#cranca | Explore Tumblr posts and blogs

followgeorgegr · 4 years ago

Text

Diary: Ίμπιζα, Μαγιόρκα ή Μινόρκα;

Ξεκινώντας αντίστροφα, με αρχηγό το φετινό καλοκαίρι που ήταν το πιο απρόβλεπτο καλοκαίρι της ζωής μου. Η Μινόρκα, το ήσυχο νη��ί των Βαλεαρίδων Νήσων της Ισπανίας, άφησε για πάντα το στίγμα της πάνω μου.

Τι είναι αυτό που με μάγεψε; Η απόλυτη ηρεμία, τα κρυστάλλινα νερά και τα καλύτερα τάπας aka ισπανικά ορεκτικά που έχω φάει στην ζωή μου. Η καθημερινή ρουτίνα των διακοπών σε ένα τέτοιο νησί είναι το να ξυπνάς νωρίς για να απολαύσεις πρωινό με θέα την θάλασσα, να εξερευνείς τις παραλίες που ειλικρινά, είναι όλες υπέροχες, να απολαμβάνεις τον μεσημεριανό σου ύπνο και να περνάς τα απογεύματα και τα βράδια σου στις γραφικές πόλεις της Μινόρκας.

Η περιοχή που δεν θα ξεχάσω είναι το Son Bou, που μας φιλοξένησε, αλλά είχε και την καλύτερη παραλία για το καθημερινό σου μπάνιο. Απέραντο γαλάζιο για να το χορτάσεις με τα μάτια σου, αλλά και πεντακάθαρα νερά. Ξαπλώστρες θα βρεις διάσπαρτες και λίγες - γενικά το νησί δεν διαθέτει και πολλές- και η καντίνα για να πάρεις κάτι είναι σχετικά κοντά σου. Αυτή την ηρεμία και άνεση θέλω, ούτε τα πολύβουα μέρη, αλλά ούτε και τα έρημα από τον Θεό - άσε που μπορεί να διψάσω κάποια στιγμή! Σου το χαλάω, το ξέρω, αλλά οι φίλοι μου ξέρουν πολύ καλά ότι δεν είμαι ο τύπος με το backpack στην πλάτη που θα ανεβοκατεβαίνει τα βουνά για να βρει ένα έρημο και ειδυλλιακό σημείο για μπάνιο. Πράγμα το οποίο βέβαια έκανα σε αυτές τις διακοπές, γιατί για πρώτη φορά ένιωσα την ανάγκη να δω και την κάθε γωνιά του νησιού. Ρωτώντας τους ντόπιους, θα συνειδητοποιήσεις πως έτσι κάνουν οι περισσότεροι Ισπανοί, δεν θα πάνε σε εμπορικά μέρη, αλλά σε κρυμμένες παραλίες, οπότε πάρτο σαν συμβουλή αν θες να γνωρίσεις μερικούς ντόπιους!

Το Μαό, η πρωτεύουσα του νησιού, έχει τα καλύτερα και πιο παραδοσιακά tapas bar και εστιατόρια. Το La Murada έγινε το στέκι μας για τα περισσότερα βράδια. Στο τελευταίο πια είχαμε γίνει «κολλητοί» με τον μαγαζάτορα Χοσέ και τον γιο του Βίκτ��ρ.

Τα καλύτερα μύδια τα έχω φάει στην Ισπανία και ίσως και τα καλύτερα καλαμαράκια, όσο περίεργο και αν ακούγεται. Κρατούσαν μέσα τους όλη την γεύση της θάλασσας: αυθεντική, βαθιά νοστιμιά.

H Ciutadela, μια υπέροχη πόλη με το γραφικό της λιμανάκι και ένα ιστορικό κέντρο, είναι όντως πανέμορφη, αλλά πολύς κόσμος για τα γούστα μου και λιγότερο καλή ποιότητα ποτών και φαγητών. Αξίζει να πας απόγευμα με βράδυ, αλλά να μην σπαταλήσεις το πρωινό σου για κανέναν λόγο, αν θες την άποψή μου.

Αν θες ηλιοβασίλεμα - δεν υπάρχει περίπτωση να μην θες – θα πας στο Cova deb Xoroi! Η τιμή των δέκα ευρώ περιλαμβάνει ποτό και η θέα έρχεται σαν μπόνους μέσα από μια σπηλιά που βλέπει το καλύτερο ηλιοβασίλεμα σε όλη την χώρα. Τα βράδια ξεκινάει ζωντανή μουσική -ultra elegant- και δημιουργεί το τέλειο κλίμα για ένα ρομαντικό κλείσιμο.

Πετώντας προς Μαγιόρκα, δύο καλοκαίρια πριν, παρατηρώ την ατελείωτη θέα από το παραθυράκι του αεροπλάνου. Είναι όντως τόσο μαγική; Ναι, ναι, είναι! Πεντακάθαρα νερά και ζωντανή, παλλόμενη ισπανική κουλτούρα. Το βόρειο κομμάτι του νησιού είναι ο παράδεισος της φύσης, με λοφώδεις καταπράσινες ακρονησίδες και αμμώδεις παραλίες. Είναι σποτ επιφανών ταξιδιωτών, αλλά αξίζει να το εξερευνήσεις ακόμα και αν μένεις πιο κέντρο. Δυτικά του νησιού, στην πρωτεύουσα του, συναντάς και το δικό μου γούστο, ένα πανέμορφο ιστορικό κέντρο, αμμώδεις κρυστάλλινες παραλίες και μαγαζιά με urban chic στιλ για όλα τα γούστα. Τέλος, το κομμάτι του νησιού που είναι και αυτό που προσελκύει τους πάρτι τύπους και είναι τελείως εκτός της αρεσκείας μου είναι νοτιοδυτικά της Πάλμας και πιο συγκεκριμένα για την περιοχή Μαγκαλουφ. Όταν λέμε πάρτι δεν μιλάμε για πάρτι μεγάλων dj και προσωπικοτήτων, αλλά για πάρτι όπως αυτά που λαμβάνουν χώρα στην Αγία Νάπα στην Κύπρο ή όπως τα Μάλλια της Κρήτης και πάει λέγοντας.

Το φαγητό του νησιού το ευχαριστήθηκα, ίσως όχι όσο της Μινόρκας ή της Ίμπιζας, αλλά ήταν πραγματικά απολαυστικό. Το καλύτερ�� φαγητό θα το φας στο Il Chiringo που βρίσκεται στην παραλία της Πάλμα Νόβα και για πιο γκουρμέ θα πας στο Arrosseria Se Cranca που βρίσκεται στην μαρίνα της Πάλμας.

Μία βόλτα που επιβάλλεται να κάνεις είναι στο εργοστάσιο Flor de sal d’es Trenc για να παρακολουθήσεις σε πραγματικό χρόνο την παραγωγή του πιο φινετσάτου αλατιού και να αγοράσεις ένα βαζάκι για δώρο, αλλά και για σένα. Έχει τεράστια ποικιλία από αλάτια συνδυασμένα με διάφορα μπαχαρικά και φυσικά έρχεται σε συσκευασία που θα λατρέψεις. Θα το βρεις και στα αεροδρόμια και σε κάποια ακριβά μαγαζιά στην Ισπανία, αλλά είναι άλλη η χάρη του να το παίρνεις απευθείας από την παραγωγή. Λίγα μέτρα πιο κάτω θα βρεις και την αγαπημένη μου παραλία σε όλο το νησί, την Platja Des Trenc.

Μήνας Μάιος, αποφυγή της πολυκοσμίας και δη, των party animals που πηγαινοφέρνω καθημερινά ως air host από Δουβλίνο- Ίμπιζα. Ψάξε λίγο μερικά βίντεο από πτήσεις από και προς Ίμπιζα και θα με καταλάβεις! Το κλίμα ζεστό, γύρω στους τριάντα βαθμούς, και ένα νησί σχετικά ήρεμο από τουρίστες. Για εμένα η Ίμπιζα είναι ερωτευσιμη για κάποιες έρημες παραλίες, αλλά κυρίως για το ιστορικό της κέντρο. Ένα υπέροχο κάστρο, μικρές πλατείες με φοβερά μαγαζιά και με καλή ποιότητα φαγητού και ποτού και πολλούς δραστήριους κι ευγενικούς ντόπιους. Το λιμάνι της Ίμπιζας είναι πανέμορφο και έχει εξαιρετικά μπαράκια μέσα στα στενά του, όπως επίσης και κάποια εξαιρετικά εστιατόρια.

Αν θες αυθεντική ισπανική κουζίνα θα πας στο Comida Bar San Juan που είναι ίσως το μοναδικό μέρος στο οποίο θέλω να ξαναγυρίσω σύντομα. Αυθεντικό μαγειρείο μόνο για ντόπιους που απαιτεί αρκετή αναμονή μιας και είναι μικροσκοπικό.

Η Φορμεντέρα, που είναι ακριβώς απέναντι, αν και ακριβή, είναι πραγματικά υπέροχη και αξίζει να την επισκεφτείς!

Μερικά από τα πιο διάσημα κλαμπ στον κόσμο βρίσκονται στην Ίμπιζα, και δεν είναι ψέμα, πως Ίμπιζα και Μύκονος ανταγωνιζονται στο ποια είναι η καλύτερη. Αν και δεν έχω άποψη για την Μύκονο, αυτό που λέγεται ευρύτερα είναι το «Mykonos fucks Ibiza». Ουπς, τι κουβέντες είναι αυτές; Ας μιλήσουν καλύτερα οι ειδικοί, όπως η Γεωργία Δρακακη και ο Αναστάσης Καρβούνης.

Για πες τώρα, εσύ για που είσαι;

0 notes

nowhere-zone · 8 years ago

Photo

Waste Wilderness: Timonium Nature Walk was recently profiled in the latest issue of Acres, a magazine curated by Danielle Criqui and Jasmine Sarp. The piece consisted of two collages made especially for Acres, and a short interview. You can buy all four issues of Acres on their website, or from Normal’s in Baltimore and Ooga Booga in LA.

The collages include photos by several people who have gone on the nature walk: Jacob Kenna, Jane Vincent, and Danielle Criqui.

Here’s the interview I did with Danielle:

This past New Year’s Eve in the hours before the pre-party anticipation, I caught a northbound Light Rail with Nick Vyssotsky to embark on his ongoing project Waste Wilderness Timonium Nature Walk. We trekked the outskirts of strip malls and industrial business parks, crossed trash strewn creeks, and toppled metal fences... As two people who had grown up in Suburban America, In these last bits of sunlight of 2016, we felt right at home.

Danielle : On our walk we talked about how when growing up in the suburbs you can sometimes find yourself feeling a personal attachment to the corporations and chains that populate the miles of strip malls around you - "that was MY McDonalds", "that was MY Target". And how It is yours because the graffiti on the dumpster at Panera was your friends tag, and while being 16 and having nowhere else to go after midnight - the Waffle House parking lot was your spot. But then as you get older and see more of the world outside your bubble, you meet other people that did the exact same thing at the exact same chain, but just in a different town. So in a way to me the project is about trying to grapple with the humanity of these cloned spaces. Trying to find traces of the people that made it theirs, or left it behind.

Nick: One thing that is definitely integral to the Waste Wilderness Timonium Nature Walk project is the concept of wandering and trespassing that I feel was at least personally so commonplace in my Teenage experience. A large part of my time in middle school/high school was spent purposefully occupying areas that I guess could be considered grey spaces of ownership, because those spaces made the best areas to engage in activities that are deemed illicit for that age range. I'm talking about the wooded areas between developments, abandoned industrial zones, drainage ditches, parks after hours, the access alleys behind shopping malls, were generally the most convenient places to skate, get high, hook up, break stuff, or just hang out. These spaces are taken for granted once you "grow up" because you're afforded your own environment to engage in these activities. To a certain extent Nowhere Zone/Waste Wilderness is about trying to re-engage with that kind of pre-adult mind set. I think this is basically why ownership of spaces is so important as a teen, like a place being Your McDonalds or Your tag, Your hang-out spot etc., because as a teenager you're in this arrested development of not being a 'child' but also not having the agency that 'adults' are granted as far as space goes, that makes any personal stake upon the world you can create so much more important.

Danielle: Since living in a city for the past decade, when I visit suburban spaces now, I often think about what they could be repurposed as in the not too distant future. It seems as our countries income inequality widens, the poor are getting priced out of cities and having to move to these more sprawling spaces... While the rich are trading in suburbia for the metropolitan life, the old discos are getting turned into CVS's (like The Hippo on Eager and Charles St), and the abandoned factories are being gutted to become luxury condos. It's all getting flipped. What do you see happening to these left behind spaces you explore in Nowhere Zone in the future?

Nick: I think by and large those spaces will stay the same despite this shift in demographic. Spaces of refuge such as the ones explored in the Nature Walk are inherent in any environment which functions through othering parts of its population, and when I say this I extend this not just to teens but to people people more severely excluded from the environment they find themselves embedded in.

On a related topic I find it interesting the sense of invisibility some people have noted while on the Walk, that despite being in these spaces that have a sort of gray area of ownership, people around them don't regard them at all. It makes me wonder if a pedestrian in an environment that is populated overwhelmingly by people in cars isn't worth acknowledging.

The detriment to this flip you mentioned is that as underprivileged people are priced out of cities, they're forced into an environment that is by and large inherently unsustainable to pedestrian transit and usually has a really shitty public transportation system. Artists are generally seen as being the gatekeepers to gentrification, so I think an important thing to keep in mind as an artist is the way in which we can help keep roadblocks in place to keep developers from pricing out whole neighborhoods. Earlier this week I went to an event organized by Current Space and Le Mondo which featured a brief talk with Burt Cranca, the founder of AS220 in Providence, who spoke about sustainable artist communities. Not sustainable within the context of ecology but within the context of creating spaces that resist existing as stepping stones for developers to white wash neighborhoods into bland stucco prefab clusterfucks. That being said, I do have very romantic thoughts about closed down shopping malls like Owings Mills or any of the half dead malls that line Baltimore being converted into large scale artist enclaves.

Part of what I think makes the Nature Walk appealing to people is it's a kind of venture outside of one's familiar surroundings into an environment people in Baltimore have an awareness of but don't necessarily confront on a regular basis. Corporate controlled suburban spaces are alien and thereby easy to exoticize for people used to the city.

In our email correspondence you brought up the Dérive strategy which is definitely applicable to the Nature Walk, although it doesn't really originate consciously from such an intellectual starting point. I initially became familiar with the area in which the Nature Walk takes place because there are both a Jo Ann Fabric and a Lowe's (and a Taco Bell) that are easily accessible from the Light Rail. I came upon the sites visited in the Nature Walk because I got bored sticking to the sidewalk, or because I preferred taking the direct route to get from one place to another, and figured it'd be more interesting to cut through underbrush than to walk down a strip of drab car dealerships and strip malls, which I guess in its own way is the purest application of Dérive, an unconscious willingness to subvert the structure of an environment.

*Timonium Nature Walk is a 3.5 mile walk between the Timonium Fairground and Warren Road Light Rail stops, departing from and returning to the Centre Street Light Rail Stop.

#Nowhere Zone #Waste Wilderness #Timonium Nature Walk #Acres #Danielle Criqui #Nick Vyssotsky #Nowhere #Zone #Acres Magazine

8 notes · View notes