#caricies

[cariciapadre]

c...ca...carici... (instant thousand deaths to brain)

THIS IS UNIRONICALLY SO CARICIAS CODED . this is how he talks to padre

[poeta-isa]

Te quise y te alejaste de mi, ya sabía que tenías otro en donde te sientas segura que te ame de verdad, y que a caricies ese piel de ese hombre, y no un virtual que solo escribe en texto de mensajería, y no ande jugando como un niño pequeño... pero solo quise comprobar si de en verdad existía el amor verdadero de lejos.. o solo tú y yo somos eramos de diferentes religiones, de diferentes dioses y creencias..

Se sabía al principio..

Pero yo sí quise verte pero nunca demostraste la cara, amor virtual..

[lara-transilvania]

Mori! Die! N-ai avea curechi la nuntă! Jebi se! Fuck you! 'Ten carici! Verpiss dich! Jebem ti prvi red na sahrani! And other insults!

[algoquenosune]

Con explicar-te que no són els homes, ets tu a qui desitjo. Com dir-te que no es per follar, es fer-ho amb tu. No són les caricies, són les teves mans que me les donen. I no es que no n’hi hagi cap altre, es que no vull a ningú més. Tots al teu costat per mi són res. Vaig apagar la llum de tots per tan sols veure’t a tu brillar. Tot lo altre és un núvul borròs que no es mereix la meva atenció. I se que no hauria de tenir-te, però et vull al meu costat. Com una nena capritxosa, així et vull.

[monster-tears7-blog]

Te trobe a faltar. Fa ja uns dies que estic desanimada i cada vegada me costa més alçar-me. Estic molt trista i pense molt molt en tu. Me passa moltissim voler contar-te algo i trencar-me al pensar que no puc fer-ho. Tal volta trobe més a faltar el fet de no tindre una persona a la que contar-li-ho però estic segura de que en part també te trobe a faltar a tu, a la teua persona en si, a les teues típiques contestacions, a que te envie una foto de jo arreglada per a ixir esta nit i que me contestes dientme lo guapa que vaig en un besito dels nostres. Trobe molt a faltar les teues caricies, el meu cos me demana les teues mans acariciant-me i me fa molt de mal pensar que ja no va a tornar a sentir-les mai més.

Hui m’aguera agradat enviar-te un audio contant-te que tal m’ha anat la nit, el tipic audio meu de tornar a casa, i t’haguera contat que li he regalat als meus pares un àlbum de fotos sobre el viatge a Galicia. Me fa moltíssima ilusió este regal que’ls he fet, i estic desitjant vore la cara que fiquen, m’haguera encantat que hagueres vingut a dinar i ho hagueres vist tu també, segur que ma mare també haguera tingut una sorpresa preparada per a tú.

Tinc tantes coses que m’hagradaria contarte… senc molt tot lo que he fet, ojalá tinguera a la meua mà el poder per a fer que te trobares millor i estigueres bé. Encara que no siga al meu costat, soles vuic que estigues bé i la teua felicitat. Te vuic mil.

[sonicaballe]

No hay nada mejor y más relajante 😌 que tumbarse en la hierba 🌱 fresca aún húmeda por la mañana a tomar el sol ☀️ y hacer la croqueta. . Y si además te dan mimos mientras retozas entre los pétalos de almendro ya... 🥰🥰🥰 ¡Felicidad absoluta! . Activad el audio, de fondo se oyen los pájaros. 🕊😍 . . . . . . . #felizdomingo #retozar #croqueta #hierbafresca #relaxtime #tomarelsol #feliç #pendreelsol #prenentelsol #mimos #caricies #caricias #feliçdiumenge #ocells_de_catalunya #gos #sharpei #sharpeilove #moflis #moflisbonic #tempsdequalitat #felicidad (en Fonollosa, Cataluna, Spain) https://www.instagram.com/p/B9NADsCoxzf/?igshid=1a02fvjp5velk

[messaggioinbottiglia]

Ramblings #6

Durante il lontano periodo che si conosce con il nome di “tempo delle scuole medie”, la mia salvezza, fumettisticamente parlando, stava nel fatto di avere dei compagni di classe che condividessero una tale passione e fossero ben disposti a prestare, scambiare e vendere volumetti usati. Questo permetteva a uno sbarbatello come me di ampliare le conoscenze nell’ambito della nona arte tenendomi stretti i pochissimi euro che riuscivo in qualche modo a risparmiare. All’interno di un contesto simile si collocava la figura di un tale di nome Michele, con il quale lo scambio di albi era sempre fiorente ed anzi direi addirittura a volte incalzante. Fu proprio lui a propormi ad un certo punto Slam Dunk; aveva i libricini della prima pubblicazione italiana, in quel particolare formato sottile che ora come ora non esiste più. “Che cavolo ci faccio con un manga sul basket?” fu il mio primo pensiero, vista anche la mia totale non-conoscenza dello sport in questione. Ero completamento ignaro, in quel momento, di che caspita di opera mi sarebbe capitata tra le mani e ringrazio infinitamente il mio istinto e la mia curiosità per avermi fatto accettare quella gentile offerta.

(Ah in tutto questo dovrei scrivere la tesi, ma insomma, ovviamente sappiamo tutti che ci sono impegni ed impegni. Parlare di Slam Dunk è sicuramente nella top-3 delle cose che hanno priorità su tutto.)

#6

Titolo: Slam Dunk

Autore: Takehiko Inoue

Periodo di pubblicazione: 1990-96

Numero di volumi: 20 (ultima edizione italiana)

Vedete per quanto riguarda la trama di Slam Dunk c’è ben poco da dire. O meglio, ci sarebbero un sacco di cose da dire ma il filo conduttore della narrazione è semplice e non voglio rovinare a nessuno eventuali sorprese nella lettura. Il protagonista è un irruento liceale dai capelli rossi di nome Hanamichi Sakuragi, che dopo essere stato rifiutato dall’ennesima ragazza, conosce una dolce donzella di nome Haruko. Per fare colpo su di lei, fervida amante del basket, Sakuragi si iscrive al club scolastico riguardante il suddetto sport. Con il proseguire della storia, affrontando una partita dopo l’altra il ragazzo svilupperà un vero e proprio amore per la pallacanestro e non riuscirà più a separarsene. Ecco, questo è quello che succede a grandissime linee, ma credetemi, è una minima parte dell’opera in quanto tale.

Giocare a basket non mi è mai interessato; forse perché da piccolo la mia vita era perfettamente divisa tra scuola e piscina, tra studio e nuoto e quindi effettivamente non ho mai avuto l’occasione di avvicinarmi ad un tale ambito. Forse semplicemente perché non mi ispirava, non lo trovavo stimolante. E allora perché un manga proprio sulla pallacanestro mi ha così selvaggiamente coinvolto nel corso degli anni e fatto emozionare come pochissime altre opere sono state in grado di fare? Il motivo più semplice e profondo che riesco a trovare è che Slam Dunk sia un manga che mi faccia sentire vivo. Che riesca a farmi percepire il sangue veloce che scorre dentro le vene e ad inondarmi il cuore di adrenalina. Sembra letteralmente, pagina dopo pagina, di essere sugli spalti di quei palazzetti gremiti di tifosi e di assistere dal vivo alle imprese della squadra di Hanamichi (il mitico Shohoku). In più si prova una soddisfazione non indifferente nell’assistere ai progressi del protagonista e agli ostacoli che deve superare per farsi valere, sia all’interno del gruppo che come individuo. Inoltre il manga si prende anche il tempo di parlare di rimorso, di dispiacere, di orgoglio e sconfitta. Di tutto quello che può buttare a terra l’animo di una persona. Delle responsabilità che derivano dall’essere i più forti, alla volontà di rivalsa dopo essere stati sonoramente battuti. E mostra come tutto ciò sia applicabile nel contesto sportivo tanto quanto lo sia nella vita di tutti i giorni. Vedere come si formano i rapporti, come crescono e cambiano, e quanto si possa imparare dalla condivisione di un punto di vista con un’altra persona è rassicurante. Il tutto condito con momenti di vera suspense, di brivido, di urla che seguono il silenzio di un tiro in sospensione che sta percorrendo la sua irrefrenabile parabola verso il canestro.

Se invece dobbiamo passare ai lati negativi la situazione si complica, si tratta infatti di un qualcosa che ho letto e riletto tantissime volte sempre con incredibile piacere e se dovessi rispondere alla domanda: “cosa non apprezzi di Slam Dunk?” probabilmente sarei costretto a fare scena muta, pur avendo la proverbiale pistola puntata alla tempia. La verità è che a mio parere si tratta di un manga eccezionale e fuori dal comune. Graficamente ineccepibile tanto per cominciare: le scene sono di una dinamicità unica, immerse proprio nell’atmosfera di fatica e di assurda velocità che si respira nelle partite di basket vere e proprie. E nonostante questo il tratto è sempre pulito, curato, comprensibile e definito in maniera maniacale. La narrazione è ottima: si alternano perfettamente momenti più scemi e simpatici a istanti decisivi, carici di una tensione indescrivibile. Vorrei aggiungere a questo proposito che si tratta di una delle pochissime opere a fumetti che sia mai stata in grado di farmi ridere sonoramente. Insomma, io dei difetti non so proprio trovarceli, provateci voi se ci riuscite.

Direi di aver sproloquiato su Slam Dunk a sufficienza, e spero che dopo tutte queste parole sia emerso il sincero attaccamento che ho verso quello che è a tutti gli effetti è uno dei migliori spokon di ogni tempo.

Non è una lettura consigliata, è una lettura NECESSARIA, per cui correte a prendervi la nuova edizione!

Voto complessivo: 9,5/10

Soprannomi di Hanamichi preferiti: Basketman Sakuragi, il re del rimbalzo.

[wwvb]

ba baga-mi-as pula peste ma-ta in casa daca te scutur odata cad pulele din tine ca merele din pom in 2 secunde luati-as toata rasa in pula de la maimuta la windows 8 da-te-n rasa si familionu ma-tii ca-ti bag pula in gingie pana faci ca maimuta dilie pe tine te-a crescut ma-ta in orfelinat te-a legat cu lantu de pat si te-a batut cu biciu peste nas daca merg in maini iti fac in ciuda vezi ca ai gura intro parte nebunule bai corp urat nu vezi ce cap de bidon turtit ai luati-as familia pe carici sa imi bag pula in rasa ma-tii de copil batut de soarta care esti daca iti fut un pumn iti fac garaj in gura curva masculina ce esti baga-mi-as pula in gatu ma-tii ca te rup in 2 nu vezi ca iti fac sobolanii hunga bunga in stomac iti fac paianjenii bora bora pe perete iti patineaza buricu de foame iti fermenteaza sperme intre dinti esti neiesit din casa de 2 primaveri si 3 ierni futu-ti mortii ma-tii de pisat la cur ce esti caca-m-as pe fata ta de copil imatur ce esti da-te-n mortii ma-tii de cioara matrafoxata ce esti sa te fut in gura de copil malformat sa ma cac in pizda ma-tii cu bucati de pula intra pula-n curu tau ca metrou in depou baga-mi-as pula in ma-ta pana ii fac pizda tunel de metrou parerea mea e sa va duceti toti in pula mea ca e destula pentru toata lumea sa-mi luati cacatu la polizor pana va sare pana in ochi baga-mi-ati limba-n gaura curului sa-mi gadilati hemoroizii sa-ti iau toti mortii in pula de obosit baga-mi-as pula in natia ma-tii ca bag cutitu in tine futu-ti parintii ma-tii de ghertoi ai nasu ala zici ca e stop de trabant ai urechile alea zici ca esti taxi-u cu usile deschise daca iti fut un pumn in gura iti fac compartiment intre masele vezi-ti dreacu de amaraciunea ta ma saracie ce esti te daram din temelii cand vb eu tu taci ma caine ce esti ca imi bag pula peste ma-ta in casa sa ma pis pe familia lu ma-ta aia tarfa ca ii dau la muie de ii sare pizda pe gat eroda-mi-ar pula in pizda ma-tii sa o fut pe ma-ta cu rotopercutoru

[allpleasuress]

SEX PLAYS

Você sabe do que eu gosto,  Do que me deixa louca,  Do que me excita.  Do que eu desejo.  Você sabe que ora gosto de dominar, ora ser dominada.   Você sabe das rédias que você têm sob mim.  Eu adoro quando você me trata como uma garotinha que precisa ser castigada pelas suas travessuras. Você arruma meu cabelo, você os segura em uma das suas mãos,  Me coloca de joelhos,  E me propõe que eu te caricie com a minha boca.  Você sabe, que eu amo te cariciar dessa forma.   Adoro olhar para você e ver que mesmo eu sendo a submissa,  Eu estou dominando você. Você gosta quando eu solto um gemido,  Quando te olho, Falo que não aguento mais, Que implore por você,  Pelo teu amor Pelo teu corpo Pelo teu fogo Me incendeia.  Vem, que não aguento mais! Te quero agora,  Se não der tempo de chegar no quarto,  Que seja na sala, na cozinha, no chão, no banheiro, na banheira, no chuveiro No quintal, na mesa, no escritório.  Uma rapidinha Uma demorada ‘‘umazinha’‘ Mas que seja uma intensa. Quero você,  Não quero meus dedos Quero os seus Quero tua boca, Teus lábios Teus beijos Teus abraços Teus puxões de cabelo Suas besteiras ditas sem nenhum pudor Quero a tua penetração Teu suor Teu corpo sob o meu O meu corpo sob o seu. Me domina! Te dou o poder! Mas que não sejamos dominados pelo amor Não é jogo de poder É jogo de prazer. Que gozemos juntos Na sintonia Na harmônia. Que delicia! Que gostoso! Pernas bambas. Sem ar, sem fôlego  Quero mais, posso pedir mais?  Não quero parar! Não pare! Não saie de mim. Continue. Eu quero mais do seu amor,  Mais da nossa ardente paixão. Que delicia! Quero BIS.

[supergriseldaworld-blog]

AGREEMENT

Atrapada. 

Sentencia de conveni firmada. 

Jutjar la vida.

Acord entre vius que no temen la mort

entre línies que ens sotmeten a mandats. 

Aniquilador.

amants de discussions infinites i farta de les lletres en anglès

no relaciono el temps lliure sense tu.

No em relaciono sense tu, ni lliure, ni temps. 

i torno a la mateixa idea.

Quan va desaparèixer el teu somriure?

Quan va desaparèixer el meu?

Serà un abisme.

Perdo. 

Aquesta és la sensació que tinc.

Et perdo.

Missatges que envio i que encara estan per llegir

una hora i  mitja desconsolada

i les melodies que pressionen el llagrimal.

Tinc un nus a la gola que m’esborra l’amabilitat

escoltar el piano profund de Van Etten i identificar-me amb la gravetat

Caure en la impotencia d’això és com és.

No tinc aliats, la major part del temps soc un instrument desafinat

i el delicte és sé qui sóc.

No reconeixe’t , es no reconeixe’m?

Aprofito les caricies de transcició entre el canvi d’una roba a una altre,

estàs fred però t’he fet riure.

Me’n adono.

No ens hem mirat suficient als ulls.

[laguaridadellapizypapel]

Denso y Desbordante

Desnudo el azulse viste de pensamientosapenas un reflejoperdido en las glicinasen donde se disuelve el tiempocálido el aliento obsesivo en esperael vestidosutil y suavecomo el soplo de la nocheescondetus senos inquietosy la formade tu cuerpovibrante de erótica espera…con una cariciate afloroy escalofríos inundantu vientrecarnoso y atrayenteávidamentegusto cada placery me engatusode este denso y…

[stylestoriespt]

New York Times: 1ª parte

N/A: Devo dizer que estou apaixonada por esta ideia e ameiiiiii escrevê-la; Foi inspirada de um episódio da série Friends. Espero que gostem tanto como eu. E espero ver as vossas reações na minha askbox! Boa leitura.

1358 palavras

Masterlist

A borda da chávena de porcelana aterrou nos meus lábios carnudos. As minhas pestanas pousaram no topo das minhas bochechas rosadas no exato momento que o cheiro a limão adentrou as minhas narinas. O líquido quente aquecia o meu interior.

A grande vitrina era suficiente para iluminar toda a peça e também impedir a poluição sonora de perturbar o sossegado instalado; O número de clientes enchia apenas os dedos de uma mão.

A fina neve pintava a paisagem exterior de um branco imaculado. Diferentes figuras caminhavam apressadas na ansiedade de regressar a casa ou atrasadas para uma reunião de final de tarde.

“Aqui está,” A jovem empregada descansou um pequeno prato sobre a mesa de madeira; O tão desejado bolo de chocolate deliciava já os meus olhos e salivava a minha boca.

“Obrigada,” Os meus lábios curvaram exageradamente para a minha salvadora. A chávena tlintou quando pousada sobre o seu pires; O novo objeto nas minhas mãos muito mais apelativo.  

“Se precisar de mais alguma coisa é só chamar,” A mesma retribuiu o gesto antes de continuar com o seu trabalho.

As minhas costas relaxaram no sofá marrom - demasiado grande só para uma pessoa.

O chocolate derretia na minha boca como um gelado sob o intenso sol de verão; Os meus olhos fecharam a essa sensação e alguns “Mmm,” emergiram inconscientemente da minha garganta.

“Parece que estás a fazer amor com uma fatia de bolo de chocolate,” À primeira nota da voz grave, a tensão no meu corpo voltou.

A minha cabeça rodou ao encontro de um dos meus melhores amigos – Harry.

Um sorriso malicioso decorava o seu rosto angélico. As suas mãos trabalhavam para despir ambos, o grande casaco de inverno e a camisola de malha grossa; Apenas uma t-shirt branca vestia o seu tronco.

O seu corpo caiu de seguida ao meu lado.

“E estava,” A minha mão esquerda entregou uma palmada valente no seu braço nu.

“Atch!” Harry gemeu de dor, esfregando a região com a mão oposta ao braço machucado; Mas não passava de uma encenação dramática. “Esse bebé torna-te mais agressiva,”

O meu olhar irritado provocou uma gargalhada alta para fora da sua boca grande.

“Como de costume Sr. Styles?” A jovem empregada fez a sua aparição para o novo cliente; O pequeno bloco de notas era atrozmente apertado pelas suas duas mãos; Notei as suas bochechas coradas.  

Harry assentiu para a garota – não tão secretamente - apaixonada pelo mesmo.

Sorri para a cena que se repetia todos os santos dias.

Descartei o prato agora vazio sobre a mesa para voltar a encontrar o conforto anteriormente interrompido.

“Como estás bub1?” O usual apelido rolou da sua língua com tanta facilidade. O seu braço, previamente massacrado, colado ao meu; O seu corpo radiava um calor impressionante. “E esse monstrinho?”

Sob o meu olhar atentivo, a minha mão cariciou ternamente a minha barriga de 18 semanas.

“Estamos bem,” Sorri.

Estes últimos meses tristemente vividos apresentaram-se desafiadores; Entre o fim de três anos de namoro e a recente descoberta, o meu coração estava dividido em dois.

Mas sorriu. Sorriu graças a Harry. E a Beau, Lena, Peter e Daniel; A minha família de coração.

Sinto-me abençoada com os melhores amigos que existe na Terra. O apoio é permanente e as piadas mantêm o meu humor no bom lado.  

“Ao menos andas a alimentá-lo bem,” E assim Harry mereceu mais uma chapada.

“Atch! Para quê que foi isso?” O mesmo reencenou os gestos precedentes.

“Por brincares com uma mulher grávida,”

O seu pedido chegou.

“Só por essa,” O corpo de Harry sentou-se na beira do sofá. “Não divido o meu cinnamon roll contigo,” Disse de tom – nada – sério.

Espiei o bolo não a mim destinado; Uma pontinha de desejo nasceu no mesmo instante.

Os movimentos circulares começaram na sua chávena com a ajuda de uma pequena colher, misturando bem o açúcar com o café negro. “Nem penses!” Harry sentiu o meu olhar penetrante e avisou-me.

O meu lábio inferior saiu dramaticamente e os meus grandes olhos redondos pestanejaram.

“Bub-” A sua cabeça caiu do seu pescoço derrotada, um suspiro acompanhou o movimento. “Tu precisas parar de fazer isso,” Risinhos fundiam nas palavras; As benditas covinhas, graças à curva dos seus lábios naturalmente cor-de-rosa, regalavam a minha vista.

Harry era incapaz de me rejeitar qualquer coisa - o próprio que o confirme.

Sorri excitada quando a metade do doce foi-me oferecida pela sua grande mão. “Obrigada Harold,”

Os seus lábios provaram o café antes das suas costas imitarem a minha figura descontraída.

“Feliz?”

“Hmm, Hmm,” A minha língua chupou o resto de doce colado no meu polegar antes de a minha cabeça obter a autorização de rodar 90º para encontrar o rosto de Harry a meros centímetros.

A minha respiração ficou presa na minha garganta por alguns instantes. Os seus lindos – mas exaustos - olhos verdes hipnotizavam qualquer um.

“Cansado?” Perguntei quase como um sussurro.

A parte detrás da sua cabeça caiu dramaticamente sobre o tecido macio do sofá; O seu rosto encarava o teto, as suas pálpebras fechadas. “E estou,” Um longo e profundo grunhido escapou assim dos seus lábios finos. “A reunião de hoje matou-me,” Algum desânimo e stress eram percetivos através da sua confissão.

A minha mão esquerda pousou sobre o tecido de ganga preto que vestia as suas pernas; As carícias da mesma demostravam o meu apoio. “Queres falar sobre isso?”

O seu rosto rodou para mim. Até o seu sorriso parecia exausto. “Nem por isso bub,” A sua mão abafou a minha na sua coxa.

Fitei o nosso ponto de contato e sorri compreensiva.

As diferentes conversações no Blue’s Coffee enchiam o pequeno espaço.

“Queres ouvir uma coisa engraçada?” O súbito entusiasmo surpreendeu o meu amigo.

“Claro que quero bub,”

Reposicionei melhor o meu corpo para o encarar de frente e confessei baixinho: “Andei o dia todo com as calças desabotoadas,”

As suas sobrancelhas frisaram à receção da informação. “O qu-Porquê?!”

“Porque sou uma baleia agora!” Mirei a minha barriga – ainda - ligeiramente inchada.

“Não, não és bub,” A sua voz apresentou-se séria.

“Tive que inventar um truque-” Levantei o tecido de seda da minha blusa branca - apenas o suficiente para mostrar a minha engenhoca realizada à presa esta manhã.

Uma gargalhada alta escapou da sua boca.

“Eu nem sei como aguentou o dia todo,” Falei para o elástico de cabelo que miraculosamente ajudava a manter as minhas calças vestidas. Suspirei com o pensamento das minhas opções vestiárias agora limitadas em mente. “Isto quer dizer que tenho que comprar calças de grávida, não é?” Precisava de confirmação para a minha pergunta retórica.

“Temo que sim bub,” Os carinhos da sua mão direita sobre a minha coxa e o seu sorriso reconfortavam. “Se quiseres, eu vo-”

“Oiiiiiiiii,” A alegre voz de Peter entrou no café interrompendo a proposição de Harry; As suas mãos pousaram sobre os ombros de Harry. O rápido beijo no bonito ninho de caracóis no topo da sua cabeça surpreendeu-o.

“Como vai a grávida mais linda desta cidade?” Foi a minha vez de receber um beijo carinhoso de Peter no topo da minha cabeça.

Beau, Daniel e Lena chegaram logo atrás.

O grupo ocupou os lugares disponíveis; Os já habituais cafés pedidos. A conversa sobre os acontecimentos do dia vivido fez-se tema de conversa.

O dia chegava ao fim. A luz natural e os indivíduos eram cada vez mais escassos nas ruas brancas de Nova Iorque.  

O cansaço dominava o meu corpo de grávida; Demasiados bocejos depois, decidi que estava na hora de regressar a casa, caso contrário era certo adormecer o ombro esquerdo de Beau.

Os lábios de Beau depositaram um beijo terno na minha têmpora e a sua mão cariciou a minha barriga, despedindo-se à vez de mim e do meu feto.

“Eu também vou,” Harry também levantou-se recuperando as suas vestimentas de inverno.

Despedidas feitas, casaco, cachecol, luvas, gorro vestidos, estávamos frente à porta de vidro, prontos a partir.    

“Tchau pombin-Au! Lena!” Antes de abandonar o calor de Blue’s Coffee e entrar no frio violento de Nova Iorque, a dor proveniente da cotovelada de Lena a Peter foi bem ouvida.

bub1 – apelido para alguém demasiado adorável.

2ª parte?

[lavetrinadeitalenti]

#capodanno2020 🥂❤️🍾 😊🥂🤗❤️🍾Anche lo Sconvolgente e incredibile 2020, che entrerà nella storia dell'umanità come un triste Capitolo della nostra vita volge al termine ... Tutto passa molto velocemente il tempo non si ferma .....ma l'anno appena passato è stato per me, per l'agenzia e per tutti noi un anno molto particolare e vissuto intensamente e con emozioni contraste ma nel quale con grande tenacia siamo riuscita ad andare aventi e in ogni caso produrre costruire e fare Spettacolo ed anche eventi alternativi . Il 2021.. L'anno che tutti attendiamo per la speranza e la Rinascita è alle porte non resta che attendere e Festeggiarne l'arrivo... Anche se nei modi e nelle restrizione che tutti conosciamo oramai a memoria ... Ma tutti Carici di speranze, tanti nuovi progetti già programmati, nonche'..... sogni.. e pensare positivo... E non nel senso di cui tutti si parla da troppo tempo... Ma con ottimismo e forza... che sia un anno prospero , costruttivo, fatto di Pace, Serenità' e Amore ed a tutti noi auguro un anno ricco di successi , e traguardi Raggiunti .... Auguri di Buon Anno ...e come sempre, che la Musica sia il collante universale !... Da Tutto lo Staff.... La Vetrina dei Talenti.... AUGURIIIIIII🎤🥂🎶🎄❤️ (presso Italy) https://www.instagram.com/p/CJdv4x7liDB/?igshid=1mozddbq4ihvd

[zanimljivaekonomija]

Beč: Šenbrun grupa otvorila vrata za posetioce

Šenbrun grupa je 7. decembra 2020. godine otvorila vrata za posetioce na svim svojim lokacijama. U pitanju su najposećenije turističke atrakcije na temu austrijskog carskog nasleđa: dvorac Šenbrun, Muzej nameštaja, Muzej carice Sisi, Carski apartmani i Srebrna odaja u okviru palate Hofburg. Pored navedenih lokacija u Beču, grupa je odgovorna i za dvorac Hof i dvorac Nidervajden koji se nalaze u Donjoj Austriji. Šenbrun grupa je zadužena za održavanje i revitalizaciju istorijskih kulturnih dobara i finansira se u potpunosti iz sopstvenih prihoda. U dvorcu Šenbrun posetioce očekuju carske odaje i raskošne prostorije koje će autentično dočarati osećaj carskog nasleđa i ponuditi doživljaj evropske istorije. Za najmlađe posetioce na raspolaganju je Dečiji muzej dvorca Šenbrun koji obuhvata 12 prostorija, gde deca imaju priliku da saznaju sve o životu na dvoru, mogu da probaju veličanstvene kostime i živopisne frizure, nauče kako da svečano postave sto i mnoge druge zanimljivosti. Muzej carice Sisi, Carski apartmani i Srebrna odaja nude uvid u svakodnevni život carskog para Franca Jozefa i Elizabete. Kakva je carica Sisi zaista bila i šta njenu ličnost i dalje čini toliko privlačnom? Muzej posvećen carici čuva veliki broj autentičnih i njenih ličnih predmeta. Carski apartmani, dugogodišnje prebivalište Franca Jozefa i Elizabete, su opsežno restaurirani i očuvani skoro u potpunosti u originalnom stanju. U Srebrnoj odaji su predstavljeni predmeti iz carskog domaćinstva. Muzej nameštaja vodi kroz istoriju dizajna nameštaja, od baroka, preko rokokoa, do Bečke moderne i razvoja nameštaja u 20. veku. Pored stalne postavke muzeja svi zainteresovani će do 28. februara 2021. godine imati priliku da posete izložbu „LOOS: dizajn & redizajn“. Muzej nameštaja u Beču čuva jednu od najvećih zbirki nameštaja arhitekte Adolfa Losa (1870-1933) koji važi za pionira moderne arhitekture. Povod za postavku izložbe jeste 150 godina od njegovog rođenja. Pored regularnih karata trenutno je u ponudi do 24. decembra Sisi karta zimski specijal koja košta 36 evra za odrasle i 26 evra za decu. Sa ovom kartom se mogu posetiti dvorac Šenbrun, muzej carice Sisi i Muzej nameštaja u narednih godinu dana. Šenbrun grupa nudi i propusicu za sve svoje lokacije koje se takođe mogu posetiti u toku jedne godine po ceni od 50 evra za odrasle i 30 evra za decu. Na svim lokacijama važe sve propisane bezbednosne mere kao što su održavanje neophodne fizičke distance i nošenje maski. U zatvorenom prostoru dozvoljeno je zadržavanje jedne osobe na deset kvadratnih metara, a broj posetilaca će se brojati i kontrolisati. Na goste se apeluje da ukoliko su u mogućnosti kupuju karte onlajn.

[crnagorakraljevina]

Stanislav Radonjić (1690. u Njeguši - Sankt Petersburg, 17. mart 1758.)

unuk takodje uglednog i moćnog plemenskog glavara pop,serdara, vojvode Stana Radonjića i sin pop, serdara Vukolaja I,ponegde upisan kao (Popović). - Stanislav Radonjić (ponegde i kao Stano Staniša Popović) je prvi crnogorski guvernadur sa naslednim pravom na tu titulu u svojoj porodici, kao i nosilac postojećih pop, vojvoda, serdar. Radio je na izradi, obnovi i proširenju crkve Sv. Gospodja i crkvi Sv. Arhandjela na Njegušima, kao i nabavljanju sredstava za obnovu i održavanje manastira na području Albanije koji su pod vjerskom ingerencijom Cetinjske mitropolije. Njegov stariji sin (Vukale) Vukolaj Radonjić II, od njega nasledjuje guvernadurstvo. Posle Vukolajeve smrti, guvernadur je mladji sin, Jovan Radonjić koga nasledjuje na funciji guvernadurstva njegov sin poslednji crnogorski guvernadur Vukolaj Radonjić III.

Rođen je 1690. u Njegušima (Crna Gora), a umro je 17. marta 1758. godine u Sankt Petersburgu, gdje je i ukopan uz počasti Ruskog dvora. Na grobu stoji Porodični grb Radonjića sa Njeguša . Prva pobjeda Crnogoraca (pod komandom Stanislava Radonjića), nad turskom vojskom (koju je predvodio ćehaja Ahmet-paša) dogodila se na Bijelim Poljanama 1756. godine, gdje je Stanislav pogubio i samog ćehaju. Na proslavi pobjede, Zbor crnogorski na Cetinju, nagrađuje Stanislava Radonjića (pored već postojećih titula vojvoda-serdar) i titulom guvernadur, koja ima biti nasljedna u njegovoj porodici. Stanislav Radonjić se, kao ličnost s nesumnjivim političkim uticajem i učinkom, pominje u raznim kontekstima – kao serdar i kao guvernadur. Kao serdar, u ulogama: -odlučnog zastupnika crnogorskih interesa u susjednim oblastima; -krajnje uzdržanog, ili čak oportunistički nastrojenog političara, osobito kad je u pitanju borba protiv Turaka; -vrlo vještog i priznatog diplomate. Kao guvernadur, u ulogama: -predsjednika suda; -mitropolitovog političkog protivnika, koji s njim dijeli vlast; -hrabrog vojskovođe u ratu s Turcima 1756.

Kada i kako je stekao guvernadursko zvanje Istaknuti istoričar Risto Dragićević koji je se naviše bavio guvernadurstvom i guvernadurima u svom ogledu “Guvernaduri u Crnoj Gori 1717-1830”, izražava čak sumnju u to da je priča o razmjeni serdarstva za guvernadurstvo uopšte zasnovano na faktima, pa kaže: “Uostalom, nemamo nikakvih izvora, koji bi potvrdili promjenu guvernadurskog zvanja izmedju Vukotića i Radonjića, pa nije apsolutno nemoguće, da je Stanislav Radonjić, poslije pokazane hrabrosti u borbi s Turcima, u stvari izabran za guvenadura, a da je kasnija narodna tradicija ovaj prelaz guvernadurskog zvanja iz jednog plemena u drugo začinila pomenutom promjenom no��eva i pridajom dukata”. Takođe u dijelu teksta u kome govori da je na Cetinju, 7. II 1755. godine, održan zbor narodnih glavara, na kome je pročitana ruska Gramata od 8. V 1754. godine. U tom tekstu se, uz ostalo, kaže da je sa tog zbora ruskoj carici Jelisaveti poslato pismo, “u kome joj guvernadur Stanislav Radonjić s glavarima zahvaljuje za pomoć, koju je poslala po mitropolitu Vasiliju”. S obzirom na to da se pisma ove vrste smatraju zvaničnim dokumentima, to bi trebalo da znači da je Stanislav Radonjić, na dan kad je, zajedno s glavarima, poslao ovo pismo (7. II 1755), sasvim sigurno bio guvernadur. Dragićević upućuje na još jednu pretpostavku o tome kada je Stanislav Radonjić mogao stupiti na guvernadursku funkciju. Riječ je o već pominjanoj priči, da je mitropolit Vasilije, radi sprječavanja samovolje i nereda u zemlji, obnovio sud što ga je svojevremeno bio formirao mitropolit Danilo, a koji je “za mitropolita Save” izgleda bio “prestao da radi”, i da je radi povećanja autoriteta tog suda na njegovo čelo postavio guvernadura, “ a taj guvernadur bio je, skoro po svim istoričarima, Stanislav Radonjić”.Pošto je taj sud obnovljen 1751. godine, a na čelu mu je “skoro po svim istoričarima” bio guvernadur Stanislav Radonjić, to bi značilo da je, “skoro po svim istoričarima” Stanislav Radonjić te 1751. godine već bio guvernadur. Takođe kaže da je u vrijeme dok se mitropolit Vasilije nalazio van zemlje (1752.- 1754.). “pored neagilnog mitropolita Save, porastao ugled guvernadura Stanislava Radonjića”, tako da se bez njega “nije moglo riješiti nikakvo važnije pitanje”. Dušan Otašević, u svojoj knjizi Njeguši kroz vrijeme tvrdi da je Stanislav Radonjić je na guvernadursku funkciju stupio 1754. godine. Jagoš Jovanović, kaže da to ne bi bilo nemoguće s obzirom na uvjerenje “skoro svih” istoričara da se Stanislav Radonjić, kao guvenadur, nalazio na čelu suda formiranog 1751. godine; Treći istoričari, opet, skloni su vjerovanju da je promjenu titula izmedju Radonjića i Vukotića inicirao sam Vukota Vukotić. Razlog za takvu Vukotićevu odluku, po ovim istoričarima, bilo je njegovo nezadovoljstvo faktičkom pozicijom koju je imao u odnosu na druge glavare, tačnije osjećaj nemoći da uspostavi kontrolu nad odveć samostalnim i samovoljnim plemenskim starješinama. Takvo tumačenje se, može sresti kod Nićifora Dučića, koji piše da je guvernadur Vukadin Vukotić pomenutu promjenu predložio zbog nezadovoljstva “što su plemenski glavari i pored guvernadura zadržali svoju zasebnu i nezavisnu vlast u plemenima”. Među istoričarima kojima je blisko stanovište da su Radonjići guvernadurstvo dobili pomenutom razmjenom sa Vukotićima srijeće se još jedna “struja”. Nju čine pobornici pretpostavke da je pomenuta promjena, ako ju je uopšte bilo, mogla biti izazvana i nekim drugim okolnostima.Riječ je,o tome: -da je, prema jednom izvještaju glavnog providura Dalmacije (Dolfina) mletačkom Senatu, iz 1739. godine, da medju crnogorskim glavarima “prva mjesta zauzimaju dva serdara, knez Petar Savić i pop Joko Stanišić, koji su potčinjeni guvernaduru Vukadinu Vukotiću”, ali da je drugi od tih serdara, Joko Stanišić, čovjek “oštrouman i vrijedan, i potčinio je svom uticaju najveći dio glavara tako, da upravo on vlada Crnogorcima, i to despotski”. -da je serar Joko Stanišić (odnosno Radonjić), kao čovjek “koji je potčinio bio svom uticaju najveći dio glavara tako, da upravo on vlada Crnogorcima i to despotski”, mogao uticati i na guvernadura Vukadina Vukotića, da svoje zvanje promijeni sa Stanislavom Radonjićem”; -da Vukotić “sigurno nije pristao na ovu promjenu iz uvjerenja, da time nešto više za sebe dobija, već budući uvjeren, da može jednoga dana ostati bez guvernadurskoga zvanja kod tolikoga uticaja sedara Joka, računao je da je opet korisno dobiti serdarsko zvanje, 100 dukata i nož sa srebrnim koricama”. Kod Dragoja Živkovića, koji, uprkos isticanju velikih zasluga mitropolita Vasilija za rekonstrukciju crnogorskog političkog vrha, zastupa stanovište da su Stanislava Radonjića na guvernadursku funkciju dovela njegova visoka lična svojstva i sposobnosti. Po Živkoviću, “razmjena funkcija” izmedju Radonjića i Vukotića izvršena je po odluci Opštecrnogorskog zbora, održanog na Cetinju početkom novembra mjeseca 1756. godine, uoči već najavljenog i sasvim izvjesnog turskog napada na Crnu Goru, s ciljem da se i na taj način doprinese što boljoj pripremi zemlje za odbranu. Tom cilju je uostalom bila podredjena i radi njegovog ostvarivanja je izvršena svekolika pomenuta rekonstrukcija crnogorskog političkog vrha, koja će se, po Živkovićevoj ocjeni, pokazati veoma korisnom. Konkretno, Živković o tome kaže: “Ta rekonstrukcija se odrazila na vertikalu komandnog vrha imenovanog pred oružani pohod bosanske vojske na Vladikat Podlovćenske Crne Gore. Naime komandu nad domaćim odbrambenim snagama, preuzeo je guvernadur Stano, čiji je štab sačinjavalo još šest crnogorskih vojvoda. Na izbor Stanislava Radonjića za guvenadura, nesumnjivo su uticali spoljnopolitički razlozi. On je, uz vladiku Vasilija, već do tada, bio najpoznatiji Crnogorac van granica svoje zemlje, sa značajnim diplomatskim iskustvom i kontaktima. Osim toga, Stano je,i pored nerijetkih mimoilaženja s mletačkim vlastima, umio s njima i da saradjuje. Venecija, i kad se ozbiljno na njega ljutila, nije mogla da ga sasvim odbaci, jer joj je mnogo puta bio od koristi, a u neku ruku, čini se i da ga je prihvatala kao svoga građanina. On je u Kavču na Vrmcu imao i dobro imanje s velikim stambenim objektom, a i sinovi su mu jedno vrijeme bili u mletačkoj vojnoj službi. Vasilije je razmišljao da, i pored blokade crnogorske granice od strane Mletaka, Stanovim zalaganjem može doći do deblokade, što bi omogućilo sklanjanje naroda na mletačku teritoriju, kao i u vrijeme Ćuprilićevog pohoda. Sem toga, imao je povjerenja u Stanove vojničke kvalitete i ličnu hrabrost”. O zamijeni serdarstva za guvernadurstvo (barem kako tvrde pojedini istoričari), dokaz da do toga nikada nije došlo može nam potvrditi i pismo Petra I Petrovića iz Minska, u kojemu i sam imenuje Stanislavljeva sina serdara Radonjić|Jovana Radonjića (u istoriji poznatog i kao Ivan,Ioan,Joko)koji je i sam poslije očeve smrti postao guvernadur (gubernator, gubernadur). U tekstu pisma se kaže (na izvornom Crnogorskom jeziku): "Godine 1777 bio sam poslan u Rusiju od strane Mitropolita i naroda crnogorskog u društvu sa serdarom Ivanom Radonjićem, da pristupimo carici Katarini II zbog nekijeh narodnijeh potreba. U toku šestomjesečnoga našega bavljenja u Petrogradu, mi smo više puta molili, da nam se dopusti viđeti caricu; ali ne samo što ne bismo srećni viđeti caricu, no i njegovu svjetlost knjaza Potemkina viđesmo samo tri puta. Na posljedku prinuđeni smo bili, bez ikakvog uspjeha u našem djelu, ostaviti Petrograd i vratititi se doma, čega mi nikada nijesmo mogli očekivati".

O spoljnopolitičkom angažmanu O spoljnopolitičkom angažmanu Stanislava (Stana) Radonjića, Dragoje Živković najprije piše povodom objašnjenja Radonjićevog zajedničog rada sa mitropolitom Vasilijom, gdje kaže: “Kao mandator crnogorskog naroda, vladika Vasilije u junu 1752. godine odlazi na put u Rusiju. Do Beča ga prati serdar Stano-Staniša Radonjić. Razdvojivši se tu od Vladike, on obavlja kurtoaznu audijenciju kod carice Marije Terezije. Razgovor koji je s njom vodio nije poznat. Ispraćen s poklonima i medaljom, serdar Stano odlazi u posjetu papi Benediktu XIV (1740.-1758.), sa zadatkom i instrukcijom da od njega traži pomoć u iznosu od 50.000 škuda za obnovu i održavanje manastira na području Albanije koji su pod vjerskom ingerencijom Cetinjske mitropolije”. Pominje Živković serdara Stana Radonjića i u kontekstu pripreme Portinog “ratnog mandatora” Hadži Mehmed-paša Kukavica\Hadži Mehmed-paše Kukavice da napadne Crnu Goru, navodeći da i “serdar Stano”, uz mitropolita Vasilija, dobija “zastrašujuća pisma” iz Bosne o tome što Crnu Goru čeka ako se ne pokori Turskoj. Piše o njegovom putu u Rusiju, zajedno s mitropolitom Vasilijem i bratom Đorđijem, gdje kao član crnogorske delegacije u martu 1758. godine učestvuje u razgovoru sa ruskom caricom Jelisavetom o “čvornim tačkama crnogorsko-ruske saradnje”. Živković, najzad, o serdaru, odnosno guvernaduru Stanislavu Radonjiću, kako smo već naveli, piše i kao o (uz mitropolita Vasilija) najpoznatijem Crnogorcu “van granica svoje zemlje, sa značajnim diplomatskim iskustvom i kontaktima”, koji je “i pored nerijetkih mimoilaženja s mletačkim vlastima, umio s njima i da sarađuje” i kojega Venecija, “i kad se ozbiljno na njega ljutila”, nije mogla da sasvim odbaci, “jer joj je mnogo puta bio od koristi, a u neku ruku, čini se i da ga je prihvatala kao svoga građanina”. Njegova dva sina bila su u četi majora Kaića u Boki, a Serdar je imao i lijepo imanje i veliku kuću u Kavču - Kotor. Istoričari po ocjeni nauke kojom se bave kažu i da Stanislav Radonjić, postaje toliko moćna i uticajna ličnost da je izdjejstvovao i formalnu podjelu vlasti sa mitropolitom i došao do “polovine pečata”, a to znači i prava veta na svaku odluku s kojom nije saglasan, budući da je neki akt mogao “biti pečatom osnažen” tek s pristankom obije strane, što je bio “čist znak gotovo podjednake vlasti”. Stanislav (Stano) Radonjić s Njeguša, “znameniti” serdar i guvernadur svojim diplomatskim umećem, vojničkom hrabrošću i mudrim sudovanjem daje snažan pečat razvoju Crne Gore početkom druge polovine XVIII vijeka.

Zanimljivost "Iz Čeva je turska vojska pokušala da prodre do Cetinja. Pod komandom guvernadura Radonjića, Crnogorci su davali ogorčeni otpor Turcima. Narod je sam palio svoje kuće i sve što bi neprijatelju koristilo. Prvi put se jedna turska ofanziva na Crnu Goru neslavno završila. Jedan domaći izvor, nastao mjesec dana poslije dogadjaja, pisan na Cetinju 28. januara 1757. godine, koji je bez sumnje inspirirao guvernadur Radonjić, kojemu se pripisuje da je pogubio samog ćehaju. Svugdje u susjednim zemljama odjeknula je vijest da su Turci pretrpjeli težak poraz u Crnoj Gori. Jedan Splićanin zabilježio je da su "Crnogorci ostali pobjednici jer iz straha Turci su bili prinudjeni da napuste bojno polje na kome su ostavili cio provijant..." “Pred očiglednom opasnošću Crnogorci sazvaše Zbor na Cetinju, da se posavjetuju kakav stav da zauzmu prema Turcima. Na zboru je prisustvovalo i oko 200 ljudi iz Majina, Pobora i Brajića. Serdar Stano Radonjić je o Odluci zbora obavijestio kotorskog providura 12. avgusta. Njegovo pismo objašnjava suštinu crnogorsko-turskog rata 1756. On piše: “Prošlog ponedeljnika imali smo zbor na Cetinju, na kome su prisustvovali glavari svih crnogorskih sela. Mnogo sam se trudio da ih uvjerim i govorio sam im da se potčine sultanu... Svi glavari glasno povikaše: nećemo da platimo danak i hoćemo da naviknemo Turke na ovo”. Ovakvo Radonjićevo pismo kotorskom providuru bilo je sračunato i bilo je izvjesno (makar i naivno) političko lukavstvo, u smislu da se pričom o neuspjelom odvraćanju Crnogoraca od rata izvrši svojevrsni pritisak na kotorske vlasti da im prodaju nešto oružja i vojne opreme. Radonjićevo pismo od 12. avgusta 1756. godine, sa navedenim sadržajem, “objašnjava suštinu crnogorsko-turskog rata 1756 “, koji je vođen tek krajem novembra i početkom decembra te godine. “U osvrtu na pašine prijetnje i diktat, guvernadur Stano Radonjić je podvukao da je turski metod pritiska samo još veći podsticaj da se u otporu istraje. Između ostalog, Radonjić je na kraju rekao (na izvornom Crnogorskom jeziku): “Ono što se od nas traži da uradimo u ovoj našoj veliko nuždi i jadu, jeste da svi do najmanjega treba da hrabro prolijete vašu krv na đedovu zemlju, da bi odbranili našu slobodu. Uzdam se u pomoć Svevišnjega, da će nas ojačati i dati snage našoj vazdašnjoj crnogorskoj hrabrosti i da ćemo pokazati sa neustrašivošću koliko su krepke naše snage, kao što su uvijek u prošlosti naši preci pokazivali”(Dragoje Živković; Op. cit., str.178). Mitropolit Petar I, na primjer, u svom deseteračkom zapisu Pjesna kako Crnogorci razbiše Turke 1756, pominje imena samo dvojice glavara koji su na tom zboru Turcima rekli “ne”(ili kako tamo piše: “kami da im damo”), od kojih je jedan serdar Stano Popović (tj. serdar Stanislav Radonjić)/Petrovići – pisci, duhovnici, vladari/ priredili Slobodan Tomović i Goran Sekulović, Podgorica 1997, tom I, str.343/.

[infinitome]

25 anys de la meva vida son suficients per saber que el que he sentit per tu és el més bonic que he sentit i sentiré... i ara és el mes dolorós. Encara que hagi sigut dificil els últims nostres mesos... per la meva depressió... Els meus 3 anys amb tu són la cosa més valuosa que queda en mi, que tinc. Tant de bo ens poguéssim tornar a conèixer milions de cops més encara que els milions de cops m'haguessis de deixar i hagués de plorar un milió de cops. Perquè el que he sentit per tu, el que he viscut teninte al costat, el teu somriure, olor, paraules...Moments.. Mirades, caricies, despertar-me i veure't al meu costat... Els petons.. Tot compensa tot el dolor que es pugui viure. Tant de bo et pogués viure més, tant de bo pogués morir, tornar a néixer i tornarte a conèixer. Ets el millor que he viscut i jo sé que per tu no ho sóc.... i tot i així no m’importaria sofrir milions de cops si cal, per viure’t només un cop més. I'm a creep. I'm a weirdo. You're so fucking special. I wish I was special...

27.3.19 6.09