#bristolu

[liberte-news]

V Británii se protestovalo proti rasismu. Tisíce vyšly do ulic

Ulice Londýna, Bristolu, Oxfordu, Liverpoolu či Birminghamu namísto toho zaplavily pokojné davy antirasistů a antifašistů...

VELKÁ BRITÁNIE – Tisíce odpůrců rasismu se ve středu večer shromáždily v ulicích britských měst a vytvořily lidské štíty na obranu azylových center a dalších objektů. Stalo se tak poté, co policie varovala před další vlnou protimuslimských nepokojů v souvislosti s výzvou krajně pravicových skupin k novým protestům. Informoval o tom list The Guardian. Policie se připravovala na novou noc…

[bobodupla]

Cryptworm - Oozing Radioactive Vomition

December je taký suchý mesiac čo sa hudby týka. Väčšina dobrého už bola, a len sem tam sa pritrafí nejaký album, ktorý má možnosť zaujať. A tak sa stalo aj tento týždeň. Piatok to bol na dobré novinky slabý, ale Cryptworm vyčnieva z radu ako splesnuté vajce v krabici.

Anglické trio z Bristolu sa nepára s poslucháčmi. Od začiatku do konca je Oozing Radioactive Vomition nechutný album. Ale v dobrom. Hudobne sa pohybujeme na rovnakom území na ktorom operujú aj ďalší neandertálci ako Undergang alebo Sédimentum. Album je rovnomerne rozložený do šiestich hnisom presakujúcich skladieb, ktoré sa veľmi neženú za cieľom. Tempo je vychádzkové, ale nie je to pomalá prechádzka močariskami nechutného death metalu. Skladby ako “Engulfed by Gurgling Purge Fluids” alebo “Necrophagous” majú momenty, kde mid-tempo strieda rýchlejší poklus. Ak by to Cryptworm hrali rýchlejšie bol by z toho už war metal.

Nechcem navodiť dojem, že album je nuda rozdelená na šesť pesničiek. To nie. Toto je proste ten typ death metalu, kde sa nehrá o to, či to bude rýchle, alebo technické. Toto je presne ten druh death metalu v ktorom sa hrá o to, či to bude znieť ako nahrávka našich predkov žijúcich v jaskynniach. Oozing Radioactive Vomition si ide svojou cestou a popritom vyvracia všetko čo mu stojí v ceste. Predstav si, milý čitateľ, zosuv pôdy, pridaj do neho nejaké mŕtvoly, hnilobu a chcanky a máš to.

Tibor Hanyi predvádza za mikrofónom jedno z najlepších vrčaní a chrčaní tohto roku. Nechutné vokály, ktoré neotravujú a nie sú “až príliš”. Masu hluku čast strieda hopsavý, až gore-grindový rytmus, ktorý núti kývkať hlávkou každého, kto nie je úplný zombík. To všetko je podčiarknuté hlučnou basou, ktorá sa v tom všetko nestráca, ale dopĺňa celkový zážitok. Bicie Jamieho Wintla umne nesú všetko toto na svojich pleciach a udržujú poslucháča v strehu.

Oozing Radioactive Vomition nie je neskorý príspevok do TOP10 zoznamov, ale je to závan čerstvého hnijúceho vetra takto ku koncu roka. Cryptworm sú skvelou skupinou, ktorá má nakročené k štatútu solídnej death metalovej skupiny ak veľmi nestuchnú a nezostanú len pri tom istom. Hnilý death metal je síce sranda, ale nie dookola.

Hodnotenie: niekde medzi 2 a 3, ale skôr 3.

[pepikhipik]

Před 20 lety letěl poslední Concorde. Jeden havaroval, jeden sešrotovali, ale ostatní stále najdete v muzeích

Je to 20 let, co se movití cestující mohli naposledy proletět nadzvukovou rychlostí. V pátek 24. října 2003 odsloužil Concorde svůj poslední komerční let na lince British Airways z New Yorku na londýnské letiště Heathrow. Pak už následoval pouze krátký přelet do Filtonu, britského městečka poblíž Bristolu – právě tam se Concordy vyráběly, právě tam můžete poslední aktivní kus dodnes obdivovat v muzeu (z 20 vyrobených letounů je dodnes k vidění 18).

[zoranphoto]

Ovog ljeta oborena četiri klimatska rekorda. Znanstvenici strahuju: ‘Najgori scenarij već se ostvaruje’

Serija klimatskih rekorda vezanih za temperaturu, toplinu oceana i antarktički morski led zabrinula je mnoge znanstvenike, koji tvrde da je brzina njihovih promjena i vremenski raspored “bez presedana”. Prema podacima UN-a, opasni toplinski valovi u Europi bi mogli oboriti nove rekorde, piše BBC.   U ovom trenutku je teško odmah povezati ove događaje s klimatskim promjenama jer su vremenski uvjeti, kao i oceani, vrlo složeni. Iako su studije u tijeku, znanstvenici već strahuju da se neki od najgorih scenarija već ostvaruju. “Ne mogu se sjetiti sličnog razdoblja kada su svi dijelovi klimatskog sustava obarali rekorde ili bili izvan normalnih granica”, objašnjava Thomas Smith, geograf za okoliš na Londonskoj školi ekonomije. “Svijet je sada na nepoznatom teritoriju zbog globalnog zatopljenja uzrokovanog izgaranjem fosilnih goriva, kao i topline od prvog El Niña od 2018. godine”, kaže Paulo Ceppi, predavač klimatologije na Londonskom Imperial Collegeu.

‘Stvari se neće ohladiti’

Ovog ljeta oborena su četiri klimatska rekorda,  najtopliji dan ikad zabilježen, najtopliji lipanj globalno, ekstremni valovi topline u moru i rekordno niski antarktički morski led. Najtopliji dan ikad zabilježen na svijetu dogodio se u srpnju, oborivši rekord iz 2016. godine. Prosječna globalna temperatura je 6. srpnja prvi put premašila 17 stupnjeva Celzijevih, dosegnuvši 17,08 stupnja Celzijevih.     “Ljudi su 100 posto odgovorni za ovaj uzlazni trend”, uvjerena je klimatologinja Friederike Otto s Imperial College u Londonu. “Ako me nešto iznenadilo ovog ljeta, to je što smo obarali rekorde u lipnju jer El Niño utječe na klimu pet ili šest mjeseci nakon početka”, kaže dr. Smith. El Niño je najmoćnija prirodna klimatska fluktuacija na svijetu koja donosi topliju vodu na površinu u tropskom Pacifiku, gurajući topliji zrak u atmosferu. Obično povećava globalne temperature zraka. Prosječna globalna temperatura u lipnju ove godine bila je 1,47 stupnja Celzijevih iznad tipičnog lipnja u predindustrijskom razdoblju.

Image by Engin Akyurt from Pixabay Na pitanje jesu li znanstvenici mogli predvidjeti ovo ljeto prije 10. dr. Smith kaže da su klimatski modeli dobri u predviđanju dugoročnih trendova, ali manje dobri u predviđanju sljedećih 10 godina. “Modeli iz 1990-ih uglavnom su nas postavili tamo gdje smo danas. Ali znati kako će sve točno izgledati sljedećih 10 godina bilo bi vrlo teško”, kaže on. “Stvari se neće ohladiti”, dodaje.  

Led na rekordno niskim razinama

Prosječna globalna temperatura oceana oborila je rekorde za svibanj, lipanj i srpanj te se približava najvišoj zabilježenoj temperaturi površine mora, koja je zabilježena 2016. godine. Međutim, posebno su alarmantne ekstremne vrućine u sjevernom Atlantiku. “Nikad prije nismo imali toplinski val na ovom dijelu Atlantika. Nisam očekivala ovo”, kaže Daniela Schmidt, profesorica znanosti o Zemlji na Sveučilištu u Bristolu. U lipnju su temperature uz zapadnu obalu Irske bile između 4 i 5 stupnjeva Celzijevih iznad prosjeka, što je Nacionalna oceanografska i atmosferska uprava klasificirala kao kategoriju 5 toplinskog vala, ili “izuzetno ekstremno”. “Izravno povezivanje ovog toplinskog vala s klimatskim promjenama je složeno, ali ta istraživanja su u tijeku”, kaže prof. Schmidt dodajući kako je jasno da se svijet zagrijao, a oceani su apsorbirali većinu te topline iz atmosfere. “Naši modeli imaju prirodne varijacije, a i dalje se pojavljuju stvari koje nismo predvidjeli, ili barem još ne”, dodaje ona. Ona naglašava utjecaj ove topline na morske ekosustave, koji proizvode 50 posto svjetskog kisika. “Kada govorimo o toplinskim valovima, ljudi obično misle na umiranje drveća i trave. Atlantik je pet stupnjeva Celzijeviuh topliji nego što bi trebao biti – to znači da organizmi trebaju 50 posto  više hrane samo da normalno funkcioniraju”, kaže ona. Područje prekriveno morskim ledom u Antarktici je na rekordno niskim razinama za srpanj. Nedostaje područje otprilike deset puta veće od Velike Britanije u odnosu na prosjek od 1981. do 2010. godine.

Image by Angie Agostino from Pixabay Zvona za uzbunu zvone znanstvenicima dok pokušavaju razumjeti točnu vezu s klimatskim promjenama. Znanstvenici su vjerovali da će globalno zagrijavanje u nekom trenutku utjecati na antarktički morski led, ali do 2015. godine on je odstupao od globalnog trenda drugih oceana, kaže dr. Caroline Holmes. “Možete reći da smo pali s litice, ali ne znamo što je na dnu litice”, kaže ona. “Čini mi se da nas je iznenadila brzina kojom se dogodilo. To definitivno nije najbolji mogući scenarij koji smo promatrali – bliže je najgorem mogućem”, kaže ona. Znanstvenici kažu da možemo očekivati sve više ovakvih rekorda kako godina odmiče i kako ulazimo u 2024. godinu. Ali bilo bi pogrešno nazvati ono što se događa “klimatskim kolapsom” ili “nezaustavljivim zagrijavanjem”, upozorava dr. Otto. Ulazimo u novo razdoblje, ali “još uvijek imamo vremena osigurati budućnost za mnoge”, objašnjava ona. Dnevno.hr Image by Nicola Giordano from Pixabay Read the full article

[wtaktzycia]

Puma Blue – In Praise of Shadows

W lutym ukazał się długo wyczekiwany debiutancki album Jacoba Allena, londyńskiego muzyka znanego szerzej jako Puma Blue. Jego kariera jest kolejnym dowodem na to, że można zjednać sobie wielu słuchaczy wypuszczając tylko single czy epki. In Praise of Shadows to spójne wydawnictwo, które momentami może wydawać się nawet zbyt konsekwentne. Gdy nie poświęcimy krążkowi wystarczająco uwagi, łatwo o zlanie się wszystkiego w jedną delikatną i dźwięczną plamę.

Artysta nie trzyma nas długo w niepewności i płytę rozpoczyna trzema mocno chwytającymi za serce i zmysły kompozycjami. W połowie od bardzo osobistego „Sheets”, wykorzystującego sampel z filmu „Eternal Sunshine of the Spotless Mind", tempo lekko zwalnia do poziomu brudnych i sennych progresji, perkusyjnych inspiracji rodem z Bristolu oraz oczywiście pogranicza jazzu i lo-fi, z którymi to Puma Blue jest już dobrze kojarzony. Sam tytuł albumu jest trafnym odniesieniem do eseju Jun’ichirō Tanizakiego, który w swojej pracy porusza temat istotności ciemności w kulturze i estetyce Japonii. Ta metaforyczna pochwała cienia – rozumiana jako docenienie powrotu z otchłani smutku i zagubienia – zdaje się być kluczem do zrozumienia długogrającego debiutu Allena.

Muzyka do ciepłych wczesnowiosennych wieczorów spędzonych z kubkiem dobrej kawy w blasku zachodzącego słońca, dość śmiało wdzierającego się do mieszkania przez niedbale zasłonięte firany.

[lookerweekly]

Promocija romana „Devojačka soba” autora Stevana Vraneša, biće održana u sredu, 5. aprila, u 19h, u LCF Studiju, na adresi Kosovska 20-26. (VI sprat, zgrada štamparije „Borba”) Pisac trenutno živi u Bristolu, na jugozapadu Engleske. Voli da piše u Jorkširu, jer ga podseća na Crnu Goru u kojoj je, kao dete, provodio leta, u Devonu, zbog dramatične obale Atlantika, i Andaluziji, jer je i zimi toplo i sunčano.

| LookerWeekly

https://lookerweekly.com/najavljujemo/devojacka-soba-prvi-roman-stevana-vranesa/

[mentalnahigijena]

Velika Britanija sankcioniše pastorku Sergeja Lavrova: Diplomci Imperijal koledža, 26, koja živi u luksuznoj kući vrijednoj 4 miliona funti u Kensingtonu, zamrznuta je imovina zajedno sa Putinovom 'privatnom vojskom' Wagnerom na početku samita NATO-a Britanija je sankcionisala poćerku psića Vladimira Putina Sergeja Lavrova, Polinu Kovaljevu Diplomac Univerziteta Loughborough i Imperial Collegea, 26, živi u kući vrijednoj 4 miliona funti u Kensingtonu Polina je išla u privatni internat u Bristolu prije nego što je otišla na fakultet i pridružila se Gazpromu Živjela je u Holland Parku, u stanu u gradskoj kući koja je u vlasništvu ruske ambasade Kako se navodi, Polinina majka je Svetlana Poljakova, za koju se priča da je Lavrova 'nezvanična žena' Britanija je sankcionisala pastorku Putinovog psića Sergeja Lavrova u sklopu novog niza sankcija protiv ruskih 'oligarha, biznisa i unajmljenih nasilnika'. Među metama novih mjera koje su danas objavljene su i plaćenici grupe Wagner – poznati kao 'Putinova privatna vojska' i optuženi za pokušaj atentata na Volodimira Zelenskog i druge visoke ukrajinske političare. Nove sankcije obuhvataju pojedince, uključujući milijardera naftnog tajkuna Eugenea Shvidlera, osnivača Tinkoff banke Olega Tinkova, Hermana Grefa i Polinu Kovalevu, pastorku ministra vanjskih poslova Lavrova. Lideri NATO-a okupljaju se danas u Briselu kako bi razgovarali o ukrajinskom ratu, dok se čini da je napredovanje Putinovih snaga sve više zaustavljeno nakon invazije prije 26 dana. Stigavši ​​jutros na samit, premijer Boris Džonson je rekao: 'Moramo da pooštrimo ekonomski porok oko Putina, sankcionišući više ljudi danas, kao što jesmo, sankcionišući Wagner grupu, gledajući šta možemo učiniti da sprečimo Putina da koristi njegove zlatne rezerve, a također čini više da pomogne Ukrajincima da se brane.' Najistaknutija meta sankcija je diplomantica Imperijal koledža Polina Kovaleva, glamurozna 26-godišnjakinja koja živi u kući vrijednoj 4 miliona funti u Kensingtonu. Polina je otišla u privatni internat u Bristolu prije nego što je stekla prvoklasnu diplomu ekonomije sa politikom na Univerzitetu Loughborough, a kasnije je završila master studije ekonomije i strategije za poslovanje na Imperial College Londonu. Nastavila je da radi za Gazprom, ruski energetski gigant, gdje je pomagala u spajanjima i akvizicijama, a kasnije je radila u rudarskoj kompaniji Glencore. Prije nego što je kupila vlastiti dom, živjela je u Holland Parku, zapadnom Londonu, u stanu u gradskoj kući koja je u vlasništvu ruske ambasade. Zapisi pokazuju da je obližnja ukrajinska ambasada tvrdila da je Rusija pogrešno preuzela vlasništvo nad imovinom. Polina sada živi u stanu, za koji se navodi da je u zemljišnim knjigama kupila za 4,4 miliona funti bez hipoteke 2016. godine, kada je imala 21 godinu, u bloku nedaleko od Kensington High Streeta. Još uvijek se ne zna ko je platio Polinin stan. Stan dijeli s muškarcem za kojeg se vjeruje da je njen partner, koji također ima 10 posto udjela u investicionoj kompaniji koju sada vodi. Nekretnina je dio nagrađivanog kompleksa koji nudi bazen, teretanu, spa centar, kino, simulator golfa, sobu za igre i pogled na Kensington i Holland Park. Navodi se da je Polinina majka Svetlana Poljakova, 51, moćna članica ruskog ministarstva vanjskih poslova koja prati Lavrova na svakom stranom putovanju i ima vezu od ranih 2000-ih. Priča se da je ona nezvanična supruga Lavrova. Britansko ministarstvo vanjskih poslova tvrdi da ciljanje na Polinu "šalje snažan signal da su oni koji imaju koristi od udruživanja odgovornih za rusku agresiju pod našim sankcijama". U praksi, sankcije će spriječiti državljane i kompanije Ujedinjenog Kraljevstva da 'posluju s bilo kakvim sredstvima ili ekonomskim resursima koje Polina posjeduje, drži ili kontrolira'. Oni će također spriječiti da se novac dodijeli Polini, ili da se da u njenu korist. U izjavi, ministrica vanjskih poslova Liz Truss je rekla: 'Ovi oligarsi, preduzeća i unajmljeni nasilnici su saučesnici u ubistvu nevinih civila i ispravno je da plaćaju cijenu. Putin ne bi trebao gajiti iluzije – ujedinjeni smo sa našim saveznicima i nastavit ćemo stezati šraf na ruskoj ekonomiji kako bismo osigurali njegov neuspjeh u Ukrajini. Neće biti popuštanja. 'Svima onima koji su danas sankcionirani bit će zamrznuta imovina u Velikoj Britaniji, što znači da nijedan građanin ili kompanija Ujedinjenog Kraljevstva ne može poslovati s njima, a pojedincima koji podliježu zabrani putovanja također je zabranjeno da putuju u ili iz UK. Današnje sankcije će ukupnu globalnu vrijednost imovine banaka koje je Velika Britanija sankcionirala od invazije dovesti na 500 milijardi funti, a neto vrijednost oligarha i članova porodice preko 150 milijardi funti. 'Odredbe koje donosi Zakon o ekonomskom kriminalu pojednostavile su prethodno zakonodavstvo kako bi Ujedinjeno Kraljevstvo moglo još brže i učinkovitije odgovoriti na trenutnu krizu. Vlada će nastaviti da priteže šraf i koristi sankcije da degradira rusku ekonomiju u razmjerima kakve Kremlj, ili bilo koja velika ekonomija, nikada prije nije vidio. 'Velika Britanija je predvodila međunarodne sankcije, odsijecajući čitave sektore ruske ekonomije ciljajući na svoje odbrambene kompanije, njen trgovinski i transportni sektor i radeći sa saveznicima na isključivanju Rusije iz SWIFT finansijskog sistema.' Sankcije su također bile usmjerene na Ruske željeznice i odbrambenu kompaniju Kronshtadt, glavnog proizvođača ruskih dronova. Privatni vojni izvođač Wagner Group također je sankcionisan. Oni su bili među 59 pojedinaca i entiteta koji su dodani na listu sankcija koja se koristi za ciljanje Moskve otkako je Rusija izvršila invaziju na Ukrajinu. Gazprombank je jedan od glavnih kanala za plaćanje ruske nafte i gasa. Alfa-Bank je jedan od najvećih ruskih privatnih zajmodavaca, pod kontrolom Mihaila Fridmana, kojeg je Britanija sankcionirala ranije ovog mjeseca, i njegovih partnera. Među pojedincima koji su kažnjeni bili su naftni tajkun Evgenij Švidler, osnivač Tinkoff banke Oleg Tinkov i German Gref, izvršni direktor najveće ruske banke Sberbank, saopštio je Forin ofis. Marija Pevčik, šefica istraga Navalnijeve fondacije za borbu protiv korupcije, rekla je da su Lavrov i Poljakova zajedno "oko dve decenije". Na pitanje odakle Polini novac za kupovinu stana, Pevchikh je rekao: 'Polinin biološki tata nije superbogat. Ona nema muža oligarha. Ipak, u dobi od 21, kupila je prestižan stan u Kensington High Streetu za 4,4 miliona funti, a njen životni stil je kao "praznik bez prekida".' Polinina majka također uživa u 'znatnoj imovini' koju aparatčik Ministarstva vanjskih poslova gotovo sigurno ne bi mogao priuštiti. Imovinska evidencija pokazuje da ona i njena porodica posjeduju nekretnine u Rusiji i Velikoj Britaniji u vrijednosti od oko milijardu rubalja. U to vrijeme to je vrijedilo 13,6 miliona dolara, iako je rublja od tada propala zbog iscrpljujućeg rata u Ukrajini. Lavrov je oženjen suprugom filologom Marijom, a par ima kćerku Ekaterinu (40), koja je odrasla uglavnom u SAD-u gdje je bio diplomata. Uprkos tome, Lavrov je viđen na stranim putovanjima u pratnji Poljakove, koja ponekad koristi ženski oblik svog prezimena, Lavrova. Pevčih je rekao da bi Poljakova i njena ćerka trebalo da budu zamrznuta imovina zajedno sa oligarsima kao što su vlasnik Čelsija Roman Abramovič i Oleg Deripaska. Njene pozive podržao je poslanik laburista Chris Bryant. Poslanici su postavljali pitanje zašto je Vladina lista još uvijek manja od stotina pojedinaca i subjekata koje su sankcionisale EU i SAD. Zastupnica Layla Moran, glasnogovornica Liberalnih demokrata za vanjske poslove i međunarodni razvoj, izjavila je za Daily Telegraph: 'Vlada je još uvijek daleko iza EU i SAD-a. Zakon još nije prošao, pa ako oni sada mogu djelovati protiv Abramoviča, zašto ne bi ostali?'. Moran je prošlog mjeseca pozvao na akciju protiv 35 imenovanih Putinovih 'ključnih pomagača', od kojih su mnogi sankcionisani u EU ili SAD-u, ali ne i u Velikoj Britaniji. Ovo uključuje Viktora Zolotova, šefa ruske nacionalne garde čija je porodica jedna od najbogatijih u Rusiji u sektoru nekretnina; Anton Vaino, Putinov šef kabineta; i Mihaila Mišustina, ruskog premijera. Moran je rekao da zvaničnici treba da gledaju i na 'porodicu i prijatelje' Putinovih saradnika, jer je 'jedan od načina da zaobiđu sankcije prenos sredstava i imovine članovima porodice'. 'Trebalo bi da budu uključeni u listu i idealno bi trebalo da bude automatski', rekla je. Obraćajući se medijima nakon sletanja u Brisel, Džonson je rekao: 'Vladimir Putin je očigledno odlučan da se udvostruči na svom putu nasilja i agresije.' Opisujući Putinovo postupanje prema Ukrajincima kao 'apsolutno brutalan', dodao je: 'Moramo da se pojačamo. Moramo povećati našu podršku. „Moramo pooštriti ekonomski porok oko Putina, sankcionisati više ljudi danas, kao što jesmo, sankcionisati Wagner grupu, sagledati šta možemo učiniti da zaustavimo Putina da koristi svoje zlatne rezerve, a takođe i učiniti više da pomognemo Ukrajincima da se brane sebe.' Zapadni zvaničnici su očekivali da će u ovom trenutku rata podržavati ukrajinsku pobunu, a ne nacionalnu vojsku, koja se drži. Johnson je rekao: 'Mi se, zaista, krećemo od programa podrške otporu na podršku ukrajinskoj odbrani njihove vlastite zemlje.' Hvaleći ga kao "jednog od najneobičnijih ratnih vođa u posljednje vrijeme", Johnson je rekao da Zelenski želi strože sankcije Putinovom režimu i "veoma konkretnu odbrambenu vojnu podršku" za njegove oružane snage. I to smo odlučni da obezbijedimo'. On se takođe osvrnuo na kandidaturu Moskve da bude domaćin Eura 2028, rekavši da Rusija treba da povuče svoje snage i da bi fudbalski turnir trebalo da bude ustupljen Ukrajini.

[kwalifikacjeprywatne2020]

Downside School - relacja Wiktorii Lassak, Marty Resiak i Jędrzeja Niepolskiego

Kiedy po raz pierwszy jadąc taksówką do szkoły zobaczyliśmy Downside, naszą nową szkołę, natychmiast wywarła ona na nas ogromne wrażenie. Okazała wieża kościelna widoczna między zielonymi wzgórzami idealnie oddawała klimat zbliżających się dla nas dwóch lat. Gościnność w Downside znana jest w całej Wielkiej Brytanii i była jedną z pierwszych rzeczy, którą zauważyliśmy po dotarciu do szkoły, ponieważ zostaliśmy ciepło przywitani zarówno przez uczniów, jak i nauczycieli. Społeczność szkolna podzielona jest na 6 domów (4 męskie i 2 żeńskie). Każdy z nich ma własnych przewodniczących oraz prefektów, którzy już pierwszego dnia upewnili się, że zaczęliśmy poznawać Downside i dobrze czujemy się w nowym otoczeniu.

Downside znajduje się w południowo-zachodniej Anglii i jest dobrze skomunikowane z lotniskami zarówno w Bristolu, jak i w Londynie. Szkoła znajduje się niedaleko urokliwego miasta Bath, które można odwiedzić w każdą niedzielę za pomocą szkolnego autobusu. Położenie Downside na wsi, w otoczeniu pól i lasów, zapewnia spokojną atmosferę, w której nauka staje się czystą przyjemnością, a uroki hrabstwa Somerset można podziwiać spacerując bądź trenując biegi przełajowe. Downside, jako szkoła kończąca się maturą A-Level, oferuje szeroki wybór przedmiotów, od wiedzy o teatrze, psychologii i łaciny po fizykę czy „dalszą” matematykę, z których każdy uczeń wybiera trzy lub cztery. Pozwala to na tworzenie nietypowych połączeń i pogłębianie wiedzy w dziedzinach, które w pełni nas interesują. Lekcje odbywają się w małych grupach, co umożliwia indywidualne podejście nauczyciela do ucznia oraz dyskusje angażujące wszystkich. Marta i Jędrzej wybrali zarówno podstawową, jak i „dalszą” matematykę, na której, wśród uczniów z różnych krajów, poznają niestandardowe metody rozwiązywania problemów matematycznych. Razem uczą się także informatyki. Marta dodatkowo wybrała fizykę, której ważnym elementem są ćwiczenia laboratoryjne, natomiast Jędrzej zdecydował się na ekonomię, gdzie przez wielokulturowość uczniów jeszcze głębiej poznaje różne punkty widzenia na mechanizmy rządzące światem. Z kolei Wiktoria zdecydowała się na naukę biologii i chemii, wiedząc, że swoją przyszłość wiąże z medycyną. Dodatkowo uczęszcza też na lekcje z języka niemieckiego – szkoła umożliwia naukę kilku języków obcych, w tym łaciny czy greki.

Ważną rolę w życiu Downside pełni też sport, który każdy z uczniów obowiązkowo uprawia. Z szerokiej gamy dyscyplin Marta wybrała hokej na trawie, i, będąc bramkarką pierwszej drużyny, wyjeżdża na liczne mecze reprezentując naszą szkołę. Jędrzej, jako wicekapitan piłkarskiej drużyny, może spełniać swoje dziecięce marzenia i choć przez chwilę poczuć się jak profesjonalny zawodnik.  

W Downside istotna jest także muzyka - szkoła oferuje lekcje gry na instrumentach, śpiewu czy tańca. Dodatkowo w szkole organizowanych jest wiele wydarzeń kulturowych, dzięki którym można spełniać się w swoich pasjach. Przykładowo, w lutym Wiktoria weźmie udział w musicalu ‘Our House’, w którym odegra role zarówno taneczne, jak i wokalne. Można zaangażować się również w działalność szkolnego chóru oraz licznych zespołów muzycznych, a nawet uczyć się muzyki jako jednego z przedmiotów A-Level. Szkoła umożliwia nam także uczestnictwo w wielu zajęciach dodatkowych, takich jak klub szachowy, łucznictwo, gotowanie czy robótki ręczne.

Downside każdego dnia zaskakuje nas na nowo. Pomimo dużej ilości pracy i odległości od domu rodzinnego jesteśmy pewni, że podjęliśmy dobrą decyzję i zaczęliśmy jedną z najpiękniejszych przygód w naszym życiu.

[mypieempathbakery]

Ulice #bristolu wczesnym rankiem 😃 . Fajnie się podróżuje po mieście jak nikogo nie ma. . . A Wy jaki środek lokomocji wybieracie w mieście??? . . . #metro #autobus #tramwaj #samochód #rower #rolki #deskorolka #hulajnoga #miasto #ulice #budynki #graffitis #graffiti_art #murale #pustka #cisza #szczecin #luton #wroclaw #podróże #ranek #city #network (w: Bristol, United Kingdom) https://www.instagram.com/p/Bpkr1THhCUE/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=i4gqhoct1ke8

[stupendousunknownstrawberry]

W Bristolu nie chcą Polaków? Obraźliwe graffiti

W Bristolu nie chcą Polaków? Obraźliwe graffiti

Polak Jordan Jurgiel mieszka w Bristolu w Wielkiej Brytanii od 12 lat. Jak mówi, zawsze czuł się tam mile widziany i bezpieczny. Aż do teraz. Kilka dni temu na płocie przed jego domem ktoś namazał sprayem krótkie, ale dosadne hasło: “Polacy, won!”. – Jestem naprawdę zszokowany, to obrzydliwe – mówi Polak. źródło informacji: FAKT Author:

[deadandsarcastic]

Kawarae: Poslední strážce brány - Kapitola II. - Kawarae

Pět set padesát tisíc liber. Obnos neskutečných peněz, o kterém by si spousta lidí mohla nechat jen zdát... Obnos, za který by se daly stavět domy, snad i zachraňovat zubožené rodiny v těch nejnižších vrstvách, jež se zmítají v nekonečném pekle hladomoru, bídy a nemocí, obnos, který by mohl podpořit nějakou charitu natolik, že by to dozajista zachránilo lidský život...

On tento neskutečný obnos měl, byl jeho majitelem a mohl si s danou částkou dělat cokoliv, co si usmyslel; a tak jej, místo záchrany nebo byť jen pouhého zlepšení něčího bytí, investoval rovnou do koupě lidské bytosti.

Do koupě téměř andělsky krásné, ustrašené, nesmírně ponížené existence, která byla vystavena na pódiu jako zvíře na přehlídce, s cenovkou, jež hlásala jasnou cenu, pomyslně přilepenou předmětu aukce na čele.

Přemýšlel, jak by si přišel on, pokud by byl někde vystavován pod takovou cenou; zahanbený, rozčilený, nešťastný... Či snad polichocený?

Sice si nedokázal představit, jak přesně se ti nebožáčci na řetězech cítí, avšak předpokládal, že pokud by byl na jejich místě, s vědomím, že tolik peněz by nevydělal ani za dva pozemské životy, musel by být proti vůli v koutku duše potěšen.

Bohužel, ze své pozice se jen těžko dokázal vcítit do situace druhé, jemu zcela podřízené, strany. Pět set padesát tisíc liber byla částka sice z obecného, společností nastaveného pohledu vysoká, ale pro něj, výměnou za něco takhle úžasného, zcela postradatelná.

A i kdyby postradatelná nebyla a měla nějak ovlivnit jeho ekonomické postavení... Zaplatil by stejně. Zaplatil by třikrát tolik, jen aby jej měl.

Procházel aukce jako naprostý blázen už příliš dlouho na to, aby si ho teď nechal proklouznout přímo mezi prsty; a tak, když mu milý, a také tučně podplacený, ptáček zpěváček donesl, že by se jím tolik hledaný poklad mohl objevit tento večer, nezaváhal ani na půl minuty, připraven i prolít něčí krev, jen aby byl jeho.

Proto, když opouštěl místnost, ve které se aukce udála, si nemohl pomoci, ale cítil se neskutečně šťastný, že vše proběhlo tak směšně hladce.

„Ambrosio, deštník," pronesl odměřeně, když prošel kolem svého sluhy čekajícího za dveřmi, aniž by se na něj podíval.

Mladík, kterému oči kryla rudá škraboška, ladící s červenou stuhou, jež mu stahovala platinové, prakticky bílé vlasy, se okamžitě rychlým krokem vydal za svým pánem, drže jím zmíněný objekt.

„Prosím, Pane." Přes úzké, bledé rty mu přejel mírný úsměv, když svému nadřízenému předal otevřený černý deštník, který vypadal, že se připletl snad do každé větší bouřky, která se za poslední století ve Velké Británii udála.

Majitel deštníku si jej ležérně opřel o rameno, takže jej teď nesl spíš jako komtesa paraple, a chvíli oba dva muži kráčeli prostory budovy v tichu... Než však Ambrosio opět promluvil:

„Všiml jsem si, že dnes naše kroky směřují do zákulisí, nikoli ven na parkoviště... Byla koupě úspěšná, Pane?"

„Přesně tak, drahý," hlas staršího z mužů už nezněl tak odtažitě a nyní k chlapci mluvil spíše jako ke starému příteli.

„Konečně jsem našel to, co uspokojí mé touhy přesně takový způsobem, jako jsem o tom snil. Věděl jsem to, cítil jsem to zvláštní propojení hned, jak vkročil na jeviště, zahalen do toho neforemného hábitu..." Bylo příhodné, že celý obličej muži kryla bílá jednoduchá maska, neb pod ní se v takovém zápalu dozajista červenal.

„Ah, musíme si pospíšit... Nemohu se dočkat, až ten řetěz připevněný k jeho obojku budu držet já!"

Opět nastalo ticho, které narušovaly jen rozléhající se kroky a šumivé hlasy z chodeb kolem nich, kde pravděpodobně někteří kupci pořád diskutovali o svých výhodných investicích, které se jim dnes povedlo uskutečnit... Ale nějaké takové vybavování přišlo hlavní figuře téhle kapitoly jako naprosto pitomé tlachání, které definitivně neměl v plánu později napodobovat – popadnout svého draze získaného mazlíčka a vypařit se, tak zněl jeho plán.

Ambrosio mezitím vedle svého nadřízeného jen zoufale kmital nožkama, snaže se mu vystačit, neboť on byl, na rozdíl od něj, velmi malého vzrůstu a měl tak celkem problém jít hned po boku, když se jeho více jak šest stop vysoký pán zadumal a někam rychlým krokem vyrazil.

Popravdě, jejich výškový rozdíl nebylo to jediné, co by jednomu mohlo připadat komické – někdo by tím mohl shledat třeba i to, že sluha byl oblečený v krásně upraveném obleku, který by se nejlépe dal zařadit do Viktoriánské éry... Zatímco jeho pán se chodbou nesl v ošoupaném černém kabátu, jež mu sahal zhruba ke kolenům, společně s podobně dlouhými šedými vlasy, které svým vzhledem připomínaly cosi mezi plstí a pavučinami, staženými v neupraveném ohonu... No, a ten rozbitý deštník tomu také moc nepřidával.

Vypadali tak oba pořád sice jako gentleman a jemu cosi podřadné, ale s rolemi prohozenými přesně naopak, než tomu ve skutečnosti bylo.

Brzy konečně dorazili do zákulisí, kde mělo proběhnout tak kýžené předání Pánovy nové, tolik vytoužené hračky; jednalo se o místnost, která se, nečekaně, nacházela ihned za sálem, ve kterém celá aukce probíhala.

Ambrosio opět převzal deštník, který však nestáhl, nýbrž si jej jemně a velmi opatrně opřel o rameno, drže jej nad hlavou, jako kdyby v místnosti snad skutečně mrholilo – k deštivému počasí však měla atmosféra daleko. Ve vzduchu se vnášela smítka prachu, ze závěsů, které oddělovaly aukční sál od zákulisí, se linul pach zatuchliny a veškeré dřevo, které se nacházelo v okolí, ať už ve formě nábytku, sloupů, či obložení na zdech, bylo ztrouchnivělé a tak moc proděravělé červotoči, že bělovlasého mladíčka okamžitě napadlo, že je skutečně zázrak, že se jim celé staré divadlo ještě nesesypalo na hlavu; proto také zastavil ihned u dveří, což se ostatním mohlo jevit jako pouhá pokora poslušně vychovaného sluhy, ale bělovlásek tím spíš vypočítavě zamezil tomu, aby zůstal bez možnosti úniku, kdyby zrovna teď červotoči prokousali nějakou důležitou podpěru.

Celé zákulisí bylo více či méně prázdné a nacházelo se v něm pouze pár kupců, zahalených maskami, několik zatím nevyzvednutých položek a samozřejmě většina pracovníků, jež byla zahrnutá v tomhle ilegálním obchodu, který probíhal právě zde v Bristolu.

Přijde mi zcela zbytečné nyní sáhodlouze popisovat to, kterak následné předání probíhalo; přeci jen, nejednalo se o nic záživného, a tak bych se tu jen snažil sepsat velice nudné detaily obchodování, které vlastně probíhalo jako každé jiné... Jen jeho objekt byl celkem nevšední, jak už všichni víme.

Tak tedy, s dovolením přeskočíme část, kde náš muž v černém vypisuje šek s oním snovým obnosem, a přesuneme se k tomu, kde pod rouškou noci, ukryt pod potrhaným deštníkem, opouštěl budovu divadla... Se svým věrným sluhou na četném místě po pravé ruce a novým mazlíčkem, pevně přitaženým na řetězu, zhruba půl metru za ním.

Uspokojení, které cítil, bylo neskutečné – nedokázalo se vyrovnat pocitu po sebelepším sexu, po sebeúspěšnější hře pokeru... Abych jeho pocity přiblížil i těm mladším, nebo jen nevinnějším čtenářům: Bylo to lepší než osm hodin spánku během vytíženého školního týdne. Jeho kroky byly dlouhé, poháněné nedočkáním se konečně dostat k autu, kde bude se svým nově pořízeným miláčkem mít trochu soukromí; nicméně, právě ten nový miláček jej držel od toho, aby šel vyloženě rychle, poněvadž s těžkým řetězem kolem krku, a v dlouhém hábitu se kluše celkem složitě – minimálně tím si šedovlasý obhajoval to, že se vlekli tak pomalu.

Ambrosio naopak pomalejší tempo celkem oceňoval, vedle svého pána se nesl tiše a ladně, a to takovým způsobem, že dopady jeho bot na vyšším podpatku nebyly na prázdném parkovišti téměř slyšet; kdyby šel zcela sám, dost možná by byl pro nepozorné lidské oko nezaregistrovatelný, neboť chlapcova bledá kůže ve stříbřitém měsíčním světle nebyla výraznou a zářivou, jak by možná jeden očekával, ba naopak... Sluha vypadal téměř průsvitně, jako kdyby skrze něj světlo spíše prosvěcovalo, než se odráželo.

Na samém konci parkoviště bělovlasý mladík z kapsy vytáhl klíče od auta, které po jediném krátkém stisknutí odemknuly menší limuzínu, postávající pod jasně zářící lampou - díky té se také černý a pečlivě udržovaný lak auta leskl jako černý diamant.

Otevřel zadní dveře a podržel je, stoje vedle nich jako voják, čekaje, až mu Pán opět předá deštník – když se tak stalo a šedovlasý se uvelebil na sedadle s hračkou na klíně, Ambrosio zabouchl dveře, umístil pořád otevřený deštník do kufru a usedl za volant, startuje auto, snímaje z obličeje škrabošku barvy krve... Nechtěl by přece nabourat ono luxusní auto s ještě luxusnějším nákladem do nějaké překážky jen proto, že mu maska zamezovala v pořádném periferním vidění, no ne?

Limuzína se konečně rozjelq a sluha jí obratně vyjel z parkoviště; při řízení byl stejně elegantní jako při chůzi. Hubené, bílé prsty pevně obmotané kolem koženého volantu, tvář zcela soustředěná na cestu... A oční bulvy, černé jako obsidián, chladné jako u žraloka, upřené na silnici, lesknoucí se ve světle lamp.

[naszeszlaki]

Kolejny ciekawy mural w Bristolu 🤩 🌐 #naszeszlaki #bristoluk #bristolart #streetart #streetphotography #street #podróże #podrozepoeuropie #podrozemaleiduze #zdjeciazpodrozy #traveler #travelawesome #travelengland #travelphotography #travelengland #uk #england #blog #blogpodrozniczy 🌏 www.naszeszlaki.pl (w: Rough Trade Bristol) https://www.instagram.com/p/BxDFYNMgqaI/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=imx3gdzg4myn

[prosaperpedem]

Život na Jugu

Zvali su me Yekaterina. Zvali su me Catherine. Zvali su me Catarina i Nina, i zvali su me Kitty i Cat. I ponekad mačkica.

Djed me je bio zvao Katya, bila sam njegovo dijete. Kasnije sam saznala kako je to zato što je rano otišao, ostavivši ženu i kćer na njenim grudima, a po povratku zatekao nepoznatu majku tuđih sinova i živi podsjetnik na sramotu koji joj je jedinica oporučno ostavila. Dogovor je, kaže, bio brzo zaključen; Varvara Germanovna, žena koju ću kasnije pamtiti samo po fotografiji i ispravi o prepuštanju na skrb djedu, poklonila je svoju unuku, Yekaterinu Livovnu, Vasiliju Sergejeviču Sopovu. Kasnije ću od svojega Vasye saznati da smo Yumnu napustili sami i gladni iste godine, da nije neobično što se ne sjećam jer sam imala svega malo više od dvije godine.

Mene za Yumnu više ništa ne veže, ni za Manchester, ni za Bristol, ni Lyon, ni bilo koji drugi grad kroz koje sam prolazila, prateći Vasyne poslovne pothvate, gledajući kako u nepovrat rasipa miraz koji mu je Varvara dala kao naknadu za brigu što skida teret s njenih pleća, prolazila stasajući u djevojku, što je Vasyu isprva zbunjivalo, kasnije plašilo. S hladnog smo gospodarstva Varvarina nova supruga otišli zapadno za Moskvu, odande za Britaniju, koje se ne sjećam najbolje. Vasya će mi u narednim godinama spominjati drvo oraha ispod kojega se nalazi majčin grob. Ne sjećam se majke, ne sjećam se njena imena, a ne sjećam se ni groba.

Mene za Yumnu ništa ne veže, otkako sam saznala da je Varvara umrla, ostavivši za sobom trojicu sinova i bogatog udovca čije sam prezime i ja nosila. Vasya Yumnu nikada nije zabravio. Želja da se jednoga dana vrati na djedovinu, da posjeti bakin i majčin grob bila je njegov pokretač. Iz Bristola smo otišli brodom, moja su prva prava dječja sjećanja vezana za Provansu. Kroz desetak će ih godina zamijeniti prve slike života u Lyonu. Malo je tko htio zaposliti ruskog siromaha bez ikakva talenta i znanja, po vlastitu priznanju osiromašena seoskog plemića kojemu je rat donio samo gubitak, a veliku pobjedu njegovu caru. Nakon godina propalih ulaganja i smrdljivih soba iznad kožarskih radionica i pekara, nakon što se u Bristolu za gospodina Eustacea Maddena, jedinca i nasljednika roditeljskog pansiona Silver Swan, udala Ivana Manina, žena koja je s Vasyom  iz Moskve krenula u Britaniju i svakodnevno žalila što je ostavila prljavu podrumsku sobicu za kućnu ispomoć u domu Židovke kod koje je radila za hranu i postelju, ribarskim smo brodom prešli Kanal i našli se ponovno na europskom tlu. Godinu smo dana kružili francuskim selima, sedmi sam rođendan dočekala u kamenoj kući, prvoj koju sam u životu mogla nazvati domom. Dom je odjednom prestao biti moj Vasya, a postala hrpa kamenja, sunčani kolovoz, miris maslina i meda. Kuća u kojoj smo živjeli nije bila naša; María je svoj dom otvorila siromahu bogatom ljubavlju. I njoj je rat odnio sve, pojeo joj je roditelje, supruga i djecu, i ostavio je samu na mjestu koje je, barem meni nakon godine prašine, blata, kiša i nesnosnih žega, izgledalo kao raj. Bila je stara, činila se prestarom, ali su joj morsko plave oči i držanje, kakvo sam zamišljala da imaju pariške dame, s leđa skinuli bar petnaest godina. Nikada u životu nisam bila u Parizu. Moje maleno selo nosilo je isto ime kao i María, a i svi su u mjestu bili orođeni. Velika, sretna obitelj. Prvi sam put u životu vidjela da Vasya gleda drugu ženu pogledom namijenjenim samo meni. Vijest o Varvarinoj smrti stigla je za našega života na Jugu. Vasya je mnogo plakao, María je razumjela, a meni je bilo krivo što ne suosjećam. O putu u Yumnu Vasya je mogao samo nastaviti sanjariti kao svih dotadašnjih godina.

Zvali su me Catarina u Provansi. Djed i María. Djeca iz sela pokušavala su u početku zvati me mojim imenom, a ja sam ga prkosno svakoga jutra mijenjala; jedan sam dan bila Ruskinja, drugi dan Engleskinja, a ponekad iz Aragona, Prusije ili Bavarske. Uskoro se među djecom i njihovim roditeljima ustalilo ime Kitty, a ja sam i na to pristala kao i na svaku promjenu do tad. Moje mi se ime nikada nije sviđalo. Yekaterina. Zvučalo je previše daleko, uobraženo, bez-obrazno. Hladno. Podsjećalo me na Rusiju, na zime u Yumni iz Vasyina djetinjstva, na ruske majke koje stavljaju ponos ispred ljubavi i ostavljaju siročad za sobom. Djeca su me u selu zvala Kitty. Kitty je bila sretna. Zavidim joj na godinama bezbrižnosti, trčanju kroz polja i voćnjake, brčkanje u potoku i vremenu provedenom s Julie. Julie je živjela u kući udaljenoj dovoljno blizu da jedna drugoj dovikujemo kroz rastvorene škure na tavanskim prozorima, a dovoljno daleko da jedna drugu pritom ne razumijemo uvijek. Često bismo provodile dane potpuno same, izbjegavajući drugu, manju djecu iz sela. Njen bi nam se brat Julien ponekad pridružio. Bio je nekoliko godina stariji od nas, a naše mu je društvo bila dobra izlika od rada u polju. Često bismo odlazili do potoka koji je dijelio rubove naših voćnjaka od šume; Julien bi se hvalisao dok bezuspješno lovi pastrve, a Julie i Kitty bi se kupale u bistroj hladnoj vodi i sakrivale između listova rogoza. Bile smo neumorne, Julien bi se već bio predao i s obale nas promatrao kako zapljuskujemo jedna drugu vodom, izvodimo bezopasne vratolomije i nevino se međusobno dražimo sve dok se jedna ne uvrijedi i igra prestaje. Ponekad bi ustao i osamio se u šumu ili rogoz dok smo Julie i ja čekale da se na suncu posušimo. Potok je za Kitty bio bijeg iz stvarnosti, bijeg iz uljuljkanog mirnog provansalskog života u kojemu sam ostala bez samo svoga Vasye, života u kojemu se nisam bojala gladi, u kojemu se nisam više veselila svakom obrok i svakom lijeganju u suhu postelju. Voljele smo se uvlačiti među listove rogoza, ondje su se gnijezdile patke. Julien, Julie i Kitty zvali su ih utve, iako to nisu bile. Posebna je draž bila vjerovati da nitko oko nas ne zna naš tajni jezik. Vrebali smo utve često, vrebali smo i njihova gnijezda. Julie je jednom našla na patku s polomljenim krilom. Nije mogla pobjeći, a i bilo nas je troje. Nakon nekoliko njenih ugriza i naših vriskova, pticu smo izvukli na obalu. Na Julienovu sam licu prvi put vidjela pogled koji ću zauvijek zapamtiti. Sagnuo se nad omamljenu pticu, kojoj smo očigledno polomili i drugo krilo, i počeo joj čupkati perje, zatim uvrtati noge, zašiljenom grančicom trgati plivače kože dok se ona glasala kako se patke inače ne glasaju. Djedu i Maríji nikada nisam rekla u čemu sam toga dana sudjelovala.

Napunivši četrnaest godina, zamolila sam Vasyu da odustane od pokušaja da stupi u kontakt s Varvarinim sinovima i organizira put u Yumnu. Djed nije imao sluha, pisao je u Rusiju često. Svakim sam se ljetom udaljavala sve više od djeda. María mi je postajala sve bližom. Dok je sa mnom razgovarala o mom djevojaštvu, kao da se vraćala u svoje. Julie i ja također smo se udaljavale. Seoske priče o bogatim damama iz visokog društva s kućama za odmor u susjednim mjestima i priče koje je čitala na francuskom i okcitanskom o uzbudljivu životu dama i gospode dovele su Julie do zaključka da želi postati jedna od njih, otići u Pariz. Juliena nisam vidjela dvije godine, otišao je u Lyon izučavati zanat, ni Julie nije znala točno koji. Otkako je otišao iz kuće, Julie se dosta promijenila. Nastavila je posjećivati potok, rijetko sa mnom, ali rijetko i sama. Malo prije Uskrsa te godine, Vasyinog i mog, Julie se sa mnom oprostila, odlazi na put u Pariz, tobožnjoj tetki koja joj je našla posao krojačice u jednom renomiranom obrtu koji oblači samo supruge najbogatijih Parižana. Vasya i María iste su večeri sa mnom razgovarali o rogozu, o Julie i o mojoj majci.

Nina. Ja sam Nina. Zovite me Nina. Ponavljala bih sebi iznova i iznova pred ogledalom. Vasya i ja preselili smo se na obalu, u Cassis, selo smo napustili nakon što je María umrla. Živjela sam u Lyonu kada mi je stiglo pismo od Vasye. Julien nije razumio zašto se želim vratiti kući. Godina dana s njim u gradu prošla je brzo. S Julienom sam ponovno osjetila glad i nesigurnost. Sutradan nakon primitka pisma otišla sam na Rhonu, na brod do Valence se ukrcala pod imenom Kitty Manin, svoje sam tuđe lavlje prezime odlučila ostaviti u Lyonu. Ostavila sam Kittynu prvu ljubav, Kittynu nevinost, svoj najveći strah, svoj pokušaj života. Vasyi ne ću reći da smo Julien i ja čekali dijete sve do njegovih zadnjih minuta. Dok sam odlazila, Julien me prokunuo. Često mi je psovao boga. Na putu do Valence razmišljala sam o Maríji, majci, Varvari i bogu; pa Maríjin i Julienov bog nije moj i Vasyin bog, zaključih kako ni moj zavjet Julienu na ljubav ne vrijedi jer je izrečen pred krivim bogom. Kasnije ću shvatiti kako je naš brak bio ništavan jer ni jedan bog ozbiljno ne shvaća riječi jedne šesnaestogodišnjakinje željne pustolovine i ljubavi. Maríju smo sahranili, kuću prodali obitelji iz drugog sela čiji se sin oženio i htio zasnovati vlastitu obitelj; naša je velika obitelj trenutačno zaboravila na sve godine provedene zajedno i takvu nam izdaju nije oprostila. Julie mi nakon toga više nije vraćala pisma.

Vasyin smo pedesetpeti rođendan dočekali u svom novom domu. U Cassisu smo zakupili na dulje vrijeme dvosobni stan u potkrovlju zgrade u čijem se prizemlju nalazila praonica rublja, a stanari ostalih stanova smjenjivali su se brže no što smo si Vasya i ja mogli priuštiti pranje krevetnine. Stan nam je po sumnjivo pristupačnoj cijeni iznajmio gospodin Hugo, čije prezime nitko, čini se, nije znao, a za tim nije ni bilo potrebe. Hugo, kojega sam upoznala u Lyonu kao Julienova poznanika, pojavio se na brodu za Valencu kada sam se vraćala u selo. Neobavezan se razgovor pretvorio u životno ispovijedanje čovjeku koji je u sebi imao bezrazložne empatije. Ponio se prema meni kao otac. Ne, ne kao otac, to je mjesto zauvijek Vasyino, ali kao ujak ili stric. Predložio mi je preseljenje u Cassis, nov početak za mojeg, dā se primijetiti, voljenoga djeda i mene. Novi je grad na mene utjecao vrlo dobro, Vasyja ovu promjenu nije najbolje podnio. Ipak, za njega je jedini ispravan put bio povratak na majčin grob, u Yumnu. Radila sam povremeno u Hugovoj praonici ili kao kućna pomoć kod gospođe De Marais, kojoj me Hugo također preporučio. Nikada ne ću saznati što je uzrok Hugove neobične naklonosti prema meni, s obzirom na to da je jednoga dana bez pozdrava nestao, a zgradu u kojoj smo Vasya i ja živjeli, prodao izvjesnom Fabienu Abelu, čovjeku koji će naš dom nakon nekoliko godina razrušiti i na mjestu njega izgraditi hotel, ružno zdanje koje će zauvijek ostati zapamćeno po samoubojstvu vlasnika netom po završetku izgradnje. Život u Cassisu nije bio jeftin, malo novca koji nam je ostao od prodaje Maríjine kuće i onoga što je Vasya za deset godina života s njom uspio uštedjeti mjesec za mjesecom postajalo je sve manje. Moj rad nije donosio dovoljno za lagodan život, a Vasya se razbolio i lagano je kopnio. Nisam sigurna je li bila riječ o bolesti ili depresiji, bila sam premlada da jasno razaznam.

Prva zima u Cassisu bila je izrazito blaga. Nisam voljela hladnoću, osjećala sam je kao nešto ružno.

Drugu sam zimu dočekala više radeći kod madam Ysobelle nego u praonici. Prvi susret s Ysobelle De Marais pamtila sam zauvijek. Visoka tamnoputa žena u kasnim tridesetima s grlenim izgovorom i španjolskim naglaskom, kose koja dodiruje bokove i dvaju zelenih oniksa duboko utisnutih ispod obrva, izgledala je kao ni jedna žena koju sam do tad vidjela. Njena životna priča podsjeća na moju; dodavala je i oduzimala dijelove svojega života u ovisnosti o sugovorniku. Podsjećala na deset godina daleku Kitty koja nevinu seosku djecu vuče za nos svojim pričama, sve dok djeca ne odluče stati joj na kraj. Ysobelle De Marais nitko nije mogao stati na kraj. Njeni sugovornici nisu bili nevini kao Kittyni. Mnogi s titulama, a još više njih s visokim ugledom, i kapitalom koji uz njega ide, dolazili su Ysobelle upravo da bi ih vukla za nos. Njene bi oči pritom sličile Julienovim onoga dana kraj potoka. Gospodin De Marais obnašao je političku funkciju u Marseilleu, kasnije i u Parizu. Gospođi je ostavljao dovoljno vremena za dokolicu i vlastite financijske prihode. Svoje troškove nije morala pravdati suprugu, po njenim riječima, slabiću i slijepcu čiji je njuh za posao takav da bi bez nje propao davno. Iako je i Hugo bio čest gost u domu De Marais, gospođa i on ophodili su se u rukavicama. Izazvao je naročit bijes kada se, neočekivano, njen prijatelj i, očito, poslovni suradnik, odlučio bez riječi povući i iz njena života.

Drugu zimu u Cassisu dočekala sam imena Nina Manin radeći kao kućna ispomoć madam Ysobelle De Marais, kćeri Maurina i Španjolke i vjerojatno najbolje stoje��e kurtizane od Gibraltara do Bospora. U kući Da Marais upoznala sam i Maximiliana, momka koji je od mene bio stariji dvije godine, nahoče koje je, također, gospodin Hugo doveo na službu gospođi Ysobelle. Bio je i ostao stasit, razborit; ali neozbiljan, uvijek spreman na šalu; rado ću ga se kasnijih godina takvoga sjećati. Nismo mnogo vremena provodili zajedno, kod Maraisovih sam radila povremeno, po pozivu, Ysobelle je imala i drugih djevojaka koje su kod nje služile. Maximilian je živio u kućanstvu. Gadila mi se ideja da je jedan od Ysobellinih muškaraca, da se i s njim sastaje nasamo. Moja će se pretpostavke pokazati pogrešnima; Maxim mi je kasnije ispričao kako između njega i Ysobelle, i prije nego li je saznao da mu je majka, nije bilo ničega. Rekao je da nije da nije bilo pokušaja, ali je ustrajnost i oštrinu valjda naslijedio od nje; treće „ne“ shvatila je kao konačno. Vrijeme koje sam provodila u stanu s Vasyom postajalo mi je teret, sve se više zatvarao u sebe, sve je više maštao o Yumni, sve se više želio vratiti. Maríju je pred kraj i zaboravio, a zaboravio je i mene, danju bi iz svoje postelje dozivao Varvaru i Arinu, tako se valjda moja majka zvala, a noću me budio nemuštim vikanjem ili bukom koju je u stanu pravio premještajući stvari poput kuhinjskog posuđa i lakšeg namještaja. Oko Božića su pritisci da odselimo iz stana postajali sve češći.

Prošli smo kroz Gibraltar i konačno sam mogla odahnuti. Nema više hladne Yumne i majčina groba, ni Juliena i njegovog luđačkog pogleda, nema smrdljivih francuskih sobica u potkrovljima loše izgrađenih zgrada i nema osoba iz prošlosti koje su me proganjale, a da ih nikada i nije bilo. Nema ni Vasye ni Maríje, i to će me kroz godine koje dolaze činiti izrazito tužnom. Za Provansu će me uvijek vezati neka čudna sjeta. Planirali smo Svetim Ferdinandom iz Porta otploviti za Brazil. Gratia Dei povela nas je iz Caratgene za Gvajanu. Vasya se sa mnom ukrcao na brod, vjerojatno misleći kako ga vodimo u Yumnu. Umro je petoga dana putovanja, još na Sredozemlju. Odlučila sam ga prepustiti moru, mislila sam da ne bih podnijela da ostane u Španjolskoj. Tek na Atlantiku Maxim mi je rekao kako je došao do novca za brod; Ysobelle je jednog jutra primila gosta, nekog gospodina Alberta. Sudbina je htjela da De Marais nakon mjeseci izbivanja uđe u salon u kobnom trenutku. Galamu je prekinuo grleni vrisak. Hitno je pozvan liječnik, ali prostrijelna rana kroz trbuh ocjenjena je smrtonosnom. Ysobelle je priznala da je od prvoga susreta s Maximilianom znala da je riječ o djetetu koje je, tek pošto se udala, dala u sirotište. Gospodin koji je upravo pobjegao dijete je predao katoličkom nahodištu. Sutradan ga u nahodištu više nije bilo. De Marais je odlučilo kako bi najbolje bilo da Maximilian ode iz Cassisa dok mu je Ysobelle mrtva ležala pod nogama. Slabić i nesposobnjaković joj je ipak stao na kraj.

U siječanjsko me jutro probudilo bjesomučno lupanje na vratima gospodina Abela koji je zahtijevao da kuću napustimo odmah. Tri kovčega i sanduk. Toliko je zauzimao cijeli Vasyin i moj život. Vasya je nakon dugo vremena osjetio sunce na svojoj koži, dok je Abel gledao kako se mlada žena od dvadeset ljeta bori s kovčezima težima od sebe same. Spustivši zadnji kovčeg, primijetila sam kako Vasya na ulici razgovara s nekim mladićem. Maximilian se okrenuo istodobno kada i Vasya. Prvi su me put nečije druge oči gledale onim Vasyinim pogledom. Na trenutka kao da je pogledao kroz mene, kuću koja više nije bila moj dom. Pitao me je kamo, rekoh da ne znam. Predložio mi je neki novi svijet. Dugo nisam bila išla u novi svijet.

„I, što sada?“, pitao me je dok smo sjedili u malenoj kabini, čekajući da nas Božja milost odvede u bolji život. „Ne možemo ostati bezimeni. Novi svijet, novi život. Trebali bismo postati novi ljudi novih imena.“

„A što nedostaje mojemu imenu, Nina Manin?“, odgovorila je Kitty.

„Ma daj, ne možeš vječno nositi ime žene koja se prikrpala tvom djedu na odlasku iz selendre u potrazi za boljim životom.“, reče. Zamislila sam se. Tko sam ja? Nisam Yekaterina. Nisam Kitty. Nisam ni Manin, pobogu, to sam ime ukrala. Sa Vasyom je umrla i Katya. Sad sam Nina.

„Ja sam Nina. Meni je dovoljno.“, odgovorih mu s osmijehom. Brzo sam se prilagodila njegovom ponašanju.

„E pa ja sam odsad Maxim. Meni dovoljno“, prohihotao je. „A kako sam rođen kao de, a mislim da vrijedim i više, bit ću i de i la.“, nastavio se smijati, ne onako dječje i razigrano kao ja. Gordost se u čovjeku razvije ili iz neozbiljnosti ili iz zloće. Ne ću nikada odgonetnuti onaj treći, Maximov uzrok. „Ovako ćemo završiti na notnoj skali.“

„Ja ako sam de la išta, oda sam de la Vasili Sergejevič Sopov. Dom nije nužno odakle si, ali ime jest od koga si.“ Odgovorila sam mu.

„De la Vazi… Kako?“, nisam obratila pažnju da sam Vasyino ime izgovorila kao da pričam s Rusom. „De la Vaz. De la Sá Vaz. Zvuči dobro zar ne?“, pitao me je nakon izostanka moga odgovora.

Zvao me je Nina de la Sá Vaz. Zvala sam se Nina de la Sá Vaz.

[cz-goingfalmouth]

Cestovatelská trilogie 1: Bristol & Tipy pro transport v Anglii

Cestovatelská trilogie je série vlogů z mé cesty do Bristolu, Birmighamu a Yorku, každý s troškou extra, jako tipy o transportu v tomhle vlogu.

České titulky dostupné!

[kuradomowaprzykawie]

Po 30-tce zawsze najlepszy jest święty spokój. I zrównoważone towarzystwo. Emocjonalnie i psychicznie. Robienie swetrów na szydełku i to poukładane ‚nudne jakże’ życie okazują się jednym z tych elementów dekoracyjnych codzienności, bez których życie staje się inne.

- śmieci trzeba wynieść - zza drzwi słychać głos znajomej, która na nieszczęście nieruchomość dzieliła z nami przez większość pobytu

- tam jest śmietnik - wskazuje dłonią na stojący pod domem kosz

- nie mam butów - słyszę w odpowiedzi

( a ja cierpliwości do traktowania mnie jak służby - przemyka mi przez myśl, bo tak właśnie znajomi traktują znajomych podczas wspólnych wakacji).

- to idź na boso - odpowiadam najgrzeczniej jak się da

- te śmieci naprawdę trzeba wynieść - słyszę znowu

- wynosiłam najmniej cztery razy, pora na zmianę (od tygodnia nic innego nie robię tylko piorę i sprzątam. Może bez jaj, mamy ostatni dzień urlopu)

Nie jestem sprzątaczką ani służącą, niczyją. A tona kłaków i syfu w wannie nie zachęca ani do wspólnych wyjazdów ani niczego innego. Wieczny burdel, hałas i tv na full. Karyna i sebix w wersji LGBTQ. Dramat. Po raz kolejny przekonałam się, że rzeczony tytuł naukowy jednak nie jest czymś, co możnaby utożsamiać z kulturą osobistą. W niektórych przypadkach należałoby powiedzieć, że korelacja jest odwrotna. Tytuł dr i chamstwo prostaka ze wsi.

Oczywiście wakacje to nie tylko śmieci, to całokształt stosunku jakim darzy cię ktoś, z kim się wybrałaś. Lekceważenie i zwykle buractwo sprawiają, że krzyk bezradności zastyga w gardle. Chciałabyś ryknąć - ogarnijcie się do chuja nikt tu nie jest po to, żeby po was sprzątać i za wami biegać. Jesteśmy wolnymi ludźmi. Zwłaszcza ja. Jednakowoż kultura osobista, jak również i ta pożyczona, sugerują ażeby i słowa tego typu i zachowania trzymać w ryzach. Wrócę do domu, odpocznę. W końcu.

Po tygodniowym syfie w chacie z uśmiechem więc na ustach wróciłam do domu. A tam - zajebiści znajomi, szczęśliwy kot, kolacja, wszystko w normie, nikt nie jest dla nikogo złośliwy, nikt niczego nie knuje, a ja po latach mam tylko jedno przemyślenie…

(Mój Boże ależ byłam ślepa)

Dobrze, że jednak potrafię się szybko uczyć. I jeszcze szybciej znikać.

Bycie kurą domową ma swoje uroki, na które ja nie narzekam, wręcz przeciwnie, cieszę się z ogrodowego lenistwa i błogiego spokoju.

Samolot do Bristolu potraktowałam jak zbawienie, które sprawiło tylko, że jestem coraz bliżej domu. Kolejny raz wracam do domu z dziką wręcz radością. Czyli - ok, jestem stara😁

Znajomi - cóż tu trzeba zrobić selekcję. Opłatach zwykle zostaje ich niewielu, zmieniają się. Moja lepsza połówka wierząc w dobro ludzi powiedziała, że chciałaby poznać Karynę. Mówię jej - nie, nie chciałabyś, ale się uparła. I teraz zapewne sama wie najlepiej, że jednak nie, nie chciałaby.

Magiczna formuła I wish I never meet you jest jak mantra. I mam nadzieję, nie spotkamy się nigdy więcej. Nasze zachowania mówią o naszych intencjach więcej niż my sami.

W niektórych wyższych szkołach faktycznie istnieje problem z matematyką, zwłaszcza przy podziale na pół. Np. 5532/2 = 2880, 10/2=20, i tak dalej, i tak dalej.

Julia śmiała się do rana, ja w sumie też, w sytuacji, kiedy:

Nie to, że nie mamy pieniędzy, bo nas stać. Przecież przerabiamy was na tym wyjeździe jak leci. Debile.

Uśmiechnęłam się. Cóż.

Jedne rzeczy się kończą - inne zaczynają. Dobre wino zawsze świetnie smakuje w dobrym towarzystwie. Wieczór więc był udany, dobrze że butelek nie zabrakło ;)

[juson228]

BANKSY: najbardziej tajemnicza postać street artu

Gdyby Banksy nagle postanowił ujawnić, kim jest naprawdę, od razu zgłosiliby się do niego dyrektorzy najlepszych galerii sztuki i muzeów. Oraz – stróże prawa. Bo graficiarz, tworząc swoje prace, niejednokrotnie obierał za cel cudze domy, miejsca publiczne, a nawet… mur oddzielający osiedla żydowskie od Palestyny.

Szczury – zresztą ulubiony motyw artysty – które niszczą systemy kamer przemysłowych. Para brytyjskich policjantów – to cios w homofobię – zamiast wyciągać broń, namiętnie się całuje. A anarchista nie rzuca koktajlu Mołotowa, ale bukiet kwiatów. To tylko niektóre z murali, które stworzył Banksy, czyli najbardziej zaangażowany i zarazem tajemniczy graficiarz świata. Miał dorastać w brytyjskim Bristolu, jednak nie wiadomo nawet, czy jest rodowitym Brytyjczykiem, a może emigrantem, a nawet Polakiem?

Ściana to broń

Z talentem takiego formatu mógł zostać kimkolwiek chciał: malarzem, rzeźbiarzem, fotografem. Dlaczego wybrał streetart? „Ściana to wielka broń. Jedna z najgroźniejszych rzeczy, którymi można kogoś uderzyć”, uzasadnia. Dziś zdjęcia jego murali trafiają do sieci w kilka minut, znacznie szybciej niż nadążają usuwać je służby porządkowe. Został okrzyknięty ikoną sztuki współczesnej zaledwie kilka lat po tym, gdy policjanci nazywali go zwykłym chuliganem. On sam prawdopodobnie nigdy by tak o sobie nie powiedział: „Graffiti jest głosem tych, których nikt nie słucha”, podkreśla.

Mimo że ma miliony fanów na całym świecie, stroni od rozgłosu i konsekwentnie nie autoryzuje żadnej z wystaw własnych prac. 

Podkreśla, że nigdy nie kazałby nikomu płacić za oglądanie swoich dzieł. „Świat sztuki to żart. Przystań dla uprzywilejowanych, pretensjonalnych i słabych. Sztuka współczesna jest żenująca, jeszcze nigdy tak wiele osób nie zużyło tak wielu zasobów i czasu, żeby powiedzieć tak mało”, prowokuje Banksy. I dodaje: „Nie chcę mieć nigdy wystawy w galerii, nawet gdyby dawano mi za to kupę forsy. Nie potrzebuję tego, żeby potwierdzić wartość swojej sztuki”. Trudno nie przyznać mu racji.

Przeciwko wojnie

Chociaż Banksy tworzy od kilkunastu lat, jego tożsamość wciąż pozostaje zagadką. Wiemy o nim tyle, ile sam zdradził – m.in. że przyszedł na świat połowie lat 70., a w 2000 roku przeniósł się do Londynu – oraz co przekazuje poprzez swoje prace. A z nich wynika, że ma lewicowe poglądy i negatywny stosunek do kapitalizmu oraz kultury konsumpcyjnej. Nie podoba mu się również ingerencja państwa w prywatne poglądy obywateli, uderza w rasizm, homofobię czy wojnę. Nie zawsze był tak zaangażowany. Kiedy nastąpił przełom? „Zająłem się polityką, kiedy zaostrzono przepisy karne, ograniczając wolność młodych ludzi. Działałem przeciw kapitalizmowi, autorytaryzmowi i wojnie”, zdradza.

Jego murale można oglądać w każdym kraju, gdzie toczy walkę z systemem poprzez obraz, w tym w Wielkiej Brytanii czy Stanach Zjednoczonych. Aby osiągnąć cel, potrafi pokonać wszystkie bariery. Wszedł na wybieg dla słoni w londyńskim zoo: („Jest mi zimno. Mój opiekun śmierdzi. Nuda, nuda, nuda”), a nawet do najlepiej strzeżonych muzeów i galerii świata, w tym londyńskiego Tate Modern w Londynie, paryskiego Luwru oraz nowojorskich MoMA i Metropolitan Museum of Art. Powiesił w nich swoje prace, opatrzone żartobliwymi opisami („Ten nowy nabytek to piękny przykład stylu neo-post idiotycznego. Niewiele wiadomo o Banksym, którego twórczość jest inspirowana marihuaną i telewizją śniadaniową”).

25 tysięcy funtów za lesbijski akt

Mimo że Banksy nie jest zainteresowany wielkim światem sztuki, ten bardzo interesuje się nim. Po raz pierwszy stało się to w 2006 roku, kiedy Christina Aguilera zapłaciła aż 25 tysięcy funtów, by mieć na własność lesbijski akt królowej Wiktorii. Rzadkością nie są sytuacje, kiedy ściany, na których artysta umieścił swoje prace, wycina się razem z tynkiem, a następnie wystawia w domach aukcyjnych. W Sotheby’s wylicytowano obraz – w skonstruowanej przez samego Baksy’ego ramie – „Dziewczynka z balonikiem”. Kiedy kupująca zaoferowała kwotę ponad miliona funtów, ktoś działający na zlecenie autora lub on sam, uruchomił mechanizm, a praca została częściowo pocięta niczym w niszczarce do papieru. Kobieta, która kupiła „Dziewczynkę…”, zdecydowała się zapłacić za nią mimo wszystko. Ta decyzja okazała się słuszna, bo od tamtego czasu wartość dzieła wzrosła aż siedmiokrotnie! 

A co na to Banksy? Tłumaczył, że zamierzał zniszczyć obraz w całości, jednak coś się zacięło. Jednak Banksy nie porusza sumień tylko za pośrednictwem swoich murali. Najlepszy dowód stanowi jego reakcja na działalność kapitanki Pii Klemp, ratującej imigrantów na Morzu Śródziemnym. Zachwycony postawą Klemp, w 2020 roku artysta napisał do niej list: „Przeczytałem o tobie w gazetach, wygląda na to, że jesteś prawdziwą twardzielką. Ja jestem artystą z Wielkiej Brytanii i stworzyłem kilka prac inspirowanych kryzysem migracyjnym”. Niejednokrotnie miłośnicy graficiarza zastanawiali się, czy rzeczywiście przeznacza on wszystkie zarobione pieniądze na cele charytatywne. Teraz otrzymali najlepszy dowód: „Oczywiście nie mogę zatrzymać zarobionych w ten sposób pieniędzy. Czy mogłabyś zrobić z nich użytek, np. kupując statek?”. Tak Banksy sfinansował zakup 31-metrowego jachtu motorowego, a także jego eksploatację. Nie byłby sobą, gdyby nie namalował na burcie słynnej dziewczynki z balonikiem. A właściwie – z kołem ratunkowym w kształcie serca.

Czy Banksy, który ma dziś około 45 lat, planuje artystyczną emeryturę? Na razie niczego takiego nie zapowiedział. Ani, że zrezygnuje z zabierania głosu w sprawach, które leżą mu na sercu, w języku, którym posługuje się najlepiej – czyli języku sztuki

Julia Rączka Zarządzanie mediami i reklamą, II rok, studia niestacjonarne

Źródła:https://www.rp.pl/rzezba/art9606401-banksy-kim-jest-artysta-ktory-chce-niszczyc-swoje-prace https://www.bimago.pl/obrazy/street-art/banksy-zycie-jest-piekne-106523.html https://www.rp.pl/rzezba/art9606401-banksy-kim-jest-artysta-ktory-chce-niszczyc-swoje-prace

Grafiki: Pixabay