#automaat rijden

[keesdp]

Faroer eilanden.

Na 30 uur op de boot zijn we blij land te zien. Het is al 23:30 uur, maar het is hier nog licht genoeg om de eilanden te zien als we allemaal op het dek staan te kouwkleumen. Eindelijk weer land. We gaan de trapjes af van dek 9 tot waar onze auto staat op cardeck 3. Net als alle passagiers trouwens wat een enorme drukte geeft in de stalen trappenhuizen. Als we eindelijk onze auto betreden zien we de campers om ons heen al gaan rijden. Snel starten en later de spullen opruimen dus. Het is verboden om niet op campings te overnachten, zegt de lokale overheid. Maar de camping in Tórshavn is alleen toegankelijk als je gereserveerd hebt zegt de man met de kabouterbaard bij de ingang. 50 km verderop in Vestmanna is altijd plaats zegt hij. Wij hebben geen zin om zo ver te rijden in de nacht, al is het best nog licht, en vinden een plekje bij het atletiekveld, waar mensen een wandelingetje maken op de mooie rode baan, om zo met elkaar te praten of om gezellig te keuvelen naast elkaar. 3 ronden op de baan is toch 3 x 400m vlakke weg. Zelfs mannen met een rollator doen het, alleen niet snachts. Een prima plekje zo aan de rand van de stad. We zullen hier nog 3 overnachtingen maken in deze 10 dagen. Vlak bij ons is het Nordichús, een cultureel centrum waar iedereen welkom is. Er is ook een park in Tórshavn met een mooi kunstmuseum. We genieten van beiden. We zijn van plan om alle eilanden te bezoeken die niet alleen met boot of helikopter te bereiken zijn, maar wel met tunnel of brug. Prachtige natuur vinden we op de stille wegen en weggetjes, waar altijd schapen lopen. Overal hebben we zicht op de zee en kunnen we kilometers ver kijken. De dorpjes liggen zonder uitzondering in een baai aan de zee en zijn via een weggetje langs de kust te bereiken. Meestal moet je dan hetzelfde weggetje weer terug om naar de volgende nederzetting of eiland te gaan. Er zijn een paar uitzonderingen, waar een tunnel door de berg een verbinding maakt met de andere kant van het eiland. 1 uitzondering is Eidi (waar het kunstgras voetbalveld een camping is, Wij staan in de 16), daar kan je een weggetje over de bergen nemen naar de andere kant van het eiland. Door alle wegen te nemen die er zijn, zien we heel veel van Faroer. We hebben 10 dagen, dus rijden we ze allemaal af. In Hvannasund vinden we een plekje in de haven naast de sleephelling. We gaan wat wandelen en zien een boot met mensen de trossen los gooien. Yvonne roept naar de schipper of we meekunnen. De man knikt en Yvonne zegt: maar dan moet ik eerst m'n jas halen. No, zegt de man, NOW. De treeplank is al weg en een bemanningslid wijst ons naar de achterkant van de boot waar hij een railinghek open maakt zodat wij aan boord kunnen komen. Benedendeks zit een man die kaartjes verkoopt. Je kan er ook koffie krijgen uit de automaat die ook creditcards accepteerd. Ik vraag aan de schipper waar we heen gaan. Hij noemt de eilanden die in het Noorden liggen. En gaat u daarna dan ook weer terug? Ja hoor na 2,5 uur zijn we terug. Wat een mazzel, voor het zelfde geld moesten we overnachten op één van die eilanden. Het zijn vriendelijke mensen. Als we de volgende dag de boot weer zien varen, zwaaien we naar de bemanning. Zij herkennen ons en zwaaien terug. De stuurman komt zelfs even naar buiten om te zwaaien. Het land ziet er vanaf zee heel anders uit. We besluiten meer eilanden te bezoeken die ook per ferrie te bereiken zijn, zoals Sandur in het zuiden. De ferrie gaat om de 1,5 uur en zit meestal stampvol. Op de terugweg moest er zelfs 1 auto op de kade achterblijven en konden wij als laatste mee. Het is een prachtig eiland en binnenkort per tunnel te bereiken. Het enige eiland met zandstrand, vandaar de naam. We zijn 10 dagen hier geweest en dat was prachtig. Langer hoeft echt niet, we hebben volgens mij alles gezien wat de moeite waard is. Alleen de Faroers vinden dat we ook de slachting van de grienden hadden moeten zien, Wij zijn blij deze gemist te hebben. Over cultuurshock gesproken.

[avoverkeer]

Het volgen van autorijlessen in een automaat biedt verschillende voordelen.

Ten eerste is het rijden in een auto met een automatische transmissie over het algemeen makkelijker dan in een handgeschakelde auto, omdat je niet hoeft te schakelen. Dit kan vooral handig zijn in druk stadsverkeer of in files, waardoor je meer kunt concentreren op de weg en de verkeerssituatie rondom.

Daarnaast kan het leren rijden in een automaat sneller gaan, omdat je niet hoeft te bekommeren over het coördineren van koppeling en versnellingen rem en gas. 

Ook kan het nemen van rijlessen in een automaat vooral handig zijn voor mensen die moeite hebben met het schakelen of die zich liever concentreren op andere aspecten van het autorijden.

Bovendien is het rijden in een automaat vaak comfortabeler, omdat je minder fysieke inspanning hoeft te leveren. Dit kan voordelig zijn voor mensen met concentratie problemen en daarom het lastig vinden om een handgeschakelde auto te besturen.

Bovendien gaan we steeds meer en meer electrisch rijden en dat gebeurt tot nu toe uitsluitend in auto's met automatische transmissie.

Al met al bieden rijlessen in een automaat dus diverse voordelen, waardoor het een aantrekkelijke optie kan zijn voor veel mensen.

[norawonders]

De laatste weken zijn echt bizar. Ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven. We zitten tussen 2 eclipsen en volgens mij is het o.a. daardoor zo’n bizarre tijd. Astrologie verklaart een hoop. De dingen die gebeuren, onbekenden met wie ik bijzondere gesprekken had. Van die gesprekken waarvan je weet dat ze niet toevallig zijn. Ze gaan over dingen die je moet horen. Vandaag was ook zo’n dag. Het was een leuke dag. Eerst naar de pedicure, daarna gezellig met A. geshopt en gegeten in Amstelveen. Terwijl we zaten te eten kwamen we samen ergens achter en it was quite shocking. Zo erg dat ik uiteindelijk in haar auto ben terug gereden naar Amsterdam, want voor haar was de schok groter. Na 10 jr weer gereden en dat in een automaat!! Heb dat vandaag voor het eerst echt leren rijden. Ik moet het even verwerken allemaal.. ✨😵‍💫✨

[thomasopreis]

Het begin

Je moet ergens beginnen. Na afscheid te nemen van Hanna in Berlijn

en Nederland

en bijna alle andere mensen, vertrek ik met mijn ouders naar Kroatië. We vliegen op Split en daarna zijn we van plan de Dalmatische kust af te gaan.

De vlucht verloopt goed, onze corona certificaatjes worden gescand en we mogen Kroatië in. In Split komen we aan bij ons appartementje. Het is 4 hoog zonder lift, maar is wel prima gelegen en het heeft eigenlijk alles wat we nodig hebben. We rusten uit en de volgende dag ontdekken we een klein strandje waar de locals hangen. Heerlijk om te zwemmen. De Kroaten spelen allemaal een soort handbal in kniediep water. Niet handbal zoals wij het kennen maar met zo’n klein rubberen balletje dat ze naar elkaar overslaan. Het ziet er wel grappig uit. Het terrasje aan dit strand is mooi gelegen en een halve liter kost er 18 kuna (7,5 kuna is 1 euro). Prima.

Voor de rest is het in Split vooral een beetje strandhangen, zwemmen en we hebben nog het eilandje Brac bezocht met de veerboot.

Qua begroeiing heb je hier een hoop olijf en granaatappelbomen.

Ook hoor je de hele tijd het geluid van cicaden, net als op het nieuwe album van Lorde.

Na Split dalen we af naar Makarska met de bus. Eenmaal aangekomen in Makarska in ons mooie appartementje merk ik dat ik mijn secrid met daarin al mijn pasjes kwijt ben. Eerst kan ik het niet geloven, maar eventjes later vervloek ik mezelf dat ik zo dom kon zijn. Het kan niet anders dat die in de bus blijven liggen is. Misschien is die bus al wel doorgereden naar Dubrovnik ofzo. Pfff. Snel maar naar het busstation gegaan. De vrouw van het loket zegt dat de buschauffeur al naar huis is, maar de bus op het terrein van het busbedrijf Promet staat. Aan de rand van de stad ongeveer een half uur lopen. Wij spoeden ons daarheen, onderweg vervloek ik mezelf nog een stuk of 100 keer. Op het terrein staan er een hoop bussen. Ik spreek iemand aan en het blijkt de baas te zijn. Ik laat hem het kenteken zien en hij gaat met me mee de bus in. Ik zie mijn secrid direct liggen. Alles zit er nog in. Wat een opluchting! Pfff. Na een poging van mijn vader om me erop te wijzen dat ik altijd alles goed in de gaten moet houden (Jahaa dat weet ik wel) gaan we een drankje doen om bij te komen en ‘s avonds lekker uit eten (Cevapcici en vis aan de haven). Hèhè, dat ging maar net goed allemaal.

De volgende dag in Makarska besluiten we de berg te beklimmen omdat er bovenin een botanische tuin ligt. Het blijkt een zwaardere klim dan verwacht, maar uiteindelijk wel een mooie tocht.

Na Makarska vertrekken we noordwaarts naar Zadar. Dit plekje heeft ook een prachtige oude stad (net als Split) en twee interessante kunstwerken. Het eerste is een getijdenorgel, wat dus geluid maakt op basis van de inkomende golven (zal hem hieronder apart toevoegen want ik weet niet hoe je filmpjes moet invoegen in een blog post).

Het tweede is een zonnekunstwerk. Overdag schijnt de zon erop en laadt het op. ‘s Avonds geeft het een enorme lichtsjoo.

Onze laatste bestemming aan de kust is Rijeka, de grootste haven van Kroatië. Op een uurtje rijden van Rijeka met de bus is er een groot natuurpark waar we gaan wandelen. Blijkbaar is dit park enorm populair om te klimmen. We komen mensen uit heel Europa tegen die hier gaan klimmen. Wellicht ook leuk voor de klimmers onder ons? (Thijs, Maud)

Onze laatste bestemming samen is Zagreb. We verblijven hier wederom in een top appartement en verkennen de stad. Zagreb kent een hoop musea waaronder ook hele aparte musea zoals het Museum of Broken Relationships en het Museum of Hangovers. Het laatste kan ik zeker aanraden als je goeie verhalen wilt lezen.

Ook is Kroatië de geboorteplaats van Nikola Tesla en dat is natuurlijk wel reden voor een standbeeld.

Mocht je minder nieuwsgierig zijn naar de cultuur van het land en het liever dicht bij huis houdt, bij ons om de hoek was er een coffeeshop, maar in plaats van dat je naar binnen moest, hadden ze gewoon een automaat.

Veel plezier ermee.

In Zagreb nemen we afscheid en vertrekken mijn ouders naar Sibenik om nog wat dagen aan de kust te vertoeven. Ik vertrek naar Sofia en begin aan het solo gedeelte van mijn reis.

In Sofia kom ik ‘s avonds aan en net voor het hostel zie ik iemand die er ook nogal backpackerig uit ziet. Going to  the Hostel Mostel? vraag ik. Ben jij een Nederlander? reageert hij. Blijkbaar is m’n Engels dan toch niet zo accentloos. Kevin komt uit Amsterdam en samen hangen we de komende dagen wat rond in Sofia. Hij maakt een klein Oost Europees tripje, Budapest, Zagreb en Sofia. Hier zijn wij met onze gids bij de bekendste kathedraal van Sofia, met gouden dak.

Ook hebben we allebei nog een typisch Bulgaars ontbijt, mekici. Het smaakt naar olliebollen en is prima om de dag mee te beginnen.

Bulgarije is trouwens de armste lidstaat van de EU, het minimumsalaris is ongeveer 320 euro in de maand. Gemiddeld ligt het salaris op zo’n 6 a 700 euro per maand, maar je verdient meer in het bedrijfsleven als bijvoorbeeld medewerker van een callcenter dan als leraar voor een publieke basisschool. Dit is weinig geld voor ons Nederlanders. We verbazen ons er continu over dat alles zo goedkoop is. Een halve liter bier in een Bulgaars restaurant is bijvoorbeeld 2,1 lev (ongeveer 1 euro en 5 cent)

Voordat we allebei vertrekken hebben we nog de Vitosha berg beklommen, net buiten de stad. Sofia heeft een aantal mooie gebouwen in de oude stad, maar voor de rest voelt het een beetje beklemmend aan. Er zijn niet veel grote open ruimtes en ‘s nachts wordt het niet zo goed verlicht. Wel fijn om even buiten de stad te zijn en adem te halen dus. We zijn niet helemaal tot de top geklommen, maar wel tot de waterval. In het echt ziet het er indrukwekkender uit dan op de foto, maar hier toch nog een fotootje (gastje rechtsonder voor schaal).

Na onze klimtocht komen we terug in het hostel en is de eigenaar ruzie aan het maken met een vrouw. Het lijkt erop dat ze niet wil betalen. Ze klaagt over het geluid en dat het niet schoon genoeg is, maar dit valt reuze mee in dit hostel. Waarschijnlijk is het gewoon een trucje om niet te hoeven betalen. Ze roepen een tijdje naar elkaar totdat de vrouw vertrekt (zonder te betalen). De eigenaar van het hostel loopt boos naar achteren, ik hoor hem nog net “f*cking gypsies” mompelen.

De volgende dag vertrekt Kevin terug naar huis en neem ik de bus naar Thessaloniki. De bus vertrekt een uur later dan gepland van het busstation en van een andere plek waar hij had moeten vertrekken. De buschauffeur ziet er ook nogal vaag uit. Tijdens de rit slingert hij regelmatig over de weg en oja, hij was ook nog ff vergeten te tanken dus toen we aankwamen bij de grens met Griekenland draaide hij om en reden we een heel stuk terug Bulgarije in om te tanken.

Bij de grens gelooft de Bulgaarse vrouw bijna niet dat ik het ben op mijn paspoort. Oké, ik heb bijna geen haar meer op mijn kop maar toch, voor de rest zie ik er niet zo anders uit. Ze vraagt wel 3x om mijn naam en bekijkt me van top tot teen. Blijkbaar heb je in dit gebied veel vluchtelingen, maar een vluchteling met een Nederlands paspoort, Nederlands rijbewijs, Nederlandse bankpas en een museumjaarkaart met mijn kop erop lijkt me toch wel sterk. Uiteindelijk mag ik erdoor. Aan de Griekse kant kijkt er een vent een halve seconde naar me en zegt Joeeeee kom maar door. Tip voor vluchtelingen naar West Europa, ga na Griekenland niet via Bulgarije maar probeer een andere route. Wellicht Noord-Macedonië?

De buschauffeur stuntelt nog een beetje verder maar uiteindelijk komen we aan in Thessaloniki. Blijkbaar zaten de Bulgaarse medereizigers al de hele reis op hem te zeiken, dat hij niet kon rijden. Hij reageerde met, dan rij je volgende keer toch lekker zelf?

Enfin, we zijn in Thessaloniki en het voelt meteen een stuk gezelliger. Mensen zitten buiten op het terras, het weer is beter en er zijn een hoop open ruimtes. En het ligt aan zee natuurlijk. Top. Het hostel ziet er ook beter uit en ik heb een bottom bunk in plaats van een top bunk zoals in Sofia. Yes!

Ik ben hier de komende dagen en daarna wil ik graag de Olympus beklimmen. We zullen zien of dat een beetje te regelen is. Voor nu neem ik een gyrosje en een biertje (Mythos) en breng ik later weer verslag uit. Joejoeee

[jessefien]

Dag 17: a man a plan, Garda.

Lago di Garda. Het doel van de dag. Dat wil zeggen: cruise control aan. Sirmione is het plan want dat is het stadje dat het verst het meer ingaat. Het verste toepje heet Jamaica beach en daar willen we de zon zien ondergaan. Wat denk je, hebben ze het gehaald? Er waren de volgende hindernissen en belemmeringen on the road: 1. Kinderen die honger hebben. Nachtmerrie! We plunderen 's morgens de laatste restjes uit de frigo. Erg veel kan je er niet in stockeren en bovendien is de elektriciteit kostbaar in een camper. Er is zonne-energie maar wanneer we de frigo op gas zetten dan werkt hij het best. Dussss back to basic en nadenken wat het langst ongekoeld bewaart en wat het meest calorieën oplevert voor de minste plaats. Haha! Valt wel mee maar we moeten wel duidelijk meer shoppen dan 1 keer per week zoals thuis. En bovendien vergroot het nachtmerriegehalte bij dit punt nog even doordat we met twee kinderen moeten gaan shoppen. Elke ouder weet dat je ten stelligste moet vermijden om ook maar één kind in die kar te smijten. Nu zijn het er telkens twee. God sta ons bij! Punt 2: kennismaking met Italiaanse supermarkten. De aandachtige lezer las reeds dat Jesse en ik enorm graag in het buitenland naar de supermarkt gaan, we kunnen je bij deze verzekeren: De Ipercoop is van hoogstaand niveau! Uren dwaalden we tussen de rekken! Zeker 10 soorten burrata, parmegiano reggiano van alle leeftijden, Parmaham van duizend zwijntjes, pomodori in alle kleuren en vooral iets waar ik al vier jaar naar verlang: crema di parmegiano. Ik at dit vier jaar geleden op onze reis naar Parma en droom er sindsdien meerdere malen per jaar van. Het is een soort pasta van parmezaan met witte wijn en zonnebloemolie. Hemels ongezond! Vandaag was de dag dat we elkaar terug ontmoetten. De crema di parmegiano en ik. Twas liefde! Punt 3: zotten achter het Italiaanse stuur. Die Italiaanders rijden zot. Zotter. Zotst. We moesten door graanschuur en fruitgaard van Italië (Piemonte) en dit betekent veeeeel vrachtwagens dus ook erg traag op het derde vak... opnieuw een belemmering. Maar Sirmione lukte alvast. Toch om binnen te rijden. We passeerden zelfs het hotel waar we vier jaar geleden verbleven met Wout en Annelies. En dan bleek dat je nergens binnenmocht met de camper. Al zagen we dit pas na 20 min rondtoeren naar een parking toen we zagen dat we te lang zijn voor een parkeerplaatsje hier. Dom! Punt 4: parkeren met een camper en geld in een automaat krijgen. Zeker ook 1 uur verloren. De parking vinden was nog ok, maar we begrijpen echt geen snars van dat Italiaans en de automaat wilde onze kaart maar niet aanvaarden. Ook werd het nog eens bevestigd dat geen enkele Italiaan rondom ons ook maar een woord Engels kan en dat je erg veel klutters nodig hebt om een camper in Sirmione te parkeren. Punt 5: fietsen. We hebben al door dat fietsen een redding zijn in de stad. En ook deze keer gingen we fietsen naar het centrum. Fietsen op en van het fietsenrek halen, is dan wel weer veel tjoling. Opnieuw een goeie 20min. Merci dieudonné dat tegen de avond de withuiden niet meer ingesmeerd moeten worden, anders weer 15min. Het centrum van Sirmione was erg gezellig maar koppenlopen en toevallig of niet maar Jamaica beach (het doel weet je nog?) ligt helemaal aan de andere kant van het stadje. En toen? Hebben we het gehaald? Kijk zelf maar eens 🥰

[offtoljubljana]

103. Koper, Ankaran en Piran

23/05/2020

Het is 18:12 en er lopen 3 fluffy Golden Retrievers over het strand, dus het leven is goed.

Oh... ja... Hallo vanaf het strand in Ankaran.

Gisteren heb ik de Warblers reünie livestream gekeken, dus het werd weer laat. Heel veel spam in de chat, helaas. Kan je geloven dat er nog steeds CC shoppers in 2020 zijn? Wat zielig.

Vandaag zijn Kath en Sophia weer om 8 uur vertrokken. Waarschijnlijk zijn ze weer gaan hiken of zoiets. Ikzelf kwam "vroeg" om 10:00 mijn bedje uitgerold, want ik wilde toch nog een beetje leren voor mijn GLINT examen. Rond 13:20 stond Cristina voor de deur met de fancy auto. Ze had blijkbaar een gratis update gekregen. Tijd voor het strand.

Nou, ik dacht dat de maatregelen nog van kracht waren: niet zwemmen. Blijkbaar had ik het dus fout, want Cristina schreef dat ze wilde gaan zwemmen. Dus tijd om mijn bikini te zoeken.

... dat ligt dus nog in Nederland. Yay. Dus geen bikini. Oké dan.

Cristina en ik reden door Ljubljana en zo zag ik dus delen waar ik nog niet geweest ben. We gingen de 3e ophalen. Sofia, niet te verwarren met Sophia, komt uit Madrid en we hadden nooit gesproken, maar ik herkende haar van B&T. Ze had in die gastlezing over de verlenging van het leven een hele discussie met de leraar en de spreker. Geen idee waar het over ging, want we waren al 2 uur bezig en ik had het wel gehad en toen ging ik thee zetten.

***

24/05/2020

Goed, hi. Het is inmiddels 12:36 en gisteren werd ik na het schrijven van het bovenste deel moe, dus ik ging liggen op het strand. En ja, we waren pas rond 23:30 thuis en ik was mega moe, maar natuurlijk heb ik snel een overzicht gemaakt van wat ik wilde zeggen. 

Dus hier is een soort van inhoudsopgave:

Of het echt een goede inhoudsopgave is.... nou nee. Je ziet wel. Dit wordt een lang ding, jongens. Ik heb rond de 40 foto’s, dus ik denk dat ik weer foto’s apart ga posten in een photoset, want anders wordt het echt mega lang.

Dus ja, ik werd vanochtend weer eens vroeg om 8:00 wakker wegens het gordijn of omdat ik een een keer vroeg ging slapen, maar natuurlijk bleef ik liggen t/m 10:00 en toen kocht ik mega dure stonks (107 Bells per turnip??? AFZETTERIJ DAISY-MAE) en er zit een deuk in mijn telefoon, want mijn Switch viel uit mijn handen op mijn telefoon. Gelukkig is mijn Switch oké.

En nu zijn we hier. 

Let’s go.

Sofia werd dus opgehaald en ze nam haar tijd. Cristina zei al dat het typisch Spaans is om te laat te zijn. Toen was het tijd om naar Ankaran te gaan. Een kamergenoot van Cristina zei dat dat een klein stadjes dichtbij Koper en Piran is en daar is dus een klein strandje. 

Helaas moesten we meteen een omweg nemen, want er was een vreselijk ongeluk gebeurd en alles  zat vast. Toen Cristina en ik op Sofia aan het wachten waren, reden er ook al 3 ambulances. Een auto heeft een motor geraakt en wow, er was echt niets meer over van de motor. We herkenden het eerst niet eens tot en met we de stoel van de motor zagen.

Lulu, dit is waarom pa geen scooter voor je wilt kopen.

Ha, ik wilde de kleine speelgoed scooter opzoeken die ik voor Lulu had gekocht en ik vond alleen deze Yuri On Ice fanart:

Houd het maar bij deze scooter.

We reden dus al meteen fout, dus hoera. Uiteindelijk kwamen we goed terecht en het was ongeveer een uurtje richting Ankaran. Het uitzicht vanaf de snelweg was heel mooi. Ik wilde eerst geen foto’s maken, want ze zouden waarschijnlijk een beetje wazig zijn, maar de bergen waren zo mooi.

Uiteindelijk maakte ik deze:

Ik had eerder foto’s moeten maken, want er waren zoveel vogels aan het schijten. Cristina heeft gereden, want ik kan alleen automaat en Sofia heeft geen rijbewijs. Het ging zeer goed, maar op de snelweg hield ze automatisch links aan, want in Australië rijden ze dus ook links. Op andere wegen is ze eraan gewend om rechts te rijden, want ze woont nu eenmaal in Zweden, maar op de snelweg is ze sneller links. Ik heb een paar keer “Cristina, you’re on the left” moeten zeggen, want achter ons gingen mensen bumperkleven. Eén keer had ze het zelf door, want iemand haalde ons in vanuit rechts.

We kwamen aan in Ankaran en het was geen echt zandstrand zoals Cristina had gehoopt, maar het waren ook geen stenen zoals in Koper.

Er was ook een grasgedeelte.

We bleven niet lang, want we hadden honger. De Boni is overal in Slovenië, niet alleen Ljubljana, dus we gingen op zoek naar Boni in Koper. Koper is een drukke stad aan het strand en het was ook zeer druk. 

We hadden de Boni app gecheckt en we zochten de Sarajevo 84, de Balkan grill. Blijkbaar is het een keten, want dat is dezelfde als de Sarajevo 84 in Ljubljana, het restaurant in de kelder waar ik met pa, ma en Lu ben geweest.

En er was een kat.

Er zijn zo weinig katten in Slovenië die gewoon rondlopen. Er zijn mega veel honden, maar amper katten.

We wilden dus Boni bestellen, maar Sofia is vegetarisch en de serveerster zei dat ze alleen vlees hadden. Dat was raar, want de Boni app zei dat er ook vegetarische gerechten waren. We probeerden het uit te leggen, maar de serveerster kon niet goed Engels en bleef de hele tijd “no” zeggen, dus we bedankten haar en we gingen weg.

Op de app zagen we een pizzeria in de binnenstad, so off we go. Zo zagen we ook wat van de binnenstad. Ik had een soort van Italië gevoel.

Sofia is links en Cristina is rechts.

Alles was ook tweetalig en de radio in de auto was ook Italiaans. Overal zag je dus “DOBER DAN/CIAO” en “IZHOD/USCITA” enz. Tijdens het rondlopen had ik ook de hele tijd het nummer Sanremo van MIKA in mijn hoofd, want het lijkt erop dat het nummer gaat over de Italiaanse stad Sanremo en de sfeer. Het nummer gaat eigenlijk totaal niet over Sanremo en de sfeer (kijk de video voor de echte betekenis), maar hey whatever. Voor nu deed ik even alsof het over Italië ging.

Na een paar minuten lopen, bleek de pizzeria ook dicht te zijn. Heel veel dingen waren dicht. Ik las al eerder dat niet alle horecagelegenheden op de kust open waren gegaan, want ze zijn te afhankelijk van Kroatische en Italiaanse toeristen. Er was nog een Sarajevo 84 in Koper, dus we dachten: “Waarom niet?”

Deze Sarajevo 84 lag op de rand van het oude centrum en deze serveerster sprak wel Engels, dus ze gaf Sofia een grote pot met bonen in saus i.p.v. vlees. Aangezien we Boni gebruikten, kregen we ook salade, fruit en soep. Dat waren we helemaal vergeten. 

De soep was ook een romige groetensoep i.p.v. een watertje met een smaakje zoals andere restaurants serveren.

Volgens mij was het rond de €3,90 voor dit allemaal. Wacht, ik pak effe de app erbij. Wow, het was €3,81 voor brood met worstjes/bonen, romige soep, appel, fruitsalade, paprika, tomaat en de uien.

Het hele eerste deel van het terras zat ook goed vol. Het was heel goed en de bonen waren heel veel. We hebben de appels meegenomen en ook wat restjes brood. Cristina en Sofia waren zeer geïnteresseerd in mijn eco boterhammenzakje. 

We hadden een late lunch en Cristina is dus een mega grote fietsfanaat. Dit wist ik al, maar ik had dus even Handgespaakts Facebook opgezocht en ze was mega enthousiast. Toen had ik ook nog The Cakehouse’s Facebook opgezocht en Sofia en Cristina zeiden de hele tijd “wow” en “ooooh”. Cristina wilde toen ook pa’s fiets zien, dus pa heeft de fietsen doorgestuurd en lang verhaal kort: Cristina heeft haar ogen uitgekeken. 

Toen vroeg ik voor foto’s van haar fiets en blijkbaar staat haar hele telefoon vol met die dingen. Op Instagram volgt ze ook alleen maar fietsaccounts en fiets hashtags. 

Ze heeft haar fiets meegenomen uit Australië en ze heeft een fietsketting (een kettinkje met een fiets, niet zo’n onderdeel van een fiets) om haar nek en ze wilt haar eigen fietspak maken. Oh en ze wilde meedoen aan een project van Ljubljana om de stad fietsvriendelijker te maken.

Ik liet haar foto’s zien van de fietsenstallen in Utrecht enz. en wow, dat was heel veel. Sofia kon niet geloven dat dat echt was.

Daarna wilden we terug naar het strand, maar eerst liepen we over de boulevard van Koper. 

Ja, ik zie nu pas dat mijn vinger voor de camera zat, maar de zon was zo fel, ik zag mijn scherm niet:

Ik heb nog meer foto’s van Koper. Je vindt ze hier. 

Ik probeerde een foto met weinig mensen te maken, want alsnog, het was mega druk. We liepen dus rond en er waren ook overal kleine kraampjes. Er lag ook een groot park naast het water.

Toen namen we auto terug naar het strandje in Ankaran. Ik had eigenlijk geen echte zin om te zwemmen, dus toen de anderen voorstelden om snel een bikini te kopen, zei ik dat het niet hoefde. Ik had gelukkig wel een korte broek bij me. Toen we weggingen, had ik namelijk een jas en een lange broek aan, want mijn kamer is nog steeds frisser. Gelukkig was ik slim genoeg om dus die broek nog mee te nemen en ook slippers.

Fun fact: Australiërs noemen “slippers” geen “flip-flops”, maar “thongs.” Ja. Thongs. Denk hier even goed over na en bedenk welke complicaties hieraan vast zitten.

Ik wist dit, maar Sofia was helemaal verbaasd.

Op het strand had ik een soort van crisis, want waarom is een maatschappelijk construct gecreëerd rondom ondergoed? Ik wilde me eerst niet omkleden op het strand, maar toen dacht ik: wtf???? Waarom is een zwembroek zo anders dan een onderbroek.

Serieus. Het is zo raar? 

Ankaran was iets rustiger dan eerst, maar inmiddels was het ook al 18:00. 

Cristina en Sofia zijn meteen het water ingegaan. Ik begon met het bovenstaande deel te schrijven. Toen kreeg ik een beetje hoofdpijn, dus ik heb mijn ogen dichtgedaan. Ik sliep niet, maar oma zou het “rusten” noemen. Het was heel rustig, ook al begon een baby op een bepaald moment te krijsen.

Ik was nog van plan om een beetje het water in te gaan, maar bij de tijd dat ik mijn ogen open deed, was de zon weg en werd het koud. Cristina en Sofia waren zich ook meteen weer aan aan het kleden.

Dus geen water voor mij, maar het werd echt wel koud. Met de zon was het juist heel heet, maar zonder zon merkte je pas hoe koud het was.

Het zag er wel heel mooi uit toen de zon begon ze zakken.

Zie meer foto’s hier.

Nou, toen we nog in Koper waren, zagen we de ijswinkel VIGÒ. Die is ook in Ljubljana en eerder die dat was Cristina aan het praten over hoe goed het was, dus toen we het in Koper zagen, hadden we bijna ijs gehaald, maar we hadden net die mega grote lunch gehad.

Nu, terug in Ankaran hadden we wel zin in een ijsje en we wilden ook nog naar Piran. Helaas zagen we snel dat er geen VIGÒ in Piran was, maar andere keer dan maar. Plus, VIGÒ is nu eenmaal ook in Ljubljana, dus ik krijg echt nog wel eens VIGÒ ijs. Cristina zei dat ze geweldige smaken hebben.

Dus we pakten onze spullen in en pa had inmiddels gereageerd op Cristina’s fiets, dus Cristina ging toen alles aan Sofia uitleggen. Inmiddels had Cristina ook een trui met een fietsmerk aan. Sofia kent niets van de fietswereld en ze was verbaasd dat er zoveel te vinden was. Ik weet net iets we weinig, want ik had geen idee hoe ik schijfrem moest vertalen en toen Cristina voorstelde dat ik het gewoon uitlegde, zei ik dat ik niet eens wist wat het was in het Nederlands. Gelukkig begreep ze het na “round thing” en “brake somewhere”.

Cristina zei dat ze mega veel geld had uitgegeven aan haar fiets en ik zei dat het oké is, want iedereen heeft een passie en ze willen niet weten hoeveel ik heb uitgegeven aan mijn Switch. En nu wilt Sofia langskomen om mijn Animal Crossing eiland te zien. Zelf heeft ze geen Switch, maar dit spel is zo populair dat zelfs mensen zonder Switch YouTube video’s over Animal Crossing bingen. Ook kopen heel veel mensen een Switch alleen voor Animal Crossing.

We reden dus naar Piran en ik had gewoon echt weer het Italië gevoel. Je reed door de bergen met die smalle slingerwegen en het uitzicht op het water vanaf de bergen waren geweldig. Ik wou dat ik foto’s had.

Net zoals de weg naar Koper stond er Italiaanse radio op, want de radio was mega kut. We moeten constant van zender veranderen, want alle radiozenders zaten rondom de grens. Cristina en Sofia kunnen Italiaans verstaan, want het lijkt op Spaans.

Op een moment kregen we een station genaamd #W o W. Ja, de muziek was niet geweldig.

Op weg naar Piran stelde Sofia ineens voor om naar Izola te gaan i.p.v. Piran, maar ze kon ons niet echt overhalen. Ze had zelf snel door dat haar argument een beetje vaag was, dus we reden richting Piran, maar de GPS liet ons naar een klein straatje buiten Piran rijden.

Sofia pakte toen Google Maps erbij, maar ze keek niet goed en ze had dus een hotel buiten Piran aangeklikt. Oh God. 

Uiteindelijk vonden we het en na heel veel gezeik over parkeren, gingen we op weg naar ijs. Piran was heel mooi.

Eenmaal in de stad kwamen we er achter dat het heel leeg was. Dit was raar, want de parkeerplaatsen waren allemaal vol, vandaar dat we naar een parkeergarage buiten de stad moesten gaan.

Een groot spektakel was natuurlijk het plein. Zie hier mijn panorama foto:

Er stond ook een standbeeld op het plein.

We besloten om even rond te lopen door de stad op zoek naar ijs en het was wel mooi, maar ik snap eigenlijk de hele “hype” rondom de binnenstad niet. Dit is blijkbaar één van de meest toeristische plekken in het land. Misschien komt het omdat het zo levenloos was wegens de leegte.

Ze hebben het ook de hele tijd over de “middeleeuwse stijl”, maar het leek op elke Italiaanse stad waar ik tot nu toe geweest ben, alleen nog smaller. Sofia vond het wel geweldig dat er mensen gewoon wonen en dat het dus niet allemaal 100% toeristische bouwwerk is.

We waren dus op zoek naar ijs. Inmiddels had ik een ander nummer van MIKA in mijn hoofd, namelijk Ice Cream, en dat nummer gaat helemaal niet over ijs oh my god.

Het andere hoogtepunt van Piran is natuurlijk het water.

Voor nog meer foto’s van Piran, zie hier.

Dat is wel heel mooi en er waren overal (enigszins lege) restaurantjes met uitzicht op het water. Helaas het restaurant met de goede recensies over het ijs was dicht, dus we liepen maar verder en we vonden een ander pleintje met krijttekeningen.

Natuurlijk tekende Cristina een fiets.

Zie hier haar hele proces.

Ik tekende natuurlijk Quinn.

Tijdens het tekenen, zagen we een kleine krabbetje. Ik heb nog nooit een krab zo zien lopen.

De binnenstad was dus niet mega indrukwekkend, maar het water dus wel.

We besloten om terug richting het plein te lopen voor ijs. We zagen een klein cafeetje genaamd Caffe Galeria met live muziek en we gingen er zitten. Geen idee hoe ik de video in een blog post moet plaatsen, dus hier is de link naar een korte video van de muziek.

Helaas was er geen ijs.

Dus uiteindelijk kwamen we bij een cafeetje op het plein en we zagen ijs bij Kavarna “Piran”, dus daar hebben we ijs gegeten. 

Inmiddels was het rond de 22:00 en we moesten nog ongeveer anderhalf uur rijden. Dit was mega laat voor Cristina, maar ze was nog wakker genoeg om te rijden. Goed, want Sofia kan niet rijden en misschien zou het me lukken om met schakelauto te rijden, maar ik had ook al een kleine migraine sinds 18:00. Yup. Ik dacht eerst dat het kwam door het intensief luisteren naar Sofia, want haar Engels is niet geweldig, maar ma zei dat het ook door ze felle zon kon komen.

We hadden alleen wat problemen met parkeergeld, maar gelukkig was de automaat op één of andere reden in het Nederlands, dus ik zei snel dat “Buiten dienst” betekende dat we niet konden pinnen.

Toen pas zagen we de grote letters CASH ONLY. We zijn dom.

En ja, toen terug naar Ljubljana. We hadden Sofia eerst afgezet en toen gingen we naar mijn huis en we hebben over nog meer fietsen gesproken. 

Inmiddels begon het te regenen, dus net op tijd.

Eenmaal binnen heb ik meteen een paracetamol genomen en water opgezet voor noedels. Toen even naar huis gebeld en toen snel nog op de laatste minuut naar een K.K. Slider concert op Animal Crossing gegaan (priorities!). Ik lag om 0:30 in mijn bed! Wow!!!

Ik zei al tegen Cristina: “Might fuck around and go to bed early.”

Ja, Cristina ook. Zij is vandaag met de auto naar de bergen gegaan om te fietsen. Dus dat was mijn dagje. Het was gewoon heel fijn en ik had echt zo’n zomervakantie gevoel wegens de Italiaanse sfeer en uitgebreide lunch en wegens het ijs. Het was heel goed.

[familiebevers]

Zondag 30 juni

Vlot met de auto naar Schiphol gereden. De vlucht is goed op tijd vertrokken.

Een perfecte vlucht gehad en tijdens vlucht goed verwend met eten en drinken. Wel goed dat we comfort hadden gekozen.

We waren zelfs een uur vroeger dan voorzien in Orlando.

Aan de douane ongeveer 1,5 uur verloren.

Wat die mannen allemaal moeten weten, niet normaal. Gsm mocht in die ruimte niet gebruikt worden. Echt gehoorzaam iedereen. Dan auto gaan halen en dit verliep ook vlekkeloos. Alleen om te beginnen rijden, was niet simpel...

Waar stond handrem, hoe achteruit, zetel goed zetten...en nog ne automaat.

Allez op ne gegeven moment toch vertrokken en na klein uur waren we in Daytona.

Eerste stop Hard Rock Hotel.

Perfecte ontvangst en geweldig hotel...nog maar jaar oud.

Ondertussen begon de vermoeidheid door te wegen, dan maar vlug Mac Donalds gedaan.

America...

[rijschool1-blog]

Rijschool - Leer hoe je moet rijden

Rijscholen worden met de dag populairder. Iedereen wil meer en meer over hen weten. Dit omvat jonge mensen die niet kunnen wachten op de mogelijkheid om het stuur in handen te nemen, en ook de betrokken ouders die op zoek zijn naar een goede school om hun kinderen te sturen. Voorbij zijn de dagen dat vaders hun kinderen de stad uit brachten om hen te leren autorijden. Beschuldig het aan de beperking van tijd en hun werktijden die hen niet toestaan ​​om het te doen. Dankzij het aantal rijscholen in de buurt, kunnen hun zorgen echter tot rust worden gebracht. Rijscholen kunnen jonge bestuurders helpen om zich meer bewust te worden van de juiste rijtechnieken en etiquette. Rijscholen zijn zeer betrouwbaar: Rijscholen zorgen voor bijna alles wat met autorijden te maken heeft; van het lesgeven aan de studenten over het besturen van verschillende auto's, het lesgeven over de motoren en ook over defensief rijden. If you have any issues pertaining to the place and how to use Automaat rijlessen maastricht, you can call us at the internet site. Het goede ding over het deelnemen aan een rijschool is dat door het bijwonen van een gekwalificeerde rijschool u daadwerkelijk de tickets en boetes kunt verminderen die u krijgt, en u kunt zelfs uw premies voor autoverzekeringen verlagen. Maar de vraag is hoe je een gekwalificeerde of goede rijschool kunt vinden? Houd er rekening mee dat de beste rijschool degene kan zijn die je hebt aanbevolen door een vriend of familielid. U kunt ook vertrouwen op uw lokale autoverzekeringsdealer of contact opnemen met het openbare veiligheidskantoor in uw land. Ken je school goed: Zelfs na het kiezen van een rijschool, zijn er bepaalde dingen die je moet onderzoeken, die je kunnen helpen beslissen of deze rijschool iets voor jou is. De rij-instructeur zou je eerste zorg moeten zijn. Vraag hoe lang je instructeur rij-instructeur is geweest. De instructeur moet in staat zijn om u een gecombineerd en geïntegreerd lesprogramma aan te bieden, dat zowel theoretische als praktische training biedt. Vraag naar de auto's die ze gebruiken, hoe oud ze zijn en of je een individuele ophaalservice krijgt. U moet ook te weten komen over hun tarieven of als ze kortingen hebben voor het blokkeren van blokken. Defensief rijden: In deze cursus leert u hoe u de conditie van uzelf en uw voertuig kunt bepalen voor veilig rijden. Dit is voor iedereen rijden; een motorvoertuig voor persoonlijk of commercieel gebruik. Ze leren je defensief te rijden en het belang van het gebruik van veiligheidsgordels en airbags. U leert ook hoe u moet letten op voetgangers en andere voertuigen, enz. Die de weg samen met u gebruiken, aangezien veel mensen de neiging hebben deze te negeren of te missen, wat resulteert in ongewenste ongevallen. Als u voor een bepaald doel een rijschool bezoekt, kan het zijn dat u verplicht bent om bepaalde rijscholen te bezoeken die zijn aangewezen door de instantie waarvoor u een krediet wilt ontvangen. Online cursus: Er zijn ook veel online scholen op internet die je gemakkelijk kunt inschrijven. Je hoeft alleen maar door te bladeren en op zoek naar de school die het beste bij je past. Deze rijscholen bieden cursussen van hoge kwaliteit voor veilig rijden in zowel de inhoud als de gebruikersinterface.   If you beloved this article so you would like to obtain more info relating to Rijschool valkenburg generously visit our own site. Veel mensen voegen zich bij deze cursussen die goed zijn voorbereid en kunnen tekst, video's en animaties bevatten om u te helpen een betere chauffeur te worden op een interessante en interactieve manier. Ze bestrijken alles, van de traditionele rijveiligheidsinformatie tot specifieke regels en voorschriften, zoals snelheidsbeperkingen enzovoort. Autorijschool op het internet is een zeer handige manier om het te doen!  

[blogdianchik-blog]

PMED Week 1

Locatie:

Als eerste heb ik een pretpark als locatie gekozen. Ik bewonder mooie pretparken en daarom leek het me aantrekkelijk om iets te maken, iets wat nog niet bestaat. Wel geïnspireerd door de Disneyland kasteel in Parijs. 

Doel:

Het doel is om kinderen tussen 8 en 14 jaar te helpen bij het kopen van een kaartje voor het attractiepark. 

Belofte:

Zelfs als je klein bent kun je zelfstandig kaartje kopen, ritjes rijden en genieten van de leukste attracties.

Eerste idee (het begin):

Ik ben begonnen met het tekenen van een storyboard, heb een aantal schetsen gemaakt die het begin van mijn concept in beeld brengen. Dit zijn de eerste stappen. 

1 Ik wil graag het kasteel van het Disney Park als eerste in beeld brengen, alsof het de ingang is.

2 Dit is een weg waarop je loopt als je binnen in het pretpark bent, daarna wordt je blik meteen getrokken door een automaat. 

3 Je loopt naar een automaat toe of naar de kassa, in dit geval naar een automaat toe (het ziet er aantrekkelijk uit). Je krijgt verschillende opties en je gaat uit een aantal opties kiezen. Ik heb Disneyland in mijn gedachte, dus vandaar heb ik deze kassa getekend. 

4 Je hebt zonder moeite een ticket gekocht bij het automaat en je gaat verder. 

5 Je gaat met je ticket naar de attractie toe.

Guide-character:

Ik heb ook een Guide-character gekozen. Het wordt een meisje die je helpt bij het kopen van een kaartje. Dit keuze heb ik gemaakt, doordat toen ik klein was en nog in Oekraïne woonde, heb ik Disneyland Paris bezocht. Het was mijn eerste pretpark ooit. Ik heb toen zelf ticket gekocht en was degene die de weg liet zien naar de attracties, ik voelde me groot. 

Hierbij wil ik laten zien dat zelfs als je klein bent, kun je zelfstandig zijn en kun je zelf de beslissingen nemen. 

Stijl:

Ik ben nog niet eruit met de stijl van de animatie, ik ga of de animatie met stiften tekenen of voor een illustratie/cartoon animatie maken. Ik ga nog een beetje over nadenken. Maar ik denk dat ik voor de cartoonachtige animatie ga. 

Bron van plaatjes:

https://www.pinterest.co.uk/pin/557461260101573128/

https://www.pinterest.co.uk/pin/174866398010190073/

https://www.pinterest.co.uk/pin/741264419893032735/

[dsgspecialistzwanenburg]

Dsg Specialist Zwanenburg

Autobedrijf Zwanenburg

DSG expert Zwanenburg

Deze DSG expert in Zwanenburg houdt zich bezig met alles wat bij een DSG-automaat komt kijken.

Deze Direct-Shift Gearbox werkt uiteraard anders dan dat we van een normale automaat gewend zijn. Daarom is ook de juiste kennis vereist om hier operation een optimale manier mee om te gaan. Iets waar we ons als DSG expert in Zwanenburg al tijden in verdiepen.

Wat is een DSG expert in Zwanenburg?

Zoals gezegd, houdt een DSG expert zich dus bezig met alles wat bij een DSG-automaat komt kijken.

We hebben het hier over een manier van automatisch schakelen, waarbij er een combinatie tussen schakelen en koppelen plaatsvindt. Normaal gesproken schakelt een versnellingsbak middels één koppeling entryway naar de volgende versnelling. Bij een DSG-automaat zit dit dus net even anders.

Een DSG-automaat kent veel voordelen, waar we als DSG expert in Zwanenburg uiteraard van operation de hoogte zijn. Denk dan aan:

Soepel rijden: Soepel rijden, is iets waar we allemaal van houden. We vinden het prettig wanneer het schakelen zonder schokken of stoten verloopt. Dit is dan ook precies wat je met een DSG-automaat bereikt. Bij een optimaal item in combinatie met een goede installatie, merk je het nauwelijks dat je auto aan het schakelen is. Dit slant de rijervaring als geheel naar een fors hoger niveau. Je glijdt als het product over de weg heen.

Zuinig rijden: Daarbij zorgt een DSG-automaat er ook voor dat je plotsklaps een stuk zuiniger gaat rijden. Zo heeft dit type automaat vaak een stuk meer versnellingen dan bijvoorbeeld de standaard handbakken. Daarmee optimaliseer je het gebruik van koppelingen, zonder dat je hier verder zelf iets voor hoeft te doen. Rij je graag zo zuinig mogelijk? Dan helpen we je als DSG expert in Zwanenburg uiteraard verder.

Snel optrekken: Snel optrekken is echt iets voor de liefhebber. Het levert een gevoel van controle operation wanneer dit mogelijk is. Zo staat de DSG automaat erom bekend dat het een S-modus heeft, ook wel de sportmodus genoemd. In deze modus verloopt dit optrekken nog net wat sneller. Spreekt dit je wel aan? Vraag dan direct meer informatie operation over de mogelijkheden.

Tegelijkertijd komen er bij DSG-automaten ook bepaalde problemen voor. Net als met ieder ander onderdeel van een auto, wil er nog weleens een mankement optreden. De problemen met betrekking child een DSG-automaat waar je dan aan moet denken, zijn:

Versnellingsbak blijft vastzitten bij een bepaalde versnelling,Trama center treden schokken operation bij het doorschakelen De bak schakelt alleen in de even of de oneven versnellingsopties Bij het plaatsen, repareren of onderhouden van een DSG-automaat doe je er goed aan contact operation te nemen met een echte expert in Zwanenburg. Wij houden ons operation dagelijkse premise met deze zaken bezig. Zo weet je zeker dat je voor de aptitude van een ervaringsdeskundige kiest.

Uw auto repareren

Als er onderdelen aan uw auto vervangen of gerepareerd moeten worden, nemen wij altijd eerst contact met u operation. Wij bespreken met u de mogelijkheden en voorzien u en uw voertuig van de beste administration.

[kulabata]

Ajulo

Het is rond lunchtijd blijkbaar rustig in het ziekenhuis, want ongeveer alle dokters zitten buiten achter de kantine aan lange plastic tafels aan de matako. In een staat van volledige beroepsdeformatie, worden frequent telefoons langs de tafel doorgegeven met plaatjes van grote wonden, ernstige huidafwijkingen of uit de hand gelopen infecties. Niemand eet daar een hap minder om. Vandaag gaat een foto rond van onze collega Ajulo, die al een aantal weken niet op zijn werk is geweest. Op de foto heeft Ajulo een groot geïnfecteerd stuk huid vanaf zijn wang tot aan zijn schouder. Spontaan wordt er een inzamelingsactie op poten gezet en ontstaat het plan om hem op te gaan zoeken. ‘Wanneer gaan we hem dan opzoeken?’ ‘Nu!’ Onze afdeling ligt er strak bij, dus Joost en ik gaan graag mee. We lenen een enorme Toyota Range Rover van het ziekenhuis en proppen daar zoveel collega’s in als er redelijkerwijs in passen, en dan nog een paar. Joost mag rijden, want velen onder ons hebben geen rijbewijs en degenen die het wel hebben, vinden het maar wat mooi als de mzungu rijdt. Ik wacht nog even tot ik iets meer ervaring op de Tanzaniaanse ‘weg’ heb voordat ik 11 man zonder gordel de bush in ga chaufferen.

Joost zit dus achter het stuur, en ik zit naast hem op de bijrijdersstoel en half bij mij op schoot zit collega Opanda. Op de twee banken achter ons zitten nog acht collega’s. Hoewel sommigen van hen vermoedelijk nooit een stap op het OK-complex zetten, wil toch iedereen Ajulo opzoeken. Zoals eerder vermeld zijn er geen straatadressen in Tanzania, dus als je naar iemand toe wil rijden, dan moet je de weg weten. Meerdere mensen menen dat te weten, maar helaas zijn ze het niet altijd eens. Zo wordt er hier en daar door Opanda ‘links!’ geroepen, terwijl Chris van de achterbank roept dat we rechtdoor moeten. De consensus van de groep lijkt echter vaak wel aardig te kloppen, dus zo komen we in ieder geval al vrij snel bij het tankstation in Shirati om de lege tank bij te vullen. Niemand weet waar het tankdopje zit, dus Joost mag twee keer rond de pomp heen en weer steken met deze kolos van een auto (de draaicirkel is zodanig dat hij een kleine rotonde niet zonder steken kan nemen). Terwijl vanaf de achterbank vier man ‘rechts!’ roept en vier man ‘links!’, zet Joost hem op goed geluk naast de pomp. We blijken juist te staan. Dan zet het pandemonium op de achterbank dezelfde discussie voort over of er benzine of diesel in moet. De pompbediende blijkt echter al diesel aan het tanken te zijn, dus dat zal wel goed zijn. De helft van de inzamelingsactie verdwijnt in de tank, maar dat vindt men geen probleem: het grootste cadeau zijn wij natuurlijk zelf.

Naar mate de rit vordert wordt de verharding slechter, de gaten groter en de wegen smaller. Met de hoge wielbasis en de four wheel drive komen we de meeste plekken vrij gemakkelijk door, al zorgt het heen en weer wiegen van de auto er wel dikwijls voor dat iedereen half over elkaar heen ligt. Er zijn geen verkeersborden, geen wegaanduidingen, geen straatnamen. Langs de weg zitten talloze mensen in de schaduw van bomen niets te doen, starend in de verte en wachtend tot de dag aan hen voorbijtrekt. Joost moppert dat de derde versnelling het niet doet, wat op zich geen verrassing is met 500.000 km op de teller, maar niet helemaal terecht blijkt te zijn: de derde versnelling doet het prima, maar Joost is de schakelbak na drie jaar automaat rijden een beetje ontwend en zet hem steeds van z’n 2 in z’n 5. Desalniettemin slaat de motor niet één keer af. Onderweg wordt Tumbo als arts van dienst gebeld dat er een spoedgeval is op de maternity ward, waarop de anesthesisten in de auto eens om zich heen kijken en vaststellen dat alle anesthesisten uit het ziekenhuis met deze auto vertrokken zijn. Er kan dus niemand operaties doen. Snel wordt de anesthesist die vrij is en thuis zit, gebeld en gevraagd om met spoed naar het ziekenhuis te komen.

Net als de auto echt te breed wordt om zich nog over het smalle weggetje voort te wurmen (aan beide kanten worden de inzittenden door de ramen heen afgestoft door de hoge struiken langs de weg), komen we aan op Ajulo’s compound, waar hij met zijn hele familie woont. Ajulo wist niet dat we kwamen, maar is ongelooflijk blij om iedereen te zien. Eenieder wordt geknuffeld, waarbij de onverbonden wonden in zijn nek tegen alle vuile kleding aan drukken... Joost en ik hadden nog de gedachte dat we hier op een soort huisbezoek kwamen, maar dat blijkt vrij naïef te zijn geweest. In plaats daarvan komen uit alle kleine hutjes rond het grote grasveld waar Ajulo woont familieleden met stoelen aanzetten. Onder een grote boom worden alle stoelen in een grote kring opgesteld, en kort daarna sleept men ook nog een aantal salontafels de huizen uit. Binnen de kortste keren zit het gezelschap in een cirkel te kletsen en is Ajulo’s medische probleem vergeten. Joost rijdt nog even met Ajulo naar het dichtsbijzijnde dorpje, door Ajulo trots als ‘Kiariko Central’ omschreven, maar in werkelijkheid niet meer dan zes lemen hutjes aan de weg. Hier wordt de andere helft van de inzamelingsactie omgezet in bier en frisdrank. Intussen haak ik half af bij het groepsgesprek in het Swahili, dat toch wel wat snel voor me gaat, en neem de omgeving in me op. Alles is enorm groen, en aan de horizon rijzen steile stukken heuvelrug op, bespikkeld met de typische reusachtige afgeronde stenen. Groepen kippen scharrelen om ons heen. Ze zijn zo tam dat de grotere kippen even op de salontafels poolshoogte komen nemen, terwijl pas uitgekomen kuikentjes over de OK-klompen aan mijn voeten klauteren. Verder lopen honden, geiten en koeien los over het terrein. We zijn hier echt in de bush, en het is goed om zo een keer een indruk te krijgen van hoe ook veel van onze patiënten wonen en leven. De enige geluiden zijn de vogels, de bries, het vee en af en toe een kreet uit een van de hutjes, tot in de verte de Range Rover weer hoorbaar wordt, hard werkend in tweede versnelling.

Als Joost en Ajulo terug zijn, stort men zich gretig op de meegebrachte drankjes. We onderwerpen we Ajulo toch nog even aan een medisch consultje, maar die blijkt zichzelf al behoorlijk agressief behandeld te hebben. Als OK-assistent heeft hij zichzelf een infuus geprikt en dagelijks ceftriaxon, metronidazol, Augmentin en fluconazol toegediend. Het zal hebben geholpen, want de wonden zien er al een stuk rustiger uit dan op de foto. De sfeer wordt steeds gemoedelijker, maar Joost zit een beetje op hete kolen, want hij heeft vanavond dienst. Na enige tijd snapt men dat het nodig is om te vertrekken, dus wordt er nog een kleine speech gemaakt, en daarna gaan we de hele kring langs waarbij iedereen Ajulo even geluk en veel gezondheid toewenst. Tanzanianen praten makkelijk in het openbaar, maar zijn wat minder bedreven in zaken kort en bondig houden, dus het duurt wel even voordat we rond zijn. Daarna wordt nog als groep gebeden voor Ajulo’s gezondheid, en pas daarna kunnen we echt weg. In een land waar iedereen van familie en gemeenschap afhankelijk is, is het uiteraard belangrijk dat de banden strak worden gehouden, maar zo’n intiem inkijkje als dit is wel zeldzaam.

Op de terugweg heeft vrijwel iedereen er twee a drie biertjes in zitten en lijkt het wel alsof we op schoolreisje zijn. Er wordt continue gekwebbeld, gegierd van het lachen en elk hobbeltje waar Joost doorheen moet, wordt uitgebreid becommentarieerd door acht aangeschoten back seat drivers. Natuurlijk komen we langs de huizen van een deel van de medereizigers, dus we moeten frequent stoppen om iemand eruit te laten, en die moet dan over twee banken en vier collega’s klimmen om het voertuig te kunnen verlaten. Uiteindelijk komen we met een half lege auto bij het ziekenhuis aan en opent de bewaker de poort voor ons. Zonder kleerscheuren parkeren we de auto op het stoffige terrein. Een halve middag is genoeg om even op avontuur te gaan.

[avoverkeer]

Rijschool AVO biedt automaat rijlessen aan in Amsterdam. Met een automaat rijden is handig omdat u zich minder zorgen hoeft te maken over het schakelen en u zich meer kunt concentreren op andere aspecten van het autorijden.

Bovendien zorgt Rijschool AVO ervoor dat u kunt profiteren van een persoonlijke en professionele aanpak, waarbij uw leerproces volledig op uw eigen tempo en behoeften is afgestemd.

Als u geïnteresseerd bent in het volgen van automaat rijlessen bij Rijschool AVO in Amsterdam, kunt u het beste contact opnemen voor meer informatie en advies. U kunt dit telefonisch doen op 020-2601300 of via de website www.AVOweb.nl.

Ik wens u veel succes en plezier bij het volgen van uw automaat rijlessen!

[keesdp]

Zwitserleven

We weten dat Zwitserland duur is, daarom doen we voor we bij de grens zijn nog boodschappen bij de Aldi en tanken nog in Duitsland.

Op de campercontactapp kies ik een camperplaats in de buurt van Bern en Thun bij een boerderij waar veel lovende recensies zijn vermeld.

Veel opbrekingen aan alle wegen vallen ons op, het wordt een langzame rit maar we genieten nu al van het landschap en de dorpjes.

Het adres wat in de App staat vinden we snel. We bellen met de grote klokvormige bel aan die aan de voorzijde van de boerderij hangt. Het hele dal is wakker denk ik. Een man met laarzen komt na een minuut naar de voorkant. Bim Wald, zegt hij. Pardon? Je moet bij Bim Wald zijn zegt hij achter die heuvel en hij wijst ons de weg. Maar dit is toch het adres wat in de app staat, zeg ik. Ja, ik weet ook niet waarom, maar dat is fout.

We rijden rond de heuvel en zien een boerderij waar campers staan. Als ik achteruit op een vrije plek ga staan, komt de Boer Hans van de heuvel af naar me toe. Hier kan je niet staan, zegt hij, Tussen die twee campers wil ik je hebben. Oké zeg ik, maar daar is het heel schuin. Geen probleem, hij loopt naar de schuur en komt terug met enorme oprijblokken die  hij zelf heeft gemaakt. Ik rij op zijn aanwijzingen er op en hij heeft een waterpas-app op zijn telefoon en laat me zien op de rails van de schuifdeur, dat de auto perfect waterpas staat. Vervolgens haalt hij een verloopstekker om mijn stroom aan te sluiten.

Ik reken af voor een nacht met hem, omdat ik geen Zwitsers geld heb, geef ik hem € 20 euro in plaats van 20 CHF. Hij laat ons zien waar de badkamer is en het zwembad. Dat laatste is fantastisch want het is behoorlijk warm.

Dora zijn vrouw plukt bloemen uit haar tuin en loopt achter de kippen aan om ze terug in hun gebied te krijgen. In de kippenren is ook een vijver waar twee grote Koikarpers zwemmen. Als die eten krijgen proberen de kippen het uit het water te pikken.

In de stal staan twee bruine hengsten, die 's-avonds als de zon weg is, de wei in mogen. Een van hen is al 26 jaar oud.

Hans en Dora zijn schatten van mensen, rustig pratend vriendelijk en behulpzaam. Ongevraagd komt Hans met een A4tje met een wandelroute die we direct gaan lopen. Als we terugkomen vraag ik hem of we eventueel nog een nacht kunnen blijven. Je kan zo lang blijven als je wil zegt hij.

In de schuur heeft hij een plekje gemaakt voor de fietsen. Met stopcontacten voor opladen van de E-bikes.

Rechts van ons is een jong stel uit Geneve met een camper die ze hebben geleend van een vriend die Iron Maiden fan is, dat is te zien aan de doodskop en Harley Davidson stickers.

Zij heet Morgane en hij Yoann. Zij is mooi en beweegt heel snel hij is rustig en vriendelijk. Zij spreekt een beetje Engels hij alleen Frans. Ze zijn heel belangstellend en we laten ze zien op de kaart die op de zijkant van de wagen zit waar we hebben gereden en wat we nog willen bezoeken.

Morgane heeft een goede tip voor een app voor het parkeren voor 1 nacht, park4night geheten. Ik download hem meteen en hij werkt goed.

Voor ons staat een mooie Zwitserse buscamper. Ook hier een voor ons jong stel. Sportieve mensen zo te zien. Ze hebben een hond, een Australische Collie die onder de auto ligt. Hij ligt zo rustig en kijkt ons kwispelstaartend aan. Hij wordt alleen uitgelaten als het niet zo heet is, en er schaduw genoeg is.

De man die op Lance Armstrong lijkt, doet de achterdeuren open en pakt zijn Carbon racefiets van het bed. Hij zit ingepakt in een speciale hoes met zijn beeltenis er op. Alleen het zadel en stuur steken boven de hoes uit.

Het fietsenrek wordt alleen gebruikt als zij gaan slapen. Tijdens het rijden heeft hij hem liever niet achter op de auto.

Als zij ''middags in bikini uit het zwembad langs ons loopt lacht ze vriendelijk naar ons. Schones hund haben sie, zeg ik om een praatje te beginnen. Dank u wel zegt ze, ik kan ook Nederlands praten. Wat leuk om te horen we horen alles over haar gezin, met drie kinderen en haar man die Antropoloog is en nu aan het oefenen voor een triatlon wedstrijd die binnenkort hier in de buurt plaatsvind. Haar jongste twee kinderen zijn op kamp en haar oudste zoon is 22 en woont in Zurich met een vriend samen. Ze heeft een vriend gehad uit Hilversum, die nog in Zwitserland woont

Morgane loopt met een tas een stukje het weiland in.

Wat zijn dat voor roofvogels boven het weiland vragen wij aan de Nederlands sprekende schoonheid. Ik denk een Rotmilan, zegt ze. Ik zoek het op. Inderdaad een Rode Wouw, vind ik op Google, de op drie na grootste roofvogel in Europa.

In het weiland is Morgane op de grond gaan zitten op een heuvel. Ze haalt iets uit haar tas. Even later zoeft er iets de lucht in, recht omhoog. Met rode en groene knipperledjes. Een drone. Ze maakt opnames van onze omgeving en de boerderij met campers. Als ze ons allen later de beelden laat zien blijkt ze een professionelen drone fotograaf te zijn. Ze belooft de beelden aan Hans en Dora te sturen als cadeau. Ik vraag haar een kopie aan mij te mailen, geen probleem zegt ze, happy to. Van Dora krijgt ze een boeket bloemen uit haar tuin en van Yvonne een paar Delfts blauwe miniatuur klompjes. Het emotioneert haar. Wat is ze lief.

Ik vraag aan Hans of het te doen is om op de fiets naar Thun te gaan. Met deze fietsen geen probleem, zegt hij het is 9 km.

We stappen op en rijden bijna zonder te trappen de 9 km naar Thun. Alleen maar bergafwaarts. Dat wordt wat als we terug moeten. Soms halen we 47 km/uur.

We komen bij het station uit. We zoeken een geldautomaat voor Zwitsers geld en zien dat als je het in euro's wil laten omzetten 20% duurder is als in CHF. Ik kies direct voor het laatste en een pushbericht van de bank op mijn telefoon laat me weten dat het maar 3% kost. Ik stop de gloednieuwe kleurrijke biljetten van 20 en 50 in mijn zak en we gaan naar de fietsenstalling aan de overkant. We staren naar de automaat voor een kaartje en zien dat er alleen munten in gaan, geen bankpas. Een mannetje met witte baard en blauw shirt vraagt of hij ons kan helpen. Hij blijkt de fietsenstallingsmurf te zijn. Ik laat hem de biljetten zien en vraagt of er ook wisselgeld uit komt. Nee ik wissel wel, hij loopt weg het kantoor in met mijn 20CHF.

Hij komt terug met mijn biljet en geeft het aan mij. Hij kan niet wisselen, maar hij doet er 2CHF in en trekt een kaartje voor 2 fietsen 24 uur stallen. Service van Thun zegt hij. We gaan de stad in. Op de eerste de beste brug over de snelstromende Aare, krijg ik het idee dat we hier al eerder waren, De houten bruggen met geraniums de azuur blauwe rivier en de gebouwen komen ons bekend voor. Deze blijken precies hetzelfde te zijn als die in Luzern, waar we in 2014 waren, met dochter en schoondochter, helpt zoon  Stephan ons uit de droom.

Het is echt terrasweer en de hele omgeving is op deze zaterdagmiddag hier wat komen nuttigen. Het is gezellig druk onder de parasols. We eten een tosti en drinken een bier. Op de rivier zijn ze aan het surfen op de stroomversnelling. Op de brug komen jongelui in badpak samen om in het water te springen, als ze het water raken zijn ze binnen een paar seconde bij de volgende brug.

Als we later bij de fietsenstalling komen blijkt de man al weg. Ik had hem graag de 2CHF teruggegeven.

De terugweg gaat zoals verwacht alleen maar omhoog. In de grootste ondersteuning en kleinste verzet is het binnen een half uur volbracht.

Yvonne is alleen het gevoel in haar onderlichaam even kwijt.

Het is zondag en na het ontbijt buiten beginnen de mensen uit Zurich in te pakken. We nemen hartelijk afscheid.

Morgane is in een woedend telefoongesprek in het Frans iemand aan het uitkafferen, wat zo'n 10 minuten duurt. Als ze is afgekoeld praat ze weer heel lief met ons. Yvonne stuurt foto's naar haar en zij belooft dat als de drone film gemonteerd is zij hem naar mij mailt.

Ook zij gaan opruimen en vertrekken met een hartelijk afscheid.

Hans en Dora zijn naar familie dus we zijn hier nog maar alleen. Nou dan gaan wij ook maar.

Door niemand uitgezwaaid.

[wpporschevelgen]

Aftermarket Chinese of Europese merk velgen voor de Porsche

Het zoeken naar velgen voor jouw Porsche kan een uitdaging zijn. Er zijn duizenden aanbieders en die zijn allen beweren dat hun velgen de beste en best geprijsd zijn. Natuurlijk kan je originele velgen aanschaffen, echter zijn die vaak behoorlijk kostbaar. Velen kiezen daarom voor Chinese velgen of aftermarket Europese velgen voor hun Porsche . Chinese merk velgen zijn echter van een veel minder goede kwaliteit dan de Europese velgen. Als je Chinese merk velgen legt tegenover met Europese neppe velgen dan blijkt vaak dat de Europese aftermarket velgen van een steviger kwaliteit zijn dan de Chinese merk velgen. https://wpporschevelgen.tumblr.com/post/645333963986075648/porsche-velgen-zijn-aluminium-of-stalen-sterker De lak is helderder mocht het om een geverfde model gaan, de velgen zijn stabieler en vaak minder gevoelig voor krassen. Ben je zoeken naar nieuwe velgen voor je Porsche , dan stellen wij voor te kiezen voor Europese vervangende velgen in plaats van van de Chinese velgen. Handmatig schakelen is erg een hype (in Europa), maar de automaat begint steeds meer in trek te worden. De meeste mensen vinden handmatig schakelen leuker, het rijdt fijn en met de mogelijkheid tot schakelen heb je meer controle over de auto en het verbruik van brandstof. Mensen denken vaak niet dat een automaat minder zuinig van een handgeschakelde auto. De meeste mensen schakelen echter te laat, bij een hoger toerental, verbruiken ze hierdoor meer brandstof dan wanneer ze in een automaat rijden. Het verschil in brandstofverbruik neemt de laatste jaren wel af door steeds betere automaten. Naast dat mensen schakelen lekker vinden rijden en leuk vinden is een handgeschakelde Porsche minder prijzig dan een automatische versnelling. Dit komt doordat er in de productie wordt verwacht dat de meeste mensen in Europa een geschakelde auto willen. Er worden dus meer handgeschakelde auto's gemaakt wat de productiekosten voor de automatisch geschakelde auto's in verhouding niet ten goede komt. Zelf schakelen in een Porsche , het is dus vooral leuk en lekker,maar in de file vinden veel mensen een automaat weer makkelijker rijden. Wat iemand als lekker en fijn bestempelt hangt natuurlijk af van zijn of haar persoonlijke smaak. De automatisering van de auto neemt een vogelvlucht, de verwachting is dat er over een paar jaren alleen nog auto's op de weg zitten die zelf rijden. Misschien dat mensen daarom nog even willen genieten van het zelf schakelen voordat het over is en ze in kunnen stappen, bestemming invoeren en de krant kunnen lezen.

[wpkiasorento]

Enkele ideeën als je jouw Kia Sorento banden en velgen vervangt

Het vervangen van de velgen en banden van jouw Kia Sorento, daar gaat maar natuurlijk wat tijd in zitten, zeker als je alleen de banden gaat vervangen kan dit een behoorlijke klus zijn. Hier zijn 5 tips die je kunnen helpen deze klus te klaren. Vervang indien mogelijk alleen de velgen. Het vervangen van de velgen is geen grote klus, je krikt de Kia Sorento op , schroeft de 5 bouten los en je kunt simpelweg de velg omwisselen. Heb je de luxe dat je nieuwe velgen ook banden hebben, hoef je alleen maar de velgen te vervangen, dit scheelt een hoop tijd. Banden verwisselen is vaak een vrij moeilijke klus waar je ook enige kracht voor nodig hebt. Het kan helpen om de banden te vervangen met behulp van een machine: banden kun je met een bandenlepel van je velgen afhalen. De andere banden kun je met behulp van bandenwax, de bandenlepel, je knieën en stevig duwen om de velg leggen. Wat echter veel simpeler gaat is hier een machine voor te gebruiken. Vrijwel elke autogarage beschikt over een dergelijke machine welke met gemak banden van een velg afhaalt en om een velg heen legt. Vele handen maken licht werk. Je kunt natuurlijk alleen aan de slag om de banden en/of velgen te vervangen, waarom vraag je niet wat vrienden om je te helpen. Zelfs als je maar één bandenlepel hebt kan dit handig zijn. Iemand haalt de velg los, de ander de band en op dat moment kan iemand alweer de volgende velg loshalen. Heb je de beschikking over meer dan één vriend die je kan helpen dan kan nummer drie de banden om de velgen leggen. Zo kun je razendsnel deze nare klus klaren. Voorzie je vrienden wel even van een biertje en help hen zodra zij hulp nodig hebben. Zo is het een win, win situatie voor iedereen. Wanneer je het niet vervelend vindt om er geld aan uit te geven, besteed het dan uit, rijd dan naar de autogarage en laat ze daar de banden en/of velgen vervangen. Jij hoeft zelf helemaal niets te doen, enkel naar de garage rijden en even een bakje koffie drinken tot jouw Kia Sorento klaar is. https://wpkiasorento.tumblr.com/post/643426237908451328/hoe-gebruikelijk-zijn-zwarte-velgen-op-een-kia Andere velgen, andere banden, niets is makkelijker dan een ander deze klus te laten klaren. Neem je tijd: De laatste tip die we voor je hebben is: neem uw tijd. Even snel je banden en velgen vervangen gaat vrijwel zeker mislukken tenzij je de aanpak van tip 2, 3 of 4 gebruikt. Wanneer je zelf aan de slag gaat zal het langer duren. Maak je niet druk en trek er een goede zaterdagmiddag voor uit. Bij voorkeur een met redelijk goed weer zodat je na elke band even kan genieten van mooi weer en een drankje. Ga je te snel aan de slag, is de kans dat iets mis gaat en je jezelf gaat ergeren vrij groot. Doe je het rustig aan dan maakt het niet veel uit of je 15, 20 of 30 minuten langer bezig bent. Zet een lekker muziekje aan en houd het hoofd koel, voor je het weet ben je klaar zodra je plezierig en zonder tijdsdruk te werk kunt gaan. Handmatig schakelen is erg in trek (in Europa), maar de automaat begint steeds populairder te worden. Veel mensen vinden handmatig schakelen interessanter, het rijdt lekker en met een schakelbak heb je meer controle over de auto en het verbruik van brandstof. Mensen denken vaak niet dat een automaat minder zuinig van een handgeschakelde auto. De meeste mensen schakelen echter te laat, bij een te hoog toerental, verbruiken ze zo meer brandstof dan wanneer ze in een automaat rijden. Het verschil in brandstofverbruik neemt de laatste jaren wel af door steeds betere automaten. Naast dat mensen schakelen leuk vinden is een handgeschakelde Kia Sorento voordeliger dan een variant met automaat. Dit komt doordat er in de productie rekening mee wordt gehouden dat de meeste mensen in Europa een geschakelde auto willen. Er worden dus meer auto’s met handmatische versnelling gemaakt wat de productiekosten voor de automatisch geschakelde auto's niet ten goede komt. Schakelen in een Kia Sorento, het is dus vooral leuk en fijn,echter in de file vinden een grote groep mensen een automaat weer veel fijner rijden. Wat iemand als lekker en fijn benoemt hangt natuurlijk af van zijn of haar persoonlijke mening. De automatisering van de auto gaat snel, de verwachting is dat er over enkele jaren alleen nog auto's op de weg zitten die zelf rijden. Misschien dat mensen daarom nog even willen genieten van het zelf schakelen voordat het over is en ze achterover leunen kunnen leunen.

[bartwatching]

Reisverslag fietsvakantie Frans Duitse oorlog

In september 2020 per fiets op zoek gegaan naar sporen van de Frans-Duitse oorlog (1870-1871). De Frans-Duitse of Frans-Pruisische Oorlog was een gewapend conflict tussen Frankrijk en een door Pruisen aangevoerde coalitie van de Noord-Duitse Bond en een aantal Zuid-Duitse koninkrijken dat duurde van 19 juli 1870 tot 10 mei 1871. Het eindresultaat was een overwinning voor Pruisen en zijn bondgenoten. Dit leidde tot de val van het Tweede Franse Keizerrijk, de afzetting van de Franse keizer Napoleon III en de oprichting van het Duitse Keizerrijk. Deze oorlog werd ook wel de Moeder van de Grote Oorlog genoemd. Naast het zoeken van sporen van deze oorlog ook heerlijk gefietst door België, Noord-Frankrijk (Elzas-Lotharingen) en langs de Rijn.

Zondag 13 september – Hoensbroek – Dinant

Het was nog een beetje frisjes toen ik ’s morgens tegen kwart over negen vertrok vanuit Hoensbroek. Toch maar een jasje aangedaan. Richting Maastricht maar dan via het Haasdal. Een route die ik niet snel nam maar voor de afwisseling leek het me wel leuk. Het is weer eens wat anders dan je route naar het werk rijden.

Via Meerssen en de groene loper door Maastricht naar Eijsden. Een stukje onverhard genomen langs de uiterwaarden van de Maas. Maar veel gehobbel en wandelaars dus toch maar weer via de weg verder gegaan. In Eijsden het pontje genomen naar België. Mondmasker verplicht stond er opgeslagen. Maar de mensen die van de pont kwamen hadden geen van allen een mondmasker op. Ook de dame die het geld op haalde droeg geen mondkapje. Een troep zwanen scheerden over het water. Aan de andere kant van de Maas aangekomen fietste ik verder langs het Albertkanaal. Een stevig windje tegen helaas. Maar toch arriveerde ik snel in Luik. De grote stad houd wel op. Ik fietste langs de Maas en ik moest op een gegeven moment een drukke weg over. Ik zag wel een tunnel met een trap. Een vriendelijke man sprak me in het Engels aan en wees me waar ik met de fiets naar beneden kon rijden. Daarna Luik uit. Meteen klimmen natuurlijk. Eerst nog even over een drukke weg die gelukkig gedeeltelijk een fietspad had. Na circa 10 km kwam ik op een rustigere weg. En dat bleef ook de rest van de dag zo. Kleine dorpjes met stoere boerderijen, vrijwel geen verkeer maar ook geen winkels en zelfs nauwelijks mensen. Heerlijk rustig dus. Zo  nu en dan reed ik over de zogenaamde ravels. Lekker vlak! Ik begon me alleen langzaam af te vragen of ik nog accommodatie zou vinden. Zowel mijn Garmin als Booking.com gaven aan dat er niet veel, of beter gezegd niets was, in de buurt waar ik reed. Toen toch maar iets van de route afgeweken richting Ciney. Toch een redelijk grote plaats met een station. Maar ook daar kon ik geen accommodatie vinden. Wat ik vond was gesloten. Ik besloot om naar Dinant te rijden wat nog zo’n 20 km van Ciney lag. Daar was ik al eerder geweest en daar zijn voldoende hotels wist ik. Mijn route ging niet alleen maar over asfalt wegen. En ik besloot toch maar eens mijn Garmin anders te gaan instellen zodat die mij niet liet rijden via off road wegen en paden. De afdaling naar Dinant was namelijk stijl, stenig en ik werd ook nog gewaarschuwd voor teken. Ai! Toch maar voorzichtig die afdaling genomen.

Ingecheck bij het IBIS hotel gelegen aan de Maas. Prima kamer en de fietsenstalling lag op dezelfde gang schuin tegenover mijn kamer. Handig! ’s Avonds na een bord spaghetti Bolognese en een tweetal Stella Artois was ik weer boven Jan van mijn ruim 140 km fietsrit. Het was een mooie maar warme dag geweest.

Maandag 14 september – Dinant – Sedan

Tegen kwart over zeven opgestaan. Goed ontbeten en daarna op weg naar Sedan. Ik was Dinant nog niet uit en ik moest al eens stevige klim verwerken. Daarna offroad afdalen over een stenige weg vol met keien en geulen van het water. Juist toen ik dacht dat ik het gehaald had moest ik toch plotseling remmen. Ik wilde mijn voet op de grond zetten maar ik stapte precies in een geul en viel op de grond. Snelheid had ik gelukkig niet maar toch een kras op mijn knie en ik was blij dat ik mijn jasje nog aan had want anders had ik ook een flinke schram op mijn arm gehad. Nu alleen een wat branderig gevoel. Gelukkig was ik er nog goed van afgekomen.

De hele dag ging het op en neer. Eigenlijk was het geen moment vlak. Maar wel een heel mooi gebied! Bossen en velden wisselden elkaar af. En nauwelijks verkeer. Wel was het weer goed warm en ik dronk dan ook behoorlijk. Ook vandaag weer zo nu en dan offroad wegen. Een paar keer toch maar besloten om de asfaltweg te nemen. Als die er tenminste was. Soms lukte dat niet. Een weg was zelfs met een touw afgezet en aan de andere kant van het pad was de doorgang geblokkeerd door schrikdraad. Maar het was ook een wandelroute dus met een beetje bukken en de fiets schuin houden kon ik shock vrij onderdoor.

Een flinke maar geleidelijke klim bracht me bij de Belgische – Franse grens. Nou ja grens ik zag op een gegeven moment dat ik in Frankrijk zat. De grens heb ik niet gezien. Er volgde een afdaling naar Sedan. Vlak voor Sedan kwam ik  het eerste monument van de Frans Duitse oorlog tegen. Nu gaat het dus beginnen! Mijn hotel, wat 2,5 km van het centrum lag, had ik snel gevonden. Maar de receptie was leeg en er hing een telefoonnummer op de deur wat ik moest bellen.

Ik bleek kamer 112 te hebben. De dame aan de telefoon sprak gelukkig ook wat Engels al kon ik haar Frans ook nog wel enigszins volgen. Ze zou over een kwartiertje sowieso naar het hotel komen. Fijn want ik wilde mijn fiets wel op een veilige manier parkeren. Die kon in het restaurant geplaatst worden. De kamer was eenvoudig maar voor mij prima.

Na het douchen terug naar de stad. Te voet en het kostte me toch een half uurtje. Onderweg een blikje cola gekocht in een automaat van een tankstation. In de lobby van het hotel hadden ze ook een frisdrankautomaat maar die bleek kapot te zijn. Anderhalf uur door het centrum van Sedan gelopen. Leuke stad en vooral het kasteel, het grootse van Europa, was indrukwekkend. Een biertje gedronken bij een brasserie en toen een restaurantje opgezocht.

Aan de voet van het kasteel lag restaurant Sainte Barbe met als specialiteit couscous. Ze hadden zo’n twintig soorten. Ik heb die met lam genomen en een tomatensalade. Prima eten voor een hele redelijke prijs! En wat voor een fietser ook belangrijk is de portie was groot! Tegen negenen terug naar mijn hotel en nog wat gelezen in ‘From here to eternity’.  En ook alvast wat reserveringen voor de komende dagen gedaan. Morgen een dagje Sedan en omgeving. Vooral op zoek naar monumenten van de oorlog 1870-1871. Het zal me benieuwen.

Dinsdag 15 september – Sedan en omgeving

Na het ontbijt tegen negenen op weg. Het was al lekker warm dus een jasje hoefde ik niet aan. Vandaag probeer ik meer te weten te komen van de Slag bij Sedan.

Allereerst naar Bazeilles. Hier lag het museum “Maison de la Dernière Cartouche” oftewel de laatste patroon. Commandant Lambert trok zich met een aantal soldaten terug in dit huis en vochten inderdaad door tot de laatste kogel... Het museum zelf was helaas gesloten maar ik wilde toch deze plek zien. De muren van het huis waren hier en daar beschadigd. Ik vermoed dooprober kogelinslagen. Bazeilles werd tijdens de slag om Sedan met de grond gelijk gemaakt. Naast het museum lag een monument voor de Franse zeesoldaten. Zo’n 300 meter verder, bij het kerkhof, lag het Ossuaire. Vanaf Bazeilles gereden naar La Moncelle. Vlak buiten het dorp, op een heuvel, lag het zogeheten kruis van Mac Mahon. Een herinnering aan de Slag van Sedan. Patrice de Mac Mahon was maarschalk in het Franse leger en een van de stafleden. Bij de ingang van het dorpje stond nog wat uitleg over 1870-1871 inclusief een aantal oude foto’s. Daarna richting Illy gereden. Bij Illy werd het Franse leger omsingeld.  Op de gemeentelijk begraafplaats een aantal oorlogsgraven lagen. Even buiten het dorp op een heuvel, Calvarie genaamd, stond het Kruis van Illy. Hier had je ook een schitterend uitzicht op de omgeving. Er was ook een picknick tafel en dan ook maar meteen geluncht.    Na de lunch doorgereden naar Floing. Een charge van 4000 ruiters werd gelanceerd op het plateau van Floing. Deze charge ontlokte bij Koning Wilhelm de uitspraak: “Ha, de dappere mensen!” Wilhelm was behoorlijk onder de indruk van het strijdtoneel want hij zei ook nog: “De stad die op verschillende plaatsen in brand staat, samen met de talrijke dorpen in vlammen in de hele cirkel van het strijdtoneel, maakt het tafereel bijzonder ingrijpend. “ Eerst bezocht ik de gemeentelijke begraafplaats van Floing  waar een aantal graven van gevallenen lagen. Het was nog even speuren voordat ik ze gevonden had. Sowieso was het lang niet altijd gemakkelijk om vandaag alles terug te vinden. Zo heb ik hard nog liggen zoeken naar een massagraf van Duitse soldaten wat bij een landweg zou moeten liggen. “Hier starben den Heltentod am 1te September 1870 und ruhen in gemeinsamen graben”. Ook internet bood geen uitkomst. Slechts één site gaf iets van informatie maar ik kon er niet uit opmaken waar het massagraf zich nou precies bevond.

Wel gevonden bij Floing een carré militaire met graven van gevallenen. Na een steile klim kwam ik bij het monument van de chasseurs d’Afrique die overal voor Frankrijk de kastanjes uit het vuur hadden gehaald. Een stuk verder kwam ik bij het Croix Marguerite. Marguerite was een Franse bevelhebber die dodelijk getroffen werd. Tweehonderd meter van dit kruis een monument “Zur Errinnerung an die in der Schlacht bei Sedan am 1. Septbr 1870 gefallenen und in den Lazarethen zu Floing Vrignes-aux-Bois St. Menges u. Donchery ihren Wunden erlgene Weimeranern des 94. Inf. Reginments Grosherzog von Sachsen – Friede sei ihrer Asche Ehre ihrem Andenken!”. Even verderop, richting het monument van de chasseurs d’Afrique, werd ik door een bordje gewezen op een monument voor een Frans kapitein die daar gesneuveld was. Terug naar Sedan waar ik het grootste kasteel van Europa ging bezoeken. In circa 2 uur leerde ik alles over de geschiedenis van het kasteel en zijn bewoners. De uitleg werd in het Frans, Engels en Nederlands gegeven. Er was ook een speciale zaal gewijd aan de Slag bij Sedan met o.a. uniformen van de militairen en olieverf schilderijen. Uiteindelijk werd de witte vlag gehesen boven op het kasteel. Napoleon III begaf zich naar de Duitse koning met de woorden: “Meneer mijn broeder, omdat ik niet kon sterven te,  midden van mijn troepen rest mij enkel de keuze om mijn zwaard in handen van Uwe Majesteit te leggen. Ik ben de goede broeder van Uwe Majesteit, Napoleon.”

Bismarck en Napoleon III ontmoeten elkaar in het huis van Tisserand, bij Donchery. Op 2 september wordt de capitulatie getekend op het kasteel van Bellevue. De Franse troepen werden samen gedreven in Iges dat “le camp de la Misére” werd. De slag van Sedan was zo het startpunt van een aaneenschakeling van geweld die van 1870 tot 1945 en gedurende drie oorlogen Frankrijk en Duitsland tegen elkaar opgezet heeft.

Tegen vijfen terug naar het hotel. Gedoucht en even wat gerust. Toen lopend terug naar de stad. In de lobby van het hotel had zich een bond gezelschap van een Franse wielerclub zich verzameld. Sommige op een racefiets, andere op een elektrische fiets en andere weer op een soort van travelbike incl. bepakking. Ik was graag weer gaan eten bij hetzelfde restaurant als gisteren maar helaas die hadden 2 weken vakantie.

Eerst maar een biertje gaan drinken bij een klein barretje en daar ook een kaasplankje genomen. Er ontstond een enorme ruzie op het terras tussen een van de twee eigenaren en een stamgast. Merde en Mort werd er geroepen. Ze gingen elkaar bijna te lijf als de ander eigenaar er niet tussen gesprongen was. Het werd dus tijd om op te stappen en een restaurantje op te zoeken. Wat ik snel gevonden had. Het was niet zo goed als gisteren maar het bier was er wel lekker. Een lokaal soort. Tegen tienen weer in het hotel. Nog even gelezen maar toch snel naar bed gegaan. Morgen zou het een lange dag worden.

Woensdag 16 september – Sedan – Verdun

Een beetje op tijd vertrokken want ik moest vandaag zo’n kleine 120 km rijden. Het was een beetje bewolkt en er viel zowaar een spatje regen. Maar ik merkte het nauwelijks en algauw was ook weer droog. De bewolking bleef echter en de zon kwam er in de ochtend maar moeilijk door. Toch was het al drukkend warm.

Nadat ik Sedan uitgereden was moest ik meteen klimmen. Dat viel tegen. Ik had stevig ontbeten en mijn buik zat me nog een beetje in de weg. Want de klim zelf viel op zich wel mee. Maar na een aantal kilometers klimmen kwam ook de beloning en ging ik al weer dalen. De heuvels werden steeds lager. In deze streek was in de meidagen van 1940 veel slag geleverd tegen de Duitsers. Regelmatig kwam ik herdenkingsmonumenten van WOII tegen.

Ik schoot goed op. De klimmetjes waren relatief kort en ook niet echt steil. Ik reed er met gemak tegenop. Tegen twaalven geluncht in een parkje. Daarna was het gedaan met de bewolking en begon de zon goed te branden. En schaduw was er niet of nauwelijks. Mijn bidons gingen dan ook rap leeg. Maar gelukkig had ik nog een extra voorraadje water.

Ik reed door Varenne. Een plaatsje wat ik nog kende toen ik in 2014 de frontlijn van de Eerste Wereldoorlog heb gefietst. Ik had hier gekampeerd en hier nog een museum bezocht en een klein cafeetje waar je wat kon eten. Het bestand allebei nog zag ik. Ik arriveerde in Verdun. Het plaatsje zelf kende ik al van zowel mijn eerste als tweede wereldoorlog fietsvakantie. Ik had weer geboekt bij Hotel Saint Paul aan de rand van het centrum. Een eenvoudig hotel met een vriendelijke eigenaresse. Het hotel kon ik feilloos vinden maar de receptie ging pas om 16:00 uur open en ik arriveerde om iets voor half vier. Dan maar zolang op het terras een colaatje genuttigd. Om 16:00 uur ingecheckt in het hotel en na het douchen was er nog tijd om de Tour de France te kijken. Een spannende bergetappe waar het man tegen man ging. Ik wilde eigenlijk al het stadje in want ik moest nog wat eten en water kopen. Maar het begon geweldig te onweren. Dan maar aan mijn reisverslag gaan werken. Een half uur later was het droog en alsnog naar de supermarkt. Mijn boodschappen teruggebracht naar het hotel en toen op zoek naar een restaurantje. Neergestreken bij Romeo en Juliëtte. Een restaurant met Italiaanse keuken. Ik had hier nog niet eerder gegeten en tot nu toe was ik in Verdun nooit echt verwend geweest. Maar Romeo en Juliette was een goed restaurant. Alleen de porties waren voor mij wat aan de kleine kant. Zeker als je bijna 120 km gefietst hebt.

Daarna nog een biertje gaan drinken bij L’Estaminet. Deze kroeg kende ik al van mijn eerdere bezoeken aan Verdun. Keuze uit veel soorten bieren. Het was vrij druk en lekker gelezen op het terras. Het was wel wat koeler dan de voorgaande dagen maar met een trui aan was het nog goed uit te houden. Tegen half elf terug naar het hotel. 

Donderdag 17 september – Verdun – Metz

Na het ontbijt uitgecheckt en de eigenaresse vroeg me waar ik nu naar toe zou fietsen. Metz was mijn antwoord. Dat wordt een eenvoudig ritje zei ik vol bravoure. Normalerwijs zou dit ook zo zijn maar er was veel wind vandaag. Tegenwind wel te verstaan. Zelfs wielrenners die mij inhaalden hadden er last van zag ik.

Gelukkig was het niet veel klimmen vandaag. De pittigste klim is eigenlijk om Verdun uit te rijden. Daarna zit je op een soort van vlakte die glooiend op en neer gaat. Je kunt eigenlijk vrijwel in een rechte weg van Verdun naar Metz rijden. Ik besloot na een tijdje toch maar wat binnenwegen te nemen en wat meer te zigzaggen. Ik wist van mijn Wereldoorlog II fietsvakantie dat ik onderweg dan nog een groot aantal monumenten van de Frans Duitse oorlog zou tegenkomen.

Maar het is zeker niet het meest mooie gebied waar ik tot nu toe doorheen heb gefietst. Bij Gravelotte een museum bezocht die helemaal gaat over de Frans Duitse oorlog, zijn nasleep, de vergermanisering van het gebied en hoe het uiteindelijk toch weer in Franse handen komt. Ik arriveerde tegen half twee maar ze gingen pas om 14:00 uur open. Ik had nog wat tijd om het Duitse militaire kerkhof wat tegenover het museum lag te bezoeken. Protserige graven met teksten dat men de heldendood was gestorven voor volk en vaderland. Tja daar heb je dan veel aan als je als Duitse soldaat onder de Franse aarde ligt. Het museum was modern ingericht met veel informatie in Duits, Engels en Frans. Filmpjes, foto’s, tekeningen en militaire attributen zoals uniformen, helmen en een paar kanonnen. Indrukwekkend waren ook de grote olieverfschilderijen over de oorlogstaferelen. Ik ben er zo’n 2,5 uur geweest en had nog niet alles gezien. Maar een gegeven moment heb je het ook wel een beetje gehad. Zeker als je ook nog een uurtje of drie gefietst had van tevoren. Maar het museum is een echte aanrader en ook nog gratis te zoeken. Door naar Metz. Het zwaarste had ik gehad en er volgde meteen een flinke afdaling en daarna een vlak stuk. Alleen in Metz moest ik even klimmen en over vervelende keitjes rijden. Ik had een appartement gehuurd op Place de Jeanne d’Arc. Volgens de overlevering zou ze op dit gezellige pleintje in het geheim gewoond hebben. Ze had in ieder geval een leuke plek uitgekozen.

De eigenaresse van het appartement stond me al op te wachten. Snel werd ik rondgeleid waarna ze afscheid nam. Na het douchen eerst inkopen gaan doen. Het was even zoeken naar een supermarkt maar het winkelcomplex St Jacques, op loopafstand van mijn appartement, bracht uitkomst. Onderweg naar mijn appartement neergestreken bij restaurant Les Pas Sages. Prima eten hier. Ik kende het nog van mijn vorige bezoek aan Metz.

Daarna op het terras gezeten bij het kroegje op Place Jeanne d’Arc.

Vrijdag 18 september – Metz en omgeving

Een beetje uitgeslapen en pas tegen achten opgestaan. Ontbeten en tegen half 10 op weg. Zonder bagage vandaag want vandaag wilde ik weer wat monumenten en graven uit de Frans Duitse oorlog gaan bekijken. Allereerst langs de Moezel naar Thionville. Een gemakkelijke rit, ondanks dat de wind niet helemaal mee hielp. Ik kende de route al want ik had die afgelopen jaar ook gefietst. Maar de stad Thionville, de derde stad van Lotharingen, kende ik niet. Ik vond die toch tegenvallen. Er is wel een oud centrum maar dat is vrij klein. Ik hield het dan ook snel voor gezien. Een stukje terug langs de Moezel en daarna het binnenland in. Op weg naar Saint-Privat-la-Montagne waar ik o.a. heb bekeken:

In een tuin is een militaire herdenkingsplaats in carré-vorm: “Aux soldats Français mort glorieusement pour la défense de Saint-Privat le 18 aout 1870.

De stèle van generaal-majoor von Craushaar. “Hier starb der königkich Sächsische Generalmajor Ernst Adolf v. Craushaar. Kommandeur der 1. Infanterie Brigade nr. 45 den Heldentod am 18 August 1870. De stèle lag aan de rand van een akker en vond ik per toeval.

Een herdenkingsmonument voor Duitse gesneuvelden, Rue de Tour de la Garde Royale Prussienne. “Den beim Sturm auf St. Privat am 18 august 1870 auf diesem Gefelde gefallenen tapferen Kriegern gewidmet von der Vereinigung zur Schmückung der Kriegergräber bei Metz 1899. “

Een monument op de weg naar Sainte-Marie-aux-Chenes. “Am 18 august 1870 fielen beim Angriff auf Saint-Privat der Kommandeur Oberst Von Roeder, 361 Offiziere, Unteroffiziere und Mannschaften des ersten Garde Regiment Zu fuss. “

Een stèle. “Hier Kampfte das Dritte Garde Regiment Z.F. “

Een monument van de 4e Pruisische garderegiment grenadiers. Bij een landweg in het zuidoosten van Sain-Privat-la-Montagne.

Een monument langs de weg naar Roncourt: “Zum ehrenden Andenken an die 1870-71 gefallenen Kameraden – Das IV Garde Regiment. “

Het viel me op dat bij veel monumenten toch nog bloemen of kransen liggen. Er is schijnbaar toch nog een potje voor en er zijn nog steeds mensen die hier voor zorgen. Helaas heb ik niet alles gevonden. Zo zou er een Frans Duits militair kerkhof langs de N43 moeten liggen met circa 8000 Duitse gesneuvelden. Maar mijn Garmin, Google en ook de landkaart in het dorp bracht geen uitkomst. Ook een monument voor het 12e Saksische legerkorps en de Rue Raymond Mondon heb ik niet kunnen terugvinden. De straat wel maar geen monument te zien Misschien lag die wel op particulier grondgebied ergens in een tuin.

In het museum had ik gisteren een landkaartje gekocht met een overzicht van alle monumenten en graven. Hierop was te zien dat bovenstaande alleen maar het topje van de ijsberg is. Er is nog veel meer te zien. Maar goed dan zou ik twee weken rondom Metz moet gaan rijden om ze allemaal te lokaliseren. En dat vind ik toch een beetje te veel van het goede. Ik had vandaag weer een goede indruk gekregen. Morgen nog zo’n dagje monumenten en graven speuren. Terug naar het appartement. Douchen en misschien nog wat van de Tour de France kijken.

Zaterdag 19 september – Metz en omgeving

Vandaag ook weer zonder bagage op zoek naar monumenten en graven. Gedeeltelijk langs de weg Gravelotte, Rezonville, Onville en Mars-La-Tour. Maar ik wist dat er in de omgeving van deze dorpen nog veel meer monumenten lagen. Eerst een mooi stukje langs de Moezel. Daarna richting Gravelotte via de D11. Het museum van Gravelotte had ik 2 dagen geleden al bezocht. Dit gaf me nu de tijd om mij te concentreren op de monumenten die her en der verspreid in de velden liggen. Ze staan lang niet allemaal goed aangegeven maar als je speurt over de velden dan kun je ze zien liggen. Ik reed richting Mars-La-Tour maar onderweg al vaker een afslag genomen als ik monumenten zag liggen. Bij Rezonville zag ik een monument van grote afstand liggen. En ik kwam er daarna ook nog wat kleintjes tegen op weg er naar toe.

Bij sommige van de monumenten staat wat meer uitleg in de vorm van een plaquette. Ik kwam kort in gesprek met een oude dame die zo’n plaquette als bankje gebruikte. Ze bleek in Rezonville op vakantie te zijn bij haar nicht. Maar ze wilde graag voor me opstaan zodat ik een foto van de plaquette kon maken. In Rezonville heeft zowat de hele Duitse staf inclusief de Duitse Koning Wilhelm I gelogeerd en hoofdkwartier gehouden. De huizen waar ze verbleven staan er nog steeds. Op een plaquette kon ik zien hoe de huizen er toentertijd uit hadden gezien incl. de huidige adressen.

Aangekomen in Mars-La-Tour vond ik o.a.

 Een stèle op de gemeentelijke begraafplaats: “Den am 16 august 1870 bei Mars-La-Tour gefallenen Kameraden, das Königlich Preussische 1. Und 2. Garde Dragonder Regiment. “

In de kerk bevonden zich talloze plaquettes en ramen ter herinnering aan de gevallen Franse soldaten.

Van Mars-La-Tour via onverharde paden naar Gorze. Lekker fietsen was dit niet want de stenen en keitjes die op de paden lagen waren moeilijk te befietsen. Maar gezien de ‘vangst’ aan monumenten én het geweldig uitzicht was het wel de moeite waard. Ik stond o.a. op de plek waar Prins Frederik Karel van Pruisen de Slag bij Mars-la-Tour leidde.

Uiteindelijk afgedaald naar Gorze en daarna weer omhoog naar Rezonville. Op die weg stonden ook nog een aantal monumenten. Sommige van deze monumenten waren al gedeeltelijk gesloopt. Zo had eentje vroeger een hele grote adelaar op de top staan en op een andere stond ooit een Duitse soldaat in brons. Het grappige was dat op een van de monumenten een grote roofvogel zat. Ik moest meteen aan de Duitse adelaar denken. Helaas vloog die weg toen ik een foto wilde maken. Een eindje verder op lag jammer genoeg een soortgelijke stootvogel dood langs de weg. Waarschijnlijk geschept door een auto. Dood en doodzonde (letterlijk en figuurlijk) want zelfs dood zag die er nog majestueus uit.

Via Rezonville teruggereden naar Gravelotte en toen richting Metz via de grote weg. Ook hier staan nog een aantal monumenten. Daarna afdalen zodat ik weer vlakbij de Moezel kwam. Metz in gereden. Gedoucht en de klimtijdrit van de Tour de France gekeken. Wat een ontknoping. Podgacar stootte Roglic van de (gele) troon en wint alsnog de Tour. Jammer voor Tom Dumoulin die hierdoor de tijdrit niet won. Maar zowel Roglic als Dumoulin waren in waarde geklopt door een 21-jarige snotneus. Na het diner nog een afzakkertje genomen bij het kroegje op het pleintje (Place de Jeanne d’Arc) van mijn appartement. Ik heb het maar bij eentje gehouden. Want morgen wordt het een lange dag.

Zondag 20 september – Metz – Obernai

Tegen kwart voor zeven opgestaan. Ontbeten, de sleutel van het appartement in de brievenbus gegooid en de eigenaresse, zoals afgesproken, gemeld dat ik was vertrokken. Eerst een stukje langs een klein riviertje om Metz uit te komen. Een mooie weg!

Daarna, via een paar dorpjes, op een hoofdweg uitgekomen. Mijn Garmin dirigeerde me al snel naar een klein zijweggetje die evenwijdig aan de hoofdweg liep. Al gauw werd die slechter en slechter. Onverhard was het niet maar de losse stenen en keien waaruit de weg bestond maakte het fietsen er niet gemakkelijker op. Zeker niet toen ik ook nog een steile helling voor mijn kiezen kreeg. Ik kwam maar moeizaam vooruit. Na vijf kilometer zwoegen hield ik het voor gezien en besloot ik over de hoofdweg verder te rijden. Want met dit tempo zou ik Obernai die dag nooit bereiken.

Het verkeer op de hoofdweg viel overigens reuze mee. Maar goed het was geen rustige landweg. Wel mooie vergezichten. Het liep een beetje glooiend op en neer. Toch waren er ook lange rechte klimmen bij. Maar ik schoot goed op. En dat moest ook wel. Uiteindelijk dirigeerde mijn voor geplande route me toch naar een zijweg. Maar ook die goed en bracht me o.a. naar het dorpje Marsal Die een geweldige stadspoort hadden. Wat hiervan de bedoeling was begreep ik niet helemaal want de rest van het dorp stelde niet veel voor. Wellicht in vroegere tijden was men belangrijker.

Na Marsal bleef ik over landelijke wegen rijden. Een mooi gebied. Uiteindelijk werd ik weer over een landweg gestuurd die na verloop van tijd overging op keien en stenen. Maar op mijn Garmin zag ik dat ik niet zo ver meer hoefde. Er was echter één probleem: Een Franse boer had de rest van landweg ondergeploegd. De landweg was nergens meer te herkennen. Op mijn Garmin zag ik wel een stippellijntje kort in de buurt waar ik zat. Dat betekende dus een andere landweg. Ik liep dan meer die richting op langs een veld van verdroogde zonnebloemen. Ik vervolgde mijn weg met aan de linkerkant een bosje en aan de rechterkant het veld met zonnebloemen, Tussen de bomen zag ik het landweggetje liggen. Door het kreupelhout en een korte maar steile helling af. Ik kon verder fietsen over een landweg die bedekt was met gras. Maar dat weggetje liep rechtdoor en ik moest meer naar links. Dus het werd toch weer lopen geblazen door een weiland die me uiteindelijk naar een geasfalteerde weg bracht. Aan de rand van de weg geluncht. Met mijn Garmin een nieuwe route gezocht want dit akkefietje had me toch meer dan een half uur en heel wat energie gekost. Dat moet ik niet te vaak hebben vandaag want de rit was nog lang. Ik had thuis de route via google maps gemaakt. Misschien had ik wat beter naar de instellingen moeten kijken want de onverharde wegen die google koos waren soms toch behoorlijk lastig.

Het was ondertussen ook goed warm geworden en ik was blij dat ik 2 flessen extra water bij me had. Want op een zondag wordt het toch lastig om eten en drinken in te kopen. Door de lunch had ik nieuwe energie en het fietsen ging weer best aardig. Na een paar uur kreeg ik toch weer een dipje. Ik kwam langs een onbemand tankstation met drie! Frisdrankautomaten. Maar bij geen van de drie lukte het mij om er een blikje of flesje cola uit te krijgen. Ook andere softdrinks lukte me niet. Dan maar wat koekjes gegeten die ik een paar dagen geleden gekocht had. Heerlijk met chocola en nootjes. Samen met een paar slokken water kreeg ik nieuwe energie.

Er volgenden een paar klimmen en daarna een steile afdaling naar het Rijn-Marne kanaal. Heel mooi om hier langs te fietsen! Daarna nog een flinke maar niet al te steile klim en opnieuw afdalen. De laatste dertig kilometer liepen over een vlak fietspad door bossen en langs de wijnvelden naar Obernai.

Mijn hotel, hotel Le Gouverneur, lag midden in Obernai. Ik had het dan ook snel gevonden. Obernai heeft een leuk historisch centrum vol met vakwerkhuizen. Nog even snel doorheen gelopen maar ik had honger en al snel streek ik neer bij een Italiaans restaurantje. Prima eten hier en toen men merkte dat mijn Frans niet al te best was werd er al snel op Duits overgestapt. Na het diner toch nog maar even rondgelopen en nog een 2-tal biertjes gescoord op een terras. De kelner sprak zowaar wat Nederlands. Dat had hij van de toeristen geleerd.

Maandag 21 september – Obernai - Mundolsheim

De twee Fransen die naast mijn kamer logeerden waren met de e-bike op fietsvakantie. Ze waren wat sneller weg dan ik. Iets te snel zelfs want een van hen had zijn fietshelm laten liggen. Ik zag het pas toen ze al zeker vijf minuten vertrokken waren.

Bij de kerk van Obernai lag een monument dat herinnert aan 1870. Eerst dit maar even bezocht. Daarna via binnenwegen naar Illkirch gereden wat zo’n 23 km verderop lag. In Illkirch op zoek gegaan naar het fort Uhrich uit de ‘bezettingstijd’ (1871-1918). Al snel had ik de Fort Uhrich route gevonden en mijn Garmin, waar je ook naar monumenten kunt zoeken als die tenminste door Garmin zijn geregistreerd, gaf aan dat er een Uhrich hohe was. Dat moet het fort zijn dacht ik.

Uhrich hohe lag iets buiten Illkirch in een ondoordringbaar bos. Mijn Garmin gaf wel een route aan maar over het bospad was het lastig fietsen en het laatste stuk was zelfs helemaal niet meer te fietsen door bomen en takken die de weg versperden. Er schoot met veel lawaai iets weg uit het bos. Een hert, ree of everzwijn? De fiets uiteindelijk laten staan en de laatste 150 meter maar gelopen. Ik hoopte alleen dat ik mijn fiets nog zou terugvinden. Ik kwam mij Uhrich hohe aan. Het leek inderdaad op een klein fort met gracht. Maar helaas was het tralie toegangshek gesloten en stond er een bord dat de toegang verboden was. De tralie was echter zo beschadigd dat ik er wel doorheen had gekund. Toch maar niet gedaan want hoe was de kwaliteit van het fort? Was het wel veilig? Stel dat er wat zou gebeuren wie zou me dan ooit hier vinden? Ik besloot maar om te draaien.

Geluncht bij het Rijn-Rhône kanaal wat naar Straatsburg liep. Ik had er ooit nog wel eens langs gefietst. Een ganzenfamilie: vader, moeder en een 6-tal jonge ganzen hield me een beetje gezelschap tijdens de lunch. Ik bestudeerde nog eens mijn Garmin en kwam erachter dat ik niet fort Uhrich had bezocht maar alleen een soort van bijgebouw. Het fort zelf lag aan de overkant van de weg vlakbij mijn lunchplek. Toch nog maar even langs het fort gereden. Maar dit waren ze aan het opknappen en ik kon alleen de buitenkant bekijken.

In Illkirch was nog een monument ter herinnering aan de doden van 1870-1871 te zien. Volgens mijn reisgids op de Place du Souvenir, naast restaurant Tankstell. Zowel mijn Garmin als Google maps kende echter geen Place du Souvenir maar google kende gelukkig wel Restaurant Tankstell. Maar wel met een ander adres. Hier toch maar naar toe gereden. En jawel hoor het monument lag naast het restaurant. Place du Souvenir heette eigenlijk Place du Souvenir Français. Daarom kon ik het niet vinden. Tot Illkirch was de route best nog ok maar daarna was die rondweg saai te noemen. Ik reed eigenlijk door de voorsteden van Straatsburg.

Daarna nog doorgereden naar de gemeentelijke begraafplaats van Ostwald wat een paar kilometer verderop lag. Hier zou ook een monument moeten liggen, Ik heb de begraafplaats afgelopen maar niets kunnen vinden. Maar het zijn soms maar kleine monumenten dus ik heb er vast overheen gekeken. Meer succes had ik bij Schiltigheim. In dit stadje bevindt zich bij de begraafplaatst van de Église Sainte-Famille een monument dat herinnert aan het beleg van Straatsburg: “Aux défenseurs de Strasbourg tombés à la sortie du 18 aout 1870, les habitants de Schiltigheim”. Dit monument stond vrijwel meteen aan de ingang en ook hier was ik bijna langs gelopen.

Door naar mijn hotel Roi Soleil Strasbourg wat nog een 6-tal kilometer verder lag in het plaatsje Mundolsheim lag buiten het dorp aan een grote weg op een soort van industrieterrein. Gezellig was anders maar het was maar voor een nachtje en goed betaalbaar. Ondanks dat het een groot gebouw was had men geen parkeerplek voor de fiets. Die kon ik buiten in het fietsenrek stallen aldus de receptioniste. Ik opperde dat ik de fiets dan naar mijn kamer wilde nemen en dat vond ze ook prima.

Na het douchen even het stadje gaan bekijken en wat inkopen gedaan. Het stelde niets voor. Zelfs restaurantjes kwam ik nauwelijks tegen. En de restaurants die ik wel tegenkwam bleken ’s avonds gesloten te zijn. Maar met tripadvisor toch nog wat restaurantjes gevonden waarvan er een op loopafstand was. Het restaurant was een soort van fastfoodketen maar wel met een eigen microbrouwerij. Het eten was niet echt indrukwekkend maar wel te pruimen.

Dinsdag 22 september - Mundolsheim – Wissembourg

Ik had gisteren toch echt aangegeven dat ik een ontbijtje wilde hebben en zelfs nog gevraagd vanaf hoe laat ik kon ontbijten. Maar toch stond mijn naam niet bij de reserveringen. Gelukkig was dit geen probleem en ik kon meteen aanschuiven. Daarna op weg.

Eerst een stukje over een ander industrieterrein maar toen ik dat eenmaal achter me gelaten had werd het een mooie rit. Eerst een vijftal kilometers langs het Rijn-Marne kanaal. Hier had ik al eerder langs gereden. Ook nu was het weer een mooie stukje. Het water was spiegelglad en de boten die erop lagen werden mooi gespiegeld in het water. Soms kwam ik een andere fietser, jogger of rolschaatser tegen. Daarna verliet ik het kanaal weer en liep mijn weg door bossen en kleine dorpjes. Ik arriveerde in Morsbronn-les-Bains. In dit pittoresk dorp vol met vakwerkhuizen zag ik grote getekende plakkaten met Franse soldaten uit de oorlog van 1870-1871. Een stukje verder dan de kerk, een steile klim, vond ik een monument voor de Franse kurassiers, jagers, genie, artillerie, zoeaven, tirailleuirs en andere deelnemers aan de Slag bij Reichshoffen, 6 augustus 1870: “Militibus Gallis hic interemptis die 6. Augusti 1870.” Aan de andere kant van het dorp vond ik het monument voor de gesneuvelden van het 32e Thuringse infanterieregiment, een rots met een bronzen adelaar.

Daarna door naar Woerth. Ook al zo’n leuk dorp met vakwerkhuizen. In Woerth vond ik een monument van het 11e regiment Hessische veldartillerie (Fieldartillerie), ter herinnering aan de Slag bij Wörth van 6 augustus 1870, naar ontwerp van de Straatburgse architect Ernst Zimmerle. Ook lag er een museum in het gemeentehuis over de Slag bij Wörth. Helaas was dit gesloten op maandag en dinsdag.

Een flinke klim bracht me van Woerth naar Froeschwiller. Froeschwiller is ook al weer zo’n historisch dorp vol met vakwerkhuizen. Voor Froeschwiller vond ik al een monument van 1870-1871. Op de begraafplaats was er het graf van adelijke generaal. Toevallig viel hier mijn oog op toen ik er langs reed. Maar ik was eigenlijk op  en zoek naar een monument gewijd aan het 2e Hessische regiment: De Hessische leeuw en wapens van de overgewonnene.

In eerste instantie kon ik de leeuw niet vinden maar ik zag wel een ander monument in de verte liggen. Hier maar eens naar toe gereden en toen zag ik dat op deze vlakte een tiental monumenten en kruizen stonden. Ook de Hessische Leeuw stond erbij. Bingo! Ik had eigenlijk een andere weg tussen Woerth en Froeschwiller moeten nemen dan was ik ze automatisch tegengekomen. Maar dan had ik waarschijnlijk de andere weer gemist.

Via een onverhard pad weer afgedaald naar Woerth. Daarna richting Wissembourg gereden. Onderweg kwam ik nog een aantal monumenten tegen. Ik werd ingehaald door een wielrenner van ik schat toch wel 75 jaar oud. Langzaam haalde hij me in. Met bagage hield ik hem niet bij. Een stukje verder zag ik hem met iemand praten en ik reed hem dus weer voorbij. Een aantal kilometers verder begon ik aan een lange klim. En wie reed daar voor me uit? Jawel hoor die oude taaie! Hij had schijnbaar een sluipweg genomen. De klim verliep heel geleidelijk met een stijging van circa 5%. Soms was het 3% en soms 7% maar meestal stond mijn teller op 5%. Het liep lekker en ik liep in op oude taaie. Het speeksel liep uit zijn mond zag ik toen ik hem inhaalde.

Maar even verder op een iets gemakkelijker stuk haalde hij mij weer in weer en gebaarde me om in zijn wiel te gaan zitten. Maar dat lukte me helemaal niet want hij was te snel. Daarna werd het een stuk steiler en ik kon helemaal niet met hem mee. Ik dacht dat de klim al ten einde was maar na een korte afdaling ging die weer vrolijk verder. Weer liep ik langzaam in op oude taaie. Ik had hem nog kunnen pakken op de top van 432 meter maar ik besloot hem te laten winnen. Ik maakte een foto van de top. Oude taaie was verderop ook gestopt en dronk van zijn bidon toen ik hem passeerde. Ik wuifde naar hem en hij riep “bon route, bon route!”. Ik hoop dat ik op die leeftijd ook nog steeds zo fietsen kan.

Ik daalde af naar Wissembourg en had mijn hotel vlakbij het station snel gevonden. Wissembourg ligt op een paar kilometer van de Duitse grens. De eigenaresse van het hotel sprak goed Duits. Ik had nauwelijks met haar kennisgemaakt toen ze me al informeerde met: “Morgen wirts regenen” Lekker opbeurend nieuws 😉 Het inchecken verliep verder vlot en de fiets werd in de garage opgeborgen. Na het douchen weer op verkenning.

Allereerst gelopen naar de Geisberg waar ook een slag gewoed had. Aan de voet van de Geisberg lag nu een soort van industrieterreintje. De afstand viel tegen ik dacht dat het korter bij was. Maar na een dik half uur arriveerde ik bij het Monument du Geisberg. Op de plek waar de slag van 4 augustus 1870 had plaatsgevonden: Een obelisk met een trotse haan op de top. Via een andere veldweg op zoek naar een stèle onderaan de Geisberg. Mijn Garmin gaf aan waar het monument zou moeten liggen maar helaas lag het nu in een maisveld. Mijn Garmin sprong van hot naar haar dus ik kon het monument niet nauwkeurig genoeg lokaliseren. Ik had geen zin om een maisveld te gaan doorploegen op zoek naar een steen. Dit monument dus maar links laten liggen.

Even verderop zag ik wel een andere steen staan. Een soort van menhir. Het was een herdenkingssteen van een of ander Duits Jägerregiment. Daarna terug naar de stad. Ik kwam langs het kerkhof waar o.a. een tombe ligt van Generaal Abel Douay. Naast deze tombe ook een obelisk voor Franse gevallenen én een herinneringsmonument voor Duitse gevallenen. Het Musée Westercamp die ook veel informatie schijnt te hebben over 1870 heb ik helaas niet meer kunnen bezoeken. Wel nog wat door Wissembourg gelopen. Maar ik was moe na 75 km fietsen en zo’n 8 km wandelen.

Tijd voor het diner. Een stevige soep en Elzasser zuurkool met vijf! soorten vlees en een halve liter bier brachten me er weer bovenop. Daarna nog even bij een ander café op het terras gezeten en op tijd terug naar het hotel.

Woensdag 23 september – Wissembourg – Mannheim

Na een heel goed ontbijt met echt vers brood, heerlijk croissants, druiven en een hele kan koffie op weg. “Leider keine Sonne heute” zei de eigenaresse van het hotel toen ze me de koffie bracht. Na het ontbijt reed al snel Duitsland in. Via kleine wegen reed ik langs velden mais, bieten en zelfs pompoenen. Ook veel druiventeelt hier. De meeste waren al geoogst maar ik kon toch nog wat druiven proeven. Lekker zoet! Zo nu en dan een heuveltje beklimmen maar echt spannend was het nooit. Dwars door Speyer (Spiers) gereden en hier de vele kerken en oude gebouwen bekeken. Een mooi stad. Ik was er al vaker vlak langs gereden maar ik had het nog nooit echt bekeken. Daarna via Ludwigshafen doorgereden naar Mannheim. Daar in gecheckt in de Jeugdherberg. De jeugdherberg is een groot gebouw en ligt meteen aan de Rijn. Maar een plek voor de fiets had men niet. Dus moest maar buiten blijven staan. Dit is de eerste keer dat ik dit bij een jeugdherberg meemaak. De ene keer is de opbergplek voor de fiets beter dan de andere keer maar er is altijd wel een plek om je fiets op een veilige manier te stallen. Ik had een eigen kamer geboekt. In de tijd van corona leek me dat toch veiliger maar mijn fiets mocht ik niet meenemen naar mijn kamer. Ik vind het maar een vreemde zaak, zo’n groot gebouw en dan met de vele fietsers die de Rijn op en afrijden. Mijn fiets dan maar gestald bij de hoofdingang, vastgeketend aan een regenpijp onder een afdak.

Na het douchen Mannheim gaan bekijken. Ik kende de stad wel al een beetje. Ik was er een keer met de trein geweest en ook al een keer eerder met de fiets. De Wasserturm en het Slot blijf ik indrukwekkend vinden. Deze keer ook een 2-tal kerken bekeken en het park aan de achterkant van de Wasserturm. Ook mooi. Terug naar de Rijn waar je vlakbij de jeugdherberg gezellig kunt zitten op een terras met bomen. Zeg maar een soort van biergarten. Het is er wel prijzig maar de locatie is geweldig. Tijdens het eten en drinken kun je het scheepvaarverkeer op de Rijn bekijken. By the way de Franse eigenaresse van het hotel in Wissembourg had gelukkig geen gelijk gekregen. In de ochtend had het 10 druppels geregend en in de middag kwam zelfs de zon nog door. Hopelijk blijft het nog een aantal dagen zo.

Donderdag 24 september – Mannheim – Mainz

Ik kon iets langer blijven liggen dan ik gewend was want door de corona kon niet iedereen tegelijk aan het bed. Ik zat in de tijdsperiode tussen 8:00 en 8:30 en had tafel 10 toegewezen gekregen. Maar eerst in de rij voor het ontbijt. Normaal is er buffet maar door de corona was ook dit niet meer mogelijk. Je moest aangeven wat je wilde hebben en dat werd op je tablet gelegd. Maar volgens mij was er ook veel minder keuze dan normaal. Ik had mijn ontbijt dan ook al snel op. Om me heen allemaal zwijgzame mensen die alleen aan een tafel zaten. Normaal babbel je nog eens wat in een jeugdherberg maar dat was nu toch een stuk lastiger.

Door de corona was het contact maken toch al wat moeilijker vond ik. Je of de ander houd toch meer afstand. Zo’n mondkapje helpt ook al niet echt. In Frankrijk zag je overigens meer mondkapjes dan in België en Duitsland. Tenminste zelfs op straat liepen ze er in Frankrijk ook al veel mee. In België en Duitsland is het toch meer voor intern gebruik. Overigens moest ik wel vaak lachen als ik in Frankrijk bekeek hoe de mensen met corona omgingen. Afstand houden, in Frankrijk 1 m, was er nauwelijks bij. Er werd ook gewoon in een groep bij elkaar op het terras gezeten. Men had wel een mondkapje om maar die hing regelmatig maar op half zeven en de neus was dan vrij. En kwam men een bekende tegen dan werd het mondkapje rustig verwijderd en een zoen op de wang gegeven. In Duitsland ging het er iets gedisciplineerder aan toe. Maar goed dat is de Duitsers ook toevertrouwd 😉. Maar ook hier zie je net als in Nederland trouwens dat het naleven van de coronaregels moeilijk is.

Na het ontbijt op weg. Bij Mannheim de Rijnbrug over en dan kom je meteen in Ludwigshafen. Maar ze kunnen het beter omdopen  tot BASFhafen. Het is BASF wat de klok slaat. Ik heb zeker een half uur langs allerlei gebouwen van BASF gereden. Daarna werd het gelukkiger weer wat landelijker en rustiger. Tot Worms. Ik blijf van Worms de stadspoort het meest indrukwekkend vinden. Daarna ook langs een industrieterrein om de stad uit te rijden. Gelukkig niet zo groot als bij Ludwigshafen. Maar het zijn niet de meeste leuke stukjes van de Rijnroute.

Maar als je Worms een keer goed achter je gelaten hebt wordt het wel weer mooi. Wat eten gekocht bij een kleine supermarkt incl. bakkerij. Ik had nog wel wat Frans brood in mijn tas zitten maar echt smakelijk was dit niet. Het Duits brood is toch tien keer beter. Ergens op een dijk, in de zon, geluncht.

Tegen drieën arriveerde ik bij de Jeugdherberg van Mainz. Ik was hier ook al eens eerder geweest. Bij de receptie was nog niemand aanwezig. Na een beetje ronddolen kwam ik een medewerker tegen die de receptioniste ging halen. Ingecheckt en hier hadden ze gelukkig wel een aparte beveiligde fietsenstalling.

Het centrum ligt zo’n 2,5 km van de jeugdherberg. Toch maar gaan lopen via het Volkspark en een villabuurt. Het centrum van Mainz vind ik toch wat gezelliger dan dat van Mannheim. Hier een paar uurtjes rondgelopen en daarna naar mijn favoriete kroeg Eisgrub aan de rand van centrum. Heerlijk eigen gemaakt bier hier en redelijk eten als je tenminste van veel vlees houd. Maar ook hier was het door de corona toch minder gezellig als normaal. En je moet, zoals overal in Duitsland, je naam, adres, telefoonnummer etc. noteren voor het geval dat er een coronabesmetting wordt geconstateerd. Van de ene kant natuurlijk goed maar van de andere kant vraag ik me af wat ze met al die gegevens doen.

Na 3 bierpullen en het diner werd het tijd om op te stappen. Het was toch nog zo’n twee kilometer lopen naar de jeugdherberg. Ik arriveerde er rond half 10. Nog wat gelezen en goed geslapen. ’s Nachts wel een paar keer wakker geworden omdat het goed aan het regenen was. Ja de zomer leek nu toch echt voorbij.

Vrijdag 25 september – Mainz – Koblenz

’s Ochtends was het gelukkig droog. Het ontbijt in Mainz was iets minder streng geregeld als in Mannheim. Hier kreeg ik wel een tafelgenote als was die al bijna klaar met ontbijten toen ik om kwart voor acht binnen kwam. Na het ontbijt op weg. Het was KOUD! Dit wat ik niet meer gewend. Ik had er spijt van dat ik mijn sportonderhemd en lange fietsbroek niet aangetrokken had. Ik dacht in het begin nog dat het warmer zou worden of dat ik me wel warm zou fietsen maar dat ging zeker de tot Bingen niet echt lukken.

Tot Bingen had ik de wind schuin tegen en ik schoot daarom minder goed op dan ik verwacht had. Bij Bingen de veerpont naar de overkant van de Rijn genomen. Hier was ik veel meer beschut voor de wind en wellicht is de Rijn hier ook wat gedraaid want het liep nu wel vlot. Maar het eerste uur bleef ik het koud houden en pas na de lunch verdween de kou. Volgens de thermometer op mijn Garmin was het 10 graden. Het was de eerste dag van deze fietsvakantie dat ik met een jas aanreed. Normaal had ik die alleen ’s morgen het eerste uur aan en soms zelfs al gestart zonder jas. Maar ik had me toch beter moeten kleden want ik heb het de hele dag koud gehad. En ondanks dat ik hard doorfietste bleef ik het koud vinden.

De route tussen Bingen en Koblenz blijf ik toch een van de mooiste stukken van de Rijn vinden. De Rijn kronkelt tussen de rotsen, veel kastelen en ruïnes, wijnvelden en wijnchateaus. Ondanks mijn hoge snelheid kon ik er van genieten. Zo nu en dan slalommend om andere fietsers. Bij Kaub weer een eerbetoon aan ijzervreter Blüchner gebracht die de Rijn was overgestoken.

Tegen half vier arriveerde ik bij hotel Triererhof midden in het centrum van Koblenz. De fiets kon in een aparte ruimte waar al meerdere fietsen stonden. Het inchecken verliep vlot. Helaas kon ik pas om negenen ontbijten. Tussen acht en negen was al helemaal vol. Dat wordt dus laat vertrekken morgen. Maar goed ik kan wel uitslapen. Ieder nadeel heeft zijn voordeel zullen we maar zeggen. En ik moet dan morgen maar wat meer gas geven.

In het hotel, wat een historisch gebouw was, had ook de moeder van Napoleon geslapen. Ik bevond me dus in goed gezelschap. Het centrum van Koblenz ken ik redelijk goed. Maar er toch even doorheen gelopen. Daarna een restaurant opgezocht. Het was er al goed druk en ik kreeg nog juist een tafel. Alle mensen na mij hadden pech gehad.

Het was ‘s avonds een stuk frisser. Ik had dan ook geen zin om ergens buiten te zitten. Maar vanwege de corona leek het me niet verstandig om een kroeg op te zoeken. Dan maar op tijd terug naar het hotel.

Zaterdag 26 september - Koblenz - Keulen

Wat later opgestaan dan normaal omdat ik pas na negenen kon ontbijten. Het was een voortreffelijk ontbijt. Tegen tienen op weg. Het zag er maar grauw uit. Al gauw begon het een beetje te miezeren. Mijn regenjas toch maar aangedaan. Ik had me wel beter gekleed als gisteren en koud had ik het dan ook niet. Na enige tijd stopte het met miezeren en mijn regenjas maar weer uitgedaan. Maar dat was niet voor lang. Het begon al snel weer te miezeren en zelf wat harder te regenen. Stoppen deed ik nauwelijks. In het begin kwam ik nog wat andere vakantiefietsers tegen tegen de middag zag ik niemand meer. Iedereen zal wel de trein of een hotel opgezocht hebben. Het was dan ook geen pretje. Waarom fietste ik eigenlijk nog vroeg ik me soms af. Maar ik was ook te trots om de trein naar Keulen te pakken.

Vlak voor Koblenz begon ik behoorlijk honger te krijgen. Ik wist dat het stadspark langs de Rijn een aantal schuilhutten had. De eerste beste schuilhut uit gekozen. Er was zowaar een andere vakantiefietser zag ik. Oh nee toch niet het was een zwerver die rustig zijn sinaasappelje aan het pellen was. Maar goed de schuilhut was ruim genoeg en we geen last van elkaar. Ik groette hem vriendelijk en hij gromde wat terug.

Snel gegeten want ik kreeg het nu wel koud. Afscheid genomen van de zwerver wat weer een grom veroorzaakte. Het weer werd er niet beter op. Zo’n zes kilometer voor Keulen zag ik het silhouet van de indrukwekkende Dom liggen. Zelfs in dit regenachtige weer! Er was een of andere demonstratie in Keulen en daarom kon ik niet snel naar de Rijnbrug fietsen. 

Ingecheckt bij de Jeugdherberg. Ik had weer een kamer voor me alleen geboekt. Wow! Het leek wel een echte hotelkamer. Ik had zelfs een twee persoonsbed. Daarna de stad in om wat te gaat eten. Neergestreken bij Brauhaus Sion. Het was druk maar ik mocht plaatsnemen aan een grote ronde tafel. Tegenover mij, op veilige afstand, zaten twee mannen. De één was een Zuid-Afrikaan maar woonde in Venlo en werkte in Eindhoven. De ander een Duitser die ook voor het grootste deel van het jaar in Kaapstad woonde. In zo’n Brauhaus kom je toch altijd weer mensen tegen. Ik vertelde hen dat ik nog in Zuid-Afrika gefietst had een aantal jaren geleden. Na het eten terug gegaan naar de Jeugdherberg en daar nog een biertje gescoord. Op tijd naar bed gegaan. Ik was moe van het door de regen fietsen.

Zondag 27 september - Keulen - Hoensbroek

Het was gelukkig droog maar lekker weer was het niet. Maar wel iets warmer dan gisteren. Ik wilde de Via Belgica fietsen naar Rimburg. Maar om een of andere reden deed de route op mijn Garmin het niet goed. Ik wist gelukkig wel hoe ik het centrum van Keulen uit moest fietsen. Daarna maar een nieuwe route gemaakt. In een straf tempo naar huis gereden. Het is niet echt een geweldige route. Geluncht in Jülich. Maar als snel verder gereden mede omdat de wespen mijn jam wel erg lekker vonden :-). Tegen drieën was ik weer thuis. 

Jammer van die laatste dagen met slecht weer. Maar verder was het weer een mooie ervaring. 

Literatuur, websites, gpx bestanden en eigen foto’s

Frans Duitse Oorlog: De Moeder van De Grote Oorlog / Anne Doedens en Liek Mulder. Zonder dit boek was deze fietsvakantie lang niet zo interessant geweest. Een geweldige hulp bij de voorbereiding maar ook tijdens de reis zelf. Meer informatie over dit boek.

Veldslagen van de Frans-Duitse oorlog (1870-1871) Een overzicht van de belangrijkste veldslagen.

6 augustust 1870

Frans Duitse Oorlog [Wikipedia]

Deutsche Schutzgebiete.de Naast beschrijvingen van de voornaamste achtergronden en veldslagen ook biografieën van de hoofdrolspelers en Duitse en Franse krijgslieden.

History of the Paris commune Honderden authentieke foto’s en primaire bronnen over de Communeopstand.

Geschiedenis van de commune van Parijs, 1871 Nederlandse vertaling van Lissagarays werk over de Commune.

La guerre 1870-71 en images Fotomateriaal over de Frans Duitse oorlog

La guerre de 1870 Uitvoerige Franstalig site maar met google translate toch goed doorheen te komen.

Traces of War De naam zegt meer als genoeg ;-) Dé internetbron voor locaties van alle belangrijke oorlogen en dus ook de oorlog van 1870-1871.

Foto’s van deze fietsvakantie Mijn eigen foto’s.

GPS bestanden GPX van deze fietsvakantie.