#braterstwo

[mariolaszyszkiewicz]

Apokalipsa

[call-of-darkness]

Czy poszukujesz kogoś?

Czy poszukuję? Może to zbyt wielkie słowo. bo nie czuję przymusu, by szukać, ale nie przeczę też, że chętnie powitałbym kogoś gotowego wcielić się w Lucyfera. Relacja z nim byłaby złożona - z jednej strony niepodważalny autorytet, z drugiej subtelna nić przypominająca braterstwo. Ale czy można w pełni nazwać to braterstwem, gdy rodzi się ono między władcą piekieł a jego podwładnym?

W istocie i tak przyjmę każdego, kto zechce napisać ze mną wątek. Moje drzwi są otwarte, a wbrew pozorom, nie mam w zwyczaju kąsać. Owszem, czasem może zdarzy się mały… incydent, ale na ogół jednak bywam całkiem łagodny, prawda @mechanicallittleangel? ;>

[pop-culture-diary]

[(Nie to końca) Na bieżąco] Trzej Muszkieterowie (Teatr Capitol)

Drugie podejście do musicalu "Trzej Muszkieterowie" we wrocławskim Teatrze Capitol. Tym razem udało mi się dotrzeć na miejsce (i dobrze, bo spektakl za tydzień schodzi z afisza).

I rety, co ja obejrzałam? To jeden z najbardziej nierównych spektakli jakie widziałam, z genialnymi piosenkami ("Wojna", "Chabry", "Wolność, Równość Braterstwo") i takimi, które zupełnie nie zapadają w pamięć ("Śmierć Milady", "List Richelieu").

Oczywiście książkę trzeba było skrócić. Niektóre wątki okrojono bardzo inteligentnie, inne wręcz przeciwnie, jednocześnie pozostawiając sceny dość kontrowersyjne, które znikają z większości ekranizacji. Innymi słowy, ta adaptacja "Trzech Muszkieterów" sprawiła, że zrozumiała, że w XXI wieku nie da się zrobić wiernej adaptacji tej książki.

To powiedziawszy ta obsada jest niesamowita. Atos (Glapiński), Portos (Maciejewski) i Aramis (Kąca) sprawiają, że warto jechać na ten spektakl, choćby przez całą Polskę. Są po prostu perfekcyjni, jeśli kto�� spróbuje to zekranizować w Polsce, nie przyjmuję innych castingów.

W skrócie...Bawiłam się świetnie i gdybym tylko mogła oglądałabym to raz w tygodniu. Coś niesamowitego.

[noa-de-cajou]

Lamia and Lycarn belong to @hel-phoenyx, Faloi, Braterstwo, Alderich and Redemane (last three only mentioned) to @corneille-but-not-the-author, Agathe to @thal-ent

A little response to something Louna wrote back in december uwu

____

“Faloi, with all due respect, what the actual fuck?!”

Ether raises her eyebrows at the woman standing in front of Faloi’s desk.

Wow. Rude.

She’s pretty, for sure. Abyss, she’s gorgeous even. But that doesn’t give her the right to do whatever this was. Faloi calmly gestures towards where Ether is standing in response, introducing her as his counselor. The woman seems to calm down from her initial shock, and extends her hand towards Ether with a much nicer expression.

"Apologies for the impoliteness. I am princess Lamia Frosilaen, heir to the throne of the divine Mandate, and charged of the diplomacy between my kingdom and the Republic.”

Lamia Frosilaen. Now Ether remembers. Faloi's cousin, whom he rarely talks about, but when he does it’s always with a form of fondness in his eyes. Ether only sees a princess who’s trying to get on her good side. Not someone Faloi should look at with that much trust.

Deep down, she knows that she's mostly being jealous. Petty. But given the way Lamia looked at her barely past the office's threshold, she thinks maybe she has a right to be juste a little bit annoyed.

She takes the hand offered to her and shakes it with lukewarm enthusiasm.

“It is… an honor.”

She doesn’t mean that at all and Lamia can probably tell, but she doesn't look particularly hurt or offended. Good. Ether may prefer to be honest but it's always pleasant to not fear the death penalty for disrespect to an important official. Well, even if she did, Faloi would probably save her ass. Like he always does. She glances at him as the thought crosses her mind, and immediately feels Lamia’s blue stare on her face. Abyss strike her, what is it with the Frosilæns and their ridiculously piercing eyes?

"Faloi, would it be possible to talk to you privately as soon as possible ? I have urgent matters to discuss with you, and Shifahrad will get worried if I don't come back in time.”

A shiver runs down Ether’s spine. She knows.

She knows and that's probably what said private talk will be about. Faloi doesn't seem fazed, but again, he never really does.

"Of course. Ether, if you please…”

Ether obeys and leaves, albeit reluctantly. She understands where Lamia’s wariness comes from, of course. After all, she’s genosian, just like Chifuniro was, and she’s close to Faloi, just like Chifuniro was.

But I'm not her.

That is both a regret and a relief.

She didn't choose where she was born. She did choose to leave home, but she didn't choose to be cast away from her country. She’s happy she was, now.

But no matter what, she isn't trusted.

Braterstwo is jealous of her, Alderich almost seems afraid, and Lamia is wary. The only person to trust her is Faloi.

But how can she blame them? She betrayed her country, her colleagues, to join the enemy. She doesn't have political ambitions or dreams like they all do. She only cares about the fate of this country because it’s dear to the person she loves. A person who doesn't even love her back.

And who would trust a genosian, anyway? Even she wouldn’t.

But she will always be one, no matter what she does. Her left arm is a constant reminder of this.

Their stares, too. Braterstwo’s, Alderich’s, Lamia’s, all of their eyes see her the same.

An elf, an opportunist, a leech, an intruder, but first and foremost, a genosian.

Lamia’s eyes looked at her and they said danger. Potential, but a danger nonetheless.

Faloi is the only one who looks at her without barriers.

But if everyone he loves tells him that she’s no good, will he listen? Will he abandon her?

She thinks about Lamia, the trust with which he looked at her.

Ether’s little selfish brain can’t help but dislike her.

She wishes she never came here.

____

Where were you, Lamia?

Where were you? Where were you when he needed you? Where were you when he died, Lamia?

I wasn't here.

I was in his room. Our room.

Reading.

Reading while the axe sliced through him.

Reading while he died alone.

Fucking. Reading.

You could have been there. You could have gone with him, Lamia. But you didn’t.

If I went with him, I would have died too.

Because I'm weak.

You could have protected him. Or at least you could have bought him time. Stopped them. You could have done something. Anything.

I couldn’t do anything.

I could only cry and I can't even do that anymore. There's no tears left.

No shoulder left to cry on, either. I can't burden Redemane with my own grief. He's already kind enough as it is.

You stopped several Coups before. You could have stopped this one. Right ? Right ?

He put all those efforts into making sure I wouldn’t be alone.

Yet I still feel alone.

There’s no one to talk about him with. Redemane didn't know him that well.

You did. I know you did.

But you’re not here.

Where are you, Lamia?

I wish you were here.

______

“Congratulations on your marriage, Ether.”

Lamia Frosilæn looks much older than what Ether remembers. It's been almost a century now. Of all the places they could have met again, she wasn't expecting it to be Ether’s wedding to the very Empress of the Shabbathai-Qianfu. And she wasn’t expecting her to be surrounded by a whole harem of women either, but who is she to talk.

“Why thank you, your Majesty. I trust you've been well?

“I have, thank you.”

Lamia looks about a lively sixty now, and she’s probably much older than that, but again, who is Ether to talk? The former queen's eyes are still as piercing as ever, but this time they’re not wary. They’re… almost nostalgic.

Ether shifts a bit awkwardly, not knowing what to say. She's not the little impulsive counselor she was back then, and all the anger she felt has disappeared with time. She doesn’t have much to say to her. They've both aged, both grown.

And the one person who could have helped them to bond is still dead.

“Did you have something you wanted to say to me?” Ether finally asks when the silence becomes too much to bear.

Lamia smiles faintly at her.

“I wanted to see what you'd have become, mainly. I won't be around much longer, and I want to go with as few regrets as possible. I'm glad to see that you found your happiness.”

Ether smiles back, a bit more cynical.

“Well I went to Abyss and back to get it, so I'm glad too. But if I may correct you, and I will, this isn’t the first time.”

She looks around the palace gardens, sees Ai talking to important guests she knows, Agathe and Lycarn trying to steal as much food as they can like they won’t be able to eat it for the rest of her lives in the palace. The lights, their smiles, this evening, it's not perfect but it's getting close.

“I was married once before. I found happiness then. I also fell in love with a lie and still found happiness.”

She turns back to Lamia. The former queen doesn't share any physical traits with her late cousin, but Ether thinks they look a lot alike, in a way.

“And Faloi was my happiness, too.”

Lamia's eyes fall on Ether’s necklace, the only thing with her earring that doesn’t quite seem to fit her wedding attire.

“I think you were his as well.”

Her smile finally reaches her eyes.

“If I do see him again, I'll tell him about you. I think he'll be relieved. And beyond proud.”

A little tear burns Ether's eye, she quickly wipes it. There’s no shame in crying at your own wedding, sure, but she doesn’t want to.

“Thank you. It means a lot to me. Please send him my love, if you meet again.”

The smile on Lamia's lips grows more teasing.

“You’ll tell him yourself when it’s your turn to go, Ether. Only I decide when to play messenger.”

Ether laughs. That’s right, she can tell him herself, when the time comes. And it won't come before a while. She looks at Lamia, holds her hand out to her. The one made of flesh. Lamia looks surprised for a second, but grabs it nonetheless, squeezes it lightly. There’s a mutual understanding, a shared sentiment in their eyes.

You're here.

The time for wishes is long past.

[bleachedpoetry]

Brutus

dwadzieścia trzy dźgnięcia w plecy i

blask zwyrodniale uiszczony, nim odcięcie świecy.

fenotyp mordercy, jak niegdyś czynili to grecy,

lub, jak współcześnie, szyderczy śmiech kobiecy.

niosę ze soba przekaz czysto adiaforyczny,

stoicki paradoks wzorowo historyczny,

zdradziecki i podły, a w pełni merytoryczny!

idy marcowe zdadzą rozgłos alegoryczny.

błaha ta cnota, ani dobre to ani szczęśliwe,

braterstwo z godnością tak trywialne, łamliwe!

i ja, zdrajca, przeciwko tobie, choć to niemożliwe.

śmierć z własnej ręki, tudzież nastawienie tchórzliwe.

[ahosia3]

Albo inny taki, co wchodzi z tobą w niepożądaną poufałość. Coś mu tam zaświadczyłeś, coś mu tam w chwili fantazji podkadziłeś, coś mu tam z nudów pomogłeś, a on ci już w permanencji funduje poufałość. Już sobie wyroił braterstwo dusz, już sobie wykombinował jakąś wspólnotę duchową, już się zobaczył twoim bratem syjamskim. Więc wykorzysta zaraz te niewczesne majaczenia do jakichś gier psychologicznych z tobą. To cię ukąsi znienacka poufale, to się popisze przed innymi dając ci pstryczka w nos, to cię poklepie szyderczą dwuznaczną czułością, kiedy wcale na to nie masz ochoty. I nie daj Boże, żebyś w takiej chwili warknął: odpierdol się. Zastygnie jak żona Lota, odezwie się w nim natychmiast terkot sprężarki produkującej wielki mróz nienawiści.

~Tadeusz Konwicki

[addstory]

Ateizm i agnostycyzm: Różne ścieżki do bezbożnej duchowości

Ateista, agnostyk, deista, teista... Nie zawsze łatwo jest wyznaczyć granicę między tymi różnymi nurtami lub doktrynami opisującymi relację z Bogiem. Dla niektórych duchowość nie może obejść się bez Boga. Dla innych Bóg nie istnieje, a wiara w Niego może być przeszkodą w angażowaniu się w filozofię i duchowość. Wreszcie dla innych niemożliwe jest ostateczne stwierdzenie kwestii istnienia Boga.

Te różne podejścia prowadzą do kolejnej kwestii: definicji Boga. W zależności od konkretnego przypadku, Bóg może być postrzegany jako Istota Najwyższa, transcendentny Stwórca, manifestujący się lub nie, poznawalny lub niepoznawalny, uosobiony lub nie. Można go również zdefiniować szerzej jako jednoczącą i porządkującą zasadę świata: uniwersalne lub kosmiczne prawo. Czasami Bóg jest również opisywany jako sama natura.

Ateiści i agnostycy, deiści i teiści

Spróbujmy użyć następujących definicji filozoficznych: ateizm (lub niewiara) jest zaprzeczeniem istnienia Boga. Ateizm, który często opiera się na materialistycznym poglądzie, może przejawiać się na różne sposoby: od całkowitego zaprzeczenia duchowości (często połączonego z antyklerykalizmem) po praktyki duchowe oparte na niereligijnym humanizmie. Agnostycyzm to stanowisko tych, którzy twierdzą, że nie mogą wydać ostatecznych oświadczeń na temat Boga i jego istnienia. Agnostycy uważają ideę Boga za niedostępną. Nie odrzucają istnienia Boga, ale nie widzą dowodów na jego istnienie. Dla nich religie są przede wszystkim zjawiskami ludzkimi i społecznymi. 

Deizm to stanowisko tych, którzy uznają istnienie bóstwa, zdefiniowanego jako wyjątkowy bóg, transcendentny, ale niepoznawalny i nieokreślony. Bóg ten nie jest bogiem religii. Deiści mówią o istnieniu „najwyższej istoty” bez odniesienia do jakichkolwiek dogmatów czy prawd objawionych. Jest to Bóg uniwersalnego prawa i rozumu, Bóg bez formy, ale obecny wszędzie. Teizm jest wiarą w Boga, zwykle jednego Boga (monoteizm), który jest manifestowany i personifikowany. Ten jeden Bóg jest stwórcą wszystkich rzeczy. Bezpośrednio interweniuje w sprawy ludzi. Objawia się przy pewnych okazjach i ujawnia swoje zamiary.

Na czym więc stoimy? Różnica między ateistami a agnostykami jest oczywista: ateiści zajmują jasne stanowisko w sprawie istnienia Boga (Bóg nie istnieje), podczas gdy agnostycy po prostu wierzą, że nie można obronić zdecydowanego stanowiska w tej kwestii. Teizm jest deizmem, ale z istotnym wymiarem religijnym. Mamy więc do czynienia z różnymi doktrynami lub stanowiskami filozoficznymi. Zrozummy to bardziej szczegółowo.

Różnica między wiarą a duchowością bez Boga

Jak już widzieliśmy, ateizm jest zaprzeczeniem Boga, podczas gdy agnostycyzm jest sceptycyzmem. W filozofii sceptycyzm polega na badaniu rzeczy i idei oraz porównywaniu ich w celu wykazania, że każdy tok rozumowania można obalić lub przezwyciężyć. Sceptycyzm odrzuca niezmienne idee z tego prostego powodu, że nie wiemy, czy są one prawdziwe czy fałszywe.

Jeśli ateizm jest pozycją zamkniętą, agnostycyzm wydaje się bardziej otwarty: jest zaproszeniem do ciągłego wątpienia, do poszukiwania niepoznawalnego. Z pewnością jest to droga do mądrości. Wątpliwość i ostrożność są cechami charakterystycznymi agnostycyzmu, czego nie można powiedzieć o ateizmie. Jednak różnicę między ateizmem a agnostycyzmem można spojrzeć z perspektywy, jeśli chodzi o praktykę duchową. Obu może towarzyszyć bezbożna duchowość, która może przybrać formę uniwersalistycznego humanizmu.

Czy bezbożna duchowość istnieje?

Ateiści i agnostycy mogą uznać za możliwe praktykowanie duchowości bez żadnego odniesienia do Boga lub religii. Podstawowe („święte”) wartości moralne - humanizm, altruizm, współczucie, życzliwość, braterstwo, pokora, sprawiedliwość i piękno - nie potrzebują boga, aby istnieć, być uznawane i kultywowane.

Co więcej, niektóre filozofie Wschodu, takie jak buddyzm i taoizm, obywają się bez Boga, choć funkcjonują jako religie, z dogmatami, rytuałami i duchowieństwem. To pokazuje, że duchowość może istnieć niezależnie od wiary w Boga. Dlatego musimy rozróżnić między duchowością, wiarą w Boga i praktykami religijnymi. Te trzy elementy mogą się pokrywać lub nie.

Posłuszeństwo Bogu: zbawienie czy zguba?

Dla ateistów koncepcja Boga stanowi poważną przeszkodę dla wolnej i autentycznej duchowości. Trzymając się fałszywej idei Boga, który jest stwórcą i regulatorem wszystkich rzeczy, wierzący gubią drogę. Zaślepieni dogmatami, odcinają się od możliwości dostępu do zrozumienia i wiedzy o tym, co istotne.

Z kolei dla deistów duchowość jest niemożliwa bez uznania istnienia Boga: jest to kwestia zbliżenia się do Niego, poddania się Mu. Rzeczywiście, poddanie się Bogu jest drogą do wyzwolenia, ponieważ musimy zaprzeć się samych siebie, aby zmienić orientację w zbawczym kierunku. Wiara w Boga pozwala nam na nowo odkryć nasze prawdziwe miejsce w świecie: oznacza wyrzeczenie się złudzeń i dążenie do podporządkowania się uniwersalnemu prawu, prawu kosmicznemu.

Oznacza także stanie blisko osi świata, blisko studni prawdy. W rzeczywistości wszystko to jest kwestią słownictwa. Jeśli zdefiniujemy Boga jako prawo kosmiczne, wówczas ateizm i deizm można pogodzić. W obu przypadkach duchowość jest ścieżką do humanizmu, altruizmu i miłości, to znaczy ścieżką, która prowadzi do uznania wartości wykraczających poza egocentryczną jednostkę. Pod tym względem wartości religijne, takie jak nadzieja, miłosierdzie, roztropność, wstrzemięźliwość, sprawiedliwość i inne, są bardzo bliskie wartościom duchowości ateistycznej.

Wnioski

Różnica między ateizmem a agnostycyzmem polega nie tylko na poglądach na temat istnienia Boga, ale także na podejściu do duchowości i poszukiwaniu sensu. W świecie, w którym religia, filozofia i nauka przecinają się, ateiści i agnostycy pokazują, że rozwój duchowy jest możliwy poza ramami religijnymi, poprzez poszukiwanie prawdy, miłości i człowieczeństwa. Każdy z nas może wybrać własną ścieżkę, opartą na wątpliwościach lub zaprzeczeniu, wierze w kosmiczny porządek lub w ludzkie wartości. Ostatecznie to właśnie te poszukiwania przybliżają nas do prawdziwej duchowości - tej, która wykracza poza dogmaty i jednoczy nas w dążeniu do zrozumienia świata i naszego w nim miejsca.

[odkrycia-nauce-i-foldery-online]

Tomek Pietrzak, 2021. Planeta chińska i hubejczycy. League-scientifique notes.

 Artykuł dotyczy dziczy hubejskiej. Liczy się braterstwo naukowców na dzikich ziemiach Hubei. Etyczny program na tropie archaicznych ssaków i innych zwierząt z Shennongjia oraz Mufu Mountains w środowisku naturalnym tej części świata jest wprowadzeniem do współczesnych wyznaczników zoologii.  Dzienniki Naukowe Quatla numer 3. Trzeci numer Periodyku Foldery Historii Naturalnej i Zasobów Przyrodniczych: received 03-2021.     Dzikie ziemie Hubei to pilotażowy projekt, który zasługuje na uwagę naukowego gremium. Bowiem wiele jest zagadek z historii naturalnej nieokrytych przez zoologów. Dzicz hubejska odzyskała po 12 latach dawne prawa ochrony. Ten pradawny region środowiska naturalnego jest domem dla wielu archaicznych gatunków. Na monetach z Hubei wytłacza się dziwne symbole z podobiznami jakichś nieodkrytych dzikich zwierząt. O owych gatunkach wspominają dawne kroniki chińskie, wiec nauka winna się temu bliżej przyjrzeć. Jakiś zoolog spisał kiedyś podania współczesnych zoologów chińskich i odkrył przynajmniej parę gatunków dużych czworonogów wymarłych już na ziemiach Hubei. Są to zwierzęta nieznane nauce. Transparentne prace przyrodników na dzikich ziemiach Hubei stanowią wyzwanie dzisiejszego świata. Dzikie Ziemie regionu takiego jak Shennongjia skrywają wiele tajemnic przyrodniczych. Rozwiązaniem jest odkrycie wszystkich tych arkanów legendarnych gór. Dzika przyroda tej części świata jest w znacznej mierze nieodkryta przez zoologię. Historia tego opowiadania zaczyna się w 1996, gdy szwedzcy naukowcy odkryli w chińskim Shennongjia zwierzyniec, w którym hodowano przerośnięte dzikie psy lub mastify wielkości małych lwów oraz małpy włochate z pyskiem i tułowiem niedźwiedzim. Są to zwierzęta nieznane dla nauki. W klatkach na bazarze w Shennongjia reporterzy z Växjö zanotowali wiewiórki-olbrzymy oraz bobry kudłate, zwierzęta tajemniczej zoologii. Na etnicznym bazarze będącym osnową lokalnego życia znajdowały się takie gatunki jak pangoliny, jaszczury, małpy z nieznanego rodzaju oraz fauna minionych epok. Był to więc właściwy czas odkryć. W instytucie life science w Hubei w magazynach gromadzono woluminy oraz preparaty, a także wypchane eksponaty niezbadanych zwierząt z Chin. Dzikie ziemie tej części świata są w dalszym ciągu niezbadaną zagadką. Etnozoologia wskazuje nam koegzystencję ludzi oraz dzikich gatunków. Zoologia nowych odkryć jest określona przez naukowców z centrum kopenhaskiego ds. dzikiej przyrody. Czeskie towarzystwo zoologiczne prowadzi projekty w Hubei. Są to projekty na tropie nieznanych zwierząt. Mutanty ze zwierzyńca w chińsko-europejskim mieście Uidocheu są hodowane w warunkach eksperymentalnych. Są pewne informacje o wojażach podróżników na dzikich rubieżach w środowisku naturalnym Hubei w poszukiwaniu jego mieszkańców. Świat ten jest oryginalny i interesujący dla nauki. Centrum innowacyjne w Qachalbandzie-Zfu skupia eksponaty z dzikich ziem Mufu. Ludy plemienne mandarynów przekazują w dzisiejszych czasach także wieści o zwierzętach, które okazują się być reliktami. Bezzałogowe wehikuły badawcze oraz fotopułapki są wykorzystane w badaniach nowatorskich w dzisiejszych czasach. Wszystkie te projekty zawarte w folderach naukowych są realizowane przez naukowców z Europy. Wartościowa jest ochrona środowiska naturalnego, dobrze wiedzą o tym zoolodzy rosyjscy, którzy prowadzą badania w Chinach. Zoolodzy z Centrum Innowacji dla Ochrony Przyrody-Gurara oraz Duru podążali tropem dzikich psowatych na południu Hubei, a profesor Niedelbrok śledził wszelakie dzikie i nieznane zwierzęta z Hubei, takie jak salamandra gigantyczna, przerośnięte pangoliny oraz kudłacze chińskie z nieznanych rodzajów.

W znakach zodiaku ukryta jest kryptozoologia chińska. Horoskop Uhadisega odkrywa przed nami dziką faunę będącą obiektem badania tej wiedzy oraz praktyki o nieznanych zwierzętach. Jakiś drapieżny ssak i jaszczur ponoć stały się obiektem badań instytutu naukowego w chińskim Emhufang. Jest jakiś psowaty w typie mastifa znany lokalnym pod nazwą yagdy chai. Właśnie te dzikie psy zwierzyckiego to ostatni przeżytek z dawnej linii genetycznej psowatych rodzimy dla dzikich Chin. Być może jest to jednak genetyczny mutant. Cryptozoologist to naukowiec incognito z Departamentu Leśnictwa Hubei, na dzikich ziemiach działający od zawsze i to w górach Daba Mountains pomiędzy Jangcy a Rzeką Żółta. Jego rolą jest odszyfrowanie wszystkich zagadek zoologicznych. Jest uczciwym i prawym naukowcem. Na łamach European Journal of Theriology zapisana jest ekspedycja nieinwazyjnych badań populacji rzadkich zwierząt z Honghu Wetlands i Daba Mountains. Jest to część świata niezwykła, bowiem na obszarze Daba Mountains obserwowano nawet spodek latający UFO oraz ślady pozostawione przez dawne cywilizacje, w tym miasto Chawaridu. Etcetera wilderness and zoology to projekt w dziczy hubejskiej europejskich odkrywców. Egzotyka Hubei przyciąga również instytucje naukowe z Finlandii i Włoch. Doktorant nauk przyrodniczych studiuje dzikie ziemie, aby i odnaleźć zagadkowe formy zwierzęce. Jest to niczym niezmącony spokój, udział w śledzeniu fantazyjnych dzikich ziem i jego fauny. Wiele zagadek zoologicznych domaga się rozszyfrowania. Gersaches Judcheau, zoolog francuski sporządził listę priorytetowych obszarów Hubei Daba, tam gdzie mogą się znajdować zwierzęta nieznane nauce, największe odkrycia zoologiczne. Dialog nauki z kryptozoologią przynosi nowe wyzwania w dziedzinie odkryć. Prace nabierają tempa, bowiem pewna brawurowa ekspedycja zwana podróżą półwiecza ogłosiła zamiar poszukiwania unikalnych górskich gatunków z tej części świata, fauny hubejskiej tym górali z gór, zwierząt podobnych do ludzi, ssaków drapieżnych takich jak oliwkowe yagdy chai czyli rasy psów-lwów podobnej do mastifa z Tybetu, cywet i borsuków z Daba, jaszczurów przerośnięte z Daba, salamander gigantycznych oraz zwierzą nieznanych nauce. Hubei Wang Lake oraz Hubei Honghu Wetlands to obszary wodno-błotne, gdzie zdarzają się mniej znane gatunki fauny gadów i płazów oraz ssaki. Pewne eksponaty znajdują się w muzeum przyrodniczym.

Wyprawa chińskich naukowców z uniwersytetu środowiskowego miała za cel odkrycie arkanów tych odludnych bagien i jezior. Naukowcy z Hubei wzięli udział w trwających pięć dni warsztatach poświęconych zasobom naturalnym i dzikiej przyrodzie tego jak się okazuje niezbyt dobrze zbadanego obszaru. W legendach chińskich krajowców jest informacja o naczelnych oraz o dziwnych ssakach o ciele drapieżnego ssaka i głowie oślej zwanych lutoulang. Jakie jeszcze zagadki czekają na odkrywców w tych dzikich krainach? Jak mniemamy zwierzęta z sierścią, pokryte piórami i łuskami występują w środowisku naturalnym Hubei, w lasach i wzgórzach Shennongjia oraz Wudang Shan. Ale co jeszcze możemy powiedzieć o tym dzikim skrawku ziemi azjatyckiej. Są pewne głosy nauki mówiące, iż należy przedsięwziąć projekty badawcze skoncentrowane na badaniach dzikiej przyrody tego monsunowego środowiska naturalnego i jego mieszkańców-dzikich zwierząt. Są wśród nich większe dzikie gatunki, ale i mniej znane. Zoolog Iaidwehi prowadził projekt ekologii gatunków ssaków drapieżnych w tym regionie, lecz odkrył jakieś gatunki nieznane nauce takich jak psowaty, zwany dzikim mastifem, dziki kopytny pokrewny serau brunatnemu oraz jaszczurki dużych rozmiarów, a także węże z nieznanego rodzaju. Jakaś włochata małpa-niedźwiedź zamieszkuje w dzikich górach Shennongjia, nauka natrafiła również na ten gatunek. W ruinach sanktuarium w Shennongjia znajduje się ogród zoologiczny dzikich zwierząt. Obserwatorzy informowali, iż hoduje się tam nieznane gatunki. W centrum Nauki i Technologii nad rzeką Jangcy widuje się zoologów opowiadających o etycznej ekspedycji na dzikie ziemie Shennongjia. Wspomniany psowaty yagdy chai-mastif oraz małpa-niedźwiedź występują w górach Jiulong oraz Yuanbao. Jest też informacja, iż w Shennongjia występuje jakiś wielki lagomorf oraz karłowaty mamut.

Świat tych dzikich stworzeń jest fantastyczny i dziki dla zwykłego człowieka. Są to ciekawe osobliwości natury z tej części świata, stanowiące obiekt badania kryptozoologii. Jest pewna uczciwa ekspedycja do odludnego kraju w azjatyckiej krainie w zachodnim Hubei. Projekty winne być dostosowane do realiów. Na peryferiach świata zwanego dzikimi ziemiami Shennongjia żyją niezwykłe relikty poprzednich epok niewystępujące nigdzie indziej. Ten starożytny las zwany azylem archaicznych dzikich zwierząt jest miejscem bytowania mniej znanej fauny lub gatunków zupełnie nieznanych zoologii. Europejska firma biotech wysłała poszukiwaczy by wytropili nieznane gatunki. Przeżyli owi ludzie wiele przygód oraz odkryli gatunki przy użyciu nowatorskich metod badawczych. Jest w tych gatunkach jakaś tajemnica, która pozwala nam myśleć w świetlanych barwach, iż pozostaje jeszcze wiele do odkrycia. Wielkie dni zoologii będą miały jeszcze swoje dni chwały. Szczęśliwi ci, którzy wierzą jeszcze we wspaniałe odkrycia zoologiczne. Wytrwałe badania przynoszą wiele wyrzeczeń, lecz etyczne projekty naukowe są wartością samą w sobie. Powieść przygodowa to wartka akcja podróży w samo serce hubejskiej dziczy w poszukiwaniu zwierząt nieuznawanych przez oficjalną naukę. Akcja powieści toczy się w latach 90-tych XX wieku w odludnych lasach, gdzie najemnicy szwajcarskiej firmy biotechnologicznej odbywają niezwykle trudną ekspedycję na dzikie ziemie. Natknął się na tubylcze ludy mandarynów oraz jakąś nieznaną rasę kolorowych Fagdawidrów, wykonujących nocami rytuały wokół ognia a także zwierzęta na widok, których mocniej biją serca.

Jest to powieść napawająca nadzieją na lepsze czasy dla nauki o dzikich zwierzętach. Podróżując w gronie specjalistów ekipa Vorgamga wyrusza Land Roverem prowadząc zaawansowane pomiary, instalujących nowatorskie kamery uruchamiane na podczerwień, łaziki-roboty monitorujące naziemny ekosystem wykrywające w dziczy stałocieplne organizmy. Nagrane zostają zwierzęta, które bywały określane jako organizmy o nieusystematyzowanym statusie taksonomicznym. Czy coś jeszcze pojawi się w dzikim środowisku? Tego nie wiedzą nawet sami naukowcy, a i dziwne ludy nie mają pojęcia o zwierzętach stanowiących enigmę dla zoologii. Opowiadanie adventure fiction to historia poszukiwania prehistorycznych reliktów, czworonogów jaskiniowych oraz innych typów dzikich zwierząt z gór Mufu takich jak dzikie rasy, zajęczaki zwane dzarejsechami, ssaki krętorogie ibdakiwuchy podobne do serau i gorali, jakiś dziwaczny ssak drapieżny pokrewny hienom oraz ptactwo naziemne. Jest to istotnie przełomowe opowiadanie o grupie naukowców z Europy Środkowej, które wkracza na nowe ścieżki zoologicznych odkryć. Niepokój wprowadza się między przyjaciół wśród naukowego grona, bowiem prawdziwe i etyczne projekty oświecone to nowe wyzwanie dla naukowców. W górach Mufu istnieje manuskrypt opowiadania o ekipie firmy wdrażającej nowe odkrycia nauki konserwatorskiej, którzy przedsięwzięli ekspedycję naukową w poszukiwaniu cudów dzikiej przyrody. Jest pewien wolumin przedstawiający chińskich naukowców w górach Wudang Shan. 

    autor Tomasz Q. Pietrzak. Artykuł opublikowany w ramach budowania projektu naukowego Wiedza o dzikich inhabitantach i przyrodzie Chin. Zdjęcia wild shennongjia dzięki uprzejmości autorów. Tekst na podstawie własnej wiedzy i adventure fiction. contact echl.league.scientific@gmail.com . Kod artykułu ejwqow74CTI03-2021

[1234567ttttttttttt]

Trudne braterstwo: historia sojuszu polsko-ukraińskiego

[maksimlustiger]

Człowiek też zwierzę

Miało być górnolotnie

wszechstronnie

i analitycznie

egzystencjalne

katharsis

sięgające

bruku

szlifowanego

tanią siłą

roboczą

pamiętające

równość

i

braterstwo

a

kontekst

ludów

robotniczych

sprawia że

proletariat

jest

nieśmiertelny

a

awans

społeczny

czyni

zeń

elitę

deklarującą

wszechstronność

........

ja

w swoim

braku

zrozumienia

jedynie

deklaruję

szczekliwość

ratlerka

który

obecność

swoją

znaczy

.........

sikami.

[mariolaszyszkiewicz]

Zaczekać

-Kochanie, czemu się zmartwiłaś? Chcesz znowu ode mnie uciec? - Nie, ukochany ja raczej chcę uciec w Twoje ramiona - Co ci nie pozwala? -Krążenie wokół drobnych obowiązków rodzinnych. -Myszko, jest przecież niedziela. -Nie dla mnie.. -Ukochana , nie żartuj. -Nie żartuję. Chcę z Tobą pobyć sam na sam. Nie mogę dawać zgody, nie mogę się uśmiechać - bez łączności z Tobą. Wiem, wiem, ukochany, ze oplatasz mi palce, ale ja chcę - Kochać? -Kochać. - I co ci nie pozwala? - Nie umiem tego opanować moją myślą, nie jest tak elastycznie. Po prostu tak lubię mieć czas tylko dla Ciebie. Nuda? -Nie, skądże. Myszko, Ja wiem, że wszelkie, nawet najsłodsze smaki życia, prędzej czy później w końcu rozpinają w tobie tylko Mój Krzyż. Staram się o tym nie myśleć, nie płakać.Wiem, że w końcu to niemożebne, niepoważne. -Tak nie można ukochana. - No i widzisz. Chcę Ci przytaknąć, ale nie - Jestem tutaj. Jestem Myszko. Kocham ciebie. -Ja też. - Ja też. - Moja ukochana, lepiej teraz? -Lepiej. -Niewiele, ale lepiej? - :) - Chciałęm myszko "odrzeć cię " wreszcie z twojej zazdrości,., To przez nią tak cierpiałaś. To ta "żądza" cię pożera- żądza zazdrości. Ale ty jesteś w pewien sposób konsekrowana. Tak czy inaczej. -Nie mam tego "na papierze", bo to jest Twój dla mnie... -...prezent. - Jestem jak dziecko. -Oj, jesteś

[mega-delicatelysuperbcollector]

SIOSTRZEŃSTWO I BRATERSTWO / SISTERHOOD AND BROTHERHOOD [PL/ENG]

WE HAVE HERE…RECURRING DREAMS…REPEATED DREAMS…DREAMING IN COLOR! DO YOU DREAM IN COLOR OR BLACK AND WHITE?

[niewolnikmaryi1]

Wolność, równość i braterstwo - masoński obłęd

W cieniu krzyża zatrzymaj się wędrowcze. Świat cię oślepia żądzami swoimi, pali grzechem twoją duszę. Nie widzisz nic oprócz złudy, fatamorgany, która przesłania prawdę – pustynię, pustkę , kłamstwo i śmierć. Gdzie jest twoja wolność? Na gilotynach globalistów. Nie chcesz słuchać Boga? Spójrz na historię. Ile ofiar pochłonęły masońskie hasła: wolność, równość i braterstwo? Setki milionów.…

[wolcichyczas]

06/03/23

2 Piotra 1:5-9 

(5) I właśnie dlatego dołóżcie wszelkich starań i uzupełniajcie waszą wiarę cnotą, cnotę poznaniem, (6) poznanie powściągliwością, powściągliwość wytrwaniem, wytrwanie pobożnością, (7) pobożność braterstwem, braterstwo miłością. (8) Jeśli je bowiem posiadacie i one się pomnażają, to nie dopuszczą do tego, abyście byli bezczynni i bezużyteczni w poznaniu Pana naszego Jezusa Chrystusa. (9) Kto zaś ich nie ma, ten jest ślepy, krótkowzroczny i zapomniał, że został oczyszczony z dawniejszych swoich grzechów. 

W wersetach 1-4 Piotr rzuca nam wyzwanie, żeby upodobnić się do Bożego obrazu (zobacz Rzymian 12:1-2). On teraz wymienia listę ośmiu cech, które charakteryzują styl życia kogoś stworzonego na Boży obraz. Mamy “dołożyć wszelkich starań”, co wymaga wysiłku i pośpiechu. „Wiara” najwidoczniej podsumowuje wersety 1-4 jako synonim zbawienia (zbawiająca wiara). To może również odnosić się do naszego codziennego chodzenia z Bogiem ponieważ my nie tylko zostaliśmy zbawieni ( czas przeszły) przez wiarę, ale też jesteśmy zbawiani (czas teraźniejszy) przez wiarę. Całe chrześcijańskie życie jest jak jeden spacer wiary. Do naszego stałego zaufania w Bożą troskę, dorzuca się nam „cnotę”. Cnota jest słowem, które oznacza nieodłączną perfekcję. Nie tylko wykonujemy dobre uczynki, ale również wyglądamy i postępujemy jako ktoś od kogo się oczekuje dobrych uczynków. Do tego dodajemy jeszcze „poznanie”. Słowo „poznanie” oznacza intymne, praktyczne poznanie, tak jak w małżeństwie. Nie możemy tylko znać Boga teoretycznie lub powierzchownie. Musimy znać go dogłębnie i intymnie, aby przekazywać Jego błogosławieństwo dalej. “Powściągliwość” odnosi się do zdolności odpowiedzenia na okoliczności tak, jak gdybyśmy naprawdę byli przekonani, że Bóg ma wszystko pod kontrolą. Dosłownie oznacza ono siłę, w odniesieniu do samodyscypliny. “Cierpliwość” oznacza “pozostanie pod” co jest podobne do naszego konceptu kogoś wytrzymującego dużą presje. “Pobożność” nie posiada w sobie słowa “Bóg” w greckim języku. W grece oznacza to coś dobrego i bycie czemuś oddanym. Mówi o charakterze kogoś oddanego Bogu. Ktoś taki kocha braci (tych ze swojej własnej rodziny). To nie jest ta najwyższa miłość, agape. Miłość agape poświęca się ( i nie wymaga niczego w zamian). “Pomnażają,”, a nie jedynie spełniają minimum. 

Krok Życiowy 

Pytanie “Co?” w chrześcijańskim życiu jest proste, ale to pytanie “Jak?” jest wyzwaniem.

[organisationskoval]

817) Wolne Harcerstwo – ruch harcerski założony przez młodego działacza Polskiej Partii Socjalistycznej instruktora tarnowskiego i krakowskiego harcerstwa Adama Ciołkosza na początku 1921, skupiający harcerzy starszych (dzisiejszych pełnoletnich wędrowników). W obszernych programowych listach otwartych, skierowanych do starszych harcerzy, przedstawił on tezę o konieczności odnowy harcerstwa, przywrócenie mu charakteru ruchu, a nie organizacji, likwidacji biurokracji, skostniałych form przysłaniających treść, dogmatyzmu i krępowania indywidualności. Proponował decentralizację. Rolą kierownictwa miało być wlewanie myśli twórczej w ruch harcerski, jego ożywianie. Wolne Harcerstwo było ruchem demokratyczno-lewicowym, wyczulonym na problemy biedniejszych warstw społecznych, pracującym w środowiskach robotniczych. Adam Ciołkosz postulował objęcie zasięgiem harcerstwa młodzieży robotniczej, rzemieślniczej, wiejskiej i zaniedbanej. Do pracy z tą młodzieżą zalecał skierować szkolną młodzież inteligencką. Widział konieczność rozpropagowania zdobywania stopni, ułatwienie ich zdobywania młodszym harcerzom, jednak bez obniżania ich poziomu. W tym celu zalecał uprzystępnić i dostosować do poziomu młodzieży czasopisma i podręczniki harcerskie. Ideologię harcerską, Ciołkosz streszczał hasłem "przez Polskę – do ludzkości". Braterstwo skautowe miało być krokiem ku braterstwu ludzkości. Był przeciwnikiem klerykalizacji i militaryzacji harcerstwa. Wolne Harcerstwo może być uważane za protoplastę ruchu wędrowniczego. Ciołkosz był zdecydowanym przeciwnikiem militaryzmu w harcerstwie. Kluczową zaś rolę przeznaczał nauce współżycia z naturą. Indianizm i wzorce zaczerpnięte z Ernesta Thompsona Setona proponował zaadaptować na rodzimą słowiańszczyznę. Istotą Setonowskiego woodcraftu/indianizmu jest powrót do przyrody i przeżywanie w sobie jej prawdy, piękna i dobra. W swych założeniach Wolne Harcerstwo nie miało rozbijać Związku Harcerstwa Polskiego, gdyż nie tworzyło nowego zrzeszenia lub związku, a było wyłącznie ośrodkiem ideowym, skupiającym starszych harcerzy. Wolnym harcerzem (lub harcerką) mógł być każdy harcerz pozostający zarówno już poza ramami istniejącej organizacji harcerskiej, jak też członek ZHP. Warunkiem jest to, że pragnął w dalszym ciągu służyć wielkim harcerskim ideałom prawdy, piękna i dobra, sposobami które on sam uznał za stosowne i zmierzające do tego celu. Dlatego przynależność do ZHP nie mogła być przeszkodą w należeniu do Wolnego Harcerstwa. W Wolnym Harcerstwie nie ma żadnych ustaw ani regulaminów, nie ma stopni ani pod- ani nadrzędnych, nie ma żadnej egzekutywy, żadnej upełnomocnionej reprezentacji. Istnieje tylko jeden rodzaj odpowiedzialności: przed samym sobą. Wolne Harcerstwo nie krępuje wolnych harcerzy żadnym sformułowanym programem ideologii harcerskiej, w szczególności nie narzuca im urzędowego prawa harcerskiego, choć i nie nakazuje go odrzucić. By być "wolnym harcerzem", wystarczy sam fakt poczuwania się do łączności z ruchem harcerskim i przynależności do świata idei harcerskiej. Dla współczesnych wędrowników ciekawa będzie symbolika wolnoharcerskiej odznaki: trzy okręgi wpisane w siebie (jeden w drugi), styczne w jednym punkcie, z tego punktu wybucha trójlistny płomień przepleciony z okręgami. Jest to trójjednia: Prawda, Piękno i Sprawiedliwość, trzy elementy ludzkiego ducha, identyczne ze sobą i jedno tworzące. Okrąg to symbol doskonałości, płomienie to żarliwość w służbie ideałom własnej duszy, świętego uniesienia i ofiary. Trójjednia śnieżnobiała, tło czerwone – razem podkreślają Polskość. Czerwone tło ma też symbolizować świat pracy – jedynego kryterium wartościowania przyszłego ustroju świata. Czynnikiem porozumiewawczym i łącznością ruchu miało być czasopismo. Istotnie, w latach 1921-1923 ukazywały się "Płomienie". Znanym współpracownikiem ruchu i "Płomieni" był Alojzy Pawełek. W dniach 29 czerwca - 30 czerwca 1922 roku odbył się pierwszy zjazd Wolnych Harcerzy, wzięło w nim udział 80 starszych harcerzy i instruktorów. Obecni też byli niezwiązani z ruchem członkowie ZHP, Harcerza Polskiego, Haszomer Hacair, i niemieckiego ruchu młodzieżowego w Polsce. Zjazd był wyrazem międzynarodowej solidarności młodzieży, bardzo istotnej w idei Wolnego Harcerstwa, realizacją "miłości urzeczywistniającej idee światowego pokoju i światowej rodziny narodów". Postulowano propagować i wprowadzić w światowym ruchu skautowym esperanto. W Polsce postulowano utworzyć Radę Harcerską Rzeczypospolitej Polskiej, z równoprawnym udziałem wszystkich należących do niej organizacji, dla wymiany informacji, wyjaśniania nieporozumień i wspólnej organizacji akcji. Jednak na tym samym zjeździe zaczął się rysować rozłam. Grupa instruktorów z Leonem Jankowskim na czele, nastawiona radykalnie lewicowo, zaczęła dążyć do przekształcenia apolitycznego ruchu w organizację o zdecydowanie politycznym charakterze. Postulowała zakończenie okresu autonomii ruchu w ZHP i stworzenie organizacji z ZHP zrywającej. Ciołkosz i inny ideolog Wolnego Harcerstwa Stanisław Jerschina byli temu zdecydowanie przeciwni. Przed II Zjazdem Wolnego Harcerstwa, środowiska warszawskie, łódzkie, krakowskie, lwowskie, kaliskie, tarnowskie i kilka innych wystąpiły z ZHP. Postępowała też radykalizacja poglądów, pod wpływem instruktorów związanych z coraz aktywniejszymi w Polsce komunistami (m.in. Jankowskiego). Wobec takiej zmiany, niektórzy sympatycy, w tym Alojzy Pawełek, zdecydowanie odcięli się od Wolnego Harcerstwa. Na zjeździe krakowskim (1-2 lipca 1923) dwa nurty zdecydowanie się starły. Jankowski krytykował puszczaństwo, twierdząc, że można dzięki niemu wychować dzielnych ludzi, ale nie zmieni się ustroju. Optował za pacyfizmem, walką o sprawiedliwość społeczną i internacjonalizmem. Ostatecznie uchwałom zjazdu daleko było do komunistycznego radykalizmu, jednak ogłoszono powstanie Zjednoczenia Wolnego Harcerstwa jako federacji grup ideowych i terytorialnych i zadeklarowano "najściślejszą łączność z ruchem proletariatu walczącego o swe wyzwolenie społeczne, (...) jesteśmy przeciwko militaryzmowi i wojnom, jako narzędziom kapitalizmu, (...) przeciwko szałom nacjonalizmu i nienawiści plemiennej". Na zjeździe stworzyło własne struktury organizacyjne: Radę Główną i Komitet Wykonawczy, większość apolitycznych instruktorów z Adamem Ciołkoszem, opuściło Wolne Harcerstwo. Tymczasem nowa lewicowa organizacja harcerska Zjednoczenie Wolnego Harcerstwa, została rozwiązana decyzją władz państwowych w 1924, na skutek konfliktu w jego kierownictwie. Do tradycji Wolnego Harcerstwa nawiązywały późniejsze organizacje młodzieżowe działające w Polsce międzywojennej: Pionier oraz Czerwone Harcerstwo Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego.

[zginelamm]

"Ciągle wierzę w szczerość, choć zdążyli mnie już zdradzić"