#bungou stray dogs herbert george wells | Explore Tumblr posts and blogs

cathely-chan · 4 years ago

Text

55 Dakika

Önceki Sonraki

Bölüm listesi

17. bölüm

"Ne-... neler oluyor!? Nasıl ya...!?"

Atsushi, gözlerinin önünde gerçekleşen sahneyi izleyerek bağırdı. Her şey ama her şey yanıyordu. Ada, deniz, Yokohama.

Bu sıcak hava dalgası, adanın tam merkezine doğru giderek yaklaşıyordu. Devasa ısı kabuğu sıfır noktasına doğru küçülüyordu. Atsushi'nin bulunduğu yere ulaşmak üzereydi.

"Bu taraftan evlat!"

Wells adlı terörist— sarışın kadın pencereden bağırdı. Destek direklerinden birinin etrafına bir tel sarılmıştı ve kalçasında bir kasnağa bağlıydı.

Kadın cama kurşun sıktı. Acımasız, yuvarlak bir atış yaptığı pencerede dairesel bir çatlak bıraktı.

Cam sayısız parçaya ayrılarak dışarıdaki zemine düştü.

"Ne yapıyorsun!?" Wells onu yanına çağırdı.

"Fakat.....!"

Atsushi tereddüt etti. Onun niyetini anlamamıyordu. Ayrıca güvenebileceği biri olup olmadığını da bilmiyordu. Ayrıca, yaklaşan sıcak hava dalgasından kaçabilmelerinin olası bir yolu olabileceğini hayal bile edemiyordu.

"Arkadaşlarını kurtarmak istemiyor musun!?"

Arkadaşlarım.

Ajanstaki herkesin yüzleri zihninde canlandı. Bu adada bir yerlerde olan arkadaşları. Beni kibarca kabul eden insanlar. Atsushi hareket etti. Wells'in elini tuttu.

"Aşağıya!"

Wells ve Atsushi kırık pencereden atladılar ve havaya uçtular.

Kulenin en tepesinden yere doğru indiler. Etraflarındaki dünya yaklaşan kırmızı kabukla kaplanmıştı. Kaynayan deniz. Isı dalgası aniden Atsushi'nin boğazını yaktı. Denizden gelerek anında buharlaşan ve genişleyen su buharı, gök kabuğundan önce ulaşan bir şok dalgası oluşturdu.

Manzara, dünyanın sonuydu.

Hâlâ havada olan Wells teli çözdü, sonra sarı saçlarını sallayarak yere indi. Atsushi, ondan hemen sonra indi, kolları ve bacakları kaplanın canavarsı formuna dönüşmüştü.

"Orada, ormanın içinde, bodruma bir giriş var! Çabuk oraya git!"

İndikten sonra Wells ormanı işaret etti ve tek kelime etmeden Atsushi harekete geçti.

Bodrum katına giriş, zemine gömülü iki dev demir çifte kapıydı. Ortada zincirlerle kapatılmış devasa bir kilit vardı.

"Isı dalgası on saniye içinde bize ulaşacak! Anahtarla açmaya vakit yok, ben kendim açacağım!"

Wells, kıyafetlerinin içinde bir yere gizlenmiş askeri bir bıçak çıkardı. Kenarı zincirlere soktu ve onu bükerek açmaya başladı.

Bu şekilde asla yapamazlardı.

"Lütfen kenara çekilin!"

Atsushi, Wells'i kenara itti ve öne çıktı. Dönüştürülen kaplan kollarını kullanarak pençeleriyle zincirlere şiddetle vurdu. İki vuruşta, üç vuruşta, en zayıf halkalar koptu ve kilit açığa çıktı. Atsushi kilidi kavradı.

"Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaargh!"

Kaplanın kolları aniden genişledi. Çok geçmeden, dökme demir kilit, kaplanın gücü altında gıcırdadı, sonra kaynağında çatlamaya başladı.

Atsushi'nin gücüne dayanamayan kilit, bir çığlığı andıran bir sesle ikiye ayrıldı. Wells hemen demir kapıları tuttu ve tüm vücut ağırlığını kullanarak açtı.

"İçeri gir!"

Söylemesine gerek yoktu. Sıcak dalgası çoktan kaşlarını kavurmuştu.

Aşağıda ne olduğunu düşünmeden, Atsushi kendini çukurun karanlığına attı.

18. bölüm

"Higuchi! Neredesin? Cevap ver!" diye bağırdı Akutagawa ormanın içinden.

Isı dalgası kirpiklerini yaktı. Sıcak rüzgarlara dayanamayan ağaçlar, etrafındaki her şeyi kendiliğinden tutuşturdu.

"Demek bu İmha Silahı..." dedi Akutagawa sıcak hava dalgasının ortasında. Sıcak su buharı üzerine indi, boğazını yaktı ve sadece kuru bir vızıltı çıkarabildi.

Isı dalgası tenini kavuruyor ve gözbebeklerindeki nemi buharlaştırıyor, delici bir acıya neden oluyordu. Ancak Akutagawa hafifçe gülümsedi.

"Anlıyorum... demek bu benim ölümüm. Benim sonum." Alev alev yanan ağaçların arasında Akutagawa'nın ifadesi huzurluydu. "Hayal ettiğimden çok farklı....... ne kadar beklenmedik."

Daha da şiddetli bir ısı dalgası yükseldi.

Akutagawa'nın siyah giysisi, sanki gerçeklik çarpışıyormuş gibi çok boyutlu bir şekil alarak kıvrıldı. Ortaya çıkan şey, ceketinin karanlığından oluşan dev bir oraktı.

Siyah orak, Akutagawa'nın önündeki boşluğu biçti. Denizden gelen sıcak hava dalgasını hemen engelledi, böylece artık ona ulaşamazdı.

Boş alanı parçaladı. Akutagawa'nın yeteneği ‘Rashomon’ her şeyi paramparça edebilirdi. Bu, kendisi boş uzayla karşı karşıyayken bile böyleydi. Ayrık düzlemlere bölünen hava, artık hiçbir şeyi, dünyayı yok eden bir ısı dalgasını bile iletemiyordu.

"........Ve yine de..." diye mırıldandı.

Havadaki boşluk kapandı ve yine, ısı dalgası üzerine doğru ilerledi.

Havadaki kesintiler sadece birkaç saniye sürdü. Akutagawa'nın kendisi bile, ezici ölümcül derecede sıcak rüzgara karşı sonsuza kadar savunamazdı.

Akutagawa ormanda yürüdü.

Havayı yavaş yavaş kesmeye devam etti ve kendi etrafında bir tür sığınak yarattı.

Isı dalgası, yanan ağaçlar ve hatta eriyen binaların damlacıkları Akutagawa'ya saldırdı. Akutagawa hepsini kesip, ardından etkiyle karşılaştığında yeniden keserek yürümeye devam etti.

Bununla birlikte, ölümü gelmişti. Adanın yüzdürme gücü bir düşüş yaşadı ve batmaya başladı, yerdeki sarsıntılarla eşleşemezdi. Akutagawa dizlerinin üzerine düştü.

"Bir kişi sonsuz rüzgarda yıkansa ve büyük denizde sadece köpük haline gelse bile kim olduklarını bilmeden—veda bile etmeden..." diye mırıldandı Akutagawa, sanki bir şiir okuyormuş gibi yüzünü gökyüzüne çevirerek, "...kalp kıpırdamaz, çünkü o, hiç bilmeden geçip giden yalnızlığın yanında bir hiçtir."

Kabuk neredeyse onun üzerinde uçuyordu. Çevredeki ısı dalgası zaten birkaç yüz Fahrenheit derecesini aşmıştı. Uzaydaki gözyaşlarının köşelerinden bir ısı üflemesinden fazlası geçmedi, ama eti anında köpürdü ve yandı. Ama o zaman bile Akutagawa gülümsedi.

"Şu anda... beni üzen tek şey bu."

Asla bir başka ruha ulaşamayacak olan bir gülümsemeden fazlasını yapamayan Akutagawa'nın vücudu, alevlerin içinde kayboldu.

19. bölüm

Atsushi boşluğa çömeldi.

"Ahh..."

Demir kapıları geçerek delikten aşağı atladıktan sonra, yeraltındaki dev bir odaya girmişti. Çıplak taş zemine çarptığında düşüşünden dolayı elleri ve ayakları acıyla karıncalandı.

"Uyandın mı?"

Odanın ortasından gelen bir ses duydu. Loşlukta tek bir masa duruyordu ve yanında sarışın kadın vardı. Sıra dışı bir boşluktu. Kare odanın duvarları, zemini ve hatta tavanı bile çıplak taştan yapılmıştı. Tek ışık kaynağı masanın üstündeki bir nesneydi. Atsushi, ne olduğunu hemen anlamadan önce bir şeylerin tuhaf olduğunu hissetti: Oda sıcak değildi. Dışarıdaki sert rüzgar saçları yakacak kadar kavurucuydu. Yeraltında ne kadar uzakta olursa olsun, adadaki hiçbir yer bu kadar serin olmamalıydı. Üstelik gürültü de yoktu. Kesinlikle şimdi bile, Kabuk adayı kavuruyordu. Binaların gürlemelerini ve hatta adanın kendisinin yok edilmesini bile duyamamaları bir anlam ifade etmiyordu. Ve yine de sessizdi.

"Neredeyim?" diye mırıldandı Atsushi, kendi kendine soruyormuş gibi. "Artık adada değil miyiz?"

Wells, odanın ortasında dururken, "Maalesef hâlâ adadayız," diye itiraf etti. Kadın olduğunu gizleyen düz sesi duvarlarda yankılandı. "Bu oda da yakında kaybolacak ama benim yeteneğim zamanı geciktirmek ve dışarıda olanları yavaşlatmak."

Wells elini ışık kaynağına koydu. Gözleri karanlığa alıştıktan sonra, Atsushi sonunda onun ne olduğunu anlayabildi. Bir kameraydı. Wells'in boynuna astığı şey şimdi masanın üzerinde duruyordu ve flaş ampulünden yayılan soluk bir ışık odayı aydınlatıyordu. Atsushi önce yanlarına, sonra yukarı baktı. Üzerinden geçtikleri demir kapıları görebilmeliydi, ama artık orada değillerdi. Odaya sadece karanlık sızıyordu. Tavan eriyordu.

Wells aniden, "Vaktimiz yok, o yüzden kısa keseceğim," dedi. "Silah etkinleştirildi ve bu ada, yakındaki araziyle birlikte artık var olmaktan çıktı. Patlama yirmi iki mil yarıçapındaki her şeyi yok etti. Kabuk'un maksimum sıcaklığı yaklaşık yüz sekiz bin Fahrenhayt derecedir. Önceki hesaplamalarıma göre yaklaşık dört milyon insan öldürüldü."

"Dört...!?" şaşkınlıktan Atsushi'nin soluğu kesildi. Dört milyon insan Yokohama'daki neredeyse herkesin öldürüldüğü anlamına geliyordu.

"Bunun tek sebebi İmha Silahı —Kabuk— olarak bilinen savaşın sonunda yaratılan bir silah. Birisi silahı adaya kaçırdı ve patlattı. Onu durdurmak için adaya gizlice girdim ama başaramadım. Ve... gerisini biliyorsun."

"B-bekle!" Atsushi araya girdi. "Yani sen terörist değil misin? Ve o silah hakkında bu kadar çok şeyi nasıl biliyorsun ki?"

"Cevap basit—çünkü onu ben yarattım."

"…!"

Atsushi ne yapacağını bilemez haldeydi. Wells, tarafsız bir tonda açıkladı, "Avrupa ulusları, on dört yıl önce belirli bir yetenek kullanıcı grubunu savaşa gönderdi. Hugo, Goethe ve Shakespeare—bilindiği gibi Aşkınlar—çatıştı ve tarihteki en fazla savaş zayiatı ve hasarla sonuçlandı."

Atsushi tek kelime edemedi. Savaşı biliyordu, ancak yetenek kullanıcılarının dahil olduğunu ilk kez duyuyordu.

Wells sakince, "İngiltere'de yetenek-silahı geliştirmede mühendis olarak çalıştım," diye devam etti. "O sıralarda İngiltere'de yetenek tekilliklerini kasıtlı olarak uyandırarak onları silahlara entegre eden deneyler yapıyorduk... Beceri tekilliğine aşina mısın?"

Atsushi, olmadığını söyledi.

"Tekillik, iki becerinin birbirini iptal etmesi ve her iki beceriden de farklı bir şey yaratmasıdır. Diyelim ki birisi rakibini her zaman kandırma yeteneğine sahip, ancak rakibi her zaman gerçeği ortaya çıkarma yeteneğine sahip—ne olurdu? Ya enerjiyi tek bir noktaya yoğunlaştırma yeteneğine sahip biri, yeteneğini enerjiyi dağıtma yeteneğine sahip biriyle aynı anda kullanırsa? Genellikle, bir yetenek diğerine üstün gelirdi. Bununla birlikte, nadir durumlarda, her iki yetenek de etkileşime girecek ve normal yeteneklerin yapabileceğinin ötesine geçen inanılmaz derecede derin sonuçlar üretecektir. Bu yetenek tekilliğidir."

"O zaman… o göksel küre bir yetenek tekilliğinden mi yaratıldı…?”

Wells sarı saçlarını karıştırdı ve başını salladı.

"Aynen öyle. Yeteneğim, zamanı yerel olarak manipüle etmemi sağlıyor. Bu yeteneği çeşitli sihirli efektlerle birleştirdik—bu durumda, ateşli bir kabuk üreten bir tılsım yaratma yeteneği. Bu iki yeteneği birleştirip bir tekillik oluşturduktan sonra, yetenekler sınırlarının çok ötesine geçti.”

Yürürken Wells, "Belirsizlik ilkesine aşina mısın?" diye devam etti.

"'Belirsizlik ilkesi'…?"

“Yetenekler ne olursa olsun, bu dünyada zaman ve enerji arasında bir belirsizlik vardır. Kısa bir zaman diliminde meydana gelen ∆E enerjisinin çarpımı ile ∆t—∆E ve ∆t yalnızca Planck sabiti h ile orantılı sabit bir değer alabilir. Çarpım sabittir, dolayısıyla ∆t sabit bir değere yakınsar ve ∆E dağılır ve büyük bir değer alır. Eğer ∆E sabit bir değere dönüşürse, ∆t eş-uzaylı hale gelecektir. Bu belirsizliktir."

"Um..." Atsushi biraz utanarak kekeledi. "Gerçekten üzgünüm, ama... neden bahsettiğin hakkında hiçbir fikrim yok."

"Ah," diye yanıtladı Wells başını sallayarak. Hiç aldırmamış gibiydi. “Basitçe söylemek gerekirse…yanan bir kibritin olduğunu düşün. Saniyenin trilyonda birinin trilyonda birinin trilyonda birinin ve başka bir saniyenin bir trilyonda biri kadar bir süre için, bir kibritin küçük alevi bile dünyayı ateşe verecek kadar yüksek bir enerjiye, tabiri caizse enerjinin dalgalanmasına sahip olabilir. Bununla birlikte, enerji ne kadar büyük olursa, var olabileceği süre o kadar kısa olur. Bu nedenle, dış dünyayı asla etkilemeyecektir.”

Atsushi onun söylediklerini anlamak için beynini zorlamaya başladı. Çok kısa bir süre için var olan büyük miktarda enerji… Zamanı manipüle etme yeteneği… ve tekillik…

“Oh…!”

"Şimdi anladın mı?"

"Yani o kısa süreli güçlü enerji patlamasını büyük bir ateş topuna zorla dönüştürmek için yeteneğini mi kullandın?"

Wells başını sallayarak, "Aslında işin özü bu," dedi. “Zamanı manipüle etme yeteneğine hükmeden makine olan bu kamerayı ayarladım ve ∆t'yi genişlettim, böylece belirsizlik ilkesini kırdım ve bu devasa ateş topunu gerçek dünyada kilitledim. Kulağa kolay geliyor ama…”

Ama Wells cümlesini bitirmedi. Asla söylenmeyecek sözlerin havaya uçup gitmesine izin verdi. Bir an düşündükten sonra Atsushi konuştu.

"Ve birisi—ki bu birisi sen değilsin—o korkunç silahı ele geçirdi ve adada patlattı."

"Evet." Wells hafifçe kaşlarını çattı. "Kim olduklarını veya neyin peşinde olduklarını bilmiyorum, ama esasen silahın yerini daralttım—adanın en iç kısmında bulunan çok gizli bölgenin beşinci bodrum katı. Yine de tam olarak hangi odada olduğundan emin değilim."

Wells daha sonra ellerini çırptı ve Atsushi'yi şaşırtan bir şey söyledi:

"Geçmişe döneceksin, bu işin arkasında kim varsa bulacaksın ve silahı çalacaksın."

Atsushi'nin şaşkınlıktan dili tutulmuştu.

"……Ne?"

"Üzgünüm ama vakit yok. İstesen de istemesen de gideceksin."

"L-lütfen bekle," diye yalvardı Atsushi panik içinde. "'Geçmişe dönmek'? 'Silahı çalmak' mı? Neden bahsediyorsun?"

"Aynen daha önce açıkladığım gibi." Wells elini havaya kaldırdı. “Varoluş belirsizliği. Bunu, zaman miktarı (∆t) kısaldıkça enerjinin (∆E) nasıl büyüdüğü açısından düşünün. Küçücük bir enerjinin varlığı geçmişten geleceğe yayılabilir. Aynen böyle."

Kameranın merceğinden yansıtılan radyal bir ışık ve havada soluk bir ışık diyagramı çizdi.

"Zaman bir nehir olsaydı, o zaman enerji—bu dünyadaki tüm madde—suyun sessiz yüzeyindeki bir dalgalanma gibi olurdu. Dalgalanmanın halkaları etrafında birlikte varız. Varlığın zaman ekseninde tek bir nokta olduğuna inanmak kolay olsa da, dalgalanma gibi biraz daha geniş bir ölçekte varız. Varoluş, yukarı akıştan—geçmişten—aşağı akışa, geleceğe uzanır. Tabii ki, dalga merkezden uzaklaştıkça zayıflar ve sonunda yok olur. Ama bahsettiğim gibi, zaman aralığı—dalgalanma—enerji ne kadar büyükse o kadar küçüktür. Az miktarda enerji ise, dalgalanma büyüktür. Dolayısıyla geçmişten geleceğe daha geniş bir düzlemde var olurlar. Benim yeteneğim Zaman Makinesi, bu dalgalanmanın genliğini kullanır ve dünyanın enerjinin merkezinin—varlığın—geçmişte olduğunu düşünmesini sağlar."

Kamera aniden akıntı yönünde akan sessiz bir nehrin hologramını yansıttı. Ortada küçük bir dalgalanma belirdi.

"O dalga sensin," dedi Wells, işaret ederek. "Tek bir insanın sahip olduğu enerji çok büyüktür, bu yüzden gördüğünüz gibi dalgalanma son derece dardır. Geleceğe veya geçmişe yalnızca birkaç saniye gidebilirsin. Bir saate yakın geçmişe dönmek isteseydiniz, enerjinizin çok daha küçük olması gerekirdi. ��nceki örneğimi ele alalım. ∆t ve ∆E sabit olduğundan, zaman aralığını artırmak istiyorsanız enerjiyi küçültmeniz gerekir.”

Wells parmağını salladı ve nehirdeki dalganın boyutu birkaç kez yavaşça dalgalanana kadar büyümesine neden oldu.

Atsushi, "Zamanda birkaç düzine dakika geriye gitmek için enerji miktarını azaltmamız gerektiğini anlıyorum," diye başladı, "ama bu nasıl mümkün olabilir ki?"

"Kolay. Sadece insan olmayı bırakmalısın," dedi Wells dürüstçe.

“…Ha?”

“Bütün bir insanı geçmişe göndermek yerine, küçük bir kısmını göndereceğiz. Bu şekilde geçmişe gidebilir ve silahın harekete geçmesini önleyebilirsiniz.”

“Bekle, 'küçük bir parça'…? Tam olarak ne demek istiyorsun?"

"Gerçekten basit." Wells başını işaret etti. "Hafıza sinyallerini geçmişe göndereceğiz."

Atsushi onun ne demek istediğini anlayamadı.

"Benim ne…?"

"İnsan düşüncesi ve duygusu, beyinde ateşlenen nöronlardan başka bir şey değildir. Anılar, bu elektrik sinyalleri aracılığıyla beyin hücrelerinde kök salmaktadır. Başka bir deyişle, verilerdir. Hafıza sinyallerinizin enerjisi kendi başına son derece zayıftır.”

Wells, projeksiyon görüntüsünü değiştirerek parmağını bir kez daha kaydırdı.

“Kütle-enerji dönüşüm denklemi E = mc² kullanılırsa, altmış kilogram ağırlığındaki bir kişinin enerjisi yaklaşık 5,4 kentilyon joule'dür. Bu, geçmişe göndermek için çok büyük olur. Bununla birlikte, sinirsel ateşlemelerin enerjisi, birkaç düzine milivoltluk bir potansiyel fark boyunca hareket eden sodyumun elektrik potansiyelinden başka bir şey değildir. Zamanı manipüle eden bir beceriyle koşulsuz olarak kıyaslanamaz olsa da, güneş ile hapşırma arasındaki enerji farkı gibidir.”

Atsushi tam olarak anlamasa da yalan söylüyor gibi görünmüyordu. En azından, planın onun yeteneğini kullanarak anılarını geçmişe göndermek olduğunu anlamıştı.

Wells aniden bakışlarını tavana çevirdi.

"Zamanımız dolmak üzere."

Atsushi yukarı baktığında, tavandan çakılların düşmeye başladığını fark etti. Odanın içindeki zaman dış dünyaya yetişiyordu.

“Beynin anılarından geçmişe sinyaller gönderirken, onları ancak güvenli bir şekilde otuz üç yüz saniye—tam olarak elli beş dakika geri gönderebilirim. Bu senin ikinci başlangıç noktan olacak.”

Atsushi aniden kameranın ışığının güçlendiğini fark etti. Bir zamanlar loş olan oda şimdi gün gibi aydınlıktı.

"Sana güvenmemin nedeni kendimi geçmişe geri gönderememem. Yeteneğim sadece bir kez birini göndermeme izin veriyor ve ben zaten savaş sırasında kendimi geri göndermiştim." Wells'in sesi ışık tarafından yutulurken yavaşça azaldı. “Bu yeteneğimi kullanarak kaçınmak için kullandığım çok sayıda olaya ve kazaya tanık oldum. Aslında o kadar çok kazaya karıştım ki insanlar artık bana terörist muamelesi yapıyor.”

Parlak ışık o kadar güçlüydü ki Atsushi artık gözlerini açık tutamıyordu. Yüzünü elleriyle kapattı ve kör edici ışıktan kaçınmaya çalıştı ama gözlerini ne kadar sıkıca kapatırsa ya da yüzünü ne kadar örterse örtsün engelleyemedi.

"İstesen de istemesen de seni geri göndereceğimi söyledim ama mümkünse nasıl hissettiğini duymak isterim. Silahı durdurmak, insanlarını kurtarmak ve arkadaşlarını korumak istiyor musun?”

Atsushi dayanılmaz ışıkta boğulurken bile, sözleri açıkça onun kalbine ulaştı. Ama onun açıklamasını dinlerken çoktan kararını vermişti.

"Evet," Atsushi kesin bir şekilde yanıtladı.

"İyi." Wells'in ciddi ifadesi biraz gevşedi. "Son bir şey. Bildiğin gelecekten kimseye bahsetme. Mümkün olduğunca yalnız çalış. Eylemlerini büyük ölçüde değiştiren bir kişi bir başkasını etkileyebilir. Bu küç��k bir ada. Düşmanın neler olup bittiğini öğrenmesi uzun sürmeyecektir... Şimdi, şimdiki zamanımızda patlama zamanı öğlen on ikiydi. Ancak arkadaşların eylemlerini değiştirirse, düşmanın da fikrini değiştirmesi ve böylece silahı daha da erken patlatması kuvvetle muhtemeldir.”

Işık o kadar güçleniyordu ki Atsushi onun kendisine doğru baskı yaptığını hissedebiliyordu. Cevap vermek için ağzını açtı ama sesi ışık tarafından boğuldu. Onun baskısı altında bile duramaz hale gelmesi uzun sürmedi. İşte o zaman Atsushi bunu fark etti. Bu ışık değildi. Bu, kameradan çıkan ve ışık şeklini alan yeteneğin gücüydü.

"Sana güveniyorum."

Bir nedenden dolayı sadece Wells'in soğuk sesi Atsushi'ye ulaştı. Bunun üzerine odayı koruyan zaman üzerindeki kontrol ortadan kalktı. Dışarıdaki zaman odaya yetişti ve kavurucu rüzgarlar yeraltına doğru esti. Yüzlerce Fahrenhayt derece olan şiddetli esintiler her şeyi yok etti. Hepsi kıpkırmızı siklon tarafından yutuldu. Sonunda, Kabuk'un kendisi odanın üzerine alçaldı ve kalan her şeyi buharlaştırdı. Wells ve hatta kamera bile eriyip yok oldu. Bir an önce, gökten karanlık bir gölge düşmüş gibi görünüyordu, ama kontrol etmenin bir yolu yoktu. Atsushi'nin gördüğü son şey buydu. Her şey gözden kayboldu. Bilinci bile yok oldu...

"Atsushi, pruvada dikilip ne yapıyorsun?! Eğer denize düşersen, seni geride bırakırız!"

Atsushi'nin kalbi ani sesle atmaya başladı. Nefesi, kalbi, kanı sanki her şey durmuş gibi hissetti. Konuşamadı. Kafası boştu ve neler olduğu hakkında hiçbir fikri yoktu. Uçsuz bucaksız okyanusun üzerinde durdu. Yüksek hızlı katamaran dalgaları keserek Atsushi'yi deniz suyuyla sıçrattı.

"Ah...hm..."

Atsushi konuşmaya çalıştı ama ağzı açılıp kapanmaktan başka bir şey yapmadı.

"Atsushi? Hayallere dalıp gitme zamanı değil. Okyanusa düşmeyi cidden o kadar çok mu istiyorsun?"

Kunikida'nın sesini duyabiliyordu ama arkasına dönemedi.

“Kunikida…”

Titreyen boğazından çıkarabildiği tek kelime buydu. Okyanus göz alabildiğine maviydi. Martılar yukarıda gökyüzünde ciyakladı. Denizin üzerinde asılı tehlikeli bir şey yoktu. Kabuk yoktu. Isı dalgası yoktu. Hiçbir şey yoktu.

"Bugünün hava koşulları %0 yağış ihtimali olduğunu belirtiyor. Rüzgar güneyden güneydoğuya doğru esiyor ve dalga yüksekliği 1 metreden 1.5 metreye ulaşıyor, ek olarak—"

"Kunikida," dedi Atsushi sonunda döndükten sonra, "saat kaç?"

"Ne? Saat 11:05. Neden ki?"

Öğleye elli beş dakika vardı.

"Her halükarda, sana içeride ihtiyacım var. Bu bir tatil değil, bilmeni isterim. Son işimizle ilgili bir toplantı yapmak üzereyiz," diye bağırdı Kunikida defterini kapatırken. Atsushi daha sonra kararsız bir şekilde onu içeri doğru takip etti.

20. bölüm

Kunikida'yı kabine kadar takip ettikten sonra, Atsushi diğer ajanların zaten içeride beklediklerini gördü. Tanizaki, Naomi, Yosano, Kenji—her biri kendi yollarıyla zaman öldürüyordu. Atsushi neler olduğunu anlayamadı. Her şey görüş alanındaydı, ancak beyninin etrafından bilgi süzülüyordu, bu da herhangi bir şeyi anlamayı reddediyordu. Atsushi kabinde değildi. Deneyimleyemeyeceği anıların içindeydi.

—"Yaklaşık dört milyon insan öldürüldü."

—"Geçmişe döneceksin, bu işin arkasında kim varsa bulacaksın ve silahı çalacaksın."

"Herkesin dikkatine! Şimdi toplantıya başlayacağız," dedi Kunikida yüksek sesle. Ancak, tek bir ajan bile ona bakma zahmetinde bulunmadı. Tanizaki inliyordu, Yosano fotoğraflarını seçmeye kendini kaptırmıştı, Kenji uyuyordu ve Naomi kardeşi dışındaki insanları umursamıyordu bile.

Atsushi bile dikkat etmiyordu. Eğer bu bir rüya değilse ve gerçekten olacaksa...

Öğlene elli beş dakika vardı. Sadece elli beş dakika.

"Atsushi. Orada mısın?"

Kunikida'nın sözleri Atsushi'yi aniden kendine getirdi.

"Ah... Üzgünüm," diye yanıtladı Atsushi telaşla. "Ne hakkında konuşuyorduk?"

"Cidden mi?" Kunikida kaşlarını çattı. "Lütfen odaklan. Tatilde değiliz."

"Üzgünüm," diye özür diledi Atsushi neredeyse duyulmaz bir sesle. "Hey, Kunikida... Aslında..."

—"Bildiğin gelecekten kimseye bahsetme."

—"Fakat arkadaşlarınız eylemlerini değiştirirse, düşmanın da fikrini değiştirmesi ve böylece silahı daha erken patlatması muhtemeldir."

"Ben, uh..." Atsushi sözlerini yuttu. "Önemli değil."

"Ah... Bu uzun bir kaç gün olacak. Bizim işimiz bu vapurun gittiği adadaki hırsızları yakalamak. Müşterimiz bizi orada bekliyor olacak."

"Tamam."

Atsushi başını salladı. Tabii ki, bunu zaten biliyordu ve nasıl olacağını da biliyordu.

Kunikida not defterini karıştırırken, "Müvekkilimizin polis yerine bize, özel dedektiflere bu işi vermesinin nedeni, esas olarak adanın işleyişinden kaynaklanıyor," dedi. "Standart Ada'nın yüzen şehri, Almanya, İngiltere ve Fransa tarafından ortaklaşa bir yelkenli ada olarak tasarlandı ve toprakları üç ulus tarafından yönetiliyor. Ada tamamen kendi kendine yetiyor..."

Atsushi, hepsini daha önce duymuş olmasına rağmen, Kunikida'nın açıklamasının çoğunu anlayamadı bile. Düşünürken uzaktan denizin dalgalarını dinler gibi bilgiyi dinledi. Bombanın patlamasını durdurmak daha önce düşündüğü kadar kolay olmayacaktı. Başlangıç için, silahın nerede olduğunu bile bilmiyordu. Wells çok gizli bölgede olduğunu söylemişti, bu da içeri girmek için bir altın paraya ihtiyacı olduğu anlamına geliyordu. Sorun, onda olmamasıydı, bu yüzden silahın yanına yaklaşamayacaktı. Hırsızları kovalarken "son sefer" bir altın para alanına girmenin ne kadar zor olduğunun acı bir şekilde farkına varmıştı. Atsushi, önce tam teçhizatlı muhafızları ve gözetleme kameralarını halletmezse, silahı arama şansı bile bulamazdı.

"Atsushi. Dinliyor musun?"

Atsushi'nin bilgisi yoktu ama kontrol etmesi gereken çok fazla şey vardı. Belki de sadece elli beş dakikada her şeye bakmak bile mümkün olmazdı. Wells'le buluşabilir miydi acaba? Ama o bir terörist olarak kabul ediliyor, bu yüzden kesinlikle gölgelerden hareket ediyordur. Ayrıca, kendini geçmişe gönderemeyeceğini söylemişti. Başka bir deyişle, buluşsalar bile Atsushi'nin gelecekten geldiğini bilemezdi. Onunla temas kurmaya çalışmak, bu işi çözmenin dolambaçlı bir yolu olurdu—

"Atsushi, orada mısın? Gezip görmek için o kadar heyecanlısın ki, düşünmeden edemiyor musun yoksa?"

Atsushi, Kunikida'nın yakın gelen sesiyle irkildi.

"Odaklanmana ihtiyacım var. İş hakkında ne dediğimi duydun mu? O adada—"

Ancak Kunikida not defterinden okuyamadan Atsushi araya girdi:

"Bir tatil adası iken, aynı zamanda Almanya, İngiltere ve Fransa tarafından ortaklaşa tasarlandı, bu yüzden toprakları üç ulus tarafından yönetiliyor, değil mi?"

Kunikida, Atsushi'nin, okumak üzere olduğu notları harfi harfine okuduğunu duyunca irkildi.

"E-evet. Ama ek olarak—"

"Ayrıca adada gömülü vericilere sahip belirli madeni paralar olmadan girilemeyecek bölgeler var. Turistler bile bakır madeni para bölgelerine girebilirken, gümüş madeni para bölgeleri yalnızca çalışanlar içindir ve altın madeni para bölgeleri yalnızca seçkin bir azınlığın girebileceği gizli alanlardır."

"‘Altın para bölgeleri’ mi?" Kunikida'nın eli sayfayı çevirirken dondu. "Benim defterimde bununla ilgili hiçbir şey yok!"

"Ama gerçek bu."

Kunikida birkaç dakika defterine baktı ama çok geçmeden inledi. "Şey... Beni etkiledin. Hazırlıklı geldiğini ve iş konusunda çok hevesli olduğunu görebiliyorum. İyi çalışmaya devam et."

"Evet efendim."

Atsushi başını kaldırdı ve vapurun adaya yaklaştığını fark etti. Belki de devasa metal yığınını yüzen bir makine olarak adlandırmak daha uygun olurdu. Adanın ortasındaki uçan köprü ve yel değirmenleri tekneden görülebiliyordu.

"Neredeyse geldik," dedi Atsushi, Kunikida'ya. "…Sorun nedir?"

Kunikida koltuğunda kambur duruyordu, başını pirinç başağı gibi sarkıtmıştı.

Yan taraftan bakınca, cansız kül gibi yanmış görünüyordu.

"Defterime yazılmayan...bir şey vardı...? Ve Atsushi bunu benden önce bildi...? Hayatım bitti... Öldürün beni..."

Kunikida ölmek üzere olan bir adam gibi inledi, sonra koltuğuna yığıldı.

21. bölüm

Kunikida'nın cansız bedenini ayağa kaldırmayı başardıktan sonra grup, tekneden indi. Adaya ayak bastıkları an, Londra'dan ilham alan eski moda mimariyle karşılandılar. Gelip giden arabaların yanı sıra tuğla evler ve arnavut kaldırımlı kaldırımlar vardı. Ancak Atsushi'nin bakış açısından bu yeni şeyler çoktan etkisini yitirmişti.

Görünüşe göre ölümden döndükten sonra Kunikida, "Biraz daha gitmeden önce herkese bunlardan bir tane vereyim" dedi. Cebinden birkaç gümüş para çıkardı ve Atsushi dahil herkese birer tane verdi. Gümüş para güneş ışığında donuk bir şekilde parladı.

Altın para elde etmenin bir yolu yok muydu? Biraz güç kullanmak gerekse bile önemli değildi. Altın parası olan birini bulup ondan çalmak, gizli bölgeye girmenin en kolay yolu olabilirdi.

Atsushi başını salladı. Bu uzun vadede ona yardımcı olmayacaktı. Silahı aramak istiyorsa askerler ve içerideki güvenlik kameraları hakkında bir şeyler yapması gerekiyordu. Bu nedenle, yapılacak en iyi şey, altın parası olan birini bulmak ve ondan yardım istemek—ona bir silahın patlayıp adayı yok etmek üzere olduğunu söylemekti. Ama kimin altın parası olduğu hakkında hiçbir fikri yoktu. Dazai bile birini çalamadığını söylemişti. Ve Atsushi gerçekten birini yardım etmeye ikna etmeyi başarırsa, muhtemelen yaptıklarına bağlı olarak gelecek değişebilirdi. Ayrıca, yardım etmesini istediği kişi suçlu çıkarsa durum daha da kötüleşecekti.

Bu risk olmasaydı... Sadece elli beş dakika olmasaydı... Wells, ona arkadaşlarından yardım istemeden yalnız çalışmasını söylemeseydi...

O anda üstü kapalı bir araba, Atsushi ve diğerlerinin önünde durmadan önce takırdadı.

"Ahh... Bu Silahlı Dedektiflik Ajansı, sanırım?"

Atsushi abartılı bir iç çekişle karışan sese sıçradı.

Ahh, doğru. Nasıl unutabilirim? Onunla burada karşılaşacağımı zaten biliyordum.

Mavi iş elbisesi giyen genç bir adamdı. Otuz yaşlarında görünüyordu, ama tavırları onu hâlâ çok çok daha yaşlı gösteriyordu. Ancak Atsushi ona bakınca bambaşka bir şey gördü.

Güvenlik kamerasındaki tabanca...

Duvara sıçrayan kan...

“Ben...ahh...Standart Ada'nın kaptanıyım. Bana Kaptan Walston diyebilirsiniz. Ben...ahh...hepinizin gelmenizi ayarlayan müşteriyim. Sizinle tanışmak bir zevk."

"Ah, demek kaptan sizsiniz." Kunikida bir adım öne çıktı. "Bizi almaya geldiğiniz için teşekkürler. Bu arada… çok yorgun görünüyorsunuz. İyi misiniz?"

“Ah… Endişeniz için teşekkürler. Ancak… ahh… bu benim normal halim. Ah… Lütfen bunun için endişelenmeyin.”

"Her neyse, Kaptan Walston, şimdi bize görevin ayrıntılarını verebilir misiniz?"

Aniden, donuk bir elektronik zil sesi duyuldu. Atsushi, bunun kaptanın telefonunun, bir ramen tezgahının şal flütünün zil sesi olduğunu farketti.

"Alo? Ah, evet! Çok üzgünüm! Onu bulacağım! ...Evet, kesinlikle! Kimsenin rahatsız olmamasını sağlayacağım! Söz veriyorum!"

Kaptan özür diledikten sonra telefonu kapattı. Atsushi, kaptanı izlerken biraz düşündü. Bunu daha önce hiç düşünmemişti ama kaptan neden öldürülmüştü ki? Takım elbiseli bir terörist onu vurmuştu. Başka bir deyişle, onu Wells öldürmüştü. Ama neden? Görevi silahı bulmak ve geri almaktı, adadaki işçileri öldürmek değil.

Güvenlik kamera görüntülerinde Wells'in cansız gözleri görülüyordu. Atsushi hemen bir cevaba ulaştı: Kaptan bir şüpheliydi. Bunun arkasındaki insanlardan birinin o olduğuna inanmıştı. Aslında, silahın kesinlikle onda olduğunu düşünmüş olmalıydı. Onu öldürerek milyonların ölümünü engelleyebileceğini düşünmüş olmalıydı.

Ama yanılmıştı. Kaptanı vurmak, silahın patlamasını engellememişti. Bunun arkasındaki kişi o değildi. Wells düşmanı aramak için kendini geçmişe gönderemezdi. Başka bir deyişle, bu onun ilk ve tek girişimiydi, bu yüzden düşman hakkında ayrıntılı bilgi alamadığı sonucuna varılabilirdi. Ama olaya farklı bir açıdan bakacak olursak…

"Lütfen içeri gelin. Bu aslında son derece uzun bir bekleme listesiyle adanın en popüler oteli. Her neyse, lütfen istirahat edin..."

Kaptan onları otele götürmeye başlar başlamaz, Atsushi sessizce sordu, "Kaptan, üzerinizde... bir altın para bulunuyor, değil mi?"

"Ha?!" Kaptan şaşırmıştı. "B-bunu nereden duydun?!"

"Atsushi, geliyor musun yoksa gelmiyor musun?" diye sordu Kunikida otele doğru ilerlemeye devam ederken.

"Ah, üzgünüm. Bensiz devam edin! Hemen geleceğim!" Atsushi bağırdı. Kunikida'nın ilk zaman çizelgesinde duymadığı herhangi bir şeyi duymasını engellemeye çalışıyordu.

"Peki... altın parayı nereden öğrendin?" diye sordu kaptan, kıpırdanırken.

"Ah, şey..." Atsushi daha önce bulduğu bahaneyi kullandı. "Biz, dedektiflik ajansındakiler buraya gelmeden önce araştırmamızı yaptık. Adada gizli bir bölge olduğunu ve içeri girmek i��in özel vericili bir altın paranızın olması gerektiğini öğrendik. Her neyse, adanın kaptanı olduğunuz için sizde vardır diye düşündüm."

Kaptanın bir altın parası olması gerekiyordu. Wells'in muhtemelen silahın onda olduğunu varsaymasının nedeni, en azından bir altın paraya sahip olmasını gerektirecek bir pozisyonda olmasıydı. Altın paraya sahip olmaması, onu Wells'in ortaya çıkardığı suç profilinden önemli ölçüde ayırırdı.

"Ah, şey... Evet. Bende... bir tane var. Evet."

Kaptan cevap verirken hata yaptı. Atsushi aniden kaptanın telefon görüşmesini düşündü.

—"Çok üzgünüm! Onu bulacağım!"

Geçen sefer, kaptanın telefon görüşmesi pek dikkat çekmemişti ama kaptanın ne kadar depresif göründüğüne bakılırsa…

"Kaptan, siz… altın paranızı kazara kaybetmiş olabilir misiniz?"

"Eee!" Kaptan şaşkınlıkla sıçradı. "Hayır, uh..." Atsushi'ye baktı, sonra pes ederek derin bir iç çekti. "Ahh... Lütfen diğer çalışanlardan hiçbirine söyleme. Bu son derece değerli bir altın para ve kimsenin bundan haberdar olmaması gerekiyordu, ama... sanırım biri onu çaldı."

"Çalındı mı?"

"Ne zaman üzerimde olsa çok dikkatli davranırdım, ama… Ah… Alabildiğim tek şey bir rütbe düşmesi olsaydı şanslı olurdum… Bu neden benim başıma geldi…? Her gün adanın koruyucu meleğine dua ediyorum…”

"'Koruyucu melek'?"

"Kurulduğu günden beri adadaki insanları gözetlediği söylenen efsanevi bir koruyucu var. Efsaneye göre gücü adanın şeklini özgürce değiştirebiliyor ve bunca yıldır onu yabancı düşmanlardan koruyormuş. Ahh… Odamda her gün dua ettiğim bir haçın yanında süslenmiş bir koruyucu heykeli var, bu yüzden tek istediğim bu seferlik bana yardım etmesi."

"Anlıyorum…"

Görünüşe göre her bölgenin kendi efsaneleri var. Ama son teknolojiyle dolu bir adada yerel bir tanrıya sahip olmak gerçekten mantıklı mıydı ki? Ayrıca gerçek tanrı bir ada efsanesi ve haç için dua edildiği için kızmaz mıydı…? Her halükarda, kaptanın neden iç çekmeden duramadığı artık açıktı.

"Kulağa zor geliyor." Atsushi anlayışlı bir şekilde gülümsedi. "Altın para çok değerlidir, bu yüzden onu kim çaldıysa gizli bölgeye girebilir ve—"

Atsushi durakladı, çünkü birden bunun düşmanın adada çalışan biri olması gerekmediği anlamına geldiğini anlamıştı. İlk başta, silah bir altın para bölgesinde patlatıldıysa, düşmanın girme izni olan biri olması gerektiğini düşünmüştü. Ancak kaptanın altın parası çalınmışsa ve söz konusu kişi silahın bulunduğu alana gizlice girmişse, olası şüphelilerin listesi katlanarak artacaktır.

"Altın paranın tam olarak ne zaman çalındığını biliyor musun?"

"Ahh... Bu sabah giyinirken yanımdaydı, yani muhtemelen devresel raporlarımdan biri sırasında...ya da turistik bölgede dolaşırken... Ahh..."

Kaptan mahzun bir bakışla derin bir iç çektikten sonra başını Atsushi'ye daha da eğdi.

"Bulursan lütfen bana haber ver. Yalvarırım."

Önceki Sonraki

Not: Sadece çeviri bana aittir!!!

#bsd #bungou stray dogs #bungou sd #bungou stray dogs türkçe #türkçe çeviri #atsushi nakajima #bsd 55 minutes #light novel #bsd 55 dakika #bsd light novel #55 dakika #55 minutes #hg wells #herbert george wells

23 notes · View notes