#bitsin bu savaş

[dianaa70]

Ağladığımı görmedikleri için hiç ağlamadım zannettiler , yanlarında düşmediğim için hiç düşmedim zannettiler , üzüldüğümde onlar gibi başkasına anlatmadığım için hiç üzülmedim zannettiler , hislerimi belli etmediğim için hislerim yokmuş gibi davrandılar. Bilmiyorlar ki ben ne kadar çok ağladım ama yine de kendim kendimi susturdum , bilmiyorlar ben ne kadar düştüm yine her seferinde tek başıma ayağa kalktım , bilmiyorlar üzgün olduğumda anlatacağım birinin olmadığını ( güvenmediğimi),bilmiyorlar hislerimi anladıklarında ne kadar zorlandığımı ,belki bilselerdi her şey daha değişik olurdu . İyi mi olurdu kötü mü olurdu bunu da ben bilmiyorum.

[lhumeyra0]

Kendime diyorum "hâlâ neyin çabası bu neyin savaşı ? Yetmedi mi bu savaştan delik deşik çıkman, yetmedi mi yaraların ? Kanın durmadı mı hâlâ kanadıkça kanıyor, sızlıyor, ağrıyor ? Bitsin bu savaş. Bırak o kazandım sansın kendini. Sen yeter ki kaybetme kendini."

[kaybolankaos]

Savaşacak gücüm kalmadı bitsin bu savaş

[gelecegielindenalinanadam]

"Tek mermim var, bitsin bu savaş. Onu da kafama sıkarım.."

[no-463]

"Orada her şey yolunda mı?" diye sordu.

İkisinin de gözleri tam karşıya bakıyordu. Babası cevap vermedi.

"Burası çok soğuk mesela, orası da öyle mi?"

"Neden soruyorsun bunları?"

"Kurtuldun mu? Bitti mi savaşın?"

"Yanıma mı gelmek istiyorsun?"

"Bu savaş bitsin istiyorum. Kazanamıyorum. Kaybedemiyorum. Savaşın bitmesi için ölmeyi mi beklemeliyim? Ölünce bitiyor mu?"

Derin bir nefes verdi babası. Bir süre sessiz kaldıktan sonra tek bir cümle döküldü dudaklarından.

"Bazılarının savaşı öldüklerinde değil, yorulduklarında biter."

[mafyasblog]

Ben niye hep güçlü olmak zorunda kaldım niye hep benim sırtım sıvazlanıp sakın dik dur dendi niye benim duygularım yokmuş gibi davranıldı kendine yaslanan dik yürür diye bir söz var ben o söze tuttundum ne başımı eğdim ne de göz yaşımı önüme akıttım benim de duygularım vardı hep yok sayıldı ben de bağırmak çağırmak haykırmak istedim avazım çıktığı kadar bağırıp ağlamak istedim en çok da kendimle savaşım bitsin istedim kenarda köşede kendimle savaş vermek yerine onlara haykırmak istedim içimdeki her şeyi göz yaşlarım artık içime akmak istemiyor içime akan göz yaşlarım önüme aksaydı da kör olsaydım bu kadar acıyı görüp çekmektense kör olmayı seçerdim artık son bulsun bu savaş artık ben hissettiğim gibi yaşamak istemiyorum

[ebroska]

tek derdim var bitsin bu savaş

[zifirdekiinin]

Hastalıklı bir zihinden ne kadar sağlıklı düşünceler çıkar? İnsan düşüncelerinin katili olmak ister mi? Uyuşan beynini, karıncalanan gözlerini, susmayan düşüncelerini öldürmek ister ya insan, o uçurumdan döner mi?

Her günün ölmek için yaşayıp, hem de yaşamaya can atar mı? Daha da betimlenecek bu duygulara ama aynı zamanda betimlenmeye devam ederse daha da uçurumun ucuna atacak duygulara depresyon mu denir bipolar mı?

Beynini durdurabilir mi insan? Her günü mükemmel geçsin isteyip her sabaha lanet okuyarak kalkar mı insan? Kendini o uçurumdan hem kurtarmak isteyip hem de o beyninin içindeki ''at kendini bitsin her şey'' diyen sesle savaşır mı insan? Savaşsa da ne kadar işe yarar?

Savaş savaştır. Ne olursa olsun iki tarafta kayıplarla çıkar o savaştan, insan kendi içindeki savaşta hangi taraftan kayıp almayı tercih eder?

Canının çok tatlı olduğunu iddia edip sadece annesini tek bırakmamak için intihar etmemeye ne denir? İnsan mı insanın katilidir, yoksa kişi kendi elleriyle mi kendini öldürür?

İçimdeki sıkıntıyı söküp atmak isteyip, o sıkıntıyla yaşamaya mağlubiyet denir ama. O mağlubiyeti alıp atmak istemeye yada çabalamaya da yaşamak denir.

Ki bende olmayan o istektir kendileri...

Kendi Katilime

[shuthefuckupbaby]

Kaç kere sessiz ağladın, kaç kere çığlık atıp uzaklaşmak istedin. Belki bitsin istedin. Yeter dedin. Gözlerin kan çanağına döndü. Yine başa döndün. Belki bir sigara yaktın yine kendine zarar verdin. Dost dedin arayamadin belki dost diyebileceğin birisi bile olmadı. Her seferinde bu son dedin. İçinden ağladın nefret kustun sessizliğini korudun. Peki nereye kadar devam edecek. Çok yoruldun yolunu kaybettin. Bu savaş ne zaman son bulacak?

[yildizinbali]

Kırgınım ruhum ölmüs adeta kendimi ruhumu yeniledigim yer bile artik bana iyi gelmiyor savunmasiz hissediyorum herşeyin sonuna gelmis gibi hissediyorum yine o karanlikta bu sefer ışığım olmadan tek basima kaldim yakalandım ruhumu yenileyen insanlari kaybetmistim bu seferde ruhumu yenileyen yeri limanimi kaybettim cok savunmasiz korkak hissediyorum sona yaklaşmışım gibi sanki ışığımı bulmak icin tek yol derimin altindaki kani gormek o kanin verdigi aciyi hissetmek sonra yavas yavas gozlerimin kapanmasini ardindan isigimi tekrar gormek istiyorum bitsin artik yoruldum bitsin bu beynimin içindeki savaş artik bu savasi o ilaclar bile susturamiyor kafamin icindeki kanlı savasi durdurmiyorum yoruldum cok cok

[sillage-p]

Her gün geldiğim bu yer bana sanki ilk defa gelmişim gibi hissettiriyordu. Her gün gördüğüm bu yüzler bana çok yabancı. Bitsin istiyordum. Madem kaçınılmaz bir son var o halde bir an önce gelsin ve çarpsın bana. Lâkin vakit bir türlü geçmek bilmiyor. Kahkaha sesleri, birbirleriyle sohbet eden insanların neşeli cıvıltıları kulaklarımda âdeta uğulduyordu. Yabancılık hissi... Buraya ait değilim, fazlalığım hissi... Kontrolümü kaybediyordum. Sanki vücudumun her bir hücresi anlaşmış ve bana karşı bir savaş başlatmış. Kontrolü yeniden sağlamak istiyordum ama nafile. Doğrusu mide bulantısı ve mide kramplarının da bana yardımcı olduğu söylenemezdi. Başım çatlayacak derecede çok ağrıyordu. Yalvarıyorum kurtar beni. Nerdesin? Her yerde seni arıyordu gözlerim. Sanki çıkıp geleceksin şu kapıdan. Oysa hiç gelmeyecektin ve ben bunu biliyordum.

[ivykosa]

ağlak orospu

terk edilme korkusu. eğer gerçekten BPD’im varsa bunu araştırarak nasıl hissettiğimi anlayabilirsiniz biraz. kısacası şu an olanlar benim bütün varlığımı(?) bir kişiye bağlamam ve karşımdaki insan değilmişçesine onun duygu değişimlerinin sadece benimle ilgili olduğunu düşünmem. diğer insanların gerçek hislerinin olduğuna inanamıyorum bir türlü. karşımdakinin herhangi bir mod değişiminde (ki bu insan benim sevgilimse mesela özellikle şu an) bu değişimin onun artık beni sevmediğine, terk edileceğime, falana filana dayandığını düşünüyorum. kafamın içinde mantıklı biri de yok değil değil hani. bu yüzden de içimde sürekli bir savaş halindeyim. bir sürü ses var. hepsi ayrı bir şeyler söylüyor. deliriyorum gibi oluyorum. üzülüyorum. üzülmem karşımdakini de etkiliyor yine daha da değişiyor bir şeyler, daha kötü oluyorum. düşünme bitsin gibi bir şey de değil keşke öyle olsa. kafamdan atamıyorum. olmuyor. gittikçe boğuluyorum. benden sıkıldı mı? beni artık sevmiyor mu? beni bırakacak mı? her şey boşuna mı? neden? neden? neden? neden? neden? neden? neden? neden? neden? neden? neden? neden?

roller değişseydi ve benim yaptığım şey bana yapılsaydı nasıl olurdu tam anlayamıyorum. empati yapamıyorum pek. aynı şeyleri konuşmanın ve bendeki bu güvensizliğin karşımdakini sıkacağını, sinirlendireceğini düşündüğümden de hislerimi patlama noktasına gelene kadar iletişim kuramıyorum çoğu zaman. bu iletişimsizlik de işleri daha kötüye götürüyor. burdan nasıl çıkarım bilmiyorum. belki biraz içime dönmem düşünmem kendime anlatmam gerekiyordur. ama anlayışa ihtiyacım olduğu kesin bence. bilmiyorum

[ponitenosmetipsos]

Bilmem

Bilemedim

Bütün bunlar yaşandı mı anlamadım bile

Ben abartmaya meyilliyim

Bazen sözlerimde

Bazen düşüncelerimde

Bazen sevgilerimde

Biliyorum hata her zaman bende

İçimde bir yerlerde kalan o savaş

Asla bitmiyor

Her gün kavga dövüş

Her gün yeni yaralarla devam ediyorum

Huzurum kaçtı yine

Fakat zaten o kadar uzun zamandır yoktu ki

Anlayamadım

Zehrim kendime

Zihnim kalbimle savaşta

Ne olursa olsun kaybedense benim

Böyle olsun istemedim ben

Hep düşündüm

Başkalarını düṣündüm

Başka şeyler düşündüm

Bu kez farklı olur belki dedim

Ancak ben hep aynıydım

Bu övülenecek bir şey değil belki de

Bir çapa attım açık denize

Ne geriye dönebiliyorum

Ne ilerleyebiliyorum

Burda kimseye yer yok

İçimdeki çatışma bitmeden kimseyi alamam yanıma

Yardım da istemiyorum acımalarınızı da

Ben bir figürana dönüştüm

Kendi hayatımda bile anakarakter ben değilim

Bir gölge gibiyim artık

Geçmişte yaşayan bir adamın gölgesi

Üzelemiyorum bile artık

Emin değilim hala yaşıyor muyum diye

Bazen öyle anlarım geliyor ki

Belki de birini anlattığı uydurma hikayede biriymişim gibi hissediyorum

Duygularımı bastırdım yıllarca

Isteklerimi kısıtladım belki de

Şimdi ise ne bir arzum kaldı

Ne bir heyecanım

Merakımı bile kaybettim artık

Ne olacaksa olsun

Ben şaşırmıyorum ki

İyi şeyleri ummadan iyi şeyler gelmes biliyorum

Heyhat benim gücüm kalmadı

Artık taakatim yok hiç bir şeye

Tadsız bir grilikten ibaret hayatım

Sabah kalk çalış yat

Ne için kimin için

Kendim için bir şey isteyemiyorum artık

Sözlerimin hareketlerimin bir anlamı yok

Zaman dolduruyoruz

Bir yaprak daha kopartıyorum takvimden

Ama hiçbir günü işaretli değil oysa

Anlamı yok

Isteğim yok

Ben yok oldukça insanlar daha da umursamıyorlar

Belki de ben de öyle yapmalıyım

Bu kalp beni çok yordu

Kafasına vurup zihnime bu savaşı kazandırmalıyım

Yıllarca tarafsız kaldım

Biri yensin yağmalasın diğerini bu hesap bitsin istedim

Oysa bu bir kan davasına dönüştü

Karşılıklı bu intikamdan hep ben yenik çıktım

Artık geçti o zamanlar

Madem hiç bir şeyin anlamı yok

Olmasın

Bu yoklukta önemi yok zaten

Ben var mıyım onu bile bilmediğim dünyada

Olmazsa da olur

Onlar olmasa da olur.

O olmasa da olur.

Hiç bir şey hiç kimse

Koca bir hiçlik

Bomboş evrende bir başına değilmiyiz zaten?

Belki de değiliz

Ama bunu bilmedikçe ne anlamı var ki zaten

Bellki bambaşka hayatlar yaşanıyor uzak uzak yerlerde

Ama bizim haberimiz yok

Hiç olmayacak da

Hiç bir zaman kesişmeyecek paralel çizgiler

Bunun için üzülmeye de sevinmeye de gerek yok

Hiç bir şey yoktan var olmadı

Ancak her şey bir gün yok olabilir

Sevdiğin şeyler zamanla önemini yitirir.

Zaman geçer

İnsanlar değişir

Uzaklaşır çizgiler kırılır bir yerde

Ve artık hiç anlamı kalmamıştır geçmisin

Uzak bir fotoğraf karesinde

Eski bir hatıra da

Bir nostalji olarak kalır.

Ne insanlar geçti hayatımızdan

En sevdiklerimiz bile geçti gitti.

Kimi bizim için değerliydi.

Kimi için biz değerli olduğumuzu sandık.

Heyhat bilemiyorsun oranları bunun bir matematiği yok

Olsa bile anlarmıydım bilmiyorum

Vardığım şu noktada

Artık önemi de yok.

Olmasa da olur ben çapamı attığım yerdeyim

Mekanım konunum belli

Isteyen gelir isteyen gider

Kimse için bir adım atacak gücüm yok hevesim yok

Sildim geçtim nicelerini

Bu da geçer farkındayım

Bu da söner

Ama beni üzen gerçekten beni anlamalarıydı

Önemi yok artık o üzüntüm bile yok

Ben kendimle yalnız kalmışım

Sizin yalnızlığınız olmasa da olur

[kendimibuluyorum]

Kalbin ve aklın arasındaki savaş bizi bitirecek diye ödüm kopuyor bal. Söylemeye korktuklarım sormaya korktuklarım var ve bunları soramamam beni yavaş yavaş eritiyor içimde beni yiyip bitiren şeyler var bitsin artık bu savaş istiyorum tek istediğim bu savaşın sonunda sana sıkıca sarılabilmek sonsuza kadar…

[kayipgalaks1]

KİMSİN SEN ÇOCUK?

Kim olduğunu unuttun sen.. Büyüdüğün ortam yok artık etrafında o arkadaşlar, o kurallar, o büyükler. Hepsi dağıldı kimse kalmadı ve sen koskoca bi yalanın içine düştün. Olduğun kişiyi saklayarak başladın işe çünkü bilseler kim olduğunu dışlarlar. Sonra onların maskelerini taktın yüzüne onlara benzemek için, yalnız kalmamak için, başka şekilde yeni bir hayat kurmak için. Derken iyice onların rüzgarlarına kaptırdın kendini ordan oraya savruldun. Rengin, saflığın, hatıraların, değer verdiğin şeyler.. hepsi değişti. Evet hatıraların bile değişti dönüp baktığında hepsi aynı ama hissedilen farklı oldu. Sen artık onların yalanlarına bürünerek bakıyosun hatıralarına. Eskiden mutlulukla baktığın anlar şimdi isyanla dolu.. Değişen çevren yüzünden zamanla kendini değiştirdin ve geçmişe koca bi isyan bayrağı çektin koskocam bi savaş açtın. Peki bu savaş kime?! Geçmişe mi.. Hiç sanmıyorum sen kendine savaş açtın çocuk! Mutlu oldun sandın bazen, böylede yaşanıyomuş dedin, unutmayı tercih ettin, yeni kurallar ekledin, eskilerin nerdeyse hepsini sildin.. Peki başarabildin mi? Hayır, yapamadın. O huzursuz olduğun anlar varya içindeki o isyan, o karamsarlık, hayattan bezmişlik. Sen sanıyosunki onlar geçmişe açtığın savaş yüzünden. Hayır çocuk hayır onlar senin kendine açtığın savaş yüzünden. Sen içindeki seni bastırıyosun. Olmadığın biri gibi olmaya çalışıyosun. Adın gibi emin olduğun yanlışları doğru yapmaya çalışıyosun. Şuan isyan ettiğin eski kurallar varya sen içten içe onları seviyosun çünkü sen busun çocuk sen neyin ne olduğunu gayet iyi biliyosun. Ah be çocuk sen kendinle niye bu kadar savaşıyosun? Çevren değişti insanlar farklılaştı diye sen onlardan biri olmak zorunda değilsinki. Olduğun gibi özelsin sen geçmişinle sırlarınla kendinle güzelsin sen. Bitsin artık içindeki savaş!

[welcometomyheartbreaks]

Bugün 7 Ağustos, benim için anlamı olan ama bir o kadar da olmaması gereken anlama sahiplik eden o tarih. Bu yıl birçok insanı kaybettim, kazandığım insan sayısından bahsedemiyorum maalesef. Geçmiş benimle hala bağını koparmayıp bana işkenceler etmeye devam ederken ben bu suda kurtulmaya çalışıyorum. Vaktinde aşık olduğum biri demişti ki "İnsan evini terk etmez, bir parçası her zaman ordadır." Tabii kendisi sonra hayatımdan çıkıp gitti. Yine de bu söz doğruysa yeniden bir araya gelip yakın oluruz fakat buna pek umudum yok. Bazı insanlar hayatınızın kutup yıldızı olur ve size yön verme konusunda yardımcı olur. Bu insan beklenmedik anda hayatınızdan gittiğinde ise ışıksız kalırsınız sizi aydınlatacak kişiyi bulana kadar. Uğruna savaş verdiklerimiz hayatımızdan bir bir eksilirken onların yasını çekmek ne kadar doğruydu? Bu sadece dostlarınız için geçerli değil. Aşık olduğunuz adam sizin için bir gün ölümü risk alırken ertesi gün sizi kaale almadığını görürsünüz. İnsanın verdiği değer buydu. Siz, siz olun ve içinizdeki minik dünya dönerken güneşiniz o kişiler olmasın aksi halde güneşiniz gittiğinde dünyanız da yavaş yavaş yok olur yani cıvıl cıvıl yaşamınız yerle bir olur. Kendimden örnek vermek gerekirse birini çok sevmiştim yani öyle böyle değil ilk kez biri için gözyaşı dökmüştüm. Attığı kazık hiç bu kadar beni incitmemişti. Bugün doğum günü. En son kutladığımızda yakın arkadaştık ve dünyanın en iyi zamanlarıydı, keşke öyle kalsaydık. O benim derdimi dinler ben onunkini dinlerdim ya da beni el üstünde tutar değer verirdi, bunların hepsi birer birer kayboldu. Onu mu özlemiştim yoksa arkadaşlığımızı mı bilmiyorum. Kendi içimde buna son vermem gerekiyor ve ben de bunu uzun zamandır yapmaya çalıştım. Yazmak ve uygulamak çok farklı. Uygulamak her zaman en zor olanı ama en makul çözüm olan taraf. Birisi tüm gayreti ile sizi üzüyorsa o kişiyi hayatınızdan çıkarın ki sınavınız bitsin.