#amanda wati | Explore Tumblr posts and blogs

ikhylow-blog · 7 years ago

Text

Unspoken Words [Niewypowiedziane Słowa]

Brązowłosa przemierzała korytarze swojego liceum słysząc za sobą szepty. Wiedziała, że mówią akurat o niej, że wytykają ją palcami. Wcale ją to nie dziwiło. Przecież nie na codzień można spotkać dziewczynę z krótkimi włosami, męskimi rysami twarzy i mnóstwem plastrów i bandaży na ciele.

Ale co miała poradzić. Bronienie swojego młodszego brata to jedne co trzyma ją przy życiu. Gdyby nie on pewnie dawno skończyłaby martwa z nożem wbitym w serce bądź kartań.

Dziewczyna weszła do klasy tuż po dzwonki chcąc zająć miejsce w ostatniej ławce, najlepszej przy oknie. Nie lubiła być w pierwszej ławce zwłaszcza, że nauczycielka cały czas się na nią patrzył i pytał czy nie chce iść do pielęgniarki.

Nie rozumiała czemu tak jest. Może miała mnóstwo bandaży i plastrów, może miała podbite oko i rozciętą wargę, ale czuła się dobrze. No…Prawie.

Miała pewnie problem, ale wiedziała, że jeśli pójdzie z tym do szkolnego terapeuty, albo do jakiekolwiek innego to wyślą ją do wariatkowa zamiast spróbować jej pomóc.

Po co jej to? I tak miała wystarczająco dużo problemów.

- Evans - Nauczycielka wyczytała jej nazwisko, na co ta tylko podniosła rękę informując, że jest obecna na lekcji. - Wolałabym jednak usłyszeć ustną odpowiedź.

Lekko posiwiała kobieta zmrużyła oczy mierząc dziewczynę przenikliwym spojrzeniem.

-Jestem - Powiedziała na głos. Dziewczyna była lekko zniesmaczona, ponieważ jej głos był zachrypiały. Ostatnio jedyne co robiła to krzyczała przez co jej gardło niemiłosiernie piekło.

Po lekcji, która ku zdziwieniu brązowowłosej minęła dość szybko, dziewczyna wrzuciła swoje książki niechlujnie do plecaka po czym zarzucając go sobie na ramię wyszła z klasy wkładając ręce do kieszeni zblakłej zielonej bluzy.Teraz miała wychowanie fizyczne. Nienawidziła tego przedmiotu chociaż wiedziała, że musi popracować nad swoją tężyzną fizyczną, ponieważ jej kondycja była o wiele gorsza niż kiedyś. Jeszcze cztery lata temu potrafiła przebiec dziesięć kilometrów bez zadyszki, a teraz nie potrafiła przebiec kilkunastu metrów bez duszności. Nie mogła sobie na to pozwolić. Przez cztery lata potwornie się zapuściła. Weszła do szatni dziewczyn bez namysłu kierując się do łazienki. Nie chciała, żeby każda dziewczyna wpatrywała się w jej wystające kości, rany czy blizny. Jedne płytkie drugie głębsze. Nie chciała takiej pomocy. Pragnęła, żeby ktoś rzeczywiście się nią zainteresował. Gdzieś wewnątrz siebie bardzo pragnęła atencji i zainteresowania, jednak głęboko schowała te emocje. Wiedziała, że nie przyniosą jej żadnych korzyści. Kiedy już się przebrała i założyła opaskę na oko, żeby zakryć limo. Związała swoje i tak rzadkie i wyniszczone włosy w kitkę i ruszyła na halę. Już po przekroczeniu progu hali do jej nozdrzy wdarł się zapach gumy, piłek i potu zmieszany z różnymi perfumami. Podeszła do trenera chcąc spytać się co będą robić na dzisiejszych dwóch łączonych lekcjach. Szczerze nie pasował jej w-f ze starszymi chłopakami, którzy wręcz pożerali wzrokiem dziewczyny. Nawet Evans co mocno ją zdziwiło. -Dlaczego masz opaskę na oku, Evans? - Spytał trener, kiedy dziewczyna do niego podeszła. -Kiedy przechodziłam obok jakiś uczniów z innej szkoły zaczęli się dla zabawy okładać, a ja niefortunnie znalazłam się obok nich i mi się oberwało - Odpowiedziała zachrypniętym głosem odwracając wzrok. - Co będziemy robić na dzisiejszych lekcjach? Mężczyzna zmrużył oczy patrząc na nią badawczo. Jakoś nie wierzył w jej wersje wydarzeń, ale nie chciał naciskać na i tak widocznie przybitą dziewczynę. -W planach była łączona siatkówka, ale jeszcze zobaczymy - Powiedział Czarnowłosy. - Na razie usiądź na trybunach z innymi dziewczynami. Evans kiwnęła tylko głową na znak, że rozumie i poszła zająć miejsce. Usiadła jak najdalej mogła od dziewczyn z jej klasy. Nie chciała słuchać ciągłych paplanin o chłopakach, ciuchach i makijażu. Nigdy specjalnie nie kręcili jej te rzeczy. Zawsze wolała iść na dwór i pograć w piłkę nożną czy siatkówkę ze swoim bratem niż łazić całymi dniami po sklepach. Minęła kilka minut, a rozmowa dziewczyn podgłośniła się zmieniać się wręcz we wrzaski. Evans z nadmiaru dźwięków zatkała uszy i mocno zacisnęła oczy skupiając swoje myśli na czymś innym niż ten hałas. -Cisza! - Krzyknął trener widząc prawie płaczącą z bólu głowy Evans, harmider. Dziewczyna niemo mu podziękowała i próbowała uspokoić pulsującą głowę. Po kilkunastu minutach jej się to udało. Dziewczyny były już znaczne ciszej, więc o następne bóle było trudno. -Ej, Evans! - Zwróciła się do niej jedna z dziewczyn. Brązowłosa przeniosła na nią znudzone spojrzenie i uniosła jedną brew. Dziewczyna zamilkła na chwilę, jednak pokręciła przecząco głową. Była pewna, że teraz, kiedy zadały jej to pytanie, będzie ono krążyło w jej głowie do końca dnia. Nigdy się nie zakochała, więc nie miała pojęcia co to za uczucie. Nie rozumiała pojęcia “motylki w brzuchu” i “nogi z waty”. Zawsze jedyną osobą, która ją kochała i okazywała to w jakikolwiek sposób to jej brat Matthew i jej matka Elizabeth. Tylko oni. Jeszcze nikt nigdy nie wyznał jej miłości, ani nie okazywał zbytniego zainteresowania pomimo, że według jej brata niczego jej nie brakowało. -Hudson! - Wykrzyczał nauczyciel, gestem ręki prosząc aby wywołana dziewczyna do niego podeszła. Blondwłosa wstała i spokojnym krokiem zeszła z trybun po czym podeszła do trenera. Evans nie słyszała o czym rozmawiają i nie za bardzo ją to obchodziło. Natomiast pozostałe dziewczyny były widocznie bardzo ciekawe na jaki temat ciągnie się rozmowa. Dziewczyna najchętniej wzięłaby słuchawki i Mp3, żeby móc posłuchać muzyki. Kiedy włączała muzykę automatycznie zapomniała o świecie i problemach. A właśnie tego potrzebowała. Odskoczni. Coś dzięki czemu zapomnij o rzeczywistości. O wszystkim. Nie miała żadnych przyjaciół poza swoim bratem. Tylko do niego mogła się zwrócić o pomoc, a on zawsze jej pomoże. Dziewczyna słychać dzwonek nie spiesząc się zbytnio zeszła z trybun i udała się do szatni po słuchawki i swoje Mp3. Nie śpiesznie wyjęła sprzęt z plecaka i podłączyła je do odtwarzacza. W jej uszach rozległa się piosenka Bring Me To The Horizon - Sleepwalking. Dziewczyna zaczęła kiwać głową zgodnie z rytmem piosenki, opierając się o ścianę. ************ Mia nie była pewna czy zagadać do Renee. Przecież praktycznie się nie znały, a chodziły do jednej klasy! Było jej przez to strasznie głupio. Poza tym nie wierzyła dziewczynom, że Evans jest dziwna i nie mieszała się w różne plany upokorzenia Evans. Przecież ona nic jej nie zrobiła, więc czemu miałaby chcieć dla niej źle? ********* Mia postanowiła jednak trochę poczekać. Co prawda nauczyciel poprosił ją, żeby przekazała Renée, że trener chce ją w drużynie siatkarskiej, ponieważ sam nie miał na to czasu. -Hej Renée - Powiedziała czerwonowłosa dziewczyna - Wszystko okej? Jestem Mia. Dziewczyna uśmiechnęła się serdecznie i wyciągnęła do Renée rękę. Dziewczyna spojrzała na nią nie wiedząc za bardzo co powinna zrobić. Odetchnąć jej rękę czy ją przyjąć? Przecież mogła chcieć tylko ośmieszyć dziewczynę albo się nią wysłużyć. Wyjęła słuchawki, w których muzykę i tak miała dość cicho. Wyciągnęła niepewnie dłoń do czerwonowłosej i lekko ją uściskała. -Renée Evans - Odparła - Coś się stało? -Nie. A co miałoby się stać? -Wiesz, inni uczniowie zwykle ze mną nie rozmawiają - Wzruszyła ramionami -Dlaczego? - Spytała lekko zdziwiona Hudson. - Nie ma w tobie nic dziwnego. Evans spojrzała na nią zdziwiona. Nikt wcześniej nie powiedział jej czegoś takiego. -Bo ja Wiem - Wzruszyła ramionami - Ich zapytaj. Też się nad tym zastanawiam. Mia nie zdążyła nic odpowiedzieć, ponieważ do łazienki weszły inne dziewczyny. Te które najbardziej uprzykrzać - Camila Jackson, Mandy Hirch oraz jej siostra Amanda Hirch. -Mia? No co ty, rozmawiasz z tym dziwakiem? - Spytała z jadem w głosie Mandy i zaniosła się śmiechem. -Tak. I co w tym dziwnego? - Odpowiedziała pytaniem Mia. -Jeszcze się czymś od niej zarazisz! - Odpowiedziała Camila -Bardziej prawdopodobne jest, że zaraże się czymś od was - Odpowiedziała bez namysłu Mia. Camila, Mandy i Amanda za bardzo nie wiedziały co odpowiedzieć, więc w odpowiedzi tylko prychnęły i odwróciły się na pięcie ruszając w kierunku wyjścia z łazienki. Renée była bardzo zdziwiona jednak zachowała kamienną twarz.

5 notes · View notes