#allemaal bejaarden

[zoueriemandzijnopmars]

Gestemd!

Ik ben altijd behoorlijk overtuigd dat je moet gaan stemmen als je de kans hebt, maar ik snap dat het stressvol kan zijn om te bepalen waar je op moet stemmen. Het enige wat ik daarop kan zeggen is dat het belangrijk is om te onthouden dat jouw stem niet perfect hoeft te zijn.

Het zou natuurlijk geweldig zijn als 1 partij volledig met jouw mening overeenkomt, maar die kans is klein. Wat wel belangrijk is, is dat als je stemt dat in ieder geval weer procentueel minder stemmen zijn op een partij die je stom vindt.

Heel simpel rekenvoorbeeldje: Stel dat er 10 mensen mogen stemmen, maar 5 mensen doen dat niet. Als dan van de 5 mensen die wel gaan stemmen 1 iemand op fvd stemt, krijgt fvd 20% van de zetels. Als die ander 5 mensen nou allemaal wel zouden gaan stemmen (en niet op fvd), krijgt fvd maar 10% van de zetels

[fransopdefiets]

4-7 Whitby

Ik kreeg gisterenochtend een tip in Danby. Naast de ruïne van de abdij zit een kleine brouwerij. Daar ging ik naar toe voor een pint IPA en een pizza. Ik zat even te denken of ik die bestelling nog een keer zou herhalen, want die

pizza was wel erg dun, maar ik vond dat het zo genoeg moest zijn. En anders zijn er altijd nog brood, yoghurt, appels en mueslirepen.

Die gedachte bleef ongeveer tien minuten hangen, terwijl ik nog een beetje rondkeek in een oud straatje en toen stapte ik een restaurantje binnen om een zeebaars naar binnen te werken met vooraf een pint pale ale. En toe een panna cotta met vers fruit, curd van citroen en rozemarijn en lemongelly geserveerd in een citroenschil. Heel bevredigend allemaal.

Het was overigens echte touristenchique waar ik at, met speciale aanbiedingen als zes oesters met drie soorten prosecco. Maar dat kon mij niet zoveel schelen.

Ik eet natuurlijk altijd alleen op vakantie en dan zit ik ook nog vaak te lezen op mijn ereader of te schrijven op mijn telefoon. En nooit iemand die zegt, leg die telefoon toch eens weg. Ik moet opeens denken aan die geweldige film van Peter Greenaway: The cook, the thief, his wife and her lover. De lover zit ook altijd alleen lezend in het restaurant waar zij ook komt met haar man, the thief. Voor wie het verhaal niet kent, the wife raakt geïntrigeerd door die lezende man en begint een affaire met hem, the thief komt er achter en laat the lover vermoorden, waarna the wife wraak neemt door the cook het lijk te laten bereiden en door the thief te laten opeten.

Dus nu weet je hoe ik de andere eters in een restaurant inschat, zie ik de hoofdpersonen van deze film om mij heen? Dan is het oppassen geblazen! Deze avond was de kust veilig trouwens, veel mannen op leeftijd met wilde t-shirts en sikjes in het gezelschap van vrouwen die minstens twee keer zoveel wegen als ik, geen kans op stille romances dus.

Het was overigens uitstekend eten, maar vanuit economisch oogpunt beschouwd, had ik beter een tweede pizza in de brouwerij kunnen nemen.

Na een beetje uitslapen, lees ik, totdat de abdij opengaat, wat in de nieuwe essaybundel over het Nederlands slavernijverleden, zo ben ik in augustus voorbereid op mijn aandeel in het onderzoek naar het Zaanse slavernijverleden. Of nou ja, abdij, wat er van overgebleven is dan, want het is een grote ruïne. Tot mijn schrik krijg ik bejaardenkorting en van de weeromstuit koop ik de bezoekersgids erbij. Daar heb ik vijf minuten later al weer spijt van, want dat is extra gewicht op de fiets. Het is maar goed dat ik vroeg in de abdij ben, want Whitby blijkt een groot toeristenfeest. Je struikelt er over de echte bejaarden met Nordic walking sticks, bejaarden met poedeltjes in kinderwagentjes, bejaarden die zo weggelopen lijken uit Britse televisieseries van vijftig jaar geleden. Heel bijzonder allemaal. Naast de abdij is ook een krankzinnige kerk met binnen een groot doolhof van kerkbanken, die in groepjes om en om door elkaar staan. Langs alle wanden staan geschilderde borden met stichtelijke teksten, duidelijk 19e eeuws.

Rondom de kerk liggen natuurlijk honderden graven met verweerde onleesbare stenen. Op de deur van de kerk een briefje met het vriendelijk verzoek niet te vragen waar Dracula begraven ligt. Dat doet een beetje denken aan Bakerstreet 224, waar nog altijd post voor Sherlock Holmes naar toe gestuurd wordt.

Onderaan de trappen (199 steps) naar de abdij lunch ik met soup en sandwiches met harde sixties en seventies muziek. Dat past dan ook wel weer in het hele concept.

Daarna naar het lokale museum, opgericht in de 19e eeuw met grote vitrines vol met curiosa. Vlinders en opgezette meeuwen, harpoenen, een gepatenteerd kraaiennest, experimentele kompasnaalden, een strijdbroek van kokosvezels van een eiland in de Stille Zuidzee en van datzelfde eiland prachtige strijdknotsen. Die zijn gesneden uit één stuk hardhout met een gebogen uiteinde waarop een puntige bol met een lange punt in het verlengde van de buiging. De kunst is, zo vertelt het bijschrift, om een mooi rond gat in iemands schedel te slaan zonder die schedel met de bol te verbrijzelen. Dat was alleen weggelegd voor de geoefende strijder, dat begrijp je wel. Ik denk dat je er na een man of tien wel handigheid in hebt gekregen. Verder hebben ze behalve veel 19e eeuwse foto’s van de strandbadende elite en vissersvrouwen op blote voeten ook een paar foto’s van in puin geschoten huizen.

Dat verhaal zit zo. In de eerste wereldoorlog voeren een paar Duitse kruisers naar de Engelse kust en beschoten een aantal dorpen, waaronder Whitby. De bewoonster van het betreffende huis kwam om en haar zoon schonk een door granaatscherven beschadigd schilderij aan het museum, op voorwaarde dat het nooit gerestaureerd zou worden, maar voor altijd zou getuigen van deze aanval.

Nou, genoeg verhalen verteld voor vandaag.

Gefietst: nee, alles gewandeld

[rotterdamvanalles]

Een stoet van auto's en bussen van de Zomer Avond Competitie (Z.A.C.) in de Rosier Faassenstraat, 1 september 1959.

Uit het Rotterdamsch Parool van 1 september 1959:

Reeds weken tevoren hebben 1800 Delfhavense oudjes en invaliden zich verheugd op de dag van vandaag. Vanmorgen zijn ze allemaal erg vroeg opgestaan en het eerste wat ze deden was een blik naar buiten werpen om te zien hoe het gesteld was met het weer. „De zon schijnt,” juichten ze. De jaarlijkse Z.A.C.-tocht begon veelbelovend. Ver voor tijd waren de meeste bejaarden reeds bij de rijen bussen, die op het Boschpolderplein waren opgesteld. Heel Delfshaven leek uitgelopen. Kinderen zwaaiden met vlaggetjes, gedienstige handen droegen voorraden aan „voor onderweg”. En familieleden van de bejaarden gaven nog allerlei goede wenken. Er waren niet minder dan 20 bussen en 25 luxe wagens. Toen eindelijk het vertreksein werd gegeven stonden honderden mensen op het Boschpolderplein uitbundig te wuiven. Met een escorte van de politie ging het door de stad op weg naar Oisterwijk. Vandaar zou het naar Arnhem gaan. waar men o.m. het Park Sonsbeek wilde bezoeken, daarna kwam een bezoek aan Leusden en Maarn aan de beurt. De stemming inde bussen was opperbest en vele bejaarden hadden zich met de traditionele feesthoedjes getooid. Vanavond om 8.30 uur worden de bejaarden van de Z.A.C. weer terug verwacht.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt via delpher.nl uit het Rotterdamsch Parool van 1 september 1959.

[magheteenonsjeminderzijn]

Vanochtend werd ik vroeg wakker, maar ik ben weer in slaap gevallen en rond 8.50 kwam Marcel met Manuel naar boven.

In de badkamer lag een mooie valentijnskaart. Ik denk dat Marcel de kaart heeft uitgezocht vanwege deze foto van vele kilo’s geleden:

Beneden heb ik mijn 3 crackers humus gegeten en ben ik begonnen met het eten voor de mannen en ook voor mijzelf. Dat was even 1,5 uur kokerellen.

De mannen eten vanavond duiveltjeskip met sajoerboontjes en komkommer en zilvervliesrijst. En ik heb voor mijzelf een NF wok gerecht gemaakt met spruitjes.

Tijdens de lunch eet ik 3 crackers dun besmeert met lurpak en rosbief en toe nog een kiwi gold.

Rond lunchtijd komt Elly nog even aanwaaien. Even kijken hoe het met Manuel gaat. Ze is van 10 tot 12 uur in het zwembad geweest bij bejaarden uurtjes zwemmen. Na een uurtje gaat ze weer huiswaarts en neemt ze ook 4 bakjes eten mee. Ze wordt er lui van zegt ze, maar ze is er wel heel blij mee.

De vaatwasser is nog niet geïnstalleerd dus tijdens Manuel zijn middagdutje gaan we even afwassen. Rond 16 uur is het weer tijd voor de zuivel en een kopje gemberthee.

Om 17.15 komt Koen en die rijdt samen met Marcel even naar de Amstelhoek om bij Jos mijn auto op te halen. Lekker dat de auto weer gemaakt is. Advies gekregen van Jos, netjes op een briefje: mijn advies is om niet met voet op koppeling te rijden 😅

Ik had een goed bord vol met groenten, omelet en een beetje zilvervliesrijst:

Behoorlijk bord vol, kreeg het met moeite allemaal naar binnen, maar het is wel erg lekker. Voor morgen heb ik nog een bordje.

Nadat Koen weg was zei Marcel trek je joggingbroek uit en kleed je om we gaan op pad voor Valentijnsdag. Nu zitten we in Schouwburg Amstelveen en ben ik aan het gissen waar we naar gaan kijken?

Iets muzikaals Iig 😅

Het is de groep Fadopelos2. Een gitarist en zangeres die Portugeze Fado ten gehore brengen. En sinds kort hebben ze er ook een bas en drummer bij. Ik had nog nooit van ze gehoord en ik ben ook niet echt bekend met de Portugezen fado maar het is erg mooi!

[isrnws]

Harde open brieven van Belgische Joodse Gemeenschap aan katholieke Bisschop van België

Dit is één open brief, we hebben hem gecopieerd this way you can read it when you are using another language :) "Johan Bonny schrijft dat hij niet langer kan zwijgen over Gaza tegen zijn joodse vrienden (DS 9 november). Even lijkt het alsof hij zijn afschuw wil uiten over het geweld in Gaza. Dat hij dat verschrikkelijk vindt, zal niemand hem verwijten. Maar dan blijkt dat hij iets heel anders op het oog heeft dan de humanitaire crisis in Gaza en het onderliggende politiek-militaire conflict tussen Israël en Hamas. Hij heeft het niet over politiek maar over godsdienst. En meer bepaald over hoe joden en christenen van elkaar verschillen. In zijn visie is het jodendom een nauwe, uitsluitende godsdienst, een godsdienst van ‘gewelddadige recuperatie en militaire uitbreiding’. Daartegenover zet hij het christendom als godsdienst ‘van Gods liefde en Gods redding’ met als kern ‘de universaliteit van het heil’. De bisschop van Antwerpen schrijft dus dat het conflict tussen Israëli’s en Palestijnen te wijten is aan het jodendom zelf. Zo beweert hij dat joden en Israëli’s (een onderscheid dat hij niet maakt) op genocide uit zijn: ‘De kinderen moeten dood. De jongeren moeten weg. (…) En na Gaza zal de Westelijke Jordaanoever volgen.’ Meer nog, blijkbaar zijn de Joden zo genocidair dat ze zaten te wachten op een ‘ideaal alibi’ en dat op 7 oktober vonden in de martelingen, verminkingen, massaverkrachtingen en de moedwillig wrede moorden op meer dan duizend Israëlische bejaarden, kinderen, vrouwen en mannen (waar hij eufemistisch naar verwijst als een ‘voorspelbare ontploffing’). Die formulering is obsceen, en het is moeilijk te begrijpen dat iemand die zó over joden denkt, überhaupt joodse vrienden wil. Aanzienlijke schade Een reactie is hier dus wel op zijn plaats. Bonny getuigt om te beginnen van weinig kennis over het jodendom. De joodse traditie heeft nooit nood gehad aan de dood en verrijzenis van Christus om te beseffen dat ‘de God van Israël de vader is van alle mensen’. De universaliteit van de menselijke waarde vanuit de schepping van de mens in Gods evenbeeld behoort tot de oudste joodse leerstellingen, eeuwen ouder dan het christendom. Ja, de joodse traditie denkt anders over de verhouding van universaliteit en particulariteit dan christelijke tradities doorgaans doen. Daar zitten we inderdaad niet op hetzelfde spoor. In de joodse traditie ligt het gehele mysterie van het mens-zijn in het feit dat we als mens allemaal verbonden zijn en toch van elkaar verschillen. Het is deels daarom dat joden niet eeuwenlang in naam van de ‘universaliteit van het heil’ hebben geprobeerd iedereen op aarde, van andersgelovigen tot gekoloniseerde volkeren, goedschiks of kwaadschiks, te vuur en te zwaard, te bekeren. In enkele alinea’s berokkent Bonny aanzienlijke schade aan ruim zestig jaar joods-christelijke dialoog en verzoening. Hij gebruikt tal van clichés uit de lange geschiedenis van christelijk anti-judaïsme: ‘de joden’ die door hun weigering Christus te erkennen verblind zijn en de eigen teksten onjuist interpreteren, ‘de joden’ die hun verbond met God verloren hebben nu de christenen de ware universele draagwijdte van dat verbond begrijpen, ‘de Joden’ met hun materiële wetten versus de spirituele liefde van de christenen, ‘de Joden’ die wachten op het juiste moment om kinderen te vermoorden. Christelijke jodenhaat Sinds het Tweede Vaticaanse Concilie heeft de rooms-katholieke kerk die bladzijde radicaal omgeslagen. Nostra Aetate (1965) is het begin geweest van een vruchtbare dialoog waarin joden en rooms-katholieken hebben samengewerkt om vooroordelen over elkaar te overstijgen en elkaar niet langer te demoniseren. Bonny wijst die dialoog kennelijk van de hand. Het is kwalijk, onverantwoordelijk en zelfs gevaarlijk hoe hij op een moment dat antisemitisme wereldwijd hoogtij viert, de oude registers van begraven christelijke jodenhaat weer bovenhaalt. Niemand heeft hem gevraagd te zwijgen. Maar alle goedmenende joden en christenen hadden van hem verwacht dat hij niet zou vervallen in een theologie van demonisering en collectieve schuld die joden alhier in België nog meer in gevaar brengt.Medeondertekend door Vivian Liska (Instituut voor Joodse Studies, Universiteit Antwerpen) en Theodor Dunkelgrün (Departement Geschiedenis, Universiteit Antwerpen)." Read the full article

[keesdp]

Druk

De Italianen zijn een luidruchtig volk. Ze praten met elkaar alsof de ander wat aan zijn oren mankeert. Niet alleen keihard maar ook met gebaren. Dat doen ze ook als ze telefoneren. Meestal facetimen ze met luid volume, druk gesticulerend en al lopend met buik vooruit en telefoon bij het gezicht. Ze kunnen daarbij natuurlijk geen aandacht hebben voor hun omgeving.

Ze geven niets om hun leven als ze zich in het verkeer begeven. Opletten, dat moeten de andere weggebruikers maar doen.

Ze antwoorden heel vriendelijk als je ze wat vraagt, alleen zeer luid. Yvonne vroeg een keer een man in een supermarkt of hij wist wat karnemelk was of zure melk. Hij schreeuwde door zijn monddoekje heen dat hij dacht dat het die met die groene dop moest zijn. Yvonne stond op nog geen 30cm afstand.

Kinderen zijn nog erger. Ik heb ze leren haten. In restaurants waar ze continu aan het gillen en jengelen zijn en niet tot de orde worden geroepen.

Italianen gaan nooit alleen weg met de camper maar altijd in familiegroepen. Ze staan dan dicht bij elkaar en door de gillende kinderen en luid schreeuwende volwassenen, is je avond snel verpest en gaan we snel weer weg.

Het land Italië daar en tegen is prachtig. Alleen op sommige plekken functioneert de gemeente reiniging niet. Het vuil ligt soms hoog opgestapeld langs de kant van de weg.

De Amalfikust is mooi. Yvonne raakt niet uit gefotografeerd. De weg vergt al mijn aandacht door de vele haarspeldbochten en tegenliggers die nauwelijks ruimte hebben om te passeren. Soms vind ik een plekje om te stoppen, maar dan zitten we weer 200m boven het strand. De eerste plaats waar we naar het strand kunnen is Salerno. De zee is heerlijk van temperatuur, ik schat zo'n 25 graden. Een welkom bad na zo'n lange rit.

De rest van de kustweg is veel vlakker en daardoor minder bochten. We vinden geregeld een boulevard waar we even kunnen zwemmen of zelfs overnachten. En natuurlijk Italiaans ijs eten.

Ineens komen we langs een archeologische opgraving. Paestum. Een Grieks Romeinse site met drie enorme Griekse tempels ala de Akropolis.

De parkeerplaats is ook ingericht voor overnachtende campers met water en elektriciteit. Dus dat komt mooi uit. Er zijn souvenirwinkels en pizzeria's. Wij kiezen voor een pizza, die weliswaar goedkoop is, maar niet zo geweldig smaakt.

De volgende dag begeven wij ons naar de ingang, 300 meter verder, voor de bussen met toeristen komen. We worden gescand en getemperatuurd, voordat we ons naar de kassa kunnen begeven. We kunnen vandaag alleen cash betalen. Ik heb nog een tientje en Yvonne niets meer in de knip. Ja, dan kunnen we niet naar binnen volgens de juffrouw van de kassa. Ze wijst naar een bankautomaat 300 meter terug. Ik heb al bijna geen zin meer. De bewaker ziet het aan mijn gezicht en verontschuldigt zich voor het ongemak. Er is al iemand onderweg om het te maken zegt hij. We lopen terug naar de ingang van de parkeerplaats  waar de atm zou moeten zijn. Fuori Servizio staat er op het apparaat. Buiten dienst. Yvonne probeert nog binnen bij de bank iets voor elkaar te krijgen, daar voor moet ze eerst wachten tot de bejaarden van het dorp hun pensioen in baar geld krijgen. Dat duurt erg lang en er mag maar een persoon tegelijk naar binnen door een draaideur die door de bankbediende bedient wordt. Binnen hoort ze dat ze naar een atm verderop moet, dat kan 1km of 10km zijn, dat is wat Yvonne begreep. Oké, we maken foto's door het hek heen.

Yvonne wil toch nog iets kopen in de bookshop bij de kassa. Dat kost minder dan een tientje dus dat hebben we wel cash. We gaan terug naar de kassa, na weer gescand en getemperatuurd te zijn om het te kopen. Zie ik daar een oplichtend pinapparaat. Doet hij het? Vraag ik. Ja zegt zij, een gebaar makend van een zwetend voorhoofd afvegen. Dan haal ik mijn vrouw zeg ik en kunnen we toch de opgravingen bewonderen.

We zien op weg naar het zuiden vaak sporen van bosbranden. Soms zien we rookwolken en een keer werden we omgeleid door politie die de weg had afgesloten.

Ik lees later dat we bij Cap Vaticano de Stromboli hadden kunnen zien. Ik weet dat deze op een eiland ligt, maar hij wordt niet aangegeven op mijn landkaart. We zien wel de Eolische eilanden en Sicilië.

De stad Reggio di Calabria heeft duidelijk twee gezichten. Hoofdzakelijk een gore stad met slechte wegen. Tot je op de boulevard komt, welke we stapvoets door het verkeer moeten afleggen. Rechts zien we de straat van Messina met de Etna er boven uit toornen op Sicilië. En links is een mooi park met enorme platanen die allemaal een schaduw verzorgen voor het bankje wat eronder staat. In het park tussen de bomen staan geweldige beelden. Rechts staan zuilen van draadwerk, zodat ze doorzichtig lijken.

Een man staat bij een gedeukte schuin staande parkeermeter aan een agent uit te leggen hoe dat gekomen is. Zo te zien aan het gezicht van de agent gelooft hij er weinig van.

Een veerboot verlaat de haven naar de overkant. Op de plek waar hij op het gas gaat blijft een zwarte rookwolk op het water hangen. Deze is er nog als de boot al aan de overkant is.

Naarmate dat we naar de punt van de laars en de zool rijden, wordt het steeds rustiger wat het verkeer betreft, alleen de Italianen blijven druk.

[thenotoriouswiki]

Dag allemaal!

Vandaag was ons eerste dag op stage in De Muze te Mechelen. Het was in een woonzorgcentrum waar we dus vooral met bejaarden werkten. Het was een super leuke dag en we genoten er allemaal van. We hebben samen met de bejaarden een speeddate gespeeld en ik vond het heel tof om met hen in gesprek te gaan. Ze hebben al zoveel interessante dingens meegemaakt dat je het niet eens wilt loslaten. Je blijft maar doorvragen...😊👏🏻

Ik, Mohamad, Sevdije en Firdaous hebben nadien ook een geweldig gesprekje gehad met mvr Noëlla, een geweldig dame die ons telkens een glimlach op het gezicht toverde🙏🏻😎

Achteraf hebben we de bejaarden geholpen bij het middagmaal en hebben nadien ook zelf gegeten.

Ten slotte zijn we na de middag samen met de bejaarden gaan wandelen en dat vond ik het tofste van allemaal. We hebben zowel met de bejaarden als met de werknemers in De Muze een leuke middag gehad. 😇

Een onvergetelijke ervaring😃🌹

#Stage #DeMuze #Mechelen #Tof #6STW/6GWW

[deongelofelijkereis-blog]

Ik ging naar Thabarwa om te helpen. Om arme mensen iets te geven, want wij hebben zoveel. Om kansarme mensen iets te leren en mijn kennis te delen. En misschien om mezelf goed te voelen dat ik zo nobel ben om dat allemaal te doen. Alles ging echter andersom. Ik kreeg zoveel. Birmese les van Ishmael, een man die na een ernstige beroerte zijn vrouw, huis en geld verloor. Watermeloen en sigaren van Jaisbou, die verlamd is over zijn linkerzij. Lessen over boeddhisme van nonnen en monniken. Kussen op mijn hand na een rolstoelwandeling met koffieklets. Meditatiebegeleiding. Iedere middag eten, geschonken door mensen die zelf nauwelijks iets hebben. Ik leerde zoveel. Birmees, een longhi aandoen, wat meditatie is, hoe onbelangrijk ik ben. Dat mensen elkaar moeten helpen. Dat ik veel meer kan dan ik denk. Hoeveel doorzetting er schuilt in mensen. Dat je je angsten gewoon opzij kan zetten. Dat ik niet zo gehecht moet zijn aan mezelf en mijn lichaam. Dat ik niet moet oordelen. Dat anderen hun oordeel niet belangrijk is. Thabarwa kan je niet even samenvatten. Niet wat het is en niet wat het met je doet. Je moet er heen. Want het is te mooi om na te vertellen. Niet dat er iets moois te zien is. De gebouwen zijn vervallen, er hangt een lucht van urine, er leven honderden straathonden, het vuil ligt overal. Het zijn de mensen die het mooi maken. De 3000 armen, zieken, gehandicapten, bejaarden en ex-verslaafden die er leven. De Birmese en buitenlandse vrijwilligers die hun leven hebben opgegeven om hier te helpen. Allemaal schatten van mensen.

[saulsplace]

Kort geding Viruswaarheid en RIVM

Hoe bizar is het dat we in een democratische rechtsstaat, waar de levens van miljoenen mensen verwoest worden door de Nederlandse overheid, we naar de rechter moeten voor antwoorden en bewijsmateriaal waar dit kabinet de coronamaatregelen op baseert?

Zelfs in de rechtszaak geeft de staat geen openheid van zaken. De staat geeft geen antwoorden, geen transparantie, geen bewijzen en totaal geen medewerking in het aantonen waarom al deze verwoestende maatregelen noodzakelijk zijn. Wat ze wel geven zijn verwijten naar de vraagstellers, tegenwerking en ze verschuilen zich achter juridische regelgeving en trucjes om geen antwoorden te hoeven geven.

Onze levens worden verwoest! Onze grondrechten geschonden! Onze kinderen worden psychisch en lichamelijk mishandelt!

En wat doet de staat?

Ze zeggen; "Jullie kunnen allemaal kapotvallen! Dit zijn de regels en we zijn jullie geen harde bewijzen schuldig!"

De PCR testen die massaal worden afgenomen en gepubliceerd worden als besmettingen zijn wetenschappelijk niet voldoende gevalideerd of bedoeld als middel om daar beleid op te maken.

De ziekenhuizen zijn leeg! De regels worden strenger! De boetes worden hoger! We mogen maar 6 mensen in onze eigen huizen ontvangen! We moeten verplicht niet-wekende mondkapjes dragen! We moeten 1,5 meter bij elkaar vandaan blijven! Onze kinderen worden massaal gehersenspoeld! Onze kinderen leven in angst om iemand dood te knuffelen! Ze schieten in paniek en zijn in doodsangst wanneer ze iemand horen niezen!

Er zijn geen harde wetenschappelijke bewijzen voor al deze regels maar we moeten er ons toch aan houden!!!

*Boetes bij knuffelen! *Ontruiming bij kinderfeestjes! *Verplichte Quarantaine! *Verplichte niet-werkende mondkapjes! *Ministers die manipuleren en liegen! *Winkels worden gesloten! *Experimenten op mensen! *Gedragsbeïnvloeding/manipulatie! *Burgemeesters die grondrechten schenden! *Handhavers die senioren slaan! *Handhavers die kinderen traumatiseren! *Handhavers die mensen martelen! *Handhavers die dieren martelen! *Handhavers die mensen vermoorden! *Demonstraties die verboden worden! *Romeo's die burgers aanvallen! *ME'rs die onherkenbaar mensen slaan! *Meningsuitingen die verboden worden! *Censuur op Sociale Media! *Nieuwsmedia die leugens verspreiden! *NOS die de feiten verknipt en verdraait! *Rechters die de wet negeren! *Bestuurders die de grondwet schenden! *Kamerleden die hun werk niet doen! *Kamerleden die geen vragen stellen! *Bejaarden die eenzaam sterven! *Etc... *Etc..

En zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan...

We leven al lang niet meer in een vrije Democratische Rechtsstaat!

Nederland is een dictatuur!

[josjeblogt]

De diagnose

donderdag 24 januari 2019

De diagnose

Mijn man is iemand die zich regelmatig erg druk maakt als hij ergens een pijntje heeft. De angst dat hij iets heel ergs onder de leden heeft, is er altijd.

Mijn man vond een jaar geleden bloed in zijn ontlasting.

Hij maakte zich verschrikkelijk druk.

Gezien zijn hypochondrische inslag was het mijn taak om hem gerust te stellen. Zoals ik dat al jaren deed.

Hij wilde toch door voor onderzoek. En kwam terecht bij Helder Klinieken in Amsterdam.

Ze vonden aambeien en behandelden hem hieraan door middel van de elastiekjes methode.

Maar de bloedingen verdwenen niet. Sterker nog. Werden erger.

In juni begon mijn man met lijnen, omdat hij veel te zwaar is.

Doordat zijn eetpatroon veranderde, dachten we toen, begon hij ineens winden te laten waarbij bloed mee kwam.

Ik stelde hem weer gerust. De behandeling met de elastiekjes ging door.

Tot de boel ‘rustig’ was daar beneden maar bloedingen en winden door bleven gaan.

Mijn man maakte zich zo druk dat hij de dokter vroeg om doorverwijzing voor een endoscopie.

Die vond plaats op donderdag 24 januari 2019, de verjaardag van mijn dochter.

Tot het moment dat we de kamer van de arts inliepen voor de uitslag, maakte ik me niet druk. Het was vast niks.

Maar helaas. Ik zat fout.

Slecht nieuws

“Ik heb geen goed nieuws voor u” zei de arts, “u heeft darmkanker”.

Daarna wees ze op een plaatje aan waar de tumor zat. Dat die er zeker al een jaar zat. Dat ze wel een biopt genomen had, maar niet hoefde te wachten op die uitslag om zeker te weten dat haar diagnose klopte.

Ze vertelde over uitzaaiingen. Die er konden zijn.

Lymfe-klieren, longen, lever... als een soort droom ging ze door. Dit was niet echt. Dit kon niet echt zijn. Hoe? Hoe kan dit?

Ik voelde paniek. Hoe heb ik het zo lang fout kunnen hebben?

Hoe heeft de Helder Kliniek dit niet eerder kunnen constateren? Hoe erg is het dat we dit “zeker een jaar” na het ontstaan van de tumor horen? Gaat mijn man dood?

Hoe groot is de kans op uitzaaiingen?, hoe groot is de kans op genezing? Hoe... hoe... hoe...

De vragen tolden in onze hoofden. We keken elkaar aan. In pure angst, verwarring en paniek. Ik barstte in huilen uit. Mijn man was in shock.

De arts verwees ons door naar het Anthonie van Leeuwenhoek ziekenhuis, het beste “kanker-ziekenhuis” van Nederland.

Daar zouden we waarschijnlijk tien dagen later terecht kunnen voor MRI, CT, bloedonderzoek.

Pas daarna zou iets kunnen worden gezegd over het verloop. De kansen, de behandeling.

We kregen een hand. En toen stonden weer buiten de kamer van de dokter.

We omhelsden elkaar.

Ik wilde zeggen dat alles goed zou komen, dat het vast mee zou vallen allemaal, dat hij hier bovenop zou komen.

Maar ik kon het niet.

Ik wilde het wel.

Maar ik twijfelde aan mezelf, omdat ik het de eerste keer ook ‘zo fout gehad had’. Er was niet niks aan de hand, het zat niet tussen zijn oren.

Ivo heeft Darmkanker.

Vanuit de kliniek reden we naar huis. Dwars door het drukke centrum van Amsterdam. Ik durf niet zo goed in het donker auto te rijden, maar het moest.

Verdoofd

Ik verbeet mijn tranen. Ik moest nu sterk zijn.

We spraken niet veel in de auto. Wisten even niet wat we tegen elkaar moesten zeggen. Ivo sprak een paar keer uit dat hij mij niet alleen kon achterlaten. Dat dit zijn allergrootste nachtmerrie was. En dat hij niet wist hoe hij de aankomende periode tussen angst en vrees moest doorkomen.

Ik voelde hetzelfde.

Een gevoel van; dit gevecht gaan we samen aan.

Al ben ik zelf ook chronisch ziek (ik heb een aandoening waarbij mijn botten makkelijk kunnen breken en niet of nauwelijks helen), dit gevecht voeren we samen.

Ivo heeft jaren aan mijn bed gezeten als ik weer in het ziekenhuis lag.

Heeft al die jaren voor mij gezorgd als ik het even niet kon. Helpt me nog steeds alle dagen met dingen die ik niet kan, vanwege mijn ziekte.

Hoe moesten we dit samen doen? Hoe zouden we hier samen doorheen moeten gaan?

Wat wordt er eigenlijk van je verwacht hoe je omgaat met zo’n bizar bericht?

Ivo belde vanuit de auto wat mensen die ons nabij zijn.

Zijn vader, zijn zusje, zijn stiefbroer. Zijn baas. Mijn zoon. Niet mijn dochter, want die heeft toetsweek en kan dit er nu niet bij hebben.... zo waren we de eerste stap aan het zetten... het vertellen en delen van wat er aan de hand was.

Iedereen was ontzettend lief en reageerde geschokt. Dit kwam voor iedereen als een donderslag bij heldere hemel. Want Ivo had niemand verteld dat hij al een jaar onder behandeling stond voor aambeien.

Iets dat compleet los heeft gestaan van het ontdekken en het ontstaan van deze tumor. Of misschien zelfs zijn de aambeien ontstaan door de tumor. Dat kan ook.

Iedereen wilde gelijk langskomen.

Maar daar hadden wij even geen behoefte aan.

Het is gek, eigenlijk ben je bezig anderen te troosten, omdat iedereen compleet gebroken en verslagen is door dit nieuws. Maar waar haal je de energie vandaan om anderen te troosten?

Terwijl ik na het uitlaten van de honden, thuis, even bij een buurvrouw aanbelde om mijn emotie met haar te delen, belde Ivo thuis wat meer mensen op.

Een van hen had in inmiddels dingen gelezen over hoe je als kankerpatiënt om kunt gaan met de wetenschap dat je leven vanaf nu op zijn kop staat en nooit meer hetzelfde zal zijn qua zorgeloosheid. Hij kwam met een lijstje punten waaraan we houvast zouden kunnen hebben. 

Toen ik thuis kwam van het bezoekje aan onze buren, liet Ivo me lezen wat hij had bedacht:

“Ik moet alleen met mijn herstel bezig zijn en alles wat ik die moet in dit licht staan.

Ik hou het beeld voor me: Josje en ik als bejaarden op een bankje, hand in hand in het park. Dat is mijn doel!

Fatale gedachten: heeft het zin? Nee. Het heeft geen zin om ‘wat als’ te denken. Je gaat dit stap voor stap aan, het is zinloos om te denken aan wat er kan gebeuren in de ergste vormen, doe dat dan ook niet!

Hou een positieve mindset! Je wordt beter. Je gaat herstellen! Je moet knokken.

Zorg voor weinig stress! Doemdenken is ook stress en hele heftige stress, herstellen doe je door positief te blijven en stress en negatieve gedachten uit te bannen.

Ik ben beresterk. Dat blijf ik ook.”

Bij deze tekst heeft Ivo een plaatje gezocht van twee oude mensen, op de rug gezien, samen op een bankje in het park. Als ik het plaatje zie, moet ik huilen. Onbedaarlijk huilen.

Ja natuurlijk willen we samen oud op een bankje! Ja natuurlijk willen we knokken en overwinnen!

Ivo en zijn vader hebben samen een positieve stap gezet. En ik voel naast de paniek en dankbaarheid een klein beetje hoop.

We hebben beiden geen trek en gaan na n muizenhapje naar bed.

Die nacht liggen we tegen elkaar aan.

Hand in hand. Voet tegen voet.

Ik luister naar Ivo zijn ademhaling en de tranen lopen me over de wangen. Ook bij hem.

We praten, we huilen, we knuffelen. We slapen niet.

[pineappletomars]

Dag 6 -31-07-2017-

We beginnen de dag weer vroeg en in een half uur is alles klaar en ingepakt om te gaan! Eerst nog ff ontbijten want dat zit al lekker bij de boeking in. Na teveel gegeten te hebben gaan we op naar Banff, hier zou je vanaf de kust dolfijnen kunnen zien. Helaas niets te zien dus we rijden door naar Spey Bay, hier komt de rivier de zee in en dit vinden de dolfijnen dolfijn dus zwemmen ze hier vaak rond. Onderweg komen we wel een hele groep zeehonden tegen die lekker op de kust liggen te zonnen. Zo leuk om te zien en ze maken hele leuke geluidjes! Bin spey bay is ook niets te zien dus we drinken even een kopje thee in het dolphin center om vervolgens op pad te gaan naar Aberlour voor een whiskey tour. Daar aangekomen bleek dat onze reservering niet was doorgekomen en er geen plek meer voor ons was, helaas! We zoeken even wat geocaches en gaan via Carnigain (CHECK) door naar Inverness waar we op zoek gaan naar een camping. We vinden een camping in de buurt van Loch Ness. Het meer ziet er prachtig uit en we gaan hier morgen lekker wandelen. Nu zijn we het schiereiland boven Inverness ingereden om hier hopelijk dolfijnen te spotten maar helaas. Dan maar uit eten! Hierna terug naar de camping en nog even bij Loch Ness wat foto's gemaakt. Op naar een volgende dag!

Dag 7 -01-08-2018-

We beginnen de dag weer vroeg om ongeveer 7 uur. Pakken alle spullen in op de camping en dan wil ik ff mijn tandenpoetsen e.d. blijken alle faciliteiten vol aangezien er meer mensen dan wasbakken zijn! De invalide faciliteiten zijn nog vrij en de camping eigenaar had gezegd dat we daar ook gebruik van mochten maken. Snel daarheen en er was niemand dus ik was weer fris en fruitig. We wandelen een hondenuitlaatroute in de buurt en breiden dit een stukje uit door verder de bossen in te gaan en uiteindelijk uit te komen bij het Loch Ness meer, we hebben hier een prachtig uitzicht alleen wil een meneer die aan het vissen is mijn mooie uitzichtfoto’s een beetje belemmeren. Even kijken of ik hem kan weg fotoshoppen! Hierna rijden we door naar Torridon aangezien de lonley planet aangeeft dat dat een mooie route is, en dat is het! Prachtige weggetjes door de mooie natuur van Schotland, wel opletten dat je geen tegemoet komend verkeer aanrijd want het is maar een weg waar een auto op past. Gelukkig zijn er stukjes waar je elkaar kunt passeren. We arriveren in Torridon en rijden verder via de kustlijn. Stoppen evenmin een plaatsje voor een potje thee en rijden door naar de Skye brug om naar het schiereiland Skye te gaan waar we twee nachten willen blijven. We rijden langs The Storr, een berg met prachtige uitzichten die je kunt beklimmen, we laten dit even wachten tot een later moment en rijden door. We stoppen bij een kustlijn met allemaal kliffen en hier komt het ineens met bakken uit de lucht. De wegen veranderen in watervallen en we rijden snel door op zoek naar een camping. We vinden er een ongeveer een half uur verderop. We zetten snel de tarp op tegen die regen die deze kant op komt en ook de tent staat weer snel. Vervolgens rijden we toch terug naar The Storr om even te kijken hoe lang de klim is. Dit lijkt mee te vallen dus we doen het gewoon. Het is best stijl en je klimt naar een hoogte van 480 meter. De uitzichten zijn prachtig en als we boven zijn begint het toch weer even te regenen wat een prachtige regenboog in de verte geeft. Onderweg ben ik wel in de modder uitgegleden en is mijn hele broek vies, de mensen die naar boven komen kijken me aan met een gezicht van wat is daarmee gebeurt. We rijden terug naar de camping en stoppen nog even bij Kilt Rock wat ook heel mooi is. Bij de camping aangekomen besluit ik snel ff te douchen en wat ik hier nu weer aantref, dit keer geen schijtende Duitser maar een gebouwtje zo oud en beschimmeld dat ik bang ben ziek te worden van elke druppel condens die van het plafond op mij kan vallen. Snel doe ik toch een poging om de modder van mij af te spoelen zonder dat mijn schone kleren doorweekt worden door gebrek aan een douchegordijn/afscheiding. Hierna kunnen we lekker eten op de verder prachtige camping en kan ik dit stukje tekst typen in een zonnig landschap. Morgen gaan we een stukje verder om hier ook de natuur te verkennen.

Dag 8 -02-08-2017-

Het wordt een beetje saai maar we beginnen de dag weer vroeg! Om zeven uur staan we op en pakken we onze spullen in. Om kwart over acht ongeveer arriveren we bij Quiraing een mooi berggebied met wandelroutes. We besluiten er gewoon een te kiezen en beginnen met lopen. De uitzichten worden mooier en mooier en na ongeveer een uur zijn we bij een punt aangekomen waar het lijkt alsof je naar boven kunt klimmen. We besluiten het te proberen en inderdaad het kan, na wat stijle klimmen zijn we na ongeveer een half uur op een hoogte van 530 meter en hebben we een nog mooier uitzicht! We lunchen even bovenop de berg om vervolgens via een weggetje die we gezien hebben naar beneden te gaan. Het is een soort rockslide naar beneden maar het lijkt ook wel een soort pad te zijn, we doen het gewoon. Het is een hele pittige afdaling met naar beneden rollende rotsen maar we komen levendig beneden aan en konden als schaapjes door het gras verder naar het wel bestaande pad. Na deze tocht rijden we verder richting het zuiden van Skye en richting het punt waar we met een ferry naar de overkant kunnen. We besluiten dit toch te doen en rijden de ferry op. Onderweg komen een aantal dolfijnen ons groeten om de boot heen, prachtig! Eenmaal aan de andere kant rijden we door naar Glenfinnan hier is een groot viaduct waar de trein overheen gaat die bekend is van de Harry Potter films. Hier kan je een ongeveer tachtig minuten wandeling maken naar het uitzichtpunt en weer terug. Wij besluiten nu even in een dinnertrein wat thee te drinken en wat lekkers te eten en laten het viaduct even wachten tot morgen. We gaan door op zoek naar een camping maar dit is nogal lastig. Gelukkig vinden we na bijna anderhalf uur een camping onderaan de Ben Nevis, een grote berg die we binnenkort op willen klimmen. We rennen naar het dichtstbijzijnde restaurant en bestellen eten en twee pints. Hierna weer op naar de camping waar ik weer een douche wil nemen, zoals je al eerder hebt kunnen lezen is dit vaak best spannend maar ik moet eerlijk zeggen dat op deze camping de zaakjes goed zijn geregeld! Nu is het bedtijd want we gaan morgen weer vroeg op om naar Glenfinnan terug te gaan!

Dag 9 -03-08-2017-

Shocker! We zijn iets later opgestaan vandaag. Megaexcited gingen we op pad naar het Glenfinnan viewpoint bij de visitor centre. Daar aangekomen moesten we een pad oplopen en er was natuurlijk net voor wij aankwamen een bus bejaarden gearriveerd en die waren hoe kan het ook anders net iets sneller dan ons aan het pad begonnen. Een walm van oude mensen hing op het pad en hier konden we heerlijk door naar boven wandelen, not! Geïrriteerd omdat we zo snel als een slak gingen en de mensen niet aan de kant wouden gaan kwamen we aan op het uitzichtpunt. En het uitzicht was waardeloos! Super irritant want de stoomtrein zou om ongeveer kwart voor elf over de brug heen gaan. Snel gingen we het pad weer naar beneden en je raad het al diezelfde groep mensen loep voor ons! Beneden aangekomen snel in de auto om een stuk verder te rijden en hier gingen we een ander pad op, deze zou langer zijn dus dat moest goed gaan. Dat ging het en we hadden een prachtig uitzicht op het viaduct en moesten nog ongeveer 15 minuten wachten op de stoomtrein. Mijn statief was opgezet en de zon scheen. Net een paar minuten voordat de trein eraan zou komen kwam het ineens met bakken uit de lucht en tot overmaat van ramp gingen er mensen (lees overdreven vrolijke enthousiaste Amerikanen) in het beeld van mijn camera staan. Gelukkig liepen ze op het moment van aankomst uit beeld en bleef er een oud vrouwtje over. De trein raast voorbij en laat een grote wolk stoom vrij op het moment van passeren. De foto’s zijn gemaakt en we rijden terug richting de camping, onderweg stoppen we bij een mineralenmuseum/shop en krijg ik een mooie steen, thanks man! Dan gaan we door naar het plaatsje Fort William en wordt de auto bijna aangereden door een busje vol chinezen, bah. We kopen wat eten en gaan naar de camping om vervolgens naar de Steall watervallen te gaan wandelen. Een prachtige tocht door de bergen en we wandelen nog even over een rivier dankzij een koord wat erover is gespannen. Dan is het tijd om terug te gaan naar de camping en te koken, eten en slapen! Morgen gaan we de Glen Nevis op.

Dag 10 -04-08-2017-

Vandaag gaat eigenlijk alleen maar om de Ben Nevis, met 1345 meter de hoogste berg van de UK. We hadden de wekker om zes uur gezet maar toen we wakker werden kwam het met bakken uit de lucht. De weerapp zei dat het over 45 min droog zou worden dus we wachten dat nog even af. Ondertussen ff de spullen pakken en na 45 minuten regende het nog harder dus besluiten we maar gewoon te gaan, nat worden we toch. We wandelen naar het visitor center waar de klim kan gaan beginnen. Het regent en het is heel modderig, ik probeer deze wandeling niet te vallen maar ik beloof niets. De tocht gaat snel omhoog en we wandelen vrolijk verder door de vele watervallen heen en langs de afgronden. We komen niet heel veel mensen tegen onderweg want hoeveel mensen willen nu ook een tocht van tegen de zes uur maken in de regen. Het is een prachtige omgeving en op een gegeven moment komen we zo hoog dat de wolken ons tegemoet komen. Het pad is nog zichtbaar maar heel ver kunnen we niet meer kijken, hierdoor is het ook onmogelijk om te zien waar het hoogste punt zich bevind dus we denken meerdere keren dat we er bijna zijn maar dan blijkt er toch een bocht en gaan we nog hoger! Het is de eerste keer dat we zo’n hoge berg bewandeld hebben en het is heel tof. Hoe hoger we komen hoe winderiger en hoe kouder de regen aanvoelt. Een aantal wandelaars komen terug en iedereen begroet elkaar. Het sfeertje is ook heel leuk met allemaal mensen die hetzelfde doel hebben. Na bijna drie uur komen we boven aan en het is megakoud!! Snel maken we wat foto’s op de top om vervolgens weer af te dalen. Het is een supermooie wandeling en een geslaagde eerste summit. Onderweg komen we nog een heel aantal mensen tegen die nog naar boven moeten. Ze vinden het allemaal nogal pittig en dat is het zeker. Ondanks dat alles nu heel nat is en we het moeilijk droog krijgen was het zeker de moeite waard om naar boven te zijn geweest. Helaas was het bewolkt en hadden we geen uitzicht maar dit maakt het niet minder tof. Na een warme douche wezen eten in Fort William, niet veel meer lopen want de beentjes zijn een beetje moe. We blijven nog een nachtje hier op de camping en gaan morgen weer door! We verlaten het natste plekje van Schotland en die benaming maakte het zeker waar. Maar het was zeker ook een heel mooi plekje hier bij Fort William.

Wil je deel 1 ook lezen klik hier

#gallery-0-5 { margin: auto; } #gallery-0-5 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 33%; } #gallery-0-5 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-5 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

Beetje gevallen haha

Hallo!

Op naar Hogwarts

Ready to go 😀

SUMMIT

GEHAALD!

De gelopen route 🙂

Is er weer wat ranzigs gebeurt tijdens het douchen? Lees het hier! Dag 6 -31-07-2017- We beginnen de dag weer vroeg en in een half uur is alles klaar en ingepakt om te gaan!

[haarlemupdates]

New Post has been published on Haarlem updates

Nieuw bericht op https://www.haarlemupdates.nl/2019/11/15/375-mensen-levens-lang-verminkt/

375 mensen levens lang verminkt

Een code met 375 namen van jongvolwassenen, bejaarden en zelfs kleine kinderen. Allemaal vallen ze ten slachtoffer aan hete vloeistoffen, vuur of steekvlammen. De fysieke en mentale littekens zijn voor velen slechts een deel van de schade die een brandwond aanricht. Veel mensen hebben geen idee hoe ernstig dit kan zijn. Duizenden slachtoffers hebben voor […]

[fransopdefiets]

2-7 Kildale

Vanaf Littletown is het ongeveer 20 minuten fietsen naar The Farmers Arms. Eerst maar een kopje huisgemaakte groentesoep (gepureerd, dus geen idee welke groenten erin zaten, de soep was wel heel groen, dus dan weet je het wel). Daarna tagliatella met paddestoelen en applecrumble met ijs toe.

Je kunt wel merken dat je noordelijker zit, want het wordt nog later donker dan bij ons en om 5 uur is het al stralend licht.

Om 9 uur op pad. Ik had wel eerder gewild maar op zondag mag je hier pas om half negen ontbijten. Ik kreeg twee croissants, gebakken eieren en tomaten met toast en yoghurt.

Eerst fiets ik een hele lange route omlaag naar de kust, alweer over een oude spoorlijn. Om op die route te komen moet ik langs een terrein met sloopcaravans. Overal liggen witte hopen plastic en oud papier. Als ik er bijna ben, verheft een van die hopen zich en heft een soort wolvengehuil aan terwijl hij mij aankijkt. Ik blijf ook staan en taxeer de situatie. Er zit een lange ketting aan dat beest, maar hoe lang precies? Er is maar een manier om daar achter te komen, ik doe een paar passen voorwaarts en het ondier komt ook in beweging. De ketting blijkt net niet lang genoeg om de hele breedte van de weg te bestrijken en ik kom er ongeschonden langs.

Koffie in Hartlepool in een pub waar iedereen al aan het bier zit om half twaalf. Als dat maar goed gaat! Het koffiesysteem is hier als volgt, je betaalt 1,50 aan de bar en daarna mag je zo vaak als je wil naar de automaat lopen en koffie pakken.

Er valt af en toe een dun buitje daarna schijnt de zon weer. Tegen de middag heb ik een gloeiende kop, de regen spoelt de zonnebrand er af!

Lunch in een pub roodbakstenen buitenwijk van Seaton Carew, naast een wedkantoor en een supermarkt. Voor een paar pond krijg je een bord met lamsvlees, gebakken en gekookte aardappelen, aardappelpuree, wortelen, wortelpuree en groene kool. Daarbovenop ligt een soort luchtig deekbaksel. En dat allemaal op één bord! Het zit hier vol met bejaarden die eens lekker betaalbaar uit eten gaan.

Ik zit driftig te rekenen. Van hier naar Kildale is nog 35-40 km waarvan 25 stijgen. En dan moet ik nog door Middlesborough. Op dit moment schiet het niet erg op, er staat een harde westenwind en ik zigzag door een eindeloze buitenwijk zonder enig zicht op groen.

Ik mopper op mezelf dat ik deze idiote route heb uitgekozen. Normaal gesproken plan ik het zo, dat ik eerst minstens een week vrij vlak fiets, voordat ik me erg moet uitsloven. Dit is wel een beetje ondoordacht allemaal. Maar zolang het gaat, gaat het.

Eerst maar naar Middlesborough en dat betekent een lange rit door industrieterreinen. Daarna de stad zelf door, en dan ga je geleidelijk klimmen. Opnieuw door eindeloze armoedige buitenwijken, met overal groepjes blowende jongens en bierdrinkers. Je zou denken dat je dan de aandacht trekt op je fiets met die felgekleurde tassen, maar niets is minder waar. Ze keuren je geen blik waardig, het is alsof je niet bestaat.

En opeens ben ik weer terug op het idyllische platteland bevindt met uitzicht op de heuvels van de North York Moors.

In Geeat Ayton fiets ik langs een hotel en ik kan het niet nalaten om te even te vragen. Maar ik heb pech, de laatste kamer is net weg. Dan maar 7 kilometer door naar de kampeerboerderij in Kildale.

Daar kom ik tegen vijven aan. Mijn heupen en knieën zijn hartstikke beurs, ik ben benieuwd hoe dat morgen aanvoelt.

Afstand: 80 kilometer

Gefietste tijd: 7 uur

[rotterdamvanalles]

Het oplaten van 1600 ballonnen op het schoolplein aan de Herkingenstraat in Pendrecht in het kader van de actie Vriendschap over de wereld, 26 oktober 1957.

Pendrecht is genoemd naar een ambacht op het eiland IJsselmonde, ten zuiden van de huidige wijk. Het ambacht Pendrecht was tegen het eind van de achttiende eeuw bijna ontvolkt geraakt (18 inwoners in 1795) en werd in de Franse tijd bij Rhoon gevoegd.

Na de oorlog was er een groot gebrek aan woonruimte in Rotterdam. Bij het bombardement op 14 mei 1940 gingen 25.000 woningen verloren en werden 80.000 mensen dakloos. Tevens had men de verwachting dat de bevolking explosief zou gaan groeien. De opgave was dus nieuwe wijken te bouwen met genoeg woningen voor de toekomst. Een van de gevolgen hiervan was dat hoogbouw in Pendrecht een belangrijke rol zou gaan spelen.

De stedenbouwkundige Lotte Stam-Beese kreeg de opdracht de wijk Pendrecht te ontwerpen. Het was een vooruitstrevende gedachte om woningen te ontwerpen waar gezinnen over 3 tot 4 slaapkamers met een aparte woonkamer zouden kunnen beschikken, voor grotere gezinnen vaak met een eigen tuintje.

Stam-Beese had haar eigen voorstelling van Pendrecht: open straten met veel groen waar verschillende bevolkingsgroepen naast elkaar zouden kunnen leven. Buurtwinkels, wijkwinkels en scholen werden precies gepland. Zelfs de tijd die nodig was om naar school of naar de kerk te lopen werd precies berekend. De wijk werd in feite niet verlaten behalve dan misschien voor grotere aankopen of deelname aan culturele activiteiten. De hele structuur van Pendrecht was gebaseerd op deze wijkgedachte die zijn eigen gezicht zou hebben. Woningen vormden een buurt, buurten een wijk en wijken een stad.

Er werden woningen ontworpen waar bejaarden, kleine en grote gezinnen naast elkaar zouden kunnen wonen. Daardoor zou men elkaar kunnen ondersteunen, de ouderen zouden de jongeren helpen en omgekeerd. De kinderen speelden gezamenlijk op de vele pleintjes en er werd gevoetbald op de kleine veldjes. Men deelde de open grond tussen de huizen met anderen. De bewoners werden in die tijd als één groep gezien die onderling gelijkgesteld was. Om dit mogelijk te maken werd er zelfs een selectie op de bewoners toegepast die zich in de modelwijken wilden gaan vestigen.

De flats hadden ook allemaal dezelfde indeling die handig en praktisch ingedeeld moest worden. Omdat men zo veel mogelijk woningen wilde bouwen, waren de woningen klein van opzet en was de oppervlakte gemiddeld niet groter dan 53 vierkante meter.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[ronaldmulder]

Je bent wie je kent

Ongetwijfeld heeft u inmiddels iets gelezen over Sesame Credit, het puntensysteem dat China wil invoeren om gewenst gedrag van burgers te belonen, en ongewenst gedrag te bestraffen. Tenminste, zo wordt het in de Westerse media meestal omschreven, met daarbij een paar sappige voorbeelden van wat de Communistische Partij, die China immers regeert, ongewenst gedrag vindt. Chinezen krijgen strafpunten als ze een lening niet terugbetalen, maar ook voor verkeersovertredingen, zwartrijden, roken waar dat niet mag, roddelen op sociale media, of herrie maken in een stiltecoupé.

Chinezen met een lage score krijgen straf: ze kunnen geen leningen krijgen, worden uitgesloten van vlieg- en treinreizen en hun kinderen mogen bepaalde opleidingen niet doen. En het allerergste: de score van familieleden en vrienden weegt mee in je eigen score. Dus vrienden met een lage rating kun je maar beter snel dumpen.

In werkelijkheid lijkt het allemaal wat genuanceerder te liggen. Sesame Credit is geen systeem van de overheid, maar van Ant Financial, een verzelfstandigde dochter van internetgigant Alibaba en vooral bekend van betaaldienst AliPay. Dat een betaaldienst zich bezighoudt met kredietscores is natuurlijk niet zo vreemd.

Er zijn wel puntensystemen van de overheid, maar die werken vooral op lokaal en regionaal niveau. Ze verschillen onderling nogal, en ze zijn lang niet zo allesbepalend als in sommige verhalen wordt geschetst. Een interessant element in sommige is dat niet alleen ongewenst gedrag tot strafpunten leidt, maar dat je ook punten kunt verdienen met “goed” gedrag: zorgen voor zieken of bejaarden, doneren aan goede doelen en vrijwilligerswerk leiden tot een hogere score. En een hogere score levert voordelen op: een hogere spaarrente en lagere leenrente bij de bank, een lagere borg betalen bij het huren van gereedschap of zelfs een snellere behandeling van een vergunningaanvraag.

De Chinese overheid schijnt inderdaad plannen te hebben om te komen tot een landelijk, uniform puntensysteem. En natuurlijk kan dat op een verschrikkelijke manier ontsporen in een land waar burgers en bedrijven, als het er op aankomt, geen enkele rechtsbescherming hebben tegen de staat.

Maar wat Sesame Credit op dit moment is, is helemaal zo gek nog niet: een sociale kredietscore. Het cijfer zegt iets over je kredietwaardigheid, je betrouwbaarheid.

Laten we niet doen of wij in Nederland ook niet een soort Sesame hebben. Bij ons bestaat het uit de heilige drieëenheid banksaldo, loonstrookje en BKR-notering. Geen eigen geld, geen vaste baan, of een flinke studieschuld? Dan wordt het lastig om een lening te krijgen.

Of ik een hufter ben of een behulpzaam mens, maakt bij ons niet uit, bij het bankloket. In China zou ik, zelfs zonder vaste baan, een hypotheek kunnen krijgen als mijn “sociaal krediet” hoog genoeg is. Omdat ik me netjes gedraag, een goed netwerk heb en regelmatig voor anderen klaar heb gestaan, vertrouwt de bank erop dat het wel goed komt met de maandelijkse betalingen.

Eigenlijk is daar niet zoveel mis mee. En eigenlijk werkte het bij ons precies zo, toen de bank nog gewoon een kantoor in het dorp had, met een directeur die je kende.

[dickwillemsen-blog]

Het DNA van het vertellen en lezen

Ik weet niet of ik je wel veertien geheimen vertel; het meest van wat je hier leest, komt je bekend voor. Of je kunt goed navoelen dat er een kern van waarheid in zit. Misschien overdrijven we een beetje, als we samen beweren dat we het DNA van vertellen en lezen hebben ontdekt.

Hoe of Wat

Je hebt gemerkt dat ik in dit boekje op twee elementen de nadruk heb gelegd: het hoe en het wat. Hoe vertelt de schrijver zijn verhaal, is daarvan de belangrijkste kwestie. Met de stijl van vertellen staat en valt het verhaal. Bedenk eens, dat de oude Grieken die naar het theater gingen, alle verhalen die er werden opgevoerd al lang kenden. Zij waren vooral zeer geïnteresseerd in hoe de volgende tragedieschrijver het verhaal over Oidipous of Elektra weer had aangepakt. De Duitse schrijver Bertolt Brecht maakte onderscheid tussen Was-Spannung en Wie-Spannung; als je al wist wat er gebeurde, was je vaak nog benieuwder naar hoe het werd verteld.

Nieuwe werelden

Toen ik met vrienden uit de film De helaasheid der dingen kwam, zei een van hen: ‘Dit is niet mijn wereld, hoor!’ Ik wist even niet wat ik zeggen moest, maar toen ik verder nadacht, realiseerde ik me dat hij iets wezenlijks aansneed: een film brengt ons op plekken waar we in het echte leven niet zo snel komen, en dat geldt natuurlijk ook voor verhalen en romans. En dat is niet altijd een aangename wereld, da’s waar.

Literatuur brengt ons ook in de hoofden van minnaars en schurken, van kinderen en demente bejaarden. Soms waren we daar al eens, maar veel vaker krijgen we in de roman nieuwe dingen te horen. En wij lezers ontdekken dat het enorm verrijkend is om in die andere werelden rond te stappen, veilig en wel.

Hebben we hier weer een aminozuur van het vertel-DNA ontdekt? Ik denk het wel. Literatuur brengt ons in situaties die we nog niet kenden; ze laat ze ons als het ware zelf ervaren, en misschien bezweren we daarmee onze angsten voor de dingen in het echte leven. Als het zover is, kunnen we roepen: “We zijn al ingeënt.”

Het gemankeerde gezin van Dimitri in De helaasheid der dingen is een te mijden plek op aarde; Humbert Humbert in Lolita is een verdorven heerschap, maar door in hun midden te verkeren, door ons in hen te verplaatsen, hebben we iets ervaren, iets geleerd, iets bezworen. We kunnen het leven een beetje beter aan.

Wat literatuur ook zo aantrekkelijk maakt, is dat ze een andere kijk kan bieden op iets wat we al jaren als gewoon beschouwen. Literatuur biedt een frisse blik op de ons bekende wereld.

Willem Wilmink zegt het zo: Poëzie, dat is allemaal wel erg leuk, maar wat heeft het voor zin? Ziehier een vraag waar vele geleerden zich over gebogen hebben. En sommigen kwamen met het antwoord: de zin ervan is dat je doodgewone dingen opnieuw leert zien, ze ziet alsof je ze voor het eerst ziet. Daar zit wat in: poëzie als geneesmiddel tegen gewenning.

Het personage in (en er weer uit)

Wat zo bijzonder is aan verhalen en romans, geschreven in de hij- of zij-vorm: bijna ongemerkt kan de schrijver schakelen naar een blik op het personage. En hij kan op deze manier een veel rijker verhaal vertellen. Een verhaal dat ziet zo eenduidig is; het is immers niet alleen het verhaal van het personage meer, maar ook dat van de verteller over het personage. En ook hierdoor worden we ons bewust van het feit dat we de wereld nooit helemaal door en door kennen. Er is altijd tegelijkertijd een tweede kijk op de dingen. Is dat niet een troostrijke gedachte? Juist omdat een roman, een verhaal niet iets vastomlijnds wil beweren, is deze beweging het personage in en weer uit een deel van het DNA. Je hoort in mijn woorden wel, dat ik een roman met één duidelijke boodschap niet echt tot de literatuur reken.

De lezer is een halve schrijver

Iedere lezer bouwt al lezend de wereld op waarvoor de schrijver hem de woorden en de beschrijvingen aanreikt. De schrijver levert met zijn verhaal eigenlijk een halve DNA-streng aan, en wij lezers vullen die met onze fantasie en verbeelding aan tot een complete streng. Het bijzondere is, dat de lezer dus voor de helft verantwoordelijk is voor het “totaalplaatje.” En het kost niet veel fantasie om je te realiseren dat iedere afzonderlijke lezer er zíjn verhaal van maakt, ieder zijn beeld schept van zijn heldin Anna Karenina, van haar lotgevallen en haar ondergang.

We hebben ook gezien aan hoe weinig woorden een schrijver genoeg heeft om het personage en de verhaalwereld in onze geest op te roepen, en we hebben gezien dat wij als lezer ook vaak genoeg hebben aan de suggestie. Niemand zou immers een exact signalement kunnen geven van een hoofdpersoon?!

Tussen geschiedenis en filosofie

Aristoteles had al ontdekt dat literatuur zich als een eigenwijze stuiterbal heen en weer beweegt tussen de feitelijkheden van de geschiedenis en de algemene waarheden van de filosofie. Een verhaal moet je bevolken met mensen; je moet het plaatsen in een tijd en een ruimte; het verhaal speelt zich af in een bepaalde periode; en er is bijvoorbeeld wapengekletter, een telefoon of een tosti-ijzer.

Om die feitelijkheden kan een verhaal nu eenmaal niet heen. Maar een goed verhaal is geen “en toen … en toen.” Een goed verhaal maakt sprongen, slaat een oninteressante gebeurtenis over. Een goed verhaal wijst door een mooie vergelijking of beeldspraak op verbanden tussen de feitjes van het verhaal en een algemenere waarheid. Maar daarmee blijft het veilig ver weg van de filosofie, waarin we zouden moeten gaan theoretiseren over geluk, sterfelijkheid, misdaad en straf.

Neen, die literatuur, die wispelturige stuiterbal, gooit ons liever in het diepe: we worden één met een personage en zijn wereld. We beleven zijn dilemma’s mee; we verplaatsen ons in hem. En in de relatieve veiligheid van onze woonkamer of slaapkamer ervaren we wat het met een mens doet als hij in een hem nog onbekende wereld moet overleven. Een extremer voorbeeld hiervan dan Is dit een mens? van Primo Levi is er wat mij betreft niet. Levi beschrijft daarin zonder te oordelen de machinerie van een concentratiekamp en wat die met een mens doet.

   De helaasheid der dingen                 Dimitri Verhulst                                   2006

In de keuken van de muze                Willem Wilmink                                   1991

Is dit een mens?                                Primo Levi                                          1947