#dagboekje

[jurjenkvanderhoek]

ÉÉN SCHETS PER DAG ALS RECEPT OM DE REALITEIT TE ONTVLUCHTEN

Het was een bezigheid op therapeutische basis. Niet medisch voorgeschreven, maar zichzelf als taak opgelegd. Abel Groenewold, schilder en tekenaar, had zichzelf verplicht om iedere dag een tekening te maken. Elke dag dat hij afreisde en verbleef in het UMCG voor bestralingen zou hij zijn omgeving van dat moment vastleggen. Of zijn gedachten verbeelden terwijl hij moest wachten op wat komen ging. De schok van een serieuze ziekte werd verzacht door de keuze voor radiotherapie in plaats van een ingrijpende operatie. Maar, vroeg hij zich wel af, zal ik de reeks van 35 bestralingen kunnen volhouden. Daarom nam hij zich voor elke dag een schetsje te maken. Als reden om door te gaan, als extra doel. Een bezigheid om naar toe te leven als kunstenaar. Het heilig moeten naast het willen leven.

In het voorwoord tot het boekje, waarin de 42 tekeningen als resultaat van dit heilzame avontuur zijn opgenomen, legt Groenewold het zelf allemaal haarfijn en bewogen uit. Dat dagboekje is op initiatief van de kunstenaar in een eenmalige oplage verschenen bij uitgeverij Philip Elchers te Groningen. Het tekenen leidde hem af van de reden van de bestralingen. Gaandeweg de periode van ziekenhuisbezoek begon Groenewold genoegen te scheppen in de hemzelf opgelegde opdracht. Werden de schetsjes meer tekeningen, meer gedetailleerd of juist minder om de emotie te duiden. Hij tekende wat hij zag, een gang of een zaal, zo direct naar de waarneming. Daaruit blijkt zijn talent om de omgeving scherp op te merken en in enkele lijnen te verbeelden. Maar in de tekeningen die hij uit zijn hoofd haalde, die geen onmiddellijke aanleiding van plaats en tijd waren, spreekt de gave om de fantasie als joker in te zetten. Daarnaast gaven plaatjes in folders of reisgidsen hem tevens inspiratie. Weidse landschappen, weelderige tuinen.

Het boekje is een kraamkamer voor schilderijen. Elke dag was er een ander idee, een diverse ingeving. Met viltstift op een kladblaadje registreerde Groenewold zijn indrukken en denkbeelden. “Zo ver mogelijk weg van een ‘officiële’ tekening. Maar met een reden, en de intensiteit van het moment.” Voorzichtig tekenen. Meer kijken, minder tekenen. Niet arrangeren, de eerste ingeving is de beste. Zoeken naar de ruimtelijke vorm, vanuit een paar eerste lijntjes laten groeien. Groenewold ontsnapte ermee aan de plicht waarom hij daar op die plek in dat gebouw wás. Als een soort van drug, zielenpijnbestrijding. Die eerste verzachting kreeg dan thuis versterking door de basisschets om te vormen naar een aangenaam beeld, er een ingekleurde tekening van te maken. Om er mee voor de dag te kunnen komen in het voorgestelde boekje “Een schetsje als reden…”. Als herinnering aan die moeizame tijd: het is voorbij, maar gelukkig heb ik de plaatjes nog.

Jammer eigenlijk wel dat Groenewold het nodig heeft gevonden de schetsen te transformeren tot tekeningen. Van het krabbelen arceringen te maken. Dichterbij een ‘officieel’ kunstwerk te komen. Van de eerste indruk een tweede afdruk te maken. De spontaniteit van het moment weg te kleuren. Van de persoonlijke uitdrukkingen publiekelijke composities te maken. Zo is de emotie voor een deel verdwenen om te kunnen aansluiten bij het gevoel van de kijker. Om zijn belevingswereld kenbaar te maken in duidelijke notities. De suggestie van een andere wereld. Even afdwalen in de zachte fantasie om de harde realiteit niet onder ogen te hoeven komen. Even weg zijn van de waarheid om het leven aan te kunnen. Het hier en nu, het toen en dan, te ontvluchten.

Met de schetsen stak Abel Groenewold niet de kop in het zand, probeerde hij ook niet het onheil af te wenden. Het was zijn manier om de essentie van dat moment van bestraling minder zwaarte te geven. Aan de ene kant was het zaak de radiotherapie vol te houden om een kans van leven te hebben. Aan de andere kant was het van belang de tekenkuur tot een goed einde te brengen om plezier in het leven te be-0thouden. Het boekje is een neerslag van een zware tijd die door Groenewold lichter is gemaakt. Daarbij kunnen de kleine schetsen inspiratie zijn voor grote schilderijen. Vele van de tekeningen hebben deze potentie.

De beleving van het moment van denken en proberen, het ontstaan van een afdruk van de indruk, heeft Groenewold achteraf opgeschreven. Een beschrijving bij de voorstelling. Hierin lees ik nog meer de emotie van de periode. Is de schets vaak een vlucht, de tekst is de realiteit. Op 4 maart 2021 noteert hij bij een landschap: “Eiland / Andere wereld / Buiten zijn / Open, glooiend / Een enkel dennenbos / Gewoon laten groeien / Uit de herinnering / Heerlijk”. En op 11 maart 2021: “Gevoel van Limburg, of Engeland / Of een scène uit een tv-serie / Zo’n soort idee / Vanuit een beeld in mijn hoofd / Heggen dichtbij, en dan nog één boom / En dan verte / Waar nog veel moois moet zijn…”. En een dag later: “Tja, vrijdag / Geen zin meer, geen ideeën / Maar ik moet wat tekenen / Het tweede doel… / Dan maar wat stoeltjes die voor me staan… / Best nog lastig zo’n stoeltje”.

Met woorden is Groenewold toch ook wel weer op de vlucht. Probeert hij figuurlijk weg te rennen van de kille omgeving van het ziekenhuis naar de warme ruimte van zijn atelier. In de landschappen wil hij niet in de voorgrond zijn maar wegdwalen naar achter de horizon. Liggen in het gras op de dijk langs de rivier. Duin, strand, zee, verlangen. Door de sfeer van het schilderen en tekenen is hij zichzelf. In de kuur van bestraling voelt hij zich een ander, zijn lijf heeft hem dan op dat moment verlaten. Hij is één geworden met de machine. Met het beschadigen en doden van cellen verdwijnt goddank niet de gave van het scheppen van iets uit niets, het creëren van kunst. Dat bewijst de uitgave “Een schetsje als reden…” waarvoor Abel Groenewold tekende voor concept, beeld, tekst en fotografie. Met dank.

Op 1 april 2021: “Ik wil eindigen met ruimte en verte en lucht / De ruimte van een eiland / De verte van de groene kwelder / De eindeloze lucht daarboven / Met de zwevende vogels…” Abel Groenewold krijgt zijn leven terug na 48 dagen en 35 bestralingen. Zijn schetsen heeft hem door deze inspannende tijd heen geholpen. Het uitwerken van omgeving en fantasie heeft hem ontspannen en op de been gehouden. Het boekje als resultaat is een kleinood. Daarin bewaard Groenewold de tijd. Ik was een moment getuige.

Een schetsje als reden… Abel Groenewold. In eenmalige oplage van 200 gemonogrammeerde en genummerde exemplaren bij uitgeverij Philip Elchers te Groningen, 2023.

[pinkloow]

Een zonnig weertje vandaag

Omgggg, het is zonnig vandaag! Morgen is het school. Daar heb ik echt helemaal geen zin in. Of ja, jawel. Ik heb er wel zin in, maar niet in al die onnozele vakken die er weer aan komen, zoals wiskunde bijvoorbeeld. En Geldvak (zoals ik dat noem) Het heet eigenlijk bedrijfsbeheer. Maar doordat ik die naam niet kon onthouden, noemde ik het altijd Geldvak. Nu nog steeds trouwens. Maar goed. Naar het schijnt zit er een nieuwe leerling in onze klas. We weten ook niet eens of dit echt zo is. We weten niet eens of onze klas gesplitst is of weer samengevoegd is. Blijkbaar zijn er 21 kinders, maar of dat echt zo is, dat weten we niet. Waarschijnlijk is dat weer een scam of dergelijke. Ah ja, hoe zal ik het zeggen. De communicatie op school loopt niet altijd van een leien dakje. Maar oké, dat zal dan maar weer oké zijn. Nu zal ik het hierbij laten, ik zal thuis kijken! Bye!

BTW, ik zie dit bloggen eigenlijk een beetje als een dagboekje, maar dan voor iedereen zichtbaar. Leuk hé!

[inge-universe]

#newin #nieuwbinnen #bookmail Wim Hofman - In de sneeuw geboren #wimhofman Gratis tijdens Week van Zeeuwse Boek @week_vh_zeeuwse_boek Bedankt @drukkerijmiddelburg Wie heeft dit boek al gelezen? En een boek voor een kado. Dus die laat ik niet zien 😁 ............ Inhoud: "Ik hield een dagboekje bij, maar dat is verdwenen. Veel verdwijnt, zoals ook veel herinneringen. Ze zinken weg. Misschien omdat ze onbelangrijk zijn. Soms is het maar goed ook. Vooral als je terug probeert te denken aan je kinderangsten en aan pijn. Maar al vergeet je veel en denk je achteraf dat het meeste van wat je deed en dacht niet zo belangrijk was: alles wat je overkomt laat wel wat sporen na en heeft gevolgen. Ik denk dat ook allerlei onbenullige dingen die ik deed me uiteindelijk gevormd hebben tot wat ik nu ben.” WIM HOFMAN (1942) vertelt over zijn vroege jeugd in Vlissingen en Valkenswaard. De oorlogsverwoestingen en de Ramp komen uitvoerig aan bod, gezien door de ogen van een schooljongen. Zijn verhaal is wonderbaarlijk visueel en gedetailleerd, ondanks dat Hofman zijn dagboekje niet kon raadplegen. Deze herinneringen zijn veel meer dan een simpel terugdenken aan ‘vroeger’; ze gaan zwanger van de toekomst, want het jongetje Wim wilde weten en ontdekken: “Je werd dan nieuwsgierig en onrustig. En je dacht: wie weet?” ............ #currentlylistening #nuaanhetluisteren #bookstagrammer #bookstagram #bookstagramnl #bookstagrammers #boekstagram #instabook #dutchbookstagram #instaboek #dutchbookstagrammers #dutchbookstagrammer #dagboek #dagboekje https://www.instagram.com/p/CWghLrBLYj8/?utm_medium=tumblr

[y3llowfinches]

Ik heb het handigste notitieboekje ooit gekocht deze zomer in Enschede en ik wil hem nu gebruiken als een soort ... dagboekje .... wat ik eet en hoe ik me voel in een zinnetje enzo maar ik kan hem opeens nergens vinden 💔💔💔💔💔💔💔

[whatsuphereisshittypoetry]

Persoonlijk dagboekje

lang niet gesproken. heb weinig geschreven in echt super lang, i know. af en toe sporadisch posten is ook niet alles.  bijna twee jaar terug ging ik steeds minder posten, met als reden dat ik gelukkig was. zat in het begin van mijn eerste echte relatie, en alles was toen nog goed. ik schrijf niet zo makkelijk over positieve dingen. die relatie is nu uit, godzijdank. duurde me even om te beseffen hoe slecht het laatste half jaar met hem was, en hoe slecht ik behandeld ben. het gaat goed met mij. cringe nu al om alles wat ik ooit positief over hem gedeeld heb hier, maar oke.  ik zeg niet dat ik weer regelmatig ga posten, want maak niet zo veel mee natuurlijk nu. maar posten ga ik wel weer een beetje. 

[andrebannenberg]

Hier op de kaart kan je zien hoe dicht Curaçao bij Venezuela ligt. Mijn familie woonde in Maracaibo aan het prachtige immense Meer van Maracaibo (helemaal linksboven op het kaartje) met in de verte de machtige, immer blauwgroene Andes-bergpartijen. Na de oorlog emigreerden vele Hollanders naar andere streken, zo ook tante Dop, oudste zus van mijn vader, met haar ingenieursman oom Ben van Balen, die voor de SHELL werkte.

Foto linksboven: mijn neven, van ongeveer dezelfde leeftijd als ik. Kiko de Oudste, Isidoro de Boef, ik (........vul maar in), Jorge de Stille en vooraan Eberto, de jongste Deugniet. En nog wat andere kiekjes met kennissen. Ik vierde er Kerstmis, heel apart in die hitte, en genoot dagelijks van de zwemuitjes in de Club (uitgesproken: Kloep), een chique bedoening midden in de stad met gaita-orkest, ruim voorziene bar en ligstoelen aan de rand van een zeer aanlokkelijk turquoiseblauw zwembad voor voornamelijk rijke Venezolanen en buitenlanders, én hun respectievelijke lokale aanbidders (m/v). Tsja, je komt nog eens ergens.

In de tuinen van Maracaibo schuifelden iguana's, zo lang als je arm, rond. Ze deden verder niks maar er werd vooral op geschoten met windbuksen, voor de lol, en dan moest je ze in de nek raken, want daar was het pantser het zachtst. Zo gewoon als mijn neven deze tak van sport ook vonden, ik werd er niet vrolijker van.

Uit de dagboekjes: **In Maracaibo zijn drie soorten personenvervoer. De goedkoopste is de bontgekleurde autobus uit de National Geographic, die vol zit met Indianen; de duurste is de normale taxi die je brengt waar je wilt. Daartussenin zitten de 'carros' ((ze kennen hier het woord 'coche' (Europees-Spaans) niet)), en carros zijn van die hele antieke Amerikaanse sleeën, die vaste routes rijden. Je zwaait, ze stoppen, je propt je tussen de reeds aanwezige passagiers, je betaalt een vast klein bedrag en roept als je er uit wil. Een constant komen en gaan van verrassende reisgenoten, je bent echt onder de mensen zoals dat heet.

**Als je hier 's avonds naar huis rijdt door de brede verlaten straten zie je geen enkele geparkeerde auto langs de stoepen staan. De inwoners van Maracaibo, Maracuchos, zijn, waarschijnlijk terecht, doodsbang voor diefstal: auto's en huis staan achter stevige hekken en hoge muren. Overal borden: perro bravo = pas op de hond. **En ook 's nachts altijd en overal die tropenhitte, gepaard gaande met ratelende airco-apparaten en waaiergewapper. Ik kan er goed tegen maar tante Dop had er schoon genoeg van. Zij was vroeger de knapste van de Bannenberg-meisjes werd gezegd; de tropenjaren hadden flink aan haar schoonheid geknaagd en ze snakte naar fietsen tegen de gure wind in of van koek en zopie genieten met tintelende vingers.

**Een krekel, die in de bioscoop doodgemoedereerd het hoogste lied tsjirpte tijdens de film. **Een hond die tijdens de Kersthoogmis, waar de hele familie naar toe moest van oom Ben, de hele kerk besnuffelde en tegen de doopvont pieste, terwijl voortdurend duiven door de glasinloodramen naar buiten probeerden te ontsnappen. Het werd tijd om Oud en Nieuw bij Oom Joop en tante Marucha in het stadje Merida te gaan vieren. Oom Joop was hèt kadootje voor mijn vader op zijn 8e verjaardag toen hij terugkwam van school op de Willemsparkweg op 21 december 1928. Broertje Joop was die middag geboren. Twee broers nu jarig op dezelfde datum, kan gebeuren als je 17 kinderen krijgt.

Merida.

#meridavenezuela #maracaibovenezuela # perro bravo #gaita

[zonnetjesklas]

Tijdens de week van de poëzie werkten we elke dag rond een gedicht waaraan we dan een leuke activiteit koppelden. Zo wasten we de haren van poppen bij het gedicht ‘Kaal’, maakten we een dagboekje bij het gedicht ‘Geheim’, beeldden we standbeelden uit bij het gedicht ‘Beeld van steen’,... 

[hildeshongarije]

Zwart?

Maandag 27 mei 2019

Zwarte zondag … ik ga hier niet aan politiek doen hoor.  Ik hou niet van extreme partijen als het Vlaams blok (ja ik blijf ze zo noemen), maar als zoveel mensen op hen stemmen is dat een heel duidelijke boodschap.  En dan zie ik dat de andere partijen ‘uit de lucht’ komen vallen … Daaruit besluit ik enkel dat ze nog steeds niet willen inzien dat zij het zelf zijn die de kiezers naar dergelijke extreme partijen sturen.

Het is er gisteren niet meer van gekomen om een blog te schrijven.  Eerst waren we te gast bij vrienden die in een dorp in de buurt een huis kochten.  Dat moesten we natuurlijk eens gaan bewonderen hé.  Het is een erg groot huis met heel veel prachtige details …  Ze zijn nu volop aan ’t inrichten en wij hadden nog wel enkele spulletjes voor hen.  Voorlopig is het nog vakantiewoning, en dan is het wel zo prettig als de schaapjes van de buurman het achterste deel van de grote tuin innemen en het gras kort houden!

En bij thuiskomst zijn we meteen weer de moestuin ingedoken.  Voor vandaag werd regen voorspeld (en dat klopt dus), maar er moesten nog wat plantjes in de grond, de coloradokevers moesten gevangen worden en de aarde tussen de tomaten moest los gemaakt worden zodat de regen de grond in kan in plaats van weg te lopen.  Dat is hard labeur hoor, de zware leem wordt immers keihard onder invloed van de zon en daar moet je echt doorheen breken!

Vorige week was een beetje hectisch.  Veel werk in de moestuin om al die plantjes een plekje te geven.  En donderdag werd Luc om 8 uur in het ziekenhuis verwacht, afdeling cardiologie.  Hij kreeg zo’n bakje waarmee 24 uur lang zijn hart werd geregistreerd.  Daarbij moest hij een dagboekje bijhouden waar hij al zijn activiteiten kon noteren.  “Gewoon doen wat je normaal doet, en een klein beetje extra” was het advies.  Hij was dus van plan om in de tuin te werken … maar het weer was niet denderend … en … er was een ander probleempje dat aandacht vroeg.

De dakgoot van de carport liep immers over bij elke regenbui.  Dus vermoedden we dat de blaadjes, takjes en zaadjes van de berken in de kerktuin de boel weer maar eens verstopten.  Die klus zou snel geklaard zijn …  Niet dus … Ok er zat wel veel vuiligheid in de goot maar toen Luc die eruit gehaald had, liep het water nog steeds niet door.  Met de ‘ratte’ (zo’n spiraal om verstoppingen te doorboren) lukt het niet … Een buur had gelukkig een veel langere spiraal die we even mochten lenen. 10m verder en nog steeds geen resultaat … Water onder druk in gespoten … ha nu was er wel iets merkbaar …. De regenpijp HOGERop begon over te lopen.  Dus heeft Luc al die regenpijpen ontkoppeld en zo op zoek gegaan naar de ‘grote verstopping’!  Om een lang verhaal (van een drietal uur) kort te maken … uiteindelijk lag hij op zijn buik om de ondergrondse pijp leeg te maken … en wat kwam daar tevoorschijn? Een halve baksteen!!!!!   Vermoedelijk kwam dat stuk steen in de buis terecht bij de dakwerken vorig jaar.  In elk geval loopt het water nu weer lekker door!

Vrijdagmorgen mocht Luc zijn ‘bakske’ terug inleveren en een uurtje later konden we de resultaten gaan bespreken.  Alles is prima in orde, zijn hartje klopt zoals het hoort.  Graag één keer per jaar op controle komen …  Enkel werd in België een medicijn voorgeschreven dat hier niet verkrijgbaar is.  Omdat de cardioloog ook niet meteen een vervangmiddel weet, radde hij ons aan om het in België te blijven halen.  Hopelijk wil de arts daar het voorschrijven, kan onze zoon het voorschrift afhalen en het medicament opsturen.  Wij gaan pas in oktober weer naar België.  De rest van de dag konden we gaan genieten van de gezelligheid en kookkunsten van onze vrienden in Ibafa.  Zo lief dat ze alles in het werk stelden om te koken met ingrediënten die ik mag eten!

In de voedseldroger konden we al de lavasblaadjes drogen … met veel succes.  Na het drogen kunnen ze verpulverd worden en in kruidenpotjes opgeslagen!  Ook met de bieslookbloempjes lukt het prima.  De losgemaakt bloempjes drogen heel mooi, behouden hun kleur en geur en vooral … de smaak!  Lekker pittig in een salade, ook wanneer er geen verse bloempjes te oogsten vallen!

Al dat noeste werk … dan is het af en toe tijd voor een welverdiende pauze.  Een hangmat ligt heerlijk en ondersteunt ook een vermoeide rug! Maar wij maakten onze hangmat vast aan de bomen in de tuin.  De enige plek waar dat doenbaar was (ivm de afstand tussen de bomen) was pal onder de appelmoesboom.  Tja als die appels beginnen te vallen … dan lig je daar niet veilig meer!  Maar nu hebben we zo’n standaard waar de hangmat aan vastgemaakt wordt … verplaatsbaar ook … wil je van het zonnetje genieten of toch maar liever een dutje in de schaduw doen?  Alles is mogelijk!

Het zoemt hier vaak erg luid.  Maar soms zoemt het nog luider.  Het beestje lijkt op een wat groot uitgevallen bromvlieg … zwart en blauw … Prachtig om te zien hoe ze verandert van kleur in het zonlicht!  Het gaat om de blauwzwarte houtbij.  Het is een solitaire bij die geen nest maakt.  Enkel de vrouwtjes kunnen steken wanneer ze zich echt heel erg bedreigd voelen, de mannetjes hebben zelfs geen angel. Jammer dat je die blauwpaarse schijn zo moeilijk op foto kunt vatten … dat heeft met de lichtinval te maken.

Nog even een weetje … ken je het jongerenprogramma “WTFock” op Vijf (voor de Belgen onder ons).  De jongste zoon van de vorige eigenaars speelt daar in mee … Milan is zijn rol.  Hoe bijzonder moet het voor ouders zijn om je zoon op TV te zien spelen …

[dearrhappy]

Indefinitieve lijst van dingen die ik nog heb van jou:

- de frixion pen, die we gebruikten om nmbs fraude te plegen

-je pokemonmap

-je T-shirt, hij rook niet meer naar jou dus die zit nu in de was

-de 10-beurtenkaart waarop ik mijn eerste trein ritje naar jou schreef

-2 post kaartjes als herinnering aan het torture museum

-2 tickets voor een of andere film op Gent film fest

-de bongobon

- je petje en je skateboard

-ongetwijfeld heel wat van die rood gehokte zakdoeken die op de een of de andere manier altijd bij mij uitkwamen

-oh de zakdoekjes die jullie voor mijn verjaardag gaven:(

-een polaroid van 7 maart dit jaar (made me cry)

-de ongelooflijk slecht getrokken Polaroids hier in bed

-ongeveer 271827 andere polaroids van/met jou waaronder die van vlotkamp:(

Indefinitieve lijst van dingen die jij nog hebt van mij:

-het dagboekje

-mijn ketting (ongeveer)

-mijn hartje:(

[atevegter]

2505 Jan Wolkers Dagboek 1970

2505 Jan Wolkers Dagboek 1970

We doen even een dagboekje van Jan Wolkers tussendoor. Ik ben dol op dagboeken. Ze nemen je zo aan de hand mee door de tijd als een trolleybus door Arnhem. Jan weet je zo mooi mee te nemen in zijn beleving van de tijd, daar kan geen geschiedenisboek tegenop.1970 is een bijzonder jaar voor Jan en mij. Voor Jan is het het jaar na de publicatie van Turks Fruit. Alle winkels liggen er vol mee en hij…

[portfolio-veerle-ensink-2022]

In de zomer van 2019 heb ik met mijn familie een reis gemaakt naar Zuid-Korea en Japan van 4 weken! Ik wilde alles vastleggen, en heb dus dit dagboekje bijgehouden.

[periode1leerjaar3]

Kunstgeschiedenis

Bij kunstgeschiedenis was de opdracht om een creatief dagboekje te maken aan de hand van een aantal begrippen. Zie hier het resultaat.

[inge-universe]

#newin #nieuwbinnen #bookmail Wim Hofman - In de sneeuw geboren #wimhofman Gratis tijdens Week van Zeeuwse Boek @week_vh_zeeuwse_boek Bedankt @drukkerijmiddelburg Wie heeft dit boek al gelezen? ............ Inhoud: "Ik hield een dagboekje bij, maar dat is verdwenen. Veel verdwijnt, zoals ook veel herinneringen. Ze zinken weg. Misschien omdat ze onbelangrijk zijn. Soms is het maar goed ook. Vooral als je terug probeert te denken aan je kinderangsten en aan pijn. Maar al vergeet je veel en denk je achteraf dat het meeste van wat je deed en dacht niet zo belangrijk was: alles wat je overkomt laat wel wat sporen na en heeft gevolgen. Ik denk dat ook allerlei onbenullige dingen die ik deed me uiteindelijk gevormd hebben tot wat ik nu ben.” WIM HOFMAN (1942) vertelt over zijn vroege jeugd in Vlissingen en Valkenswaard. De oorlogsverwoestingen en de Ramp komen uitvoerig aan bod, gezien door de ogen van een schooljongen. Zijn verhaal is wonderbaarlijk visueel en gedetailleerd, ondanks dat Hofman zijn dagboekje niet kon raadplegen. Deze herinneringen zijn veel meer dan een simpel terugdenken aan ‘vroeger’; ze gaan zwanger van de toekomst, want het jongetje Wim wilde weten en ontdekken: “Je werd dan nieuwsgierig en onrustig. En je dacht: wie weet?” ............ #currentlylistening #nuaanhetluisteren #bookstagrammer #bookstagram #bookstagramnl #bookstagrammers #boekstagram #instabook #dutchbookstagram #instaboek #dutchbookstagrammers #dutchbookstagrammer #dagboek #dagboekje https://www.instagram.com/p/CWa4A4bIVhe/?utm_medium=tumblr

[whatsuphereisshittypoetry]

Persoonlijk dagboekje

Ik heb al precies 1 jaar en 1 dag niets nieuws gepost. Met mij gaat het goed. Ik ben nog steeds verliefd, en nog steeds gelukkig. Ik studeer Criminologie in Rotterdam, en ik verhuis over twee weken naar mijn eigen huisje.  Beetje stress, maar dat mag wel denk ik. Ik mis het schrijven van woorden, maar weet niet waarover het zal moeten.  Ik kan wel schrijven over zitten in parkjes, of smoken aan het Amsterdam Rijn-kanaal, maar zo boeiend is dat niet.  Ik moet weer verder studeren, want stiekem, is deze update puur uitstelgedrag. 

[lisegoossens]

(dit dagboekje wordt een zine!!)

[myliljourney]

Titel? Geen idee..

Nou Kell hier gaan we dan.. The reason waarom ik dit blog/tumblr start is eerlijk gezegd omdat ik op dit moment op werk ben en mij super hard verveel en dacht laat mij even mijn gedachten ergens kwijt raken.. Meestal schrijf ik dat allemaal op een sticknote maar ik zat net even op twitter en zag iets van Tumblr langs gaan en dacht OOHHHHHHH DAAR BEN IK LANG NIET MEER OP GEWEEST... En toen kwam ik op het idee om dit als mijn dagboek te gebruiken.. 

Nou wie ben ik? ik ben een 25 jaar oud meid en kom oorspronkelijk uit Mozambique maar woon nu al 13/14 jaar in Nederland. Ik studeer en werk.. Ik heb 3 verschillende werk 2 daarvan zijn als receptionist en het andere ervan is als verkoper. Ik ben vrijgezel en woon nog thuis. Ik heb een oudere zus en 2 broertjes eentje van 14 jaar en andere van 10 jaar.. 

Zoals jullie aan het begin hebben gelezen ben ik op dit moment op werk en het is heel rustig waardoor ik heelveel ga na denken en domme keuzes ga maken.. De helft van de tijd wanneer ik op werk ben ga ik of online spullen bestelen of mijn gedachten met negativiteiten vullen.. En ben hier wel echt klaar mee en wil echt veranderingen in brengen.  

Ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik dit ga doen want ik zeg jullie eerlijk ik verander om de uur weer van gedachten. Dus het kan ook zijn dat ik binnen nu en 3 uur dit account niet meer bestaat lol.

Nou guys welkom in mijn dagboekje... i guess.