#buğu

[burnukizarikbiri]

Camdaki buğu bile seni getiriyor aklıma, ne yaptın bana böyle? Ben seni böylesine düşünürken benim yanımda olmaman haksızlık değil mi?

[endergelisenataklar]

iyi romanlar okumak, iyi insan olmak hissiyatı uyandırmıyor artık. sesimdeki buğu, boynundaki kuğu. tek boğaz, tek el. sen de ya seviş, ya da boğuş artık.

[selin-n]

Acı çekmek özgürlükse

Özgürüz ikimiz de

O dolaşmış daldan dala

Savurmuş yüreğini

Ben bölmüşüm yüreğimi

Başkaldıran dizelere

Aramakmış oysa sevmek

Özlemekmiş oysa sevmek

Bulup bulup yitirmekmiş

Düşsel bir oyuncağı

Yalanmış hepsi yalan

Sevmek diye bir şey varmış

Sevmek diye bir şey yokmuş

Acılardan arta kalan

İşte bu bakışlarmış

Buğu diye gözlerinde

Gün batımı bulutlarmış

[girifit]

savaş diyemiyorum artık kendime. biraz daha dayan, bitecek her şey diyemiyorum. öylece bakıyorum, aynanın karşısında bedenime. her bir ize ve her bir noktaya. nefes aldığım anda ortaya çıkan kaburgalarım acıyı simgeliyor. göğ��s oluğumda barınan tırnak izlerim beni geçmişe götürüyor. çok uzak bir geçmişe değil, bir hafta öncesine veya birkaç gün. bilmiyorum. nelerden sağ çıktın bak, diye fısıldıyorum. oysa sağ mı çıktım onu bile bilmiyorum. eksik ve aksak kaldım. o titreklik, ellerimde kaldı. o buğu, bakışlarımda kaldı. her bir şey bedenimde yer edindi. şimdi, konuşmak öyle basit değil. acı dolu bakışlarla izlediğim sokaklar kana bulanıyor yoksa ben mi kanıyorum? doğru cevapları bulamıyorum. bir belirsizlik var. hep var. bir sigara yakıp yine her şeyin geçeceğine inanmak istiyorum. oysa bir aptal gibi kendimi kandırıyorum yalnızca. bak, ben farkındayım. yemin ederim. sadece inanmak istemiyorum. bu denli bir yıkımı kabul edemez bedenim, biliyorum.

annem bakmıyor yüzüme, sigara içmeme kızmıyor bile. kendimi bitirişimi görmek istemediğini söyledi. o an gözümden yaş akmadı ama inan bana, çok ağladım. dişlerim kırılırcasına birbirine girdi. ellerim tenimi kesti. yalvarmak istedim. yapamadım. anladım. annem, vazgeçti. annem, beni kurtarmaktan vazgeçti. sustum. öldüm.

daha birkaç dakika önce. bir elimde sigarayla balkon köşesindeyken geldi yanıma. bir şey desin istedim. kızsın, sövsün. yapmadı. yalnızca baktı. ben o bakışlarda vazgeçişi gördüm. bu yükü benden al. kaldıramıyorum.

sadece, bir sigara daha yakıyorum.

[larviya]

amiyane tabirle buzdolabılaştım.

sinirliyim şu an mesela. sinirli değilim öfkeliyim. yazmaya başlarken silip silip tekrar yazınca kendi kendime şey dedim bir daha silersen orospu çocuğusun. o yüzden tamamen beynimden ne geçiyorsa yazdım. yıllar önce ateşim çok şeyi yakar, ben kendimi tanıyorsam; kimbilir neleri yakıp yıkacağım diye düşünürdüm. gariptir ki, nedense kendim dışında hiçbir şeyi yakıp yıkmadım aslında. kendimi güzel yakıp yıktım ama. sonra yavaş yavaş azaldı her şey. buğu biraz kalkar gibi oldu, tekrar buğulandı, tekrar azaldı derken artık emindim. mesela ruhum o kadar ezilmişti ki, duygusal istismara maruz kaldığımı haftalar sonra anlamıştım. bir konuşma esnasında "o şeyle" ilgili artık hiç konuşmuyor oldum. duvara karşı durdum.

yazdığım her şey artık sadece kelimelerden ibaret. son 4 yıldır yazmamamın sebebini hiç sorgulamamıştım ta ki bugüne dönüp yazılarıma baktığım zamana kadar. içimde hiç şefkat kalmamış, kalbim yok. artık hiçbir şey bana dokunmuyor ve hiçbir kelime oyunu beni eskisi kadar heyecanlandırmıyor. o yüzden daha fazla yazarak kendimi yoramam. yazacak bir şey de kalmadı zaten.

"artık bir şeyin önemi yok her şey bitti ama her şey."

[seydattr58]

Gün değil, hafta değil, ay değil

Beş sene, on sene sonra gelsen de

Bu canım durdukça tende

İyi bil

Beklediğim sensin....

Bazen bir demet gül alırım elime

Bazen ıhlamur çiçeği

Her şeyin doğrusu ve gerçeği

Kokladığım sensin....

Cebimde mektubun olmayabilir

Ne çıkar fotoğrafın yoksa masamda

Öğrenmek istersen eğer

Gel, sevda iklimime gir

Açılmamış gönül kasamda.

Sakladığım sensin....

Yağan yağmur duyar mı bilmem

Topraktaki mutluluğu?

Ve güneş vurunca topraktan yükselen buğu

Doldursun diye

Yerle gök arasındaki boşluğu

En masum sevgiye

Eklediğim sensin....

Uykudayken, uyanıkken

Uzakta ve yakında

Sen olmasan da farkında

Gidip gidip arada bir

Yokladığım sensin....

~Huzurum~

❤️

24.01.2024

[femme-ala-rose]

Ne demiş şair;

Sen Ve Ben

Gün değil, hafta değil, ay değil

Beş sene, on sene sonra gelsen de

Bu canım durdukça tende

İyi bil

Beklediğim sensin.

Bazen bir demet gül alırım elime

Bazen ıhlamur çiçeği

Her şeyin doğrusu ve gerçeği

Kokladığım sensin.

Cebimde mektubun olmayabilir

Ne çıkar fotoğrafın yoksa masamda

Öğrenmek istersen eğer

Gel, sevda iklimime gir

Açılmamış gönül kasamda.

Sakladığım sensin.

Yağan yağmur duyar mı bilmem

Topraktaki mutluluğu?

Ve güneş vurunca topraktan yükselen buğu

Doldursun diye

Yerle gök arasındaki boşluğu

En masum sevgiye

Eklediğim sensin.

Uykudayken, uyanıkken

Uzakta ve yakında

Sen olmasan da farkında

Gidip gidip arada bir

Yokladığım sensin.

ABDURRHAİM KARAKOÇ

[hazanla]

Neden, neden alnındaki yıkkınlık, Bakışlarındaki öldüren buğu? Kaç yol ağlamaklı oluyorum geceleri... Nasıl da almış aklımı, Sürmüş, filiz vermiş içimde sevdân, Dost, düşman söz eder kendi kavlince, Kınanmak, yiğit başına. Bu, ne ayıp, ne de yasak, Öylece bir gerçek, kendi halinde, Belki, yaşamama sebep...

[vinceverbatim]

"

1. Yavaştır yaşamının anlamı.

2. Sana aldırmaz; öyle hemen de çıkıp gelmez sana, sen onu ne denli bekliyor olsan da.

Senin beklemen:  bir boşunalık duygusudur yalnızca;  gerçekler içinde hayallerin;  olup-bitenler içinde olamayacakların düşlenmesi--boyuna ve boşuna bir düşüş –-- oysa o,   gelişmektedir.  Sana doğru.   Sen hiç bilmeden – beklerken, bilmeden.

Senin beklediğindir o; ama sen, bilmiyorsundur.  Gelmeyeceğini sanarsın. Yıllar geçtikçe,  hatta, hiç gelmeyeceğini bildiğini sanarsın --yıllar geçer, emin olduğunu da sanarsın artık hiç gelmeyeceğinden.

Senin beklemen; hüzünlü ama dingin bir umutsuzluktur; bir an önce bitirip gitme isteği çökmüştür üzerine -- hatta bitiremeyeceğini de bildiğin bir çok şeye aldırmazca ve umarsızlıkla girişip,  hepsini yarım bırakıp gitmek, bir ayartı kadar keskindir artık.

-- Yaşamının anlamı bulunmamıştır, bulunamayacaktır--o, gelmeyecektir-- ya; sonuçsuz, bir son olarak,  ölüm, gelebilir, artık, işte…

3. Hani çiçekler vardır --sanarsın, hep tomurcuk kalacaklar (öylesine uzun sürmüştür ki gelişmeleri, serpilmeleri,  olgunlaşmaları); oysa,   gün gelir, inanamadığın bir hızla, pırıl pırıl açıverirler ya -- işte öyle:  birdenbire geliverir yaşamının anlamı.

Yıllar sürer, çünkü, o küçücük tomurcuğun gelişmesi, sonra çiçeklenmesi; sonra olgunlaşması, meyveye duracak hale gelmesi.  Yıllar ve yıllar…

Meyve: olgunluktan çürümeye geçiş olacaktır; ama, yokluktan varlığa da…

Yaşamdan ölüme; ama, bir o kadar da, ölümden yaşama…

4. Yıllar önce görmüşsündür onu -- bir an için, tek bir kez:  Ufacık.  Belirsiz. Uçucu. Yalnızca, içinden, “Ne güzelsin”  demişsindir. “Kalsan ya biraz”  bile diyemeden -- zaten bilmiyorsundur deyimi o zamanlar.

Bir karışıklık ve geçip gidicilik içinde yalnızca : anlık bir görüntü. Bir görünüm, bir yüz, bir çehre -- birkaç renk içinde. Esintili bozkır tepesinde (bir tür bahardır) ak bir kızıltı. Kötü bir çivit mavisi ve yapışkan bir beyaz içinde. Yanında sapsarı birşey…

Geçip gitmiş, silik; hep de silinen bir anı.  Küçücük.  Zorlukla anımsadığın (o gün niye orada olduğun bile belirsizdir),  hiçbir anlam veremediğin; kavramak şöyle dursun,  daha nereye -hangi yerine- koyacağını bile bilemediğin bir an- ani bir anı olacak birşey…

***

İşte pencerenin camında yavaştan biriken buğu gibidir --gözünü tamamiyle kapayacak körlük--: görüşünü tamamiyle örtmeye yönelmiştir; ama açık bakışının da hangi noktada olanaklı olduğunu (bahar’ın ne zaman ve nasıl geleceğini)   sana bildiren, gene, odur…

5. Sonra,  işte, yıllar sonra (yarıyı çoktan aşmış ömür sonra)  gelir:  “İşte o benim” der – “bendim o işte…”

Oruç Oruoba, Hani

[huzur-un]

⚘SEN VE BEN⚘

Gün değil, hafta degil, ay değil

Beş sene, on sene sonra gelsen de

Bu canım durdukça tende iyi bil. Beklediğim sensin. Bazen bir demet gül alırım elime Bazen ihlamur çicegi Her şeyin doğrusu ve gerçeği

Kokladiğım sensin Cebim de mektubun olmayabilir Ne çıkar fotoğrafın yoksa masamda Öğrenmek istersen eğer Gel, sevda iklimime gir.

Açılmamış gönül kasamda Sakladığım sensin. Yağan yağmur duyarmı bilmem Topraktaki mutlulugu? Ve güneş vurunca topraktan yükselen buğu

Doldursun diye Yerle gök arasındaki boşluğu En masum sevgiye Eklediğim sensin Uykudayken uyanıkken Uzakta ve yakında Sen olmasanda farkında Gidip gidip arada bir Yokladigım sensin

[moralbatraoz-blog]

Bazı aynalar yalnızca bakmak için değil, görmek için vardır. Buğunun ardında saklı olanlar, kim bilir ne zamandır burada bekliyor? Yarım kalmış hikayeler, silinmiş izler ve belki de hatırlanmaktan korkan anılar… Her parmak izi bir sır fısıldar, her buğu bir hatıranın silüetini taşır. Bazen bir şeylere dokunmak, onları anlamaktan daha kolay gelir. Tıpkı ruhumuzdaki bulanıklıkları göz ardı ettiğimiz gibi. Belki de burada, bu aynanın tam ortasında, cevabını bulmamı bekleyen bir şey var… Ama kim bilir, belki de bazı sorular cevapsız kalmalı.

[bozandeniz]

Yağmura hükmediyorum bir sokak başında,

Soyunarak ve saçlarımdan süzülen yağmuru dansıma katarak.

Ben ölümsüzüm!

Kaç kadeh ya da dozu hiç önemli değil.

Yaralarımız artık kabuk bağlayamaz olmuş ve tüm bedenimize bir veba gibi yayılmaya başlamıştı. Soğuk bir kış gecesinde ılık nefesimizin bıraktığı buğu, sis bulutu gibi yayılırken gökyüzüne; sancılı düşlere gebe oluyor, uykunun tutmadığı saatlerde kalkıp bir sigara daha yakıyorduk. bir tane daha.. bir tane daha... derken zaman tavanın yüzeyinde dönüşümlü bir suretle bir film şeridine dönmüştü. ''Her şeyin sonu.. hiçbir şey yapmamaktır'' diyebildim yığılıp kaldığım eski çarşaflarla bezenmiş yatakta..

Birine dokunmanın en kutsal ibadetlere denk geldiği gecelerde çalıp durdu Nick Cave. Ve en korkunç uyandıran kabuslarımız bile dans edip durdu kırmızı avluda. Sonra bir ışık hüzmesine aldanan tüm iyi kalpler, bileklerini kanattı ucuz jiletlerle. Ardından bir gölgeden ibaret olan her duygu parıldadı, kara bir çarşaf gibi dünyayı saran yıldızsız gökyüzünde. Ve yüce ilah; kusursuz yaratım gücünün bir hata olduğunu kabullenemeyip, artık çürük bir et yığınından farksız her solgun yüzde, kendi silüetinden kopup gelen nuru aradı. Ama çağlar boyu intihar eden her iyi kalp farkındaydı, kusursuz yaradılış denilen şeyin aslında en büyük lanet olduğunun.......

Işığın karanlığa boyun eğişini bütün gece seyredebilirdim ama sigara izmaritini omzumda söndürüp bir köşeye fırlattım. Doğrulup raftaki bütün kitapları indirip bir çuvala doldurdum. Sırtlayıp, günlerdir açılmadığı için gıçırdayan kapıyı açıp dışarı attım kendimi. Yol boyunca yürüdüm sokak lambaları altında. Ve şehirden yeterince uzaklaştıktan sonra, bir çöp konteynerına boşalttığım kitapların üstüne benzin döküp yaktım. Ne geçmişte kalan çocukluğum ne de etkilendiğim yazarlardan geriye bir şey kalmıştı. Bir kül yığınıyla birlikte ortadaydım ve bütün bir yüzyıla yetecek kadar nefretle doluyum!!!

Kızıl-Deniz

[karanfilsblog]

Yazmaya başladım seni şöyle:

"Bir de sen varsın penceremdeki kalp şekilli buğu

Bir de sen varsın kalbimde sessizce yüzen zarif kuğu..."

Karanfil 20.40

[mydarkworld1]

Aşk; iç çekişlerimizden artakalan bir buğudur, Buğu dağılınca sevgililerin gözlerinin önünde tutuşan bir aleve dönüşür…

[azad30altug]

Buğu, aslında, heryerdedir

göremeyen, sensindir…

silemeyen sensindir

Oruç Aruoba

[zeytinfilizi]

...

yağan yağmur duyar mı bilmem

topraktaki mutluluğu?

ve güneş vurunca topraktan yükselen buğu

doldursun diye

yerle gök arasındaki boşluğu

en masum sevgiye

eklediğim sensin.