënderbeu Korçë. KF Skënderbeu Korçë został założony w 1929 roku, zastępując wczesną Vllazërię założoną 15 kwietnia 1909 roku. Klub wygrał Albańską Ligę w 1933, 2011 i 2012 roku. W 2011 roku klub przegrał w 2. rundzie kwalifikacyjnej Ligi Mistrzów UEFA z APOEL Nikozja (Cypr) (dom: 0-2; wyjazd: 0-4). Kibice klubu używają różnych czerwono-białych flag, które można zobaczyć na kilku zdjęciach dostępnych w Internecie. Kwadratowa flaga podzielona na cztery części w kolorze czerwono-białym

14. Flaga kibiców Skënderbeu Korçë. j. w. Flaga prostokątna, w kratkę 2 x 3 w kolorze czerwono-białym

15. Flaga kibiców Skënderbeu Korçë. j. w. Flaga prostokątna, podzielona poziomo na biało-czerwono

16. Flaga kibiców Skënderbeu Korçë. j. w. Flaga prostokątna, podzielona pionowo na czerwono-białe paski

17. Flaga Devoll. Biała z herbem gminy w środku

18. Flaga Pogradec. Zielona z herbem gminy w środku

19. Dawna flaga Liqenasi / Pustec. Dawna gmina (komuna) Liqenasi / Pustec była zamieszkana przez oficjalnie uznaną mniejszość etniczną Macedończyków w Albanii (1500 mieszkańców w 2007 r.). Miejsce to jest również znane jako Mala Prespa, część regionu Prespa, podzielonego między Macedonię, Albanię i Grecję. Flaga Liqenasi / Pustec, przyjęta 19 września 2005 r. przez Radę Miejską, była czerwona z herbem miejskim w centrum, przedstawiającym Słońce Werginy

20. Flaga hrabstwa Kukës. Niebieska z elementami herbu hrabstwa w środku

21. Flaga miasta Kukës. Biała i widnieje na niej herb gminy

22. Flaga Tropojë. Biała, a pośrodku widnieje herb gminy

23. Flaga Bajram Curri. Biała z herbem gminy pośrodku i dwoma niebieskimi pasami u góry i u dołu

24. Flaga Lezhë. Gmina Lezhë (65 633 mieszkańców w 2011 r., 15 510 w mieście Lezhê; 50 910 ha) znajduje się w północnej Albanii. Gmina została utworzona w 2015 r. z połączenia byłych gmin Lezhê, Balldren (6142 mieszkańców), Blinisht (3361 mieszkańców), Dajç (3834 mieszkańców), Kallmet (4118 mieszkańców), Kolsh (4228 mieszkańców), Shêngjin (8091 mieszkańców), Shênkoll (13 102 mieszkańców), Ungrej (1587 mieszkańców) i Zejmen (5660 mieszkańców). Flaga Lezhë jest biała z herbem gminy w centrum, a po obu stronach znajdują się dwa pionowe pasy. „Bashkia” oznacza „Gmina”. Emblemat przedstawia pomnik upamiętniający Ligę Lezhê, spotkanie albańskich wodzów zorganizowane 2 marca 1444 r. przez Skanderbega (1405–1468). Głównym osiągnięciem Ligi było nieudane oblężenie Krujê przez armię osmańską (14 maja–23 listopada 1450 r.) dowodzoną przez sułtana Murada II (1421–1444/1446–1451); wojska Ligi (8000 ludzi) udzieliły wsparcia garnizonowi Krujê (1500–4000 żołnierzy) obleganemu przez 100–150 tys. Osmanów. Odwaga obrońców i strategia partyzancka Skanderbega zmusiły Osmanów do wycofania się, pozostawiając 20 000 zabitych i tracąc znacznie więcej podczas powrotu do Turcji. Murad II zmarł w Edirne w 1451 r. Oblężenie Krujê jest tematem powieści Kêshtjella (Cytadela; Oblężenie) opublikowanej w 1970 r. przez Ismaila Kadare (ur. 1936). Wykonanie godła znacznie różni się od oryginału. Na pomniku tarcza przedstawia dwugłowego orła zwieńczonego sześcioramienną gwiazdą, zwieńczona jest hełmem Skanderbega z rogami kozy i nałożona na cztery miecze po każdej stronie. Na godle tarcza jest gładka, nałożona na jeden miecz po lewej stronie i cztery po prawej stronie, zwieńczona jest dwugłowym orłem.

Napis „Lissus” pod tarczą przypomina starożytne miasto zbudowane na miejscu Lezhê. Diodor Sycylijski (90-30 p.n.e.) donosi, że miasto Lissus zostało założone w 385 r. p.n.e. przez kolonistów wysłanych z Syrakuz przez Dionizosa I Starszego (432-367 p.n.e.), wówczas sprzymierzonego z Bardylisem, królem Ilirów (393-358). Opowieść Diodora została zakwestionowana przez współczesnych uczonych, którzy wskazali, że mury otaczające miasto były znacznie starsze niż jego domniemane fundamenty. Albańscy uczeni uważają, że Lissus zostało założone przez Ilirów, blisko starszego, ufortyfikowanego miasta Akrolissos, które pochodzi z X wieku p.n.e. Dobrze chronione kamiennymi murami o szerokości 3,5 m, Akrolissos i Lissus były strzeżone przez prostokątne wieże wzniesione wzdłuż muru i obronne bramy o szerokości 3-4 m. Lissus zostało następnie zdobyte przez Filipa V Macedońskiego (230-179). Fortyfikacje miasta zostały wzmocnione, gdy iliryjski król Gentius (181-168) zawarł sojusz z Perseuszem (179-168), królem Macedonii, przeciwko Rzymianom. Gentius zebrał w Lissos armię, która została pokonana w 168 r. p.n.e. przez konsula Lucjusza Aniciusa. Po podboju rzymskim, Cezar odnowił fortyfikacje Lissus i nadał miastu status miejski. Lissus zostało włączone do prowincji Praevalis przez reformę Dioklecjana. W IV-V wieku biskupstwo miasta zostało zredukowane do cytadeli i dolnego miasta, które były chronione odnowionymi murami. Lissos pozostało znaczącym miastem, o czym świadczą liczne monety, wskazujące na kwitnący handel oraz fundamenty budynków publicznych i prywatnych. Lissus było biskupstwem diecezji Praevalis. Pozostałości dużej bazyliki bizantyjskiej znaleziono pod kościołem św. Mikołaja, w którym znajduje się grób Skanderbega. Pozostałości innej bazyliki, datowanej na drugą połowę V wieku, znaleziono poza murami, na zboczu wzgórza z widokiem na rzekę Drin. Publiczne łaźnie z III wieku, obecnie badane, wydają się być przekształcone w pierwszej połowie V wieku w kościół paleochrześcijański. Lissus zostało zdobyte pod koniec VI wieku przez słowiańskich najeźdźców, ale tylko na krótki okres. W liście wysłanym do papieża Grzegorza Wielkiego (590–604) w 597 r. biskup Johannes de Lissus, przeniesiony do Skwilakiny (Kalabria, Włochy), ogłosił, że zamierza powrócić do swojego miasta

25. Flaga Mirditë. Czerwona, a główny element herbu miejskiego znajduje się w centrum

[7ooo-ru]

Северокорейский делегат утонул в Москве

Член прибывшей в Москву делегации из КНДР, представитель северокорейского сельхозпредприятия Ким Кум Чоль утонул, отдыхая на пляже в подмосковном Зеленограде. Об этом сообщает Telegram-канал SHOT.

«Тревогу забили коллеги Кима, которые спустя несколько часов обнаружили на берегу только его вещи. Они обратились за помощью в полицию. Пропавшего искали несколько часов, но так и не нашли. А уже на следующий день тело корейца всплыло на поверхность пруда, его уже опознали», — говорится в публикации.

В марте делегация министра внешнеэкономических дел КНДР Юн Чжон Хо посетила Москву. В ходе посещения Мавзолея Ленина делегаты поклонились первому советскому лидеру.

Подробнее https://7ooo.ru/group/2024/07/16/378-severokoreyskiy-delegat-utonul-v-moskve-grss-324732245.html

[ufamsetobije]

Samband mellan flourid och neuropsykiatriska funktionsnedsättningar hos barn - Dr... Petak, 21 år. 06. 2024. Sv. Alojzije Gonzaga, redovnik Spomendan ČITANJA: från: 2Kr 11,1-4.9-18.20; Ps 132,11-14:17-18; Mt 6,19-23 BOJA LITURGIJSKOG RUHA: Bijela IMENDANI: Alojzije Gonzaga, Vjekoslav, Slavko, Slava, Rajmund Prvo čitanje: 2 kr 11, 1-4.9-18.20 Pomazali su Joaša i vikali: »Živio kralj!« Čitanje Druge knjige o Kraljevima U one dane: Atalija, mati kralja Ahazje, vidjevši gdje joj sin poginu, ustade i posmica sav kraljevski rod. Ali Jošeba, kći kralja Jorama i sestra Ahazjina, uze Ahazjina sina Joaša; ukravši ga između kraljevih sinova koje su ubijali, metnu ga s dojiljom u ložnicu. Tako ga je sakrila od Atalije, te nije pogubljen. Bio je sakriven u Domu Gospodnjem, šest godina, sve dok je zemljom vladala Atalija. Sedme godine Jojada posla po satnike Karijaca i tjelesnu stražu, i pozva ih k sebi u Dom Gospodnji. Sklopi s njima savez, zakle ih i pokaza im kraljeva sina. Satnici su učinili sve kako im je naredio svećenik Jojada. Svaki je od njih uzeo svoje ljude koji subotom ulaze u službu s onima koji subotom izlaze. I svi su došli svećeniku Jojadi. Svećenik dade satnicima koplja i štitove kralja Davida što su bili u Domu Gospodnjem. Stražari se svrstaše, s oružjem u ruci, od južne do sjeverne strane Doma, i prema žrtveniku i Domu oko kralja uokolo. Tada Jojada izvede sina kraljeva, stavi mu krunu i dade mu Svjedočanstvo te ga pomaza za kralja. Pljeskali su i vikali: »Živio kralj!« Kad Atalija ču viku naroda, dođe k narodu u Dom Gospodnji.Pogleda bolje kad gle, kralj, po običaju, stoji na svojem mjestu, a pred kraljem zapovjednici i svirači; Sav puk klikće od radosti i trubi u trublje. Tad Atalija razdrije haljine i povika: »Izdaja! Izdaja!« Svećenik Jojada naredi satnicima i vojnim zapovjednicima: »Izvedite je kroz redove, i tko krene za njom, pogubite ga mačem.« Još je svećenik dodao: »Nemojte je smaknuti u Domu Gospodnjem.« Staviše ruke na nju; a kad je kroz Konjska vrata stigla do kraljevskog dvora, ondje je pogubiše. Tada Jojada sklopi savez između Gospodina, kralja i naroda da narod bude narod Gospodnji. Potom sav puk ode u Baalov hram, i razoriše ga, porušiše žrtvenike i polomiše likove; a Baalova svećenika Matana ubiše pred žrtvenikom. A svećenik opet postavi straže kod Doma Gospodnjega. Sav se puk veselio i grad se smirio kad su Ataliju ubili mačem u kraljevskom dvoru. Riječ Gospodnja. Du har skickat slovaci vs ukrajna  plavi i zuti Du har skickat radi reklame ih primili FIFA ukrajnu oni da nisu mogli niti trenirati radi dom agresije Du har skickat BIT ĆE IZLOŽENA TIJEKOM SRPNJA U Hrvatsku stiže relikvija Krvi Kristove Radi o grumenu zemlje na koju je s križa kapnula Kristova krv u trenutku njegova umiranja...   IKA Foto: Družba Misionara Krvi Kristove Foto: Družba Misionara Krvi Kristove Relikvija Krvi Kristove koju je poglavarica Družbe sestara Predragocjene Krvi iz Schellenberga (Lihtenštajn) 3. srpnja 2022. dala Družbi misionara Krvi Kristove u Hrvatskoj, bit će 1. srpnja 2024. svečano unesena u crkvu Predragocjene Krvi u Prozorju u Dugom Selu. Misu tijekom koje će relikvija biti unesena u crkvu predslavit će zagrebački nadbiskup Dražen Kutleša, s početkom u 18 sati. Sat vremena prije počet će euharistijsko klanjanje i prigodan duhovni program pripreme. Budući da je srpanj u crkvenoj tradiciji posvećen Krvi Kristovoj, relikvija će biti izložena vjernicima na čašćenje do kraja mjeseca. Provincijski delegat Družbe misionara Krvi Kristove u Hrvatskoj o. Ilija Grgić je u razgovoru za Hrvatski katolički radio rekao da je srpanj posvećen „promišljanju, produbljivanju i uranjanju u otajstvo Predragocjene Krvi. Taj mjesec zaslužuje da relikvija, koja nas uvlači u otajstvo otkupljenja, bude među nama, relikvija koja nas podsjeća da smo u Krvi nanovo rođeni, stvoreni i obnovljeni“, poručio je. Inače, dokument o vjerodostojnosti relikvije iz 1935. objavio je biskup Lodija Petrus Calchi Novati. „Svjedočimo i vjerodostojnim činimo da smatramo ove svete djeliće zemlje natopljenima Krvlju Gospodina našega Isusa Krista koju, iz vjerodostojnih mjesta uzetu, s čašću stavljamo u srebrnu posudu okrugla oblika, dobro zatvorenu, zapečaćenu voskom crvene boje i opečaćenu našim pečatom. Predajemo je s mogućnošću čuvanja, darivanja drugima te za izlaganje u bilo kojoj crkvi, oratoriju ili kapelici na javno čašćenje vjernicima“, napisao je u dokumentu. Prema povijesnim podacima, sačuvana je predaja koja govori da se radi o grumenu zemlje na koju je s križa kapnula Kristova krv u trenutku njegova umiranja. Njegov bok kopljem je proboo rimski vojnik Longin. Nakon obraćenja, u Mantovu je ponio grumen zemlje, uzet podno križa, poškropljene Krvlju Kristovom, te spužvu koja je bila natopljena octom kad je Isus rekao da je žedan. Longin, koji je kasnije postao svetac, bojeći se oskvrnuća, pohranio je taj grumen zemlje u metalnu kutiju i sam ju zakopao na mjestu daleko izvan gradskih zidina Mantove. Ondje se danas nalazi bazilika u kojoj se relikvija časti. bevis emot baal antchrist midsommar !https://youtu.be/s6-YjFvjBLI?feature=shared