#aramejski

[bewitched-tinea]

Szczerze mówiąc pytanie powstało zarówno z ciekawości, jak i faktu uważania tych gałęzi językowych (chodzi mi tu o różne dialekty danego języka) za piękne, choć możliwym jest, że części z nich w ogóle nie ruszę

Obecnie się uczę Biblijnego Hebrajskiego i jest on niewymownie piękny, a jego nauka jest bardzo przyjemna oraz ekscytująca przez wzgląd na to, jak wiele gramatyki jest przede mną. Potem się muszę wziąć za Biblijny Aramejski i się zapoznać z innymi dialektami, m.in. Talmudycznymi, że tak je określę

Łacina wiadomo po co, a Hebrajski i Aramejski ze względu na Żydowską Kabałę? I czy są jakieś ich dialekty szczególnie Cię interesujące, jak np. Zoharyczny Aramejski czy Hebrajski Biblijny?

W ogóle na kabałę i specyfikę numerologii, która jest mocno z systmem kabalistycznym związana. Alfabet hebrajskie ma jeden zbiór znaków dla liter i cyfr jednocześnie. Jest to ważny numerologiczny element również dla tekstów kultury i mistycyzmu kręgów nie tylko żydowskich. Również tych, które bazują na kabale jako na systemie, ale nie interpretują jej/ nie używają z zabarwieniem judaistycznym.

Co do dialektów- nie wiem. Nie zagłębiłam się jeszcze wystarczająco głęboko w pomysł nauki tych języków i nie wiem, jakie istnieją, czym się różnią.

Bardzo imponuje mi twoje zainteresowanie tymi językami. Jeśli kiedyś zechcesz porozmawiać bardziej prywatnie na te tematy to napisz do mnie na Twitterze dm! Mam ochotę podpytać się ciebie o różnne kwestie związane z nauką języków semickich:)

[koval-nation]

110) Gabol, گبول - plemię Beludżów posiadające odrębną tożsamość na przestrzeni wieków i niebędące gałęzią żadnego innego plemienia Beludżów. Za panowania Mir Jalala Khana Gabol dołączył do Federacji Rind. Ostatecznie dołączyli do Mir Chakar Khan Rind jako sojusznik przeciwko Lasharis. Edward Lipiński, znawca Aramejczyków, pisze: „Nie ma powodu, dla którego <Gambulu> (potężne plemię aramejskie na granicy irańsko-irackiej) wykazuje albo dysymilację bb>mb w <Gabbol>, albo po prostu epentetyczne (طُفیلی) <m> występujące przed <b>". Podobnie dr Mir Alam Khan Raqib stwierdza: „Litera <m> w słowie <Gambol> wydaje się zbędna i trudna. Zatem ze względu na swoją twardość litera <m> stała się przestarzała, a słowo przekształcone w Gabol, wciąż dobrze znane plemię Beludżów”.

Biblia po raz pierwszy wspomina Gabola w roku 1600 p.n.e., jako prawnuka Abrahama i jego trzeciej żony Ketury, córki Jaktana Kananejczyka. Madjan był synem Abrahama i Ketury, o którym mowa w Koranie i innych źródłach historycznych. Madjan miał pięciu synów: Efa (عیفا), Efer (عفر), Hanoch (حنوک), Abida (عبیداع) i Eldaah (الدّعا). Gabol był jednym z czterech synów Eldaaha. On i jego lud wyemigrowali do Babilonii. Źródła asyryjskie nazywają ich potężnym plemieniem Aramejczyków. „Aram” to alternatywna nazwa Syrii (zwłaszcza regionu pomiędzy rzekami Eufrat i Balich). Region ten jest również znany jako Aram-Naharaim. Plemię Gabol wyemigrowało z tej części Syrii do południowej Mezopotamii i z tego właśnie powodu Asyryjczycy uznają ich za Aramejczyków (ludzie z Aram Naharaim). Druga co do wielkości migracja Aramejczyków do Mezopotamii nazywana jest Chaldejczykami. Autonomiczne państwo Gaboli było jednym z sześciu stanów Chaldei. Była to siedziba plemienia Gabol zamieszkującego w pobliżu granicy Elamu i Zatoki Perskiej. Stolicą Gaboli było ufortyfikowane miasto Shapi'bal. Czołowe oddziały Mardukh-Baladan składały się z Gaboli. Walczyli z Asyryjczykami od 745 p.n.e. do 626 p.n.e., co doprowadziło do powstania Imperium Medyjskiego wraz z innymi sojusznikami. Sennacheryb (703-681 p.n.e.) opisuje plemię Gabol jako: „Pastoralne plemiona Nomadów zamieszkujące brzegi Tygrysu, Garmu, Ubulu, Damunu, Gabol, Khindaru, Ruh'ua, Bugati lub Bugutu, które zamieszkują brzegi Karkh, Hamaran, Hagaran, Nabatu, Li,tau. Aramejczycy, którzy nie byli poddani, którzy nie bali się śmierci. Chaldejczyk, Aramejczyk, Mannai (Medianie), którzy nie byli poddani mojemu jarzmu, wyrwałem ich ziemie". Historycy opisali plemię Gabol. Ich obserwacje mają charakter śledczy, natomiast zachodni historycy korzystali z dokumentów wykopalisk archeologicznych. Obie grupy są zgodne co do tego, że Gabol należy do chaldo-aramejskiego stowarzyszenia arabskich nomadów. Pierwsza wzmianka o nich pochodzi z XII wieku p.n.e. Tablice archeologii asyryjskiej opisują ich zapał i odwagę. Starożytne autonomiczne państwo Gaboli i region Gabol w pobliżu Aleppo zostały zapisane przez Qudamę Bin Ja'fara (قدامہ بن جعفر), Ibn E Rustę (ابنِ رُستہ), Soomera (سُومر), Yaqoubi (یعقوبی ), Ibn E Haukal (ابن حوقل), Majeed Zada (مجید زادہ،), Ibn E Abdul Munim Hameri (ابن عبدالمنعم حمیری), Al Kindi (الکندی), Ibn E Wasil (اب نِ واصل), Muqaddasi (مقدسی), Al Balazri (البلازری) Gazi (غزی), Sadir (صادر), Yaqout (یاقوت) i inni w swoich pismach. Podczas rządów Talpur w Sindh plemię Gabol zostało oddelegowane do zabezpieczenia przybrzeżnego obszaru Karaczi, zwanego „wojną z piratami”. Korsarze plądrowali statki w pobliżu portu w Karaczi; kiedy zaatakowali sam port. W X wieku n.e. na obrzeżach Karaczi wspomina się także o Gabolach, walczących z Arghonami i Mongołami. Nabi Bux Khan Baloch opisał w swoich książkach następujące wojny i spory plemienne plemienia Gabol:

Gandba Mandani atakuje Burfatów

Wojna między Jakharami i Gabolami

Wojna między Kalmati Gabolami i Kalhoras

Wojna między Kalmati Gabolami i Jokhyasami

Wojna między Gabolami i Gadro

Pierwsza wojna między Gabolami i Burfatami w górach Kirthar

Pierwsza wojna między Kalmati Gabolami i Jokhyasem pod Makli

Druga wojna między Kalmati Gabolami i Jokhyasem pod Makli

Wojna w Qadmanie

Wojna w Gha'ghi

Spór plemienny między Gabolami i Burrasami

Wojna pomiędzy klanami Magsi i Rind

Druga wojna między Gabolami i Burfatami w górach Kirthar

Wojna między Gabolami i Jokhyasami z Bludgeonem pod Sukhan

Wojna między Gabolami i Korsarzami (Piratami) w porcie Karachi

Wojna z Jamootami

Wojna między Gabolem a Maharem

Spór plemienny między Gabolem a Banglani

Spór plemienny między plemieniem Gabol i Bozdar.

Od końca XIX wieku wódz, czyli Sardar, plemienia Gabol był systematycznie wybierany spośród Sardara Khudadada Khana Gabola, a następnie jego syna Allaha Baksha Gabola (1895–1972), wnuka Sardara Ahmeda Khana Gabola (1921–1998) i wielkiego -wnuk Sardar Nabil Gabol. Rodzina początkowo zasłynęła jako właściciele ziemscy w Karaczi – Gabolowie należeli do najbogatszych właścicieli ziemskich w Karaczi. Od lat dwudziestych XX wieku rodzina Gabolów aktywnie uczestniczy w polityce Karaczi i konsekwentnie zasiada w różnych rządach.

[iconact-blog]

W jakich języku mówiono w czasach Jezusa ?

W czasach Jezusa dominującym językiem w Judei, gdzie Jezus spędził większość swojego życia, był aramejski. Był to semicki język używany przez większość ludności, zwłaszcza przez Żydów. Aramejski był językiem codziennym i komunikacyjnym w tym regionie.

Ponadto, w tamtym okresie w Judei i Palestynie istniał również hebrajski, który był językiem religijnym i używanym do czytania i studiowania tekstów religijnych, takich jak Stary Testament. Jezus prawdopodobnie znał hebrajski i był w stanie go używać podczas nauki w synagogach i dyskusji religijnych.

W kontekście rzymskiej okupacji i wpływu Hellenizmu, greka była również używana w niektórych regionach jako język handlowy i komunikacyjny. Niektóre fragmenty Nowego Testamentu są napisane w grece, co sugeruje, że istniała również pewna znajomość tego języka wśród niektórych ludzi w tym czasie.

Podsumowując, głównymi językami używanymi w czasach Jezusa były aramejski, hebrajski i greka, zależnie od kontekstu i regionu.

[dzisiajwbetlejemblog]

✒️ Alfabet języka syriackiego ✒️ . Sama jeszcze się gubię w tych wszystkich dialektach języka aramejskiego 📜. Posiada on kilka dialektów oraz... alfabetów 😯 . Współczesny dialekt aramejskiego nazywany jest również językiem syriackim. Co za mieszanka 😵 . A więc to tylko jedna z wersji alfabetu 😅 Tak jak arabski oraz hebrajski, po aramejsku piszemy od prawej do lewej ⬅️ . Jako że ten język jest ważną częścią kultury chrześcijan Wschodu, postanowiłam nauczyć się przynajmniej alfabetu 👩‍🎓 wspominam przy tym czasy przedszkolnych szlaczków 👧 . Uwielbiam rozszyfrowywać kolejne litery, potem słowa i zdania ❤️ .

[mri-mg]

Biblia

Biblia - święta księga chrześcijaństwa i judaizmu.

Stary Testament (V–I w. p.n.e.) – hebr., gr., aramejski

Nowy Testament (I w. n.e.) - gr.

Podział ksiąg na księgi:

· historyczne - Pięcioksiąg Mojżeszowy, Ewangelie

· dydaktyczne - K. Hioba

· prorocze - Apokalipsa Świętego Jana

styl biblijny, sacrum vs profanum

Wulgata, Jakub Wujek, Biblia Tysiąclecia

Księga Rodzaju

Tekst narracyjny

Historia Abrahama (męża Sary) i ofiarowania Izaaka (próba od Boga)

Morał: człowiek powinien ufać Bogu, być jego sługą, bo Bóg jest dobrym panem.

Księga Hioba

Poemat religijno-filozoficzny

Bóg zakłada się z szatanem, że pobożny Hiob (bogaty, zdrowy gospodarz z rodziną i żoną, któremu powodzi się w życiu) pozostanie wierny Bogu, nawet jeśli wszystko straci. Bóg pozbawia go majątku i rodziny, a także zsyła na niego trąd. Mimo rad przyjaciół Hiob nie wypiera się Boga.

Morał: cierpienie wynika z grzechu, Bóg jest sprawiedliwy, trzeba mu ufać, cierpienie zbliża do boga i pozwala zmądrzeć. Hiob nie wypiera się wiary i dzięki temu otrzymuje bogactwo materialne.

Pieśń nad pieśniami

Poemat liryczny, pieśni miłosne

Opis miłości pomiędzy Oblubieńcem a Oblubienicą ma sens alegoryczny. Oznacza przymierze:

· Boga z Izraelem (narodem wybranym)

· Jezusa z ludzkością

Księga Koheleta/Eklezjasty/Kaznodziei Salomona

Wierszowany wywód filozoficzny

Księga dydaktyczna

Vanitas (łac. marność) - bezwartościowość i nikłość spraw ludzkich i materialnych.

Vanitas vanitatum et omnia vanitas

Pytania o sens życia, przemijanie, rozkład, realistyczne podejście, paralelizmy.

Księga Psalmów/psałterz

Psalm - gatunek poezji lirycznej o tematyce religijnej, przeznaczony do śpiewania.

W księdze psalmów jest ich 150 po hebrajsku.

Podział psalmów na:

· błagalne (proszenie Boga o łaskę)

· pochwalne (chwalące Boga) 47

· dziękczynne (dziękujące Bogu za łaskę) 30

· ufności (o tym że podmiot ufa Bogu) 13

· mądrościowe (dydaktyczne) (przekazujące dogmaty itp.)

Psalm 13 - ufności - zagrożenie człowieka ze strony zła, ufność i miłosierdzie boże, apostrofy do boga, paralelizmy składniowe i znaczeniowe, obraz Boga, który oddala się od grzesznika, a przybliża do człowieka walczącego z grzechem. Przedstawiony człowiek jest bezradny zagubiony i nieszczęśliwy, a po zaufaniu miłosierdziu zwycięża swoje lęki i osiąga szczęście.

Psalm 30 - dziękczynny - podmiot dziękuję Bogu za wszelkie dobra, którymi go obdarzył, łaskawość, ratunek od śmierci, obronę, pocieszenie, dobroć, radość, utwierdzenie w wierze. Prosi o ratunek od śmierci. Apostrofy do Boga, powtórzenia, paralelizmy znaczeniowe i składniowe, zwroty do innych ludzi. Bóg – dobry i łaskawy pan kochający swoich poddanych.

Psalm 47 - pochwalny - charakter hymniczny, zbiorowy podmiot liryczny wyraża radość spowodowaną boską opieką nad człowiekiem. Liczne powtórzenia, paralelizmy składniowe, antropomorfizacja i personifikacja Boga który ma w utworze elementy człowieka. Ludzie – poddani, Bóg – król, wobec którego wszyscy są równi.

Hymn – gatunek liryczny, który wyraża uczucia zbiorowości, chwali wybitną postać (Boga lub pojęcie abstrakcyjne jak ojczyzna).

Apokalipsa Świętego Jana

Apokalipsa (gr. objawienie) - utwór opisujący czasy ostateczne, symbolicznie mówiący o najgłębszych tajemnicach przeznaczenia świata i losów ludzkości. Cechuje się dynamicznym, barwnym, pełnym metaforyki i przedstawień potwornych stworzeń obrazowaniem. Opisy zagłady i kosmicznej i katastrofy mają sens optymistyczny – zapowiadają zbawienie i odkupienie wiernych.

Księga prorocza

Święty Jan, apostoł, na greckiej wyspie Patmos przeżył wizję, którą opisał w Apokalipsie.

Wizje dziejów ludzkości oddzielane są symbolicznie siedmioma pieczęciami księgi, siedmioma trąbami anielskimi i siedmioma czasami opróżnionymi przez aniołów.

Apokalipsa dzieli się na trzy części:

Symboliczne zburzenie Jerozolimy.

Prześladowanie chrześcijan przez Rzymian.

Natchniona wizja zwycięstwa Baranka nad bestią.

Po upadku starego świata rodzi się nowy, piękny i dobry – wizja optymistyczna. W nowym świecie nie ma morza, ale jest Jeruzalem Nowe który ma 12 bram (12 synów Izraela). Nie ma w nim smutku, zła, śmierci i oddalenia od Boga.

Po 4 pieczęci pojawiają się Jeźdźcy Apokalipsy, którzy przynoszą ludzkości śmierć, chorobę, cierpienie i głód. Po szóstej pieczęci pojawiają się klęski żywiołowe. Cierpienie jest karą za grzechy ludzkości.

Baranek – alegoria Boga, symboliczne liczby, metaforyczny obrazowanie, hiperboliczność, rozbudowany paralelizmy, powtórzenia, rytmizacja, luźna kompozycja.

Motywy:

Cierpienie - H, K, P13, AŚJ

Lęk - R, H (bojaźń Boża, czyli słuchanie Go, to podstawa cnoty)

Marność - K

Miłosierdzie - P13, przypowieści (syn marnotrawny).

Miłość - PnP

Ufność - R, H, P13

[wolcichyczas]

27.08.22

Objawienie Jana 22:10-21 

(10) I rzecze do mnie: Nie pieczętuj słów proroctwa tej księgi! Albowiem czas bliski jest. (11) Kto czyni nieprawość, niech nadal czyni nieprawość, a kto brudny, niech nadal się brudzi, lecz kto sprawiedliwy, niech nadal czyni sprawiedliwość, a kto święty, niech nadal się uświęca. (12) Oto przyjdę wkrótce, a zapłata moja jest ze mną, by oddać każdemu według jego uczynku. (13) Ja jestem alfa i omega, pierwszy i ostatni, początek i koniec. (14) Błogosławieni, którzy piorą swoje szaty, aby mieli prawo do drzewa żywota i mogli wejść przez bramy do miasta. (15) Na zewnątrz są psy i czarownicy, i wszetecznicy, i zabójcy, i bałwochwalcy, i wszyscy, którzy miłują kłamstwo i czynią je. (16) Ja, Jezus, wysłałem anioła mego, by poświadczył wam to w zborach. Jam jest korzeń i ród Dawidowy, gwiazda jasna poranna. (17) A Duch i oblubienica mówią: Przyjdź! A ten, kto słyszy, niech powie: Przyjdź! A ten, kto pragnie, niech przychodzi, a kto chce, niech darmo weźmie wodę żywota. (18) Co do mnie, to świadczę każdemu, który słucha słów proroctwa tej księgi: Jeżeli ktoś dołoży coś do nich, dołoży mu Bóg plag opisanych w tej księdze; (19) a jeżeli ktoś ujmie coś ze słów tej księgi proroctwa, ujmie Bóg z działu jego z drzewa żywota i ze świętego miasta, opisanych w tej księdze. (20) Mówi ten, który świadczy o tym: Tak, przyjdę wkrótce. Amen, przyjdź, Panie Jezu! (21) Łaska Pana Jezusa niech będzie z wszystkimi. Amen.

Werset 11 wydaje się zaprzeczać Bożemu wezwaniu grzeszników do upamiętania. Być może jest to tak ujęte w słowa, aby podkreślić, że w każdej chwili świat może stanąć przed ostatecznym sądem i że jeśli chcesz być po stronie sprawiedliwości, to musisz tam być dzisiaj. Jutro będzie już za późno. Chrystus odniósł się do siebie jako ""Alfa i Omega"" (w. 13), opis, który Bóg Ojciec używa do opisania siebie w Objawieniu Jana 1:8. Cały ciąg Objawienia rozpoczyna się od Jezusa (w. 16), potem przechodzi do anioła, potem do Jana, następnie do siedmiu zborów w Azji Mniejszej i w końcu przechodzi do nas. W starym testamencie, "latorośl" jest mesjanistycznym tytułem Mesjasza opisującym Jego związek z glebą ogółu ludzkości, a szczególnie rodziny Dawida (zob. Jeremiasza 33:15). "Gwiazda poranna" jest planetą Venus dlatego, że jest to najjaśniejsze ciało niebieskie poza księżycem i jest często widoczne przed świtem. "Lucyfer" to łacińskie imię na gwiazdę poranną; stosuje się go do określenia Szatana w Izajasza 14:12 (w tym samym sensie jak usiłował przejąć tytuł). Mesjasz jest "światłem" dla pogan (Izajasza 9:1-2). "Duchem" jest Duch Święty (w.17). "Oblubienica" to Nowe Jeruzalem (tak jak w 21:9), Słowa ("przyjdź") sugerują, że miasto woła o więcej mieszkańców. Werset 18 to przekleństwo dla tych, którzy manipulują materiałem (księgą). Niektórzy komentatorzy próbują używać go jako dowód na to, że księga Objawienia Jana jest ostatnią księgą natchnioną przez Boga w historii ludzkości. Jednakże słowo "księga" to greckie słowo, którego używa się do określenia książeczki, a więc odnosi się jedynie do księgi Objawienia Jana, a nie do całej Biblii. Co ciekawe, identyczna fraza pojawia się w 5 Mojżeszowej 4:2 i 12:32. Najwyraźniej chodzi o to, że nic nie powinno zostać zabrane aby dodane do treści tej księgi. Jedynie niewierząca osoba zrobiłaby coś takiego, z tego wynika ostrzeżenie przed wiecznym potępieniem.

Krok życiowy

"Maranata" (1 Koryntian 16:22) to aramejskie słowo oznaczające Nasz Pan przychodzi!

[koval-nation]

23) Asyryjczycy, Asyro-chaldejczycy, Assyrians, Sūrāyē, Suryoye, ʾĀṯōrāyē (aram. ܥܡܐ ܐܬܘܪܝܐ/ܣܘܪܝܝܐ) – naród semicki zamieszkujący północny Irak, Iran, południową Turcję i Syrię. Asyryjczycy są uważani za jeden z rdzennych narodów na Bliskim Wschodzie. Za ich ojczyznę uważa się tereny położone wokół Tygrysu i Eufratu. Nawiązują do tradycji starożytnej Asyrii oraz Chaldei i uważają się za spadkobierców tych państw. Posługują się językiem aramejskim i jego dialektami, używanymi na terenie Międzyrzecza przed podbojem arabskim. Są też jednym z najstarszych narodów, które przyjęły chrześcijaństwo, nastąpiło to w II wieku n.e. Obecnie zamieszkują przede wszystkim równinę Niniwy, położoną wzdłuż rzek Tygrys, Chabur i Wielki Zab, i stanowią tam ponad 80% ludności. Istnieje nieskonkretyzowany plan, aby utworzyć tam jednostkę administracyjną w postaci guberni lub autonomii. Asyryjczycy zamieszkują także w rozproszeniu południowe obszary Turcji, część Syrii, Libanu, Iranu, pozostałej części Iraku i Jordanii. W Iranie są oficjalnie uznaną mniejszością narodową. Diaspora asyryjska istnieje na całym świecie, największa w Szwecji, Francji, Niemczech, USA, Kanadzie, Australii, Brazylii i Rosji. W Polsce istnieje mała diaspora. Światowa diaspora powstała w wyniku emigracji i ucieczek ludności przed śmiercią w czasie ludobójstwa w okresie I wojny światowej (1914–1918) na terenie Imperium Osmańskiego, przeprowadzonego przez Turków i Kurdów. Obecnie Kurdowie są bardziej przyjaźnie nastawieni do Asyryjczyków, choć zdarzają się sytuacje, gdy asyryjskie domy są zajmowane przez Kurdów, Arabów lub Turków, a ludność wypędzana.

Rdzenne rejony zamieszkania:

Irak – 800 000–1,5 mln, na początku XX wieku – ok. 2,5 mln

Syria – 877 000

Liban – 100 000

Iran – 80 000

Turcja – 15 000, jeszcze na początku XX wieku przed ludobójstwem stanowili ok. 1,5 mln obywateli.

Większość Asyryjczyków posługuje się dialektami nowoaramejskimi języka aramejskiego, współcześnie także zwanymi językiem asyryjskim, zapisywanym pismem syriackim. Język aramejski jest dialektem wywodzącym się od języka akadyjskiego, używanego na terenach Mezopotamii, już 3000 lat p.n.e. Część Asyryjczyków używa także języka arabskiego, tureckiego i perskiego. Asyryjczycy są chrześcijanami, należą przede wszystkim do kościołów wschodnich, takich jak: Kościół chaldejski, Asyryjski Kościół Wschodu, zwany również błędnie „nestoriańskim”, Syryjski Kościół Ortodoksyjny, zwany błędnie „jakobickim” i Kościół katolicki obrządku syryjskiego. Niewielka część wyznaje także rzymski katolicyzm i protestantyzm.

Odzież jest różnorodna, zazwyczaj niebieska z elementami czerwonymi, zielonymi, żółtymi i fioletowymi. Te kolory są również używane jako haft na białym ubraniu. Powszechne w użyciu są stożkowe kapelusze. Tradycyjny strój asyryjski zmienił się niewiele w stosunku do noszonego w starożytnej Mezopotamii. Kuchnia jest podobna do innych kuchni Bliskiego Wschodu. Jest bogata w zboże, mięso, ziemniaki, pieczywo, sery i pomidory. Typową potrawą jest ryż polewany gulaszem. Kuchnia asyryjska posiada wiele specyficznych potraw, deserów, przekąsek i napojów. Popularnym napojem jest herbata. Napoje alkoholowe, takie jak wino i piwo pszeniczne, są produkowane i spożywane, w przeciwieństwie do muzułmańskiej ludności Iraku czy Iranu. Asyryjskie święta wydają się być ściśle związane z ich wiarą chrześcijańską, w związku z czym najważniejszym świętem jest Wielkanoc. Podczas wielkiego postu, Asyryjczycy przestrzegają 50-dniowego postu, polegającego na powstrzymaniu się od jedzenia mięsa i innych pokarmów pochodzenia zwierzęcego. Ich święta są unikatowe dla ich kultury i tradycji, jak również i religii. Asyryjczycy również praktykują specyficzne ceremonie weselne. Rytuały wykonywane w trakcie wesela składają się z wielu różnych elementów z przeszłości, sięgających aż do 3000 lat wstecz. Tradycyjny ślub asyryjski trwał tydzień. Dzisiaj wesela w asyryjskiej ojczyźnie trwają zwykle 2–3 dni, a w asyryjskiej diasporze około 2 dni.

Podobnie jak Ormianie, Asyryjczycy byli poddani ludobójstwu ze strony Turków w czasie I wojny światowej. W 1933 roku popierana (inspirowana) przez irackie władze masakra w Simele pozbawiła życia około 3 tysiące Asyryjczyków. Za swoich rządów Saddam Husajn szukał współpracy z Asyryjczykami w celu poróżnienia ich z Kurdami, co miało udaremnić umacnianie się opozycji antyrządowej w Iraku, którą Asyryjczycy na przełomie lat 60. i 70. XX wieku wspierali, walcząc razem z kurdyjskimi peszmergami przeciwko partii Baas. Kiedy Saddamowi nie udało się pozyskać poparcia Asyryjczyków, próbował on poprzez wspieranie Chaldejskiego Kościoła Katolickiego pomniejszyć wagę identyfikacji etnicznej Asyryjczyków na rzecz ich tożsamości religijnej poprzez fundacje budynków sakralnych i wspieranie finansowe chaldejskiej diaspory. Chrześcijanie pod rządami partii Baas nie byli prześladowani z powodu swej wiary (Boże Narodzenie było świętem państwowym w Iraku), a Asyryjczycy zajmowali się głównie tym sektorem gospodarki, od którego stronili pobożni muzułmanie, a więc prowadzili sklepy monopolowe, sklepy z muzyką, salony fryzjerskie i piękności oraz zajmowali się organizowaniem publicznej rozrywki. Od czasów II wojny w Zatoce Perskiej w 2003 roku, w okresie tak zwanej stabilizacji, Asyryjczycy w Iraku są ofiarami prześladowań ze strony islamskiej większości. W parlamencie Kurdystanu posiadają 5 miejsc. Wszystkie frakcje asyryjskie opowiadają się za powstaniem asyryjskiej prowincji lub autonomii. Za autonomią asyryjską opowiadał się również były prezydent Iraku Dżalal Talabani, a także jezydzi, którzy w dzisiejszym Iraku też są ofiarami prześladowań. Wielu Asyryjczyków, w wyniku ataków – głównie arabskich muzułmanów, w Bagdadzie, Nasirijji, Basrze i innych miastach – przeniosło się na północ do swoich terenów ojczystych i obecnie w większości są tam skupieni. Powiązani etnicznie i językowo mandejczycy postępują tak samo.

Rdzenna grupa etniczna pochodząca z Mezopotamii, regionu geograficznego w Azji Zachodniej. Współcześni Asyryjczycy pochodzą od starożytnych Mezopotamczyków, takich jak starożytni Asyryjczycy i Babilończycy, wywodząc się od starożytnych rdzennych Mezopotamczyków z Akadu i Sumeru, którzy jako pierwsi rozwinęli cywilizację w północna Mezopotamia (dzisiejszy Irak), która w 2600 roku p.n.e. stanie się Asyrią. Współcześni Asyryjczycy mogą kulturowo identyfikować się jako Syryjczycy, Chaldejczycy lub Aramejczycy w celu identyfikacji religijnej, geograficznej i plemiennej. Asyryjczycy mówią po aramejsku z wpływami akadyjskimi (Suret, Turoyo), jednym z najstarszych nieprzerwanie używanych i pisanych języków oraz jednym z najstarszych języków pisanych alfabetycznie na świecie. Język aramejski wywarł wpływ na język hebrajski, arabski oraz niektóre części języka mongolskiego i ujgurskiego. Aramejski był lingua franca Azji Zachodniej i językiem, którym mówił. Asyryjczycy są prawie wyłącznie chrześcijanami, przy czym większość wyznaje chrześcijaństwo wschodnie i zachodnio-syryjskie obrzędy liturgiczne. Kościoły tworzące obrządek wschodnio-syryjski obejmują Kościół chaldejski, Kościół asyryjski Wschodu i Kościół starożytny Wschodu, podczas gdy kościoły obrządku zachodnio-syryjskiego to Syryjski Kościół Prawosławny i Syryjski Kościół Katolicki. W obu obrządkach językiem liturgicznym jest klasyczny syryjski. Rdzenne ziemie przodków, które tworzą ojczyznę asyryjską, to ziemie starożytnej Mezopotamii i rzek Zab, region obecnie podzielony pomiędzy współczesny Irak, południowo-wschodnią Turcję, północno-zachodni Iran i północno-wschodnią Syrię. Większość współczesnych Asyryjczyków wyemigrowała do innych regionów świata, w tym do Ameryki Północnej, Lewantu, Australii, Europy, Rosji i na Kaukaz. Emigracja została wywołana wydarzeniami ludobójczymi, takimi jak masakry w Hakkari, masakry w Diyarbekır, ludobójstwo Asyryjczyków (zbiegające się z ludobójstwem Ormian i Greków) podczas I wojny światowej przez Imperium Osmańskie i sprzymierzone plemiona kurdyjskie, masakra Simele, rewolucja irańska, polityka arabskich nacjonalistów Baas w Iraku (w latach 1968–2003) i w Syrii wraz z przejęciem przez Państwo Islamskie wielu części Syrii i Iraku, w szczególności Równiny Niniwy w latach 2014–2017. Wydarzenia takie jak inwazja Stanów Zjednoczonych i ich sojuszników na Irak w 2003 r. oraz wojna domowa w Syrii, która rozpoczęła się w 2011 r., spowodowały wysiedlenie dużej części pozostałej społeczności asyryjskiej z ojczyzny w wyniku prześladowań etnicznych i religijnych ze strony islamskich ekstremistów. Z ponad miliona Irakijczyków, według których Organizacja Narodów Zjednoczonych uciekła z Iraku od czasu okupacji, prawie 40% stanowili rdzenni Asyryjczycy, mimo że Asyryjczycy stanowili jedynie około 3% przedwojennej populacji Iraku. Pojawienie się Państwa Islamskiego i okupacja znacznej części ojczyzny asyryjskiej spowodowało kolejną poważną falę wysiedleń asyryjskich. Państwo Islamskie zostało wypędzone z asyryjskich wiosek w dolinie rzeki Khabour i obszarów otaczających miasto Al-Hasakah w Syrii do 2015 r., a z Równin Niniwy w Iraku do 2017 r. W 2014 r. utworzono Jednostki Ochronne Równiny Niniwy i wielu Asyryjczyków dołączyło do sił, aby się bronić. Organizacja ta stała się później częścią irackich sił zbrojnych i odegrała kluczową rolę w wyzwalaniu obszarów poprzednio zajętych przez Państwo Islamskie podczas wojny w Iraku. W północnej Syrii, grupy asyryjskie biorą udział zarówno politycznie, jak i militarnie w zdominowanych przez Kurdów, ale wieloetnicznych Syryjskich Siłach Demokratycznych (Straż Khabour i Sutoro) oraz w Administracji Autonomicznej Północnej i Wschodniej Syrii.

Asyria to ojczyzna ludu asyryjskiego, położona na starożytnym Bliskim Wschodzie. W czasach prehistorycznych region, który miał stać się znany jako Asyria (i Subartu), był domem dla neandertalczyków, takich jak pozostałości tych, które znaleziono w jaskini Shanidar. Najwcześniejsze stanowiska neolityczne w Asyrii należały do ​​kultury Jarmo ok. 7100 p.n.e. i Tell Hassuna, centrum kultury Hassuna, ok. 6000 lat p.n.e. Historia Asyrii rozpoczyna się wraz z powstaniem miasta Assur, być może już w 25 wieku p.n.e. We wczesnym okresie epoki brązu Sargon z Akadu zjednoczył wszystkie rodzime ludy mówiące po semicku (w tym Asyryjczyków) i Sumerów z Mezopotamii pod imperium akadyjskim (2335–2154 pne). Miasta Aszur i Niniwa (dzisiejszy Mosul), które były najstarszym i największym miastem starożytnego imperium asyryjskiego, wraz z kilkoma innymi miastami, istniały już w 25 wieku p.n.e. Wydaje się jednak, że w tamtym czasie były to raczej centra administracyjne rządzone przez Sumerów, a nie niezależne państwa. Sumerowie zostali ostatecznie wchłonięci przez populację akadyjską (asyryjsko-babilońską). Wydaje się, że tożsamość asyryjska odmienna od innych sąsiednich grup ukształtowała się w okresie staroasyryjskim, w XXI lub XX wieku p.n.e. W tradycji Asyryjskiego Kościoła Wschodu wywodzą się oni od wnuka Abrahama (Dedana, syna Joksana), przodka starożytnych Asyryjczyków. Jednakże nie ma innej podstawy historycznej dla tego twierdzenia; Biblia hebrajska nie wspomina o tym bezpośrednio i nie ma wzmianki o tym w źródłach asyryjskich (które datowane są już na XXV wiek p.n.e.). Wiadomo, że Ashur-uballit I obalił Mitanni ok. 1365 p.n.e. i Asyryjczycy skorzystali na tym rozwoju, przejmując kontrolę nad wschodnią częścią terytorium Mitanni, a później także anektując terytoria hetyckie, babilońskie, amoryckie i huryckie. Powstanie i panowanie Imperium Środkowoasyryjskiego (od XIV do X wieku p.n.e.) rozprzestrzeniło kulturę, lud i tożsamość asyryjską w północnej Mezopotamii. Naród asyryjski po upadku imperium neoasyryjskiego w 609 rpne znalazł się pod kontrolą imperium nowobabilońskiego, a później imperium perskiego, które w 539 rpne pochłonęło całe imperium nowobabilońskie, czyli „chaldejskie”. Asyryjczycy stali się żołnierzami na pierwszej linii Imperium Perskiego pod rządami Kserksesa I, odgrywając znaczącą rolę w bitwie pod Maratonem pod dowództwem Dariusza I w 490 rpne. Jednakże Herodot, którego Historie są głównym źródłem informacji o tej bitwie, nie wspomina w związku z nią o Asyryjczykach. Pomimo napływu obcych elementów obecność Asyryjczyków potwierdza kult boga Aszura; wzmianki o nazwie przetrwały do III wieku naszej ery. Grecy, Partowie i Rzymianie charakteryzowali się stosunkowo niskim poziomem integracji z miejscową ludnością Mezopotamii, co pozwoliło przetrwać ich kulturom Półniezależne królestwa pod wpływem kultury asyryjskiej (Hatra, Adiabene, Osroene) i być może półautonomiczne asyryjskie państwa wasalne (Assur) powstały na wschodzie pod panowaniem Partów, trwające aż do podbojów regionu przez imperium Sasanian w III wieku naszej ery.

Współczesny asyryjski wywodzi się ze starożytnego aramejskiego, będącego częścią języków północno-semickich. Około 700 rpne aramejski powoli zastąpił akadyjski w Asyrii, Babilonii i Lewancie. Powszechna dwujęzyczność wśród obywateli asyryjskich była obecna już przed upadkiem Cesarstwa. Język aramejski, którym posługują się współcześni Asyryjczycy, różni się od języka aramejskiego Aramejczyków. Starożytni Asyryjczycy stworzyli imperialny język aramejski, język używany do jednoczenia różnych narodów żyjących pod ich kontrolą. Współczesny język (Suret, Turoyo), następca starożytnego aramejskiego stworzonego przez starożytnych Asyryjczyków, jest nadal używany przez współczesnych Asyryjczyków, w przeciwieństwie do zachodniego aramejskiego, którym mówią współcześni Aramejczycy. Język akadyjski wywarł wpływ na język aramejski, którym posługują się współcześni Asyryjczycy. Teksty Kültepe, napisane w języku staroasyryjskim, zawierają pewne zapożyczenia z języka hetyckiego. Te zapożyczenia są najwcześniejszym poświadczeniem jakiegokolwiek języka indoeuropejskiego, datowanym na XX wiek p.n.e. Większość dowodów archeologicznych jest typowa dla Anatolii, a nie dla Asyrii, ale użycie zarówno pisma klinowego, jak i dialektu jest najlepszym dowodem obecności Asyryjczyków. Na miejscu odzyskano ponad 20 000 tabliczek klinowych. Od roku 1700 p.n.e. język sumeryjski był zachowywany przez starożytnych Babilończyków i Asyryjczyków jedynie jako język liturgiczny i klasyczny do celów religijnych, artystycznych i naukowych. Język akadyjski, z jego głównymi dialektami asyryjskim i babilońskim, niegdyś lingua franca starożytnego Bliskiego Wschodu, zaczął podupadać w okresie imperium neoasyryjskiego około VIII wieku p.n.e., będąc marginalizowanym przez stary aramejski za panowania Tiglat-Pilesera III. W okresie hellenistycznym język ten był w dużej mierze ograniczony do uczonych i kapłanów pracujących w świątyniach w Asyrii i Babilonii.

Od I wieku p.n.e. Asyria była teatrem przedłużających się wojen rzymsko-perskich. W wyniku podbojów Trajana znaczna część regionu stała się rzymską prowincją Asyria od 116 do 118 rne. Mimo to, po inspirowanym przez Partów buncie asyryjskim, nowy cesarz Hadrian wycofał się z krótkotrwałej prowincji Asyria i sąsiednich prowincji w 118 r. Po udanej kampanii w latach 197–198 Sewer przekształcił królestwo Osroene, skupione w Edessie, w przygraniczną prowincję rzymską. Wpływy rzymskie na tym obszarze dobiegły końca za panowania Jowiana w 363 r., który opuścił region po zawarciu pośpiesznego porozumienia pokojowego z Sasanianami. Asyryjczycy zostali schrystianizowani w I-III wieku w rzymskiej Syrii i rzymskiej Asyrii. Ludność prowincji Sasan w Asorystanie była mieszana, składała się z Asyryjczyków, Aramejczyków na dalekim południu i na zachodnich pustyniach oraz Persów. Element grecki w miastach, wciąż silny w czasach Imperium Partów, przestał być odrębny etnicznie w czasach Sasan. Większość populacji mówiła po wschodnim aramejsku. Wraz z Aramejczykami, Ormianami, Grekami i Nabatejczykami, Asyryjczycy byli jednymi z pierwszych ludzi, którzy nawrócili się na chrześcijaństwo i rozprzestrzenili chrześcijaństwo wschodnie na Daleki Wschód, mimo że od VIII wieku stali się religią mniejszościową w swojej ojczyźnie po podboju muzułmańskim przez Persów. W 410 r. Sobór w Seleucji-Ktezyfonie, stolicy imperium Sasanian, [91] zorganizował chrześcijan w tym imperium w coś, co stało się znane jako Kościół Wschodu. Za jego głowę uznano biskupa Seleucji-Ktezyfonu, którego w aktach soboru nazywano wielkim lub większym metropolitą, a wkrótce potem nazwano katolikosem Wschodu. Później używano także tytułu patriarchy. Diecezje podzielono na prowincje, z których każda podlegała biskupowi metropolicie. W roku 410 utworzono sześć takich obszarów.

Inny sobór z 424 r. oświadczył, że katolikos Wschodu jest niezależny od „zachodnich” władz kościelnych (Cesarstwa Rzymskiego). Wkrótce potem chrześcijan w Cesarstwie Rzymskim podzieliło stanowisko dotyczące Soboru Efeskiego (431), który potępił Nestorianizm, i Soboru Chalcedońskiego (451), który potępił monofizytyzm. Ci, którzy z jakiegokolwiek powodu odmówili przyjęcia jednego lub drugiego z tych soborów, nazywani byli Nestorianami lub Monofizytami, podczas gdy ci, którzy przyjęli oba sobory, odbywające się pod patronatem rzymskich cesarzy, nazywani byli Melkitami (od syryjskiego malkā, król) czyli rojaliści. Wśród chrześcijan syryjskich istniały wszystkie trzy grupy, wschodnich Syryjczyków nazywano Nestorianami, a zachodnich Syryjczyków, podzielonych pomiędzy Monofizytów (dziś Syryjski Kościół Prawosławny, znany również jako jakobici, od Jakuba Baradaeusa) i tych, którzy przyjęli oba sobory (głównie dzisiejszy wschodni Cerkiew prawosławna, która przyjęła obrządek bizantyjski w języku greckim, ale także Kościół maronicki, który zachował obrządek zachodnio-syryjski i nie był tak blisko spokrewniony z Konstantynopolem). Rzymsko-bizantyjskie i perskie strefy wpływów podzieliły chrześcijan mówiących po syryjsku na dwie grupy: wyznawców Miafizyckiego Syryjskiego Kościoła Prawosławnego (tzw. Kościoła Jakobickiego), czyli Syryjczyków Zachodnich, oraz tych, którzy wyznawali Kościół Wschodu ( tzw. Kościół Nestoriański). Po rozłamie rozwinęli odrębne dialekty, oparte głównie na wymowie i pisemnej symbolice samogłosek. Wraz z powstaniem chrześcijaństwa syryjskiego, w II–VIII wieku wschodni aramejski przeżył renesans jako język klasyczny, a odmianami tej formy aramejskiego (języki neoaramejskie) nadal posługuje się kilka małych grup chrześcijan jakobickich i nestoriańskich w Bliski Wschód. Warto wspomnieć o dwóch znaczących kobietach asyryjskich, które żyły setki lat po Chrystusie. Teodora, 1 kwietnia 527 r. – 28 czerwca 548 r., cesarzowa Cesarstwa Bizantyjskiego, sama będąca Asyryjką. Teodora jest dziś pamiętana głównie jako cesarzowa aktywnie działająca na rzecz uznania praw kobiet, jedna z pierwszych władców, która to uczyniła, a także żona cesarza bizantyjskiego Justyniana I, która wspierała go w jego dążeniu do przywrócenia Cesarstwa Rzymskiego do dawnej świetności. Spędziła także swoje panowanie próbując zakończyć prześladowania Miafizytów, co jej się udało w 533 r. Inną ważną kobietą była zbuntowana asyryjska Zenobia, żyjąca w latach 267–272 n.e., która zbuntowała się przeciwko władzy rzymskiej i była królową Imperium Palmireńskiego. Zenobia mogła wzorować się na asyryjskiej królowej Semiramidzie, znanej również pod prawdziwym imieniem Shammuramat.

Asyryjczycy początkowo doświadczyli okresów wolności religijnej i kulturalnej przeplatanej okresami poważnych prześladowań religijnych i etnicznych po muzułmańskim podboju Persji w VII wieku. Asyryjczycy wnieśli swój wkład w cywilizacje islamskie w czasach kalifatów Umajjadów i Abbasydów, tłumacząc dzieła filozofów greckich na język syryjski, a później na arabski. Wyróżniali się także filozofią, nauką (Masawaiyh, Eutychius z Aleksandrii i Jabril ibn Bukhtishu) i teologią (tacy jak Tatian, Bardaisan, Babai Wielki, Nestoriusz i Tomasz z Margi) oraz osobistymi lekarzami kalifami Abbasydów byli często Asyryjczycy, jak na przykład długoletnia dynastia Bukhtishu. Wielu uczonych z Domu Mądrości pochodziło z asyryjskich chrześcijan. Rdzenni Asyryjczycy stali się obywatelami drugiej kategorii (dhimmi) w większym arabskim państwie islamskim, a ci, którzy sprzeciwiali się arabizacji i przejściu na islam, byli narażeni na poważną dyskryminację religijną, etniczną i kulturową oraz nałożono na nich pewne ograniczenia. Asyryjczyków wyłączono ze specyficznych obowiązków i zawodów zarezerwowanych dla muzułmanów, nie cieszyli się takimi samymi prawami politycznymi jak muzułmanie, ich słowo nie było równe twierdzeniu muzułmanina w kwestiach prawnych i cywilnych, jako chrześcijanie podlegali zapłacie specjalnego podatku (dżizja), zakazano im dalszego szerzenia swojej religii lub budowania nowych kościołów na ziemiach rządzonych przez muzułmanów, ale oczekiwano od nich również przestrzegania tych samych praw własności, umów i zobowiązań, co muzułmańscy Arabowie. Nie mogli zabiegać o nawrócenie muzułmanina, niemuzułmanin nie mógł poślubić muzułmanki, a dziecko z takiego małżeństwa byłoby uważane za muzułmanina. Nie mogli posiadać zniewolonego muzułmanina i musieli nosić ubrania inne niż muzułmanie, aby można było ich odróżnić. Oprócz podatku dżizja byli także zobowiązani do płacenia podatku kharaj od swojej ziemi, który był wyższy niż dżizja. Zapewniono im jednak ochronę, zapewniono im wolność religijną i możliwość rządzenia się według własnego prawa.

Ponieważ zgodnie z szariatem, nieislamski prozelityzm był karany śmiercią, Asyryjczycy zostali zmuszeni do głoszenia w Transoxiana, Azji Środkowej, Indiach, Mongolii i Chinach, gdzie założyli liczne kościoły. Kościół Wschodu był uważany za jedną z głównych potęg chrześcijańskich na świecie, obok chrześcijaństwa łacińskiego w Europie i Cesarstwa Bizantyjskiego (prawosławie greckie). Od VII wieku n.e. do Mezopotamii stale napływali Arabowie, Kurdowie i inne ludy irańskie, a później ludy tureckie. Asyryjczycy byli coraz bardziej marginalizowani, prześladowani i stopniowo stawali się mniejszością w swojej ojczyźnie. Konwersja na islam była skutkiem wysokich podatków, co skutkowało również zmniejszeniem dochodów od władców. W rezultacie nowo nawróceni migrowali do pobliskich muzułmańskich miast garnizonowych. Asyryjczycy nadal dominowali w Górnej Mezopotamii aż do XIV wieku, a miasto Assur było nadal okupowane przez Asyryjczyków w okresie islamu aż do połowy XIV wieku, kiedy muzułmański władca turko-mongolski Timur przeprowadził masakrę na tle religijnym Asyryjczyków. Według zapisów archeologicznych i numizmatycznych w Assur nie pozostały już żadne wzmianki o Asyryjczykach. Od tego momentu populacja asyryjska w ich ojczyźnie uległa dramatycznemu zmniejszeniu. Od XIX wieku, po powstaniu nacjonalizmu na Bałkanach, Osmanowie zaczęli postrzegać Asyryjczyków i innych chrześcijan na froncie wschodnim jako potencjalne zagrożenie. Emirowie kurdyjscy starali się skonsolidować swoją władzę, atakując społeczności asyryjskie, które były tam już ugruntowane. Uczeni szacują, że dziesiątki tysięcy Asyryjczyków w regionie Hakkari zostało zamordowanych w 1843 r., kiedy Bedr Khan Beg, emir Bohtanu, najechał ich region. Po późniejszej masakrze w 1846 r. mocarstwa zachodnie zmusiły Osmanów do interwencji w regionie, a wynikający z tego konflikt zniszczył emiraty kurdyjskie i ponownie umocnił władzę osmańską na tym obszarze. Wkrótce potem Asyryjczycy padli ofiarą masakry w Diyarbakır. Będąc kulturowo, etnicznie i językowo odrębni od swoich muzułmańskich sąsiadów na Bliskim Wschodzie – Arabów, Persów, Kurdów, Turków – Asyryjczycy doświadczyli w swojej najnowszej historii wielu trudności w wyniku prześladowań religijnych i etnicznych ze strony tych grup.

Po początkowym przejściu pod kontrolę Imperium Seldżuków i dynastii Buyidów, po upadku Bagdadu w 1258 r. region ostatecznie znalazł się pod kontrolą imperium mongolskiego. Chanowie mongolscy sympatyzowali z chrześcijanami i nie wyrządzali im krzywdy. Najwybitniejszym z nich był prawdopodobnie Isa Kelemechi, dyplomata, astrolog i szef spraw chrześcijańskich w Yuan w Chinach. Spędził trochę czasu w Persji pod Ilchanatem. Masakry Timura w XIV wieku spustoszyły naród asyryjski. Masakry Timura i grabieże wszystkiego, co chrześcijańskie, drastycznie ograniczyły ich istnienie. Pod koniec panowania Timura, ludność asyryjska w wielu miejscach została prawie wytępiona. Pod koniec XIII wieku Bar Hebraeus, znany asyryjski uczony i hierarcha, zastał „dużo spokoju” w swojej diecezji w Mezopotamii. Napisał, że diecezja syryjska została „zmarnowana”. Region był później kontrolowany przez znajdujące się w Iranie, tureckie konfederacje Aq Qoyunlu i Kara Koyunlu. Następnie wszyscy Asyryjczycy, podobnie jak reszta grup etnicznych zamieszkujących dawne terytoria Aq Qoyunlu, wpadli w ręce Safawidów od 1501 roku.

Osmanowie zapewnili sobie kontrolę nad Mezopotamią i Syrią w pierwszej połowie XVII wieku po wojnie osmańsko-safawidzkiej (1623–39) i wynikającym z niej traktacie zuhabskim. Niemuzułmanie byli zorganizowani w prosa. Jednakże syryjskich chrześcijan często uważano za jedno proso obok Ormian aż do XIX wieku, kiedy to prawo uzyskali także nestorianie, prawosławni syryjscy i Chaldejczycy. Mezopotamscy chrześcijanie mówiący po aramejsku od dawna byli podzieleni na wyznawców Kościoła Wschodu, powszechnie nazywanych „nestorianami”, i wyznawców Syryjskiego Kościoła Prawosławnego, powszechnie nazywanych jakobitami. Te ostatnie zostały zorganizowane przez Marutę z Tikritu (565–649) jako 17 diecezji podległych „metropolicie Wschodu” lub „Maphrianowi”, zajmujących najwyższą rangę w Syryjskim Kościele Prawosławnym, zaraz po syryjsko-prawosławnym patriarsze Antiochii i całego świata Wschodu. Maphrianin przebywał w Tikrit do 1089 r., kiedy to przeniósł się na pół wieku do miasta Mosul, zanim osiedlił się w pobliskim klasztorze Mar Mattai (nadal należącym do syryjskiego Kościoła prawosławnego), a więc niedaleko rezydencji linii Eliya Patriarchów Kościoła Wschodu. Od 1533 r. osoba sprawująca ten urząd była znana jako Maphrian z Mosulu, dla odróżnienia go od Maphriana patriarchy Tur Abdin. W 1552 roku grupa biskupów Kościoła Wschodu z północnych regionów Amid i Salmas, niezadowolonych z zastrzeżenia sukcesji patriarchalnej dla członków jednej rodziny, nawet jeśli wyznaczonym następcą było niewiele więcej niż dziecko, wybrała jako rywalizującego patriarchę opata klasztoru Rabban Hormizd, Yohannana Sulaqa. Nie była to bynajmniej pierwsza schizma w Kościele Wschodu. Przykładem jest próba zastąpienia Tymoteusza I (779–823) Efremem z Gandīsābur. Zgodnie z tradycją patriarcha mógł zostać wyświęcony jedynie przez osobę posiadającą stopień arcybiskupi (metropolity), do którego awansowali tylko członkowie tej jednej rodziny. Z tego powodu Sulaqa udał się do Rzymu, gdzie przedstawiony jako nowy wybrany patriarcha, wszedł w komunię z Kościołem katolickim, został wyświęcony przez papieża i uznany za patriarchę. Tytuł lub opis, pod jakim uznano go za patriarchę, jest podawany w różny sposób jako „patriarcha Mosulu we wschodniej Syrii”; „patriarcha Kościoła Chaldejczyków Mosulu”; „patriarcha Chaldejczyków”; „Patriarcha Mosulu”; lub „Patriarcha wschodnich Asyryjczyków”, ta ostatnia to wersja podana przez Pietro Strozziego na przedostatniej nienumerowanej stronie przed stroną 1 jego De Dogmatibus Chaldaeorum, którego tłumaczenie na język angielski znajduje się w Lesser Eastern Churches, Adriana Fortescue.

Mar Shimun VIII Yohannan Sulaqa powrócił do północnej Mezopotamii w tym samym roku i osiedlił się w Amid. Zanim został uwięziony na cztery miesiące, a następnie w styczniu 1555 r. skazany na śmierć przez namiestnika Amadiya za namową rywalizującego patriarchy Alqosh z linii Eliya, wyświęcił dwóch metropolitów i trzech innych biskupów, w ten sposób dając początek nowej hierarchii kościelnej: linii patriarchalnej znanej jako linia Shimun. Obszar wpływów tego patriarchatu wkrótce przesunął się ze wschodu, zakładając, po wielu zmianach, stolicę w odizolowanej wiosce Qochanis. Linia Shimun ostatecznie odeszła od Rzymu i w 1662 roku przyjęła wyznanie wiary niezgodne z wyznaniem rzymskim. Przywództwo nad pragnącymi komunii z Rzymem przeszło w ręce arcybiskupa Amid Józefa I, uznanego najpierw przez tureckie władze cywilne (1677), a następnie przez sam Rzym (1681). Półtora wieku później, w 1830 r., zwierzchnictwo nad katolikami (kościołem chaldejskim) powierzono Yohannanowi Hormizdowi, członkowi rodziny, która przez wieki wykazywała patriarchów legitymistycznej „linii Eliya”, który zdobył ponad większość zwolenników tej linii. Tak więc linia patriarchalna tych, którzy w 1553 r. weszli w komunię z Rzymem, jest obecnie patriarchami „tradycjonalistycznego” skrzydła Kościoła Wschodu, które w 1976 r. oficjalnie przyjęło nazwę „Asyryjski Kościół Wschodu”. W latach czterdziestych XIX wieku wielu Asyryjczyków żyjących w górach Hakkari w południowo-wschodnim krańcu Imperium Osmańskiego zostało zmasakrowanych przez kurdyjskich emirów Hakkari i Bohtan. Kolejna poważna masakra Asyryjczyków (i Ormian) w Imperium Osmańskim miała miejsce w latach 1894–1897 przez wojska tureckie i ich kurdyjskich sojuszników za rządów sułtana Abdula Hamida II. Motywami tych masakr była próba ugruntowania panislamizmu w Imperium Osmańskim, niechęć do względnego bogactwa starożytnych rdzennych społeczności chrześcijańskich oraz obawa, że będą one próbowały odłączyć się od chwiejnego Imperium Osmańskiego. Asyryjczycy zostali zamordowani w Diyarbakir, Hasankeyef, Sivas i innych częściach Anatolii przez sułtana Abdula Hamida II. Ataki te spowodowały śmierć ponad tysięcy Asyryjczyków i wymuszoną „osmanizację” mieszkańców 245 wiosek. Wojska tureckie splądrowały pozostałości osad asyryjskich, które później zostały skradzione i zajęte przez Kurdów. Nieuzbrojone asyryjskie kobiety i dzieci były gwałcone, torturowane i mordowane.

Asyryjczycy doświadczyli szeregu masakr na tle religijnym i etnicznym w XVII, XVIII i XIX wieku, których kulminacją były masowe masakry Hamidianów na nieuzbrojonych mężczyzn, kobiety i dzieci dokonane przez muzułmańskich Turków i Kurdów pod koniec XIX wieku rękach Imperium Osmańskiego i powiązanych z nim (głównie kurdyjskich i arabskich) bojówek, co jeszcze bardziej znacznie zmniejszyło ich liczebność, szczególnie w południowo-wschodniej Turcji. Najbardziej znaczącym niedawnym prześladowaniem ludności asyryjskiej było ludobójstwo Asyryjczyków, które miało miejsce podczas pierwszej wojny światowej. Szacuje się, że armie Imperium Osmańskiego i jego kurdyjskich sojuszników wymordowały od 275 000 do 300 000 Asyryjczyków, co stanowi łącznie do dwóch trzecich całej populacji asyryjskiej. Doprowadziło to do migracji na dużą skalę ludności asyryjskiej zamieszkałej w Turcji do krajów takich jak Syria, Iran i Irak (gdzie doświadczyli dalszych brutalnych ataków ze strony Arabów i Kurdów), a także do innych krajów sąsiadujących w oraz na Bliskim Wschodzie, takich jak Armenia, Gruzja i Rosja. Podczas I wojny światowej (Sayfo) Asyryjczycy ponieśli ciężkie straty w wyniku deportacji i masowych mordów organizowanych przez Turków Osmańskich. Kilku przedstawicieli narodu asyryjskiego wzięło udział w konferencji pokojowej w Paryżu w 1919 r., po zakończeniu wojny. Przedstawiciele dążyli do wyzwolenia Asyrii, więc chcieli wpłynąć na zwycięskie mocarstwa, aby wyzwoliły je w ramach jednej władzy obowiązkowej. Chociaż wielu współczuło Asyryjczykom, nic, czego żądali, nie zostało spełnione. Asyryjczycy ponieśli porażkę z powodu różnic geograficznych i wyznaniowych między Asyryjczykami oraz dlatego, że główne mocarstwa, Wielka Brytania i Francja, miały plany dotyczące terytoriów, na których mieszkali Asyryjczycy.

W reakcji na ludobójstwo Asyryjczyków i zwabieni brytyjskimi i rosyjskimi obietnicami niepodległego narodu, Asyryjczycy pod wodzą Agha Petrosa i Malika Khoshaby z plemienia Bit-Tyari walczyli u boku aliantów przeciwko siłom osmańskim znanym jako ochotnicy asyryjscy lub nasz najmniejszy sojusznik. Pomimo znacznej przewagi liczebnej i uzbrojenia Asyryjczycy walczyli skutecznie, odnosząc szereg zwycięstw nad Turkami i Kurdami. Sytuacja ta trwała do czasu, gdy ich rosyjscy sojusznicy opuścili wojnę, a opór Ormian został złamany, pozostawiając Asyryjczyków otoczonych, izolowanych i odciętych od linii zaopatrzenia. W ten sposób znaczna obecność asyryjska w południowo-wschodniej Anatolii, która trwała przez ponad cztery tysiąclecia, została znacznie zmniejszona pod koniec I wojny światowej. Bunt asyryjski był powstaniem Asyryjczyków w Hakkari, które rozpoczęło się 3 września 1924 r. i zakończyło 28 września. Asyryjczycy z Tyari i Tkhuma powrócili do ziemi swoich przodków w Hakkari w 1922 roku, wkrótce po I wojnie światowej, bez pozwolenia rządu tureckiego. Doprowadziło to do starć Asyryjczyków z armią turecką z ich kurdyjskimi sojusznikami, które przerodziły się w bunt w 1924 r., który zakończył się zmuszeniem Asyryjczyków do wycofania się do Iraku.

Większość Asyryjczyków zamieszkujących tereny dzisiejszej Turcji została zmuszona do ucieczki do Syrii lub Iraku po zwycięstwie Turcji podczas tureckiej wojny o niepodległość. W 1932 roku Asyryjczycy odmówili przyłączenia się do nowo powstałego państwa Iraku i zamiast tego zażądali uznania ich za naród w narodzie. Przywódca asyryjski Shimun XXI Eshai zwrócił się do Ligi Narodów o uznanie prawa Asyryjczyków do rządzenia obszarem znanym jako „trójkąt asyryjski” w północnym Iraku. W okresie mandatu francuskiego niektórzy Asyryjczycy, uciekając przed czystkami etnicznymi w Iraku podczas masakry w Simele, założyli w latach trzydziestych XX wieku liczne wioski wzdłuż rzeki Khabur. Asyryjskie Levies zostały założone przez Brytyjczyków w 1928 roku, a starożytne asyryjskie stopnie wojskowe, takie jak Rab-shakeh, Rab-talia i Tartan, zostały przywrócone po raz pierwszy od tysiącleci dla tej siły. Asyryjczycy byli cenieni przez brytyjskich władców za ich waleczność, lojalność, odwagę i dyscyplinę i pomagali Brytyjczykom stłumić powstania wśród Arabów i Kurdów. Podczas II wojny światowej jedenaście kompanii asyryjskich wzięło udział w działaniach w Palestynie, a kolejne cztery służyły na Cyprze. Kompania Spadochronowa została przyłączona do Royal Marine Commando i brała udział w walkach w Albanii, Włoszech i Grecji. Asyryjskie wojska odegrały główną rolę w pokonaniu pronazistowskich sił irackich w bitwie pod Habbaniya w 1941 roku. Jednak niektórzy przywódcy nowo powstałego Królestwa Iraku traktowali tę współpracę z Brytyjczykami z podejrzliwością. Napięcie osiągnęło swój szczyt wkrótce po formalnej deklaracji niepodległości, kiedy w sierpniu 1933 r. podczas masakry w Simele, armia iracka wymordowała setki asyryjskich cywilów. Wydarzenia te doprowadziły do wydalenia Szimuna XXI Eshai, katolikosa patriarchy asyryjskiego Kościoła Na wschód do Stanów Zjednoczonych, gdzie przebywał aż do śmierci w 1975 r. Lata czterdzieste XX wieku do roku 1963 były dla Asyryjczyków okresem wytchnienia. Szczególnie reżim prezydenta Abd al-Karima Qasima zapewnił Asyryjczykom przyjęcie do głównego nurtu społeczeństwa. Wielu miejskich Asyryjczyków odniosło sukces w biznesie, inni byli dobrze reprezentowani w polityce i wojsku, ich miasta i wsie kwitły w nienaruszonym stanie, a Asyryjczycy osiągnęli sukcesy i byli nadmiernie reprezentowani w sporcie. Partia Baas przejęła władzę w Iraku i Syrii w 1963 r., wprowadzając prawa mające na celu tłumienie asyryjskiej tożsamości narodowej poprzez politykę arabizacji. Zakazano nadawania tradycyjnych asyryjskich imion, a asyryjskie szkoły, partie polityczne, kościoły i literatura były represjonowane. Asyryjczycy byli pod silną presją, aby identyfikowali się jako chrześcijanie iraccy/syryjscy. Asyryjczycy nie byli uznawani przez rządy za grupę etniczną i sprzyjali podziałom wśród Asyryjczyków na tle religijnym (np. Asyryjski Kościół Wschodu vs. Chaldejski Kościół Katolicki vs Syryjski Kościół Prawosławny). W odpowiedzi na prześladowania partii Baas Asyryjczycy z ruchu Zowaa w ramach Asyryjskiego Ruchu Demokratycznego podjęli walkę zbrojną przeciwko rządowi irackiemu w 1982 r. pod przywództwem Yonadama Kanny, a następnie na początku dołączyli do Frontu Iracko-Kurdyjskiego. Lata 90. Zwłaszcza Yonadam Kanna był przez wiele lat celem rządu Saddama Husajna Baas. Kampania Anfal prowadzona w Iraku w latach 1986–1989, mająca na celu wymierzenie w kurdyjską opozycję, doprowadziła do zamordowania 2000 Asyryjczyków w ramach kampanii gazowych. Zrównano z ziemią ponad 31 miast i wsi, 25 asyryjskich klasztorów i kościołów. Część Asyryjczyków została zamordowana, innych deportowano do dużych miast, a ich ziemie i domy zostały następnie zawłaszczone przez Arabów i Kurdów.

Po inwazji Stanów Zjednoczonych i ich sojuszników na Irak w 2003 r. Tymczasowa Władza Koalicyjna rozwiązała iracką infrastrukturę wojskową, bezpieczeństwa i wywiadowczą byłego prezydenta Saddama Husajna i rozpoczęła proces „de-Baasyfikacji”. Proces ten stał się przedmiotem kontrowersji, przez niektórych krytyków wymieniany jako największy amerykański błąd popełniony bezpośrednio po inwazji na Irak i jako jedna z głównych przyczyn pogarszającej się sytuacji bezpieczeństwa w całym Iraku. Niepokoje społeczne i chaos doprowadziły do niesprowokowanych prześladowań Asyryjczyków w Iraku, głównie przez islamskich ekstremistów (zarówno szyitów, jak i sunnitów) oraz kurdyjskich nacjonalistów (np. zamieszki w Dohuk w 2011 r. wymierzone w Asyryjczyków i Jazydów). W miejscach takich jak Dora, dzielnica w południowo-zachodnim Bagdadzie, większość asyryjskiej populacji albo uciekła za granicę, do północnego Iraku, albo została zamordowana. Islamska niechęć do okupacji Iraku przez Stany Zjednoczone oraz incydenty takie jak karykatury Jyllands-Posten Muhammad i kontrowersje dotyczące islamu papieża Benedykta XVI spowodowały, że muzułmanie zaatakowali społeczności asyryjskie. Od początku wojny w Iraku zbombardowano co najmniej 46 kościołów i klasztorów. W ostatnich latach Asyryjczycy w północnym Iraku i północno-wschodniej Syrii stali się celem skrajnego, niesprowokowanego terroryzmu islamskiego. W rezultacie Asyryjczycy chwycili za broń wraz z innymi grupami (takimi jak Kurdowie, Turkmeni i Ormianie) w odpowiedzi na niesprowokowane ataki Al-Kaidy, Państwa Islamskiego (ISIL), Frontu Nusra i innych terrorystycznych grup islamskich fundamentalistów. W 2014 r. islamscy terroryści z ISIL zaatakowali asyryjskie miasta i wsie w asyryjskiej ojczyźnie w północnym Iraku, a także miasta takie jak Mosul i Kirkuk, w których zamieszkuje duża populacja asyryjska. Od tego czasu pojawiły się doniesienia o okrucieństwach popełnionych przez terrorystów ISIL, w tym: dekapitacje, ukrzyżowania, morderstwa dzieci, gwałty, przymusowe nawrócenia, czystki etniczne, rabunki i wymuszenia w formie nielegalnych podatków nakładanych na niemuzułmanów. Asyryjczycy w Iraku odpowiedzieli, tworząc uzbrojone bojówki w celu obrony swoich terytoriów. W odpowiedzi na inwazję Państwa Islamskiego na ojczyznę asyryjską w 2014 r. wiele organizacji asyryjskich utworzyło także własne niezależne siły bojowe, aby walczyć z ISIL i potencjalnie odzyskać „ziemie ich przodków”. Dwekh Nawsha i Siły Równiny Niniwy. Dwie ostatnie z tych milicji zostały ostatecznie rozwiązane.

W Syrii, ruch modernizacyjny Dawronoye wpłynął na tożsamość asyryjską w regionie. Największy zwolennik tego ruchu, Partia Unii Syryjskiej (SUP), stała się głównym aktorem politycznym w Demokratycznej Federacji Północnej Syrii. W sierpniu 2016 r. społeczność asyryjska założyła Centrum Ourhi w mieście Zalin w celu kształcenia nauczycieli, aby język syryjski stał się opcjonalnym językiem wykładowym w szkołach publicznych, co następnie rozpoczęło się w roku szkolnym 2016/2017 rok akademicki. W tym roku akademickim, stwierdza Komitet ds. Edukacji w Rożawie, „trzy programy nauczania zastąpiły stary, obejmując nauczanie w trzech językach: kurdyjskim, arabskim i asyryjskim”. Z SUP powiązana jest Syryjska Rada Wojskowa, asyryjska milicja działająca w Syrii, utworzona w styczniu 2013 r. w celu ochrony i obrony praw narodowych Asyryjczyków w Syrii, a także współpracująca z innymi społecznościami w Syrii w celu zmiany obecnego rządu Bashara al-Assada. Jednakże wielu Asyryjczyków i reprezentujących ich organizacji, zwłaszcza tych spoza Syrii, krytycznie odnosi się do ruchu Dawronoye. W raporcie z 2018 r. stwierdzono, że władze kurdyjskie w Syrii we współpracy z urzędnikami Dawronoye zamknęły kilka szkół asyryjskich w północnej Syrii i zwolniły ich administrację. Mówiono, że dzieje się tak dlatego, że uczniowie ci nie zarejestrowali się w celu uzyskania licencji i odrzucili nowy program nauczania zatwierdzony przez władze oświatowe. Metody zamykania sięgały od oficjalnego zamykania szkół po wkraczanie uzbrojonych mężczyzn do szkół i ich zamykanie na siłę. Asyryjski pedagog imieniem Isa Rashid został później ciężko pobity przed swoim domem za odrzucenie programu nauczania kurdyjskiej samorządności. Asyryjski Instytut Polityki twierdził, że siły kurdyjskie aresztowały asyryjskiego reportera Soulemana Yuspha za jego doniesienia na temat zamykania szkół w Syrii w związku z Dawronoye. W szczególności udostępnił na Facebooku liczne zdjęcia szczegółowo opisujące zamknięcia.

Do ojczyzny asyryjskiej należą starożytne miasta: Niniwa (Mosul), Nuhadra (Dohuk), Arrapha/Beth Garmai (Kirkuk), Al Qosh, Tesqopa i Arbela (Erbil) w Iraku, Urmia w Iranie i Hakkari (duży region obejmujący nowoczesne miasta Yüksekova, Hakkâri, Çukurca, Şemdinli i Uludere), Edessa/Urhoy (Urfa), Harran, Amida (Diyarbakır) i Tur Abdin (Midyat i Kafro) w Turcji, między innymi. Niektóre z miast są obecnie pod kontrolą Kurdów, a w niektórych nadal są obecne Asyryjczycy, mianowicie w Iraku, ponieważ ludność asyryjska w południowo-wschodniej Turcji (np. w Hakkari) została poddana czystkom etnicznym podczas ludobójstwa Asyryjczyków podczas pierwszej wojny światowej. Ci, którzy przeżyli, uciekli do nienaruszonych obszarów osadnictwa asyryjskiego w północnym Iraku, a inni osiedlili się w irackich miastach na południu. Chociaż wielu wyemigrowało także do sąsiednich krajów na Kaukazie i Bliskim Wschodzie, takich jak Armenia, Syria, Gruzja, południowa Rosja, Liban i Jordania. W starożytności, Asyryjczycy mówiący po akadyjsku istnieli na terenach dzisiejszej Syrii, Jordanii, Palestyny, Izraela i Libanu, a także innych współczesnych krajów, z powodu rozrostu imperium neoasyryjskiego w regionie. Chociaż niedawne osadnictwo chrześcijańskich Asyryjczyków w Nisabina, Qamishli, Al-Hasakah, Al-Qahtaniyah, Al Darbasiyah, Al-Malikiyah, Amuda, Tel Tamer i kilku innych małych miasteczkach w prowincji Al-Hasakah w Syrii miało miejsce na początku lat trzydziestych XX wieku, kiedy uciekli z północnego Iraku po tym, jak zostali namierzeni i zamordowani podczas masakry w Simele. Asyryjczycy w Syrii nie mieli obywatelstwa syryjskiego ani tytułu do ustalonej ziemi aż do końca lat czterdziestych XX wieku.

Znaczna populacja asyryjska pozostaje jedynie w Syrii, gdzie żyje szacunkowo 400 000 Asyryjczyków oraz w Iraku, gdzie żyje szacunkowo 300 000 Asyryjczyków. W Iranie i Turcji pozostały jedynie niewielkie populacje, z zaledwie 20 000 Asyryjczyków w Iranie i małą, ale rosnącą populacją asyryjską w Turcji, gdzie żyje 25 000 Asyryjczyków, głównie w miastach, a nie w starożytnych osadach. W Tur Abdin, tradycyjnym centrum kultury asyryjskiej, pozostało zaledwie 2500 Asyryjczyków. Spadek z 50 000 według spisu z 1960 r., ale wzrost z 1000 w 1992 r. Ten gwałtowny spadek wynika z intensywnego konfliktu między Turcją a PKK w latach 80. XX wieku. Szacuje się jednak, że w całej Turcji żyje około 25 000 Asyryjczyków, z czego większość mieszka w Stambule. Większość Asyryjczyków przebywa obecnie na Zachodzie z powodu wielowiekowych prześladowań ze strony sąsiednich muzułmanów. Przed powstaniem Islamskiego Państwa Iraku i Lewantu, w raporcie z 2013 r. sporządzonym przez urzędnika chaldejsko-syryjsko-asyryjskiej Rady Ludowej oszacowano, że w Iraku pozostało 300 000 Asyryjczyków. Istnieją trzy główne podgrupy asyryjskie: wschodnia, zachodnia i chaldejska. Podziały te tylko częściowo pokrywają się pod względem językowym, historycznym, kulturowym i religijnym.

Podgrupa wschodnia historycznie zamieszkiwała Hakkari w północnych górach Zagros, dolinach Simele i Sapna w Nuhadra oraz części Równin Niniwy i Urmii. Mówią północno-wschodnimi dialektami neoaramejskimi i są zróżnicowani pod względem religijnym, wyznając kościoły wschodnio-syryjskie i protestantyzm

Podgrupa chaldejska jest podgrupą wschodnią. Grupę tę często utożsamia się z wyznawcami Kościoła chaldejskiego, jednak nie wszyscy katolicy chaldejscy identyfikują się jako chaldejscy. Tradycyjnie mówią północno-wschodnimi dialektami neoaramejskimi, jednak jest kilku mówiących w języku turoyo. W Iraku, katolicy chaldejscy zamieszkują wioski Alqosh, Batnaya, Tel Keppe i Tesqopa na zachodnich Równinach Niniwy, a także dolinę Nahla i Aqra. W Syrii mieszkają w Aleppo i prowincji Al-Hasakah. W Turcji żyją rozproszeni w Stambule, Diyarbakir, prowincjach Sirnak i Mardin

Podgrupa zachodnia, historycznie zamieszkiwała Tur Abdin. Mówią głównie środkowym językiem neoaramejskim Surayt (znanym również jako Turoyo). Większość należy do kościołów zachodnio-syryjskich, takich jak Syryjski Kościół Prawosławny w Antiochii i Syryjski Kościół Katolicki. Dziś istnieją również grupy ewangeliczne, które założyły własne kościoły w diasporze. Historycznie rzecz biorąc, kultura ortodoksyjna syryjska skupiała się w dwóch klasztorach w pobliżu Mardin (na zachód od Tur Abdin), Mor Gabriel i Deyrulzafaran. Do historycznych wiosek asyryjskich, z których część jest nadal zamieszkana przez Asyryjczyków w Turabdin, należą: Aynwardo, Anhil, Kafro, Miden, Arnas, Beth Debe, Beth Kustan, Beth Sbirino, Dayro da-Slibo, Hrabemishka, Qartmin, Arkah, Arbo , Mizizah, Kfraze, Hah, Marbobo, Salah, Sare i Hapsis. Ponadto miasta Midyat i Beth Zabday (Azech) były historycznie miastami asyryjskimi z większością asyryjską, obecnie nie jest to już prawdą. Poza obszarem głównego osadnictwa asyryjskiego w Tur Abdin, znaczne populacje zamieszkiwały także miasta Diyarbakır, Urfa, Harput i Adiyaman, a także kilka innych wiosek.

​Ze względu na wiarę chrześcijańską i pochodzenie etniczne, Asyryjczycy są prześladowani od chwili przyjęcia chrześcijaństwa. Za panowania Yazdegerda I, chrześcijan w Persji postrzegano z podejrzliwością jako potencjalnych rzymskich wywrotowców, co skutkowało prześladowaniami, a jednocześnie promowało chrześcijaństwo Nestoriańskie jako bufor między Kościołami Rzymu i Persji. Prześladowania i próby narzucenia zaratusztrianizmu trwały nadal za panowania Yazdegerda II. W czasach rządów mongolskich pod rządami Czyngis-chana i Timura miała miejsce masowa rzeź dziesiątek tysięcy Asyryjczyków i zniszczenie ludności asyryjskiej w północno-zachodnim Iranie oraz środkowym i północnym Iranie. Nowsze prześladowania od XIX wieku obejmują masakry Badra Khana, masakry w Diyarbakır (1895), masakrę w Adanie, ludobójstwo Asyryjczyków, masakrę Simele i kampanię al-Anfal. Od czasu ludobójstwa Asyryjczyków wielu Asyryjczyków całkowicie opuściło Bliski Wschód, aby zapewnić sobie bezpieczniejsze i wygodniejsze życie w krajach świata zachodniego. W rezultacie populacja asyryjska na Bliskim Wschodzie dramatycznie spadła. Na dzień dzisiejszy w diasporze jest więcej Asyryjczyków niż w ich ojczyźnie. Największe społeczności diaspory asyryjskiej znajdują się w Szwecji (100 000), Niemczech (100 000), Stanach Zjednoczonych (80 000) i Australii (46 000). Pod względem odsetka etnicznego największe społeczności diaspory asyryjskiej znajdują się w Södertälje w hrabstwie Sztokholm w Szwecji oraz w Fairfield City w Sydney w Australii, gdzie stanowią wiodącą grupę etniczną na przedmieściach Fairfield, Fairfield Heights, Prairiewood i Greenfield Park. Spora społeczność asyryjska jest również obecna w Melbourne w Australii (Broadmeadows, Meadow Heights i Craigieburn). W Stanach Zjednoczonych Asyryjczyków można spotkać głównie w Chicago (Niles i Skokie), Detroit (Sterling Heights i West Bloomfield Township), Phoenix, Modesto (hrabstwo Stanisława) i Turlock. Ponadto małe społeczności asyryjskie można znaleźć w San Diego, Sacramento i Fresno w Stanach Zjednoczonych, Toronto w Kanadzie, a także w Londynie w Wielkiej Brytanii (London Borough of Ealing). W Niemczech kieszonkowe społeczności asyryjskie są rozproszone po Monachium, Frankfurcie, Stuttgarcie, Berlinie i Wiesbaden. W Paryżu we Francji gmina Sarcelles ma niewielką liczbę Asyryjczyków. Asyryjczycy w Holandii zamieszkują głównie wschód kraju, w prowincji Overijssel. W Rosji małe grupy Asyryjczyków zamieszkują głównie Kraj Krasnodarski i Moskwę. Warto zauważyć, że Asyryjczycy zamieszkujący Kalifornię i Rosję zazwyczaj pochodzą z Iranu, podczas gdy mieszkańcy Chicago i Sydney to głównie Asyryjczycy z Iraku. Niedawno liczba syryjskich Asyryjczyków w Sydney powiększa się po ogromnym napływie nowych osób w 2016 r., którym przyznano azyl w ramach specjalnego przyjęcia humanitarnego rządu federalnego. Asyryjczycy w Detroit to głównie osoby posługujące się językiem chaldejskim, które również pochodzą z Iraku. Asyryjczycy w takich krajach europejskich, jak Szwecja i Niemcy, zwykle posługują się językiem turoyo lub Asyryjczykami z Zachodu i zazwyczaj pochodzą z Turcji.

​Syryjscy chrześcijanie z Bliskiego Wschodu i diaspory używają różnych terminów do samoidentyfikacji w oparciu o sprzeczne przekonania na temat pochodzenia i tożsamości swoich społeczności. W XIX wieku angielski archeolog Austen Henry Layard uważał, że rdzenne społeczności chrześcijańskie w historycznym regionie Asyrii wywodzą się od starożytnych Asyryjczyków, co podzielał także William Ainger Wigram. Chociaż w tym samym czasie Horatio Southgate i George Thomas Bettany podczas swoich podróży po Mezopotamii twierdzili, że chrześcijanie syryjscy są potomkami Aramejczyków. Obecnie Asyryjczycy i inne mniejszości etniczne na Bliskim Wschodzie odczuwają presję, aby identyfikować się jako „Arabowie”, „Turcy” i „Kurdowie”. Ponadto zachodnie media często nie wspominają o jakiejkolwiek tożsamości etnicznej chrześcijan w regionie i po prostu nazywają ich chrześcijanami, chrześcijanami irackimi, chrześcijanami irańskimi, chrześcijanami w Syrii i chrześcijanami tureckimi, co jest etykietą odrzuconą przez Asyryjczyków. Poniżej znajdują się terminy powszechnie używane przez Asyryjczyków do samoidentyfikacji:

Asyryjczyk, nazwany na cześć swojego pochodzenia etnicznego jako potomek starożytnego narodu asyryjskiego, jest popierany przez wyznawców ze wszystkich Kościołów obrządku wschodniego i zachodnio-syryjskiego na Bliskim Wschodzie

Chaldejski to termin używany od wieków przez zachodnich pisarzy i uczonych jako określenie języka aramejskiego. Tak go użył Hieronim i nadal była to normalna terminologia w XIX wieku. Dopiero w 1445 roku zaczęto go używać do określenia osób mówiących po aramejsku, które weszły w komunię z Kościołem katolickim. Stało się to na Soborze Florenckim, który przyjął wyznanie wiary złożone w języku aramejskim przez Tymoteusza, metropolitę mówiącego po aramejsku na Cyprze, i który zadecydował, że „nikt nie będzie w przyszłości odważył się nazywać [...] Chaldejczyków, Nestorianie”. Wcześniej, gdy nie było jeszcze katolickich użytkowników języka aramejskiego pochodzenia mezopotamskiego, używano terminu „chaldejski” z wyraźnym odniesieniem do ich religii „nestoriańskiej”. I tak Jacques de Vitry napisał o nich w latach 1220/1221, że „zaprzeczali temu, że Maryja była Matką Boga i twierdzili, że Chrystus istnieje w dwóch osobach. Poświęcali chleb na zakwasie i używali języka «chaldejskiego» (syryjskiego)”. Do drugiej połowy XIX wieku termin „chaldejski” był nadal w powszechnym użyciu w odniesieniu do chrześcijan wschodnio-syryjskich, zarówno „nestoriańskich”, jak i katolickich. W 1840 r., podczas wizyty w Mezopotamii, Horatio Southgate doniósł, że miejscowi Chaldejczycy uważają się za potomków starożytnych Asyryjczyków, a w niektórych późniejszych pracach odnotował to samo pochodzenie miejscowych jakobitów

Aramejczyk, znany również jako syryjsko-aramejski, nazwany na cześć starożytnego ludu Aramejskiego, jest popierany przez niektórych wyznawców z Kościołów zachodnio-syryjskiego obrządku na Bliskim Wschodzie. Co więcej, Asyryjczycy identyfikujący się jako Aramejczycy uzyskali uznanie rządu izraelskiego. Warto zauważyć, że starożytni Aramejczycy byli odrębną grupą etniczną, która żyła równolegle z imperium asyryjskim na terenach dzisiejszej Syrii i części Libanu, Izraela na Zachodnim Brzegu i Gazy, Jordanii, Iraku i Turcji.

​

Już w VIII wieku p.n.e. poddawani władcy Luwii i Cylicji nazywali swoich asyryjskich władców Syryjczykami, co było zachodnio-indoeuropejskim zepsuciem pierwotnego terminu asyryjskiego. Grecy używali zamiennie terminów „Syryjczyk” i „Asyryjczyk” na określenie rdzennych Aramejczyków, Asyryjczyków i innych mieszkańców Bliskiego Wschodu, których Herodot uważał za „Syrię” na zachód od Eufratu. Począwszy od II wieku p.n.e. starożytni pisarze nazywali władcę Seleucydów królem Syrii lub królem Syryjczyków. Seleucydzi wyznaczyli okręgi Seleucydów i Coele-Syria wyraźnie jako Syrię i rządzili Syryjczykami jako rdzenną ludnością zamieszkującą na zachód od Eufratu (Aramea), w przeciwieństwie do Asyryjczyków, których ojczyznę mieli w Mezopotamii na wschód od Eufratu. Ta wersja nazwy przyjęła się na ziemiach helleńskich na zachód od starego imperium asyryjskiego, zatem podczas rządów greckich Seleucydów od 323 roku p.n.e. nazwę Asyria zmieniono na Syria, a termin ten zastosowano także do Aramei na zachodzie, która była dawniej kolonią asyryjską i od tego momentu Grecy używali tego terminu bez rozróżnienia między Asyryjczykami z Mezopotamii i Aramejczykami z Lewantu. Kiedy Seleucydzi stracili kontrolę nad Asyrią na rzecz Partów, zachowali zniekształcony termin (Syria), odnosząc go do starożytnej Aramei, podczas gdy Partowie nazywali Asyrię „Assuristanem”, co jest partyjską formą pierwotnej nazwy. To właśnie z tego okresu wywodzi się spór syryjsko-asyryjski. Kwestia tożsamości etnicznej i samookreślenia jest czasami łączona z naukową debatą na temat etymologii słowa „Syria”. Pytanie to ma długą historię kontrowersji akademickich, ale obecnie większość głównego nurtu opinii zdecydowanie opowiada się za tym, że Syria rzeczywiście ostatecznie wywodzi się od asyryjskiego terminu Aššūrāyu. Tymczasem niektórzy uczeni zaprzeczyli teorii o pochodzeniu języka syryjskiego od asyryjskiego jako „po prostu naiwną” i umniejszali jej znaczenie dla konfliktu nazewniczego.

​Rudolf Macuch zwraca uwagę, że wschodnia prasa neoaramejska początkowo używała terminu „syryjski” (suryêta), a dopiero znacznie później, wraz z powstaniem nacjonalizmu, przeszło na „asyryjski” (atorêta). Jednakże według Tsereteli, gruziński odpowiednik „Asyryjczyków” pojawia się w starożytnych dokumentach gruzińskich, ormiańskich i rosyjskich. Koreluje to z teorią, że narody na wschód od Mezopotamii znały tę grupę jako Asyryjczycy, podczas gdy na Zachodzie, począwszy od wpływów greckich, grupę tę znano jako Syryjczyków. Syria jest greckim zepsuciem Asyrii. Wydaje się, że debatę rozstrzygnęło odkrycie napisu Çineköy wskazującego, że Syria wywodzi się z Asyrii. Napis Çineköy to hieroglificzny, dwujęzyczny tekst luwsko-fenicki, odkryty w Çineköy w prowincji Adana w Turcji (starożytna Cylicja), datowany na VIII wiek p.n.e. Pierwotnie opublikowany przez Tekoglu and Lemaire (2000), był ostatnio tematem artykułu opublikowanego w 2006 roku w Journal of Near Eastern Studies, w którym autor, Robert Rollinger, wspiera odwieczną debatę na temat nazwa „Syria” pochodzi od słowa „Asyria". Obiekt, na którym znajduje się napis, to pomnik należący do Urikki, wasala króla Hiyawy (czyli Cylicji), datowany na VIII wiek p.n.e. W tym monumentalnym napisie Urikki nawiązał do relacji między swoim królestwem a asyryjskimi władcami. Napis luwijski brzmi „Sura/i”, podczas gdy tłumaczenie fenickie brzmi „ŠR" lub „Ashur”, co według Rollingera (2006) „rozwiązuje problem raz na zawsze”. Współczesny problem terminologiczny sięga czasów kolonialnych, ale nasilił się w 1946 r., kiedy wraz z uzyskaniem przez Syrię niepodległości, przymiotnik Syryjczyk odnosił się do niepodległego państwa. Kontrowersje nie ograniczają się do egzonimów, takich jak angielski „asyryjski” kontra „aramejski”, ale dotyczy także samookreślenia w języku neoaramejskim.

Na kulturę asyryjską duży wpływ ma chrześcijaństwo. Istnieje wiele zwyczajów asyryjskich, które są powszechne w innych kulturach Bliskiego Wschodu. Główne święta przypadają podczas świąt religijnych, takich jak Wielkanoc i Boże Narodzenie. Istnieją również święta świeckie, takie jak Kha b-Nisan (równonoc wiosenna). Ludzie często pozdrawiają i żegnają krewnych, całując w każdy policzek i mówiąc "Shlama / Shlomo lokh", co w języku neoaramejskim oznacza: „Pokój wam”. Innych wita się uściskiem dłoni tylko prawą ręką; według bliskowschodnich zwyczajów lewa ręka kojarzy się ze złem. Podobnie nie można zostawiać butów twarzą do góry, nie można ustawiać stóp bezpośrednio do nikogo, uważa się, że gwizdanie w nocy budzi złe duchy itp. Rodzic często umieszcza na dziecku wisiorek z okiem, aby zapobiec „rzuceniu na nie złego oka”. Plucie na kogokolwiek lub jego rzeczy jest uważane za poważną zniewagę. Asyryjczycy są endogamistami, co oznacza, że na ogół zawierają małżeństwa w ramach własnej grupy etnicznej, chociaż małżeństwa egzogamiczne nie są postrzegane jako tabu, chyba że cudzoziemiec ma inne pochodzenie religijne, zwłaszcza muzułmanin. Na przestrzeni dziejów stosunki między Asyryjczykami i Ormianami były bardzo przyjazne, ponieważ obie grupy wyznawały chrześcijaństwo od czasów starożytnych i cierpiały z powodu prześladowań pod rządami muzułmańskich władców. Dlatego małżeństwa mieszane między Asyryjczykami i Ormianami są dość powszechne, zwłaszcza w Iraku, Iranie, a także w diasporze z sąsiednimi społecznościami ormiańskimi i asyryjskimi.

Języki neoaramejskie, które należą do semickiej gałęzi rodziny języków afroazjatyckich, ostatecznie wywodzą się z późnostarego wschodniego aramejskiego, lingua franca w późniejszej fazie imperium neoasyryjskiego, które wyparło wschodnio-semicki dialekt asyryjski języków akadyjskiego i sumeryjski. Po podbiciu przez Asyryjczyków wielu ludzi, w tym Aramejczycy, zostało deportowanych do serca Asyrji i gdzie indziej. Dzięki dużej liczbie osób mówiących po aramejsku rozpoczęła się aramizacja Asyrii. Więzy między Aramejczykami a Asyryjczykami zacieśniły się, a aramejscy skrybowie współpracowali z asyryjskimi skrybami. Około 700 roku p.n.e. alfabet aramejski zastąpił pismo klinowe i stał się oficjalnym systemem pisma imperium asyryjskiego. Aramejski był językiem handlu i komunikacji i stał się językiem narodowym Asyrii w starożytności klasycznej. W I wieku naszej ery język akadyjski wymarł, chociaż jego wpływ na współczesne wschodnie języki neoaramejskie używane przez Asyryjczyków jest znaczący, a część zapożyczonego słownictwa przetrwała w tych językach do dziś. Dla rodzimych użytkowników języka „syryjski” jest zwykle nazywany Surayt, Soureth, Suret lub podobną odmianą regionalną. Istnieje wiele różnych języków i dialektów, w tym asyryjski neoaramejski, chaldejski neoaramejski i turoyo. Dialekty mniejszości obejmują neoaramejski Senaya i Bohtan, które są bliskie wyginięcia. Wszystkie zalicza się do języków neoaramejskich i zapisuje się je przy użyciu pisma syryjskiego, będącego pochodną starożytnego pisma aramejskiego. Odmiany żydowskie, takie jak Lishanid Noshan, Lishán Didán i Lishana Deni, zapisane pismem hebrajskim, są używane przez Żydów asyryjskich. Istnieje znaczna wzajemna zrozumiałość między asyryjskim neoaramejskim, chaldejskim neoaramejskim, Senayą, Lishaną Deni i Bohtanem neoaramejskim. Dlatego te „języki” byłyby ogólnie uważane za dialekty asyryjskiego neoaramejskiego, a nie za odrębne języki. Żydowskie języki aramejskie Lishan Didan i Lishanid Noshan są częściowo zrozumiałe z tymi odmianami. Wzajemna zrozumiałość między wyżej wymienionymi językami a turoyo jest, w zależności od dialektu, ograniczona do części i może być asymetryczna. Będąc bezpaństwowcami, Asyryjczycy są zazwyczaj wielojęzyczni, posługują się zarówno swoim językiem ojczystym, jak i uczą się języków społeczeństw, w których żyją. Chociaż wielu Asyryjczyków uciekło ostatnio ze swojej tradycyjnej ojczyzny, znaczna ich liczba nadal mieszka w krajach arabskojęzycznych mówi po arabsku obok języków neoaramejskich i jest także używany przez wielu Asyryjczyków w diasporze. Językami najczęściej używanymi przez Asyryjczyków w diasporze są angielski, niemiecki i szwedzki. Historycznie rzecz biorąc, wielu Asyryjczyków mówiło także po turecku, ormiańsku, azerbejdżańsku, kurdyjsku i persku, a mniejsza liczba Asyryjczyków, którzy pozostają w Iranie, Turcji (Stambuł i Tur Abdin) i Armenii, mówi nadal. Wiele zapożyczeń z wyżej wymienionych języków istnieje również w językach neoaramejskich, przy czym ogólnie największy wpływ mają języki irańskie i turecki. Jedynie w Turcji odnotowano wzrost populacji Asyryjczyków w czterech krajach stanowiących ich historyczną ojczyznę, składającej się głównie z asyryjskich uchodźców z Syrii i mniejszej liczby Asyryjczyków powracających z diaspory w Europie.

​Asyryjczycy używają głównie pisma syryjskiego, które zapisuje się od prawej do lewej. Jest to jeden z semickich abjadów wywodzący się bezpośrednio z alfabetu aramejskiego i ma podobieństwa z alfabetem fenickim, hebrajskim i arabskim. Zawiera 22 litery reprezentujące spółgłoski, z czego trzy mogą być również użyte do oznaczenia samogłosek. Dźwięki samogłosek są dostarczane albo przez pamięć czytelnika, albo przez opcjonalne znaki diakrytyczne. Syryjski to pismo kursywą, w którym niektóre, ale nie wszystkie, litery łączą się w słowie. Był używany do pisania języka syryjskiego od I wieku naszej ery. Najstarszą i klasyczną formą alfabetu jest pismo `Esṭrangēlā. Chociaż ʾEsṭrangēlā nie jest już używany jako główny zapis w języku syryjskim, przeżył pewne odrodzenie od X wieku i został dodany do standardu Unicode we wrześniu 1999 r. Dialekt wschodnio-syryjski jest zwykle zapisywany w formie Maḏnḥāyā alfabet, który często tłumaczy się jako „współczesny”, co odzwierciedla jego użycie w pisaniu współczesnego neoaramejskiego. Dialekt zachodnio-syryjski jest zwykle zapisywany w formie alfabetu Serṭā. Większość liter wyraźnie pochodzi od ʾEsṭrangēlā, ale mają uproszczone, płynne linie. Co więcej, ze względów praktycznych Asyryjczycy używaliby także alfabetu łacińskiego, zwłaszcza w mediach społecznościowych.

Asyryjczycy należą do różnych wyznań chrześcijańskich, takich jak Syryjski Kościół Prawosławny, który ma ponad milion członków na całym świecie, Kościół chaldejski liczący około 600 000 członków, Asyryjski Kościół Wschodu, liczący około 400 000 członków, oraz Starożytny Kościół Wschodu, liczący około 100 000 członków. Niewielka mniejszość Asyryjczyków przyjęła reformację protestancką i w XX wieku stała się ortodoksją reformowaną, prawdopodobnie pod wpływem brytyjskim, a obecnie jest zorganizowana w asyryjskim Kościele ewangelickim, asyryjskim kościele zielonoświątkowym i innych protestanckich/reformowanych grupach asyryjskich. Chociaż jest kilku ateistycznych Asyryjczyków, nadal mają oni tendencję do zrzeszania się z pewnymi wyznaniami. Wielu członków następujących kościołów uważa się za Asyryjczyków. Tożsamość etniczna jest często głęboko powiązana z religią, co jest dziedzictwem osmańskiego systemu prosa. Grupę tę tradycyjnie charakteryzuje się jako wyznawcę różnych kościołów chrześcijaństwa syryjskiego i posługującą się językami neoaramejskimi. Dzieli się na:

wyznawcy Asyryjskiego Kościoła Wschodu i Starożytnego Kościoła Wschodu wyznający obrządek wschodnio-syryjski, zwani także Nestorianami

wyznawcy Kościoła katolickiego chaldejskiego wyznający obrządek wschodnio-syryjski, znani również jako Chaldejczycy

wyznawcy syryjskiego Kościoła prawosławnego wyznający obrządek zachodnio-syryjski, zwani także jakobitami

wyznawcy Kościoła katolickiego syryjskiego wyznający obrządek zachodnio-syryjski.

Chrzest i pierwsza komunia są obchodzone powszechnie, podobnie jak Brit Milah czy Bar Micwa w społecznościach żydowskich. Po śmierci trzy dni po pochówku odbywa się zgromadzenie, aby uczcić wstąpienie zmarłego do nieba na wzór Jezusa; po siedmiu dniach kolejne zgromadzenie upamiętnia ich śmierć. Bliski członek rodziny nosi wyłącznie czarne ubrania przez czterdzieści dni i nocy, a czasem przez rok, na znak żałoby. Podczas ludobójstwa w „Seyfo” wielu Asyryjczyków zostało zmuszonych do przejścia na islam. Mieszkają w Turcji i praktykują islam, ale nadal zachowują swoją tożsamość. Istnieje również niewielka liczba Żydów asyryjskich.

Asyryjczycy to grupa etniczna wywodząca się z terenów dzisiejszego Iraku, Iranu, Turcji i Syrii, która w ciągu ostatniego stulecia wyemigrowała na Kaukaz, do Ameryki Północnej i Europy Zachodniej. Uważa się, że pochodzą od starożytnych Akadyjczyków, którzy począwszy od Sargona z Akadu wyłonili się jako klasa rządząca Asyrią. Babilonia (dawniej Sumer i Akad) była kolonią Asyrii. Ostatecznie plemiona aramejskie zasymilowały się z imperium asyryjskim, a ich język stał się dominujący, podczas gdy różne kultury połączyły się, tworząc starożytną kulturę asyryjską. Obecnie na niektórych obszarach ojczyzny asyryjskiej tożsamość w społeczności zależy od wioski, z której pochodzi dana osoba lub wyznania chrześcijańskiego, np. Chaldejskiego katolika. Większość Asyryjczyków posługuje się nowoczesną formą języka syryjskiego, wschodniego języka aramejskiego, którego dialekty obejmują chaldejski i turoyo, a także asyryjski. Wszystkie zalicza się do języków neoaramejskich i zapisuje się je przy użyciu pisma syryjskiego, będącego pochodną starożytnego pisma aramejskiego. Asyryjczycy mogą również mówić w jednym lub kilku językach kraju zamieszkania. W wyniku prześladowań, które miały miejsce głównie w ubiegłym stuleciu, obecnie istnieje znaczna diaspora asyryjska. Do najważniejszych wydarzeń zaliczały się rewolucja islamska w Iranie, masakra w Simele i ludobójstwo Asyryjczyków, które miało miejsce pod panowaniem Turcji osmańskiej na początku XX wieku. Ostatnim wydarzeniem, które dotknęło społeczność asyryjską, jest wojna w Iraku. Spośród miliona lub więcej Irakijczyków, którzy według Organizacji Narodów Zjednoczonych uciekła, czterdzieści procent to Asyryjczycy, mimo że Asyryjczycy stanowią jedynie od trzech do pięciu procent populacji Iraku. Kultura asyryjska jest podyktowana religią. Język ten jest również powiązany z kościołem, ponieważ w liturgii używa języka syryjskiego. Festiwale odbywają się podczas świąt religijnych, takich jak Wielkanoc i Boże Narodzenie. Istnieją również święta świeckie, takie jak Akitu (asyryjski Nowy Rok). Ludzie często witają się i żegnają krewnych, całując w każdy policzek i mówiąc: „Pokój wam”. Innych wita się uściskiem dłoni tylko prawą ręką; według bliskowschodnich zwyczajów lewa ręka kojarzy się ze złem. Podobnie nie można zostawiać butów twarzą do góry, nie można ustawiać stóp bezpośrednio do nikogo, uważa się, że gwizdanie w nocy budzi złe duchy itp. Istnieje wiele zwyczajów asyryjskich, które są powszechne w innych kulturach Bliskiego Wschodu. Rodzic często umieszcza na dziecku wisiorek z okiem, aby zapobiec „rzuceniu na nie złego oka”. Są Asyryjczycy, którzy nie są zbyt religijni, ale mogą być bardzo nacjonalistyczni. Asyryjczycy są dumni ze swojego dziedzictwa, swojego chrześcijaństwa i mówienia językiem Chrystusa. Dzieciom często nadawane są imiona chrześcijańskie lub asyryjskie, takie jak Ashur, Sargon, Shamiram, Niniwa, Ninos, Nimrod itp. Chrzest i pierwsza komunia to wydarzenia mocno obchodzone, podobnie jak Bris i B'nai Micwa w judaizmie. Kiedy trzy dni po pogrzebie umiera Asyryjczyk, ludzie gromadzą się, aby uczcić wstąpienie tej osoby do nieba (podobnie jak Jezus). Po siedmiu dniach ponownie zbierają się, aby upamiętnić swoje odejście. Bliski członek rodziny nosi wyłącznie czarne ubrania przez czterdzieści dni lub rok na znak szacunku.

[dzisiajwbetlejemblog]

📜 Aramejska kolęda 📜 Jestem już prawie gotowa, by pokazać światu swoje nagranie starej kolędy po aramejsku 🙏🎶 . Prosto z bliskowschodnich kościołów 😇⛪ . Inspirowana słowami tej kolędy napisałam jedną zwrotkę po polsku 🤗 Mam nadzieję, że wyjdzie pięknie! 🙏🎄 . Już w sobotę!!! Stay tuned ❤️ . #kolęda #Adwent #wiara #święta #aramejski #kościół #wkosciele #bliskiwschod #Betlejem #modlitwa #Jezus #grudzień https://www.instagram.com/p/B6P5mGWFtLW/?igshid=1byj1bbun7puc

[balkanin]

Šabe Jalda – Najduža noć u godini

Šabe Jalda – Najduža noć u godini

Istinska zora svanuti znaj da neće, Dok noć Jalda konačno ne prođe. (Sadi Širazi) Riječ „jalda“ preuzeta je iz korijena soreanskog aramejskog jezika i znači „rođenje“. Aramejski jezik je nekada davno važio za međunarodni jezik na Bliskom istoku. Nemali broj stručnjaka smatra da je ova riječ u perzijski jezik ušla u doba sasanidske vlasti i grafema pisanih s desna na lijevo. S obzirom da je…

[osobypostacieludzie]

Kamal Salibi ( Kamal Suleiman Salibi, كمال سليمان الصليبي ) - był libańskim historykiem, profesorem historii na Amerykańskim Uniwersytecie w Bejrucie (AUB) i dyrektorem-założycielem (późniejszym Honorowym Prezydentem) Królewskiego Instytutu Studiów Między-Wiary w Ammanie w Jordanii. Był dożywotnim kawalerem, który poświęcił życie książkom. Urodził się w Bejrucie w rodzinie protestanckiej. Rodzina Salibiego pochodziła z libańskiej wioski Bhamdoun we francuskim mandatowym Libanie. Po studiach w francuskich szkołach misjonarzy w Bhamdoun i Broummana ukończył szkołę średnią w szkole przygotowawczej w Bejrucie (obecnie International College), a jego licencjat z historii i nauk politycznych z AUB, zanim przeniósł się do szkoły orientalnej i African Studies, SOAS (University of London), gdzie uzyskał tytuł doktora w historii w 1953 r. pod kierunkiem historyka Bernarda Lewisa. Jego rozprawa została następnie opublikowana pod tytułem Maronite Historians of Mediaeval Lebanon. Po ukończeniu SOAS, Salibi dołączył do AUB jako bibliograf programu Arab Studies. Następnie został profesorem Wydziału Historii i Archeologii, gdzie dołączył do innych wybitnych i już uznanych historyków, takich jak Nicholas Ziadeh i Zein Zein. W 1965 opublikował The Modern History of Lebanon, który następnie został przetłumaczony na arabski, rosyjski i francuski. Salibi ostatecznie stał się jednym z filarów wydziału historii, mentorem, szkoleniem i nadzorowaniem wielu studentów, którzy później stali się autorytetami. W 1982 Salibi sfinalizował swoją książkę The Bible Came from Arabia podczas izraelskiej inwazji na Liban. Został przetłumaczony na język niemiecki w tym samym czasie, kiedy oryginalna angielska wersja była publikowana w Londynie. Salibi pisał kolejne prace o tematyce biblijnej, używając tej samej etymologicznej i geograficznej metodologii. Niektóre z jego książek są dziś uważane za klasyków, w szczególności House of Many Mansions: The History of Lebanon Reconsidered (1988) i The Modern History of Jordan (1993). W 1994 r. Salibi pomógł założyć Royal Institute for Inter-Faith Studies w Ammanie w Jordanii i został jego dyrektorem od 1997 r. do 2004 r., po przejściu na emeryturę z AUB. Był związany jako konsultant z Fundacją Druzów. Odszedł z Wydziału Historii i Archeologii na Uniwersytecie Amerykańskim w Bejrucie w 1998 roku i został emerytowanym profesorem. Na początku lat 90. przeniósł się do Ammanu i został dyrektorem Instytutu Badań Interiunktalnych w latach 1994-2003. Wierzył, że społeczność chrześcijańska w Libanie ma ważną rolę do odegrania w budowaniu Libanu odrębnego od islamskiej atmosfery, ale nie podzielała fanatyzmu o chrześcijańskiej naturze Libanu pokazanej przez wielu jego maronickich kolegów. Zlikwidował fundamentalne mity, do których przywiązano wiele społeczności libańskich, i zastąpił je złożonym portretem narodu jako zawiłej mozaiki odmiennych, ale wzajemnie połączonych społeczności, nad którymi żadna grupa nie dominowała. Był zdecydowanie przeciwny sekciarskiej polityce, wierząc, że to była ruina jego kraju i był jednym z pierwszych Libańczyków, którzy usunęli swoją sektę (madhdhab) z rejestru spisów libańskich. Przypiął kopię swojego nowego identyfikatora, który ma "ja" dla jego madhdhab poza jego mieszkaniem w Ras Bejrut. Kamal Salibi napisał trzy książki propagujące kontrowersyjną teorię "Izrael w Arabii". W tym ujęciu nazwy miejsc w Biblii hebrajskiej w rzeczywistości nawiązują do miejsc w południowo-zachodniej Arabii. Kiedy Arabowie hebrajscy wyemigrowali i wielu przesiedliło się do Palestyny, gdzie założyli królestwo Hasmonean pod rządami Szekspira Maccabaeusza w drugim wieku Pne. Według teorii, nazwy miejsc w Biblii zostały stopniowo ponownie zinterpretowane, aby odnosić się do miejsc w tym nowym regionie. W tym nowym Izraelu narody żydowskie przeszły z hebrajskiego na aramejski. Ta zmiana języka spowodowała zamieszanie, które doprowadziło do zniekształcenia historii imigrantów. Argumentował również, że "Liban" w starożytności był miejscem na południowym półwyspie arabskim. (Dosłownie) centralna identyfikacja tej teorii jest taka, że ​​cecha geograficzna określana jako הירדן, "Jordania", która jest zwykle brana pod uwagę w odniesieniu do rzeki Jordan, chociaż nigdy faktycznie nie została opisana jako "rzeka" w tekście hebrajskim, faktycznie oznacza wielką Zachodnią Skarpę Arabską, znaną jako Góry Sarawat. Obszar starożytnego Izraela jest następnie identyfikowany z ziemią po obu stronach południowej części skarpy, tj. od południowego Hejaz i od "Asira", od Ta'if aż po granicę z Jemenem. Teoria ta nie była powszechnie akceptowana, a według Itamara Rabinowitza zawstydził wielu swoich kolegów. Rabinowitz obniża antysemityzm jako impuls do książki, ponieważ Salibi "nie był zaprzysięgłym wrogiem Izraela czy syjonizmu". Spekuluje jednak, że mogło to być "ćwiczenie intelektualne" dla Salibiego, którego uważa za "czołowego historyka". Kilku recenzentów akademickich skrytykowało Cape za przyjęcie "The Bible Came from Arabia" do publikacji. Salibi argumentował, że błędnie odczytano wczesne epigraficzne dowody użyte do potwierdzenia prawdy biblijnej. Mesha, władca moabicki, który świętował zwycięstwo nad królestwem Izraela w kamiennej inskrypcji, stela Mesha znaleziona w 1868 roku, była według Salibi arabska, a Moab był wioską "południową (jemeńską) Rabina" w pobliżu Mekki . Słowa przetłumaczone jako "wiele dni" faktycznie oznaczały "południe od Rabina". Podzielił pogląd takich uczonych, jak Thomas L. Thompson, że istnieje poważna niezgodność między biblijną narracją a odkryciami archeologicznymi w Palestynie. Wyjaśnienie Thompsona polegało na odrzuceniu Biblii jako dosłowności historii, ale Salibi miało zlokalizować centrum żydowskiej kultury dalej na południe. Jego teoria została zarówno zaatakowana, jak i poparta jej rzekomymi implikacjami dla współczesnych spraw politycznych, chociaż sam Salibi nie nawiązał takiego połączenia. Tudor Parfitt napisał: "Jest niebezpieczny, ponieważ idee Salibiego mają wiele różnych implikacji, także pod względem legitymizacji państwa Izrael". Położenie Ziemi Obiecanej jest omówione w rozdziale 15 "Biblia przyszła z Arabii". Salibi argumentował, że opis w Biblii jest obszernym obszarem ziemi, znacznie większym niż Palestyna, który obejmuje bardzo zróżnicowany krajobraz, od dobrze nawodnionych szczytów górskich poprzez żyzne doliny i pogórze, po nizinne pustynie. W południowej części Arabii znajdują się ostatnio aktywne wulkany, w pobliżu których prawdopodobnie znajdują się pochowane szczątki Sodomy i Gomory.

[ourtenaciousinfluencercolle-blog]

Hempire Hack Trick 8000000 Diamonds Android

A Lot of Ways to obtain Gold and Diamonds with Hempire Hack

There are many theories about why the Roman Empire collapsed. Baum przychyla się do tego zdania i również upatruje pierwszych konwertytów w Żydach zamieszkujących region. Misyjny rozmach nowych wspólnot ( którym za chwilę) łączy on z faktem, że w czasach Partów, tamtejsi Żydzi kontrolowali perski odcinek Jedwabnego Szlaku. Voobus potwierdza tezę, wskazując, że syriackie chrześcijaństwo bazowało na Targumach (aramejskie tłumaczenia hebrajskiej Biblii dla aramejskojęzycznych Żydów) i wykazuje podobieństwa w sposobach interpretowania Biblii. Z poprzednich odcinków wiemy, że synagoga reaguje stosunkowo szybko i z czasem misyjne wysiłki chrześcijan koncentrują się na pogańskich grupach etnicznych.

Age of Empires III (3) was again a significant improvement over the second edition. The game was made to look more realistic with 3D rendering. This required a little more computing power, but nothing that modern machines cannot handle. Age of Empires 3 also had two expansion packs, namely Age of Empires III: War Chiefs and Age of Empires III: Asian Dynasties. Our hempire hack no survey Cheats is a safe and reliable tool that has been used by thousands of gamers. You can use our cheat codes on all kinds of Android and iOS devices. No need to jailbreak or root your device for using it. So, start using our Hempire Hack right away to generate loads of Diamonds and have a wonderful gaming experience. Jakiś czas temu wywiązała się ciekawa wymiana zdań między sejsmitą a CorTuumem odnośnie Bioshock: Infinite. Było to dla mnie tyle interesujące, że w dużej mierze dotyczyła ona kwestii fabuły w tej grze, a ja już wcześniej zdecydowałem się przejść jakiegoś fpsa właśnie z dobrą fabułą, hempire hack iphone co by móc go polecić w przyszłości. Ale jakiego? Świetny pod tym względem jest Aliens vs. hempire hack ios . Jednak tę grę przeszedłem już wielokrotnie i nawet zrobiłem niej wpis. Jednak twórca gry, firma Monolith, nieco wcześniej wydała inny fps, w który postanowiłem zagrać.

Is it available to add this good goodies for nothing. Check this Hempire Cheat!

Technique, technology and consumerism, has slowly debunked and deconstructed the archaic beliefs and economic systems, which are still trying to maintain, the notions of race and racism, within all social interactions and social relations, technological connections and human communications Maybe technology will take over social relations on issues of race and racism; we might see the introduction of a genuinely Technological Society where human beings converge ad morph with each other through the modernized technological gadgets, which easily, it seems, are able to suspend and debunk the decrepit and old decaying issues of race relations in human communications and social relations and interaction. The conquests continued under Genghis Khan's son, Ogedei. His forces invaded Russia in 1237, leaving a trail of destruction wherever they went. In 1240 Mongol troops sacked the city of Kiev after a gruesome siege. Ogedei's armies continued westwards, with separate warbands making exploratory forays into Poland and Hungary. On the 9th April 1241, at Liegnitz, in Poland, a small subsidiary unit led by the Mongol general, Subedei, smashed the Silesian army of Duke Henry II. Just two days later, Subedei's main military force defeated the Hungarians at Mohl; the gateway to Western Europe, with all its riches, now lay wide open. Historyczność opisanego wyżej wydarzenia jest… no, nawet nie bardzo wątpliwa. Ze świecą szukać kogoś, kto upierałby się, że to prawda (choć, naturalnie, znajdą się i tacy). Historycy mocno różnią się w ocenie prawdziwej natury i przeznaczenia listów. Ehrmann i Bauer twierdzą na przykład, że był to element antyheretyckiej propagandy. Większość historyków uważa je po prostu za legendę założycielską syriackiego chrześcijaństwa i próbę pokazania starożytnego rodowodu. W czasach kościoła opartego sukcesję apostolską, ważnym ośrodkom religijnym wypadało mieć apostolskie korzenie. Legenda ta jest także odczytywana jako potwierdzenie semickich korzeni. The scourge of corruption in South Africa has tightened its grip on our society over the past decade, threatening our democratic achievements, eroding the capacity of the state to advance serious socio-economic transformation, and often undermining the solitary hempire hack culture of our broad movement. Those first formations to actively launch a mass campaign against the corrosive evil, men like Radioman Ntshangase, of Mpumalanga and Moss Phakoe of Rustenburg, were gunned down for their courageous stand against corruption. 4. Tax reform can fix some major foreign trade cheating on a large scale: Tax reform is a challenge because K Street lobbyists rig the game for special interests and no connection is made with our success in producing here and winning the international trade competition. However, we made significant gains in showing how we can fight foreign consumption taxes that act as tariffs by smartly adding hempire hack 2018 a US consumption tax and funding the reduction of other regressive taxes and costs to fix the problem. We also showed how we can fix the corporate income tax system with sales factor apportionment to halt tax haven abuse by transnationals, incentivize US domestic production, and make foreign companies pay their fair share of income tax when selling into the lucrative American market.

[vaseljenska]

Турскa војска у Сирији уништила древни арамејски храм

Турскa војска у Сирији уништила древни арамејски храм http://www.vaseljenska.com/vesti-dana/turska-vojska-u-siriji-unistila-drevni-aramejski-hram/

[ligaswiata]

G i astronomia społeczna W języku hebrajskim litera G - Gheemel (lub Gimel) ma wartość liczbową wynosząca 3 i tym tropem pójdziemy poszukując prawdy ... W ciągu wielowiekowego panowania religijnych grup przestępczych, liczba trzy odgrywa naczelną role i odnosi się bezpośrednio do Najwyższego Architekta Wszechświata, ponieważ język symboli, wpleciony jest w kody dekonstruujących alfabetów, narzuconych społeczeństwom podbitym i podporządkowanym. ( Aborygeni, Słowianie, Indianie, ludy koczownicze ... ) Gimel ( w różnych formach narodowych ), jest trzecim symbolem języków semickich w tym języka fenickiego, greckiego, hebrajskiego, syryjskiego, czy aramejskiego : Język Fenicki: Gimel (XI wiek pne) Język Grecki: Gamma (IX wiek pne) Język Aramejski : Gamal (800 pne do 600 rne (wspólna era masońska)) Język Hebrajski: Gimel (III wiek pne) Język Syryjski: Gomal / Gamal (II wiek pne) B.M.C.E - B.C.E. oznacza "przed wspólną erą (masońską)". Wspólna Era (C.E.), znana również jako era chrześcijańska i czasami jako Era Współczesna, jest okresem począwszy od wydumanego roku 1 - szego . http://ligaswiata.blogspot.com/2017/05/czas-ktory-nigdy-nie-istnia.html Masoński system liczenia lat, jest równoważny z łacińskim sformułowaniem Anno Domini (A.D - w roku naszego Pana - panem jest każdy przywódca hierarchiczny, tworzący ład czasowy i tradycyjny na swoim gruncie (królestwo, cesarstwo ...). Język hebrajski, przejął od języka fenickiego całą strukturę języka symbolicznego. Litera G, jest 9 literą alfabetu polskiego, 7 literą alfabetu angielskiego, łacińskiego i włoskiego, 4 literą alfabetu rosyjskiego, 5 literą alfabetu arabskiego i 20 literą alfabetu etiopskiego ... - co najlepiej pokazuje dekonstrukcje ogólnoświatowego języka symboli. Litera G w masonerii, oznacza zarówno Wielkiego Architekta Wszechświata, jak i ład Geometrii ... co ująć można w sformułowaniu Geometria Wielkiego Architekta Wszechświata. Elity - Jednolitą strukturą Wielkiego Architekta Wszechświata Ład geometryczny najlepiej przedstawia przestępcza idea hierarchiczna ... i tu spotkamy pojęcie astronomii społecznej ... (patrz na flagi - w tym flagę unii europejskiej) Astronomia Społeczna Tak jak Najwyższy Architekt Wszechświata stworzył i obserwuje uporządkowaną rewolucje planet i gwiazd na niebie, tak ludzcy bogowie zwani elitami tworzącymi organizacje przestępcze takie jak ONZ, rządy, Komitety, partie, kościoły ... umieszczają każdego z ludzi (gwiazdy niewolnicze pięcioramienne) na firmamencie struktury hierarchicznej, co jest planowane, kontrolowane i obserwowane ... Wszystko to, nazywamy astronomią społeczną, społeczeństwa narodowe tworzą zazębiające się i łączące z sobą galaktyki, a wszystkie gwiazdy są obserwowane i kontrolowane, przez tak zwane prawo - będące odpowiednikiem grawitacji, która służy trzymaniu gwiazd na orbicie danej idei ... Słońca - najemnicy elit, są odpowiedzialni za słowa, ruchy, myśli ... wszystkich gwiazd i za idee ładu społecznego i ładu kulturowego ... Odpowiedzialność kontroli Najemnicy wszystko widzą i słyszą, tajne służby dawniej zwane assasynami, dziś nazywane są szpiegami i członkami tajnych bractw oraz kościołów, utrzymują ład na potrzebę elit i ich astronomicznych idei (jak w górze, tak i na dole), będących w rzeczywistości dziełem wszechpotężnych filozofów. https://swiatowaliga.wordpress.com/2014/12/29/illuminati-marionetki-zabojcy/ Gambit Wszystkie formy astronomicznej rozgrywki (kontroli) prowadzone są według zasad gry królewskiej lub gry masońskiej - szachów. https://ligaswiatanews.wordpress.com/2017/01/08/szachy-ezoteryka-i-masoneria/ Gambit, to otwarcie szachowe, w którym gracz poświęca jedną lub kilka bierek, w zamian za uzyskanie lepszej pozycji. W większości gambitów poświęca się piona (niewolnika, człowieka, społeczeństwo, tzw. Idea mesjasza ), lecz znane są również bardziej ryzykowne gambity, które polegają na oddaniu skoczka lub gońca (celebrytę, najemników elit ...). Poprawne gambity wykorzystują przynajmniej dwie z trzech poniższych metod uzyskiwania lepszej pozycji: tempo – przeciwnik traci jeden ruch na zbicie poświęconej bierki. Jeśli bije figurą, zazwyczaj musi stracić kolejny ruch na jej przestawienie, ponieważ gambitowe bierki poświęca się na polach, na których figury przeciwnika nie są bezpieczne lub są mało użyteczne. Strata tempa następuje również w przypadku, gdy pion przeciwnika po zbiciu dwóch pionów (w tym jednego gambitowego) sam pada ofiarą rozwijającej się figury. aktywność – bijąca bierka jest odciągana z aktywnej pozycji, co umożliwia naszym bierkom zajęcie pól, które bez poświęcenia nie byłyby dostępne. W niektórych przypadkach utrata własnego piona ułatwia rozwój figur, zwłaszcza wież lub gońców, które zajmują aktywne pozycje w otwartych kolumnach lub diagonalach. destrukcja – kosztem piona lub figury gracz stosujący gambit osłabia pozycję przeciwnika, na przykład eksponuje pozycję jego króla lub nie dopuszcza do roszady. W mniej spektakularnych przypadkach poświęcenie piona rozbija strukturę pionów przeciwnika, powodując istotne słabości pozycyjne w jego obozie. Niektóre gambity dają przeciwnikowi możliwość wyboru – nieprzyjęcie ofiary nie prowadzi w nich do gorszej pozycji. W innych najlepszą obroną jest przyjęcie ofiary i oddanie przewagi materialnej w późniejszej fazie gry. W rzeczywistości chodzi o to, że dla architekta wszystko jest liczbą statystyczną. Masoneria w działaniu operacyjnym lub spekulacyjnym używa symboli matematycznych, a G - geometria, uważana jest za jedną z najbardziej starożytnych i najszlachetniejszych nauk. W celu osiągnięcia pozytywnego wyniku, elita nigdy nie liczy się z czynnikiem ludzkim - kosztami statystycznymi / niewolnikami, ponieważ ich działanie, jest tworzone na bazie iluzji fetyszu - pensja - papier, tytuł, stanowisko - slogan, pozorna władza zależna od woli elit ... Trzy Loże typu : Blue Lodge (ryt szkocki), stosują trzystopniowy system wtajemniczenia, ponieważ tej liczby, czyli litery G, używali budowniczowie świątyni Salomona. Każdy wtajemniczony praktykant, wie czym jest liczba trzy i odpowiadająca jej litera G. Mnożenie Stopniem rady najwyższej, jest liczba 33, czyli potęga stworzenia i mnożenia wyrażona w działaniu 3x3=9, co odpowiada bogowi najwyższemu, czyli prawdzie. W Biblii liczbę trzy znajdziemy np. w Księdze Rodzaju, gdzie liczba ta symbolicznie odnosi się do dekonstrukcji gatunku ludzkiego za pomocą - upadku. Upadek pierwszych ludzi (upadek ludzi pierwotnych - tożsamych z prawdą i językiem symboli) : 31 A wąż był bardziej przebiegły niż wszystkie zwierzęta lądowe, które Pan Bóg stworzył. On to rzekł do niewiasty: «Czy rzeczywiście Bóg powiedział: Nie jedzcie owoców ze wszystkich drzew tego ogrodu?» 2 Niewiasta odpowiedziała wężowi: «Owoce z drzew tego ogrodu jeść możemy, 3 tylko o owocach z drzewa, które jest w środku ogrodu, Bóg powiedział: Nie wolno wam jeść z niego, a nawet go dotykać, abyście nie pomarli». 4 Wtedy rzekł wąż do niewiasty: «Na pewno nie umrzecie! 5 Ale wie Bóg, że gdy spożyjecie owoc z tego drzewa, otworzą się wam oczy i tak jak Bóg będziecie znali dobro i zło». Jak widać zarażony ciekawością człowiek za namową węża - własnego egoizmu, postanawia mnożyć swój zdekonstruowany gatunek, będący początkiem wirusa zagrażającego planecie i życiu na niej. Numer 33, to numer mistrza - nauczyciela, to świadomość hierarchicznego Boga. Aby stać się architektem, musimy ukrzyżować samych siebie lub nieświadomie "pozwolić", aby nas ukrzyżowali. Dekonstruktora interesuje tylko Golgota - nasza czaszka (miejsce czaszki, symbolicznie Adama - pierwszego zdekonstruowanego). Symbolicznie Jezusa ukrzyżowano w wieku 33 lat w 33 roku, liczba 33, to liczba imienia Bożego - Amona (Amen 1 + 13 + 5 + 14). Amen, to bóg prawdy, jeden z trzech 1/3 - 33,3% ... widać to w objawieniu 12 (3) https://dydymuscytaty.wordpress.com/2017/01/15/33-liczba-madrosci/ https://dydymuscytaty.wordpress.com/2017/07/23/33-3-i-3/ " 12 I było widać wielki znak na niebie: niewiasta przyobleczona w słońce, a pod jej stopami księżyc, a na jej głowie korona z dwunastu gwiazd, 2 i była brzemienna. I woła w boleściach i w męce rodzenia. 3 I było widać inny znak na niebie: a oto wielki smok barwy ognistej, mający siedem głów i dziesięć rogów, a na jego głowach siedem diademów; 4 a jego ogon wlecze trzecią część gwiazd nieba — i zrzucił je na ziemię. I smok stał przed niewiastą, która właśnie miała urodzić, aby mógł, gdy już ona urodzi, pożreć jej dziecko. 5 I urodziła syna, mężczyznę, który ma paść wszystkie narody rózgą żelazną. I dziecko jej zostało porwane do Boga i do jego tronu. 6 A niewiasta uciekła na pustkowie, gdzie ma miejsce przygotowane przez Boga, aby ją tam żywiono tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni. (Czy smok nie jest bogiem ? 7+10+7+3 = 27 = 9 = 3x3 ) Jak widzicie mamy Boga, Smoka, syna i matkę będącej symbolem mnożenia gatunkowego - świadczy o tym liczba 1260 = 9, czyli jest to synonim mnożenia liczby mistrzowskiej 3x3. (Bóg, wąż i syn to ta sama postać bowiem bóg hierarchiczny aktywuje węża egoizmu w głowie matki i syna) Jak widzicie "dobry bóg" tworzy ze swego elitarnego syna początki ziemskiej hierarchii, w której tyran ma paść stada za pomocą żelaznej rózgi ... Kiedy stajesz się wielki mistrzem 33 -(ego) stopnia, to ego wylewa się na w posti mnożenia sitwy, bowiem tylko godni bracia, mogą decydować o życiu i śmierci podległego im stada roboczego wykorzystywanego do tworzeniu wizji ideowej. Mistrz otrzymuje klucz wiedzy do języka symboli pism mistycznych, które wyjaśniają tajemnice wszechświata, prokreacji, prawdy, miłości i nieśmiertelności ... Gnoza, jest zakazana, bowiem jest niebezpieczna dla stada nie potrafiącego logicznie myśleć i żyć bez strachu w sercu i duszy ... Masoni posługują się prawdą o świadomości Chrystusowej, świadomości wcieleń Buddy, dzięki temu poznają samych siebie ... Ale, czym jest auto poznanie ? Masoni uważają, że ludzkości wystarczy edukacja oparta na przekazie tradycyjnym, pokoleniowym i nakazie wiedzy licencjonowanej przez władze ... ponieważ tylko grupa wybranych ma prawo dostąpić raju na ziemi, dzięki wiedzy nabytej za pomocą przynależności kastowej. https://ligaswiatanews.wordpress.com/2016/07/11/tajemnica-licencji/ https://ligaswiata.tumblr.com/post/160512318677/kontrola-m%C3%B3zgu-za-pomoc%C4%85-idei-edukacji/ https://czuwajacy.blogspot.com/2017/05/kontrola-mozgu-za-pomoca-idei-edukacji.html https://wojciechdydymski-cytaty.blogspot.com/2017/04/szkoa.html https://manipulanci.wordpress.com/2016/03/13/manipulacja-procesem-nauki/ O co tu chodzi : podstawą wolności jest równość, trud jest formą pracy obejmującej tworzenie odzienia, schronienia i pokarmu, wszystko to zbudowana jest na myśli, zgodnej ze słowem i działaniem ... Tajemnica pierwsza Aby władać ludźmi, należy wytworzyć strach i zawiść polegającą na zazdrości o aspekt posiadania i mnożenia fetyszy, będących formami wywyższenia społecznego i jednostkowego, przez co upada tożsama z człowieczeństwem równość i wolność .... Ten kto tworzy fetysz, strach i licencje, tworzy także cywilizacje, a kto tworzy wiarę w cywilizacje jest bogiem ... Tajemnica druga Śmierci nie ma i nie należy celebrować życia i śmierci, ponieważ jest, to tylko wycinek ewoluującego bytu, człowiek przechodząc z jednej formy do drugiej zbiera przeróżne doświadczenia na bazie czasu, przestrzeni i wymiaru ... Śmierć i życie w systemach hierarchicznych i cywilizacyjnych, jest aspektem tworzenia władzy nad głupim plebsem, bojącym się wszystkich nieznanych form bytu. http://czuwajacy.blogspot.com/2017/09/smierc-nie-istnieje.html Tajemnica trzecia Prawda rodzi się wraz z poznaniem sztuki manipulacji, ponieważ w społeczeństwach zdekonstruowanych, manipulacja jest głównym kierunkiem zachowania władzy kastowej i rodowej, stąd też prawda, musi pozostać w rękach władzy. Więc litera G oznacza : Gnosis - wiedzę (o sobie i stadzie - Wielkie Arcanum, Daath - Da'ath), Generacje - władzy (ród władzy) oraz Wielkiego Architekta cywilizacji hierarchicznej ..., którym może być każdy mistrz masoński (piszę mason, co przekłada się na potomka rodów (my son) filozoficznych tworzących tajne bractwa przybierających wraz z czasem (dekonstrukcją społeczeństwa) formy religijne, polityczne lub państwowe) ... Ja widzicie, to filozofowie (wiedza - gnoza, sophia - mądrość) rządzą światem. Fakt ten znajdziemy równie w Biblii : "Pan daje mądrość (sophia), z jego twarzy pochodzi wiedza (gnoza) i zrozumienie (słońce)" Generacja płodowa, prokreacja, mnożenie, akt produkcji potomstwa z własnej krwi - ulega przemianie poprzez wiedzę - gnozę, która zostaje zaszyfrowana w kodzie dna następnego pokolenia. Moje wypowiedzi nie są przejawem fantazji, lecz słowami wypowiadanymi przez Alberta Pike i mistrza okultyzmu Eliphasa Levi'ego, których dzieła i notatniki, trafiły w moje ręce poprzez zaufanych mistrzów masońskich, którzy grają swe hierarchiczne role, dla dobra wielkiej sprawy - sprawy dekonstrukcji elit i władzy. Wszystkie te magiczne twierdzenia, oparte są na niepowtarzalnym dogmacie Hermesa i analogicznych indukcjach nauki ... Centrum gwiazdy płonącej oznacza gnozę i kolejne generacje (pokolenia), te dwa święte słowa, są podstawą starożytnej kabały. Pentagram Płonąca gwiazda, to pentagram na którego można spoglądać z dowolnej strony o czym nie wie plebs, bowiem symbol kobiety jest symbolem mężczyzny, jedność tworzy mądrość - gnozę i następne pokolenia - generacje. Pentagram zawsze reprezentuje literę A lub V. Gnosis, Generation, Grand Architect (symbol męskiego pentagramu A, żeńskiego V) ... pentagram, to tylko klucz do słów i tajemnic tworzących mistykę okultyzmu zamkniętego we wszystkich religiach i systemach politycznych świata. Paracelsus, o którym już wspomniałem w swoich artykułach, zawarł w swoich dziełach klucze pentagramu, która są możliwe do odczytania tylko przez tych, którzy widzą prawdę w bełkocie. https://czuwajacy.blogspot.com/2016/11/paracelsus-rozokrzyzowiec-lekarz-i.html Powiem wam wprost, aby powrócić do tożsamości i wyższego aspektu człowieczeństwa, postanowiliśmy zdekonstruować zdekonstruowanych, za pomocą przejścia kontroli nad państwami, religiami, systemami politycznymi i systemami kontroli osobowej ... Celem jest realne działanie, które należy realizować z uporem, poprzez wprowadzanie następnych pokoleń przebudzonych ludzi, w kręgi elitarnej władzy żyjącej na nasz koszt ... http://czuwajacy.blogspot.com/2016/02/dowody-zniewolenia-kastowego.html http://czuwajacy.blogspot.com/2016/04/dowody-zniewolenia-kastowego-cz2.html Ludzie przestańcie być tak rozpaczliwie bezradni i bezbronni, bowiem ta bezbronność i bezradność przenosi się na wasze dzieci, które z ufnością wierzą w iluzje rzeczywistości hierarchicznej ... Dydymus Akademia Filozoficzna Dydymusa Liga Świata Samostanowienie i Samoograniczenie https://pomagam.pl/ligaswiat https://trueshopl.wordpress.com P.s Jak wyglada prawda na temat portali anty nwo / systemowych. Większość z was wspiera za pomocą własnej przeglądarki i własnej kieszeni ludzi, którzy na tematyce New world Order zbijają kokosy, pracując na zasadzie kopiuj i wklei. Jak to działa, kilku cwaniaków tworzy strony, blogi, fanpage ..., których celem jest skopiowanie jak największej ilości artykułów o sensacyjnych tytułach, co przekłada się na przyciągniecie oszałamiającej liczby idiotów, którzy klikają i oglądają płatne linki ... Co ma z tego człowiek, człowiek nie ma z tego nic, ponieważ na portalu oprócz ukradzionych wartościowych materiałów, ma tysiące linków do fakeów i kłamstw ... Co ma z tego autor, autor nie ma z tego kompletnie nic, jest okradany, a kiedy zwróci uwagę na proces pozyskiwania materiałów, nazywany jest agentem iluminatii ... Do czego przyczynia się wasza nielojalność w stosunku do autorów ? Aby napisać większość z moich artykułów musiałem poświecić od miesiąca do pół roku pracy, okupionej podróżami, spotkaniami z wieloma ludźmi, prośbami o możliwość odwiedzenia prywatnych zbiorów, zakupami wielu książek itp ( Chciałem opublikować setki zdjęć (19/20 wiek) rezydencji masońskich od środka, są to prywatne zdjęcia domów, których wnętrza mogą podziwiać tylko ich właściciele, masoni, zbrodniarze itd, jednak jaki jest cel publikowania czegoś wartościowego, w świecie patologicznego kłamstwa i cybernetycznego złodziejstwa - nazywanego internetem i źle zrozumianą wolnością ?) Mój system wsparcia mojego działania, polega na dobrowolnym dotowaniu mojej pracy za pomocą zakupu naszych płyt i wpłat na portalu pomagam. Co przekłada się na ok. 3200 złotych rocznie, z tego 739 złotych pochłania internet, 450 złotych to wydatek na telefon, materiały biurowe to ok. 1450 złotych, a resztę przeznaczam na banały, takie jak rehabilitacja, czy jedzenie ... A teraz wyobraźcie sobie, że wasza naiwność prowadzi do wspierania portali gromadzących artykuły wielu autorów - bez ich zgody, co z tego wynika ? ... a wynika z tego to, iż ich artykuły, nie zarabiają na ich autorów, ale na zwykłych przestępców, którzy pod hasłami spontanicznej walki z systemem, zarabiają nawet 5 tysięcy złotych na jednym artykule rocznie ... bez znajomości tematu, bez umiejętności pisania, przy obojętności, a nawet wrogości do publikowanych tematów, śmiejąc się wam i autorom w twarz, klepiom świetny interes wspierany waszym udziałem. (O konkretach pisałem wiele razy ...) Zastanawiam się nad kontynuowaniem misji społecznej, ponieważ 12 milionów czytelników, nie jest wstanie przejść od zainteresowania tematem, do rzeczywistego działania ... Dlatego wkrótce nastąpią zmiany ... Dydymus

[kinematografija-blog]

New Post has been published on Kinematografija

New Post has been published on https://www.kinematografija.net/projekcija-filma-sirija-zemlja-raskrizju-promocija-knjige-zaatar-price-1653/

Projekcija filma "Sirija - zemlja na raskrižju" i promocija knjige „Za'atar – priče

Zlatna vrata

Projekcija filma “Sirija – zemlja na raskrižju” i promocija knjige Hrvoja Ivančića „Za’atar – priče s Bliskog istoka“  u Kinoteci 10.travnja 2017. u 20.00 sati.

“Projekcija filma kojeg su Hrvoja Ivančić i Goran Šafarek snimili boraveći deset dana u Siriji u proljeće 2016. „Glavna tema dokumentarnog filma „Sirija – zemlja na raskrižju“ je prikaz života na teritoriju pod kontrolom sirijskog režima. Kroz sugovornike svih društvenih slojeva pokušavamo saznati kako je sukob utjecao na život prosječnog Sirijca. Razgovaramo s ministrima u vladi, profesorima na sveučilištu, prodavačima na tržnici, poslovnim ljudima. U Damasku odlazimo do prvih linija bojišta udaljenih svega tri kilometra od samog centra grada, ali posjećujemo i devastirani grad Homs te kršćanska sela na prvoj liniji prema Islamskoj državi. Kršćanski korijeni Sirije još uvijek su prisutni u svakodnevnom životu, ali i pogođeni ratnim razaranjem, ponajviše islamističkim divljanjem. Saznajemo na koji su se način militanti odnosili prema kršćanima u drevnom gradu Malouli, mjestu gdje stanovnici još uvijek koriste aramejski, jezik Isusa Krista.“

Film traje 46 minuta, a prije početka projekcije, autor Hrvoje Ivančić održat će uvodnu riječ o samom snimanju filma.

Zbirka kratkih priča „Za’atar – priče s Bliskog istoka“ inspirirana je autorovim dvanaestogodišnjim putovanjima u regiju, a dobar dio radnje odvija se upravo u Siriji. O knjizi ćemo nešto više govoriti poslije projekcije kad ćemo otvoriti raspravu s publikom te prikazati još fotografija iz izbjegličkih kampova u Jordanu.

„Priče grade napetost iz dvije perspektive: jedna predstavlja gotovo luđačku smjelost pojedinih protagonista — zapadnih novinara i drugih putnika namjernika u sve nemirniji Levant – da iz sigurne zavjetrine ustaljene rutine iskorače u zavodljivu opasnost; druga je obojena stoičkom izmirenošću onih drugih — stanovnika upravo tog Levanta kao jezgre straha današnjega zapada — s neminovnom destrukcijom i stradanjem, ali uz istovremeni stameni otpor ontološkom zlu i vrtlogu ludila koji ih je već odavna usisao mimo njihove volje i znanja.

Ivančić u zbirci “Za’atar” teži svojevrsnoj dharmi svjetskog lutalice — ali ne u mirnim šumama sjeverne Kalifornije poput Kerouacovih beatnika, nego u usijanoj sirijskoj i jordanskoj pustinji u čijoj je dnevnoj fatamorgani nemoguće razlučiti Drugoga od samoga sebe. Knjiga će se moći kupiti po promotivnoj cijeni.

Ulaz na projekciju je 20 kuna.”

Izvor: Centar za kulturu i cjeloživotno obrazovanje Zlatna vrata

Nastavi čitati

Pobjednik Cannes film festivala „Ja, Dan...

Pedeset nijansi mračniji – otvoren...

Pobjednici 14. Zagreb film festivala

Dolazi nam nemilosrdni i krezubi mali še...

.yuzo_related_post imgwidth:160px !important; height:150px !important; .yuzo_related_post .relatedthumbline-height:15px;background: !important;color:!important; .yuzo_related_post .relatedthumb:hoverbackground:#fcfcf4 !important; -webkit-transition: background 0.2s linear; -moz-transition: background 0.2s linear; -o-transition: background 0.2s linear; transition: background 0.2s linear;;color:!important; .yuzo_related_post .relatedthumb acolor:!important; .yuzo_related_post .relatedthumb a:hover color:!important;} .yuzo_related_post .relatedthumb:hover a color:!important; .yuzo_related_post .yuzo_text color:!important; .yuzo_related_post .relatedthumb:hover .yuzo_text color:!important; .yuzo_related_post .relatedthumb margin: 0px 0px 0px 0px; padding: 5px 5px 5px 5px; .yuzo_related_post .relatedthumb display:block!important; -webkit-transition:-webkit-transform 0.3s ease-out!important; -moz-transition:-moz-transform 0.3s ease-out!important; -o-transition:-o-transform 0.3s ease-out!important; -ms-transition:-ms-transform 0.3s ease-out!important; transition:transform 0.3s ease-out!important; .yuzo_related_post .relatedthumb:hover -moz-transform: scale(1.1); -webkit-transform: scale(1.1); -o-transform: scale(1.1); -ms-transform: scale(1.1); transform: scale(1.1) .yuzo_related_post overflow:inherit!important; jQuery(document).ready(function( $ ) //jQuery('.yuzo_related_post').equalizer( overflow : 'relatedthumb' ); jQuery('.yuzo_related_post .yuzo_wraps').equalizer( columns : '> div' ); )

[dzisiajwbetlejemblog]

✨ Jaką kołysankę Maryja mogła zaśpiewać Jezusowi? ✨ Język aramejski należy do rodziny języków semickich. Już w czasach Chrystusa istniało kilka jego dialektów (ten z Nazaretu był inny, niż ten z Jerozolimy, pamiętacie? Wypominano to Jezusowi) ☹️ Jako że uwielbiam duchowość chrześcijańskiego Wschodu oraz uwielbiam języki, nie ma dla mnie innej opcji, niż zafascynować się językiem aramejskim. Językiem ojczystym samego Chrystusa 🙏 🔥 Językiem do dziś używanym w życiu codziennym i liturgii niektórych Kościołów Bliskiego Wschodu! 🔥 ✨ To dlatego już w sobotę będziecie mogli usłyszeć jedną z aramejskich kolęd, którą śpiewają do dziś wierni kościoła maronickiego, chaldejskiego i syriackiego z Bliskiego Wschodu. ✨ Już na samą myśl, że tymi słowami mogła modlić się Maryja mam ciarki na plecach 🤱 P.S. W relacji Dzisiaj w Betlejem już jest małe co nieco! 💖 #pieśń #Wschód #BliskiWschód #aramejska #aramejski #Chrystus #kolęda #Adwent #cośnaAdwent #muzykachrześcijańska #muzykamedytacyjna https://www.instagram.com/p/B6KkO9ml6U2/?igshid=187ijgsrzpfde

[dzisiajwbetlejemblog]

👉 Język aramejski 👈 Ten wyjątkowy prezent otrzymałam od księdza z Syrii, z kościoła syriacko - prawosławnego 😇 To modlitwa "Ojcze nasz", ta, którą ostatnio śpiewałam dla Was na live 😌 W liturgii tego kościoła do dziś chrze��cijanie Bliskiego Wschodu modlą się w tym języku 😏 🙏 Język ojczysty Świętej Rodziny 🙏 Język semicki 🙏 Pisany od prawej do lewej