#de woordjes in mijn hoofd

[jurjenkvanderhoek]

GETEKEND VOOR HET LEVEN, EEN POGING HET VERLEDEN TE REINIGEN

In het boek "Getekend voor gesprek" legt schrijver en kunstenaar Bert Hemsteede zijn ziel en zaligheid open en bloot op tafel. Zijn herinnering aan het als kind ondergaan van seksueel misbruik steekt hij niet onder stoelen of banken. Het relaas, een verhaal over zijn eigenste ik, publiceert hij om psychische kwetsbaarheid bespreekbaar te maken. Om anderen ermee te helpen en zichzelf bij zijn herstel tot steun te zijn. "Herstel is voor mij de goede omgang met datgene wat nu eenmaal onherstelbaar is." Aandachtig lees ik zijn teksten en bekijk ik de tekeningen waarover gesproken kan worden. Met enige schroom zet ik mij tot het schrijven van een beschouwing over deze uitgave die in samenwerking met uitgeverij Philip Elchers op tafel ligt. Want hoe kan ik oordelen over wat iemand vanuit zijn gevoel op papier heeft gezet. Daarom laat ik in mijn beschouwing hem regelmatig zelf aan het woord. Het is een emotioneel relaas dat de lezer in het hoofd gaat zitten. Ik kom er maar moeilijk van los.

De uitgave behelst gebundeld werkstukken voorzien van dagboekaantekeningen. Voor zichzelf om uit de impasse van het verleden te komen. Voor mij om het leed en de therapeutische handelingen daarop te begrijpen. Voor de ander die eenzelfde ervaring kan schrijven een steun in de rug te geven.

Als kunstenaar heeft Hemsteede een streepje voor, want hij kan door deze gave naast het verwoorden de kwetsbaarheid verbeelden. Hij kan het misbruik van zich afschrijven door de dader te benoemen. Maar heeft nog meer baat bij het verwerken door het misbruik een gezicht te geven, de dader uit zijn herinnering profiel te geven. 

Door de traumatiserende handelingen die een oudere Duitse man, de kennis van de buren, in de jeugdige jaren van Bert heef uitgevoerd raakt hij later met zichzelf in de knoop. Om in de wirwar van gedachten de Bert weer te vinden die hij was heeft hij therapie nodig. Hulp om al pratende uit het harnas van schaamte en schuldgevoel te komen. “Schaamte en schuldgevoel zijn niet hetzelfde. Ik voelde me schuldig over et misbruikt worden. Maar schaamte is iets anders, dat gaat verder. Het gaat niet over iets wat ik deed, maar het gaat over mijn zijn, over wie ik ben.”

De uitgave "Getekend voor gesprek" is de neerslag van gesprekken met hulpverleners. En zijn gedachten over het reinigen van zichzelf door middel van de therapie. Het gaat diep en ik als lezer ga met hem door dalen, ben getuige van zijn moeiten. Want Hemsteede stelt zich wel breekbaar op, maar laat niet het achterste van zijn tong zien. De therapeuten zien wel zijn kleinste zelf, maar voor mij houdt hij zich toch min of meer groot - hoewel ik tussen de regels door lezende hem met één vinger zo kan omdrukken. Aan het eind van het boek, na de beschrijving van de gevolgde therapie beschrijft hij zichzelf. Doet een boekje open over wie hij is en wat hij voelt. Een lange lijst met zinnen die steeds beginnen met he woordje ‘ik’. Ik heb, ik doe, ik ben, ik geef, ik denk. (ik voel niks). De lijst eindigt niet, maar vervaagt. Lijkt dus eindeloos door te gaan, maar vervaagt in de herinnering.

Net voor het midden van het boek laat Hemsteede een pagina egaal zwart. Het is letterlijk de zwarte bladzij van zijn leven. Het verhaal in het boek namelijk vertelt het zijn, althans dat zijn wat door die ander bevlekt is. Zo zitten in de tekeningen en collages meerdere beeldende verwijzingen. Talloze symbolen om het leed omfloerst in uit te drukken. Wanneer het niet uitdrukkelijk en met nadruk realistisch wordt afgebeeld is het trauma minder moeilijk te hanteren. Maar mijmerend over wat hij beeldt en verbeeldt is de herinnering toch meer dan werkelijk en vertelt de voor de beschouwer abstracte tekening boekdelen. Maar aan mij wil hij niet alles kwijt, hoewel Hemsteede naar mijn mening toch al veel laat weten. "De zwarte pagina verbeeldt niet enkel de zwarte bladzijden in mijn leven, maar ook dat ik niet alles laat zien in dit boek. Op een persoonlijke manier opening van zaken geven, betekent voor mij niet dat alles met iedereen gedeeld hoeft te worden."

Bert Hemsteede leidde twee levens. Uit de maatschappelijke kant haalde hij energie, het bracht hem contacten, gaf hem kennis, nieuwe ervaringen en waardering. Maar dat wat hem raakte en wat hij voelde, de schaamte, verborg hij zo diep weg dat hij zichzelf kwijtraakte. Hij werd paranoïde. Beoordeelde elke ruimte en iedere situatie eerst instinctief of deze veilig was. Deze manie maakte hij niet bespreekbaar en deed daarmee zichzelf en zijn naasten tekort, beseft hij zich nu. Dat gescheiden verborgen en publieke leven wil hij middels de therapie met elkaar verbinden. De relatie herstellen tussen de twee identiteiten. De ene krachtig en ambitieus, de andere angstig en schrikkerig. "Mijn psychische kwetsbaarheid blijft. Dát beseffen is óók herstel."

De therapie behelst niet alleen de gesprekken om pijnlijke herinneringen de emotionele lading te laten verliezen, maar ook het tekenen van deze herinneringen - over die verbeelding kan dan ook gesproken worden. Het is een handvat het verleden nog beter te duiden. De kunst die Hemsteede tijdens en door deze sessies maakt is meer dan een therapeutische bezigheid. De werkstukken kunnen ook zelfstandig zonder de verdiepte lading de wereld in. De woorden hoeven de beelden niet te verantwoorden. De beelden kunnen namelijk heel goed voor zichzelf spreken. Wie aandachtig de composities in zich opneemt, ieder detail nauwkeurig bekijkend, prikt gemakkelijk door de schijnbaar abstracte werkelijkheid heen. 

De collages en tekeningen zijn soms te waar om waar te nemen. Te echt in voorstelling en betekenis dat ze niet om aan te zien zijn. Het werkt op de emotie, het besef dat er iets goed mis was in het vroege leven van Hemsteede ligt er dik bovenop voor wie door de eerste laag van smerigheid durft heen te kijken. Want gelaagd is het werk van Bert Hemsteede zeker. In fysieke lagen maskeert hij delen, maakt het minder zichtbaar om er zelf mee om te kunnen gaan. Hij laat deze wel zien in het verborgene. Pas wanneer er een extra handeling wordt verricht in het kijkproces is deze bedekking weg te nemen en het onderliggende gevoel aan te boren. Helaas is dit in het boek niet altijd even duidelijk, hoewel Hemsteede de werkstukken wel van meerdere kanten en met de dieperliggende lagen toont. 

Hoewel de tekeningen werden gemaakt om tot steun te zijn in de therapie zijn het geen therapeutische werkstukken. Als kunstenaar blijft Bert bij zichzelf. Zijn leven inspireert hem tot scheppen. Dat er onderliggende emoties door en mee boven komen is een effect die de kunst eigen is. In esthetische zin treffen deze het gemoed. Dit werk maakt Bert niet om de schoonheid te dienen, maar om gevoelens in beeld te brengen. En die gevoelens van Hemsteede zijn in dit geval niet mooi of verfijnd, want wat hem in het verleden is overkomen is niet elegant en verre van smaakvol. Maar juist door die smerigheid verschoont de kunstenaar zichzelf. Niet om de handelingen goed te praten, niet om zich te excuseren dat hij een mooie jongen is waarvoor de oude man is gevallen, wel om te laten zien dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is. Wie door de geschetste smeerlapperij heen kijkt doorvoelt de kwetsbaarheid.

De therapie roept weggestopte herinneringen op. Door deze te bespreken en te verbeelden worden ze hanteerbaar. Door ze in deze dagboekvorm te publiceren neemt Bert Hemsteede een grote stap in het verwerkingsproces. Blijft zijn trauma eerst nog binnenskamers en zijn zelfs de familie en naasten niet of nauwelijks op de hoogte, door het boek gaat zijn verhaal de wereld in. Het kan hem maken en breken beseft hij, maar het boek is er vooral om andere slachtoffers van enig misbruik tot steun te zijn. Bert moet veel drempels over, veel deuren openen, meerdere gangen door die hij eigenlijk niet wil betreden. Zo is bijvoorbeeld het noemen van de naam van de dader te intiem, zo persoonlijk dat hij zich ervoor schaamt en er onpasselijk van wordt. "Zijn naam geven voelt bijna nog intiemer dan te vertellen over wat er allemaal gebeurde. Door zijn naam te noemen gaf ik hem als het ware de macht om mijn wereld binnen te komen." Later in het boek beschrijft hij nauwkeurig de handelingen en schrikt van zichzelf. “Blijkbaar kan ik soms makkelijker praten (voel ik minder schaamte) over het beladen verleden, dan over de intieme wonden van het heden.” Een paradoxale bekentenis.

Ook vraagt hij zich af of hij niet medeschuldig is aan wat hem is overkomen. Had hij ervoor kunnen kiezen het niet te willen. Maar kunnen kiezen gaat uit van een vrijheid, en die voelde hij niet. Hij negeerde het besef dat het niet 'goed' is wat hem gebeurde en dat het voor hem schadelijk zou kunnen zijn. Er was geen gevaar, maar wel een dreiging. Hij mocht de handelingen niet openbaar maken, toen. Het moest verborgen blijven, zoiets van een niet uitgesproken afspraak tussen Bert en de man: "ons geheimpje". 

Een laatste pleidooi. “Ik heb me niet met hem verbonden gevoeld, behalve in het delen van het geheim. En daarmee bewaarde ik ook zijn geheim en beschermde hem dus ook. Ik heb niets van hem opgestoken, behalve hoe te ondergaan en te zwijgen. Ik heb niets van hem geleerd, behalve dat ik niet opgewassen ben tegenover een ander. Niets heb ik van hem geleerd dat me een beter mens maakte. (…) Het verdriet is een deel van mijn leven geworden, zonder dat het me onderuithaalt en ontregelt.” D uitgave ‘Getekend voor gesprek’ bevat het verhaal wat Hemsteede wilde vertellen. Over hoe het weer goed kwam met Bert. 

Getekend voor gesprek. Verslag van een psychotherapie. Bert Hemsteede. Tekst en tekeningen. Uitgeverij Philip Elchers, 2023.

[charleshaddonspurgeon]

Voor Iedere Dag | Ochtend Overdenking En dit is Zijn gebod: dat wij geloven in de Naam van Zijn Zoon, Jezus Christus. (1 Johannes 3:23) Lees verder Handelingen 16:16—34. Als we onze ziel hartelijk aan Christus toevertrouwen, zijn onze zonden door Zijn bloed vergeven, dan wordt Zijn gerechtigheid ons toegerekend. Alleen de kennis van die dingen zal ons echter niet verlossen, tenzij we onze ziel echt en werkelijk in de handen van de Verlosser laten rusten. Het geloof moet zo handelen, “Ik geloof dat Jezus kwam om zondaren te verlossen, en daarom, omdat ik een zondaar ben, rust ik op Hem. Ik weet dat Zijn gerechtigheid de goddelozen rechtvaardigt, daarom, omdat ik goddeloos ben, vertrouw ik dat Hij mijn gerechtigheid is. Ik weet dat Zijn kostbare bloed voor God in de hemel overwint namens hen die tot Hem komen en omdat ik tot Hem kom, weet ik door het geloof dat ik mag delen in Zijn eeuwige voorspraak.” Nu heb ik de gedachte van het geloven in Gods Zoon, Jezus Christus, uitgebreid. Geloven is het duidelijkst uitgelegd door het eenvoudig woordje vertrouwen. Geloven is deels de verstandelijke werking van het ontvangen van Gods waarheden, maar de essentie ligt in het vertrouwen op deze waarheden. Ik geloof dat, hoewel ik niet kan zwemmen, dat vriendelijke stuk hout mij zal ondersteunen in de vloed, ik grijp het en ik ben gered. Dat grijpen is geloof. Een gulle vriend belooft mij dat hij in al mijn behoeften wil voorzien als ik het aan zijn bankier vraag. Vreugdevol vertrouw ik hem, en zo vaak het nodig is ga ik naar de bank en ik wordt verrijkt. Het gaan naar de bank is geloof. Geloof is het erkennen van Gods grote beloften waarvan de vervulling in Zijn Zoon ligt. Het is God vertrouwen op Zijn Woord en vertrouwen dat Jezus mijn verlossing is, ook al ben ik dat volkomen onwaardig. Zondaar, als je Christus vandaag als je Verlosser erkent, dan ben je gerechtvaardigd Ter overdenking Abraham is ons voorbeeld van reddend geloof (Romeinen 4:11–12). In zijn hoofd was hij ervan overtuigd dat God kon doen wat Hij beloofd had (Romeinen 4:21), in zijn hart vertrouwde hij God (Romeinen 4:20), God nam zijn vertrouwen aan en rechtvaardigde hem (Romeinen 4:22). Zo moeten we vertrouwen op de dood en opstanding van de Heere Jezus Christus (Romeinen 4:23–25). Betekent geloven voor jou hetzelfde? Preek 531, 20 september 1863

[woordvandeweek]

Wvdw 30

Dag iedereen,

Ik zal vanaf nu geen onderscheid meer maken in mensen die nieuw in deze groep integreren. Vanaf nu zal ik jullie allemaal over één kam scheren. Hier bij wvdw doen we niet aan hokjes. Het enige wat we hebben is een winnaars en verliezers. Deze week is er uiteraard weer een nieuwe ronde (voor het eerst op Instagram) met weer nieuwe verliezers en winnaars. Vandaag zal ik bij elk woord even kort toelichten hoe ik tot dit woord ben gekomen of waarom deze wvdw waardig is.

Sprokkelen is een woord dat niet bij veel mensen in het alledaagse vocabulaire zit, terwijl toch iedereen weet wat het betekent en de klanken wal kan waarderen. Wanneer je dit woord uitspreekt klinkt het als een bijeen geraapt woord.

Grasduinen is een werkwoord. Ik hoorde het deze week voor het eerst, maar het betekent op onderzoek uitgaan (uit je zelf). Dus zo ben ik deze week gaan grasduinen in de kunst en kwam ik er op uit dat ik voor deze week het werk van Höch Hannah wilde gebruiken als achtergrond in deze wvdw.

Bijbelgordel of zoals sommige mensen liever zeggen biblebelt deze extreem gelovige streek in Nederland bezit denk ik over de meeste aparte mensen per Km^2 van ons kikkerlandje. Zo was ik afgelopen week in Maartensdijk voor een marktplaats advertentie en kwam ik binnen in een huis met de grootste bijbel die ik ooit in mijn leven heb gezien. Er moest een aparte boeken plank voor worden gebruikt, want het woord van god zou geen ruimte over laten voor andere verhalen. Verder stond er in de woonkamer (alsof het de normaalste zaak van de wereld was) een elektrisch orgel en hing de volgende fantastische quote aan de muur ‘’Uw woord is een lamp voor mijn voet en een licht voor mijn pad.’’

Habbekrats is een heerlijk woordje dat lekker over de tong rolt. Dit woord is ingestuurd en verdient uiteraard een plekje in deze nieuwe wvdw. Het betekent een kleinigheidje en klinkt als een consumptie zombie die alleen maar denkt aan ‘HEBBEN HEBBEN HEBBEN’ en grist alles uit je handen met een krats.

Beiaardier dat is iemand die een beiaard of carillon bespeeld. Dat zijn instrumenten die vaak worden bespeeld in de kerk. Deze week wordt langzaam een beetje een gelovige week, maar goed het woord van god heeft nooit iets kwaads in de zin, toch?

Jeugdzonde heeft denk ik niet zo veel toelichting nodig, maar er is gewoon iets in dat woord dat er voor zorgt dat het in je oren blijft hangen.

Schorriemorrie is een prachtig woord. Wanneer ik dit woord hoor denk ik altijd gelijk aan een kliekjes maaltijd (mocht je niet weten wat dat is zoek het maar op).

Verbouwereerd is ook een ingestuurd woord, en ik kan niet ontkennen dat ik helemaal van mijn apropo was door de kracht die achter dit woord zit. Het klinkt zo veel krachtiger dan zijn synoniemen.

Hupsakee liet mij van de week verbazen, want ik had niet verwacht dat dit woord in de dikke van dale zou staan.

Gereedschap. Wanneer je dit woord opsplitst in de basis gereed en schap besef je ineens dat het zichzelf heel omslachtig omschrijft. Logischer zou zijn bouwgerij of klusbestek.

Rommel is eenvoudig, maar niet minder mooi dan alle andere woorden. Ik struikelde van de week over rommel (zowel letterlijk als op de spreekwoordelijke manier) en het bleef maar spelen in mijn hoofd en ik besloot hem maar op te schrijven.

Normaliter is een woord dat je niet heel vaak hoort maar van de week heb ik het door minstens drie verschillende mensen horen gebruiken. Kan iemand mij vertellen waar deze rage ineens vandaan komt?

Bedankt voor het lezen! Ik zou het leuk vinden als je laat weten wat je ervan vond.

[havetowriteitoff]

Lieve pap,

Ik zou willen dat ik hier niet hoefde te staan.

En ik weet eigenlijk ook niet goed wat ik moet zeggen, behalve dat ik je gewoon zo ontzettend erg ga missen.

Ik ga het missen om samen met je te koken zoals we vroeger altijd deden. Frieten bakken of de merengues maken die we op Masterchef Australia hadden gezien.  

Ik ga het missen om je te kunnen facetimen of even te kunnen opbellen om te kletsen over vanalles en nog wat, soms terwijl je nog de laatste happen van het avondeten aan het wegkauwen was, want voor een belletje had je altijd wel tijd. 

En ik ga alle dingen missen die je voor me hebt gedaan. Grote dingen zoals het volledige bouwen en in elkaar zetten van mijn oude slaapkamer en het eindeloos woordjes oefenen voor Frans toen ik op de middelbare zat. Het komen kijken vorig jaar tijdens mijn eerste “hardloopwedstrijd van 10km, en de tips die je me altijd gaf voor mijn fotografieklussen als “Je kan het beter van deze hoek maken, dan valt het licht mooier op de neus” en: “let op de achtergrond, het lijkt hier net alsof er een boom haar hoofd groeit” 

Maar ook kleine dingen: dat je altijd even incheckt om te vragen hoe het is als ik een weekend weg ben, je flauwe grapjes en je typische gebruik van emoticons op whatsapp. 

Ik ga je stem missen, het geluid van je lach en hoe je in elke situatie met een eigen unieke oplossing kwam en ik ga het gevoel van veiligheid en vertrouwdheid missen dat ik altijd bij je heb.

Ik ga het missen hoe je ons leidde tijdens het zeilen: overstag en de zeilen aantrekken of dat je het sturen aan mij of flies overliet. En dat je er was tijdens al onze mijlpalen: Toen ik op mezelf ging wonen hielp je met verhuizen, en toen ik voor m’n eerste baan ging en jou de vacature appte, stuurde je bemoedigend terug: ziet er top uit, dat kan jij, doen!

Ik zou willen dat je ook bij mijn en onze aankomende mijlpalen zou kunnen zijn. 

Gelukkig weet ik ook dat je nooit ver weg bent. Je zit altijd in mijn hart en in alle dingen die ik van je heb overgenomen of geleerd.

Zo draag ik je altijd bij me, en herken ik jou in mijn creativiteit, zachtheid en mijn liefde voor fotografie, die jij weer van opa had. 

Maar ook in de kleine dingen als het ritmisch tikken van mijn vingers, een stukje van mijn onhandigheid, en dat bij mij, net als bij jou mijn haargrens overloopt in een puntje in mijn nek.

Ik kan nog wel even doorgaan, ik ben tenslotte je dochter en altijd een mooie mix geweest van jou en mama. 

Dus ik wil alleen nog tegen je zeggen dat ik van je hou en dat ik dat ook altijd zal blijven doen. 

Ik zal je nooit vergeten, dag pap♥️

[onuitgesprokenwoorden]

Ik heb goede dagen, dagen waarop ik ’s morgens wakker word met de vraag waarover ik me toch maar altijd zo druk maak. Dagen waarop ik kan lachen zonder zorgen. Maar ik heb zeker ook slechte dagen, dagen waarop ik ’s morgens wakker word met de gedachte dat ik de reden zou kunnen zijn van storing op de treinsporen. Dagen waarop ik denk dat het mijn laatste mag zijn. En soms veranderd dat inzicht op een paar uur tijd. Soms voel ik me ’s ochtends zo slecht, maar eer dat ik dan op de trein sta te wachten zie ik de dag alweer helemaal zitten.

[wanna-be-heard]

en als het opnieuw donker wordt, laat je me dan zelfstandig de schakelaar zoeken, alsjeblieft?

(want ik moet dit alleen doen)

[blauwemuren]

Liever dan geluk

Vóór ze tanden heeft gepoetst heeft zij m’n dag al    opgeluisterd, heeft zij al vele lieve woordjes m’n neus ingefluisterd.

Als zij haar vleeswaren bloot naar de badkamer wiegt, bedenk ik zóveel mooie zonden dat ik die nooit krijg    opgebiecht.

Ik ken alles van haar lijf, het mijne ken ik slechter. Haar linkerborst is groter, evenals haar rechter.

Als ik een jurkje voor d’r koop, in de winkel haar omschrijf, bloos ik haar maten uit mijn hoofd: achtendertig, dubbel-D    en S-5.

Ik heb haar liever dan geluk, ik heb haar liever dan de ware, meer dan in m’n eigen lichaam, wil ik zijn in het hare.

Zij vervangt voor mij de fles, ik ben haar eigen trouwe    drinker. En haar rechterborst is groter, evenals haar linker.

Ze vindt de wereld heel erg slecht, ze heeft al vaak    geprotesteerd. Maar hoe harder of ze vecht, hoe harder zij beweert:

‘Heb me lief alsjeblief, van eind mei tot eind mei.’ En dat mooi karwei, bedacht de Lieve Heer voor mij.

Ik heb haar liever dan geluk, ik heb haar liever dan de ware, meer dan in m’n eigen lichaam, wil ik zijn in het hare.

Als ze honderdachttien is, hark ik haar vellen bij elkaar, doe er ‘n elastiekje om en vrij de hele dag met haar.

Ik heb haar liever dan geluk...

-Herman Finkers

[sampauwelsschrijft]

Vriendschapsverzoek (kortverhaal)

NIEUWERE VERSIE HIERVAN IS TE LEZEN OP: https://sampauwelsschrijft.wordpress.com/2021/05/02/kortverhaal-vriendschapsverzoek/

Haar lichtblauwe haren wapperden in de wind. Haar voeten bengelden over de afgrond. De lucht boven haar hoofd werd gesierd door haar naam. Divana. Het was een vreemde naam, maar tussen namen als ‘Ghostdragon’ en ‘I_Want_Friends’, was Divana de meest normale naam die je kon vinden. 

Toch was het ook de meest zeldzame.

Ik liep naar haar toe. Ze leek me niet op te merken. Ze bleef voor zich uit staren.

Ik ging naast haar staan om haar van dichterbij te bekijken. Ze droeg Limited Edition Armor uit de item shop. Haar class was duidelijk een cleric. In een wereld vol moordlustige, scheldende twaalfjarige die het woord 'teamwork' niet begrepen, was dat ook zeldzaam, net als haar staf, die ik nog nooit eerder gezien had.

Ik klikte op haar lichaam. Boven aan mijn scherm zag ik haar naam weer verschijnen. Divina. Level 99. 38954/38954 HP 45692/51238 MP. Ze had de levelcap bereikt, en ook dat was zeldzaam. Ik zat zelf al een aantal weken vast op level 54. Omhoog geraken in dit spel was verschrikkelijk moeilijk.

Ik klikte met de rechtermuisknop op het kleine fotootje van haar gezicht. Een menu klapte open. Ik bracht mijn cursor naar het woordje profile.

Ik wist niet wat ik aan het doen was. Normaal gezien konden andere spelers me helemaal niet schelen. Het tijdperk waarin MMORPG's om teamwork, guilds en raids draaide, was al lang voorbij. Dit was het tijdperk waarin alles om geld draaide. Waar het verschil tussen een goede en een slechte speler bepaald werd door de hoeveelheid euro's die ze bereid waren te spenderen in de item shop.

En toch opende ik haar profiel. Want zij leek zo… zeldzaam.

Ze was duidelijk één van die goede spelers. Zo'n speler die al haar geld naar de ontwikkelaars gooide in ruil voor betere wapens. Normaal haatte ik dat soort spelers. Ze gaven de ontwikkelaars alleen maar wat ze wouden. Maar om een of andere reden wou ik meer over haar weten.

Ik las haar profiel. Heel uitgebreid was het niet.

Age:20 Country: Belgium Language: Dutch Send me a friend request if you want ;)

Ik liet mijn cursor naar het add friend knopje glijden. Toen verdween ze. Ze had uitgelogd.

Mijn cursor stond nog steeds op de add friend knop. Ik lachte en nam een slok van mijn blikje bier. Waar was ik mee bezig? Dit was echt idioot. Dacht ik echt dat ik liefde kon vinden in een computerspel?

Ik zette het blikje terug neer om verder te spelen. Zonder terug te denken aan het zeldzame meisje. Mijn hand botste tegen mijn muis. Tegen de linkerknop om precies te zijn.

Sent Divana a friend request.

Die dag heb ik het lot in actie gezien.

[joostjongepier]

Wat?   Aubin Vouet (?) en Zelfportret, beide door Simon Vouet en De extase van Maria Magdalena door Artemisia Gentileschi

Waar?   Tentoonstelling Caravaggio Bernini – Vroege Barok in Rome in het Rijksmuseum, Amsterdam

Wanneer?   29 juni 2020

Half februari bezocht ik de tentoonstelling Caravaggio Bernini. Vroege barok in Rome in het Rijksmuseum. Tijdens een speciale avond voor vrienden van het museum kon ik in alle rust de fantastische kunstwerken bekijken. Ik heb er toen uitgebreid over geschreven in dit dagboek. Na een periode van culturele onthouding ging onlangs eindelijk het museum weer open. En vandaag ga ik op herhaling bij twee van mijn favoriete kunstenaars en hun tijdgenoten. Ik meld me bij aankomst bij de kassa voor een tijdslot voor de tentoonstelling. Uit een mailtje van het museum had ik begrepen dat het vaak druk was en tijdsloten schaars waren. Zo niet vandaag. Ik kan kiezen hoe laat ik naar binnen wil. Ook op de tentoonstelling is het heerlijk rustig en ik kan de kunstwerken op mijn gemak opnieuw bekijken.

Mijn oog valt op twee schilderijen waar ik bij mijn vorige bezoek niets over heb geschreven. Dat was vooral omdat ik er niet zoveel over te melden had, anders dan dat het twee geweldige portretten zijn. Beide zijn van de hand van de zelfde kunstenaar: Simon Vouet. Het een stelt (waarschijnlijk) zijn broer Aubin voor, het andere hemzelf. De wijd open ogen, de open mond en volle lippen geven Vouets broer een zeer levensechte uitstraling. Opmerkelijk is ook de nonchalante wijze waarop het kant van zijn kleding is geschilderd. Woeste witte vlekken doen eerder denken aan een impressionistische schilder dan aan een kunstenaar uit de zeventiende eeuw. Het zelfportret doet vermoeden dat de Simon Vouet niet vies was van een avondje stappen. Aan de bolle ogen te oordelen heeft de schilder de vorige avond de inname van alcoholica niet gemeden. Als ik op internet meer informatie zoek over deze Franse schilder, vind ik vooral afbeeldingen van bijbelse en mythologische taferelen. Blijkbaar was dat waar de kunstenaar zich vooral mee bezighield. Zeker niet slecht, maar mijn voorkeur gaat toch uit naar de twee portretten die hier in het Rijkmuseum hangen.

Een andere kunstenaar waar ik in februari geen aandacht aan besteedde is Artemisia Gentileschi. De verklaring daarvoor is simpel. Eind mei zou ik naar Londen afreizen voor een grote overzichtstentoonstelling van deze vrouwelijke kunstenaar. Ik zou dan nog volop schrijven over het werk van deze belangrijke caravaggiste. Toen de coronacrisis begon, annuleerde KLM al snel mijn vlucht en niet veel later besloot de National Gallery om de geplande tentoonstelling voor onbepaalde tijd uit te stellen. Reden genoeg om nu dan toch maar een woordje aan haar werk te wijden. Van Artemisia’s vader, een vriend van Caravaggio, hangen op deze tentoonstelling trouwens ook twee werken: Judith en haar dienstmeid met het hoofd van Holofernes en Het offer van Isaak. Artemesia’s werk is: De extase van Maria Magdalena. Terwijl ik naar het werk kijk, realiseer ik me dat dit haast door een vrouw geschilderd móet zijn. In de verte doet deze Maria Magdalena me denken aan de Nana’s van Niki de Saint Phalle. Maria Magdalena is zeker niet heilig uitgebeeld, eerder een beetje wulps. Ze is niet bijzonder bevallig, maar wel tevreden met zichzelf. Het lijkt alsof de vrouw tijdens haar lunchpauze even naar buiten is gelopen om zich een paar minuten te koesteren in de zon voor ze weer aan het werk moet.

[jurjenkvanderhoek]

ALLE TIJD ELKE OCHTEND OPNIEUW VOORGOED

Al bladerend door het jaar met de scheurkalender van de Sprekende Ezels krijg ik een papieren vooruitblik op 2023. Het is een voorbeschouwende kijk achter de schermen van wat nog komen gaat in de volgende dagen, weken en maanden. Maar zoals Creatief Schrijven Vlaanderen, waar de Ezels een onderdeel van is, mij het voorzegt zal het in het echte leven niet gaan. Denk ik. En eigenlijk zal ik helemaal niet meer blaadjes mogen omslaan dan dat ik mag afscheuren. Dus tot de dag van vandaag, want dat is bedoeling van een scheurkalender: iedere dag een blad laten vallen.

Daarom, wanneer schrijf ik een beschouwing over de scheurkalender 2023? Lezen, bekijken en beleven als een gedichtenbundel of kunstenaarsboek kan in deze volgens de kerngedachte niet. Dus schrijf ik het op voorhand, dat is in het voorgaande jaar 2022 – de kalender was al voor de kerst beschikbaar. Dan ben ik nu dus te laat. Of stel ik achteraf een tekst op, ergens januari 2024. Dan heb ik een stapel gedachten, ingevingen en waarheden om door te lezen. Iedere voorgaande dag kon ik me inleven en voorbereiden op een overzicht achteraf. Of zet ik me halverwege achter de schrijftafel, laten we zeggen tijdens de zonnewende in juni. Dan kan ik terugblikken en vooruitkijken. De balans opmaken en het jaar in evenwicht zetten. Dat kan.

Toch heb ik het mij in mijn hoofd gehaald om vandaag de Scheurkalender 2023, 365 keren Sprekende Ezels, te bespreken. In sneltreinvaart heb ik de afgelopen dagen de vierde editie van de kalender doorgenomen. Niet zo’n heidens karwei als dat de makers ervan hadden om het samen te stellen, voor de lezer, voor degene die iedere dag een overdenking wenst, voor de Belg, voor de Nederlander, voor mij. Want dat zal het geweest zijn om uit die grote berg inzendingen – iedere zichzelf respecterende dichter en beeldenaar wil met werk worden afgedrukt, en dat zijn er vele, wel twee kalenderbladen vol in kleine lettertjes bedrukt – uit die inhoud van de vele postzakken dus een lopende lijn te vinden een harmonieuze uitgave samen te stellen. Dat is gelukt en daarbij is de vormgeving, dus de eerste aanblik, van groot belang om de aandacht iedere morgen weer naar zich te trekken.

Een scheurkalender geeft iedere dag weer een nieuw cadeau. Elke morgen is de bezitter van de gebonden stapel papieren benieuwd naar wat er nu weer komen gaat. Met ingehouden enthousiasme scheurt hij of zij een blaadje af, want wil hij of zij geen valse hoop hebben. Maar iedere dag weer zal hij of zij niet in zijn of haar verwachting worden beschaamd, want iedere dag weer weten de Ezels voluit te spreken, onverkort aan te spreken. De overdenking van de dag reflecteert in de spiegel al bij het poetsen van de tanden, aangezien dat blaadje er bij het krieken al afgescheurd moet zijn. Langer wachten geeft de kriebels, dus al voor het ontbijt is de gedachte of het beeld ingedaald en kan de ganse dag worden bepeinst en overwogen.

Het is een waaier aan ideeën, inspiraties en ingevingen die het jaar passeren. Een veelkleurig palet van woorden, waarheden en wijsheden uit alle hoeken van het Nederlands taalgebied. Maar een enkeling durft over de taalgrens een woordje mee te spreken. Voor elk wat wils om kort te zijn. Tussen de maanden door wordt de drijvende kracht die dit jaar bij leven niet mocht meemaken, Gerard van Menxel, herdacht met een tweetal op klein formaat gereproduceerde kunstwerken. Verder vormen de gulden snedes van Jan de Coninck en de abstract expressionistische afbeeldingen door Sébastien Conard het fundament waar het jaar op is gebouwd.

Ik lees experimentele poëzie en creatieve korte teksten. Ik bekijk de plaatjes tussendoor, cartoons, schilderijen, schetsen. Ik beleef de fantasie die als waarheid wordt gepresenteerd en zweef een moment van de dag boven mijn werkelijkheid. Een meditatie op het surrealisme die woorden in de realiteit kunnen brengen. Liefdevolle gedichten die vooral een ander mens, maar ook de wereld bezingen. Gedichten die mij op andere gedachten brengen, mijn kijk anders laten zien. Iedere nieuwe dag een fris besef, elke dag opnieuw. Een advies om een etmaal mee rond te lopen of een raad die al na lezing op de plaats valt. En soms bescheur ik me bij een humoristisch rijm of een ironische tekening.

Er vallen wat blaadjes op en uit, maar het voert te ver daar hier uitvoerig op in te gaan. Om de diepere laag van de scheurkalender te ondergaan zal deze toch werkelijk aan de keukendeur gespijkerd moeten worden. Uw keuken. Bijvoorbeeld korte quotes als ‘hoeveel boekdelen kan stilte spreken?’ of ‘DOOD – waarom / zeg / je / niks?’. Korte overdenkingen: ‘Rouwen / is als trouwen / met het gemis / van wat niet meer is’ of ‘Wanneer sterren vallen / is het meestal omdat ze het firmament / even beu zijn.’ en lange beschouwingen die over meerdere dagen verlopen als is het een vervolgverhaal. De kalender verbergt legio verrassingen tussen de vellen die door het jaar heen voor het voetlicht komen.

Iedere datum heeft een afwijkende grafische vormgeving. Maar toen Jirka de Preter het beu was en geen originele gedachte meer had lees ik op een slecht moment ‘Zoek zelf maar op welke dag het is’. Maar ze herpakt zich snel weer en maakt van de sleur een grap: ‘het is blijkbaar 29 september en ik heb van horen zeggen dat dat ne vrijdag is’. Elke dag is ook een verjaardag van een voor mij meestal onbekend persoon, maar de kalender is van Vlaanderen en ik ben van Friesland – een hemelsbreed verschil. Op 7 november draait de kalender mij de rug toe, om 16 dagen later mij weer van aangezicht tot aangezicht aan te spreken. En, ik kan me vergissen, maar ik meen dubbelingen op te merken: een tekst die me zo bekend voorkomt dat ik deze eerder gelezen heb, vroeger in het jaar.

Om over na te denken, toch: ‘Waarom strijden over al dan niet / gedeelde normen en waarden? / Na de strijd immers delen we toch / dezelfde wormen en aarde…!’. Was meneer Poetin de Nederlandse taal maar machtig dan stuurde ik hem de mij per abuis door de Ezels gezonden extra scheurkalender toe. En tot slot, om voor nu mijn verhaal af te ronden, vond ik al op 1 februari van initiatiefnemer voor de Ezels Stijn Vranken: “Ik heb het einde verborgen en ben vergeten / waar. Dat leek me een prima begin. / Weinig goeds wordt beter van een einde. / Ook jij weet dat. We zijn niet onaangetast. / Intussen is het al vele jaren zoek, en dat / bevalt ons uitstekend. We hebben alle tijd / en alle tijd volstaat, elke ochtend opnieuw / wij, elke ochtend opnieuw voorgoed.”

365 keren Sprekende Ezels. Scheurkalender 2023. Uitgave Creatief Schrijven Vlaanderen, 2022.

[goedgedaantje]

Nu nog (de laatste zomerdagen)

Je blauwe ogen tekenen af tegen je gebruinde huid

En je lach straalt het uit:

De dagen van zon,

Van dansen, ook al hield je jezelf voor dat je dat niet kon

Van de afwezigheid van twijfel, al dagen lang

Want ook al ben je bang

Voor wat er na de zomer schuilt

Weet je dat ik je tranen wegveeg als je huilt,

Stuk voor stuk

Je sproetjes dansen over je door de zon geaaide gezicht

Elk sproetje een herinnering,

Je verdrinkt erin,

verhalen van de zomer

Over zand tussen je kleren

En van zoute water op je lippen

Die je voorzichtig op mijn wangen drukt

In een poging tot het overbrengen van je geluk

En ik kus je sproeten,

stuk voor stuk

En als de zon in de zee en jij met je hoofd in mijn schoot zakt

Je ogen zachtjes sluiten,

Je voor de laatste keer glimlacht,

Voorzichtig een lief woordje fluistert

Dan denk ik met tegenzin aan morgen

Aan dat de wind zal opsteken,

Een teken gevend, dat

De zomer snel de horizon achterna zal gaan,

Plaatsmakend voor de herfst,

Die je sproeten weg zal doen vagen,

Stuk voor stuk

Maar, nu nog,

Is het de zomer waar we aan vasthouden,

Aan de zon, de zorgeloosheid,

Aan dingen die we niet begrijpen - en ook niet hoeven te snappen,

Met blote voeten het zand in stappen,

En bovenal vasthouden aan elkaar

En dus, nu nog,

Zal ik je sproeten kussen,

stuk voor stuk.

[woordvandeweek]

Week 25 29-07-2023

Hoi, ik heb deze week weer wat woorden voor jullie. Omdat ik nu toch 14 uur in de trein zit dacht ik "ik heb wel weer eens tijd voor een soort toelichting van de wvdw"

Ik wilde gewoon kort bij elk woordje toelichten waarom het een wvdw waardig woord is.

Claxon: In het oosten van Europa viel het mij op dat men op de weg groot fan en gebruiker is van het claxoneren (toeteren). Een chique woord voor zoiets barbaars vind ik altijd wel lichtelijk ironisch.

Überhaupt: Nu ik een aantal weken wat intensiever contact had met mijn familie viel het mij ineens op hoe vaak mijn zusje dit woord gebruikt en ik niet precies snapte waar het woord vandaan kwam.

Levensgenieter: kwam toevallig naar boven in een WhatsApp gesprek met deze en genen, en vond ik wel toepasselijk voor deze vakantie periode.

Gezellig: dit woord lijkt in het eerste oogopslag niet zo bijzonder, maar laat je niet bedriegen door het uiterlijk! Dit woord is heel Nederlands, zo erg zelfs dat het niet letterlijk te vertalen is naar een andere taal. Toen ik hierop werd gewezen besloot ik het toetevoegenaan deze lijst.

Droefgeestig: dit woord kwam ik tegen in een boek tijdens een beschrijving van een man. Deze man had een zo genoemde droefgeestige snor. En het klonk heel grappig in mijn hoofd.

Onberispelijk: klinkt in mijn oren heel stiekem, terwijl de betekenis iets totaal anders is. Een synoniem is zorgvuldig.

Kippeneindje: ik ben de laatste tijd heel erg fan van de kippen woorden. Zo zagen jullie in een vorige week misschien al het woord Kakelvers voorbijkomen.

Koekeloeren: bij het horen van dit woord bracht het mij gelijk terug naar mijn kindertijd. Het deed mij denken aan het progamma 'huisje boompje beestje' met in de intro song de pakkende tekst "ik koekeloer hier, ik koekeloer daar".

Brabbelen: kreeg ik ingestuurd van een trouwe wvdw inzender. Zij was niet de enige die er iets over te zeggen had. Dit vond ik op internet toen ik de betekenis van brabbelen zocht "'Babbelen', een Vlaams woord voor gezellig praten, is volgens Gabriele Karstens het mooiste woord in het Nederlands omdat het net zo klinkt als zijn betekenis." Bedankt, Gabriele Karstens.

Simuleren: is ook een ingestuurd woord. Heeft blijkbaar te maken met een sims carrière.

Landloper en Stakker: zijn ingestuurd door de zelfde persoon. Je kan aan deze woorden wel zien dat hij met zijn rijke bilthovense ouders (die neer kijken op de sloebers van deze maatschappij) op vakantie is. Maar desalniettemin zijn het wel leuke woorden.

[romygoes2gothenburg]

Week 1 en 2: Afscheid en weefsels

God dag

Maandag 3 februari was de laatste dag dat ik op pad ging met mama en tante. Na de verhuis van het hostel naar mijn kot hebben we een traditionele zweedse fika gedaan. Een fika is zoals het engelse tea-time. Hierbij hoort een koffie of theetje met een gebakje. De meest typische zweedse gebakjes zijn een semla (binnenkort volgt hier een foto van) en kanneelbroodjes. Door de overmaat aan slagroom op de semla heb ik dit aan mij voorbij laten gaan, maar binnenkort ga ik deze zelf leren maken op een activiteit van Intet (studentenvereniging voor buitenlandse studenten waarbij ik stage doe). Na de fika trokken we nog de winkelstraatjes van Göteborg in. Na een heerlijk laatste avondmaal was het tijd om afscheid te nemen en de eerste nacht van de zovele te gaan vertoeven in mijn kotje.

Dinsdag had ik een gesprek met mijn stagebegeleidster van Sahlgrenska. Hierbij werd mijn programma volledig overlopen en ik heb een enorm interessant programma gekregen. Daarna ging ik nog naar de ikea aangezien ik alles zelf moet voorzien van potten en pannen hier. Ik had persoonlijk meer verwacht van de zweedse ikea, maar eigenlijk ziet deze er hetzelfde uit als in België.

Woensdag begon ik met mijn stage op de dienst histopathologie in NÄL. Om optijd in NÄL te geraken moet ik om 5:00 opstaan en de eerste keren pikte dit toch. Door de fijne collega’s en de interessante stage was de motivatie wel enorm hoog voor op te staan. Ik kreeg op histopathologie de kans om het volledige proces van de histologie te kunnen doorlopen en in te oefenen. Zo heb ik verschillende weefsels mogen versnijden zoals een gal, blinde darm, huidbiopten, .... Ik heb ook geleerd hoe ik deftige coupes kan maken met een microtoom. Dit leek op het eerste zicht kinderspel, maar verlangt echt wel inoefening. Naast het stageaspect heb ik ook heel wat nuttige zweedse woordjes geleerd zoals excuseer, goedemorgen, goededag, tellen in het zweeds en heel wat vaktermen. Het valt mij wel op dat ik mij niet moet schamen voor men Engels hier. De zweden hun Engels is basic maar vanwege dat zweeds vaak een mengeling is van Nederlands en Engels kunnen we ons toch verstaanbaar maken. Naast de histologie heb ik ook een dag mogen meedraaien op de dienst cytologie (alles met cellen in lichaamsvochten) en de dienst immuunhistochemie. Ik heb tijdens deze stage ook de opening van het nieuwe autopsiedepartement mogen meemaken. Dit ging gepaard met 2 typische zweedse taarten de prinsessentaart (taart met groene marsepein, biscuit en vanillepudding) en de zweedse zwartewoudtaart (meringue, room en chocolade). Na deze 1,5 week is mijn stage van histopathologie in NÄL afgelopen en ik mag met een prima evaluatie naar mijn volgende stageplek gaan. Deze zal voor de komende 2 weken de dienst klinische chemie in NÄL zijn.

In het weekend heb ik ook het plezier gehad van een videochatdagje/ telefoondagje te hebben met verschillende lieve vriendinnen en familie. Het gesprek met Marjolein was er toch eentje dat me heel wat toffe ideeën en vooral veel goesting heeft gegeven in de ideekidszomer. Marjolein sorry dat ik in uw hoofd zit maar you know great minds think alike he.

Tijdens de avonden heb ik ook een paar sociale activiteiten gedaan zoals een welkomstreceptie van de universiteit waarbij ik de andere internationale studenten leerde kennen van Sahlgrenska. Blijkt dat er nog een paar van deze mensen meegaan naar Lapland. Naast de welkomsreceptie heb ik ook deelgenomen aan een speedfriending van ESN (organisatie voor alle internationale studenten van Göteborg). Ik leerde hier per toeval een jongen kennen die een paar dorpen van mij woon. Naast de activiteiten heb ik ook mijn keukengenoten leren kennen. We zijn met 3 meisjes. 1 meisje van Oostenrijk en 1 meisje van Belise. Zondag gaan we telkens samen een gerechtje typisch van ons thuisland eten. Morgen beginnen we met balletjes met krieken van België.

Binnen 2 weken volgt er terug een blogberichtje over oa men ervaring op de dienst klinische chemie, de bakervaring van de Semla, ...

tills nästa gång!

Het algemene gebouw van de universiteit van Göteborg

Shoppingcentrum Arkaden

Laatste avondmaal met mama en tante

Sahlgrenska universitair hospitaal

NÄL in Trollhättan

Bovenaan: de zweedse zwartewoudtaart Onderaan: de zweedse prinsessentaart

Gesneden weefsel coupes. Na 1,5 dag continu snijden volgens mijn stagebegeleidster was ik een gecertificeerde coupesnijdster. 

[borstkankernouen]

Oom Tjalie 1934-2019

(toespraak crematie oom Tjalie)

“Ik ben bijna jarig. Op oudejaarsdag word ik 50. Misschien raar om mee te beginnen. Maar juist daar ligt mijn begin met oom Tjalie. Ik ben namelijk bij tante Paula en oom Tjalie thuis geboren. Bijna 50 jaar met elkaar...... dat is een waanzinnig mooi boek aan herinneringen! 

Waar te beginnen dacht ik afgelopen week. Laat ik beginnen met de logeerpartijtjes. Mijn zus en ik hebben vele zomers doorgebracht in Nieuwegein. Lekker spelen altijd. En ook een belangrijk deel van mijn Indische opvoeding lag daar. Niet het hoofd van een ouder persoon aanraken, nooit met links een hand geven. U kent dat wel. Van Oom Tjalie leerden we dan ook Indische liedjes waarvan tante Paula niet wilde dat we die leerden. En wat te denken van krontjong muziek: die moest gewoon lekker hard, zodat je elkaar nèt niet kon verstaan. Tante Paula kwam dan luidkeels op hoge poten uit de keuken. “Tjaaaaaaalie, doe zachter jong”. En vaak draaide ze zelf dan de knop zachter.  Oom Tjalie keek me na 5 minuten dan met twinkelende oogjes aan en zette het geluid dan weer voluit. Zo deed je dat dus met tante Paula

Zo was daar ook een vakantie in Italië ergens in de jaren 80. Wie oom Tjalie een beetje kent weet wat voor waanzinnig talenwonder hij is (NOT) Bij het binnenkomen bij de slager/of bakker  (ik weet het niet meer) stapte hij stoer en vol bravoure binnen. Hij zou de winkelier wel even begroeten in het italiaans. Wat kan er nu misgaan met het woordje ciao denk je dan. “Tjwa, tjoiii tjo aaaa.”  Alles kwam eruit, behalve ciao. Wij plasten in ons broek van het lachen en ik denk dat ik nog nooit zo’n verbijsterde hulpeloze blik bij iemand als die winkelier heb gezien.

De meest recente jaren zijn me ook dierbaar. Karel mijn echtgenoot kwam in mijn leven. Hij is net als oom Tjalie tekenaar. Het was fascinerend om te zien hoe hij en oom Tjalie meteen vanaf kennismaking een soort geheimtaal spraken. Karel kon zijn tekeningen feilloos lezen. En zo kwamen al zijn schetsboeken, kladblaadjes en sigarendoosjes - alles waar hij ook maar op had getekend- naar beneden. Aan de hand van zijn tekeningen en schetsen vertelde hij ons zijn levensverhaal. Het was een kant van oom Tjalie die ik vaag kende, maar waarvan ik nu alle details kreeg. Zijn levensverhaal raakte me diep. Ik was ontroerd bij elk bezoek, want steeds zat hij op zijn praatstoel en steeds kwamen er nieuwe tekeningen tevoorschijn. Karel en ik voelden ons vereerd. We besloten hem bij leven te eren en te verrassen. Samen met nicht Chantal hebben we een boek gemaakt over zijn schilder- en tekenwerk. In januari van dit jaar overhandigden we hem dat bij een heuse boeklancering bij hem thuis. Voor hem was het overweldigend om al zijn werk in een heus boek te zien. Hij was er -op z’n zachtst gezegd-  blij mee

Vandaag precies 3 weken geleden begonnen we aan de laatste bladzijde van dit herinneringsboek. Karel en ik logeerden het laatste weekend dat hij thuis was bij hem. We keken voetbal, we kletsten wat, huilden soms. We haalden zijn wekelijkse rozen voor tante Paula. En natuurlijk werden we een beetje doof van de krontjong. In de dagen daarna probeerden ik hem  zo vaak als kon te bezoeken in het ziekenhuis. Ooit vertelde oom Tjalie mij dat hij vaak aan mijn bedje zat toen ik net was geboren. En ik wilde aan zijn bed zitten als hij afscheid van ons zou nemen. En nu sta ik hier en is de cirkel rond. Ik sluit een prachtig boek met bijna 50 jaar aan herinneringen”

[onuitgesprokenwoorden]

De dag dat zelfs opstaan in de ochtend niet meer lukken zal, komt als maar dichterbij. En er is niets wat dat kan tegenhouden.

[fleurinnepal]

Wegwijs worden

Het is een paar dagen later en ik begin langzaamaan een idee te krijgen hoe bepaalde dingen hier werken. Het Nepalese ritme is namelijk best wel anders dan wat we in Nederland (zeg gerust Europa) gewend zijn. Ik heb het idee dat de meeste mensen hier rond 06:00 opstaan en dan wat zoete thee met melk drinken en iets kleins eten om de dag te starten. Vervolgens is het verre van raar om rond 09:00 te lunchen. Met een enorm bord dal baht: baht = gestoomde rijst en dal = linzensoep. Dit wordt dan geserveerd met verschillende curry’s, gekookte/gefrituurde groenten, yoghurt, chutney en soms een chapati. Echt een volwaardige avondmaaltijd. Viel wel even zwaar op de maag vanochtend! Pas om 20:00 ‘s avonds wordt er dan weer gegeten en in de tussentijd kun je dan wat snacks eten zoals samosa’s (net gegeten, zo lekker!). Oh ja, en alles eet je met je rechterhand. Dat gaat ook al aardig alhoewel ik wel langzaam ben. Gisteravond had ik dus besloten om het Nepalese ritme te gaan oppakken en zou ook ik vroeger op gaan staan. Ik voelde me een beetje schuldig dat baba, de papa van het gastgezin die ik ook papa mag noemen, steeds rond Nederlandse lunchtijd nog wat voor me in elkaar ging flansen. 06:00 vond ik iets te veel van het goede dus de wekker stond om 07:00 (alsnog zullen veel van jullie begrijpen wat een enorme uitdaging dit voor mij is). Ik kwam alleen niet zo goed in slaap en daardoor lag ik rond 01:00 nog te Netflixen. Ineens hoorde ik wat geritsel vlakbij mijn hoofd en ik schrok me helemaal kapot. Lampje erop geschenen en jaaaa hooor... een dikke vette kakkerlak liep over het kastje wat naast mijn bed staat. Mijn angst voor kakkerlakken haalt het niet bij mijn angst voor bepaalde andere beesten, maar ik schoot toch maar uit bed en stond binnen no-time op m’n bureaustoel te bedenken wat ik hiermee aan moest. Ik sprong van de stoel, deed vliegensvlug de deur open en ging weer terug. Toen ik weer met m’n lampje scheen bleek dat ik bijna op het beest was gaan staan want hij was in de hoek gekropen terwijl ik mijn ninja actie deed. Volgens mij is hij vervolgens weggegaan, want ik kon ‘m niet meer vinden. En ja, ik zal m’n tas nog even goed checken..  Vanochtend moest mijn gastgezinnetje wel even flink lachen om dit verhaal. Ze zijn zelf gewend aan kakkerlakken in het huis en hebben een trucje waarmee ze ze bestrijden. Blijkbaar zit het zo; als je rondom een kakkerlak een rondje tekent met krijt, of een streep zet recht voor ‘m, dan raakt ie in hypnose en gaat ie dood. Dit is niet de reguliere schoolbord krijt, er zit wel wat giftige zooi in uiteraard, maar het schijnt heel goed te werken. Nu viel me ook op dat alle kastjes e.d. in de keuken allemaal van binnen met krijt gemarkeerd zijn. Weer wat geleerd! 

Gisteren heb ik ook nog een yogalesje gevolgd in de toeristische wijk Thamel. Hier worden heel veel yoga lessen in het Engels aangeboden en na de drukte van de stad was ik daar wel aan toe! Na de les geprobeerd om met de bus naar huis te komen maar dat bleek een flinke uitdaging. Ik kwam in een andere wijk terecht na een eerste busritje en moest volgens wat andere passagiers “gewoon even overstappen”. Tweede bus nooit gevonden en de rest gelopen. Hoe lang kun je doen over 4,5 kilometer? Nou 1,5 uur dus.

Verder: ik heb mijn visum alvast verlengt met 90 dagen, ben al wat Nepalese woordjes aan het leren, ben vrij bekwaam aan het worden in het ontwijken van loshangende elektriciteitsdraden (ja mensen.. ik ben hier gewoon bovengemiddeld lang, en dat is me een rare gewaarwording!) en zaterdag is voor velen de enige vrije dag in de week. En blijkbaar zie ik eruit alsof ik mijn wangen heb gepiercet, want kuiltjes is voor velen hier iets buitenaards. Tot zover!