#dansjes

[pianta]

dansjes doen

★ twitter | ko-fi | ig | prints ★

[zielsvlucht]

7/08/2024 (Manic pixie train girl)

Ik zocht naar een trap op het perron maar ik vond je ogen. Ik kreeg een kriebel in mijn borst en een golf van nieuwsgierige gedachten in mijn geest. Ik keek meteen weg.

Uit schrik om de indruk die ik kreeg te ontleden, en de waarheid te ontdekken.

Uit schrik om teleurgesteld te zijn.

Om nooit echt te weten of je terug keek.

Om die hoop te kunnen bijhouden. 

Telkens kom ik je weer tegen. In de wagonnen. Op de perrons. Wachtend aan de schuifdeuren. En ik ben bang.

Bang om in het lot te geloven.

Bang dat het maar toeval is.

Bang om te durven weer naar je te kijken.

Bang om je te negeren, want dat is misschien even grof.

Bang dat jij aan hetzelfde zou denken of misschien juist helemaal niet.

Zoveel spanning waarvan ik niet weet of jij die ook voelt.

Ik voel me als een spinnetje, want zo'n griezelig schepsel ben ik wel. Meneer spin die voorzichtig het web van mevrouw spin wilt binnen stappen, maar tegelijk wil vluchten.

Ik wil een dansje voor haar doen en zwaaien met mijn pootjes ik de lucht, zodat ze me ziet. Maar als ze me ziet, wil ik lopen voor mijn leven.

Ik wil haar leren kennen, ontdekken wie ze is. Maar ik wil niet ontdekken dat ze mij niet moet hebben, dat ik de zoveelste afzichtelijke man ben die gulzig naar haar staart.

Ik wil niet zo wanhopig zijn om hersenspinsels te weven over vreemdelingen op treinen, en die dromen dan te moeten beschermen tegen de klauwen van de realiteit.

En toch blijf ik me afvragen...

Wie ben jij?

Heb jij ook een lomp hart zoals ik?

Vind je spinnen vies?

Of zou een spin mooi passen naast je slangentatoeage?

Past mijn bruine palet bij je zwarte tinten?

Mijn domme bebaarde grijns bij jouw sierlijk glimlachje.

Ben jij ook naar een boek aan het luisteren onder je koptelefoon?

Is er niet op zijn minst een klein deeltje van ons, dat samen hoort?

Voelde je die vonk ook knetteren? Of ben ik knettergek?

[vibinginthevast]

Ik ga erg goed op riks mini dansjes in de achtergrond

[dejufuniverse]

35 zetels...

Nederland heeft gekozen....PVV de grootste partij....

Mijn vader maakt een dansje in de hemel.

Ik hoop echt dat er iets gaat veranderen en dat links een toontje lager zal moeten gaan zingen.

[kikkerklasgbdes2223]

Schoolfeest

We hopen dat jullie genoten hebben van het schoolfeest en vooral van het dansje van jullie surfers :-) ze hebben het super goed gedaan!

[sandrakodakski]

Kleutercarnaval, leuke dansjes, toffe kindjes en lekkere popcorn.

[medimelody]

Het maakt me zo gelukkig als iemand mijn nieuwe naam gebruikt, vooral als ze dat normaal nooit deden. Of als ze er net iets over weten en zich direct aanpassen. De vreugde die ik dan voel, het happy dansje, vreugdes sprongetje en het lachje dat ik daarvan krijg... Het laat me weer beseffen hoeveel ik van mijn nieuwe naam hou.

[bucklemonster2]

Dystopia Dreams

(ENGLISH BELOW)

Dystopie Dromen Rare dromen die ik had op de nacht tussen Zaterdag 07/12/2024 en Zondag 08/12/2024

Droom 1

Ik kwam toe in het hiernamaals. Er reden verschillende soorten robots rond. Er liepen ook witte mensachtige robots rond. De mensen, die waren gestorven, stonden in een rij voor het hiernamaals. De witte robots namen onze vinger afdrukken en we gingen dan overgezet worden in robots. we hadden dan geen emoties meer, geen slechte emoties althans, en konden ook gedachten draadloos delen, als een soort hivemind. Ik babbelde met een man in de rij en zei tegen hem, "ja ik kan je dan mijn herinneringen tonen van al mijn tekeningen". Ze namen mijn vinger afdrukken en ik moest een pincode ingeven maar dit lukte niet.

Droom 2 Het leek een nieuwe droom, maar ik weet niet zeker of de droom wel nieuw was. De themas waren hetzelfde. Alsook Ik keur slavernij niet goed. We waren van onze tijd naar een dystopische toekomst gestuurd. Er waren slaven en controleurs. de slaven hadden grijze robot pakken en de controleurs hadden witte robot pakken. Geen idee welke van de twee ik was. de grijze slaven hadden een deel van hun brein vervangen om gehoorzaam te worden, maar ze werden vaak agressief. de mensen in de witte pakken moesten ze overmeesteren, en vaak doden. vaak gooiden ze de grijze slaven in de oven. zo stierven ze en werden ze gebruikt om energie op te wekken. de controleurs klaagden dat het project niet lukte. de slaven rebelleerden teveel, en wekten niet genoeg energie op als ze in de oven werden gegooid.

Het gebouw waarin we leefden was gigantisch en leek een school te zijn. Ik had een les genaamd "instagram", het ergste deel van al, maar kon de klas en leerkracht niet vinden. Ik liep dan in het rond en vroeg waar de les doorging. Hopend dat ze niet boos gingen zijn op mij en mij gingen vermoorden. Ik kwam E tegen, een oude vriendin. 1. het gebouw

2. buiten lijkt normaal maar het gebouw bevind zich in een gigantische koepel, zoals in de truman show Maar 3. Ik vroeg me af, als we uit de koepel konden ontsnappen of we niet in een simulatie zaten, een computer simulatie. daaruit konden we niet ontsnappen. We zijn dan gewoon codes in een programma.

Het gebouw werd bewaakt door robots en 'tanken met AI'. E kon een computer hacken, en zo de code van de robots en tanken bewerken waardoor ze niet meer konden doden. We liepen rond, de robots en tanken achtervolgden ons en riepen boos naar ons maar konden niets doen. Doden zat niet meer in hun programma.

Twee vrouwen waren blij met deze gebeurtenis. Ze juichden en deden zelfs een 'dansje'. Een van de andere mensen zag dit. Dansen was teveel expressie en emotie dus dit was verboden. Dus ze moesten de twee vrouwen vermoorden. De robots konden niet meer moorden, maar de mensen wel. Ze namen grote messen en gingen naar de vrouwen. Er was een discussie. Wat konden we doen? Ik zei "Wil je dat we onthouden worden als dansende mensen of als moordenaars?" Dit overtuigde ze om ze niet te vermoorden. Mensen hebben nog altijd emoties.

Toen werd ik wakker. wat een zotte droom, wat een dystopie.

------

------

Dystopia Dreams Strange dreams I had on the night between Saturday 07/12/2024 and Sunday 08/12/2024 Dream 1 I arrived in the afterlife. There were different types of robots walking and riding around. There were also white humanoid robots. The people who had died were standing in line for the afterlife. The white robots took our fingerprints and then we were transferred into robots. we then had no more emotions, no bad emotions at least, and could also share thoughts wirelessly, like a kind of hivemind. I chatted with a man in the line and said to him, "yes I can show you my memories of all my drawings". Then it was my turn. They took my fingerprints and I had to enter a pin code but this did not work. Dream 2 It seemed like a new dream, but I am not sure if the dream was new. The themes were the same. Also I do not approve of slavery. We were sent from our time to a dystopian future. There were slaves and controllers. The slaves had gray robot suits and the controllers had white robot suits. No idea which one I was. The gray slaves had part of their brains replaced to become obedient, but they often became aggressive. The people in the white suits had to overpower them, and often kill them. They often threw the gray slaves in the oven. That way they died and were used to generate energy. The controllers complained that the project was not working. The slaves rebelled too much, and did not generate enough energy when they were thrown in the oven. The building we lived in was huge and looked like a school. I had a class called "instagram", the worst part of all, but could not find the class and teacher. I then walked around and asked where the class was. Hoping that they would not be angry with me and kill me. I ran into an old friend, E. She told me that there were two layers in this world in which we were trapped. 1. the building 2. the outside. The outside seems normal but it is inside a gigantic dome, like in the Truman show

But 3. I wondered, if we could escape from the dome if we were not in a simulation, a computer simulation. We could not escape from that. We are then just codes in a program. The building was guarded by robots and 'tanks with AI'. E could hack a computer, and thus edit the code of the robots and tanks so that they could no longer kill. We walked around, the robots and tanks chased us and shouted angrily at us, but they could not do anything. Killing was no longer in their program. Two women were happy with this event. They cheered and even did a 'dance'. One of the other people saw this. Dancing was too much expression and emotion so this was forbidden. So they had to kill the two women. The robots could no longer kill, but the humans could. They took big knives and went to the women. There was a discussion. What could we do? I said "Do you want us to be remembered as dancing people or as murderers?" This convinced them not to kill them. People still have emotions. Then I woke up. What a crazy dream, what a dystopia.

[jufnaomideweidewereld1]

Dansje voor de Sint

[so-low-solo]

Japans dansje (sepukku) op dat van titanic 1912

[fionainfrankrijk]

Saakje Kraak (aka Saskia)

Na lange tijd schrijf ik weer een post. Ik ben in Frankrijk, ook na lange tijd. Het leven schrijdt voort, bij ons is er nooit sprake van dat het leven voort kabbelt. En zo is het nu eenmaal.

Op 7 september 2024 trouwt dochterlief vanuit ons huis en dorp in Frankrijk. Een bijzondere beslissing die ze maakte om hier te trouwen. Het zal haar dag nog specialer maken om het geluk temidden van vrienden en familie in ons geliefde Frankrijk te vieren. Ik zie het als mijn taak om ons huis en de tuin voor die dag piekfijn op orde te maken, en ik verheug me op de serene weken die komen gaan om dit in alle rust voor elkaar te krijgen. In mijn hoofd heb ik al een beeld van ons versierde huis gedecoreerd met ballonnen en guirlandes van bloemen.

Een ander plan voor deze zomer is om het familie boek te schrijven. Een hele klus zou je zeggen. Maar ach, het zit allemaal in m’n hoofd. Het enige wat moet gebeuren is het in woorden te gieten.

Maar eerst hadden we het bezoek van Saakje Kraak, aka Saskia! Saskia heeft een paar dagen bij ons gelogeerd en wat was het fijn om haar hier te hebben. Naadloos paste ze in ons leven. In haar mooie Frans maakte ze een praatje met de zwembad meneer Jean Paul, of verwelkomde ze de meneer en zijn dochtertje aan de deur die voor het jaarlijkse dorpsfeest een contributie voor het vuurwerk vroegen. We gingen bij onze Engelse buren langs en Saskia werd direct door hen opgenomen vanwege haar bescheiden interesse in hun leven. Ze is iemand vol belangstelling voor alles en iedereen en dat maakt haar wie ze is en zo ken ik haar.

Zo’n 15 jaar geleden leerde ik haar kennen tijdens een rondreis door Costa Rica en toen al raakten we niet uitgepraat. Ze moedigde me aan tijdens onze gesprekken over de wederzijdse families om m’n familie geschiedenis op te schrijven.

En nu is de cirkel rond. En het familie verhaal is in wording … Saskia bij ons betekende weer diepgaande gesprekken; zoals vanouds. En we hebben gelachen, gezongen en gezwommen en zelfs een klein dansje gedaan!

De meiden en ik hebben genoten. Dank voor jouw vriendschap lieve Saskia. Je bracht een stukje magie met je mee.

[magheteenonsjeminderzijn]

Gisteren was D-day: eerst naar NF om te kijken of ik mijn streefgewicht van 75 kg heb bereikt en om 11.15 mijn ooglidcorrectie. Een cadeautje dat ik aan mijzelf heb beloofd als ik mijn streefgewicht van 75 kg haal.

Van mam heb ik een paar oxazepammetjes gehad die ik kan slikken. Gisteravond heb ik er geen een genomen en slapen lukte ook wel maar in de ochtend neem ik er wel een. Sinds donderdag ook begonnen met 2 paracetamol te slikken om een spiegel op te bouwen.

Om 10.10 moet ik bij NF zijn en tada….ik weeg 74,3 kg! Ik weet niet wie er enthousiaster is, ik of mijn coach! Het mooie is dat ik ook weer 6 ons aan vet kwijt ben. Mijn BMI is nu ook weer normaal en toen ik begon stond deze op obese. Missie geslaagd dat is duidelijk. Mijn streefgewicht stond op 75 kg en deze stellen we bij naar 73 kg. Als het zo makkelijk gaat als nu wil ik er wel voor gaan, zodra het stagneert dan laat ik het en ga ik over op de balans fase,

Natascha de coach is zo enthousiast over het feit dat ik geen week heb stilgestaan of ben bijgekomen tijdens het afvallen dat ze mij als succesverhaal wil toevoegen aan de site 😅

Na de weging race ik naar huis want het is inmiddels bijna tijd om naar Faceland te rijden. De buurman heeft nog wat verdovingszalf gebracht maar ik heb besloten deze toch maar niet te gebruiken. Er zijn velen voor mij geweest en die hebben de verdovings prikken ook overleefd dus dan ik ook!

In tegenstelling tot Chris en mijzelf lukt het Marcel wel om de deur van Faceland geopend te krijgen 😅

Bij de receptie zitten 2 strakgetrokken dames, naar mijn bescheiden mening niet echt reclame voor deze tent, maar goed ieder z’n ding zullen we maar zeggen. Ik hoef niet lang te wachten en ik word door de arts Mustafa Mahli zelf opgehaald.

Hij vraagt of in het erg vind als er een filmpje van de operatie wordt gemaakt. Ik heb geen bezwaar dus hij loopt naar de jongens canned film maar die geven aan dat ze al een filmpje hebben dus het hoeft niet. De arts vraagt of ik het erg vind, waarop ik zeg ‘nou ja daar gaat wel mijn moment voor stardom binnen Faceland. Maar nee ik vind het niet erg, ik ben niet zo van de camera’s. Mustafa ook niet, dus we zijn beiden niet teleurgesteld dat het film feestje niet doorgaat.

Aangekomen in de kamer moet ik zelf een netje over mijn haar doen. Geen spiegel te zien, dus ik vraag aan de arts of het goed zit. Daarna ga ik door naar de volgende kamer en moet ik plaatsnemen op de tafel. Eerst gewoon zitten terwijl hij aftekent wat hij weg kan halen. Daarna mag ik gaan liggen. Er wordt nog wat afgetekend en ik moet mijn ogen nog een paar keer open en dicht doen. Daarna krijg ik de verdoving. Elk ook onder de wenkbrauwen 2 prikjes. Je voelt het wel een beetje maar ik vond het heel goed te doen.

De arts beging meteen en in de tussentijd is zowel de arts als zijn assistente met mij aan het kletsen. Ik voel helemaal niets en met een halfuurtje ben ik alweer klaar. Ik heb volgens mij meerdere keren gezegd ‘is dit alles’ en ‘is het nu al klaar’. 😅 Tijdtt er na de operatie krijg ik ook nog alle instructies over de nazorg, ik hoop dagboek dat goed heb opgeslagen.

Samen met Mustafa loop ik weer terug richting receptie en ik doe een klein dansje als ik Marcel zie.

Thuis ga ik meteen koelen. Ik heb 4 zakgeld met doperwten en elk uur koel ik braaf 15 min. Alleen ‘s avonds laat ik er wat meer tijd tussen zitten.

Nynke komt ook nog even kijken (lief!). Ik app wat met mam, met collega Jolanda en een TICA caissière en om 22.45 gaan we naar bed. Ik moet een week met hoofd omhoog slapen. Voor de zekerheid doe ik ook een veiligheidsbril op zodat ik niet in mijn ogen kan wrijven. Ik heb natuurlijk ook nog mijn CPAP die ik op moet dus ik zie er heel charmant uit 😅

[glistening-supernova]

Ligt het niet toch aan mij?

Heb ik dingen gezegd en gedaan die jou pijn hebben gedaan?

En waarom jij nu zo reageert?

Heb ik dit uit gelokt?

Of

Zit dit alleen maar in mijn hoofd?

Maak ik het groter dan het is?

Voel ik te veel?

Maak ik weer een drama?

Struikel ik weer over n trigger die er eigenlijk niet is?

Maar ik voel het wel. Terwijl ik dat helemaal niet wil.

Ik wil geen pijn hebben.

Ik wil niet meer huilen.

Ik wil dat mijn benen mij kunnen dragen.

Dansjes met ze maken en niet verlamd voelen.

Ik hoop dat dit niet aan mij ligt. Ik dit niet op me afroep. Zelf veroorzaak.

Ik wil dat je blij bent voor mij.

Blij dat ik ergens een thuis heb gehad.

Die mij overeind hield. Mij gered heeft.

Geboden heeft wat er thuis niet mogelijk was, maar waar ik niet zonder kon.

Ik zou willen dat ik beter kon.

Beter tegen zo’n stootje.

Beter tegen jouw woorden.

Beter tegen alles wat je niet kan geven.

Nog steeds niet.

[ilovetheater-nl]

(LA)HORDE opent Julidans 2024 met Age of Content

FOTO:©INTERNATIONAAL THEATER AMSTERDAMJulidans 2024 opent met de voorstelling Age of Content, een imposant voorbeeld van (LA)HORDES ‘post-internetdans’: poëtisch, post-punk én politiek geëngageerd, bomvol invloeden uit mode, videogames en clubcultuur.Zestien dansers van Ballet de Marseille bewegen door een videogame: langs Instagram-filters, TikTok-dansjes, OnlyFans-geilheid en actiefilmstunts.…

[hspcoaching]

We zitten er klaar voor! Voor 2 voorstellingen van het ACT OUT Theaterfestival. Tijdens de 2e voorstelling zien we waar onze dochter in de afgelopen maanden aan heeft gewerkt. So excited!

Geweldig hoe theater leerlingen samen met een docenten een stuk in elkaar zetten zonder een voorbedacht script, maar vanuit een thema hun ideeën uitwisselen, teksten en scènes bedenken.

Nieuw woord opgepikt uit de voorstelling 'Dat morgen zo mag zijn als vandaag':

Contentalia = het gevoel van tevredenheid na een dag hard werken.

Als je niet meer weet wat je moet doen:

1. Rust nemen

2. In beweging komen

3. Voor je lichaam zorgen

4. Minder plannen dan normaal

5. Iets afspreken met vrienden

Scène: In therapie

Therapeut: ‘Doe een dansje.’

Cliënt, tiener: ‘Waarom?’

Therapeut: ‘Omdat ik het zeg, omdat dit mijn praktijk is.’

Cliënt, tiener: 😕😤

Enne, voor iemand die geen gamer is, was het bijzonder om mijn dochter te zien spelen in de voorstelling 'Game on'. Over de symptomen en gevolgen van gameverslaving.

[creatievegert]

Workshop: Acteren voor beginners (Wisper)

Verloop

De zeven lessen bouwden steeds op elkaar verder, waarbij binnen elke les ook een duidelijke opbouw zat. Dit zorgde ervoor dat de complexiteit stelselmatig steeg. Daarnaast werd je bij het begin van elke sessie mentaal en fysiek ontladen zodat je aandacht helemaal bij de sessie kon komen.

De zeven lessen behelsden volgende onderwerpen:

Verschillende ruimtes verbeelden

In conflict gaan met een voorwerp

Ruimte maken voor stilte en non-verbaal spel

Een personage vormgeven vanuit fysieke transformatie

Een scène spelen over afscheid en loslaten met intentie en weerstand

Het lichaam op onverwachte manieren verhouden tov elkaar en de ruimte: routine die onderbroken wordt

Aangeleerde vaardigheden inzetten bij het spelen van een dialoog Focus: incasseren en reageren

Een les werd typisch opbouwd als volgt: opwarmer - vaardigheid verkennen - scéne.

Les 1: Verschillende ruimtes verbeelden

Opwarmer: rondlopen door de ruimte op muziek, afwisselen in tempo/beweging, ondergrond, zware benen, omgeving. Dagelijkse bewegingen uitbeelden.

Whoosh: in een cirkel staan en de 'whoosh' doorgeven, je kan de routine doorbreken door een 'hoooow', 'zap' of 'groovalicious'.

Vaardigheid verkennen: Dagelijkse bewegingen uitbeelden die worden bemoeilijkt. In duo een omgeving uitdenken waar je beiden doorheen loopt (op basis van foto's).

Scène: In groepjes van 3: een scène spelen in een wereld gebaseerd op de beelden van Tim Burtonsets, waarin we een (voor die wereld) dagelijkse handeling moeten volbrengen; het wordt ons echter moeilijk gemaakt door de externe omstandigheden van de ruimte (bv. Verkeer, gevaar, hitte…)

Les 2: In conflict gaan met een voorwerp

Opwarmer: Doen alsof er een vlieg in een lichaamsdeel zit, waardoor dit lichaamsdeel alle kanten opgaat.

In een cirkel een object doorgeven dat erg zwaar/licht/luid/... is.

Vaardigheid verkennen

Opbouw in 5 stappen van oncontroleerbaargheid: bijna niet waarneembaar - moet onderdrukken - duidelijk zichtbaar - oncontroleerbaar - dood/vluchten/overwinning

Een voorwerp kiezen en hierop een beweging toepassen.

Scène: Per vier; belangrijke ontmoeting voor het werk; enige tekst is: “Dus, wat ik wou bespreken…” en “Ik denk dat het gewoon beter is dat we…” elk ondertussen in conflict met een voorwerp dat evolueert van bijna niet merkbaar naar oncontroleerbaar groot.

Les 3: Ruimte maken voor stilte en non-verbaal spel

Opwarmer: Rondlopen door de ruimte op muziek, afwisselen in gehaast - traag, bang - arrogant. Anderen waarnemen en hierop inspelen (bvb weglopen/blijven staan/volgen). Interactie toevoegen, bvb: een vraag stellen en afwijzen of hierop uitgelaten reageren.

Vaardigheid verkennen:

Beweeg je op een bepaalde manier: heel precies, te zelfzeker, bang, flamboyant.

Afwisselend naar micro gaan in bepaald karakter en één zin zeggen.

Gebruik van stilte en herhaling in de spanningsopbouw.

Scène: in duo’s ; begint met stilstaand beeld geïnspireerd op de foto’s van Jeff Wall. Dagelijkse conversatie met veel stilte.

Les 4: Een personage vormgeven vanuit fysieke transformatie

Opwarmer:

In een cirkel staan en een dansje doen en de anderen doen na.

Rondlopen door de ruimte op muziek, een lichaamsdeel wordt erg zwaar/licht. Beweeg je op een bepaalde manier (heel precies, te zelfzeker, bang, flamboyant)

Anderen waarnemen en hierop inspelen (bvb weglopen/blijven staan/volgen). contact maken met anderen: bvb een vraag stellen - afwijzen / hierop uitgelaten reageren.

Vaardigheid verkennen: De ander in een positie plaatsen, zo rondlopen, vervolgens kledij toevoegen en een naam geven. Zo wordt een karakter gemaakt (zullen we hergebruiken in volgende les)

Bewegingen minder uitgesproken maken: van 10 naar 1. Dan spelen met 1.

Scène: café met micro in het midden: eenzame personages op verschillende plaatsen in het café. Elk om beurt komt iemand naar de micro om diepste verlangen te delen.

(zwaar/licht, veel ruimte/weinig ruimte)

Les 5: Een scène spelen over afscheid en loslaten met intentie en weerstand

Opwarmer:

Whoosh (zie les 1)

Rondlopen, iemand kiezen om te volgen, zo ver mogelijk van deze persoon; 2 mensen kiezen en ertussen blijven, gelijkzijdige driehoek vormen.

Vaardigheid verkennen:

Personage van vorige week hernemen. In rij tegenover elkaar staan: proberen andere te overtuigen dichter te komen met gebruik van 2 woorden: "kom hier". Dichterbij komen als het werkt.

Foto uitkiezen om een scène na te spelen per twee (tegenstrijdige verlangens).

Scène: duo-scène met personages van vorige week. Laatste 2 gasten in het café. De ene probeert de andere te overtuigen om te blijven. De ander wil dat niet (omwille van een reden die bij zijn/haar personage past) à verschillende soorten weerstand en strategieën om te overtuigen

Les 6: Het lichaam op onverwachte manieren verhouden tov elkaar en de ruimte: routine die onderbroken wordt

Opwarmer: In cirkel zwaard gooien en roepen naar medespeler.

Plaats in de ruimte kiezen en routinematige bewegingen uitbeelden (met en zonder voorwerp)

Vaardigheid verkennen

Routinematige beweging kiezen en uitbeelden, in duo interactie toevoegen

Per twee routine en verstoring uitbeelden (herhaling --> spanningsopbouw)

Scène: in groepjes van 3 een zelfgemaakte compositie in één van de ruimtes (kantoorruimtes, koffiehoek, vergaderzaal…) maken. We kiezen een specifieke plaats in de ruimte en ten opzichte van elkaar. Vanuit die compositie starten we met de routine van onze werkdag, als een geoliede machine.

Les 7: Aangeleerde vaardigheden inzetten bij het spelen van een dialoog Focus: incasseren en reageren

Opwarmer:

In een cirkel staan en een dansje doen en de anderen doen na.

Rondlopen; verschillende gemoedstoestanden (geïrriteerd/blij; boos/tevreden), interactie toevoegen ahv tegengestelde verlangens/gevoelens

Routinematige beweging uitbeelden

Eerder personage uitbeelden

oncontroleerbaar lichaamsdeel van 10 --> 1

Vaardigheid verkennen:

In duo: zonder tekst conflict uitbeelden; herhaling oncontroleerbaar lichaamsdeel in beweging toevoegen

Scène: Ingestudeerde dialoog over een appel. Conflicten die lijken over het ene te gaan, maar eigenlijk over iets anders gaan.

Reflectie:

De opbouw van de sessies vond ik erg goed. Na een werkdag was mijn hoofd vaak nog ergens anders, en was ik fysiek best moe. Vooral de opwarmers waarbij rondgelopen kan worden werken goed om mijn lichaam en geest te calibreren. Door de bewegingsvrijheid in de ruimte kan ik innerlijk tot rust komen, wat een goeie invloed heeft op mijn creativiteit.

Bij de opwarmers in een cirkel voelde ik wel eens wat weerstand. Vooral het opvoeren van dansjes, waarbij de anderen je dan nabootsen waren een opgave voor mij. Het gevoel dat iedereen je op dat moment beoordeeld kwam dan op. Wanneer ik een rol moet spelen heb ik daar minder last van. Bij dansen, of experimentele bewegingen uitvoeren met je lichaam ga ik me eerder bekeken en beoordeeld voelen. Ik denk dat dit komt omdat ik daar toch minder zelfvertrouwen in heb. Elk een danspasje opvoeren, dat de anderen dan nadoen ligt niet meteen in mijn comfortzone. Ik begrijp wel dat je op die manier alle mogelijkheden van je lichaam kan verkennen, en wat er binnenin je omgaat kunt laten vertalen door je lichaam. Toch betrap ik er me op dat ik mezelf dan ga vergelijken met anderen, en denken: "doe ik het wel goed?"

Ook wanneer willekeurige bewegingen gemaakt moesten worden, voelde ik me wat onwennig. Daarbij denk ik toch snel: "wat zullen ze van me denken?" Op sommige momenten dacht ik ook: "Wat staan we hier toch te doen?". Dit gebeurde bvb als we moesten doen alsof we een vlieg in een lichaamsdeel hadden zitten. Vooral als dit te lang duurde of als de bewegingen absurd werden merkte ik wat weerstand bij mezelf. Ik kwam dan als het ware los van de oefening, en zag wat we aan het doen waren. Ik kreeg dan het gevoel dat we een bende gekken waren.

Wat me verder bijblijft is het gebruik van stiltes. We hebben vier sessies lang zo goed als geen woorden gebruikt. Spanning opbouwen door twee tegengestelden lang genoeg met elkaar in contact te laten komen was iets wat erg intens kon aanvoelen. Ik vond het heel boeiend om te ervaren hoe interactie erg intens en diepgaand kan zijn, zonder één woord uit te wisselen. Ik zat dan echt in die emotie, waardoor het spelen minder als spelen aanvoelde, maar eerder als het doorleven van die emotie. Het "afscheid van een geliefde", sprong er voor mij uit op dat vlak. Ik was niet echt boos, maar ik voelde wel alles wat ik voel als ik echt boos ben. Na de scène voelde ik ook echt een ontlading. Dit is toch een kant van me die ik wat ontdekt heb. Ik kan zonder woorden sterk een emotie uitdrukken.

Wat me verder opviel is dat het gebruik van voorwerpen het soms makkelijker maakt om een beweging te bedenken. Ik vraag me af of dat komt doordat je het aantal mogelijkheden beperkt? Zo kan je een portefeuille openritsen, binnenstebuiten draaien, op je hoofd zetten, maar de mogelijkheden lijken eindig. Terwijl bij de opgave: maak een beweging met je lichaam, lijken er zoveel opties te zijn dat het voor mij moeilijker is daaraan te beginnen. Dat je met een strijkijzer kan touwtjespringen heb ik ook alvast geleerd.

Daarnaast vind ik het spelen in interactie erg leuk. Het is makkelijker om een spanning op te bouwen, en ik vind het prettig om in te spelen op kleine veranderingen in houding/expressie. Het voelt wat als spelen met elkaar op emotioneel vlak. Als ik het zo bekijk lijk ik wat reactief creatief te zijn, creactief als het ware. Mijn creativiteit komt makkelijker naar boven in interactie met anderen. Dit is in mijn dagelijkse leven ook zo. Ik spar graag met mensen om vooruit te geraken in uitdagende situaties.

De transfer naar de Psychosociale praktijk zie ik in verschillende lagen: De opwarmoefeningen zijn bruikbaar wanneer je met een groep aan de slag gaat. Het is een laagdrempelige manier om je aandacht bij jezelf, de ruimte, en elkaar te krijgen. Tegelijk krijg je door de bewegingen een leuke energie bij jezelf en in de groep.

Het werken aan comfortzone kan ahv verschillende oefeningen. Wanneer je je verbeeld dat er een vlieg in een lichaamsdeel zit ga je vreemde bewegingen maken, terwijl je met de aandacht bij die vlieg zit, denk je niet: "wat vinden de anderen van mij?"

Om contact te leggen met iemand, zonder woorden te moeten gebruiken zijn de scènes in duo erg waardevol. Daarbij is het gebruik van foto's, om een kader te scheppen, nuttig.

Uit een eerdere workshop van Wisper (Improtheater) neem ik nog mee: 4 minuten in elkaars ogen kijken om contact te maken, in groep in een bepaalde volgorde klappen om oogcontact in te oefenen, geblindoekt dansen op muziek om vervolgens de blinddoeken weg te nemen en te blijven dansen.

Al bij al vond ik het een leuke ervaring, waarbij ik een talent in stille interactie en een paar interessante oefeningen uit meeneem, om zonder woorden aan de oppervlakte te krijgen wat er binnenin leeft.