#bejaard | Explore Tumblr posts and blogs

fransopdefiets · 6 months ago

Text

15-7 Stokmarknes

Gisterenavond raakte ik in het keukentje aan de praat met een Franse hoogleraar bedrijfskunde. Die was na zijn burn-out 5 jaar geleden gaan fietsen. Hij had een heel simpele aanpak, je kiest een windrichting en fietst zo ver mogelijk. Bijgevolg was hij al via Mongolië naar Australië gefietst, had hij de Verenigde Staten doorkruist (en ontdekt dat de winters daar bitterkoud kunnen zijn), was hij nu op weg naar de Noordkaap en daarna wordt zijn bestemming Johannesburg. Op mijn vraag waar hij van leeft, vertelde hij over Woofing, een website die overal werkplekken aanbiedt op ecologische boerderijen tegen kost en inwoning. Verder heeft hij genoeg spaargeld totdat zijn pensioen ingaat (en dat is in Frankrijk 5 jaar eerder dan bij ons). O ja, wat at ik? Risotto met paddestoelen uit de zak, niet van Adventurefood, maar van Firepot. Die zijn twee keer zo duur, maar echt veel lekkerder!

Vanmorgen lig ik om half zeven al te stoven in de felle zon, dus er zit niks anders op dan op te staan. Zodoende ben ik een uur te vroeg voor de ferry, maar de ferry is ook een uur eerder dan de dienstregeling beweert, dus ik kon zo aan boord stappen. Er is geen koffie op de pont, maar aan de overkant ligt het stadje Melbu en daar hebben ze een bakker met koffie en kaneelstange en terras.

Ik zit al een beetje te plannen op het traject Gryllefjord - Tromsø. Ik neem donderdag de eerste ferry van Andenes naar Gryllefjord, die komt aan circa half elf aan en dan is het nog 74 kilometer naar de camping met een klim naar 300 meter hoogte over 4 km. Dat wordt dan een heel lange dag. Opknippen kan, maar dan ben je minimaal 150 euro voor een nachtje hotel kwijt. Er is één hotel met 3 kampeerplekken. Die moet je wel tevoren reserveren, dus ik dien meteen maar een verzoekje via de email in.

Na Melbu kan ik kiezen links- of rechtsom het eiland naar Stokmarknes. Ik kies voor rechtsom en word beloond met een bijzondere houten zeskantige kerk in Hadsel. Binnen hangt een bijzonder schilderij van een rijke en een arme man die bidden. Met rode lijntjes tussen hun hoofd en het landschap wordt duidelijk gemaakt waarvoor ze bidden. Het hoofd van de rijke man is met een aantal lijntjes verbonden met burchten, legers; schepen en andere materiële zaken, het hoofd van de arme man is rechtstreeks verbonden met de Hebreeuwse letters voor JHWH in de hemel.

Als ik weer buiten kom, zie ik bordjes in het gras met de tekst koffie en wafels, die wijzen naar een bijgebouwtje. Binnen zitten twee bejaarde dames sokken te breien en ik begroet ze met Goodmorning! Coffee and waffles! En ja hoor, het wafelijzer gaat aan, het beslag staat al klaar. We raken een beetje aan de praat en de dames zijn zussen, Karin en Ut. Ik zet ze op de foto, daar hebben ze groot plezier in.

Dan is het nog een minuut of twintig naar de camping. Er is niemand, maar er is wel een bord met sleutels van vacante hutten. Die zijn niet veel duurder dan een tentplaats, dus ik pak een sleutel en installeer me. Na een wasje kom ik de Franse hoogleraar weer tegen, die had een ferry later en ging linksom en werd beloond met prachtige uitzichten.

In de middag bezoek ik het Hurtigrute museum, over de geschiedenis van deze kustverbinding in het noordelijke deel van het land. Er staat een compleet passagiersschip uit 1955 overdekt op het droge waar je doorheen kunt lopen. In een aparte ruimte staat het salongedeelte van een vooroorlogse voorganger, de s.s. Finnmarken. Dat schip is vlak na de oorlog voor de sloop aan Nederland verkocht, de sloper sneed de sectie met de salons eruit en verkocht die aan een manege in Beekbergen, waar dat deel jaren lang als overnachtingsaccommodatie heeft dienst gedaan. Een aantal jaren geleden hebben de Noren die sectie weer teruggekocht en in het museum gezet.

Gefietste afstand: 49,5 km

Gefietste tijd: 4 uur

Lengte van de straal van de cirkel die de Noordkaap als middelpunt heeft: 494,3 km!!! Onder de 500!!!

3 notes · View notes

pussykech · 2 years ago

Text

ik vind het heel grappig dat alle reblogs in mijn notes van nederlanders op die fietspost zo ongeveer zijn “ja een helm zou het veiliger maken maar ik ga er toch niet bij lopen (/fietsen) als een bejaarde duitser”

#nogmaals op een stadsfiets een helm dragen vind ik super overdreven lol

7 notes · View notes

brilmans · 1 year ago

Text

Over blingbling en parelmoer

Schitterend

Met het gemak van een bejaarde zeekoe manoeuvreer ik mezelf tussen twee met pauwwier en paraplu-alg begroeide rotsen richting een dieper gedeelte in de baai. Onder mij ruziet een stel regenbooglipvissen om iets eetbaars. Ik aanschouw het. Wanneer ik mijn blik weer voorwaarts richt, blijkt dat ik deel uitmaak van een school boksvissen. Op enige afstand passeren achteloos enkele goudgestreepte zeebrasems. Met een paar soepele slagen zwem ik erheen om ze van dichterbij te bekijken. Maar dat komt er niet van. Een oerdrift dwingt mij af te buigen. Mijn aandacht wordt gegrepen door een glimmend object op de zeebodem. Daar moet ik heen!

Stukje evolutie

Dat glimmende zaken onze aandacht trekken is geen keuze. Dat is evolutionair bepaald. Een overmatige interesse in glimmende oppervlakte was een voordeel bij het vinden van water. En dat voordeel was weer essentieel om te overleven. Op die manier selecteerde Moeder natuur de de eigenaardige voorliefde in ons voor opsmuk, bling-bling en glanzende oppervlaktes.

Groene zeeoor (Haliotis tuberculata).

Zeeoor

Het bleek een schelp van een zeeoor. Een groene om precies te zijn. De schelp had met de binnenkant naar boven gelegen, waardoor de parelmoerlaag in het oog sprong. Ik stopte de schelp in mijn kontzak en snorkelde verder.

Op het strand bekeek ik de parelmoerlaag van de schelp. Gegrepen door de kleurenpracht van de iriserende binnenzijde maakte een drang zich van mij meester: ik moest en zou er meer hebben.

Schone schijn

Onze gewoonte glimmende objecten te willen bezitten is niet evolutionair bepaald, dat is meer een sociaal-culturele erfenis. Al generaties lang leren we tijdens ons leven dat een prachtige schittering hoort bij iets dat duur en waardevol is en dat het bezit van waardevolle zaken ons aanzien geeft. Beschaving op beschaving verzamelen dientengevolge de welgestelden schatten vol met glinsterende pracht en praal. En in hun kielzog het plebs. Alles voor de schone schijn.

paardenzadels (Anomia ephippium)

Meerdere vondsten

Omdat ik wist dat ik geen extra inspanning hoefde te leveren om meer zeeoren te vinden, mijn aandacht zou tenslotte vanzelf getrokken worden, kon ik heerlijk ontspannen verder snorkelen. En zo vond ik terwijl ik ‘tranquilo’ de onderwaterwereld tussen Sant Pere Pescador en L’ Escala verkende nog een enkele mooie zeeoren en paardenzadels: een oesterachtig schelpje dat ook een mooie parelmoerlaag heeft. Om er mee te pronken heb ik ze in een lijst gestopt. Wie weet vergroot het mijn aanzien.

Parelmoer in een lijstje.

Het oorspronkelijke doel

Weekdieren, zoals paardenzadel en zeeoor hebben hun parelmoer niet om mee te pronken. Die laag dient een heel ander doel. Het geeft ze geen aanzien, maar stevigheid. En, nog belangrijker, het onderhoudt het interieur van de schelp. Parelmoer zorgt ervoor dat de binnenzijde van de schelp glad is en blijft en het beschermt het weekdier tegen parasieten en schadelijk afval door het te omsluiten. Gebeurt dat tegen de schelp, dan ontstaat daar een knobbel van parelmoer. Zweeft het afval los dan ontstaat er een parel. Een parel is dus, zeg maar, het equivalent van een volle vuilniszak.

Denk daar maar eens aan wanneer je weer eens voor de etalage van de juwelier naar zo’n parelsnoer staat te kwijlen.

3 notes · View notes

peterpijls1965 · 2 years ago

Text

Job Klijn, een kunstenaar uit Nieuw-Zeeland. Hij is een immigrant.

De zin van het lijden

Op 8 mei 2015 probeerde ik uit te leggen waarom de christelijke god uit het Oude Testament een minder aangename atman is. Samen met de duivel vindt hij het nodig de rechtschapen Job alles af te nemen wat hem dierbaar is, en hem met open zweren te slaan. En dat alleen maar om het ijzeren geloof van de maatschappelijk geslaagde Job sadistisch op te proef te stellen. Bah.

Ooit hoorde ik een Nederlandse kardinaal iets bazelen over de zin van het lijden. Als goede katholiek moest deze prelaat de kruisdood van J. Christus rechtvaardigen. En de stille boodschap aan zijn kudde was: lijden is goed.

Ik kan deze Simonis uit de droom helpen: lijden dient geen enkel doel.

Nietzsche beweerde ook al dat uit pijn de beste zaken voortkomen. Nog zo’n wauwelaar. We weten hoe hij eindigde: in het gesticht.

Ik heb nu zo’n zeven weken non stop de ergste pijnen door vaatproblemen. Die kostten me recent een vinger. En mogelijk gaat ook mijn linker bovenbeen eraf.

Gisteren werd in het ziekenhuis van Venlo na een scan geconstateerd dat de belangrijkste slagader in het linker bovenbeen over een serieuze lengte potdicht zit. Maandag krijg ik te horen hoe de vaatchirurg deze verstopping gaat oplossen. Ik hoor in de verte een cirkelzaag.

Door die verstopte slagader doorbloeden mijn knie en stomp zwaar onvoldoende. Gevolg: een constante, ijskoude pijn, vooral ´s nachts.

Daardoor heb ik voortdurend de neiging me vol te laden met bier en marihuana. Die combi is namelijk de enige echt effectieve pijnbestrijder. Vergeet morfine. Gelukkig heb ik toch geen Jupiler en Bob Marley in huis.

Daarbij heb ik meestal geen budget voor alcohol en wiet. En gezien mijn verslavingsgevoeligheid is dat maar goed ook.

De uitdaging is nu mezelf mentaal in balans te houden. Ik ben bang en depri door alles wat er gebeurt. Vooral omdat het zo mysterieus is. De vaatchirurg kon gisteren geen enkele verklaring geven voor de verstopte slagader, die er op een scan van 2 jaar geleden nog prima uitzag.

Dat sterkt me in het donkerbruine vermoeden dat ik langzaam bezig ben dicht te slibben. Ik ben nog geen 50, maar ik heb het vaatstelsel van een ketting rokende bejaarde met een crush op Ketel 1.

Eerlijk gezegd heb ik me al neergelegd bij de volgende amputatie. De vaatchirurg had het er gisteren over dat de verstopte slagader misschien open gaat door sterke bloedverdunners. Aan zijn gezicht kon ik zien dat hij er zelf niet erg in geloofde. Hij had me ter plekke willen laten opnemen, maar het ziekenhuis ligt bomvol. Dus: patiëntenstop.

Ik weet nog dat ik vroeger verbijsterd het Bijbelboek Job las. Job was een meer dan rechtschapen man. Zijn oudtestamentische god stelde hem wreed op de proef met de ergste tegenslagen denkbaar. En dat alleen maar om uit te zoeken of het geloof van Job stand zou houden. Dit bleek het geval.

Sadistischer dan in het boek Job is het christendom nergens.

Zelf voel ik me dezer dagen ook op de proef gesteld. Al weet ik niet waarom, of door wie. Slechte bloedvaten zitten van vaderskant enigszins in de familie. Ik ben altijd een roker geweest, maar de vaatchirurg acht het uitgesloten dat een man van mijn leeftijd alleen door nicotine en teer zijn benen verliest.

Dus wie het weet mag het zeggen.

De enige zin van het lijden is misschien een reality check. Het afgelopen jaar was het beste in mijn leven: mentaal stabiel, droog en gelukkig met het weinige dat ik had. Dat feestje wordt nu verstoord door de amputatie van mijn vinger en de mogelijke amputatie van mijn bovenbeen.

Het zou betekenen dat ik in Hoensbroek een jaar vergeefs heb gerevalideerd met onderbeenprotheses. Tot tien dagen geleden liep ik als een kievit op de kunstbenen. Links kan ik de prothese nu niet dragen door de pijn. En misschien zit ik de rest van mijn leven in de rolstoel.

Die nieuwe uitgangssituatie is het zoveelste proces van aanvaarding en rouw. Ik probeer de lichtpunten te zien. Dat ik heb geleerd te incasseren, en te leven met verlies. Meer winst zie ik niet.

4 notes · View notes

indegazettevanindegazettepuntbe · 29 days ago

Text

Instelling raakt bejaarde kwijt op uitstap in Brussel. Dringende zoektocht naar vermiste Martine Bacquet in Brussel https://www.indegazette.be/instelling-raakt-bejaarde-kwijt-op-uitstap-in-brussel-dringende-zoektocht-naar-vermiste-martine-bacquet-in-brussel/?utm_source=dlvr.it&utm_medium=tumblr

0 notes

fritsmaasland · 1 month ago

Video

youtube

Bridget Maasland ~ Hoe word ik vijftig?

Bestel dit boek bij Melting Pot Amsterdam en je ontvangt een door Bridget gesigneerd exemplaar #boeken #kadoidee #inspirerend #shopinde pijp @meltingpotamsterdam.nl www.meltingpotamsterdam.nl Een zoektocht naar de beste mentale en fysieke versie van mezelf 'Voor televisiewerk bejaard, in de natuur niets meer waard. Slecht slapen, stramme spieren, niet vooruit te branden. Het roer moet om. Maar hoe?' In Hoe word ik vijftig? gaat presentatrice Bridget Maasland op zoek naar manieren om de beste versie van zichzelf te worden. De overgang is wellicht geen taboe meer maar er is nog heel veel onbesproken. In haar boek vertelt ze openhartig over haar zoektocht vol leerzame momenten, struikelblokken en eyeopeners. Kijk ook op www.mygrapeskin.com Met voorwoord van Saskia Noort, Heleen van Royen en Claudia de Breij

#youtube

0 notes

bhvcursusutrecht · 2 months ago

Text

Waarom het volgen van een EHBO-cursus nuttig is

Een EHBO-cursus is een investering in uw persoonlijke veiligheid, de veiligheid van uw gezin en het welzijn van uw gemeenschap. Kennis van EHBO stelt u in staat om met vertrouwen om te gaan met noodsituaties en onmiddellijke hulp te bieden aan degenen die dat nodig hebben. Hier zijn de vele voordelen van het volgen van een EHBO-cursus:

1. Uitgerust om noodsituaties aan te kunnen

Ongelukken en medische noodgevallen kunnen gebeuren wanneer u ze het minst verwacht. Een EHBO-cursus geeft u de vaardigheden om effectief te reageren in urgente situaties. Of het nu gaat om een snee, een brandwond of een ernstige gezondheidscrisis, weten hoe u snel kunt handelen, kan levens redden. U wordt getraind om iemand te stabiliseren totdat er hulp arriveert, zodat ze de best mogelijke zorg krijgen in kritieke momenten.

2. Meer zelfvertrouwen in crisissituaties

Weten wat u moet doen in een noodsituatie, geeft gemoedsrust BHV cursus Utrecht. EHBO-training vergroot uw zelfvertrouwen en vermindert de paniek die vaak gepaard gaat met ongevallen. U zult zich meer in controle voelen en in staat zijn om slimme beslissingen te nemen in stressvolle momenten, waardoor u de mensen om u heen met zekerheid en kalmte helpt.

3. Voorkomt verdere verwondingen of complicaties

Een van de belangrijkste voordelen van een EHBO-cursus is leren hoe u kunt voorkomen dat een situatie erger wordt. EHBO-training leert u hoe u verwondingen kunt beoordelen, bloedingen kunt stoppen en eerstelijnsondersteuning kunt bieden totdat professionele zorg arriveert. De vaardigheden die u opdoet, kunnen verdere verwondingen voorkomen, complicaties verminderen en zelfs de hersteltijd minimaliseren.

4. Vermogen om levens te redden

Er is geen groter voordeel dan het vermogen om een leven te redden. EHBO-training biedt u essentiële vaardigheden zoals reanimatie, de Heimlich-manoeuvre en technieken voor het omgaan met een hartstilstand. Weten hoe u snel kunt handelen, kan helpen iemands leven te redden, waardoor deze training een van de meest lonende cursussen is die u kunt volgen.

5. Bevordert een veilige werkomgeving

Werkplekken zijn vaak gevuld met potentiële gevaren, vooral in sectoren zoals de bouw, productie en gezondheidszorg. Medewerkers die zijn opgeleid in EHBO kunnen de risico's op verwondingen op de werkplek aanzienlijk verminderen. Bij een ongeval kunnen eerstehulpvaardigheden een groot verschil maken in de uitkomst en het herstel, waardoor een veiligere omgeving ontstaat voor iedereen die erbij betrokken is.

6. Wees voorbereid om voor dierbaren te zorgen

Of u nu kinderen, bejaarde ouders of andere familieleden thuis hebt, het kennen van basiskennis van eerste hulp is cruciaal om uw dierbaren veilig te houden. In alledaagse situaties stelt een eerstehulptraining u in staat om voor lichte verwondingen te zorgen of onmiddellijke hulp te bieden in ernstigere situaties. Het helpt u ook te weten wanneer u professionele medische hulp moet zoeken, wat u en uw gezin gemoedsrust geeft.

7. Draagt bij aan een sterkere gemeenschap

Eerstehulpkennis is niet alleen goed voor u, maar ook voor uw gemeenschap als geheel. Hoe meer mensen zijn opgeleid in eerste hulp, hoe groter de kans dat iemand in noodgevallen kan helpen. Of het nu een buurman, een schoolmeester of een collega is, weten dat anderen een eerstehulptraining hebben, bevordert een veiligere en veerkrachtigere gemeenschap.

8. Vermindert de druk op hulpdiensten

Als meer mensen worden opgeleid in eerste hulp, hebben minder mensen onmiddellijke aandacht van hulpdiensten nodig voor lichte verwondingen. Eerste hulp kan het aantal niet-levensbedreigende oproepen naar paramedici verminderen, waardoor hulpverleners zich kunnen richten op ernstiger gevallen. Dit kan de algehele efficiëntie van medische hulpdiensten verbeteren.

9. Verbetert carrièrevooruitzichten

Veel werkgevers zijn op zoek naar werknemers die zijn uitgerust met eerstehulpvaardigheden. Branches zoals gezondheidszorg, onderwijs, horeca en bouw vereisen vaak dat personeel een EHBO-certificaat heeft. Het toevoegen van een EHBO-certificaat aan uw cv kan uw carrièrevooruitzichten verbeteren en u waardevoller maken voor werkgevers, omdat het uw toewijding aan veiligheid en welzijn aantoont.

10. Versterkt relaties door vertrouwen

EHBO-training kan relaties versterken, of het nu thuis, op de werkplek of binnen uw gemeenschap is. Mensen voelen zich veiliger en vertrouwender als ze weten dat iemand om hen heen kan reageren in een noodgeval. Dit vertrouwen bevordert sterkere banden en creëert een omgeving van wederzijdse zorg en verantwoordelijkheid.

#BHV cursus Utrecht

1 note · View note

reneleijen · 3 months ago

Text

"OM deed niks met signalen over grootschalige cannabisfraude"

Volgens het tv-programma Zembla speelt een bejaarde man (73, uit Terneuzen) een hoofdrol in een internationale fraudezaak met medicinale cannabis. In de zaak zouden ruim 180 duizend mensen voor een totaalbedrag van 650 miljoen euro zijn opgelicht. De fraude draait volgens Zembla om het bedrijf JuicyFields, dat vanaf 2020 mensen online verleidde te investeren. Er werden torenhoge rendementen…

0 notes

jozefthoilants · 4 months ago

Text

Manchego

Mijn vrouw heeft een geit geadopteerd - een mank weesgeitje, met drie poten en een aangenaaide sik, hoor ik u denken. Neen. De geit in kwestie is perfect gelukkig en gezond. Mijn vrouw liet zich overhalen tot het adopteren van de geit, door er in ruil drie kilogram Manchegokaas van te krijgen. Of beter gezegd: kaas gemaakt van de melk van de geadopteerde geit. Ik denk niet dat die geit – in hoogst eigen persoon - drie kilogram Manchego aan mijn echtgenote komt overhandigen. Nu, men weet maar nooit.

Ik denk dat mijn vrouw een fout begaat. Over enkele maanden zal ze zich, bij elke hap Manchego, afvragen of de kaas wel echt van haar geit komt en niet uit een of andere Spaanse supermarkt, slordig omwikkeld in artisanaal bruin papier. Of erger, dat ze niet de kaas van haar geit aan het verorberen is, maar de kaas van een geit geadopteerd door een bejaard koppel uit Okselaar, terwijl haar kaas ergens in een koelkast in Beieren onaangeroerd blijft, omdat ze daar naar cheddar van een Engels geadopteerd rund zaten uit te kijken. Ook vrees ik de dag waarop we mensen met een adoptiekind ontmoeten, en dat ik het dan niet kan laten om te melden dat mijn vrouw een geit geadopteerd heeft, voor de Manchego, en dat die lieve mensen dan stiekem jaloers zijn, omdat een goed geweten wel lekker is, maar niet zo smaakt bij een plak chorizoworst.

Toen onze dochter het nieuws over de geadopteerde geit vernam, wilde ze weten wat adopteren betekende. Ik zei dat het een omslachtige manier was om een hoop kaas te kopen. Onze dochter nam vrede met die uitleg en mijn vrouw gaf geen krimp. Wel wist ze nog te melden dat ze ook een bijenkorf geadopteerd had. Hiervoor wordt ze beloond met vijf kilogram honing. Waar eindigt dit, lieve mensen? Met de adoptie van een verwilderde hond en de belofte er rabiës van te krijgen?

Ik houd u maar niet op de hoogte.

#Manchego #Chorizo #Cheddar

1 note · View note

fransopdefiets · 5 months ago

Text

6-8 Offersøy

Om het wachten op de Hurtigruten te bekorten at ik een pizza met ananas, worst en tomaat. Niet erg culinair, wel zeer bevredigend. En het bleek de juiste keuze achteraf, want deze boot heeft geen drie restaurants zoals de vorige. Je geniet of een compleet diner, of je neemt genoegen met een garnalensandwich van 10 euro.

Ook interessant, ik heb nu de engelstalige pagina’s gevonden op de Hurtigruten-website om een ticket te boeken. Niet dat het daar wel lukt, maar je leert wel iets. Daar bieden ze de 67+ korting nl. niet aan, dat doen ze alleen op de pagina’s in het Noors, terwijl die korting toch echt op alle EU inwoners van toepassing is, de boeven! En het scheelt een hoop, ik betaal nu als erkende bejaarde 368 kronen (31 euro) aan de kassa aan boord om 15 uur mee te varen, als ik het kaartje vooraf online op de Noorstalige pagina’s koop is het bejaardentarief al opgelopen naar 555 kronen (46 euro) en boek je via de Engelstalige pagina’s, dan betaal je de volle 1110 kronen (92 euro). Volgt u het nog? Dus het loont om gewoon op de bonnefooi op te komen dagen. En voor dat geld sta je nog geen twee nachten op de camping hier in Noorwegen, maar vaar je wel mee op een passagiersschip en spaar je en passant acht dagen fietsen, eten en campings uit.

Maar vannacht had ik toch een klein beetje spijt, want dit oude schip beschikt niet over comfortabele lange banken, maar over krappe tweezitsbanken met leuningen en om er een bed van te maken, moest er nog een stoel schuin achter voor mijn onderbenen, dus ik lag in een kronkel. Maar ik sliep! De Vesteraalen is een soort mini-cruisescheepje. Salonnetje voor, salonnetje achter, restauratie midscheeps met een TV die 24 uur aanstaat, dus geen geschikte slaapplek, bovenop een panoramasalon met bar en natuurlijk veel buitendek.

‘s Morgens precies om negen uur, ja ze houden van symboliek, passeren we de poolcirkel in zuidelijke richting. Het is hier een doolhof van kleine rotseilandjes en de Noren hebben de moeite genomen om op regelmatige afstand een wereldbol te plaatsen precies op de parallel. Daar varen we dan vlak langs en op het moment supreme, als iedereen met zijn iphone over de railing hangt om die wereldbol er mooi op te krijgen, geven ze een geweldige hijs aan de scheepstoeter, zodat iedereen zich het leplazarus schrikt. Ik krijg een visioen van een regen van iphones die in zee verdwijnen, maar het blijft bij een beeld in mijn hoofd.

Tegen twaalven zijn we in Sandnessjøen en ik ga weer op zoek naar een kapper. Bij de tweede is het raak. De kapster spreekt geen Engels, maar als ik een foto van mezelf van drie maanden terug laat zien, zegt ze OK en ik word in een half uurtje gefatsoeneerd. Daarna steek ik me in de fietskleren in een WC (dat is zo goed hier, winkels, winkelcentra, openbare gebouwen, ze hebben allemaal gratis schone WC’s, in tegenstelling tot Nederland waar er het wildplassen stimuleren door juist alle WC’s uit de openbare ruimte te verwijderen of heel duur te maken), doe boodschappen en fiets naar het zuiden. Ik hoef niet zo ver vandaag en onderweg is er tijd om de oude kerk bij Alstahaug te bekijken, die ik op de heenweg gemist had wegens tijdgebrek. Veel viel er niet te zien, behalve een wel aardig altaarstuk, dat een beetje weggestopt zit in een nis achter het huidige altaar.

Ik stop op de camping van het eiland Offersøy en scoor een heel mooi plekje pal aan de fjord.

Gefietste afstand: 32 km

Gefietste tijd: 2 uur

1 note · View note

sterkontruimingen · 6 months ago

Text

Hoe kunt u een betrouwbaar bedrijf vinden om bejaardentehuizen te evacueren?

Het handhaven van de algehele veiligheid in bejaardentehuizen is essentieel om senioren veilig te houden, vooral tijdens noodsituaties. Het vinden van een betrouwbaar bedrijf voor de evacuatie is een uitdagende taak, omdat er veel zaken moeten worden genoteerd. De veiligheid, het comfort en het welzijn van onze bejaarde dierbaren moeten de hoogste prioriteit hebben.

For more information, visit: https://sterkontruiming.livejournal.com/1110.html

0 notes

thedreamlifeofbalsosnell · 7 months ago

Text

‘De zoete inval’ en ‘Zeeangst’ van L.H. Wiener: herinneringen van een weemoedige zeerot

L.H. Wiener (1945) vierde begin dit jaar zijn vijfenzeventigste verjaardag. Zijn nieuwe uitgever Pluim brengt de auteur hulde met De zoete inval, een gulle bundeling met recente korte stukken, én Zeeangst, een bijna-roman in de vorm van een nautisch logboek over een negen weken durende zeiltocht van Haarlem tot het Britse graafschap Devon en weer terug.

De zoete inval

Jeroen Brouwers noemde Wiener ooit de meest verwaarloosde schrijver van de Nederlandse letteren, maar inmiddels staat de ‘vogelman van Zandvoort’ te boek als dé grootmeester van het korte verhaal, alom geroemd en bejubeld omwille van zijn onnavolgbare stijl en zijn krachtige vertelstem. Autobiografie, zelfspot en milde misantropie kenmerken zijn literair werk, geschreven in een loopbaan die nu ruim vijfenvijftig jaar omspant.

De zoete inval bundelt achttien nieuwe korte stukken, waarvan het merendeel al eerder in druk is verschenen, tien zelfs bij kleine bibliofiele uitgevers. Zo goed als alle bekende Wiener-thema’s passeren de revue: de dood, de liefde, het verleden, zijn half-Joodse achtergrond, zijn zelfverklaarde misogynie, het schrijverschap, zijn liefde voor de natuur (in het bijzonder vogels) en de tirannie van alcohol of ‘Koningswater’, om de belangrijkste te noemen. Voor wie vertrouwd is met de vroegere verhalen en romans zijn deze verhalen, herinneringen en brieven (aan F. Starik en A.L. Snijders) dan ook een feest van herkenning, terwijl ze voor de nieuwkomers de perfecte inleiding vormen.

De opener en het titelverhaal ‘De zoete inval’ is meteen raak. In dit tragikomisch verhaal denkt Victor — Van Gigch, een van Wieners alter ego’s en net als Wiener een gepensioneerde leraar Engels — terug aan een dronken liefdesnacht van 38 jaar geleden. Tegenover de vissportwinkel waar hij net een doosje maden heeft gekocht, bevindt zich een fourniturenhandel. De stoffen in de vitrine doen hem denken aan de rozenjurk van Lena (op de cover van De zoete inval prijkt een verwelkte roos), de vriendin van een kroegvriend die hij ooit oppikte en meetroonde naar zijn vrijgezellenflat om haar ‘langdurig te overmeesteren’.

Lena blijkt een emotioneel wrak te zijn: ze is ongewenst zwanger van haar vriend, flirt met de dood op het balkon van Victor, kotst haar ziel uit en blijkt ondanks haar jeugdige leeftijd een kunstgebit te hebben. ‘De zoete inval’ is onversneden Wiener: humor (zie ook ‘Een kimono staat mij goed’) en tragiek, heden en verleden, vermengen zich naadloos tot een weergaloos verhaal vol pathos en retoriek, waarin de auteur de draak steekt met zichzelf en de zelfgenoegzaamheid van zijn medemens.

‘De zoete inval’ is een prachtig voorbeeld van hoe Wiener het fictieve van de werkelijkheid of het werkelijkheidsgehalte van fictie voortdurend in vraag stelt. De lezer herkent moeiteloos Wiener in de verteller, maar het doet er niet toe of dit alles hem werkelijk is overkomen of niet. In zijn sleutelwerk De verering van Quirina T. (2006) stelt Wiener: ‘Literatuur is per definitie fictie, alle literatuur, ook autobiografische.’ In Zeeangst doet hij er nog een schepje boven op enverdraait het reviaans axioma ‘Echt gebeurd is geen excuus’ tot ‘niet echt gebeurd evenmin’: ‘Literaire waarachtigheid onttrekt zich aan zowel feit als fictie.’

De waarheid heeft natuurlijk ook te maken met de betrouwbaarheid van herinneringen, nog een belangrijk thema in Wieners werk. Het verleden haalt het heden steeds maar in. Zo ontmoet de verteller in ‘Komt tijd, komt onraad’ op café de bejaarde ‘Meneer Brand’, zijn oude leraar Frans die ooit zijn klaslokaal met ijzeren hand bestierde. In ‘De dood in Zandvoort’ blikt hij vol heimwee terug op schoonheid van de kustplaats waar hij opgroeide, maar stelt met groeiende weerzin de vergane glorie ervan vast.

Wieners geheugen spreekt in de eerste plaats weliswaar over het familieverleden. ‘Familieportret’, een fijn staaltje zwarte humor, gaat over zijn Joodse achtergrond, een kwestie die reeds in In zee gaat niets verloren werd uitgediept, en opent met de geweldige zin: ‘Ik kan mij niet herinneren of ik op mijn elfde wist wat joden waren, toen mijn moeder mij vertelde dat de ouders van mijn vader en zijn jongere broer een einde aan hun leven hadden gemaakt.’ Met de hulp van een oud-leerling wringt de verteller zich in allerlei bochten om op een veiling een portret van die oom te bemachtigen: vintage Wiener.

De herinneringen zijn steeds gloedvol, maar telkens weer zit er een angel in de staart. ‘Moederdag’ bijvoorbeeld, is een warme voordracht gehouden in de Haarlemse Janskerk op het feest van de moeders, waarin Wiener de gekneusde ambities van zijn behoorlijk excentrieke moeder memoreert. Hij kan zich niet ontdoen van de indruk dat ze nooit een kans heeft gehad op een ‘waarachtige levensvervulling’. Op zesenzeventigjarige leeftijd, kort voor haar dood, flapt ze uit dat ze eigenlijk prostituée had moeten worden. In ‘Ippon’ ziet Wiener zijn zoontje een judowedstrijd verliezen tegen een grotere en oudere tegenstander, zoals hij zelf meemaakte als jonge judoka, al was dat tegen een meisje. Wanneer de judostudio afbrandt, wentelt hij zich in leedvermaak: ‘Die brand is niet door mij aangestoken. Echt niet. Je kunt niet aan alles denken.’

In ‘Buizerd’ licht Wiener zijn poëtica verder toe, startend met een knipoog naar W.F. Hermans: ‘Er valt in mijn werk geen mus van het dak zonder dat ik er een verhaal aan wijd. Fantasie speelt geen rol. Verzinnen kan men alles wel. Vormgeven is de kunst.’ Hij vertelt ronduit hoe hij de realiteit soms naar zijn hand zet ten voordele van ‘de literaire werkelijkheid’. Zo was de gewonde kauw in het verhaal ‘Jonge kauw te Katwoude’ in het echte leven niet dood toen Wiener die overhandigde aan het vogelasiel. Waarna — typisch Wiener — een op gelijke leest geschoeid verhaal volgt over de redding van een uitgemergelde buizerd. Fictie blijft fictie, of niet?

De afdwingbaarheid van de literaire werkelijkheid voert Wiener ten top in ‘Life imitates art’. In een verdere demystificatie onthult hij hier de ware toedracht over het zeemansgraf dat hij zijn ontslapen kat Lolitapoes gaf in zijn ‘dodenboek getiteld’ In zee gaat niets verloren (2015), een passage die overigens nog terugkomt in Zeeangst. In realiteit begroef Wiener de kat in een lange bloembak in zijn tuin en was het zeemansgraf niet meer of minder dan ‘een onontkoombare literaire eis’. Maar omdat de auteur naar eigen zeggen alleen ‘werkelijk’ bestaat in zijn boeken en enkel die zijn bestaan ‘rechtvaardigen’, haalt de fictie het nog maar eens op de werkelijkheid: na een jaar graaft Wiener de poes op en laat haar, precies zoals hij eerder had beschreven, te water voor de kust van Zandvoort.

Wie stelt alleen in zijn zelfgeschreven boeken werkelijk te bestaan, eigent zich bij wijze van overlevingsstrategie ook de literatuur van anderen toe, om die tweede werkelijkheid te kunnen assimileren en uit te breiden. Wiener ziet dan ook waarlijk overal literatuur en doorspekt ongegeneerd zijn verhalen met citaten of verwijzingen (‘La vie devant soi’, ‘Brief aan A.L. Snijders’), een procedé dat hij in Zeeangst tot het uiterste drijft.

Voor Wiener is schrijven naar eigen zeggen het ‘tijdloos fixeren’ en ‘op literaire wijze tot expressie brengen’ van emoties die zijn gemoed doen vollopen. Zo schreef hij een pakkend portret van de hoogbejaarde, officieuze havenmeester van de Haarlemsche Jachtwerf (‘Freek’), die tijdens een roofoveral om het leven kwam. Wanneer hem wordt gevraagd waarom hij schrijft, antwoordt Wiener steevast: ‘Om niet anoniem te passeren’. In ‘Over niet anoniem passeren’ begint de auteur te twijfelen aan Oscar Wildes credo dat schrijven een ‘volstrekt zinloze bezigheid’ is, zeker wanneer hij ontdekt dat een schipper zijn verhaal ‘Freek’ heeft opgehangen aan het wachthuisje van de haven en verschillende wandelaars en zelfs een jogger stoppen om het stuk te lezen.

De zee als vijand

Bulkte De zoete inval van de referenties aan de dood, dan zijn die nog prominenter aanwezig in Zeeangst en dat vanaf de eerste pagina’s. In de proloog al doet Wiener uit de doeken waarom zeezeilen voor hem een dualistische uitdaging is (enerzijds fascinatie, anderzijds angst): als dertienjarige ontsnapte hij op het nippertje aan de verdrinkingsdood tijdens een zeiltochtje met drie vrienden vlak voor de kust van Zandvoort. Omdat hun zeilbootje te zwaar geladen was, kantelde het. In een poging de mast terug recht te trekken raakte Wiener onder water verstrikt in een touw. Een van de vrienden wist hem bijtijds terug boven te halen. Deze gebeurtenis transformeerde de zee tot een vijand. Sindsdien is zee kiezen voor Wiener opgaan in de natuur en genieten van de schoonheid, maar tegelijk ook het tarten van de dood (‘De zee is te veel de baas. En ik steeds minder.’).

Wieners traumatiserende ervaring doemt regelmatig op in zijn dromen en herinneringen, waarin hij steevast níet wordt gered, maar wel degelijk verdrínkt. De auteur spreekt in dat geval van ‘opdringing’, een begrip dat hij eerder al uitwerkte in De verering van Quirina T.: ‘herinneringen aan gebeurtenissen die zich in de werkelijkheid als zodanig niet hebben voorgedaan, maar zich niettemin als voltrokken vonnissen manifest in het geheugen hebben vastgezet’. Het is weinig verwonderlijk dat het incident ook in Wieners teksten hier en daar opduikt. In ‘Tweemaal is scheepsrecht’ bijvoorbeeld, een verhaal uit de bundel Ochtendwandeling (1996), waarin Wiener zijn angst beschrijft om onder zijn boot te duiken om de kiel schoon te maken, een actie die hem terug slingert naar die noodlottige dag op zee.

Wie bekend is met Wieners werk weet dat de auteur een ervaren zeiler is en een eigen schip heeft (vroeger de Archimedes, vandaag de Argos, the good ship). Ook zijn ‘huidige vriendin voor het leven’ Antje Noordwest is een gediplomeerd zeilster. Het koppel beslist om gedurende 9 weken en over een afstand van meer dan 800 mijl hun favoriete zeilgebied langs de Britse zuidkust en het eiland Wight te bevaren (voorin zitten kaartjes met de uitgestippelde route). Deze keer hebben ze ook twee doelen voor ogen: een bezoek aan het graf van Malcolm Lowry en de plaats waar Virginia Woolf de Ouse (en de dood) instapte. Bijzonder is dat de reizigers ook de jonge poes Loes (is zij vernoemd naar de tante uit In zee gaat niets verloren?), aan wie Zeeangst bovendien is opgedragen, mee aan boord nemen.

In zijn badinerende en mijmerende stijl tekent Wiener hun wederwaardigheden op in ‘een logboek’, niet voor niets de ondertitel van Zeeangst, hoewel de bijdrages niet gedateerd zijn. In ‘Tweemaal is scheepsrecht’ en In zee gaat niets verloren hanteerde hij eerder al de logboek-vorm, hoewel hij voor laatstgenoemde liever de term ‘scheepsjournaal’ gebruikt. Als voorbeeld neemt Wiener Coasting (1986) van Jonathan Raban, een zeilklassieker die hij ooit in vertaling kreeg van Mizzi van der Pluijm, vroegere redactrice en huidige uitgever van de auteur: ‘Langs dezelfde lijnen als Coasting wil ik Zeeangst opzetten: deels als nautisch logboek, maar in essentie als een autobiografisch geschrift, waarin mijn verhouding tot de zee, de literatuur en het leven, als een reis door mijn heden maar vooral door mijn verleden, gestalte krijgt. Toekomst bestaat niet.’ De inzet van de reis is hoog.

Voor een schipper in de herfst van zijn leven wordt ‘toekomst’ een steeds ijler begrip (‘de zee is een bedding van de dood’). Meer dan eens suggereert Wiener dat dit misschien wel de laatste keer is dat hij deze geliefde kusten zal bezeilen. De dood lijkt soms mee te reizen: er is niet alleen het korte saluut aan het graf van Lolitapoes, maar ook de bezoeken aan de laatste rustplaatsen van literaire helden zoals Malcolm Lowry, Virginia Woolf en Cyril Connoly zijn telkens een aanleiding voor de reiziger om het levenseinde te contempleren, het liefst overdadig gelardeerd met Engelstalige citaten. Voor Wiener is de dood ‘de schaduwkant van de oplichtende levensdrift’: tijdens een fietstochtje wordt hij in een moment van onoplettendheid ei zo na omvergereden door een voorbijrazende truck en aan de zelfmoordkliffen van Beachy Head wrikt hij een steenbrokje los voor Anton Dautzenberg, die droomt van een sprong in die bekende diepte (‘Een koorddanser tart de val, een schipper de zee’).

Wiener zou Wiener niet zijn mocht er naast de schaduwkant ook niet flink wat worden afgelachen. Reizen met een poes zorgt hoe dan ook voor burleske situaties, al zeker over water. Schitterend zijn de passages waarop Wiener en Ant de jacht op Loes inzetten wanneer die aan land voor de zoveelste keer pleite is. Even hilarisch is de woordenwisseling met een gepensioneerde dierenarts die Loes als een illegaal dier het land wil uitzetten of de brief die Wiener schrijft aan een schipper wiens boot hij zou geraakt hebben bij het aanmeren. Wanneer Loes Ant al spelend verwondt aan het oog moet ze naar het ziekenhuis: de beschrijving van de consultatie bij de knappe jonge oogarts Hannah Fieldhouse is Wiener op z’n best.

Aangrijpend en ongebruikelijk zijn de talloze momenten waarop de schrijver-schipper zijn onzekerheid uitdrukt, zijn angst om fouten te maken, blunders die op zee fatale gevolgen kunnen hebben. De druk is zo hoog dat de zeilers beslissen om bij de terugreis de route af te snijden en over binnenwater terug naar Haarlem te varen. Nochtans weet Wiener zich ettelijke keren, met de hulp van Ants expertise en ten koste van zware fysieke arbeid, uit hachelijke situaties te redden, dankzij zijn goed zeemanschap en alertheid. Soms is de verantwoording heel technisch, vakjargon dat enkel begrijpelijk is voor doorgewinterde zeilers. Gelukkig is er achterin een verklarende woordenlijst, voorafgegaan door een Wieneriaanse vermaning: wie niets weet over zeilen, mag er niet over schrijven. Voor de zekerheid is er dan ook een bibliografie toegevoegd, met waardige zeilklassiekers die niet mogen ontbreken in elke zichzelf respecterende boordbibliotheek.

De geweldige epiloog is een lange brief aan Paul Léautaud, een van de grootheden uit de autobiografische literatuur en ‘de grootste kattenman allertijden’, waarin Wiener vertelt hoe hij het baasje van Loes werd. Met een naar de keel grijpende wending op het einde maakt Wiener van de zeilende poes het uiteindelijke hoofdpersonage van zijn uitzonderlijk reisverslag.

Verschenen op: De Lage Landen (volledige tekst achter betaalmuur) en op papier in Ons Erfdeel, november 2020

De zoete inval van L.H. Wiener, Pluim 2020, ISBN 9789492928917, 108 pp. & Zeeangst Een logboek van L.H. Wiener, Pluim 2020, ISBN 9789492928894, 284 pp.

Ter gelegenheid van L.H. Wieners 75ste verjaardag verscheen in een oplage van 75 exemplaren een ‘visuele bibliografie’, alleen verkrijgbaar via antiquariaat Hinderickx & Winderickx: Theo Rabou, Schrijven heeft geen enkele zin… Bibliografie van de reguliere en bibliofiele uitgaven van L.H. Wiener., Vught 2020, 220 p.

#L.H. Wiener #De zoete inval #Zeeangst #Atlas Contact #Pluim

0 notes