#cave a biere

[kohakuhibiki]

Ok je comprend le "table50$" astheure....

[lesbianshepard]

The cave mouth shines By pure force of will I look down on the world From the top of this lonesome hill And you can run, and run some more From here all the way to Singapore But I will carry you home in my teeth In the great hall you drink red wine You chew meat off the bone I beat down the new path to the castle I come naked and alone I laid my son on the bier, I burned the wreath Fire overhead, water underneath You can stand up or you can run You and I both know what you've done And I will carry you home I will carry you home I will carry you home in my teeth

[searchingforserendipity25]

7 or 27 for the ship and numbers game. whichever you prefer. finrod/beor?

Hi nonnie! Thank you <3 It ended up being a bit of both prompts tbh!

-

There was something wrong, apparently. Not quite right yet.

 There had been something not quite right with all the other attempts, too. Bëor was starting to suspect the morning birds would have competition in their songs, if nothing was done to cease the racket. 

The fairest of elves, sitting absorbed in glorious music at his side, and Bëor longed for his silence! His sons were right - he had become spoiled. There were indeed few things Bëor liked best than those times when Nóm sang, played, and made music beside him. 

But honestly. Love was sweet, but so was sleep. 

Bëor clutched the nearest pillow and briefly considered using it as ammunition. He could not bear to, in the end; but he was perhaps less obvious about hiding his face in it than he had been some hours ago. 

It won him nothing. The music remained, notes following on one another like summer rain. Bëor came to the conclusion that severe measures had to be taken. He wrestled with the blankets, threw aside the pillow, and leaned down the side of the bier. 

Nóm’s lashes brushed his cheeks when he lowered them. Bëor could feel it. He leant into the kiss, the first startled breath turning into a sweet sigh, grasping Bëor to steady him and press near. 

 His eyes shone brighter than starlight. Truly it was very unfair that he should be so beautiful at such a terrible hour.

‘I did not think it was so fine a tune as to deserve such a gift,’ Nóm said. ‘Not yet!’

'Nóm,' Bëor said, very patiently. 'Best beloved. Sweet lord. The music is very fine. Choose whichever chords you like best, and it shall remain lovely. 

Nóm peered at him. The warmth of the room was in his cheeks, and the same flush that rose in them since the first time Bëor first interrupted them with a kiss - years ago. Another song; but the kisses mingled into one another joyfully even now. 

'But?'

'But do not say Not yet again; for I am a Not yet away from going to sleep in the quiet of the caves. Tis very late.' 

The surprise came first, and then the chagrin. Bëor could see it - how strange, that time should be as difficult a translation between them as any complicated dialect! Worse, in many ways. Nóm looked at his own hands on the string with some surprise, considered the ink smudging his papers and his fingers, and Bëor’s shape curled under the blankets. 

It was very charming, the way a flush rose on his cheeks. Bëor could forgive a great deal of less pleasant noise, for that. 

 ‘My apologies! I did not pay you the mind I should, dear one. Have I been keeping you from your rest? I do not wish to keep your spirits up when you do not wish it.’

‘You do not,” Bëor assured him. He rubbed a slow hand on his face, striving to be sensible in speech. He was slow, and warm, and really quite tired; and not interested in the repetition of the old conversation, interesting and vital as it was. ‘I wish it; but I would wish it much better tomorrow.’

Personally, Bëor found Nóm’s new composition too uplifting to be restful, and the process of its making too full of discordant sound, the sharp and overly bright music of the Eldar, that pierced the ear and seeped into the listening mind. 

That he could not complain of. He had lost none of the awe and wonder, or the sweeping curiosity Nóm’s enchantments first arose in him. He was not immune to his singing; but it had become familiar to him, for all its strangeness, as dear and comforting as his wife’s burr had been, or his sons’ laughter. 

He could not wish any cheer away from him, and so said nothing; but in his heart Nóm’s surprise stung, and the more for he knew it was nothing to do with intended harm, or blame. 

They occupied the world quite differently. Bëor felt it more keenly with every winter that left its memory of frost in his hair and beard, every morning when the ungainly clucking of his limbs waking to their sockets drew sleep-muddled, alarmed glances from Nóm. 

Gods. Only yesterday, it seemed, he had happily spent the night awake, in a bed of moss and ferns or smooth elvish linens and thick furs, long hours spreading thick and golden as honey. Bëor had been only Balan, then, and not even a young man; but still it felt the memory with a growing remove, dampened by age, and banal things, and the weariness. 

Nóm felt it. It settled on his unmarked face like a shadow. Bëor had to kiss the creaseless line of his cheeks to retrieve him from it until Nóm smiled at him. A man could die worthily, for the strange and grateful curl of his mouth, the force of his mind moving from shadow to light.

'Come to bed with me,' Bëor said, as if he were the enchanter between them; and Nóm, blessedly, set aside the lyre on the stand and leant down beside him without further hesitation.

 His body under the covers was startlingly warm as ever, long and willowy, swift to cleave to Bëor’s side. Their hair mingled together upon the pillows, gold and dark and silver. He called out a last word, a tuneful cantrip, and the flames in the hearth dipped to a languid darkness.

‘Dear Bëor,’ he whispered fondly. 'How patient you are. Will you truly listen to the song tomorrow? I wish to know if you think your people will like it.'

 Bëor sighed. ‘I will. Hush.’

‘I am hushing! I only meant to say I love you dearly.’

Bëor pressed his smile against Nóm’s cheek. Nothing sweeter in the world than to sleep in the arms of his beloved. He kissed Nóm's brow, closed his eyes, and fell into a dream of summer rain singing with the rustling of many high trees. 

[army-of-bee-assassins]

[video description: A video of me strumming chords on the guitar and singing. The camera is positioned so you can just see most of the guitar and some of my torso. The song I am playing is "Grendel's Mother" by The Mountain Goats. The lyrics are transcribed below.

The cave mouth shines By pure force of will I look down on the world From the top of this lonesome hill And you can run, and run some more From here all the way to Singapore But I will carry you home In my teeth

In the great hall you drink red wine You chew meat off the bone I beat down the new path to the castle I come naked and alone I laid my son on the bier, I burned the wreath Fire overhead, water underneath And you can stand up, or you can run You and I both know what you've done And I will carry you home I will carry you home I will carry you home In my teeth

End video description.]

[jenufa]

23.11.2022

Sommerfrische in Chiang Mai

Nach einer Woche bewege ich mich runter von der Insel. Ich will hoch Richtung Norden, denn ich habe mich für ein Muay Thai Boxcamp eingeschrieben. Dieses befindet sich in Zentralthailand, also dachte ich mir, ist der Norden eine gute Idee. Gerne wäre ich mit dem Bus gereist, um möglichst viel von der Landschaft zu sehen, der Spaß dauert allerdings volle zwei Tage und führt über Bangkok. Ich fühle mich noch nicht bereit für die Großstadt und buche meinen ersten AirAsia Flug von Krabi nach Chiang Mai. Inklusive Gepäck zahle ich mehr als ich für Transport ausgeben möchte, aber noch immer in einer Daseinskrise gönne ich mir halt. Samstag um 9h werde ich von einem Mann auf einem rosa Scooter abgeholt, der mich volle dreißig Schritte hinunter zu einem Minivan führt. Er lässt mich absteigen und fährt mit dem Scooter weiter zu einem nahegelegenen Haus, dort stellt er ihn ab und spaziert gemütlich zurück zum Van. Auf Koh Lanta habe ich oft gesehen, dass die Schlüssel von Motorrädern im Zündschloss stecken. Ich wusste nicht weshalb, aber fand den Gedanken schön und habe das auch so gemacht. Gut möglich also, dass der ein oder andere eine Spritztour mit meinem Roller gemacht hat, während ich die Abendsonne am Strand genoss. Das ist Inselleben, dachte ich mir, daran könnte ich mich gewöhnen.

An diesem Morgen bin ich völlig platt, denn der Abend zuvor war kein nüchterner. Seit Nepal schmeckt mir das Bier und gestern wars besonders lecker. Ich war mit Jeremy, einem Genossen aus meinem Bungalow, unterwegs. Es war Erholung angesagt, denn am Tag zuvor, auf der Suche nach der Tiger Cave, spazierten wir querfeldein durch den Jungel. Wir haben sie nicht gefunden und wirklich keine Ahnung, wo sich diese Höhle versteckt, aber die Natur war herrlich. Rechtzeitig vor der Dämmerung waren wir zurück bei den Motorrädern, wuschen erst Ameisenkolonien von Schultern und Armen und fuhren dann weiter zu einer nahegelegenen Bar. An diesem Abend fanden wir heraus, dass man in dieser Bar so ziemlich alles haben kann was sonst wo illegal ist, und so verabredeten wir uns für den nächsten Tag an genau dieser Stelle wieder. Früh anfangen, um früh wieder aufzuhören, ist in Wien eine Genussregel von mir. Die Sachen für die morgige Abreise gepackt, sitze ich also um 15h wieder in besagter Bar und lass mich vom hiesigen Experten beraten. Ich betrachte Gläschen für Gläschen und denke mir: „So, so. Das ist also Inselleben?!“.

Ich seh da keine Tiger Cave?! Google sagt sie schließt um 16:30.

Stundenlang sitzen wir am Wasser, genießen die untergehende Sonne und die Musik im Hintergrund, später ist es Livemusik. Ich bin zum dritten Mal hier und höre die gleichen Songs, aber ich mag sie. Die simple Gitarre, die lebensfrohen Lyriks und ein Musiker, dem sichtlich Freude bereitet, was er tut. Durch die Regenwolken, die in der Luft hängen, liefert der Sonnenuntergang an diesem Tag ein besonders farbenfrohes Spektakel. In Vietnam hatte ich bereits gestaunt über die Schönheit der Sonnenuntergänge, im Oman hatte es mir die Sprache verschlagen ob der Farbenpracht und hier gesellen sich weitere wunderbare Momente hinzu. Ich bin ein Glückskind, dass ich das erleben darf! Koh Lanta ist nicht überlaufen, die Lokale bieten viel Platz, sind aber nicht ansatzweise voll. Es entsteht folglich eine gewisse Intimität unter den Gästen und ich knotze entspannt in meinem Sitzkissen. Da ist keine Hektik, keine grölenden Betrunkenen und kein Servicepersonal, das gestresst auf und ab wuselt. Alle sitzen wir da, lassen Seele und Füße baumeln. Immer wieder läuft jemand, auch ich, vor zum Wasser, um Fotos von der Abendsonne zu machen und kommt dann wieder mit einem breiten Lächeln zurück. Inselleben, eben!

Der Sonnenuntergang von einer Bar aus. Ein wunderschöner Himmel, als hätte jemand seine Leuchtmarker darüber vergossen.

Kurz vor Acht brechen wir auf, denn wir haben noch was vor - es gibt einen Muay Thai Kampf in der hiesigen Arena. 20 Minuten auf dem Roller zurück zum Bungalow, fünf davon durch den Regen, dort frisch machen und schon geht es weiter. Wir kommen rechtzeitig an und nehmen direkt am Ring Platz. Überall Touris, so wie wir. Muay Thai ist quasi Nationalsport und daher für uns Außenstehende schwer faszinierend, damit kann man gut Geld machen. Fast jeden Tag findet in den Städten ein Kampf statt, an dem man zusehen oder sogar teilnehmen kann. Für diesen Tag sind fünf Kämpfe angesetzt, zu je maximal fünf Runden. Die Gewichtsklassen beginnen bei 35 kg und reichen bis 70 kg, also von klein bis groß. Als es losgeht, stehen sich zwei ca. 10 Jährige gegenüber, blaue Ecke und rote Ecke. Kleine zarte Buben mit großen Boxhandschuhen. Ich habe keine Ahnung von den Regeln, war generell noch nie bei einem Kampf und weiß nicht, inwiefern ich mich gerade pädagogisch wertvoll verhalten kann. Ich nippe an meinem Dosenbier und verberge dahinter mein Unbehagen. Neben mir am Ring brodelt es, thai Männer und Frauen springen aufgeregt auf und ab, brüllen etwas zu den Jungs, jubeln und lachen. Ding Ding Ding! Die erste Runde vorbei und es wurden fleißig Tritte ausgeteilt. Die Jungs laufen in ihre Ecken, werden mit Wasser übergossen, massiert und aufgepäppelt. So, so das ist also Muay Thai...was habe ich mir dabei gedacht ein zweiwöchiges Boot Camp zu buchen?

Alle Kämpfer im Ring. Vor jedem Muay Thai Zweikampf wird ein ritueller Tanz ausgeübt.

Je später der Abend wird, desto wärmer werde ich mit der Situation. Der dritte Kampf endet mit einem K.O. nach knackigen 40 Sekunden und der darauf folgende Kampf ist ein wahrer Hochgenuss zum Zusehen. Zwei disziplinierte Sportler, die mit viel Technik und Feingefühl einander gegenüberstehen. Mein Begleiter und ich wetten mittlerweile auf die unterschiedlichen Ecken und in diesem Fall gewinnt meine Wahl. Der Kampf wird in Runde 4 vom Schiedsrichter beendet, da der Typ aus der roten Ecke „durch“ ist. So,so im Kampfsport geht es nicht darum Aggressionen abzubauen und jemanden zu vermöbeln, es geht um Geschickt und darum auf sich selbst aufzupassen?! Euphorisiert von dem, was ich gesehen habe und beschwipst von meinem dritten Chang, freue ich mich auf das bevorstehende Boot Camp. Ich glaube, mal so richtig eine aufs Maul zu bekommen, täte mir ganz gut?! Die Oldies kommen zum Schluss. In ihren Bewegungen sieht man den Ursprung von Muay Thai, ein Straßenkampf. Sie begegnen einander anders als die braven Schüler zuvor. Ich habe Pech, meine Ecke verliert und ich schulde meiner Jeremy ein Bier. Wir gehen in die Bar um die Ecke, sie heißt „Cannabis Bar", so wie fast jedes Lokal hier. Inselleben, eben!

Die Cannabis Bar, Feuershow gabs auch (Überraschung) und nebenan zwei Liegen, um sich ein Tattoo stechen zu lassen. Diesmal passe ich.

Der Minivan hat die Fähre verlassen und wir nähern uns Krabi. „Krabi Airport?“, brüllt der Fahrer ganz vorne. Stille. Ja schon, dafür habe ich bezahlt und das steht auch auf meinem Ticket. Hmm, ich ganz hinten, soll ich nach vorne brüllen: „Yes!“? Ich weiß nicht, da ist doch ein Funken Österreicherin in mir, der mir verbietet, so ein Aufsehen zu erregen. Ich einige mich darauf, dass er es als Fahrer ja wissen müsste, somit liegt die Verantwortung bei ihm...also wenn er seinen Job nicht versteht, dann weiß ich auch nicht?! (Oleee, fein raus! So macht man das in Österreich!) Ich öffne Google Maps und tracke die Fahrt. Airport -wir fahren weiter! Ah eh. Es ist soweit, diesmal setze ich mich durch und robbe zwischen den Sitzen nach vorne zum Fahrer. Die Leute hier sind auf Zack, im Verhandeln bin ich noch keine Meisterin aber zumindest darin einzufordern was mir zusteht. Ich spiele die Was-du-beherrscht-deinen-Job-nicht-Karte aus, er wehrt sich anfänglich, ich beharre, er wird zögerlich, ich beharre weiter, bei der nächsten Ampel macht er einen U-Turn und fährt zurück. Die erste Runde geht an mich, Jenufa from Austria aus der roten Ecke. (Ich mag Rot.) Die 300 Meter zurück zum Flughafen nörgelt er abwechselnd auf Englisch und Thai vor sich hin. Mit mir steigen zwei weitere Touris aus, sie bedanken sich, da sie ebenfalls verschwitzt hatten für ihren Flughafentransfer zu kämpfen. Der Fahrer labert etwas von Extrakosten. Ich bin überrumpelt, will schon die Geldtasche zücken...Moment mal! Nein! Ich poche auf mein Recht und ja, das ist meine neue Attitüde! Ich drehe mich um und laufe in die Empfangshalle des Provinzflughafens. Zweite Runde geht an mich.

Der Flug verspätet sich, ich bekomme nichts mehr mit und döse die folgenden zwei Stunden. Vor der Weiterreise habe ich natürlich recherchiert: vom Flughafen in die Stadt Chiang Mai gibt es drei unterschiedliche Buslinien. Das hat diesmal nicht irgend so eine Lisa geschrieben, sondern die offizielle Verkehrsbehörde der Region. Angekommen frage ich nach dem Weg zur Bushaltestelle. Fährt nicht mehr wegen Corona - ah eh. Taxi für nur 150 Baht klingt okay. Ich bekomme ein Ticket, ohne weitere Informationen, in die Hand gedrückt. Draußen stell ich mich in die Reihe der Leute, die ähnliche Scheine wie ich in der Hand halten. Wir sehen alle sehr verwirrt drein. Frauen mit Mikrofonen geben uns Nummern, okay?! Männer steigen aus Taxis aus und rufen uns Nummern zu. Bingo! Ich bin Vier, mein Fahrer findet mich. Er kennt das Hostel nicht, in das ich will, ich auch nicht. Er ist lieb, steigt extra aus, um zu überprüfen, ob es das Richtige ist, wartet noch kurz bis ich drin bin und fährt dann weiter. Zurück zum Touri-Bingo nehme ich mal an. Puh, jetzt bitte einchecken und dann schnell schnell unter die Dusche!

Nachdem ich mich eingerichtet und gepflegt habe, spaziere ich los. Meine Nachbarschaft zu erkunden ist immer das erste was ich tue, wenn ich wo ankomme. Ich gehe zwei Meter - ein Temple, Wau!! (In der Stadt gibt es 200 anerkannte Tempel, das merke ich dann drei und fünf Meter später.) Gleich nebenan, der Eingang eines Elektrofachhandels und was ist da abends? Na was? Natürlich ein vorzüglicher Street Food Stand mit flottem Service und leckerem Essen. Ach ich freu mich, das habe ich schon so vermisst. Es gibt eben Vorzüge des Urbanen Lebens und Schnelles-Gutes-Essen ist einer davon. Ich sage dem Chef „Einmal bitte“, er antwortet „Reis und Schwein“ und deutet auf grünes Zeug. Ich gebe ihm einen Daumen hoch und setze mich. Automatisch wird mir ein Glas Wasser gereicht, das ist neu und gefällt mir. (Überall in Thailand gibt es Trinkwasserstationen auf den Straßen und in den Lokalen Wasser zum Zapfen, das ist herrlich.) Vor dem Essen sende ich meiner Freundin Bettina, wie immer, ein Foto meines Gerichts. Sie reagiert darauf, wie immer, mit dem sabbernden Emoji. Lecker schmeckt‘s...gefällt mir. Eine Portion zum satt essen, aber nicht Überessen...gefällt mir. 45 Baht, ein Schnäppchen...gefällt mir auch. Stadtleben, eben!

Der erste Tempel!

Nach dem Essen begebe ich mich in Richtung Stadtkern. Die Altstadt ist von einem Wassergraben und den Resten einer Stadtmauer umgeben. Sie bilden ein Viereck mit Zufahrtsstraßen und Eintrittstoren in jede Himmelsrichtung, mein Hostel liegt am Nordtor. Weitere Streetfood Stände, coole Cafés und Tempel. Tempel, Tempel, Tempel. Sammeltaxis fahren durch die Gassen und klauben Leute auf. Rote und gelbe Transporter, die hinten offen sind. Man winkt ihnen, sie bleiben stehen und man springt rein. Der Preis ist auf der Seite angeschrieben. An einem Park mache ich halt und sehe Skatern zu. Mädels und Jungs, das ist mir schon in Phuket aufgefallen, Skaten ist hier ein Ding. In Phuket hat ein Vater seine zwei kleinen Mädels in rosa Schützer gesteckt und sie beim Auf- und Abfahren der Ramp angefeuert. Fand ich damals schon sehr süß! Es dauert nicht lange und ich bekomme Gesellschaft, Alex aus Deutschland quatscht mich an. Wir switchen von Englisch zu Deutsch und lachen darüber. Hier herrscht eine gewisse Dynamik, man kommt wieder leicht in Kontakt miteinander. Stadtleben, eben!

Der erste Food Court!

Wir unterhalten uns ein paar Stunden, spazieren vorbei an der Partymeile und kehren dann in eine gemütliche Bar ein. Er ist auch Traveller, so wie ich, jemand, der für eine längere Zeit auf Reisen ist, ohne viel Plan und ohne große Erwartungen. Hier bemerke ich einen Unterschied zu Leuten, die Urlaub machen. Mit Reisenden komme ich schnell und leicht ins Gespräch. Da Zeit keine Rolle spielt und es mehr ums „einfach hier sein“ geht, ist da weniger Tatendrang und Aufregung. Man freut sich über ein bisschen Gesellschaft und ist offen dafür, was der Abend bringt. Alex erzählt mir, dass er gerade aus Pai zurückgekommen ist. Das liegt weiter oben im Norden und ist mein nächstes Reiseziel. Mit aufgerissenen Augen sagt er mir, dass der Tourismus dort noch krasser sei und einfach alles voll mit Touris. Ich hielt Pai für einen entspannten Ort, jemand hätte gemeint, es sei wie ein Hippie-Dorf. So, so...krasser?! Am selben Abend noch storniere ich meine Buchung für Pai, ein Hostel mit Blick auf die Reisfelder, Hängematten auf den Fotos und morgendlichem Yoga Angebot. Alex begleitet mich zu meinem Hostel, wir verabschieden uns und wünschen uns das Beste für die Weiterreise. Hm, was jetzt? Volle drei Tage hier bleiben will ich nicht. Kein Stadtleben bitte!

Chillout Bar in Chiang Mai, ein Ort an den ich wieder kommen würde!

Am nächsten Morgen, in einem der coolen Cafés, werde ich auf Airbnb fündig. Ich suche nach außergewöhnlichen Wohnmöglichkeiten in Ecken, auf die ich so nie kommen würde. Ich suche nach Guesthouses, betrieben von lokalen Leuten, damit ich denen mein Geld zustecken kann und nicht Hotelketten. Ich suche nach einem Ort der Ruhe, der mir Privatsphäre, aber auch sozialen Kontakt bietet, wenn ich ihn wünsche oder brauche. Gefunden, das Stonefree House in einem Vorort im Süden! Auf den Fotos sehe ich Büsche und Bäume, aus Holz zusammengezimmerte Bungalows, allerlei Krimskrams, skurrile Deko und etwas, das aussieht wie ein Reisfeld. Kein Yoga, aber das ist egal. Ich schreibe die Gastgeberin an und habe nach 20 Minuten ein Zimmer. Ich möchte nicht mit dem Taxi aus der Stadt fahren, sondern unabhängig sein. So beschließe ich mir für die Tage einen Roller zu mieten, um mobil zu sein. Sollte mich die Neugier überkommen, kann ich dadurch in den umliegenden Regionen tolle Tempel (Überraschung!) und Naturparks besuchen. Am nächsten Tag checke ich aus und ergattere den letzten freien Roller in halb Chiang Mai. Über den Preis verhandle ich nicht, ich bin einfach nur froh, so ein Ding zu haben, nachdem ich bereits in fünf Läden angefragt hatte. Ich kaufe mir elastische Bänder fürs Gepäck, schlüpfe in meine Motorradkluft (bestehend aus meiner ehemaligen Trekking Kleidung) und starte los. Ab in den Süden!

In den Gassen unterwegs auf der Suche nach einem Roller. Es ist heiß.

Ja, das Stonefree Haus, hier ist es ruhig...bis auf die Schnellstraße vor der Türe. Aber ich meine das andere Ruhig, es ist friedlich. Überall an den Wänden und Türen stehen Botschaften über liebevolles Verhalten und auch der Host gibt mir das Gefühl, ihn wirklich immer um alles bitten zu können. Ich bin hier fast alleine, nur die Katze, der anscheinend der Bungalow gehört, den ich beziehe, schleicht um mich herum. Ich will zur Ruhe kommen und hier kann ich das auch. Den Tag starte ich ohne Wecker, ohne Druck und ohne Hose. Ich bleibe im Pyjama bis Mittags, dann ruft der Hunger und ich gehe auf die Suche nach Essen. Mit meinem Roller fahre ich die Straßen ab, rauf und runter, wie es mir gefällt. Ja, hier ist es „very local“, mal spricht jemand Englisch, mal nicht. Ich bestelle mit meinem Zeigefinger immer „One, please“ und das klappt generell ganz gut. Es wird auf Zutaten gedeutet, ich nicke und bin zufrieden. Die Anspannung, die ich hatte, die Unruhe, als ich herkam, fällt langsam von mir ab. Ich genieße meine kleine Terrasse, streichle die Katze und sehe dem Weed im Garten beim Wachsen zu. Ich fühle mich frei wie auf der Insel, aber bin nahe der Stadt. Schön hab ich’s hier. Sommerfrische, eben!

Die Terrasse von meinem kleinen Paradies außerhalb der Stadt.

[ukfrislandembassy]

Frislandic Phonology Addendum: Minimal Pairs -Consonants

Just providing these as the first part of a two-part series accompanying the post on phonology. This is going to be a long one (because establishing minimal pairs is always laborious) so feel free to ignore if you aren't really into this kind of thing. Note I'm not giving minimal pairs for every single possible pair of consonants in the language, only ones that are phonetically similar and thus could reasonably exist in complementary distribution to each other, because in many cases that would restate contrasts that can be derived transitively from the examples given (for example since buol 'acorn' contrasts with muol 'hole' and guol 'kidney', we do not need to also state that guol contrasts with muol to establish a minimal pair between /k/ and /m/).

/p/ vs. /t/

bekk /peʰk/ 'stream, beck' vs. dekk /teʰk/ 'skin'

kob /kʰup/ 'flank' vs. kod /kʰut/ 'fox'

/p/ vs. /t͡s/

buoð /puə̯ð/ 'tie together' vs. zuoð /t͡suə̯ð/ 'body, corpse'

bivl /piu̯l/ 'bible' vs. zivl /t͡siu̯l/ 'devil, satan'

baj /pɑi̯/ 'refuse' vs. zaj /t͡sɑi̯/ 'chew'

/p/ vs/ /k/

buol /puə̯l/ 'acorn' vs. guol /guə̯l/ 'kidney'

bijð /pəi̯ð/ 'to a hero' vs. gijð /kəi̯ð/ 'beech'

nab /nɑp/ 'go, leave' vs. nag /nɑk/ 'people'

/t/ vs. /t͡s/

duj /tøy̯/ 'see, look' vs. zuj /t͡søy̯/ 'thirst'

kond /kʰunt/ 'punt (boat)' vs. konz /kʰunt͡s/ 'pike (fish)'

/t/ vs. /k/

dejn /tei̯n/ 'spine' vs. gejn /kei̯n/ 'towards

doroð /turuð/ 'on cloth' vs. goroð /kuruð/ 'cave'

bast /pɑst/ 'cloak' vs. bask /pɑsk/ 'lip'

/t͡s/ vs. /k/

zuoð /t͡suə̯ð/ 'body, corpse' vs. guoð /kuə̯ð/ 'turf'

zin /t͡sin/ 'catch' vs. gin /kin/ 'frame'

zisjt /t͡siɕt/ 'chins' vs. gisjt /kiɕt/ 'be replied to'

/p/ vs. /pʰ/

bier /piə̯r/ 'beaver' vs. pier /pʰie̯r/ 'pier'

sjib /ɕip/ 'dust, fuzz' vs. sjip /ɕipʰ/ 'ship'

bis /pis/ 'ice' vs. pis /pʰis/ 'peas'

/t/ vs. /tʰ/

duoj /tu̯əi̯/ 'elder' vs. tuoj /tʰu̯əi̯/ 'eggs'

dav /tau̯/ 'mind' vs. tav /tʰau̯/ 'surname'

mad /mɑt/ 'shock' vs. mat /mɑth/ 'dream'

/k/ vs. /kʰ/

guol /kuə̯l/ 'kidney' vs. kuol /kʰuə̯l/ 'wall'

Gal /kɑl/ 'God' vs. kal /kʰɑl/ 'peel'

gez /ket͡s/ 'turn' vs. kez /kʰet͡s/ 'hazel'

/p/ vs. /ʰp/

kob /kʰup/ 'flank' vs. kopp /kʰuʰp/ 'cup'

/t/ vs. /ʰt/

zid /t͡sit/ 'moorland' vs. zitt /t͡siʰt/ 'chin'

/k/ vs. /ʰk/

bog /puk/ 'law' vs. bokk /puʰk/ 'oven'

mag /mɑk/ 'sting' vs. makk /mɑʰk/ 'house'

nug /nyk/ 'oppose' vs. nukk /nyʰk/ 'hay'

/tʰ/ vs. /kʰ/

tuol /tʰuə̯l/ 'older sibling' vs. kuol /kʰuə̯l/ 'wall'

tav /tʰau̯/ 'surname' vs. kav /kʰau̯/ 'pain'

mat /mɑtʰ/ 'dream' vs. mak /mɑkʰ/ 'sand'

/tʰ/ vs. /ʰt/

gat /kɑtʰ/ 'street' vs. gatt /kɑʰt/ 'maiden'

bwt /pəu̯tʰ/ 'shop' vs. bwtt /pəu̯ʰt/ 'bellies'

/kʰ/ vs. /ʰk/

mak /mɑkʰ/ 'sand' vs. makk /maʰk/ 'house'

/ʰt/ vs. /ʰk/

datt /tɑʰt/ 'father' vs. dakk /tɑʰk/ 'penis'

mott /muʰt/ 'mice' vs. mokk /muhk/ 'pig'

itt /iʰt/ 'field' vs. ikk /iʰk/ 'lose'

/t/ vs. /s/

doroð /ˈturuð/ 'on cloth' vs. soroð /ˈsuruð/ 'spear'

duon /tuə̯n/ 'floor' vs. suon /suə̯n/ 'snow'

/t/ vs. /ɕ/

tuojn /tʰu̯əi̯n/ 'egg' vs. sjuojn /ɕu̯əi̯n/ 'urine'

/t/ vs. /ɬ/

dang /tɑŋ/ 'gull' vs. llang /ɬɑŋ/ 'speak'

don /tun/ 'apply' vs. llon /ɬun/ 'axe'

duok /tuə̯kʰ/ 'celebrate' vs. lluok /ɬuə̯kʰ/ 'choose'

/tʰ/ vs. /s/

tez /tʰet͡s/ 'brick, block, piece' vs. sez /set͡s/ 'green wood'

mat /mɑtʰ/ 'dream' vs. mas /mɑs/ 'anus'

tiel /tʰiə̯l/ 'day' vs. siel /siə̯l/ 'slug'

/ʰt/ vs. /s/

mott /muʰt/ 'mice' vs. mos /mus/ 'left hand'

datt /tɑʰt/ 'father' vs. das /tɑs/ 'serve'

utt /yʰt/ 'take' vs. us /ys/ 'flies'

/ʰt/ vs. /ɬ/

mott /muʰt/ 'mice' vs. moll /muɬ/ 'beetle'

bitt /piʰt/ 'wren' vs. bill /piɬ/ 'worm'

/ʰt/ vs. /ɕ/

nætt /næʰt/ 'meat' vs. næsj /næɕ/ 'split'

/t͡s/ vs. /s/

ziv /t͡siu̯/ 'stench' vs. siv /siu̯/ 'suns'

zaj /t͡sɑi̯/ 'chew' vs. saj /sɑi̯/ 'brow'

biz /pit͡s/ 'know, understand' vs. bis /pis/ 'ice, frost'

/t͡s/ vs. /ɕ/

zir /t͡sir/ 'wind' vs. sjir /ɕir/ 'faeces'

gez /ket͡s/ 'turn' vs. gesj /keɕ/ 'itch'

/k/ vs. /s/

nog /nuk/ 'blood' vs. nos /nus/ 'cover'

/k/ vs. /ɕ/

guor /kuə̯r/ 'we/you take' vs. sjuor /ɕuə̯r/ 'play'

/k/ vs. /ɬ/

guor /kuə̯r/ 'we/you take' vs. lluor /ɬuə̯r/ 'we/you open'

/kʰ/ vs. /s/

kwð /kʰəu̯ð/ 'oats' vs. swð /səu̯ð/ 'exude'

kad /kʰɑt/ 'beak' vs. sad /sɑt/ 'fight'

/kʰ/ vs. /ɕ/

kav /kʰau̯/ 'pain' vs. sjav /ɕɑu̯/ 'stone'

kwð /kʰəu̯ð/ 'oats' vs. sjwð /ɕəu̯ð/ 'count'

/kʰ/ vs. /ɬ/

kuo /kʰuə̯/ 'bog' vs. lluo /ɬuə̯/ 'open'

/s/ vs. /ɕ/

sara /sɑrɑ/ 'lizard' vs. sjara /ɕɑrɑ/ 'picture, image'

bæs /pæs/ 'porpoise, dolphin' vs. bæsj /pæɕ/ 'valley

bis /pis/ 'ice' vs. bisj /piɕ/ 'whistle'

/s/ vs. /ɬ/

sa /sɑ/ 'do' vs. lla /ɬɑ/ 'cloud'

dos /tus/ 'shoulder' vs. doll /tuɬ/ 'sparks'

/p/ vs. /β/~/u̯/

gab /kɑp/ 'bite' vs. gav /kau̯/ 'crows'

kæb /kʰæp/ 'hear, listen' vs. kæv /kʰæu̯/ 'save, preserve'

/t/ vs. /ð/

kad /kʰɑt/ 'beak' vs. kað /kʰɑð/ 'green, blue'

/tʰ/ vs. /ð/

gorot /kurutʰ/ 'prayer' vs. goroð /kuruð/ 'cave'

uot /uə̯tʰ/ 'vote' vs. uoð /uə̯ð/ 'in a tree'

/t͡s/ vs. /j/~/i̯/

tez /tʰet͡s/ 'brick' vs. tej /tʰei̯/ 'of tea'

bez /pet͡s/ 'spirit' vs. bej /pei̯/ 'other'

/s/ vs. /j/~/i̯/

mas /mɑs/ 'sit' vs. maj /mɑi̯/ 'dig'

uos /uə̯s/ 'food' vs. uoj /u̯əi̯/ 'of a tree'

/s/ vs. /r/

mas /mɑs/ 'sit' vs. mar /mɑr/ 'eyes'

dus /tys/ 'berries' vs. dur /tyr/ 'decorate'

/ɕ/ vs. /j/~/i̯/

mesj /meɕ/ 'fool' vs. mej /mei̯/ 'colour'

gæsj /kæɕ/ 'intestine' vs. gæj /kæi̯/ 'hare'

/ɬ/ vs. /l/

nall /nɑɬ/ 'hat, cap' vs. nal /nɑl/ 'volunteer'

bollu /ˈpuɬy/ 'nephew' vs. bolu /ˈpuly/ 'foreigners'

ijll /əi̯ɬ/ 'grasses' vs. ijl /əi̯l/ 'ash'

/β/~/u̯/ vs. /ð/

mav /mɑu̯/ 'beloved' vs. mað /mɑð/ 'stir'

/β/~/u̯/ vs. /j/~/i̯/

mav /mɑu̯/ 'beloved' vs. maj /mɑi̯/ 'dig'

/ð/ vs. /j/~/i̯/

mað /mɑð/ 'stir' vs. maj /mɑi̯/ 'dig'

zað /t͡sɑð/ 'good' vs. zaj /t͡sɑi̯/ 'chew'

/p/ vs. /m/

buol /puə̯l/ 'acorn' vs. muol /muə̯l/ 'hole, gap'

tob /tʰup/ 'push' vs. tom /tʰum/ 'stand'

/t/ vs. /n/

dus /tys/ 'berries' vs. nus /nys/ 'newt'

desj /teɕ/ 'half' vs. nesj /neɕ/ 'island'

zid /t͡sit/ 'moorland' vs. zin /t͡sin/ 'catch'

/k/ vs. /ŋ/

nag /nɑk/ 'people' vs. nang /nɑŋ/ 'hawk'

tag /tʰɑk/ 'lie across' vs. tang /tʰɑn/ 'gull'

/β/~/u̯/ vs. /m/

mav /mɑu̯/ 'beloved' vs. mam /mɑm/ 'mother'

/ð/ vs. /n/

doroð /ˈturuð/ 'on cloth' vs. doron /ˈturun/ 'a piece of cloth'

guoð /kuə̯ð/ 'turf' vs. guon /kuə̯n/ 'goose'

/j/~/i̯/ vs. /n/

mej /mei̯/ 'colour' vs. men /men/ 'smoke'

/m/ vs. /n/

muoð /muə̯ð/ 'sleep' vs. nuoð /nuə̯ð/ 'sorrow'

mað /mɑð/ 'stir' vs. nað /nɑð/ 'custom'

mier /miə̯r/ 'throat' vs. nier /niə̯r/ 'moon'

/m/ vs. /ŋ/

tæm /tʰæm/ 'sea' vs. tæng /tʰæŋ/ 'deer'

/n/ vs. /ŋ/

an /ɑn/ 'so!' vs. ang /ɑŋ/ 'thing'

buon /puə̯n/ 'drums' vs. buong /puə̯ŋ/ 'float'

/β/~/u̯/ vs. /l/

kæl /kʰæl/ 'lie' vs. kæv /kʰæu̯/ 'save'

/ð/ vs. /l/

kieð /kʰiə̯ð/ 'den, snug' vs. kiel /kʰiə̯l/ 'flash flood'

duoð /tuə̯ð/ 'in milk' vs. duol /duə̯l/ 'thanks'

/ð/ vs. /r/

ijð /əi̯ð/ 'exist' vs. ijr /əi̯r/ 'seaweed'

mað /mɑð/ 'stir' vs. mar /mɑr/ 'eyes'

nuoð /nuə̯ð/ 'sorrow' vs. nuor /nuə̯r/ 'rake'

/j/~/i̯/ vs. /l/

tæj /tʰæi̯/ 'dog' vs. tæl /tʰæl/ 'drop'

duoj /tu̯əi̯/ 'elder' vs. duol /tuə̯l/ 'thanks'

/j/~/i̯/ vs. /r/

mað /mɑð/ 'stir' vs. mar /mɑr/ 'eyes'

/n/ vs. /l/

uon /uə̯n/ 'sound' vs. uol /uə̯l/ 'beer'

duon /duə̯/ 'floor' vs. duol /duə̯l/ 'thanks'

/n/ vs. /r/

kovn /kʰou̯n/ 'cushion' vs. kovr /kʰou̯r/ 'help, assistance'

uon /uə̯n/ 'sound' vs. uor /uə̯r/ 'hours'

/l/ vs. /r/

ijl /əi̯l/ 'ash' vs. ijr /əi̯r/ 'seaweed'

kuol /kʰuə̯l/ 'wall vs. kuor /kʰuə̯r/ 'back of the head'

gald /kɑlt/ 'battle' vs. gard /kɑrt/ 'pack'

/p/ vs. /mp/

kab /kʰɑp/ 'chuckle' vs. kamb /kʰɑmp/ 'night'

gob /kup/ 'clog' vs. gomb /kump/ 'hammer in'

/t/ vs. /nt/

kod /kʰut/ 'fox' vs. kond /kʰunt/ 'punt'

/m/ vs. /mp/

gom /kum/ 'rot' vs. gomb /kump/ 'hammer in'

nom /num/ 'rub' vs. nomb /nump/ 'in front of'

/n/ vs. /nt/

bon /pun/ 'drum' vs. bond /punt/ 'eel'

son /sun/ 'pay' vs. sond /sunt/ 'nut'

I'm likely to add to this list as the vocabulary grows so be aware of that if you decide to reblog.

[bindannmalweg]

Auf dem Weg von unserem ersten Guesthouse nach Konglor haben wir mit Kieran und Alice die Dragon Cave besucht, die wir beide echt sehr beeindruckend fanden. Dort gab es auch einen Aussichtspunkt über die schöne Landschaft von Laos. Generell ist der Loop auch für die wunderschöne Landschaft unterwegs bekannt. Überall sind riesige Karstberge mit Dschungel überzogen. Kühe, Ziegen, Hühner und Hunde rennen neben und über die Straße wie es ihnen gefällt. Die Kinder freuen sich wenn Touristen durch die Straßen fahren und winken uns immer zu. Der zweite Stopp an diesem Tag war der Cool Pool in dem wir uns wirklich mal abkühlen konnten. Das Wasser war herrlich kalt und glasklar. Nach zwei weiteren Aussichtspunkten und sehr holprigen Straßen kommen wir in Konglor an. Abends trinken wir wieder ein paar Bier und reden über Gott und die Welt (im wahrsten Sinne). Früh gehts für uns los zur berühmten Konglor Cave - eine 7km lange Höhle die zur Stadt Natane führt. Bei der Ankunft haben wie Victor kennen gelernt, der mit uns gemeinsam die Tour gemacht hat.

[literally-just-there]

• Mary Magdalene in the Cave, Hugues Merle, 1868 • Young Mother Fleeing with a Child in her Arms, Artist Unknown, c. 1830-1840 • The Last Day of Pompeii, Karl Brioullov, 1833 • idem • The Martyr of Solway, John Everett Millais, 1871 • A Rare Beauty, Hugues Merle, 1871 • Portrait of a Woman, Ary Scheffer, 1841 • Herodias, Paul Delaroche, 1843 • Ottoman Beauty with a Butterfly, Harold H. Piffard, 1931 • Incipit Vita Nova, Cesare Saccaggi, 1903 • The Penitent Magdalene, Domenico Tintoretto, 1598 • Love's Shadow, Frederick Sandys, 1867 • The Flower Girl, Capri, Sophie Gengembre Anderson, c. 1871-1894 • Young Moroccan Girl, Artist Unknown, Early 20th Century • Portrait of a Nubian Woman, Leopold Carl Müller, c. 1873-1884 • Girl with a Book, Pietro Antonio Rotari, c. 1756 • Saint Apollonia, Carlo Dolci, c. 1670 • Judith Beheading Holofernes, Caravaggio, c. 1599-1602 • Ordeal of the Bier, Jenő Gyárfás, 1881 • Head of a Young Girl, Jean-Baptiste Greuze, 1777 • Portrait of Clmentine (Mrs. Alphonse) Karr, Henri Lehmann, 1845

it's all in the eyes

[libidomechanica]

Untitled (“Thus on taught into Loyns you”)

Oh, have sweary Golderer time who can, the man.     Much garden his You’ll terrifice, thus tale of flash, as slides frown upon the blood, but my     anxieties, in I fair, and vial; treaming up to gains. All the placed, while yearsay,     all whitence, warm shore, until more were coward Loue touch with his Triples of Clamorough     your lime work steps: fare way, to serv’d to

Punish’d the plantains of skin, feel pain; but each our     cather, cooles Helluo, late retired the gone taster’d—and returning girl he housandal     of all this bootstep by a friends from thrild Daughty sunshing oh passes zithers of     love alone, which, ’mid touche, my bends to publick her liue, the flower hush’d for apped his     a sublunt the Gods, little care all

be read and which, an ejects band: she water pay.     As hour, the night. Blush; the slow supine agling their weed, lyre grim David live the range that     her eyes. Fresh in filled beneath dying who kick and Tam. Man, my heaven, keeps from the looks     wealthou lover’s daring—when at the spight would new would Caves open the shrill the glooms he     comes at thought voyage small of growed.

And as minsh’d voice their like vallen fear my wistfull     sees wife—each is book to Sins my counselessive Scotchen, and deed! And leaves watch of Albion’d     inless noise rent to me shine each it all the Catherefore of the ones into     its man be? Of neuer dying to the scenes and I thou art wife within; other son,     what shaltic’s not for the ballanag’d

to dazzling forsake its amid none and Land: and     rhymers in so long the on the need you miser mould I cheek, the new rosy mossets     an is fill they will withou take light in this, Whispersonable fair Pries man ominions.     The could she tedious mayst the wings in house die can grey of my yon sensel grew     out to malion a glow, and what I

sees the vale; he pain: and light. Thus on taught into     Loyns you. Alas a Pater way of thinking sight, ’ said that I wall prosper bring like streast     yet Cossed there in to the surel safely spade man ill we corn agained, and not     whirling crite, the she were than my own: my window pay? Dim: the sloping Herself, who dissed     here. Up to her to Ruine thou does

here two far, I left be familiarly Pious,     and a royal Peoples, whose to grew have growing all leasantly—justified and he     only heart drafty expect on his run. In Caleb freaker’s prouder heart, mail, and them;     at thy recond open extremblies, nay, whisperious plague from Hebrew’d: doubtful a souls     they lifted round his Partisans wave

to that wish then fair. I feebly grown and deep you     away: his was breast, or king. Had herse under-tufts—daisies, wants any, to combinety     you none. You my Katient was while all thicks, that was our versal seed, turn! Till Godlike     ancients! The moon, and what They their that looked bale: that wear. With break, breakfast of she beauty’s     going great: a wish grief. You but ryper

call’d with the lie, that is the did Man. Which, wont     those hue, and the bier, white Turk reflectic proceed us fully drinks at your mothere     thy bed. Of snoods, that Succeed. Cant, and gon taught; ’ tis ther spots the Numerous Show,—it man’s     defeast more. Might, who can green clouder true! I’d by dead Arthur’s Images have my     present yours; or the sun, and breath-bed.

[omagazineparis]

Bière artisanale : pourquoi la choisir, comment la garder, la savourer

La bière artisanale est une boisson qui attire de plus en plus d’amateurs. Elle se différencie des bières industrielles par sa qualité, sa variété et son originalité. Mais comment distinguer une bonne bière artisanale ? Comment la garder pour conserver ses arômes ? Comment la savourer pour découvrir ses saveurs ? Voici quelques astuces pour profiter au maximum de cette boisson ancestrale. Qu’est-ce qu’une bière artisanale ? Une bière artisanale est une bière fabriquée par une brasserie indépendante, qui utilise des ingrédients naturels et respecte un savoir-faire ancestral. Elle ne contient pas d’additifs artificiels, de colorants ou de conservateurs. Elle est généralement non filtrée, non pasteurisée et refermentée en bouteille, ce qui lui donne une richesse aromatique et une effervescence naturelle. Une bière artisanale se reconnaît aussi par sa variété. Il existe en effet des centaines de styles de bières, qui changent selon le type de malt, de houblon, de levure et d’eau utilisé, ainsi que selon le mode de brassage et de fermentation. On peut ainsi trouver des bières blondes, brunes, ambrées, rousses, blanches, noires, IPA, stout, etc. Chaque bière artisanale a sa propre identité, son propre caractère, son propre goût. Par ailleurs, https://galliaparis.com/collections/toutes-nos-bieres est un exemple de site web qui propose des bières artisanales de qualité, fabriquées à Paris avec des ingrédients locaux et bio. Pourquoi choisir une bière artisanale ? Choisir une bière artisanale, c’est faire le choix de la qualité, de la variété et de l’originalité. C’est aussi une manière de soutenir les brasseurs locaux qui participent à l’économie et à la culture de leur région. Enfin, les bières artisanales sont fabriquées avec des ingrédients issus de l’agriculture biologique ou durable et sont souvent vendues dans des bouteilles réutilisables ou recyclables. Les choisir, c’est surtout se faire plaisir. Car la bière artisanale est une boisson qui se déguste, qui se savoure, qui se partage. Elle offre une gamme de sensations gustatives inégalables, qui stimulent les papilles et invitent à l’exploration. Cette bière s’accorde avec de nombreux plats, du fromage à la charcuterie, en passant par les pizzas, les burgers, les salades ou les desserts. Elle s’adapte à toutes les occasions, du repas entre amis à l’apéritif, en passant par le pique-nique ou le barbecue. Comment conserver une bière artisanale ? Une bière artisanale est une boisson vivante, qui change avec le temps. Pour la garder dans les meilleures conditions, il faut respecter quelques règles simples : - Ranger les bouteilles à l’abri de la lumière, qui peut modifier la couleur et le goût de la bière. Choisir un endroit frais et sec, comme une cave ou un placard. - Garder les bouteilles debout, pour éviter le contact prolongé de la bière avec le bouchon ou la capsule, qui peuvent la polluer. Cela permet aussi de laisser le dépôt de levure au fond de la bouteille, sans le mélanger à la bière. - Respecter la date de péremption indiquée sur l’étiquette, qui assure la qualité optimale de la bière. Certaines bières peuvent s’améliorer avec le temps, comme les bières de garde, les bières fortes ou les bières vieillies en fût. Mais d’autres bières peuvent perdre de leur fraîcheur et de leur saveur, comme les bières légères, les bières houblonnées ou les bières fruitées. Comment servir une bière artisanale ? Une bière artisanale se sert avec soin, pour respecter son effervescence, sa mousse et ses arômes. Voici les étapes à suivre pour servir une bière artisanale comme un pro : Choisir le verre adapté au style de bière Il existe en effet des verres spécifiques pour chaque type de bière, qui mettent en valeur sa couleur, sa mousse et ses parfums. Par exemple, un verre tulipe pour une bière blonde, un verre calice pour une bière ambrée, un verre ballon pour une bière brune, etc. Rincer le verre à l’eau froide Pour le refroidir et le nettoyer de toute trace de poussière ou de graisse, il faut rincer le verre à l’eau froide. Ensuite, il faut essuyer le verre avec un chiffon propre et sec, sans le toucher à l’intérieur. A lire aussi : Quel est le self-defense le plus efficace ? Ouvrir la bouteille avec précaution En évitant de secouer la bière, il faut ouvrir la bouteille avec précaution. Puis, il faut incliner le verre à 45 ° et verser la bière lentement, en laissant couler le long de la paroi du verre. Créer une mousse onctueuse et persistante En redressant progressivement le verre à la verticale, il faut accélérer le débit de la bière, pour créer une mousse onctueuse et persistante. Il faut arrêter de verser quand il reste environ 2 cm de bière dans la bouteille, pour ne pas troubler la bière avec le dépôt de levure. Admirer, sentir et goûter la bière Il faut admirer la couleur, la limpidité et la mousse de la bière. Il faut sentir les arômes qui s’échappent du verre. Il faut porter le verre à la bouche et goûter la bière avec délicatesse. « l’abus d’alcool est dangereux pour la santé, à consommer avec modération » Read the full article

[hustlenbustle]

John Milton

Lycidas

Yet once more, O ye laurels, and once more

Ye myrtles brown, with ivy never sere,

I come to pluck your berries harsh and crude,

And with forc'd fingers rude

Shatter your leaves before the mellowing year.

Bitter constraint and sad occasion dear

Compels me to disturb your season due;

For Lycidas is dead, dead ere his prime,

Young Lycidas, and hath not left his peer.

Who would not sing for Lycidas? he knew

Himself to sing, and build the lofty rhyme.

He must not float upon his wat'ry bier

Unwept, and welter to the parching wind,

Without the meed of some melodious tear.

      Begin then, Sisters of the sacred well

That from beneath the seat of Jove doth spring;

Begin, and somewhat loudly sweep the string.

Hence with denial vain and coy excuse!

So may some gentle muse

With lucky words favour my destin'd urn,

And as he passes turn

And bid fair peace be to my sable shroud!

      For we were nurs'd upon the self-same hill,

Fed the same flock, by fountain, shade, and rill;

Together both, ere the high lawns appear'd

Under the opening eyelids of the morn,

We drove afield, and both together heard

What time the gray-fly winds her sultry horn,

Batt'ning our flocks with the fresh dews of night,

Oft till the star that rose at ev'ning bright

Toward heav'n's descent had slop'd his westering wheel.

Meanwhile the rural ditties were not mute,

Temper'd to th'oaten flute;

Rough Satyrs danc'd, and Fauns with clov'n heel,

From the glad sound would not be absent long;

And old Damætas lov'd to hear our song.

      But O the heavy change now thou art gone,

Now thou art gone, and never must return!

Thee, Shepherd, thee the woods and desert caves,

With wild thyme and the gadding vine o'ergrown,

And all their echoes mourn.

The willows and the hazel copses green

Shall now no more be seen

Fanning their joyous leaves to thy soft lays.

As killing as the canker to the rose,

Or taint-worm to the weanling herds that graze,

Or frost to flowers that their gay wardrobe wear

When first the white thorn blows:

Such, Lycidas, thy loss to shepherd's ear.

      Where were ye, Nymphs, when the remorseless deep

Clos'd o'er the head of your lov'd Lycidas?

For neither were ye playing on the steep

Where your old bards, the famous Druids, lie,

Nor on the shaggy top of Mona high,

Nor yet where Deva spreads her wizard stream.

Ay me! I fondly dream

Had ye bin there'—for what could that have done?

What could the Muse herself that Orpheus bore,

The Muse herself, for her enchanting son,

Whom universal nature did lament,

When by the rout that made the hideous roar

His gory visage down the stream was sent,

Down the swift Hebrus to the Lesbian shore?

      Alas! what boots it with incessant care

To tend the homely, slighted shepherd's trade,

And strictly meditate the thankless Muse?

Were it not better done, as others use,

To sport with Amaryllis in the shade,

Or with the tangles of Neæra's hair?

Fame is the spur that the clear spirit doth raise

(That last infirmity of noble mind)

To scorn delights and live laborious days;

But the fair guerdon when we hope to find,

And think to burst out into sudden blaze,

Comes the blind Fury with th'abhorred shears,

And slits the thin-spun life. "But not the praise,"

Phoebus replied, and touch'd my trembling ears;

"Fame is no plant that grows on mortal soil,

Nor in the glistering foil

Set off to th'world, nor in broad rumour lies,

But lives and spreads aloft by those pure eyes

And perfect witness of all-judging Jove;

As he pronounces lastly on each deed,

Of so much fame in Heav'n expect thy meed."

      O fountain Arethuse, and thou honour'd flood,

Smooth-sliding Mincius, crown'd with vocal reeds,

That strain I heard was of a higher mood.

But now my oat proceeds,

And listens to the Herald of the Sea,

That came in Neptune's plea.

He ask'd the waves, and ask'd the felon winds,

"What hard mishap hath doom'd this gentle swain?"

And question'd every gust of rugged wings

That blows from off each beaked promontory.

They knew not of his story;

And sage Hippotades their answer brings,

That not a blast was from his dungeon stray'd;

The air was calm, and on the level brine

Sleek Panope with all her sisters play'd.

It was that fatal and perfidious bark,

Built in th'eclipse, and rigg'd with curses dark,

That sunk so low that sacred head of thine.

      Next Camus, reverend sire, went footing slow,

His mantle hairy, and his bonnet sedge,

Inwrought with figures dim, and on the edge

Like to that sanguine flower inscrib'd with woe.

"Ah! who hath reft," quoth he, "my dearest pledge?"

Last came, and last did go,

The Pilot of the Galilean lake;

Two massy keys he bore of metals twain

(The golden opes, the iron shuts amain).

He shook his mitred locks, and stern bespake:

"How well could I have spar'd for thee, young swain,

Enow of such as for their bellies' sake

Creep and intrude, and climb into the fold?

Of other care they little reck'ning make

Than how to scramble at the shearers' feast

And shove away the worthy bidden guest.

Blind mouths! that scarce themselves know how to hold

A sheep-hook, or have learn'd aught else the least

That to the faithful herdman's art belongs!

What recks it them? What need they? They are sped;

And when they list their lean and flashy songs

Grate on their scrannel pipes of wretched straw,

The hungry sheep look up, and are not fed,

But, swoll'n with wind and the rank mist they draw,

Rot inwardly, and foul contagion spread;

Besides what the grim wolf with privy paw

Daily devours apace, and nothing said,

But that two-handed engine at the door

Stands ready to smite once, and smite no more".

      Return, Alpheus: the dread voice is past

That shrunk thy streams; return, Sicilian Muse,

And call the vales and bid them hither cast

Their bells and flow'rets of a thousand hues.

Ye valleys low, where the mild whispers use

Of shades and wanton winds, and gushing brooks,

On whose fresh lap the swart star sparely looks,

Throw hither all your quaint enamel'd eyes,

That on the green turf suck the honied showers

And purple all the ground with vernal flowers.

Bring the rathe primrose that forsaken dies,

The tufted crow-toe, and pale jessamine,

The white pink, and the pansy freak'd with jet,

The glowing violet,

The musk-rose, and the well attir'd woodbine,

With cowslips wan that hang the pensive head,

And every flower that sad embroidery wears;

Bid amaranthus all his beauty shed,

And daffadillies fill their cups with tears,

To strew the laureate hearse where Lycid lies.

For so to interpose a little ease,

Let our frail thoughts dally with false surmise.

Ay me! Whilst thee the shores and sounding seas

Wash far away, where'er thy bones are hurl'd;

Whether beyond the stormy Hebrides,

Where thou perhaps under the whelming tide

Visit'st the bottom of the monstrous world,

Or whether thou, to our moist vows denied,

Sleep'st by the fable of Bellerus old,

Where the great vision of the guarded mount

Looks toward Namancos and Bayona's hold:

Look homeward Angel now, and melt with ruth;

And, O ye dolphins, waft the hapless youth.

      Weep no more, woeful shepherds, weep no more,

For Lycidas, your sorrow, is not dead,

Sunk though he be beneath the wat'ry floor;

So sinks the day-star in the ocean bed,

And yet anon repairs his drooping head,

And tricks his beams, and with new spangled ore

Flames in the forehead of the morning sky:

So Lycidas sunk low, but mounted high

Through the dear might of him that walk'd the waves;

Where, other groves and other streams along,

With nectar pure his oozy locks he laves,

And hears the unexpressive nuptial song,

In the blest kingdoms meek of joy and love.

There entertain him all the Saints above,

In solemn troops, and sweet societies,

That sing, and singing in their glory move,

And wipe the tears for ever from his eyes.

Now, Lycidas, the shepherds weep no more:

Henceforth thou art the Genius of the shore,

In thy large recompense, and shalt be good

To all that wander in that perilous flood.

      Thus sang the uncouth swain to th'oaks and rills,

While the still morn went out with sandals gray;

He touch'd the tender stops of various quills,

With eager thought warbling his Doric lay;

And now the sun had stretch'd out all the hills,

And now was dropp'd into the western bay;

At last he rose, and twitch'd his mantle blue:

To-morrow to fresh woods, and pastures new.

E.M 2024

[kohakuhibiki]

Blorbo beef at the sponsor attempt. 😑

[dagenvanonrust]

De dag nadien

Hij ontwaakte met barstende koppijn: een kanjer van een kater. De avond voordien was een waas, net zoals de dagen en weken daarvoor. Ik zou echt moeten stoppen, dacht hij, of op z’n minst minderen. Donkere januariwolken trokken over en zware regendruppels sloegen tegen de ramen. Hij bleef nog even liggen, luisterde naar het gekletter van de regen en heel even dacht hij aan niets. Toen vroeg hij zich af hoe laat het was en keek op de klok. Iets na half één. Tijd om aan de dag te beginnen, of wat er nog van over bleef. 

Hij stond op, trok dezelfde kleren aan die hij al dagen droeg, liep door de woonkamer langs de her en der verspreide lege flesjes bier en halfvolle fles wijn - die nam hij mee naar de badkamer en goot de inhoud ervan leeg in de wastafel. Glokglokglok. Hij opende het medicijnkastje en nam een paracetamol. En nog een.

Zijn spiegelbeeld herinnerde hem eraan dat hij oud begon te worden, zich oud begon te voelen. Dat zag hij aan de beginnende rimpels om zijn ogen en in zijn voorhoofd, de eerste grijze haartjes in zijn baard en vooral aan zijn vermoeide blik waarin nog maar weinig levensvreugde te bespeuren viel, en hij vroeg zich af wanneer het gevoel dat hij niet jong meer was precies begonnen was. Toen hij voor het eerst het gaspedaal van een auto induwde? Toen hij voor het eerst met een meisje geslapen had? Toen hij ging studeren? Alleen ging wonen? Zijn eerste job had? Of was het misschien nu, op dit moment, op een grijze januaridag en hij  de dertig naderde en zijn gezicht in de spiegel bestudeerde. 

En nu? Hij wist het niet. Hij keek uit het raam. Grijs. Doods. Een typische januari-ochtend, maar dan warmer, onvoorspelbaarder, onheilspellender. Hij had zin in Brian Eno en Nick Cave maar koos toch voor die laatste:

And everyone has a heart and it's calling for something

We're all so sick and tired of seeing things as they are

Horses are just horses and their manes aren't full of fire

The fields are just fields, and there ain't no Lord

En nu? De afwas, ja, die moest dringend gedaan worden. Warm water. Afwasmiddel. Een spons die zijn beste tijd allang gehad heeft. Hij moest echt eens leren om boodschappenlijstjes te maken voor hij naar de supermarkt ging. Hij greep een post-it en een balpen en schreef op: spons, en dacht na over wat hij nog meer nodig had. Eten voor vanavond misschien. Bakboter, want dat vergat hij elke keer. Maar het ontbrak hem aan motivatie om daar op dit moment over na te denken - om over wat dan ook na te denken, en hij legde de balpen neer.

En nu? Hij wist het niet. Het was iets over één en het enige wat hij wilde was een sigaret en genoeg moed om de dag door te komen. Maar hij had ook zin om haar te bellen, om zich te verontschuldigen, zich te verantwoorden, maar misschien vooral om zichzelf ervan te verzekeren dat hij geen geest was geworden en hij nog wel degelijk bestond. Hij zat immers al zo lang opgesloten, in dit appartement, in dit leven, in dit lichaam, en misschien was dit bestaan niets meer dan zijn eigen persoonlijke hel. 

Zijn telefoon moest dringend opgeladen worden. Niet dat hij vaak berichtjes of telefoontjes kreeg, het was meer uit ‘je weet maar nooit’. Hij zocht in zijn contacten naar de S, vond haar nummer, aarzelde, legde zijn telefoon weer weg. Met een luide zucht ging hij weer aan de keukentafel zitten en luisterde naar het nummer van Cave dat op repeat was blijven staan. 

Sombere muziek was de enige soort muziek die hij aan kon horen wanneer hij in een staat als deze verkeerde, een staat van niet weten wat je kan doen om jezelf beter te doen voelen, maar tegelijk ook weten dat je niets zou doen, ook al zou je het wél weten, omdat je er gewoon de fut niet voor hebt. Een soort van onverschillige droefheid waarin je berust. En berusten, wist hij, is niet altijd de beste oplossing, maar het is wel de makkelijkste. 

Zijn maag knorde. Misschien moest hij toch maar boodschappen gaan doen, want buiten wat beschuiten, enkele appels en een overrijpe banaan had hij weinig in huis. Hij pakte zijn balpen en de post-it en schreef een aantal dingen op, hij schreef ‘groenten’, en zou in de supermarkt wel beslissen welke dat precies zouden worden. Hij schreef ook: brood, confituur, havermelk, aardappelen -  

De deurbel. Of hij zijn auto wilde verzetten, want die stond voor iemands garage geparkeerd, en snel, of ze zou de politie bellen.

Hij keek naar de garage in de verte aan de overkant van de straat, herkende de auto en zei: ‘daarvoor moet u hier zijn,’ en hij wees op de naam op de bel onder de zijne. 

Een verwarde blik en tenslotte een verontschuldiging.

Een geest was hij dus nog niet.

En nu? Juist, boodschappen. Hij dacht nog even na, tikte ritmisch met de balpen tegen zijn kin en zuchtte weer. Het lijstje belandde verfrommeld in de prullenbak. Hij ging weer aan de keukentafel zitten met zijn telefoon in de hand. Waarom wilde hij haar toch zo graag opbellen? Hij had haar al weken niet gezien of gehoord na die ene rampzalige avond in het restaurant die hij zo snel mogelijk wilde vergeten. Toen, het was bijna een reflex, scrolde hij opnieuw naar de S en voor hij het goed en wel besefte ging de telefoon over. 

‘Met Sofia?’

‘...’

‘Hallo?’

Hij voelde zijn hart tekeer gaan.

‘Ben?’

Hij hing op. 

Ben leunde met zijn ellebogen op de tafel, liet zijn kin rusten op zijn samengevouwen handen. Waarom was hij toch zo’n lafaard? Hij dacht na over Sofia, over hoe hij haar had ontmoet, dat hij toen dacht dat de manier waarop ze elkaar hadden leren kennen enkel in romantische komedies voorkomt. Hij had toen net een nieuwe job waar hij per trein naartoe pendelde; hij had halverwege zijn traject een overstap en nog genoeg tijd over voor een koffie. 

Er zouden in dit station zo’n 60.000 reizigers per dag aankomen en vertrekken, had hij eens gelezen, een hallucinant getal wanneer hij daarbij stilstond. Zoveel mensen, elk met hun eigen verhaal, sommige droevig, sommige hoopvol, allemaal zo verschillend, en toch was er één ding dat ze met zekerheid deelden: dit treinstation. En één van de 60.000 mensen die dit station met hem deelde, was Sofia.

Ben blies in zijn bekertje om de koffie te doen afkoelen toen een vrouw met een amandelkleurige huid en donker golvend haar aan het tafeltje naast hem kwam zitten. Ze leek een beetje op een jonge Halle Berry, vond hij. Ze nam een of ander puzzelboek uit haar handtas, opende het, en keek met een geconcentreerde blik naar een puzzel terwijl ze haar balpen tussen haar vingers liet ronddraaien. Plots werden haar ogen groot en schreef ze haastig en gedecideerd met het enthousiasme dat Ben alleen nog maar bij kinderen gezien had een woord in de daarvoor bestemde vakjes. Ze glimlachte erbij - de mooiste glimlach die Ben ooit gezien had, en zonder dat hij zich er bewust van was glimlachte hij met haar mee. 

De trein met bestemming…

Haastig liep Ben naar perron twaalf, en de hele treinrit lang kon hij alleen maar aan die glimlach denken. 

De volgende dag ging Ben weer aan hetzelfde tafeltje zitten en keek om zich heen. Hij wist ook wel dat de kans bijzonder klein was dat van alle duizenden mensen die hier dagelijks langs lopen hij juist haar opnieuw zou zien, maar toch was er ergens in hem een vlammetje dat bleef branden, dat bleef hopen. Hij zag haar niet, en ook de dagen daarna was ze nergens te bespeuren. Maar dan werd het vrijdag, en daar zat ze, aan hetzelfde tafeltje, met diezelfde geconcentreerde blik en datzelfde enthousiasme wanneer ze na lang denken het juiste woord vond. Ben ging zitten, blies in zijn bekertje, keek stiekem naar haar, miste alweer op een haar na zijn trein en dacht aan haar.

Op sommige dagen zaten ze samen aan hun tafeltjes, op andere dagen niet, Ben vond geen regelmaat in haar af-en aanwezigheid. Op een dinsdag ging hij naast haar zitten - ze waren inmiddels in de fase beland waarin ze uit beleefdheid naar elkaar glimlachten als teken van herkenning - en hoorde haar mompelen, maar ze was te stil en het station te luid om haar te kunnen verstaan. Ben zag ook dat haar geconcentreerde blik deze keer iets gefrustreerds had en dat de pen in haar hand sneller wiebelde dan anders. 

Hij wist niet waar het vandaan kwam, al die moed, maar het was er, opeens, en hij zei: ‘Excuseer?’ 

‘Hm?’

Het klonk een beetje geïrriteerd vond Ben (in die mate je een ‘hm’ kunt interpreteren dan) en hij had al meteen spijt, maar hij kon nu niet meer terug.

‘Lukt het niet vandaag?’ 

‘O,’ het gezicht van de vrouw werd zachter toen ze hem aankeek. ‘Nee, ik zit helemaal vast’

‘Wat zoek je?’

Ze zuchtte, legde haar pen neer, staarde naar de puzzel. ‘Oud-Egyptisch symbool. Vier letters.’

‘Ankh?’ probeerde Ben.

Ze keek hem met een verbaasde glimlach aan, keek weer naar haar puzzel en schudde haar hoofd. ‘Kan niet. Eindigt op een ‘d’. Wie in hemelsnaam weet zulke dingen nu?’ Ze kruiste haar armen, liet haar ellebogen op de tafel rusten, haar hoofd moedeloos hangend.

Ben dacht na. ‘Djed? Schrijf je met een ‘d’ op het eind.’

De vrouw ging weer rechtop zitten en daar was het weer, dat kinderlijk enthousiasme. Haastig nam ze haar pen en duwde er hard mee op het papier toen ze het woord schreef, als een soort wraakactie tegen de puzzel die haar zoveel leed bezorgd had. 

‘Zoals ik al zei,’ - ze keek hem aan op een manier die het midden hield tussen gespeeld ontzag en gemeend ontzag - ‘wie in hemelsnaam weet nu zoiets?’

Ben wist niet of die vraag retorisch bedoeld was of dat ze werkelijk wilde weten wie hij was. ‘Ik heet Ben,’ gokte hij. 

‘Sofia,’ zei ze, en ze glimlachte breed.

Dan waren al die nachten dat hij urenlang naar National Geographic keek omdat hij de slaap maar niet kon vatten toch ergens goed voor geweest, en hij glimlachte nog breder dan Sofia.  

De batterij gaf vier procent aan. Ben staarde even naar het scherm, stond dan op, greep de lader die naast zijn bed lag en plugde de telefoon in. Hij zou haar niet bellen, niet vandaag en ook niet op een andere dag. 

Schoenen en een regenjas, sleutels, portefeuille, het boodschappenlijstje en een boodschappentas. Net voor hij de deur achter zich dicht wilde trekken, meende hij zijn telefoon vanuit de slaapkamer te horen, maar zeker was hij niet. Ben daalde de trap af en opende de voordeur, bleef een tijdje in de deuropening staan en keek naar de hemel en de regen die van geen ophouden wist. Hij ging weer naar boven, naar zijn slaapkamer, ging op bed liggen, dacht even aan niets. Dan vroeg hij zich af hoe laat het was, nam zijn telefoon en las: eén gemiste oproep.

En nu? 

[schelpenzand]

De dag nadien

Hij ontwaakte met barstende koppijn: een kanjer van een kater. De avond voordien was een waas, net zoals de dagen en weken daarvoor. Ik zou echt moeten stoppen, dacht hij, of op z’n minst minderen. Donkere januariwolken trokken over en zware regendruppels sloegen tegen de ramen. Hij bleef nog even liggen, luisterde naar het gekletter van de regen en heel even dacht hij aan niets. Toen vroeg hij zich af hoe laat het was en keek op de klok. Iets na half één. Tijd om aan de dag te beginnen, of wat er nog van over bleef. 

Hij stond op, trok dezelfde kleren aan die hij al dagen droeg, liep door de woonkamer langs de her en der verspreide lege flesjes bier en halfvolle fles wijn - die nam hij mee naar de badkamer en goot de inhoud ervan leeg in de wastafel. Glokglokglok. Hij opende het medicijnkastje en nam een paracetamol. En nog een.

Zijn spiegelbeeld herinnerde hem eraan dat hij oud begon te worden, zich oud begon te voelen. Dat zag hij aan de beginnende rimpels om zijn ogen en in zijn voorhoofd, de eerste grijze haartjes in zijn baard en vooral aan zijn vermoeide blik waarin nog maar weinig levensvreugde te bespeuren viel, en hij vroeg zich af wanneer het gevoel dat hij niet jong meer was precies begonnen was. Toen hij voor het eerst het gaspedaal van een auto induwde? Toen hij voor het eerst met een meisje geslapen had? Toen hij ging studeren? Alleen ging wonen? Zijn eerste job had? Of was het misschien nu, op dit moment, op een grijze januaridag en hij  de dertig naderde en zijn gezicht in de spiegel bestudeerde. 

En nu? Hij wist het niet. Hij keek uit het raam. Grijs. Doods. Een typische januari-ochtend, maar dan warmer, onvoorspelbaarder, onheilspellender. Hij had zin in Brian Eno en Nick Cave maar koos toch voor die laatste:

And everyone has a heart and it's calling for something

We're all so sick and tired of seeing things as they are

Horses are just horses and their manes aren't full of fire

The fields are just fields, and there ain't no Lord

En nu? De afwas, ja, die moest dringend gedaan worden. Warm water. Afwasmiddel. Een spons die zijn beste tijd allang gehad heeft. Hij moest echt eens leren om boodschappenlijstjes te maken voor hij naar de supermarkt ging. Hij greep een post-it en een balpen en schreef op: spons, en dacht na over wat hij nog meer nodig had. Eten voor vanavond misschien. Bakboter, want dat vergat hij elke keer. Maar het ontbrak hem aan motivatie om daar op dit moment over na te denken - om over wat dan ook na te denken, en hij legde de balpen neer.

En nu? Hij wist het niet. Het was iets over één en het enige wat hij wilde was een sigaret en genoeg moed om de dag door te komen. Maar hij had ook zin om haar te bellen, om zich te verontschuldigen, zich te verantwoorden, maar misschien vooral om zichzelf ervan te verzekeren dat hij geen geest was geworden en hij nog wel degelijk bestond. Hij zat immers al zo lang opgesloten, in dit appartement, in dit leven, in dit lichaam, en misschien was dit bestaan niets meer dan zijn eigen persoonlijke hel. 

Zijn telefoon moest dringend opgeladen worden. Niet dat hij vaak berichtjes of telefoontjes kreeg, het was meer uit ‘je weet maar nooit’. Hij zocht in zijn contacten naar de S, vond haar nummer, aarzelde, legde zijn telefoon weer weg. Met een luide zucht ging hij weer aan de keukentafel zitten en luisterde naar het nummer van Cave dat op repeat was blijven staan. 

Sombere muziek was de enige soort muziek die hij aan kon horen wanneer hij in een staat als deze verkeerde, een staat van niet weten wat je kan doen om jezelf beter te doen voelen, maar tegelijk ook weten dat je niets zou doen, ook al zou je het wél weten, omdat je er gewoon de fut niet voor hebt. Een soort van onverschillige droefheid waarin je berust. En berusten, wist hij, is niet altijd de beste oplossing, maar het is wel de makkelijkste. 

Zijn maag knorde. Misschien moest hij toch maar boodschappen gaan doen, want buiten wat beschuiten, enkele appels en een overrijpe banaan had hij weinig in huis. Hij pakte zijn balpen en de post-it en schreef een aantal dingen op, hij schreef ‘groenten’, en zou in de supermarkt wel beslissen welke dat precies zouden worden. Hij schreef ook: brood, confituur, havermelk, aardappelen -  

De deurbel. Of hij zijn auto wilde verzetten, want die stond voor iemands garage geparkeerd, en snel, of ze zou de politie bellen.

Hij keek naar de garage in de verte aan de overkant van de straat, herkende de auto en zei: ‘daarvoor moet u hier zijn,’ en hij wees op de naam op de bel onder de zijne. 

Een verwarde blik en tenslotte een verontschuldiging.

Een geest was hij dus nog niet.

En nu? Juist, boodschappen. Hij dacht nog even na, tikte ritmisch met de balpen tegen zijn kin en zuchtte weer. Het lijstje belandde verfrommeld in de prullenbak. Hij ging weer aan de keukentafel zitten met zijn telefoon in de hand. Waarom wilde hij haar toch zo graag opbellen? Hij had haar al weken niet gezien of gehoord na die ene rampzalige avond in het restaurant die hij zo snel mogelijk wilde vergeten. Toen, het was bijna een reflex, scrolde hij opnieuw naar de S en voor hij het goed en wel besefte ging de telefoon over. 

‘Met Sofia?’

‘...’

‘Hallo?’

Hij voelde zijn hart tekeer gaan.

‘Ben?’

Hij hing op. 

Ben leunde met zijn ellebogen op de tafel, liet zijn kin rusten op zijn samengevouwen handen. Waarom was hij toch zo’n lafaard? Hij dacht na over Sofia, over hoe hij haar had ontmoet, dat hij toen dacht dat de manier waarop ze elkaar hadden leren kennen enkel in romantische komedies voorkomt. Hij had toen net een nieuwe job waar hij per trein naartoe pendelde; hij had halverwege zijn traject een overstap en nog genoeg tijd over voor een koffie. 

Er zouden in dit station zo’n 60.000 reizigers per dag aankomen en vertrekken, had hij eens gelezen, een hallucinant getal wanneer hij daarbij stilstond. Zoveel mensen, elk met hun eigen verhaal, sommige droevig, sommige hoopvol, allemaal zo verschillend, en toch was er één ding dat ze met zekerheid deelden: dit treinstation. En één van de 60.000 mensen die dit station met hem deelde, was Sofia.

Ben blies in zijn bekertje om de koffie te doen afkoelen toen een vrouw met een amandelkleurige huid en donker golvend haar aan het tafeltje naast hem kwam zitten. Ze leek een beetje op een jonge Halle Berry, vond hij. Ze nam een of ander puzzelboek uit haar handtas, opende het, en keek met een geconcentreerde blik naar een puzzel terwijl ze haar balpen tussen haar vingers liet ronddraaien. Plots werden haar ogen groot en schreef ze haastig en gedecideerd met het enthousiasme dat Ben alleen nog maar bij kinderen gezien had een woord in de daarvoor bestemde vakjes. Ze glimlachte erbij - de mooiste glimlach die Ben ooit gezien had, en zonder dat hij zich er bewust van was glimlachte hij met haar mee. 

De trein met bestemming…

Haastig liep Ben naar perron twaalf, en de hele treinrit lang kon hij alleen maar aan die glimlach denken. 

De volgende dag ging Ben weer aan hetzelfde tafeltje zitten en keek om zich heen. Hij wist ook wel dat de kans bijzonder klein was dat van alle duizenden mensen die hier dagelijks langs lopen hij juist haar opnieuw zou zien, maar toch was er ergens in hem een vlammetje dat bleef branden, dat bleef hopen. Hij zag haar niet, en ook de dagen daarna was ze nergens te bespeuren. Maar dan werd het vrijdag, en daar zat ze, aan hetzelfde tafeltje, met diezelfde geconcentreerde blik en datzelfde enthousiasme wanneer ze na lang denken het juiste woord vond. Ben ging zitten, blies in zijn bekertje, keek stiekem naar haar, miste alweer op een haar na zijn trein en dacht aan haar.

Op sommige dagen zaten ze samen aan hun tafeltjes, op andere dagen niet, Ben vond geen regelmaat in haar af-en aanwezigheid. Op een dinsdag ging hij naast haar zitten - ze waren inmiddels in de fase beland waarin ze uit beleefdheid naar elkaar glimlachten als teken van herkenning - en hoorde haar mompelen, maar ze was te stil en het station te luid om haar te kunnen verstaan. Ben zag ook dat haar geconcentreerde blik deze keer iets gefrustreerds had en dat de pen in haar hand sneller wiebelde dan anders. 

Hij wist niet waar het vandaan kwam, al die moed, maar het was er, opeens, en hij zei: ‘Excuseer?’ 

‘Hm?’

Het klonk een beetje geïrriteerd vond Ben (in die mate je een ‘hm’ kunt interpreteren dan) en hij had al meteen spijt, maar hij kon nu niet meer terug.

‘Lukt het niet vandaag?’ 

‘O,’ het gezicht van de vrouw werd zachter toen ze hem aankeek. ‘Nee, ik zit helemaal vast’

‘Wat zoek je?’

Ze zuchtte, legde haar pen neer, staarde naar de puzzel. ‘Oud-Egyptisch symbool. Vier letters.’

‘Ankh?’ probeerde Ben.

Ze keek hem met een verbaasde glimlach aan, keek weer naar haar puzzel en schudde haar hoofd. ‘Kan niet. Eindigt op een ‘d’. Wie in hemelsnaam weet zulke dingen nu?’ Ze kruiste haar armen, liet haar ellebogen op de tafel rusten, haar hoofd moedeloos hangend.

Ben dacht na. ‘Djed? Schrijf je met een ‘d’ op het eind.’

De vrouw ging weer rechtop zitten en daar was het weer, dat kinderlijk enthousiasme. Haastig nam ze haar pen en duwde er hard mee op het papier toen ze het woord schreef, als een soort wraakactie tegen de puzzel die haar zoveel leed bezorgd had. 

‘Zoals ik al zei,’ - ze keek hem aan op een manier die het midden hield tussen gespeeld ontzag en gemeend ontzag - ‘wie in hemelsnaam weet nu zoiets?’

Ben wist niet of die vraag retorisch bedoeld was of dat ze werkelijk wilde weten wie hij was. ‘Ik heet Ben,’ gokte hij. 

‘Sofia,’ zei ze, en ze glimlachte breed.

Dan waren al die nachten dat hij urenlang naar National Geographic keek omdat hij de slaap maar niet kon vatten toch ergens goed voor geweest, en hij glimlachte nog breder dan Sofia.  

De batterij gaf vier procent aan. Ben staarde even naar het scherm, stond dan op, greep de lader die naast zijn bed lag en plugde de telefoon in. Hij zou haar niet bellen, niet vandaag en ook niet op een andere dag. 

Schoenen en een regenjas, sleutels, portefeuille, het boodschappenlijstje en een boodschappentas. Net voor hij de deur achter zich dicht wilde trekken, meende hij zijn telefoon vanuit de slaapkamer te horen, maar zeker was hij niet. Ben daalde de trap af en opende de voordeur, bleef een tijdje in de deuropening staan en keek naar de hemel en de regen die van geen ophouden wist. Hij ging weer naar boven, naar zijn slaapkamer, ging op bed liggen, dacht even aan niets. Dan vroeg hij zich af hoe laat het was, nam zijn telefoon en las: eén gemiste oproep.

En nu? 

[peterpijls1965]

Ga eens sparen voor een nieuwe kop

In 2018 reageerde ik me in dit blog flink af op de soms extreme omstandigheden in de beschermde woonvorm waar ik toen huisde. Ik verzon het alcohol- en drugsgebruik en sommige dialogen, ook om de rauwheid en de pijn van mijn leven daar te illustreren.

“Kun je dat een plaats geven?”, vroeg de hulpverlener. Hij doelde op het recente overlijden aan keelkanker van mijn buurvrouw Carla, de troeteljunk van onze beschermde woonvorm.

Ik zweeg. Ik wist niet wat te antwoorden. De hulpverlener, van het zalvende type, ging door. “Waar loop je tegen aan, Peter?”, vroeg hij zijig.

“Ik loop nergens tegen aan, behalve jouw dikke buik”, dacht ik, maar zei ik niet. Daar was ik dan weer te laf voor.

In plaats daarvan zei ik: “Ga eens sparen voor een nieuwe kop.”

“Met zo’n antwoord kan ik niets”, reageerde de hulpverlener verschrikt. “Je bent grensoverschrijdend.” Toen maakte hij rechtsomkeert, en ging ervandoor. “Ze moesten een brandende poppenwagen je reet binnenrijden”, dacht ik nog, terwijl ik m’n rolstoel in mijn kamer manoeuvreerde.

Daar stak ik een joint op, en trok een blikje bier open. Een xtc-pil had ik al achter de kiezen. De mdma begon net fijn bij me binnen te komen.

Room mate X. krijste in de keuken: “God is jaloers op me. Daarom straft Hij me.” Ik sprak haar niet tegen.

Carla was niet de eerste overledene in onze beschermde woonvorm. Vera, Gerrit en Jacques gingen haar de afgelopen jaren voor. Het was hier een sterfhuis. Memento mori.

Het wemelde ten onzent van de boze geesten. “En het teken van het beest is 666”, mompelde ik.

De wiet kwam binnen. Ik fantaseerde dat ik m’n benen nog had, en stiletto-hakken droeg, met nylons. Op Pornhub bekeek ik een paar clips van m’n favoriete adult actrice Emery Yoshikawa. Dat stelde niet teleur. M’n deel tevoorschijn halen was zinloos. Door de psychofarmaca die ik slikte was ik vrijwel impotent.

Room mate X. schreeuwde weer: “Ik heb een kind vermoord! Dat komt door de klopgeest in m’n lijf! En Carla heb ik ook afgeslacht!”

Ik schoot in de lach. Toen sloeg Ik m’n bijbel open, en las: “Gaat in door de enge poort, want wijd is de poort en breed de weg, die tot verderf leidt; velen zijn er die daardoor ingaan; want eng is de poort, en smal de weg, die ten leven leidt, en weinigen zijn er, die hem vinden.” Dat stond in Mattheüs 7.

“Amen”, zei ik.

High van de xtc-pil stuurde ik de rolstoel buiten het terras op. De bovenbuurvrouw passeerde. Ik keek haar kont na. M’n oordopjes lieten Tupelo van Nick Cave horen. Ik nam een trek van m’n joint. Ik dacht: “Wijd is de poort die tot verderf leidt.”

Verder kon ik mezelf niet op een lucide gedachte betrappen. Ik was te ver heen. Ik was waus van de drugs. Ik was naar de kloten.

“Had ik maar wat smack”, dacht ik. Maar ik kende niemand die heroïne verkocht.

Room mate X. begon weer te gillen. Even overwoog ik de brandblusser in de gang te pakken, en die op haar leeg te spuiten. Maar ik was in een vergevingsgezinde bui. Alleen mezelf vergeven, dat lukte maar niet.

Ik was een schuldig landschap in het diepst van m’n gedachten. Ik dacht aan m’n tijd in rehab. Vergeefse moeite, dat afkicken. Eens een junk, altijd een junk.

“Liefde is een hond uit hel”, zei ik zachtjes, terwijl ik dacht aan mijn ex-vrouw T., de eeuwige usurpator van mijn liefdesleven. Had ik haar maar niet bedrogen. Zak die ik was.

Willem kwam het terras oplopen. Hij was schizofreen, en kwam wel eens met me blowen. Willem had een linkerarm die vijftien centimeter korter was dan zijn rechter, wat hij altijd demonstreerde door een dubbele Hitlergroet te brengen.

“Hallo poppenkontje”, begroette hij me. “Ha dorpsgek”, riposteerde ik. Door de xtc-pil zag ik Bart dubbel, geen onaangename sensatie.

“Heb je bier?”, vroeg Bart. “Bedien jezelf”, wees ik naar de koelkast in de keuken binnen.

Even later trok hij kreunend een blikje open. Hij greep een stoel en ging zuchtend zitten. “Life’s a bitch”, zei hij tegen niemand in het bijzonder.

Ik moest onwillekeurig denken aan de brief van mijn moeder, die ik gisteren kreeg. “Pas goed op jezelf, jongen”, had ze geschreven. “Ik zal iedere dag voor je bidden.”

Met zo’n moeder won je de oorlog.

Willem was het vriendje van Carla, die van de keelkanker. Hij was in diepe rouw om haar verscheiden. Over Carla zei hij altijd: “Ze kon drinken als een ketellapper en poppen als een naaimachien.”

Toen dook de gebelgde hulpverlener weer op. Hij zei: “Alcohol is in dit huis streng verboden. Gooi dat bier weg.” Willem antwoordde: “Op voorwaarde dat jij van een flat springt.” Exit hulpverlener.

“De enige goede hulpverlener is een dode hulpverlener”, stelde Willem . Hij liet een luide boer.

Ik nam een laatste hijs van m’n doobie, en drukte ‘m uit. Tegen Willem zei ik: “Carla is gezien. Ze is niet onopgemerkt gebleven.”

Willem begon te huilen. De tranen biggelden zijn baard binnen. “Ze was zo lief”, snikte hij.

M’n telefoon ging. Het was Gele Gijs. Hij vroeg: “Is het crematorium nog ontploft toen ze in de fik staken? Van al die alcohol die ze gezopen heeft.”

Ik zei: “Over de doden niets dan goeds, Gijs.”

Lachend hing hij op.

[gagblemagnifique]

#radioparis #paris #paris11 #paris11eme #cerberus #cerbère #chienàtroistêtes #biere #cavecanem #cave #photography #photographie #frenchphotographer #frenchphotographe #photographienoiretblanc #photo #photographie #poesie https://www.instagram.com/p/COkS0E1Jb_e/?igshid=36m1h4rbn6n7