#aantal leken

[bucklemonster2]

29/07/2023 Dromen door Emilia Sameyn  (Nederlandse Versie)

Hallo allemaal, ik had een aantal interessante dromen op één nacht. Dus besloot ik ze te delen. Voel je vrij om ze te gebruiken in je creatieve werken, of te speculeren over hun betekenis.

Bedankt - Emilia Sameyn

(wat ik zag in mijn droom, gemaakt met AI en GIMP)

1. De duivelsjongen

 Ik droomde dat ik naar een van die waargebeurde misdaadverhalen op YouTube keek. Het ging over een man die een vrouw vermoordde. Het zijn de jaren 80, een man ontdekte dat zijn vriendin de liefde had bedreven met een duivel, een letterlijke duivel, dus besloot de man haar te vermoorden. Hij werd echter op de één of andere manier geteleporteerd van de jaren tachtig naar de vroege jaren 2000. Hij was in de war, maar dat hield hem niet tegen, hij vond zijn ex-vriendin en vermoordde haar! Die duivel werd boos toen hij dit hoorde! Hij ziet tijd echter niet-lineair, dus uit blinde woede, of omdat hij wilde dat zijn zoon zou opgroeien met een moeder, hij stuurde de man uit 1980, twintig jaar vooruit in de tijd! De man werd gestraft voordat hij haar doodde, maar hij doodde haar, wat leidde tot de boze duivel en zijn straf. Het kind was natuurlijk bedroefd, maar hij kon tenminste bij zijn moeder opgroeien.

2. Extreemrechts VS Bronies 

Ik liep 's nachts met een groep Bronies (volwassen fans van My Little Pony). Het was in mijn straat. Om de één of andere reden waren er Nazi's die in de straat aanwezig waren, ze liepen vooruit. Ze leken rumoerig en waren al bezig een van hun 'vrienden', een mede-nazi, te schoppen totdat hij op de grond viel. Ze bleven hem schoppen, niet te hard, als een "grap". Een vriend van mij zat aan de kant van de straat, hij was in de war. Hij vroeg me: "Moet ik lid worden van de nazi's of de linkse Bronies?" Ik zei, kies niet voor haat, kies voor liefde, we kunnen enorm cringe zijn, maar we zijn tenminste niet gewelddadig en vol haat. De nazi's leken dichterbij te komen. Ik ben een persoon die meestal voorbereid is wanneer dingen fout gaan. Ik keek of ik iets had om me mee te verdedigen, maar ik had mijn paraplu niet. Ik keek rond en zag een plastic spuitfles. 'Ik zou dat kunnen gooien, als het mis gaat. Als afleiding of 'wapen'. ' dacht ik. Maar, het was al te laat, de nazi's kwamen dichterbij en besloten ons als doelwit te nemen. Een greep me bij mijn shirt en trok me naar hem toe. Hij was een kop groter dan ik, maar mager. Ik was natuurlijk bang en greep instinctief met één arm naar zijn nek. Ik dacht bij mezelf "nek en knieën zijn de zwakke plek, misschien kan ik tegen zijn knieën schoppen. De nazi wilde me echter alleen maar intimideren en trok zich weg. Waarschijnlijk besefte hij dat het niet slim was om zichzelf pijn te doen of te sterven tijdens nachtelijke vechtpartijen. Hij probeerde echter te doen alsof zijn intimidatietechniek werkte, alsof hij besloot dat we 'te zwak' waren of zoiets. De nazi's gingen weg en ik was opgelucht dat er niet echt gevochten werd.

3. Vele zielen, één lichaam

Ik droomde over hoe ik dood was. Het bleek dat er niet één, maar tussen de 10 en 20 zielen in mijn lichaam zaten! Een man in een uniform, een engel, liet ons een projectie op een scherm zien: 'Oké, allemaal, dit wordt ons volgende leven!' Op het scherm zagen we een glimp van onze toekomst: een zesjarig meisje, haar lange haar was tussen blond en bruin. Ze leefde gewoon haar leven. In het ene fragment was ze aan het spelen in de tuin, in het volgende at ze een boterham. De zielen om me heen zagen eruit als gewone mensen. Sommigen waren rond de 20, maar de meesten waren van middelbare leeftijd en ouder. De meesten waren stil, sommigen riepen positieve reacties uit. 'Oh dat is leuk!' 'Wat een lieverd!', zei een 80-jarige vrouw. Ik besefte dat elke individuele persoon op aarde, elke persoonlijkheid, eigenlijk meerdere persoonlijkheden waren. Elke persoon had 10 of 20 persoonlijkheden in zich. Maar als ze leven, lijken de persoonlijkheden te vergeten dat ze talrijk zijn, en versmelten ze tot één persoonlijkheid. 'Dit zijn wij' wordt langzaam: 'dit ben ik'. Een andere factor kan zijn: als baby moeten onze hersenen zich ontwikkelen en vergeten we onze vorige levens. Elke "mini"-persoonlijkheid draagt min of meer bij aan die "grote" persoonlijkheid. Ook al heeft elke persoonlijkheid zijn eigen angsten, hoop en dromen, ze lijken het niet erg te vinden om als één persoonlijkheid te werken. Wanneer we ons leven leiden, voelen we waarschijnlijk verschillende dingen vaak op hetzelfde moment. Er zijn verschillende manieren waarop we kunnen reageren en we kiezen of doen altijd één optie. Deze 'mini'-persoonlijkheden zouden kunnen verklaren waarom we tegenstrijdige emoties hebben. De ene 'persoonlijkheid' wil dit, en een andere 'persoonlijkheid' wil iets anders. Het zijn misschien de stemmen in ons hoofd, wanneer één kant van je zegt: 'Doe het nu, gast!' terwijl een ander zegt: 'Wacht even, doe het niet, wat zijn je andere opties, schat?' Viola, dit waren mijn dromen. Hopelijk vond je het leuk ze te lezen! - Emilia

[nihondave]

Chang Mai, mijn 2e bestemming in Thailand, is de oude hoofdstad van het koninkrijk Lan Na, bekend bij diegenen die wel eens Europa Universalis IV hebben gespeeld. Ook dit koninkrijk is een van de voorlopers van Thailand dat op hield te bestaan toen de koningin van Lan Na trouwde met Rama V, de koning van Thailand. De stad heeft heel, heel veel tempels en hoewel ik mijn best gedaan heb, heb ik met zo'n 15 bezochtte tempels misschien net een deuk in een pakje boter geslagen. Ik kan ook echt niet alle namen meer reproduceren, ik weet alleen dat ze allemaal beginnen met 'Wat' want dat is het Thaise woord voor tempel. Ik heb het aantal foto's van tempels ook maar beperkt gehouden, want er staan er al zoveel op mijn blog. Foto 1 is een mooi plafond in een tempel, foto 2 een imposante tempel uit de 14e eeuw, foto 3 van een modernere tempel geheel gemaakt van zilver en aluminium en foto 4 laat een van de belangrijkste tempels van Thailand zien. Toen de top van de pagode afbrak werd er zoveel geld ingezameld dat ze er 1 grote en 99 kleinere diamantén opgezet hebben. Dat laatste getal is niet toevallig, 9 is het Thaise (Boeddhistische) geluksgetal en tevens het getal van een van de meest geliefde koningen ooit, Rama IX oftewel Humibol. Deze tempel lag hoog op een berg, die ik met een excursie bezocht heb en vanaf waar het uitzicht op de stad zeer mooi was (foto 5).

Na twee dagen vol tempels, tempels en nog meer tempels, was het duidelijk tijd voor iets compleet anders: olifanten! In Thailand leven heel veel olifanten, zowel in het wild als in gevangenschap. Werden tamme olifanten vroeger vooral in de houthakkerij gebruikt om bomen weg te slepen, zijn ze nu een belangrijke toeristische trekpleister. Helaas heeft dat de positie van de olifant nauwelijks veranderd. Ze worden nog steeds grof uitgebuit en mishandeld om toeristen op olifanten te laten rijden. Gelukkig begonnen steeds meer Thai dat onacceptabel te vinden. Dat leidde tot zogenaamde etnische olifanten reservaten, maar ook daar gaat het nog op grote schaal mis. Olifanten worden nog steeds op wrede wijze getraind om het mogelijk te maken dat toeristen ze kunnen aanraken, wassen en soms zelfs op ze liggen. Ook doen ze soms kunstjes, zoals schilderen en zijn ze veelal niet vrij om zelf te bepalen wat ze willen doen. Als je dus zo'n activiteit ziet, moet je daar dus niet heen gaan. Tegelijkertijd zie ik ook wel het dilemma, een olifant eet zo'n 300 kilo per dag en het kost vaak enkele tonnen om een olifant vrij te kopen. Dat het desalniettemin beter kan, al soms niet perfect heb ik echter zelf mee mogen maken.

De eerste dag van de olifant, bracht me bij een familie diep in het achterland met twee olifanten, een ouder en jonger vrouwtje. Ze hadden een routine die weliswaar duidelijk op toeristen gericht was, maar ze leken tegelijkertijd erg tevreden. Eerst mocht je de olifanten voeren met suikerriet, bananen en meloenen (foto 6) waar ze gretig gebruik van maakten. Wie ze voerden leek ze niet uit te maken, gulzig slokten ze ieder twee volle emmers weg. Ze waren uitermate vriendelijk en nieuwsgierig of je nog meer eten verstopt had. Mijn excursie genoten (4 Amerikanen en 2 Canadezen) namen steeds een pauze na wat gegeven te hebben, maar ik bleef ze constant voeren, want het was bijna niet bij te houden. Vervolgens gingen we het bos in alwaar de twee gulzig takken afbraken om zich te goed te doen aan de bladeren. Dat was flink oppassen want de olifanten hadden vooral oog voor eten en minder voor de mensen om hen heen. Alhoewel, zoals op foto 8 te zien is, duwde de oudste van de twee op een gegeven moment zachtjes haar hoofd tegen mij aan. Ik vermoed omdat ze wilde dat ik aan de kant ging, maar het voelde even magisch om vol (en volledig vrijwillig) contact met een olifant te hebben. Daarna baden beiden in de rivier om af te koelen terwijl hun begeleiders water over ze heen gooiden. Dat mochten wij, vanaf een afstandje ook doen. Ze leken het prettig te vinden en de jongste ging zelfs op haar zij liggen, met de alleen de slurf boven water. Ook dat was oppassen want als je achter haar kwam, was de kans op een schop groot en dan kan je met een gebroken been naar huis. Daarna namen ze een modderbad en kregen ze nog een flinke maaltijd waardoor je tussen ze in kon staan (foto 7). Ik raak ze overigens niet aan, ik heb alleen mijn armen een beetje gespreid.

Nu denk je misschien dat dat genoeg olifant voor 1 vakantie is, maar op de tweede dag van de olifant, ben ik naar het Elephant Nature Park geweest. Een 100% etisch park, waar we de olifanten niet hebben gevoerd en ze de volledige vrijheid hadden om te bepalen wat ze zelf wilden. 1 olifant vond bijv het water te koud (gok ik) en ging dus ook niet de rivier in ondanks de subtiele aanmoediging van haar begeleider. De begeleiders al daar moeten het dan ook volledig hebben van medewerking van de olifant, maar voedsel - m.n. bananen - zijn een goede motivator. Wel konden we dichtbij komen en liepen we gewoon tussen de olifanten. Dat was wederom opletten want ze konden van alle kanten komen. 1 olifant in het bijzonder was overigens erg teleurgesteld dat we ze niet voerden (foto 9), want ze kon de meloenen die achter ons lagen ruiken. Het filmpje tenslotte is van een wat jongere (5 jaar) olifant die speelt in de modder. Toch was niet alles leuk aan het Elephant Nature Park, de verhalen van de geredde olifanten waren ronduit hartverscheurend en bovendien was het park hard geraakt door de overstromingen van vorig jaar. Vandaar dat het belangrijk is fat toeristen het park bezoeken, zo financieren ze de zorg voor de olifanten en het redden van nieuwe olifanten, al loopt het park tegen zijn grenzen aan.

Foto 10 voor de volledigheid, is van de Soldiers bar. Een dive bar van een veteraan uit het Thaise leger die het leuk vond een vage kroeg te bouwen in zijn garage. Helemaal een plek voor mij. Punk, rock en metal muziek, goedkoop bier en je mocht roken. De beste man verkocht ook wiet en day vond gretig aftrek onder de clientèle van zowel toeristen als locals. Vele leuke mensen ontmoet, metname een Canadees met een Guatamaleese vriendin die er net als ik bijna elke avond te vinden was en een andere Canadees die sprekend op Jack Black leek. Gelukkig sloot de oude man dagelijks rond 11 uur anders had ik mijn excursies nooit gehaald (7.30/8.00 pick up). Super gezellig en de oud soldaat zat dan in zijn stoel, een flinke waterpijp te roken terwijl hij tevreden zijn kroeg observeerde als een baas. Of hij overigens alcohol mocht verkopen was dubieus want dat mag dichtbij een school of tempel niet (de 7-eleven 50m verderop verkocht geen alcohol) maar dat iets niet mag in Thailand betekent nog niet dat het niet kan.

Nu in Cambodja in een poep chique hotel om Ankor Wat te bezoeken, een hele oude en grote.....tempel.

[bighistoryofgastronomy]

3. Steden

Met de opkomst van grotere nederzettingen, handelsroutes en de groei van deze stadscentra kwam er een belangrijke ontwikkeling in de geschiedenis van de gastronomie, die de manieren van voedselproductie, -distributie en -consumptie veranderde. Naarmate steden zich uitbreidden, nam ook de complexiteit van stedelijke voedselsystemen toe en ontstonden er nieuwe culinaire innovaties en eetgelegenheden.

Naarmate de stedelijke bevolking groeide, nam de vraag naar voedsel toe, waardoor efficiëntere landbouwpraktijken en distributienetwerken nodig werden. Een voorbeeld hiervan is de opkomst van stedelijke markten. Boeren op het omliggende platteland begonnen zich te specialiseren in gewassen en vee die verkocht konden worden op deze vroege handelsplaatsen.[1]

Stedelijke markten werden centrale knooppunten voor voedseldistributie en boden een breed scala aan producten van zowel lokale als verre bronnen. Deze markten waren een centrale plaats voor alles gerelateerd aan voedsel, en opende de deur voor uitwisseling van culinaire gebruiken en ingrediënten. Vroege stedelingen werden blootgesteld aan nieuwe smaken en kooktechnieken.[2][3]

Handelsroutes verbonden steden met elkaar, en breidden het aanbod van beschikbare ingrediënten verder uit. Over verloop van tijd werden kruiden, exotisch fruit en buitenlandse delicatessen steeds toegankelijker, zij het vaak tegen hoge prijzen.[4]

Met de groei van steden ontstond ook de behoefte aan gemakkelijke voedselopties voor reizigers, handelaren en stedelingen zonder toegang tot een eigen keuken. Oude beschavingen zagen de opkomst van straatverkopers, thermopolia in Rome[5] en theehuizen in en rond China,[6] die dienden als voorlopers van moderne restaurants. Deze vroege eetgelegenheden richtten zich op verschillende sociale klassen en speelden een belangrijke rol in de stadservaring. In het middeleeuwse Europa verschenen er steeds meer tavernes en herbergen, die eenvoudige gerechten en gemeenschappelijke eetervaringen aanboden. Hoewel deze plekken nog niet helemaal leken op moderne restaurants, waren ze essentieel bij het vormgeven van het concept van uit eten gaan.

Het concept van openbare eetgelegenheden heeft dus eeuwenoude wortels. Er werd in verschillende plaatsen eeuwenlang eten geserveerd. Echter, het moderne restaurant zoals we het nu kennen, ontstond in het 18e-eeuwse Parijs. In 1765 opende een soepverkoper genaamd Boulanger wat beschouwd wordt als het eerste echte restaurant, met een menu van herstellende bouillons of ‘’restaurants’’ voor klanten.[7]

Dit nieuwe eetconcept werd al snel populair en biedt een aantal belangrijke innovaties;[8]

Individuele tafels en privé-eetruimtes

Menu’s met verschillende opties en prijzen

Vaste openingstijden

Professionele koks en bedienend personeel

Het nieuwe restaurantmodel verspreidde zich snel door Europa en daarbuiten, waarbij het zich aanpaste aan lokale smaken en gewoonten. In de 19e eeuw stimuleerde de Industriële Revolutie de groei van steden en de middenklasse, waardoor er een groter clientelle voor restaurants ontstond. Mensen van verschillende afkomst en bevolkingsgroepen begonnen zich in steden te vestigen, en brachten ook hun culinaire gewoontes met zich mee. Hierdoor werden stedelijke centra broedplaatsen voor culinaire innovatie.

De opkomst van restaurants en de samenkomst van culturen bood koks een basis voor experimenten met nieuwe gerechten en presentatiestijlen. Ook ontstonden er in deze tijd culinaire scholen die kooktechnieken leerden en vastlegden.

[1] L. Civitello, Cuisine and Culture: A History of Food and People, h. 1.

[2] J. Pilcher, Food in World History,

[3] P. Frankopan, The Earth Transformed, p. 112-115, 277.

[4] L. Civitello, Cuisine and Culture: A History of Food and People, p. 24, 80.

[5] C. Holleran, Finding Commerce: The Taberna and the Identification of Roman Commercial Space, p. 147.

[6] V. Sartor, All the Tea in China: The Political Impact of Tea, p. 185.

[7] R. Spang, The Invention of the Restaurant, Introduction.

[8] Idem, Preface, h. 5.

[levisgeekstuff]

RW Lion: Nederlandstalige DC comics in alle formaten

Een tijdje geleden schreef ik al eens een stukje over uitgeverij Nona Arte. Vandaag is het de beurt aan RW Lion, wat eigenlijk de natuurlijke opvolger is van Nona Arte 👉

Meer zelfs, het is eigenlijk ongeveer dezelfde uitgever. Eind 2011 werd het Nona Arte van Andrea Rivi opgekocht door de grotere Italiaanse uitgever RW EDIZIONE. Die had net ook de Europese licentie voor DC Comics binnengehaald. De ‘Distinguished Competition’ bleek nogal een taaie klant te zijn voor haar licentiehouders. Die mogen niets anders uitgeven dan DC-materiaal. Einde dus voor de Marvel comics bij Nona Arte. Maar het team achter Nona Arte, met oa. ook oude bekende vertalers als Peter De Bruin en Olav Beemer, bleef wel gewoon aan de slag. Zij verzorgden vanaf 2013 de ‘RW Lion’ imprint uitgaven. Zo herken je bij een aantal van de eerste uitgaven van RW, zoals '100 Bullets’ of 'Transmetropolitan’, de typische TPB manier van uitgeven van Nona Arte.

Vertigo

Er volgden echter al snel veel meer uitgaven. Doordat RW Lion een Europese speler was, en de printkosten dus mooi gespreid kon worden door grote oplages, werd er veel mogelijk. RW wou dan ook het maximale uit hun DC licentie halen. 

Opvallend was dat daarbij voor een groot stuk ook naar het meer volwassen materiaal van Vertigo werd gekeken. Zo verschenen luxe hardcover uitgaven van klassiekers als Sandman, Preacher en Fables. Dat leek aanvankelijk nogal een wilde gok. Veel lezers van Nederlandstalige comics stonden wat aarzelend tegenover deze (mooie maar ook vrij prijzige) uitgaven. Na eerdere mislukte pogingen met mature verhalen van oa. De Vliegende Hollander zat de schrik er dik in om weer met een onafgewerkte reeks te blijven zitten. Gelukkig bleek die vrees achteraf ongegrond en werden deze reeksen (op Preacher na) wél volledig uitgegeven. 

Superhelden…

Naast het meer volwassen Vertigo materiaal verscheen er ook zéér veel superhelden materiaal van DC. Dat bestond uit een mix van echte klassiekers zoals Batman Year One, Killing Joke, Green Lantern Rebirth en zelfs Ronin van Frank Miller. Daarnaast ook recenter materiaal van de New 52 reboot zoals Wonder Woman en véél Batman uitgaven. Dat alles verscheen steeds in hardcover, maar wel op verschillende formaten al naargelang het verhaal. Een aantal verhalen verscheen zelfs op het oversized 'absolute' formaat.

… en uitstapjes

De inhoudelijke keuzes over wat een vertaling kreeg en in welke vorm, gebeurde in Italië. Daar zaten al wel eens vreemde kronkels bij. Zo verscheen toegankelijk materiaal zoals de New 52 Batman reeks van Scot Snyder en Greg Capullo in een duur hardcover formaat. Het behoorlijk ontoegankelijke ‘Multiversity’ van Grant Morisson verscheen dan weer als goedkopere losse comics. 

Ook inhoudelijk waren er soms uitgaven bij die, hoewel op zich wel goed en leuk, commerciëel toch niet altijd zo verstandig leken. Denk maar aan het eerder onbekende Vertigo verhaal ‘Ergens een God’. Of ‘Black Orchid’, dat in de jaren ‘80 al eens vertaald werd door Baldakijn, maar ook toen zonder succes. Zelfs bij de superhelden waren niet alle keuzes even logisch. Zo is de 'New 52 Green Lantern' écht geen goed instappunt voor nieuwe lezers.

En dan was er nog de plots nieuwe vertaling van ‘Hellboy’ en ‘Sin City’. Die waren nog maar enkele jaren eerder vertaald door De Vliegende Hollander. Wie echter hoopte dat het gewoon om de laatste deeltjes van die eerder niet afgewerkte reeksen ging, kwam bedrogen uit. Er werd opnieuw begonnen bij nummer 1 én in een ander formaat. Niet zo slim bleek al snel. 

Knappe hardcover uitgaven

Allemaal heel fraai materiaal. Het levert een mooi stukje boekenkast op 😎. Ik moet zeggen dat ik ook écht wel blij was met deze uitgaven destijds. Vroeger was ik stiekem altijd jaloers op al die prachtige Franstalige vertalingen van comics in knappe hardcovers. Nu was dus ook de Nederlandstalige markt eindelijk aan de beurt. 

Foutjes en ergernissen

Toch liep niet alles van een leien dakje. Zo kwam er wel eens een foutje voor in het drukwerk. ‘Batman: Jaar Eén’ verscheen bijvoorbeeld per ongeluk deels in kleur, deels in zwart-wit. Daardoor was een dure terugroepactie en herdruk nodig. Het team vertalers werd ook uitgebreid met Hans Pols en Arco Van Os. En ook daar sloop al wel eens een foutje in het vertaalwerk. Allemaal niets onoverkomelijks, maar in een moeilijke markt en met relatief dure uitgaven is dat natuurlijk best te vermijden. 

Hoewel het management van RW in handen bleef van Andrea Rivi in Italië, was er uiteraard ook wel een ‘chef’ in Nederland. Die werd echter overladen met taken. Van het regelen van de distributie tot het voeren van marketing en communicatie. Dat is natuurlijk wel érg veel werk voor één persoon. En hoewel dat allemaal met de beste bedoelingen gebeurde, liep er onvermijdelijk wel eens iets mis. Zo liep de distributie bijvoorbeeld niet altijd optimaal. En er was ook eens een misverstand met een niet door DC goedgekeurde promotieposter. 

Vermoedelijk door tijdsgebrek kwam er van een échte website ook nooit veel in huis en gebeurde de communicatie van RW Lion met de Nederlandstalige fans vooral via Facebook en het forum van ‘De Getekende Reep’. Overigens wel knap dat ‘Bernard van RW' daar heel openlijk durfde communiceren. Oók over wat niet goed ging. 

Begin van het einde 

In 2016 besloot oprichter en boegbeeld Andrea Rivi RW vaarwel te zeggen. Dat had een grote impact op de uitgeverij. Zo gebeurden er heel wat herschikkingen binnen het bedrijf zelf en werden er ook heel wat contracten herbekeken. DC zelf nam de touwtjes ook veel strakker in handen van haar vertalingen. Dat leidde uiteindelijk tot een grote bijsturing van de koers van RW Lion. Waar ze eerder voor véél uitgaven gingen, werd dat aantal sterk teruggedraaid. Er werd ook besloten om volop in te zetten op de nieuwe ‘Rebirth’ reboot van DC. Dat maakte dat een aantal lopende ‘New 52’ reeksen zoals Batman, Superman, Wonder Woman en Green Lantern werden afgebroken om meteen door te springen naar ‘Rebirth’. Dat bleek geen te beste keuze, want veel lezers bleven zo wat verweesd achter met onafgewerkte series. Daarnaast was het voor de Nederlandse tak van het bedrijf ook knokken om de laatste delen van de Vertigo reeksen zoals Fables en Sandman er nog door te krijgen, want het hoofdbureau wou daar eigenlijk mee kappen. Voor Sandman en Preacher is dat helaas niet meer gelukt en is van beide reeksen het laatste deel nooit verschenen, al was het achter de schermen wel zo goed als klaar. Zonde.

In 2019 viel dan definitief het doek voor RW Lion. Het contract met DC liep af en werd vanaf 2020 voor de Nederlandse markt overgenomen door Dark Dragon Books. Hoewel de 6 jaar met RW best woelig waren, leverden ze toch een groot aantal zeer mooie uitgaven op. Met meer dan 230 titels op hun naam hebben ze zeker een waardevolle bijdrage geleverd aan de wereld van de Nederlandstalige comic.

[peterpijls1965]

Bericht uit het beschermde huis (24)

2014

Nu ik een aantal maanden beschermd woon in de wastelands van Noord-Limburg, is het net of ik mijn kindertijd herbeleef, maar dan zonder ruis. Als ik op zoek wil naar mijn innerlijke drijfveren en idealen, dan moet ik daar zijn. Toen ik gisteren met mijn rolstoel door dit onwaarschijnlijk stille maar toch grote dorp reed, realiseerde ik me dat mijn kinderlijke mindset in de basis nooit is veranderd.

Omdat ik hier betrekkelijk afgezonderd woon, en gelukkig niet word overlopen door bezoek, heb ik tijd om zich opdringende flashbacks aandachtig te observeren. Ik zie een kind dat veel lijkt op zijn latere zoon, al is die zoon wel weer een sterk verbeterde versie van zijn vader. Gelukkig maar.

Je eigen DNA doorgeven aan een zoon is een magische ervaring, die voorlopige onsterfelijkheid genereert. Want die zoon krijgt vast een kind dat de bloedlijn continueert, dat lijkt me wel wat voor hem. Ik weet nu al dat die notie me een vredig sterfbed oplevert. Je voortplanten voelt voor mij als een kosmisch voorrecht, waarmee ik overigens niets ten nadele zeg van mensen die om welke reden dan ook geen kinderen hebben.

Nu ik 6 jaar geleden officieel gek ben verklaard, probeer ik wel eens na te gaan of ik als kind al gestoord gedrag vertoonde. En die vraag kan bevestigend beantwoord worden. Maar hoe ging dat in de jaren zeventig van de vorige eeuw: als jongste in een turbulent gezin werd er niet erg op me gelet. Wat trouwens belangrijke voordelen had, want ik kon ongehinderd mijn gang gaan. En trouwens: we waren bij ons thuis allemaal redelijk geschift, en dat is gelukkig nog steeds zo.

Achteraf gezien vraag ik me af of ik in de loop van de jaren iets had kunnen doen om te verhinderen dat m’n bipolaire aanleg zo rond m’n 25ste tot uiting begon te komen, waarna de boel leuk bleef escaleren totdat in 2006 de gekte definitief toesloeg met oncontroleerbare manische episodes, inclusief alle bijbehorende ontremde uitwassen.

Het eerlijke antwoord is dat ik heel veel had kunnen doen om escalatie te voorkomen. Bijvoorbeeld minder fanatiek werken, minder drinken, minder drugs gebruiken en meer uit de buurt blijven van verkeerde vrouwen. Al sluit ik niet uit dat sommige van die vrouwen mij op hun beurt een monumentale klootzak vonden. Daarbij heb ik een even fout als groot zwak voor de paranoide rancune van sommige teleurgestelde dames. Eerlijk gezegd leken ze best veel op me. Soort zoekt soort, ook op het slagveld van de liefde.

Toch neem ik mezelf niet zoveel kwalijk. 50% van de manisch-depressieven medicaliseert zichzelf met alcohol en drugs. Veel van mijn lotgenoten kampen net als ik met verbroken relaties, omdat de partner van een bipolair de voortdurende ontregeling van de stemming op termijn minder verdraaglijk vindt. Daar moeten we begrip voor hebben.

Daarbij verhinderden mijn panische pogingen om zo lang mogelijk uit de buurt te blijven van psychiaters en pillen dat ik bijtijds een sluitende diagnose kreeg. Zo bleef ik tot ik tot mijn 42ste aanmodderen, heel goed wetende dat ik voor geen meter spoorde. En koppige pogingen ondernemend om me kost wat kost te handhaven in mijn gezin en mijn werk. Een veldslag die ik spectaculair verloren heb.

Zag ik dat eerst als het grootste debacle van mijn leven; nu ik sinds twee jaar alleen en vrijwel zonder bezittingen ben achtergebleven, voel ik me voornamelijk bevrijd. Ik durf het bijna niet op te schrijven, maar ik ben nog nooit zo gelukkig geweest. Ik vermoed ook omdat ik bijna niets meer heb. Bezit is alleen maar ballast.

De zoon aan wie ik mijn rijkelijk gestoorde DNA heb doorgegeven, was afgelopen weekend op bezoek. Ik mag graag naar hem kijken als hij op bed lift te pielen met zijn Samsung. De kans dat hij een bipolaire stoornis ontwikkelt, is maar 10 tot 20%. Dat vind ik een aanvaardbaar bedrijfsrisico, waarover ik trouwens wel eens met hem van gedachten moet wisselen. Zo zal ik hem binnenkort ook vaderlijk moeten toespreken over alcohol. Hij gaat al naar schoolfeestjes in hippe Amsterdamse clubs. Daarom moet hij weten dat er een kans is dat hij mijn verslavingsgevoeligheid in de genen heeft. Maar hoe pak je zo’n gesprek aan, zonder te zweten van schaamte en schuldbesef?

Misschien moet ik het niet doen, maar onwillekeurig vergelijk ik mijn jeugd soms met de zijne. Het verschil kon niet groter zijn, wat trouwens geen waarde-oordeel is. Maar als ik op zoek ben naar de verloren tijd van mijn eigen jeugd, realiseer ik me dat er geen verloren tijd is. Ik herbeleef dezer dagen alles, en omdat het me niet gelukt is mijn geheugen kapot te drinken, heb ik geen gebrek aan filmische scenes. En de jongen van 6 lijkt daarin griezelig veel op de jongen van 48, die weer akelig veel gemeen heeft met zijn jongen van 14. Wat me sterkt in de idee dat lineaire tijd alleen maar een menselijk verzinsel is.

[waaromisdatzo324]

Het ontrafelen van obligaties Het onvertelde verhaal achter de breuk van Nick en Simon

De muziekindustrie is getuige geweest van een groot aantal dynamische duo's wier harmonieuze samenwerkingen een onuitwisbare stempel hebben gedrukt op de harten van fans. Een voorbeeld van zo'n duo dat het publiek boeide met hun melodieën en teksten waren Nick en Simon, twee enorm getalenteerde artiesten die voorbestemd leken om samen groots te worden. Maar net als veel eerdere samenwerkingen kwam hun reis tot een onverwacht en hartverscheurend einde, waardoor fans zich afvroegen wat er werkelijk achter de schermen gebeurde.

"Unraveling Bonds: The Untold Story Behind Nick and Simon's Breakup" duikt in het complexe web van factoren dat leidde tot de ontbinding van deze ooit onlosmakelijke muzikale connectie. Hoewel hun partnerschap van buitenaf feilloos leek, lag er onder de oppervlakte een reeks uitdagingen en conflicten die uiteindelijk onoverkomelijk bleken.

De kern van hun uiteenvallen waren contrasterende artistieke visies. Nick en Simon, hoewel aanvankelijk tot elkaar aangetrokken door hun gedeelde liefde voor muziek, begonnen op creatief vlak uiteenlopende wegen te ontwikkelen. Hun individuele groei als muzikanten leidde hen langs verschillende wegen, waardoor er spanningen ontstonden over de richting van hun muziek. Wat ooit een harmonieuze mix van talenten was geweest, begon met dissonantie te weerklinken terwijl elke kunstenaar zijn persoonlijke identiteit binnen het partnerschap probeerde te bevestigen.

Persoonlijke conflicten speelden ook een belangrijke rol bij het ontrafelen van hun banden. De druk van voortdurende samenwerking, gecombineerd met het veeleisende karakter van de muziekindustrie, eiste zijn tol van hun relatie. Communicatiestoringen en misverstanden bleven in de loop van de tijd voortwoekeren, waardoor er een kloof ontstond die bij elk passerend project groter werd. De emotionele spanning die gepaard ging met het handhaven van een façade van eenheid terwijl men worstelde met interne onrust werd een te zware last om te dragen.

Bovendien kunnen de steeds evoluerende levens van het duo buiten de muziek niet worden genegeerd. Terwijl Nick en Simon individuele ambities nastreefden en nieuwe persoonlijke reizen begonnen, verschoven hun prioriteiten. Het balanceren van hun individuele leven met de eisen van het partnerschap bleek een steeds grotere uitdaging, waardoor ze verder uit elkaar raakten. De elementen die hen aanvankelijk tot elkaar aantrokken – gedeelde dromen, ambities en waarden – veranderden uiteindelijk in bronnen van spanning.

‘Unraveling Bonds’ werpt licht op de vaak over het hoofd geziene waarheid dat artistieke samenwerkingen, hoe magisch ook, niet immuun zijn voor de complexiteit van menselijke relaties. Het verhaal van Nick en Simon herinnert ons eraan dat zelfs de meest harmonieuze partnerschappen kunnen uiteenvallen onder het gewicht van ambitie, persoonlijke groei en de druk van de schijnwerpers.

Uiteindelijk dient Waarom zijn nick en simon uit elkaar? van Nick en Simon als een waarschuwend verhaal over het belang van open communicatie, compromissen en het erkennen van de evoluerende aard van creatieve partnerschappen. Hoewel hun muziek voor altijd zal worden gekoesterd, is hun onvertelde verhaal een bewijs van de fragiele aard van artistieke samenwerkingen en de ingewikkelde draden die ze met elkaar verbinden.

[peecee-columns]

Het onderwijs is geen oliebollentest

In 2012 werd landelijk een systeem ingevoerd om scholen die uitzonderlijk goed onderwijs verzorgen een extra waardering te geven in de vorm van een predicaat voor excellentie. Voor een termijn van drie jaar mochten de uitverkoren scholen een bordje naast de ingang hangen, waarop duidelijk zichtbaar was dat ze ‘excellent’ zouden zijn. Het idee hierachter leek destijds prijzenswaardig, namelijk dat andere, niet-excellente scholen iets konden opsteken van de uitverkoren scholen die wel een excellent profiel bleken te hebben én om Nederland als onderwijsland weer bij de top van de wereld te krijgen. Leren van elkaar werd vervolgens concurreren met elkaar. Want wie wil er nou niet dat zijn kind op de meest excellente school in de buurt onderwijs krijgt?

Wat veelal niet duidelijk was voor de buitenwereld, was de manier waarop een school het felbegeerde predicaat der excellentie kon bemachtigen. Voor velen leken de chocoladeletters op de websites van de gelauwerde scholen, de media-aandacht en het bordje naast de deur voldoende te zijn om een kind te plaatsen op een excellente school. En daar zat onder andere de crux. Want wat zegt zo’n predicaat over het totaalbeeld en de kwaliteit van het onderwijs op een desbetreffende school?

Het belangrijkste punt was in elk geval het feit dat een school, om überhaupt in aanmerking te komen voor een excellent-profiel, als ‘goed’ moest worden gekwalificeerd door de Onderwijsinspectie. Vervolgens konden scholen zich aanmelden wanneer ze een bijzondere en onderscheidende aanpak hanteerden of met vernieuwende projecten aan de slag waren. Veel extra energie, papierwerk, organisatie, gesprekken en beoordelingen door diverse beoordelingscommissies werden ingezet en gezien als investering voor het wel of niet ontvangen van een excellentie predicaat. Dit was voor een aantal scholen in het verleden al een reden om af te zien van deelname en weer over te gaan op waar ze de goede beoordeling van de Onderwijsinspectie voor hadden gekregen, namelijk het verzorgen van degelijk en deugdelijk onderwijs.

Er ontstond vervolgens een vorm van oneerlijke concurrentie door de invoering van de predicaten voor excellente scholen, doordat de politiek een perverse prikkel aan het onderwijs gaf, in plaats van een eerlijke(re) en algemene(re) aanpak om het dalende niveau van ons onderwijs aan te pakken. Paul van Meenen (D66) zag dit ook al een tijd gebeuren en vond dat het onderwijs op deze manier te veel een wedstrijd was geworden tussen scholen onderling. Op Twitter vergeleek hij het toekennen van de predicaten ‘goed’ en ‘excellent’ met een ‘oliebollentest’ en hij pleitte ervoor om weer volledig in te zetten op de basisvaardigheden, in de vorm van rekenen en taal. Van Meenen diende onlangs een motie in om de predicaten voor excellente scholen af te schaffen. Van de 150 leden in de Tweede Kamer stemden er 87 voor, waardoor de motie is aangenomen.

Hiermee lijkt er een einde te komen aan de excellentie die het onderwijsniveau naar een hoger plan zou moeten tillen en kan ook dit plan worden toegevoegd aan de reeks der recente mislukte initiatieven binnen het onderwijs. Eerder waren de rekentoets, de ideeënbus rondom het onderwijs voor de toekomst, het afschaffen van de studiebeurs en het invoeren van Passend Onderwijs actiepunten die bij voorbaat leken te mislukken en weinig constructief bleken te zijn om te werken aan het dalende niveau van ons onderwijs in het algemeen. Het is nu dan ook de hoogste tijd om in te zetten op de verlangde basisvaardigheden, het aanpakken van het lerarentekort, het bieden van gelijke kansen, alle onnodige ruis te elimineren en persoonlijke successen te vieren wanneer iets goed gaat. Wanneer elke school dat als streven heeft, zullen de basisvaardigheden verbeteren en kan ook het docentschap aantrekkelijker worden. Een goede basis om in de nabije toekomst met z’n allen ‘excellent’ onderwijs te mogen verzorgen.

[voetbalbestel]

Real Madrid versloeg Chelsea met 2-0

In de heenwedstrijd van de kwartfinales van de Champions League versloeg Real Madrid thuis Chelsea met 2-0. Benzema, die de laatste tijd in een hete toestand verkeert, scoorde het eerste doelpunt voor Real Madrid. In de 59e minuut kreeg Chilwell rood en scoorde Asensio vanaf de bank om het voordeel van Real Madrid uit te breiden. Het is de eerste keer in de geschiedenis van Real Madrid dat ze Chelsea thuis verslaan. Tijdens de wedstrijd trokken de hoofdspelers van beide partijen Voetbal Shirt Met Naam aan en stonden op het veld. Afgaande op de opstelling leken de twee teams aan elkaar gewaagd, maar naarmate de wedstrijd vorderde, realiseerden mensen zich de volwassenheid en stabiliteit van Real Madrid. Aan het begin van de wedstrijd nam Chelsea aanvallend de leiding, maar die kans lieten ze jammer genoeg na. Real Madrid, dat thuis aan het spelen was, nam gaandeweg het ritme in handen. In de 22e minuut werd het schot van Vinicius geblokt en Benzema volgde met een extra schot om de impasse voor Real Madrid te doorbreken. De twee partijen zaten daarna lange tijd in een patstelling. Chelsea wilde dolgraag de stand gelijkmaken, maar er leek geen effectieve manier te zijn. In de 59e minuut stond Chilwell, gekleed in Chelsea Voetbalshirts nr. 21, tegenover Rodrigo en stak rechtstreeks zijn hand uit om hem te blokkeren, en werd gestraft met een rode kaart. Chelsea, dat aanvankelijk niet dominant was, kreeg het moeilijker. Asensio kwam van de bank en scoorde een doelpunt om Real Madrid te helpen de overwinning met 2-0 te bezegelen. Volgens de statistieken droeg Benzema een Real Madrid Voetbaltenues en scoorde hij 349 doelpunten voor het team, de tweede alleen voor Ronaldo in de scorelijst van de teamgeschiedenis. Het is ook vermeldenswaard dat de 35-jarige Benzema sinds 1999 de oudste doelpuntenmaker in de kwartfinales van de Champions League is geworden. En door dit doelpunt kon hij ook een reeks records vestigen. Hij werd de vierde speler die 90 goals scoorde in de Champions League, de tweede alleen voor Ronaldo Messi en Lewandowski. Het aantal doelpunten bereikte 17, werd de derde persoon in de geschiedenis enzovoort.

[betoverheks]

Op de eerste dag in Plumvillage loopt Heks maar zo’n beetje rond te dazen. Nog behoorlijk in de kreukels en half gaar van de reis luister ik naar de eerste lezing. Vervolgens sjok ik opgewekt mee met de wandelmeditatie.

Langzaam bewegen we over het terrein. Een grote groep net gearriveerde retraitanten. Ik kijk eens een beetje om me heen. Honderden gezichten. Een prachtige jonge vrouw valt me direct op. Ze heeft rood haar en rode schoenen. Donkerrode Mocassins.

‘Prachtige schoenen zeg. Kijk nou,’ zoem ik inwendig. Ik observeer de vrouw op mijn gemak vanuit mijn slaperige ooghoek: Ze komt me zo bekend voor! ‘Zij is zoals ik, een heksje, ik zie het, ik zie het,’ zingt het in mijn hoofd.

Even later is ze weer tussen die honderden onbekenden verdwenen. We zijn klaar met wandelen. Het is tijd voor de lunch.

Diezelfde avond maak ik kennis met mijn familie. De roodharige jongedame zit er ook in. Wat een toeval. We hebben direct een klik.

Halverwege de retraite omhelzen we elkaar voor het een of ander. Er wordt behoorlijk wat afgeknuffeld daar in Plum. Vooral in onze onvolprezen familie. Mijn nieuwe zuster draagt een knalgroen jack.

‘Wat staat die kleur groen je goed. Je zou eigenlijk een lange zijden jurk in die teint moeten hebben,’ flap ik er spontaan uit. ‘Ik heb precies zo’n zijden jurk in de kast hangen,’ denk ik er achteraan. Maar ja. Daar heb ik nu niks aan.

De laatste avond van de retraite worden we vermaakt door de monniken en nonnetjes. Ze treden voor ons op samen met een aantal leken. We zitten op het Boeddhaveld, terwijl de avond valt. Overal branden lampionnen en kaarsjes. Het podium is schitterend versierd. Een gigantische lotus vervaardigd uit bamboe vormt het ‘achterdoek’…….

Heks zit met haar eigen Mahakatyayana familie. We leunen tegen elkaar aan en doen lekker klef. Het is onze allerlaatste avond. We gaan elkaar enorm missen. Nu kan het nog…….

Halverwege het programma haakt het grootste deel van de familie af. Ze gaan naar bed. Morgen moet iedereen aan de bak. Autorijden of eindeloos met de bus. De treinen staken helaas. Sommigen van ons zijn al een dag eerder vertrokken om hun vliegtuig te halen……

Heks en haar roodharige vriendin Meermin blijven echter wachten op de hartsoetra. Die wordt driestemmig uitgevoerd is ons beloofd. Dat willen we niet missen!

Het duurt en duurt. Ik ben doodmoe intussen. Maar vervelen doe ik me niet: Het ene geweldige optreden na het andere volgt. Net als ik op het punt sta om toch weg te gaan is het dan eindelijk zover. We worden getrakteerd op een prachtige vertolking van de hartsoetra!

Meermin en Heks zitten in lotushouding naast elkaar te luisteren. We laten we het helemaal binnenkomen. Vooral de zeker vijf minuten durende doodse stilte na afloop. Zit je daar met honderden mensen en niemand geeft een kik. Dat geeft pas een kick!

Op weg naar ons eigen klooster in mijn kanariepiet kletsen we een beetje. We zijn kapot moe en het is al behoorlijk laat. Voor deze plek dan. ‘Oh, maar ik ben met mezelf getrouwd,’ roep ik enthousiast naar aanleiding van ons onderwerp. Dat ik nu volledig kwijt ben.

‘Ik ook, ik ook,’ lacht mijn vriendin, ‘Kijk maar, ik heb ook een trouwring.’ Ze duwt haar  vinger onder mijn neus. Een prachtige gouden stersaffier schittert me tegemoet. ‘Ik ook, ik ook,’ schreeuwt Heks helemaal wakker nu. Ik laat mijn trouwring zien. Een veelkleurige edelopaal! Ongelofelijk. Ze is echt net zoals ik. Dat had ik toch maar goed gezien die eerste keer!

Afgelopen zaterdag zoekt Meermin me op. Ze is een aantal dagen in Nederland. ‘Mijn hotel is in Hugh, is dat ver bij jou vandaan?’ Nee, Den Haag ligt tegen Leiden aan!

Zo haal ik mijn roodharige zielzuster van het station. We rijden naar het hondenstand in Noordwijk met mijn hondje. Het is heerlijk weer. We wandelen en zwemmen. Drinken thee en kletsen. Gaan ergens lekker lunchen!

‘Weet je nog, dat ik het over een groene zijden jurk had, die je zo geweldig zou staan?’ Ze kan het zich herinneren. We hebben het vandaag ook al over synchroniciteit gehad. Een begrip, dat ons beiden na aan het hart ligt. ‘Ik dacht toen bij mezelf: Ik heb thuis zo’n jurk. En later realiseerde ik me, dat je naar Nederland zou komen. Een prachtige gelegenheid om eens te kijken of die jurk je past……’

Heks tovert een pakje tevoorschijn met daarin de bewuste dreamdress. ‘Het is een ongelofelijk romantisch geval. Dus je moet echt eerlijk zijn, hoor. Als je het niks vindt: Gewoon zeggen.’

‘Ook heb ik em gerepareerd. Hij is dan wel gloednieuw, de stof is zo delicaat, dat er wat stiksels los hadden gelaten……..’ Ik geef niet graag iets, dat kapot is.

‘Ja, ik zal eerlijk zijn,’ begint Meermin. Dan slaakt ze een kreet. ‘Oh, wat een prachtige jurk!’ Snel past ze em over haar zwempak heen. Heks maakt de schouderbandjes op maat. Die moeten behoorlijk worden ingekort, want ze zijn afgesteld op mijn apenarmen. Maar verder past ie perfect! De jurk zit als gegoten. Hoera!

Mijn vriendin danst over het strand in haar zeemeerminnenjurk. Ze ziet er fantastisch uit.

Heks moet inwendig gniffelen. Als ik in Plumvillage toen niet spontaan vanuit het blinde niks over een groene zijden jurk was begonnen was dit allemaal niet gebeurd. Wat is het leven toch grappig als je last krijgt van synchroniciteit!

Niet dat het altijd zo mooi uitwerkt. Sommige mensen hebben een broertje dood aan dit fenomeen. Zelfs al dansen ze plots op magische wijze om elkaar heen, begeleid door hemelse klanken, dan doen ze toch snel hun ogen en oren dicht. Of erger nog, hun hart.

Dus dit verschijnsel op zich is niet zaligmakend. Dat heb ik door schade en schande nu eindelijk wel geleerd. Sommige mensen zijn ziende blind en horen met dove oren.

Maar wat heerlijk als het wel gewoon stroomt en is. Als de wonderen de wereld niet uit zijn. Als de werkelijkheid er eentje is van warme boventonen. En frisse onderstromen. Als meer meerminnen via die verse stromen je leven binnen zwemmen. Als, als…….

Ja dat!

Synchroniciteit: Heremetijd! Groene zijden soepjurk als acausaal, verbindend beginsel? Het is een feit! Heks beleeft heerlijke avonturen op de vierkante millimeter. Het kan echt niet beter! Op de eerste dag in Plumvillage loopt Heks maar zo'n beetje rond te dazen. Nog behoorlijk in de kreukels en half gaar van de reis luister ik naar de eerste lezing.

[devosopmaandag]

Strijd en metamorfose van een vrouw

Toen Édouard Louis 22 was schreef hij zijn eerste roman die in het Nederlands verscheen als 'Weg met Eddy Belleguele. Het is het onbarmhartige autobiografische verhaal van een homofiele jongen die opgroeit in een armoedig arbeidersgezin ergens in Noord Frankrijk. Het boek is soms zo hard dat ik het even weg moest leggen, en zoals het de hoofdpersoon ook overkomt, spuugt het verhaal je soms recht in je gezicht. Hij weet te ontsnappen aan de ijzeren greep van het milieu van zijn jeugd en wordt al snel een sensatie als schrijver. Daarna verschijnen nog een aantal autobiografische boeken, waaronder een over zijn vader, die hij als het slachtoffer ziet van de omstandigheden en vooral als het slachtoffer van een onderdrukkende staat. Over zijn moeder, die daarbij ook nog eens onder de repressie van haar echtgenoot en van het vrouw-zijn leed, verscheen pas een klein boekje: 'Strijd en metamorfose van een vrouw'. Zijn moeder is uiteindelijk ook in staat om haar situatie te doorbreken. De schrijver diept uit zijn herinneringen de kleinste momenten en beelden op om zo de metamorfose van zijn moeder een geschiedenis te geven.

Ik kon bij het lezen niet anders dan aan mijn eigen moeder denken. Ik heb al zoveel geschreven over haar en al zo vaak anderen over haar verteld dat de uitzonderlijke vrouw die zij was gevangen dreigt te raken in een reeks vaste verhalen. Tijd om aan de hand van een paar herinneringen, die ik nooit met anderen deelde, haar strijd en metamorfose te illustreren:

Haar eerste man leerde haar niet alleen lezen en schrijven maar liet haar ook kennis maken met een volstrekt andere wereld. Af en toe noemde ze een boek dat 'Quo Vadis' heette, woorden die ze met onzekerheid en eerbied uitsprak, en dat zij met hem Tokayer dronk. Moeder, die nooit las en die nooit dronk. In mijn eerste stappen in de op mij wachtende Grote Wereld van Cultuur, deed ik inwendig wat meewarig over deze twee trotse feiten van haar. Hoe kon ik ooit navoelen wat deze voor haar hebben betekend?

Zij was door iemand uitgenodigd om mee naar de schouwburg te gaan en haar opwinding was groot. Toen ik toekeek hoe ze alles uit de kast had getrokken om op haar mooist te zijn en hoe ze haar wenkbrauwen onhandig bijtekende, iets wat ze nooit deed, schaamde ik me voor haar. Ze leek niet meer op mijn moeder. Op die avond doorbrak ze haar wereld. Ik was het die schaamte verdiende.

Toen mijn tweede schoonmoeder overleed, een vrouw die ooit psychologie had gestudeerd, en die met haar echtgenoot, een hoogleraar, in een groot huis met een zwembad woonde, nam ik met zekere schroom enkele kledingstukken mee voor mijn moeder. Ikzelf zou dat natuurlijk nooit gewild hebben, maar zij droeg die kleren, die haar perfect pasten, met plezier en trots. Het is niet onwaarschijnlijk dat zij vond dat zij die kleren volkomen waardig was. En terecht.

Na een aantal jaren van toenemende dementie, waarin ze uiteindelijk amper meer sprak, zei ze enkele dagen nadat ik getrouwd was, als uit het niets: 'Jij bent getrouwd'. Vanaf die dag weigerde ze alle voedsel en ze stierf niet al te lang nadien. Vlak voor haar dood keek ik in haar ogen, die diepe zwarte gaten leken. Ze was al vertrokken. Ze had haar laatste strijd en haar laatste metamorfose op eigen kracht volbracht.

[peterpijls1965]

Het spinsel der eenzaamheid

(17 mei 2016)

Ik werd afgelopen nacht om 4:00 wakker in een roes van hallucinaties en stemmetjes die me tot het ochtendgloren bezet hielden. Zoals gebruikelijk werden me zowel een rozentuin als een enkeltje hel in het vooruitzicht gesteld. Toen het licht werd, lag ik nog steeds gewoon in mijn bed, en bleken zowel het vagevuur als de bloementuin weer niet gearriveerd.

Hoe paradoxaal het ook klinkt: zo'n nacht is goed voor me.

Ongeveer een half jaar geleden verklaarde ik op deze plek dat ik mezelf genezen had verklaard. Ik was 5 jaar vrijwel stabiel en droog. Ontregeling van depressieve, manische en psychotische aard was al die tijd achterwege gebleven. En ik wist van vooraanstaande psychiaters dat levenslang stabiel blijven mogelijk is. Gelukkig had ik in het blog van destijds de tegenwoordigheid van geest om op te merken dat mijn bipolaire, sensitieve en verslavingsgevoelige aanleg zich niet uit mijn genen liet rammen.

Dat merkte ik afgelopen nacht weer eens. En ik denk dat ik de triggers van de hallucinaties wel ken.

De uitdaging voor een mentaal uitgedaagde funcionaris zoals ik is de juiste balans tussen afstand en nabijheid tot de medemens. Ik voer ontspannen gesprekken met criminelen en junks, maar toen ik vorige week mijn psychiater voor het eerst sinds een jaar sprak, moest ik daar uren van bijkomen, terwijl ik de beste man nog nooit zo meegaand had meegemaakt.

Daar zit weinig logica in, behalve voor mezelf. Mijn sensitiviteit neemt enigszins tot mijn verbazing alleen maar toe naarmate ik ouder word. Die eigenschap, waar ik trouwens vaak mijn voordeel mee doe, bijvoorbeeld om slechte van goede mensen te onderscheiden, maakt me kwetsbaarder dan mijn bipolaire aanleg, al heb ik dat nog nooit uitgelegd gekregen aan een GGZ-hulpverlener.

De accelererende sensitiviteit maakt het me bijvoorbeeld onmogelijk om meer dan 1 telefoongesprek per dag te voeren. Met een substantieel aantal mensen kan ik geen omgang meer hebben. Maar dat durf ik ze niet rechtstreeks uit te leggen. Ik ben bang dat ik ze dan diep beledig.

Ik woon niet voor niets in een prikkelarme beschermde woonvorm, en doe daar mijn voordeel mee. De begeleiding weet dat ik niet onnodig gestoord wil worden, en ook mijn medebewoners respecteren mijn privacy. Aldus leef ik conform mijn wens en behoefte een teruggetrokken bestaan. Maar soms voel ik me een levend lijk.

Er zijn dagen dat ik neuriend van vreugde begin aan weer een solitaire werkdag, meestal bestaand uit verkenningen van de plaatselijke maatschappelijke rafelranden. Maar er zijn ook dagen dat de stilte gaat zoemen, of dat ik in de keuken iemand hoor hoesten, terwijl er niemand is.

Ik denk te weten hoe dat komt. Ik moest veel schepen achter me verbranden om zelf min of meer te blijven drijven. Of anders werd ik zelf wel aan de dijk gezet. Ik zwijg van de vrouw die wegliep zonder om te kijken, terwijl haar beloftes zo talrijk leken. Ik leerde hoe betrekkelijk vriendschap kan zijn. Ik leerde dat er veel gelegenheidsbetrokkenheid is. Echt vertrouwen kun je alleen op jezelf, of je kind.

Iok tijdens de lange en pijnlijke ziekenhuisopnames kwam ik er nog eens achter dat je er op beslissende momenten in het leven alleen voor staat. Dat went nooit.

Ik ben verre van zielig, ik kan om niets gelukkig worden, en ik kan me uitdrukken. Maar in mijn dorp, dat diverse GGZ instellingen herbergt, zie en hoor ik bijna dagelijks hoe psychiatrische patienten vooral tot elkaar worden veroordeeld. Hun pijn heet eenzaamheid. En die pijn wordt niet zelden veroorzaakt door de optelsom van affectieve verwaarlozing, onverschilligheid en stigmatisering, misschien tevens de grondproblemen van de mensheid.

Ik zie hoe het spinsel der eenzaamheid mensen isoleert wier enige misdaad is dat ze wat labieler en gevoeliger zijn dan de rest. Ze leven nog, maar eigenlijk zijn ze al Schnee von Gestern. Ze worden getolereerd, gelaafd en krijgen een bed. Maar ik zie hun ogen hunkeren naar wat gratis liefde en positieve aandacht. Wanneer komt er een Ministerie voor Barmhartigheid? Ik opteer voor de functie van secretaris generaal.

[saulsplace]

WHO bevestigt (per ongeluk) dat corona niet gevaarlijker is dan griep

De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) heeft eindelijk bevestigd wat wij (en vele experts en onderzoeken) al maanden zeggen: het coronavirus is niet dodelijker of gevaarlijker dan griep. WHO-kopstukken deden deze aankondiging op maandag tijdens een bijeenkomst, maar niemand leek te begrijpen wat er daadwerkelijk gezegd werd. Sterker nog: ze leken het zelf niet helemaal te begrijpen.

Tijdens de bijeenkomst onthulde WHO-bestuurder Michael Ryan dat naar schatting 10 procent van de wereldbevolking besmet is geweest met corona. Dat is veel meer dan het officiële aantal gevallen (ongeveer 36 miljoen).

Margaret Harris, een woordvoerster van de WHO, bevestigde het getal later en lichtte toe dat het is gebaseerd op uitkomsten van alle seroprevalentiestudies die wereldwijd zijn gedaan.

Hoewel dr. Ryan zei dat ‘de overgrote meerderheid van de wereldbevolking nog steeds risico loopt’, is dit goed nieuws. Het getal bevestigt eens te meer dat het virus veel minder dodelijk is dan iedereen voorspelde.

Waarschijnlijk nog lager

Er wonen ongeveer 7,8 miljard mensen op aarde. Als 10 procent besmet is geweest, kom je uit op 780 miljoen gevallen. Er zijn 1.062.360 mensen gestorven met corona. Dat staat gelijk aan een IFR (infection fatality rate) van ongeveer 0,14 procent, vergelijkbaar met de griep.

0,14 procent is ruim 24 keer lager dan het getal dat de WHO in maart gaf – 3,4 procent. Dit getal werd gebruikt voor alle modellen waar de politici hun draconische beleid op baseerden.

Aangezien er van alles wordt geschaard onder ‘corona’, is de IFR waarschijnlijk nog lager dan 0,14 procent. Dat zou betekenen dat Covid veel minder gevaarlijk is dan griep.

En wat deden de media? Die bedachten er angstaanjagende krantenkoppen bij om nog meer paniek te zaaien. Terwijl dit simpele rekensommetje ons laat zien dat dit goed nieuws is en dat de coronasceptici al die tijd gelijk hebben gehad.

[scoutingnieuws]

Vrijwilligers Scouting Boxtel winnen zilver met de iScout

Op zaterdagavond 4 maart deden ruim vijftig vrijwilligers van Scouting Boxtel mee aan de iScout. De iScout is een digitale wereldreis, waarin Scouts over de hele wereld worden uitgedaagd om ingewikkelde reisvragen te beantwoorden en bijzondere doe-opdrachten uit te voeren. Van de ruim zeshonderd (!) deelnemende teams behaalden de vrijwilligers van Scouting Boxtel een indrukwekkende tweede plaats.

Nadat de vrijwilligers een groepsfoto hadden ingeleverd, kon het spel echt beginnen. De groep was opgesplitst in een team voor de reisvragen en een team voor de doe-opdrachten. Door doe-opdrachten in te leveren werden reiscredits verdiend, waarmee het reisvragen-team nieuwe vragen mocht beantwoorden. Het aantal goed beantwoorde reisvragen bepaalde vervolgens de eindscore.

Ondanks dat de doe-opdrachten soms zowel bizar als onmogelijk leken, is het de vrijwilligers gelukt om alle dertig opdrachten succesvol uit te voeren. Zo moest er een foto gemaakt worden staand op de bodem van een zwembad, netjes in scoutinguniform. Er moest een ei vanaf de tweede verdieping gegooid worden zonder kapot te gaan. Een stofzuiger moest omgebouwd worden tot ruimteschip en er moesten vier mensen tegelijkertijd boven elkaar in een deuropening zitten. Ondertussen zocht het reisvragen-team onder andere uit op welke hoek van een plein in Afghanistan een geketende boom staat, op welk eiland het altijd kerstmis is en waar een mythische zeedraak op het strand staat. Al met al resulteerde deze gezellige avond in een uitstekende tweede plaats voor de vrijwilligers van Scouting Boxtel.

De iScout is een van de vele jaarlijkse activiteiten waar de vrijwilligers van Scouting Boxtel aan kunnen deelnemen naast hun reguliere activiteiten voor de groep. Zo is er ook elk jaar een pubquiz voor scouts uit de regio, doet een club ook dit jaar weer mee met het Nederlands Kampioenschap Pionieren en is er elk jaar een vrijwilligersweekend. De iScout was dit jaar onderdeel van dit vrijwilligersweekend. Dat wordt jaarlijks georganiseerd voor en door de vrijwilligers van de vereniging. Al deze activiteiten zorgt ervoor dat Scouting een hobby is die veel meer is dan alleen activiteiten organiseren voor jeugdleden.

Scouting Boxtel Scouting Boxtel is dé Scoutinggroep voor Boxtel, Liempde, Esch, Gemonde en Lennisheuvel. Scouting Boxtel heeft uitdagende programma's voor kinderen van 5 t/m 18 jaar en ook voor scouts met een beperking. Iedere leeftijdsgroep heeft programma's afgestemd op de kinderen in de groep. De diversiteit in het programma betekent dat geen opkomst hetzelfde is. Alle leeftijdsgroepen sluiten het jaar af met een zomerkamp. Dit aangevuld met diverse weekendactiviteiten maakt Scouting tot een veelzijdige hobby.

Bron: Scouting Boxtel

[zielsvlucht]

14/02/2020

Ergens in de loop van mijn leven was ik vergeten dat ik een persoon was. De wereld rondom me voelde aan als een droom, en de mensen die er in leefden leken niet echt. Ze voelden niet aan als echte mensen, of misschien niet als echt menselijk. Maar ik wist dat het niet aan hen lag. Ik begreep dat ik mijn eigen reflectie zag.

Er is een lijn tussen de werkelijkheid en het endoversum; mijn binnenste.

Dat vertelde ik mezelf.

En die lijn is een spiegel as. Ik ben niet meer dan een reflectie - een gevolg van - de wereld om me heen. En hoe ik de wereld ervaar, vertelt me niets over de ware aard van de wereld zelf. Het geeft me enkel een verder inzicht op mezelf.

Ik besefte dat ik alles was dat er was. Ik was alles dat ik ooit zou kennen, ik zou mijn leven lang alleen zijn en wanneer ik stierf zou er geen wereld meer achterblijven. Mijn wereldbeeld bestond uit puur solipsisme en niets anders. Hoe kon ik dan ook iets anders geloven? Elke droom die ik had voelde echt. Elke dag in mijn leven voelde als een droom. Ik herinner me nog goed dat dat ook was hoe ik zelf het onderscheid tussen de twee maakte. 

Toen ik aan het verdrinken was op een verre planeet, toen het water zich mijn longen in wurmde, dacht ik tegen mezelf: “Het doet zo’n pijn. Het voelt zo verschrikkelijk. Dus dit is niet echt. Dit is maar een droom. Wees gerust. Wees niet bang. Je bent al zo vaak gestorven.” 

En toen ik droomde over hoe ik door een donker bos zwierf, vluchtend voor een onvermijdelijke migraine, drong het op een bepaald moment traag maar zeker tot me door dat het middernacht was. Dat ik van het pad was afgegaan in het natuurreservaat. Dat ik niet droomde, maar dat het wel laat was en dat ik  moest gaan slapen want ik had morgen zo veel te doen. Maar morgen leek me gewoon de volgende droom. Ik besefte nooit dat morgen weldra zou gebeuren. Morgen bestond niet, dus dag in dag uit deed ik niets.

Verhalen kolkten door mijn hoofd maar geen van hen werden neergeschreven. Ze waren te groots. Te spectaculair. Te afleidend. Ik keek naar de verhalen, volgde ze in mijn hoofd als een kind dat vast plakte aan een televisiescherm en ik kon niet wegkijken. Ik kon niet ontwaken. Ik kon niet stoppen met dromen. Ik zat vast in mijn eigen hoofd en ik geraakte er niet uit.

Het was pas later dat ik in het gezelschap van een kinderpsycholoog met een krijtje naar een bord aan het staren was. Ik dacht goed na. Woog alles goed af. Dan besloot ik een klein kringetje te tekenen op het bord.

“Als het hele bord alles is dat ik ken, dan is deze cirkel de werkelijkheid.” Vertelde ik haar.

De psychologe knikte, maar ik weet nu dat ze het niet begreep.

“Wat is de rest van het bord dan?” vroeg ze.

Ik verwachtte die vraag niet, want ik weet nu dat ik zelf de hele situatie ook nog niet door had.

“De rest is de rest.” Zei ik alsof het evident was.

Want voor mij was het evident.

Ik had het altijd zo moeilijk, omdat ik me altijd op dat ene kleine kringetje moest focussen. En dat kon ik niet. Maar uiteindelijk zou ik wel begrijpen wat er gaande was; hoe – als het dan niet uniek was – zeldzaam mijn situatie was.

Het duurde te lang voor ik besefte dat geen van mijn Vlaamse vrienden functioneerden zoals ik, dat zij enkel droomden over wat ze morgen zouden doen, over het meisje waarop ze verliefd waren, over hoe ze een voetbalwedstrijd wonnen – maar niet over andere planeten, niet over spinnen, niet over liederen en machines, niet over God, niet over theorieën en al zeker niet over hun diepste interne mechanismen. Toen ik dat eindelijk begreep, begreep ik de ware eenzaamheid waarin ik me bevond. Ik liet mijn vrienden gaan. Sprak nooit meer tegen ze. Wat was dan ook het punt? Alles dat ik wou zeggen, kon ik niet zeggen en konden zij niet verstaan.

Zij kenden de Spin niet, laat staan de horror van de Vierde. Zij geloofden dat treinen vast stonden op rails maar ik wist dat er treinen waren die konden vliegen door de lucht, en één trein had een doodskop als locomotief en enkel die trein kon door het Firmament, naar Hierna. Ze kenden noch Altra noch Oord, spraken noch Poels noch Tarkaans. Zij kenden enkel het Nederlandse alfabet, en enkel Aardse klanken. Kortom; zij kenden mij niet. Ik was als een vreemde voor hun en we deden de hele tijd al alsof we elkaar kenden en begrepen, maar dat was zo niet. Mijn kop stond op barsten en die van hun leek wel leeg. Niet dat hun hoofden leeg waren. Niet dat zij dom waren, want dat waren ze niet en ik was zeker niet slim. Maar al dat zij ooit over nadachten lag binnen de werkelijkheid, had een connectie met de werkelijkheid. Al waar ik aan dacht had connecties met elkaar, allemaal door heen de tijd verbonden met oude dromen die me ooit te binnen geschoten waren als kind. En het was groter dan de werkelijkheid. Er waren meer ideeën in mijn hoofd dan dat ik wist dat er in de wereld waren.

Ik was weg. Ik was alleen. Ik was geen mens.

Een constante stress, een druk, begon op me neer te duwen telkens als ik aan de realiteit dacht. Als ik over mezelf als menselijk dacht. Als ik aan anderen dacht. Als ik dacht. Er komt een beeld in me op van een dier, een schepsel, een monster, dat in een klaslokaal zit en dat moet rekenoefeningetjes maken, of anders zal het beest geen diploma krijgen en dan laten ze het los in het bos en daar zal het geen eten vinden, en zal het sterven. En het heeft geen vingers, geen brein, geen mond, geen ogen. Het kan niets nuttig doen. Het kan zoveel, maar het kan zichzelf niet redden.

Maar ik probeerde wel, geloof het of niet. Ik ben nooit gestopt met te proberen. In de Vlamingen had ik geen vertrouwen meer, maar ik zocht wel andere zielige figuren op. Zij vertelden me dat ik hulp nodig had, toen ze na enige tijd aanvoelden dat ik een aantal graden zieliger dan hen was. Dan heb ik gevochten. Om mijn ouders er van te overtuigen dat de zoon waarvan ze zo veel hielden een ramp was. Om hen uit te leggen dat ik niet voor niets stil was, dat ik niet voor niets wakker lag in de nacht en mezelf voortsleepte in de dag, dat ik niet voor niets in tranen de kamer uit liep toen er een seks scene op televisie was, dat ik niet voor niets agressief werd, dat ik niet voor niets slechte punten haalde, dat ik niet niets traag was, dat ik niet voor niets kruistekens bouwde boven doodgereden dieren. En dat ik zo niet kon leven. Dat ik in mijn hoofd al lang alle pros en cons van mijn bestaan had afgelopen, en dat met de dag de weinige pros steeds minder hard door wogen.

Met wat hulp kwam ik dan eindelijk bij die kinderpsycholoog terecht. Ze hielp niet. De volgende psycholoog hielp ook niet. Nee het was jaren zoeken. Jaren pijn, jaren schreeuwen in het niets. Toen vond ik eindelijk iemand waarbij het opschoot. Een man. Vreemd genoeg was het zijn desinteresse in mijn psyche die hielp. Hij trachtte me nooit uit te pluizen, probeerde me nooit wijs te maken dat ik fascinerend of bijzonder intelligent was zoals de voorgangers. Ik kan zelfs geen moment herinneren dat hij me ongelijk gaf, of dat hij mijn bevindingen verwaarloosde in de ruil voor de bevindingen van één of andere studie.

“Maar jij bent jij.” Zei hij tegen me. “Wetenschappelijke studies zijn goed en accuraat. Daar leren we veel uit en het is altijd een goed idee om wat we er uit leren toe te passen. Maar als het dan toch niet werkt voor jou, dan moet je dat niet blijven proberen. We moeten oplossingen vinden waarvan we weten dat ze werken voor jou, niet oplossingen vinden waarvan bewezen is dat ze werkten in onderzoeken, en niet oplossingen die werken bij anderen. Ze moeten werken voor jou en dat is al dat telt.”

Ik parafraseer. Moet ik weten wat hij echt zei. ’T was lang geleden. Maar zo was hij. Hij hield zich niet bezig met mij te repareren, op te lossen of te begrijpen. Hij zag een stress probleem en hij zocht tezamen met mij naar manieren om van de stress af te geraken. Wat er aan de hand ging in mijn kop maakte hem niet uit. Dat ik er stress van kreeg en dat ik er onder leed, dat was wat hem interesseerde. Hij dacht praktisch. Hij dacht na over wat ik kon doen. Hij dacht zelden na over wie ik was. Waarom zou wie ik ben dan ook een probleem kunnen zijn? Zelfs als het een probleem was, dan kon men er nog steeds iets aan doen. Hij hielp me met actie te ondernemen. In plaats van passief te lijden onder mijn eigen gewicht, leerde ik te reageren op mezelf. Op mijn geest en op de wereld.

En doorheen de jaren werd ik resistenter. De stress verminderde. Langzaamaan werd de wereld weer echt en voelden mijn dromen weer als dromen aan. Verhalen kolken nog steeds in mijn hoofd, ja natuurlijk, want ik ben niet echt veranderd. De psycholoog heeft me niet veranderd. Hij heeft me enkel dingen leren doen. Nu de stress weg ebde begon ik weer te schrijven. Begon ik me socialer te gedragen. Begon ik af en toe eens op te letten en vloeide er informatie vanuit de echte wereld naar binnen.

Ik ben nog niet volwassen. Ik ben nog steeds gebroken met momenten. Maar zeker nu, nu dat sommige mensen me zelfs zijn beginnen beschrijven als “de meest relaxe persoon die ze kennen”, voel ik me veel beter. En ik denk nog steeds dat ik misschien een raar, een mislukt of een slecht mens ben. Maar ik ben wel een mens. En rondom mij zie ik mensen. En ik zie straten en huizen en bomen en insecten. Ik zie meer dan een klein kringetje op een krijtbord. Ik zie de wereld, ik zie mezelf. En ik ben vaak eenzaam, ja, want ik ben nog steeds heel anders dan iedereen die ik ontmoet, maar ik ben niet werkelijk alleen. Ik ben niet hopeloos. Ik ben juist heel hoopvol.

Vandaag was mijn laatste gesprek met de psycholoog die me zo geholpen had. Ik had eigenlijk al veel eerder moeten stoppen met therapie, maar ik bleef maar afspraken maken terwijl ik ze niet nodig had. Ik dacht dat het op elk moment weer slecht kon gaan, dat ik op elk moment weer kon uit elkaar vallen en degraderen tot wat ik vroeger was. Maar dat gebeurde niet. Of het gebeurde wel, maar dan klikte ik snel weer alles terug op zijn plek, bouwde ik mezelf weer op, schudde ik het van me af.

Ik heb hem bedankt en afscheid van hem genomen. Hij herinnert me er aan dat ik altijd opnieuw een afspraak kan maken wanneer nodig. Ik probeer het niet te vergeten, probeer hem niet te vergeten. Dan wandel ik naar buiten en ik vind het compleet absurd: hoe een ding ooit deze kamer was binnen gekropen en hoe vandaag er een man weer naar buiten stapt.