#alisson mosshart

[mytypeofdistraction]

And today I found out that Jonathan Glazer was the one who directed the music video for Treat Me Like Your Mother by The Dead Wheater! Wow!

[alanpsychedelicbreakfast]

Happy 17th Kills Day everybody. Here's to another seventeen more and to these two crazy amazing humans 🍸🌋💕

📷 by me, at Ciudad Cultural Konex, Buenos Aires. September 2017.

[bastard-libertine]

it's the last goodbye

[universosucio]

THE KILLS, MI PRIMER CONCIERTO EN EUROPA. Una gran diferencia de público Latinoamericano

THE KILLS, MI PRIMER CONCIERTO EN EUROPA. Una gran diferencia de público Latinoamericano

El único lugar del mundo en donde los conciertos empiezan puntal y acaban antes de las 12pm es en Londres.

Este 30 de mayo en el O2 Shepherd’s Bush Empire que es uno de los teatros más importantes de Londres, viví mi primer concierto en Europa con “The Kills”, la verdad no sabía ni que esperar; yo soy de Méxicoy en mi pais cuando hay un concierto, no importa la banda que sea la gente…

[andromeedaa]

THE KILLS, MI PRIMER CONCIERTO EN EUROPA. Una gran diferencia de público Latinoamericano

THE KILLS, MI PRIMER CONCIERTO EN EUROPA. Una gran diferencia de público Latinoamericano

El único lugar del mundo en donde los conciertos empiezan puntal y acaban antes de las 12pm es en Londres. Este 30 de mayo en el O2 Shepherd’s Bush Empire que es uno de los teatros más importantes de Londres, viví mi primer concierto en Europa con “The Kills”, la verdad no sabía ni que esperar; yo soy de México y en mi pais cuando hay un concierto, no importa la banda que sea la gente…

[altamontpt]

Ao segundo dia, o rock! O NOS Alive resolveu, em 24 horas, mudar agulhas e fazer soar mais alto os riffs e os solos das guitarras.

Novo dia, nova e intensa maratona de apresentações variadas para diferentes géneros e gostos. Assim como no arranque do Festival, o dia de ontem tinha de tudo, desde peixe miúdo até aos mais ferozes tubarões. O superpredador maior do dia, como seria de esperar, apresentou-se de dentes bem afiados, prontos a rasgar ouvidos e corações ávidos de rock estridente, saltitão e inquieto. Mas sobre os Foo Fighters há que esperar um pouco, que esta segunda data do Festival começou de forma diferente, com um power trio luso que dá pelo nome de Killimanjaro. Rock agressivo e bem esticado, por vezes até à fronteira do desconforto, isto se pensarmos em ouvidos mais inocentes e delicados. Para os outros, terão agradado. Uma bateria, um baixo, uma guitarra e amplificação a bombar podem sempre provocar convulsões, como bem sabemos. Para o caso, foi mais intenso o ruído do que a substância. Mas são do rock, e isso é sempre um ganho. Rock on, Killimanjaro!

Calcutá tem nome de paragem longínqua, mas no caso vertente, isso é um mero engano. Demos um pequeno pulo até ao Coreto by Arruada, palco simples e simpático, para ouvirmos este quarteto. Pouca gente a ver, embora aos poucos fossem chegando mais festivaleiros. A banda, decidindo acompanhar o número crescente de público, também foi ganhando força e confiança. Nos primeiros instantes, os sons que íamos ouvindo pareciam sair de uma daquelas antigas caixinhas de músicas que todas as avós de outros tempos tinham em cómodas de fina madeira. Tranquilos, os sons dos Calcutá. Engraçados, até. A originalidade não é muita, mas estão agora a começar e o primeiro registo em forma de EP nem sequer ainda saiu, embora esteja para breve. Corria uma brisa fresca, e fomos com ela para outras paragens.

A caminho, portanto. De passagem, ouvimos alguns momentos do que tocavam os Lot, no Palco Heineken. São três, os músicos, e no que fazem prevalecem os teclados e um ou outro momento de vocoderizacão. É fácil apostar e ganhar: devem gostar de James Blake, embora estejam a universos de distância do que faz o mago inglês. Também um pouco de AIR, como aliás a versão de “All I Need” pode confirmar. Não se trata, sequer, de uma imitação. Se fosse, seria demasiadamente inócua e previsível. Há apenas ecos dessa sonoridade, e pouco mais. Preferimoss pensar assim destes portugueses. Seguimos caminho, embora numa passada ainda algo dançante, mas em slow motion.

Parámos, minutos depois, no NOS Clubbing. Nova banda lusa. Apetece dizer que com “Cave é outra Story”. Bom rock, melódico e altivo, som de boa escola. Energia a rodos, mas da boa, daquela que faz mexer e que apetece pular. Bons riffs, canções longas e diretas. Mas, no entanto, à quarta banda tuga do dia, nenhuma se expressa em português. Sim, ok, a linguagem da música não tem pátria própria, nem casa com poucas assoalhadas. Tudo nela cabe, mas talvez por isso a nossa língua devesse aparecer cantada um bocadinho mais. Isto não é um lamento. É mais uma constatação a propósito do que ouvimos no início do dia de ontem. Coincidências, talvez. Mas voltando a Cave Story e terminando o que queríamos verdadeiramente dizer: gostámos bastante, principalmente quando ouvimos “Body of Work”, que soa a Pavement por todos os lados. Querem melhor elogio do que este? Pois, também não nos parece.

20:30 foi o momento inicial do revivalismo. Andámos para trás e assistimos ao tempo em que os The Cult ocuparam um espaço relevante no mundo da música. Lembram-se deles? Quantos braços no ar a acenar afirmativamente? Enfim, cada qual faça a contagem que entender. Nós, no entanto, dizemos que sim, que nos lembramos bem do impacto da banda, que no entanto (o tempo é sempre uma coisa lixada) foi perdendo importância, extinguindo-se quase completamente. O que vimos ontem em palco foi estranho, mais parecendo um filme que o nosso imaginário ia desbobinando. Mais isso do que uma coisa real, ali bem à nossa frente. Por isso, um duplo veredito: o que a memória nos deu, confortou-nos. Quanto à realidade nua e crua, nem por isso. É o tempo, é o tempo e as maldades que ele nos faz. A nós e aos The Cult, como se percebeu.

Mais uma banda portuguesa, desta vez as manas Cat e Margarida Falcão. As Golden Slumbers fizeram bem o que delas se espera sempre, uma folk abrilhantada pelos particulares timbres das duas meninas. Os acordes das guitarras e as melodias que as irmãs Golden Slumbers nos habituaram começaram a soar no início de uma noite pontuada por boa música. O primeiro tema foi “Mourning Song / Clandestine”, que contou com a ajuda dos presentes para que melhor se cantasse o verso “There’s a hole in my soul, in my heart, from the start”. O público, rendido às vozes calmas mas acertivas das irmãs do folk português, foi acompanhando o repertório (músicas vindas essencialmente de New Messiah, álbum lançado no ano passado), de forma calorosa, gritando no final para mais uma música além das previstas. E assim se fez.

Até que chegou a hora de Alisson Mosshart entrar em cena. Os The Kills mostraram garra e atitude. Ao nosso lado havia quem jurasse amor eterno à “blondie” de serviço. É fácil perceber, cause she has the looks! Ao lado dela, o conhecido parceiro de Kate Moss também ia a jogo com tudo. Os diferentes géneros estavam satisfeitos, portanto. E quanto à música, o que dizer? Os The Kills têm já quatro discos de longa duração e a energia que vai saindo das suas canções foram de baixa rotação e não conseguiram ir contagiando as milhares e milhares de pessoas à frente do Palco NOS. No entanto, o que se notava era que a esmagadora maioria dos presentes estaria ali mais para assegurar um bom spot para quem vinha a seguir, os Foo Fighters, estrelas maiores de uma noite carregada de nuvens e de um ou outro chuvisco. Muita conversa entre as gentes e pouca atenção ao que no palco se ia fazendo. Percebe-se, também. Alisson Mosshart, no entanto, fazia bem o seu número de savage woman, não parando em palco quando prescindia da guitarra. “Heart of a Dog”, single do mais recente álbum, fez naturalmente parte do alinhamento, assim como a orelhuda “Baby Says”, entre bastantes outras. Foi apenas mais um concerto, tempo passado sem grande relevância. Concerto para indefectíveis? Há quem garanta que sim.

Com a noite bem subida nas horas, ainda houve tempo para espreitar Parov Stelar. Com pujantes secções rítmicas e de sopros, assim que se ouviram os primeiros sons, ninguém perdeu tempo e a dança foi imediata. Com tons de festa absoluta, o austríaco, que já gravou com nomes tão diferentes como Tony Bennett, Lady Gaga, Bryan Ferry e Lana del Rey, foi comandando as tropas em palco. Depois de muitas horas de festival, só mesmo os mais resistentes é que se aventuraram a dar às ancas como se não houvesse amanhã. E bem parecia que assim era, tal a maré de gente que resolveu virar costas ao rock do palco principal para se refugiar no festivo espaço Heineken.

This slideshow requires JavaScript.

Texto: Carlos Vila Maior Lopes e Francisco Marujo || Fotografia: Francisco Pereira e Luís Flôres

*artigo em actualização

O dia 2 do NOS Alive teve mais energia, foi mais quentinho. A culpa é do rock e dos ruídos que ele costuma trazer.

[indicamusica]

The Kills - Black Balloon

Depois do texto gigante de ontem, hoje vou me controlar pra escrever bem pouquinho hoje. Essa música é bem antiguinha e já fez muito a alegria da galerinha hipster de antigamente.

The Kills é uma banda formada pela dupla Alisson Mosshart e Jamie Hince (aquele que era marido da super modelo Kate Moss, quem lembra?) . A música que trago hoje, Black Balloon é de 2008, do terceiro álbum deles chamado Midnight Boom. Confesso que me lembro desse clipe passando na MTV e me bate uma nostalgia danada misturada com uma melancolia da própria música sempre que escuto.

A outra música deles que passava bastante na MTV era Last day of magic, com esse clipe bafão deles se estapeando. Eu lembro que eu achava a Alisson tão linda e cool, que eu usava um cabelo bem parecido com o dela na época, hehe. na verdade The Kills era a epítome do cool na época pra jovem Paula. Ainda é, eu diria.

Essa música vai te lembrar do jovem alternativo que você era lá em 2008:

E aí, deu pra se sentir 10 anos mais xovem?

[andmotion]

A primeira vez que ouvi/vi The Dead Weather foi no clipe de "Treat Me Like Your Mother" que tem aquele clima western moderno maluco e tiros pra todo lado, e isso chamou a minha atenção. É o projeto do Jack White mais rock'n'roll e visceral, os vocais da Alisson Mosshart tem a pegada perfeita na banda. Se ficou curioso vai ver e ouvir a música e seja feliz com essa dose de rock na veia! First time i heard/saw The Dead Weather was on "Treat Me Like Your Mother" video kind of modern wester crazy vibe and bullets everywhere and that's caught my attention. It's Jack White's project more rock'n'roll and visceral and Alisson Mosshart have the perfect punch on the band. If you feel curious go and see/hear the music and be satisfied with this little rock in your veins! #instamusic #thedeadweather #treatmelikeyourmother #vinil #vinilbrasil #vinyl #vinylporn #vinyladdict #vinylcollection #vinylcollector #vinylrecords #recordoftheday #recordscollection #recorcollector #nowspinning (at São Paulo, Brazil) https://www.instagram.com/p/B5OuW9-pzyo/?igshid=16yvzm11rfj9v

[schoolofrockgr]

O Jack White είναι ένας ζωντανός θρύλος

Κιθαριστικά riff βγαλμένα από εκστασιασμένο Jimmy Page, άναρχα σόλo που θα καμάρωνε και ο Jmmy Hendrix, απόκοσμες ερμηνείες βγαλμένες από τα πρώτα blues-bars στον αμερικάνικο νότο, μια ξέφρενη σύζευξη της punk με τα blues· ο τύπος που αναγέννησε την αυθεντική garage rock, αυτοδίδακτος σε drums, κιθάρα και πιάνο μεταξύ άλλων, από τους ελάχιστους μουσικούς που ο Bob Dylan θεωρεί φίλο του.

Δεν ηχογραφεί ποτέ την μουσική του ψηφιακά και μοντάρει τις κασέτες με ξυράφι, κατέχει 12 βραβεία Grammy αλλά όχι smartphone, γεμάτος καλλιτεχνικές εμμονές και αθωότητα, είναι η ενσάρκωση του ρομαντισμού στην μουσική και όλα εκείνα που θέλουμε από έναν rock star και έχουμε να δούμε από την εποχή του Kurt Cobain.

Μόνος εναντίον όλων, κυρίες ��αι κύριοι αυτός είναι ο αινιγματικός Jack White.

Ξεκινώ με διασκευή, γιατί αξίζει πράγματά μια αναφορά σε αυτή αλλά και γενικά σε όσες έχει κάνει. Από το τόσο παθιασμένο Jolene που κραυγάζει σαν πληγωμένος λύκος μέχρι το »Love Is Blindness» των U2 και το »I’m Shakin», ο White έχει μια μακρά ιστορία να κάνει δικό του ο,τι αγγίζει. Δεν στοχεύει στο να πατήσει απλά στην υπάρχουσα δημιουργία με μία ανέμπνευστη προσέγγιση. Εν αντιθέσει, διαλύει το δημιουργικό οικοδόμημα των κομματιών και το ξαναχτίζει από την αρχή. Απόκοσμες, σκοτεινές, ατμοσφαιρικές, ο White περνάει τις δημιουργίες άλλων μουσικών μέσα από το εκκεντρικό και ζοφερό καλλιτεχνικό του φίλτρο, δίνοντάς τους νέα έννοια και πρωτότυπη σύσταση.

One More Cup Of Coffee – (The White Stripes, 1999) Διασκευή, τραγούδι του Βοb Dylan

Από τον πρώτο κιόλας δίσκο μας παρουσίασε το ξεχωριστό αυτό ταλέντο, εν μέσω της νεανικής του ορμής και του παντρέματος punk & blues συναντάμε 4 διασκευές. Αυτή όμως που όρισε τον δίσκο είναι εκείνη στο ‘One More Cup Of Coffee» του κολλητού του, και »δεύτερο πατέρα» του Bob Dylan. Το τραγούδι είναι πικρό, είναι χωρισμός και πόνος. O κύριος White ζωγραφίζει ξανά πορτραίτο εγκατάλειψης με μια εκτέλεση που γυρνάει το νόμισμα και φανερώνει με την ατμόσφαιρα που αποδίδει την ζοφερότητα των στίχων. Τον πικρό, πικρό καφέ..

The Nurse – (Get Behind Me Satan, 2005)

Η εκκίνηση της εξάπλωσης του Jack White ως εξερευνητή και εκπρόσωπο της εμπνευσμένης δημιουργίας.

Catch Hell Blues – (Icky Thump, 2007)

Το έβγαλε σε one take.

Death Letter – (De Stijl, 2000)

Κέρδισε πολύ νωρίς το δικαίωμα του να παίζει blues ένας λευκός.

Truth Doesn’t Make A Noise – (De Stijl, 2000)

Για μένα, η πρώτη του στιγμή δόξας ήταν αυτό εδώ το κομμάτι. Στον πρώτο δίσκο δεν υπήρχε τέτοιος συνδυασμός. Στον πρώτο δίσκο θύμισε στον κόσμο τις ρίζες του rock και μας συστήθηκε ως το next big thing σε μια εποχή που το είχε επιτακτική ανάγκη. Στον δεύτερο δίσκο όμως και ειδικότερα στο τραγούδι αυτό, εμφανίστηκε η δυναμική που όρισε το μεγαλείο του Jack White και συνεχίζει να τον ορίζει. Είναι αυτό το sweet spot που βρήκε στη δημιουργική του διαδικασία και δεν το έχασε ποτέ. Είναι αυτός ο συνδυασμός της ανεπιτήδευτης αυθεντικότητας με την επίκληση στο mainstream στερέωμα.

Ο Jack White στέκεται εδώ και 19 χρόνια στο sweeter spot για έναν μουσικό του σήμερα, μεταξύ εμπορικότητας και υπόγειας αντι-τουριστικής ομορφιάς. Μεταξύ κουλτούρας και αντι-κουλτούρας. Μεταξύ μελωδικών hooks και »βρώμικου» ήχου, μεταξύ ευχάριστων ρυθμών και άναρχων σόλο, μεταξύ παραγωγής που θυμίζει ερασιτέχνες σε γκαράζ και riff που θα ζήλευαν και οι Zeppelin. Στο μεταίχμιο δύο αντίθετων φιλοσοφιών που κατάφερε να ενώσει. Όταν στέκεσαι στην μέση όλων αυτών και το κάνεις τόσο καλά, αβίαστα και αυθεντικά όσο εκείνος, είναι απίστευτα δύσκολο να έχεις εχθρούς και αντιπάθειες.

Icky Thump – (Icky Thump, 2007)

Με τις εναλλαγές στο τέμπο, τα ξεσπάσματα της κιθάρας και την αγριεμένη ερμηνεία του, είναι από εκείνα που σε αφήνουν ικανοποιητικά εξουθενωμένο.

Seven Nation Army – (Elephant, 2003)

Αφιερώστε λίγη από την σκέψη σας για να συνειδητοποιήσουμε όλοι μαζί τι έχει καταφέρει ο Jack White με αυτό το κομμάτι.Το οποίο έχει ξεπεράσει κατά πολλά έτη φωτός το »άλλη μια ραδιοφωνική επιτυχία» το κομμάτι αυτό ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ.

Απο το ΝΒΑ και την Πρέμιερ Λιγκ μέχρι πορείες, μπάχαλα και πάρτι. Από τα σαλόνια μέχρι τα λιμάνια και την κάθε μορφής εξέδρα.

Είναι το δεύτερο τραγούδι μετά το We Αre The Champions των Queen που έχει συνδεθεί τόσο έντονα με οποιοδήποτε αθλητικό γεγονός. Περισσότερο φυσικά με το ποδόσφαιρο. Έγινε μέχρι και το theme στις πορείες των Αιγυπτίων κατά του Μουμπάρακ. Μεγάλο μέρος του κόσμου που το τραγούδαγε δεν γνώριζε καν από που προέρχεται η μελωδία, ξέρετε πως το λέμε αυτό; Παραδοσιακό τραγούδι! Μη σας φαίνεται λίγο.

Όσο περνάνε τα χρόνια κάτι τέτοιο θα είναι όλο και πιο αδιανόητα δύσκολο να συμβεί, ένα instant classic που λέμε.

Η αποψιλωμένη από περιττά στοιχεία, όργανα και μελωδίες φιλοσοφία του Jack White που προσέγγιζε για χρόνια την δημιουργία του με back-to-basics συνθέσεις βρίσκει στο τραγούδι αυτό την επιτομή της. Ένα από πιο πομπώδες και δυναμικά ρεφρέν της δημοφιλούς μουσικής, έγινε ταυτόσημο της υψωμένης γροθιάς και συνώνυμο της απανταχού αντίστασης στην εξουσία και την καταπίεση κάθε είδους.

Ball & Biscuit – (Elephant, 2003)

Το ζενίθ, το σημείο κορυφής της πρώιμης δημιουργικής φιλοσοφίας του White και της εξερεύνησης τους πάνω στην 12 Bar δομή των Blues. Επίσης το θεωρώ ένα από τα πιο σέξι, ερωτικά , αισθησ…. στοπ. Βασικά εδώ δε χωράνε καθωσπρέπισμοί, ένα από τα πιο καυλιάρικα τραγούδια όλων των εποχών. Με την πιο πρωτόγονη, ηδονιστική και έντονη έννοια της λέξης αυτής. Το κιθαριστικό σόλο μοιάζει με έκρηξη ηφαιστείου και ίσως το καλύτερο του. Η αποθέωση της περιόδου των Stripes σε όλο της το μεγαλείο.

Jack White Solo καριέρα και λοιπά πρότζεκτ top 11

Οι White Stripes όρισαν την μεγαλειότητα της απλότητας, την αμεσότητα και τον μινιμαλ��σμό στη rock μουσική όσο κανείς στις αρχές του 21ου αιώνα. Εξελίσσοντας την φιλοσοφία του ο White στην πορεία του χωρίς το πρότζεκτ των Stripes πήρε μια παράλληλη αλλά διαφορετική πορεία. ��ποθέωσε την έννοια της ελεύθερης εξερεύνησης και του ηχητικού πειραματισμού στην μουσική με απαράμιλλο ύφος και έμπνευση.

Σφυρηλάτησε την ταμπέλα της μουσικής ιδιοφυΐας με ένα ρεπερτόριο τόσο πολυδιάστατο και ποικιλόμορφο που θα σε έκλειναν στο ψυχιατρείο αν έλεγες το 2005 ότι ο White των Stripes θα εξελισσόταν έτσι. Μας είχε φανερώσει τέτοιες τάσεις σε δίσκους όπως το »Icky Thump» & »Get Behind Me’ Satan» όμως η τελευταία δεκαετία τον βρήκε να εξαπλώνει την δημιουργία του τόσο πολύ και τόσο υπέροχα που είναι αδιανόητο να τον κατατάξεις υπό ένα μουσικό ύφος.

I’m Shakin – (Blunderbuss, 2012) διασκευή στο τραγούδι του Little Willie John το 1960

Ξεκινάω πάλι με διασκευή. Η οποία θεωρώ είναι η επιτομή του πως αναβιώνεις κλασικό rock & roll! Ο White όπως δηλώνει συνήθιζε να ανοίγει jamming sessions με φίλους με αυτό το κομμάτι. Το έπαιξε με μπάντα αποτελούμενη μόνο με γυναίκες και του ήρθε η ιδέα να το ηχογραφήσει για τον πρώτο του δίσκο. Το ταλέντο του στις διασκευές έλαμψε εδώ σε όλο του το μεγαλείο. Βάλτε και στην συνταγή ένα υπέροχο βίντεο κλιπ και είστε έτοιμοι για ξεσηκωμό.

Another Way To Die – (Quantum Of Solace OST, 2008) ντουέτο με την Alicia Keys

Το εγχείρημα αυτό δίχασε πάρα πολύ. Έχει λάτρεις και ορκισμένους εχθρούς. Φυσικά ανήκω στους πρώτους. Η εν λόγω ταινία James Bond δεν είναι σαν τις υπόλοιπες με τον Daniel Craig, αλλά δεν είναι και όσο κακή θέλουν να μας πείσουν. Ήταν η συνέχεια, το δεύτερο μέρος του Casino Royale και όχι κάτι καινούριο, αν το δεις έτσι ήταν αξιοπρεπής.

Όσο για το τραγούδι, δεν ξέρω ποιος ανέθεσε στον White να γράψει το theme song, ήταν ριψοκίνδυνη επιλογή αν μη τι άλλο. Mετά το άκυρος των παραγωγών στην Amy Winehouse, ο White πείθει την Αlicia Keys και το γλυκό για μένα έδεσε εξαιρετικά. Η μουσική του κομματιού απέδωσε δικαιοσύνη στον σκοπό που είχε για Bond ταινία. Το κύριο θέμα της ταινίας είναι η εκδίκηση, και ο White κατάφερε να το περάσει στο feeling του τραγουδιού και στην ερμηνεία του.

Υπάρχουν στον κατάλογο του καλύτερα τραγούδια, το βάζω όμως γιατί μας δείχνει και αυτήν την πλευρά του ταλέντου του, έφερε εις πέρας το task με ένα από τα πιο εκρηκτικά Bond κομμάτια που έχουν γραφτεί.

I Cut Like A Buffalo – (Horehound, 2009) με τους The Dead Weather

Το μοναδικό τραγούδι που έγραψε μόνος του στο ντεμπούτο δίσκο αυτού του πραγματικού super-group. Και από τα λίγα που αναλαμβάνει φωνητικά μιας και ως επί το πλείστον έπιανε τα ντραμς αφήνοντας χώρο στην εκπληκτική Alisson Mosshart. Το τραγούδι ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσ’το γάλα από τον υπόλοιπο δίσκο, είναι καθαρά και απόλυτα Jack White. Πολύ Groovy με ένα υπέροχο βίντεο κλιπ από εκείνα που μας έχει συνηθίσει.

Love Interruption (Blunderbuss, 2012)

Ένας χαμαιλέοντας που μπορεί να τα κάνει όλα.

Corporation – (Boardinh House Reach, 2018)

Ένα από τα καλύτερα βίντεο κλιπ που έχω δει ποτέ. Ένα κομμάτι που βρίσκει τον White την δημιουργική του ιδιοφυΐα μανιασμένη και ελεύθερη όσο ποτέ. Όπως και όλος ο δίσκος.

High Ball Stepper – (Lazarettto, 2014)

Συγγνώμη, αλλά τη ξεκώλιασε την κιθάρα του εδώ. Μπορεί να είναι ένας ζωντανός θρύλος όμως έχω την εντύπωση πως σαν κιθαρίστας είναι υποτιμημένος.

Hypocritical Kiss – (Blunderbuss, 2012)

Στο ντεμπούτο του ως σόλο μουσικός προσπάθησε επιτυχώς να ξεχάσει ο,τι είχε κάνει μέχρι τότε, κυρίως σαν White Stripes. Όλος ο δίσκος φανέρωσε τι πορεία θα ακολουθούσε, πως είχε αφήσει πίσω την πρώιμη, ενστικτώδη, μινιμαλιστική φάση του. Επίσης όμως, μας έδειξε πως μπορούσε να γίνει ρομαντικός και ουσιώδης σε τραγούδια περί αγάπης και έρωτα, χωρίς κλισέ πράγματα, χωρίς σάχλες, χωρίς εκβιασμό συναισθήματος. Είναι από τις πιο όμορφες στιγμές του.

Blue Veins – (Broken Boy Soldiers, 2006) με τους The Raconteurs

Από ένα σημείο και μετά ο White ήθελε να κλείνει τους δίσκους με ένα ξεχωριστό και δυνατό τραγούδι. Εδώ είναι ένα από αυτά, μια ωδή στ�� αγαπημένα του μπλουζ, στέκεται αξιοπρεπώς ως ένας από τους τελευταίους , ελάχιστους λευκούς που δικαιούνται να παίζουν μπλουζ, το έχει κερδίσει με την αξία του.

Entitlement – (Lazaretto, 2014)

Ένας ακουστικός ύμνος. Μια ωδή στις νεότερες γενιές από όπου και εμπνεύστηκε αυτή την ομορφιά. Ποίημα απλά. Λατρεύω τον ακουστικό ατόφιο Jack, εκεί είναι όλη του η μαγεία.

Caroline Drama – (Consolers Of The Lonely, 2008) με τους The Raconteurs

Λατρεύω τα κομμάτια που λένε ιστορίες. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, με τραβούσανε ασυναίσθητα. Είναι κινηματογραφικά, είναι ενδιαφέροντα και είναι αληθινά. Δε νιώθεις πως ο στίχος είναι μια επιτηδευμένη και αόριστη προσπάθεια για ρίμα που πολλές φορές δε βγάζει ιδιαίτερο νόημα.

Σε ένα τραγούδι εξιστόρησης τα πράγματα είναι αλλιώς, υπάρχει κάτι να ειπωθεί, κάτι αληθινό, κάτι ουσιαστικό, κάτι να σου μείνει. O Jack δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοια κομμάτια είναι η αλήθεια. Και αυτό κάνει ακόμα πιο σημαντικό το κομμάτι αυτό, θα μπορούσε να μην τα καταφέρει, να ήταν ανιαρός και βαρετός. Κάθε άλλο, έντυσε αυτή την σκοτεινή και σκληρή ιστορία με έναν Gothic αέρα ντυμένο με θηλυκά backing vocals βγαλμένα από τα ομιχλώδη σοκάκια του Λονδίνου τον 19ο αιώνα..

Would You Fight For My Love? – (Lazareto, 2014)

Μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για μένα αυτό το τραγούδι. Δεν περίμενα ποτέ τον White να βουτήξει τόσο βαθιά στο θυμικό του και στην ψυχή του. Μου ακούγεται ευάλωτος και σπαρακτικός, μου ακούγεται ένα από το πιο ειλικρινή τραγούδια του.

Το τραγούδι έχει μια στοιχειωτική αύρα που σε τρυπάει στη ψυχή. Το λατρεύω τόσο πολύ και υπήρχε περίοδος που το άκουγα 10 φορές την ημέρα και ακόμα δεν το έχω βαρεθεί ούτε στο ελάχιστο…

[loreillequigratte]

The Kills :  Ash and Ice

Alison Mosshart et Jamie Hince étaient enfin de retour en 2016 avec Ash & Ice, successeur de Blood Pressures, sorti en 2011.

 Après une pause de cinq ans due notamment à une blessure grave à la main, de Jamie Hince, et qui l’empêchait de jouer de la guitare ; le fameux duo anglais revenait avec son cinquième album. (13 titres, rien que ça)

 Moins sauvage que leurs deux premiers opus, Ash & Ice reste pourtant bien ancré dans leur rock des débuts. The Kills restent fidèles au son qu'ils peaufinent depuis quinze ans.

 Rares sont les disques qui présentent une collection de morceaux aussi accrocheurs, même si le duo calme le jeu sur le dernier tiers de l’album. Plus lente, plus légère, et moins à mon goût, cette partie contient néanmoins de beaux  instants et ne dénature pas ce disque qui constitue l’une des grandes réussites de l’année.

 Jamie Hince et Alisson Mosshart nous ont offert ici un disque très accessible grâce au chant magnifique d’Alisson empreint d’une forme de douceur (eh oui, j’adore) contrastant avec les riffs tranchants de l’instrumentation rock de Jamie. Les parties  guitare  très saturées sont posées sur une  rythmique martiale d’une basse synthétique avec des beats électroniques. Voilà du blues rock sous toutes ses formes.

 Moins sauvage, mais toujours aussi inspiré, The Kills persiste et signe en 2016 avec cet excellent album qui trouve parfaitement sa place dans leur impeccable discographie. Une fois encore l’alchimie à fonctionné à merveille et Jamie Hince and Alisson Mosshart vont encore, n’en doutons pas, faire encore un bon bout de chemin ensemble.

Gil Tau 

[mytypeofdistraction]

[dollseyeview]

Going for that Alisson Mosshart from the Kills wannabe who pays rent selling aderral and nonironically collects discarded photobooth pictures look

[thewrongquestions-blog1]

[luvgrind]

[giveevol]

The Kills at Razzmatazz BCN, Nov. 1 , 2016.

[thedeadcityradio]