#braterstwo

[mariolaszyszkiewicz]

Apokalipsa

[livelaughlovewitch]

no but literally today i feel like all my secrets had been told to the world. you may ask how could it happen? babygirl i read 2 books and touched some grass but not in a comfy way

[noa-de-cajou]

Lamia and Lycarn belong to @hel-phoenyx, Faloi, Braterstwo, Alderich and Redemane (last three only mentioned) to @corneille-but-not-the-author, Agathe to @thal-ent

A little response to something Louna wrote back in december uwu

____

“Faloi, with all due respect, what the actual fuck?!”

Ether raises her eyebrows at the woman standing in front of Faloi’s desk.

Wow. Rude.

She’s pretty, for sure. Abyss, she’s gorgeous even. But that doesn’t give her the right to do whatever this was. Faloi calmly gestures towards where Ether is standing in response, introducing her as his counselor. The woman seems to calm down from her initial shock, and extends her hand towards Ether with a much nicer expression.

"Apologies for the impoliteness. I am princess Lamia Frosilaen, heir to the throne of the divine Mandate, and charged of the diplomacy between my kingdom and the Republic.”

Lamia Frosilaen. Now Ether remembers. Faloi's cousin, whom he rarely talks about, but when he does it’s always with a form of fondness in his eyes. Ether only sees a princess who’s trying to get on her good side. Not someone Faloi should look at with that much trust.

Deep down, she knows that she's mostly being jealous. Petty. But given the way Lamia looked at her barely past the office's threshold, she thinks maybe she has a right to be juste a little bit annoyed.

She takes the hand offered to her and shakes it with lukewarm enthusiasm.

“It is… an honor.”

She doesn’t mean that at all and Lamia can probably tell, but she doesn't look particularly hurt or offended. Good. Ether may prefer to be honest but it's always pleasant to not fear the death penalty for disrespect to an important official. Well, even if she did, Faloi would probably save her ass. Like he always does. She glances at him as the thought crosses her mind, and immediately feels Lamia’s blue stare on her face. Abyss strike her, what is it with the Frosilæns and their ridiculously piercing eyes?

"Faloi, would it be possible to talk to you privately as soon as possible ? I have urgent matters to discuss with you, and Shifahrad will get worried if I don't come back in time.”

A shiver runs down Ether’s spine. She knows.

She knows and that's probably what said private talk will be about. Faloi doesn't seem fazed, but again, he never really does.

"Of course. Ether, if you please…”

Ether obeys and leaves, albeit reluctantly. She understands where Lamia’s wariness comes from, of course. After all, she’s genosian, just like Chifuniro was, and she’s close to Faloi, just like Chifuniro was.

But I'm not her.

That is both a regret and a relief.

She didn't choose where she was born. She did choose to leave home, but she didn't choose to be cast away from her country. She’s happy she was, now.

But no matter what, she isn't trusted.

Braterstwo is jealous of her, Alderich almost seems afraid, and Lamia is wary. The only person to trust her is Faloi.

But how can she blame them? She betrayed her country, her colleagues, to join the enemy. She doesn't have political ambitions or dreams like they all do. She only cares about the fate of this country because it’s dear to the person she loves. A person who doesn't even love her back.

And who would trust a genosian, anyway? Even she wouldn’t.

But she will always be one, no matter what she does. Her left arm is a constant reminder of this.

Their stares, too. Braterstwo’s, Alderich’s, Lamia’s, all of their eyes see her the same.

An elf, an opportunist, a leech, an intruder, but first and foremost, a genosian.

Lamia’s eyes looked at her and they said danger. Potential, but a danger nonetheless.

Faloi is the only one who looks at her without barriers.

But if everyone he loves tells him that she’s no good, will he listen? Will he abandon her?

She thinks about Lamia, the trust with which he looked at her.

Ether’s little selfish brain can’t help but dislike her.

She wishes she never came here.

____

Where were you, Lamia?

Where were you? Where were you when he needed you? Where were you when he died, Lamia?

I wasn't here.

I was in his room. Our room.

Reading.

Reading while the axe sliced through him.

Reading while he died alone.

Fucking. Reading.

You could have been there. You could have gone with him, Lamia. But you didn’t.

If I went with him, I would have died too.

Because I'm weak.

You could have protected him. Or at least you could have bought him time. Stopped them. You could have done something. Anything.

I couldn’t do anything.

I could only cry and I can't even do that anymore. There's no tears left.

No shoulder left to cry on, either. I can't burden Redemane with my own grief. He's already kind enough as it is.

You stopped several Coups before. You could have stopped this one. Right ? Right ?

He put all those efforts into making sure I wouldn’t be alone.

Yet I still feel alone.

There’s no one to talk about him with. Redemane didn't know him that well.

You did. I know you did.

But you’re not here.

Where are you, Lamia?

I wish you were here.

______

“Congratulations on your marriage, Ether.”

Lamia Frosilæn looks much older than what Ether remembers. It's been almost a century now. Of all the places they could have met again, she wasn't expecting it to be Ether’s wedding to the very Empress of the Shabbathai-Qianfu. And she wasn’t expecting her to be surrounded by a whole harem of women either, but who is she to talk.

“Why thank you, your Majesty. I trust you've been well?

“I have, thank you.”

Lamia looks about a lively sixty now, and she’s probably much older than that, but again, who is Ether to talk? The former queen's eyes are still as piercing as ever, but this time they’re not wary. They’re… almost nostalgic.

Ether shifts a bit awkwardly, not knowing what to say. She's not the little impulsive counselor she was back then, and all the anger she felt has disappeared with time. She doesn’t have much to say to her. They've both aged, both grown.

And the one person who could have helped them to bond is still dead.

“Did you have something you wanted to say to me?” Ether finally asks when the silence becomes too much to bear.

Lamia smiles faintly at her.

“I wanted to see what you'd have become, mainly. I won't be around much longer, and I want to go with as few regrets as possible. I'm glad to see that you found your happiness.”

Ether smiles back, a bit more cynical.

“Well I went to Abyss and back to get it, so I'm glad too. But if I may correct you, and I will, this isn’t the first time.”

She looks around the palace gardens, sees Ai talking to important guests she knows, Agathe and Lycarn trying to steal as much food as they can like they won’t be able to eat it for the rest of her lives in the palace. The lights, their smiles, this evening, it's not perfect but it's getting close.

“I was married once before. I found happiness then. I also fell in love with a lie and still found happiness.”

She turns back to Lamia. The former queen doesn't share any physical traits with her late cousin, but Ether thinks they look a lot alike, in a way.

“And Faloi was my happiness, too.”

Lamia's eyes fall on Ether’s necklace, the only thing with her earring that doesn’t quite seem to fit her wedding attire.

“I think you were his as well.”

Her smile finally reaches her eyes.

“If I do see him again, I'll tell him about you. I think he'll be relieved. And beyond proud.”

A little tear burns Ether's eye, she quickly wipes it. There’s no shame in crying at your own wedding, sure, but she doesn’t want to.

“Thank you. It means a lot to me. Please send him my love, if you meet again.”

The smile on Lamia's lips grows more teasing.

“You’ll tell him yourself when it’s your turn to go, Ether. Only I decide when to play messenger.”

Ether laughs. That’s right, she can tell him herself, when the time comes. And it won't come before a while. She looks at Lamia, holds her hand out to her. The one made of flesh. Lamia looks surprised for a second, but grabs it nonetheless, squeezes it lightly. There’s a mutual understanding, a shared sentiment in their eyes.

You're here.

The time for wishes is long past.

[bleachedpoetry]

Brutus

dwadzieścia trzy dźgnięcia w plecy i

blask zwyrodniale uiszczony, nim odcięcie świecy.

fenotyp mordercy, jak niegdyś czynili to grecy,

lub, jak współcześnie, szyderczy śmiech kobiecy.

niosę ze soba przekaz czysto adiaforyczny,

stoicki paradoks wzorowo historyczny,

zdradziecki i podły, a w pełni merytoryczny!

idy marcowe zdadzą rozgłos alegoryczny.

błaha ta cnota, ani dobre to ani szczęśliwe,

braterstwo z godnością tak trywialne, łamliwe!

i ja, zdrajca, przeciwko tobie, choć to niemożliwe.

śmierć z własnej ręki, tudzież nastawienie tchórzliwe.

[ahosia3]

Albo inny taki, co wchodzi z tobą w niepożądaną poufałość. Coś mu tam zaświadczyłeś, coś mu tam w chwili fantazji podkadziłeś, coś mu tam z nudów pomogłeś, a on ci już w permanencji funduje poufałość. Już sobie wyroił braterstwo dusz, już sobie wykombinował jakąś wspólnotę duchową, już się zobaczył twoim bratem syjamskim. Więc wykorzysta zaraz te niewczesne majaczenia do jakichś gier psychologicznych z tobą. To cię ukąsi znienacka poufale, to się popisze przed innymi dając ci pstryczka w nos, to cię poklepie szyderczą dwuznaczną czułością, kiedy wcale na to nie masz ochoty. I nie daj Boże, żebyś w takiej chwili warknął: odpierdol się. Zastygnie jak żona Lota, odezwie się w nim natychmiast terkot sprężarki produkującej wielki mróz nienawiści.

~Tadeusz Konwicki

[mri-mg]

Adam Mickiewicz (romantyzm)

Adam Mickiewicz (biografia bo konteksty, daty są tak orientacyjnie; co napisał)

urodzony 24 grudnia 1798 r. w Nowogródku

żył sobie na Litwie

1812 przez Nowogródek przeszły wojska napoleońskie Pan Tadeusz

1815 studia w Wilnie

1817 razem z Tomaszem Zanem założyli Towarzystwo Filomatyczne, a w 1822 Zgromadzenie Filaretów, które przerodziły się w spiskowe organizacje narodowo-patriotyczne

"Oda do młodości"

20s niespełniona miłość do zamożnej Maryli Wereszczakówny (werterowsko nie mogli się pobrać, bo on był ze szlachty zaściankowej, a ona zaręczona) Dziady 3 i 4

był sobie nauczycielem

1822 "Ballady i romanse"

1823 "Dziady" 2 i 4, "Grażyna" (hetero Illiada)

1823 zaaresztowany i uwięziony w klasztorze w Wilnie (nie lubił caratu, a car nie lubił jego)

zesłany w głąb Rosji (Petersburg, Odessa, Moskwa, Krym)

zaręczył się tam, ale zerwał zaręczyny

1826 "Sonety krymskie", "Sonety odeskie"

1828 "Konrad Wallenrod"

1830 podróżował po Europie i prawie wziął udział w powstaniu listopadowym, ale jednak został w Dreźnie, gdzie napisał:

1832 Dziady 3

wyemigrował do Paryża

Wielka Emigracja

ożenił się z Celiną Szymanowską, z którą miał 6 dzieci

1834 "Pan Tadeusz"

profesor w Lozannie (Szwajcaria)

1839-40 wydane pośmiertnie "Liryki lozańskie"

mesjanizm

1848 Legion Mickiewicz we Włoszech (Wiosna Ludów)

1855 chciał zrobić Legion Polski, więc pojechał tam gdzie wojna krymska ale zaraził się cholerą

zmarł 26 listopada 1855 r. w Stambule

Tematyka dzieł Mickiewicza:

Mickiewicz lowelas - romantyzm (w sensie miłość, ale też ludowość i duchy jak w epoce*) - Romantyczność*, Dziady 4*, Niepewność, Dobranoc

Mickiewicz zwiedzał świat, co skłoniło go do zbyt wielu rozmyślań, opisów przyrody i kryzysu egzystencjalnego - Sonety krymskie, Liryki lozańskie

Mickiewicz wielkim Polakiem był - polityka i niepodległość - Dziady 3, Konrad Wallenrod

nwm gdzie tu Oda do młodości pasuje

Początki

"Oda do młodości"

apostrofa do młodości

apoteoza młodości, któ­rej po­eta przy­pi­su­je ogrom­ną siłę du­cho­wą, szla­chet­ność, en­tu­zjazm i re­wo­lu­cyj­ny za­pał

gloryfikacja młodości

chęć do cał­ko­wi­tej prze­mia­ny świa­ta i wia­ra w zwy­cię­stwo wol­no­ści

sta­ła się wier­szem-ma­ni­fe­stem mło­dych ro­man­ty­ków

połączenie cech oświeceniowych i romantycznych, sta­no­wi utwór prze­ło­mu epok

ma elementy klasyczne i romantyczne

oda (gatunek klasyczny)

aluzje mitologiczne (pra­ce Her­ku­le­sa i lot Ikara)

motyw lotu, statku, mityczny

sentencja („w szczę­ściu wszyst­kie­go są wszyst­kich cele”)

kontrast młodości i starości

wyliczenia wad świata oświeceniowego

siłą ro­man­ty­ków jest wol­ność, sa­mo­dziel­ność w dzia­ła­niu i my­śle­niu. Moc mło­de­go po­ko­le­nia pod­kre­śla­ją mi­to­lo­gicz­ne po­rów­na­nia do Heraklesa

Motywacja mło­dzieży do dzia­ła­nia, aby chcia­ła wy­ko­rzy­stać peł­nię swo­ich moż­li­wo­ści

Bez­sil­ność po­ko­le­nia kla­sy­cy­stów od­da­je me­ta­fo­ra star­ca i sa­mot­ne­go że­gla­rza, któ­re­go ce­chu­je ego­izm. Ich świat jest ma­te­rial­ny, ogra­ni­czo­ny do tego, co wi­dać go­łym okiem. Sta­rzy są wy­co­fa­ni, skry­ci jak me­ta­fo­rycz­ny „płaz w sko­ru­pie”. Ich ży­cie po­zba­wio­ne jest celu, po śmier­ci na­tych­miast zo­sta­ją za­po­mnia­ni

Ide­alizm mło­dych ma zmie­nić świat po­zba­wio­ny wyż­szych uczuć, opar­ty wy­łącz­nie na ro­zu­mie. Przez jedność i braterstwo ro­man­ty­ków po­wsta­nie nowa rze­czy­wi­stość.

Młodzi>starzy

cechy ro­man­tycz­ne: rewolucja, uczuciowość, ograniczenie rozumu i utrata zmysłów, zdanie się na intuicję, emocjonalność, potęga ducha, prowokacyjność (obrażanie starszych i używanie pro­wo­ka­cyj­ne­go, bu­dzą­ce­go od­ra­zę słow­nic­twa, któ­re na­ru­sza kla­sy­cy­stycz­ne nor­my), ide­ali­zm mło­do­ści vs ma­ra­zm, w któ­ry po­pa­dli sta­rzy. Po­eta wzywa do rewolucji, któ­rej tak pra­gnę­li ro­man­ty­cy.

"Romantyczność"

Gatunek: ballada - bardzo romantyczny gatunek z pogranicza liryki (nastrojowość, emocjonalność), epiki (fabuła, narrator) i dramatu (dialogi), którego tematem są niezwykłe wydarzenia. Pochodzi z tradycji ludowej.

Cechy ballad romantycznych:

ludowość (obecność ludu – mieszkańców wsi, symbolika ludowa),

liczne dialogi w balladach poświęconych zmarłym

obecność postaci fantastycznych (nimf, rusałek, duchów)

przysłowia ludowe, złote myśli

Obecność przyrody

przyroda jako żywy bohater

język stylizowany na język ludowy

cały tekst ma charakter zwykłej, ludowej opowieści,

autor (utożsamiony z narratorem) solidaryzuje się z ludem

Fabuła: Akcja na rynku małego miasteczka. Młoda dziewczyna zachowuje się jak szalona. Karusia wyciąga do kogoś ręce, rozmawia z duchem zmarłego chłopaka. Prosty lud na początku jej nie ufa. Dopiero później ludzie stwierdzają, że widzi Jaśka, bo w jej sercu nadal obecna jest miłość. Wśród tłumu pojawia się starzec reprezentujący pojęcia klasyczne: wiedze, naukę rozum. On nie wierzy w istnienie ducha, wyśmiewa młodą dziewczynę. Pojawia się poeta- narrator ballady, przeciwnie; stwierdza: ,,czucie i wiara silniej mówi do mnie niż mędrca szkiełko i oko".

kolejna propaganda romantyzmu

wiara>>>rozum

ludowość

miłość (niespełniona bo Jasiek umarł)

natura

elementy fantastyczne (duch)

"Dziady" cz. IV

Gatunek: dramat romantyczny

0. Pojawienie się tajemniczego Pustelnika (który okazuje się być duchem) w domu Księdza w wieczór Dnia Zadusznego.

1. Pierwsza godzina - miłości:

- wspomnienie "książek zbójeckich" (=bardzo angsty ff)

- wspomnienie ukochanej,

- opowieść o trzech rodzajach śmierci,

- opowieść o skąpym lichwiarzu.

2. Druga godzina - rozpaczy:

- opowieść Gustawa o odwiedzeniu ruin rodzinnego domu,

- wspomnienie rozstania z ukochaną,

- symboliczne samobójstwo.

3. Trzecia godzina - przestrogi: obrona obrzędu Dziadów wypowiadana przez Gustawa.

4. Zniknięcie Gustawa.

Temat: wielka, nieszczęśliwa miłość głównego bohatera - Gustawa, który przybywa w noc Dziadów do domu Księdza i opowiada mu w ciągu trzech godzin smutną historię swojego uczucia. Jednocześnie w całej akcji dramatu odbija się romantyczna wiara w możliwość przenikania się świata żywych ze światem zmarłych oraz ich wzajemnego na siebie oddziaływania, a przez to problematyka moralna dotycząca kwestii winy i kary.

"Niepewność"

"Sonety odeskie" (1825 r.)

nie jest sonetem, to piosenka

erotyk (wiersz miłosny)

"czy to jest przyjaźń? Czy to jest kochanie?"

Miłość

Zwrot do ukochanej (tak naprawdę nie da się stwierdzić czy to on czy ona)

Podmiot nie wie czy kocha babkę czy tylko lubi

gdy z nią jest to jest spoko fajnie, ale gdy długo jej nie widzi to bardzo za nią tęskni

Umarłby dla niej ale nie czuje do niej żądzy

Pamięta o niej ale nie pamięta jej twarzy

Napisał to nie pod wieszczym natchnieniem więc zastanawia się czy natchnęła go przyjaźń czy kochanie

"Dobranoc"

"Sonety odeskie" (1825 r.)

sonet (ale też go przerobiono na piosenkę xd)

erotyk (wiersz miłosny)

Anafora - każda zwrotka zaczyna się od "Dobranoc"

Adresat - ukochana

Rozstanie kochanków

powtarzanie "dobranoc" buduje napięcie w utworze

To jest ten moment kiedy musisz się rozłączyć ale tylko nawzajem mówicie pa i cześć na różne sposoby (tylko tutaj jest romantyczny)

W końcu ona zamyka drzwi

"Powtarzając: dobranoc! nie dałbym ci zasnąć" no shit sherlock

Sonety krymskie

1826 r., zbiór 18 sonetów, które stanowią artystyczną całość (opisują wyprawę narratora, Pielgrzyma)(bo Mickiewicz był na takiej wycieczce na Półwyspie Krymskim). Ich głównym motywem jest samotność.

"Stepy akermańskie"

pielgrzym podróżuje sobie po stepach koło Akermanu

porównuje wóz na stepach do łodzi na morzu

robi się ciemno a on się chyba zgubił :skull:

nakazuje zatrzymać się, bo chce popodziwiać przyrodę

choć to niemożliwe, słyszy odległe żurawie, w trawie motyla i węża, usłyszałby głos z Litwy

ale ktoś mu przerywa: "Jedźmy, nikt nie woła!"

motyw Pielgrzyma, podróży i orientalizmu (bo to wschód, blisko Turcji)

pewnie tęskni za ojczyzną skoro nawiązał do Litwy

"Burza"

opis burzy na morzu

onomatopeje (dużo wyrazów z r - brzmią groźnie, z sz, ż i cz - brzmią jak wiatr)

okropny sztorm, zaraz cała załoga umrze

pojawia się "genijusz śmierci" - jej personifikacja

już ich koniec, panikują i się modlą

jeden tylko siedzi spokojnie, osobno i myśli: "szczęśliwy, kto siły postrada, Albo modlić się umié, lub ma z kim się żegnać". Samotnik.

zazdrości żeglarzom tego lęku, bo mają bliskich i życie, których utracą, gdy umrą

"Widok gór ze stepów Kozłowa"

pielgrzym opisuje i pyta o ładną i wysoką górę

Mirza mu o niej opowida i mówi, że tam był

po 4-4-3-3 wersach sonetu Mirza mówi: "To Czatyrdah!" (dramatyczny name drop)

a potem Pielgrzym mówi "Aa!!"[6][7]

"Bakczysaraj"

Mickiewicz stwierdził że to relatable historia, bo chanatu krymskiego już nie ma i to tak jak Polski - z winy Rosji

Bakczysaraj był stolicą chanów krymskich

teraz jest już tylko ruiną

zarośnięty, pełen dzikich zwierząt

przejęte od ludzi przez przyrodę

pozostała fontanna haremu (wybudowana dla ukochanej chana) która płacze

i woła przez pustynię, gdzie jest ta miłość, potęga i chwała, które miały trwać na wieki?

historiografia - szukanie prawd moralnych itp. w historii

"Bakczysaraj w nocy"

robi się noc

dużo słownictwa powiązanego z islamem i orientem

muzułmanie wracają do domu z modłów

slice of life z ich kultury

"Srebrny król" — księżyc. Ta przenośnia, jak i cały obraz nocy, wzorowane są na poezji perskiej

opis scenerii

"Pielgrzym"

tęskni za litwą jest samotny

"Ajudah"

ostatni sonet w cyklu

podmiot stoi sobie na górze Ajudah

opisuje jak fale agresywnie rozbijają się o brzeg (bo z Ajudahu widać morze)

krajobraz to pole walki żywiołów

wieloryby

apostrofa do "poety młodego"

rada do poety: jeśli czuje uczucia równie gwałtowne jak te fale to niech napisze o tym wiersz i dzięki temu zostanie zapamiętany na wieki (topos non omnis moriar)

podmiot ujawnił się jako romantyczny poeta

Liryki lozańskie

Liryk - krótki tekst liryczny, zwięzła i wyrazista wypowiedź (lapidarna), ujęcie jednego nadrzędnego obrazu lub przeżycia.

ostatnie dzieło AM, motywy akwatyczne, osobiste wyznanie, refleksja o sensie życia i przemijaniu.

"Nad wodą wielką i czystą..."

stoją nad tą wodą czarne kamienie i czarne chmury, burza, woda odbija światło przez chwilkę i tyle, dalej jest wielka i czysta

ogromna potęga jaką posiada zjawisko naturalne

Poeta usiłuje uświadomić każdemu, że przeznaczenia nie możemy zmienić tak samo jak skały. "Skałom trzeba stać i grozić". Ich funkcją jest stanie i grożenie. Nie jesteśmy w stanie zmodernizować naszego losu

autor postanowił pełnić taką rolę w swoim życiu jaka została mu nadana. "Mnie płynąć, płynąć i płynąć".

pejzaż wewnętrzny (przyroda=opis przeżyć poety)

przedstawienie losu człowieka, ukazanie jego przemijalności w relacji do natury, która jest wieczna

kontemplacja

woda wielka i czysta = motyw akwatyczny

"Polały się łzy..."

absolutnie najlepszy wiersz Mickiewicz, bo ma tylko 5 wersów

lapidarny

1. "Polały się łzy me czyste, rzęsiste" - rozpłakał się (z rozgoryczeniem)

2. powód: "dzieciństwo sielskie, anielskie" (onomatopeja, bo miękkie zgłoski)

3. powód: "młodość górna i durna" (twarde głoski, ma negatywny stosunek do młodości, taki trochę sarkastyczny, że co on niby wtedy myślał??)

4. powód: "wiek męski, wiek klęski" (sssss jak syk bólu, bo tym też jest zawiedziony)

5. powtórzenie pierwszej zwrotki

budowa klamrowa

wiersz jest krótki, bo życie jest krótkie i niewarte więcej

motyw płaczu = motyw akwatyczny i guess

w sumie podmiot płacze, bo tęskni za dzieciństwem i żałuje, że zmarnował resztę życia

wyznanie

"Gdy tu mój trup..."

trup podmiotu zasiada wśród ludzi - paradoks

tymczasem jego dusza gdzieś daleko odpływa

ciało-trup pozostaje w codzienności, której nie może zaakceptować, zdaje się, że funkcjonuje zupełnie normalnie: spotyka się ze znajomymi i próbuje z nimi rozmawiać. Próbuje zagłuszyć wewnętrzny ból. Bohater jest rozdwojony, oddala się sam od siebie, jego dusza przebywa daleko,

zone out/dysocjacja

obraz mentalny

tak naprawdę jest w "ojczyźnie myśli swojej", gdzie jest ładnie, lato, arkadyjsko

pewnie chodzi o to że jest emigrantem i tęskni za Litwą

"Snuć miłość..."

podmiot chce "snuć miłość" (kochać), porównuje to kolejno do snucia nici przez jedwabnika, wody płynącej ze źródła, kucia złotej blachy, wiatru, siania zboża, wychowywania dzieci

z tego bierze się moc, która jest kolejno jak moc przyrody, żywiołów, krzewienia, ludzi, aniołów i Stwórcy

nwm co to oznacza ale dużo gradacji

paralelizm składniowy (bo każdy wers jest podobnie zbudowany)

część pierwsza, cała zbudowana z serii porównań, niezwykle obrazowo pokazuje, czym jest miłość i jak się ona w człowieku rodzi; część druga, również zbudowana na zasadzie paralelizmu, wyraża przekonanie o jej niezwykłej mocy.

Dramaty

"Konrad Wallenrod"

Gatunek: powieść poetycka - inspirowana G. Byronem ("Giaur"), synretyzm rodzajowy i gatunkowy, zaburzenia chronologii

Fabuła: Litwa - zagrożona ekspansją Krzyżaków. Obiór

Ma być wybrany wielki mistrz Zakonu; kandydatem jest tajemniczy Konrad Wallenrod, którego nieodłącznym przyjacielem i powiernikiem jest mnich Halban (wajdelota=bard). Halban i Arcykomtur wychodzą z zamku, aby rozważyć kwestię wyboru wielkiego mistrza. Słyszą głos pustelnicy z położonej nieopodal zamku wieży, wymienia imię Konrada. Konrad zostaje wielkim mistrzem i wprowadza rygor w życiu zakonnym. Często odwiedza mieszkankę wieży, z którą toczy tajemnicze dialogi (wydaje się, że doskonale się znają i łączy ich głębokie uczucie).

Na zamku krzyżackim odbywa się uczta na której pojawia się „stary wieszcz” - tajemniczy litewski wajdelota, śpiewa pieśń i opowiada (retrospekcja: powrót Litwinów z wojennej potyczki, wśród nich młodzieniec i jego starszy opiekun; młodzieniec opowiada Kiejstutowi swoją historię: jako dziecko dostał się do niewoli krzyżackiej został ulubieńcem Winrycha von Kniprode, ale chętnie słuchał opowieści starego litewskiego wajdeloty; nazywano go Walter Alf; chłopiec dorastał jako Litwin, skorzystał z pierwszej okazji, aby przejść na stronę Litwinów; Walter ożenił się z Aldoną, córką Kiejstuta, ale opuścił żonę, aby nieść pomoc zagrożonej przez Krzyżaków Litwie). Wajdelota kończy pieśń zapowiadając, że imię Alfa będzie kiedyś szeroko znane na Litwie;

Konrad, wyraźnie poruszony opowieścią wajdeloty śpiewa balladę Alpuchara - opowieść o bohaterskim Arabie Almanzorze, który zaraził się dżumą i chory wszedł do obozu Hiszpanów; pozornie się z nimi bratając wniósł między wrogów zarazki śmiertelnej choroby;

następuje ogólne zdziwienie, zgromadzonych rycerzy zaskakuje zachowanie wielkiego mistrza, krążą pogłoski, że to Halban, przebrany za wajdelotę, śpiewał Konradowi pieśń, która go tak wzburzyła.

Konrad prowadzi Krzyżaków przeciw Litwinom. Prowadzi wojnę tak, że Zakon ponosi druzgocącą klęskę. Tajemne zakonne zgromadzenie odkrywa, że Konrad Wallenrod nie jest nim w rzeczywistości, był giermkiem rycerza o takim nazwisku, który zaginął podczas walk w Palestynie. Na Konrada zapada wyrok śmierci. Okazuje się, że to Walter Alf, a kobieta z wieży to jego żona - Aldona.

Wallenrod rozmawia z Pustelnicą, to ich ostateczne rozstanie.

Wieki mistrz wypija truciznę. Halban żegna się z nim i odchodzi, aby opowiedzieć Litwinom o ich bohaterze. Konrad daje Aldonie znak, że umiera (błysk lampy), z pustelniczej wieży słychać śmiertelny jęk.

Konrad Wallenrod - tak naprawdę Walter Alf, którego w niewoli krzyżackiej wajdelota Halban wychował na Litwina. Zostawił Krzyżaków, ożenił się z Aldoną (córką księcia* Litwy Kiejstuta). Opuścił żonę i ojczyznę, by walczyć z Krzyżakami, podając się za jednego z nich - Konrada Wallenroda, którego był giermkiem i który zaginął w Palestynie. Zostaje wybrany na wielkiego mistrza zakonu, niedaleko którego mieszka pustelnica (Aldona). Prowadzi Krzyżaków do boju i doprowadza do wygranej Litwy. Tajemne zgromadzenie odkrywa jego spisek i skazuje go na śmierć. KW/WA żegna się z Aldoną i wypija truciznę. Aldona umiera ze smutku czy coś. Jest bohaterem bajronicznym. Konrad ma także cechy prometejskie: jest gotów do najwyższych poświęceń w imię dobra własnego narodu.

Bohater bajroniczny to:

• Samotnik-buntownik, skłócony z całym światem,

• postać obciążona tajemnicą czy winą, która powoduje cierpienie bohatera. Nie jest ani męczennikiem, ani silnym bojownikiem w stylu Prometeusza. Walczy, często w imię swojego własnego lub narodowego dobra, natomiast jest w tej walce z reguły osamotniony. 

• Nieszczęśliwy kochanek, 

• Emocjonalny, gwałtowny (rządzą nim dwa przeciwstawne, ale bardzo silne uczucia: ogromna miłość do Aldony i równie silna nienawiść do Krzyżaków)

• Jest przy tym wszystkim przekonany o własnej wyższości, wyjątkowości; wyróżnia go duma, a nawet pycha. 

• To indywidualista, który z reguły zostaje postawiony przez trudnym wyborem moralnym, który wywołuje u niego cierpienie (zdrada Litwy czy Krzyżaków, miłość do Aldony vs nienawiść do Krzyżaków)

kostium gotycki - Poeta proponuje przywdzianie maski, czyli dopuszcza do składania ewentualnych deklaracji współpracy z zaborcą, wskazując jednocześnie na konieczność spiskowania i walki z Rosją pod pozorami wierności i lojalności. Aby oszukać cenzurę, sięga po kostium historyczny i umiejscawia akcję utworu w przeszłości, w latach 1390. Chodzi o to, żeby w ten sposób Polacy walczyli z carem.

wallenrodyzm - posługiwanie się podstępem i zdradą, by osiągnąć swój cel, który jest wzniosły i szlachetny

walka moralna i niemoralna:

moralna - walka na polu bitwy, "sposobem lwa", wg kodeksu rycerskiego, umieranie za ojczyznę

niemoralna - walka podstępem, "sposobem lisa", przechytrywanie i oszukiwanie wrogów, niekierowanie się żadnymi zasadami moralnymi

"Dziady" cz. III

martyrologia i heroizm młodzieży (przykłady heroizmu) [dedykacja, sceny I, VII, VIII]

ocena pl społ (naród lawa)[VII,VIII]

prometeizm [II,III]

przyszłość PL wg księdza [V, wstęp hist.]

rosja i ruscy [2,6,7,8,ustep, do przyjacoil moskali]

dramat romantyczny

Z podstawówki

Dziady 2

Pan Tadeusz

motywy:

Pielgrzym, podróż

- orientalizm

ojczyzna, wolność, niepodległość

- rewolucjonizm, mesjanizm, prometeizm

ludowość

- historyzm

fantastyka

- spirytyzm, mistycyzm

natura

uczucie, nieszczęśliwa miłość

- werteryzm, irracjonalizm

samotność

[1234567ttttttttttt]

Trudne braterstwo: historia sojuszu polsko-ukraińskiego

[maksimlustiger]

Człowiek też zwierzę

Miało być górnolotnie

wszechstronnie

i analitycznie

egzystencjalne

katharsis

sięgające

bruku

szlifowanego

tanią siłą

roboczą

pamiętające

równość

i

braterstwo

a

kontekst

ludów

robotniczych

sprawia że

proletariat

jest

nieśmiertelny

a

awans

społeczny

czyni

zeń

elitę

deklarującą

wszechstronność

........

ja

w swoim

braku

zrozumienia

jedynie

deklaruję

szczekliwość

ratlerka

który

obecność

swoją

znaczy

.........

sikami.

[mega-delicatelysuperbcollector]

SIOSTRZEŃSTWO I BRATERSTWO / SISTERHOOD AND BROTHERHOOD [PL/ENG]

WE HAVE HERE…RECURRING DREAMS…REPEATED DREAMS…DREAMING IN COLOR! DO YOU DREAM IN COLOR OR BLACK AND WHITE?

[mariolaszyszkiewicz]

Zaczekać

-Kochanie, czemu się zmartwiłaś? Chcesz znowu ode mnie uciec? - Nie, ukochany ja raczej chcę uciec w Twoje ramiona - Co ci nie pozwala? -Krążenie wokół drobnych obowiązków rodzinnych. -Myszko, jest przecież niedziela. -Nie dla mnie.. -Ukochana , nie żartuj. -Nie żartuję. Chcę z Tobą pobyć sam na sam. Nie mogę dawać zgody, nie mogę się uśmiechać - bez łączności z Tobą. Wiem, wiem, ukochany, ze oplatasz mi palce, ale ja chcę - Kochać? -Kochać. - I co ci nie pozwala? - Nie umiem tego opanować moją myślą, nie jest tak elastycznie. Po prostu tak lubię mieć czas tylko dla Ciebie. Nuda? -Nie, skądże. Myszko, Ja wiem, że wszelkie, nawet najsłodsze smaki życia, prędzej czy później w końcu rozpinają w tobie tylko Mój Krzyż. Staram się o tym nie myśleć, nie płakać.Wiem, że w końcu to niemożebne, niepoważne. -Tak nie można ukochana. - No i widzisz. Chcę Ci przytaknąć, ale nie - Jestem tutaj. Jestem Myszko. Kocham ciebie. -Ja też. - Ja też. - Moja ukochana, lepiej teraz? -Lepiej. -Niewiele, ale lepiej? - :) - Chciałęm myszko "odrzeć cię " wreszcie z twojej zazdrości,., To przez nią tak cierpiałaś. To ta "żądza" cię pożera- żądza zazdrości. Ale ty jesteś w pewien sposób konsekrowana. Tak czy inaczej. -Nie mam tego "na papierze", bo to jest Twój dla mnie... -...prezent. - Jestem jak dziecko. -Oj, jesteś

[niewolnikmaryi1]

Wolność, równość i braterstwo - masoński obłęd

W cieniu krzyża zatrzymaj się wędrowcze. Świat cię oślepia żądzami swoimi, pali grzechem twoją duszę. Nie widzisz nic oprócz złudy, fatamorgany, która przesłania prawdę – pustynię, pustkę , kłamstwo i śmierć. Gdzie jest twoja wolność? Na gilotynach globalistów. Nie chcesz słuchać Boga? Spójrz na historię. Ile ofiar pochłonęły masońskie hasła: wolność, równość i braterstwo? Setki milionów.…

[wolcichyczas]

06/03/23

2 Piotra 1:5-9 

(5) I właśnie dlatego dołóżcie wszelkich starań i uzupełniajcie waszą wiarę cnotą, cnotę poznaniem, (6) poznanie powściągliwością, powściągliwość wytrwaniem, wytrwanie pobożnością, (7) pobożność braterstwem, braterstwo miłością. (8) Jeśli je bowiem posiadacie i one się pomnażają, to nie dopuszczą do tego, abyście byli bezczynni i bezużyteczni w poznaniu Pana naszego Jezusa Chrystusa. (9) Kto zaś ich nie ma, ten jest ślepy, krótkowzroczny i zapomniał, że został oczyszczony z dawniejszych swoich grzechów. 

W wersetach 1-4 Piotr rzuca nam wyzwanie, żeby upodobnić się do Bożego obrazu (zobacz Rzymian 12:1-2). On teraz wymienia listę ośmiu cech, które charakteryzują styl życia kogoś stworzonego na Boży obraz. Mamy “dołożyć wszelkich starań”, co wymaga wysiłku i pośpiechu. „Wiara” najwidoczniej podsumowuje wersety 1-4 jako synonim zbawienia (zbawiająca wiara). To może również odnosić się do naszego codziennego chodzenia z Bogiem ponieważ my nie tylko zostaliśmy zbawieni ( czas przeszły) przez wiarę, ale też jesteśmy zbawiani (czas teraźniejszy) przez wiarę. Całe chrześcijańskie życie jest jak jeden spacer wiary. Do naszego stałego zaufania w Bożą troskę, dorzuca się nam „cnotę”. Cnota jest słowem, które oznacza nieodłączną perfekcję. Nie tylko wykonujemy dobre uczynki, ale również wyglądamy i postępujemy jako ktoś od kogo się oczekuje dobrych uczynków. Do tego dodajemy jeszcze „poznanie”. Słowo „poznanie” oznacza intymne, praktyczne poznanie, tak jak w małżeństwie. Nie możemy tylko znać Boga teoretycznie lub powierzchownie. Musimy znać go dogłębnie i intymnie, aby przekazywać Jego błogosławieństwo dalej. “Powściągliwość” odnosi się do zdolności odpowiedzenia na okoliczności tak, jak gdybyśmy naprawdę byli przekonani, że Bóg ma wszystko pod kontrolą. Dosłownie oznacza ono siłę, w odniesieniu do samodyscypliny. “Cierpliwość” oznacza “pozostanie pod” co jest podobne do naszego konceptu kogoś wytrzymującego dużą presje. “Pobożność” nie posiada w sobie słowa “Bóg” w greckim języku. W grece oznacza to coś dobrego i bycie czemuś oddanym. Mówi o charakterze kogoś oddanego Bogu. Ktoś taki kocha braci (tych ze swojej własnej rodziny). To nie jest ta najwyższa miłość, agape. Miłość agape poświęca się ( i nie wymaga niczego w zamian). “Pomnażają,”, a nie jedynie spełniają minimum. 

Krok Życiowy 

Pytanie “Co?” w chrześcijańskim życiu jest proste, ale to pytanie “Jak?” jest wyzwaniem.

[organisationskoval]

817) Wolne Harcerstwo – ruch harcerski założony przez młodego działacza Polskiej Partii Socjalistycznej instruktora tarnowskiego i krakowskiego harcerstwa Adama Ciołkosza na początku 1921, skupiający harcerzy starszych (dzisiejszych pełnoletnich wędrowników). W obszernych programowych listach otwartych, skierowanych do starszych harcerzy, przedstawił on tezę o konieczności odnowy harcerstwa, przywrócenie mu charakteru ruchu, a nie organizacji, likwidacji biurokracji, skostniałych form przysłaniających treść, dogmatyzmu i krępowania indywidualności. Proponował decentralizację. Rolą kierownictwa miało być wlewanie myśli twórczej w ruch harcerski, jego ożywianie. Wolne Harcerstwo było ruchem demokratyczno-lewicowym, wyczulonym na problemy biedniejszych warstw społecznych, pracującym w środowiskach robotniczych. Adam Ciołkosz postulował objęcie zasięgiem harcerstwa młodzieży robotniczej, rzemieślniczej, wiejskiej i zaniedbanej. Do pracy z tą młodzieżą zalecał skierować szkolną młodzież inteligencką. Widział konieczność rozpropagowania zdobywania stopni, ułatwienie ich zdobywania młodszym harcerzom, jednak bez obniżania ich poziomu. W tym celu zalecał uprzystępnić i dostosować do poziomu młodzieży czasopisma i podręczniki harcerskie. Ideologię harcerską, Ciołkosz streszczał hasłem "przez Polskę – do ludzkości". Braterstwo skautowe miało być krokiem ku braterstwu ludzkości. Był przeciwnikiem klerykalizacji i militaryzacji harcerstwa. Wolne Harcerstwo może być uważane za protoplastę ruchu wędrowniczego. Ciołkosz był zdecydowanym przeciwnikiem militaryzmu w harcerstwie. Kluczową zaś rolę przeznaczał nauce współżycia z naturą. Indianizm i wzorce zaczerpnięte z Ernesta Thompsona Setona proponował zaadaptować na rodzimą słowiańszczyznę. Istotą Setonowskiego woodcraftu/indianizmu jest powrót do przyrody i przeżywanie w sobie jej prawdy, piękna i dobra. W swych założeniach Wolne Harcerstwo nie miało rozbijać Związku Harcerstwa Polskiego, gdyż nie tworzyło nowego zrzeszenia lub związku, a było wyłącznie ośrodkiem ideowym, skupiającym starszych harcerzy. Wolnym harcerzem (lub harcerką) mógł być każdy harcerz pozostający zarówno już poza ramami istniejącej organizacji harcerskiej, jak też członek ZHP. Warunkiem jest to, że pragnął w dalszym ciągu służyć wielkim harcerskim ideałom prawdy, piękna i dobra, sposobami które on sam uznał za stosowne i zmierzające do tego celu. Dlatego przynależność do ZHP nie mogła być przeszkodą w należeniu do Wolnego Harcerstwa. W Wolnym Harcerstwie nie ma żadnych ustaw ani regulaminów, nie ma stopni ani pod- ani nadrzędnych, nie ma żadnej egzekutywy, żadnej upełnomocnionej reprezentacji. Istnieje tylko jeden rodzaj odpowiedzialności: przed samym sobą. Wolne Harcerstwo nie krępuje wolnych harcerzy żadnym sformułowanym programem ideologii harcerskiej, w szczególności nie narzuca im urzędowego prawa harcerskiego, choć i nie nakazuje go odrzucić. By być "wolnym harcerzem", wystarczy sam fakt poczuwania się do łączności z ruchem harcerskim i przynależności do świata idei harcerskiej. Dla współczesnych wędrowników ciekawa będzie symbolika wolnoharcerskiej odznaki: trzy okręgi wpisane w siebie (jeden w drugi), styczne w jednym punkcie, z tego punktu wybucha trójlistny płomień przepleciony z okręgami. Jest to trójjednia: Prawda, Piękno i Sprawiedliwość, trzy elementy ludzkiego ducha, identyczne ze sobą i jedno tworzące. Okrąg to symbol doskonałości, płomienie to żarliwość w służbie ideałom własnej duszy, świętego uniesienia i ofiary. Trójjednia śnieżnobiała, tło czerwone – razem podkreślają Polskość. Czerwone tło ma też symbolizować świat pracy – jedynego kryterium wartościowania przyszłego ustroju świata. Czynnikiem porozumiewawczym i łącznością ruchu miało być czasopismo. Istotnie, w latach 1921-1923 ukazywały się "Płomienie". Znanym współpracownikiem ruchu i "Płomieni" był Alojzy Pawełek. W dniach 29 czerwca - 30 czerwca 1922 roku odbył się pierwszy zjazd Wolnych Harcerzy, wzięło w nim udział 80 starszych harcerzy i instruktorów. Obecni też byli niezwiązani z ruchem członkowie ZHP, Harcerza Polskiego, Haszomer Hacair, i niemieckiego ruchu młodzieżowego w Polsce. Zjazd był wyrazem międzynarodowej solidarności młodzieży, bardzo istotnej w idei Wolnego Harcerstwa, realizacją "miłości urzeczywistniającej idee światowego pokoju i światowej rodziny narodów". Postulowano propagować i wprowadzić w światowym ruchu skautowym esperanto. W Polsce postulowano utworzyć Radę Harcerską Rzeczypospolitej Polskiej, z równoprawnym udziałem wszystkich należących do niej organizacji, dla wymiany informacji, wyjaśniania nieporozumień i wspólnej organizacji akcji. Jednak na tym samym zjeździe zaczął się rysować rozłam. Grupa instruktorów z Leonem Jankowskim na czele, nastawiona radykalnie lewicowo, zaczęła dążyć do przekształcenia apolitycznego ruchu w organizację o zdecydowanie politycznym charakterze. Postulowała zakończenie okresu autonomii ruchu w ZHP i stworzenie organizacji z ZHP zrywającej. Ciołkosz i inny ideolog Wolnego Harcerstwa Stanisław Jerschina byli temu zdecydowanie przeciwni. Przed II Zjazdem Wolnego Harcerstwa, środowiska warszawskie, łódzkie, krakowskie, lwowskie, kaliskie, tarnowskie i kilka innych wystąpiły z ZHP. Postępowała też radykalizacja poglądów, pod wpływem instruktorów związanych z coraz aktywniejszymi w Polsce komunistami (m.in. Jankowskiego). Wobec takiej zmiany, niektórzy sympatycy, w tym Alojzy Pawełek, zdecydowanie odcięli się od Wolnego Harcerstwa. Na zjeździe krakowskim (1-2 lipca 1923) dwa nurty zdecydowanie się starły. Jankowski krytykował puszczaństwo, twierdząc, że można dzięki niemu wychować dzielnych ludzi, ale nie zmieni się ustroju. Optował za pacyfizmem, walką o sprawiedliwość społeczną i internacjonalizmem. Ostatecznie uchwałom zjazdu daleko było do komunistycznego radykalizmu, jednak ogłoszono powstanie Zjednoczenia Wolnego Harcerstwa jako federacji grup ideowych i terytorialnych i zadeklarowano "najściślejszą łączność z ruchem proletariatu walczącego o swe wyzwolenie społeczne, (...) jesteśmy przeciwko militaryzmowi i wojnom, jako narzędziom kapitalizmu, (...) przeciwko szałom nacjonalizmu i nienawiści plemiennej". Na zjeździe stworzyło własne struktury organizacyjne: Radę Główną i Komitet Wykonawczy, większość apolitycznych instruktorów z Adamem Ciołkoszem, opuściło Wolne Harcerstwo. Tymczasem nowa lewicowa organizacja harcerska Zjednoczenie Wolnego Harcerstwa, została rozwiązana decyzją władz państwowych w 1924, na skutek konfliktu w jego kierownictwie. Do tradycji Wolnego Harcerstwa nawiązywały późniejsze organizacje młodzieżowe działające w Polsce międzywojennej: Pionier oraz Czerwone Harcerstwo Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego.

[wspolnotachlebzycia]

Od nowa odnowa

Pandemia i wojna pokazują, że jedyną drogą do życia jest solidarność i braterstwo. Kain jest w każdym z nas. Kain egoizmu, głupoty, żądzy władzy, pychy i chciwości. Jednak Chrystus zwycięża. Na miliony cierpień są miliardy gestów pomocy cerujących.

No i dom na Stawkach, dom dla kobiet, zniknął po 28 latach z mapy Wspólnoty i Warszawy. Wszystkie siły koncentrujemy teraz na wykończeniu i otwarciu domu nowego. W sobotę rąk na pokładzie było mnóstwo. Dziękujemy młodym Kawalerom Maltańskim, którzy tłumnie stawili się do roboty i panu Łukaszowi, który użyczył samochodów dostawczych. Od nas zjechali się wszyscy, którzy są sprawni fizycznie,…

[gypsy83517]

Traktuje cię śmiertelnie poważnie

Jestem maleńka

Traktuje cię niepoważnie

Jestem wielka

Zaraz od tego zwariuje

Równość wolność braterstwo

Który spośród nieistniejących braci zawiedzie mnie po raz pierwszy ?

Nie ufam sercu

Nie ufam oku

Nie ufam młodym ludzia

Patrzę w górę

Nic nie widzę

Z niczym mi się to nie kojarzy

Jest mi to obojętne

Patrzę w dol widzę moje nowe pomarańczowe crocsy

Fajne -myśle

Jestem pustym pudłem

Chwalcie mnie

[zginelamm]

"Ciągle wierzę w szczerość, choć zdążyli mnie już zdradzić"