#dek vale | Explore Tumblr posts and blogs

nurknabo · 4 years ago

Text

LINGVA LATINA PER SE ILLVSTRATA - CAPITVLVM QVARTVM

Kaj jen la ĉapitro kvar! Ĝia nomo estas «Dominus et servi»

Tiun ĉapitron mi legis tre rapide. Sed ne ĉar ĝi estas malgranda (estis kion mi pensis unue), sed ĉar mi ŝategis ĝin tiel, ke la tempo pasiĝis rapide. Kvankam ĝi havas multajn, kaj multajn novajn vortojn... Fakte, ne, ne multaj vortoj... Ni diru multaj vortoj kiujn mi ne konis.

Unue, mi diros resume la rakonton: Julio kalkulas kiom da moneroj havas sia mansako. Li atendis ke estus 100 tie, sed estas nur 10. Li vokas siajn servojn kaj demandas al ili kie estas la moneroj. Neniu sciis diri kie ili estas. Fine de la rakonto, Julio ne ekscias kie ĝi estas, sed al mi estas dirita ke Medo, la servisto de Julio, estis tiu kiu prenis la moneroj.

Ĉu la sekva ĉapitro diros kio okazas poste, mi ne scias. Julio ekscias kun kiu estas siaj moneroj, ĉar Emilia diras al li ke Medo havas ĝin, ĉar lia mansako estis plena. Kiel ŝi venis al tiu konkludo mi ne scias, sed nun Julio scias kie ili estas.

Bone, kio la libro montras, krome diri kiel diri «sako», «mono» kaj «monero», estas kiel kaululi de unu ĝis dek. Unu, duo, tres, quattuor, quinque, sex, septem, octo, novem, decem. Tiuj estas la nombroj en la latina, de unu ĝis dek.

Alimaniero diri «hic est»

Hic est, kiel ni scias, signifas «ĉi tie estas», triapersona, singulara. Sed la ĉapitro ŝanĝas tion, kaj donas al mi alimaniero diri la saman aferon: ad-est, adest. Kaj ĝia malo: ab-est, abest. «Medus adest. Davus non adest, sed abest»

Imperativo

La imperativo aperas surprize. Kiam mi legis, mi pensis ke en tiu momento la libro komenciĝis esti malfacila. Sed mi rimarkis ŝablono. Vidu la imperativajn vortojn: voca, veni, saluta, audi. Kio ili havas komune? Ĉiuj estas skribitaj en la samformo de triapersona singulara verbo, sed sen la -t. Do, tio estas simple, ĉu ne? Ni devas sole preni la «t» de fino kaj ni havas imperativon. Hmmm, ne. Ĉar estas afero kiun ni vidos estontece, kiam la libro montras ĝin. Kaj, samtempe imperativo, ni vidas:

Vokativo

«Iulius: “Ubi est Davus? Davum voca!”

Medus davum vocat: “Dave!”»

Jen ĝi. Ŝajnas simpla: ni anstataŭigas -us per -e. Sed ĉu tio estas kiel la imperativo, kie la ŝablono havas detalon? Ne! Tiuokaze, almenaŭ tiom kiom mi estas en la libro, ne ekzistas escepto al tiu regulo. Vokativo, en viraj nomoj, estas farita simple uzante -e.

Genitiva kazo en persona pronomo

«Davus sacculum suum in mensa ponit. Iam sacculus eius in mesa est.»

Ok, tio estas, do, singulara triapersona poseda pronomo, en la genitiva kazo. Facila. Sed io konfuzis min, la frazo kiu venas antaŭe ĉi-supre:

«Davus sacculus suum in mensa ponit»

Suum... Kial tiukaze estas uzita suum, kaj alikaze, eius? Mi rimarkis ke la diferenco estas kiel «sia» kaj «lia». Unu rilatas al la subjekto de la frazo, ĉiam, la alia povas rilati al io kio povas ne esti en la frazo. Tio ripetiĝas en alia frazo: «Iam sacculus Davi non est vacuus: in sacculo eius est unus nummus.» En la lasta frazo, kie estas uzita eius, la subjekto estas nummus, ne Davo. Tio estas, mi pensas ke oni uzas suus sole kiam ĝi rilatas al subjekto de la frazo, kaj eius, kiam la homo aŭ afero al kio ĝi rilatas en la frazo ne estas.

La unua nominativa persona pronomo!

Ĝi aperas en la momento en ke estas dirita ke Davo estas kun la monero de Julio.

«Cur Davus discedit? Davus discedit quia is pecuniam domini in sacculo suo habet!»

Jes, «li» em la latina estas is. Konfuza estis unuvide por mi, ĉar mi konfuziĝis ĝin pro la verbo to be, en la angla.

Ah, kaj vi ankaŭ vidas suo, kiu rilatas al la subjekto de la frazo, Davo. Denove tui kiun mi diras aspektas korekta.

«Eius sacculus non est vacuus!» diras Emilia, en la sceno tri. La ripeto de la libro pli foje helpis min. Multe probable tio estas la diferenco inter suus kaj eius.

GRAMMATICA LATINA

Kaj tiam la latina gramatiko. Ĝi diras al mi kio estas vokativo. Feliĉe, ĝi estis facile komprenebla. Sed tiam ĝi parolas pri la imperativo.

Ĝi montras resumon:

[1] -a -at

[2] -ē -et

[3] -e -it

Maldekstre imperativo, dekstre nominativo. Ĉi tie ni vidas ŝablonon, kiu faras esti facila uzi la imperativon, ĉu ne? Ne ekzakte, ĉar ne estas tri, sed kvar kazoj de imperativo:

[1] -a -at

[2] -ē -et

[3] -e -it

[4] -ī -it

Tio estas, ekzistas du specoj de verboj kiuj finiĝas kun -it, kie ĉiu havas sian propran imperativon. Tio malfacilas ĉar mi ne scias diferencigi ilin. Ekzemple, unu verbo estas discedit, kaj la alia estas audit. Ambaŭ finiĝas kun -it, sed kiel mi scius ĉu mi uzas -e aŭ -i? Mi atendas scii tiun pli rapida ol ebla.

Ekzercoj

Kaj, kiel kutime, ni havas la ekzercojn. Nenio malsama ĉi tie. Mi ilin faris kaj tiam mi finigis la ĉapitron. Kaj kia ĉapitro!

Mia sperto estas estanta tre bona! Lerni la latinan estas ja interesa kaj amuza. Jes, ĝi estas malfacila foje, sed tio ĉio vale a pena no final.

Jen la frazo kiun mi skribas ĉiam en la fino: Iulius suam pecuniam non habet, quia eius servus eam sumit et ponit eam in sacculo suo.

Granda frazo! Mi tre atendas ke ĝi estus korekta. Mi uzis la posedajn pronomojn, kiujn mi ne konas ĝuste. Eble mi de la estonteco scios ĉu mi ĝustas aŭ malĝustas.

#Lingua Latina #Chapter 4 #Latin #Learning Latin #Eo #Learning #Learning languages #Linguistics #Latin language #Esperanto #Esperanto language #Lingua Latina Per Se Illustrata

2 notes · View notes

deka231 · 5 years ago

Photo

Hola hola khe tal? Todo bien? Todo en orden?... No?... Pues me vale madres, yo soy Dek y en esta ocasión ocasionada que ocacionalmente nos ocasiona aqui... Les mostrare unos bocetos que hice de un personaje que vi en un sueño (Subconsciente: Dk sueñas huevadas) -Seee... Creo que si, pero bueno es que sueño Bueno y sin mas que decir... Pues... Dale like y tengan un wen dia jeje Pt: Alguien... Algún alma... Le mis posdastas? Y si lo hice pues quiere que sepa que... Soy fan de ese hombre xD #drawing #draw #arte #art #misdibujos #dibujotradicional #instaartista #instaartist #dibujo #artecuador #dibujo #dibujos #skech https://www.instagram.com/p/B00_2_LB8kX/?igshid=1pc3tc0rzeqgk

#drawing #draw #arte #art #misdibujos #dibujotradicional #instaartista #instaartist #dibujo #artecuador #dibujos #skech

3 notes · View notes

jesbelle-writes · 5 years ago

Text

Mak’Tar Dictionary

Did I ever mention that I made a dictionary of the Makian words that I used in Mary Sue Saves the Galaxy? Cuz I did.

Bek - fever, sickness Dek - of, belonging to Ev - the Has - movement, gesture, posture Ke - pronoun - one Ke’mar - literally “one who guards” - a trusted friend who takes the place of a spouse during the birth of a child and the nesting period before. Ki - me Ko - you singular Koris - mythical place of punishment after death, hell Kou - you plural La - be Lan - and Les - is (third person singular present tense of la) Mak’Tar - literally “people who are water” - The Mak’Tar creation myth states that they were created by The First Being from sea water. Marik - battle, aggression May - mother Na - no Os - it, this Pesh - breath Sennes - a knee-length or longer, close-fitting jacket that is split up the side seams to the waist. It criss-crosses the torso and ties at the sides. The ties may be either at the shoulder or waist. The sennes is worn by all Mak’Tar regardless of gender. Other garments may be worn under the sennes for comfort, warmth, or modesty. Sind - graceful, beautiful, aesthetically pleasing Soren - prayer Sora - please Tev’Meck - literally “world which is air” - The Mak’Tar creation myth states that Warvan raised the land from the sea as a refuge for the people when a great monster of cold and darkness threatened them. Tor - blood Torl - offspring, child - used in the same sense as we would use son or daughter rather than in reference to a person of young age. Tora’z - hurts like a mortal wound, literally “bleeds” Zanna - vale or valley

#mary sue saves the galaxy #galaxy quest #conlang #a pretty sorry one but at least i stayed consistent #which is more than i can say for the #mank'nar #i made up

2 notes · View notes

lienanna · 6 years ago

Text

La superba

Ik lees een boek van een vieze vent die heerlijke verhalen bedenkt. Hij beschrijft het leven in Italië: de giraffes met hotpants die zich allen een filmster wanen, de bureaucratische rompslomp, het ons-kent-ons, de centrale rol van het aperitief en het eten, de exodus van Italië naar La Merica begin vorige eeuw, en de exodus van stad naar strand in augustus. Hoewel het boek over de kracht van de verbeelding gaat, weet ik na drie weken zomervakantie in de Abruzzen dat niets van wat erin staat verzonnen is.

De Italiaanse moeder van mijn half-Italiaanse vriendin praat veel. Amerikaans veel: zij groeide op in NYC nadat haar ouders Italië per boot verlieten. Vlak voor de kust van La Merica leden zij schipbreuk maar overleefden omdat haar vader zijn slapeloze nacht op het dek spendeerde en daarom op tijd de hele familie uit de derderangs scheepskrochten redde. Hun oude familieboerderij vlak buiten Orsogna wordt tijdens tweejaarlijkse klusvakanties in ere hersteld en we mogen logeren in een van de opgeknapte oude stallen. Waar de schrijver van mijn boek een hele verhuizing nodig heeft om de Italiaanse cultuur te doorgronden, kennen wij die op ons duimpje na een drie weken durende crash course 'leven als een Italiaan’, die zich dagelijks voltrekt in drie stappen:

1. La colazione

We slapen onze roes uit van het dorpsfestival dat we de voorafgaande avond bezochten. Laat op de ochtend ontmoeten we één van mijn vriendin’s twintig tante Maria’s voor het ontbijt. In het dorp drinken we cappuccino’s op een terras en eten we pizzahapjes omdat we te laat zijn voor de zoete croissants maar het natuurlijk onmogelijk is dat we niks te eten van haar krijgen. Tante Maria bedelft ons onder zoenen en bejubelt ons uiterlijk voorkomen, zo prachtig ‘acqua e sapone’.

In vergelijking tot de meeste Italiaanse dames smeren we inderdaad een stuk minder verf op ons gezicht. We dragen trouwens ook een stuk minder synthetische meuk ín ons gezicht. Tijdens het aperitivo dat we drinken op een dorpspleintje na ons bezoek aan de markt, zien we de nodige glanzende opspuitlippen langsflaneren.

2. Pranzo

Er is nog precies één tafel vrij in het populaire zondagmiddagpicknickgebied bij Fara San Martino. We nemen plaats op een stel in de grond getimmerde boomstronkjes en dragen onze truien omdat de tafel in de schaduw staat en het bergwater met zo veel kracht naar beneden komt storten dat er een koele waas over het hele grasveld hangt.

Met scheve blikken worden we aangekeken want we hebben geen picknickkleed (schande!) en geen arrosticini-barbeque (vernedering!), maar wel heerlijk vers brood en zondoorstoofde vruchten die de smaak van het fruit in Nederland voor eeuwig verpesten nu ik weet hoe een meloen kan smaken. Iets verderop ligt een stelsel van betonnen waterreservoirs dat het water uit de bergen naar de plaatselijke pastafabriek leidt. Het is het geheime ingrediënt van alle De Cecco producten en heel Italië zweert erbij.

3. Cena

Onze bezoeken aan het dorp zijn plaatselijk veldwerk voor sociale informatievergaring, want zonder babbeltjes met deze en gene komt er niets terecht van het opknappen van de familieboerderij. We eten pizza bij Francesco, die een digestief met ons drinkt en de naam weet te noemen van een Carabinieri die wel raad zal weten met de buurman waar mijn vriendin’s moeder al jaren ruzie mee heeft. Zij was al eerder bij de collega van de politieman geweest, maar die wist haar na anderhalf uur alleen maar te vertellen dat ze toch wel begreep dat haar klachten tot de categorie ‘P van Prullenbak’ behoorden.

Met de auto rollen we naar Pretoro, een middeleeuws bouwwerk van kleine huisjes tegen de heuvel. Het hele dorp loopt uit voor het jaarlijkse feest, waarbij bezoekers van beneden naar boven een route lopen langs pleinen vol muziek, open ateliers en eten. We drinken rosé voor een euro per glas en genieten van alle lokale specialiteiten. Mijn vriendin en haar familie zijn diep onder de indruk van de infrastructuur die dit jaar bedacht is om de jaarlijkse verkeersdoden rond de parkeerplekken te voorkomen. Auto’s worden tussen de olijfbomen onder aan de heuvel gezet en met tourbussen wordt iedereen naar het dorp gebracht. Helaas heeft de chauffeur van de laatste busdienst geen zin om op de achterblijvers te wachten en missen we onze terugrit. Wij kunnen daar om lachen maar de Italiaan die met ons strandt niet. ‘Organizzazione di merda!’ scheldt hij. ‘Vale a dire: cacca,’ voegt hij daar nog aan toe, voor het geval dat we hem niet goed begrepen hadden.

2 notes · View notes

giancarlonicoli · 4 years ago

Link

19 apr 2021 09:45

QUALE È IL LIBRO ITALIANO PIÙ TRADOTTO AL MONDO? SE STATE PENSANDO A DANTE LA RISPOSTA È SBAGLIATA. IL PRIMATO È DI “PINOCCHIO” DI CARLO COLLODI CHE È DISPONIBILE IN ALMENO 260 LINGUE, DALL'ARMENO AL TAIWANESE, PIÙ UNA CHE IN REALTÀ È UN DIALETTO (IL MILANESE) - SUBITO DOPO C'E' IL PRIMO ROMANZO DELLA SERIE DI "DON CAMILLO" DI GIOVANNINO GUARESCHI CON 59 TRADUZIONI. TERZO GRADINO PER "IL NOME DELLA ROSA" DI UMBERTO ECO CON…

Luigi Mascheroni per "www.ilgiornale.it"

Pinocchio's Adventures in Wonderland. Pinocchios äfventyr. Pinokkio. Pinocchiova dobrodruzstvi. Pinukyu. Thang nguòi gô. Phajonphai dek dong. Mu ou qi yun ji. L'avventuri ta' Pinokkjo... Come si dice Pinocchio in tutte le lingue del mondo? Inglese, svedese, ceco, arabo-egiziano, vietnamita, cinese, maltese...

La domanda se la sono posti in molti, molte volte. Chi è lo scrittore italiano più tradotto nel mondo? La prima risposta - Dante - è sempre sbagliata. E così, un anno fa Sergio Malavasi, il Richelieu della bibliofilia, libraio antiquario d'eccellenza e motore umano di maremagnum.com (il sito più avanzato dove cercare libri antichi, moderni, fuori catalogo e introvabili), ha provato a risolvere la questione. E grazie all'aiuto della giovane ricercatrice, Noemi Veneziani, la quale per mesi ha scandagliato la Rete, gli archivi e le Fondazioni degli scrittori, oggi ha finalmente in mano il responso, di carta ça va sans dire.

Eccolo qua: un piccolo ma eccezionale repertorio (che esce sotto la sigla MareMagnum in poche copie per collezionisti, ma scaricabile gratuitamente in pdf sul sito) dal titolo Quale è il libro italiano più tradotto al mondo? Risposta (e bisogna credere a quel bugiardo di burattino): Pinocchio. Numero totale di lingue in cui è tradotto: 260, dall'armeno al taiwanese, più una che in realtà è un dialetto. Il milanese. Fanno 261 (compresi catalano e basco, o afrikaans ed esperanto...).

Bene. Ma come si è arrivati alla classifica finale?

La prima selezione, l'ha fatta lo stesso Malavasi. Attraverso WorldCat.org, un sito che raccoglie dati dalle biblioteche nazionali di tutto il mondo e che dà l'opportunità di scegliere per titolo e autore tra le 31 lingue più diffuse sul pianeta, ha individuato gli italiani più presenti come numero di edizioni. E scordatevi i Dante-Petrarca-Boccaccio, Ariosto-Machiavelli-Tasso, Foscolo-Leopardi-Manzoni. Il risultato, ovviamente, è molto più popolare. Questo: il Pinocchio di Carlo Collodi, di cui si è detto. Subito dopo viene il primo romanzo della serie di Don Camillo di Giovannino Guareschi con 59 traduzioni. E, sul terzo gradino del podio editoriale, Il nome della rosa di Umberto Eco, romanzo di cui si contano (per ora) 51 versioni.

Nota al testo: WorldCat.org è un luogo in cui si fanno scoperte sorprendenti, tipo che Le mie prigioni di Silvio Pellico conta 31 traduzioni, anche in turco...

Comunque... Il primato quindi va a Pinocchio? Forse. Perché, come è facile immaginare, qui si contano solo le traduzioni ufficiali. Invece, come fa notare Guido Conti nella sua biografia di Guareschi uscita per Rizzoli nel 2008, è difficile quantificare le edizioni di Don Camillo in lingue particolari (si pensi ai mille dialetti africani o asiatici), eseguite normalmente da missionari in giro per il mondo su permesso a titolo gratuito dello stesso Giovannino. Senza tenere conto di un altro criterio di valutazione per quanto riguarda la popolarità di un autore. Se il libro più tradotto, dalle terre australi all'Islanda, è Pinocchio, l'autore, contando l'opera complessiva, e considerando l'intera saga di Don Camillo, è quasi sicuramente Guareschi.

Per il resto, il lavoro curato da Noemi Veneziani offre molti dati, informazioni, stravaganze. Metà delle pagine del libro sono occupate dall'elenco di tutte le edizioni straniere delle tre opere, in ordine cronologico, divise per Paese, con titolo, nome del traduttore, editore e anno di pubblicazione (tipo: Hippeltitsch's Abenteuer Geschichte eines Holzbuben, trad. G.A. Gugen Andrae, Carl Siwinna, Kattowitz, 1905; e stiamo parlando di un'edizione polacca di Pinocchio con illustrazioni di E. Chioftri...).

Ad esempio: proprio nel caso di Pinocchio occorre tenere presente che le edizioni straniere, anche perché è il testo più «antico» fra i tre, sono molto più preziose dal punto di vista bibliofilo, e quindi di maggior valore economico. Poi resta il nodo da sciogliere delle cosiddette «pinocchiate», diffusissime, ossia le versioni alternative della storia rispetto al testo classico. Vale a dire: narrazioni che hanno come protagonista il burattino, ma cambiano ambientazione, personaggi di contorno e avventure. Come Il compagno Pinocchio di Aleksej Nicolaevic Tolstoj, del 1936: è una traduzione, una riscrittura o un romanzo autonomo?

Per quanto riguarda invece l'immenso «Mondo piccolo» di Guareschi, va considerato che la popolarità di Don Camillo fu di certo amplificata dai film - intramontabili - con Fernandel e Gino Cervi (come in qualche modo Pinocchio deve parecchio al celebre cartoon della Disney del 1940). E Le petit monde de don Camillo decuplicò vendite e diffusione.

Una forma di crossmedialità ante web molto efficace. In ambito doncamillesco va poi notato che: 1) negli Stati Uniti, dove il libro uscì nel 1950 dalla casa editrice Pellegrini&Cudahy - moglie americana e marito piacentino - il successo fu tale che, grazie anche ai numerosi «Club del libro» specializzati nella vendita per corrispondenza, le vendite arrivarono in un attimo a toccare le 250mila copie; 2) durante la Guerra fredda, nella versione statunitense la figura di don Camillo fu ulteriormente santificata mentre quella del comunista Peppone resa - diciamo così - più burbera... 3) d'altro canto il libro, vietato da Mosca, conobbe innumerevoli traduzioni clandestine messe poi segretamente in circolazione in tutti i Paesi satellite dell'Urss, dove apparvero «don camilli» in estone, lituano, ungherese, ucraino... Guareschi ecumenico.

E per quanto attiene invece a Il nome della rosa, la fenomenologia editoriale è nota: da bestseller a longseller, il film-thriller di Jean-Jacques Annaud nel 1986, edizioni in una cinquantina di Paesi (il primo Paese a tradurre il libro fu la Polonia, nello stesso 1980, titolo: Imie rózy), versioni in vietnamita con in copertina i volti di Connery e Christian Slater, alla fine oltre 50 milioni di copie vendute nel mondo, di cui 7 milioni in Italia, con tanto di miniserie tv Rai nel 2019 con John Turturro e Rupert Everett...

Postilla: lo stesso Umberto Eco una volta intravide una misteriosa edizione pirata in arabo del suo libro al Cairo. S'intitolava Sesso in convento. O qualcosa del genere.

PS L'editore MareMagnum invita i lettori a segnalare integrazioni e correzioni a [email protected]. Qualche traduzione è certamente sfuggita. Si vince una copia del volumetto.

0 notes

forjongseong · 2 years ago

Note

D I Q

ask game

DID YOU DO THIS INTENTIONALLY SO IT WOULD SOUND LIKE DICK? HELPPPPPPPPP

D: Is there a song or a playlist to associate with [insert fic]?

OKAY WHICH FIC but regardless, the answer is YES, because if you haven't noticed yet, most of the titles to my fics are all titles of EXISTING SONGS and I always link it in the author's note section

I: Do you have a guilty pleasure in fic (reading or writing)?

No, I don't. It's just PLEASURE. Nothing to feel guilty about.

Q: How do you feel about collaborations?

BHAHAHAHAHAAHAHAHAHA I AM GLAD YOU ASKED.

Never again. If you want me to elaborate you can talk to me in private HAHAHA

#nanaanswers #nana ask games #from.vale #dek vale #HAHAHAHA

2 notes · View notes

gekruidengeroerd · 5 years ago

Photo

Slag in de Rondte 2019

Dit verhaal heb ik als " burnouter" geschreven tijdens de Slag in de Rondte 2019. Al voor de 25ste keer werd deze wedstrijd georganiseerd, een jubileumjaar dus. Voor iedereen die deze “monsterstrijd” nog niet kent nog even in het kort. Zeilend worden alle Wadden eilanden aangedaan inclusief Noordpolderzijl. Het gebruik van moderne navigatietechnieken of internet is niet toegestaan. Er wordt alleen gebruik gemaakt van kaart en kompas. Dit verhaal speelt zich af tijdens deze zes dagen aan boord van de Najade. Iedereen aan boord gaf me de ruimte om te schrijven om mijn energie te steken in datgene waarvoor ik het had. Dank hiervoor. Ook heel veel dank aan Jan Rijswijk die mij door het lezen van mijn “Sneak preview” wees op oneffenheden in de tijdlijn. Hij hielp me om namen terug te halen van tonnen en geulen waar we ankerden, vastliepen of langs zeilden. Vulde momenten voor me in waarop ik had geslapen Momenten waarop ik delen van de wedstrijd miste. Jan bracht namen terug, die mijn geheugen bij tijd en wijle even in de steek had gelaten. Alsof de eb ze in haar stroom had meegenomen. Gelukkig wetende dat de vloed altijd alles weer terugbrengt wat ze even van de eb heeft geleend.

Be stronger as your excuse

Heeft er iemand toevallig nog naar mijn diepgang gevraagd? Mijn vlak pikt ieder bankje mee wat meer als één meter twintig zijn kop uit het zand omhoog steekt. Dat kun je van andere schepen niet altijd zeggen. Bestaan er voor hen eigenlijk wel zandbanken? Wie diep steekt moet mooi zijn. Gele krullen zwieren boven mijn turquoise kop uit en mijn witte rand is een paar weken geleden bij een laag steigertje nog eens flink opgepoetst. Mooi en slim….. Als het water zakt en het de andere kant van de wereld op zoekt moet mijn schipper met zijn woeste grijswitte krullen alles uit zijn creatieve kast halen en gieren de zenuwen door zijn lijf. Opnieuw wordt de diepgang gecontroleerd, staat er iemand met zijn voet op de kabel van het zwaard en is iedereen in opperste concentratie stand by. Alleen hij weet dat er nog maar tien centimeter onder mijn vlak staat, de bekende handbreedte. Mijn schipper wordt juist altijd extra wakker als de wereld om hem heen hem voor moeilijke uitdagingen stelt, dus hebben we onze eigen wedstrijd uitgebreid met een nachtelijke oversteek van Lauwersoog naar Harlingen in de nacht van zondag op maandag. Opwarmertje noemen ingewijden het… Op het dek naast de zwaard lier ligt allerlei gereedschap. Gezicht vol zwarte vegen ligt op zijn rug voor de rondsels om een nieuwe zwaardval met een kies te bevestigen. Vlotten worden met vier man sterk vlotjes aan dek van de Manna geholpen en Akke bijt zich vast in een ton met spaghetti en probeert een lange lijn haar natuurlijke vorm terug te geven. Laatste opstappers die daarvoor nog in de file stonden of een trein gemist hadden springen net op tijd voor de start aan dek. Uitpuilende rugzakken gevuld met warme kleding, overlevingspakken, pantoffels en kruikjes, op hun rug. Aan boord bevindt zich inmiddels een wonderbaarlijke mengeling van schippers, ex-schippers, architecten, techneuten, willy wortels, burnouters, koks, kanomeisjes en meisjes die geen achttien meer zijn.

Onze held tijdens deze strijd, Mark Slats, zuidwester op en een rommelige baard, slaat het geheel vanaf de omslag van zijn boek hoofdschuddend gade. “Held op zee” wordt onze mascotte. Op het nippertje, de soep kookt bijna over brengt de kok boodschappen voor de hele week aan boord, om vervolgens doodziek in haar kooi neer te storten met een kopje thee en een kruikje om haar warm te houden. Tien uur een startschot klinkt en de eerste schepen zetten hun strijd met en tegen elkaar in. Vragen en krijgen een half uur uitstel voor de start en zetten om half elf de achtervolging in Klap na klap na klap ronden we de VL30 stuurboord. Zand knispert onder het zwaard alsof iemand zojuist een zak paprika chips heeft geopend en dit in rap tempo naar binnen werkt. Het sturen gaat zwaar, de rits van de vale zwarte jas van de stuurman is kapot. Reset staat er op zijn mouw. Zijn muts met de voor dit moment passende tekst “Paris”, bedekt de rest van de week zijn bolletje piekhaar. “Jongens we gaan deinen”… Fok en kluiver los in de hand. Langzaam deinst Vlieland met een regenboog als hoofdtooi aan bakboord voorbij. Bananenschillen hangen over de grootschoot te bakken in het zonnetje. Gaan met die banaan, op naar Terschelling. Bij de eerste hap van ons broodje kaas knapt de bakstag, wat een timing. Overleg is niet nodig om in no time een reparatie uit te voeren. Derde handje vangt de boel een beetje op.

Marieke het kanomeisje hijst zich in de haven van Terschelling in een rood korset, en wordt vanaf het zebrapad in haar paarse kano overboord gelanceerd. Peddelt een lijn naar de kant, haalt haar handen open aan agressieve oesters. Verbijt zich , klimt op de kant en loopt verder met de lijn. Draaien mooi rond in de haven van Terschelling. Pakken koffie en koeken worden aan boord gegooid en met dezelfde snelheid weer terug geworpen omdat het tegen de regels is hulp aan te nemen.

De ondergaande zon sluit weer een mooie herfstdag af. Zowaar tijd om rustig een lasagne naar binnen te werken. Alle bakken zijn schoon leeg, scheelt weer afwas. In de nacht wordt er aan dek verder gekruist richting Ameland. Als ik bijna slaap ruik ik in de verte de geur van gebakken eieren met spek en verse koffie die door de roef naar achteren worden gebracht. Kopjes rammelen, lieren ratelen maar toch ademt het achterdek een rust uit, geen geschreeuw, iedereen doet wat hij of zij moet doen. Kraakhelder is het, de maan staat in schorpioen. Alsof het water licht, alsof de sterren lichten. De schijnwerper hoeft niet zo actief te zijn vannacht en kan haar licht op een laag pitje zetten. Het wantij halen we niet meer dan maar puntjes op Ameland halen. Zeilen door, tot het anker ons voor de rest van de nacht gekluisterd houdt aan het slik van de Zuider-Spruit.

Regenbuien wringen zich door de opkomende zon. Iemand plast over stuurboord en het ankerlampje steekt fel af tegen de wolken voor de kop. Windstil beginnen we de dag. Zeilen hangen slap als vale witte was naar beneden. “Onderlijken los, alles los”. Bomen verplaatsen zich van stuurboord naar bakboord. Meerdere mensen hangen er tegelijk met hun volle gewicht in. Een bui trekt over, ineens, een bui die we aan zien komen, die we allemaal aan zien komen en toch blijft het altijd weer onverwacht. Sneller als verwacht. Fok valt vol, de giek klapt om, schoten schuren en we zeilen weer. Regen tikt op onze mutsen. De zon verdwijnt even achter de wolken en vanuit een ooghoek zien we een hand met daarin het overstag belletje omhoog gaan. Ree….. We deinzen verder.

Derk de maat klimt mopperend uit zijn vooronder. Als er daarna ook nog allerlei touwen naar beneden geflikkerd worden moppert hij nog meer. “Zal ik deze winter ook eens bij jullie langs komen om natte touwen in jullie bedden te gooien?”. Broodje vlees maakt veel goed. Even later klinkt alweer het opgewekte “Katje in de Marie” en is de bui overgetrokken.

Julia waant zich op een groot schip en met een stem waar niemand omheen kan brult ze: “Kunnen er er snel tien man komen helpen bij de onderlijk spanner”! “Julia dit is niet de Ambulant zegt iemand anders zachtjes”. “Een twee drie go!!! Een twee drie go!!!”En strak staat de boel.

Noordpolderzijl, Zielhoes, broodje garnaal we zijn onderweg. Ter hoogte van het Wierummer Wad en Schier komen een aantal collega’s in het zicht. Voorwaarts als eerste fier met een mooie bolle lap voorop. Boreas volgt op de voet, wie haalt het wantij, wie gaat een foutje maken?

Handen worden gewarmd aan het glas van de schijnwerper. Lichtbundels kibbelen met elkaar. “Beetje meer stuurboord, vasthouden die ton, wat is het nummer? NIET naar achteren schijnen, Houd die schijnwerper nu eens stil”. Zo kibbelen we voort onderwijl prikken, gele anker tonnen en onverlichte boeien af en toe in het zonnetje zettend.

Beneden in het ruim verzorgen Jan Chris en rooie Dirk ondertussen de BTW aangifte, en gaan we in ieder geval weer voor de prijs van het best verzorgde logboek.

Struikel in de roef over trossen die even niet aan dek moeten liggen. Overlevingspak ligt op de grond met de laarzen er nog aan. Verdwaalde sokken en een schijnwerper die op het bed al weer startklaar ligt voor de nacht. Daarnaast een nog niet uitgelezen stripboek. Vast een Blueberry. Potje schaak gaat voor de zuurkool uit. Gelukkig wint de schipper anders zou hij direct zijn kooi kiezen en zijn we hem even kwijt. De verwachting voor vanavond Noord Oost tot Zuid Oost 3 tot 4

In een hoekje slaapt Paul met een jas over zijn gezicht. Paris, zijn muts ligt op tafel. In een andere hoek, zijn overlevingspak nog aan is Jan ingestort. De enige die rustig doorgaat met met maken met slimme plannen is Rooie Dirk. Getijden, kaarten, stromingen alles in de gaten houdend. Op vergeten momentjes leest hij weer eens stukje science fiction. Ontspanning houdt je scherp is zijn motto.

Om de beurt vallen mensen in slaap of trekken zich even terug. Elektrische tandenborstels klinken op de meest onmogelijke tijden. Iedereen doet wat hij of zij kan en gaat daarbij richting eigen grenzen. Soms is het beter om broodjes te smeren dan nog langer aan de kluiverschoot te sleuren. Als je ergens kunt oefenen met het bewaken van je eigen grenzen dan is het wel tijdens de slag.

Wilfred hangt over de voorplecht. Peuk tussen zijn lippen. Hippe regenbroek van Maaike aan. Ton na ton na ton. Steeds krakeriger klinkt zijn stem als hij tegen de wind in roept ”Rode ton op tien uur. De volgende ligt daarachter in de zelfde lijn”. Suzan herhaalt het gezegde naar achteren en de stuurman verlegt de koers. Warme chocolademelk helpt om op te loeven. Welk nummer is het? “Vier het is een Vier. Rood het is een rode ton”, roept iemand nog voor de grap als we er al bijna boven op zitten.

“Katje in de Marie, klinkt het weer, tweede rif in de bakstag en onderlijk van de kluiver strak”. We zeilen weer. Benedendeks gaat alles door, op de gekste tijden wordt koffie gezet, afgewassen en duikt iemand in de “lekkere bank” op zoek naar snoepgoed of ander strooigoed om buiten uit te delen. Twee vrouwen sleuren aan de lier van het zwaard en worden af en toe afgewisseld door Derk, twee voor de prijs van één, die de lier zelfs met zijn pink strak lijkt te kunnen draaien.. ”Halstalie aan de wind, onderlijk spanner strak, kluiver nog een tandje aan”.

Kruisen tot we scheel zien. Passeren in het donker de Hollandia en de Willem Jacob. Het vlak schuurt, en schuurt. Zoekt weer water en polijst zich zelf met het zand en slik van het Oostelijk wad. Opperste concentratie, urenlang, om tenslotte na deze topprestatie te ankeren bij de scheidings ton in de Zuid-Oost Lauwers. Langer zeilen is zinloos. Alles is tegen ons, zowel de sterke tegenstroom als de zuidoostelijke wind.

Het ochtendgloren is stil. Net zo stil als wij, als de opkomende zon zich weer eens van haar mooiste kant laat zien terwijl ze haar ochtendkleuren met het opkomende water deelt. Kruisen richting de ZOL 24. Acht minuten als een eerbetoon zijn we hier stil. Met gestreken zeilen, voor anker. De laatste tien seconden tellen we hardop samen af. Puntjes voor Noordpolderzijl zijn binnen. In starthouding klaar bij de lier van het grootzeil. Geratel, sneller draaien, nog sneller. Truien en jassen zijn te warm. Wisselen, afwisselen, nog een tandje piek gebaart Hans. Nog drie tandjes en het grootzeil staat. Staat die fok nu nog niet…? De fok staat al. Schoten worden opgeschoten, en het katje miauwt. Schier wacht in de verte, stil zeilen we in haar richting.

Wat doet een garnalenvisser als hij op vakantie is met zijn schip in de haven van Schier, juist hij gooit even een hengeltje uit. Wat doet een enthousiaste maat als we vastliggen voor Schier en het is nog te vroeg om de vlaggetjes naar de kant te brengen en er staat nog water genoeg. Juist, ja dan wordt het kleine bootje over boord getakeld en wordt er nog even een beetje gezeild. Beroepsdeformatie kan met iedere windrichting aan komen waaien. Thuis zet ik voor de zekerheid soms ook alle losstaande spullen even vast als er harde wind wordt voorspeld.

Jan hijst zichzelf in een donkergroen waadpak, de riem erom heen op het laatste gaatje wat hem een nog slankere uitstraling geeft. In zijn zakken de vlaggetjes die opgehangen moet worden bij de jachthaven. Twee Tibetaanse vlaggetjes doen we er extra bij. Met de vriendelijke groeten van het voordek, en met de vriendelijke groeten van het achterdek van de Najade is de tekst die deze vlaggen straks aan de wind meegeven.

Zie hem gaan over het wad met ferme treden, Pieter volgt op de voet.

Rood gaat de zon onder en laat de tonnen in de geul nog even fel oplichten. We liggen achter niet al te veel ketting voor anker en wachten op voldoende water. De hele middag was de wind eigenlijk zo goed als weg. Spannend, of dit zo zal blijven of dat de wind weer aan trekt bij opkomend water. Het laatste is het geval. Bij laag water hadden we al een klein anker met een lange lijn uitgezet in de richting van de geul, net op de bank aan de westzijde. Dit zou ons de kans geven de Najade naar iets dieper water te trekken als de wind niet terug gekomen was. Gaan anker op en halen de lijn met het kleine ankertje binnen. Tijdens het binnenhalen verdaagd de Najade iets naar lager wal. Weer het hoofdanker ervoor zodat we niet verder verdagen de mosselbank op. Opnieuw wachten op meer water. Ons geduld wordt beloond. Als het water voldoende gestegen is vertrekken we op het grootzeil, snel de fok erbij en overstag om hoogte te winnen. Pallieter, vastgelopen op een te hoge bank aan de westkant van de haven verdwijnt langzaam uit het zicht. De Reegeul gunt ons vandaag voldoende water om door te kunnen zeilen, zodat we ook het Amelander wantij nog halen.

Hoe we het doen weet niemand maar het lukt ons om vast te lopen op het kleinste mosselbankje wat het westelijk wad ooit heeft voortgebracht. Minibankje, niet groter als het schip, 150 meter voor de ton van het Gasboeiengat. Honderden mosselen brengen de nacht door met een zware druk op hun hoofd Anderen hebben meer gelukt omdat ze niet geplet worden door een zwaar vlak. Geluk Wat echter van kort duur is omdat ze een paar dagen later de pan ingaan.

Bij het eerste daglicht zeilen we met een super lager wal manouvre weg van deze mosselplaag en zeilen in één ruk door richting Texel

De vriendschapston bij de Cocksdorp is een eitje dit jaar. Precies op het goede getij, lees het goede moment tikt een stok de gele ton aan en klikken drie fotografen op de knop van hun mobiel of fototoestel. Gelukkig blijft ons ankertje aan bakboord wat wel zijn vloeien vooruit heeft staan niet hangen aan de beugel van de ton. Dat was bijna een abrupte stop geworden. Kruisen verder richting Harlingen. Sommigen ruiken het bier en de borrel al. Dan … doordat de zwaard lier blokkeert, kan het zwaard niet tijdig omhoog gedraaid worden en kunnen we niet overstag. We stevenen af op een hoge, veel te hoge bank, recht voor ons. De klok wijst twintig minuten na hoog aan. Marieke brengt met de kano nog een klein ankertje uit. We zien haar in het duisternis verdwijnen, hoeveel meter lijn zit er eigenlijk aan dit ankertje? Het mag niet meer baten, ook niet het bak trekken van de fok en deze met een klap weer laten gaat. We liggen vast, muurvast. Met een verlaging die er waarschijnlijk nog wel even in blijft. Super shit. Zo ongelooflijk balen. Net als een verloren potje schaak, maar dat kan Hans beter hebben. Dit was niet nodig geweest. Hij houdt zich in, we hebben immers al dagen zo goed gevaren, maar nu naar bed gaan is de enige beste optie voor dit moment.

Daar gaat onze lezing bij Mark Slats, daar missen we lessen van de zeevaartschool.

Het is half zes als Jan in vol ornaat naast ons bed staat. “Hans, we staan met zeven man klaar aan dek, we gaan het grote anker uitbrengen, en ook het kleine ankertje willen we goed leggen.. Blijf nog lekker even liggen, we wilden het je alleen laten weten”. Ontroerd, ontroerd door deze actie. Iedereen wil goed maken wat niemand fout heeft gedaan. We gaan loskomen op onze manier. Ankers worden met blote handen versleept over het wad. Slik deert niet. Oosters tapijtje ligt al klaar op het zebrapad om bij thuiskomst de laarzen te kunnen vegen en zichzelf van een overschot aan slik te kunnen ontdoen. Pannenkoeken zijn lekker en ze helpen om de tijd te doden. Zeven uur in de ochtend is de allerbeste tijd om ermee te beginnen. Bestel wat je wilt, appel, kaas of spek. Likken onze vingers er bij af en schuiven nog een pannenkoek naar binnen. Susan wisselt de pannenkoekenwacht met Hans af.

Langzaam gaan we richting hoog water. Om 12.00 uur zijn we nog steeds niet los. Alle man op het voordek, in het kluivernet, dan weer met z’n allen naar achteren. Centimeter voor centimeter wordt eerst het grote anker en daarna het kleine ankertje naar binnen gedraaid. Stampen en springen op het achterdek en rennen daarna weer naar voren. “Niet te veel spanning op dat boldertje, straks knapt die er nog af”. Heel langzaam wordt de lijn van het kleine ankertje binnengehaald. Wilfred, Paul Derk en Frans, ondertussen allemaal mannen met baarden draaien zich in het zweet. Achterop slaat iemand met een pollepel op een pannendeksel en op de maat word er mee gesprongen, We willen zo graag los. Die tien centimeter die we te kort komen gaan we ons zelf los weken. Los weken als een orkest. We creëren onze eigen vloed. Tien centimeter waar we als groep voor staan. We denken ons zelf los, denken aan Mark Slats, brullen bij het liertje omdat het zo zwaar gaat Springen nog meer terwijl de pollepel er lustig op los blijft meppen. Deze prestatie als team gaat voorbij aan alles van deze hele wedstrijd. Dit is wat iedereen voed. En dan, dan zijn we LOS LOS LOS!!! Lieren ratelen, in no time staan het grootzeil en de fok erbij. We zeilen weer.

In de regen kruisen we verder richting Harlingen. Door de grauwe mist heen zien we schepen allerlei kanten op gaan. Niets kan ons nog wat maken, Wij zijn op tijd voor Mark Slats. We are stronger as our excuse.

De Pollendam doorbreekt de grijze muizenlucht, Harlingen lonkt aan de horizon. Het bier staat koud, en de weduwe is er klaar voor. De foto's zijn van Akke Zijlstra.

#zeilen

0 notes