#atrancos

[carabanchelnet]

NUEVAS COCINAS 12OCTUBRE BASTA YA!! Estás son las nuevas instalaciones de la cocina del hospital 12 de Octubre, así las trabajadoras no pueden estar …. BASTA YA!! El próximo domingo 26 a las 12 te esperamos en la puerta principal del nuevo 12 de Octubre. No faltes es por tu salud. @Idiazaquso Video publicado por Mats_12Oct https://bsky.app/profile/@mats12oct@bird.makeup

[davidsoto666]

Oración a la santa muerte para casos difíciles y desesperados

Me presento ante ti mi Santísima Muerte, con toda la fe de mi corazón, vengo a buscar de ti consuelo en esta difícil y desesperada situación.

No me dejes solo en esta desesperada situación, que tu fuerza me abra las puertas hacia la solución de todos mis problemas.

(Hacemos las peticiones que necesitemos a la Santa Muerte).

Esta súplica que te hago desde mi más desesperado sentimiento, de un hombre (o mujer) que vive desesperado ante los atrancos que el destino ha puesto en mi camino.

El tiempo pasa mi camino no encuentra la salida ante las dificultades que se me presentan. Deseo que esta oración a la Santa Muerte para casos difíciles y desesperados llegue a ti y me ayudes.

Santa muerte soy tu más fiel seguidor, mantenme en tu corazón y protegeme de todos los males de este mundo.

Amén.

[ochoislas]

Suma cien años la existencia humana ¿mas quién llega a cumplir el siglo entero? Peligroso es morar en un chamizo como nave quebrada en la tormenta. Un monje desastrado es muy penoso, pero es peor aún mal reverendo. No es de ahora la vanidad del mundo: hay días en que atranco mi portillo.

Verde bruma, arrebol, sendero bambú adentro; en la lóbrega ermita es el frío perenne. Da suelta sin pensar y todo está resuelto; afánate y al punto tornan las ideas. Espejo por pulir contiene toda cosa: campana, si tañida, emite voz perfecta. Es nuestro ser primero la índole de Buda, ni forma ni vacío, pasado o presente.

Shiwu

di-versión©ochoislas

*

人壽相分一百年　有誰能得百年全 危如茅草郎當屋　險似風波破漏船 流俗沙門真可惜　貪名師德更堪憐 寥寥世道今非昔　日把柴門緊閉關

綠霧紅霞竹徑深　一菴終日冷沉沉 等閒放下便無事　著意看來還有心 古鏡未磨含萬象　洪鐘纔扣發圓音 本源自性天真佛　非色非空非古今

石屋

[ivanreycristo]

X cierto..VIRGINIA MAESTRO.. a FERNANDO DIZ [q aunque su madre es SEVILLANA nació en OVIEDO] q vive en la localidad sevillana de EL PALMAR de TROYA [q tiene su propio VATIKANO x unas supuestas apariciones de la VIRGEN]..y q ese 1993 q vimos a INDU_RAIN en BENIDORM me invito al apartamento de sus padres en CAMPELLO tras pasar 15 días de auténtica LOCURA o de VICIO Y EXCESOS en 2 BUNGALOW en TORREMOLINOS para 10 VEINTEAÑEROS [recuerdo q un día se me picaron con el FORD FIESTA unos ITALIANOS y en una CURVA me dio x tirar del FRENO DE MANO para hacer un TROMPO y bajar para ver q coño querian..y les dije aquí EL MAFIOSO SOY YO jaja ..luego conoci una ITALIANA llevando camiseta y pantalón CHARRO JEANS q no son mexicanos sino italianos asi como llevaba gorra del 23 JORDAN AL REVES]..le llamábamos EL CHINO y la última vez q le vi fue en mi última BODA q fue en 2002 y que les duro un AÑO a OSCAR LOBATO PALOMERO [tras hacer de chófer con un Ford Fiesta ROJO XR2 i como el mio y un BMW durante 8 años de ella o MARISA q primero fue novia de mi vecino José Manuel ALMARCHA ALCOLEA con el q aparezco en esa boda y q me contó q en la NOCHEVIEJA'92 q me lie con una tal GEMA a la q la di la Botella cerveza MEXICANA CORONA q me dio HUTCHENCE DE INXS a la salida de sala DIVINO AQUALUNG al ir con DAVID DE PABLOS q se liaba con todas las q me dejaban..y ya siendo MARISA novia de OSCAR se lio con ella y se la FOLLO EN EL BILLAR DE SU CASA o junto a mi casa..x lo q al día siguiente vino a mi casa a contármelo y pedir mi opinión sobre si debía contárselo a OSCAR pues era muy amigo de su hermano JUANMA..y le dije q se lo contará la PUTA DE MARISA y eso hizo PERDONANDOLA jaja].

X cierto ..con la ex_novia de JUANMA me hice una foto en el PARKING del CEMENTERIO de la ALMUDENA donde celebramos un cumpleaños de una de sus PRIMAS y puso detrás de la foto una dedicatoria PARA QUE NOS VIERAMOS EN DIAS COMO ESTOS y que la COLGASE A LA PARED..luego tras unos 10 años de novios se fueron a vivir JUNTOS y al año SEPARACION x lo q les vi la última vez ej julio 2008 al invitarme a jugar al PADDEL en su URBANIZACION con una AMIGA pero cayó una TORMENTA DE VERANO q empapo la camiseta de la AMIGA marcandola los PEZONES y me puso muy BURRO..y subimos a su casa a jugar al BASEBALL en la Wii y al 1er batazo la saque fuera del ESTADIO o HICE UN HOME RUN..luego se fueron a NY de vacaciones x lo q les recomendé ir a la gira MAGIC de SPRINGSTEEN en el demolido estadio de los GIANTS al q dedico cd BOLA DE DEMOLICION q era donde reanudaba la gira tras BERNABEU Y NOU CAMP en ESPAÑA yendo yo al BERNABEU y al VETERAN MEMORIAL ARENA de JACKSONVILLE [FLORIDA 15_8_08]

X cierto..a mi Ford FIESTA ROJO lo fotografie desde la calle RIOJA [=capital LOGRo+cOÑO] como si le hubiera caído una FILOMENA jaja

..y a FERNANDO DIZ en TORREMOLINOS le cogimos entre el ENGLISH Y YO de la cama al amanecer y le tiramos a la PISCINA y no flotaba x lo q creíamos q simulaba para que nos tiraramos a salvarle como al final hicimos xq el JARDINERO nos dijo q se TIRABA EL XQ SE iba AHOGAR..le sacamos del FONDO y se puso a nadar hasta q se dio con el MURO de la Piscina x lo q le sacamos y se metió en un bungalow equivocado y una mujer empezó a gritar SOCORRO creyendo q era un LADRON O VIOLADOR jaja

Otro día cogimos al LUPAS y lo enrollamos de PAPEL HIGIENICO como si fuera UNA MOMIA O TUTANKAMON..y otro día llegue con un BARRIL DE CERVEZA rodando x las CALLES y al llegar al BUNGALOW o el PORCHE lo levante como si fuera LIDIA VALENTIN la marimacho de HALTEROFILIA y lo solté de GOLPE x lo q pareció una BOMBA q despertó a OSCAR LOBATO Aterrorizado y el cual nada más llegar de viaje fue a cagar y atranco el W.C. Saliendose todo el AGUA y tuvo q RETIRAR SU PROPIA MIERDA CON SU PROPIA MANO diciendo q el q se riera lo mataba x lo q me tuve q ir a la PISCINA jaja

[kinocube]

O celuloide arde ben

Antes de arrancar este novo episodio, deixo un pequeno disclaimer: neste episodio imos falar de lume e concretamente de incendios. Se non vos atopades cómodos falando destas cousas, non vos recomendo a súa lectura.  Se non tedes ningún problema, adiante! Así mesmo, pola natureza deste arquetipo, que adoita formar parte do clímax dunha película, pode que se me coase o que algunha xente podería considerar como spoiler. Tentei non revelar ningún xiro narrativo nin nada especial, pero segundo o sensibles que sexades a esta cuestión, valorádeo vós. 

O lume é un dos elementos que nos acompañou dende case o comezo, como humanidade. Cando nace o cinema, o movemento do lume, único na natureza, é un dos primeiros que as persoas tentaron capturar sobre o celuloide. O seu movemento hipnótico, pero tamén as súas consecuencias destrutoras: proba é que o terremoto de San Francisco de 1906 e o incendio posterior é unha das primeiras catástrofes naturais cuxos efectos foron capturados a través do cinematógrafo. 

O arquetipo que nos ocupa nesta semana está, polo tanto, relacionado co lume como elemento destrutor. Pois é certo que, como outros arquetipos vinculados á natureza que temos comentado nesta bitácora -a noite como tebras e como refuxio, o mar como perigo ou como metáfora da liberdade, o bosque, a calor- teñen dúas caras, a boa e a mala, a beneficiosa e a perxudicial. O lume non é alleo a esta dicotomía, e contén significados positivos e negativos. Porén, centrémonos desta vez no seu poder destrutor e falemos de incendios, naturais ou provocados, reais ou ficticios. 

Un incendio é por definición unha ameaza, un perigo para as persoas e as cousas: o perigo das chamas ardentes, pero tamén os fumes tóxicos -que ademais adurmiñan ás vítimas, dificultando a súa fuxida- e o risco de derrubamento das estruturas afectadas polo lume. É, polo tanto, unha situación de emerxencia e alto risco na que situar as personaxes, axeitado tanto para un filme de acción como para un drama. O que en inglés se denomina high stakes, é dicir, cando o que está en xogo é cuestión de vida ou morte. As persoas que se adican a teorizar sobre a escritura de guións cinematográfico consideran este tipo de situacións como unha das máis poderosas ferramentas narrativas, xa que expoñer ás nosas personaxes a riscos cada vez maiores crean a progresión narrativa ideal para introducirnos, como audiencia, dentro da ficción e someternos a unha tensión crecente. Desexamos que as persoas protagonistas salven todos os obstáculos que teñen por diante, pero só os tomamos en serio se tales atrancos son cada vez máis perigosos, máis ameazadores ou arriscados; que as recompensas sexan cada vez maiores, mais tamén que as consecuencias de perder sexan cada vez máis fatídicas. Por iso é tan habitual situar o noso clímax narrativo nun incendio. Eu mesma teño caído neste arquetipo escribindo ficción! E tamén Oliver Laxe, n’O que arde (2019), e hai que dicir que o clímax neste caso é a maneira máis lóxica de culminar un relato no que o lume ten un papel fundamental. 

A dimensión tráxica dun incendio é proporcional á importancia daquilo que destrúe. Por iso contemplar a devastación dun lugar que nos acompañou durante toda a historia, un lugar que sentimos habitar, un lugar no que gozamos e padecemos canda as personaxes, é unha das cousas que máis afecta a nosa psique, que nos fai sufrir máis. Poucas cousas se me ocorren tan tráxicas, e máis se, como no filme de Laxe, se trata dunha paraxe natural e senlleira, cuxa destrución apela non só ao noso apego persoal e emocional, senón á nosa mesma natureza como habitantes dunha terra. 

Por outra banda, un incendio non só serve para caracterizar un desenlace. En ocasións, como en Nighmare Alley, a versión de Guillermo del Toro (2021), pode ser un punto de partida sobre o que construír unha personaxe, ou unha historia. Tamén pode situarse no medio do filme, como xiro central que lle da a volta a historia, como en Gone with the wind (Victor Fleming, 1939). Os efectos especiais neste filme son espectaculares para a súa época, tendo en conta o difícil e verdadeiramente perigoso que é filmar un incendio. O lume, como a auga, é difícil de falsear con maquetas e trucaxes de escala, porque non é crible pasar unha chama pequena por unha grande, debido á súa forma. Iso xa sen contar o perigoso que pode ser para o equipo técnico, tanto material como humano! 

Sitúe onde se sitúe na estrutura narrativa, sempre pode ser interesante contrastar unha escena dun incendio coas súas secuelas, unha vez se extinguiu o lume. É curioso que os incendios cinematográficos adoiten acontecer de noite; por suposto, visualmente resulta moito máis atractivo, porque fai resaltar as chamas luminosas e ardentes sobre o fondo negro da escuridade nocturna. Iso permite o contraste do que estamos a falar, pois ao día seguinte as cousas queimadas e denegridas destacan sobre o ceo claro e a luz do sol. Como o amencer despois dunha noite tráxica, como a calma trala tormenta, é unha boa metáfora da serenidade e da esperanza tralo conflito. 

Respecto a este contraste, paréceme moi interesante buscar na etimoloxía das palabras: tanto a verba “branco” en galego, como “black” en inglés proveñen da raíz protoindoeuropea bhleg-, que se refire á cor das cousas queimadas. Por que derivan en cores opostas? Porque os obxectos ardendo relocen cara o branco, mais unha vez extinguido o lume escurecen cara o negro. Que cousas!

Fóra destas anécdotas, paréceme moi evocador o feito de que o cinema represente o poder destrutor dun incendio como unha das peores ameazas narrativas, tendo en conta que o lume é o peor inimigo do celuloide. A materia sobre a que se fixou o cinema até a chegada do dixital é altamente inflamable e moitas películas ao longo da súa historia son irrecuperables hoxe en día por este mesmo motivo. Así, nos filmes considerados cartas de amor ao cinema como poden ser Cinema Paradiso (Giuseppe Tornatore, 1988) ou The artist (Michel Hazanavicius, 2011), ver arder o metraxe é unha metáfora poderosa, tanto pola súa dimensión tráxica como pola subversiva, que é a de facer desaparecer o vello para deixar paso o novo. O que pode chegar a ser, por outra banda, un aspecto positivo. Aquí deixamos o arquetipo do lume, para retomalo noutra ocasión e falar precisamente da outra cara, do seu poder rexenerador e construtivo. 

Até o vindeiro episodio!

[leaving-yourself-free]

Da mais apaixonada das pessoas da minha turma, para a mais cínica sobre o amor 

Da mais cínica sobre o amor, para a mais apaixonada das pessoas da turma 

Como são as coisas, como é o tempo, como são as marcas, como são os temperamentos

Nem o fogo e nem a agua, nem tampouco a terra ou o ar, nenhum elemento compreensível pode explicar

A incrivel mudança dos corações 

Bom ou ruim nao se sabe

Talvez no fim tudo se resuma em hora, momento e lugar

Uma pena que para tantos isso chegou tão cedo que partiu muitos corações

A ponto de aprenderem a duras penas o que ser e o que nao ser 

Até mesmo duvidar do quanto vale a pena 

E para outros chegou tão tarde 

Que é muito difícil saber o que fazer

E tem-se que aprender do início a caminhar, errando atrancos e barrancos

A vida como sempre surpreendo

Bom ou ruim não se sabe 

O que se sabe é que ela sempre o faz

E nos só temos que deixar ir

JSO

[klaekwiggin]

Beef to Nobody

Me jode cuando del boli pasáis, 

y vais rollo chungo Bonny and Clyde,

os creéis putos samuráis,

mucha katana pero no cortáis,

muchos mais, de postureo,

y a la hora del fraseo, 

largáis a la keo.

Más verdes que TEO en excursión a la calle,

puede que te estalle, 

lo mismo te da, 

estudiar

teoría del rap, 

que ir a la universidad

para aprender algo de utilidad.

Mis rimas son esgrima, 

malo como Saruman, 

tu feo como Grima.

Mira como mi mirada lasciva, 

te vuelve más loca que una 100 sativa, 

te dejo más seco que mi saliva.

Esta mierda te lastima, 

y si te creen bueno, 

te timan!

te mino, 

mi nomina me importa un comino, 

sólo me interesa el camino,

no mi carro, 

si se cae el suelo me la suda,

de la luna me agarro,

y qué si soy un guarro, 

se lo que quiero, 

tu culo me importa 0, 

se lo cedo, 

a tu novio guardabarros.

Parto el Parrot, 

sueno directo, 

exento de riesgo, 

sesgo el momento, 

disfruto el 100 por ciento, 

fumado y atento, 

pienso tranquilo, 

medito mi estilo

y afilo mi Pilot, 

clavo mi daga, 

empieza la saga, 

no gana quien paga, 

gana quien vale.

Y dale que dale, 

que salgo a la acción, 

juegos de palabras,

que retan mi dicción, 

el diccionario mi adicción, 

adicto a las palabras, 

invicto mientras hablas, 

a continuación dicto mis normas en las tablas:

_______________________________________________

Word y WorLd en una palabra, 

si en la ecuación te sobra la L, 

fúmatela si puedes, 

pues el mundo se cae, 

pero la palabra se mantiene.

Word y WorLd en una palabra,

si en la ecuación te sobra la L,

fúmatela si puedes,

pues el mundo se cae,

pero la palabra se mantiene.

___________________________________________________

No me vas, 

a encontrar, 

las cosquillas

ni aunque seas el inspector Gatchet,

es más probable que pongas la boquilla y te agaches, 

aviso a principiante, 

puede que te manche, 

con la che, puede que te tache, 

no seré el Che, 

pero si alzo el puño toco techo.

Míralé, 

se ha quedado más de piedra que la Dama de Elche, 

y si quieres leche, 

te la doy pero puede que te echen, 

y no será de menos...

Rima vil, 

secundario como el Sil, 

me vas hacer explotar de gusto, 

viendo tu busto, 

como Chernobil.

Cruel como la de Vil, 

fuel y fuego en tu punto débil.

Tu debilidad es mi habilidad,

me hace ganar, me hace vencer, 

si me atranco, soy manco, como Cervantes.

Alce con astas, corazón rasta, 

ni tuenti, ni twitter, ni facebook, ni pollas, ni hastags.

Vas de gangsta, 

pero no me engañas, 

solo gastas pasta, 

te voy a masacrar hasta que diga basta, 

mi flow te aplasta, mis rimas te apartan, 

y no me cansas, no me llegas, 

vete a Arcansas, 

con tus rimas al público sólo lo amansas...

No me toques los huevos o despertarás a la bestia que descansa.

[todoservicios-blog]

Cómo elegir al mejor fontanero

Tener una avería en el baño de nuestro hogar puede ser una pesadilla si no resolvemos pronto el inconveniente. Sin embargo, tratándose de escoger a un buen fontanero profesional, muchas son las dudas que nos pueden surgir. Desde no saber si pagamos demasiado por el servicio hasta albergar dudas sobre si van a lograr solventar nuestra avería cuanto antes, pasando por todos y cada uno de los inconvenientes auxiliares que puedan surgir.

Por ese motivo, ahora te damos ciertos consejos que nos van a facilitar mucho las cosas en el momento de escoger a un fontanero profesional que nos dé la seguridad y las garantías que todos aguardamos.

Consejos para elegir al mejor fontanero

Escoge a un fontanero que tenga página web

Aunque es verdad que no es un factor determinante, contar con una web nos puede dar pistas sobre el servicio que nos marchamos a localizar. Aparte de que es un claro indicativo de profesionalidad al estimar hacer más perceptible y, sobre todo, más alcanzable su negocio; algo indispensable en el planeta de las nuevas tecnologías. 

Cuantas más comodidades de contacto ponga a tu predisposición, mejor. 

Un aspecto relacionado con el punto anterior, no solo por el hecho de que pesar en el cliente del servicio y en su comodidad es signo de profesionalidad sino más bien por el hecho de que contar con múltiples vías de contacto va a ser homónimo de éxito. Solo hace falta meditar en las averías que brotan sin aviso previo y que hay que arreglar cuanto antes, como por servirnos de un ejemplo, un atranco en el inodoro de nuestra casa. Por este motivo, si tenemos múltiples vías de comunicación (teléfono, móvil, e-mail, formulario web, etcétera), vamos a tener la seguridad de que se marcha a solucionar nuestro inconveniente a la mayor brevedad.

Servicio veinticuatro horas y servicios de urgencia

Uno de los grandes inconvenientes que tienen las averías del hogar es que de manera frecuente ocurren en el instante más muy inoportuno, como puede ser de madrugada o bien en pleno fin de semana. Una situación que no debe suponer un inconveniente mayor al que tenemos; siempre que contemos con servicios de emergencias 24 horas. En verdad, si hallas un fontanero profesional que no te ofrezca este servicio, lo mejor que vas a poder hacer es no contratar sus servicios. De esta forma evitarás dificultades superfluas.

Solicita un presupuesto y la factura por los trabajos que realicen

El presupuesto te servirá para conocer por adelantado cuál es el costo total que tendrá el trabajo y qué va a incluir o bien no la reparación. Así, no te vas a llevar ninguna sorpresa al ver la factura. Y exactamente la factura es otro buen indicativo de que te hallas frente a un buen fontanero profesional. Aparte de que va a ser la mejor garantía con la que puedes contar por si acaso pasados unos días hay que rematar algo o si brota algún imprevisible en los días siguientes al servicio.

La pluralidad de servicios

Pese a que la mayor parte de las personas contratan a los fontaneros para solventar las averías que pueden tener en un instante determinado, muy frecuentemente nos olvidamos del resto de servicios que asimismo pueden ofrecernos. Entre otros muchos, los servicios de mantenimiento con los que nos aseguraremos de que nuestra instalación está en buen estado, lo que se va a traducir en menos averías.

[yemadetinta]

Persecución

Una pantera macho me ronda, me persigue:

 Un día de estos al fin me matará.

 Su avidez ha encendido los bosques,

Su incesante merodeo es más altivo que el sol.

Más suave, más delicado se desliza su paso,

 Avanzando, avanzando siempre a mis espaldas.

 Desde la esquelética cicuta, los grajos graznan estrago:

La caza ha comenzado; la trampa, funcionado.

Arañada por las espinas, ojerosa y exhausta,

 Atravieso penosamente las rocas, el blanco y ardiente

 Mediodía. En la roja red de sus venas,

¿Qué clase de fuego fluye, qué clase de sed despierta?

.

La pantera, insaciable, escudriña la tierra

 Condenada por nuestro ancestral delito,

 Gimiendo: sangre, dejad que corra la sangre.

La carne ha de saciar la herida abierta de su boca.

Afilados, los desgarradores dientes; suave

 La quemante furia de su pelaje; sus besos agostan,

 Dan sed; cada una de sus zarpas es una zarza; 

El hado funesto consuma ese apetito.

En la estela de este felino feroz,

 Ardiendo como antorchas para su dicha,

Carbonizadas y destrozadas, yacen las mujeres,

Convertidas en la carnaza de su cuerpo voraz.

.

Ahora las colinas incuban, engendran una sombra

 De amenaza. La medianoche ensombrece el tórrido soto; 

 El negro depredador, impulsado por el amor

A las gráciles piernas, prosigue a mi ritmo.

Tras los enmarañados matorrales de mis ojos

 Acecha el ágil; en la emboscada de los sueños, 

 Brillan esas garras que rasgan la carne,

Y, hambrientos, hambrientos, esos muslos recios.

Su ardor me engatusa, prende los árboles,

 Y yo huyo corriendo con la piel en llamas.

 ¿Qué bonanza, qué frescor puede envolverme

Cuando el hierro candente de su mirada me marca?

.

Yo le arrojo mi corazón para detener su avance,

 Para apagar su sed malgasto mi sangre, porque

 Él lo devora todo y, en su ansia, continúa buscando comida,

Exigiendo un sacrificio absoluto. Su voz

Me acecha, me embruja, me induce al trance,

 El bosque destripado se derrumba hecho cenizas;

 Aterrada por un anhelo secreto, esquivo 

Corriendo el asalto de su radiación.

Tras entrar en la torre de mis temores,

 Cierro las puertas a esa oscura culpa,

 Las atranco, una tras otra las atranco.

Mi pulso se acelera, la sangre retumba en los oídos:

.

Las pisadas de la pantera lamen los peldaños,

Subiendo, subiendo las escaleras.

.

-Sylvia Plath

[galicianbooksintranslation]

CARTA ABERTA SOBRE A APERTURA Á TRADUCIÓN DAS PEQUENAS EDITORIAIS INDEPENDENTES NO MERCADO EDITORIAL BRITÁNICO, E DE POR QUE A LITERATURA GALEGA DEBERÍA SABER APROVEITAR ESTA OPORTUNIDADE

En relación ás críticas do prolífico tradutor e editor Jonathan Dunne en redes sociais e listas de discusión sobre o programa do evento: http://consellodacultura.gal/evento.php?id=200826 As críticas cómpre non obvialas porque sempre se aprende delas. Neste caso, brindáronme a oportunidade de reflexionar sobre cuestións que, até o de agora, se cadra non se tiñan debatido moito en aberto. E tamén, de reflexionar sobre canto queda aínda por facer. As reflexións van a seguir, nesta Carta Aberta sobre cuestións que semellaron quedar incomprendidas e sobre as cales cómpre debater para poder avanzarmos no interese común que nos une: pór a literatura a galega a disposición do maior número posíbel de lectoras/es que non poden acceder a ela en galego. E no caso concreto que nos ocupa, póla a disposición do maior número posíbel de lectores/as en lingua inglesa.

As xornadas “The Internationalization of Galician Literature in English Translation: New Opportunities in a More Welcoming Irish/British Book Market” celébranse en Santiago de Compostela o día 17 de xuño, seguidas de obradoiros formativos sobre internacionalización dirixidos a editorais galegas e para escritoras/es galegos, impartidos por unha axencia literaria especializada en literaturas minorizadas.

Como impulsora e responsábel da programación destas xornadas, confirmo que NON SE INVITOU ÁS XORNADAS A JONATHAN DUNNE, prolífico tradutor e director da editorial Small Station Press, a cal editou “41 dos 66 títulos galegos en inglés na última década” e que por tanto artífice dun labor encomiábel a prol da tradución ao inglés de literatura galega. TAMPOUCO SE INVITOU A FALAR A TRADUTORAS/ES LITERARIAS en activo galego-inglés. Ambas as dúas foron decisións moi meditadas e reflexionadas, tomadas desde o convencemento de facer o máis acaído para lograr o obxectivo das xornadas.  

Quen lera con suficiente atención, actitude correcta e mentalidade aberta a descrición destas xornadas pode que botara en falta nun principio a Small Stations Press e ás tradutoras/es. Porén, axiña debería poder decatarse de que estas xornadas están centradas no SISTEMA META BRITÁNICO (e en menor medida, tamén no irlandés) e ademais, moi especialmente nun dos varios axentes dos proxectos de tradución: as EDITORIAIS (as GALEGAS e as BRITÁNICAS, para que se coñezan e iso frutifique en negocios, e de aí que se tivera moi en conta á Asociación Galega de Editoras na planificación da programación). Mais é tamén unha xornada para DARLLE A AXENTES CULTURAIS (incluídas as TRADUTORXS) a OPORTUNIDADE DE COÑECER MELLOR O SISTEMA EDITORIAL BRITÁNICO E GALEGO e albiscar oportunidades para facer negocio.

Este é polo tanto un acto innovador (inspirado no sistema de apoio e axudas á tradución do Instituto Ramon Llull – véxase embaixo). Até onde eu sei, nunca se fixera nada igual en Galiza. Mais é tamén un acto necesariamente limitado no enfoque, temática e tempo. Así pois, sería fabuloso que puidese complementarse con outros actos futuros. Mais o feito de non poder abranguelo todo, de non invitar a Small Stations ou a tradutoras/es para seren relatoras... pois non o invalida.

**Por que non está Small Stations Press? Ou sobre os obxectivos concretos desta xornada**

Non semella moi lóxico nin sustentábel que unha soa editorial traduza máis do 65% da literatura galega a inglés. O lóxico e sustentábel sería, semella, DIVERSIFICAR E QUE MÁIS EDITORIAIS TRADUZAN, e así, sumando esforzos, lograr unha mellor recepción da literatura galega traducida en inglés entre a audiencia anglófona en xeral (e no caso que nos ocupa, ao público británico –e irlandés– en particular).

Dito isto, Small Stations Press abofé ten cousas moi importantes que contarnos da súa experiencia de traducir moitas/os autores. Pero o obxectivo desta xornada non é visibilizar o labor (encomiábel, insisto) dunha editorial que xa traduce máis do 65% da literatura galega ao inglés (e a quen estudamos os circuítos da tradución do galego ao inglés non se nos escapa esta enxalzadora entrada de blog na famosa web de Three Percent da Universidade Rochester, que celebramos). O obxectivo da xornada tampouco é mostrar o labor dunha editorial que XA COÑECE AS AXUDAS DE TRADUCIÓN DA XUNTA e o dificultoso proceso para pedilas, e que por tanto leva practicamente todos os (poucos) cartos de tradución do galego ao inglés (malia os atrasos que as editoriais estranxeiras agraciadas padecen para cobralas); e sobre todo, o obxectivo das xornadas tampouco é ensinar o traballo de editoriais cun amplo catálogo de tradución ao inglés, pero que NON PARTICIPAN DOS CIRCUÍTOS DE DISTRIBUCIÓN E PROMOCIÓN HABITUAIS DAS EDITORIAIS BRITÁNICAS (presenza en feiras, librarías, etc) e que, por tanto, NON CHEGAN AO PÚBLICO BRITÁNICO na medida e no xeito que si teñen capacidade para chegar outras editoriais británicas. Niso inflúe, abofé, que Small Stations estea radicada en Bulgaria e que venda todo en internet a través de cinco librarías en liña (tres delas, Amazon.es, Amazon.com e Amazon.co.uk). Isto non lle quita mérito ningún ao loábel traballo da editorial, mais si que determina certas tendencias que teñen que ver coa recepción.

O obxectivo desta xornada, pola contra, si é internacionalizar a literatura galega mediante a súa tradución ao inglés, aproveitando que o MERCADO EDITORIAL BRITÁNICO ESTÁ EN PROCESO DE APERTURA Á TRADUCIÓN, sobre todo de linguas europeas. A quen estudamos o lugar da tradución no mercado editorial británico, tampouco se nos escapan noticias ben recentes coma esta de The Guardian, na que se explica como “UK readers flock to European authors”. Hai anos apenas se traducía doutras linguas ao inglés; agora non é que se traduza moitísimo, pero si hai avances importantes como o aumento significativo do índice de vendas de literatura en tradución publicada por editoriais británicas, sobre todo de literatura contemporánea (e non clásicos), e un papel clave nese cambio de tendencia téñeno as ‘small independent presses’. Varios informes (véxanse este ou estoutro) demostran que agora, o sistema británico está moi receptivo a recibir literatura doutras linguas, principalmente europeas. E polo tanto, A LITERATURA GALEGA DEBERÍA SABER VER AS OPORTUNIDADES E SACAR PROVEITO, é dicir, que EDITORIAIS GALEGAS VENDAN OS SEUS DEREITOS DE TRADUCIÓN A EDITORIAIS BRITÁNICAS (sobre todo small independent presses) ávidas por publicar traducións, que EDITORIAIS BRITÁNICAS INTERESADAS TRADUZAN LITERATURA GALEGA E QUE A SITÚEN NOS CIRCUÍTOS DE DISTRIBUCIÓN PARA QUE CHEGUE AO PÚBLICO BRITÁNICO a través dos mecanismos de promoción de literatura que funcionan no mercado británico.

A promoción da literatura galega en tradución ten moitos atrancos. Tantos, que unha soa xornada non vai resolvelos todos. Pero unha xornada si pode centrarse nun aspecto en concreto, e achegar un grao de area para avanzarmos. Porque ESTAMOS TODXS NO MESMO BARCO: O DE SUMAR E AVANZAR POLO BEN DA LITERATURA E CULTURA GALEGA. No canto de dividir e cuestionar aquilo no que a un non o invitaron, podería terse optado por aplaudir iniciativas (si, necesariamente incompletas) e discorrer xeitos de complementalas con outras (abofé que necesarias).

**A elaboración do programa, ou de por que a escolla consciente e reflexionada das tres editoras invitadas**

Na elaboración do programa tivemos moi en conta AS ACHEGAS QUE NOS FIXERON DESDE A ASOCIACIÓN GALEGA DE EDITORAS, até o punto de dedicar unha hora a “Doing business” (das 19 ás 20h), un espazo para que as editoriais galegas e británicas manteñan reunións de traballo. Co mesmo obxectivo, a ESCOLLA MOI MEDITADA E REFLEXIONADA das tres empresas editoriais realizouse en base a UN CRITERIO moi claro: que fosen EDITORIAIS BRITÁNICAS QUE ESTÁN A TRADUCIR AUTORAS E AUTORES SIMILARES AOS GALEGOS/AS, todas elas moi centradas en traducir literatura contemporánea, e que (nos contactos informais que eu mesma fixen) amosasen moito interese por saber máis da nosa literatura con vistas potenciais a facer negocios e a poder acabar comprando ás editoriais galegas dereitos de tradución dalgunas obras.

Unha foi “PARTHIAN BOOKS” con base en Gales, que publicou en 2018 dous libros en tradución do éuscaro (un deles traducido por Amaia Gabantxo, formada con Peter Bush na británica UEA). Esta editorial ten unha colección específica dedicada á tradución doutras linguas europeas, a “Europa Carnivale”, perfecta para acoller literatura galega. Outra foi “AND OTHER STORIES” con base en Sheffield, que publicou en 2018 un libro en tradución do catalán, que ten uns principios éticos que celebramos, que foi a única editorial británica que participou en 2018 no ‘The Year of Publishing Women’, e cuxo bo facer foi avalado polo feito de unha das súas traducións ser finalista do prestixioso e selecto premio de tradución ao inglés Man Booker International Prize neste 2019. O director de And Other Stories fala brasileiro e, por tanto, terá acceso directo a ler literatura galega. Por motivos políticos e ambientais moi respectábeis, el non viaxa en avión dentro de Europa. As súas ocupacións familiares impedíanlle ausentarse da casa tantos días para desprazarse a Galiza en tren, xustamente nesas datas. Malia estar por videoconferencia, ao falar brasileiro, con el poderanse entender todos os editores e editoras galegas que, logo de teren feito as presentacións iniciais, o contacten. Amais delas, contamos con “FRANCIS BOUTLE PUBLISHERS”, situada en Londres e a única editorial británica que publicou unha narradora galega en tradución ao inglés en Gran Bretaña (foi hai dous meses, en abril de 2019, e sen axudas da Xunta de Galicia). Esa tradución si gañou un premio do PEN English Award e outro Premio Ostana de Escritura en Lingua Materna para o seu tradutor, o cal avala tamén o bo facer da editorial e lle dá recoñecemento nos circuítos de distribución e de promoción da tradución británicos. Esa editorial xa tiña publicado ensaios de autores clásicos galegos, poesía, antoloxías e libros académicos sobre a cultura galega, e agora súmase á tendencia aperturista que hai na tradución de narrativa en Gran Bretaña, manifestando un fondo interese por coñecer máis das novidades literarias, e para seguir publicando literatura galega en tradución ao inglés.

As editoriais británicas veñen a Compostela para presentar o seu “business plan” ou plan de negocio, e a DARLLES CLAVES ÁS EDITORIAIS GALEGAS DE COMO FACER PARA QUE A LITERATURA GALEGA ENCAIXE NESE SEU PLAN DE NEGOCIO e poida ser POTENCIALMENTE TRADUCIDA.

Quixemos, ademais, que todas as editoriais fosen ‘SMALL INDEPENDENT PRESSES’ ou pequenas editoriais independentes, polo labor fundamental que están a ter estas no activismo en tradución, até o punto de que haxa quen as defina como “cultural talent scouts” (ligazón aquí). De novo, quen coñeza o sistema editorial británico saberá que 11 das 13 obras preseleccionadas (long-listed) e 6 das 6 finalistas (short-listed) do prestixioso premio de tradución Man Booker International Prize foron publicadas por pequenas editoriais independentes británicas, como ben destaca en marzo deste ano o xornal británico The Guardian. O potencial público lector da tradución galega en inglés a publicar en Gran Bretaña está nelas.

Abofé, poderían ter vido moitas outras. Como coñecedora que son do sector editorial británico que se dedica á tradución, teño trato cunha vintena de editoriais. Se tivese os cartos para invitalas a todas e o tempo para que todas puideran falar, non estaría mal traelas a todas. Pero OS CARTOS E OS TEMPOS SON LIMITADOS: nunha xornada dun día, só podemos dedicar a isto un panel no que falan tres, logo da introdución de 10 minutos que eu mesma farei. O vicepresidente da Asociación Galega de Editoras retrucará nese panel, apuntando a onde están as oportunidades pero tamén os desafíos para as editoriais galegas. Por certo, os cartos das viaxes de quen vén de Gran Bretaña non saen dos petos das galegas e galegos (vaia, do Consello), senón que VEÑEN DA MIÑA UNIVERSIDADE BRITÁNICA, a través dunha partida que conseguín para fomentar “synergies between British and Galician stakeholders” e ligado a un proxecto de investigación que dirixo.

Conclúo reiterando o que xa é obvio: o programa foi moi meditado e reflexionado, mais tamén ten que ser necesariamente limitado.

**Por que Gran Bretaña (e un pouquiño de Irlanda) en particular?**

Por varios motivos. Primeiro, polo feito constatable de apertura á tradución que vivimos neste momento no sector editorial británico, o cal converte á actividade en moi oportuna. E segundo, porque EU SON A IMPULSORA DESTA INICIATIVA, e a actividade xurdiu ao abeiro do meu proxecto de investigación financiado con cartos británicos polo prestixioso organismo British Academy / Leverhulme Trust, titulado “STATELESS CULTURES IN TRANSLATION: THE CASE OF 21st CENTURY BASQUE, CATALAN AND GALICIAN LITERATURES IN THE UK”, para o que traballa como axudante de investigación a experta Laura Linares, que está a rematar a súa tese de doutoramento en Cork. O meu proxecto “Stateless Cultures ” levoume a ter conversado xa con axentes da tradución en Cataluña, Valencia e Euscadi, tanto institucionais (Ramon Llull, Etxepare, etc) como empresariais (as respectivas Asociacións de Editoriais destes tres territorios). Por certo, as vascas e as valencianas xa se inscribiron na xornada do día 17, porque consideran un acerto e unha actividade totalmente novidosa a de traer editoriais británicas a Galiza para que coñezan de primeira man a literatura galega. Agradecen que se retransmitan en ‘streaming’, mais non queren perder a oportunidade de poderen participar nos debates e facer ‘networking’, con intención de poderen facer algo semellante nos seus respectivos territorios. Desta vez, a cultura/literatura galega non van por detrás!

O meu proxecto “Stateless Cultures” levoume tamén á FEIRA DE FRÁNCFORT en outubro de 2018, o principal encontro a nivel internacional onde se venden e compran dereitos de tradución. Alí constatei a axuda institucional (en formas e contías diversas) que recibían as editoriais vascas, catalás e valencianas para acudiren á feira e poderen facer negocios; en contraposición á situación das editoriais galegas. Logo de varias comunicacións coa Asociación Galega de Editoras, o meu activismo a prol da literatura galega e da tradución fíxome intentar buscar o xeito de axudar.

Inspirada polo programa de axudas á tradución do RAMON LLULL (que inclúen ESTADÍAS EN CATALUÑA DE VARIOS DÍAS, PARA EDITORIAIS ESTRANXEIRAS CON INTERESE EN COMEZAR A PUBLICAR LITERATURA CATALANA), discorrín estas xornadas, con todas os acertos e limitacións que teñen. Facendo horas extras fóra do meu traballo remunerado e con boa vontade fixen esta proposta no Consello da Cultura Galega en xaneiro deste ano. O INNOVADOR, reitereilles, é CENTRARNOS NO MERCADO DA TRADUCIÓN EN GRAN BRETAÑA E IRLANDA, en apertura, E TRAER A 8 PERSOAS QUE FALEN DESE SISTEMA CULTURA DE CHEGADA, 6 delas que nunca antes estiveran en Galiza. As introducións e retruques si os facemos xente ‘da casa’, porque é aí onde trataremos de contextualizar o caso galego (introducións) e de ver a aplicabilidade do que nos contaron esas persoas expertas no sistema meta (retruques).

Dada a achega económica que conseguín da miña Universidade primeiro e tamén dunha Universidade irlandesa despois, e dada a colaboración da Asociación Galega de Editoras e da Asociación de Escritoras e Escritores en lingua galega (e así continuar as xornadas con dous días de talleres formativos para editoriais galegas e para escritoras-es galegos, impartidos por unha axencia literaria especializada en literaturas minorizadas á que cheguei durante o meu traballo de campo na Feira de Fráncfort), O CONSELLO APROBOU A MIÑA PROPOSTA. Desde o Consello ratificáronme o seu interese prioritario nesta liña de traballo, e viron esta xornada ESPECÍFICA SOBRE O MERCADO DA TRADUCIÓN BRITÁNICO, como unha continuación a unha xornada que organizaran en setembro do 2018, coordinada por Xosé Ballesteros e dispoñíbel aquí. 

**Pero entón, quen fixo o programa?**

Quedou xa dito que fun eu a impulsora desta iniciativa. Unha vez aprobada, Laura Linares sumouse á súa organización, avalada polo seu fondo coñecemento das políticas de tradución da literatura galega ao inglés, do sector editorial galego, irlandés e anglófono en xeral, e tamén pola nosa relación profesional frutífera que cristalizou xa noutros proxectos académicos.  

Non entro aquí a debater as funcións do Consello da Cultura Galega, o seu orzamento, os seus acertos e os seus erros, mais si debo aclarar que neste caso en concreto, O CONSELLO ACEPTOU TODAS AS NOSAS PROPOSTAS SOBRE O PROGRAMA, e deixounos facer e desfacer ao noso antollo, respectando o noso papel de coñecedoras dos sistemas meta. As nosas foron sempre PROPOSTAS MOI MEDITADAS, XUSTIFICADAS E RAZOADAS, EN BASE A COMO CONSEGUIR OS OBXECTIVOS PROPOSTOS. Xustamente por iso, compartimos os nosos borradores coa Asociación Galega de Editoras, que fixeron suxestións que tratamos sempre de termos en conta. O obxectivo último, e isto cómpre non perdelo de vista, é SER DE AXUDA para que o SECTOR EDITORIAL GALEGO aproveite a situación de apertura á tradución no sector editorial británico e poida facer negocios e vender alí dereitos de tradución.

**Por que non hai tradutoras/es?**

Hai moitas e moitos axentes culturais partícipes nun proxecto de tradución. Todas e todos son necesarios para que a tradución exista e chegue á audiencia meta (británica e irlandesa, neste caso). Estas xornadas céntranse desde un principio no eido das empresas EDITORIAIS GALEGAS que venden os dereitos de tradución e nas EDITORIAIS BRITÁNICAS que son as que teñen que compralos, normalmente antes de que a obra poida traducirse.

Constatamos a preocupación de que non participe case ningunha tradutora ou tradutor literario en activo do galego ao inglés nestas xornadas como relator/a (porque algún si que hai). Abofé, as tradutoras/es moitas veces teñen un papel primordial en ser ‘iniciadores’ dun proxecto de tradución, ao lle faceren propostas de tradución a editoriais. Xustamente por isto último, valoramos facer unha mesa coas experiencias de tradutoras/es-iniciadoras/es.

As limitacións de tempo non nos permitían máis ca tres mesas de debate. De novo, as decisións tomáronse volvendo aos obxectivos das xornadas E PENSANDO COIDADOSAMENTE DE QUE XEITO SE PODERÍAN CONSEGUIR MELLOR ESES OBXECTIVOS. Consideramos, por tanto, que sería máis acaído priorizar tres:

A primeira, con estudosos e estudosas da tradución que puidesen ofrecer unha PERSPECTIVA ACTUAL DA APERTURA DO SISTEMA EDITORIAL IRLANDÉS E BRITÁNICO EN POESÍA E NARRATIVA, con especial atención ás posibilidades para as narradoras galegas (segue a ser inexplicábel como, se realmente temos un “boom das narradoras” no sistema editorial galego e elas gañaron 9 premios Xerais nos últimos 17 anos, elas continúan a ser discriminadas e non traducidas mentres eles si o son).

A segunda, con estudosos dos sistemas de AXUDAS Á TRADUCIÓN QUE HAI EN GALIZA, pero como esas non son as únicas que se poden pedir, pois tamén as que hai no SISTEMA LITERARIO META (IRLANDA E GRAN BRETAÑA), así como NOUTRAS ‘NACIÓNS PEQUENAS’ DE EUROPA. Isto presentarase desde unha perspectiva crítica, para que as editorais galegas e británicas os coñecesen; e con tempo para debate sobre os acertos e posíbeis desafíos ou dificultades que existen con estas axudas na actualidade e contando, por suposto, en diálogo con cargos da Xunta de Galicia, como organismo convocante dalgunhas das axudas das que se van falar e coa responsabilidade de velar pola nosa literatura.

A mesa con PEQUENAS EDITORIAIS INDEPENDENTES BRITÁNICAS que están a publicar traducións e que amosaron un INTERESE por potencialmente traducir do galego, e das que xa falei.

Malia non termos ‘tradutoras-es invitados’, si temos 1 hora e 30 minutos de debates públicos e 25 minutos máis de pausa café, na que desde o público a participación desas tradutoras/es será non só moi benvida, senón moi necesaria. Por iso, hai xa unha semana eu mesma enviei a información das xornadas á ASOCIACIÓN DE TRADUTORES (SIC) GALEGOS, á ASOCIACIÓN GALEGA DE PROFESIONAIS DA TRADUCIÓN E INTERPRETACIÓN e á LISTA DE TRADUTORXS TRADGAL, explicando o programa e invitando á participación como asistentes en persoa ou a facer o seguimento da retransmisión en streaming, para quen teña interese en saber máis do mercado editorial británico da tradución, das axudas existentes en Galiza e en Gran Bretaña e Irlanda, e dos plans de negocio en concreto das editoriais británicas invitadas. Até o de agora, só recibín emails de comprensión e agradecemento como resposta, e mesmo emails individuais de tradutoras-es que nos escribiron para manifestarnos de maneira individual que alí estarán.  

Xa que logo, non invitarmos a tradutoræs en activo que poidan falar do seu papel como “iniciadoras” de proxectos de tradución ao inglés británico pode verse como unha limitación, porque si o é; e desta limitación falarei xustamente na benvida e presentación das xornadas. Sería un aspecto mellorábel se as circunstancias fosen outras e houbese máis tempo. Ora ben, dúas puntualizacións: Unha, non invitar a tradutores-as a falar desde a palestra implica non darlles voz, pero non implica necesariamente invisibilizar o seu labor. E dúas, estas xornadas non teñen vontade de resolver todos os ‘problemas’ da promoción da tradución, senón en centrarse no MERCADO EDITORIAL BRITÁNICO, así que ben poderían complementarse con outras xornadas específicas sobre AS TRADUTORAS-ES COMO INICIADORES DE PROXECTOS DE TRADUCIÓN. Animo a quen queira a organizalas, dándolle xa de antemán todo o meu apoio.

**As expertas e expertos das universidades**

Ora ben, unha “preocupación” que nin comprendo nin comparto é a de que na xornada vaian “falar da TRADUCIÓN REPRESENTANTES DE SEIS UNIVERSIDADES, COMO EXPERTOS (sic)”. Primeiro, non van falar da tradución en abstracto, senón de cuestións concretas sobre as políticas editoriais de tradución no mercado británico (e irlandés) das que saben bastante porque é o seu tema de investigación. Por dar un exemplo, o checo Ondrej Vimr é investigador posdoutoral en Bristol cun prestixioso proxecto Marie Curie sobre esta temática. Se as estudosas da tradución non estamos capacitadas para falar de maneira divulgativa, pero sempre desde a análise rigorosa das situacións e con suficiente distancia crítica, pois non entendo cal é o noso labor. Amais, lonxe están os tempos nos que as profesoras/es universitarios estaban nas súas torres de marfil e non falaban coa sociedade. Hoxe, no sistema universitario británico no que eu traballo, o noso labor investigador réxese por xerar “IMPACT BEYOND ACADEMIA”, algo que, polo que sei, no sistema universitario galego vén sendo a “transferencia de coñecemento á sociedade”. Neste caso en concreto buscando SINERXIAS DO ACADÉMICO CO MERCADO EDITORIAL (o que na miña universidade entenden como “stakeholders” ou partes interesadas, e de aí que financien as súas viaxes).

**Coda**

O tempo é limitado e non é posíbel colaborar con todas as causas que unha considera xustas. A nivel profesional, as loitas que escollín facer miñas, desde o meu traballo académico na disciplina dos Estudos de Tradución e desde a miña posición de migrante galega traballando nunha institución educativa de Gran Bretaña, son a do FEMINISMO (como movemento transformador e revolucionario co que lograr a xustiza social e que máis ten mellorado a vida das persoas de maneira pacífica), e a da DEFENSA DAS CULTURAS NON HEXEMÓNICAS E MINORIZADAS COMO É A GALEGA. De aí o esforzo, enerxía, afán e empeño en co-organizar xornadas como as “Translating Women... in the English-language book industry” que terán lugar no prestixioso IMLR da Universidade de Londres no outono, e tamén as xornadas das que aquí falei sobre “New Opportunities in a More Welcoming Irish/British Book Market” para a literatura galega en tradución a inglés. Estas últimas considéroas útiles para que a INDUSTRIA EDITORIAL GALEGA poida SACAR PROVEITO da actual APERTURA CARA Á TRADUCIÓN DO MERCADO EDITORIAL BRITÁNICO e conseguir VENDER DEREITOS DE TRADUCIÓN de obras galegas contemporáneas a editoriais británicas. E isto todo, ao abeiro do proxecto de investigación financiado polo organismo británico British Academy / Leverhulme Grant “Stateless Cultures in Translation”.

Ratifico tamén que a pena polas reaccións levadas ás listas de discusión e ás redes non é paralizante. Mais ben ao contrario, transfórmase en AZOS PARA SEGUIR, PORQUE SI, HAI MOITO QUE FACER. Tanto, que as moitas dificultades para a tradución desde o galego non se van resolver todas nunhas xornadas dun día, como xa dixen. Pero esas xornadas si ASPIRAN A CONTRIBUÍR A SUMAR coas experiencias desde o eido británico. 

Só podo animar a outras e outros colegas, activistas e axentes culturais a que sigan sumando e discorrendo xeitos de organizar outros eventos e iniciativas que complementen este e axuden a seguir internacionalizando a nosa literatura. Todas e todos terán, sempre e desde xa, o meu total apoio.

Olga Castro, 3 de xuño de 2019

[notasdecidade]

Desocupar a beirarrúa

Dous terzos do espazo que hai entre os edificios adícase ao tráfico rodado no reparto desigual das nosas rúas. Nunha rúa de quince metros, dez son para vehículos en movemento ou estacionados. Esta é a parte da rúa máis coidada e despexada, mellor trazada e asfaltada. 

Os cinco metros que quedan repártense en dúas beirarrúas de dous metros cada unha. E a diferenza da estrada, que non ten obstáculos, nas nosas estreitas beirarrúas deposítase, ademais do que ela precisa, todo o que a estrada desbota. A calzada despéxase para pesadas carrocerías mentres as beirarrúas convértense nun bosque de obxectos contra o feble peón. Cantos obstáculos son de máis? Sen unha análise é imposible precisalo. 

A listaxe de cousas chantadas é longa. Unhas son prescindibles: os bolardos perigosos, os valos ou varandas que illan colexios e outros predios; os xogos infantís en sitios improbables; poucos, mais algún banco impracticable; e en capítulo á parte os infinitos e redundantes sinais de tráfico. Outras son mellorables: os farois por todos lados no sitio de pendurados nas fachadas como poderían estar tamén os semáforos; as papeleiras «sempre insuficientes» exentas no canto de ancorarse a outro elemento; as xardineiras —incluídas as «antiterroristas»— en lugar dun decidido chan fértil; os estúpidos indicadores cara ao obvio ou calquera negocio privado; os soportes do «imprevisto» cableado aéreo privado; os colectores de lixo —tamén os soterrados tan cochos— que deberan estar dentro dos novos portais; os sinais con rosarios inintelixibles, os cartelóns de propaganda privada ou «mupis» por unha ridícula rendibilidade, etc. 

Imaxinemos a cidade transparente, sen todo ise mal pegado. Estímase un elemento urbano por habitante cada cinco  metros cadrados. A metade, cando menos, sobra. Uns por inútiles ou impracticables; outros por redundantes, mal situados, sen calidade ou fráxiles. Ademais, o espazo despexado máis desexable, as esquinas, é onde se depositan trastes ca maior ferocidade.

Ningún concello dispón hoxe dun catálogo urbano, é dicir, dun criterio que estableza as dimensións, modelos e calidades dos elementos ou a interdistancia e doses desexables. Sobran elementos e faltan pautas de intervención. Sen catálogo, o que percibimos é improvisación, desorde e malgasto. Quen son os responsables de encher con tal desgana a rúa?. En casos excepcionais, como os conxuntos «escultóricos» ou a cousa ornamental, podemos imaxinar o inicial: e por que non poñemos?. A rúa coma se fose o salón da súa casa, chea de chirimbolos e mamotretos. A impresión é que calquer idiota pode facer espichar o que sexa onde lle pete.

En contraste a estes estorbos: que elementos levan servíndonos máis anos como sinal da súa indiscutible pertinencia? En primeiro lugar, o máis respectable, calquera árbore que continúe “mantendo unidos o ceo e a terra”. A continuación, todo o patrimonio anónimo inmellorable de bancos, fontes, escaleiras, soportais, beirados, etc. O máis “rendible” é o elemento axeitado.

É preciso ampliar e desocupar as nosas beirarrúas para dispoñer sobre elas, ben proxectado, só o imprescindible. Diante dun espazo ocupado nada máis é posible, diante dun despexado, calquera pode imaxinar o inesperado.

Imaxe // fonte:

1. Apoteose artística e sinalética en entorno patrimonial // L.A.

2. Esquina urbana como depósito de todo o excepcional  // L.A.

3. Beirarrúa que resta tras o inzado público e privado // L.A.

4. Sucesión coñecida de atrancos chantados na rúa // Google maps

34 Sermos, nº 521 , páx. 29 (01/10/2022)

[baladaenmediodelacaceria]

Caza, Sylvia Plath

Desde las profundidades de los bosques su imagen me persigue RACINE

Hay una pantera acechándome: un día me dará muerte; arden los montes por su gula, él pasea más arrogante que el sol. Más suave, se desliza más ligero a cada paso, avanzando siempre a mis espaldas; Desde un desolado abeto, los grajos graznan caos: comienza la cacería, la trampa ha florecido. Desollada por espinas asciendo las rocas, Atravieso, demacrada, el blanco y caluroso mediodía. Por la red roja de sus venas ¿qué fuegos corren, qué deseos despiertan?

Insaciable, escarba la tierra condenado por nuestra falla ancestral, llorando: sangre, deja que la sangre sea derramada; debe saciar la carne a su boca, cruda herida. Fúnebres los dientes desgarrando y dulce la chamuscada furia de su pelaje; sus besos marchitan, cada garra es una zarza, la muerte consume su apetito. En el despertar de este feroz felino, encendidas como antorchas para su gozo, mujeres calcinadas y acuervadas yacen, siendo sus cuerpos carnada para el hambriento.

Las colinas fraguan la amenaza, provocando sombras; cubre el tórrido bosque la medianoche; el negro merodeador, seducido por el amor de sigilosas caderas, vigila mi velocidad. Tras los matorrales que gruñen en mis ojos ágil acecha el único, en sueños tiende la emboscada con sus garras brillantes que destrozan la carne y  esos hambrientos, hambrientos, muslos firmes. Su ardor me aprisiona, enciende los árboles, y yo corro resplandeciendo en mi piel; ¿qué calma, qué frío puede abrazarme cuando su mirada fija y amarilla quema y arde?

Lanzo mi corazón para frenar su paso, para apagar su sed sangre pierdo; él come, mas su necesidad busca aún comida, exige un total sacrificio. Su voz me acorrala, deletrea un trance, el bosque de vísceras se hace ceniza; perturbada por un deseo secreto, me apuro de un ávido asalto de resplandor. Al entrar en la torre de mis miedos, cierro las puertas sobre la oscuridad culpable, atranco la puerta, cada puerta atranco. La sangre hierve, retumba en mis oídos:

Los pasos de la pantera en la escalera, subiendo uno a uno los peldaños.

Sylvia Plath, 1956. Versión al español: Brianda Pineda

Pursuit

Dans le fond des forêts votre image me suit.                                     RACINE

There is a panther stalks me down: One day I'll have my death of him; His greed has set the woods aflame, He prowls more lordly than the sun. Most soft, most suavely glides that step, Advancing always at my back; From gaunt hemlock, rooks croak havoc: The hunt is on, and sprung the trap. Flayed by thorns I trek the rocks, Haggard through the hot white noon. Along red network of his veins What fires run, what craving wakes?

Insatiate, he ransacks the land Condemned by our ancestral fault, Crying:  blood, let blood be spilt; Meat must glut his mouth's raw wound. Keen the rending teeth and sweet The singeing fury of his fur; His kisses parch, each paw's a briar, Doom consummates that appetite. In the wake of this fierce cat, Kindled like torches for his joy, Charred and ravened women lie, Become his starving body's bait.

Now hills hatch menace, spawning shade; Midnight cloaks the sultry grove; The black marauder, hauled by love On fluent haunches, keeps my speed. Behind snarled thickets of my eyes Lurks the lithe one; in dreams' ambush Bright those claws that mar the flesh And hungry, hungry, those taut thighs. His ardor snares me, lights the trees, And I run flaring in my skin; What lull, what cool can lap me in When burns and brands that yellow gaze?

I hurl my heart to halt his pace, To quench his thirst I squander blook; He eats, and still his need seeks food, Compels a total sacrifice. His voice waylays me, spells a trance, The gutted forest falls to ash; Appalled by secret want, I rush From such assault of radiance. Entering the tower of my fears, I shut my doors on that dark guilt, I bolt the door, each door I bolt. Blood quickens, gonging in my ears:

The panther's tread is on the stairs, Coming up and up the stairs.

Sylvia Plath, 1956.

[charles-04]

A la próxima mejor si los atranco con los traumas de la niñez y los mando para terapia o qué mejor, si no van a terapia ya no me interesa, tan sencillo como eso ¿que la terapia cuesta? La cerveza que compras todos los días también cuesta, los cigarros, -lo que sea- cómo ahí no hay peros. De que me hagan llorar a mí a que lloren en sesión de terapia y les ayude a sanar daño no sólo en el presente sino para toda su vida, mejor eso.

[desatascosgalbac]

Desatascos en Tarrasa                                        

Los sistemas de alcantarillado de edificios, locales, naves industriales, etc., deben de  estar siempre en buenas condiciones y preparados para evacuar aguas residuales, ya sean residuos fecales o los provenientes de lavabos, duchas y electrodomésticos,  además deben asegurar el correcto desagüe de las aguas pluviales. En caso de existir problemas en la evacuación del agua pluvial pueden aparecer inconvenientes graves cuando se producen lluvias, aunque éstas no sean muy fuertes, pues el agua se queda acumulada provocando inundaciones que suponen, además de importantes molestias, perjuicios materiales y económicos. Si se detecta algún atranco en los sumideros y alcantarillas instalados para tal fin es importante que se ponga en contacto cuanto antes con una empresa de desatascos de Barcelona.

Recientemente nos ha llamado el dueño de una casa solicitando nuestro servicio de desatascos en Tarrasa. Nos indicaba que en días anteriores, con la lluvia, había notado que los imbornales ubicados en la entrada del garaje de la vivienda, situado en la planta baja de la misma, desaguaban con dificultad.

Cuando llegamos a la casa nos dispusimos a revisar los imbornales afectados. Tras retirar la rejilla protectora observamos que en las tuberías había una acumulación de residuos sólidos que estaban provocando que el agua no discurriese correctamente. Principalmente observamos hojas de árboles, arena y papeles que debimos retirar manualmente. Sin embargo, para eliminar completamente el atasco existente utilizamos la manguera de presión del camión, ya que seguía existiendo un cúmulo importante de tierra en el interior de las tuberías. De esta manera conseguimos que la tubería quedara completamente libre de residuos y comprobamos que el agua discurría correctamente por su interior.

Para terminar el trabajo con la mayor eficacia realizamos una limpieza de la red de saneamiento de la finca, de tal manera que conseguimos eliminar restos que en algunos tramos seguían dificultando el paso del agua residual. Una vez que hubimos comprobado que el problema estaba solucionado pudimos dar por terminado el desatasco de alcantarillado en Tarrasa.

[comala-macondo]

No quiero más despedidas, ni amores nuevos, no quiero más versos ni llantos que se ahogan en las eternas noches, no quiero más encuentros forzados, ni amistades de una hora, no quiero más encierro ni familias que viven una mentira. No quiero seguir mirando al frente y sin saber dónde estoy parada, esperando un golpe de suerte que me despierte de este atranco.

No quiero vivir este presente. Quiero volver a cuando volvía a mi casa en moto, bajo la lluvia, en las noches de verano, mi remera suelta y húmeda, mis zapatillas gastadas y el Jens que apropocito lo rasgaba. Quiero volver a escuchar en mis auriculares a 4non blondes mientras caminaba al encuentro de mi primer amor. Quiero reír sin parar, olvidarme que alguna vez fuí frágil, no tener memoria. Quiero eso, amar sin pensar que me podían lastimar, sentir el aire fresco, la buena música, sufrir como si nada, creer como nadie. Ese hambre de felicidad que me acogía en todo momento.

No está patética mujer que busca amor en coger, sabiduría en una pared y ser quien jamás quiso ser,la que solo quiere escapar pero aún no sabe de qué o quién.

[el-mentesucia]

Amor

Ando bien marihuano un cigarro en la mano, tu recuerdo entre humo se disipa junto con esa chispa de ilusión como la fusión de goku en dragon boll que nunca llego en el torneo de poder joder empieza la canción que saldrá del corazón con una historia de amor triste me perdiste y te perdí pero siempre pedí y pediré que seas feliz aunque se un simple desliz que yo solo sea un recuerdo me acuerdo cuando fuimos felices aunque quedaron cicatrices me quedare con los recuerdos felices porque fueron los mejores momento de mi vida vuelvo ala mente suicida y es que quedo sin salida y aunque este termino por una pendejada nos quedara un recuerdo valla bastante cuerdo y el recuerdo de una etapa de la vida que poco a poco se destapaba y por una mamada todo terminaba al fin y al cabo tu apellido con el mio ni quedaba pero quiero aclarar solo fue por la rima improvisada para que quedará justo y al blanco y aun que me atranco un poco aclaro que no estoy loco bueno tal vez un poco y la razón es que poco a poco saldré de tu corazón y aunque no lo creas pa que veas quieres evitar se la finalista de mi lista soy realista poco a poco saldré de esa lista valla que sorpresa ver como esos sueños promesas se ivan ala mierda por la parte izquierda pudiéndose ir por la derecha derecha la flecha salió al corazón y ilusión se rompía quien diría que al final esta historia llegaría y todo lo echo ala mierda se iría🎶💔