#bezoekerscentrum

[haarlemupdates]

Weet jij waarom Haarlemmers muggen worden genoemd? Het antwoord vind je bij Anno Haarlem. Het bezoekerscentrum viert haar vijfjarig bestaan en is hét startpunt om de rijke historie van de stad te ontdekken. Niet alleen interessant voor (inter)nationale bezoekers, maar ook voor de Haarlemmers. Anno Haarlem is gevestigd in het prachtige stadhuis aan de Grote Markt. Het is gratis toegankelijk en wordt sinds de oprichting gerund door een team van enthousiaste vrijwilligers. Zij vertellen graag het verhaal van de stad en wijzen bezoekers de weg naar Toeristen welke musea, exposities en bezienswaardigheden voor hen de moeite waard zijn. Verrassende plekken Frans is vrijwilliger bij Anno Haarlem. “Bij Anno wordt tijd voor je gemaakt. We zullen je altijd weer verrassen met iets dat je nog niet wist over onze prachtige stad.” Wist je bijvoorbeeld dat de Damiaatjes, die je iedere avond om negen uur hoort, twee klokken in de toren van de Grote of St.-Bavokerk zijn. Eeuwen geleden dienden deze als avondklok om aan te kondigen dat de stadspoorten gingen sluiten. Haarlem in vogelvlucht Exposities en de animatiefilm Haarlem in vogelvlucht laten zien hoe de stad zich in de loop der eeuwen heeft ontwikkeld. Van hoe de imposante Grote of St.-Bavokerk is gebouwd tot de gloriedagen van Haarlem in de Gouden Eeuw. Nog een leuk weetje: er loopt een ondergrondse beek onder het centrum van Haarlem. In het museum kunnen de vrijwilligers je er alles over vertellen. Eigen verhaal Ada uit Roden bezocht onlangs Anno Haarlem en is enthousiast. “Iedere stad heeft zijn eigen verhaal en tegenwoordig wil iedere stad dat verhaal ook graag vertellen. Met ‘Anno Haarlem’ vertelt Haarlem haar verhaal op een prachtige toegankelijke manier.” 5 jarig bestaan Op woensdag 23 november (wat ook de 777e verjaardag van Haarlem is) bestaat Anno Haarlem vijf jaar en is die dag daarom extra geopend. Wil je Anno Haarlem bezoeken? Het is geopend op donderdag, vrijdag en zaterdag van 11.00 uur tot 16.00 uur. De toegang is gratis. Meer informatie is te vinden op http://annohaarlem.nl.        

[jossarisfoto]

Reindersmeer | Natuurpracht van de Maasduinen

Dinsdag, 25 juli 2023 | Vanuit het bezoekerscentrum Nationaal Park Maasduinen in Well starten wij onze wandeling rondom het Reindersmeer. Het blijkt een ontdekkingsreis door een schilderachtig landschap te worden. Met het dreigende wolkendek boven ons, voegt de natuur een mysterieus tintje toe aan deze wandeling. De route leidt langs dichte bossen, waar het gefluister van de bladeren een…

[euroadventure]

Charyn Canyon National Park - Zharkent

Vrijdag 23 augustus

Om 03:15 gaat mijn wekker en, nog half slaperig, trek ik snel mijn kleren en wandelschoenen aan. We gaan de berg op om de zonsopgang te bewonderen. Ik heb er hoge verwachtingen van, want Mazghan vertelde dat het erg mooi zou zijn. Dat moeten we maar eens zien!

Na een steile klim, waarbij je nauwelijks ziet wat je doet en de stenen los liggen, ben ik opgelucht dat ik de top heb bereikt. Een deel van onze groep klimt nog verder naar een andere bergtop, maar dat leek mij overbodig, aangezien het uitzicht waarschijnlijk hetzelfde is. Samen met Dieuwke en Esther blijf ik op de eerste top wachten. De gids zei dat de zon om 04:00 zou opkomen, maar volgens mijn telefoon duurt het tot 05:00. Ach, we wachten wel af.

Na een tijdje verschijnt er een kleine oranje gloed aan de horizon. En daar blijft het bij... de lucht kleurt plotseling blauw en de zonsopgang is voorbij. Best een teleurstelling, ik had er meer van verwacht. Maar de rest van de groep had dit blijkbaar al voorspeld, 😅 haha. Nou ja, de afdaling gaat in ieder geval sneller en makkelijker, zeker nu het licht is en je goed kunt zien waar je je voeten zet. De losse stenen blijven wel een uitdaging, maar het zicht helpt een hoop.

Eenmaal beneden is het nog geen vijf uur, dus kruip ik snel terug in mijn tent en slaapzak (ik sta op een magisch plekje!).

We hebben om zeven uur afgesproken om te ontbijten, dus ik kan nog even mijn ogen sluiten. Twee keer in één nacht wakker worden is niet bepaald bevorderlijk voor de wallen onder mijn ogen 🫣, maar ik begin er aan te wennen. Mijn slaappatroon deze vakantie is toch al helemaal in de war.

Het ontbijt is wederom heerlijk, verzorgd door Magzhan. Een roerei in de middle of nowhere voelt toch echt als een luxe! Na het ontbijt pakken we onze spullen in en beginnen we aan de wandeling terug door de kloof, richting het startpunt waar de bus op ons wacht. Dit keer stuur ik mijn backpack mee met de terreinwagen, want de weg gaat licht omhoog en de zon begint flink warm te worden. In de canyon stijgt de temperatuur snel, heb ik inmiddels gemerkt.

De terugweg is hetzelfde als de heenweg, maar het licht is anders en daardoor vallen er weer nieuwe dingen op. Het landschap is prachtig, met kleuren die steeds intenser worden.

Aan het begin van de wandeling zien we nog geen andere bezoekers, maar dichter bij het bezoekerscentrum komen we steeds meer mensen tegen.

Omdat de terreinwagen met onze spullen nog niet is gearriveerd, loop ik alvast richting het uitzichtpunt boven de kloof. Het is geweldig om de kloof van bovenaf te zien!

Net als ik terugkom bij de bus, arriveert de terreinwagen met onze bagage. Ik was al bang dat ik mijn rugzak nog het laatste stuk moest dragen, maar gelukkig wordt alles netjes bij de bus afgeleverd. Top geregeld!

We stappen weer in de bus voor een lange rit. De weg door het dorre, maar mooie landschap is eindeloos en recht, net zoals gisteren. Onze eindbestemming is het Altyn Emel National Park, waar we morgen gaan wandelen en overnachten. Onderweg stoppen we in Zharkent voor lunch, een bezoek aan een oude houten moskee, en een lokale markt. Helaas krijgen we onderweg een lekke band. Onze chauffeur en gids, Magzhan, duiken onder de bus om het reservewiel tevoorschijn te halen.

Het duurt ongeveer een uur, en buiten is het behoorlijk warm, maar we vermaken ons prima middels een Zweedse woordzoeker (had je bij moeten zijn momentje 😂). We kunnen al snel weer verder.

Tegen de tijd dat we in Zharkent aankomen, hebben we trek gekregen. Gelukkig krijgen we een fantastische lunch voorgeschoteld. De meesten van ons laten zich verrassen door Magzhan, die een paar van onze favoriete gerechten toevoegt. Ook de zelfgemaakte appelsap is heerlijk en verfrissend in dit warme weer. We kunnen vanaf onze tafel de keuken inkijken, waar de gerechten worden bereid. De man die de noedels maakt, probeert stoer te doen als hij doorheeft dat we kijken. Magzhan legt uit dat hier de mannen het vlees bereiden, terwijl de vrouwen de groenten en voorgerechten klaarmaken. Het is bijzonder om te zien.

Na de lunch bezoeken we de houten moskee, die niet meer in gebruik is, maar wel een populaire plek is voor toeristen en fotoshoots.

Er is voor deze moskee geen enkele spijker of schroef gebruikt wordt ons verteld, bizar!

Magzhan vertelt ons nog meer allerlei interessante feitjes en leidt ons ook rond in het naastgelegen museum.

Daarna gaan we naar de markt, maar omdat we door de lekke band vertraging hebben opgelopen, zijn de meeste kraampjes al aan het opruimen. We lopen langs een paar fruitkraampjes, maar veel meer is er niet meer te koop.

Ons guesthouse ligt ook in Zharkent, en daar slapen we vannacht. Wat een luxe: een bed en een warme douche! De bedden zijn keihard, maar verder ziet het er netjes uit. Ik deel mijn kamer met Annemarie.

Na ons geïnstalleerd te hebben, worden we weer aan tafel verwacht voor het diner. Hoewel we nog vol zitten van de uitgebreide lunch, proberen we toch iets te eten om niet onbeleefd te zijn. Na het diner kletsen we nog even na voordat iedereen zich terugtrekt. Ik neem nog een heerlijke douche en val vervolgens als een blok in slaap, ondanks het harde matras.

[rtvideaal]

Dolly Verhoeven opent Doesburg Vertelt

Op vrijdag 13 september opent professor Dolly Verhoeven Bezoekerscentrum Doesburg Vertelt. Na een korte en besloten bijeenkomst in de filmzaal van Het Arsenaal Doesburg verricht zij in de Arsenaal kelders de officiële openingshandeling. De publieksopening van het bezoekerscentrum is op zaterdag 14 september. Dolly Verhoeven is bijzonder hoogleraar Gelderse geschiedenis aan de Radboud…

[fabiobruna]

Rügen

Op mijn wensenlijstje voor plekken die ik wil bezoeken staan vooral locaties in Europa. Alle continenten zijn mooi, maar je kunt niet alles zien. En ik woon in Europa, dus dat is ook wel zo praktisch. Kent, Basel en Rügen staan -onder andere- op die lijst. Afgelopen april met vrienden Rügen bezocht.

Wandelaars

Ons verblijf was op een park, maar ondank dat een charmante plek. De WC had een dakraampje, en vanaf die plek kon je de Ostzee zien.

Charmant

Rügen is bekend van krijtrotsen, de kunstenaar Caspar David Friedrich en een enorme flat uit de tijd van het nazi-regime, Prora. En, bonus, Peenemünde is om de hoek. Mij leek het leuk nog iets te zien van de Oostblok-stijl van bouwen.

Op reis in het spoor van Caspar David Friedrich

Deze regio is interessant voor liefhebbers van Caspar David Friedrich, maar er valt ook genoeg te zien en doen als je niet bekend bent met de kunstenaar.

Mixed GrillMixed Grill

Hitlers vakantieparadijs op het eiland Rügen

In opdracht van Hitler werd in de jaren dertig op het eiland Rrügen een immens vakantiehotel voor de arbeidende Duitse “Volksgemeinschaft” gebouwd.

HistoriekYuri Visser

Van Prora is weinig over. De hele kust begint langzaam op een generieke kustplaats te lijken, en megalomane nazi-architectuur hoort daar duidelijk niet bij. Er is nog een klein stukje origineel gebouw en een bezoekerscentrum. De flat is nog steeds erg lang, bijzonder om te zien, zo vlak langs de kust. Maar de echte "Ost vibe" is langzaam aan het verdwijnen.

Een discotheek in Prora

Een fijn stukje kust in Prora.

Er is ook zandstrand

Een andere aardig plek om te bezoeken is het baumwipfelpfad, een verhoogd pad dat door de boomtoppen loopt. Toeristisch, maar ecovriendelijke toerisme, met mooie vergezichten.

Toch OST!

Een hoge toren in het baumwipfelpfad

Maar de hoofdattractie van het eiland zijn wel de krijtrotsen. Nationaal Park Jasmund is een aanrader. Bossen die doorlopen tot aan de kust, waar de boomrand stopt en een steile krijtwand is. Het is al vreemd om door loofbos te lopen aan de kust. De krijtrotsen zijn prachtig, maar de route door het bos ook. Op weg naar het park is er voor de liefhebber van postmodernistische architectuur ook genoeg moois te zien.

Op weg naar het park kreeg ik een sterk Moerwijk gevoel

Langs de kust de krijtrotsen verkennen

The red weed. Ik ging direct op zoek naar Martians.

Van het strand naar het bos

Nationaal Park Jasmund. Zicht op de krijtrotsen van Rügen.

Het water lijkt op plekken we tropisch, maar is IJSKOUD.

Nationaal Park Jasmund. Zicht op de krijtrotsen van Rügen.

We hebben Peenemünde niet bezocht, was te ver rijden. Helaas, want interessant bestemming. Er is te veel te doen, altijd.

Het is een prachtig eiland om op de fiets te verkennen. Ook geen tijd voor gehad.

Van Caspar David Friedrich hebben we ook niet veel gezien, behalve de plekken die de inspiratie vormden voor sommige werken.

Er zijn nog wel wat plekken te vinden die een Oostblok vibe hebben, maar het waren er minder dan ik dacht. Misschien een keer doorrijden naar Polen?

Het is ver rijden, maar al met al toch een bijzondere bestemming en naar mijn mening aanrader om te bezoeken.

[fransopdefiets]

29-7 Noordkaap

Gisterenavond aten we gebakken kabeljauw, gevulde pasta met extra spinazie, salade en yoghurt. Een avondwandelingetje zat er niet meer in, we hebben elf uur achter elkaar als ossen geslapen.

Als we opstaan is het grijs en mistig en nat, het regent gestaag en het is een graad of tien. Het zal pas in de loop van de middag droog worden. We besluiten daar niet op te wachten, maar gewoon te vertrekken. Het begint direct na de camping met een slingerweg met een helling van 9% en, waar wij niet op gerekend hadden, er staat een keiharde wind tegen. Die wind giert tussen de heuvels door en hoe hoger we komen, hoe harder het waait. Je moet enorm opletten om niet weggeblazen te worden. En naarmate we klimmen neemt de mist toe, op het laatst kun je misschien nog twintig meter voor je uitkijken. En intussen slaat de regen je recht in het gezicht, zodat je je focust op de witte streep langs de kant van de weg en rustig door blijft malen in de laagste versnelling. Nadat we tot 240 meter zijn geklommen, volgt een snelle afdaling naar bijna nul en dan moeten weer steil omhoog naar de 300. Onderweg halen we nog een fietser in die met al zijn bagage onderweg is en zijn fiets tegen de helling opduwt.

Tegen de tijd dat we bij het bezoekerscentrum arriveren op 300 meter hoogte, waden we door de mist over het parkeerterrein in de richting waar we de ingang vermoeden. We hebben dan twee uur en drie kwartier gedaan over 26 kilometer.

We betalen de 25 euro pp die recht geven op toegang tot het gebouw waar zich het restaurant en de souvenirshop bevinden. Je mag ook buiten blijven, maar wij zijn totaal afgepeigerd en willen koffie en thee en soep en wafels. Er is totaal geen sprake van enig euforisch gevoel of juichstemming dat ik het gehaald heb, ik voel eigenlijk helemaal niks meer. Maykes is het gevoel in haar vingers kwijt van de kou en haar shirt is kletsnat van de regen die door haar jack lekte.

Maar als we naar binnen willen, worden we geattaqueerd door een overenthousiaste Limburger met een gigantische herdershond die in een karretje achter zijn fiets zit. Terwijl wij staan te bibberen, begint hij honderduit te kletsen, half overstemd door zijn hond die keihard staat te blaffen. Pas als we hem beleefd te woord hebben gestaan, kunnen we naar binnen.

Als we een beetje bijgekomen zijn, hangen we zoveel als mogelijk onze natte kleren op in de garderobe en maken we buiten in de mist foto’s van onszelf bij het momument. Pas daarna dringt het een beetje tot me door dat ik het gehaald heb en dat als ik straks weer op de fiets stap, de terugweg begint.

Over de terugweg doen we maar twee uur met de wind in de rug. Onderweg komen we hele kolonnes fietsers tegen op identieke elektrische fietsen in veel te dunne kleding, die hebben zich blijkbaar laten verleiden tot een leuke excursie naar de Noordkaap.

Pas op het allerlaatst, als we bijna bij de camping zijn, worden we nog één keer overvallen door zo’n zijwind, dat Mayke wel moet afstappen en gaat lopen om de laatste haarspeldbocht te ronden.

Gefietste tijd: 5,5 uur

Gefietste afstand: 52 km

[peterpijls1965]

De feestgrot

Bovenstaande foto van rotswoningen in Valkenburg is een eeuw oud. Turfstekers in de Peel overnachtten destijds in eenpersoons plaggenhutjes. Ze zijn te zien in de buurt van het bezoekerscentrum in Ospel. Het zijn nagebouwde shelters voor veenarbeiders, zo groot als een ruime doodskist, van wilgen en takken met bladeren boven een ondiepe kuil.

Breed hadden de bewoners van rotswoningen en plaggenhutjes het meestal niet, naar onze maatstaven, maar waren ze arm? Om precies te zijn: voelden ze zich arm?

Armoede is een klein decennium terug op de politieke agenda. Wat is de definitie? In het geval van slachtoffers van de toeslagenaffaire en ten onrechte stopgezette uitkeringen is de aandacht terecht. Maar juist veel van die mensen wachten tevergeefs op een oplossing. De kwestie is te ingewikkeld geworden.

Mensen met geld die weg willen uit de stad om de hectiek van het plattelandsleven te proeven, liefst zonder onnodig veel contact met locals, zie ik alleen nog maar in campers op doortocht of op de fiets.

De trend om zonder veel voorbereiding in pipowagens, campers of vervallen huisjes te wonen buiten de bewoonde wereld (off the grid) lijkt doodgebloed. In mijn gemeente pakken mensen die een eigen huis willen weg van de drukte het grondiger aan: ze kiezen voor zelfbouw, met hulp van familie en vrienden. Of ze nemen het voortouw om op eigen grond huizen voor gelijkgestemden te bouwen, met vergunning. Beide voorbeelden zag ik het afgelopen jaar meer dan eens in Venrayse kerkdorpen of buitengebieden.

Er is, in ieder geval in de media, veel belangstelling voor huizen van stro, de daarop volgende juridische vete tussen de zelfbouwers (altijd vreemden) en de plaatselijke buren, maar dan vergeet ik de tiny houses en de verbouwde kapel.

Nu Nederland meer dan ooit weer een rangen- en standensamenleving is geworden - de verschillende inkomensklassen hebben nauwelijks omgang met elkaar, volgens de overheid - is het met name de woon- en wijkkeuze die ons onderscheidt van de ander. Dat is bijvoorbeeld een buurman met een hond en een auto.

Een stadsdeel dat ooit prima in orde was, kan door de instroom van tweeverdieners met titels en een oppas in een oorlogszone veranderen. Denk aan Amsterdam-Noord.

In grotten gevonden skeletten, planten- en bloemensporen en koolstofdateringen vertellen ons dat intelligente wezens die wij voor neanderthaler en Cro-magnon uitschelden beschaafd samenleefden in groepen en hun doden eer bewezen.

Zogenaamde neanderthalers in heel Europa stonden bekend om hun zorg voor invalide geraakte familieleden (mank door slecht geheelde botbreuken) die ze tot hun overlijden verzorgden. Dat gebeurde in warme grotten in Spanje, bijvoorbeeld.

In Engeland is de grot en daarin wonen, werken of munitie opslaan, een veelbesproken onderwerp. De derde foto onder de Valkenburgse grotwoning laat een Brits grothuis zien dat voor onze jaartelling al bewoners had.

Na de oorlog dachten veel Engelsen dat de grotwoning een folly was, een nutteloos gebouwtje. Denk aan een theehuisje van baksteen in een wei.

In de 18e eeuw was de grotwoning een luxe drankhol van de plaatselijke edellijken.

Pas vrij recent werd duidelijk dat lang daarvoor een koning in ballingschap in de grot had gewoond.

Ver voor onze jaartelling maakten de notabelen van die tijd al melding van de grotwoning, in bewaard gebleven teksten.

#beowulf

[corsica-2024]

19 april

We rijden vandaag van Porto naar Bonifacio in het zuiden. Het wordt weer slingeren over de smalle bergweggetjes, tot we de afslag naar Ajaccio nemen, de hoofdstad van Corsica. Het is al bij al een tegenvaller, veel lelijke buitenwijken, we parkeren achter het ziekenhuis, alles ziet er erg verwaarloosd uit. Niet wat we op alle andere plaatsen hier te zien kregen, waar hard gewerkt wordt om het er netjes te laten uitzien.

Na een uurtje hebben we het gezien en bollen we verder. Een uurtje of twee verder stoppen we bij de archeologische site van Filitosa. Waar in de steentijd een versterkte nederzetting geweest is. De menhirs zijn uniek hier, ze stellen krijgers met hun zwaard voor. Er wordt ook hier aan een nieuw bezoekerscentrum gewerkt, het museum is al zo goed als klaar.

Dan wordt het landschap stilaan vlakker en de wegen rechter… rond half zes landen we in Bonifacio, het hotel is een van de laatste gebouwen op de hoge rots waar het oude stadje in een versterkte burcht ligt.

Als we uit de auto stappen waaien we bijna omver.

[indegazettevanindegazettepuntbe]

Heropening bezoekerscentrum Bulskampveld nodigt uit tot verbinding met de natuur https://www.westnieuws.be/heropening-bezoekerscentrum-bulskampveld-nodigt-uit-tot-verbinding-met-de-natuur/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=tumblr

[limburginbeeld]

📸 @day_trips_with_kids HET HAGEVEN - DE PLATEAUX 🗺 Neerpelt - Limburg 🗺 Bergeijk - Nederland 🌐 www.natuurpunt.be/natuurgebied/hageven-de-plateaux 🤸‍♀️Het Hageven (België) vormt samen met de Plateaux (Nederland) een internationaal natuurgebied. Het bestaat uit heide, vennen, bossen en graslanden. Wij deden het Hagevenpad van 6,7km. Dat pad loopt vooral door het Hageven en volgt een stuk van de Dommel. Je komt langs een begrazingsgebied met runderen, twee vogelkijkhutten, een kijkplateau en een hangbrug. 🅿️ Grote parking aan Bezoekerscentrum De Wulp (Tussenstraat 10, Pelt) en aan Werkschuur Natuurmonumenten, Barier 15, Bergeijk (Nederland). ➡️ Wandellussen die vertrekken aan De Wulp: Hagevenpad 6,7 km, paars vierkant, Hubert Lehaenpad 1,5 km, gele ruit, Tweelandenpad 9,7km, blauwe pijl, Rode wandeling 9,1km, Oranje wandeling 5,1km, Groene wandeling 3km. Plan met routes en papieren meeneemplannetjes aan startpunt. ➡️ Wandellussen die vertrekken aan Werkschuur - De Plateaux: Vloeiweidepad 3,3km, rode pijl, Tweelandenpad 9,7km, blauwe pijl, Panoramapad 7km, gele pijl. 🍽 Horecapunt met terras in het bezoekerscentrum De Wulp. Open in de namiddag op woensdag, zaterdag en zondag. In het natuurgebied zijn veel zitplekken. 🚾 In De Wulp. Open tussen zonsopgang en zonsondergang. 🐕 Toegelaten indien aangelijnd. ❓️ Buggyproof: het Hubert Lehaenpad (rolwagenpad) en het tweelandenpad zijn buggyproof. Het Hagevenpad heeft meerdere smalle poortjes, losse zand en ook de hangbrug is een uitdaging. Enkel het Hagevenpad en het Panoramapad passeren over de hangbrug. #hageven #hagevendeplateaux #hagevenpad #bezoekerscentrum #pelt #neerpelt #bergeijk #natuurpuntlimburg #natuurmonumenten #hangbrug #vogelkijkhutten #natuurgebieden #wandelenindenatuur #walkingwithkids #wandelenmetkinderen #daytripswithkids #sortieenfamille #eropuitmetkinderen #familytrip #familyhike #familiewandeling #limburg #visitlimburg (bij Het Hageven) https://www.instagram.com/p/CZoc83ttyYj/?utm_medium=tumblr

[flashbrosales]

Kamp Amersfoort / Concentration Camp

Kamp Amersfoort / Concentration Camp

In de eerste periode van Kamp Amersfoort waren zes wachttorens om het gevangenengedeelte geplaatst. In 1943 werd het gevangenenkamp uitgebreid en waren er acht wachttorens. Eén toren is bewaard gebleven. In 2004 werd de overgebleven wachttoren gerestaureerd en weer op zijn oorspronkelijke plaats gezet. Deze wachttoren staat voor het bezoekerscentrum van Kamp Amersfoort. In Kamp Amersfoort zijn…

[euroadventure]

Bathan - Charyn Canyon National Park

Donderdag 22 augustus

Na zes dagen hiken trekken we verder het binnenland in. Aylona en Alek, onze gidsen, zijn vertrokken, en nu staat onze nieuwe gids Mazghan (uitgesproken als "marsjan") voor ons klaar. Hij is een vrolijke, jonge kerel die uitstekend Engels spreekt en enorm veel kennis heeft over zijn land, echt top!

We reizen verder met een minibus voor ongeveer 15 personen. De bus zit grotendeels vol met rugzakken en andere spullen, maar gelukkig passen we er zelf ook nog net bij 😉. Onze eerste stop is bij een museum, waar we meer te weten komen over de geschiedenis van de "Golden Men".

Een gids van het museum geeft ons een enthousiaste rondleiding en vertelt met passie over de ontstaansgeschiedenis van zijn land. Hij benadrukt dat onderzoekers onlangs hebben ontdekt dat de beschaving in Kazachstan, of Centraal-Azië, zijn oorsprong heeft, en niet op de plek die men eerder dacht (die plek ben ik even kwijt, maar even zoeken op internet levert Afrika op haha). Normaal gesproken ben ik niet zo van de musea, maar zijn manier van vertellen houdt mijn aandacht vast.

Na een paar uur rijden we weer verder. Het is warm buiten, maar gelukkig hebben we airconditioning in de bus. Onze volgende stop is een lunch bij een traditioneel Oergoers restaurant. Onze gids bestelt allerlei overheerlijke gerechten in overvloed 😉, en ik laat me verrassen. Hoewel ik alles lust, merk ik dat ik na dagen van droogvoer en noodles een beetje 'noodle-moe' begin te worden.

Bij het verlaten van het restaurant worden we aangesproken door een local, die in zijn beperkte Engels vraagt of hij met ons op de foto mag. Super schattig! Voordat we het weten, staan we met z'n twaalfen om hem heen voor de foto, hij weet niet wat hem overkomt, haha.

We vervolgen onze reis richting het Charyn Canyon National Park. Het is nog een flinke rit, en we verwachten pas tegen het einde van de middag aan te komen. Onderweg stoppen we bij een supermarkt om wat biertjes, chips en snoep in te slaan. Of we dat echt nodig hebben na de uitgebreide lunch en het diner dat volgt, is een andere vraag, maar een beetje afwisseling is altijd welkom haha.

De route naar het nationaal park is prachtig. We rijden door een droog, woestijnachtig gebied, en de goudgele kleuren zijn supermooi! Af en toe maak ik al rijdend een foto, maar het uitzicht is zo mooi dat ik vooral probeer te genieten, terwijl anderen hun ogen dichtdoen, zonde!

Bij aankomst bij de canyon is het verrassend druk. Onderweg leek het rustig, maar bij de parkeerplaats is een groot bezoekerscentrum opgezet, met alle faciliteiten zoals toiletten, een restaurantje en veel informatie over het gebied. Ze hebben dat hier goed geregeld

We pakken onze rugzakken uit de bus, want het plan is om vanavond in de canyon te kamperen. Zelf had ik tijdens het boeken even niet door dat we na zes dagen hiken weer zouden kamperen, ik dacht dat we in kleinschalige accommodaties zouden verblijven. Even schakelen dus, maar het is natuurlijk supertof!

We krijgen de keuze om met een terreinwagen mee te rijden of onze rugzakken daarin te laden, of om te wandelen met de rugzakken op onze rug.

Omdat we toch even moeten wachten op de jeep en het licht prachtig is, besluit ik te gaan lopen. De wandeling naar de kampeerplaats is maar 2,5 kilometer, prima te doen dus!

Onderweg roepen we continu "ooh" en "ah", zo mooi is het! Het lijkt wel een decor uit ‘Wie is de Mol?’; het zou me niet verbazen als Rik van de Westerlaken ineens om de hoek zou komen 😉. De wandeling duurt wat langer omdat we veel stoppen voor foto’s, maar dat maakt het alleen maar leuker.

Bij de kampeerplaats vertrekken de laatste bezoekers terug naar het bezoekerscentrum, sommigen te voet zoals wij, anderen met de jeeps. Uiteindelijk blijven wij en een ander stel over. Terwijl wij wandelden, was de kok al vooruit gereden om ons diner voor te bereiden. We kunnen meteen aanschuiven aan grote picknicktafels onder een houten afdak. Perfect! Onze biertjes houden we koel in een bak water uit de nabij stromende rivier 😉.

Na een late lunch en het snoepen onderweg hebben we opnieuw veel te veel eten, maar dat drukt de pret niet. Tijdens het eten komt er een man op de fiets aan, bepakt en bezakt. Hij blijkt een Sloveen te zijn die van Mongolië naar huis fietst. Superstoer! Als fervent bikepacker heb ik enorm veel respect voor wat hij doet. We bieden hem wat eten en een biertje aan, en dat slaat hij natuurlijk niet af. Grappig genoeg woont hij in Škocjan, waar ik in 2021 tijdens mijn sabbatical ben geweest, een prachtig gebied in Slovenië bekend om de Škocjan-grotten.

Na het eten zetten we snel onze tenten op, want het begint al te schemeren. Het is even een uitdaging met de kurkdroge grond, maar met een hoofdlamp lukt het redelijk. In de buurt van onze tenten is het pikdonker, waardoor we een schitterende sterrenhemel zien, inclusief de Melkweg. Het vastleggen op foto lukt aardig, maar overdag blijkt de foto gewoon zwart te zijn, haha.

Na het bewonderen van de sterren keren we terug naar de picknickplaats voor nog een biertje en een gezellige avond. Uiteindelijk besluiten we met een deel van de groep om die nacht om half vier op te staan en de berg te beklimmen voor de zonsopgang, want dat schijnt geweldig te zijn. Ach, waarom ook niet? We zullen het wel zien 😉

[rtvideaal]

Gilde Zutphen zoekt meer vrijwilligers voor meer monumenten

Toeristen en inwoners kunnen steeds meer monumenten in Zutphen bezoeken. Zo’n zeventig vrijwilligers van het Gilde Zutphen zorgen er, in opdracht van het Erfgoedcentrum Zutphen, voor dat de Burgerzaal, de Wijnhuistoren, de Sint-Jan en – sinds vorig jaar – de Berkelruïne, geregeld open zijn. En dit jaar komt daar een monument bij: in de zomer opent bezoekerscentrum De Hanzeaat in de…

[wimjee]

Bezoekerscentrum De Maasduinen. Wandeling in Nationaal Park De Maasduinen, Well. Knooppuntroute 15 km. https://flic.kr/p/2kRWiV6 April 03, 2021 at 05:20PM

[hildeshongarije]

Hier ben ik terug ... jullie ook?

Woensdag 31 juli 2019

Hier zijn we weer! Fijn dat ik zoveel positieve reacties mocht ontvangen op mijn ‘blogverlof’.  Maar nu zijn we weer terug om ons verhaaltje verder te schrijven.

Het waren zalige drie weken. Dochter Els, schoonzoon Nils en kleinzoon Fenno op bezoek … dat is puur genieten hé.  Wij waren een beetje bezorgd omdat ons ‘grasveld’ nu niet meteen een biljardlaken is … heel veel putten en bulten, meer klaver dan gras en alles helt serieus af richting poort.  Maar die bezorgdheid verdween al snel.  De eerste dagen liep Fenno nog een beetje onzeker rond, vroeg hulp op de trapjes … En na enkele dagen rende hij lekker rond, klom helemaal alleen de trappen op en daalde ze weer af via de leuning … Trots!

Ook de potjestraining kende veel succes.  Ach wanneer er vier helpende handen extra zijn om je een beetje bij te staan, het potje dicht in je buurt te houden, je toe te juichen bij succes en de koekjes als beloning uit te delen … dan wordt dat hele potjesgedoe veel leuker!  Zonder pamper, met een ‘grote jongens broek’ aan, ontdek je al heel vlug wat er gebeurt als je pipi doet … hahaha.  Het leuke is dat hij zichzelf ook toejuicht!!!  “Jaaaaaaah pipi gedaan”!!!!!

De uitstapjes vielen ook bij ons jonge kereltje erg in de smaak.  De Zoo, het bezoekerscentrum van het natuurpark met allerlei Hongaarse dieren, de markt in Pécs, …. Vooral diertjes trekken zijn aandacht … En wij maar fotootjes maken natuurlijk.  Maar daar hebben jullie al van mogen meegenieten.

De dagverse groentjes of appelmoes-recht-uit-de-boom, patatjes van opa’s tuin … ze werden met veel smaak gegeten.  Met een beetje zelfgemaakte ketchup er bij … njammie.  Wat maakt opa toch lekkere bordjes klaar!

Het is ongelofelijk hoe traag een week kan duren en hoe vlug drie weken kunnen voorbijvliegen … Veel te vlug naderde de laatste dag.  Pörkölt maken dus.  Met de helpende handen van mama en papa, waren de groentjes vlug gesneden.  Fenno was heel nieuwsgierig naar wat daar in die grote ketel pruttelde en opa legde het allemaal mooi uit!

Maar ook aan mooie liedjes komt een eind en dus vertrokken ze vorige zaterdag terug naar huis.  Wat werd het hier stilletjes!  Wil je geloven dat ik nog steeds bij het ontwaken met een of ander kinderliedje in mijn hoofd zit?  Ikkeltje kramikkeltje, Hanse pansje kevertje, papegaai is ziek, in een klein stationneke, op een grote paddenstoel, …. Fenno kent ze allemaal en ook de gebaren … Maar ja, nu moet ik ze voor mezelf zingen …

Veel tijd om te treuren hadden we dit keer niet.  Vlug het huisje schoonmaken, lakens wassen, bedden maken … want zondag arriveerden onze volgende gasten.  Leen, een oud-collegaatje van mij met haar man en twee kindjes.  En natuurlijk typisch … wanneer er Belgen aankomen, regent het hé.  Maar geen nood, de tuin ontdekken kan maandag ook.  En het zwembad gaat niet lopen (enkel overlopen)!

Maandag maakten we een ‘lekkere’ wandeling langs de wijnhuisjes, waar we onderweg pruimpjes, mirabellen en zo konden plukken en we … o ja … ook nog twee speeltuintjes tegen kwamen. Weg plots de vermoeide kinderbeentjes …. Hahaha!  Heb je een zwembad ter beschikking … en waar zitten de kids in?  Juist … in de plassen … lol … wat een amusement!

Het zwembad is de grootste aantrekkingspool voor de twee waterratjes!  Maar toen begaf de pomp/filter het … verdorie … Dus ging Luc samen met Ward een nieuwe halen in Kaposvár.  Ze hebben met hun tweetjes nadien de zandfilter in elkaar gestoken en jaaaaah …. Hij werkt!  In geen tijd was het water weer lekker zuiver!  

Een dagje uitstap wordt afgewisseld met een dagje rust in de tuin … Nu ja … ‘rust’ is een betrekkelijk begrip.  Want er moet natuurlijk ook geoogst en verwerkt worden … courgettes, komkommer, boontjes (toverboontjes die eerst paars zijn en groen kleuren als je ze kookt!). Of ‘slangenboontjes’ die Justine vangt en helpt in stukjes snijden.  Maar tijdens het onweer was een groot deel van een appelboom gesneuveld en die hebben onze gasten vakkundig ontdaan van de appeltjes en de takken verkleind zodat we ze later kunnen hakselen. Fijn als je zulke helpers hebt!  Ook bij het raspen van al die appeltjes (emmers vol) kreeg Luc assistentie! Mathieu liet zich niet kennen en draaide de hendel naarstig rond … !  Al drie vaatjes staan rustig te gisten … de pálinka komt eraan voor de liefhebbers!

De dagen zijn heel intens en de kindjes hoeven niet gewiegd te worden om goed te slapen!

[roemeniestage-nk]

Roemeense vriendinnen

Na een gezellige vrijdagavond, zijn Marit en ik zaterdagochtend mijn telling in gaan halen, waarna we terugliepen naar huis via de spoorbrug. ’s Middags namen we onze klasgenoten mee het gebied achter de spoorbrug in, waar we al snel een paar edelherten zagen wegspringen en een bidsprinkhaan in het veld zagen. We haalden onze wildcamera op en klommen steil omhoog, de berg op, om van het uitzicht te genieten. We wilden een andere terugweg nemen, dus liepen recht naar beneden, waar we niet wisten waar we terecht zouden komen. Het zorgde voor een tafereel vol glijdende, aan-bomen-slingerende, springende en hoppende tieners/twintigers, die uiteindelijk met een paar schrammetjes beneden aankwamen.

Na een weekend vol met Tien tellen in de rimboe in het pikkedonker en vele andere spelletjes, vertrokken onze klasgenoten terug naar Domogled. Voor ons was het tijd om een grondige schoonmaakbeurt te geven aan ons huis.

Maandag werden we zoals gewoonlijk later opgehaald dan afgesproken, en vertrokken we naar een onbekende bestemming, met een onbekend doel. Op ongeveer twee-derde van het nationale park sloegen we rechtsaf, een half-verharde weg op. Hier reden we langs een snelstromende beek met veel verval, wat zorgde voor allerlei kleine watervalletjes. In de ochtendzon werden de prachtige herfstkleuren van het bos en het stromende riviertje nog mooier benadrukt. Pas na een tijdje rijden stopten we voor een kleine pauze, waarbij we snel naar de beek klommen om te kijken en een paar foto’s te maken. Weer een stukje verder stopten we bij een uitzichtpunt, waar we uitkeken op de Parâng bergketen en daarbij de Parângul Mare, de op-drie-na hoogste piek van Roemenië.

Enige tijd verder, na het langs zien schieten van een schim dat we een gems noemen, stopten we om vanaf daar te wandelen. We zagen al snel dat onze begeleiders en een andere collega hun wandelstokken tevoorschijn halen. Dat liet me een beetje schrikken; dan moest de wandeling wel heftig worden, en Andreea vertelt ons altijd dat we niks mee hoeven te nemen. Ik neem dan ook nooit iets mee, alleen maar eten-drinken-ehbo-kit-schoonmaakdoekjes-tissues-pennen-zakmessen-vest-boodschappentasje-portemonnee-camera-handcrème-insectenpotjes. Enzo.

De wandeling bleek dan ook een redelijke wandeling te zijn, als je niet bent voorbereid ervoor. Het was misschien een wandeling van 3-3,5 kilometer heen en weer dezelfde afstand terug. Echter reken je dan niet het 400 meter hoogteverschil mee, en de extra takken, omgevallen bomen en door-zwijnen-omgewoelde grond mee waar je constant overheen moest klauteren of grote stappen over moest zetten. Het feit dat je dan ook een drie uur durende lachbui hebt, helpt niet voor het zuurstofgehalte en je volle blaas. Nu zit ik alleen een beetje te piepen, maar de wandeling was uiteraard weer prachtig. De piek waar we uitkwamen bood uitzicht over bergen, bossen, weides en dorpjes. Op de terugweg stopten we nog bij een watervalletje.

Na zo’n dagje wandelen, vraag ik me dan toch wel weer af wat voor werkdag dit dan is geweest voor de drie medewerkers van het nationale park… Zeker een mooie wandeling, maar worden ze hiervoor betaald?

De volgende dag deed ik voor het eerst mijn telling alleen, en liep ik dus ook voor het eerst zelf door het dorp, het natuurgebied en het gehuchtje na ons gebied. Op de terugweg liep ik door dit gehuchtje, waar een mevrouw me aansprak na achtervolgt te worden door een hondje. Ik wist me verstaanbaar te maken in het Roemeens. Ze kwam van mij te weten dat ik uit Nederland kom, hier stageloop in Defileul Jiului Nationaal Park, en dat ik een student ecologie ben, wie de natuur hier prachtig vindt. Zij vertelde me haar naam en ik vertelde haar de mijne. 

Wanneer het gesprek te ingewikkeld werd, pakte ik mijn Google Translate erbij. Al gauw bleek dat zij niet kon lezen, dus liet ik Google Translate Roemeens spreken met de mevrouw. Op de spoorbrug wees ze enkele dingen aan, zoals de fabriek en één van de kloosters. Toen ik afsloeg naar huis, bedankte ik haar, kreeg ik een hand en twee zoenen, en vertelde ik haar dat ik het leuk vond haar ontmoet te hebben. Ik verstond haar dan niet compleet, maar ik kon redelijk goed uit de voeten met het spreken/verstaan van de Roemeense taal. In totaal heb ik toch wel een half uur met haar gewandeld, voordat ik van het spoor af ging, richting huis.

Na het verwerken van de gegevens voor mijn onderzoek, gingen Rachelle en ik nog even naar Bumbesti aan Zee, ook wel Bumbesti-Beach genoemd. Oftewel: we liepen de spoorbrug over, gingen even met het water spelen, klommen over keien, gleden meermaals uit en tuurden naar wat gele kwikstaarten.

Woensdag was een rustige dag waarin ik aan mijn verslagen heb gewerkt en alvast wat foto’s heb uitgezocht. De dag daarop namen we de Finnen het veld in. Dit was de perfecte kans voor mij om twee werkprocessen uit te voeren. Ik begeleidde hen in het uitvoeren van mijn laatste telling voor mijn onderzoek. We kwamen onze favoriete vrouw weer tegen, wie ons graag aanraakt en in het Roemeens tegen ons praat. Hierna gingen we nog even langs de rivier voor we naar huis gingen om even te lunchen. Nadat ze vertrokken, begon ik meteen aan het verwerken van mijn gegevens voor mijn onderzoeksverslag.

Vrijdag werden we opgehaald om (eindelijk!) naar Lainici Monastery te gaan. Dit was een prachtig klooster met verschillende gebouwen. We mochten ook naar binnen toen een kerkdienst bezig was. Ik was compleet in de war van alles wat er gebeurde; we moesten opeens links gaan staan, meerdere keren moesten we van op onze knieën zitten naar opstaan naar op onze knieën zitten, en werden we opeens ‘gezegend’ door een priester (of zoiets?) die een wattenstaafje in een bekertje met olie dipte, om vervolgens op iedereens voorhoofd en handen een kruisje te tekenen.

Hierna kregen we de kans om nog even rond te kijken op het prachtige terrein, konden we bepaalde gebouwen nog in, staken we wat kaarsjes aan voor levende en overleden mensen en kochten we nog enkele dingen in het souvenirwinkeltje. Waaronder mijn derde koelkastmagneet van Roemenië…

Op de terugweg stopten we bij een plaats-delict. Hier was een dood varken in een plastic zak gedumpt, waarschijnlijk besmet met een varkensziekte. Deze ziekte is de reden achter het feit dat de wilde zwijnen in het nationale park allemaal afgeschoten moeten worden.

Vervolgens reden we mee naar het kantoor om nog wat dingetjes te regelen en ons schema van volgende week door te spreken met wat collega’s en de Finse studenten die volgende week vertrekken. Nadat we klaar waren bij het bezoekerscentrum, wandelden we via de supermarkt naar huis.

Vanavond komt de Franse vriendin van Rachelle (die ze in Vietnam heeft ontmoet en in Roemenië studeert). Zaterdagochtend vertrekken we naar een ander natuurgebied, waar we weer de verschillen en overeenkomsten tussen de Roemeense natuurgebieden kunnen ervaren. Daarna genieten we nog van een dag in Brasov, en bezoeken we Bran Castle, ook wel Dracula’s Castle. Een leuk en leerzaam weekend staat ons te wachten, waarna onze laatste stageweek in Defileul Jiului Nationaal Park al snel volgt…