#begijnen

[blogger-theo-herbots]

Geschiedenis en foto’s Oud Begijnhof en Begijnhofkerk Tienen

Geschiedenis en foto’s Oud Begijnhof en Begijnhofkerk Tienen Het Oud Begijnhof en de Begijnhofkerk in Tienen zijn historische schatten die teruggaan tot lang vervlogen tijden. Het Oud Begijnhof, oorspronkelijk gesticht in de 13e eeuw, was ooit de thuisbasis van begijnen – vrome vrouwen die in gemeenschap leefden zonder de geloften van het kloosterleven af te leggen. De pittoreske huisjes en…

[johanbuts]

#begijnhof #diest #vlaamsbrabant #gasthof1618 #toeristineigenland #toeristineigenstad #begijnen #begijn #beguin #beguinage #iphone (bij Begijnhof Diest)

[the-paintrist]

Cecil Jay - Begijnen - 1900

Woman looking at the viewer is possibly a selfportrait

The Beguines and the Beghards  were Christian lay religious orders that were active in Western Europe, particularly in the Low Countries, in the 13th–16th centuries. Their members lived in semi-monastic communities but did not take formal religious vows; although they promised not to marry "as long as they lived as Beguines," to quote one of the early Rules, they were free to leave at any time. Beguines were part of a larger spiritual revival movement of the 13th century that stressed imitation of Jesus' life through voluntary poverty, care of the poor and sick, and religious devotion.

Cecil Jay (1883–1954) was an Anglo-American painter, mainly of portraits and miniatures.

[leftwizardbarbarian-blog]

Wat is devotie?

categorie : religie

          Met devotie wordt in het algemeen de toewijding aan een hogere macht of waarheid bedoeld.

      Meer specifiek wordt met devotie bedoeld de vormgeving van de toewijding aan God door middel van religieuze gewoonten: persoonlijke devotie of vroomheid.

          vormen van devotie

  Persoonlijke devotie of vroomheid kan allerlei vormen aannemen. De kerk reikt vormen…

[lucadescheemaeker-blog]

EXPO: Openmonumentendag in Brussel

Toen ik de e-mail van u over de open monumentendag in Brussel ontving, had ik al meteen zin om er met mijn vrienden op uit te trekken. Na veel gesukkel, zijn we erin geslaagd om met de trein tot in Brussel te geraken.

Omdat we allemaal niet zoveel in Brussel rondhangen, hadden we de hulp van Google Maps nodig om tot in de Sint-Gorikshallen te geraken. Daar pikten we nog een infoboekje mee, ook al hadden we deze eerder op het internet geraadpleegd. We konden daar dan ook even proeven van een kleine tentoonstelling over de geschiedenis van het skaten. Op het moment zelf verstonden we niet veel waarom ze ons uitleg gaven hoe skaten eraan toeging vroeger. Maar na achteraf de volgende link te raadplegen: http://sintgorikshallen.be/event/against-the-grain/. Weet ik dat deze expo speciaal georganiseerd was op de dag dat het autovrije zondag was in Brussel, want daar was het onderwerp rechtstreeks mee verbonden.

Verder gingen we dan nog naar de Sint-Jan-Baptist  ten Begijnhofkerk. Daar was een zeer actuele expo aan de gang over de slaven van het verleden en nu. De expo opende echt mijn ogen. Veel extra informatie over de expo, vond ik echter niet op het internet. In het infoboekje kregen we wel nog extra informatie over het gebouw, de Begijnhofkerk, maar meer niet. Als volgt de informatie gegeven door het programmaboekje: In het midden van de 17de eeuw besloten de Brusselse begijnen een nieuwe kerk te laten bouwen op de funderingen van het bestaande gotische gebedshuis dat aan Sint-Jan was toegewijd. De werkzaamheden begonnen in 1657. Eerst werd het oude koor vernieuwd, daarna het schip en de barokke gevel naar het model van de vlakbij gelegen jezuïetenkerk van de Augustijnen die omstreeks 1620 door Jacques Francart was gebouwd. In het begin van de 18de eeuw, toen het begijnhof niet minder dan 1.084 huizen telde op een oppervlakte van 7 hectare, werd de kerk met een sierlijke opengewerkte klokkentoren bekroond. Net als de voorgevel, die tot de rijkst gedecoreerde van België behoort, kreeg het interieur een zeer verzorgde afwerking. Aan de buitenkant vertolken de talrijke in- en uitzwenkingen, de superpositie van ordes, de frontons met voluten en de rijke ornamentering volop het vocabularium van de barok. Die barokke vormentaal keert terug in de aankleding van het interieur met zijn uitkragende kroonlijsten, de met voluten geflankeerde nissen en de vele gevleugelde putti met bolle wangen in stuc. Daarbij komt nog een rijk geheel van barokmeubilair bestaande uit de altaren, de biechtstoelen en de preekstoel. Want ik me goed herinner waren enkele artistieke, schrijnende beelden. Ze waren zeer actueel en gingen over de slaven van vroeger en nu, maar ook over vluchtelingen die tijdens hun vlucht op zee sterven.

Vervolgens gingen we ook nog naar het Martelaarsplein. Door de informatie van het organisatieboekje, kwamen te weten dat het typeerde van zijn neoclassicistische architectuur. Achteraf gezien als we de les zagen over de verschillende stijlen, en viel het mij inderdaad op dat we in de wereld van de Grieken en de Romeinen werden gezogen maar toch in een recente bebouwing zaten. Toen we rondliepen in de ondergrondse ruimte, konden we ook de informatie van een toevallig passerende gids meepikken, hij vertelde dat er duizenden mensen daaronder begraven waren. We hebben dan nog veel rondgedwaald en gekeken naar enkele namen van mensen die er begraven lagen. Er werd ook telkens een plaats bij vernoemd. Zo vonden we enkele mensen uit Halle en moesten we toegeven, dat dit ook een deel van onze voorgangers hun leven moet uitgemaakt hebben. Uit de informatie van het boekje is op te maken dat de naam van het plein meermaals is veranderd. Maar voorlopig heet het toch nog altijd het Martelaarsplein, dit is ter nagedachtenis naar de slachtoffers die vielen in 1830. Er staat ook een memoriaal in het midden van het plein dat typeert voor de onafhankelijkheidsstrijd van België.

Tenslotte liepen we ook nog door de koninklijke Sinthubertusgalerijen. Ik had er al vaak doorgelopen met mijn ouders, als we naar de kerstmarkt in Brussel gingen. Maar deze keer had ik extra informatie over het bouwwerk. De plannen voor de bouw werden ontworpen door de architect Jean-Pierre Cluysenaer. De bouw begon dan in 1846 en was dan klaar tegen de officiële opening op 20 juli 1847. Cluysenaer ontwierp een galerij van 210 meter lang, zoals er al bestonden in Parijs, en gaf ze een architecturale allure die kon wedijveren met de grote Europese steden. Door de onregelmatigheden van het terrein maakt de galerij halverwege, aan het centrale zuilenportaal, een lichte knik. De architectuur en de decoratie zijn bijzonder verzorgd en geïnspireerd op de Italiaanse palazzi uit de 16de eeuw. De gevel aan de Grasmarkt vertoont een superpositie van de Toscaanse, Ionische en Korinthische orde, die binnen in de galerij herhaald wordt. Aan de buitenkant is de bepleistering grijs en zet ze de architecturale versieringen in blauwe hardsteen luister bij; binnenin is de bepleistering dan weer roze. De vernuftige glazen overkapping op zelfdragende gebogen spanten, met ruiten die als visschubben over elkaar zijn geplaatst, is een buitengewoon voorbeeld van zenitale verlichting uit de tweede helft van de 19de eeuw. De koninklijke galerijen vormden een modieuze promenade die van meet af aan een ruim publiek lokte naar de luxewinkels, de elegante cafés en cultuurhuizen zoals het Théâtre royal des Galeries, het voormalige Théâtre du Vaudeville en de Taverne du Passage. Dat laatste heette tot 1892 Café des Arts heette en was een trefpunt voor de schilders en schrijvers van die tijd.

[vibesbyzoe]

Begijnhof ~ Amsterdam

Afgelopen dinsdag, 26 oktober, ben ik naar het begijnhof in Amsterdam geweest. Dit bijzondere plekje Amsterdam is al eeuwen oud en rijk aan geschiedenis.

Begijnen waren Katholieke alleenstaande vrouwen die goede werken verrichten, maar die niet in het klooster wouden werken en dus ook geen kloostergeloften hadden afgelegd. In 1389 werd er voor het eerst gesproken over een begijnhof in Amsterdam, hiervoor was er alleen nog maar spraken van één huis waar de begijnen samen in woonden. Tijdens de grote stadsbranden in 1421 en 1452 werd het uit houten huizen bestaande Begijnhof volledig verwoest. Meer en deel van het Begijnhof wat nu nog te zien is komt uit de 17e en 18e eeuw. Alleen het Houten Huys (gerestaureerd in 1956-57) komt nog uit de tweede helft van de 15e eeuw.

De laatste Begijn overleed in 1971, maar tot de dag van vandaag wonen er nog steeds alleen maar alleenstaande vrouwen in het Begijnhof, in totaal zijn dat er 108.

[100procentbrussels]

The Empty Shop

Een rok waar je eigenlijk niet langer in past, een chique pak waarin je je niet goed voelt, een prachtig paar schoenen waarmee je de overkant van de straat niet haalt… Iedereen heeft wel zo’n miskoop in de kast liggen. The Empty Shop nodigt je uit om jouw mooie zo goed als ongedragen kledingstukken een nieuw leven te geven.

Met de opbrengst van de gedoneerde kleren, steunt The Empty Shop enkele Brusselse growfunding projecten zoals ‘het collectief van de Begijnen’ in Hoog-Molenbeek, dat het beruchte leegstaande café van de gebroeders Adbeslam wil omvormen tot een buurthuis van en voor de buurt, een babytheek in Elsene, die ervoor zorgt dat je al die dure babyspullen niet hoeft aan te kopen en Sommos, een samenwerking tussen Blue Project Foundation (Barcelona), La Fabrique des Impossibles (Parijs), Pinyako (Brussel) en Zinneke, is een zinnode die van Barcelona via Parijs naar Brussel stapt met ‘Illegal’ als thema.

Van maandag 27 tot woensdag 30 oktober kan je je topstuks binnenbrengen en mag je je aan een fijne traktatie verwachten. Deze stukken worden verkocht van donderdag t.e.m zaterdag. De winkel wordt elke dag opnieuw aangevuld.

Niet zo’n shopper? Spring gerust eens binnen om te buurten want het belooft er supergezellig te zijn.

Alle info over The Empty Shop Brussel op http://www.curieus.be/brussel, fb @curieus.brussel, instagram curieus_brussel

[blogger-theo-herbots]

Begijnhof en Begijnhofkerk Tienen België foto's ||Photos Beguinage and Beguinage Church Tienen Belgium

Begijnhof en Begijnhofkerk Tienen België foto’s ||Photos Beguinage and Beguinage Church Tienen Belgium

Translate this Website into 110 Languages CLICK ➡️ HERE ✅ Begijnhof en Begijnhofkerk Tienen België foto’s Begijnhof en Begijnhofkerk Tienen België Begijnhof Een begijnhof was een wereld op zich. Dit kwam omdat deze hoven aan de rand van de stad lagen en ook ommuurd waren. Begijnen waren godvruchtige vrouwen, die in aparte huizen woonden, maar verenigd waren in een gemeenschap. Zij waren…

[ariadne-s-labyrinth]

some information on the ‘Begijnhoven’ in Belgium:

“Pas met het katholieke reveil van het midden van de negentiende eeuw en de ongeëvenaarde Mariaverering als gevolg van de verschijningen in Lourdes, kende de begijnenbeweging een laatste bloei. Die bleek echter van korte duur te zijn, de groeiende welvaart, de ontkerstening en vooral de sociale ontvoogding van de vrouw zorgden er voor dat de 1500 begijnen die Vlaanderen in 1900 nog telde in 1980 werden teruggebracht tot een vijftigtal. Vandaag is de begijnenbeweging nagenoeg uitgedoofd.” (http://www.tento.be/OKV-artikel/begijnhoven-vlaanderen)

Basically what it says here is that in 1900 there were over 1500 beguines, but in 1980 there were only about 50 left. This is still recent history! And it certainly survived for a very long time!

Marguerite Porete was a female mystic burnt at the stake for heresy in Paris in year 1310. She wrote the book The Mirror of Simple Souls, dealing with the idea of agape, divine love, and how the soul by giving up reason can become fully united with God through love. The book was judged heretical, and Marguerite was killed for her words. Marguerite was is associated with the beguine movement, a Christian religious order of women in Northern Europe who lived in all-female orders resembling monasteries - but without taking any bindig vows - and devoted themselves to the care of the sick, prayer and contemplation. They lived in so called beguinages, often an urban courtyard sorrounded by houses and a church, encircled by walls and separated from the rest of the town by several gates which were closed at night, where women lived protected from the violence of the town. Single women weren’t at all as uncommon as scholars have believed at this time, and during a few hundred years many women joined the movement to live in these small, all-female, village-like communities. In Sweden, the beguines lived among other places in Vadstena. They were banned in 1412, but managed to stay until the year 1506, when monks banished them and drove them away as they wanted to expand their male monastery.

[siebevandenbosch-blog]

Museum: Sint-Jan-Baptist ten Begijnhofkerk

In het midden van de 17de eeuw besloten de Brusselse begijnen een nieuwe kerk te laten bouwen op de funderingen van het bestaande gotische gebedshuis dat aan Sint-Jan was toegewijd. De werkzaamheden begonnen in 1657. Eerst werd het oude koor vernieuwd, daarna het schip en de barokke gevel naar het model van de vlakbij gelegen jezuïetenkerk van de Augustijnen die omstreeks 1620 door Jacques Francart was gebouwd. In het begin van de 18de eeuw, toen het begijnhof niet minder dan 1.084 huizen telde op een oppervlakte van 7 hectare, werd de kerk met een sierlijke opengewerkte klokkentoren bekroond. Net als de voorgevel, die tot de rijkst gedecoreerde van België behoort, kreeg het interieur een zeer verzorgde afwerking. Aan de buitenkant vertolken de talrijke in- en uitzwenkingen, de superpositie van ordes, de frontons met voluten en de rijke ornamentering volop het vocabularium van de barok. Die barokke vormentaal keert terug in de aankleding van het interieur met zijn uitkragende kroonlijsten, de met voluten geflankeerde nissen en de vele gevleugelde putti met bolle wangen in stuc. Daarbij komt nog een rijk geheel van barokmeubilair bestaande uit de altaren, de biechtstoelen en de preekstoel.

Bron: https://visit.brussels 

Ik ben deze kerk met 2 vrienden  gaan bezoeken tijdens autoloze zondag in Brussel. In de kerk zelf was er een kleine tentoonstelling van hoe de kerk is onstaan. 

[charlotteverhelst]

Open Monumentendag 2018

Op 16 september ben ik met enkele vrienden naar de Open Monumentendag in Brussel geweest. We zijn er samen met de trein naar toe gegaan en hebben daar de Sint-Jan-Baptist Ten Begijnhofkerk, het Martelaarsplein en de Koninklijke Sint-Hubertusgalerijen bezocht.

Eerst zijn we naar het infopunt in de Sint-Gorikshallen geweest. Daar was er in de kelder een tentoonstelling over skaten en konden we een infogids vinden. Daarna vertrokken we te voet naar de Sint-Jan-Baptist Ten Begijnhofkerk.

1. Sint-Jan-Baptist Ten Begijnhofkerk: Deze kerk werd tussen 1657 en 1676 gebouwd door Brusselse begijnen. De kerk heeft een gotisch plan op basis van de Latijnse kruisvorm en decoratie volgens de Vlaamse barokstijl. Binnen vinden we meerdere kunstwerken gemaakt door de Brusselse schilder Theodoor Van Loon. De gewelven bestaan uit volle rondbogen en de gangpaden zijn erg breed. Boven de booggewelven bevindt zich een dekstuk versierd met uitgeholde cartouches onder een uitspringende kroonlijst. In de apsis staat een beeld van Johannes de Doper, aan wie de kerk is gewijd.

De kerk is zeer indrukwekkend, zowel langs de buitenkant als binnenin. Er werd een uniek concert gespeeld door Matthieu Ha, Maïa Aboueleze, Emiko Ota, Nori Kajio, Cayo Scheyven en Étienne Gilbert. Het bestond uit een samenspel van orgel, accordeon, fluit, Japanse trommel en zang. Er stond ook een tentoonstelling over slavernij opgesteld. Het was een grote tegenstelling met de majestueuze kerk en begreep niet goed waarom ze de tentoonstelling exact daar hadden geplaatst. We hebben niet alle panelen kunnen lezen, maar hebben toch bijgeleerd en genoten van het uitzicht van de kerk.

2. Het Martelaarsplein: Dit plein herdenkt de Belgische Revolutie. Meer dan duizend van de slachtoffers ervan liggen er begraven. In het midden van het plein vinden we een crypte met in het midden een groot standbeeld in neoclassicistische stijl genaamd Pro Patria. Het bestaat uit een vrouw die vrijheid representeert en een leeuw aan haar voeten.

Beneden in de crypte werd er een rondleiding gehouden. We wisten niet dat je hiervoor gereserveerd moest hebben en het was in het Frans, maar we hebben toch wat meegeluisterd. Er werd uitleg gegeven over de slachtoffers die er begraven liggen. Op de muren staan hun namen geschreven. Ik vond het griezelig te denken dat je op zo veel mensen hun graf staat terwijl je hun naam leest. We hebben niet alles verstaan van de rondleiding, maar ik vond het hoe dan ook interessant.

3. Sint-Hubertusgalerijen: Jean-Pierre Cluysenaar ontwierp een 210 meter langen prachtige galerij die uitkomt op de Grasmarkt. De Sint-Hubertusgalerijen bestaan uit de Koningsgalerij, Koninginnegalerij en de Prinsengalerij. Er zijn verschillende winkels, cafés en eetgelegenheden in gevestigd, evenals het museum voor brieven en manuscripten.

We waren allemaal natuurlijk al meerder keren door deze galerijen gelopen, maar de architectuur en decoraties blijven prachtig. We hebben deze keer dan ook onze tijd genomen om even stil te staan en alles te bekijken. We hadden graag het Théarte Royal des Galeries bezocht, maar dat was enkel open op zaterdag.

We hebben nog een omweg gemaakt langs de woning van Maurice Béjart. Ik wou deze heel graag bezoeken, maar je kon er enkel binnen als je de rondleiding die 2 uur duurde volgde en daarvoor hadden we helaas geen tijd meer. Volgend jaar wil ik hier zeker eens binnen.

Alles bij elkaar vond ik het een geweldige dag. De kans om dingen te bezoeken waar je normaal niet binnen kan of waar je normaal ook niet naar toe zou gaan in combinatie met het gezellig in groep ronddwalen door Brussel was fantastisch.

[arthurlots01-blog]

Openmonumentendag 2018

Martelaarsplein

Tentoonstelling in Sint-Gorikshallen

Sint-Jan-Baptist Ten Begijnhofkerk

Tentoonstelling over slavernij in Sint-Jan-Baptist Ten Begijnhofkerk

Koninklijke Sint-Hubertusgalerijen 

Vorige zondag ben ik met enkele vrienden naar de Openmonumentendag in Brussel geweest. Dit was op aanraden van onze leerkracht esthetica meneer De Greef. We zijn allen tesamen dus met de trein naar Brussel gegaan. We hebben hier drie monumenten bezocht: De Sint-Jan-Baptist Ten Begijnhofkerk, het Martelaarsplein en de Koninklijke Sinthubertusgalerijen. Ik zal telkens een woordje uitleg geven over de verschillende monumenten en daarna mijn eigen mening.

1: SINT-JAN-BAPTIST TEN BEGIJNHOFKERK: In het midden van de 17de eeuw besloten de Brusselse begijnen een nieuwe kerk te laten bouwen op de funderingen van het bestaande gotische gebedshuis dat aan Sint-Jan was toegewijd. De werkzaamheden begonnen in 1657. Eerst werd het oude koor vernieuwd, daarna het schip en de barokke gevel naar het model van de vlakbij gelegen jezuïetenkerk van de Augustijnen die omstreeks 1620 door Jacques Francart was gebouwd. In het begin van de 18de eeuw, toen het begijnhof niet minder dan 1.084 huizen telde op een oppervlakte van 7 hectare, werd de kerk met een sierlijke opengewerkte klokkentoren bekroond. Net als de voorgevel, die tot de rijkst gedecoreerde van België behoort, kreeg het interieur een zeer verzorgde afwerking. Aan de buitenkant vertolken de talrijke in- en uitzwenkingen, de superpositie van ordes, de frontons met voluten en de rijke ornamentering volop het vocabularium van de barok. Die barokke vormentaal keert terug in de aankleding van het interieur met zijn uitkragende kroonlijsten, de met voluten geflankeerde nissen en de vele gevleugelde putti met bolle wangen in stuc. Daarbij komt nog een rijk geheel van barokmeubilair bestaande uit de altaren, de biechtstoelen en de preekstoel.

Na eerst naar het infopunt in de Sint-Gorikshallen te zijn geweest, waar op dat moment ook een fototentoonstelling gaande was over skaten in het verleden, vertrekken we te voet naar de Sint-Jan-Baptist Ten Begijnhofkerk. Met zijn majestueuze voorgevel vol decoraties en ornamenten spreekt de kerk meteen tot de verbeelding. Door zijn typische barokstijl word je terug gekatapulteerd naar het oude Begijnhof. Wanneer we de kerk binnengaan, wordt dit gevoel alleen maar versterkt, hoewel er door de tentoonstelling over slavernij die aan de gang is ook wel een stukje verloren gaat. De hoge plafonds en het reusachtige orgel geven je een echt Calimero-effect. Op dat moment zijn Matthieu Ha en Maïa Aboueleze er samen met hun gasten Cayo Scheyven, Étienne Gilbert, Emiko Ota en Nori Kajio een uniek concert aan het spelen, in een samenspel tussen orgel, Japanse trommel, fluit, zang en accordeon. De krachtige ritmes van de oosterse instrumenten nemen het op tegen het orgel, de bewaker van de kerk. De Begijnhofkerk en haar akoestiek worden partners in dat spel. Zoals voorheen gezegd is er ook een expositie over slavernij, vroeger en nu, bezig. Ik snap niet helemaal de link tussen de Begijnhofkerk en slavernij, waardoor ik niet echt de moeite deed om te begrijpen wat de kunstenaars en schrijvers probeerden uit te leggen. Toch is het altijd interessant om iets bij te leren over het verleden.

2: MARTELAARSPLEIN: Het Martelaarsplein is de eerste belangrijke verwezenlijking van neoclassicistische architectuur in Brussel. Het plein heette eerst Sint- Michielsplein en werd ook place de la Blanchisserie genoemd naar de blekerij waar de lakens werden gedroogd. De nieuwe naam moest de slachtoffers herdenken die vielen tijdens de bloedige septemberdagen van 1830. Het initiatief voor de bouw van een homogeen architecturaal geheel van woningen kwam van privéontwikkelaars, maar werd nadien overgenomen door de Stad Brussel, die de realisatie ervan toevertrouwde aan ingenieur-architect Claude Fisco. De gevelfronten van het plein worden gekenmerkt door een benedenverdieping met schijnvoegen bekroond door een bovenbouw in kolossale orde, geritmeerd door pilasters. Het volledige complex werd gebouwd tussen 1774 en 1776. Centraal op het plein trekt het memoriaal van de Martelaren de aandacht. Het geheel is opgevat als een vierkante, overdekte galerij met rondboogarcades die uitgeven op een binnenplein waar het nationaal monument staat.

Na de Sint-Jan-Baptist Ten Begijnhofkerk te bezoeken, vertrokken we naar het Martelaarsplein. Op het plein trekt het monument van Guillaume Geefs (1838) meteen de aandacht. Met zijn neoclassictische stijl beeldt het de vrijheid af met aan haar voeten de Belgische leeuw. Dit staat symbool voor de Belgische onafhankelijkheid in 1830. Ook de huizen rond het monument zijn allemaal in neoclassicistische stijl gerenoveerd, een prachtig staaltje werk van Claude Fisco. Voor de rondleiding moet je blijkbaar op voorhand gereserveerd hebben, wat we niet wisten en deze is uitsluitend in het Frans, dus die hebben we niet gedaan. Wel hebben we enkele woorden opgevangen waaronder dat op dit plein vele soldaten, die in de oorlog van 1830 gesneuveld zijn, op dit plein begraven zijn geweest en dat we momenteel dus op hun graf stonden. Een lugubere gedachte. Op de muren van de crypte onder het monument stonden de namen van alle soldaten die hier overleden en begraven zijn, al bij al een paar duizenden. Al bij al is het plein een plek van rust en stilte, zoals het hoort op een herdenkingsplaats die eigenlijk een begraafplaats is.

3: KONINKLIJKE SINT-HUBERTUSGALERIJEN: Het ambitieuze project van de Koninklijke Sint-Hubertusgalerijen werd in de jaren 1830 aangevat door architect Jean-Pierre Cluysenaer. De werkzaamheden begonnen in 1846 en waren bijna voltooid bij de officiële opening op 20 juni 1847. Cluysenaer ontwierp een galerij van 210 meter lang en gaf ze een architecturale allure die kon wedijveren met de grote Europese steden. Door de onregelmatigheden van het terrein maakt de galerij halverwege, aan het centrale zuilenportaal, een lichte knik. De gevel aan de Grasmarkt vertoont een superpositie van de Toscaanse, Ionische en Korinthische orde, die binnen in de galerij herhaald wordt. Aan de buitenkant is de bepleistering grijs en zet ze de architecturale versieringen in blauwe hardsteen luister bij; binnenin is de bepleistering dan weer roze. De vernuftige glazen overkapping op zelfdragende gebogen spanten, met ruiten die als visschubben over elkaar zijn geplaatst, is een buitengewoon voorbeeld van zenitale verlichting uit de tweede helft van de 19de eeuw.

Wie kent ze niet, de Koninklijke Sint-Hubertusgalerijen. Hoewel ik er al enkele keren ben geweest, blijft de vernuftigheid en schoonheid van de galerijen mij verbazen. Ze behoren tot de oudste overdekte passages in Europa. Van meet af aan bestemd voor hoogstaande cultuur en luxueuze handelszaken, werden ze opgedragen aan de eerste koninklijke familie van het nog jonge België dat pas enkele jaren eerder, in 1830, zoals we weten van hierboven, zijn onafhankelijkheid had verworven. Men vindt er een bioscoop, een hoedenwinkel, beroemde chocolatiers en zelfs een messenwinkel of men kan er iets drinken op een terrasje met zicht op de flanerende voorbijgangers en toeristen. Het glazen dak is perfect voor zowel zonnige als regenachtige dagen. Met zijn 210 meter lengte doet hij een beetje denken aan de winkelstraten van Parijs. Je merkt de inspiratie van Italiaanse palazzi in de decoraties van de grote zuilenpoorten van de galerij. We waren van plan om hierna ook nog het théâtre royal des galeries in de galerij te gaan bezoeken, maar dat was enkel geopend op zaterdag.

Het komt erop neer dat voorbij zondag een heel leuke dag was. Perfect om te ontspannen en de kans te krijgen om dingen te gaan bekijken die je anders niet kunt zien. Tussen de bezoeken aan de monumenten in een beetje ronddwalen door Brussel is iets wat ik aan iedereen zou aanraden. Vooral als je dit kan doen met enkele goede vrienden.

[leftwizardbarbarian-blog]

Wat is devotie?

categorie : religie

          Met devotie wordt in het algemeen de toewijding aan een hogere macht of waarheid bedoeld.

      Meer specifiek wordt met devotie bedoeld de vormgeving van de toewijding aan God door middel van religieuze gewoonten: persoonlijke devotie of vroomheid.

              vormen van devotie

  Persoonlijke devotie of vroomheid kan allerlei vormen aannemen. De kerk reikt…

[wimvandedonk]

750 jaar Begijnhof in Breda

Breda, 22 maart- Het begijnhof in Breda bestaat 750 jaar. Dat werd uitgebreid herdacht, onder andere met een boek dat de geschiedenis van de begijnen en het begijnhof boekstaaft. De commissaris van de Koning nam het eerste boek in ontvangst.

Begijnen waren religieuze vrouwen die in een hof samenleefden. Zij waren wel aan een reglement gebonden, werden geprofest maar waren geen kloosterorde. De begijnen waren zelfstandige vrouwen met een eigen huis. In Nederland zijn er nog twee begijnhoven, in Breda en Amsterdam. Begijnen zijn er niet meer, de laatste begijn van Breda overleed in 1990. het monumentale complex is gerestaureerd en wordt bewoond.

foto Martijn Rasenberg

[hodie-scolastica]

Beguines and Medicine

In my previous post on beguines I touched on their involvement in the medical field.  After textile work, these may have been the second most common jobs for beguines to have held.  Some of this likely had to do with the association of femininity with nursing.  This, however, was not all.  Such work also held strong religious significance for women who had dedicated their lives to service.

Perhaps the reason for this was the emphasis on caring for the sick and the poor that dominated the new religious movements of the 12th and 13th centuries. By serving the sick, the poor, and the outcast, the beguines fulfilled their religious duty in addition to supporting themselves.  Several beguinages were founded specifically as hospitals and shelters for the poor* or evolved out of such institutions as women attached themselves permanently to them.  Others served as leper houses, caring for those perpetual outcasts of society.  Many of them took St. Elizabeth of Hungary, a widow known for her care of the sick and lepers, as their patron.

It is probable that some beguines at least had medical training, especially but not only among those who worked with lepers, though little to no information survives on what learning they might have had.  The repetition in some beguinages of rules stating that their members were forbidden from working as midwives makes it likely that some were trained to do just that.

This emphasis on care for the sick led to beguines also becoming associated with death and dying as well.  They nursed the sick and the elderly and as a result confronted death regularly.  As a result, their prayers were considered especially effective in helping the both the sick and the souls of the dead.  A common custom in the Low Countries at this time was to leave money in one’s will for a certain number of beguines to sing prayers and psalms over one’s dead body in the hope that it would help one’s soul on the way to heaven.  In their work and in their religious duties, beguines often found themselves at the boundaries between life and death, heaven and humanity.

*The two being somewhat the same thing at this time.

Sources/Further Reading: Simons, Walter. Cities of Ladies: Beguine Communities in the Medieval Low Countries, 1200-1565. Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 2003. Jewell, Helen M. Women in Late Medieval and Reformation Europe 1200-1550. New York: Palgrave Macmillan, 2007. Flemish Beguinages - UNESCO Beguines and Beghards - Wikipedia