#alerte sanitaire

[news-paw-haiti-509]

Le MSPP Alerte la Population sur des Cas de Maladie du Charbon à Petit-Goâve

Le Ministère de la Santé Publique et de la Population (MSPP) a récemment alerté la population sur des cas présentant des signes et symptômes de la maladie du charbon dans la localité de Fort Royal, première section communale de Petit-Goâve. Cette alerte, émise le 12 juillet 2024, fait suite à des rapports indiquant que plusieurs personnes ont développé des symptômes après avoir consommé de la…

[netalkolemedia]

Alerte sanitaire à Petit-Goâve : suspicion de la maladie du Charbon

Le 12 juillet 2024, le Ministère de la Santé Publique et de la Population (MSPP) a émis une alerte suite à des cas suspects d’anthrax dans la localité de Fort Royal, située dans la première section communale de Petit-Goâve. L’alerte fait suite à un rapport du Western Health Service indiquant que plusieurs personnes ont consommé de la viande provenant d’un animal mort subitement. Une enquête…

[aurevoirmonty]

Le faux récit sur l’Ukraine victorieuse

Le récit officiel sur l’Ukraine victorieuse se heurte au réel. Les experts et généraux des plateaux de télévision, qui annoncent l’effondrement de la Russie depuis deux ans, se sont trompés. Vladimir Poutine est probablement en passe de gagner la guerre. L’économie de son pays connait une croissance qu’envierait Bruno Le Maire. Mais ces constatations n’empêchent pas les commentateurs de s’accrocher à leurs convictions. Il est difficile pour un téléspectateur de se faire une idée équilibrée des forces en présence, tant le parti pris pro-ukrainien est la règle. Un semblable unanimisme s’était imposé lors de la « guerre » d’Emmanuel Macron contre le Covid : l’hystérie sanitaire avait pareillement déployé son armada de médecins pour annoncer l’apocalypse et récuser tout discours alternatif, présumé complotiste. Cette semaine, dans Marianne, une série de rapports « confidentiel défense » sont révélés. Ils alertent sur l’état de faiblesse de l’armée ukrainienne, qui rendrait sa victoire impensable. On peut y lire que « l’armée russe est aujourd’hui la référence tactique et technique pour penser et mettre en œuvre le modèle défensif ». Xavier Moreau, ancien Saint-Cyrien vivant désormais en Russie et ne cachant pas son soutien à Poutine, ne dit pas autre chose (1). Ses jugements, certes partiaux, se sont révélés néanmoins plus exacts que ceux des spécialistes dépêchés sur LCI. Rencontré hier à Paris, Moreau assure : « La défaite de l’Ukraine est acquise ». Il estime que les Russes pourraient même, à terme, s’emparer d’Odessa au sud et de Kharkiv à l’est. Mais lui n’est pas invité à s’expliquer.

Macron connaît mieux que personne cette situation favorable à la Russie. Son premier ministre a forcément ces éléments quand il déclare, hier devant les députés, avant de s’écrier « Slava Ukraini ! » (« Gloire à l’Ukraine ! ») : « Nous sommes à un moment de bascule (…)  Si l’Ukraine perd, nous perdrons aussi ». Or, en confirmant le choix de la guerre plutôt que la diplomatie, Gabriel Attal sait qu’il force la France à s’impliquer dans la folle escalade d’un conflit généralisé et nucléarisé. « Nous ne nous fixons pas de limite face à la Russie, qui elle n’en fixe aucune », a-t-il déclaré en écho au chef de l’Etat. La raison n’est donc plus ce qui guide le président de la République. Il est obnubilé par son combat manichéen contre Poutine, assimilé au RN qui pourtant ne le soutient pas. L’attitude belliqueuse du gouvernement, attisée par l’échéance des Européennes, relève d’une même l’irresponsabilité. « Face aux Russes, on est une armée de majorettes », confie un haut gradé, dans le dossier de Marianne. C’est pourquoi Macron devient inquiétant, diabolique (diabolus : celui qui divise), dans son désir d’apparaître en résistant churchillien tandis que son pays se disloque. Non content de diviser l’Europe, il fracture davantage son pays. Hier, si 372 députés (Renaissance, LR, PS, Verts) ont accepté son plan de soutien à l’Ukraine, 101 députés (RN) se sont abstenus et 99 (LFI, PC) ont voté contre. Macron mène sa guerre comme un enfant capricieux. Qui l’arrêtera ?

(1) Ukraine, pourquoi la Russie a gagné, Stratpol

[mariacallous]

This was not supposed to happen. Israel’s vaunted military and ruthlessly efficient security services had Hamas bottled up in the Gaza Strip. Sure, every few years there was a conflict that followed a similar pattern: a provocation, Hamas rocket attacks, Israeli air strikes, Egyptian mediation, and then quiet again. Meanwhile, Israel’s diplomatic achievements piled up as it expanded its circle of peace to include the United Arab Emirates, Bahrain, Morocco, and Sudan. Until a few days ago, Washington was debating when Saudi Arabia and Israel would normalize relations.

That was when people began getting news alerts on their devices informing them that Hamas had invaded Israel, killed many civilians and soldiers, and had yet to be subdued while a salvo of anywhere from 3,000 to 5,000 rockets rained down on Ashkelon, Ashdod, and Tel Aviv.

By now, whatever has been said about Hamas’s “Operation Al-Aqsa Flood,” as this latest assault has been dubbed—that it’s unprecedented, a quantum leap, Israel’s 9/11—has become cliché. However folks want to describe it, it should be clear that the merciless lethality of Hamas’s invasion of Israel has—at the risk of another cliché—changed everything. The familiar pattern of Israel-Hamas conflict is now something of the past. There is simply no way the Israeli government will not unleash the Israel Defense Forces (IDF) on the Gaza Strip on the ground, in the air, and by sea to destroy Hamas and, in the process, kill or capture leaders such as Ismail Haniyeh and Mohammed Deif.

As a result, the issues that the world of Middle East experts, punditry, and officialdom was concerned with just a week ago—Israel’s eligibility for the U.S. visa waiver program and the prospect of Saudi-Israeli normalization—suddenly seem irrelevant. The starting point for the new Middle East will be an Israeli reoccupation of the Gaza Strip, not an Israeli Embassy in Riyadh.

This parlous state of affairs is only really a surprise because bad assumptions about the region hampered a clear view of the Middle East’s complex political dynamics. This is particularly acute when it comes to the Palestinian issue and its alleged diminution in parallel with the march toward regional integration, the idea that the problem is Israel’s occupation, and the persistent belief—despite so much evidence—that U.S. diplomacy can alter Iran’s behavior for the better.

Take each one in succession. First, although some Middle Eastern governments want to establish ties with Israel, the issue of Palestinian rights has not lost its importance for the vast majority of Arabs who view normalization dimly. Lost in the miasma of violence in recent days is the fact that Israel has occupied the West Bank for 56 years and, along with Egypt, maintains a cordon sanitaire around the Gaza Strip. Prominent features of life for Palestinians in these areas are violence, dispossession, and dehumanization.

Under these circumstances, there are few Palestinians who regard resistance as illegitimate. This was perhaps best articulated in a media interview with Mustafa Barghouti, the leader of the Palestinian National Initiative, who is neither aligned with Hamas nor its political rival, Fatah. Without explicitly condoning or condemning Hamas’s rampage throughout southern Israel, he focused on what he sees as Israel’s culpability. He told CNN’s Fareed Zakaria that the Hamas attack was a reaction to a host of actions, including settler attacks on and evictions of Palestinians in the West Bank; attacks on Muslim and Christian holy sites by Israeli extremists; and Israel’s normalization with Arab countries, which Barghouti characterized as an attempt by Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu to “liquidate” Palestinian rights and the Palestinian cause.

It was likely hard for many viewers to hear at a moment when the full horror of the murder of hundreds of Israeli civilians was coming to light, but Barghouti accurately characterized the situation for many Palestinians.

Now that war has broken out, it has brought into sharp relief the fact that the Palestinian issue is not just a “checkbox” ahead of a Saudi-Israeli signing ceremony on the South Lawn of the White House. Security, rights, and justice for the people in the West Bank and Gaza remain critical pieces of the normalization that so many Israelis want.

To their credit, U.S. President Joe Biden and his advisors understood this and pushed the Israelis to take the issue seriously. Still, in Washington, until Saturday morning there was an overall sense that the primary obstacles to Saudi-Israel normalization were not the Israeli occupation and Palestinians’ lack of rights, but rather a radical far-right Israeli government and a toxic Saudi leader who was unworthy of the goodies the White House was willing to offer for coming to terms with Israel.

Those may be valid reasons to be skeptical of a deal, but it’s clear that, now especially, Arab countries will not be able to move forward with normalizing relations with Israel so long as the Palestinian grievances remain unaddressed.

Second, anyone attuned to the issue will have seen placards at pro-Palestinian rallies that declare “End the Occupation!” The underlying assumption is that an Israeli withdrawal from the West Bank and the end of the blockade of Gaza will go a long way toward ending the conflict between Israelis and Palestinians.

That seems unlikely, but also beside the point—because when Deif, the head of Hamas’s military wing, affirms that Operation Al-Aqsa Flood aims to end the world’s longest occupation, he does not mean the 56-year occupation that began with Israel’s victory in the 1967 Arab-Israeli War. He means the occupation of what he sees as the land of Palestine—to include Israel. This is something that Palestine’s supporters would rather be left unsaid; or, when it is raised, will protest that the Hamas Charter was revised in 2017 to soften the group’s view of Israel. That is hardly the case, however. Article 18, for example, states:

The following are considered null and void: the Balfour Declaration, the British Mandate Document, the UN Palestine Partition Resolution, and whatever resolutions and measures that derive from them or are similar to them. The establishment of “Israel” is entirely illegal and contravenes the inalienable rights of the Palestinian people and goes against their will and the will of the Ummah [global Muslim community]; it is also in violation of human rights that are guaranteed by international conventions, foremost among them is the right to self-determination.

It also states, “Resisting the occupation with all means and methods is a legitimate right guaranteed by divine laws and by international norms and laws. At the heart of these lies armed resistance, which is regarded as the strategic choice for protecting the principles and the rights of the Palestinian people.” This should bring into sharp relief Hamas’s goals. Taking over towns in Israel, rather than targeting settlements in the West Bank, belies the apologists’ claim that Hamas aims to liberate the Gaza Strip and West Bank only.

So yes, the occupation as understood by the international community is a problem, but it is not the problem. For Hamas, the problem is that Israel exists. And although the vast majority of people in the Arab world do not subscribe to Hamas’s methods, if some of the polling on normalization is any indication, their view of Israel as illegitimate is not dissimilar from Hamas’s own view. Operation Al-Aqsa Flood has thus laid bare a problem at the heart of all the talk about a new integrated Middle East: Without justice for the Palestinians, the support for normalization is thin at best.

Third, the notion that the United States can coax changes in Iranian behavior through diplomacy is misguided. It remains to be seen to what extent Iran had a hand in Hamas’s infiltration of Israel, but there are tantalizing signs that the Islamic Revolutionary Guard Corps’ Quds Force played a role.

That group’s commander, Gen. Esmail Qaani, met with Hamas, Palestinian Islamic Jihad, and Hezbollah in the spring to encourage coordination among the groups and attacks on Israel. Hamas leaders have also said publicly that Iran provided weapons, money, and equipment for Operation Al-Aqsa Flood. The sophistication of Hamas’s operation and its stunning change in tactics also suggest the possibility that the group received outside assistance. And the Iranians have warned countries against normalization with Israel, a clear confluence of interest with Hamas.

If the Iranians had a hand in Operation Al-Aqsa Flood, it should bring an end to the assumption that both Democratic and Republican administrations have held that, with Iran, “good will begets good will.” There is very little evidence of this. Instead, the Iranians pocket U.S. goodwill, regard it as weakness, and pursue their goal of undermining the regional order, including by confronting Israel.

Now, in response, the Israelis are laying siege to the Gaza Strip in order to destroy Hamas. It will be a long, hard fight, as the Israelis acknowledge. Given the scale of Hamas’s attacks, Israel will likely have unusual amounts of leeway from the United States, Europe, and even some of its Arab partners to achieve this goal—despite what will likely be an enormous loss of civilian life.

But then what? The Israelis have been trying to offload the Gaza Strip for decades. They were even willing to give it to Yasser Arafat. Given that there are no good options, the Israelis may now find themselves occupying the same territory they withdrew from almost 20 years ago. Even if they do not intend to do so, Gaza is a trap. This will surely set back normalization in the region and much else. Victory to the Iranians.

[stefselfslagh]

Guillaume Van der Stighelen: “Wow, dacht ik, ik ben met iets échts bezig.”

Dit stuk verscheen op 11 februari in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Na carrières als cafébaas en reclamemaker debuteert Guillaume Van der Stighelen (67) als romanschrijver. En dat had hij misschien eerder moeten doen. "Tijdens het schrijven van Rozeke dacht ik: ah bon, hiér ben ik dus voor gemaakt.'"

Ik heb met Guillaume Van der Stighelen afgesproken in Madonna: het restaurant van het gerenoveerde Koninklijk Museum voor Schone Kunsten in Antwerpen. Er druppelt lichte jazz uit de boxen, de gasten voeren gedempte conversaties over de penseelvoering van Rogier van der Weyden, de gevreesde fusie met het van hedendaagsheid stuiterende M HKA is nog ver weg.

De Madonna-serveersters geven ons een middag lang het gevoel dat we het stralende middelpunt van hun leven zijn. 'Lieve heren, het was een voorrecht jullie te mogen bedienen', schrijft één van hen op de rekening die ze ons na de lunch overhandigt. Van der Stighelen, op zijn 67ste nog altijd un beau garçon, laat de voorzet niet liggen: 'Je hebt je telefoonnummer er niet bijgeschreven.'

Toch zijn we niet naar hier gekomen om ons te laven aan gekarameliseerde complimenten, maar om te praten over Rozeke, de debuutroman van Van der Stighelen die zich - u dacht toch niet dat interviewlocaties met de natte vinger gekozen werden? - afspeelt in de periode waarin het KMSKA gebouwd werd: de belle époque, door geschiedkundigen gestationeerd tussen het einde van de negentiende eeuw en het begin van de Eerste Wereldoorlog. 

In Rozeke - de titel moet om spoiler alert-redenen onverklaard blijven - vertelt Van der Stighelen het grotendeels fictieve levensverhaal van de overgrootvader naar wie hij vernoemd is: Guillaume 'Gwillemke' Van der Stighelen. Gwillemke groeit op als een verlegen jongen in een armoedig gezin, maar maakt in het Antwerpen van de belle époque fortuin als sanitair ondernemer. Hij wordt de spil van een koterrijke familie, 'met zonen en dochters, kleinkinderen en achterkleinkinderen, neven en nichten en aangetrouwd grut'. Toch moet hij op het einde van zijn leven vaststellen dat hij 'een mislukt mens' is: een terminaal verbitterde grijsaard, ingehaald door onderdrukt, maar daarom niet minder reëel verdriet.

Guillaume van der Stighelen - de schrijver, niet de overgrootvader - trekt in Rozeke alle registers van de klassieke vertelkunst open: hij laat de lach en de traan heerlijke pas de deuxs dansen, dompelt je onder in het zichzelf haast voorbijhollende tijdperk van de belle époque en geeft het verhaal van zijn overgrootvader een Tarantinoesque vaart: de levens- en plotwendingen volgen elkaar in een strak tempo op. Waar voor je geld, zou een beetje boekhandelaar zeggen, en daar zou een beetje boekhandelaar groot gelijk in hebben. Van der Stighelen, in een vorig leven een begenadigd reclamemaker, is niet alleen als schrijver, maar ook als geïnterviewde een rasverteller. Wanneer ik hem vraag hoe een mens op het idee komt om het levensverhaal van zijn overgrootvader bij elkaar te fantaseren, steekt hij de eerste van vele onderhoudende monologen af.

"Op een familiefeestje zei een tante ooit tegen me: 'Vroeger kon je in de opera op jouw naam pissen.' Ik dacht: 'Ze zal wat zattekes zijn.' (lacht) Maar wat later kwam ik er achter dat mijn overgrootvader een succesvol sanitair ondernemer is geweest en dat er in de opera van Antwerpen urinoirs hebben gehangen waarin 'Ets. Guillaume Van der Stighelen' gegraveerd stond. Dat is me altijd bijgebleven. Ik vroeg me af: wie is die man?"

"Een andere tante vertelde me dat mijn overgrootvader na de Eerste Wereldoorlog alle sanitaire werken in Antwerpen had mogen uitvoeren omdat hij nooit met de Duitsers had samengewerkt. Waarop weer een ander familielid smalend zei: 'Hij heeft het nochtans hard genoeg geprobeerd.' (lacht) Mijn overgrootvader was dus geen toonbeeld van rechtlijnigheid: ook dat prikkelde mijn nieuwsgierigheid." 

"Wat me nog meer intrigeerde, was dat er in de familie Van der Stighelen duidelijk onenigheid was geweest. Mijn tante nonneke, de oudste kleindochter van mijn overgroot-vader, hield albums bij waarin ze elk geboortekaartje, elke huwelijksaankondiging en elke doodsbrief bewaarde. Heel mijn familie was in die albums vertegenwoordigd, behalve mijn overgrootvader: als je de plakboeken van mijn tante nonneke moest geloven, had hij nooit bestaan. Met andere woorden: de Van der Stighelens hadden ambras gehad en ik wilde weten waarom." 

"En het laatste wat mij fascineerde, was dat mijn overgrootvader de eerste weken van de Eerste Wereldoorlog had meegemaakt. In Antwerpen was dat een waanzinnige periode: Albert I woonde op de Meir, Churchill en de Amerikanen logeerden in de grote Antwerpse hotels, de Duitsers lieten de stad min of meer gerust, er werd elke dag gefeest, de sfeer was euforisch. Tot Churchill besloot om met zijn kanonnen op de achterhoede van het Duitse leger te schieten. Toen zijn de Duitsers teruggekeerd om Antwerpen, dat ze eigenlijk niet echt nodig hadden, alsnog te vernielen. Ik wilde achterhalen wat mijn overgrootvader in die legendarische weken tussen augustus en oktober 1914 precies aan het doen was. En vooral: welk plan hij had om de oorlog te overleven."

"Op zoek naar informatie moest ik vaststellen dat er over de belle époque, hoewel het een periode van grote welvaart en maatschappelijke vooruitgang was, verrassend weinig literatuur bestaat. Gelukkig kwam ik via Herman Van Goethem (rector van de Universiteit Antwerpen, red.) in contact met iemand die een scriptie had geschreven over de ontwikkeling van het sanitair in de negentiende eeuw. En een tijdje later raakte ik in gesprek met één van de auteurs van de biografie van Marie-Elisabeth Belpaire: moeder van de Vlaamse beweging én tijdgenote van mijn overgrootvader. Zo kwam ik beetje bij beetje meer te weten over de periode waarin mijn overgrootvader geleefd had."

Wilde je aanvankelijk een non-fictieboek over je overgrootvader schrijven? Of was fictie van meet af aan het opzet en je overgrootvader slechts de aanleiding? "In het begin werkte ik uitsluitend met de informatie die ik al researchend bij elkaar sprokkelde. Maar op een gegeven moment ging mijn verbeelding met mijn hoofdrolspelers aan de haal: ik begon volledige episodes uit hun levens te verzinnen. In die schemerzone tussen fictie en non-fictie, heeft mijn vriend Thomas Siffer (journalist en ondernemer, red.) me tot een keuze gedwongen: 'Ga je een journalistiek werk maken of een roman schrijven?' Toen heb ik besloten: het kan me niet meer schelen wat er echt gebeurd is, ik ga voor fictie. Ik had al zoveel verzonnen, ik had geen zin meer om mijn verhaal aan te passen aan de historische realiteit. Guillaume Van der Stighelen stopte met mijn overgrootvader te zijn en werd een romanpersonage."

Je overgrootvader heeft een bewogen leven geleid: hij rukte zich los uit zijn armoedige milieu en werd een welvarend ondernemer; hij trouwde, maar bleef een leven lang verlangen naar iemand anders; hij stond aan het hoofd van een grote familie, maar raakte verwikkeld in tal van conflicten met zijn eigen nageslacht; hij werd vaker met de dood geconfronteerd dan hem lief was; en op de koop toe moest hij toezien hij zijn levenswerk verkruimelde en zijn bloedverwanten zich van hem afkeerden. Kon hij zijn eigen leven niet aan? Woog hij te licht voor wat het lot voor hem in petto had? "Mijn overgrootvader was als zakenman een fenomeen: hij was een visionair denker én een harde werker. Alleen maakte hij de fout om te denken dat hij in élk aspect van het leven uitblonk. Daardoor beging hij de grootste stommiteiten die je in een mensenleven kan begaan. Je eigen kinderen verloochenen, bijvoorbeeld. In mijn boek laat ik hem op een gegeven moment zeggen: 'Ik heb in mijn leven niks verkeerds gedaan. Niemand bestolen, niemand belogen, nooit mijn vrouw bedrogen. En toch zullen ze na mijn dood over mij zeggen: 'Wat een klootzak ligt hier.' Dát is de tragedie van mijn overgrootvader: hij bedoelde het goed, maar deed zelden het goede. Zijn manier om de wereld te redden, bleek de wereld juist om zeep te helpen."

Heb jij in je glorierijke reclamejaren ooit tegen hubris moeten vechten? Tegen gedachten als: 'Ik heb zoveel succes, ik zal wel een allround genie zijn, zeker?' "Nee. Maar ik heb dan ook een vrouw die nooit heeft nagelaten om mij te wijzen op de dingen waar ik niét goed in was." (lacht)

Ondanks zijn consequente falen beschrijf je je overgrootvader met veel mededogen. Is dat het perspectief van de 67-jarige, die weet dat mensen nooit alleen maar goed of slecht zijn? "Ik heb dat altijd al geweten. Als kind heb ik veel slaag gekregen van mijn vader. Op de duur voelde ik niks meer als hij mij weer eens aan het aframmelen was. Ik dacht alleen maar: wat heeft die man in godsnaam meegemaakt dat hij er plezier in schept om zijn eigen zoon te slaan? En hoe gaat hij zijn gedrag aan zichzelf uitleggen als hij straks, verteerd door schuldgevoelens, in bed ligt te huilen? Net zoals mijn overgrootvader heeft mijn vader nooit de intentie gehad om een verdorven mens te zijn. Maar ze gingen beiden gebukt onder een groot emotioneel onvermogen. Ze wilden wel goed zijn voor hun naasten, maar het lukte hen gewoon niet. Ze slaagden er niet in om tot de essentie van mensen door te dringen, om te begrijpen waar hun geliefden écht behoefte aan hadden. Met alle frustraties en conflicten vandien."

Rozeke speelt zich af in de belle époque, een tijdperk waarin de innovaties elkaar in een snel tempo opvolgden: latrines werden vervangen door wc's, koetsen door auto's, verkeersregelende agenten door electrische verkeerslichten. Ook toen al stuitten vernieuwingen op weerstand. Zo noemt de notaris in je boek de verkeerslichten een pesterij van de socialisten omdat 'die dingen geen onderscheid maken tussen simpele stootkarren en chique Minerva's'. 'Ze gaan er hier een klein Rusland van maken', klaagt hij. En ook: 'Met het parlement kunt ge daar niks tegen doen, ge hebt daar soldaten voor nodig.' Het doet denken aan de tirades die je vandaag weleens op sociale media leest. (knikt) "Rozeke vertoont wel meer raakvlakken met het heden. In het begin van het boek woedt er in Antwerpen een cholera-epidemie. Tijdens mijn historisch onderzoek viel me op dat de wetenschappers van de belle époque over de aanpak van de choleracrisis krek dezelfde debatten voerden als de wetenschappers van vandaag over de bestrijding van de covid-pandemie. (enthousiast) Wist je trouwens dat de vrouwen van de burgerij met hun liefdadigheidsprojecten de fundamenten hebben gelegd van wat we vandaag maatschap-pelijk werk noemen? Marie-Elisabeth Belpaire bijvoorbeeld, heeft haar leven gewijd aan de ontwikkeling van een degelijke meisjesopleiding in Vlaanderen: ze stichtte de Sint-Lutgardisschool in Antwerpen. Iemand zou over de dames van de burgerij en hun maatschappijvormende werk eens een boek moeten schrijven. Waarom ik het zelf niet doe? Omdat het bij mij niet lang zou duren voor het verhaal weer één grote leugen wordt. Ik zou niet schrijven hoe Marie-Elisabeth Belpaire écht was, maar hoe ze volgens mij had moéten zijn." (lacht)  

De manier waarop de liefde in Rozeke beleden wordt, staat ver af van de romcomkijk op relaties: je personages beschouwen hun huwelijken niet als romantische, maar als pragmatische aangelegenheden. "'Le coeur, c'est le diable', zegt Guillaume. Hij is ervan overtuigd dat de duivel een spel speelt met zijn hart. En dus verzet hij zich tegen zijn emoties. Ook al moet hij zich ter ontlading regelmatig gaan aftrekken in de toiletten van zijn stamcafé. (lacht) In wezen is Guillaume een gevoelige, poëtische man. De belle époque is niet voor niks het tijdperk van de romantiek, van de zwaarmoedigheid, van dichters zoals Baudelaire. Maar op een gege-ven moment komt er tegen die zogenaamde décadence verzet. Een beetje zoals er nu mensen zijn die beweren dat de soixante-huitards met hun naïeve dromen de wereld naar de kloten hebben geholpen. Ook Guillaume wordt gaandeweg een pleitbezorger van zakelijkheid en nuchterheid: hij komt in opstand tegen zijn eigen emoties en definieert intelligentie als 'je niet laten leiden door je gevoelens'. Verdriet gaat in zijn ogen alleen weg als je er niet over praat."

Een opvatting die in deze contreien nog altijd gangbaar is. Toen jij in 2011 je zoon Mattias verloor en je heel open was over je verdriet, werd dat ofwel vreemd ofwel moedig genoemd. Maar nooit vanzelfsprekend. "Ik schreef in die periode een stuk voor De Morgen. Over hoe heilzaam het is om je verdriet te kunnen delen, om samen met andere mensen te kunnen rouwen. Na de publicatie van dat stuk kreeg ik een brief van een vrouw: 'Mijn man en ik hebben vijfentwintig jaar geleden ons dochtertje van zes verloren. Wij hebben er toen voor gekozen om te zwijgen en sterk te zijn. Maar na het lezen van je stuk, hebben we twee dagen aan een stuk geweend.' (stil) Vijfentwintig jaar zwijgen over de dood van je kind: hoe doé je dat? Elke boterham die je smeert, elke stoel die je verplaatst: álles doet je aan je betreurde dochter denken. En toch zwijg je. En blijf je zwijgen. (na een stilte) Mensen doen zich wat aan in de overtuiging dat ze het juiste doen."

De lichten in zijn ogen gaan even uit. We besluiten het interviewen tijdelijk voor bekeken te houden en gaan bij wijze van entr'acte de majestueuze inkomhal van het KMSKA taxeren. Zou overgrootvader Van der Stighelen hier ooit rondgelopen hebben? En zou hij dan een tempel van de schoonheid gezien hebben of een afzetgebied voor pispotten? 

Terug aan tafel biedt Guillaume Van der Stighelen aan om de rollen om te draaien: hij de interviewer, ik het lijdend voorwerp. Ik bedank voor de eer, maar ben blij dat hij opnieuw de pensioengerechtigde jongen is van in het begin van ons gesprek. 

'Het summum van een zondagskind', noemde hij zich lange tijd. Een kwalificatie die na het verlies van zijn zoon aan herziening toe was. Maar dat neemt niet weg dat er nog altijd veel is om - al dan niet in samenzang met Ingeborg - dankbaar voor te zijn. De veelzijdigheid waarmee hij standaard werd uitgerust, bijvoorbeeld. De voorbije dertig jaar heeft Guillaume Van der Stighelen een café gerund, cartoons getekend, reclame gemaakt, tv-programma's bedacht, non-fictie-boeken geschreven én voor een volle Lotto Arena gezongen (met De Grungblavers, de groep die in het Antwerps evergreens annexeert). En toch heeft hij naar eigen zeggen pas nu, in de indian summer van zijn leven, zijn ware lotsbestemming gevonden.

"Ik heb mij professioneel altijd kostelijk geamuseerd. Maar in mijn achterhoofd was er toch altijd de vraag: wat ga ik doen als ik groot ben? Tot ik Rozeke begon te schrijven. Voor het eerst in mijn leven dacht ik: 'Wow. Nu ben ik met iets échts bezig.'"

Waarom voelde het schrijven van Rozeke echter aan dan alles wat je in het verleden gedaan hebt? (denkt na) "Ik ben altijd een beetje een toeschouwer van mijn eigen leven geweest. 'Kijk, Guillaume maakt reclame.' 'Kijk, Guillaume staat in de Lottto Arena.' Dat gevoel was tijdens het schrijven van Rozeke helemaal weg: ik was mezelf niet langer aan het observeren, ik viel volledig samen met wat ik aan het doen was. Ik dacht: ah bon, hiér ben ik dus voor gemaakt."

Waarom heeft het tot je 67ste geduurd voor je dat inzag? Je weet toch al langer dan vandaag dat je kan schrijven? "Natuurlijk. Maar het was nog nooit in me opgekomen om fictie te schrijven. Ik dacht dat ik een 'opschrijver' was: iemand die in cursiefjes, opiniestukken en essays een beetje met de realiteit dolt. Maar tijdens het schrijven van Rozeke kwam ik er achter dat ik het eigenlijk veel leuker vind om dingen te verzinnen dan de werkelijkheid te becommentariëren. Zodra ik besloten had dat mijn boek een roman mocht zijn, is het schrijven echt een feest geworden. Rozeke heeft zichzelf geschreven. Dat was een openbaring."

De eerste versie van Rozeke telde meer dan negenhonderd pagina's, het boek dat straks  in de winkel ligt nog een kleine vijfhonderd. Hoe schrap je bijna de helft van een verhaal zonder iets essentieels te verliezen? "Ik heb een heel eenvoudige regel gehanteerd: zolang ik tijdens het herlezen van mijn manuscript vergat dat ik het verhaal zelf geschreven had, hoefde ik niks te schrappen, want dat betekende dat ik door mijn eigen boek betoverd werd. Maar zodra ik dacht 'nu is de schrijver aan het demonstreren dat hij zijn geschiedenis kent' of 'nu wil hij de inhoud van zijn taalkundige trukendoos etaleren', wist ik: deze bladzijde moet eruit. Ook het schrappen ging dus vanzelf."

Heeft je verleden als copywriter je op één of andere manier geholpen bij het schrijven van Rozeke? "Als copywriter word je zo goed in het verwoorden van dingen dat alle remmingen om te schrijven wegvallen. Ik heb tijdens het schrijven van mijn roman geen moment een gevecht moeten leveren met de taal. De woorden boden zichzelf aan, ik hoefde maar te noteren wat mijn personages me influisterden."

Wat suggereert dat reclamemakers nog een andere vaardigheid hebben die handig is bij het verzinnen van verhalen: empathie. Het talent om zich in uiteenlopende mensen en situaties te verplaatsen. "Er is tijdens mijn leven nochtans vaak aan mijn empathisch vermogen getwijfeld. De eerste keer dat ik samen met mijn vrouw in therapie ging, vroeg de therapeute mij: 'Guillaume, als je kinderen morgen thuiskomen met een tekening die jij lelijk vindt, wat zeg je dan?' Ik antwoordde: 'Ik kan me niet voorstellen dat mijn kinderen ooit met een lelijke tekening zullen thuiskomen. Maar als ze dat tóch zouden doen, zal ik ze zeggen dat hun tekening lelijk is. Ik ga ze toch niet aanmoedigen om nog méér van die mottige tekeningen te maken?' Waarop de therapeute besloot: 'Bon. Jouw taak is: meer empathie kweken.' (lacht) Maar eigenlijk wás ik al Mister Empathie. Beroepshalve dan toch: ik kon me moeiteloos inleven in om het even welke doelgroep van om het even welk bedrijf. Alleen: wanneer ik naar huis ging, liet ik mijn empathie op kantoor achter. Ik dacht: 'Ik ga mijn eigen vrouw toch niet benaderen als een consument? Als een doelgroep waarin ik me moet verplaatsen? Ze zal het me wel zeggen als er iets scheelt. Ze is er mondig genoeg voor.' Onze therapiesessies hebben uiteindelijk weinig veranderd: ik ben in ons huwelijk nog altijd de hufter. Maar alleen al het feit dat het probleem duidelijk bij mij ligt, houdt ons samen." (lacht)

Vanaf volgende week woon je in de boekenwinkel in de afdeling literatuur. Tussen - ik doe een gok - Walter van den Broeck en Adriaan van Dis. Ben je beducht voor literaire critici die vinden dat echte schrijvers geen reclameverleden horen te hebben? "Ik laat de recensenten met plezier uitmaken of Rozeke een literaire voltreffer is of niet. Zelf  ken ik te weinig van literatuur om te kunnen zeggen of een boek al dan niet literair is. Voor mij zijn boeken ofwel goed, ofwel slecht. Draaischijf van Tom Lanoye en Prachtige Ogen van Herman Brusselmans vind ik goeie boeken. Zijn het ook literaire werken? Geen idee. Ik weet oprecht niet wat dat is, 'een literair werk'. Als mensen met verstand van literatuur mijn roman straks 'literair' zullen noemen, zal ik dat in dank aanvaarden. Maar ik zal niet kunnen beoordelen of ze gelijk hebben."

Dus als je redacteur Wil Hansen, door David Van Reybrouck omschreven als ‘de meest invloedrijke redacteur van de afgelopen decennia', je roman bewierookt met de woorden 'Zo is schrijven bedoeld', vraag jij je af waar hij het in godsnaam over heeft? "De reactie van Wil stelt me uiteraard gerust. Ik moet de complimenten die hij me gegeven heeft dringend nog eens uitprinten en boven mijn bed hangen. Maar ik ben geen literatuurkenner, nee. Nooit geweest. (na een korte stilte) Denk nu niet dat ik met mijn gebrek aan literaire bagage koketteer. Of dat ik me boven literaire experten verheven voel. Het is precies omgekeerd: ik kijk geweldig op naar de literaire wereld. Een paar maanden geleden kreeg ik telefoon van Tom Lanoye. Of ik geen zin had om mee te werken aan een stuk van Shakespeare voor Tutti Fratelli, het theatergezelschap van wijlen Reinhilde Decleir. Wat me tijdens dat telefoongesprek verraste, en ook enorm deed blozen, was dat Tom Lanoye mij, Gwillemke, toesprak alsof ik een collega van hem was. Dat deed mij echt iets. En je kent mij goed genoeg om te weten dat ik niet de neiging heb om mezelf te onderschatten." (grijnst)

Heb je ooit de bewondering van iemand geambieerd, maar niét gekregen? "Ik zou willen dat mijn collega's bij De Grungblavers eens tegen mij zouden zeggen: 'Amai Guillaume, gij hebt een goeie stem.' We treden al tien jaar samen op, ik vind dat ik dat compliment nu wel verdiend heb. Zelf ben ik altijd bijzonder kwistig met lovende woorden. 'Fantastisch gezongen, mannen', zeg ik na elke show. Voor de mannen in kwestie het pad effenend om ook eens een pluim in míj́n gat te steken. Maar denk je dat ze dat ook doén? Vergeet het. Ze zeggen 'dank u' en zwijgen. Een kras op mijn ziel is het." (lacht)

Nu er een romancier in je is opgestaan: ga je nog meer fictie schrijven? “Ongetwijfeld. Er dwaalt al een geweldig personage in mijn hoofd rond. Maar ze moet me haar verhaal nog vertellen.”

De tagliatelle en de vragen zijn op, we slenteren napratend naar de vestiaire. Net voor we opnieuw de winterkou in duiken, komt de serveerster die ons lieve heren noemde, aangerend met mijn notitieboekje. 'De Madonna van Jean Fouquet is vandaag niet de mooiste vrouw in het KMSKA', vergeet ik haar bij wijze van bedankje te zeggen.

[actusmonde]

Tablettes et téléphones. Des « dangers possibles » pour les enfants. Ce que dit l’étude

Un rapport de l’Agence nationale de sécurité sanitaire de l’alimentation, de l’environnement et du travail alerte sur les dangers des radiofréquences sur la santé des enfants. L’Agence nationale de sécurité sanitaire de l’alimentation, de l’environnement et du travail (Anses) a publié, vendredi 8 juillet 2016, un rapport d’expertise sur l’exposition aux radiofréquences et la santé des enfants.…

[esseha]

Les disparités mondiales en matière de cancer en forte hausse : une crise sanitaire d’ici 2050

Une étude récente publiée dans JAMA Network Open alerte sur la forte augmentation des cas de cancer à travers le monde et les disparités croissantes entre les pays développés et les pays à revenu faible ou intermédiaire. Selon les prévisions des chercheurs, le nombre de nouveaux cas de cancer pourrait atteindre 35,3 millions d’ici 2050, soit une hausse de 76,6 % par rapport aux 20 millions…

[zehub]

Les menaces sanitaires du changement climatique atteignent des niveaux records

L'édition 2024 du Lancet Countdown alerte une nouvelle fois sur les conséquences sanitaires du changement climatique. Les indicateurs, suivis par ce travail collectif mené par l'University College de Londres, battent des niveaux records pour l'anné

[ontstoppingsbedrijfarnhem]

🎙️ Nieuwe Podcast Alert! 🚨 Heb je je ooit afgevraagd waarom goede ventilatie in sanitaire voorzieningen zo belangrijk is? Zoek niet verder! In onze nieuwste podcastaflevering bespreken we het cruciale belang van goede ventilatie voor sanitair en hoe dit de luchtkwaliteit in je huis of bedrijf kan beïnvloeden.

Luister nu naar "Het Belang van Goede Sanitairventilatie" op onze SoundCloud: Het Belang van Goede Sanitairventilatie en ontdek hoe je een gezondere en frissere omgeving kunt creëren!

Vergeet niet te abonneren voor meer nuttige tips en diepgaande gesprekken over alles wat met sanitatie te maken heeft.

💧 #OntstoppingsbedrijfArnhem 💧

[entomoblog]

Punaises de lit : l'insecticide interdit toujours en circulation malgré les saisies

See on Scoop.it - Variétés entomologiques

Plus de 2 000 flacons de cet insecticide interdit ont été saisis par les douanes en 2024. Ce produit est mortel par inhalation et toxique pour la peau, représentant des risques graves pour la santé.

  Par Sciences et Avenir avec AFP le 02.10.2024 à 12h20

  ------

NDÉ

Alerte 2023

  Cafards, punaises de lits… les autorités sanitaires réitèrent leur alerte sur les dangers liés à l’emploi d’insecticides interdits | Anses - Agence nationale de sécurité sanitaire de l’alimentation, de l’environnement et du travail, 05/12/2023 https://www.anses.fr/fr/content/sniper-2023

  "De janvier 2018 à juin 2023, l’Anses et les Centres antipoison ont recensé 163 cas d’intoxications en lien avec le produit SNIPER 1000 EC DDVP contenant du dichlorvos, un insecticide interdit en France. Dans un contexte d’augmentation des intoxications et de forte médiatisation des infestations par des punaises de lit, les autorités sanitaires souhaitent rappeler les dangers que peut représenter l’utilisation de produits insecticides interdits en France.

Dans une étude publiée le 5 décembre 2023, l’Anses et les Centres antipoison (CAP) ont analysé les cas d’intoxications survenus depuis 2018 en lien avec l’utilisation du SNIPER 1000 EC DDVP contenant du dichlorvos.

Un produit toxique, interdit depuis 2013

Cette substance active de la famille des organophosphorés est classée comme mortelle par inhalation et toxique par contact avec la peau ou par ingestion, elle peut notamment provoquer des symptômes respiratoires de type asthmatiforme, oculaires et des troubles neurologiques pouvant conduire à la perte de connaissance, entraîner une allergie cutanée. Par ailleurs, elle est très toxique pour les organismes aquatiques. Son usage dans les produits biocides insecticides à usage ménager a été interdit en France en 2013.

  Cependant, les insecticides à base de dichlorvos, principalement ramenés de l’étranger (hors Union européenne), peuvent se retrouver illégalement sur des marchés, dans des bazars, notamment sous les dénominations de SNIPER 1000 EC DDVP® ou SHOOTER 1000 EC DDVP®, pour lutter contre des organismes nuisibles tels que les punaises de lit ou les cafards. Ce produit se retrouve également sur des plateformes de commerce électronique ou via des annonces de particuliers sur les réseaux sociaux."

[malibuzz]

Alerte sanitaire : Des produits aphrodisiaques « 100% naturels » contiennent des substances dangereuses - la DPM met en garde le public

  Par Boub’s Sidibé | La Direction de la Pharmacie et du Médicament (DPM) du Mali a récemment émis une alerte sur la consommation de certains produits aphrodisiaques commercialisés comme “100% naturels”. Ces produits, disponibles librement sur le marché, contiennent en réalité des substances actives potentiellement dangereuses, telles que le sildénafil et le tadalafil, habituellement utilisées…

[valentin10]

Le Mpox, nouvelle alerte sanitaire mondiale | France Culture

Cette semaine, Delphine Papin, responsable du service Infographie et Cartographie au Journal Le Monde, s’intéresse à l’épidémie de mpox devenus, selon l’Organisation mondiale de la santé, une “urgence de santé publique de portée internationale”. — À lire sur www.radiofrance.fr/franceculture/podcasts/les-cartes-en-mouvement/le-mpox-nouvelle-alerte-sanitaire-mondiale-8311077

[toutmontbeliard-com]

Plan canicule 2024 à Montbéliard

Le département du Doubs est actuellement en vigilance canicule (notre info "Alerte météo : vigilance jaune pour canicule mardi 13 août 2024". La vague de chaleur pourrait se poursuivre jusqu'en milieu de semaine. Ainsi, il est important de rappeler que le plan canicule est activé depuis le 1er juin 2024, et ce jusqu’au 15 septembre 2024. La Ville de Montbéliard et le CCAS déclinent ce Plan national en actions en faveur notamment des personnes les plus fragiles. Cette année encore, le CCAS de la Ville de Montbéliard a pris des dispositions en faveur de ces personnes les plus fragiles. Les quatre niveaux d’activation du Plan National Canicule s’articulent avec les 4 couleurs de vigilance météorologique : Niveau 1 = couleur verte pour « veille saisonnière » ; Niveau 2 = couleur jaune pour « avertissement chaleur » ; Niveau 3 = couleur orange pour « alerte canicule » ; Niveau 4 = couleur rouge pour « mobilisation maximale ». Le Registre nominatif des personnes fragiles et isolées Le registre nominatif des personnes fragiles et isolées sur lequel peuvent figurer, à leur demande ou à celle d’un tiers (avec leur accord) a été actualisé : les personnes âgées de 65 ans et plus résidant à leur domicile ; les personnes âgées de plus de 60 ans reconnues inaptes au travail résidant à leur domicile ; les personnes adultes handicapées. La finalité exclusive de ce registre est de permettre l’intervention ciblée des services sanitaires et sociaux auprès des personnes y figurant, en cas de déclenchement du plan d’alerte et d’urgence. Chaque année, le service prévention-santé veille à la remise à jour de cette liste. A ce jour, 107 personnes figurent donc dans ce registre. Les modalités d’inscription : les personnes peuvent s’inscrire par téléphone au 03 81 99 23 00 ou en téléchargeant le bulletin d’inscription sur le site de la ville (www.montbeliard.fr). Chaque inscription est suivie de l’envoi d’un accusé de réception. Un lieu rafraîchi Cette année, un lieu rafraîchi pourra accueillir les personnes fragiles en cas d’épisodes caniculaires : la Résidence-Autonomie Bossière est ouverte de 14h00 à 18h00 (8 rue du Colonel Désazars de Montgaillard, tél 03 81 91 04 87). Les personnes fragiles n’ayant pas de moyens de transport peuvent être véhiculées si besoin par les agents du CCAS en cas de déclenchement « alerte canicule » (vigilance orange). Les recommandations essentielles Bien sûr, et avant tout, des mesures simples et de bon sens que l’on peut rappeler peuvent être utilisées pour affronter la canicule : - donner régulièrement des nouvelles aux proches (famille, voisins…) - éviter les sorties et les activités ou efforts physiques aux heures les plus chaudes - si des sorties sont nécessaires, il faut rester à l’ombre, porter un chapeau, des vêtements légers et amples, de la protection solaire - limiter les sources de chaleur (plaques de cuisson, four, sources électriques) - maintenir les fenêtres fermées tant que la température extérieure est supérieure à celle de l’intérieur. Les ouvrir la nuit en provoquant des courants d’air (humidifier les rideaux, mouiller les balcons ou les rebords de fenêtres, tendre des serviettes humides…) - fermer les volets et les rideaux des façades exposées au soleil, et ouvrir du côté ombragé si cela permet la réalisation de courants d’air ; dans ce cas, pendre une serviette humide pour que l’évaporation refroidisse l’atmosphère ; s’il n’est pas possible de faire des courants d’air avec les seules fenêtres à l’ombre, les maintenir fermées ; poser un bol de glaçons devant un ventilateur, humidifier les rideaux - passer du temps dans un endroit frais (cinéma, bibliothèque, magasins climatisés, lieux rafraîchis…) - boire régulièrement de l’eau en continuant à s’alimenter et si peu d’appétit, fractionner les repas - éviter l’alcool - manger des aliments frais et légers (légumes, fruits…) - se rafraichir en humidifiant fréquemment le corps (douche, brumisateur…) et se ventiler en utilisant un ventilateur ou un éventail - prendre avis auprès de son médecin si nécessité d’adapter son traitement médical. Au moindre inconfort, ces personnes fragiles ou isolées sont invitées à demander de l’aide à leur famille, leurs voisins et si nécessaire, à contacter leur médecin traitant ou le Samu (15) en cas d’urgence. Pour les enfants bénéficiant de l’accueil périscolaire ou admis dans les accueils de loisirs maternel et élémentaire, les consignes sont les mêmes. Les personnels (équipés systématiquement d’un kit d’urgence comprenant crème solaire, eau…) n’exposeront pas les enfants au soleil durant les heures les plus chaudes de la journée et privilégieront tous les moyens d'hydratation des enfants (eau, fruits, brumisateurs). Ils pourront également exiger des parents un équipement adéquat : casquette, tee-shirt, lunettes de soleil, crème solaire. Quand le Niveau 3 de l’alerte canicule (orange) est déclenché, une cellule de crise est mise en place au CCAS afin d’organiser la mise en œuvre des différentes mesures auprès des publics les plus fragiles (personnes âgées, enfants en bas âge accueillis dans les structures Petite-Enfance notamment, résidents du CHRS, sans-abris) : appel de chacun des usagers inscrits sur le registre. Le personnel du CCAS (aides-soignantes des SSIAD et aides à domicile) sensibilise les usagers aux mesures de protection à adopter et un message d’information est envoyé à toutes les personnes équipées d’un dispositif de téléassistance du CCAS. Le personnel de la résidence Bossière rappelle aux résidents les mesures de protection contre la chaleur et renforce la distribution d’eau. Le plan bleu est activé et la pièce rafraîchie accessible également aux personnes extérieures. Le personnel des structures Petite-Enfance met en œuvre les mesures de protection adéquates (pièces rafraîchies, distribution d’eau …). Idem au Jules-Verne et dans les structures accueillant des enfants pendant les vacances d’été. Un numéro utile : Info Canicule (appel gratuit depuis un poste fixe) 0 800 06 66 66. Read the full article

[gaboninfoslive]

Affaire Prix Import-Carrefour : L'AGASA frappe fort

À la suite d’une alerte sanitaire émise le mardi 28 mai 2024 et relayée via le réseau social Facebook, dénonçant des pratiques dangereuses et irresponsables au sein d’une entreprise de distribution alimentaire, les équipes techniques de l’AGASA ont immédiatement réagi. Cette alerte mettait en lumière des lacunes dans l’étiquetage et la conservation des produits alimentaires ainsi que des défauts…

[mongolitofragola]

Alerte Maximale ! QR Code et JO : la surveillance de masse est lancée ! ...

[omagazineparis]

Assurance voyage : comment souscrire sans stress

Introduction: Vous rêvez de vacances sans soucis, mais la souscription d'une assurance voyage vous semble compliquée? Découvrez nos conseils pour vous faciliter la tâche et partir l'esprit tranquille. Pourquoi souscrire une assurance voyage? Avant de vous lancer dans la recherche d'une assurance voyage, il est important de comprendre son utilité. En cas d'imprévus tels qu'une maladie, un accident ou un vol, cette assurance vous protège financièrement et vous offre un soutien indispensable durant votre séjour à l'étranger. Ne négligez pas cette étape cruciale pour profiter pleinement de vos vacances. Choisir la bonne assurance voyage Pour choisir l'assurance voyage qui vous convient, commencez par définir vos besoins. Prenez en compte la durée de votre séjour, les destinations prévues et les activités que vous pratiquerez. Il existe des assurances voyage spécifiques pour les sports à risque, les voyages d'affaires ou les vacances en famille. Comparez les offres et lisez attentivement les garanties proposées pour faire le choix le plus adapté à votre situation. A voir : Déménagement : à quelles aides pouvez-vous prétendre ? Les étapes pour souscrire une assurance voyage Étape 1 : faites des recherches en ligne Pour trouver la meilleure assurance voyage, commencez par effectuer des recherches sur internet. Consultez les avis des autres voyageurs et comparez les différentes offres. N'hésitez pas à utiliser des comparateurs en ligne pour vous aider dans votre démarche. Étape 2 : demandez des devis Une fois que vous avez repéré plusieurs assurances voyage qui vous semblent intéressantes, demandez des devis personnalisés. Cela vous permettra de comparer les tarifs et de vous assurer que les garanties correspondent à vos besoins. Étape 3 : lisez les conditions générales Avant de souscrire une assurance voyage, prenez le temps de lire attentivement les conditions générales. Assurez-vous de comprendre les exclusions, les franchises et les plafonds de remboursement. Si vous avez des doutes, n'hésitez pas à contacter le service client de l'assureur pour obtenir des éclaircissements. Étape 4 : souscrivez votre assurance voyage Une fois que vous avez trouvé l'assurance voyage qui répond à vos attentes, il ne vous reste plus qu'à la souscrire. Vous pouvez généralement le faire en ligne ou par téléphone. N'oubliez pas de conserver tous les documents relatifs à votre assurance voyage, tels que les conditions générales et les coordonnées du service d'assistance, en cas de besoin pendant votre séjour. Anticipez les imprévus pour un voyage en toute sérénité Pour partir l'esprit tranquille, pensez également à vérifier les formalités administratives requises pour votre destination, comme les visas ou les vaccinations. De plus, informez-vous sur les éventuelles alertes sanitaires ou météorologiques qui pourraient impacter votre voyage. En anticipant les imprévus, vous aurez toutes les clés en main pour profiter pleinement de vos vacances. Vous voilà désormais prête à souscrire votre assurance voyage en toute confiance! Pourquoi ne pas partager cet article avec vos amies et échanger ensemble sur vos prochaines aventures? Read the full article