#beeldrijm

[jurjenkvanderhoek]

DE FABELS VAN ANUTOSH IN ONGERIJMD BEELDRIJM

Het is als begeef ik mij in een onwerkelijke wereld. Een surrealistisch universum. Een omgeving die er niet echt is, maar enkel bestaat in het hoofd van de kunstenaar. Daar strekt het zich uit tot de einder, van de temporaal- tot de occipitaalkwab, van hier tot elders, daar tot ginder, de hele uitgestrektheid van de primaire virtuele cortex. Met zijn weergave daarvan, zijn gedachte beeld voor ogen – met als resultaat de tekeningen die nu aan mij voorliggen in de publicatie “Schaduw / Shadow”, probeert Anutosh deze overdenkingen in mij te spiegelen. Zodat deze ook deel van mij uit maken. Daardoor kan ik de beschouwer zijn van ontmoetingen in vorm en beeld, reflecteren op daaruit ontstane afbeeldingen. In het platte vlak het treffen van mens en dier, een metafoor voor techniek en natuur, ratio en emotie, verstand en gevoel. Het bewuste en onderbewuste vormen dan samen een voorstelling, een begrip. Dat kunnen begrijpen en dat laten voorstellen is het beeld dat zich vormt tussen denkbeeld en resultaat, tussen hoofd en papier: het krijt, het potlood in de vingers van Anutosh´ hand. De vuist die werktuig is van de gedachte. Het versmelten van bestaande beelden en bedachte vormen tot mythische wezens. Fabeldieren uit de mythologie. Dieren met menselijke trekken. Mensen die zich dier voelen.

De fabel van Anutosh schijnt een vredige wereld waaruit mij door hem details worden voorgeschoteld. Want ik krijg niet het grote geheel te zien zoals hij dat achter zijn ogen ziet. Mens in dier, dier door mens, doemen op uit het wit van het papier. Korte vertellingen in een enkel moment. Wel genomen uit een samenleving met haken en ogen, met scherpe kantjes en prikkelende aspecten. Een afspiegeling van de werkelijke wereld of althans een spiegel aan de wand waarin de omgeving zichzelf beschouwd. Niets menselijks is het dier zich vreemd. De mensen gedragen zich als beesten. Het lijken wel beelden gelezen in die trilogie van en over de ring. Of de voorstellingen die in Johannes opkwamen tijdens zijn openbaringen. Het zijn wel nare denkbeelden, sombere overdenkingen, akelige filosofieën. Maar het kunnen tevens heel tedere inzichten zijn, kwetsbare gedachten, toegenegen benaderingen.

Ook in de werkwijze komt de kunstenaar zichzelf tegen, ontmoet zijn speelse ego de serieuze persoonlijkheid. Zijn eigenheid is doordacht en tevens spontaan. Hij werkt nauwgezet met oog voor het detail, kunstzinnig en accuraat, maar kan ook korzelig en ongeremd zijn. Het gebruik van krijt in combinatie met potlood verbeeldt die tegengestelde karakters. Verfijnd in de potloodlijnen en speels op de vlakken met krijt. Een onbevangen twee-eenheid dat een derde dimensie krijgt met de inbreng van olijfgroen. En de werken lijken het stadium van schets niet te zijn ontgroeid. De tekeningen lijken onaf, maar juist dat aspect geeft ruimte om als beschouwer in de voorstelling binnen te treden. Ik kan lijnen doortrekken en vlakken inkleuren. Ik kan denkbeeldig de kunstenaar uithangen, hem in de tekening afmaken.

Ergens in het boek lees ik dat Anutosh een fanatiek duiker is en dat het leven in de onderwaterwereld hem fascineert. “Het kleurveranderen van een octopus, het waaien van zacht koraal in de stroming of een school vissen die eruit ziet als een lopende man… wat bezielt die dieren toch?” Het inspireert de kunstenaar om dat zijn te implementeren in het bestaan aan land. Hij heeft het onwezenlijke, de onwereldse aard van beneden de zeespiegel boven water gehaald. Er zijn legendarische wezens ontstaan, mythische figuraties. Lege ogen vol van inzicht staren mij aan vanaf de vellen. Die ogen steken, prikkelen de zintuigen, mijn zijn. Wat wil de kunstenaar mij vertellen, wat is zijn boodschap? Ik lees in de tekstuele bijdrage van Mischa Andriessen: “Wie een tweede keer kijkt, ziet meteen dat Anutosh’ beeldtaal helemaal niet onmiddellijk te doorgronden is, dat vrijwel elke tekening op zijn minst een ongerijmdheid bevat, iets dat niet ogenblikkelijk te verklaren is en zich ook niet oplossen laat.”

Hoewel open en toegankelijk getekend, blijft het werk duister en mysterieus. Zoals de kunstenaar het zeeleven boven water haalt, zo duikt hij mythologieën uit het verleden op. Niet om deze te duiden, maar te tonen dat er meer is tussen hemel en aarde, tussen waterspiegel en zeebodem. In dat verhaal kan de beschouwer zichzelf vinden. Kruist de blik mijn inzicht en raak ik verward door het ongerijmde beeldrijm. Het maakt me onzeker; waar leidt deze voorstelling heen. De kunstenaar vertelt meer tussen de getekende vlakken op het onbevlekte papier, zoals bij een schrijver meer valt te lezen tussen de regels door. De niet afgebeelde vorm, de ongeschreven tekst, geeft commentaar op wat zichtbaar is. Het gevoel bij zegt meer dan het zicht op de tekeningen.

Intuïtief tekent Anutosh zijn gedachten uit, schrijft zijn denkbeelden in beeldtaal op. Maar daarbij laat hij altijd de rede meespreken, want onberedeneerd en gevoelsmatig loopt het werk uit de hand en gaat het ongecontroleerd zelf een weg. De kunstenaar moet het eigen werk de baas blijven anders gaan de vormen vormen aannemen die niet bedoeld zijn. Maar soms is de ratio niet te beredeneren, sluiten de ogen en geeft de gedachte vrije ruimte om te beelden. Wordt de blik daarna scherp dan kan het raadsel verklaart zijn in toegevoegde lijnen en vlakken. Dit balanceren tussen figuratie en abstract, tussen werkelijk en bedacht, wordt Anutosh bewust in meditatie - om voor een stil moment in te checken bij zichzelf. En in de ware waarheid van het Boeddhisme. In zijn dankwoord benoemt hij dat: “Naropa en de sangha van naropa voor de diepe stilte: de impact daarvan gaat zo ver voorbij de woorden”. Het is daarom dat ik als westers mens in een christelijke cultuur niet altijd even goed de lijnen kan volgen die Anutosh trekt, de vlakken die hij inkleurt kan verklaren. Maar hij pakt mij bij de hand en stuurt mijn ogen de juiste richting in, waar ik tussen de beelden in de stilte mijn gedachten kan ordenen.

ANUTOSH – Schaduw / Shadow. Tekeningen. Tekst: Mischa Andriessen, Anutosh. Uitgave Van Spijk Art Books, 2024.

[twafordizzy]

Thomas Rosenboom: de ontdekking van een mierenhoop

Thomas Rosenboom: de ontdekking van een mierenhoop

Hij raapte een stok op en met het schepnet in de andere hand schreed hij voorwaarts, beschroomd, zonder zijn ogen nog af te laten van de mierenhoop. Op een platte steen bleef hij stilstaan, vlak voor het nest dat van hier af met de eik op een lijn lag. Kleine spatjes zonlicht besproeiden de wollige, heuphoge verhevenheid waarin hij uit alle macht de wemel van talloze mieren trachtte te ontdekken,…

[vogelheks-blog]

[thetimekeeperfilm]

installatie maken van de balans. kan ik iemand vinden die verstand heeft van kinetische kunst? zou prachtig zijn naast een filmpje waarbij iemand neerkomt van het ringenzwaaien. heeft ook te maken met evenwicht. dan zie je die balans met die zwierende stenen ernaast

door beeldrijm momenten aan elkaar verbinden

[davidgrblog]

Week 39

Dit keer gingen we bij Media bezig met overeenkomsten en combinaties zoeken tussen de foto’s die we moesten maken, voor een opdracht over beeldrijm. Niet tussen je eigen foto’s (want die overeenkomsten moesten er al zijn), maar tussen jouw foto’s en foto’s van anderen binnen je groepje. Je ging kijken naar andere dingen, zoals sfeer, abstractie of somberheid. Door steekwoorden op te schrijven, kon je als het ware wat wegdrijven van de gebruikelijke begrippen als vorm en compositie. 

Bij Beroepswerkplaats werden er twee workshops gegeven, elk ongeveer een kwartier. De eerste ging over onder tijdsdruk tekenen en bij de tweede moesten we onder tijdsdruk een collage maken, op basis van collages die de klasgenoot zelf had gemaakt. 

Op dinsdag en woensdag gingen we wederom bezig met ons 3D project en zat ik voor mijn gevoel een stuk prettiger in het maakproces, omdat het de eerste keer nogal moeizaam ging. We voegden onze aparte onderdelen samen tot een geheel en kregen de opdracht om ons werk ten toon te stellen. We moesten kijken naar ruimtegebruik, licht, richting etc. Wat voor vraag stelt je werk? Dat was een vraag die Luuk ons stelde. Doordat we later nog een spiegel onder ons werk werk toevoegden, was het naar mijn idee een uitnodigend werk: “Waar kan ik allemaal naar kijken en op wat voor manieren?” (doorkijkjes, reflectie). Dat was een leerzaam proces, hoe simpel het misschien ook klinkt. In het laatste gedeelte van de les, kwam er de plotselinge opdracht om alle individuele werken samen te voegen. Hierdoor werd het één grote mengelmoes die, want de werken waren niet allemaal te combineren. 

Bij Kunstgeschiedenis ging het over de Romantiek en Realisme, waar we human zoos, het werk van Manet en de rol van Laure hebben besproken. 

Donderdag zijn we bij Fotografie bezig geweest met het positief maken van de negatieven uit de pinhole camera’s. We werkten met teststrookjes en opnieuw belichten, waarbij je dus de juiste belichtingstijd moest vinden om tot de gewenste donkere tinten te komen. 

Tijdens Onderwijskunde hadden we het over behaviorisme en daarbij het Stanford Prison experiment. Een experiment waarbij de sociale situatie een enorme invloed had.

[beeldsharan]

beeldrijm die ik heb gemaakt met 1 zelfgemaakt beeld en 2x inspiratie om te ontdekken of ik al onbewust met een thema/beeldtaal aan de haal ging. onderdeel van een opdracht die ik had bedacht voor medestudenten om proces onder de loep te nemen

[lottedijkstraillustratie-blog]

Zomer in de stad - Beeldrijm - 2017

[tessawever-edu]

Beeldrijm http://dinakelberman.tumblr.com

[jurjenkvanderhoek]

EEN NATUURFILM ALS EEN TEKEN VAN ONZE VIRUSTIJD

Bij het zien en nog weer eens kijken naar de film GEEN PANIEK van Jaap de Ruig, herinner ik mij eenzelfde soort van sfeer geproefd te hebben in de documentaire “Into great silence”. Een zeer nauwkeurige, gedeeltelijke stille meditatie over het kloosterleven in zijn meest pure vorm. Geen muziek, behalve de liederen in het klooster, geen interviews, geen commentaar. Het veranderen van de tijd, de seizoenen en de steeds terugkerende elementen van de dag, van het gebed. Een film over bewustzijn en absolute aanwezigheid. De film van De Ruig, nu te zien in een kabinet van Museum Belvédère, gaat ook over bezinning. Door de film, gaandeweg de beelden, besef ik mij eens te meer dat de natuur een eigen weg gaat. Zich niets aantrekt van de grote zorgen van de mensheid en leeft naar de seizoenen. De film zet me eigenlijk met beide benen op de poldergrond, ik zie na het kijken weer wat er in de natuur om me heen gebeurt.

Jaap de Ruig trekt in maart 2020, wanneer een lockdown Nederland overvalt, zich terug in een woonwagen aan de rand van Amsterdam. Het terrein waar zijn tijdelijk onderkomen staat en waarop hij als kluizenaar gaat leven, geeft genoeg aanleiding het in beeld te brengen. De natuur binnen de eigen gestelde grenzen van de omheining moet voldoende zijn om een punt te maken. Een jaar achtereen maakt hij opnamen en monteert daarvan een film met een tijdsduur van bijna een uur, om precies te zijn 56 minuten. Een jaar in vogelvlucht.

Ik zie een opeenvolgende serie van acties door en in de natuur. Het volgen van de seizoenen. Een beeldrijm in structuur, vorm en kleur. In een langzaam tempo als een slow movie. De fragmenten zijn zo lang in beeld dat ik me kan concentreren op het kijken, dat ik details zie die me anders niet zouden opvallen. Deze fragmentarische opbouw staat een voortgaande lijn in de film niet in de weg. Het is wel zeker een samenhangend beeld dat van de natuur wordt gegeven. Maar er gebeurt zoveel op dat relatief kleine stuk aarde, dat er te veel materiaal is op den duur. Knippen en plakken in de montage, weghalen wat mooi is maar niet bruikbaar in de lijn van het verhaal, kill your darlings. Het is De Ruig gelukt, hij heeft het perfect uitgebalanceerd

Door de film kom ik tot rust, ondanks dat er veel actie is. Het is een meditatief moment daar in de kleine afgeschermde ruimte van het museum, te zitten en me te concentreren op beeld en geluid. Want het is er niet stil. Nieuwslezers reppen van de pandemie en de aangedragen oplossingen. Geluidssporen gaan over elkaar, het is bij tijd en wijle een kakafonie aan stemmen en mededelingen. Even nerveus en gestrest als het virus de mens maakt. Deze herrie is tegen een klankbeeld van golvende tonen gezet. Het leidt niet af, de beelden komen er scherper door tot uiting. De rumoerige buitenwereld mengt zich met de op overleven bewuste binnenwereld. Het is een tijdsbeeld, het gebeurde daar terwijl ik dit hier beleef.

De film start karakteristiek met dood leven. Een hoop veren tussen gras, het dons fluistert in de wind, een enkele madelief komt tot bloei. Vogels gebruiken het dons als nestmateriaal. Wanneer je zo bent teruggeworpen op jezelf, doelbewust, zie je meer – gaat je blik open en wil je alles wat je ziet wel vastleggen en anderen laten zien. Anderen met de haren erbij slepen zelfs: kijk nou, zie! Voor wie een uur lang serieus voor het beeldscherm gaat zitten, zal meerdere opvallende beelden onderscheiden. Voor de één kunnen dit andere details zijn dan voor de ander.

Het is een bewust kijken, een therapeutisch zien, een contemplatief ervaren. De film zakt nergens weg, de beelden houden me bij de les. Het is geen meditatieve film, want mijn gedachten dwalen nergens weg en af. Alle verschijningsvormen van en in de natuur komen langs. De koeien in het weiland naast het woonwagenterrein. De vogels in de bomen en op de hekken. Een konijn dat langs hipt, een kreeft, de slakken. Rupsen vreten planten kaal. Vlinders drinken van bloesem. Nieuw leven in het voorjaar. Bloeiend in de zomer. Afstervend in de herfst. Een deken van stilte over de velden in de winter.

En niet alleen het detail in macro opnamen, ook het grote geheel – het landschap op diverse momenten van de dag. Aangelichte wolken, nevel in de morgen, regen overdag, zonsondergang, de maan in de nacht. In de film zie je de tijd verstrijken door de onderwerpen die in beeld zijn gebracht. Het gaat allemaal zo zijn gang. De Ruig trekt dan ook een conclusie, zijn bevinding is dat de mens een kortetermijndenker is. Komt alleen in actie wanneer hij of zij direct geraakt wordt. De natuur, dieren en planten, en de elementen gaan onderwijl onverstoorbaar door met wat ze te doen hebben. Ze hebben geen weet van ons reilen en zeilen. De wereld moet door, het leven gaat verder. Prioriteit is het voortbestaan, de voortplanting krijgt voorkeursbehandeling. Al het andere is bijzaak, nodige ballast. En dan schuift er een naaktslak door het beeld, langzaam zoals het slijmerige dier gewoon is te leven. Het diertje staat model voor de film, die op een even kalm tempo afspeelt.

Film “geen paniek”, een jaar in lockdown op 150 vierkante meter poldergrond. Opname en montage Jaap de Ruig. Te zien bij Museum Belvédère, Oranje Nassaulaan 12 in Heerenveen/Oranjewoud. Tot en met 26 september 2021.

[hectormanuelramirez]

Don’t burst my bubble. Photo: Annika von Hausswolff Pinned to beeldrijm by Fay Van Faassen

[im-miss-lecter]

Morph GIF II: Shell, Sock, Bottle, Ghost

[thefemmenist]

beeldrijm / image rhyme 

[mosseljongen]

Virtual showcase of unprinted work

[fie-ien]

Beeldrijm, jaar 2